Κικὴ Δημουλᾶ, «Αερογέφυρες»

Χάθηκες
ποῦ στριφογυρνᾶς.
Πέρνα καμιὰ φορὰ ἀπὸ τὸν ὕπνο μου
συνήθως εἶμαι ἐκεῖ
ἐκτὸς ἂν κλαίει τὸ φεγγάρι
ὁπότε βγαίνω στὸ μπαλκόνι
τὸ διότι νὰ ρωτήσω τὶ συμβαίνει.
Πέρνα καμιὰ φορά.
Μπὲς ἀπ᾿ τὸ πλάι στάσου
κάτω ἀπὸ τὸ γεφυράκι τῆς παλάμης μου
ἀπ᾿ ὅπου ἥσυχα κυλάω.
Ἐκτός ἂν ἔχει ὁλότελα μαυρίσει τὸ νερὸ
ἂν ψόφησαν κι οἱ πέτρες
ἂν ἔχει μολυνθεῖ καὶ ὁ βυθὸς
ὁπότε θὰ μὲ βρεῖς
στοῦ σεντονιοῦ τὶς ὄχθες.
Μὴ φοβᾶσαι.
Πάρε μαζί σου ἂν θὲς γιὰ σιγουριὰ
καὶ τὴν ἀπαίτηση νὰ μὴ σ᾿ ἀγγίξω διόλου
ἀνανέωσε καὶ τὴ ληγμένη ἄδεια
νὰ σὲ κοιτῶ
καὶ σοῦ ὑπόσχομαι
ἐγκαίρως νὰ ξυπνήσω
ὥστε νὰ μὴ σὲ πάρει εἴδηση
ὁ ὕπνος σου ὅτι λείπεις.

Κικὴ Δημουλᾶ - Χλόη Θερμοκηπίου
Ποιητικὴ Συλλογή, ἐκδόσεις Ἴκαρος, 2005 

o-klooun.com

Ζούμε από τύχη – Έστειλαν συρμό του Προαστιακού στη γραμμή του… Μετρό

Συρμός του Προαστιακού μπήκε στη γραμμή του Μετρό στον σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας, σύμφωνα με δημοσίευμα της ΕΦΣΥΝ. Τι συνέβη.
Σε μία σοκαριστική αποκάλυψη προχώρησε η Εφημερίδα των Συντακτών σήμερα, Πέμπτη (17/10), σύμφωνα με την οποία τρένο του Προαστιακού στη Δουκίσσης Πλακεντίας μπήκε στη γραμμή του Μετρό.
Το περιστατικό σημειώθηκε το απόγευμα της Τετάρτης 9 Οκτωβρίου.
Όπως αναφέρει το σχετικό δημοσίευμα, ο συρμός του Προαστιακού (Hellenic Train) έλαβε εντολή στη Δουκ. Πλακεντίας και μπήκε στη γραμμή του Μετρό. Ο μηχανοδηγός αντιλήφθηκε το λάθος, καθώς είδε ότι τα κλειδιά ήταν στραμμένα σε λάθος πορεία και τον έστελναν προς το Μετρό και προσπάθησε να επικοινωνήσει με τους ρυθμιστές του ΟΣΕ στο Σιδηροδρομικό Κέντρο Αχαρνών (ΣΚΑ).
Κάλεσε δύο και τρεις φορές το ΣΚΑ μέσω ασυρμάτου χωρίς να λάβει απάντηση. Τότε, σύμφωνα με το δημοσίευμα, αποφάσισε να κάνει μια κίνηση που δεν προβλέπεται από τον κανονισμό. Προχώρησε με πολύ αργή ταχύτητα και μπήκε στη λάθος γραμμή. Μόλις το τρένο πέρασε έναν αισθητήρα, η εσφαλμένη πορεία έγινε αντιληπτή από την τηλεδιοίκηση στο ΣΚΑ και μόνο τότε απάντησε ο ρυθμιστής του ΟΣΕ και του ζήτησε να γυρίσει με την όπισθεν.
Όπως και έγινε, με το τρένο να οπισθοπορεί σε απόσταση 300 μέτρων, για να ελευθερωθεί η γραμμή.

Το πρωτοσέλιδο της ΕΦΣΥΝ με το αποκαλυπτικό δημοσίευμα:

Σύμφωνα με την ΕΦΣΥΝ, το έγγραφο που περιγράφει την είσοδο του συρμού του Προαστιακού σε λάθος γραμμή, συντάχθηκε από την Πανελλήνια Ενωση Προσωπικού Ελξης (ΠΕΠΕ) και απευθύνεται στη Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων (ΡΑΣ) και τον Εθνικό Οργανισμό Διερεύνησης Ατυχημάτων (ΕΟΔΑΣΑΑΜ) και χωρίζεται σε 2 μέρη, αφού εκτός από το εν λόγω συμβάν, καταγγέλλονται και οι σοβαρές καθυστερήσεις των δρομολογίων από τις βραδυπορίες που επιβάλλει ο ΟΣΕ λόγω της κακής κατάστασης του δικτύου.
“Ο σιδηρόδρομος έχει πάρα πολλές παθογένειες”
Σήμερα, Πέμπτη (17/10), μετά και την παραπάνω δημοσίευση, ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων του ΟΣΕ, Νίκος Τσικαλάκης, βρέθηκε καλεσμένος στην πρωινή εκπομπή του OPEΝ, όπου σχολίασε το εν λόγω περιστατικό αλλά αναφέρθηκε και στις παθογένειες του ΟΣΕ, που παρά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών δεν έχουν διορθωθεί.
“Επειδή οι γραμμές του Μετρό είναι με διπλή κατεύθυνση, η περίπτωση να γίνει ατύχημα ήταν μηδενική, γιατί μπήκε στη γραμμή που θα έμπαινε και το Μετρό αν πήγαινε προς Αθήνα. Δεν θα έρχονταν δηλαδή τα τρένα του Μετρό και της Hellenic Train απέναντι. Το τρένο μπήκε στη γραμμή του Μετρό που θα κατέβαινε προς Αθήνα. Απλά ο κόσμος θα περίμενε ένα συμβατικό συρμό του Μετρό και θα έβλεπε ένα τρένο της Hellenic Train” δήλωσε.
“Ο σιδηρόδρομος έχει πάρα πολλές παθογένειες που δεν διορθώθηκαν μετά το δυστύχημα των Τεμπών, εκτός από τις εγκαταστάσεις, τις υποδομές που έτρεξαν λιγάκι κατά τα άλλα δεν έχει γίνει κάτι. Το πρόβλημα με την έλλειψη προσωπικού παραμένει ως έχει” τόνισε ενώ σε άλλο σημείο πρόσθεσε πως “υπάρχει θέμα με την υπερεργασία στον ΟΣΕ”.

Η ανακοίνωση της Hellenic Train για το συμβάν:
“Η Hellenic Train ανακοινώνει ότι διερευνά τα αίτια του περιστατικού, που σημειώθηκε την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου, κατά το οποίο συρμός του Προαστιακού παραβίασε τις ενδείξεις εισόδου στη γραμμής του ΜΕΤΡΟ στον σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας. Η διερεύνηση πραγματοποιείται σε συνεργασία με τις αρμόδιες αρχές, ενώ παράλληλα έχει ενεργοποιηθεί η πειθαρχική διαδικασία για την απόδοση ευθυνών. Το προσωπικό που εμπλέκεται στο περιστατικό έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα.
Η εταιρεία ακολουθεί αυστηρά πρωτόκολλα ασφαλείας σε όλες τις διαδικασίες της και εφαρμόζει σύγχρονα συστήματα εκπαίδευσης και αξιολόγησης για το προσωπικό της.
Η Hellenic Train παραμένει προσηλωμένη στη συνεχή βελτίωση της ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου, αναλαμβάνοντας τις απαραίτητες ενέργειες όπου απαιτείται”.

news247.gr

Το τέλος των κατσαπλιάδων…

Πολεμιστές του καναπέ και δράκοι του πληκτρολογίου...Τουρλουμπούκι ξεκάθαρα, λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, σάρα κακιά, που όπως θα σημείωνε και ο αλησμόνητος Τζόρτζο Γκάμπερ το τσαταλιάζουν το όνειρο και τιγκάρουν το κορμί μας στη μιζέρια

Χρήστος Ξανθάκης 

Νταξ, πάμε πάλι απ’ την αρχή το μάθημα ιστορίας, το έχω διδάξει εκατό φορές, αλλά γιατί να μην το επαναλάβω; Ήζυ μάνεϋ που λένε και στην πραγματική πατρίδα του Κασσελάκη, τα λιγουρεύομαι όσο και να με πληρώνει ηγεμονικά ο θείος Τάκης.
Λα τα μινόρια:
Κινηματικές διαδικασίες στην χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, είχαμε μόνο τέσσερις φορές τα τελευταία ογδόντα χρόνια. Πραγματικές κινηματικές διαδικασίες, όχι παραμυθάκια του τύπου κατέβηκαν στο δρόμο δυο χιλιάδες άτομα και πλακώθηκαν με τα ΜΑΤ και το βαφτίσαμε εμείς εξέγερση. Πραγματικές και ξεκάθαρες και μαζικές, μόνο τέσσερις φορές.

• Μία το σαράντα και κάτι με το ΕΑΜ.
• Δεύτερη το εξήντα και κάτι με το 1-1-4
• Τρίτη το ογδόντα με την Αλλαγή.
• Τέταρτη και πιο πρόσφατη το δέκα και κάτι με τους Αγανακτισμένους.

Αυτά είναι κοκόνες μου και άλλα δεν έχει, οπότε μην παραξενεύεστε που ξεκαρδίζομαι όταν ακούω και διαβάζω κάθε τρεις και λίγο τις προτροπές του τύπου “να ξεσηκωθούμε”, “να ορμήξουμε”, “να καταλάβουμε τα θερινά ανάκτορα” και βάλε και πάρε και δώσε. Διακηρύξεις και παντιέρες από πολεμιστές του καναπέ και δράκους του πληκτρολογίου, που μέχρι να σηκώσουν το ένα πόδι βρωμάει το άλλο. Τους είδαμε που υπέγραψαν ενάμιση εκατομμύριο φορές το κείμενο για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά στις ευρωεκλογές δεν μπήκαν στον κόπο να επισκεφθούν το παραβάν γιατί “όλοι ίδιοι είναι”. Που λένε και οι τρότσκες…
Ας επιστρέψουμε, όμως, στις κινηματικές διαδικασίες, που χρειάστηκε πολύς χρόνος, πολύ χρήμα και, ενίοτε, πολύ αίμα για να εξουδετερωθούν.

• Για να ξεμπερδέψουνε με το ΕΑΜ τα πραγματικά αφεντικά της Ελλάδας (αυτοί που κάποτε κακοχαρακτήρισε ο Κώστας Καραμανλής…), μας προέκυψε ο εμφύλιος.
• Για να ξεμπερδέψουνε με το 1-1-4 τα πραγματικά αφεντικά της Ελλάδας, μας προέκυψε η χούντα.
• Για να ξεμπερδέψουνε με την Αλλαγή τα πραγματικά αφεντικά της χώρας μας προέκυψαν πρώτα το “Βρώμικο ‘89” και ακολούθως το τρίχρονο καρναβαλιστάν με Δήμητρα, Τουρλουμούση, Βλαχοπούλου, Νίτσα, κωλόσπιτο, ξεματιάστρες, παπάδες, βασιλικό εξάδερφο, ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
• Για να ξεμπερδέψουνε με τους Αγανακτισμένους και τις πολιτικές εκφράσεις τους, στηθήκανε ένα σωρό μέτωπα, μορφώματα και κόμματα, παρεάκι με πατριδοκαπηλία και ορυμαγδό fake news που ακόμη κι ο Ντόναλντ Τραμπ τα ‘βλεπε και ξερογλειφότανε. Χώρια ο ερασιτεχνισμός και η αφέλεια των ανωτέρω πολιτικών εκφράσεων, που μια χαρά τα καταφέρνανε άνευ κυβερνησιμότητας, αλλά όταν μπλέξανε με τις καρέκλες χάσανε τη μπάλα πιο άδοξα κι από τον Παναθηναϊκό του Φατίχ Τερίμ. Και στο τέλος, βάλανε τα χεράκια τους και βγάλανε τα ματάκια τους…

Και τώρα;
Τι θα απογίνουμε χωρίς κατσαπλιάδες, τι θα μας ξημερώσει δίχως άπλυτους;
Ξέρω, ξέρω βροχή πέφτουν τα σενάρια, για συνενώσεις, συγκολλήσεις και ρευστοποιήσεις, βράζει ο τόπος στην ΚεντροΑριστερά, πάει κι έρχεται κόσμος στα πονηρά ραντεβού, δεν προλαβαίνουν να δέχονται μικρές και μεγάλες προσωπικότητες αυτοί που κάποτε κακοχαρακτήρισε ο Κώστας Καραμανλής, όπου να ‘ναι θα βγει κουπόνι για τη “Μεγάλη Επιστροφή” και μόνο ο Ανδρουλάκης κοιμάται ήσυχος γιατί νομίζει ότι εξασφάλισε το μέλλον του. Τουρλουμπούκι ξεκάθαρα, λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, σάρα κακιά, που όπως θα σημείωνε και ο αλησμόνητος Τζόρτζο Γκάμπερ το τσαταλιάζουν το όνειρο και τιγκάρουν το κορμί μας στη μιζέρια. Στην υγεία των κορόιδων παιδιά, στην υγεία των κορόιδων…

newpost.gr

Το «Σχέδιο Νίκης» του Β. Ζελένσκι αποτελεί την «καλύτερη συνταγή» για παγκόσμιο πόλεμο

του Ζαφείρη Χατζηδήμου

Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, με ένα σχέδιο που κάθε άλλο παρά βιώσιμο και «νικηφόρο» μπορεί να το αποκαλέσει κανείς, απαιτεί την εγκατάσταση ενός ολοκληρωμένου πακέτου στρατηγικής αποτροπής από το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Ουσιαστικά, ζητά από τη Δύση να μεταφέρει βαρέα όπλα και συστήματα αποτροπής στην πρώτη γραμμή ενός πολέμου, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες για την ίδια την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο.
Η Ρωσία φυσικά αντέδρασε και όχι μόνο γιατί το σχέδιο αυτό παραβιάζει κάθε έννοια διπλωματίας, αλλά επειδή βλέπει σε αυτό μια προκλητική κίνηση που θα κλιμακώσει τη σύγκρουση σε επίπεδα που δεν μπορούν να προληφθούν. Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, δεν είχε άδικο όταν χαρακτήρισε το σχέδιο «εφήμερο», γιατί στηρίζεται σε εντελώς ανέφικτες προσδοκίες.
Ας εξετάσουμε γιατί τα πέντε σημεία αυτού του “σχεδίου νίκης” είναι εκτός πραγματικότητας και ιδιαίτερα επικίνδυνα:

1. Πρόσκληση στο ΝΑΤΟ: Η πρόταση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, την ώρα που μαίνεται ένας πόλεμος, είναι μια από τις πιο επικίνδυνες και ανεύθυνες κινήσεις που μπορεί να προτείνει κάποιος. Το ΝΑΤΟ έχει επανειλημμένα αποφύγει να δεσμευτεί σε μια τέτοια κίνηση, καθώς γνωρίζει καλά ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε άμεση στρατιωτική εμπλοκή της Συμμαχίας με τη Ρωσία. Οποιαδήποτε πρόσκληση για ένταξη της Ουκρανίας αυτή τη στιγμή θα ήταν ένα ξεκάθαρο σήμα ότι το ΝΑΤΟ είναι έτοιμο να μπει στον πόλεμο, κάτι που δεν είναι απλώς ριψοκίνδυνο, αλλά αυτοκτονικό.
2. Περισσότερα όπλα χωρίς περιορισμούς στη χρήση τους: Ο Ζελένσκι δεν αρκείται μόνο στη στρατιωτική βοήθεια, αλλά ζητά να μπορεί να χρησιμοποιήσει τα δυτικά όπλα χωρίς περιορισμούς, ακόμη και για επιθέσεις εντός της ρωσικής επικράτειας. Αυτή η πρόταση είναι επικίνδυνη και θα μπορούσε να πυροδοτήσει έναν ευρύτερο πόλεμο στην Ευρώπη. Οι Δυτικοί σύμμαχοι γνωρίζουν καλά ότι η παράδοση όπλων χωρίς περιορισμούς σημαίνει την είσοδο σε έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας, κάτι που έχουν αποφύγει επιμελώς μέχρι σήμερα. Επιπλέον, δεν είναι λίγες οι χώρες που ανησυχούν για την πιθανότητα να ξεπεραστούν τα όρια και να προκληθεί μια ανυπολόγιστη ρωσική αντίδραση.
3. Ολοκληρωμένο πακέτο αποτροπής: Ουσιαστικά, ο Ζελένσκι ζητά από το ΝΑΤΟ να εγκαταστήσει στρατιωτική βάση και οπλικά συστήματα στρατηγικής αποτροπής στην Ουκρανία, θέτοντας την Ευρώπη στην πρώτη γραμμή ενός πυρηνικού πολέμου. Η ιδέα ότι το ΝΑΤΟ θα δεχτεί να στήσει τέτοια υποδομή σε μια χώρα που δεν είναι μέλος της Συμμαχίας, και μάλιστα εν μέσω πολέμου, είναι εξωπραγματική. Πώς ακριβώς θα επιτευχθεί αυτή η «στρατηγική αποτροπή» όταν η Ρωσία θα δει την κίνηση αυτή ως άμεση απειλή για την εθνική της ασφάλεια και θα αντιδράσει αναλόγως; Οι χώρες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, δεν έχουν κανένα κίνητρο να προχωρήσουν σε μια τέτοια αυτοκτονική κίνηση.
4. Στρατηγικό οικονομικό δυναμικό: Ο Ζελένσκι προτείνει τη σύναψη ειδικών οικονομικών συμφωνιών με την ΕΕ και τις ΗΠΑ για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Ουκρανίας, όπως το λίθιο και το φυσικό αέριο. Αυτή η πρόταση φαίνεται περισσότερο ως μια προσπάθεια να προσελκύσει επενδύσεις από τους δυτικούς εταίρους, αλλά οι πόροι της Ουκρανίας αυτή τη στιγμή είναι πρακτικά μη εκμεταλλεύσιμοι λόγω της εμπόλεμης κατάστασης. Ποιος θα επενδύσει σε μια χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο με αβέβαιο μέλλον; Η πρόταση αυτή είναι τόσο ανέφικτη όσο και το υπόλοιπο “σχέδιο νίκης”.
5. Στρατιωτικές μονάδες μετά τον πόλεμο: Η ιδέα ότι η Ουκρανία θα αντικαταστήσει στρατιωτικές μονάδες των ΗΠΑ στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο είναι απλώς φαντασίωση. Ακόμη κι αν η Ουκρανία καταφέρει να βγει νικήτρια από τον πόλεμο – κάτι που δεν είναι βέβαιο – η χώρα θα είναι τόσο εξαντλημένη και κατεστραμμένη που δεν θα έχει τη δυνατότητα να αναλάβει τέτοιες ευθύνες. Επιπλέον, οι ΗΠΑ δεν θα διακινδύνευαν ποτέ να μειώσουν την παρουσία τους στην Ευρώπη σε μια τόσο ρευστή γεωπολιτική κατάσταση.

Η Δύση πιέζει για κατάπαυση του πυρός
Οι αντιδράσεις των ηγετών της Δύσης στο σχέδιο του Ζελένσκι ήταν χλιαρές και επιφυλακτικές. Παρά τη συνεχή ρητορική στήριξη προς την Ουκρανία, οι περισσότερες δυτικές χώρες, κυρίως οι ΗΠΑ και οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, αποφεύγουν να δεσμευτούν πλήρως στις εξωπραγματικές απαιτήσεις του Κιέβου. Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, καθώς και οι ηγέτες της Γερμανίας και της Γαλλίας, έχουν κάνει σαφές ότι μια άμεση πρόσκληση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ή η παράδοση στρατηγικών όπλων χωρίς περιορισμούς, δεν είναι ρεαλιστικές επιλογές.
Η αλήθεια είναι ότι οι δυτικοί σύμμαχοι, οι οποίοι από την αρχή του πολέμου είχαν δείξει στήριξη προς την Ουκρανία, πλέον επιδιώκουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μια κατάπαυση του πυρός. Η προσοχή τους στρέφεται ολοένα και περισσότερο στη Μέση Ανατολή, όπου η γεωπολιτική κατάσταση έχει γίνει κρίσιμη και δυνητικά καταστροφική για τα συμφέροντά τους.
Με τη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ- Χαμάς/Χεζμπολάχ να παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις και άλλες δυνάμεις όπως το Ιράν να εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα, οι δυτικές δυνάμεις αντιλαμβάνονται ότι μια γενίκευση του πολέμου στη Μέση Ανατολή θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τις δικές τους οικονομίες και την παγκόσμια σταθερότητα.
Πιο συγκεκριμένα, οι οικονομικές συνέπειες μιας γενικευμένης σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή, ειδικά όσον αφορά τον ενεργειακό τομέα, θα ήταν τεράστιες. Οι δυτικές χώρες, ιδίως οι οικονομίες του Νότου – Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Γαλλία – θα πληγούν σοβαρά από ενδεχόμενες διακοπές στον εφοδιασμό με ενέργεια και από αυξήσεις στις τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.
Αυτό ισχύει και για τις ΗΠΑ και τον Καναδά, καθώς η σταθερότητα στις ενεργειακές αγορές είναι ζωτικής σημασίας για τις οικονομίες τους. Ενδεχόμενες αναταράξεις στην περιοχή θα οδηγήσουν σε υψηλότερα κόστη παραγωγής, αύξηση των τιμών των καυσίμων και, κατ’ επέκταση, σε πληθωριστικές πιέσεις που θα πλήξουν τις οικονομίες αυτών των χωρών.
Η στροφή των δυτικών προς τη Μέση Ανατολή έχει ήδη γίνει αισθητή και η Ουκρανία βρίσκεται, ολοένα και περισσότερο, στη σκιά. Παρόλο που οι ηγέτες της Δύσης δεν θα εγκαταλείψουν εντελώς το Κίεβο, είναι σαφές ότι οι προτεραιότητές τους αλλάζουν και πλέον θέλουν να βρουν μια διπλωματική λύση ή τουλάχιστον, μια παύση στις εχθροπραξίες.
Οι γεωστρατηγικοί και οικονομικοί λόγοι επιβάλλουν πλέον την εστίαση στη Μέση Ανατολή, καθώς η γενίκευση της σύγκρουσης εκεί θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστια αναστάτωση στις αγορές και να αποσταθεροποιήσει παγκόσμιες ισορροπίες με καταστροφικές συνέπειες για όλους.
Συμπερασματικά, το “σχέδιο νίκης” του Ζελένσκι δεν είναι απλά ανέφικτο – αλλά και επικίνδυνο. Ζητά από τους συμμάχους του να αναλάβουν ένα τεράστιο ρίσκο, ενώ δεν προσφέρει καμία σαφή στρατηγική για το πώς ακριβώς θα επιτευχθούν αυτά τα φιλόδοξα σχέδια. Το σχέδιο βασίζεται σε φαντασιώσεις και αβάσιμες προσδοκίες και αν η Δύση ακολουθήσει αυτή την πορεία, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση της σύγκρουσης, κάτι που θα οδηγήσει όχι σε νίκη, αλλά σε μια καταστροφή τεραστίων διαστάσεων.

Πηγή: neostrategy.gr

Ο Joker είναι νεκρός, ζήτω ο τζόκερ (Από την ψυχική ασθένεια και την οικονομική ανέχεια στην εξέγερση και την επανάσταση)

Πάνος Χριστοδούλου

Πριν από μια πενταετία είχε κατακτήσει τους κινηματογράφους και στη συνέχεια τα βραβεία Oscar η ταινία Joker, μια μεταφορά του γνωστού κακού και κύριου αντιπάλου του Batman στο σύμπαν κόμικ της DC. Ποιος είναι ο joker όμως; Ή προσωποποίηση του χάους και του μηδενισμού, ένα σημείο όπου συναντιούνται και συμπυκνώνονται οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, η εξαθλίωση και η απαξίωση της κοινωνίας, ένας άνθρωπος που δε θα μπορούσε να είναι ο καθένας σε μια δύσκολη μέρα (όπως δείχνουν τα ορόσημα the killing Joke και The Dark Knight), αλλά μόνο όσοι ζουν στο όριο ενός συστήματος που εκμεταλλεύεται και ενός κόσμου που αδιαφορεί.
Όλα τα παραπάνω έχουν μεταφερθεί σε πτυχές τους στη μεγάλη οθόνη με πιο χαρακτηριστικές εμφανίσεις αυτή του Jack Nicholson και του Heath Ledger, όπου ο ένας είναι ένας κακοποιός βγαλμένος από ένα παραισθησιογόνο musical και ο δεύτερος όλα τα παραπάνω μαζί. Τίποτα από όλα αυτά δεν κατάφερε να είναι όμως ο Joachim Phoenix, ένας άνθρωπος ψυχικά ασθενής, οικονομικά εξαθλιωμένος και απαξιωμένος από την κοινωνία. Όπου κάποια στιγμή τολμά να αντιδράσει, και δίνει και μια αφορμή και στους υπόλοιπους εξαθλιωμένους να αντιδράσουν. Επειδή όμως η ταινία κινείται σε ένα δομημένο σύμπαν όπου ο joker είναι ο κακός και ο Batman ακολουθεί για να σώσει τον κόσμο, ο τρόπος που παρουσίαζε η ταινία τον χαρακτήρα ταύτιζε τους ψυχικά ασθενείς και τους οικονομικά εξαθλιωμένους με την εγκληματικότητα, την εξέγερση με τη μαφία και τον υπόλοιπο κόσμο που ακόμα δεν έχει εξαθλιωθεί τόσο να περιμένει τον Batman να υπερασπιστεί το νόμο και την τάξη (το οποίο και πάλι δεν ακολουθεί την παράδοση των έργων Long Halloween, Dark Knight Strikes, Dark Knight Strikes Again).
Με μια φράση αυτό δεν ήταν ο Joker. Και εδώ έρχεται η δεύτερη ταινία να απαντήσει στα ερωτήματα και στα κενά της πρώτης, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να δημιουργήσει όχι ένα αλλά δύο αριστουργήματα. Ο Joachim Phœnix είναι απλά ένας άτυχος άνθρωπος τον οποίο η κοινωνία έριξε σε κακοποιητικούς ανθρωποφύλακες και σε μικροαστούς που θέλουν να περάσουν την ώρα τους και να ονειρευτούν μια ψευδαίσθηση επανάστασης (μέσα από μια καταπληκτική ερμηνεία της Lady Gaga και μια πρωτότυπη προσέγγιση της Harley Queen). Ο ίδιος μάταια προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν είναι, να γίνει κάποιος δυνατός ώστε να σταματήσουν να τον εκμεταλλεύονται, να τον ερωτευτούν, να τον υπολογίζουν. Μάταια γιατί όλη αυτή η αλλαγή εγκλωβίζεται στο ατομικό και έχει έναν απλό και άδοξο αδιέξοδο στο ότι δεν είναι τέρας.
Μέσα από εκπληκτικά κάδρα, δυνατές μουσικές μελωδίες παρουσιάζεται το αδιέξοδο και η καταπίεση των προλετάριων, η δημιουργία του λούμπεν προλεταριάτου, το αδιέξοδο των ψυχικά ασθενών που είναι εγκαταλελειμμένοι χωρίς πρόνοια, χωρίς ψυχοθεραπεία και χωρίς φαρμακευτική αγωγή, ένα σύστημα δικαστικό που θέλει μόνο να τιμωρήσει, μια αστυνομία που βασανίζει και βιάζει, ένα μιντιακό σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για την εικόνα και όχι την ουσία. Μια πολύ καλή αποτύπωση της σύγχρονης κοινωνίας δηλαδή, χωρίς καμία διάθεση επικρίσεων και νουθεσιών. Όντως η ψυχική ασθένεια δε συνδέεται με το έγκλημα, οι φυλακισμένοι και οι υποτελείς δεν είναι οι ένοχοι για την κατάσταση και ακριβώς για όλα αυτά ο Joachim Phoenix δηλώνει αυτό που αναφέρθηκε και για την πρώτη ταινία, ότι δηλαδή δεν είναι ο Joker σε ένα από τα καλύτερα plot twist του κινηματογράφου.
Και για αυτό δε μπορεί να δώσει αυτό που θέλει το εξεγερμένο πλήθος, έναν ηγέτη ή έναν σωτήρα. Κάτι δηλαδή που δεν θα μπορούσε να υπάρχει πέρα από τον εαυτό του και τη συγκρότηση του σε μια οργανωμένη επανάσταση και όχι στην αναζήτηση ενός νέου εκμεταλλευτή. Και για αυτό σε αυτά τα προβλήματα δε θα μπορούσε εξάλλου να απαντήσει ούτε ο Batman.
Ο Joachim Phoenix τσακισμένος ψυχικά και σωματικά βρίσκει μπροστά του πρώτος τα αδιέξοδα στο μαχαίρι ενός συγκρατούμενού του ο οποίος δε μπορεί να του συγχωρέσει ότι δεν ανέλαβε τον ρόλο του πρίγκιπα κλόουν του εγκλήματος. Ενός συγκροτούμενού του που μετά από ένα ειρωνικό αστείο αναφορά στην πρώτη ταινία μαχαιρώνει επανειλλημένα τον Phoenix. Και ενώ αυτός αιμορραγεί στο έδαφος, από πίσω ακούγεται ένα απόκοσμο γέλιο και ο συγκρατούμενος που βρίσκεται στο πλάνο, ένας απλός ανώνυμος παίρνει το μαχαίρι και χαράζει ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο του.
Ο τζόκερ πέθανε, ζήτω ο τζόκερ.
Εκεί που δεν παρεμβαίνει το κράτος δικαίου και δεν οργανώνονται οι από κάτω, γεννιέται το χάος. Όχι λόγω της ψυχικής ασθένειας, όχι λόγω της οικονομικής θέσης αλλά λόγω των αδυναμιών της κοινωνίας. Ένα χάος έτοιμο να κατασπαράξει τα πάντα, να εκδικηθεί αδιάκριτα και χωρίς να το ενδιαφέρει από πού προέρχεται και πού τελειώνει το ίδιο. Ναι αυτό είναι ο Joker.

--------------------------------

Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και κοινωνικής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης

Πηγή: katiousa.gr

Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες…

Ντάριο Φο: Μήνυμα προς αγανακτισμένους

Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; Θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»
Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.
Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας.. Να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας.
Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων.
Να ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί… σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.
Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός… τα λουλούδια που ανθίζουν… ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη… και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν.
Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στιμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους..”
Ντάριο Φο

Απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, Δεν πληρώνω!» – 1974
---------------------------

Ο Ντάριο Φο (24 Μαρτίου 1926 – 13 Οκτωβρίου 2016) ήταν Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης. Τα έργα του είναι βαθιά πολιτικά και χαρακτηρίζονται από καυστική σάτιρα απέναντι στην εξουσία, την κυρίαρχη ηθική και την εκκλησία.

Πηγή: rema.gr

Μπορεί ένας αριστερός να είναι πλούσιος;

Τάσος Παππάς

Με τη δημοσιοποίηση των δηλώσεων «πόθεν έσχες» των πολιτικών είχαμε τη γνωστή φιλολογία: ποιος είναι ο πλουσιότερος, ποιος είναι ο φτωχότερος, ποιοι έμειναν στα ίδια, πόσα δάνεια έχουν πάρει, ποιοι αύξησαν τις περιουσίες τους, τι δηλώνουν οι αριστεροί.
Ειλικρινές ενδιαφέρον, καφενειακή περιέργεια, οργή, φθόνος, υποψίες, πάνε πακέτο. Πριν από λίγα χρόνια δημοσιεύτηκε στη «Λιμπερασιόν» ένα άρθρο του καθηγητή Κοινωνικής Πολιτικής στο Paris 1, Ακιλινό Μορέλ, με τον τίτλο: «Ενας πολιτικός της Αριστεράς μπορεί να είναι πλούσιος;» (αναδημοσιεύτηκε στη στήλη του Θ. Γιαλκέτση «Ιδέες παλιές και νέες» «Εφ.Συν.» 29-12-2013). Ο συντάκτης σημείωνε ότι η απάντηση πρέπει να δοθεί σε τρία επίπεδα:
∎ Το πολιτικό επίπεδο: Αυτό που μετράει είναι πάνω απ’ όλα τα σχέδια και τα προγράμματα που υιοθετούνται, οι πράξεις που γίνονται, οι πολιτικές που εφαρμόζονται. Η προσωπική του περιουσία, εκείνη των φίλων του ή των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφεται, ο τρόπος ζωής του δεν είναι αδιάφορα ή χωρίς συνέπειες, αλλά είναι και πρέπει να παραμένουν δευτερεύοντα στην πολιτική εκτίμηση που γίνεται γι’ αυτόν… Η ειλικρίνεια μιας στράτευσης ή η δύναμη μιας πεποίθησης δεν μπορούν να μετριούνται μόνο με το ποσό ενός τραπεζικού λογαριασμού.
∎ Το ηθικό επίπεδο: Το ερώτημα για τις σχέσεις της Αριστεράς με το χρήμα παραπέμπει στο ζήτημα της απόστασης που πρέπει να κρατάμε, όταν είμαστε στελέχη της Αριστεράς, ανάμεσα στους εαυτούς μας και το χρήμα ή εκείνους που το κατέχουν… Αυτό σημαίνει ότι, στην αναπόφευκτη σχέση που διατηρούμε όλοι μας με το χρήμα, πρέπει να ξέρουμε να διατηρούμε την απόσταση που μας επιτρέπει να παραμένουμε ελεύθεροι.
∎ Το προσωπικό επίπεδο: Ενα στέλεχος της Αριστεράς οφείλει ανυπερθέτως να φροντίζει να διατηρεί την επαφή του με τις λαϊκές τάξεις που αντιπροσωπεύουν τον λόγο ύπαρξης της δράσης του… Ο λαός είναι έξυπνος. Γνωρίζει καλά ότι εκείνοι που τον κυβερνούν ή θέλουν να τον κυβερνήσουν δεν ζουν –εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις– όπως ζει αυτός…
Δεν περιμένει απ’ αυτούς να ψεύδονται, να κρύβουν τον τρόπο ζωής τους ή, ακόμη χειρότερα, να μιμούνται τον δικό του τρόπο ζωής… Θέλει και προσδοκά να κατανοούν τα προβλήματά του, εντιμότητα και διαύγεια στην πολιτική ανάλυση, θάρρος στην απόφαση, περηφάνια που τον αντιπροσωπεύουν, ευγένεια στη δημόσια στάση τους και αξιοπρέπεια στην άσκηση των καθηκόντων που τους αναθέτει η δημοκρατία.
Τρεις εφημερίδες της Δεξιάς αδιαφόρησαν επιδεικτικά για τον πλούτο των στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για τα κενά που υπήρχαν στις δηλώσεις τους (προφανώς θεωρούν ότι αφού ανήκουν στη συντηρητική παράταξη έχουν κάθε δικαίωμα και να πλουτίζουν και να ξεφεύγουν) και εστίασαν την προσοχή τους στις δηλώσεις των αριστερών πολιτικών (υπουργών και βουλευτών).
Με το ΚΚΕ δεν ασχολήθηκαν. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε, αφού δεν υπάρχει κάτι αξιοπερίεργο ή πιπεράτο για να προκαλέσει τη νοσηρή περιέργειά τους. Οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι τους ήταν ενδεικτικοί: «Πλούσιοι είναι σήμερα οι αριστεροί. Το νέο κατεστημένο, όπως προκύπτει από τα πόθεν έσχες» (“Εστία”).
«Πλούσιοι αριστεροί, φτωχά αισθήματα» (“Φιλελεύθερος”). «Πολλά λεφτά, πρώτη φορά Αριστερά» (“Ελευθερία του Τύπου”). Σύμφωνα με την αντίληψη της Δεξιάς, οι πολιτικοί της Αριστεράς για να είναι συνεπείς με αυτά που διακηρύσσουν πρέπει να είναι πάμφτωχοι, να τα βγάζουν πέρα με το ζόρι (μεροδούλι, μεροφάι) και να μοιράζουν σαν τον Ιησού τα υπάρχοντά τους.
Βεβαίως ο Ιησούς έχει πει διάφορα για τους πλούσιους και την απληστία τους, αλλά αυτά είναι λίγο κομμουνιστικά και δεν έχουν θέση στον σημερινό κόσμο. Η επιλεκτική ανάγνωση των κηρυγμάτων του Ιησού είναι σταθερή συνήθεια για τους συντηρητικούς. Μερικοί φιλελεύθεροι που έχουν μελετήσει μαρξισμό επικαλούνται την αρχή «το κοινωνικό είναι που διαμορφώνει τη συνείδηση και όχι αντίστροφα».
Συνεπώς, όποιος είναι πλούσιος δεν μπορεί να είναι αριστερός, κι αν επιμένει να δηλώνει πως είναι, δεν πρέπει να τον πιστεύουμε γιατί είναι υποκριτής, πουλάει δηλαδή εκ του ασφαλούς αριστεροσύνη, ενώ τα συμφέροντά του είναι με την πλευρά των εχόντων. Υπάρχει και το γνωστό καλαμπούρι: «η καρδιά του αριστερά, η τσέπη του δεξιά».
Ωστόσο, πλούσιοι μπορεί να είναι και οι αριστεροί (ο Ενγκελς, για παράδειγμα, ήταν βιομήχανος, οι ηγέτες των μπολσεβίκων δεν ήταν προλετάριοι), όπως οι φτωχοί μπορεί να είναι δεξιοί.
Εχουμε να κάνουμε με αποστάτες της τάξης τους. Αυτό πάντως που θα έπρεπε να απασχολεί τους πολίτες, κατ’ επέκταση και τα ΜΜΕ, είναι αν η οικονομική κατάσταση ενός πολιτικού (ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης και κομματικής ένταξης) βελτιώθηκε κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής του με την πολιτική.
Αν μ’ άλλα λόγια μπήκε στην πολιτική με ένα παντελόνι και βγήκε απ’ αυτήν με ολόκληρη γκαρνταρόμπα. Πάντως ο πλούτος είναι ύποπτος σε κείνους που υπερασπίζονται τους φτωχούς. Αλλά δεν μπορούμε να καταδικάζουμε έναν άνθρωπο εξαιτίας της κοινωνικής θέσης του, όπως θα ήταν απατηλό να θεωρούμε ότι ένας φτωχός ανήκει αυτόματα στην Αριστερά. Για να το πούμε με τα λόγια του Μορίς Αγκιλόν, «οι πεποιθήσεις δεν βγαίνουν πάντα από τα χρηματοκιβώτια».

efsyn.gr

Δούκας: Μια φωτοβολίδα που έσβησε...

του Γιάννη Τριάντη...

Ο κόσμος δεν ξέχασε ότι ο Δούκας, ενώ πήρε τον Δήμο με το ισχνό 14%, χάρις στους αντιμητσοτακικούς θυλάκους της ΝΔ και την αποχή τους, εκείνος όχι μονάχα μίλησε για νέο μεγάλο ρεύμα, αλλά λίγους μήνες μετά έβαλε πλώρη για την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ!
Η μωροφιλοδοξία ενός πεφυσιωμένου; Ακριβώς! Το θράσος αλαζόνα που εκφέρει νηπιακό πολιτικό λόγο επιστρατεύοντας όλα τα λαϊκίστικα κλισέ; Φυσικά! Η έλλειψη στοιχειώδους συναίσθησης για το τι σημαίνει το δίδυμο φορτίο(Δήμαρχος/Αρχηγός κόμματος); Μα, βέβαια!
Και ταυτόχρονα, η βαθιά περιφρόνηση προς τους πολίτες που τον ανέδειξαν Δήμαρχο, καθώς και άλλα αρνητικά στοιχεία συνθέτουν την δημόσια εικόνα του, όπως:
Η κυβίστηση: Ενώ έψεγε τους Δημάρχους που θεωρούν τον Δήμο εφαλτήριο για την πολιτική, έπραξε ακριβώς το ίδιο χωρίς καν να έχει συμπληρώσει έναν χρόνο θητείας στον Δήμο!
Η παλαιοκομματική λογική: Μετά την εκλογή του, ο Δούκας πήρε ένα τσούρμο υπαλλήλων της Χαριλάου Τρικούπη και τους έβαλε στον Δήμο. Επίσης συγκρότησε το επιτελείο του και τον κύκλο των υποστηρικτών του με στοιχεία από την…αρχαιολογία του ΠΑΣΟΚ (Πρωτόπαπας, Αντωνίου, Πολυζωγόπουλος, Μπατζελή κ.α.), ενώ ταυτόχρονα δεν δίστασε να κάνει χάρες και ρουσφέτια σε βουλευτές προκειμένου να έχει αρωγούς στην κούρσα για την αρχηγία. Η ίδια λογική πρυτάνευσε και στην επιδίωξή του για Συριζο – Πασοκ συμμαχία σε τομείς του Δήμου, θεωρώντας ότι αυτή θα είναι η μαγιά για το πολιτικό του μέλλον.
Θα ήταν άδικο να μην υπομνησθεί ότι τον Χάρη Δούκα στήριξαν και σοβαροί άνθρωποι όπως ο Πέτρος Ευθυμίου, ο Χάρης Καστανίδης κ.α. Ιδού, όμως, η απορία: Δεν έβλεπαν οι συγκροτημένοι αυτοί πολιτικοί ότι στηρίζουν έναν εντελώς ανεπαρκή υποψήφιο, ανίκανο να μετάσχει με αξιώσεις ακόμη και σε κουβέντα διαβασμένων και πολιτικοποιημένων φίλων;
Η καταφανής αδυναμία να πείσει: Φάνηκε στο Debate. Αδιάβαστος και άσχετος με τα στοιχειώδη σοβαρών θεμάτων, προβληματικός στην εκφορά πολιτικού λόγου (είπαμε: κλισέ και λαϊκίστικες ατάκες) και βουβός απέναντι σε συγκεκριμένες αιχμές συνυποψηφίων του (δυό καρπούζια στην ίδια μασχάλη, δεν είναι βουλευτής κ.α.).
Το debate ήταν το Βατερλώ του Δούκα. Κι αυτά που ακολούθησαν, πλήρως αποκαλυπτικά νοοτροπίας και χαρακτήρα: Η επίθεση εναντίον του Αντρέα Πετρουλάκη για ένα σκίτσο και οι δηκτικές επιθέσεις εναντίον επικριτών του ότι μεταφέρουν την προπαγάνδα της ΝΔ γιατί ο Μητσοτάκης…τον φοβάται!
Η νέα ήττα του ερζάτς Παπανδρεϊσμού
Ναι, ερζάτς (πεποιημένος, ψεύτικος). Για τους απογόνους/επιγόνους του Ανδρέα Παπανδρέου ο λόγος. Τόσο ο Γιώργος όσο και ο Νίκος Παπανδρέου ελάχιστη σχέση έχουν με το credo, την αντίληψη, τις επιλογές και την πολιτική του πατέρα τους.
Δεν λείπουν τα θετικά στοιχεία, ειδικά στον Γιώργο, αλλά δεν αρκούν για την εικόνα του ως εκφραστή του Παπανδρεϊσμού, έστω εκσυγχρονισμένου και συμβατού με τις απαιτήσεις της νέας εποχής.
Η υποστήριξη των δύο στον Δούκα συνιστά βαριά ήττα πρωτίστως για τον Γιώργο Παπανδρέου, δεδομένου ότι είχε ηττηθεί από τον Ανδρουλάκη και στις εκλογές του 2021 για την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ.
Είναι προφανές ότι η νέα ήττα δυσκολεύει αν δεν περιορίζει δραστικά την δυνατότητα του Γ. Παπανδρέου να επηρεάσει τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά, όπως -θρυλείται ότι- τις είχε (τις έχει ακόμη;) στο μυαλό του σε συζητήσεις και επαφές με τον Τσίπρα.
Κάτι τελευταίο για τον Χάρη Δούκα: Τώρα έχει δουλειά στον Δήμο. Ας αφήσει κατά μέρος τα αρχηγιλίκια και το… νέο ρεύμα που δήθεν δημιούργησε κι ας ασχοληθεί σοβαρά και διεκδικητικά με την δύστροπη και προβληματική Αθήνα.
Από αυτό θα κριθεί αν αξίζει μια θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή μελλοντικά κι όχι από τις σημερινές ρηχές κουβέντες και το μέχρι τούδε πολιτικό του ψεύδισμα.

ΥΓ: Ο τρόπος εκλογής αρχηγού σε ένα κόμμα, όπως τον καθιέρωσε ο Γιώργος Παπανδρέου, συνιστά εξόχως αντιδημοκρατική επιλογή και λειτουργία. Τώρα, σχεδόν όλοι το παραδέχονται...

news247.gr

ΣΥΡΙΖΑ: Ο πρόεδρος των κομματικών ΜΜΕ "πυροβολεί" τον Κασσελάκη - Ο Τσίπρας έκανε δωρεά για να πληρωθούν οι εργάζομενοι, ενώ εσύ δάνεισες και τα πήρες πίσω

Δριμεία επίθεση στον έκπτωτο πρόεδρο. "Για ηγέτης της Αριστεράς δεν κάνεις, πολύ δε περισσότερο να ηγηθείς ενός κόμματος, που ηγέτης του υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο προκλητικά αποκάλεσες "υπονομευτή" ενώ αυτός σε επέλεξε", τονίζει σε παρέμβασή του

Γιωργος Κατσιγιαννης

Με άρθρο κόλαφο ο Πρόεδρος του Ομίλου των ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Νικόλτσιος καταφέρεται εναντίον του Σ. Κασσελάκη, εξηγώντας του για ποιο λόγο δεν μπορεί να ηγείται του κόμματος. Αν και στην περίπτωση του ισχύει το «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα», διότι ο κ. Νικόλτσιος, υπερασπιζόταν μέχρι πρότινος τον Σ. Κασσελάκη σε όσες αποφάσεις έπαιρνε για τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ, εν τούτοις έχει ειδησεογραφικό ενδιαφέρον ότι και αυτός - με σημαντική καθυστέρηση – πήρε χαμπάρι τι εστί Σ. Κασσελάκης.
Συγκεκριμένα ο κ. Νικόλτσιος στην παρέμβαση του μέσω της Αυγής γράφει:

Αγαπητέ Στέφανε:

Μπορεί να είσαι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, μπορεί να είσαι έξυπνος όπως αρκετοί φίλοι σου διατείνονται, μπορεί να έχεις επικοινωνιακό χάρισμα, μπορεί να απασχολούνται τα πρωινάδικα με την προσωπική ζωή σου, μπορεί κι άλλα πολλά προσόντα να έχεις, Αλλά για ηγέτης της Αριστεράς δεν κάνεις, πολύ δε περισσότερο να ηγηθείς ενός κόμματος, που ηγέτης του υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο προκλητικά αποκάλεσες «υπονομευτή» ενώ αυτός σε επέλεξε.
Αγαπητέ Στέφανε!
Δεν μπορείς να ηγείσαι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Γιατί πρώτα πρέπει πολιτικά να ωριμάσεις, να μάθεις την πολιτική ιστορία του τόπου και ειδικότερα της Αριστεράς των αγώνων και των θυσιών.

● Να μάθεις ότι οι αξίες και οι αρχές της είναι ποτισμένες με αίμα
● Να μάθεις ότι το ψευδοκράτος δεν είναι «κρατίδιο»
● Να μάθεις ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι η «Σύγχρονη Ιερή Συμμαχία»
● Να μάθεις, ότι οι αμοιβές των εργαζομένων πρέπει να καταβάλλονται κάθε μήνα για να προμηθεύονται τα προς το ζην και όχι να πιστώνονται με “stock options”
● Να μάθεις ότι οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου απέρριψαν το χουντικό «Θρησκεία, Πατρίδα Οικογένεια» γι αυτό και βασανίστηκαν.
● Να μάθεις να σέβεσαι τους διαφωνούντες συντρόφους σου, και όχι να τους αποκαλείς «Πέμπτη φάλαγγα» ή «χούντα»
● Να μάθεις, να μη φαντασιώνεσαι ως «εχθρούς» τους συντρόφους σου, που σε αμφισβήτησαν πολιτικά στο τελευταίο Συνέδριο.
● Να μάθεις, ότι οι «κουκουλοφόροι» ήταν οι χαφιέδες των ναζιστών και όχι τα εκλεγμένα μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που σε καθαίρεσαν με άψογες δημοκρατικές διαδικασίες.
● Να μάθεις, ότι η έκπτωσή σου από το αξίωμα του Προέδρου, δεν είναι «εκτροπή» ή «πραξικόπημα», όταν παρεκκλίνεις και αλλοιώνεις την πολιτική και τις αρχές του Κόμματος.
● Να μάθεις ότι υπάρχουν και στα κόμματα θεσμοί, αρχές, πολιτικές αξίες.
● Να μάθεις ότι το επίδομα άδειας των εργαζομένων στην Αυγή και στο Ραδιόφωνο «105,5 Στο Κόκκινο» καταβλήθηκε από τις δωρεές συντρόφων και φίλων της Αριστεράς και όχι από «μαύρα χρήματα», που ο Διευθυντής του Γραφείου σου, θεωρεί ότι ακόμα και οι δωρεές, για την πληρωμή των εργαζομένων είναι επιλήψιμες.
● Να μάθεις, ότι ο πρώην Πρωθυπουργός έκανε δωρεά, ενώ εσύ δάνεισες και τα πήρες πίσω.
● Να μάθεις, ότι για να μιλάς για «Δικός μας ΣΥΡΙΖΑ» πρέπει να είσαι γέννημα και θρέμμα του, να έχεις πονέσει για αυτόν, να έχεις συγκρουστεί με την ολιγαρχία και την οικονομική ελίτ της χώρας μας, να είσαι αριστερός και όχι φιλοξενούμενος.

Αγαπητέ Στέφανε!

● Δεν μπορείς να καλείς τους συντρόφους σου σε αγώνα «αξιοπρέπειας» όταν εσύ διασκέδαζες στην Κρήτη και οι εργαζόμενοι του ρ/σ «105,5 ΣΤΟΚΟΚΚΙΝΟ» και της Αυγής εκλιπαρούσαν για την καταβολή των δεδουλευμένων.
● Δεν μπορείς να καλείς δήθεν «αγανακτισμένους» «Συριζαίους» να προπηλακίζουν μέλη της ΚΕ επειδή κάνουν συντεταγμένα το καθήκον τους.
● Δεν μπορείς να στέλνεις εξώδικα στους συντρόφους σου, στην Γραμματέα και στα μέλη της ΚΕ του Κόμματος και ταυτόχρονα να επιδιώκεις να γίνεις Πρόεδρος του. Και ακόμη, να αναιρείς τη θεμελιώδη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων εξαιτίας μιας πολιτικής αντιπαράθεσης.
● Δεν μπορείς να επικαλείσαι το καταστατικό του Κόμματος και δημοκρατικές διαδικασίες και να οργανώνεις ακτιβισμό ενάντια στους συντρόφους σου. Αντί αυτού, καλό θα σου έκανε, να διοχετεύεις αυτή σου την ενέργεια και τις πράξεις σου ενάντια στο καθεστώς Μητσοτάκη.
● Δεν μπορείς να δημιουργείς τεχνητή ένταση στο Κόμμα για να δίνεις καθημερινά τροφή στα συστημικά μέσα ενημέρωσης εξυπηρετώντας τον στόχο τους.
● Δεν μπορείς να κατηγορείς την πολιτική συνεργασιών του κόμματος, ως προϊόν της διαπλοκής. Ή δεν το κατανοείς ή συνειδητά προσβάλλεις την πεμπτουσία της πολιτικής του Κόμματος από τη γέννησή του.
● Δεν μπορείς με εχθρικές πράξεις και ενέργειες να προτρέπεις υποστηρικτές σου «Πάρτε το Συνέδριο». Από ποιόν θα το πάρουν το Συνέδριο, από τους ταξικούς εχθρούς, από την αστική τάξη, ή από τους συντρόφους που ίδρωσαν και έχυσαν δάκρια και αίμα για να το στήσουν. Η προτροπή αυτή μόνο ντροπή και θυμό προκαλεί.

Αγαπητέ Στέφανε!
Μάλλον δεν μπόρεσες να ενσωματωθείς στις ιδέες, στα οράματα, στις ηθικές αξίες της Αριστεράς, παρά το γεγονός, ότι χαρήκαμε που συνέπλευσες μαζί μας, πέρασες τον Ρουβικώνα.
Σε στηρίξαμε, πιστεύοντας ότι έγινες ένας από μας. Σου δώσαμε χρόνο για να ξεδιπλώσεις τις νέες ιδέες της σύγχρονης Αριστεράς, να συνενώσεις και να συ-στρατεύσεις τον απαγορευμένο κόσμο της Αριστεράς. Αντίθετα μας απογοήτευσες, μας οδήγησες στο χείλος του γκρεμού.
Το σύνολο της δράσης σου και των συμπεριφορών σου – όσο κι αν προσπαθούσαμε να σε δικαιολογούμε ή να τις καταπίνουμε - δεν συνάδουν με τις αρχές και τις αξίες του συντεταγμένου κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, γι αυτό δεν μπορείς πλέον να διεκδικείς την Προεδρεία του. Παρέμεινες αυτός που ήσουν. Δεν έγινες ποτές αριστερός.
Θέλουμε ένα Πρόεδρο που να έχει γαλουχηθεί στους αγώνες και στα κινήματα της κοινωνίας να έχει αποδεχτεί τα οράματα, τις αξίες και τις αξίες της αριστεράς, τις αρχές της συλλογικότητας, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης. Έναν Πρόεδρο που θα γνωρίζει ότι ο εχθρός είναι απέναντι και δεν θα τον αναζητά μέσα στις τάξεις των συντρόφων του.
Ένας αγωνιστής με 60-χρόνη πορεία στους αγώνες της Αριστεράς, που με πάθος σε υποστήριξε για την εκλογή σου και στάθηκε δίπλα σου.
Κων/νος Ι. Νικόλτσιος

Υ. Γ Ο κος Νικόλτσιος Κων/νος είναι Πρόεδρος του Ομίλου των Μέσων Ενημέρωσης του Κόμματος, της εφημερίδας Η Αυγή και των ραδιοφωνικών σταθμών

parapolitika.gr

Το παράδοξο του Αλέξη Τσίπρα

Θανάσης Καρτερός

Επειδή ξίνισε όσο και να ‘ναι πια η σούπα -άλλαξε βρε ευλογημένε κανάλι, πάλι για τον Τσίπρα θ’ ακούμε;- διακινείται άλλο αφήγημα
Πάλι ο Τσίπρας! Κάθε μέρα και κυρίως κάθε νύχτα. Πάει να μπουχτίσει ακόμα και το φιλοθεάμον κοινό του Σκάι, του Star και του Mega-Σουλελέ. Αυτός έφερε τον Κασσελάκη, αυτός τον έδιωξε με τη μομφή, αυτός προσπαθεί να τον αποκλείσει από την κούρσα της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι επικεφαλής της νομενκλατούρας, αυτός συνωμοτεί, αυτός είναι μπλεγμένος με μαύρα ταμεία, αυτός υπονομεύει. Όποια πέτρα να σηκώσεις από κάτω αυτός, αυτός, αυτός.
Ουδέν νεώτερον θα πείτε. Σύμφωνοι, αλλά έχουμε τώρα καινούργια επεισόδια στο σίριαλ. Επειδή ξίνισε όσο και να ‘ναι πια η σούπα -άλλαξε βρε ευλογημένε κανάλι, πάλι για τον Τσίπρα θ’ ακούμε;- διακινείται άλλο αφήγημα. Εξ οικείων κυρίως αυτό. Ο Τσίπρας προσκυνά γονυκλινής τη διαπλοκή και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Αυτοεξευτελισμός κι ακόμα χειρότερα, γράφει γνωστός δημοσιογράφος. Περί Νοβάρτις, αλλά και περί πάρτης, περιφέρει συγγνώμες, λέει, για να κερδίσει μια θέση στον παράδεισο και πάλι. Μέχρι καθαρίστρια του Μαξίμου του πρότεινε να γίνει -τόσο καλά και ψύχραιμα.
Κι έτσι ζούμε αυτές τις μέρες το παράδοξο όχι της Αριστεράς του Τσίπρα, αλλά της Περιφοράς του Τσίπρα. Που τον τελειώνουν ο καθένας καταπώς τον συμφέρει, ή καταπώς ευκολύνεται να βγάλει τα απωθημένα του. Προσέξτε και κρατάτε χτένα για το ξεμάλλιασμα της λογικής: Ο Τσίπρας κατηγορείται από κάποιους που πολεμούν τη διαπλοκή, ότι διαπλέκεται. Μάλιστα. Η  διαπλοκή όμως εξακολουθεί να τον αντιμετωπίζει σαν κακό λύκο, αν και διαπλέκεται. Και ποιον αντιμετωπίζει, μέχρι Σουλελέ, σαν Κοκκινοσκουφίτσα; Μα τον Κασσελάκη. Από Star σε Mega, κι από Παραπολιτικά σε Απογευματινή, ο Στέφανος είναι το μεγάλο θύμα του Τσίπρα. Και κλάμα η διαπλοκή και η φαντασιακή πλοκή δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, για την καταδίωξη ενός αθώου. Για την Κοκκινοσκουφίτσα που θέλει να καταβροχθίσει ο κακός λύκος.
Ω του θαύματος, ο Τσίπρας είναι διαπλεκόμενος, αλλά σε δελτία και πρωινάδικα, ο Κασσελάκης λούζεται στο φως των προβολέων και το τσάι και συμπάθεια των υποβολέων της διαπλοκής. Βλέπεις κάποιον να τρώει ξύλο σε κανάλια, εφημερίδες, σάιτ και ραδιόφωνα της διαπλοκής; Ο Τσίπρας είναι. Βλέπεις κάποιον να τον γιατροπορεύουν ως θύμα, να επιστρατεύουν δικηγόρους της συμφοράς για να στηρίξουν το δίκιο του, να απαριθμούν το δράμα του, να περιγράφουν το μέσα και το έξω της δοκιμασίας του; Ο Κασσελάκης είναι. Πώς τώρα, Μέσα που διακινούν ιδέες προοδευτικές, αριστερές, δημοκρατικές, καταφέρνουν να τραβάνε κι αυτά μερικές κλωτσιές στον Τσίπρα, που καταχτυπά μπροστά στα μάτια τους η διαπλοκή, και να δηλώνουν πολέμια της διαπλοκής, είναι η πεμπτουσία του παράδοξου. Οι μεν τον θεωρούν τελειωμένο γιατί παραμένει αδιόρθωτος, οι δε τον θεωρούν τελειωμένο -έως ηθικής εξόντωσης μάλιστα ορισμένοι- γιατί κατάντησε...διορθωμένος.  Μπερδευτήκατε; Πάρτε μια βοήθεια από το κοινό: Και οι μεν και οι δε, και οι διακονούντες και κάποιοι πολεμούντες τη διαπλοκή, έχουν ένα κοινό σημείο: Στηρίζουν, υποστηρίζουν, δοξάζουν, συγχωρούν, προωθούν, τον Κασσελάκη. Ως αναμορφωτή της Αριστεράς, ή ως θύμα της, δεν έχει σημασία. Αυτός τους ενώνει και τους δονεί, ή απλώς τους βολεύει. Κι έτσι, ανοιχτή η καρδιά και τα στούντιο και οι σελίδες της διαπλοκής, αλλά και ορισμένων της αντι-διαπλοκής γι’ αυτόν. Μαύρα μαντάτα και μάνταλα για τον Τσίπρα. Αυτά και ο νοών νοήτω.
Και ως ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ένα ερώτημα πίκρας και οργής: Το Ντοκουμέντο του Κώστα Βαξεβάνη, με το γνωστό πρότερο έντιμο δημοσιογραφικό βίο, τι δουλειά και τι κίνητρα έχει για να συμμετέχει σ’ αυτό το πογκρόμ; Να φτάνει να κακοποιεί πολιτικά και ηθικά ακόμα και στενούς συνεργάτες του Τσίπρα, όπως τον Μιχάλη Καλογήρου; Τον οποίο εμφανίζει σε δημοσίευμά του περίπου ως συνένοχο του παιδοβιαστή Γεωργιάδη;;; Έχει σχέση αυτό το υποπροϊόν με τη δημοσιογραφία που υπηρετεί τόσα χρόνια; Κι αν το χαρακτηρίσουμε δολοφονία χαρακτήρα θα είμαστε υπερβολικοί; 

www.avgi.gr

ΣΥΡΙΖΑ 2.0 και μερικές σκόρπιες σκέψεις για τις ομορφιές στην Κουμουνδούρου

Χρήστος Ξανθάκης

Μπορώ να γίνω γηπεδικός. Μπορώ πολύ εύκολα να γίνω γηπεδικός, έχω περάσει χρόνια ολόκληρα στις κερκίδες της Λεωφόρου, τα περισσότερα εξ αυτών στη Θύρα 1, δίπλα στη Θύρα 13, μαύρα είναι ακόμη τα πλεμόνια μου από τα καπνογόνα.

Εκεί έπρεπε να με δείτε, να κρέμομαι από τα κάγκελα και να κοπανιέμαι, με την πιο αθώα βρισιά να είναι το “μαλάκα λάιζμαν, ξέρω που μένεις”!

Η πιο αθώα ήταν, από αυτή μπορώ να ξεκινήσω και που θα σταματήσω δεν το φαντάζεστε καν. Θα με περιλάβουν οι ένστολοι, που τρέχανε να σώσουν την πιτσικαρία από τον εκμαυλισμό του “Τζόκερ”.

Αλλά η πολιτική δεν είναι γήπεδο.

Κι αν είναι γήπεδο για κάποιους ανθρώπους, δεν είναι για μένα.

Δικαίωμά τους να εκφράζονται λες και έχουν απέναντί τους τον πλέον μισητό αντίπαλο που τους έκλεψε ένα σωρό πρωταθλήματα, δικαίωμά μου να τις βλέπω κάπως διαφορετικά τις δύο αρένες και να τις αντιμετωπίζω ως ξέχωρες οντότητες. Μη σου πω και μορφώματα, μου μάθατε τώρα και το μόρφωμα και πώς να συμμαζέψω δεν ξέρω!

Άρα ξεχάστε το, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ομορφιές της Κουμουνδούρου δεν πρόκειται να μιλήσω με τον ίδιο τρόπο που μίλαγα (γλυκά το λέω…) στα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού.

Αντ’ αυτού, θα επαναλάβω εδώ κάποια πράγματα που έχω καταθέσει στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, μάρτυρές μου τα βίντεα και τα στικάκια. Πάμε, λοιπόν, να τα δούμε ένα ένα:

* Σιχαίνομαι το λίνγκο το μανατζερίστικό, πλην όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση είμαι αναγκασμένος να το χρησιμοποιήσω και να σημειώσω ότι η ζημιά στο brand name, στη μάρκα, στο σύμβολο, όπως θέλετε πείτε το του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολα αναστρέψιμη. Από δύσκολα έως αδιανόητα, φάση μη σκαλίζεις τη στάχτη να ξανάβρεις φωτιά, κατάσταση Εθνικός Πειραιώς που επι Ρομπέρτο Καλκαντέρα διεκδικούσε πρωταθλήματα και σήμερα ψάχνουν να τον βρούνε στον χάρτη τον λιμανίσιο. Δείχτε με το δάχτυλο όσο γουστάρετε τους “φταίχτες”, δεν θα σας εμποδίσω και δεν θα σας χαρακτηρίσω. Η καταστρόφα, ωστόσο, μένει, όποιος κι αν είναι αυτός που τα ‘κανε σαλάτα περισσότερο απ’ τους υπόλοιπους.

* Όταν η χώρα είχε περισσότερο ανάγκη από ποτέ την αξιωματική αντιπολίτευση, στον ΣΥΡΙΖΑ πλακωνόσαντε για το πόσοι άγγελοι μπορούν να χορέψουν στο κεφάλι της καρφίτσας, αφήνοντας βουλευτές μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού να πάνε κόντρα στην κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Δεν ξέρω πώς να σας το πω παλικάρια και γοργόνες μου, αλλά περισσότερο ταράχτηκαν στην κυβέρνηση από τους έντεκα γαλάζιους που ψαχνόσαντε για τα “κόκκινα δάνεια”, παρά από την κοινοβουλευτική δραστηριότητα των μπορντοροδοκόκκινων. Με τον “προοδευτικό” Ανδρουλάκη, να λέει χαλαρά “ναι” στα ιδιωτικά πανεπιστήμια…

* Το χειρότερο όλων; Οι καραβιές απογοητευμένων μελών και ψηφοφόρων που θα ξεστομίσουν ένα μεγαλοπρεπές “ασταδγιάλα”, θα γυρίσουν τις πλάτες και θα πάνε στα σπίτια τους. Ναι, ναι ξέρω μπορεί να ξανασηκωθούν “κάποτε” απ’ τον καναπέ, αλλά αυτό το “κάποτε” θα μου επιτρέψετε να το μουντζώσω. Βαρέθηκα πια, κουράστηκα πια, έγκωσα πια να αναμένω πότε θα ξαναγίνει πράσινος αυτός ο μαύρος τόπος…

Οπότε, μη με απασχολείτε με πρόσωπα και χειρονομίες την ώρα που η πατάτα Αιγύπτου έχει πάει ενάμιση ευρώ το κιλό, το μπρόκολο καβάλησε τα τρία ευρώ και το σουβλάκι (το σουβλάκι, γαμώ την τρέλα μου!) έπιασε τα τέσσερα ευρώ το τεμάχιο και καλοβλέπει τα πέντε. Οικοδομείστε όσες πλατφόρμες θέλετε, σκαρώστε αφηγήματα ένα σωρό, σκιστείτε στη μάχη των ιδεών, αλλά όταν η μάνα δεν βρίσκει να ταΐσει το παιδί καταλάβετέ το παρακαλώ ότι δεν σας βλέπει κανένας και κανένας δεν σας έχει ανάγκη…

newpost.gr

Ενας κάπως κάποιος

Νόρα Ράλλη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας. Ενας και άλλος κανένας ή, τέλος πάντων, περίπου άλλος και περίπου κανένας. Αυτός ο ένας, πάντως, ήταν κάποιος που σαν κι εκείνον ποιος άλλος; Και αυτός ο κάποιος ήταν κάπως ψηλός και ήθελε να γίνει Γκάλης, αλλά επειδή ήταν κάπως ψηλός και κάπως γενικά και ποτέ ειδικά, έγινε κάπως Γκάλης, δηλαδή ένας απλός μπασκετμπολίστας. Επειδή, όμως, η μαμά του είχε μία βίλα στον Γαλησσά της Σύρου και δεν ήθελε να της τα σύρουν πως το παιδί της ήταν μόνο κάπως ψηλός και κάπως μπασκετμπολίστας, τον πίεσε, τον πίεσε, τον έστειλε και σε ιδιωτικά σχολεία και με τα πολλά τον έκανε γιατρό. Ορθοπεδικό – έτσι, μακρύ μακρύ να γεμίζει το στόμα σου σαν το λες. Εγινε και διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μάλιστα πήρε το διδακτορικό του σε μόλις τέσσερα χρόνια. Μιλάμε για ξουράφα σκέτη ο κάπως κάποιος! Σε τέσσερα μόλις χρόνια διδακτορικό στην Ιατρική, δηλαδή πρωτότυπη έρευνα στην Ιατρική και καταγραφή αποτελεσμάτων και συγγραφή διδακτορικού. Τουλάχιστον υπουργός Υγείας θα έπρεπε να γίνει!
Αυτό έγινε. Υπουργός Υγείας. Πιο πριν έγινε υπουργός Δημόσιας Τάξης (αυτός δηλαδή που στέλνει κάτι πολύ, πάρα πολύ, μα πάρα πάρα πολύ καλούς ανθρώπους να στείλουν κάποιους άλλους, που είναι κάτι σαν ανθρώπους και που για άλλους ανθρώπους αγωνίζονται, στα νοσοκομεία από το ξύλο – ενίοτε και στα νεκροτομεία) και μετά έγινε Υγείας (ώστε να μην μπορούν οι κάπως σαν άνθρωποι να γίνουν καλά ούτε στα νοσοκομεία) και αφού ξεμπέρδεψε με τους κάπως σαν ανθρώπους, έγινε υπουργός Κλιματικής Κρίσης, για να ξεμπερδέψει και με το κάπως σαν περιβάλλον και όπου είναι πράσινο και το κάνει μαύρο, γκάγκανο, κάρβουνο του κερατά και όπου φυτρώνει χορτάρι να γίνει «λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει».
Εγινε και πατέρας. Βέβαια. Επρεπε να δείξει πόσο άνδρας είναι ο κάπως κάποιος βλέπεις, τουτέστιν έπρεπε να αποκτήσει γιο. Για να μπορεί να γραφτεί το εξής (μα τον Αϊ Σιχτίρ, λέξη λέξη αντιγράφω από site): «Μέχρι να γίνει μπαμπάς, ο “κάπως κάποιος” (σ.σ. δεν βάζουμε όνομα, γιατί ματιάζεται εύκολα) έμοιαζε ίσως λίγο πιο απρόσιτος, αυστηρός και με προβεβλημένο αποκλειστικά το πολιτικό του προφίλ. Λογικό αν σκεφτεί κανείς πως διετέλεσε υπουργός Υγείας και μετέπειτα Τουρισμού. Ολα άλλαξαν όμως όταν παντρεύτηκε την τάδε μπαίνοντας δειλά δειλά και στην πιο lifestyle πλευρά της δημόσιας ζωής. Η κατάσταση άλλαξε κι άλλο όταν έγινε πατέρας και δεν μπορεί να σταματήσει να μιλά με υπερηφάνεια για τον κάπως κάποιον Junior». Και παρακάτω, το ίδιο δημοφιλές site γράφει: «Ο κάπως κάποιος συνοδεύει τον μπαμπά του στην κάλπη σε μία ακόμη cute στιγμή τους». Πόσο cute!
Αλήθεια, πόσα χρήματα βγάζει ένας πρόεδρος ΤΕΙ; Τα θυμάσαι τα ΤΕΙ; Τα κάτι σαν παρακατιανά πανεπιστήμια; Πόσο να έβγαζε ένας που ήταν πρόεδρος ενός από αυτά, ας πούμε (τυχαία) του Πειραιά; Που, ας πούμε εντελώς τυχαία, είχε δώσει εντολή τον μήνα Αύγουστο να μην μπαίνει κανείς στη σχολή, ούτε φοιτητής ούτε καθηγητής, και τα παιδιά δεν μπορούσαν να πάρουν ούτε το πρόγραμμα σπουδών τους και οι καθηγητές να μπουν στα γραφεία τους; Πόσα να έβγαζε ένας τέτοιος; Λες να έβγαζε αρκετά ώστε να μπορεί ο κάπως κάποιος γιος του να βρει οικογενειακή περιουσία ικανή ώστε αν την πουλήσει να μπορέσει να αγοράσει κάτι σεμνό και ταπεινό, όπως ένα ακίνητο δίπλα στον Εθνικό Κήπο, που ακόμα είναι πράσινος (θα ’ρθει και αυτού η ώρα του) μόλις 1,2 εκατομμύρια ευρώ;
«Μπήκα στην πολιτική χορτάτος» δήλωσε ο κάποιος, κάπως εξωφρενικά σεμνά. Κι επειδή μπήκε «χορτάτος» δεν κάνει να ασχολούμαστε με τα οικονομικά του, ούτε ας πούμε αν τα μισά χρήματα που έδωσε προήλθαν από εταιρείες που έχουν να κάνουν με τον τουρισμό, του οποίου, εντελώς τυχαία, ήταν υπουργός. Αρα, αν δεν είσαι «χορτάτος» και μπεις στην πολιτική, θα γίνεις κλέφτης. Ενώ αν έχεις χορτάσει ήδη, θα είσαι τίμιος. Αρα η τιμιότητα είναι θέμα χορτασιάς.
Ρε, τι μαθαίνει κανείς από έναν κάπως κάποιον!

www.efsyn.gr

Η κυβερνητική «λύση» για το Κυπριακό: Καταστρέψτε την Κυπριακή Δημοκρατία

Γιατί πάει στη συνάντηση με τον Τατάρ ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης και όχι ένας ειδικός διαπραγματευτής, εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας;

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 

«Λύσσαξε» κυριολεκτικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συνεχιστεί ο διάλογος για την «επίλυση» του Κυπριακού. Κάτι που ασφαλώς δεν θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες, καθόλου κακό. Είναι όμως σήμερα πολύ κακό, όταν η κυβέρνηση της Αθήνας επιδιώκει και η κυβέρνηση της Λευκωσίας αποδέχεται τη «λύση» του Κυπριακού μέσω μιας νεκρανάστασης του εξωφρενικού σχεδίου Ανάν. Και μάλιστα σε μια ακόμα πιο τερατώδη εκδοχή, με εκ περιτροπής προεδρίες και άλλα μέτρα που ολοκληρώνουν τη μετατροπή του κυπριακού κράτους σε «σούργελο», πίσω από το οποίο αποκρύπτεται επιμελώς η μετατροπή του και τυπικά, γιατί ουσιαστικά είναι ήδη, αλλά και οι τύποι έχουν μεγάλη σημασία, σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, της Βρετανίας, του Ισραήλ και της Διεθνούς του Χρήματος, με «ειδικά τραβηκτικά δικαιώματα» της Τουρκίας. 
Ειρήσθω εν παρόδω η Κύπρος περιλαμβάνεται σε όλους τους χάρτες του μεγάλου Ισραήλ, αυτό που παλεύουν τώρα να φτιάξουν στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο με τα όπλα και τις βόμβες. Οι φίλοι μας οι Ισραηλινοί έχουν ελέγξει ήδη την Κύπρο, τουλάχιστον τις ελεύθερες περιοχές, παρακολουθώντας τους πάντες, όπως και στην Ελλάδα, και αγοράζοντας τους πάντες και τα πάντα, χωρίς κατά τα φαινόμενα να ενοχλεί αυτό κανέναν ιδιαίτερα, ούτε τους «ενδοτικούς», ούτε και τους «εθνικόφρονες». Το Χρήμα έχει φαίνεται την ιδιότητα να παράγει (αντ)εθνική ενότητα!
Εννοείται ότι όλοι αυτοί οι «διάλογοι» για την επίλυση του Κυπριακού γίνονται χωρίς την παραμικρή συμμετοχή των ίδιων των λαών, των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, που θα κληθούν να ζήσουν με τους παραλογισμούς που επιβάλλουν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων στις ξενόδουλες ελίτ Αθηνών και Λευκωσίας. Μάλιστα, λέγεται, μένει όμως να επιβεβαιωθεί, ότι ο ΟΗΕ ετοιμάζεται, μετά από εισήγηση της νέας ειδικής απεσταλμένης του, να προτείνει να απαλείψουν τη φόρμουλα περί δημοψηφίσματος για την αποδοχή ή την απόρριψη της τελικής λύσης (που κινδυνεύει όντως να αποδειχθεί «τελική λύση» για τους Ελληνοκύπριους).
Όχι μόνο «λύσσαξε» ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αλλά και επαίρεται γιατί κατάφερε να πετύχει συνάντηση του ΓΓ του ΟΗΕ Γκουτέρες, με τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Χριστοδουλίδη και της «ΤΔΒΚ» Τατάρ. Ο κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι είναι κατά των «δύο κρατών», αλλά στην πράξη δεν έχει αντίρρηση να μεταχειρίζεται ο ΓΓ του ΟΗΕ την Κυπριακή Δημοκρατία και την «ΤΔΒΚ» ως δύο κράτη. Γιατί πάει στη συνάντηση ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης και όχι ένας ειδικός διαπραγματευτής, εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας; Είναι συνάντηση Ελληνοκυπρίων με Τουρκοκυπρίους ή Κυπριακής Δημοκρατίας με «ΤΔΒΚ»;
Λέγεται ότι στη συνάντηση ο Γκουτέρες θα εγχειρίσει στους Χριστοδουλίδη και Τατάρ έγγραφο με το οποίο θα επιχειρήσει να τους δεσμεύσει ακόμα περισσότερο στη «νέα-παλαιά» διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού δια της διαλύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η κυπριακή προεδρία δεν φαίνεται να έχει ιδέα για το τι ακριβώς θα περιέχει αυτό το έγγραφο, δέχτηκε όμως κατά τα φαινόμενα να πάει «γυμνή στα αγκάθια» στη συνάντηση υπό την πίεση του κ. Μητσοτάκη, ολόκληρη η οικογένεια του οποίου υπήρξε πάντα φανατικός και ενεργός οπαδός του σχεδίου Ανάν, αδιαφορώντας για το ότι το σχέδιο αυτό, διαλύοντας το κράτος, θα αφήσει τους Ελληνοκύπριους ως ανυπεράσπιστη και συρρικνούμενη κοινότητα στην ίδια τη χώρα τους, πιασμένη ως σάντουιτς ανάμεσα στην ασφυκτική πίεση των Ισραηλινών, των Αγγλοαμερικανών και των Τούρκων, εις αναζήτηση και μη ευρίσκουσα κηδεμόνα! Αν γίνει κάτι τέτοιο θα εκπληρώσει και τον διακαή πόθο των ελληνικών ελίτ να απαλλαγούν επιτέλους και από την Κύπρο και από το κυπριακό.  
Υπό τις παρούσες συνθήκες, αν η συνάντηση αυτή αποτύχει η ευθύνη θα αποδοθεί στην Κυπριακή Δημοκρατία. Αν πετύχει, η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπει -κυριολεκτικά, όχι ως σχήμα λόγου- ξανά στο δρόμο της καταστροφής! Και σε κάθε περίπτωση η Λευκωσία θα έχει φορτωθεί ξανά με μια νέα τερατωδία που θα φέρει την υπογραφή του Γενικού  Γραμματέα του ΟΗΕ.

Η «διχοτόμηση»
Ο μεγάλος «καημός» του Κυριάκου είναι, όπως λέει ο ίδιος, να αποφευχθεί η διχοτόμηση, τα δύο κράτη στην Κύπρο. Το είπε μάλιστα και μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Σοβαρολογούν ή κοροϊδεύουν την κοινωνία οι Ελλαδίτες και οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί; Αυτοί δεν μπορούν να υπερασπιστούν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των κρατών τους. Πότε αποδέχονται μνημόνια που τα καταστρέφουν και πότε αφήνουν τους Τούρκους να κυκλοφορούν μεταξύ Κάσου και Καρπάθου. Τώρα λένε ότι θέλουν να ανατρέψουν το 1974; Γιατί τότε έγινε η διχοτόμηση, το 1974, με την εισβολή και τον επόμενο χρόνο με τη συμφωνία Κληρίδη-Ντενκτάς για ανταλλαγή των πληθυσμών. Η κυριαρχία πάει με τον λαό, έλεγε ο Θουκυδίδης. ‘Αμα φύγουν οι άνθρωποι από το μέρος τους, δύσκολα θα διεκδικήσουν κυριαρχία.
Αν θέλει πράγματι να αποφύγει τη διχοτόμηση, όπως λέει, ο κ. Μητσοτάκης θα ζήταγε την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο (που είναι ολόκληρη νομικά και έδαφος της Ε.Ε.) και την αντικατάστασή τους είτε από μια ευρωπαϊκή δύναμη (αφού και οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία θέλουν να μπουν στην Ε.Ε.), είτε από μια διεθνή δύναμη του ΟΗΕ. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα επεξέτεινε την κυριαρχία της στο κατεχόμενο σήμερα τμήμα της νήσου, έως ότου οι δύο κοινότητες, χωρίς την απειλή του τουρκικού στρατού και προς τους Ελληνοκύπριους, αλλά και προς πολλούς Τουρκοκύπριους, έβρισκαν μια συμφωνία οργάνωσης των σχέσεών τους.
Το 1974 η Τουρκία, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, όπου κυριαρχούσε ο Κίσσινγκερ, ο ιστορικά πιο διακεκριμένος και ισχυρός εκπρόσωπος του ισραηλινού λόμπυ στην Αμερική, απέσπασε από την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας σχεδόν το μισό νησί.
Αλλά ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε οι Κύπριοι ιθύνοντες ζητάνε στην πραγματικότητα να ανατρέψουν όντως τα δεδομένα του 1974. Αντίθετα, με το σχέδιο Ανάν σε διάφορες παραλλαγές που εξακολουθούν να συζητάνε Λευκωσία και Αθήνα, παρά την απόρριψή του από τη συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, προκρίνουν μια εξέλιξη χίλιες φορές χειρότερη από τη διχοτόμηση (*), δηλαδή να εκχωρήσει ο κυπριακός λαός την κυριαρχία που σήμερα ασκεί τουλάχιστο στις ελεύθερες περιοχές, σε διάφορους τρίτους, δηλαδή στη συλλογική Δύση και στο Χρήμα, μαζί και στην Τουρκία, που, ως σοβαρό κράτος που είναι, δεν θα φύγει ποτέ από την Κύπρο, χωρίς πολύ σοβαρούς λόγους να το κάνει. Για μια ευσύνοπτη κριτική του σχεδίου Ανάν παραπέμπω στο άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη στην Καθημερινή, λίγο μετά το δημοψήφισμα του 2004.

Με τα σχέδια που συζητάνε δεν παίρνουν πίσω αυτό που έχασε ο λαός και το κράτος της Κύπρου το 1974, δίνουν και το υπόλοιπο!
– – – – –
(*) Όταν λέμε ότι η διχοτόμηση είναι χίλιες φορές καλύτερα από τους παραλογισμούς των σχεδίων Ανάν, εννοούμε βέβαια πλήρη διχοτόμηση, πιθανώς και με επιστροφές εδαφών έναντι αναγνώρισης ή και ειδικούς περιοριστικούς όρους για τα τουρκικά στρατεύματα στο νησί ή άλλα μέτρα. Ασφαλώς όχι μια επανένωση δύο κρατιδίων υπό μορφή συνομοσπονδίας που θα ενταχθεί ολόκληρη στην Ε.Ε.. Μια τέτοια λύση θα ήταν απολύτως καταστροφική και θα ενέτασσε από το παράθυρο και την Τουρκία στην ΕΕ, χωρίς εκπλήρωση οποιουδήποτε όρου, με δυσμενέστατες συνέπειες και για την Ελλάδα. Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τη μελέτη της ιστορίας των διεθνών συγκρούσεων είναι ένα: Δεν παίζουμε με την κυριαρχία!
* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα.

Πηγή: kosmodromio.gr

Η γελοία επιχείρηση “κρύψτε τη συναυλία για τα Τέμπη”

Μάνος Χωριανόπουλος

Η συγκλονιστική συναυλία στη μνήμη των 57 θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, είναι υπό κανονικές συνθήκες και ένα τεράστιο μιντιακό γεγονός.
Αν μιλάμε για μια δημόσια σφαίρα, που λειτουργεί κανονικά -όχι με όρους αντικειμενικότητας και πλουραλισμού(ας μην είμαστε αιθεροβάμονες)- αλλά απλά με όρους εμπορικούς. Ήταν μια συναυλία, που αγγίζει κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα, που θα μπορούσε να δει στους πατεράδες και τις μανάδες των Τεμπών τον εαυτό του.
Ήταν μια συναυλία με συγκλονιστικές στιγμές και άρα στιγμές προορισμένες να γίνουν viral, να συζητηθούν να φέρουν τηλεθέαση, ακροαματικότητα, επισκεψιμότητα.
Από το γεμάτο Καλλιμάρμαρο, στην Τάνια Τσανακλίδου και τους Κοινούς Θνητούς και από την παρουσία του Μάλαμα και του Παπακωνσταντίνου στην ίδια συναυλία, στην Ανδρομέδα και στο σπαρακτικό τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά.
Τραγούδια, εικόνες, συναισθήματα και ένας ιερός σκοπός, ένα πάνδημο αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ένα μιντιακό γεγονός από αυτά που διψά το κοινό να καταναλώνει.
Και όμως η συναυλία αντιμετωπίστηκε φοβικά από πολλούς δημοσιολογούντες και πολλά ΜΜΕ, που επέλεξαν να την εξαφανίσουν.
Με ποιο κριτήριο άραγε; Μήπως δεν θα πουλούσε;
Μια σύγκριση με την κάλυψη της συναυλίας της Άννας Βίσση αρκεί. Έπρεπε να υπάρξει μεγάλη κάλυψη στην σπουδαία Άννα Βίσση. Βεβαίως.
Έπρεπε να καλυφθεί με την ίδια και περισσότερη ένταση η συναυλία για τα θύματα των Τεμπών; Πάλι βεβαίως.
Κάντε μια ακόμα σύγκριση στην ένταση της κάλυψης της διαφωνίας μεταξύ οικογενειών για τη συναυλία και στην κάλυψη της συναυλίας.
Θα βρείτε αμέτρητες αναφορές για την κ. Καρυστιανού και τον κ. Πλακιά, αλλά πρέπει να κάνετε τους ντετέκτιβ για να βρείτε τη συναυλία.
Γιατί λοιπόν προσπαθούν ματαίως να εξαφανίσουν κάτι που όλοι θέλουν να δουν;
Όταν έγινε το δυστύχημα των Τεμπών στις 28 Φεβρουαρίου 2023, ο κυβερνητικός μηχανισμός προπαγάνδας ήταν για λίγες μέρες αμήχανος και σε σοκ. Μετά άρχισε το παιχνίδι του “ανθρώπινου λάθους” και των “διαχρονικών ευθυνών” για να φτάσουμε σήμερα στις ύβρεις πληρωμένων κομματόσκυλων προς τους γονείς που ακόμα ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους.
Επειδή όμως την εποχή των Sοcial Media, η επιχείρηση “κρύψτε τα Τέμπη, τους γονείς και τη συναυλία για τα θύματα”, είναι απλώς γελοία, η προσπάθεια αυτή έχει μόνο ένα σκοπό.
Να δείξουν τα κομματόσκυλα πόσο καλά μπορούν να γλείφουν την εξουσία, που ενοχλείται από μια συναυλία.
Το είχαμε πει και όταν είχε γίνει το δυστύχημα, όταν ξεκίνησε η επικοινωνιακή διαχείριση.
Μπροστά στο πάθος του κομματόσκυλου για το χέρι που το ταΐζει, τα ιερά και τα όσια της Ελλάδας, όπως είναι η οικογένεια (στην οποία ομνύει τόσο συχνά η δεξιά), ο πόνος του γονέα και ο σεβασμός στον νεκρό, δεν είναι τίποτα.
Απέναντι σε αυτή τη συμπεριφορά και σε αυτό το “ήθος”, στέκονται οι άνθρωποι που γέμισαν το Καλλιμάρμαρο και οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν.
Κάποιοι θέλουν να ταυτίζονται με μια εντολή από την εξουσία και άλλοι με έναν στίχο του Φοίβου Δεληβοριά.
Ας είμαστε με τους δεύτερους.

Πηγή: news247.gr

«Ευκαιρία», «γενναιότητα» και μειοδοσία

editorial από τον 'Δρόμο' που κυκλοφορεί

από Σύνταξη 

Για 6 συναπτά έτη, το 1977-1983, στην κρατική ΕΡΤ μεταδιδόταν η πολύ πετυχημένη για τα χρόνια εκείνα εκπομπή «Να η ευκαιρία», απ’ όπου ξεπήδησαν πολλά ταλέντα. Η εκπομπή επαναλήφθηκε από το ιδιωτικό κανάλι MEGA τις χρονιές 1990 και 2001, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ο τίτλος «Να η ευκαιρία» έγινε περίπου σύνθημα και άνοιξε τον δρόμο στα τάλεντ σόου, που τότε ήταν ένα πρωτόγνωρο είδος (καμία σχέση πάντως με τα σημερινά σκουπίδια).
Θυμηθήκαμε την εκπομπή διότι η λέξη «ευκαιρία» χρησιμοποιείται κατά κόρον στο πολιτικό σκηνικό για να υποδηλώσει ότι κάτι καλύτερο μπορεί να συμβεί εάν γίνει μια συμφωνία ή μια επένδυση, εάν βγει ο άλφα ή ο βήτα αρχηγός σε ένα κόμμα, εάν απορροφηθούν πολλά κονδύλια από τα ΕΣΠΑ κ.ο.κ. Η λέξη χρησιμοποιείται και για το άμεσο μέλλον των κομμάτων, π.χ.: «Δίνεται δεύτερη ευκαιρία σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ από τις εσωκομματικές κάλπες», «Μεγάλη ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ να εκμεταλλευτεί την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ», «Δεν πρέπει να δοθεί δεύτερη ευκαιρία στον Κασσελάκη» κ.λπ. Βέβαια όλα τα συστημικά κόμματα συναινούν ότι το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας αποτελεί «ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα», «χρυσή ευκαιρία ριζικής μεταμόρφωσης της οικονομίας», «ευκαιρία χωρίς προηγούμενο για τη χώρα μας»…
Είναι εντυπωσιακό πως το 2019, όταν κέρδισε τις εκλογές ο Μητσοτάκης, ο κ. Καρακούσης σε άρθρο του με τίτλο «Η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας» ανέφερε: «Η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί από φτωχή συγγενής σε πολύφερνη νύφη και να αποκτήσει μοναδική ευκαιρία προόδου και ανάπτυξης… Το σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αναδείξει την Ελλάδα ως χώρα ευκαιρίας και δυνατοτήτων για μεγάλες επενδύσεις προκαλεί όντως το ενδιαφέρον των ξένων, είτε πρόκειται για κρατικές οντότητες είτε για αμιγώς επιχειρηματικά σχήματα».
Το «χώρα ευκαιρίας» συνειρμικά παραπέμπει στο «σημαία ευκαιρίας» του εφοπλιστικού ευαγούς κόσμου, που ξέρει πώς να απαλλάσσεται από υποχρεώσεις και να αποσπά φοροελαφρύνσεις, θαλασσοδάνεια, δουλικές σχέσεις εργασίας στα πλοία. Όμως πρόσφατα μπλέχτηκε η «ευκαιρία» με τη «γενναιότητα», ειδικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και απέναντι στις παραγγελιές για «συνεργασία» και «συνεκμετάλλευση». Σταχυολογούμε εντελώς πρόσφατες δηλώσεις Μητσοτάκη και Γεραπετρίτη:
Μητσοτάκης, από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ: «Να αδράξουμε την ευκαιρία για χάραξη ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Θα πρέπει να είμαστε αρκετά γενναίοι και σοφοί για να αδράξουμε την ευκαιρία» (27/9/2024).
Γεραπετρίτης, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές: «Η δικιά μου προδιάθεση, με την εντολή του πρωθυπουργού, είναι να αγγίξουμε με γενναιότητα τα θέματα τα οποία μας ταλανίζουν επί δεκαετίες» (7/11/2023).
Πάλι Γεραπετρίτης: «Επιτρέψτε μου να σας πω ότι πρέπει και για σας να λειτουργεί διδακτικά η ιστορία με τις Πρέσπες. Ένα σύνθετο θέμα το έλυσε η προηγούμενη κυβέρνηση, οφείλω να πω, με αρκετή γενναιότητα, και επέμεινε, παρά τις κραυγές… Όταν υπάρχει θέληση και πολιτική βούληση μπορεί να λυθούν τα πράγματα, πολλές φορές κόντρα και στο λαϊκό συναίσθημα… Η ακινησία και η αδράνεια στο Κυπριακό, η έλλειψη πολιτικής γενναιότητας, οδήγησε δυστυχώς σε πιο ακραίες θέσεις την Τουρκία» (ΣΚΑΪ, 1/8/2024).
Το κερασάκι ήρθε με την πρωτοφανή δήλωση του υπουργού που έκανε τεμενάδες στον Ερντογάν μέσα στο Μαξίμου: «Δεν με νοιάζει αν με πουν μειοδότη… Αν είναι να αφήσω μια μεγάλη παρακαταθήκη για τη χώρα μου για τις επόμενες γενιές, μια γειτονιά η οποία θα είναι ήρεμη, μια Ελλάδα της αυτοπεποίθησης, της σταθερότητας, της υπερηφάνειας, ας χαρακτηριστώ και μειοδότης» (ΣΚΑΪ, 4/10/2024).
Κάτι χοντρό σκαρώνεται στο Αιγαίο και στη Ν.Α. Μεσόγειο. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, έχει πρόβλημα. Η κυβέρνηση σχεδόν το ανακοινώνει, αλλά η «αντιπολίτευση» διαγκωνίζεται για το ποιος θα νικήσει τον Μητσοτάκη σε 3 χρόνια και ψάχνει για αρχηγούς ή διαλύεται σε τελματώδες, νοσηρό κλίμα. Σε όλες τις διεργασίες πάντως δεν ακούμε κουβέντα γι’ αυτά τα θέματα.
Κάτι χοντρό σκαρώνεται (π.χ. προωθείται η δορυφοροποίηση της χώρας υπό την Τουρκία και είμαστε έτοιμοι για «γενναίες» παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων). Και επειδή αυτά γίνονται σε στιγμή πολέμων, ενός «επάνω» (Ουκρανία) και ενός «κάτω» (Μέση Ανατολή), οι κίνδυνοι για Κύπρο και Ελλάδα είναι τεράστιοι.
Ο πολιτικός κόσμος με «περηφάνια» και «γενναιότητα» ανεμίζει τις σημαίες της υποτέλειας, σαν χώρα με σημαία ευκαιρίας, σαν χώρα ευκαιρίας, έτοιμη να αυτοακρωτηριαστεί προς χάριν των Μεγάλων Ηγητόρων του Δυτικού, πλήρως ΝΑΤΟποιημένου κόσμου. «Να η ευκαιρία» της εθνικής μειοδοσίας. «Να η ευκαιρία» του πλουτισμού μέσα από την αποικιοποίηση της χώρας….
Αυτοί ανεμίζουν αυτές τις σημαίες. Εμείς; Παρατηρητές, σκέτο; Βυθισμένοι στον υποκειμενισμό; Χωρίς Πολιτική και χωρίς Λόγο συνεκτικό και εναλλακτικό; Θραυσματοποιημένοι στην ατομικότητά μας και τις αναρτήσεις; Χωρίς επίγνωση της σύνδεσης του εθνικού και κοινωνικού στοιχείου; Χωρίς αίσθηση ότι χρειάζεται κάτι ποιοτικά διαφορετικό; Το συνολικό υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας μας καλεί: Ας ανεμίσουμε τη σημαία της θετικής απάντησής του, ας αδράξουμε όλες τις ποιοτικές και ποσοτικές προϋποθέσεις της επίλυσής του!

Πηγή: edromos.gr

Αθωώθηκε η ελληνική Δικαιοσύνη

Μεγάλη στιγµή για την ελληνική ∆ικαιοσύνη.

Κώστας Βαξεβάνης

Βρέθηκε αντιµέτωπη µε τις κατηγορίες της εύνοιας στους ισχυρούς, της χειραγώγησης από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και της εξάρτησης από συµφέροντα και αθωώθηκε. ∆ηµοσιογράφοι της «Εφηµερίδας των Συντακτών», των Reporters United και ο δηµοσιογράφος Θανάσης Κουκάκης, οι οποίοι οδηγήθηκαν στα αστικά δικαστήρια από τον πρώην διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου Γρηγόρη ∆ηµητριάδη, αθωώθηκαν, αθωώνοντας ταυτόχρονα τη ∆ικαιοσύνη από όλα αυτά που της καταλογίζει η ίδια της η λειτουργία στην Ελλάδα.
∆ύο δικαστές έκριναν τα δηµοσιεύµατα που συνέδεαν τον Γρ. ∆ηµητριάδη µε τις υποκλοπές και αποφάσισαν ότι οι δηµοσιογράφοι και κατ’ επέκταση η δηµοσιογραφία που δικαζόταν µαζί τους είχαν κάθε δικαίωµα να γράψουν όσα έγραψαν.
Οποιος πανηγυρίζει για την αθωωτική απόφαση υπέρ των συναδέλφων έχει απόλυτο δίκιο. Υπάρχει όµως µια πλευρά της υπόθεσης η οποία ξεπερνά το στενό πλαίσιο της προσωπικής δικαίωσης για τον καθένα από αυτούς που βρέθηκαν να δικάζονται επειδή έκαναν τη δουλειά τους. ∆ιαφαίνεται ότι τα ελληνικά δικαστήρια αρχίζουν («αναγκάζονται» είναι µάλλον το σωστό) να λειτουργούν µέσα στα όρια που προβλέπει για τον Τύπο η Ευρωπαϊκή Σύµβαση για τα ∆ικαιώµατα του Ανθρώπου (ΕΣ∆Α) και όχι τα γούστα και οι εφευρέσεις εξαρτηµένων ή φοβισµένων δικαστών.
Θα το γράψω χωρίς περιστροφές και εξωραϊσµούς. Μερικά µέσα ενηµέρωσης στην Ελλάδα, ίσως λιγότερα από δέκα, σηκώνουν το βάρος της δηµοσιογραφίας που αντιστέκεται και συγκρούεται. Το τίµηµα πολλές φορές είναι µεγάλο.
Το Documento είναι το Μέσο εκείνο στο οποίο συµπυκνώνονται όλα όσα έχουν εντοπιστεί από διεθνείς οργανισµούς ως παραβιάσεις της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα (λίστα Λαγκάρντ, κόψιµο διαφήµισης, δολοφονία προφίλ δηµοσιογράφων, φυσικές επιθέσεις και συµβόλαια θανάτου, συκοφαντικές επιθέσεις από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, πάνω από εκατό µηνύσεις και αγωγές από υπουργούς, ισχυρούς επιχειρηµατίες, δικαστικούς και πολιτικά πρόσωπα). Οι µηνύσεις και οι αγωγές χρησιµοποιούνται για να µας εκφοβίσουν, να µας γονατίσουν οικονοµικά και για να δηµιουργήσουν στην κοινή γνώµη την εικόνα της δηµοσιογραφίας που είναι σε στενή υποδικία και ως εκ τούτου είναι ύποπτη.
Αυτοί που κάνουν τις µηνύσεις και τις αγωγές επιχειρούν αφενός να αποφύγουν την απάντηση στα δηµοσιογραφικά ερωτήµατα που υποχρεούνται να απαντήσουν και αφετέρου να ανοίξουν τον δρόµο της τιµωρίας για τους ανυπάκουους και ενοχλητικούς.
Η απόφαση που βγήκε υπέρ των δηµοσιογράφων, απορρίπτοντας τα επιχειρήµατα του ∆ηµητριάδη, είναι ανάµεσα στις ιστορικές που έχουν εκδοθεί και βοηθούν να παγιωθεί η νοµολογία προστασίας των δηµοσιογράφων. Ηδη οι δίκες του Documento έπειτα από µηνύσεις και αγωγές των Ανδρέα Βγενόπουλου, Λίνας Στουρνάρα, Χαράλαµπου Αθανασίου και φυσικά της Μαρέβας Γκραµπόφσκι-Μητσοτάκη έχουν δικαιώσει τη δηµοσιογραφία έναντι των διωκτών της, παραπέµποντας απευθείας σε όσα προβλέπονται στο ελληνικό σύνταγµα και στους ευρωπαϊκούς νόµους.
Εχει ιδιαίτερη σηµασία ότι η νέα απόφαση αφορά ισχυρό πρόσωπο της εξουσίας (διευθυντή πρωθυπουργικού γραφείου και ανιψιό του Μητσοτάκη) ο οποίος ήταν ενάγων και παρ’ όλα αυτά επιβεβαιώνει το δικαίωµα του δηµοσιογράφου να ελέγχει και να κρίνει προς όφελος του δηµόσιου συµφέροντος. Εχει επίσης σηµασία ότι τα συγκεκριµένα δηµοσιεύµατα ήταν σκληρά και θα µπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν στη γνωστή τακτική των ελληνικών δικαστηρίων: δηλαδή να αποδεχτούν µεν οι δικαστές την αλήθεια όσων γράφονταν αλλά να επιλέξουν να κλείσουν το µάτι στον ισχυρό αποφασίζοντας ότι ο δηµοσιογράφος δεν τήρησε το αναγκαίο µέτρο. Οχι µόνο δεν το έκαναν, αλλά υιοθέτησαν πλήρως το πνεύµα του άρθρου 10 της ΕΣ∆Α και οδήγησαν σε αθώωση.
Το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο έχει πάρει εκατοντάδες αποφάσεις υπέρ δηµοσιογράφων µε βάση το άρθρο 10 και τη σχετική νοµολογία γύρω από αυτό, οι οποίες σε κάθε αθώωση δηµοσιογράφου που έχουν καταδικάσει πριν τα δικαστήρια της χώρας του επαναλαµβάνουν συνεχώς ότι οι δηµοσιογράφοι έχουν δικαίωµα και υποχρέωση να διατυπώνουν σκληρή, υπερβολική, ακόµη και άδικη κριτική όταν γράφουν για δηµόσια πρόσωπα και πολύ περισσότερο για πολιτικά πρόσωπα. Τα πρόσωπα αυτά οικειοθελώς προσέρχονται στον δηµόσιο βίο και θέτουν τον εαυτό τους υπό δηµόσιο έλεγχο. Ακριβώς στο πνεύµα αυτό το δικαστήριο απεφάνθη: «Τα όρια της ανεκτής κριτικής ενός πολιτικού είναι ευρύτερα από αυτά ενός κοινού ανθρώπου. Σε αντίθεση µε τον δεύτερο, ο πρώτος εκτίθεται συνειδητά και αναπόφευκτα σε έναν ενδελεχή έλεγχο των πράξεων, των δηλώσεων και των ιδεών του, τόσο από τους δηµοσιογράφους όσο και από τους πολίτες, και συνεπώς οφείλει να επιδεικνύει µεγαλύτερη ανοχή». Στο αµερικανικό δίκαιο τα πράγµατα είναι ακόµη πιο προστατευτικά για τον δηµοσιογράφο. Πρέπει ο κρινόµενος από τον δηµοσιογράφο να αποδείξει ότι υπήρχε δόλος ακόµη και σε ένα δυσφηµιστικό δηµοσίευµα και όχι ο δηµοσιογράφος ότι δεν υπήρχε.
Σε µια άλλη απόφαση δικαστηρίου αντίστοιχου συµβολισµού αλλά και επίδειξης ισχύος, που αφορούσε αγωγή της Μαρέβας Γκραµπόφσκι-Μητσοτάκη εναντίον µου και εναντίον του Documento, το δικαστήριο είχε θέσει ακριβώς το ίδιο σκεπτικό: «Από το περιεχόµενο των δηµοσιευµάτων τα πραγµατικά περιστατικά που αποτελούν τον πυρήνα της είδησης είναι αληθινά ακριβή και αντικειµενικά και απηχούν την πραγµατικότητα που γνώριζε µέσω της δηµοσιογραφικής έρευνας που είχε πραγµατοποιήσει προ της σχετικής δηµοσίευσης ο δηµοσιογράφος. Η ενάγουσα (Μαρέβα Γκραµπόφσκι) λόγω της θέσης της στον δηµόσιο βίο θα πρέπει να επιδεικνύει µεγαλύτερη ανοχή στην κριτική και στον έλεγχο των πράξεών της, ακόµη και στην έντονη κριτική, µε δυσµενείς χαρακτηρισµούς και εκφράσεις, ως εν προκειµένω, αλλιώς θα επιβαλλόταν καθήκον σιγής στον Τύπο».
Οι αγωγές εναντίον των δηµοσιογράφων είναι ακριβώς προσπάθεια επιβολής σιγής στον Τύπο και όχι αποκατάστασης της υπόληψης του ισχυρού µηνυτή.
Από τον Απρίλιο του 2022 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει διατυπώσει πρόταση οδηγίας για να αντιµετωπιστούν αυτές οι µεθοδευµένες αγωγές ισχυρών προσώπων εναντίον των δηµοσιογράφων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν φαίνεται πρόθυµη να ενσωµατώσει τη σχετική πρόταση στο εθνικό δίκαιο, όπως συµβαίνει και µε άλλα µέτρα προστασίας του Τύπου.
Πολύ πρόσφατα η ΕΣΗΕΑ, και αφού εν τω µεταξύ παρήλθαν δεκάδες αγωγές και µηνύσεις εναντίον του Documento µε αξιώσεις εκατοµµυρίων, µπήκε σε τροχιά θεσµικής προστασίας των δηµοσιογράφων, αντιλαµβανόµενη ότι ο ρόλος της δεν είναι µόνο συντεχνιακές διεκδικήσεις αλλά η διαφύλαξη της ίδιας της δηµοσιογραφίας.
Τα πολιτικά πρόσωπα γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι αγωγές µέσω των οποίων επιχειρούν τη σιωπή του δηµοσιογράφου στην πραγµατικότητα δεν έχουν νοµικά ερείσµατα. Γνωρίζουν όµως επίσης ότι υπάρχουν δικαστές και εισαγγελείς στην ελληνική ∆ικαιοσύνη που θα ανταποκριθούν στην αόρατη επιταγή του ισχυρού να τιµωρηθεί ο ενοχλητικός δηµοσιογράφος.
Υπάρχει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγµα που αποδεικνύει την πρακτική αυτή και σχετίζεται µε την ιστορία του Documento αυτά τα οκτώ χρόνια. Από τις δεκάδες µηνύσεις που έχουν γίνει εναντίον της εφηµερίδας και οι οποίες τελικώς καταλήγουν σε αθώωση, ελάχιστες έχουν αρχειοθετηθεί από την εισαγγελία. Η µεγάλη πλειονότητα των µηνύσεων οδηγείται στο ακροατήριο όχι γιατί υπάρχει νοµική βάση για τη δίωξη αλλά για να ικανοποιηθεί ο ισχυρός µηνυτής. Η δε µεγάλη πλειονότητα των κατηγορητηρίων είναι νοµικά προβληµατική, αφού αντιγράφουν (copy paste!) τις κατηγορίες του µηνυτή αντί των συµπερασµάτων του εισαγγελέα, πράγµα το οποίο απαγορεύεται.
Η αθωωτική απόφαση των δηµοσιογράφων στους οποίους έκανε αγωγή ο ∆ηµητριάδης προστίθεται στην ελληνική νοµολογία που δηµιουργήθηκε από αγώνες µεµονωµένων δηµοσιογράφων και όχι του κλάδου συνολικά, οι οποίοι επί χρόνια διώκονται, κατηγορούνται, ταλαιπωρούνται και απαξιώνονται. Η ελληνική ∆ικαιοσύνη βρέθηκε αυτήν τη φορά αθώα του εγκλήµατος που συνήθως διαπράττει, τουτέστιν να συντάσσεται και να ικανοποιεί τους ισχυρούς.

koutipandoras.gr