Ο σκιτσογράφος- αρθρογράφος Στάθης Σταυρόπουλος, σε μια συνολική αποτίμηση εντός και εκτός Ελλάδας, των εξελίξεων, που θυμίζουν όπως λέει στον 98.4, όχι απλά υπέρμετρες καταστάσεις σουρεαλισμού, αλλά ιδίως στην Ελλάδα, "πτωχοδρομικές" αναφορές την περίοδο του Βυζαντίου. Ο Στάθης αναφέρεται στις κοινωνικο- πολιτικές καταστάσεις παγκόσμια, που δείχνουν να πληρούν τις προϋποθέσεις μίας "τέλειας δικτατορίας με τον φαινότυπο δημοκρατικών λειτουργιών" όπως τις περιέγραφε ο Χάξλεϋ στο έργο του. Με επίκεντρο την Συρία, ονοματίζει πλέον την Τουρκία σε νέο-Οθωμανική εξουσία με σαντζάκια στη περιφέρεια της, μιλάει για το τι οικοδομεί ομοίως στο εσωτερικό του αλλά και περιφερειακά το Ισραήλ και αναφέρεται στα ιστορικά υπαρξιακά ζητήματα του ελληνισμού και των κοινωνιών, επισημαίνοντας ότι δεν είναι απλά θέμα πολιτικού προσωπικού, ούτε "τσουβαλιάσματος" του, αλλά ιστορική πλέον ευθύνη της ίδιας της κοινωνίας να πληροφορηθεί και να ενεργήσει.
Mpelalis Reviews
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2024
Και γιατί να μην τους λένε «Γιούπι Για-Για»
Η χώρα μας και ο λαός της έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα με τον παρασιτικό θεσμό των βασιλιάδων και όλων..
Θα μπορούσε να μην μας απασχολήσει καθόλου τι όνομα θα πάρουν οι απόγονοι του Γλύξμπουργκ, εάν δεν διακρίναμε αυτά τα «βασιλικά» παιχνιδάκια. Ποια; Εκείνα που ώθησαν τα «πριγκιπόπουλα» να επιλέξουν το επίθετο «Ντε Γκρες», παραπέμποντας σε μετάφραση από τα γαλλικά (de Grèce) στο «Της Ελλάδας». Έτσι, για να μην νομίζουν (τα «πριγκιπόπουλα») ότι χάψαμε πως βρήκαν ένα επώνυμο με… («βασιλική», βεβαίως) κλήρωση.
Οι κύριοι υπεύθυνοι της «άριστης» κυβερνήσεως ας πράξουν… ό,τι εκτιμούν, αλλά η επιλογή του επιθέτου τυχαία δεν είναι. Όπως και να έχει, βέβαια, πρόκειται για μια γελοία διαδικασία… επιλογής επωνύμου.
Αν, πάντως, τα «πριγκιπόπουλα» έψαχναν επιλογές για επίθετο εμείς θα προτείναμε ένα: «Γιούπι Για-Για»! Γιατί όχι; Έτσι θα τους αναγνωρίζουν κι εύκολα από εκείνο το τραγούδι που τόσο ωραία είχε πει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Τι λέτε; Νομίζουμε πως συνεννοηθήκαμε και με τους «Ντε Γκρες» και με τους «αυλικούς» τους.
Αν, πάντως, τα «πριγκιπόπουλα» έψαχναν επιλογές για επίθετο εμείς θα προτείναμε ένα: «Γιούπι Για-Για»! Γιατί όχι; Έτσι θα τους αναγνωρίζουν κι εύκολα από εκείνο το τραγούδι που τόσο ωραία είχε πει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Τι λέτε; Νομίζουμε πως συνεννοηθήκαμε και με τους «Ντε Γκρες» και με τους «αυλικούς» τους.
Ουτοπία εναντίον δυστοπίας (ή πώς ο ρεαλισμός σκοτώνει την πραγματικότητα)
Από τη μια πλευρά ένας ρεαλισμός γεμάτος συμβιβασμούς, αναγκαστικές επιλογές, αδιέξοδα, ένας ρεαλισμός του λιγότερο κακού….Και από την άλλη η επιλογή να ονειρεύεσαι κάτι διαφορετικό…
Κανείς δεν ξέρει πότε φτιάχτηκε το Σίλο, κανείς δεν ξέρει ποια μέρα θα μπορέσουμε να φύγουμε από το σίλο, ξέρουμε όμως ότι αυτή η μέρα δεν είναι σήμεραΗ παραπάνω φράση είναι ουσιαστικά η συμπύκνωση της υπόθεσης της σειράς Σίλο, η οποία πραγματεύεται τη ζωή ανθρώπων σε μια δυστοπική κοινωνία, όπου ζουν εγκλωβισμένοι σε μια υπόγεια αποθήκη χωρίς να ξέρουν το πώς και το γιατί. Αυτό είναι ίσως και η μεγαλύτερη δυστοπία που υπάρχει, το να ζεις κάπου εγκλωβισμένος χωρίς να ξέρεις ούτε το γιατί έχεις βρεθεί σε αυτό το σημείο, και χωρίς να βλέπεις μια δυνατότητα διαφυγής.
Βέβαια, η δυστοπία όπως συνήθως αποτυπώνεται στη μεγάλη οθόνη αφορά μια μεγάλη πυρηνική καταστροφή, μια εξέγερση των μηχανών, μια πανδημία πρόσφατα. Ίσως γιατί όπως αναφέρει η Ελληνοφρένεια όλα αυτά έχουν τη δυνατότητα να φοβίζουν το λαό και να τον καθιστούν δέσμιο της λογικής του “καλά είμαστε κι έτσι”. Γι’ αυτό και η σειρά αυτή στο συμβολικό επίπεδο δίνει μια πολύ ωραία περιγραφή της δυστοπίας, πέρα και έξω από τα στερεότυπα. Η δυστοπία δεν αφορά ένα κομβικό γεγονός αυτό καθεαυτό, αλλά μια κατάσταση που αιχμαλωτίζει την καθημερινότητα στον ρεαλισμό της συνήθειας.
Σε αυτό το όριο κινείται και η τελευταία ταινία του Francis Ford Copola, Megalopolis, μιας σουρεαλιστικής απεικόνισης των αδιεξόδων της αμερικανικής κοινωνίας, ενός έπους μεταξύ Μάτριξ, Δράκουλα και Άλφαβιλ, όπου μέσα από μια χρονογράφηση της πορείας και των ερωτημάτων του αμερικάνικου κινηματογράφου παρουσιάζεται η σύγκρουση ενός πλούσιου ακροδεξιού λαϊκιστή με έναν συντηρητικό οπισθοδρομικό δήμαρχο (η σύγκρουση αυτή ίσως αποτελεί και την καλύτερη απεικόνιση των Trump και Biden), πάνω σε μια πόλη που καταρρέει. Η ταινία, μέσα από τον τρίτο πρωταγωνιστή, έναν οραματιστή επιστήμονα, ψάχνει τα ερωτήματα και όχι τις λύσεις, το όραμα και την ουτοπία, όχι το συμβιβασμό, ψάχνει μια καινούρια πόλη με γειτονιές που θα αναπτύσσονται μαζί με τους κατοίκους τους και όχι καζίνο και άλλες εύκολες λύσεις πρόσκαιρης ανάπτυξης για τον πλουτισμό των λίγων.
Αυτή η οπτική κριτικάρεται ως ιδεαλιστικός ουτοπισμός, ως μια ονειροπόληση κόντρα στον υπαρκτό ρεαλισμό. Και όντως αυτό είναι η ουτοπία, η δυνατότητα να μπορείς να φανταστείς μια διαφορετική ζωή, μια καλύτερη ζωή, όσο και αν αυτό δεν συμβαδίζει με την κυρίαρχη πραγματικότητα. Χωρίς όμως αυτή την ικανότητα, να μπορείς να ονειρεύεσαι πέρα και πάνω από τη δικτατορία του ρεαλισμού, είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργήσεις μια άλλη πραγματικότητα. Και αυτό, όπως ορθά αναφέρει η ταινία, δε μπορεί να γίνει χωρίς αγάπη, μια απόλυτη και χωρίς όρια δύναμη, αγάπη για τον εαυτό, τον φίλο, τον σύντροφο, την κοινωνία.
Και αυτό είναι ένα μεγάλο δίλημμα στο σήμερα. Από τη μια πλευρά ένας ρεαλισμός γεμάτος συμβιβασμούς, αναγκαστικές επιλογές, αδιέξοδα, ένας ρεαλισμός του λιγότερο κακού ο οποίος σκοτώνει τελικά την πραγματικότητα, ο οποίος με το πρόσχημα του εφικτού, ενσωματώνει όλο και μεγαλύτερα τμήματα δυστοπίας στην καθημερινή ζωή, μέχρι έως ότου αυτή απορροφηθεί τελείως. Και από την άλλη η επιλογή να ονειρεύεσαι κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν ξέρεις ούτε πώς θα είναι, ούτε ποια μέρα θα έρθει, αλλά σίγουρα είναι κάτι που υπηρετεί τη ζωή και όχι την επιβίωση.
When does an empire die? Does it collapse in one terrible moment? No, no… But there comes a time when its people no longer believe in it. Megalopolis
«Γκλυξβούργιος» ή «Ντεγκρές» ναι, «της Ελλάδος» ποτέ…
«Καλωσορίσατε κύριοι στο Ληξιαρχείο Αθηνών. Γνωρίζω μόνο τα μικρά σας ονόματα, Παύλος και Νικόλαος. Δεν έχετε ελληνικό επώνυμο, άλλωστε γι’ αυτό είσθε εδώ, για να κάνετε αίτηση και να το αποκτήσετε.
Διαβάζω στα μέσα ενημέρωσης ότι έχετε επιλέξει το επώνυμο «Ντε Γκρες» ( μία ή δύο λέξεις;). Παλιότερα είχατε δηλώσει ότι είσθε «πρίγκιπες». Αν, λοιπόν, υπονοείτε ότι θα (αυτο)ονομάζεσθε «Παύλος και Νικόλαος της Ελλάδος»(εκ του γαλλικού «DE GRECE») είσθε σε λάθος δρόμο...
Βασιλείς και πρίγκιπες δεν υπάρχουν πια στην Ελλάδα, τίτλοι ευγενείας δεν αναγνωρίζονται. Το γνωρίζουν οι δικηγόροι σας. «Ντε Γκρες», λοιπόν (με μία ή δύο λέξεις) ή ακόμα καλύτερα (εξελληνισμένο) «Δεγρές».
Ακούστε κύριοι, Γκλυξμβούργιοι ή Δεγρέδες ή όπως αλλιώς θα ονομασθείτε. Προέρχεσθε από προγόνους που κατσικώθηκαν στο σβέρκο της Ελλάδας και του λαού της επί 142 έτη(1832-1974). Δεν ήταν Έλληνες, επιβλήθηκαν από ξένες δυνάμεις, δεν εξελέγησαν ποτέ, απομύζησαν το ελληνικό Δημόσιο παντί τρόπω. Ήταν ενεργούμενα ξένων δυνάμεων και συμπεριφέρθηκαν ως δυνάστες. Ευλόγησαν δικτάτορες. Είναι συνένοχοι για δολοφονίες, φυλακίσεις, εξορίες, εξοντώσεις χιλιάδων Ελλήνων. Ο άμεσος πρόγονός σας είναι ένοχος για την εκπαραθύρωση του εκλεγμένου πρωθυπουργού του 53% (1965). Ένας άλλος πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει αυτούς τους προγόνους σας «καρκίνωμα». Ο πρώτος πρωθυπουργός λεγόταν Παπανδρέου και ο δεύτερος Καραμανλής. Σκέτα, όχι «Ντε Γκρες».
Ακούστε κύριοι, Παύλε και Νικόλαε. Η δημοκρατία είναι ευρύχωρο και ανεκτικό πολίτευμα. Δεν κυνηγάει τα παιδιά των(μη Ελλήνων) βασιλιάδων, όπως κάποτε η «δημοκρατία» των προγόνων σας κυνηγούσε τα παιδιά των (Ελλήνων) αριστερών και(ξέρετε πώς αποκαλούσαν τους άλλους;) «συνοδοιπόρων» τους. Όποιος συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος αποκτά την ελληνική υπηκοότητα.
Έτσι κι εσείς. «Γκλυξβούργιοι» ή «Ντεγκρέδες» ή όπως αλλιώς επιθυμείτε. Αυτό σκέτο. Αλλά «πρίγκιπες» και, προπαντός, «της Ελλάδος» όχι. Ποτέ. «Νο, νάιν, νέβερ, ζαμέ», που θα έλεγαν και οι πρόγονοί σας.
Αυτά. Και τώρα δώστε μου την αίτησή σας».
Διαβάζω στα μέσα ενημέρωσης ότι έχετε επιλέξει το επώνυμο «Ντε Γκρες» ( μία ή δύο λέξεις;). Παλιότερα είχατε δηλώσει ότι είσθε «πρίγκιπες». Αν, λοιπόν, υπονοείτε ότι θα (αυτο)ονομάζεσθε «Παύλος και Νικόλαος της Ελλάδος»(εκ του γαλλικού «DE GRECE») είσθε σε λάθος δρόμο...
Βασιλείς και πρίγκιπες δεν υπάρχουν πια στην Ελλάδα, τίτλοι ευγενείας δεν αναγνωρίζονται. Το γνωρίζουν οι δικηγόροι σας. «Ντε Γκρες», λοιπόν (με μία ή δύο λέξεις) ή ακόμα καλύτερα (εξελληνισμένο) «Δεγρές».
Ακούστε κύριοι, Γκλυξμβούργιοι ή Δεγρέδες ή όπως αλλιώς θα ονομασθείτε. Προέρχεσθε από προγόνους που κατσικώθηκαν στο σβέρκο της Ελλάδας και του λαού της επί 142 έτη(1832-1974). Δεν ήταν Έλληνες, επιβλήθηκαν από ξένες δυνάμεις, δεν εξελέγησαν ποτέ, απομύζησαν το ελληνικό Δημόσιο παντί τρόπω. Ήταν ενεργούμενα ξένων δυνάμεων και συμπεριφέρθηκαν ως δυνάστες. Ευλόγησαν δικτάτορες. Είναι συνένοχοι για δολοφονίες, φυλακίσεις, εξορίες, εξοντώσεις χιλιάδων Ελλήνων. Ο άμεσος πρόγονός σας είναι ένοχος για την εκπαραθύρωση του εκλεγμένου πρωθυπουργού του 53% (1965). Ένας άλλος πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει αυτούς τους προγόνους σας «καρκίνωμα». Ο πρώτος πρωθυπουργός λεγόταν Παπανδρέου και ο δεύτερος Καραμανλής. Σκέτα, όχι «Ντε Γκρες».
Ακούστε κύριοι, Παύλε και Νικόλαε. Η δημοκρατία είναι ευρύχωρο και ανεκτικό πολίτευμα. Δεν κυνηγάει τα παιδιά των(μη Ελλήνων) βασιλιάδων, όπως κάποτε η «δημοκρατία» των προγόνων σας κυνηγούσε τα παιδιά των (Ελλήνων) αριστερών και(ξέρετε πώς αποκαλούσαν τους άλλους;) «συνοδοιπόρων» τους. Όποιος συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος αποκτά την ελληνική υπηκοότητα.
Έτσι κι εσείς. «Γκλυξβούργιοι» ή «Ντεγκρέδες» ή όπως αλλιώς επιθυμείτε. Αυτό σκέτο. Αλλά «πρίγκιπες» και, προπαντός, «της Ελλάδος» όχι. Ποτέ. «Νο, νάιν, νέβερ, ζαμέ», που θα έλεγαν και οι πρόγονοί σας.
Αυτά. Και τώρα δώστε μου την αίτησή σας».
ΥΓ: Αυτά μάθαμε ότι θα έλεγε ο Ληξίαρχος Αθηνών στους δύο τέως πρίγκιπες που ζητούν να αποκτήσουν ελληνικό επώνυμο. Δεν ξέρουμε αν τα είπε στον δικηγόρο τους που κατέθεσε την αίτηση. Αλλά εμείς τα δημοσιεύουμε, έτσι για το «γαμώτο της ιστορίας»…
Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2024
Η προδοσία και η νέα φάση του πολέμου στη Συρία
Οι «ψυχρότητες» και οι απρόβλεπτες συνέπειες. Το πλήγμα στον «άξονα της αντίστασης» ανοίγει τον δρόμο για άμεσο πόλεμο του Ισραήλ εναντίον του Ιράν
Ηπτώση της Συρίας αποτελεί όπως ήδη έχουμε γράψει ένα σοκ, το μέγεθος του οποίου μπορεί να συγκριθεί με εκείνο του πολέμου των «Έξι Ημερών». Σε επόμενο άρθρο θα αναλύσουμε γιατί σηματοδοτεί το τέλος μέχρι νεωτέρας του αραβικού εθνικισμού και την απορρόφησή του από αντίπαλες εκδοχές του πολιτικού Ισλάμ (σαλαφιστικό που υπηρετεί τον σιωνισμό, νεοοθωμανικό που υπηρετεί την Τουρκία και αντιστασιακό που δομείται γύρω από το Ιράν).
Στο παρόν άρθρο στεκόμαστε στο γεγονός ότι «άξονας της αντίστασης» όπως τον γνωρίσαμε δεν υπάρχει, εξ ου και ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν στην τελευταία του ομιλία προσπάθησε να τονίσει το ιδεολογικό και ηθικό φορτίο του άξονα της αντίστασης, πάνω στο οποίο θα γίνει η προσπάθεια να σχεδιαστεί εκ νέου. Το πλήγμα στον «άξονα της αντίστασης» ανοίγει τον δρόμο για άμεσο πόλεμο του Ισραήλ εναντίον του Ιράν και θα επιδράσει καταλυτικώς στον εξελισσόμενο, «σπονδυλωτό», παγκόσμιο πόλεμο.
Προσπαθώντας να μη χαθούμε μέσα σε έναν ατελείωτο κυκεώνα σεναρίων και υποθέσεων, θα σταθούμε σε τέσσερα σημεία τα οποία αρχίζουν ήδη από τώρα να διαμορφώνουν το μέλλον της περιοχής.
Το πρώτο σημείο είναι η προδοσία. Η προδοσία της σημερινής, de facto επιβληθείσας ηγεσίας. Σε αντίθεση με κάθε άλλη υποτιθέμενη ή όντως επαναστατική δύναμη, η νυν ηγεσία της Συρίας αρνείται πεισματικώς να υπερασπιστεί έστω και στο ελάχιστο την εδαφική ακεραιότητας της χώρας. Συστηματικώς και συνειδητώς δηλώνει ότι δεν πρόκειται να προβάλλει καμία αντίσταση στην απόλυτη καταστροφή κρισίμων στρατιωτικών και πολιτικών υποδομών της Συρίας από το Ισραήλ, εγκαταλείπει τον οπλισμό του κράτους, δημοσιοποιεί τις θέσεις σημαντικών, κρυφών, στρατιωτικών υποδομών και επιτρέπει τον περαιτέρω διαμελισμό της Συρίας.
Παραλλήλως, ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει καμία έστω υποτυπωδώς συμπεριληπτική πολιτική διαδικασία, ούτε επιβολή της κρατικής κυριαρχίας ακόμα και σε μεγάλες πόλεις. Με λίγα λόγια, η Συρία παραδίδεται από τη νέα ηγεσία της, στην Τουρκία, στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ προκειμένου να μην αποτελέσει ποτέ ξανά ενιαίο κράτος. Πρόκειται για μια κολοσσιαία προδοσία από ανθρώπους σε αποστολή. Αυτή η κατάσταση, μαζί με την αδυναμία κρατικής διαχείρισης και την επέλαση λογικών τύπου Αλ Κάιντα σε μια κατά βάση εκ-κοσμικευμένη κοινωνία διαμορφώνει τις συνθήκες ενός νέου γύρου συγκρούσεων και αντίστασης στο νέο καθεστώς.
Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με το ότι οι συνθήκες της συνέχισης του πολέμου στη Συρία διαμορφώνονται ήδη. Οι σαλαφιστικές-πρακτορικές ομάδες, ήδη έχουν ξεκινήσει (εκ νέου) τις μεταξύ τους διενέξεις. Η λεία του εναπομείναντος κράτους, η λεηλασία των μειονοτήτων και η στάση απέναντι στο Ισραήλ αρχίζουν να διχάζουν. Επιπλέον, δυνάμεις του προηγουμένου συστήματος εξουσίας, για λόγους αυτοπροστασίας αλλά και πατριωτισμού διαμορφώνουν αντιστασιακές κινήσεις. Οι Κούρδοι και άλλες μειονότητες είναι τρομοκρατημένες. Ο πόλεμος στη Συρία δείχνει ότι είναι έτοιμος να ξεσπάσει εκ νέου.
Το τρίτο σημείο συνίσταται στις «ψυχρότητες» σε μια σειρά από διακρατικές σχέσεις. Η πρώτη περίπτωση αφορά τη Ρωσία, το Ιράν αλλά και μια σειρά κρατών ακόμα από τη μια, με την Τουρκία από την άλλη. Η Τουρκία στη Συρία έδειξε και απέδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Το πρόσωπο του «μακριού χεριού» του ιμπεριαλισμού, του νέο- οθωμανισμού και της εξαπάτησης. Η Τουρκία κατέστη εκ νέου μια τρομακτική δύναμη, διαλύοντας αυταπάτες (εν πολλοίς καλλιεργημένες με ρωσική ευθύνη) περί αξιόπιστου συνομιλητή και εταίρου. Ο Κεμάλ ήξερε ότι τέτοιου είδους «μπλεξίματα» στην Ανατολή, συχνά τελειώνουν άσχημα. Είχε βιώσει την τραυματική για τους Τούρκους διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο Ερντογάν δεν είναι το ίδιο αρνητικός, ούτε καν διστακτικός. Η υπερεπέκταση όμως, σε συνδυασμό με την ψυχρότητα ή και ελαχίστως συγκαλυμμένη εχθρότητα κρατών της περιοχής (με πρώτα τη Ρωσία και το Ιράν) μπορούν να φέρουν την Τουρκία σε θέση έκθεσης σε κινδύνους μεγαλύτερους ακόμα και από τον κουρδικό. Άλλωστε, ο «σπονδυλωτός παγκόσμιος πόλεμος», δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Σήμερα όμως που μιλάμε ένα άλλο «βαρομετρικό χαμηλό» είναι αυτό που έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία: αυτό μεταξύ Ιράν και Ρωσίας. Η βασική στρατηγική διεξαγωγής του σπονδυλωτού παγκοσμίου πολέμου από την πλευρά των αντιπάλων της «Δύσης» (θα έπρεπε να) συνίστατο στο πολλαπλό στρατηγικό βάθος και στην ωρίμανση των μεταξύ τους συμμαχιών, σε επίπεδο πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό και ιδεολογικό. Η Συρία δε, υπήρξε το πεδίο κορύφωσης της σύμπτωσης των συμφερόντων Ρωσίας και Ιράν. Εδώ και αρκετό καιρό υπάρχουν σαφείς ενδείξεις περί προβλημάτων στην εξέλιξη αυτών των σχέσεων. Τα ρωσικά Σουχόιστο Ιράν για παράδειγμα, όπως και η στρατηγική συμφωνία Ρωσίας- Ιράν αγνοούνται ακόμα και σήμερα. Δεν είναι ακόμα σαφές γιατί τα ρωσικά αντιαεροπορικά δεν αντιμετώπισαν τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς εναντίον της Συρίας.
Αν όλα αυτά ήταν ενοχλητικά, η διαχείριση τόσο της νίκης της τότε κυβέρνησης Άσαντ, με ευθύνη κυρίως της Ρωσίας αλλά ακόμα περισσότερο του διαστήματος που οδήγησε στην κατάρρευση της Συρίας, έχουν δημιουργήσει μια ελαχίστως καμουφλαρισμένη καχυποψία μεταξύ Ρωσίας και Ιράν. Φαίνεται ότι είναι πιθανό να υπήρξαν διαφορετικές προτάσεις προς τον Άσαντ από τις δύο χώρες και διαφορετικά διακυβεύματα. Λανθασμένα, η Ρωσία βλέπει στη Συρία ένα δευτερεύον ζήτημα ασφάλειας της ίδιας, ιδίως σε σχέση με την Ουκρανία, ενώ στο Ιράν το πρόβλημα αντιμετωπίζεται ως κορυφαίο. Στην πραγματικότητα είναι κορυφαίο και για τις δύο χώρες αλλά αυτή η δυσαρμονία προδίδει ότι το μη- δυτικό μπλοκ δεν έχει πετύχει ακόμα τον αναγκαίο βαθμό ωρίμανσης. Η σιωπή της Κίνας είναι επίσης εξόχως προβληματική.
Το τέταρτο σημείο είναι οι ανεπιθύμητες συνέπειες. Με την επιθετικότητά του, το «δυτικό» μπλοκ (με αιχμές τις ΗΠΑ, την Τουρκία και το Ισραήλ) θέτει ακόμα πιο σαφώς το υπαρξιακό ζήτημα και επομένως την ανάγκη ωρίμανσης στους αντιπάλους του, τόσο ξεχωριστά όσο και σε όλους μαζί. Επίσης ωθούν το Ιράν να τρέξει προς την απόκτηση πυρηνικών όπλων. Δεν είναι σίγουρο ότι θα γίνει κάτι τέτοιο αλλά αν πρόκειται να συμβεί, μάλλον τώρα είναι η καταλληλότερη ώρα.
Επιπλέον, όπως απέδειξε η κατοχή και η διάλυση του Ιράκ, η βίαιη αλλαγή καθεστώτων και συνόρων στη Μέση Ανατολή/Δυτική Ασία κάθε άλλο παρά απλή υπόθεση είναι. Ήταν η κατοχή και η διάλυση του Ιράκ εκείνη που ισχυροποίησε το Ιράν. Η κυβέρνηση Άσαντ μπορεί να συμμετείχε στον άξονα της αντίστασης και φυσικά δεν ήταν καθόλου αρεστή στο Ισραήλ. Ωστόσο είχε σαφή όρια. Το ίδιο και το Ιράν. Μια «μαύρη τρύπα» στην καρδιά της Δυτικής Ασίας εύκολα άνοιξε αλλά το τι και ποιους θα τραβήξει μέσα, όπως και το πώς θα αναδιαταχθούν οι λαϊκές δυνάμεις της ίδιας της κοινωνίας της Συρίας είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Η Τουρκία και το Ισραήλ κινδυνεύουν από την υπερεπέκτασή τους. Ο τυχοδιωκτισμός και ο μεγαλοϊδεατισμός/ μεσσιανισμός τους αντιστοίχως, δεν τους επιτρέπουν να το δουν αλλά βαδίζουν σε ένα λεπτό σκοινί. Εύκολα ο θρίαμβος οδηγεί στην αλαζονεία και έπειτα στη συντριβή. Οι επόμενες ημέρες και εβδομάδες θα δείξουν. Άλλωστε, ίσως σε λίγο καιρό να έχουμε ένα νέο «ορθάνοιχτο» Ισραηλινό μέτωπο, με ένα πυρηνικό Ιράν.
Το μετρό, το κάζο και η καζούρα
Παντελής Μπουκάλας
Μεσημέρι Κυριακής, η ΕΡΤ εκτόπισε τα του μετρό στις «Περιφερειακές ειδήσεις». Μισό υποτονικό λεπτό για ν’ ακούσουμε τις δικαιολογίες. Ε, άμα σπαταλάς πεντάλεπτο για ν’ απαγγείλεις με γελοίο στόμφο την κυβερνητική προπαγάνδα, πού χρόνος για ρεπορτάζ.
Η παραδοχή ότι το καθετί έχει δύο –τουλάχιστον– όψεις ανήκει στα περίφημα «στοιχειώδη» του Σέρλοκ Χολμς: «Στοιχειώδες, αγαπητέ μου Γουότσον». Στοιχειώδες, λοιπόν, πως και ό,τι αφορά το μετρό της Θεσσαλονίκης έχει δύο εκδοχές: τη θετική και την αρνητική. Δυστυχώς, ο χολερικός, μεμψίμοιρος, μιζεραμπιλιστής λαϊκισμός επιμένει να κάνει την τρίχα τριχιά, να καίει μαζί χλωρά και ξερά, και λοιπά παροιμιωδώς απαράδεκτα. Το ξαναείδαμε με τη διακοπή της ηλεκτροδότησης σε γραμμή του θεσσαλονικιώτικου μετρό. Η άμετρη γκρίνια υπερπρόβαλε ένα προβληματάκι και παρέβλεψε τα ουσιώδη. Ανάμεσά τους τα εξής:
1) Η ζωηρή παραγωγικότητα της ελληνικής γλώσσας. Τι μάθαμε από τις επίσημες ανακοινώσεις; Οτι εκτός από την πεζογραφία, την πεζογέφυρα, το πεζοδρόμιο κτλ., έχουμε και τον πεζοδιάδρομο. Που δεν τον έχουν προς το παρόν ούτε τα λεξικά, της Ακαδημίας λ.χ., του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη ή του Γ. Μπαμπινιώτη. Ε, άλλο να λες επικίνδυνο στενάκι κι άλλο πεζοδιάδρομος.
2) Η άνθηση του χιούμορ. Το κοινό υποδέχτηκε με ενθουσιώδη περιπαικτική διάθεση την πορεία των επιβατών στο τούνελ. Γελωτοθεραπευτική έκρηξη προπανδημικών διαστάσεων. Χωρίς την όρεξή μας για ευφορική καζούρα, θα ήμασταν πρώτοι στην παγκόσμια χάρτα της κατάθλιψης. Τώρα; Δεύτεροι και καταϊδρωμένοι.
3) Η ακμή του επιστημονικού λόγου. Η εξήγηση του συμβάντος από τον υφυπουργό Μεταφορών Νίκο Ταχιάο («η βλάβη οφειλόταν σε τεχνικούς λόγους») αποστόμωσε τους ανορθολογιστές κατεργάρηδες, που διέδιδαν ότι ενεπλάκησαν Αρειανοί (του πλανήτη, όχι της ομάδας), χελωνονιντζάκια εκμισθωμένα από τους «γυφτοσκοπιανούς» ή Δανοί πράκτορες. Πόθεν αυτοί οι ουτιδανοί; Ακούγοντας τον υφυπουργό Εσωτερικών Κώστα Γκιουλέκα να λέει ότι το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι το πιο σύγχρονο της Ευρώπης μαζί με της Κοπεγχάγης, αποφάσισαν να σαμποτάρουν το δικό μας. Δεν ανέχονται τη μοιρασιά των πρωτείων. Ασε που μας το φυλάνε και για την αποκαθήλωση της Αννας Μαρίας.
4) Η λαμπρή αυτοκριτική. Και συγγνώμη ζήτησε ο πρωθυπουργός και παραδέχτηκε ότι η ψηφοθηρική βιασύνη είναι κακός σύμβουλος και δεν είπε ότι τέτοια πράγματα συμβαίνουν παντού. Αυτό το είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
5) Η ζηλευτή αντικειμενικότητα των κρατικών καναλιών. Μεσημέρι Κυριακής, η ΕΡΤ εκτόπισε τα του μετρό στις «Περιφερειακές ειδήσεις». Μισό υποτονικό λεπτό για ν’ ακούσουμε τις δικαιολογίες. Ε, άμα σπαταλάς πεντάλεπτο για ν’ απαγγείλεις με γελοίο στόμφο την κυβερνητική προπαγάνδα, πού χρόνος για ρεπορτάζ.
(Ο Παντελής Μπουκάλας είναι ποιητής, αρθρογράφος, συγγραφέας, μεταφραστής και δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα Καθημερινή)
ΗΠΑ, Ισραήλ, Τουρκία διαλύουν τη Συρία
Η «αιφνίδια» κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ είναι κομβική εξέλιξη. Με πολύ δυσμενείς συνέπειες για την ίδια τη Συρία, αλλά και για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής. Κάνοντας πολύ πιο δύσκολη τη θέση των χωρών και των λαών που αντιστέκονται στον άξονα Ισραήλ-ΗΠΑ. Φυσικά η σιωνιστική / Δυτική επιθετικότητα είναι από τους πρώτους που εξυπηρέτησε ο εκμηδενισμός της Συρίας ως κρίκου της αντίστασης, και το συνακόλουθο μπλοκάρισμα της πρόσβασης του Ιράν στη Μεσόγειο (Λίβανος-Χεζμπολά). Και μόνο ο ισραηλινός βομβαρδισμός για τον εκμηδενισμό του συνόλου των τεχνικών-στρατιωτικών υποδομών της χώρας και η κατάληψη επίκαιρων θέσεων μέσα στην επικράτειά της τα λένε όλα, και προδιαγράφουν σε μεγάλο βαθμό τη συνέχεια.
Η στιγμή που επιλέχθηκε για την επίθεση (και που κατά ένα μέρος τουλάχιστον, μάλλον εξηγεί και την ταχύτητα κατάρρευσης του καθεστώτος) δεν είναι βεβαίως τυχαία. Η Χεζμπολά είχε όλες τις δυνάμεις της απασχολημένες στο Λίβανο και αντιμετώπιζε σημαντικά προβλήματα από τα πρόσφατα πλήγματα του Ισραήλ. Το Ιράν βρισκόταν επίσης υπό πίεση. Επιπλέον, ήταν φανερή η αδυναμία της Ρωσίας για άνοιγμα άλλων μετώπων εκτός Ουκρανίας. Τέλος, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε πολιτική μετάβαση, με αυξημένες ευχέρειες αυθαιρεσίας σε μια πρωτοφανή συνθήκη μειωμένων κινδύνων αναζήτησης ευθύνης: Η μεν προεδρία Μπάιντεν κάνει βρωμοδουλειές τώρα που δεν εγγράφεται πολιτικό κόστος, ο δε Τραμπ κινείται αναλόγως πριν αρχίσει να γράφει το κοντέρ.
Η στιγμή που επιλέχθηκε για την επίθεση (και που κατά ένα μέρος τουλάχιστον, μάλλον εξηγεί και την ταχύτητα κατάρρευσης του καθεστώτος) δεν είναι βεβαίως τυχαία. Η Χεζμπολά είχε όλες τις δυνάμεις της απασχολημένες στο Λίβανο και αντιμετώπιζε σημαντικά προβλήματα από τα πρόσφατα πλήγματα του Ισραήλ. Το Ιράν βρισκόταν επίσης υπό πίεση. Επιπλέον, ήταν φανερή η αδυναμία της Ρωσίας για άνοιγμα άλλων μετώπων εκτός Ουκρανίας. Τέλος, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε πολιτική μετάβαση, με αυξημένες ευχέρειες αυθαιρεσίας σε μια πρωτοφανή συνθήκη μειωμένων κινδύνων αναζήτησης ευθύνης: Η μεν προεδρία Μπάιντεν κάνει βρωμοδουλειές τώρα που δεν εγγράφεται πολιτικό κόστος, ο δε Τραμπ κινείται αναλόγως πριν αρχίσει να γράφει το κοντέρ.
Αποκτά άλλη εμβέλεια ο τουρκικός νεοοθωμανισμός
Η Τουρκία, που έχει πρωτεύουσα εμπλοκή στην ανατροπή Άσαντ, όντας η δύναμη με την πιο άμεση δυνατότητα ελέγχου, χρηματοδότησης και κινητοποίησης των τζιχαντιστικών ομάδων στο Ιντλίμπ και αλλού, έχει δώσει μεγάλη ενίσχυση στους νεοοθωμανικούς της σχεδιασμούς. Έχει πατήσει αποφασιστικά πόδι στη Βόρεια Συρία, διεκδικώντας παράλληλα μερίδιο ελέγχου στην κυβέρνηση της Δαμασκού. Το πλαίσιο της συνθήκης της Λωζάνης έχει ήδη δεχθεί καίρια πλήγματα, και αυτό τη διευκολύνει σε όλα τα μέτωπα αναθεωρητισμού που κρατάει ανοιχτά – και προς τα δυτικά της, απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο. Την ίδια στιγμή, δείχνει να αναβαθμίζει σημαντικά τη διαπραγματευτική της ισχύ απέναντι τόσο στη Ρωσία όσο και στις ΗΠΑ ως ρυθμιστικός παράγοντας-εταίρος που μπορεί να καλύπτει τις αδυναμίες τους στην περιοχή.
Τουρκία, Ισραήλ και ΗΠΑ είναι φανερό ότι συλλειτουργούν, την ίδια στιγμή που έχουν και αποκλίνουσες επιδιώξεις, οι οποίες μπορούν να γεννήσουν και αντιπαραθέσεις μεταξύ τους. Η κατάρρευση Άσαντ μόνο σε τέλος δεν οδηγεί. Αντίθετα, είναι η αρχή μιας πολύ βίαιης διαδικασίας
Πολυεπίπεδες λυκοσυμμαχίες, και οι τζιχαντιστές εκ νέου ως εργαλείο τρίτων
Τουρκία, Ισραήλ και ΗΠΑ είναι φανερό ότι συλλειτουργούν, την ίδια στιγμή που έχουν και αποκλίνουσες επιδιώξεις, οι οποίες μπορούν να γεννήσουν και αντιπαραθέσεις μεταξύ τους. Απευθείας, ή δι’ αντιπροσώπων, με τις ένοπλες ομάδες που μπορεί να ελέγξει η κάθε πλευρά. Η κατάρρευση Άσαντ μόνο σε τέλος δεν οδηγεί. Από πολλές πλευρές φαίνεται ότι είναι η αρχή μιας πολύ βίαιης διαδικασίας. Ισραήλ και ΗΠΑ είναι φανερό ότι προσβλέπουν σε ντόμινο αποσταθεροποίησης στην περιοχή, με πρώτο στόχο το Ιράν. Ειδικά το Ισραήλ δεν έχει πάψει να δηλώνει ότι προνομοποιεί διαδικασίες κατακερματισμού κρατών, τύπου Λιβύης. Τι θα πετύχουν, μένει να αποδειχθεί. Τα απρόοπτα είναι πάντως για όλους πολλά.
Στο έδαφος της ίδιας της Συρίας αναμένονται αλληλοδιάδοχα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Μια ακόμη σημαντική πλευρά θα βαρύνει τις εξελίξεις. Τους τζιχαντιστές τους ξεπλένει βιαστικά η Δύση (πριν καλά-καλά προλάβει να τους βγάλει από τις Δυτικές λίστες των τρομοκρατών) προκειμένου να χρησιμοποιηθούν σαν πολυεργαλείο στα χέρια τόσο των ΗΠΑ, όσο και του Ισραήλ, με το οποίο διαχρονικά άλλωστε έχουν μακρύ ιστορικό αλληλοστήριξης. Η όλη Δυτική ρητορική που επιχαίρει για την πτώση του «δικτάτορα Άσαντ» –από τους δημοκράτες αντάρτες(!) τζιχαντιστές της Αλ Νούσρα– εκτός του ότι εξαφανίζει τα όποια προσχήματα και κάθε ίχνος λογικής συνοχής σ’ αυτά που λέγονται, αναμένεται να πυροδοτήσει μοτίβα που συνέβησαν μετά την καταστροφή του Ιράκ από τις ΗΠΑ (ISIS, και τα τρομοκρατικά πλήγματα στην Ευρώπη μεταξύ αυτών). Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο τώρα, που η αμερικανική ηγεμονία είναι σημαντικά πιο τσαλακωμένη και η εμβέλεια των διεθνών συγκρούσεων πολύ ευρύτερη.
Ατελείωτα παζάρια: Ο κυνισμός των «μεγάλων δυνάμεων» δίνει τον τόνο
Αποκαλύπτει πολλά η ταχύτατη προσαρμοστικότητα της Ρωσίας στη νέα κατάσταση, και το άνετο ξέπλυμα από πλευράς της των τζιχαντιστών που ελέγχουν τη Δαμασκό, ως «νόμιμης δύναμης» της αντιπολίτευσης. Το ίδιο αποκαλυπτική είναι και η συνένοχη σιωπηρή συναίνεση όλων μπροστά στην πρωτοφανή ισραηλινή μεθόδευση, καταστροφής της Συρίας. Οι συνεννοήσεις λίγα εικοσιτετράωρα πριν την κατάληψή της Δαμασκού, μεταξύ των ΥΠΕΞ Ρωσίας, Τουρκίας και Ιράν (σχήμα της Αστάνα) στην Ντόχα του Κατάρ, αλλά και το απίθανο γαϊτανάκι παζαριών όλων με όλους που βρίσκεται σε εξέλιξη μέσω πολλαπλών καναλιών, δείχνουν ότι στο τραπέζι μπαίνουν και ζυγίζονται όλα τα ανοιχτά μέτωπα. Και ότι οι ισορροπίες είναι πρόσκαιρες, αβέβαιες, εγκυμονούν ανατροπές και νέους γύρους παζαρέματος. Το ουκρανικό συνδέεται με τα μέτωπα της Μ. Ανατολής, και παίζει κι’ αυτό κεντρικό ρόλο. Πέρα από απλουστευτικά σχήματα συμψηφισμών Ουκρανίας-Συρίας, φαίνεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα αδυσώπητο παγκόσμιο παίγνιο μέσα στο οποίο έρχονται στο φως και σημάδια για τα εσωτερικά ρήγματα και τις αδυναμίες όλων των πλευρών.
Ελλάδα-Κύπρος: Η υποτέλεια εκθέτει σε μεγάλους κινδύνους με όλα τα σενάρια
Η ικανοποίηση που έσπευσε να δηλώσει η ελληνική κυβέρνηση για την ανατροπή της «δικτατορίας Άσαντ» είναι από μόνη της μέτρο της ακραίας υπαγωγής των ελληνικών πολιτικών ελίτ στις ΗΠΑ και τον ατλαντισμό. Καμία επιφύλαξη ή προσπάθεια για μια έστω κάπως ισορροπημένη τοποθέτηση, κοντινή προς τις ελληνικές προτεραιότητες και τις ανάγκες εξασφάλισης ερεισμάτων απέναντι στην τουρκική απειλή – ενώ οι εξελίξεις αυτές έχουν οδηγήσει σε μια πρωτοφανή άνοδο της ισχύος της Τουρκίας! Πλήρης υποβάθμιση ακόμη και της ζωτικής ανάγκης προστασίας των ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών της Συρίας. Το σκηνικό ενισχύεται και παγιοποιείται. Η Ελλάδα, εργαλείο δεσμευμένο άνευ όρων στις επιδιώξεις των ΗΠΑ, σε πόλεμο με τη Ρωσία(!) και με εχθρική στάση απέναντι σε όσους στοχοποιούν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ…
Τα γεγονότα αποκτούν μια λογική σύνδεση. Επιβολή «διαλόγου με την Τουρκία», αμερικανικοί σχεδιασμοί «διευθετήσεων» στην Αν. Μεσόγειο, μεγάλοι διεθνείς αναδασμοί σε διάφορες περιοχές, πόλεμοι Ισραήλ και μεγάλες ανατροπές μέσα από αυτούς τους πολέμους, με μεγάλη ενίσχυση του ρόλου της Τουρκίας. Όλα αυτά μαζί δίνουν ευρύτερες διαστάσεις στις στοχεύσεις των όσων συμφωνούνται πίσω από κλειστές πόρτες στο πλαίσιο του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Σχετικά με τα προηγούμενα, πρέπει να δώσουμε προσοχή στα όσα έθεσε χωρίς περιστροφές ο Κ. Καραμανλής στην πρόσφατη ομιλία του για την επέτειο της απελευθέρωσης της Καρπάθου. Προειδοποιούν για το πόσο προχωρημένες είναι οι συμφωνίες με την Τουρκία για τον διαμοιρασμό του Αιγαίου και για την αποδοχή του ελέγχου που θέλει να επιβάλει στην Α. Μεσόγειο. Οι διατυπώσεις του δεν αφήνουν περιθώρια παρανοήσεων. Αναγκαστικά εδώ παραθέτουμε πολύ ενδεικτικά:
«Η δηλωμένη στόχευση της Τουρκίας είναι να ανατρέψει το υφιστάμενο καθεστώς, όπως προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς Συνθήκες, να διασπάσει την ενότητα του ελληνικού χώρου και να επιβάλλει το imperium της στην ευρύτερη περιοχή… Εάν το επετύγχανε αυτό, η Ελλάδα θα υποβιβαζόταν σε χώρα υποτελή και εξαρτώμενη από αυτήν».
Σε άλλο σημείο της ομιλίας φωτογραφίζει όλη τη γραμμή που προωθείται από τα γνωστά εγχώρια κέντρα της υποτέλειας, σημειώνοντας:
«Η συμφωνία δεν είναι αυτοσκοπός… Κανείς Έλληνας δεν διανοείται ότι, προκειμένου να ικανοποιηθεί η Τουρκία και να οδηγηθεί σε διαπραγμάτευση, θα κάναμε από μόνοι μας εκπτώσεις στην αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων μας. Η συμφωνία πρέπει να διασφαλίζει την ασφάλεια και τα συμφέροντά μας σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Ούτε διασφαλίζεται η ειρήνη και η σταθερότητα με υποχωρήσεις. Αντιθέτως, ενθαρρύνεται η επιθετικότητα και η βουλιμία της άλλης πλευράς».
Σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού βέβαια, ο Καραμανλής κινείται έξω από τους κανόνες. Κατά τα άλλα, κυβέρνηση, συστημική αντιπολίτευση (κάποιες ρητορικές δήθεν διαφοροποιήσεις δεν σώζουν ούτε τα προσχήματα) και τα περιβάλλοντα του σημιτισμού – ΕΛΙΑΜΕΠ που δίνουν την κοινή για όλους γραμμή. Εργάζονται για την παράλυση της κοινωνίας και για την αποδιοργάνωση του φρονήματος, στήνοντας παγιδευτικά διλήμματα του τύπου «θέλετε πόλεμο ή μια προωθητική συμφωνία με παραχωρήσεις;». Πάντως αποκαλυπτική των όσων μεθοδεύονται είναι και η ανάγκη διαφοροποίησης από την ακολουθούμενη πορεία, που εκφράζεται πλέον σε διευρυμένη κλίμακα από ανθρώπους με μακρά θητεία σε καίριες διπλωματικές και στρατιωτικές θέσεις. Ανάμεσά τους η πρόσφατη ηχηρή παραίτηση του πολιτικού διευθυντή του ΥΠΕΞ, πρέσβη Ρούσσου-Κούνδουρου.
Οι συνθήκες μας καλούν να συνειδητοποιήσουμε ότι η υποτέλεια προς τη Δύση, ο κατευνασμός της Άγκυρας και η δορυφοροποίηση από την Τουρκία, δεν εξασφαλίζουν σταθερότητα και ειρήνη. Αντίθετα, φέρνουν πιο κοντά την επιθετικότητα, τον πόλεμο και τις συνέπειές του
Αυταπάτες που αγνοούν τα σημερινά δεδομένα και τα ιστορικά διδάγματα
Σ’ ένα άλλο επίπεδο, δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες οι πρόσφατες κινήσεις του Κύπριου προέδρου Χριστοδουλίδη, με την κατάθεση πρότασης ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Κινήσεις που, απ’ ό,τι φαίνεται, θα έχουν ως αποτέλεσμα την παραχώρηση δύο μεγάλων στρατιωτικών βάσεων στις ΗΠΑ στην Κύπρο, για τις ανάγκες της στρατηγικής τους στήριξης προς το Ισραήλ. Παρόμοιες προτάσεις και το σκεπτικό τους έχουν ευρύτερη πέραση και σε ελληνικούς κύκλους. Στην καλύτερη εκδοχή, συνδέονται με την επικίνδυνη αυταπάτη ότι –τώρα μάλιστα με τη νέα προεδρία Τραμπ και την προεξοφλούμενη αυστηροποίηση(!) της στάσης των ΗΠΑ απέναντι στις «υπερβολές» του τουρκικού επεκτατισμού– μία ΝΑΤΟϊκή Κύπρος, πλήρως διαθέσιμη για τους σχεδιασμούς ΗΠΑ και Ισραήλ, αποκτά κάλυψη απέναντι στην τουρκική απειλή.
Η ίδια σχολή σκέψης βλέπει την Ελλάδα να ενισχύει τη θέση της καλύπτοντας τις ανάγκες των ΗΠΑ για εξισορρόπηση μιας ανεξέλεγκτης Τουρκίας. Κατά περίπτωση προεξοφλείται μάλιστα ότι οι ΗΠΑ, σε κάποιου τύπου συνεννόηση με τη Ρωσία, δεν θα αργήσουν –με μοχλό την συγκρότηση κουρδικού κράτους– να προχωρήσουν σε ψαλίδισμα της υπέρμετρης τουρκικής επέκτασης. Εκ των προτέρων να πούμε ότι τέτοιες εξελίξεις δεν πρέπει να αποκλείονται εντελώς, αν και για μια μεγάλη περίοδο δεν φαίνεται πώς θα μπορούσε να παρακαμφθεί το γεγονός ότι η Τουρκία είναι άκρως απαραίτητη στρατηγικά και στα δύο στρατόπεδα, σε πολλαπλά μέτωπα (Μ. Ανατολή, Ουκρανία, Καύκασος, Μαύρη Θάλασσα).
Όμως εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Η σκέψη οφείλει, με βάση τα δεδομένα και τα πικρά μαθήματα της Ιστορίας, να κινείται πιο χειραφετημένα. Ο ελληνισμός –Ελλάδα και Κύπρος– έχει οργανικούς, ιστορικούς δεσμούς με τη Δύση. Την ίδια στιγμή, οι Δυτικές ηγεμονικές δυνάμεις (οι λεγόμενοι «σύμμαχοι») έχουν διαχρονικά προνομοποιήσει τη σχέση τους με την Τουρκία, συμπιέζοντας την ελληνική πλευρά. Για δομικούς λόγους, με μεγάλο ιστορικό βάθος. Κι’ αυτό ας μην ξεχνάμε ότι έχει γίνει και όταν πρόσκαιρα (και με πολύ καταστροφικές συνέπειες) χρησιμοποιήθηκε η Ελλάδα ως εργαλείο, τότε, των αγγλικών κυρίως επιδιώξεων για τον περιορισμό της Τουρκίας. Επιπλέον, και ειδικότερα όσον αφορά την Κύπρο, η ίδια η δυνατότητα ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας χρειάστηκε πάντοτε να υπολογίζει στα αντίβαρα του ρωσικού παράγοντα, αλλά και του αραβικού κόσμου, προκειμένου να εξισορροπεί τους γνωστούς δυσμενείς, φαλκιδευτικούς όρους που έθετε ο συνδυασμός της τουρκικής επιβουλής με τους αμερικανικούς-ατλαντικούς διχοτομικούς σχεδιασμούς.
Πού βρισκόμαστε σήμερα
Οι εξελίξεις στη Συρία (και οι γενικότερες διεθνείς εξελίξεις) ας λειτουργήσουν αφυπνιστικά. Κεντρικό ζήτημα για την ύπαρξη Ελλάδας και Κύπρου και την αντιμετώπιση του κινδύνου συρρίκνωσής τους από τη διευρυνόμενη τουρκική απειλή, είναι το κέρδισμα βαθμών αυτονομίας τους. Δηλαδή η αποφασιστική απομάκρυνσή τους από την κατάσταση Δυτικού προτεκτοράτου απομειούμενης κυριαρχίας. Η «Ευρώπη», παρά την άλλη μεγάλη συνομοταξία αυταπατών που καλλιεργεί ο εγχώριος «ευρωπαϊσμός», γίνεται πλέον πασιφανές ότι δεν παρέχει καμία κάλυψη. Αντίθετα, πλάι στους παλαιότερους, τώρα και με ανανεωμένους τρόπους –εδώ η «ενιαία άμυνα» είναι ένα νέο όχημα– πάει να καταστήσει απαγορευτική την άμυνα απέναντι στην τουρκική απειλή, υποτάσσοντας τα πάντα στη μέγγενη του «πολέμου κατά της Ρωσίας» και των πολέμων που θα αποφασίσει στη συνέχεια η Δύση.
Η κατάσταση αυτή ορίζει τα μέτωπα (τους εχθρούς και τους φίλους) και οδηγεί σε πλήρη εξάρτηση από τις δυτικές, πολύ ευμετάβλητες μάλιστα, διαθέσεις και προτεραιότητες και τους αντίστοιχους πρόσκαιρους σχεδιασμούς. Οι συνθήκες μας καλούν να συνειδητοποιήσουμε επειγόντως δύο πράγματα: Πρώτον, ότι η υποτέλεια προς τη Δύση, ο κατευνασμός της Άγκυρας και η δορυφοροποίηση από την Τουρκία, δεν εξασφαλίζουν σταθερότητα και ειρήνη. Αντίθετα, φέρνουν πιο κοντά την επιθετικότητα, τον πόλεμο και τις συνέπειές του. Δεύτερον, ότι είναι αναγκαία η εξασφάλιση σοβαρών βαθμών αυτεξουσιότητας για Ελλάδα και Κύπρο. Κι αυτό προϋποθέτει προσπάθειες για ανάδυση άλλων διαθέσεων και προσανατολισμών συγκρότησης μέσα στην κοινωνία, ανταγωνιστικών προς την κατάσταση συνειδησιακής αποδιοργάνωσης την οποία δεν παύουν να εκπέμπουν σταθερά το πολιτικό σύστημα και οι εγχώριες ελίτ.
Πηγή: edromos.gr
Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2024
Μπορούν τα Χριστούγεννα να νικήσουν τον πόλεμο;
Ενίοτε ναι.
Όπως συνεβη το 1914 όταν Γερμανοί και Βρετανοί στρατιώτες θέλησαν να ξεφύγουν από τις άθλιες συνθήκες στα χαρακώματα, τις αρρώστιες που τους θέριζαν , να μην βλέπουν άλλους νεκρούς πεσμένους στις λάσπες.
Την αρχή κάνουν παραμονές οι Γερμανοί.
Στολίζουν κλαδιά δένδρων και αρχίζουν να τραγουδανε τα κάλαντα.
Εκσφενδονίζουν μια μπότα στην πλευρά των Άγγλων οι οποίοι τρομαγμένοι αρχικά σκύβουν να προφυλαχτουν, νομίζοντας πως είναι βόμβα.
Η μπότα όμως ήταν γεματη σοκολάτες και καραμέλες μαζί με ένα σημείωμα που έγραφε «Θέλετε να γιορτάσουμε μαζί την Αγια Νύχτα;».
Οι δισταγμοί ξεπερνιούνται χωρίς δεύτερη σκέψη
Ξεμυτίζουν από τα καταφύγια και , ανταλλάσσουν ευχές και δώρα. Ενας κόβει δυο κουμπιά από την στολή του και τα χαρίζει για ενθύμιο στον αντίπαλο που μέχρι χθες ήθελε να σκοτώσει .
Κάποιος ρίχνει την ιδέα να παίξουν ποδόσφαιρο. Τους φτάνει μια αυτοσχέδια μπάλα, φτιαγμένη από άχυρο και δεμένη με σπάγγο.
Όταν το μαθαίνουν οι ανώτεροι αξιωματικοί, γίνονται έξαλλοι
Μα οι απλοί φαντάροι είχαν προλάβει στο μεταξύ να ανακοινώσουν ότι τα νέα από το Δυτικό Μέτωπο ήταν Ειρήνη και Αδελφοσύνη.
Εχουν περάσει 110 χρόνια και το μήνυμα All together now ακόμα να φτάσει.
Σημείωση: Το περιστατικό που έχει μείνει στην Ιστορία ως η ανακωχή των Χριστουγέννων έχει εμπνεύσει αρκετά τραγουδια καθώς και ταινίες και ντοκιμαντέρ και ταινίες με τελευταία τα "Καλά Χριστούγεννα" (2005).
Και μια λεπτομέρεια.
Στις 7 Νοεμβρίου 2006 ο διάσημος ιρλανδός τραγουδιστής Κρις Ντε Μπεργκ πλήρωσε στον οίκο δημοπρασιών Μπόναμς 20.000 ευρώ για να αποκτήσει το πρωτότυπο δεκασέλιδης επιστολής ενός βρετανού στρατιώτη, που περιέγραφε τα γεγονότα της πρόσκαιρης ανακωχής με τους Γερμανούς και χαρακτήριζε τη νύχτα των Χριστουγεννων την καλύτερη της ζωής του.
Το Πορνό του Μετεό!
Πίσω στα Μερομήνια και η Παναγιά μαζί μας αδέρφια!
Δυο στιγμιότυπα για να ξεκινήσουμε.
Το πρώτο αφορά σ’ εμένα και με δείχνει το πλάνο να ιδρώνω πάνω απ’ τις σημειώσεις της Μετεωρολογίας. Πριν από σαράντα χρόνια αυτό (ναι, είμαι παππούδι!) και καλά ήταν εύκολο το μάθημα, να το πάρω επιλογή να το ξεφορτώσω μπαμ και κάτω. Δεν είχα υπολογίσει ωστόσο αφενός τις ιδιοτροπίες της μνήμης μου και αφετέρου ότι οι εξισώσεις της συγκεκριμένης επιστήμης είχαν τον ατελείωτο. Μιλάμε για χιλιόμετρα ολόκληρα ρε φίλε, για να τις μάθω με πήρε καμιά κατοστή μέρες διάβασμα. Χειρότερα κι από την Πυρηνική, που κανονικά δεν θες να ξέρεις…
Το επόμενο στιγμιότυπο αφορά στο Χόλυγουντ (δεύτερο στη σειρά, πίσω απ’ τον ρεπόρτερ!) και στην ταινία «Τρεις ημέρες του Κόνδορα», μισό αιώνα πάνω κάτω πριν απ’ την εποχή μας. Όπου είναι ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ σε μια υπηρεσία μυστική της CIA και βγαίνει μια στιγμούλα να πάρει σάντουιτς για την πάρτη του και για τους συναδέλφους και μπουκάρουν κάτι άλλοι πράκτορες και σκορπάνε θάνατο, αλλά αυτός τη γλυτώνει. Λεπτομέρεια: Κάποια στιγμή λέει “ανακοίνωσε το δελτίο ότι θα βρέξει στις 10 και 20” και όντως, στο λεπτό επάνω, ανοίγουν οι ουρανοί ράιτ θρου, τέτοια επιτυχία ούτε η Τασία Λούτα σε λέω. Το κρατάμε κι αυτό…
Και πάμε στον Δεκέμβριο του 2024, πάμε στην “Καθημερινή” της περασμένης Τετάρτης και στο εντιτόριαλ του Αλέξη Παπαχελά που έφερε τον τίτλο “Από την υπερβολή στην απάθεια”. Έγραφε, λοιπόν, εκεί, μεταξύ άλλων, ο διευθυντής του φύλλου:
“Ζούμε στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, που συχνά εκδηλώνεται με μεγάλες φυσικές καταστροφές. Οι πολίτες νοιώθουν την απειλή και βλέπουν με τρόμο ότι πλημμύρες-καταιγίδες, μέγα-πυρκαγιές είναι πια κομμάτι της ζωής μας.
Άλλο όμως αυτό και άλλο ο αχαλίνωτος κιτρινισμός και η αφόρητα σαχλή υπερβολή στον τρόπο που παρουσιάζονται πολλές φορές κάποια καιρικά φαινόμενα. Άλλο ο Daniel και άλλο μια βραδινή καταιγίδα στην Αττική.
…Σαν να μην έφτανε, όμως, αυτή η υπερβολή, έχεις στη συνέχεια και το αέναο ξεκατίνιασμα των ειδικών. Μετεωρολόγοι, σεισμολόγοι και άλλοι ειδικοί συμμετέχουν σε μικρούς κλαδικούς εμφύλιους χωρίς τέλος.
…Όλα γίνονται για μερικά κλικ και likes”.
Σωστά είναι τα ανωτέρω, δεν λέω, μόνο που ο ρεπόρτερ τα είχε γράψει προ πολλού, πριν από πέντε χρόνια παρακαλώ, στην αλήστου μνήμης “Νέα Σελίδα” του Λιβάνη. Πάρτε μια τζούρα από σοφία Ξανθάκη:
“ Εντρυφώντας στα πεπραγμένα της μοντέρνας (ή να το πω καλύτερα τηλεοπτικής) μετεωρολογίας, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα:
Ότι εντάχθηκε κι αυτή στο διαρκώς ογκούμενο κύμα τσοντοποίησης της εποχής μας.
Τσόντα (ή πορνό, αν θέλετε πείτε το) τα αθλήματα πλέον, τσόντα η μαγειρική, τσόντα η άγρια φύση, όλα τσόντα, όλα οφθαλμολαγνεία, όλα εκρηκτικά, όλα φορτωμένα, όλα τσιτωμένα στο έπακρο να σπάσουν οι ραφές. Και στον τομέα της Μετεωρολογίας, φυσικά, η επωδός είναι μία και μόνιμη:
Θα πεθάνουμε όλοι!
Καύσωνας έρχεται; Θα πεθάνουμε όλοι!
Νεροποντή έρχεται; Θα πεθάνουμε όλοι!
Ψύχος έρχεται; Θα πεθάνουμε όλοι!”
Και πάει λέγοντας, μαζί με το συμπέρασμα ότι όσο γιγαντώνεται το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου, παίρνει την πάνω βόλτα εκτός από τη Θερμοκρασία και η Εντροπία. Η αταξία, δηλαδή, των ατμοσφαιρικών συστημάτων, που αν ήταν μια φορά δύσκολο να προβλεφθεί η συμπεριφορά τους τώρα είναι δέκα, μη σου πω εκατό. Με την ατμόσφαιρα σκέτη σούπα, χρειάζεσαι πολύ περισσότερα δεδομένα για να εξάγεις ασφαλή συμπεράσματα και αυτές τις πληροφορίες για να τις βρεις απαιτούνται συστοιχίες δορυφόρων του στρατού που μόνο ελάχιστα κράτη στην υφήλιο διαθέτουν. Και δεν πρόκειται να σε εξυπηρετήσουν, κομμένες οι χαζομαρίτσες, άρα βολεύεσαι με το ελάχιστο. Εξ ου και στις “Τρεις ημέρες του Κόνδορα” σου λέγανε “θα βρέξει στις 10 και 10” κι έβρεχε στις 10 και 20, ενώ πλέον σου λένε “θα βλαστημήσει η Δυτική Ελλάδα”, έτσι στο γενικό και στο ξεκούδουνο. Δεν γίνεται αλλιώς, ως εκεί φτάνει η φασούλα, και οι σοβαροί του κλάδου αντί να παριστάνουν τα παγώνια ζητάνε ήδη ανοιχτά πρόσβαση σε περισσότερα ντάτα. Το οποίον απαιτεί λεφτά, τα οποία λεφτά τα μασουλάνε οι τράπεζες, τις οποίες τράπεζες πήγε ο Κωστής να τις ραπίσει και γύρισε με κόκκινα μάγουλα, just fuck it που λένε και στην πραγματική πατρίδα του Κασσελάκη. Πίσω στα Μερομήνια και η Παναγιά μαζί μας αδέρφια!
Η μιζέρια των αριστερών...
Τάσος Παππάς
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην κυριακάτικη ανάρτησή του: «Και ακριβώς χάρη στην αξιοπιστία των πολιτικών μας, η πατρίδα μας βρίσκεται -σύμφωνα με τον Economist- στην κορυφαία τριάδα του κόσμου ως προς τις επιδόσεις της οικονομίας το 2024»... Αφού το είπε ο ακριβοδίκαιος και υπεράνω υποψίας για ροπή προς τη δημαγωγία Economist, είμαστε υποχρεωμένοι να τον πάρουμε σοβαρά υπόψη μας. Οπότε πρέπει να είμαστε ενθουσιασμένοι και κυρίως υπερήφανοι για όσα έχει πετύχει η λαοφιλής κυβέρνησή μας και να αφήσουμε τις γκρίνιες και τις μιζέριες γιατί όπως έχει δηλώσει ο «λαγός» του κ. Μητσοτάκη, ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης, η μιζέρια είναι χαρακτηριστικό των αριστερών, που δεν εννοούν να καταλάβουν πως ο κόσμος έχει αλλάξει και ότι η ιδεολογία τους έχει μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και εκεί θα μείνει.
Ναι, αλλά υπάρχει αντίλογος. Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ, η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη θέση στην ανεργία μετά την Ισπανία και την Κολομβία και πολύ ψηλά στην ανεργία των νέων. Ο λόγος του πρωθυπουργού που ακουμπά στον Economist και ο λόγος του ΟΟΣΑ που ακουμπά στους αριθμούς κι αυτός, άλλους όμως αριθμούς. Ποιον να πιστέψουμε; Φυσικά τον πρωθυπουργό και τον Economist, γιατί ο ΟΟΣΑ ελέγχεται από τους ακροαριστερούς λαϊκιστές!!! Ναι, καλά διαβάσατε. Οι ακροαριστεροί λαϊκιστές έχουν το τελευταίο διάστημα ξεσαλώσει και έχουν καταφέρει να διεισδύσουν παντού, ακόμη και σε διεθνείς υπηρεσίες, ακόμη και σε εταιρείες δημοσκοπήσεων.
Απόδειξη; Ιδού. Σύμφωνα με τις εκθέσεις άλλων οργανισμών, μερικοί εκ των οποίων ευρωπαϊκοί, αλλά και σύμφωνα με τις περισσότερες δημοσκοπήσεις, η Ελλάδα βρίσκεται χαμηλά, πολύ χαμηλά στον κατώτατο μισθό, χαμηλά, πολύ χαμηλά στον μέσο μισθό, ψηλά, πολύ ψηλά στη φτωχοποίηση, χαμηλά, πολύ χαμηλά κοντά στον πάτο στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, χαμηλά, πολύ χαμηλά κοντά στον πάτο στην ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης, κάτω από τη βάση στο κράτος δικαίου, ψηλά, πολύ ψηλά κοντά στο ταβάνι στην απογοήτευση των πολιτών της για το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς, τη διαφάνεια και την αξιοκρατία. Επίσης μας λένε διάφοροι σκιτζήδες, τύποι του σχοινιού και του παλουκιού που υποδύονται τους ειδικούς, ότι είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές στο δημόσιο χρέος, ότι το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι βαρύ και ασήκωτο, ότι οι επενδύσεις τρέχουν με ρυθμό χελώνας, ότι οι εξαγωγές μειώνονται και οι εισαγωγές αυξάνονται, ότι το παραγωγικό μοντέλο έχει πήλινα πόδια και άλλα πολλά κινδυνολογικά.
Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερο ότι όλοι αυτοί οι μηχανισμοί που εκδίδουν εκθέσεις καθόλου κολακευτικές για την κυβέρνηση των ατσίδων και όλες οι δημοσκοπήσεις που αποτυπώνουν τη δυσφορία των Ελλήνων για τις επιδόσεις του κόμματος των ιδιοκτητών της χώρας σε όλους τους τομείς, συμμετέχουν σε συνωμοσίες για να βλάψουν την πατρίδα μας και ιδιαίτερα την παρούσα κυβέρνηση που κάνει τα πάντα για να ανεβάσει το κύρος της Ελλάδας στην παγκόσμια σκηνή. Μια κυβέρνηση που είναι στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, που είναι παρούσα ως χρήσιμος σύμμαχος της Δύσης και πολεμά με όλα τα μέσα τον λαϊκισμό, ο οποίος έχει βγάλει γλώσσα και προσπαθεί να παραπλανήσει τους αφελείς υποσχόμενος εύκολες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα, δηλαδή τάζει λαγούς με πετραχήλια. Ευτυχώς όμως που ο πρωθυπουργός θυμήθηκε το αγωνιστικό παρελθόν του - μην ξεχνάμε ότι σε ηλικία έξι μηνών ήταν αντιστασιακός. Βάζει χέρι στα υπερκέρδη των τραπεζών (περίπου 4 δισ. ευρώ) και τις υποχρεώνει να πληρώσουν περίπου 300 εκατομμύρια ευρώ. Πανικός στα γραφεία των διοικήσεων και στους μετόχους. Θα κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να τα βγάλουν πέρα.
Aνάγωγα
Νωρίς, πολύ νωρίς, μπήκε στην κυκλοφορία το όνομα του Χρήστου Ράμμου για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αμέσως ξεκίνησε η προσπάθεια από την κυβέρνηση και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης για απαξίωσή του. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να πάρουν θέση, λέγοντας ότι δεν είναι της παρούσης. Μοιραίο ήταν να καεί. Αλλο που δεν ήθελε το καθεστώς Μητσοτάκη.
Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2024
Καρυστιανού: «Η κυβέρνηση πρωταγωνιστεί στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών»
Newsroom
«Διαδικασίες συγκάλυψης στις οποίες πρωταγωνιστεί η κυβέρνηση» για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, κατήγγειλε τη Δευτέρα (16/12) η Μαρία Καρυστιανού, κατά την ακρόαση εξωκοινοβουλετικών φορέων στο νομοσχέδιο Υποδομών και Μεταφορών «Αναδιάρθρωση σιδηροδρομικού τομέα και ενίσχυση ρυθμιστικών φορέων μεταφορών» στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου.
Η πρόεδρος του «Συλλόγου Ατόμων Πληγέντων Εγκλήματος Τεμπών» ανέφερε πως «εμείς οι συγγενείς των θυμάτων και οι επιζώντες του δυστυχήματος συλλέγουμε όλο αυτό το διάστημα στοιχεία που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το έγκλημα αυτό που έχασαν την ζωή τους οι αγαπημένοι μας συνδέεται με ασυγχώρητες και αδικαιολόγητες παραβλέψεις των κανόνων ασφαλείας, αξιοκρατίας, της χρηστής διοίκησης και της περιφρόνησης στην ανθρώπινη ζωή και την ασφάλεια».
Ακόμη πρόσθεσε ότι το δυστύχημα των Τεμπών «συνδέεται όμως και με την μεταφορά παράνομου και επικίνδυνου φορτίου από την εμπορική αμαξοστοιχία που οδήγησε σε έκρηξη και κάηκαν άνθρωποι που είχαν επιζήσει από την σύγκρουση».
Η πρόεδρος του Συλλόγου ανέφερε ότι «ενώ εμείς συλλέγουμε στοιχεία και δίνουμε έναν αγώνα για και την δικαίωση των θυμάτων των δικών μας ανθρώπων» κατήγγειλε «πρωτοφανείς διαδικασίες συγκάλυψης στις οποίες πρωταγωνιστεί η κυβέρνηση η οποία ευθύνεται για έγκλημα».
Ειδικότερα η κα Καρυστιανού είπε ότι «καμία δικογραφία από όσες έχουν διαβιβαστεί την Βουλή δεν έχει ερευνηθεί για τους εμπλεκόμενους πολιτικούς, όπως θα γινόταν για τον κάθε πολίτη. Τα αιτήματα για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για την δικογραφία που διαβιβάστηκε στην Βουλή από τον εισαγγελέα, καταψηφίστηκαν από τη ΝΔ, στο κόμμα στο οποίο ανήκουν τα κυβερνητικά πρόσωπα τα οποία ενέχονται στο έγκλημα. Η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής έκλεισε το έγκλημα, βίαια και χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η διερεύνηση με πόρισμα που εξέδωσαν και ψήφισαν μόνο οι βουλευτές της ΝΔ, πολλοί εκ των οποίων στην συνέχεια έγιναν και υπουργοί, καθώς ήταν και πολύ γουρλίδικη Επιτροπή».
H πρόεδρος της Επιτροπής, υποστήριξε ότι «αποκαλύφθηκαν συγκλονιστικά στοιχεία τα οποία εμπλέκουν ακόμα περισσότερο την κυβέρνηση όχι μόνο για το έγκλημα, αλλά για την οργανωμένη απόπειρα συγκάλυψή του με αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος. Μοντάζ των συνομιλιών. Παρεμβάσεις στο αποδεικτικό υλικό. Παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη» και πρόσθεσε ότι «με νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης επιχειρείται να ελεγχθεί η σύνθεση των δικαστικών προσώπων που θα διερευνήσουν την υπόθεση αλλά και το δικαστήριο που θα δικάσει. Να αποκλειστεί η διεξαγωγή της δίκης από το Ειδικό Δικαστήριο και τα κυβερνητικά πρόσωπα».
Με τη νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης είπε η κ. Καρυστιανού, «επιχειρείται να αποτραπεί η κάλυψη της δίκης από τα ΜΜΕ. Με διαρκείς παρεμβάσεις του ίδιου του πρωθυπουργού αλλά και του υπουργού Δικαιοσύνης, ασκείται πίεση στον ανακριτή να ολοκληρώσει την ανάκριση των εμπλεκομένων προσώπων. Και χωρίς την ολοκλήρωση των ερευνών για το παράνομο φορτίο (εν. της εμπορικής αμαξοστοιχίας)».
Παράλληλα είπε ότι «έχουν τοποθετηθεί πρόσωπα του κυβερνώντος κόμματος σε κομβικές θέσεις στην Επιτροπή Μεταφορών στην ΕΕ. Η κ. Βόζεμπεργκ και ο κ. Τζιτζικώστας (…) Την ίδια ώρα διαπιστώνουμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει για τους πολίτες ως προς την ασφάλεια των τρένων, ενώ παραδίδονται στην ανασφάλεια ακόμα περισσότεροι πολίτες, με νέα Μέσα Μεταφοράς, όπως το Μετρό της Θεσσαλονίκης» και κατέληξε:
«Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εκφράζουμε την διαμαρτυρία μας για την βαριά περιφρόνηση στην ανθρώπινη ζωή και στις αρχές του Δικαίου. Δεν θεωρούμε ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να νομοθετεί χωρίς να ελέγχεται και δεν νομιμοποιούμε καμία νομοθετική πρωτοβουλία χωρίς την αυτονόητη άρση της προστασίας της ασυλίας υπουργών και πρωθυπουργού, προκειμένου να ελεγχθούν από την Δικαιοσύνη, όπως ζητούν με την υπογραφή τους σχεδόν 1.500.000 συμπολίτες μας».
Η συνεδρίαση της ακρόασης φορέων στην Επιτροπή συνεχίζεται.
Κράτος εχθρικό στον λαό
Μεγαλώνει η λίστα του «πάμε κι όπου βγει», της πολιτικής που βάζει σε κίνδυνο την ασφάλεια, ακόμα και τη ζωή του λαού, για να διασφαλίζει τα κέρδη του κεφαλαίου.
Μόνο τις τελευταίες μέρες είδαμε: Την ακινητοποίηση συρμού στο Μετρό Θεσσαλονίκης, λίγες μέρες μετά τα εγκαίνιά του. Την παρ' ολίγον τραγωδία σε λούνα παρκ της Αθήνας. Τις νέες πλημμύρες στη Δυτική Ελλάδα, από μια αναμενόμενη κακοκαιρία. Τον εκτροχιασμό του «μουτζούρη» στο Πήλιο, ανήμερα των εγκαινίων του.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι πρόκληση να επικαλείται η κυβέρνηση το «τυχαίο», το «ξαφνικό» ή το έκτακτο και να προσπαθεί να πετάξει από πάνω της τις ευθύνες.
Δύο μήνες πριν τη φιέστα των εγκαινίων στο Μετρό Θεσσαλονίκης, η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ κατήγγειλε ότι «το πολυδιαφημισμένο σύστημα αυτόματου χειρισμού των συρμών ATS, όπως και άλλα κρίσιμα συστήματα (...) έχουν αρκετά προβλήματα, τα οποία είναι αδύνατον να επιλυθούν από την κοινοπραξία κατασκευής και να γίνουν επαρκείς δοκιμές μέχρι την ανακοινωμένη ημερομηνία λειτουργίας».
Τα κενά αυτά, σε συνδυασμό με την υποστελέχωση και τις ελλείψεις στην εκπαίδευση και κατάρτιση του προσωπικού, όπως και η εντατικοποίηση της δουλειάς, σχετίζονται άμεσα με την ασφάλεια στη λειτουργία του Μετρό. Επομένως, οι ένοχοι είναι γνωστοί και οι αιτίες ενός σοβαρότερου ατυχήματος είναι εδώ...
Αλλά και το παρ' ολίγον ατύχημα στο λούνα παρκ δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο. Η συγκεκριμένη μάλιστα επιχείρηση δεν είναι κάποιο συνοικιακό μαγαζάκι, αλλά μια μεγάλη μετοχική εταιρεία, με τζίρους εκατομμυρίων ευρώ.
Τι είχαν αποκαλύψει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» μετά το θανατηφόρο δυστύχημα το περασμένο καλοκαίρι σε λούνα παρκ της Χαλκιδικής;
Ότι οι πιστοποιήσεις γίνονται από ιδιωτικές εταιρείες, με τις «ευλογίες» κράτους και ΕΕ! Δηλαδή, ο ελέγχων είναι και ελεγχόμενος. Τα κριτήρια προσαρμόζονται στις «ανάγκες» της επιχειρηματικότητας και στους ελέγχους παρακάμπτονται ακόμα και στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας, που λογαριάζονται ως «κόστος» από τις επιχειρήσεις.
Για τις πλημμύρες στο Αγρίνιο, ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Η αγανάκτηση περισσεύει στους κατοίκους, που βλέπουν για άλλη μια φορά το βιος τους να βουλιάζει στη λάσπη, λόγω έλλειψης αντιπλημμυρικών έργων και υποδομών.
Την ίδια ώρα, εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για την αναβάθμιση των ΝΑΤΟικών εγκαταστάσεων και αεροδρομίων στην περιοχή της Δυτικής Ελλάδας (Άραξος, Ανδραβίδα κ.λπ.), που βρίσκονται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω βρίσκεται το αντιλαϊκό κράτος, που «σκίζεται» για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και για την πολεμική προετοιμασία, συνθλίβοντας τις ανάγκες του λαού, ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις. Βρίσκονται τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, για τα οποία το κράτος του κεφαλαίου μετακινεί ακόμα και βουνά!
«Τέμπη» παραμονεύουν παντού και γι' αυτό κανένας εφησυχασμός και επανάπαυση δεν δικαιολογούνται. Η προστασία του λαού εκεί που δουλεύει, αθλείται, διασκεδάζει ή ταξιδεύει, προϋποθέτει να δυναμώσει η διεκδίκηση, σε σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους και τα κόμματα που την υπηρετούν, τους εκπροσώπους τους στην Τοπική Διοίκηση.
Να μπει στο στόχαστρο το αντιλαϊκό κράτος της ανασφάλειας και των κινδύνων για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, που ούτε μεταρρυθμίζεται ούτε βελτιώνεται. Αντίθετα, γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό, όλο και πιο επικίνδυνο για τον λαό, επειδή είναι από χέρι εχθρικό απέναντι στα συμφέροντα και τις ανάγκες του.
Μόνο τις τελευταίες μέρες είδαμε: Την ακινητοποίηση συρμού στο Μετρό Θεσσαλονίκης, λίγες μέρες μετά τα εγκαίνιά του. Την παρ' ολίγον τραγωδία σε λούνα παρκ της Αθήνας. Τις νέες πλημμύρες στη Δυτική Ελλάδα, από μια αναμενόμενη κακοκαιρία. Τον εκτροχιασμό του «μουτζούρη» στο Πήλιο, ανήμερα των εγκαινίων του.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι πρόκληση να επικαλείται η κυβέρνηση το «τυχαίο», το «ξαφνικό» ή το έκτακτο και να προσπαθεί να πετάξει από πάνω της τις ευθύνες.
Δύο μήνες πριν τη φιέστα των εγκαινίων στο Μετρό Θεσσαλονίκης, η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ κατήγγειλε ότι «το πολυδιαφημισμένο σύστημα αυτόματου χειρισμού των συρμών ATS, όπως και άλλα κρίσιμα συστήματα (...) έχουν αρκετά προβλήματα, τα οποία είναι αδύνατον να επιλυθούν από την κοινοπραξία κατασκευής και να γίνουν επαρκείς δοκιμές μέχρι την ανακοινωμένη ημερομηνία λειτουργίας».
Τα κενά αυτά, σε συνδυασμό με την υποστελέχωση και τις ελλείψεις στην εκπαίδευση και κατάρτιση του προσωπικού, όπως και η εντατικοποίηση της δουλειάς, σχετίζονται άμεσα με την ασφάλεια στη λειτουργία του Μετρό. Επομένως, οι ένοχοι είναι γνωστοί και οι αιτίες ενός σοβαρότερου ατυχήματος είναι εδώ...
Αλλά και το παρ' ολίγον ατύχημα στο λούνα παρκ δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο. Η συγκεκριμένη μάλιστα επιχείρηση δεν είναι κάποιο συνοικιακό μαγαζάκι, αλλά μια μεγάλη μετοχική εταιρεία, με τζίρους εκατομμυρίων ευρώ.
Τι είχαν αποκαλύψει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» μετά το θανατηφόρο δυστύχημα το περασμένο καλοκαίρι σε λούνα παρκ της Χαλκιδικής;
Ότι οι πιστοποιήσεις γίνονται από ιδιωτικές εταιρείες, με τις «ευλογίες» κράτους και ΕΕ! Δηλαδή, ο ελέγχων είναι και ελεγχόμενος. Τα κριτήρια προσαρμόζονται στις «ανάγκες» της επιχειρηματικότητας και στους ελέγχους παρακάμπτονται ακόμα και στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας, που λογαριάζονται ως «κόστος» από τις επιχειρήσεις.
Για τις πλημμύρες στο Αγρίνιο, ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Η αγανάκτηση περισσεύει στους κατοίκους, που βλέπουν για άλλη μια φορά το βιος τους να βουλιάζει στη λάσπη, λόγω έλλειψης αντιπλημμυρικών έργων και υποδομών.
Την ίδια ώρα, εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για την αναβάθμιση των ΝΑΤΟικών εγκαταστάσεων και αεροδρομίων στην περιοχή της Δυτικής Ελλάδας (Άραξος, Ανδραβίδα κ.λπ.), που βρίσκονται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω βρίσκεται το αντιλαϊκό κράτος, που «σκίζεται» για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και για την πολεμική προετοιμασία, συνθλίβοντας τις ανάγκες του λαού, ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις. Βρίσκονται τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, για τα οποία το κράτος του κεφαλαίου μετακινεί ακόμα και βουνά!
«Τέμπη» παραμονεύουν παντού και γι' αυτό κανένας εφησυχασμός και επανάπαυση δεν δικαιολογούνται. Η προστασία του λαού εκεί που δουλεύει, αθλείται, διασκεδάζει ή ταξιδεύει, προϋποθέτει να δυναμώσει η διεκδίκηση, σε σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους και τα κόμματα που την υπηρετούν, τους εκπροσώπους τους στην Τοπική Διοίκηση.
Να μπει στο στόχαστρο το αντιλαϊκό κράτος της ανασφάλειας και των κινδύνων για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, που ούτε μεταρρυθμίζεται ούτε βελτιώνεται. Αντίθετα, γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό, όλο και πιο επικίνδυνο για τον λαό, επειδή είναι από χέρι εχθρικό απέναντι στα συμφέροντα και τις ανάγκες του.
Πηγή: rizospastis.gr
Και σήμερα, 80 χρόνια μετά τα Δεκεμβριανά, τι;
«Οι αντιστάσεις του παρελθόντος πηγή έμπνευσης των αγώνων του σήμερα». Εκδήλωση στα Προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας
του Τάση Παπαϊωάννου
Όταν η συλλογική μνήμη εξασθενεί, η κοινωνία κινδυνεύει να ξαναζήσει τις ίδιες τραγωδίες του παρελθόντος που καιροφυλακτούν. Στο όνομα της “εθνικής συμφιλίωσης” που προτάσσεται από κάποιους, δεν μπορεί να εξομοιώνονται οι θύτες με τα θύματα, οι δωσίλογοι προδότες με τους αντιστασιακούς αγωνιστές ή να επιχειρείται να γραφτεί η νεότερη ιστορία στον τόπο μας, αντιστρέφοντας ή υποβαθμίζοντας τα γεγονότα όπως αυτά συντελέστηκαν πραγματικά. Η μνήμη ποτέ δεν είναι ουδέτερη, αδιάφορη, άχρωμη. Έχει χρώμα και μάλιστα έντονο, ανεξίτηλο, με το οποίο την πότισαν μια για πάντα τα ιστορικά γεγονότα. Το να θυμόμαστε, όπως επιχειρεί η σημερινή εκδήλωση στα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας, θωρακίζει τη μνήμη των πολιτών από τη λήθη, αντιστέκεται στις ακροδεξιές αναθεωρητικές προσπάθειες παραχάραξης της ιστορίας, κυρίως όμως στοχεύει στο σήμερα και τους καθημερινούς αγώνες για μια καλύτερη ζωή.
Νομίζω ότι ο ουσιαστικός στόχος των εκδηλώσεων, είναι να δώσουμε φωνή σ’ αυτούς που βρίσκονται από κάτω. Κάτω από το χαλί όπου τους έσπρωξε βάναυσα το σύστημα, ως ανεπιθύμητα σκουπίδια. Να μη φαίνονται, αλλά και να μην ακούγονται. Να μην υπάρχουν και, ει δυνατόν, να θαφτούν μια για πάντα κάτω από τα επάλληλα στρώματα σκόνης της λήθης. Το επιτελικό κράτος που τόσο ανερυθρίαστα προπαγανδίζει η κυβέρνηση, είναι αδίστακτο, αδιάλλακτο, ανάλγητο, εκδικητικό. Δεν αφουγκράζεται καμιά φωνή διαμαρτυρίας, δεν εντοπίζει κανένα πρόβλημα. Κύρια αποστολή του η διαιώνιση του Status Quo, η δουλική υπηρέτηση των συμφερόντων των ολίγων εις βάρος των πολλών.
Η κυρίαρχη εξουσία μέσω του εξευγενισμού που εφαρμόζει σε πολλές γειτονιές της Αθήνας, δεν θέλει να εμφανίζει στις λουστραρισμένες προθήκες της φωταγωγημένης βιτρίνας του την πραγματικότητα της πόλης, τα πολλαπλά της πρόσωπα, τις πάμπολλες ετερότητές της, αλλά επιχειρεί με κάθε μέσον να την αλλοιώσει, να την εξωραΐσει. Να βάλει με τη βία και την καταστολή στη θέση του πραγματικού, έναν εικονικό ειδυλλιακό κόσμο φτιαγμένο στα μέτρα της. Εξαφανίζει αυτό που την ενοχλεί, αυτό που την διαψεύδει, αυτό που είναι δυνατόν να την υπονομεύσει. Όμως όσο κι αν προσπαθεί τόσο ξεφυτρώνουν ακηδεμόνευτα και αυτοοργανωμένα κινήματα πολιτών που διεκδικούν αυτόν τον άλλο τρόπο ζωής, της αυτοδιαχείρισης και χειραφέτησης, αυτόν τον άλλο κόσμο.
Ένας πόλεμος συμβαίνει εκεί έξω στην πόλη, στους δρόμους, στις πλατείες, στα κατειλημμένα κτίρια. Ένας πόλεμος σκληρός, αδυσώπητος με θύματα τους ανίσχυρους, τους αδύναμους, τους απροστάτευτους. Η ανθρώπινη ζωή δεν μετράει το ίδιο για όλους. Μπαίνει πάνω σε μια ζυγαριά που άλλοι την κρατούν, τη ρυθμίζουν κι αποφασίζουν προς τα που κάθε φορά θα γέρνει. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από κοινωνικούς αγώνες, απέναντι σ’ αυτούς που αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς. Αγώνες καθημερινής αντίστασης ανθρώπων που δεν το βάλανε κάτω, δεν συμβιβάστηκαν, δεν παραιτήθηκαν, αλλά πάλεψαν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα, όπως εκείνο τον μακρινό Δεκέμβρη του ‘44, όπως κάθε Δεκέμβρη. Αν αφήνει μια ενεργό και ζωοποιό παρακαταθήκη ο Δεκέμβρης του ’44, είναι η απεριόριστη δύναμη της συλλογικότητας των από κάτω. Αυτή τη δύναμη φοβούνται, αυτή κάθε φορά κτυπούν ανελέητα, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα όνειρα των πολλών, μπορούν να γκρεμίσουν σαν χάρτινο πύργο την εξουσία τους. Είναι αυτός ο ποταμός των ανθρώπων που ξεχύνεται ακάθεκτος στο δρόμο και αγωνίζεται να φέρει στη ζωή πάλι το φως και την ελπίδα. Όχι κάποτε, όχι αύριο, αλλά ΤΩΡΑ!
Στις μέρες μας η επίθεση του ιδιωτικού σε ότι έχει απομείνει δημόσιο είναι πρωτοφανής. Τα πάντα εκποιούνται, οι κοινωνικές κατακτήσεις πριονίζονται, τεμαχίζονται, διαλύονται. Οι κάτοικοι εκδιώκονται από τις γειτονιές που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, τα σπίτια τους εκποιούνται αντί πινακίου φακής στο όνομα της «ελεύθερης» -τάχατες- αυτορυθμιζόμενης αγοράς, ενώ μια νέα ύπουλη έκφανση αποικιοκρατίας συντελείται στη χώρα μας – κι όχι μόνο φυσικά.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και εδώ, στο χώρο των Προσφυγικών που βρισκόμαστε σήμερα. Δεν είναι μόνο η μεγάλη αρχιτεκτονική αξία των κτιρίων ως εξαιρετική μεσοπολεμική αρχιτεκτονική, αλλά και και όλα μαζί αποτελούν ένα σπάνιο αντιπροσωπευτικό δείγμα οικιστικού συγκροτήματος της εποχής, ένα εμβληματικό τοπόσημο της περιοχής. Κυρίως όμως είναι η μακρόχρονη ιστορία που τα συντροφεύει ως τις μέρες μας. Ιστορία της προσφυγιάς η οποία καθόρισε ανεξίτηλα τη φυσιογνωμία της Αθήνας από το 1922 ίσαμε σήμερα.
Σήμερα μια σκοτεινιά απλώνεται πάνω από την πόλη κι ας θέλουν να μας πείσουν ότι όλα κυλούν ομαλά, ενταγμένα μέσα στην κανονικότητα που εκείνοι έχουν εφεύρει. Ο φόβος που τόσο μεθοδευμένα η σύγχρονη βιοπολιτική εξουσία έχει απλώσει πάνω στην κοινωνία δεν έχει προηγούμενο. Επιστρατεύονται τα πάντα προκειμένου να επικρατεί ο ζόφος και όλοι να αποδεχθούν αδιαμαρτύρητα το Θατσερικό δόγμα ΤΙΝΑ. Τη ζούγκλα, δηλαδή, στην οποία επιβιώνει ο ισχυρότερος ή ως υπόδουλος, αυτός που έχει παραιτηθεί και προσαρμοστεί στη νέα (ή σωστότερα στην παμπάλαια) τάξη πραγμάτων.
Η αρχιτεκτονική και η πολεοδομία είναι η αποκρυστάλλωση της ζωής στο χώρο και στο χρόνο. Αποτελούν τα υλικά τεκμήρια του ανθρώπινου πολιτισμού, έτσι όπως αυτός καταγράφεται σε κάθε ιστορική συγκυρία. Όπως αναφέρει ο αρχιτέκτονας Ιωάννης Δεσποτόπουλος, καθηγητής στο παρελθόν στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ: «Το πρωταρχικό στοιχείο της πόλης είναι η ενεργός κοινότητα των αυτοδιοικούμενων συμπολιτών, οι οποίοι ενσυνείδητα καθόρισαν μία δημόσια και μια ιδιωτική οργάνωση – μια “Δίαιτα” (δηλαδή, έναν κώδικα, ένα Χάρτη) η οποία ορίζει ηθικά και πνευματικά την πολιτική κι επίσης την υλική και καθημερινή ζωή. Αυτό σημαίνει ότι η ζωή απέκτησε ιδεολογικό περιεχόμενο».
Η πόλη δεν έχει μόνο υλική υπόσταση, δεν είναι, δηλαδή, μόνο το χτισμένο περιβάλλον, αλλά είναι και η ίδια ένας ζωντανός οργανισμός που αλλάζει μέσα στο πέρασμα του χρόνου, όπως αλλάζουμε κι εμείς. Μεγαλώνει, γερνάει, αλλά και ξανανιώνει, εξελίσσεται, μετασχηματίζεται. Τίποτε δεν μένει σταθερό πάνω της. Το χθες δεν είναι το ίδιο με το σήμερα και το αύριο θα είναι κάτι άλλο, διαφορετικό, που θα ανατείλει μαζί με το ξημέρωμα της καινούριας μέρας.
Η πόλη με κανένα τρόπο δεν είναι ενιαία. Χωρίζεται σε ασύνδετες επικράτειες, χαρακτηρίζεται από ταξικές αντιθέσεις, από κραυγαλέες ανισότητες. Θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχουν πολλές πόλεις μέσα στην πόλη, όπως υφίστανται και πολλές πραγματικότητες. Όλα πάνω στο σώμα της είναι ρευστά, δυναμικά, κινούνται διαρκώς και η εικόνα της ποτέ δεν είναι στατική, απαράλλαχτη, αμετακίνητη. Αφουγκράζεται κάθε χτύπο της ζωής, κάθε ψίθυρο και εκφράζει στον χώρο και τον χρόνο το γίγνεσθαι της καθημερινότητάς μας. Την καθορίζουν οι παρουσίες όλων όσων ζουν, και τη στοιχειώνουν οι απουσίες όλων εκείνων που έφυγαν από τη ζωή στο παρελθόν και δεν υπάρχουν πια. Ιστορεί αενάως τις ζωές των κατοίκων της.
Μνημονεύουμε τους ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή και από τους χώρους μέσα στους οποίους έζησαν, τα αντικείμενα που άγγιξαν, σαν όλα να έχουν κάτι απ’ αυτούς, να κρατούν σε πείσμα του χρόνου ζωντανή τη θύμησή τους ή όπως έγραφε ο φίλος Κωστής Παπαγιώργης: «Ο κανόνας είναι αδιάσειστος: μνημονεύουμε το πρότερον, ουδέποτε το νυν».
Περπατoύμε στην πόλη. Κάθε σπιθαμή του εδάφους της μπορεί να διηγηθεί τη θυσία των αγωνιστών που δεν συμβιβάστηκαν, που πάλεψαν για τις ιδέες τους: για ελευθερία, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη για όλες και όλους. Σ’ αυτή τη γωνία δολοφόνησαν τον Πέτρουλα, στην άλλη τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, στα στενά των Εξαρχείων τον Γρηγορόπουλο και λίγο παρακάτω τον Καλτεζά. Βλέπουμε τα συγκεκριμένα σημεία της πόλης και φέρνουμε στον νου μας τα νέα παιδιά που έφυγαν τόσο άδικα από τη ζωή, αλλά την ίδια στιγμή αυτά τα σημεία γίνονται «τόποι προσκυνήματος» στη νεότητα που ονειρεύτηκε την ουτοπία. Στην ταράτσα της Νομικής πριν από 51 χρόνια φοιτητές και φοιτήτριες φώναζαν για την ελευθερία, ενώ αργότερα στο Πολυτεχνείο χιλιάδες άλλοι, μέσα κι έξω από αυτό, εξεγέρθηκαν σε χαλεπούς καιρούς γιατί οραματίστηκαν έναν καλύτερο κόσμο.
