Ολο και χειρότερα τα κάνει, όλο και σε περισσότερους μπελάδες βάζει μια κοινωνία που επιμένει να αναπνέει και να απαιτεί δικαίωση, κρυπτόμενος από τους κριτές του, ψευδόμενος ενώπιον του βολικού ακροατηρίου του και αλαζόνας απέναντι στους αντιπάλους του.
Μπορεί να νομίζει ότι έχει χτίσει ένα ιδιόμορφο προσωπικό Βατικανό, ένα κράτος εν κράτει απρόσβλητο με μακριά πλοκάμια, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αυθαίρετο φέουδο, στο οποίο κυριαρχούν οι δικοί του νόμοι και η δική του δικαιοσύνη, αλλά κάκιστα νομίζει ότι θα απολαμβάνει ες αεί το ακαταδίωκτο για τις ανομίες του.
Οταν ένας πατέρας αποφασίζει, ως έσχατο μέσο πίεσης, να ξεκινήσει απεργία πείνας και δίψας στην πλατεία Συντάγματος, επειδή ο εισαγγελέας δεν του επιτρέπει την εκταφή της σορού του παιδιού του, για να διακριβωθούν όχι μόνο τα αίτια του θανάτου του στα Τέμπη αλλά και αν τα ανθρώπινα μέλη που του παρέδωσαν ανήκουν όντως σ’ αυτό, κι όταν η ίδια η πρόεδρος του συλλόγου των συγγενών των θυμάτων εκφράζει επίσης την απορία της αν τα «ευρήματα» που της παρέδωσαν ανήκουν στην κόρη της και κατηγορεί ευθέως δικαστές και εισαγγελείς ότι ενεργούν κατά τρόπο που να προστατεύουν το «κακόψυχο αφεντικό», τα πράγματα για την εξουσία δεν πάνε καθόλου καλά.
Ηδη η κοινωνία έχει δείξει τις διαθέσεις της απέναντι σε μια κυβέρνηση που έχει τις δικές της ικανότητες συγκάλυψης γύρω από την υπόθεση, η οποία δυστυχώς δεν είναι η εξαίρεση σε ένα κράτος ευνομίας και ευδαιμονίας. Η δυσώδης υπόθεση παράνομης διανομής κοινοτικών κονδυλίων σε αρχοντοχωριάτικες φυσιογνωμίες του αναβαθμισμένου υποκόσμου έχει ουρές σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια (τριάντα υπουργοί και υφυπουργοί, κατά την «Εστία», εμπλέκονται στο σκάνδαλο), αλλά ο πρωθυπουργός απαξιώνει κάθε συζήτηση καθώς η Δικαιοσύνη, λέει, κάνει τη δουλειά της (όπως στην υπόθεση των υποκλοπών κ.λπ.).
Εμ, δεν είναι αυτή Δικαιοσύνη. Είναι η εικόνα που έδωσε σε πρόσφατο άρθρο του στην «Εφ.Συν.» ο πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ και υπουργός Αντώνης Ρουπακιώτης: μιας δικαστικής εξουσίας «με βαριά την ιστορικότητα των εξαρτήσεών της»· μια εικόνα απέναντι στην κοινωνία «δικαιοδοτικής αναξιοπιστίας, άβουλης έως και φοβικής προς την πολιτική κυρίως αλλά και σε άλλες εξωθεσμικές (οικονομική, ΜΜΕ) εξουσίες». Κι αντί με τις διαδοχικές συνταγματικές αναθεωρήσεις, ιδίως του 2001, να ληφθεί μέριμνα για τον εκδημοκρατισμό και την ενίσχυση της ανεξαρτησίας της, «η πολιτική εξουσία επέλεξε τη συνέχιση της χειραγώγησης του δικαστικού συστήματος με τον ορισμό της ηγεσίας των Ανώτατων Δικαστηρίων και με αυτή να ελέγχει, μέσω του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου τους, γενικότερα τη λειτουργία του». Για εκδημοκρατισμό του δικαστικού συστήματος κατά τα πρότυπα ευρωπαϊκών κρατών μιλάει ο επιφανής νομικός και «επιτέλους να αποκτήσει συνταγματική υπόσταση η παλαιά πρόταση της Ολομελείας των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας και νομικών επιστημόνων (Γ. Κουμάντος κ.ά.), ώστε να επιλέγεται η δικαστική εξουσία από σώμα εκλεκτόρων, από δικαστές, δικηγόρους, καθηγητές νομικών σχολών, εκπροσώπους πολιτικών κομμάτων με εκπροσώπηση στη Βουλή ή και εκπροσώπους επαγγελματικών φορέων».
Ετσι καθώς τα βρήκε ο Μητσοτάκης, τα έκανε ακόμα χειρότερα με τις αναιδείς παρεμβάσεις του, προκειμένου να εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο του δικού του συστήματος εξουσίας. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έφτασε η χώρα στα σημερινά αποτελέσματα, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η κοινωνία –πλην επιδοτούμενων και άλλων ευνοουμένων– στέκεται πια αποφασιστικά απέναντί του. Μέχρι τέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου