Η 6η Δεκέμβρη του 2008 ήταν εκείνη η στιγμή που επέδρασε υποσυνείδητα και καθοριστικά για τα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια
Ήταν απόγευμα της 8ης Δεκεμβρίου 2008. Η Αθήνα μυρίζει καμένο, βενζίνη και πλαστικό που λιώνει. Κρότοι, συναγερμοί, σπασμένες τζαμαρίες και το σφύριγμα των ασφυξιογόνων βομβίδων ακούγονται κάθε τόσο. Πότε με μεγάλη ένταση και πυκνότητα, άλλοτε σαν ριπές, πότε πιο αραιά. Αν βρισκόσουν σε όροφο με πανοραμική θέα, έβλεπες διάσπαρτες εστίες φωτιάς και καπνό πάνω από την πόλη. Από την Λεωφόρο Αλεξάνδρας έως την Ομόνοια και από το Μοναστηράκι έως το Σύνταγμα. Μια λάμψη θα φώτιζε το κέντρο: Το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας είχε τυλιχτεί στις φλόγες.
Η παρέμβαση του Προκόπη Παυλόπουλου- τότε υπουργός εσωτερικών- ήταν αυστηρή και σε μεγάλο βαθμό καθοριστική. Την ώρα που όλη η πόλη φλέγεται, κυριολεκτικά, τα τανκς στους δρόμους θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην όξυνση. Πιθανόν και σε άλλους νεκρούς.
Η στιγμή που αλλοίωσε τον χώρο και τον χρόνο
Δυο βράδια νωρίτερα, στις 6 Δεκεμβρίου, μια ημέρα σαν σήμερα, ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ο 16χρονος Αλέξανδρος βρέθηκε εκείνο το απόγευμα στα Εξάρχεια, στον πεζόδρομο Μεσολογγίου και Τζαβέλα. Γιόρταζε ο φίλος του ο Νίκος.
Σε λίγο θα γύριζαν σπίτι. Ο Αλέξανδρος όμως κατέληξε στα χέρια του Νίκου. Με μια σφαίρα καρφωμένη στο κορμί του. Από εκείνη την στιγμή και για τις επόμενες ημέρες ο χρόνος αλλοιώθηκε. Πάγωσε στην εκπυρσοκρότηση του όπλου. Ταυτόχρονα όμως έκανε Fast Forward. Είδαμε αυτά που έρχονταν. Την ίδια στιγμή δεκαετίες ολόκληρες συμπυκνώθηκαν μέσα σε μερικά 24ωρα. Μια ολόκληρη γενιά ενηλικιώθηκε, βίαια, απότομα, χωρίς προειδοποίηση. Εκείνες τις ώρες. Σε αυτούς τους δρόμους. Μέσα από την φωτιά, μέσα από τα δάκρυα της οργής και των δακρυγόνων.
Η Αθήνα δεν ήταν πια η πόλη με τους διαχωρισμούς της σε συνοικίες, δρόμους, τοπόσημα και πλατείες. Είχε ομογενοποιηθεί ως ενιαίος χώρος διαδηλώσεων, συγκρούσεων, θρήνου και οργής.
Ο φόβος πέρασε απέναντι
Οι φοβισμένοι κυβερνώντες και οι προπαγανδιστές τους έβλεπαν- ή έκαναν ότι έβλεπαν- μόνο το δάχτυλο. Καταστροφή, μπαχαλάκηδες και σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης. Λες και ο Αλέξανδρος βγήκε αυτό το σάββατο για να θυσιαστεί μήπως και πέσει η κυβέρνηση Καραμανλή. Η πραγματικότητα όμως ήταν αμείλικτη.
Μια γενιά που μεγάλωσε με την ψευδαίσθηση της ευημερίας, με την ψεύτικη υπόσχεση ότι το μέλλον είναι μπροστά της, με την χρεοκοπημένη φαντασίωση ότι όλα είναι δυνατά. Αυτή η γενιά έβλεπε ότι τα πράγματα είναι αλλιώς. Είδε το μέλλον, την προοπτική και την ελπίδα της να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.
Η κρίση ήταν προ των πυλών. Η επισφάλεια είχε αρχίσει να γίνεται κανόνας, η ζωή λάστιχο για 700 ευρώ επικρεμόταν σαν δυστοπία πάνω από τα κεφάλια μας. Και αυτό παρουσιαζόταν σαν το λογικό, από μια κυβέρνηση η οποία βυθιζόταν στα σκάνδαλα όσο βύθιζε την χώρα στην χρεοκοπία. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, η αστυνομία την πυροβολούσε στο ψαχνό.
Ο Δεκέμβρης του 2008 χαράχτηκε βαθιά στο συλλογικό σώμα αυτής της γενιάς. Μιας χώρας σε ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο. Όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία, μια στιγμή, μερικά δευτερόλεπτα αρκούν για να αλλάξουν τα πάντα, για πάντα. Ο Δεκέμβρης βρίσκεται εκεί όταν η αδικία γεμίζει τους δρόμους με χιλιάδες νέες και νέους. Δίπλα στο Νίκο Ρωμανό, το παιδί εκείνο που κράτησε στα χέρια του το άψυχο σώμα του κολλητού του και μέχρι σήμερα, 17 χρόνια μετά, το κράτος τον τιμωρεί, τον βασανίζει, τον εξοντώνει.
Η 6η Δεκέμβρη του 2008 ήταν εκείνη η στιγμή που επέδρασε υποσυνείδητα και καθοριστικά για τα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια. Όσο κι αν το απωθούμε, είναι εδώ, δίπλα μας και μέσα μας. Και για αυτό τον λόγο κανείς μας δεν ξεχνά, τι έκανε το σάββατο, στις 6 Δεκεμβρίου 2008, λίγο πριν τις 9 το βράδυ.
*Όλες οι φωτογραφίες είναι από Eurokinissi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου