Mpelalis Reviews

Mpelalis Reviews

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Κυβέρνηση με χρονικό ορίζοντα τις ευρωεκλογές

adeia-kubernitika-edrana
Tου Σταύρου Λυγερού
 
Μπορεί το Μέγαρο Μαξίμου να θριαμβολογεί για την επίσκεψη Σαμαρά στη Γερμανία, αλλά η πραγατικότητα είναι πως το μόνο που απέσπασε είναι η πολιτική στή­ριξη της Μέρκελ στον ίδιο και στην κυβέρνησή του. Η καγκε­λάριος είχε κάθε συμφέρον να συμπεριφερθεί κατ’ αυτό τον τρόπο. Πρώτον, δεν της κοστίζει τίποτα. Δεύτερον, γνω­ρίζει ότι δεν θα υπάρξει άλλη ελληνική κυβέρνηση που να είναι τόσο υπάκουη στα κελεύσματα του Βερολίνου και του ευρωιερατείου. Το κρίσιμο είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν απέσπασε κανένα θετικό αποτέλε­σμα στα ζωτικής σημασίας για την Ελ­λάδα ζητήματα. Δεν είναι, βεβαίως, τυ­χαίο ότι απέφυγε επιμελώς να θέσει το θέμα της αποπληρωμής του κατοχικού δανείου και της καταβολής πολεμικών αποζημιώσεων. Δεν χρειαζόταν ο Σαμα­ράς να ταξιδέψει στη Γερμανία για να ακούσει ότι η κυβέρνησή του πρέπει να εκτελέσει επακριβώς και στο ακέραιο τις εντολές της τρόικας.
Εάν αυτό το ταξίδι είχε κάποιο πολιτικό νόημα, εκτός των δημοσίων σχέσεων, ήταν κυρίως η πολιτική διαπραγμάτευση με την καγκελάριο για την αναδιάρθρω­ση του ελληνικού χρέους. Είναι κοινός τόπος ότι, εάν δεν μεσολαβήσει γενναία αναδιάρθρωση, η ελληνική οικονομία θα συνεχίσει να σέρνεται χωρίς προοπτική ανάκαμψης. Σε αυτό το ζήτημα η Μέρ­κελ επανέλαβε ότι, εάν την άνοιξη επι­βεβαιωθεί η ύπαρξη πρωτογενούς πλεο­νάσματος, θα δρομολογηθεί η συζήτηση για το ελληνικό χρέος, χωρίς να δεσμευ­τεί ούτε για το χρόνο ούτε, βεβαίως, για το περιεχόμενο της αναδιάρθρωσης. Είναι κοινό μυστικό ότι στις κατ’ ιδίαν επαφές τους με Ευρωπαίους αξιωματούχους ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί προβάλλουν το επιχείρημα ότι, αν τους ασκηθεί υπέρμετρη πίεση, η κυβέρνηση θα καταρρεύσει και στην εξουσία θα ανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στη Γερμανία, όμως, ο Σαμαράς δήλωσε δημοσίως ότι ακόμα κι αν σπάσει κάποιος κρίκος στην οριακή κοινοβουλευ­τική πλειοψηφία υπάρχουν κοινοβουλευ­τικές εφεδρείες για να αναπληρώσουν το κενό. Προφανώς το έκανε για να στείλει ένα μήνυμα πολιτικής σταθερότητας. Ο ισχυρι­σμός του πρωθυπουργού δεν είναι αβάσιμος, παρότι είναι κοινό μυστικό πως στη συμπολίτευση υπάρχουν αδύναμοι κρίκοι. Όπως έδειξε, όμως, η συνάντηση με τη Μέρκελ, το ευρωιερατείο δεν είναι διατε­θειμένο να κάνει εκπτώσεις για να διευ­κολύνει την κυβέρνηση Σαμαρά. Κι αυτό επειδή, εάν επιδείξει ευελιξία, θα δημιουργηθεί προηγούμενο, το οποίο πιθανό­τατα θα ρηγματώσει συνολικά το δόγμα της μονοδιάστατης λιτότητας. Αυτός είναι ο λόγος που μετά τη συνάντησή του με την καγκελάριο ο πρωθυπουργός έδωσε εντολή οι εκκρεμότητες να κλείσουν το ταχύτερο δυνατόν. Το καλύτερο σενάριο για τον Σαμαρά είναι να μην σκοντάψει στη Βουλή και να φτάσει χωρίς ανήκεστο βλάβη στις ευρω­εκλογές. Αν και τίποτα δεν είναι σίγουρο, το ενδεχόμενο αυτό συγκεντρώνει αρ­κετές πιθανότητες. Η κυβέρνηση μπορεί να στηρίζεται σε μια μάλλον οριακή και εύθραυστη πλειοψηφία, αλλά διαθέτει κοινοβουλευτικές εφεδρείες. Σε αυτές συμπεριλαμβάνονται ορισμένοι από τους ανεξάρτητους βουλευτές, πιθανολογείται η απόσπαση ενός ή δύο βουλευτών των Ανεξάρτητων Ελλήνων και δεν αποκλείε­ται η διάσπαση της ΔΗΜΑΡ, αφού μία πτέρυγά της δεν κρύβει την επιθυμία της να στηρίξει την παρούσα κυβέρνηση. Συμπερασματικά, το μείζον πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι πρόβλημα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Είναι κυρίως πολιτικό. Αυτό θα φανεί στις ευρωεκλογές τον ερχόμενο Μάιο. Δεδομένου ότι η ψή­φος στις ευρωεκλογές είναι χαλαρή, με την έννοια ότι δεν υπάρχει χώρος για εκβια­στικά διλήμματα, αναμένεται τα ποσοστά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να σπάσουν κάθε ρεκόρ προς τα κάτω. Αυτό δεν θα αλλάξει πολύ, ακόμα κι αν οι Σαμαράς και Βενιζέλος δηλώσουν ότι από το αποτέλεσμα θα κριθεί η επιβίωση της κυβέρνησης. Εάν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να επιβιώ­σει, παρότι από θεσμικής απόψεως το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν επη­ρεάζει τη βιωσιμότητά της. Από πολι­τικής απόψεως, όμως, πιθανότατα θα αποδειχθεί καθοριστικής σημασίας. Εάν, όπως όλα δείχνουν, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποσπάσουν αθροιστικά ποσοστό κάτω από το 30% (πιθανόν και κάτω από 25%), η κυβέρνηση Σαμαρά αναπόφευκτα θα αποσταθεροποιηθεί. Αυτός είναι ο λόγος που συζητείται το ενδεχόμενο να πραγματοποιηθούν ταυτοχρόνως και εθνικές εκλογές. Ακόμα κι έτσι, όμως το ενδεχόμενο η ΝΔ να έρθει πρώτο κόμμα είναι λίγες. Αλλά ούτε και στη σχεδόν ιδανική αυτή περίπτωση θα μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση, επειδή το χαμηλό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ δεν θα του επιτρέπει να λειτουργήσει ως επαρκές κοινοβουλευτικό συμπλήρωμα. Με άλλα λόγια, η «παράταξη του Μνημο­νίου» έχει εξαντλήσει τις πολιτικές εφε­δρείες της.
ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Παντελής Θαλασσινός 'Ίμβρος με τα εφτά χωριά'

Με ματωμένη κουβέρτα να μην σε σκεπάσουν, Άδωνη...

Η εικόνες από το κρατικό νοσοκοκείου Κορίνθου: Μια ηλικωμένη ανήμπορη γυναίκα μεταφέρεται από στο ασθενοφόρο με πολύ χαμηλή πίεση, σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση  περί τις οκτώ το βράδυ.
Στα έκτακτα είναι το μοναδικό περιστατικό. Μετά από μια προσπάθεια σταθεροποίησης της κατάστασής της με ενδοφλέβια χορήγηση φαρμάκου προκειμένου να υπάρξει ααύξηση της πίεσης δίνεται εντολη από τους ιατρούς των εκτάκτων να περάσει σε δωμάτιο νοσηλείας.
Την βγάζουν από το ιατρείο στο διάδρομο επάνω στο φορείο. Μπροστά στην πόρτα εισόδου του νοσοκομείου. Είναι - επαναλαμβάνουμε - το μοναδικό περιστατικό εκείνη την ώρα.
Οι οικοίοι της περιμένουν την μεταφορά της στο δωμάτιο, αφού το νοσοκομείο δεν έχει μονάδα εντατικής θεραπείας. Κάπως έτσι έχασε και τον άνδρα της πριν τρία χρόνια στο ίδιο νοσοκομείο.
Πέρασε περίπου μισή ώρα. Έχει βραδιάσει πια και έχει αρχίσει να κάνει κρύο. Τελικά έρχεται ο νοσοκόμος.
Την πάνε στο δωμάτιο. Η γιαγιά κρυώνει. Της φέρνουν μια κουβέρτα. Μια κουβέρτα γεμάτη με μεγάλους λεκέδες αίματος.
Ο γιος της ζητά να αλλαχθεί η κουβέρτα. "Δεν υπάρχει άλλη" του απαντούν.
Μια κουβέρτα μέσα στο αίμα για να ζεσταθεί η μάνα του που είχε δώσει τη ζωή της ολόκληρη στην επαγγελματική της ζωή σε ορεινά ιατρεία για να είναι "Πάνω απ'όλα καθαρά τα σκεύη και ο χώρος του ιατρείου γιατί έτσι πεθαίνουν οι άνθρωποι" όπως έλεγε με την πείρα των 50 χρόνων στο χώρο της ιατρικής η άτυχη γιαγια.
Πού και να ήξερε με τι την σκέπαζαν...
Με αγωνία περιμένουν οι άνθρωποί της τους γιατρούς αφού η  γιαγιά δεν δείχνει να έχει πολύ ζωή μέσα της. Έρχονται μετά από 1,5 ώρα. "Ζητάμε συγγνώμη, είμαστε δύο γιατροί και δύο νοσηλευτές για 52 ασθενείς" λένε και κουνάνε απελπισμένοι τα κεφάλια τους.
Ο γιος φεύγει να πάει σπίτι να φέρει μια καθαρή κουβέρτα, σαπούνια, απολυμαντικά μέσα, φάρμακα.
Μετά από ώρες η μάνα ανοίγει τα μάτια της. Ίσως για να δει στην τηλεόραση των Άδωνι να χασκογελάει στους "Καρντάσιανς" ευτυχισμένος και χαρούμενος.
Και για να ευχηθεί ενδόμυχα στον Άδωνη να μην τύχει και τον σκεπάσουν κι αυτόν με ματωμένη κουβέρτα, όταν θα πάει ανήμπορος στο νοσκοκομείο...
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Game of Thrones, η άλλη ανάγνωση ...