Πόλη είναι κυρίως οι άνθρωποι που κατοικούν σ’ αυτήν και την ζωογονούν με την παρουσία τους. Είναι ο χώρος των κοινών δράσεων, των κοινωνικών διεκδικήσεων, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, είναι κοντολογίς, η χωρική έκφραση του συλλογικού κατοικείν. Είμαστε όλοι Εμείς.
Καθένας βιώνει την πόλη με τον δικό του προσωπικό τρόπο, την αντικρίζει μέσα από τα δικά του μάτια· η πρόσληψή της είναι απολύτως ατομική υπόθεση. Πάντοτε αφηγούμαστε τη δική μας εκδοχή ενός πράγματος, ενός συμβάντος, που διαφέρει από την εκδοχή των άλλων. Είμαστε τα γεγονότα που ζήσαμε και θυμόμαστε. Η πραγματικότητα της πόλης είναι η δική μας κάθε φορά πραγματικότητα. Προβολή στον χώρο των δικών μας αποκλειστικά βιωμάτων, των δικών μας προβλημάτων. Η ζωή της πόλης είναι το άθροισμα όλων αυτών των αναρίθμητων καθημερινών εμπειριών των κατοίκων της. Ζωογονείται από τις αναπνοές των ανθρώπων που ζουν μέσα στις κόγχες των κτιρίων της, σε κάποια γειτονιά, σε κάποιον δρόμο, σε κάποιον όροφο.
Όλα, άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο, σιγοψιθυρίζουν τις ιστορίες των ανθρώπων που έζησαν μέσα στους χώρους τους. Γιατί τα κτίρια δεν είναι μόνο πέτρες, ξύλα, μπετόν ή τούβλα, αλλά «δοχεία» όπου μέσα τους κουρνιάζει η ζωή, και με την έννοια αυτή είναι και «δοχεία μνήμης», όπως είναι τα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας. Σαν τα σπίτια να κρατούν φυλαγμένα μέσα στους χώρους τους θραύσματα μνήμης, να αφηγούνται ιδιαίτερες στιγμές άγνωστων καθημερινών βιωμάτων. Σαν τις σφαίρες που άφησαν το αποτύπωμά τους πάνω στους σοβάδες των μεσοπολεμικών κτιρίων, να υπάρχουν εκεί αδιάψευστοι μάρτυρες της ιστορίας των Δεκεμβριανών, ανεπούλωτες πληγές πάνω στο σώμα της πόλης.
Τα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας πρέπει να παραμείνουν ως έχουν μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Τόποι κατοίκησης αλλά και κοινωνικών αγώνων, ζωντανό κύταρο διεκδίκησης και συγκρότησης ενός άλλου τρόπου ζωής. Δεν νοείται καμιά αλλαγή χρήσης των κτιρίων, κανένα μουσείο δεν μπορεί να στηθεί μέσα στο σώμα τους χωρίς να αλλοιώσει το χαρακτήρα τους, το ανεκτίμητο συμβολικό φορτίο που κουβαλούν πάνω τους. Είναι, δηλαδή, τα ίδια τα κτίρια φορείς της ιστορίας τους, που στέκουν in situ, να μνημονεύουν εσαεί την ιστορία της προσφυγιάς.
Κάθε γωνιά της πόλης, κάθε σημείο της, μνημονεύει συγκλονιστικές προσωπικές και συλλογικές ιστορίες, σαν να έχουν χαραχτεί βαθιά πάνω σε δρόμους, σε πλατείες, σε τοίχους, κι ας μην μπορούμε να τις δούμε, παρά μόνο να τις θυμηθούμε. Το παρόν της πόλης γράφεται καθημερινά πάνω στο παλίμψηστο αμέτρητων παρελθόντων, ή όπως το διατυπώνει ωραία ο Fernando Pessoa: «Το παρόν είναι παλαιότατο, διότι όλα όταν υπήρξαν ήταν παρόν». Όλη η πόλη είναι πλημμυρισμένη με μνήμες παρελθόντων χρόνων, έτσι που ο χώρος και ο χρόνος να συστέλλονται και να γίνονται ένα μέσα στη διαχρονική της εξέλιξη. Μόνο αν ενώσεις όλα αυτά τα κατακερματισμένα θραύσματα μνήμης, θα αποκαλυφθεί ολόκληρο το πρόσωπό της, κάθε ψήγμα της αθέατης ιστορίας της. Μνήμες που, όσο κι αν επιχειρήσει κανείς να εξαλείψει από τη συλλογική μνήμη, τόσο αυτές θα ξανάρχονται ολοζώντανες, υπενθυμίζοντας ότι κάποια γεγονότα δεν μπορούν και δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστούν. Αν αφαιρέσεις τις μνήμες μιας πόλης, αν απαλείψεις από το σώμα της το τι συνέβη στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του ’44, είναι σαν να τη σβήνεις από τον χάρτη της Ιστορίας και να βυθίζεται οριστικά μέσα στην άβυσσο του Τίποτα.
(Το κείμενο παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της εκδήλωσης «80 χρόνια από τα Δεκεμβριανά – Οι αντιστάσεις του παρελθόντος πηγή έμπνευσης των αγώνων του σήμερα» που έγινε την Κυριακή 15.12.2024 στα Προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας)
Μην κομπάζετε, μην πανηγυρίζετε, γίνεται μπούμερανγκ…
Κανονικά σήμερα έπρεπε να γράψουμε για τον Προϋπολογισμό. Το σημαντικότερο νομοθέτημα για την επόμενη χρονιά ψηφίστηκε, ειπώθηκαν πολλά εκατέρωθεν και έχει πολύ αρθρογραφικό ψωμί. Αλλά θα το αφήσουμε για σήμερα στη μπάντα και θα φανεί παρακάτω το γιατί...
Πρώτα μια γενική παρατήρηση: όλες οι κυβερνήσεις έχουν ανάγκη από επιτυχίες ή «επιτυχίες». Αν έχουν από τις πρώτες (χωρίς εισαγωγικά, κανονικές) έχουν δικαίωμα ακόμα και να πανηγυρίζουν. Αλλά σεμνά. Αν είναι από τις δεύτερες (δηλαδή, «επιτυχίες»), για δική τους αυτοπροστασία πρέπει να είναι συγκρατημένες, τα πανηγύρια δεν χρειάζονται. Γυρίζουν μπούμερανγκ.
Διαχρονικά, όλες οι κυβερνήσεις είχαν επιτυχίες και των δύο ειδών. Η σημερινή κοντεύει να τις ξεπεράσει όλες. Ό,τι και να συμβαίνει επιχειρεί να το παρουσιάσει ως(ενώ μπορεί να είναι σαν) επιτυχία. Ειδικά τώρα, στη δεύτερη θητεία της, που δεν πάνε καλά ούτε τα δημοσκοπικά νούμερα, πρέπει κάθε βδομάδα να έχουν και μια «επιτυχία».
Έτσι έγινε και με το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Τριήμερη φιέστα με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων να παρελαύνουν και να συμμετέχουν στα πανηγύρια. «Το πιο ωραίο και πιο σύγχρονο Μετρό στον κόσμο», το σλόγκαν που κατέκλυσε το σύμπαν.
Ταυτόχρονα αποσιωπήθηκε:
Αν είχαν λείψει αυτά, όσα ακολούθησαν θα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Προχτές έμεινε ένας συρμός μέσα σε μια σήραγγα και οι επιβάτες βγήκαν περπατώντας. Κι έγινε ψιλοχαμός στα περίφημα social media. Aπό χιούμορ μέχρι κακεντρέχεια και δηλητήριο.
Είναι προς θάνατον αυτό το περιστατικό; Όχι δα. Σε όλον τον κόσμο συμβαίνουν αυτά. Θυμάμαι μια ανάλογη περίπτωση στην Αθήνα το 2014, κοντά στο σταθμό Αττική.
Τέτοια συνέβησαν, συμβαίνουν και θα ξανασυμβούν. Καμιά τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να τα αποτρέψει. Γι’ αυτό δεν έχουν θέση οι ανέξοδες μεμψιμοιρίες ανάλογα με την πολιτικο-κομματική τοποθέτηση.
Αυτό που ενοχλεί εν προκειμένω είναι όσα προηγήθηκαν. Και, κυρίως, τα πανηγύρια. «Έπρεπε» να γίνουν τα εγκαίνια σε συγκεκριμένη ημερομηνία για να μη διαψευστεί ο πρωθυπουργός στην «πρόβλεψή» του. Αλλά η βιασύνη κουβαλάει και προβλήματα, μικρά ή μεγαλύτερα. Όπως το μπάχαλο με τα μηχανήματα εισιτηρίων (δεν δέχονται κάρτες, δεν δίνουν ρέστα, αρκετά εκτός λειτουργίας κ.α). Ήρθε και η ακινητοποίηση του συρμού και η εικόνα μουτζουρώθηκε.
Υπάρχει ένα δίδαγμα σε όλα αυτά. Μια επιτυχία (χωρίς εισαγωγικά) φαίνεται, «μιλάει» από μόνη της, δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από πανηγύρια. Το Μετρό της Θεσσαλονίκης είναι, αναμφισβήτητα, μια σημαντική κατάκτηση για την πόλη. Που θα μείνει, όλα τα άλλα(αρρυθμίες, καθυστερήσεις, βλάβες) θα περάσουν. Όμως, για να μην παίρνουν τέτοια διάσταση, πρέπει και οι άρχοντες, εν προκειμένω κυρίως οι κυβερνητικοί, να λένε λιγότερα λόγια και να πανηγυρίζουν με μέτρο. Σεμνά.
Ένας αρχαιόπληκτος, όπως ο Άδωνις, θα τους υπενθύμιζε αυτήν τη ρήση του Σοφοκλέους(αντί Σοφοκλή): «Ζευς γαρ μεγάλης γλώσσης κόμπους υπερεχθαίρει» (Ο Δίας απεχθάνεται τους κομπασμούς και τα μεγάλα λόγια»)…
ΥΓ: Με καθυστέρηση πέντε χρόνων η κυβέρνηση παρενέβη και κατάργησε ορισμένες από τις εξωφρενικές χρεώσεις των τραπεζών. Θετικό, αναμφισβήτητα. Αλλά οι κομπασμοί(από τον πρωθυπουργό) και τα πανηγύρια(από τους βουλευτές του), κατά τη βραδινή συνεδρίαση της Βουλής, προκαλούν τη νοημοσύνη των πολιτών. Οι τράπεζες δεν θα πάθουν τίποτα. Οι πολίτες που δεν βγάζουν το μήνα δεν θα δουν τις τσέπες τους να γεμίζουν. Γι’ αυτό σεμνά…
Πρώτα μια γενική παρατήρηση: όλες οι κυβερνήσεις έχουν ανάγκη από επιτυχίες ή «επιτυχίες». Αν έχουν από τις πρώτες (χωρίς εισαγωγικά, κανονικές) έχουν δικαίωμα ακόμα και να πανηγυρίζουν. Αλλά σεμνά. Αν είναι από τις δεύτερες (δηλαδή, «επιτυχίες»), για δική τους αυτοπροστασία πρέπει να είναι συγκρατημένες, τα πανηγύρια δεν χρειάζονται. Γυρίζουν μπούμερανγκ.
Διαχρονικά, όλες οι κυβερνήσεις είχαν επιτυχίες και των δύο ειδών. Η σημερινή κοντεύει να τις ξεπεράσει όλες. Ό,τι και να συμβαίνει επιχειρεί να το παρουσιάσει ως(ενώ μπορεί να είναι σαν) επιτυχία. Ειδικά τώρα, στη δεύτερη θητεία της, που δεν πάνε καλά ούτε τα δημοσκοπικά νούμερα, πρέπει κάθε βδομάδα να έχουν και μια «επιτυχία».
Έτσι έγινε και με το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Τριήμερη φιέστα με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων να παρελαύνουν και να συμμετέχουν στα πανηγύρια. «Το πιο ωραίο και πιο σύγχρονο Μετρό στον κόσμο», το σλόγκαν που κατέκλυσε το σύμπαν.
Ταυτόχρονα αποσιωπήθηκε:
- Ότι είναι το έργο με το ρεκόρ καθυστέρησης. Εντάχθηκε για πρώτη φορά στον Προϋπολογισμό του 1976, αλλά «ξεχάστηκε» στο δρόμο. «Ξεκίνησε» το 1987 με την περίφημη «τρύπα του Κούβελα». Πόσα χρόνια πάνε από τότε: 48 ή 37, ανάλογα με το πώς μετράμε.
- Ότι τα δημόσια έργα δεν είναι έργα μιας κυβέρνησης. Διότι οι κυβερνήσεις δεν προέρχονται από παρθενογένεση, έχουν παρελθόν. Αν η σημερινή πιστώνεται την ολοκλήρωση του έργου, ποιος χρεώνεται για την πολύχρονη καθυστέρηση; Η ΝΔ κυβέρνησε σχεδόν τα μισά χρόνια μετά το 1987. Εννοείται ότι αντίστοιχη χρέωση προκύπτει και για το ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε άλλο τόσο και ανάλογη για τον ΣΥΡΙΖΑ, της μια τετραετίας.
- Ότι το έργο αυτό είναι από τα πιο ακριβά, ίσως το ακριβότερο, στον κόσμο. Για μόλις δέκα χιλιόμετρα χρειάστηκαν τρία(3)δισεκατομμύρια, τριακόσια(300) εκατομμύρια το χιλιόμετρο! Το παραδέχτηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Αν είχαν λείψει αυτά, όσα ακολούθησαν θα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Προχτές έμεινε ένας συρμός μέσα σε μια σήραγγα και οι επιβάτες βγήκαν περπατώντας. Κι έγινε ψιλοχαμός στα περίφημα social media. Aπό χιούμορ μέχρι κακεντρέχεια και δηλητήριο.
Είναι προς θάνατον αυτό το περιστατικό; Όχι δα. Σε όλον τον κόσμο συμβαίνουν αυτά. Θυμάμαι μια ανάλογη περίπτωση στην Αθήνα το 2014, κοντά στο σταθμό Αττική.
Τέτοια συνέβησαν, συμβαίνουν και θα ξανασυμβούν. Καμιά τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να τα αποτρέψει. Γι’ αυτό δεν έχουν θέση οι ανέξοδες μεμψιμοιρίες ανάλογα με την πολιτικο-κομματική τοποθέτηση.
Αυτό που ενοχλεί εν προκειμένω είναι όσα προηγήθηκαν. Και, κυρίως, τα πανηγύρια. «Έπρεπε» να γίνουν τα εγκαίνια σε συγκεκριμένη ημερομηνία για να μη διαψευστεί ο πρωθυπουργός στην «πρόβλεψή» του. Αλλά η βιασύνη κουβαλάει και προβλήματα, μικρά ή μεγαλύτερα. Όπως το μπάχαλο με τα μηχανήματα εισιτηρίων (δεν δέχονται κάρτες, δεν δίνουν ρέστα, αρκετά εκτός λειτουργίας κ.α). Ήρθε και η ακινητοποίηση του συρμού και η εικόνα μουτζουρώθηκε.
Υπάρχει ένα δίδαγμα σε όλα αυτά. Μια επιτυχία (χωρίς εισαγωγικά) φαίνεται, «μιλάει» από μόνη της, δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από πανηγύρια. Το Μετρό της Θεσσαλονίκης είναι, αναμφισβήτητα, μια σημαντική κατάκτηση για την πόλη. Που θα μείνει, όλα τα άλλα(αρρυθμίες, καθυστερήσεις, βλάβες) θα περάσουν. Όμως, για να μην παίρνουν τέτοια διάσταση, πρέπει και οι άρχοντες, εν προκειμένω κυρίως οι κυβερνητικοί, να λένε λιγότερα λόγια και να πανηγυρίζουν με μέτρο. Σεμνά.
Ένας αρχαιόπληκτος, όπως ο Άδωνις, θα τους υπενθύμιζε αυτήν τη ρήση του Σοφοκλέους(αντί Σοφοκλή): «Ζευς γαρ μεγάλης γλώσσης κόμπους υπερεχθαίρει» (Ο Δίας απεχθάνεται τους κομπασμούς και τα μεγάλα λόγια»)…
ΥΓ: Με καθυστέρηση πέντε χρόνων η κυβέρνηση παρενέβη και κατάργησε ορισμένες από τις εξωφρενικές χρεώσεις των τραπεζών. Θετικό, αναμφισβήτητα. Αλλά οι κομπασμοί(από τον πρωθυπουργό) και τα πανηγύρια(από τους βουλευτές του), κατά τη βραδινή συνεδρίαση της Βουλής, προκαλούν τη νοημοσύνη των πολιτών. Οι τράπεζες δεν θα πάθουν τίποτα. Οι πολίτες που δεν βγάζουν το μήνα δεν θα δουν τις τσέπες τους να γεμίζουν. Γι’ αυτό σεμνά…
Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2024
Σβηστά Χριστούγεννα...
ΚΙΜΠΙ
Αν σας έλεγα πως σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα, πως με αηδιάζει η τελετουργία προπαρασκευής από τις αρχές του Νοέμβρη, με τα καταστήματα εποχικών ειδών να πουλάνε τη χριστουγεννιάτικη πραμάτεια τους δυο μήνες πριν από το 12ήμερο, τους δήμους που βιάζονται να κρεμάσουν γιρλάντες και φωτεινές τρέσες, το Jumbo να διαφημίζει επί 50 μέρες την αντίστροφη μέτρηση μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων; Αν σας έλεγα... πως όλα αυτά με ανακατεύουν, με στρεσάρουν, με τσατίζουν, θα λέγατε ασφαλώς –και θα είχατε δίκιο– πως είμαι για τα σίδερα, περνάω απλώς ένα βαρύ καταθλιπτικό περιστατικό, δεν μου έχουν δώσει τα κατάλληλα χάπια, ή ότι απλώς έχω γίνει μισάνθρωπος. Εχω σκοτώσει μέσα μου την τελευταία υποψία παιδιού που ήμουν κάποτε και λαχταρούσε την ολοφώτιστη ψευδαίσθηση προσδοκίας, δώρου και αντίδωρου. Η αντίστροφη μέτρηση του Jumbo άλλωστε κλεμμένη είναι, τη θυμάμαι ως καθιερωμένη παιδική πρακτική ήδη από τα δικά μου σίξτις, γιατί μεταξύ άλλων υπήρχε η άκρως ανταγωνιστική αγορά καλάντων, με κύρια αυτήν της παραμονής των Χριστουγέννων, οπότε το χρήμα του 13ου μισθού και οι έξτρα εορταστικοί τζίροι των εμπόρων ήταν ακόμη ζεστά στις τσέπες των μεροκαματιάρηδων, των μισθωτών, των νοικοκυραίων της Αθήνας.
Πράγματι, ίσως έχουν συμβεί όσα θα μου καταλογίζατε, έχω γίνει πολύ Σκρουτζ πριν δει το φως το αληθινό, τη χαρά της συντροφιάς και της προσφοράς, και τα φαντάσματα των περασμένων Χριστουγέννων μου απλώς εντείνουν την απέχθειά μου για τα τωρινά και τα μελλούμενα. Ισως όμως έχει συμβεί και κάτι άλλο: ίσως έχουν αλλάξει τα ίδια τα Χριστούγεννα.
Το ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς υπόθεση της χριστιανικής Δύσης, αλλά μια παγκοσμιοποιημένη και «ανεξίθρησκη» αγορά είναι γεγονός τετελεσμένο εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα. Οσα καταναλώνουμε κυρίως αυτή την περίοδο στη Δύση, όπως παιχνίδια ή ρούχα, καλύπτουν μέχρι και το 1/3 του ετήσιου τζίρου των κλάδων και παράγονται κυρίως στη βουδιστική, ινδουιστική, ισλαμική Ανατολή. Φυσικά κυρίως στην Κίνα.
Αλλά, από τα εκατομμύρια προϊόντα που ταξιδεύουν όλο τον χρόνο κατά μήκος της εφοδιαστικής αλυσίδας των Χριστουγέννων, ένα θαρρώ πως κάνει τη διαφορά σε σχέση με τις περασμένες δεκαετίες: τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια.
Θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια πόσο πολύτιμο ήταν κάθε λαμπιόνι που βιδωνόταν στις παροχές κατά μήκος του καλωδίου με τα φωτάκια που θα τυλιγόταν γύρω από το δέντρο. Οταν καιγόταν κάποιο έπρεπε να πας στον ηλεκτρολόγο να σου δώσει μια σειρά από ανταλλακτικά φωτάκια. Αν κοβόταν το καλώδιο έπρεπε να το επισκευάσεις, το να πετάξεις τα φωτάκια και να πάρεις άλλη σειρά ήταν αδιανόητο. Η δε τελετουργία στολισμού του δέντρου περιλάμβανε εκτός από τα στολίδια –εύθραυστα, λεπτεπίλεπτα, «από υαλί χρωματιστό»– την τοποθέτησή του όσο πιο κοντά σε παράθυρο, ώστε το βράδυ τα αναμμένα φωτάκια να φαίνονται στους περαστικούς. Η ποσότητα και η λάμψη τους ίσως ήταν μια ένδειξη και επίδειξη ευμάρειας. Η πολυτιμότητα των λαμπιονιών απαιτούσε, άλλωστε, και μια προσεκτική διαδικασία αποκαθήλωσης και φύλαξης. (Πώς τα κατάφερναν στην προ εξηλεκτρισμού εποχή, με τα κεριά, δεν μπορώ να το καταλάβω. Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους...)
Αυτό που γινόταν σε κάθε σπίτι, στην Αθήνα και στις μεγαλουπόλεις γινόταν σε μεγάλη κλίμακα. Επί χούντας, θαρρώ, άρχισε ο μικροανταγωνισμός ανάμεσα στους φυτευτούς δημάρχους Αθήνας και Πειραιά, ο Σκυλίτσης είχε ανεβάσει την υπόθεση του χριστουγεννιάτικου στολισμού σε χολιγουντιανά επίπεδα. Αστέρια, καμπάνες, φάτνες, Αϊ-Βασίληδες, τάρανδοι, όλα σε φωτεινές, υπέρλαμπρες εκδοχές που εισάγονταν από κάπου στην Ευρώπη. Κι έπειτα το δέντρο, το δέντρο στο Σύνταγμα, ψηλό, φορτωμένο με λαμπάκια ευρωπαϊκής κατασκευής, αλλά σε μετρήσιμες ποσότητες, μη φανταστείτε χιλιάδες, αλλά δεκάδες, το πολύ εκατοντάδες λαμπάκια περικύκλωναν τα κλαδιά του (έχω μια φωτογραφία, κάπου στο 1964-1965, εγώ έκθαμβο νήπιο, ανάμεσα στον χαμογελαστό πατέρα μου κι έναν θείο μου στη βάση του δέντρου, η χαρά και η τσέπη του πλανόδιου φωτογράφου).
Πότε άλλαξε αυτό με τα λαμπιόνια; Πότε τα βιδωτά λαμπάκια πυρακτώσεως, οι ογκώδεις κατασκευές στους κεντρικούς δρόμους με τις μεγάλες χρωματιστές λάμπες αντικαταστάθηκαν από τα εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια λαμπάκια λεντ, φωτεινές κουρτίνες που γεμίζουν δρόμους, μπαλκόνια, ταράτσες, τις περίπλοκες φωτεινές συνθέσεις σε στύλους της ΔΕΗ, στα κάγκελα, στις προσόψεις κτιρίων, στις βιτρίνες καταστημάτων; Πότε ακριβώς τα λαμπιόνια των Χριστουγέννων έγιναν διαθέσιμα σε τέτοια αφθονία (και τόσο φτηνά) ώστε όταν ανάβουν όλα μαζί να κάνουν τις πόλεις τόσο αστραφτερές, που ακόμη και το άστρο των μάγων να φαίνεται χλομό, ανεπαίσθητο κι αδύναμο για να τους οδηγήσει στον μυθικό προορισμό του; «1.000 Χριστουγεννιάτικα LED λαμπάκια θερμό λευκό 100 m. σε καρούλι με τηλεχειριστήριο, 27,59 ευρώ, Χριστουγεννιάτικη κουρτίνα 300 λαμπάκια Led, 3x3 m. θερμό λευκό, 10,99 ευρώ»...
Η απάντηση στα ρητορικά ερωτήματα δεν έχει σχέση με Χριστούγεννα, αλλά με τη θυελλώδη εισβολή της Κίνας στην παγκόσμια αγορά, στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας. Υπολογίστε πόσα τρισεκατομμύρια σώματα έχει ο γαλαξίας των χριστουγεννιάτικων λαμπιονιών σε σπίτια, δρόμους, πλατείες της Δύσης. Και αναρωτηθείτε: Τι θα συμβεί αν ξαφνικά η άπληστη αλλά και πάμφθηνη φωταψία σταματήσει εντελώς;
Φανταστείτε τα πρώτα σβηστά και αφώτιστα Χριστούγεννα στις κοινωνίες της Δύσης αν το εργοστάσιο του κόσμου και ακατάπαυστης παραγωγής λαμπιονιών, η Κίνα, αποφασίσει κάποιου άλλου είδους αντίποινα στον εμπορικό πόλεμο που της κήρυξαν Ε.Ε. και ΗΠΑ. Αν αποφασίσει όχι δασμούς στις δυτικές εισαγωγές στην κινεζική αγορά, όχι περιορισμούς στις εξαγωγές κινεζικών σπάνιων γαιών, αλλά πάγωμα της παραγωγής κι εξαγωγής λαμπιονιών.
Σβηστά κι αφώτιστα Χριστούγεννα. Τα αντέχει άραγε η παγκόσμια αγορά της ευφορίας;
=================================================================
💬 Θεωρίες για την υπεραξία
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.
Κ. Π. Καβάφη, «Κεριά»
Η «συναινετική αντιπολίτευση» απλώς κρατάει κυβερνήσεις στην εξουσία
Εάν η αξιωματική αντιπολίτευση θελήσει να είναι μια «συναινετική αντιπολίτευση» απλώς γίνεται μέρος του προβλήματος
Υπήρξε μια περίοδος όπου η έννοια της «συναίνεσης» είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής. Από διάφορες πλευρές, για διαφορετικούς λόγους και σκοπούς, καταγγελλόταν η «πόλωση» και υποστηριζόταν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι κυβέρνηση και αντιπολίτευση κατά βάση να συναινούν και να μην συγκρούονται.
Βεβαίως αυτό που παραβλέπει αυτή η ρητορική – που επιστρέφει με διάφορες μορφές περίπου από τη δεκαετία του 1990 και μετά – είναι ότι στοιχείο της πολιτικής είναι ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και ενίοτε συγκρουόμενες τοποθετήσεις και ότι επί της ουσίας οι ανειρήνευτες συγκρούσεις είναι αυτό που επιτρέπει να έχουμε ιστορική πρόοδο και κάποιες φορές οι πολιτικές να αλλάζουν.
Προφανώς, δεν είναι κακό πράγμα η συνεννόηση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, ιδίως στην αντιμετώπιση εθνικών κρίσεων, όμως αυτό δεν μπορεί να σημαίνει «συναίνεση» στα ζητήματα γύρω από τα οποία υπάρχουν πραγματικές διαφωνίες και ουσιαστικές ιδεολογικές διαφορές, για τον τρόπο αντιμετώπισής τους και τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν.
Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με το διαρκές αίτημα για συναίνεση: αυτοί που συνήθως το προβάλλουν είναι αυτοί που κατά βάση πιστεύουν ότι σήμερα δεν καλούμαστε να επιλέξουμε πολιτικές. Ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές και άλλος δρόμος. Ότι υπάρχει μία ορθή πολιτική, αυτή που υπαγορεύουν αγορές ή οι «ειδικοί» ή πολύ απλά τα συμφέροντα που σήμερα «βολεύονται» και θεωρούν ότι τα πράγματα πάνε προς την καλύτερη δυνατή κατεύθυνση. Ότι όλες οι άλλες προτάσεις είναι ανέφικτες και… «λαϊκισμός».
Μόνο που ειδικά σήμερα, αυτή η λογική σημαίνει να συμβιβαστούμε με πολιτικές που ούτε ανάπτυξη φέρνουν, ούτε απαντούν στην διογκούμενη κοινωνική δυσαρέσκεια για την κρίση κόστους ζωής, ούτε βέβαια κάνουν πράξη αναγκαία βήματα προς την αναδιανομή, ώστε να σταματήσει η κοινωνία μας να γίνεται πιο άνιση και πιο άδική.
Τα σημειώνω όλα αυτά γιατί βλέπω την αξιωματική αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, να επιλέγει λίγο πολύ μια τακτική «συναινετικής αντιπολίτευσης».
Μπορεί να μην ταυτίζεται με την κυβερνητική πολιτική, αλλά δεν χαράσσει σαφείς διαχωριστικές γραμμές, δεν κάνει συνολικές αντιπροτάσεις και – προς το παρόν τουλάχιστον – δεν προτείνει μια συνολική εναλλακτική πρόταση.
Η συζήτηση για τον κατώτατο μισθό ήταν από αυτή την άποψη ενδεικτική.
Καταλαβαίνω ότι με όρους πολιτικής «εικόνας» το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να θέλουν αυτή τη στιγμή να δείξουν πρωτίστως μια εικόνα κυβερνησιμότητας και υπευθυνότητας, ώστε να πείσουν ότι μπορούν να ηγηθούν της χώρας. Αν και η ταύτιση της «σοβαρής αντιπολίτευσης» με την «φοβική ή άτολμη αντιπολίτευση» είναι πάντα παγίδα. Καταλαβαίνω επίσης ότι ένα σημαντικό μέρος του σημερινού στελεχιακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ «εκπαιδεύτηκε» πολιτικά στην περίοδο των Μνημονίων, όταν συγκυβερνούσε με τη Νέα Δημοκρατία. Καταλαβαίνω τέλος ακόμη και την ανάγκη χρόνου για να επεξεργαστούν εναλλακτικές πολιτικές.
Μόνο που για να μπορέσουν να κυβερνήσουν τη χώρα, θα πρέπει να πείσουν μια πλειοψηφικά δυσαρεστημένη κοινωνία ότι μπορούν να κυβερνήσουν με μια διαφορετική πολιτική που να απαντάει στα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα, να δίνει όραμα και προοπτική για ένα καλύτερο αύριο. Να παρουσιάσουν πρόγραμμα και μέτρα που θα οδηγούσαν σε μια διαφορετική κατάσταση στη χώρα και θα έλυναν προβλήματα. Και προφανώς να «σηκώσουν το γάντι» και να συγκρουστούν με την κυβέρνηση, ώστε αυτή να νιώσει ότι υπάρχει αντίπαλο δέος και δεν μπορεί να βρει στηρίγματα.
Διαφορετικά, ακόμη και εάν πάρουν ένα μέρος της αντιπολιτευτικής ψήφου, δεν πρόκειται να διαμορφώσουν εκλογική δυναμική που θα τους φέρει στην εξουσία. Στην καλύτερη περίπτωση, απλώς θα κληθούν να συγκυβερνήσουν με μια ΝΔ που όπως όλα δείχνουν δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία.
Και αυτό δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αλλαγή προς μια διαφορετική πολιτική. Η κοινωνική αντιπολίτευση που ισχυροποιείται και επιμένει δεν ζητά συνδιαχειριστή που θα κάνει μικρές βελτιώσεις στην ασκούμενη πολιτική, αλλά εναλλακτική, εφικτή και πειστική πολιτική πρόταση, που θα κάνει τις αναγκαίες τομές για την εξασφάλιση της κοινωνικής προόδου και ευημερίας του λαού.
Πηγή: in.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)