Ο Ριζοσπάστης
αναλύει την σειρά-φαινόμενο
«Game Of Thrones»
με βιβλιογραφία Μαρξ και Ένγκελς



 
Με τίτλο «Μια άλλη 'ανάγνωση' της γνωστής τηλεοπτικής σειράς» ο Γιώργος Μηλιώνης, μέλος του τμήματος πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, αναλύει με εκτενέστατο άρθρο του στον Ριζοσπάστη τη δραματική σειρά που σαρώνει σε βραβεία και τηλεθεάσεις. Στο κείμενό του μάλιστα χρησιμοποιεί και παραπομπές από γραπτά του Καρλ Μάρξ και του Φρίντριχ Ενγκελς.

Το άρθρο του κ. Μηλιώνη:


«Τηλεοπτική υπερπαραγωγή, αναμφισβήτητα συναρπαστική και ταυτόχρονα «προκλητική», καθώς πρέπει να εξυπηρετηθούν και οι «ανάγκες» του θεάματος, η τηλεοπτική σειρά Game of Thrones (Το Παίγνιο του Στέμματος) αποτελεί ένα παγκόσμιο τηλεοπτικό «γεγονός».        
Ως τέτοιο είναι επόμενο να προκαλέσει συζητήσεις, μέγα τμήμα των οποίων, όμως, αρκείται στο να κατατάξει τη σειρά στο «ράφι» των «φανταστικών» ιστοριών.        
Το Game of Thrones, ωστόσο, με μια διαφορετική «ανάγνωση» μπορεί να οδηγήσει στην απόκτηση ουσιαστικών γνώσεων.
    
Στη σειρά συμπυκνώνεται μια ολόκληρη εποχή σοβαρότατων αλλαγών μέσα στο φεουδαρχικό σύστημα, οι οποίες με τη σειρά τους επρόκειτο να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη εκείνων των υλικών όρων που θα οδηγούσαν αργότερα στην ανατροπή της φεουδαρχίας και στην αντικατάστασή της από ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, τον καπιταλιστικό.        
Η συνισταμένη του Game of Thrones είναι η διαμάχη μεταξύ διαφόρων φεουδαρχικών οίκων, για την κατάληψη του θρόνου του απόλυτου μονάρχη και την καθυπόταξη κάτω από τη δική του λόγχη όλων των υπολοίπων.
    
Η καθυπόταξη αυτή σήμαινε ταυτόχρονα και την ενοποίηση της «χώρας», άρα και τη συνένωση και τον πολλαπλασιασμό που αυτή συνεπάγεται των μέχρι τότε διάσπαρτων παραγωγικών δυνάμεων με κύρια ανάμεσά τους την ανθρώπινη εργατική δύναμη.        
Ταυτόχρονα, όλοι οι φεουδάρχες έχουν οικοδομήσει ένα τεράστιο τείχος στα βόρεια της «χώρας» που χωρίζει τον «πολιτισμένο» κόσμο τους από τους «βάρβαρους» που ζουν βόρεια του τείχους.
    
Απόκληροι και εγκληματίες, άνθρωποι που δεν μετείχαν στην παραγωγική διαδικασία απάρτιζαν τη Νυχτερινή Φρουρά, όπως ονομαζόταν η φρουρά του τείχους, έτοιμοι να πεθάνουν στο άγριο κρύο προκειμένου να υπερασπιστούν τον πολιτισμό.        
Ομως, η φρουρά δεν απαρτιζόταν μόνο από αυτούς. Στη σειρά, ο Τζον Σνόου μπαίνει στη Νυχτερινή Φρουρά, αν και είναι αριστοκρατικής καταγωγής, αλλά νόθος, πράγμα που σημαίνει πως δεν είχε νόμιμα δικαιώματα στην κληρονομιά του οίκου του φεουδάρχη πατέρα του.        
Ο φεουδάρχης που είχε υπό την κατοχή του τις πιο ανεπτυγμένες υλικές προϋποθέσεις, προηγείτο στην «κούρσα» για την απόλυτη μοναρχία, με τρόπαιο τον «Σιδηρούν Θρόνο», ο οποίος έξοχα παρουσιάζεται ως φτιαγμένος από τα σπαθιά των ηττημένων φεουδαρχών από τον πρώτο βασιλιά που κατάφερε να προελάσει στη χώρα, προτού κι αυτός με τη σειρά του δολοφονηθεί από ανταγωνιστές του.        
Ο τηλεθεατής μπορεί να διακρίνει αυτήν την ανάπτυξη των υλικών προϋποθέσεων σε κάθε οίκο, αν παρατηρήσει πρώτα απ' όλα προσεκτικά τα σφυρηλατημένα όπλα. Η φράση «σπαθί από βαλυριανό ατσάλι», που επανέρχεται συχνά στη σειρά, είναι σαφής ένδειξη του επιπέδου ανάπτυξης μιας ορισμένης δεξιότητας στην κατεργασία του σιδήρου, που προφανώς δεν περιοριζόταν μόνο στα σπαθιά.
  
Αλλά δεν είναι μόνο τα όπλα, είναι και τα κτίρια, οι τεχνικές κατασκευές, τα βιβλία και η δυνατότητα των φεουδαρχών να διαβάζουν.        
Η σοβαρότερη όμως ένδειξη του βαθμού ανάπτυξης και ωρίμανσης του φεουδαρχικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού - που εγκυμονεί το πέρασμα σε άλλο σχηματισμό - είναι το ολοένα και περισσότερο πύκνωμα των ανταλλαγών με χρήμα.        
Για να γίνει κάτι τέτοιο, σε εκείνους τους αιώνες, οι προϋποθέσεις ήταν από τη μια αύξηση του πληθυσμού και η ολοένα και περισσότερο γειτνίασή του, άρα και η αύξηση των αναγκών που δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν με απλή ανταλλαγή προϊόντων που παράγει ο καθένας «μόνος» του και μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του με προϊόντα που παράγει ο «άλλος». Οι ανάγκες αυτές με τη σειρά τους οδήγησαν στην ολόπλευρη ανάπτυξη της παραγωγής και στη δημιουργία αγοράς.
Ολη αυτή η κίνηση αναγκαία οδήγησε στη γέννηση, επέκταση και καθιέρωση των χρηματικών ανταλλαγών, στην καθιέρωση των εμπορευματικών ανταλλαγών.        
Το επόμενο ιστορικά αναγκαίο βήμα ήταν η παραγωγή για την αγορά.
    
Εν προκειμένω, ο άρχοντας που με το χρήμα είχε τη δυνατότητα να αγοράζει αρχικά στρατό, και στο πέρασμα των χρόνων, εργατική δύναμη, προηγείτο στον αγώνα για την απόλυτη εξουσία.    
Η «οικονομία», όμως, ήταν μόνο η υλική βάση των μεγάλων αλλαγών που είχαν την αντανάκλασή τους και στις κοινωνικές σχέσεις. Το γεγονός ότι οι Δοθράκι, μια ορδή ιππέων και άγριων πολεμιστών που μιλούσαν μια γλώσσα την οποία καταλάβαιναν μόνον αυτοί και που λόγω μη ανεπτυγμένων υλικών βάσεων οργάνωσής τους είχαν απομονωθεί από τις κοινωνικές σχέσεις με την υπόλοιπη «χώρα», είναι χαρακτηριστικό για τα παραπάνω.        
Η θέση της γυναίκας: Οι γυναίκες κατέχουν πρωτεύουσα θέση στο Game of Thrones. Από τις πόρνες - το γυναικείο κορμί ως εμπόρευμα - ως τις αρχόντισσες, από τις μικρές κόρες του άρχοντα Νεντ Σταρκ ως την εκθαμβωτική Ντενέρις Ταργκέριεν, κι αυτές με τη σειρά τους - αν δεν μείνει η ματιά στα τηλεοπτικά «κορμιά» και στο «σεξ» - αποτυπώνουν τις μεταβατικές φάσεις του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.        
Στις πιο «παλιές» κοινότητες, από τους «βάρβαρους» βόρεια του τείχους, ως την Ντενέρις Ταργκέριεν, εκπροσωπούν τις γυναίκες της παλιάς κοινωνικής οργάνωσης των «γενών», την οργάνωση της εποχής της μητριαρχίας. Γι' αυτό έχουν γνώμη που την εκφράζουν ακόμη.        
Η «βάρβαρη» που ερωτεύθηκε ο Τζον Σνόου, πολεμούσε ισάξια με τους συντρόφους της, της φυλής, η Ντενέρις, όταν αρρώστησε ο τρομερός σύντροφός της Καλ Ντρόγκο δεν θα διστάσει να τον σκοτώσει και να πάρει η ίδια τα ηνία της φυλής των Δοθράκι και να διεκδικήσει το θρόνο.        
Στην «πολιτισμένη» χώρα, εκεί όπου με υλική προϋπόθεση το υπερπροϊόν - δηλαδή το προϊόν που είχε παραχθεί πάνω από τις ανάγκες - η κοινωνία είχε περάσει στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής με αντανάκλασή της την πατριαρχία, οι γυναίκες έχουν αποσυρθεί από το προσκήνιο.
 
Η παλιά ισχύς τους, που βασιζόταν όμως σε χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης συνολικά της κοινωνίας, πάσχιζε να διατηρηθεί μέσω διαφόρων «γυναικείων τεχνασμάτων» που οι χιλιετίες της αλλοτρίωσης στην ταξική κοινωνία έχουν οδηγήσει στο να θεωρούνται «φυσιολογικές». 
Η «δουλειά» τους πλέον, ως αρχόντισσες, είναι να γεννούν γιους για να γίνουν βασιλιάδες, ενώ από την άλλη η «σύνδεση» της κοκκινομάλλας πόρνης του «επαγγέλματός» της με τις μετακινήσεις των στρατών που δημιουργούσαν «αγορά», αποτυπώνει λαμπρά το ρόλο της εμπορευματικής οικονομίας στη θέση της γυναίκας.        
Ο ρόλος του μύθου: Η σειρά Game of Thrones περιέχει πολλά μυθολογικά στοιχεία, ιδιαίτερα όταν αναφέρεται στους «βάρβαρους». Η αναφορά τέτοιων στοιχείων μπορεί να δίνει τη μορφή «παραμυθιού», όμως δεν είναι σωστό να παραβλέπει κανείς τη σημασία των μύθων ως πρώτη μορφή κοινωνικής συνείδησης, ως πρώτη μορφή συνολικής «εποπτείας» του κόσμου, η οποία βαθμιαία οδήγησε στη δημιουργία πιο ανεπτυγμένων μορφών κοινωνικής συνείδησης, ως τη γέννηση και ανάπτυξη της Φιλοσοφίας.        
Πώς «τελειώνει» το Game of Thrones; Αναφέρεται πως ο συγγραφέας του έργου, Τζ. Μάρτιν, δεν έχει καταλήξει ακόμα στο πώς τελειώνει το έργο του, τη συγγραφή του οποίου ξεκίνησε το 1996. Ανεξάρτητα από τη λύση που θα δώσει ο συγγραφέας, η απάντηση έγκειται στο ότι η ίδια η εξέλιξη της κοινωνίας δείχνει το τέλος της σειράς: Ενας συγκεκριμένος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός θα αντικατασταθεί από έναν ανώτερο. Η μόνη δε μέθοδος για να αναγνωστεί αυτή η απάντηση είναι ο ιστορικός υλισμός»

Δικαιοσύνη ή Ρεβασισμός;


STRANGE JOURNAL   
 
Σοκάρονται όσοι ακούνε για “κρεμάλες”, “λαϊκά δικαστήρια¨ κοκ, από διάφορες φωνές αριστερά-δεξιά. Κάνουν εκκλήσεις για επιστροφή του δημοσίου λόγου σε καθωσπρέπει και πολιτισμένες συνθήκες, ενώ φυσικά καταδικάζουν (και) την λεκτική βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, ακόμα και την υπόνοιά της, ακόμα και την φαντασίωση το να δεις τον δυνάστη σου να τιμωρείται με τον πιο σκληρό τρόπο. Κι ας παραπέμπει σε splatter movie....
Η κοινοβουλευτική μαφία της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και οι πυλώνες της, τα think tanks και οι πλύστρες των εγκλημάτων της ζητούν να προστατεύσουμε την κοινωνική ειρήνη. Ποιοι το υποστηρίζουν; Αυτοί που κλείνουν με διατάγματα οργανισμούς, αυτοί που αυξάνουν τα όρια της φτώχειας για να συμπεριλάβουν κι άλλους, αυτοί που ότι πιστεύουν ότι δεν λειτουργεί καλά, πρέπει να πέσει στο πυρ το εξώτερον.
Δεν τους νοιάζει -τόσο απλά- το να μένεις ανασφάλιστος, το να μην μπορείς να πάρεις φάρμακα, το να μην έχεις που ν’ αφήσεις το παιδί σου, ακόμα χειρότερα να μην έχεις να το θρέψεις. Εν δυνάμει σε θεωρούν άστεγο με περιοριστικούς όρους, στο να μένεις στο σπίτι σου μέχρι νεωτέρας.
Δεν ασχολούνται σοβαρά  με θέματα που αφορούν εσένα κι εμένα, με θέματα και τομείς που ξέρουμε ότι ήταν προβληματικά, αλλά κανείς δεν είχε την βούληση να τα βελτιώσει. Δεν τους ενδιαφέρει η δημιουργία, αλλά η κατεδάφιση.
Γνωρίζουν για τις παθογένειες του δημοσίου, αλλά δεν είναι στην ατζέντα τους η αναβάθμισή του σε κάτι πιο λειτουργικό, αλλά το να το απαξιώσουν και να βάλουν στο παιχνίδι τους ιδιώτες ακόμα και για παιδεία και υγεία. Δεν έχουν πρόθεση να φτιάξουν ένα πιο ανθρώπινο σύστημα, είτε από συμφέρον, είτε από ηλιθιότητα, είτε από κακία, είτε από δόλιο αριβισμό, είτε…είτε…είτε.
Μάλιστα κάθε φορά που πρέπει να απολογηθούν για τις πράξεις τους, σε παραπέμπουν στον αριθμό των χιλιάδων ψήφων ηλιθίων που τους στήριξαν στις πρόσφατες εκλογές. Καπηλεύονται την δημοκρατία εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες της για να σε προβοκάρουν ως “άκρο” και “αντι-δημοκράτη”.
Τελευταία μάλιστα έχει ξεκινήσει εκστρατεία είτε με δηλώσεις Πάγκαλου  (αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπούμε σε αεροπλάνο να φύγουμε), είτε από πρωτοσέλιδα της εφημερίδας “ΤΑ ΝΕΑ” που κατηγορούν την αξιωματική αντιπολίτευση πως έχει στις τάξεις της “σταλινικούς” που σκέφτονται εκδικητικά, για όσους έχουν υπογράψει μνημονιακές συμφωνίες.
Καθόλου δεν μ’ενδιαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο κάθε ΣΥΡΙΖΑ, εκεί που επικεντρώνομαι, είναι στο γεγονός προετοιμασίας κλίματος. Δεν είναι εκδίκηση η παραδειγματική -με κάθε τρόπο- τιμωρία αυτών που υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας και των ανθρώπων που την κατοικούν. Είναι δικαιοσύνη.
Κι ας μην σοκάρονται αυτοί που εξέθρεψαν την Χρυσή Αυγή και τον φασισμό, αν παράλληλα εκτρέφουν και στρατιές απελπισμένων, φιλειρηνικών μέχρι πρότινος ατόμων που επιζητούν ακόμα και κρέμασμα ή πίσσα και πούπουλα. Ακόμα και ιστορικά να το δεις, ποτέ δεν υπήρξαν καταπιεσμένοι που δεν έχυσαν το δικό τους αίμα και των τυράννων τους, όπως δεν υπήρξαν τύραννοι που όσες ψυχές βασάνισαν, άλλο τόσο βασανίστηκε η δική τους.
Η δική μου τιμωρία πάντως δεν θα ήταν θάνατος απέναντι σ’ αυτούς, γιατί δεν αξίζουν να φύγουν καν με την ελάχιστη τιμή. Τους ταιριάζει να ζήσουν με τον βασικό μισθό που οι ίδιοι νομοθέτησαν, με δήμευση όλης της περιουσίας τους, καταδικασμένοι στην αιώνια φτώχεια και παρακαλώντας να διοριστούν με 5-μηνη σύμβαση μέσω ΑΣΕΠ σε κάποιον Δήμο, ώστε να προσφέρουν έστω και μια φορά στην άθλια ζωή τους, έστω και από το τίμιο πόστο του οδοκαθαριστή.

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

'Μισή ζωή' Δημήτρης Ζερβουδάκης

Σαπίζει η κυβέρνηση Σαμαρά

Του Γιώργου Δελαστίκ - "Πριν"

Με βαθύτατη περιφρόνηση αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση των... σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων» της Αθήνας όχι πλέον μόνο οι Γερμανοί του Τέταρτου Ράιχ, αλλά και οι εντεταλμένοι υπάλληλοι τους στην ΕΕ.
Χαρακτηριστική αυτού του πνεύματος ήταν και η δήλωση του Γερούν Ντέισελμπλουμ, του Ολλανδού προέδρου του Γιούρογκρουπ: ...
«Πολλοί υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης έχουν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους με την Ελλάδα» τόνισε απαξιωτικά. «Η Ελλάδα έχει ακόμα αρκετή δουλειά μπροστά της» πρόσθεσε. «Στην Αθήνα συνεχίζονται αυτή την ώρα οι διαπραγματεύσεις για την πρόοδο ή μάλλον για την έλλειψη προόδου που σημει¬ώνει η χώρα απέναντι στις δεσμεύσεις της» υπογράμμισε.
«Είναι ανάγκη να κάνουν νέες θυσίες οι Ελληνες» διακήρυξε ο Ολλανδός. Ο εκπρόσωπος του φινλανδού επιτρόπου Ολι Ρεν, ένας Ιρλανδός ονόματι Σάιμον Ο' Κόνορ, έσπευσε να διευκρινίσει ότι «δεν διαπιστώνεται ακόμη πλήρης συμφωνία σε όλες τις πτυχές του προϋπολογισμού» που κατέθεσε την Πέμπτη στη Βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.
Στο μεταξύ, επανήλθε στο προσκήνιο ο Αυστριακός που είναι επικεφαλής της βοηθητικής ομάδας εργασίας του Γιούρογκρουπ, ο Τόμας Βίζερ - αυτός που είχε πει ότι θα ξανασχοληθεί με τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα αφότου κάνει τις διακοπές του για σκι τον Φεβρουάριο! Αυτός ο τύπος λοιπόν έδωσε συνέντευξη στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και απεφάνθη ότι «λίγοι προνομιούχοι προστατεύονται από τον ανταγωνισμό και ευνοούνται εις βάρος του υπόλοιπου ελληνικού πληθυσμού» και γι΄ αυτό ζήτησε να... κλείσουν οι κρατικές επιχειρήσεις που έχουν ζημιές και να απελευθερωθούν οι αγορές ψωμιού και γάλακτος, όπως και η αγορά φαρμάκων - προφανώς για να ακριβύνουν τα φάρμακα!
«Οι πολιτικοί δεν εξελέγησαν για να προστατεύουν ειδικά συμφέροντα και γι' αυτό ελπίζω ότι στο τέλος οι διαπραγματεύσεις θα ολοκληρωθούν θετικά» εκτίμησε ο Τόμας Βίζερ, εννοώντας προφανώς ότι στο τέλος, αφού περατώσουν τη θεατρική τους παράσταση περί «αντίστασης», ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα κάνουν αυτό που κά¬νουν πάντα: θα εκτελέσουν τις επιθυμίες των Γερμανών!
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η γερμανόδουλη γραμμή της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου που ισοπεδώνει την ελληνική κοινωνία έχει φέρει τους βουλευτές της ΝΔ και τους ελάχιστους εναπομείναντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε ολομέτωπη αντιπαράθεση με τον ελληνικό λαό, ο οποίος τους μισεί βαθύτατα και ελάχιστους από αυτούς θα επανεκλέξει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Κάποιοι από αυτό το νεοδημοκρατικοπασόκικο βουλευτικό συνάφι υποκρίνονται ότι διαφοροποιούνται γιατί αποσκοπούν να ενώσουν όχι μόνο το πολιτικό τους μέλλον αλλά πάνω απ' όλα το... κεφάλι τους (!), όταν αλλάξει η κυβέρνηση και απομακρυνθούν τα κόμματα τους από την εξουσία - να μην καταλήξουν δηλαδή «στης φυλακής τα κάγκελα» πολλοί από δαύτους.
Ο στόχος που έχουν βάλει οι Ευρωπαίοι, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, να αρχίσουν από τον νέο χρόνο να αρπάζουν τα σπίτια του κοσμάκη, αφού πρώτα κατέστρεψαν οικονομικά σχεδόν ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό, αναστατώνει πολλούς κυβερνητικούς βουλευτές. Δεν τους ταράζει βέβαια τόσο πολύ ώστε να καταψηφίσουν τα κυβερνητικά αντιλαϊκά μέτρα (δεν είναι δα και τόσο «ακραίοι»), αλλά επειδή είναι υποχρεωμένοι ως βουλευτές να έρθουν σε επαφή με τις λαϊκές μάζες για να έχουν κάποια ελπίδα επανεκλογής ή για να μπορούν τουλάχιστον να κυκλοφορούν στις επαρχιακές πόλεις τους και στις λαϊκές συνοικίες των μεγαλουπόλεων χωρίς να φοβούνται ότι θα τους δέρνει ο κόσμος μόλις εμφανίζονται, παρουσιάζουν σημάδια πολιτικής απειθαρχίας.
Ο λαός μας έχει φτωχύνει δραματικά και ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, εκτελώντας τις εντολές των Γερμανών, κατέβασαν προϋπολογισμό που... αυξάνει κατά 11,5% τα έσοδα από το φόρο εισοδήματος και εκτοξεύει κατά... 41,4% (!) το φόρο ακίνητης περιουσίας! Ταυτόχρονα, ο κυβερνητικός προϋπολογισμός εγγυάται... χειρότερη υγεία, χειρότερη παιδεία, μικρότερες συντάξεις, λιγότερες κοινωνικές παροχές!
Μέχρι πού θα πάει αυτή η ιστορία; Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πολιτική δεν έχει φραγμό, δεν έχει πάτο. Οσο οι Έλληνες δεν εξεγείρονται, οι Ευρωπαίοι θα μας λιώνουν αδίστακτα σαν σκουλήκια! Έτσι άλλωστε μας βλέπουν ήδη, ας μην έχουμε κανενός είδους αυταπάτες.
Αναφορικά δε με όσους αφελείς νομίζουν ακόμη ότι όλα αυτά γίνονται για να βελτιωθούν τα δημοσιονομικά μας μεγέθη, τους διαψεύδει παταγωδώς ο ίδιος ο προϋπολογισμός. Έπειτα από όλες αυτές τις θυσίες και πέντε συνεχή χρόνια οικονομικού ολέθρου, το δημόσιο χρέος της χώρας μας θα μειωθεί κατά... 1 (ένα και μόνο ένα!) δισεκατομμύριο ευρώ - από 321 δισ. ευρώ το ελληνικό δημόσιο χρέος θα γίνει το 2014... 320 δισεκατομμύρια!
Αφήστε δε το γεγονός ότι ο ΟΟΣΑ θεωρεί παραμύθια τα όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση στον προϋπολογισμό του 2014 περί οριακής ανάπτυξης του ΑΕΠ κατά 0,6% και προβλέπει μείωση του ΑΕΠ κατά 0,4%, ενώ παράλληλα εκτιμά ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα αυξηθεί για μια ακόμη φορά και θα φτάσει στο 181,3% του ΑΕΠ, ενώ ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος το «μπαλαμουτιάζουν» στο 174,8% του ΑΕΠ!
Χώρια που θα πάθαιναν σοκ όλοι οι Ελληνες αν συνειδητοποιούσαν ότι το 2014 πρέπει η χώρα μας να πληρώσει 6,15 δισ. ευρώ για τόκους και... 24,93 δισ. ευρώ για χρεολύσια - πρέπει να πληρώσει δηλαδή συνολικά 31 δισεκατομμύρια στους πάσης φύσεως δανειστές της!

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Ναι έτσι πάει

Δε λειτουργούσε σωστά η ΕΡΤ. Το γνωρίζαμε όλοι. Κάποιος έπρεπε να τη φτιάξει. Αντί γι’ αυτό ήρθε κάποιος και την έκλεισε. Γιατί; Επειδή έτσι. Επειδή τον βόλευε, επειδή βαριόταν να ασχοληθεί, επειδή δεν ήξερε, επειδή δεν τον νοιάζει. Πολλά επειδή.
Δε λειτουργούν σωστά τα πανεπιστήμια. Το γνωρίζαμε όλοι. Θα μπορούσαν να γίνουν πολύ καλύτερα. Απλώς θα έπρεπε να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά, να συζητήσει, να γνωρίζει, να ακούσει, να δημιουργήσει. ...
Αντί γι’ αυτό, ήρθε κάποιος και λέει απολύονται οι υπάλληλοι κι ας μη μπορούν τα πανεπιστήμια να λειτουργήσουν. Υπάρχουν και τα ιδιωτικά, υπάρχει και το εξωτερικό. Γιατί; Επειδή έτσι τον βόλευε, επειδή βαριόταν να ασχοληθεί, επειδή δεν ήξερε, επειδή δεν τον νοιάζει. Πολλά επειδή.
Δε λειτουργούσε σωστά το δημόσιο σύστημα υγείας. Το γνωρίζαμε όλοι. Θα μπορούσε να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στους ασθενείς, να είναι πιο ανθρώπινο, να κυνηγηθεί αποτελεσματικά το φακελάκι, να ελεγχθούν οι προμήθειες. Αντί γι’ αυτό, αποφάσισαν να το ιδιωτικοποιήσουν, να το δώσουν σε ασφαλιστικές εταιρείες, να το απογυμνώσουν, να το τελειώσουν. Γιατί; Επειδή έτσι  βόλευε κάποιους, επειδή τα κέρδη από την υγεία είναι πολλά, επειδή έπρεπε να κρυφτούν πολλά σκάνδαλα κάτω από τα ερείπια. Πολλά επειδή.
Δε λειτουργούσε σωστά ο ΟΣΕ. Το γνωρίζαμε όλοι. Θα μπορούσε να είχε εκσυγχρονιστεί, να μην είχε γεμίσει σκάνδαλα, να μην κατάπινε χρήματα. Αντί γι’αυτό, θα τον κλείσουν, θα τον πουλήσουν, θα τον ξεκάνουν και θα τον ξεχάσουμε. Γιατί; Επειδή έτσι  βόλευε κάποιους, επειδή όλα πρέπει να ξεπουληθούν, επειδή κανείς δεν αντιδρά. Πολλά επειδή.
Δε λειτουργούν σωστά οι ελεγκτικοί μηχανισμοί φοροδιαφυγής. Θα μπορούσαν να λειτουργούν άψογα. Να ελέγχονται όλοι και να τιμωρούνται οι επίορκοι ελεγκτές. Αντί γι’ αυτό, κλείνουμε τα μάτια στη φοροδιαφυγή, καλύπτουμε όσους ξέρουμε ότι φοροδιαφεύγουν και κάνουμε τα πάντα για να μειωθεί ο έλεγχος. Γιατί; Επειδή έτσι γουστάρουμε κι επειδή τα σόγια μας είναι μπλεγμένα σε λίστες φοροφυγάδων.
Θα δω την κατάσταση όσο πιο μαλακωδώς καλοπροαίρετα γίνεται. Οι άνθρωποι αυτοί που κυβερνούν, δεν κλείνουν, γκρεμίζουν, καταστρέφουν και ξεπουλάνε τα πάντα επειδή έχουν ή εξυπηρετούν συμφέροντα, αλλά επειδή δεν ξέρουν πώς να δημιουργήσουν ή να βελτιώσουν. Όμως εδώ και τέσσερα χρόνια διδάσκουν στο λαό τους την πρακτική «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι».
Ξεχνάνε κάτι βασικό. Ότι η δημοκρατία τους και ο κοινοβουλευτισμός τους έχουν τόσα σάπια δόντια που το στόμα τους ζέχνει από τη μπόχα όποτε το ανοίξουν. Ως εκ τούτου, ας μην «αγανακτούν» όταν ακούνε για κρεμάλες και λαιμητόμους. Δεν ξύπνησε ως δήμιος ο καθένας ένα πρωί. Αυτοί τον έφτιαξαν. Μας έμαθαν ότι όταν πονάει δόντι, κόβεις κεφάλι. Τα υπόλοιπα μπορούν να τα μάθουν διαβάζοντας ιστορία.

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Τοκογλύφε, ζήσε το «μύθο» σου στην Ελλάδα!

γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
 
Το 1932, όταν η Ελλάδα κήρυξε και επισήμως «χρεοστάσιο» (σ.σ. χρεοκοπία, δηλαδή...) τα πράγματα είχαν φτάσει σε ένα σημείο που το 43% του προϋπολογισμού πήγαινε σε τόκους και χρεολύσια. Αυτό ήταν και το καθοριστικό στοιχείο για την κήρυξη του «χρεοστασίου». Με τους τόκους και τα χρεολύσια να έχουν φτάσει τότε σε δυσθεώρητα ύψη, η χώρα ήταν αδύνατον πλέον να αντεπεξέλθει σε ένα τέτοιο αβάσταχτο φορτίο. Η χρεοκοπία ήταν, πλέον, γεγονός. Μια χρεοκοπία που η πλουτοκρατία φρόντισε, φυσικά, τα βάρη της να τα φορτωθεί ο καθημαγμένος λαός. Και το φρόντισε διά των κομμάτων της, του Κόμματος των Φιλελευθέρων και του Λαϊκού Κόμματος. Τα οποία λίγο αργότερα έφεραν στην εξουσία τον Μεταξά...
 
 
Από το όχι και τόσο... μακρινό 1932 ας έρθουμε στο τώρα. Ας έρθουμε στο 2014: Με τον προϋπολογισμό για το 2014 που κατατέθηκε χτες στη Βουλή (και θα δούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια), το ποσοστό των ετήσιων συνολικών δαπανών του τακτικού προϋπολογισμού που προορίζεται να πάει την ερχόμενη χρονιά στους τοκογλύφους ανέρχεται στο 64%!!! Επαναλαμβάνουμε: Το 64% των συνολικών δαπανών του προϋπολογισμού για το 2014 πηγαίνει σε τόκους και χρεολύσια!
 

Στον πίνακα 3.10 της εισηγητικής έκθεσης του προϋπολογισμού (σελίδα 89) καταγράφονται οι κωδικοί «Δαπανών Εξυπηρέτησης Δημόσιας Πίστης», δηλαδή οι τόκοι και τα χρεολύσια που καλείται να πληρώσει το ελληνικό κράτος μέσα στο 2014. Το ποσό ανέρχεται αθροιστικά στα 74,2 δισ. ευρώ! Μόνο για τα χρεολύσια μεσομακροπρόθεσμου και βραχυπρόθεσμου δανεισμού (κωδικοί 14 – 15) το ποσό αγγίζει τα 65 δισ. ευρώ!

Τα στοιχεία (όπως φαίνεται και στο σχετικό πίνακα 3.10 της εισηγητικής έκθεσης του προϋπολογισμού, σελίδα 89) είναι αμείλικτα και παραδεδεγμένα, τόσο από τους συντάκτες του προϋπολογισμού, όσο και από τα κόμματα της συγκυβέρνησης του «μαύρου μετώπου» που θα τον καταστήσουν νόμο του κράτους. Τι προκύπτει: Σύμφωνα με τα - δικά τους - στοιχεία, στα τέσσερα χρόνια εφαρμογής της πολιτικής της «σωτηρίας» το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να γυρίζει σε καταστάσεις χειρότερες κι από εκείνες που επικρατούσαν προπολεμικά! Στο πλαίσιο, δηλαδή, αυτής της πολιτικής – με την απροσδιόριστη μάλιστα διάρκεια – κατά το έτος του κυβερνητικού «success story», το 2014, η Ελλάδα επιστρέφει σε καταστάσεις χειρότερες κι από εκείνες που είχαν ως αποτέλεσμα να επέλθει στη χώρα η χρεοκοπία του 1932!
Πιο συγκεκριμένα:
 
• Κατέθεσαν έναν τακτικό προϋπολογισμό στον οποίο ομολογείται ότι από τα περίπου 116,524 δισ. ευρώ που θα είναι οι συνολικές δαπάνες για το 2014, τα 74,199 δισ. ευρώ (ποσοστό 64% !!!) θα πάνε στους τοκογλύφους! Να, επομένως, γιατί «δεν υπάρχουν» λεφτά για μισθούς, συντάξεις, για Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια.
 
• Κατέθεσαν έναν προϋπολογισμό που προβλέπει ότι ενώ το σύνολο των εσόδων του κράτους θα είναι 54,695 δισ. ευρώ (εισηγητική έκθεση, πίνακας 3.5, Έσοδα Κρατικού Προϋπολογισμού, σελ. 81), οι τοκογλύφοι έχουν καπαρώσει 74,199 δισ. ευρώ, δηλαδή ένα ποσό μεγαλύτερο κατά... 136% από όλα τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού! Να, επομένως, γιατί συνεχίζεται εσαεί ο φαύλος κύκλος των νέων δανείων, με τους νέους τόκους, με τα νέα χρεολύσια, που θα φέρουν νέα δάνεια, νέους τόκους κ.ο.κ.
 
• Κατέθεσαν έναν προϋπολογισμό που προβλέπει ένα ΑΕΠ, δηλαδή συνολικό πλούτο που θα παραχθεί στη χώρα, της τάξης των 183 δισ. ευρώ που από αυτά πάνω από το 40% πηγαίνει σε τόκους και χρεολύσια!

Ιδού λοιπόν τι κρύβεται πίσω από τις θεωρίες περί «πλεονασμάτων». Να γιατί τα «λεονάσματα», όπως και τα ελλείμματα, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα για το λαό: Φτώχεια, πείνα και δυστυχία. Ιδού γιατί ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να ζει με ανύπαρκτους μισθούς και λεηλατημένες συντάξεις, με χαράτσια, με φόρους και χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Να γιατί το μόνο «success story» που του επιφυλάσσουν είναι η ανεργία και η καταστροφή. Να γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για το λαό: Γιατί ό,τι παράγεται (τώρα και στο μέλλον!) σε αυτόν τον τόπο «θα πρέπει» να πηγαίνει σε εγχώριους και ξένους «δανειστές»! Σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους. Στις τράπεζες και στους εντός και εκτός Ελλάδας «τζογαδόρους» που «παίζουν» με το ελληνικό δημόσιο χρέος.
Αυτή είναι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και αυτή είναι η αποστολή που έχει αναλάβει. Η αποστολή της δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από εκείνο που στη γλώσσα τους, χρόνια τώρα, το έχουν βαφτίσει «ελεγχόμενη χρεοκοπία». Στο πλαίσιο αυτής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» κατέθεσαν έναν ακόμα προϋπολογισμό που οδηγεί τον ελληνικό λαό πέρα κι από τη χρεοκοπία! Πέρα κι από την πτώχευση! Μας οδηγούν στον αφανισμό! Στο πλαίσιο αυτής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» (σ.σ.: «ελεγχόμενη» μόνο για τους κεφαλαιοκράτες), όπου ο μισός και πλέον προϋπολογισμός πηγαίνει σε τοκογλύφους, κερδοσκόπους, δανειστές και κάθε λογής «σωτήρες», ο ελληνικός λαός οδηγείται σε καταστάσεις πιο οδυνηρές κι από εκείνες του 1932!
 

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Προς διάλυση το ΠΑΣΟΚ, συρρίκνωση η Ν.Δ, διάσπαση η ΔΗΜΑΡ

samar.beni

Του Γιώργου Δελαστίκ
 
Σε κινούμενη άμμο έχει μετατρέψει το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, όπως και η πολιτική της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου που προηγήθηκε και υπήγαγε τη χώρα μας στο επονείδιστο καθεστώς εθνικής, οικονομικής και πολιτικής υποτέλειας του Μνημονίου. Δικαίως το ΠΑΣΟΚ αποσυντίθεται, καθώς είναι το κόμμα που συνειδητά υποδούλωσε την πατρίδα μας μέσω του Μνημονίου στους Γερμανούς, στην ΕΕ και στο ΔΝΤ. Το 43,92% των ψήφων που είχε πάρει στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 (πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, που όμως φαίνονται σαν να έχουν περάσει… δεκαετίες!) έγινε 12,28% τον Ιούνιο του 2012. Οι 160 βουλευτές του 2009 έγιναν μόνο 33 τον περσινό Ιούνιο και από αυτούς απέμειναν στο ΠΑΣΟΚ μόλις 27 ένα χρόνο αργότερα.
Τα γεγονότα δείχνουν ότι θα επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις που θέλουν το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές να παίρνει μονοψήφιο ποσοστό ψήφων. Αν όντως συμβεί αυτό, ο βαθύτατα ένοχος από πολιτική σκοπιά για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ πρόεδρος του, Βαγγέλης Βενιζέλος, θα περάσει στην Ιστορία ως ο «νεκροθάφτης» του κόμματος. Θα του ανήκει και επισήμως πλέον ο τίτλος… «Ζίγδης του ΠΑΣΟΚ» από το όνομα του κατά τα άλλα συμπαθούς ηγέτη της Ένωσης Κέντρου – ΕΔΗΚ, ο οποίος παρέλαβε το κόμμα του το 1977 ηττημένο με ποσοστό 11,95% -οποία σύμπτωσις, σχεδόν όσο και ο Βενιζέλος πήρε το ΠΑΣΟΚ!- και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, του 1981, το έφερε στο… 0,4%! Τόσο χαμηλά, βέβαια, αποκλείεται να ρίξει ο Βενιζέλος το ΠΑΣΟΚ, αλλά οι ομοιότητες είναι κραυγαλέες. Όπως το 1981 η άνοδος του ΠΑΣΟΚ σήμανε το τέλος της εποχής για την ΕΔΗΚ και τις πολιτικές δυνάμεις του Κέντρου, έτσι και τώρα η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ προοιωνίζεται το τέλος της εποχής της Κεντροαριστεράς που εκπροσώπησε επί σαράντα σχεδόν χρόνια το ΠΑΣΟΚ. 
 
Αποσύνθεση της ΔΗΜΑΡ 
Η πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την πολιτική εξαφάνιση και η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς σε αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά σε «κυβέρνηση εν αναμονή» μέχρι να γίνουν οι βουλευτικές εκλογές, οδηγεί σε αποσύνθεση και τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, αυτό το μεταβατικό, εντελώς προσωρινό πολιτικό μόρφωμα της «Αριστεράς της προσκολλήσεως». Κανένα λόγο αυτοτελούς ύπαρξης δεν έχει πλέον η ΔΗΜΑΡ, πέρα από τη διαπραγματευτική αξία για τα στελέχη της, που σχεδόν στην ολότητα τους θα προσχωρήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν είναι, π.χ., βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ένα άτομο όπως ο Πέτρος Τατσόπουλος, είναι αστείο να ισχυριστεί σοβαρά κανείς ότι δεν μπορούν να είναι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Γιάννης Πανούσης, αλλά ακόμη και ο επίσης βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Βασίλης Οικονόμου. Μόνο για προσωπικούς λόγους κάποια στελέχη της ΔΗΜΑΡ θα επιμείνουν μέχρι τέλους να πάνε στο… διαλυόμενο ΠΑΣΟΚ. Με μοναδική σχεδόν εξαίρεση το γραμματέα της ΔΗΜΑΡ, Σπύρο Λυκούδη, ο οποίος βεβαίως θα καθαιρεθεί οπωσδήποτε από τη θέση του στο Συνέδριο του κόμματος του τον επόμενο μήνα, εμείς δεν γνωρίζουμε άλλο στέλεχος της ΔΗΜΑΡ που να υποστηρίζει την προσέγγιση της με το ΠΑΣΟΚ για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους και όχι επειδή αναγκάζεται ή επειδή προσδοκά προσωπικά πολιτικά οφέλη.
 
Οι διεργασίες στη ΝΔ 
Φαινομενικά, η ΝΔ δεν τα πάει κι άσχημα. Ασκώντας τη χειρότερη αντιλαϊκή πολιτική που έχει ασκήσει ποτέ κυβέρνηση σε αυτή τη χώρα, δεν έχει χάσει παρά τρεις μόνο βουλευτές της και, επειδή έχει προσλάβει και έναν, οι συνολικές της απώλειες μέχρι στιγμής περιορίζονται σε δύο μόλις βουλευτές: εξέλεξε πέρσι τον Ιούνιο 129 και σήμερα έχει 127. Μηδαμινή, δηλαδή, η κοινοβουλευτική ζημιά που έχει υποστεί, ανάξια αναφοράς. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως πολλοί νεοδημοκράτες βουλευτές αντιπαθούν ή και εχθρεύονται τον Αντώνη Σαμαρά και καιροφυλακτούν για να τον καθαιρέσουν από αρχηγό του κόμματος τους μόλις βρουν την ευκαιρία. Μέχρι τις εκλογές όμως δεν φαίνεται να μπορούν να κάνουν κάτι. Στερούνται ηγεσίας, πρώτα απ’όλα. Ομάδα βουλευτών και στελεχών της ΝΔ απευθύνθηκε και στον Κώστα Καραμανλή προκείμενου ο πρώην πρωθυπουργός να ανάλαβε, ηγετικό ρόλο στην επιχείρηση ανατροπής του Σαμαρά. Ο Καραμανλής αρνήθηκε κατη-ορηματικά κάτι τέτοιο. Απολύτως εύλογη η στάση του. Έτσι κι αλλιώς η ΝΔ δεν σώζεται με τίποτα σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές Θα ηττηθεί σίγουρα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ως εκ τούτου θα ήταν πολιτικά ηλίθιο εκ μέρους του Κ. Καραμανλή να ανατρέψει τον Σαμαρά προεκλογικά, να χρεωθεί την πραξικοπηματική απομάκρυνση του νυν προέδρου της ΝΔ και κατόπιν να πάει στις εκλογές για να τις… χάσει πανηγυρικά! Αντιθέτως, θα περιμένει την ήττα της ΝΔ στις βουλευτικές εκλογές και την πανηγυρική καρατόμηση του Σαμαρά τη νύχτα των εκλογών απ’ όλες τις πτέρυγες του κόμματος και τη θητεία της ΝΔ στην έρημο της αντιπολίτευσης. Εκτιμώντας τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν και τις πιθανότητες επιστροφής της Δεξιάς στην εξουσία, ο Κ. Καραμανλής θα αποφασίσει τότε αν θα ανταποκριθεί στην «έκκληση» που θα μεθοδεύσει ο ίδιος να του απευθύνει το κόμμα του για να επιστρέψει ως «σωτήρας»…
 
Απειλή ευρω-ολέθρου!
Δεν είναι καθόλου βέβαιο όμως ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ομαλά προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχει το εμπόδιο των ευρωεκλογών για την κυβέρνηση. Η αναμενόμενη βαρύτατη ήττα της ΝΔ και η πανωλεθρία που θα υποστεί οπωσδήποτε το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι ίσως οδηγήσουν ακόμη και σε κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, αν τα αποτελέσματα αποδειχθούν εφιαλτικά για τα δύο κυβερνητικά κόμματα. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι ευρωεκλογές είναι εντελώς «της πλάκας», χωρίς καμιά πολιτική σημασία και βαρύτητα. Σύνηθες είναι το εκάστοτε κυβερνών κόμμα να παίρνει και… δέκα (!) μονάδες λιγότερες από τις βουλευτικές εκλογές και κανείς να μην ασχολείται με το θέμα αυτό μετά από δυο τρεις μέρες. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη ελάχιστες πολιτικές επιπτώσεις έχουν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.
 
Εκλογικός γκρεμός 
Υπάρχουν όμως και κάποια όρια ανοχής. Ας γίνουμε σαφέστεροι. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2009 είχε πάρει το μεν ΠΑΣΟΚ ποσοστό 36,64%, η δε ΝΔ ποσοστό 32,29% – αθροιστικά, δηλαδή, τα δύο κόμματα που κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα είχαν πάρει το 70% των ψήφων, το 68,93% για την ακρίβεια. Αν στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο που θα γίνουν σε έξι μήνες, το Μάιο, πάρει η ΝΔ ένα ποσοστό γύρω στο… 20% και το ΠΑΣΟΚ γύρω στο 5%, τότε σίγουρα θα ξεσπάσει πολιτική κρίση. Αν, αντιθέτως, πάρει η ΝΔ γύρω στο 30% και το ΠΑΣΟΚ γύρω στο 10%, τότε δεν θα συμβεί τίποτα. Έχουμε γράψει και επιμένουμε στη θέση αυτή ότι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν εγκαταλείπουν με δική τους πρωτοβουλία την εξουσία με τίποτα. Αν όμως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ χάσουν συνολικά… σαράντα με πενήντα (!) εκατοστιαίες μονάδες στις ευρωεκλογές του Μαίου, λογικό είναι να μην μας εκπλήξει αν «στασιάσουν» οι κυβερνητικοί βουλευτές και επιχειρήσουν να απαλλαγούν από τους απεχθείς και πολιτικά παταγωδώς αποτυχημένους ηγέτες τους προκειμένου να διασφαλίσουν την προσωπική πολιτική τους επιβίωση. Αν, δηλαδή, Σαμαράς και Βενιζέλος, με την πολιτική που ακολουθούν, ρίξουν τα κόμματα τους σε πολιτικό γκρεμό στις ευρωεκλογές, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε να τους πετάξουν κι αυτούς στον γκρεμό οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
 
Προσπάθεια συγκάλυψης 
Προσωπική μας άποψη είναι ότι η κυβέρνηση θα λαβωθεί, αλλά θα διασωθεί στις ευρωεκλογές. Με το κλίμα ψυχολογικής κατάπτωσης του πληθυσμού που παρατηρείται, δεν αποκλείεται καθόλου η αποχή στις ευρωεκλογές να υπερβεί ακόμη και το… 50%! Κάτι τέτοιο θα είναι πρωτοφανές, αλλά θα σώσει την κυβέρνηση επειδή κατά τεκμήριο τα εκατομμύρια ψηφοφόρων που δεν θα προσέλθουν στις κάλπες θα είναι πρωτίστως πολίτες απογοητευμένοι από την πολιτική της κυβέρνησης. Με την αποχή τους αντικειμενικά θα μειώσουν τις ψήφους εναντίον της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, περιορίζοντας την έκταση της συντριβής των δύο κυβερνητικών κομμάτων. Έτσι κι αλλιώς, η σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν εδράζεται ούτε στο 42% των ψήφων (29,66% της ΝΔ και 12,28% του ΠΑΣΟΚ) και κανείς δεν το θεωρεί άξιο αναφοράς. Αν χάσουν και πέντε εκατοστιαίες μονάδες στις ευρωεκλογές, ελάχιστοι είναι οι Έλληνες που θα αγανακτήσουν για το γεγονός ότι μας κυβερνούν δυο κόμματα που δύο στους τρεις ψηφοφόρους θα έχουν ψηφίσει εναντίον τους! Πολιτικά όμως η κυβέρνηση Σαμαρά θα έχει τελειώσει.
Επίκαιρα

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Αργυρώ Καπαρού 'Ο Παναγής'

Μέτωπο κατά των ελίτ ή εμφύλιος;

του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
 
Το σκηνικό των εναλλασσόμενων θιάσων (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ), στο οποίο αναφέρθηκα στο προηγούμενο άρθρο, επιβεβαιώθηκε πλήρως με την…πρόταση μομφής.
Έτσι, ακόμη και ο θίασος που αποτελεί την κοινοβουλευτική Χούντα των σημερινών οργάνων της Υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε), που εγκληματούν κατά των λαϊκών στρωμάτων, επέτυχε να εξευτελίσει τον εναλλακτικό θίασο που περιμένει να πάρει την σκυτάλη από την Υ/Ε.
Όχι βέβαια λόγω του (δεδομένου) αποτελέσματος της ψηφοφορίας ―κανένας δεν περίμενε τους κομπάρσους να χάσουν εκούσια το ψωμί τους― αλλά γιατί ήταν παιχνίδι ο ευτελισμός ενός κόμματος που επαγγέλλεται ότι θα σκίσει τα μνημόνια και τους σχετικούς νόμους… μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ.
Γι’ αυτό και ο λαός αγνόησε το «παλλαϊκό» συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, σωστά διαβλέποντας ότι οι Χούντες δεν πέφτουν με καραγκιοζηλίκια, χωρίς πραγματικό εναλλακτικό πρόγραμμα.
Συγχρόνως, όμως, ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας προχωρά αλματωδώς, με την εντατική καλλιέργεια του εμφυλιοπολεμικού κλίματος.
Από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ (το ένα «άκρο» κατά του άλλου), αλλά και από την εκφυλισμένη «Aριστερά» («αντιφασίστες» κατά φασιστών) κ.λπ. Άλλωστε, το κλίμα αυτό είναι το μόνο που θα μπορούσε να διαιωνίσει την σημερινή οικονομική καταστροφή, όπως επιδιώκουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, με την κατατρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων και την άμεση ή έμμεση στήριξη της «Αριστεράς» αυτής.
Ο εκφασισμός ξεκινά με τον φραστικό φασισμό που λασπώνει (με την βοήθεια λίγων επωνύμων, και κυρίως ανωνύμων «εν υπηρεσία», λασπολόγων) κάθε εναλλακτικό λόγο ―όπως αυτόν της στήλης― ως «κρυφο-φασιστικό», «αντισημιτικό» κ.λπ. και φθάνει μέχρι τις δολοφονίες.
Σύντομα μάλιστα, με τον «αντιρατσιστικό νόμο», θα ολοκληρωθεί ο εκφασισμός αυτός όταν θα απαγορεύεται ακόμη και η έκφραση λόγου που τα άνωθεν κέντρα θα τον χαρακτηρίζουν «φασιστικό», «αντισημιτικό» κ.λπ…
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι μόνο ένα παλλαϊκό Μέτωπο για Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση, δηλαδή ένα μαζικό πολιτικό κίνημα με συγκεκριμένο πρόγραμμα και στρατηγική για την έξοδο από την καταστροφή, θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για ριζικές αλλαγές.
Ο κορμός του θα είναι, βέβαια, τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή η πλειοψηφία του λαού: οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι, οι γέροι χωρίς σύνταξη επιβίωσης, η επόμενη γενιά που καταστρέφεται κ.ο.κ.
Όλοι αυτοί θα μετατραπούν σε μόνιμα θύματα αν παραμείνουμε στην ΕΕ και δεν διαρρήξουμε κάθε δεσμό με την παγκοσμιοποίηση, στον δρόμο για την οικονομική αυτοδυναμία.
Δηλαδή, στον δρόμο της οικοδόμησης: μιας παραγωγικής δομής, που θα καλύπτει τις ανάγκες μας, την οποία θα ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι και όχι οι πολυεθνικές, όπως σήμερα
μιας πολιτικής δομής που θα ελέγχουμε άμεσα ως πολίτες, και
μιας πολιτιστικής δομής, με βάση την δική μας κουλτούρα
Η μονομερής, δηλαδή, έξοδος από την ΕΕ (και όχι απλώς από το Ευρώ που είναι άλλη μια απάτη!) είναι αναγκαία προϋπόθεση ―όχι φυσικά και επαρκής― τόσο για την έξοδο από την οικονομική καταστροφή όσο και για την θεμελίωση της οικονομικής αυτοδυναμίας.
Δεν είναι δηλαδή απλώς αναγκαία για να ακυρώσουμε τα μνημόνια ή να διαγράψουμε το χρέος, όπως υποστηρίζουν διάφοροι «χρεωλόγοι». Το χρέος είναι η συνέπεια και όχι η αιτία της καταστροφικής κρίσης.
Η αιτία είναι η μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ καταστροφή της στοιχειώδους παραγωγικής δομής που είχαμε μέχρι την δεκαετία του 1970, εξαιτίας του ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών που μας επιβλήθηκε. Όταν, λοιπόν, κάποιοι στην αντικαπιταλιστική «αριστερά» μιλούν για μια «προοδευτική» ΕΕ, ή ακόμη και για μια «καλή» παγκοσμιοποίηση, σαν δήθεν προ-στάδιο της… παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, απλά παραμυθιάζουν τον λαό.
Ο πραγματικός διεθνισμός μπορεί να ξεκινήσει μόνο «από τα κάτω» από τον κάθε λαό χωριστά, αφού θα έχει επιτύχει την οικονομική αυτοδυναμία του. Αυτό, όμως, είναι αδύνατο σε οποιαδήποτε διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, με τις τεράστιες ανισομέρειες τις οποίες έχει ήδη δημιουργήσει το καπιταλιστικό σύστημα. Ακόμη και η ορθόδοξη οικονομική θεωρία μπορεί να δείξει ότι η οικονομική ένωση χωρών με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας θα ωφελήσει κατ’ αρχήν τις χώρες που ήδη βρίσκονται στα ανώτερα επίπεδα.
Επομένως, μετά την μονομερή έξοδο από την ΕΕ και τη ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, πρέπει αναγκαστικά να υπάρξει ένα μεταβατικό στάδιο αυστηρών κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, αλλά και στα μέσα παραγωγής, μέχρις ότου ο λαός, έχοντας κατακτήσει την οικονομική αυτοδυναμία, δηλαδή την οικονομική και εθνική (λαϊκή) κυριαρχία, αποφασίσει δημοκρατικά εάν και τι είδους συστημική αλλαγή επιθυμεί (κρατικό σοσιαλισμό, ελευθεριακό σοσιαλισμό, Περιεκτική Δημοκρατία κ.λπ.).
Παράλληλα, δεδομένου ότι το εγκληματικό ΝΑΤΟ και οι άλλοι θεσμοί της Υ/Ε θα έκαναν βέβαια το πάν για να εμποδίσουν παρόμοια απελευθερωτική διαδικασία, θα ήταν απαραίτητος ένας ριζικός αναπροσανατολισμός των γεωπολιτικών μας σχέσεων, έξω από τους θεσμούς αυτούς, μαζί με τους λαούς που παλεύουν ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.
Τα παραπάνω στοιχεία που θα αναπτύξω στο επόμενο αποτελούν συστατικά στοιχεία ενός μεταβατικού προγράμματος που οδηγούν στην έξοδο από την κρίση αλλά και ανοίγουν τον δρόμο για συστημική αλλαγή. Σε παρόμοια στρατηγική αντιτίθεται το ΚΚΕ που ουσιαστικά απορρίπτει κάθε μεταβατικό πρόγραμμα (πέρα από κάποια αμυντικά αιτήματα), υποθέτω θεωρώντας (σωστά) ότι ένα «αντικαπιταλιστικό» μεταβατικό πρόγραμμα ―όπως αυτό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ― εσκεμμένα συγχέει τη μεταβατική διαδικασία με τον στόχο.
Όμως, ενώ είναι σωστό ότι ένα μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι αντικαπιταλιστικό, εφόσον προφανώς δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για σοσιαλιστική επανάσταση, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι είναι ώριμο το αίτημα της μονομερούς εξόδου από την ΕΕ, με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία. Και αυτό διότι η πλειοψηφία ήδη έχει συνειδητοποιήσει ότι έχουμε χάσει κάθε οικονομική και λαϊκή κυριαρχία. Και όπως πάντα στην Ιστορία, η επίτευξη εθνικής απελευθέρωσης ήταν προϋπόθεση της κοινωνικής.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα

 Μέσα στη διάχυτη βουβαμάρα εγκλείεται φόβος. Φόβος για το παρόν, φόβος για το μέλλον. Οσα συμβαίνουν, κι όσα δεν συμβαίνουν, τροφοδοτούν διαρκώς αυτό τον φόβο του παρόντος, μια σταθερή δυσφορία, μια αίσθηση ανοικειότητας με την ίδια μας τη ζωή. Διότι απλούστατα δεν γνωρίζουμε πού μάς βγάζει ο δρόμος, δεν έχουμε καμία βεβαιότητα, αισθανόμαστε ανήμποροι να προγραμματίσουμε στοιχειωδώς τον βίο. Αισθανόμαστε να μας πλακώνει ένα ανοίκειο παρόν.
Κοιτάμε λοιπόν διαρκώς προς τα πίσω, στα τετελεσμένα, για να αντλήσουμε ολίγο νόημα, μήπως και με το νόημα του παρελθόντος....
φωτίσουμε τον ζόφο του παρόντος και φωτίσουμε τη σκολιά οδό προς το μέλλον. Το ξαναδιάβασμα του παρελθόντος μπορεί να είναι προωθητικό· το ίδιο και η επαναπροσέγγιση της παράδοσης, η οικείωσή της στη συγχρονία. Ετσι προχωρούν κοινωνίες και πολιτισμοί ― συναναστροφή με τους νεκρούς το έλεγε ο Ιωάννης Συκουτρής.
Αλλά ― υπάρχει πάντα ένα αλλά. Αλλά στη δική μας περίπτωση, του κλαψιάρη και έμφοβου νου, εμφιλοχωρεί ένας σοβαρός κίνδυνος: η αναψηλάφηση του παρελθόντος να οδηγεί είτε σε απεγνωσμένη εξωράιση και αφελή αγλαϊσμό του είτε σε δαιμονοποίησή του είτε σε βιαστικές έως γελοίες αναθεωρήσεις ― με κοινό παρανομαστή πάντα έναν τερατώδη αναχρονισμό, να προβάλλουμε τους φόβους και τους πόθους μας στο παρελθόν για να του δίνουμε το σχήμα του παρόντος.
Ο αναθεματισμός της Μεταπολίτευσης ως δεξαμενής αρνητικών ρευστών και τοξικών βλαστών, είναι μια τέτοια ατυχής δαιμονοποίηση. Οχι αξιολόγηση, κριτική, αποτίμηση· η Μεταπολίτευση, συμπαγώς και αδιαφοροποίητα, στέλνεται στη χωματερή της ιστορίας. Φυσικά μαζί της θάβουμε τους εαυτούς μας, όπως και όσο υπήρξαμε στη δημόσια σφαίρα.
Το ίδιο και το Πολυτεχνείο: μετά σαράντα χρόνια είναι δύσκολο να καταταγεί στα τρέχοντα ιδεοψυχολογικά σχήματα, αντιστέκεται πεισματικά. Αντί λοιπόν να το κατανοήσουν στο ιστορικό του πλαίσιο και να το ενσωματώσουν σε μια δυναμική αυτογνωσίας, κάποιοι απελπισμένοι αναθεωρητές το μικραίνουν, το χαμηλώνουν, το λοιδωρούν, κυρίως το μεταχρονολογούν, το αναχρονίζουν, για να μπορέσουν υποθέτω να το δουν στο μπόι τους, κι έτσι βολικά χαμηλοαναχρονισμένο να χαρακτηριστεί εργαλειακά ή και καφενειακά ως πηγή των παρόντων δεινών του έθνους κ.λπ. κ.λπ.
Από χθες σε αυτό τον χορό των αναχρονισμών μπήκε ολολύζουσα και η Αποστασία. Του ’65, των Ιουλιανών, των γελοιογράφων και των φαιδρών στιχοπλόκων, ό,τι παρά τη φαιδρότητά του εξέφραζε ένα υπαρκτό δίκτυο συνωμοσιών και εκτροπής. Λίγοι από τους πρωταγωνιστές ζουν πια, οι περισσότεροι γνωρίζουμε το κλίμα της εποχής από τις γελοιογραφίες του Μποστ. Ολα άλλαξαν. Κι όμως η αποσκίρτηση βουλευτών από το κομματικό μαντρί, όπως προσφυώς το ονόμαζε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, επαναφέρεται ως αρχετυπικό σκιάχτρο, ως το Poltergeist που στοιχειώνει την τρέχουσα πρωθυπουργική δημοκρατία.
Είπαμε: ο παγωμένος έμφοβος νους ξαναπλάθει το παρελθόν. Τη θέση του Μποστ παίρνει ο Γκόγια: Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα, τις κουκουβάγιες της ανοησίας και τις νυχτερίδες της αμάθειας.

Χαμογέλα, Χρόνη... κι ας έφυγες νωρίς

Χαμογέλα, Χρόνη... κι ας έφυγες νωρίς -Ενας χρόνος από το θάνατό του
 
Ένα παράξενο πράγμα: σήμερα τα κεραμίδια στάζουν. Και τα λιγνά δέντρα στο Καπανδρίτι, κάτι έχουν σήμερα. Η Ρηνιώ, η Ήρα, ο Στόρμι και η Άργη: ένας κόσμος ολόκληρος που κάτι του λείπει. Ένα χρόνο μετά, ο Χρόνης Μίσσιος χαμογελάει από' κει πάνω, στο βρεγμένο πέρα του ουρανού, χωρίς να του το ζητάει, κανένας, επιμόνως.
Παραδομένος στην μέγγενη της καθημερινότητας, ο θάνατός του, ακριβώς πριν από ένα χρόνο, περιορίζεται πλέον στις στήλες του «Σαν σήμερα». Σαν μια φευγαλέα ριπή θύμησης που περνάει και χάνεται. Κι όμως, είναι εδώ ο Χρόνης Μίσσιος: στις βιβλιοθήκες, στην τυπωμένη σελίδα, στην επώδυνη διήγηση της κάθε μέρας. Άλλωστε και ο ίδιος έλεγε «όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, και πάλι φτου κι απ' την αρχή». Το βιολογικό ρολόι σταμάτησε, οι λεπτοδείκτες έδειξαν: 20 Νοεμβρίου 2012.
Έπρεπε να φτάσει στα 82 του για να τον νικήσει κάποιος. Δεν το κατάφεραν οι βασανιστές του, δεν τον λύγισαν οι εξορίες σε Αϊ – Στράτη και Μακρόνησο, δεν τον συνέθλιψε ακόμα και η πικρή παραδοχή του «δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα». Εμείς τον λέμε θάνατο, εκείνος τον είχε ονομάσει «μετάβαση». Μετέβη, λοιπόν, ο Χρόνης Μίσσιος, δεν πέθανε. Ο καρκίνος που του επιτέθηκε, ήταν απλώς ένα σύμπτωμα.
Τα πραγματολογικά στοιχεία του βίου του είναι γνωστά και δεδομένα: γεννήθηκε στην Καβάλα από γονείς καπνεργάτες. Τα οικονομικά της οικογένειας δεν έβγαιναν για να τελειώσει καν το Δημοτικό. Γράμματα έμαθε στην εξορία, γι' αυτό και η λογοτεχνική γλώσσα του είναι ένα τραχύ αμάλγαμα προφορικότητας, αυτοβιογραφίας, έντονου ανθρωπισμού, αλλά και συνεχούς μάχης για το ακατόρθωτο.
Στο ενδιάμεσο: Κατοχή, διωγμοί, φυλάκιση, βασανισμοί, η αναμονή (για εννιά μήνες) να εκτελεστεί, συμμετοχή στη νεολαία Λαμπράκη, στο ΠΑΜ, γραμματέας στην Δ.Ν. Λαμπράκη, η χούντα των συνταγματαρχών και πάλι εξορία μέχρι τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία Παπαδόπουλου).
Η παραδοσιακή Αριστερά, κραδαίνοντας την... ορθόδοξη ερμηνεία της ιδεολογίας, τον αρνήθηκε. Η «ανανεωτική» είδε στο πρόσωπό του, τον άνθρωπο που μέσα από τις κοινωνικοπολιτικές ρωγμές, προσπάθησε με τις λέξεις του, να φυτρώσει ένα μικρό λουλούδι ελπίδας. Τα βιβλία του έγιναν σύνθημα στους τοίχους, τα λόγια του απέκτησαν μια τρέχουσα φόρμα. Καίτοι αποτραβηγμένος για χρόνια, στο κτήμα του στο Καπανδρίτι, η παρουσία του ήταν κάτι παραπάνω από έντονη. Άλλωστε, οι αληθινοί συγγραφείς δεν υπάρχουν (μόνο) μέσω του υλικού τους περιγράμματος, αλλά διατρέχουν συνεχώς τον άυλο κόσμο των ιδεών.
Τα βιβλία του είναι πολυδιαβασμένα: Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς (1985), Χαμογέλα, ρε... τι σου ζητάνε (1988), Τα κεραμίδια στάζουν (1991), Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι (1996), Ντομάτα με γεύση μπανάνας (2001). Περισσότερο, όμως, μένει η αίσθηση ενός ανθρώπου που δεν εξαργύρωσε τον αγώνα του, που δεν οικειοποιήθηκε κομματικές δομές, που δεν αποζήτησε τη φτηνή διαφήμιση. «Κοσμοκαλόγερο» τον χαρακτήριζαν, γι' αυτό και σήμερα δεν έχει... παράτες για το μνημόσυνό του. Λίγοι θα τον θυμηθούν, ελάχιστοι θα αναλογιστούν το βάρος της απουσίας του.
Τον θυμήθηκε, όμως, η βροχή. Δείτε τα κεραμίδια που στάζουν, θα καταλάβετε
 

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Τι κι αν είσαι σκλάβος;

 
Posted by Stranger in Αρθρογραφία

Σαφώς και η ευθύνη της παθητικότητας πρέπει να στρέψει τον καθρέφτη πρώτα σ’ εμάς. Γιατί γνωρίζουμε πως η εξουσία επιστρατεύει κάθε μέσο για να το πετύχει. Σημασία έχει ΕΜΕΙΣ τι κάνουμε.
Δεν ξέρω σε τι βαθμό έχουμε αντιληφθεί την προσωπική ευθύνη ο καθένας από εμάς. Το κακό συμβαίνει επειδή οι καλοί αδρανούν, θα μπορούσε να είναι μια ρήση που ταιριάζει απολύτως στο τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στην κοινωνία.
Οι άνθρωποι εντελώς αποσυρμένοι από οποιαδήποτε μαζική, συλλογική διεκδίκηση απλά βλέπουν τα μέτρα να περνούν. Δεν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο εντελώς αμαχητί, όμως πρέπει να μας προβληματίσει πως ο συμβιβασμός, η αποφυγή οποιασδήποτε μάχης απέναντι στην κυβέρνηση υπό όρους λαϊκής πίεσης, έγινε και γαλουχεί συνειδήσεις. Απονευρώνει την αξία της αντίστασης και των πρωτοβουλιών.
Διαχρονικά, στα χρόνια της…ευδαιμονίας, το δόγμα που επικρατούσε ήταν το “κοίτα την δουλειά σου”. Μπορεί να είναι δύσκολο ν’ αλλάξεις τον κόσμο και σίγουρα κανείς δεν θα σε κατηγορήσει γι’ αυτό ή για την μη ένταξή σου σε οποιοδήποτε κίνημα, κανείς δεν θα σου καταλογίσει ευθύνες, όμως τουναντίον, έχεις απόλυτη ευθύνη της μη προσωπικής επανάστασης.
Αν δέχτηκες άκριτα όλα όσα σου προέταξαν ως προτεραιότητες στην ζωή, αν υιοθέτησες τις αξίες του συστήματος, αν δεν έκανες τίποτα όταν μπορούσες στον μικρόκοσμό σου (οικογένεια, εργασία, γειτονιά κοκ), αν φοβήθηκες να διαφοροποιηθείς και αναζήτησες την θαλπωρή της ομοιομορφίας για να “σε αφήσουν ήσυχο”, τότε ΝΑΙ έχεις ευθύνη.
Γιατί ήσουν μόνο μια νομοτελειακή διαδοχή στην αλυσίδα των ατόμων που αναπαράγουν τα αδιέξοδα. Και καλά αν δεν τα καταφέρεις, κανείς μας δεν μπορεί να τα καταφέρει όλα, προσπάθησες; Όχι, απλά ήθελες να απορροφηθείς και να ζήσεις μια προδιαγεγραμμένη ζωή.
Η εθελούσια σκλαβιά είναι χειρότερη, γιατί δίνεις την δυνατότητα σε οποιονδήποτε επίδοξο εκμεταλλευτή να σου προσθέσει ετικέτα και να χρησιμοποιήσει ως δικές του τις δεξιότητές σου, τα προσόντα σου, το ίδιο σου το σώμα.
Αυτά ας τα έχουμε κατά νου, όταν αναρωτιόμαστε γιατί δεν βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους, γιατί δεν ανταπαντά στον ανοιχτό πόλεμο των ελίτ, γιατί θεωρεί γραφικές τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ή ανούσια τα καλέσματα συλλόγων, φορέων κτλ. Τι να σου κάνουν όλα τα επαναστατικά καλέσματα του κόσμου, όταν ο καθένας μας δεν έχει κάνει την δική του “ανταρσία” απέναντι στα δεσμά του; Βέβαια αυτό απαιτεί συνειδητοποίηση η οποία δεν έρχεται σίγουρα μόνη της.
Το μεγαλύτερο έγκλημα αυτής της κοινωνίας είναι πως έχασε το πάθος της για την επανάσταση, αυτόν τον κρυφό πόθο για αλλαγή. Όχι διαχείριση της ζωής με όρους μη ανθρώπινους, αλλά την ίδια την ζωή. Μια εικονική κανονικότητα χτισμένη με συμβιβασμούς, με περιορισμένους ορίζοντες, που μιλάει μόνο στον “ρεαλισμό” και ποτέ στο όραμα, είναι μια πλασματική ζωή, μια σκλαβιά που στιγματίζει τον παθιασμένο ως “ονειροπόλο” και “βλάκα” και τον σκλάβο τον αναβαθμίζει σε “προσγειωμένο” και “νοικοκυραίο”.
Τι κι αν είσαι σκλάβος; Δεν έχεις τίποτα να χάσεις, πέρα από την ευκαιρία σου να ζήσεις.
 
YΓ. Καταπληκτικό σκίτσο από το 75blacklines

Πολυτεχνείο: Η γενιά που λοιδορήθηκε


Αλέκος Λασκαράτος
 
Διαβάζω και αγανακτώ. Αγανακτώ με την κοντή ιστορική μας μνήμη.  Αγανακτώ με τη λοιδορία κατά της γενιάς του Πολυτεχνείου που επιχειρείται από τόσους και τόσους σήμερα. Μύρια όσα κακά της αποδίδονται. Με πόση ευκολία στρεβλώνουμε την ιστορική αλήθεια! Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε, μαζί με τα γεγονότα της Νομικής που προηγήθηκαν, οι δύο πιο λαμπρές στιγμές ανοιχτής αμφισβήτησης της χούντας των συνταγματαρχών, με ταυτόχρονα αιτήματα όπως το κορυφαίο, διαχρονικό και πέρα από κάθε κόμμα, «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Έπρεπε να έχει κότσια κανείς για να τα βάλει με τη χούντα και με τον μηχανισμό καταστολής που αυτή διέθετε. Κι όμως η γενιά αυτή κατηγορείται σήμερα από πολλούς ως υπεύθυνη για την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας που ακολούθησε την μεταπολίτευση.
Υπήρξαν βέβαια κάποιοι επίορκοι (πάντα υπάρχουν αυτοί) που επιχείρησαν και πέτυχαν να ανταλλάξουν την συμμετοχή τους στα τότε γεγονότα, με πολιτικά ανταλλάγματα και θέσεις εξουσίας (καλή η επανάσταση στα είκοσι, αλλά τώρα που σαρανταρίσαμε να μην γλυκάνουμε λιγάκι το αντεράκι μας;). Η πλειοψηφία, η μεγάλη πλειοψηφία όσων μετείχαν στα γεγονότα μείνανε στην απόλυτη αφάνεια. Δεν ζήτησαν και δεν πήραν ανταλλάγματα. Καταλάγιασαν οι υπερβολές και συνέχισαν την καθημερινή ζωή τους ως αφανείς ήρωες.
Μιλώντας για υπερβολές και απλουστεύσεις θυμάμαι ότι την εποχή εκείνη στο Παρίσι όπου σπούδαζα, αν δεν ήσουν Μαοϊκός ή Λενινιστής ήσουν τουλάχιστον ύποπτος για χαφιές της Ασφάλειας. Θυμάμαι επίσης ότι στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, είχα πάει στο Ελληνικό Σπίτι της Cité Internationale (πανεπιστημιούπολης) να παρακολουθήσω τα αποτελέσματα που μεταδίδονταν από το ραδιόφωνο. Πλήθος μεγάλο στο τεράστιο ισόγειο χωλ με τις κολώνες. Κάθε τόσο αναγράφονταν, με κιμωλία σε μαυροπίνακα, τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα. Βλέπω δίπλα μου να γίνεται μια ζωηρή συζήτηση. Πλησιάζω. Θέμα της συζήτησης το αν η αριστερά θα καταλάβει την εξουσία με γενική απεργία ή με ένοπλο αγώνα. Σιγά-σιγά δημιουργήθηκαν δύο μπλοκ. Φωνές και επιχειρήματα από δω και από κει. Στο τέλος οι δυο ομάδες πιάστηκαν στο ξύλο, άγριο ξύλο, μπουνιές, κλωτσιές και τέτοια! Την ίδια ώρα στον πίνακα έγραφε Νέα Δημοκρατία 54%… Τέτοια ωραία…
Επανέρχομαι, όμως, στο θέμα της γενιάς του Πολυτεχνείου και την ευθύνη που της αποδίδουν πολλοί για την μετέπειτα κατάντια μας σαν χώρα. Το μεγάλο ξεσάλωμα δεν έγινε επί Καραμανλή και Νέας Δημοκρατίας αλλά μετά το ’81. Ξέρω ότι οι αλήθειες αυτές πονάνε. Πονάνε και μένα που ποτέ δεν ψήφισα ΝΔ, αλλά κάποτε πρέπει να πούμε την αλήθεια αν θέλουμε επιτέλους να πάψουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, κι ας πονάει. Το ξεσάλωμα ήρθε με τον “λαό στη εξουσία”, τότε που μοιράστηκαν (από δανεικά) χρήματα, τότε που το φακελάκι έγινε θεσμός, τότε που η μίζα καθαγιάστηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό (είπαμε να κάνουμε ένα δωράκι στον εαυτό μας αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!). Τότε όλοι πίστεψαν, όλοι πιστέψαμε, ότι ήρθε η χρυσή εποχή με τα χρυσά κουτάλια. Τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ), τις αγροτικές επιδοτήσεις της τότε ΕΟΚ (με το συστηματικό θάψιμο των αγροτικών προϊόντων), τα υπερτιμολογημένα έργα, και τόσα άλλα, όλα τα φάγαμε από τους κουτόφραγκους. Αλλά και σε μικρότερη κλίμακα, στην κλίμακα του εργαζόμενου, του μισθωτού, επιδόματα μαϊμού, υπερωρίες που ποτέ δεν γίνονταν. Σπίτια που αγοράζαμε και πουλούσαμε και δηλώναμε αξία υπόγειας γκαρσονιέρας. Διορισμοί στο δημόσιο με το τσουβάλι. Ήμασταν βλέπετε και εμείς αντιστασιακοί (ναι, μας είχε αγριοκοιτάξει κάποτε επί χούντας, ένας αστυφύλακας).
Το συλλογικό υποσυνείδητο όμως δεν παραδέχεται ποτέ την ενοχή του. Έπρεπε να ρίξουμε το ανάθεμα σε άλλους και να βγούμε εμείς “καθαροί”. Έτσι βρήκαμε ότι μας φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου, κι αυτό γιατί υπήρξαν κάποιοι επίορκοι. Αναμφίβολα υπήρξαν αυτοί, δεν είναι όμως τόσοι πολλοί που να αποτελούν την απαραίτητη κρίσιμη μάζα για το ξέπεσμα της χώρας μας. Την κρίσιμη μάζα την αποτέλεσε το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας, άλλος στα πολλά και άλλος στα λιγότερα.
Ας αφήσουμε λοιπόν, επιτέλους, τη γενιά του Πολυτεχνείου ήσυχη. Ας αφήσουμε αυτά τα παιδιά που τόλμησαν και τα έβαλαν με τη χούντα με κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Αυτά τα νέα παιδιά που αγωνίστηκαν για “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”. Ας τα τιμήσουμε και ας τους δώσουμε τη θέση που τους αξίζει.