ΣΥΡΙΖΑ: Ο πρόεδρος των κομματικών ΜΜΕ "πυροβολεί" τον Κασσελάκη - Ο Τσίπρας έκανε δωρεά για να πληρωθούν οι εργάζομενοι, ενώ εσύ δάνεισες και τα πήρες πίσω

Δριμεία επίθεση στον έκπτωτο πρόεδρο. "Για ηγέτης της Αριστεράς δεν κάνεις, πολύ δε περισσότερο να ηγηθείς ενός κόμματος, που ηγέτης του υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο προκλητικά αποκάλεσες "υπονομευτή" ενώ αυτός σε επέλεξε", τονίζει σε παρέμβασή του

Γιωργος Κατσιγιαννης

Με άρθρο κόλαφο ο Πρόεδρος του Ομίλου των ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Νικόλτσιος καταφέρεται εναντίον του Σ. Κασσελάκη, εξηγώντας του για ποιο λόγο δεν μπορεί να ηγείται του κόμματος. Αν και στην περίπτωση του ισχύει το «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα», διότι ο κ. Νικόλτσιος, υπερασπιζόταν μέχρι πρότινος τον Σ. Κασσελάκη σε όσες αποφάσεις έπαιρνε για τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ, εν τούτοις έχει ειδησεογραφικό ενδιαφέρον ότι και αυτός - με σημαντική καθυστέρηση – πήρε χαμπάρι τι εστί Σ. Κασσελάκης.
Συγκεκριμένα ο κ. Νικόλτσιος στην παρέμβαση του μέσω της Αυγής γράφει:

Αγαπητέ Στέφανε:

Μπορεί να είσαι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, μπορεί να είσαι έξυπνος όπως αρκετοί φίλοι σου διατείνονται, μπορεί να έχεις επικοινωνιακό χάρισμα, μπορεί να απασχολούνται τα πρωινάδικα με την προσωπική ζωή σου, μπορεί κι άλλα πολλά προσόντα να έχεις, Αλλά για ηγέτης της Αριστεράς δεν κάνεις, πολύ δε περισσότερο να ηγηθείς ενός κόμματος, που ηγέτης του υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο προκλητικά αποκάλεσες «υπονομευτή» ενώ αυτός σε επέλεξε.
Αγαπητέ Στέφανε!
Δεν μπορείς να ηγείσαι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Γιατί πρώτα πρέπει πολιτικά να ωριμάσεις, να μάθεις την πολιτική ιστορία του τόπου και ειδικότερα της Αριστεράς των αγώνων και των θυσιών.
- Να μάθεις ότι οι αξίες και οι αρχές της είναι ποτισμένες με αίμα
- Να μάθεις ότι το ψευδοκράτος δεν είναι «κρατίδιο»
- Να μάθεις ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι η «Σύγχρονη Ιερή Συμμαχία»
- Να μάθεις, ότι οι αμοιβές των εργαζομένων πρέπει να καταβάλλονται κάθε μήνα για να προμηθεύονται τα προς το ζην και όχι να πιστώνονται με “stock options”
- Να μάθεις ότι οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου απέρριψαν το χουντικό «Θρησκεία, Πατρίδα Οικογένεια» γι αυτό και βασανίστηκαν.
- Να μάθεις να σέβεσαι τους διαφωνούντες συντρόφους σου, και όχι να τους αποκαλείς «Πέμπτη φάλαγγα» ή «χούντα»
- Να μάθεις, να μη φαντασιώνεσαι ως «εχθρούς» τους συντρόφους σου, που σε αμφισβήτησαν πολιτικά στο τελευταίο Συνέδριο.
- Να μάθεις, ότι οι «κουκουλοφόροι» ήταν οι χαφιέδες των ναζιστών και όχι τα εκλεγμένα μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που σε καθαίρεσαν με άψογες δημοκρατικές διαδικασίες.
- Να μάθεις, ότι η έκπτωσή σου από το αξίωμα του Προέδρου, δεν είναι «εκτροπή» ή «πραξικόπημα», όταν παρεκκλίνεις και αλλοιώνεις την πολιτική και τις αρχές του Κόμματος.
- Να μάθεις ότι υπάρχουν και στα κόμματα θεσμοί, αρχές, πολιτικές αξίες.
- Να μάθεις ότι το επίδομα άδειας των εργαζομένων στην Αυγή και στο Ραδιόφωνο «105,5 Στο Κόκκινο» καταβλήθηκε από τις δωρεές συντρόφων και φίλων της Αριστεράς και όχι από «μαύρα χρήματα», που ο Διευθυντής του Γραφείου σου, θεωρεί ότι ακόμα και οι δωρεές, για την πληρωμή των εργαζομένων είναι επιλήψιμες.
- Να μάθεις, ότι ο πρώην Πρωθυπουργός έκανε δωρεά, ενώ εσύ δάνεισες και τα πήρες πίσω.
- Να μάθεις, ότι για να μιλάς για «Δικός μας ΣΥΡΙΖΑ» πρέπει να είσαι γέννημα και θρέμμα του, να έχεις πονέσει για αυτόν, να έχεις συγκρουστεί με την ολιγαρχία και την οικονομική ελίτ της χώρας μας, να είσαι αριστερός και όχι φιλοξενούμενος.
Αγαπητέ Στέφανε!
- Δεν μπορείς να καλείς τους συντρόφους σου σε αγώνα «αξιοπρέπειας» όταν εσύ διασκέδαζες στην Κρήτη και οι εργαζόμενοι του ρ/σ «105,5 ΣΤΟΚΟΚΚΙΝΟ» και της Αυγής εκλιπαρούσαν για την καταβολή των δεδουλευμένων.
- Δεν μπορείς να καλείς δήθεν «αγανακτισμένους» «Συριζαίους» να προπηλακίζουν μέλη της ΚΕ επειδή κάνουν συντεταγμένα το καθήκον τους.
- Δεν μπορείς να στέλνεις εξώδικα στους συντρόφους σου, στην Γραμματέα και στα μέλη της ΚΕ του Κόμματος και ταυτόχρονα να επιδιώκεις να γίνεις Πρόεδρος του. Και ακόμη, να αναιρείς τη θεμελιώδη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων εξαιτίας μιας πολιτικής αντιπαράθεσης.
- Δεν μπορείς να επικαλείσαι το καταστατικό του Κόμματος και δημοκρατικές διαδικασίες και να οργανώνεις ακτιβισμό ενάντια στους συντρόφους σου. Αντί αυτού, καλό θα σου έκανε, να διοχετεύεις αυτή σου την ενέργεια και τις πράξεις σου ενάντια στο καθεστώς Μητσοτάκη.
- Δεν μπορείς να δημιουργείς τεχνητή ένταση στο Κόμμα για να δίνεις καθημερινά τροφή στα συστημικά μέσα ενημέρωσης εξυπηρετώντας τον στόχο τους.
- Δεν μπορείς να κατηγορείς την πολιτική συνεργασιών του κόμματος, ως προϊόν της διαπλοκής. Ή δεν το κατανοείς ή συνειδητά προσβάλλεις την πεμπτουσία της πολιτικής του Κόμματος από τη γέννησή του.
- Δεν μπορείς με εχθρικές πράξεις και ενέργειες να προτρέπεις υποστηρικτές σου «Πάρτε το Συνέδριο». Από ποιόν θα το πάρουν το Συνέδριο, από τους ταξικούς εχθρούς, από την αστική τάξη, ή από τους συντρόφους που ίδρωσαν και έχυσαν δάκρια και αίμα για να το στήσουν. Η προτροπή αυτή μόνο ντροπή και θυμό προκαλεί.
Αγαπητέ Στέφανε!
Μάλλον δεν μπόρεσες να ενσωματωθείς στις ιδέες, στα οράματα, στις ηθικές αξίες της Αριστεράς, παρά το γεγονός, ότι χαρήκαμε που συνέπλευσες μαζί μας, πέρασες τον Ρουβικώνα.
Σε στηρίξαμε, πιστεύοντας ότι έγινες ένας από μας. Σου δώσαμε χρόνο για να ξεδιπλώσεις τις νέες ιδέες της σύγχρονης Αριστεράς, να συνενώσεις και να συ-στρατεύσεις τον απαγορευμένο κόσμο της Αριστεράς. Αντίθετα μας απογοήτευσες, μας οδήγησες στο χείλος του γκρεμού.
Το σύνολο της δράσης σου και των συμπεριφορών σου – όσο κι αν προσπαθούσαμε να σε δικαιολογούμε ή να τις καταπίνουμε - δεν συνάδουν με τις αρχές και τις αξίες του συντεταγμένου κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, γι αυτό δεν μπορείς πλέον να διεκδικείς την Προεδρεία του. Παρέμεινες αυτός που ήσουν. Δεν έγινες ποτές αριστερός.
Θέλουμε ένα Πρόεδρο που να έχει γαλουχηθεί στους αγώνες και στα κινήματα της κοινωνίας να έχει αποδεχτεί τα οράματα, τις αξίες και τις αξίες της αριστεράς, τις αρχές της συλλογικότητας, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης. Έναν Πρόεδρο που θα γνωρίζει ότι ο εχθρός είναι απέναντι και δεν θα τον αναζητά μέσα στις τάξεις των συντρόφων του.
Ένας αγωνιστής με 60-χρόνη πορεία στους αγώνες της Αριστεράς, που με πάθος σε υποστήριξε για την εκλογή σου και στάθηκε δίπλα σου.
Κων/νος Ι. Νικόλτσιος

Υ. Γ Ο κος Νικόλτσιος Κων/νος είναι Πρόεδρος του Ομίλου των Μέσων Ενημέρωσης του Κόμματος, της εφημερίδας Η Αυγή και των ραδιοφωνικών σταθμών

parapolitika.gr

Το παράδοξο του Αλέξη Τσίπρα

Θανάσης Καρτερός

Επειδή ξίνισε όσο και να ‘ναι πια η σούπα -άλλαξε βρε ευλογημένε κανάλι, πάλι για τον Τσίπρα θ’ ακούμε;- διακινείται άλλο αφήγημα
Πάλι ο Τσίπρας! Κάθε μέρα και κυρίως κάθε νύχτα. Πάει να μπουχτίσει ακόμα και το φιλοθεάμον κοινό του Σκάι, του Star και του Mega-Σουλελέ. Αυτός έφερε τον Κασσελάκη, αυτός τον έδιωξε με τη μομφή, αυτός προσπαθεί να τον αποκλείσει από την κούρσα της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι επικεφαλής της νομενκλατούρας, αυτός συνωμοτεί, αυτός είναι μπλεγμένος με μαύρα ταμεία, αυτός υπονομεύει. Όποια πέτρα να σηκώσεις από κάτω αυτός, αυτός, αυτός.
Ουδέν νεώτερον θα πείτε. Σύμφωνοι, αλλά έχουμε τώρα καινούργια επεισόδια στο σίριαλ. Επειδή ξίνισε όσο και να ‘ναι πια η σούπα -άλλαξε βρε ευλογημένε κανάλι, πάλι για τον Τσίπρα θ’ ακούμε;- διακινείται άλλο αφήγημα. Εξ οικείων κυρίως αυτό. Ο Τσίπρας προσκυνά γονυκλινής τη διαπλοκή και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Αυτοεξευτελισμός κι ακόμα χειρότερα, γράφει γνωστός δημοσιογράφος. Περί Νοβάρτις, αλλά και περί πάρτης, περιφέρει συγγνώμες, λέει, για να κερδίσει μια θέση στον παράδεισο και πάλι. Μέχρι καθαρίστρια του Μαξίμου του πρότεινε να γίνει -τόσο καλά και ψύχραιμα.
Κι έτσι ζούμε αυτές τις μέρες το παράδοξο όχι της Αριστεράς του Τσίπρα, αλλά της Περιφοράς του Τσίπρα. Που τον τελειώνουν ο καθένας καταπώς τον συμφέρει, ή καταπώς ευκολύνεται να βγάλει τα απωθημένα του. Προσέξτε και κρατάτε χτένα για το ξεμάλλιασμα της λογικής: Ο Τσίπρας κατηγορείται από κάποιους που πολεμούν τη διαπλοκή, ότι διαπλέκεται. Μάλιστα. Η  διαπλοκή όμως εξακολουθεί να τον αντιμετωπίζει σαν κακό λύκο, αν και διαπλέκεται. Και ποιον αντιμετωπίζει, μέχρι Σουλελέ, σαν Κοκκινοσκουφίτσα; Μα τον Κασσελάκη. Από Star σε Mega, κι από Παραπολιτικά σε Απογευματινή, ο Στέφανος είναι το μεγάλο θύμα του Τσίπρα. Και κλάμα η διαπλοκή και η φαντασιακή πλοκή δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, για την καταδίωξη ενός αθώου. Για την Κοκκινοσκουφίτσα που θέλει να καταβροχθίσει ο κακός λύκος.
Ω του θαύματος, ο Τσίπρας είναι διαπλεκόμενος, αλλά σε δελτία και πρωινάδικα, ο Κασσελάκης λούζεται στο φως των προβολέων και το τσάι και συμπάθεια των υποβολέων της διαπλοκής. Βλέπεις κάποιον να τρώει ξύλο σε κανάλια, εφημερίδες, σάιτ και ραδιόφωνα της διαπλοκής; Ο Τσίπρας είναι. Βλέπεις κάποιον να τον γιατροπορεύουν ως θύμα, να επιστρατεύουν δικηγόρους της συμφοράς για να στηρίξουν το δίκιο του, να απαριθμούν το δράμα του, να περιγράφουν το μέσα και το έξω της δοκιμασίας του; Ο Κασσελάκης είναι. Πώς τώρα, Μέσα που διακινούν ιδέες προοδευτικές, αριστερές, δημοκρατικές, καταφέρνουν να τραβάνε κι αυτά μερικές κλωτσιές στον Τσίπρα, που καταχτυπά μπροστά στα μάτια τους η διαπλοκή, και να δηλώνουν πολέμια της διαπλοκής, είναι η πεμπτουσία του παράδοξου. Οι μεν τον θεωρούν τελειωμένο γιατί παραμένει αδιόρθωτος, οι δε τον θεωρούν τελειωμένο -έως ηθικής εξόντωσης μάλιστα ορισμένοι- γιατί κατάντησε...διορθωμένος.  Μπερδευτήκατε; Πάρτε μια βοήθεια από το κοινό: Και οι μεν και οι δε, και οι διακονούντες και κάποιοι πολεμούντες τη διαπλοκή, έχουν ένα κοινό σημείο: Στηρίζουν, υποστηρίζουν, δοξάζουν, συγχωρούν, προωθούν, τον Κασσελάκη. Ως αναμορφωτή της Αριστεράς, ή ως θύμα της, δεν έχει σημασία. Αυτός τους ενώνει και τους δονεί, ή απλώς τους βολεύει. Κι έτσι, ανοιχτή η καρδιά και τα στούντιο και οι σελίδες της διαπλοκής, αλλά και ορισμένων της αντι-διαπλοκής γι’ αυτόν. Μαύρα μαντάτα και μάνταλα για τον Τσίπρα. Αυτά και ο νοών νοήτω.
Και ως ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ένα ερώτημα πίκρας και οργής: Το Ντοκουμέντο του Κώστα Βαξεβάνη, με το γνωστό πρότερο έντιμο δημοσιογραφικό βίο, τι δουλειά και τι κίνητρα έχει για να συμμετέχει σ’ αυτό το πογκρόμ; Να φτάνει να κακοποιεί πολιτικά και ηθικά ακόμα και στενούς συνεργάτες του Τσίπρα, όπως τον Μιχάλη Καλογήρου; Τον οποίο εμφανίζει σε δημοσίευμά του περίπου ως συνένοχο του παιδοβιαστή Γεωργιάδη;;; Έχει σχέση αυτό το υποπροϊόν με τη δημοσιογραφία που υπηρετεί τόσα χρόνια; Κι αν το χαρακτηρίσουμε δολοφονία χαρακτήρα θα είμαστε υπερβολικοί; 

www.avgi.gr

ΣΥΡΙΖΑ 2.0 και μερικές σκόρπιες σκέψεις για τις ομορφιές στην Κουμουνδούρου

Χρήστος Ξανθάκης

Μπορώ να γίνω γηπεδικός. Μπορώ πολύ εύκολα να γίνω γηπεδικός, έχω περάσει χρόνια ολόκληρα στις κερκίδες της Λεωφόρου, τα περισσότερα εξ αυτών στη Θύρα 1, δίπλα στη Θύρα 13, μαύρα είναι ακόμη τα πλεμόνια μου από τα καπνογόνα.

Εκεί έπρεπε να με δείτε, να κρέμομαι από τα κάγκελα και να κοπανιέμαι, με την πιο αθώα βρισιά να είναι το “μαλάκα λάιζμαν, ξέρω που μένεις”!

Η πιο αθώα ήταν, από αυτή μπορώ να ξεκινήσω και που θα σταματήσω δεν το φαντάζεστε καν. Θα με περιλάβουν οι ένστολοι, που τρέχανε να σώσουν την πιτσικαρία από τον εκμαυλισμό του “Τζόκερ”.

Αλλά η πολιτική δεν είναι γήπεδο.

Κι αν είναι γήπεδο για κάποιους ανθρώπους, δεν είναι για μένα.

Δικαίωμά τους να εκφράζονται λες και έχουν απέναντί τους τον πλέον μισητό αντίπαλο που τους έκλεψε ένα σωρό πρωταθλήματα, δικαίωμά μου να τις βλέπω κάπως διαφορετικά τις δύο αρένες και να τις αντιμετωπίζω ως ξέχωρες οντότητες. Μη σου πω και μορφώματα, μου μάθατε τώρα και το μόρφωμα και πώς να συμμαζέψω δεν ξέρω!

Άρα ξεχάστε το, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ομορφιές της Κουμουνδούρου δεν πρόκειται να μιλήσω με τον ίδιο τρόπο που μίλαγα (γλυκά το λέω…) στα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού.

Αντ’ αυτού, θα επαναλάβω εδώ κάποια πράγματα που έχω καταθέσει στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, μάρτυρές μου τα βίντεα και τα στικάκια. Πάμε, λοιπόν, να τα δούμε ένα ένα:

* Σιχαίνομαι το λίνγκο το μανατζερίστικό, πλην όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση είμαι αναγκασμένος να το χρησιμοποιήσω και να σημειώσω ότι η ζημιά στο brand name, στη μάρκα, στο σύμβολο, όπως θέλετε πείτε το του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολα αναστρέψιμη. Από δύσκολα έως αδιανόητα, φάση μη σκαλίζεις τη στάχτη να ξανάβρεις φωτιά, κατάσταση Εθνικός Πειραιώς που επι Ρομπέρτο Καλκαντέρα διεκδικούσε πρωταθλήματα και σήμερα ψάχνουν να τον βρούνε στον χάρτη τον λιμανίσιο. Δείχτε με το δάχτυλο όσο γουστάρετε τους “φταίχτες”, δεν θα σας εμποδίσω και δεν θα σας χαρακτηρίσω. Η καταστρόφα, ωστόσο, μένει, όποιος κι αν είναι αυτός που τα ‘κανε σαλάτα περισσότερο απ’ τους υπόλοιπους.

* Όταν η χώρα είχε περισσότερο ανάγκη από ποτέ την αξιωματική αντιπολίτευση, στον ΣΥΡΙΖΑ πλακωνόσαντε για το πόσοι άγγελοι μπορούν να χορέψουν στο κεφάλι της καρφίτσας, αφήνοντας βουλευτές μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού να πάνε κόντρα στην κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Δεν ξέρω πώς να σας το πω παλικάρια και γοργόνες μου, αλλά περισσότερο ταράχτηκαν στην κυβέρνηση από τους έντεκα γαλάζιους που ψαχνόσαντε για τα “κόκκινα δάνεια”, παρά από την κοινοβουλευτική δραστηριότητα των μπορντοροδοκόκκινων. Με τον “προοδευτικό” Ανδρουλάκη, να λέει χαλαρά “ναι” στα ιδιωτικά πανεπιστήμια…

* Το χειρότερο όλων; Οι καραβιές απογοητευμένων μελών και ψηφοφόρων που θα ξεστομίσουν ένα μεγαλοπρεπές “ασταδγιάλα”, θα γυρίσουν τις πλάτες και θα πάνε στα σπίτια τους. Ναι, ναι ξέρω μπορεί να ξανασηκωθούν “κάποτε” απ’ τον καναπέ, αλλά αυτό το “κάποτε” θα μου επιτρέψετε να το μουντζώσω. Βαρέθηκα πια, κουράστηκα πια, έγκωσα πια να αναμένω πότε θα ξαναγίνει πράσινος αυτός ο μαύρος τόπος…

Οπότε, μη με απασχολείτε με πρόσωπα και χειρονομίες την ώρα που η πατάτα Αιγύπτου έχει πάει ενάμιση ευρώ το κιλό, το μπρόκολο καβάλησε τα τρία ευρώ και το σουβλάκι (το σουβλάκι, γαμώ την τρέλα μου!) έπιασε τα τέσσερα ευρώ το τεμάχιο και καλοβλέπει τα πέντε. Οικοδομείστε όσες πλατφόρμες θέλετε, σκαρώστε αφηγήματα ένα σωρό, σκιστείτε στη μάχη των ιδεών, αλλά όταν η μάνα δεν βρίσκει να ταΐσει το παιδί καταλάβετέ το παρακαλώ ότι δεν σας βλέπει κανένας και κανένας δεν σας έχει ανάγκη…

newpost.gr

Ενας κάπως κάποιος

Νόρα Ράλλη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας. Ενας και άλλος κανένας ή, τέλος πάντων, περίπου άλλος και περίπου κανένας. Αυτός ο ένας, πάντως, ήταν κάποιος που σαν κι εκείνον ποιος άλλος; Και αυτός ο κάποιος ήταν κάπως ψηλός και ήθελε να γίνει Γκάλης, αλλά επειδή ήταν κάπως ψηλός και κάπως γενικά και ποτέ ειδικά, έγινε κάπως Γκάλης, δηλαδή ένας απλός μπασκετμπολίστας. Επειδή, όμως, η μαμά του είχε μία βίλα στον Γαλησσά της Σύρου και δεν ήθελε να της τα σύρουν πως το παιδί της ήταν μόνο κάπως ψηλός και κάπως μπασκετμπολίστας, τον πίεσε, τον πίεσε, τον έστειλε και σε ιδιωτικά σχολεία και με τα πολλά τον έκανε γιατρό. Ορθοπεδικό – έτσι, μακρύ μακρύ να γεμίζει το στόμα σου σαν το λες. Εγινε και διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μάλιστα πήρε το διδακτορικό του σε μόλις τέσσερα χρόνια. Μιλάμε για ξουράφα σκέτη ο κάπως κάποιος! Σε τέσσερα μόλις χρόνια διδακτορικό στην Ιατρική, δηλαδή πρωτότυπη έρευνα στην Ιατρική και καταγραφή αποτελεσμάτων και συγγραφή διδακτορικού. Τουλάχιστον υπουργός Υγείας θα έπρεπε να γίνει!
Αυτό έγινε. Υπουργός Υγείας. Πιο πριν έγινε υπουργός Δημόσιας Τάξης (αυτός δηλαδή που στέλνει κάτι πολύ, πάρα πολύ, μα πάρα πάρα πολύ καλούς ανθρώπους να στείλουν κάποιους άλλους, που είναι κάτι σαν ανθρώπους και που για άλλους ανθρώπους αγωνίζονται, στα νοσοκομεία από το ξύλο – ενίοτε και στα νεκροτομεία) και μετά έγινε Υγείας (ώστε να μην μπορούν οι κάπως σαν άνθρωποι να γίνουν καλά ούτε στα νοσοκομεία) και αφού ξεμπέρδεψε με τους κάπως σαν ανθρώπους, έγινε υπουργός Κλιματικής Κρίσης, για να ξεμπερδέψει και με το κάπως σαν περιβάλλον και όπου είναι πράσινο και το κάνει μαύρο, γκάγκανο, κάρβουνο του κερατά και όπου φυτρώνει χορτάρι να γίνει «λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει».
Εγινε και πατέρας. Βέβαια. Επρεπε να δείξει πόσο άνδρας είναι ο κάπως κάποιος βλέπεις, τουτέστιν έπρεπε να αποκτήσει γιο. Για να μπορεί να γραφτεί το εξής (μα τον Αϊ Σιχτίρ, λέξη λέξη αντιγράφω από site): «Μέχρι να γίνει μπαμπάς, ο “κάπως κάποιος” (σ.σ. δεν βάζουμε όνομα, γιατί ματιάζεται εύκολα) έμοιαζε ίσως λίγο πιο απρόσιτος, αυστηρός και με προβεβλημένο αποκλειστικά το πολιτικό του προφίλ. Λογικό αν σκεφτεί κανείς πως διετέλεσε υπουργός Υγείας και μετέπειτα Τουρισμού. Ολα άλλαξαν όμως όταν παντρεύτηκε την τάδε μπαίνοντας δειλά δειλά και στην πιο lifestyle πλευρά της δημόσιας ζωής. Η κατάσταση άλλαξε κι άλλο όταν έγινε πατέρας και δεν μπορεί να σταματήσει να μιλά με υπερηφάνεια για τον κάπως κάποιον Junior». Και παρακάτω, το ίδιο δημοφιλές site γράφει: «Ο κάπως κάποιος συνοδεύει τον μπαμπά του στην κάλπη σε μία ακόμη cute στιγμή τους». Πόσο cute!
Αλήθεια, πόσα χρήματα βγάζει ένας πρόεδρος ΤΕΙ; Τα θυμάσαι τα ΤΕΙ; Τα κάτι σαν παρακατιανά πανεπιστήμια; Πόσο να έβγαζε ένας που ήταν πρόεδρος ενός από αυτά, ας πούμε (τυχαία) του Πειραιά; Που, ας πούμε εντελώς τυχαία, είχε δώσει εντολή τον μήνα Αύγουστο να μην μπαίνει κανείς στη σχολή, ούτε φοιτητής ούτε καθηγητής, και τα παιδιά δεν μπορούσαν να πάρουν ούτε το πρόγραμμα σπουδών τους και οι καθηγητές να μπουν στα γραφεία τους; Πόσα να έβγαζε ένας τέτοιος; Λες να έβγαζε αρκετά ώστε να μπορεί ο κάπως κάποιος γιος του να βρει οικογενειακή περιουσία ικανή ώστε αν την πουλήσει να μπορέσει να αγοράσει κάτι σεμνό και ταπεινό, όπως ένα ακίνητο δίπλα στον Εθνικό Κήπο, που ακόμα είναι πράσινος (θα ’ρθει και αυτού η ώρα του) μόλις 1,2 εκατομμύρια ευρώ;
«Μπήκα στην πολιτική χορτάτος» δήλωσε ο κάποιος, κάπως εξωφρενικά σεμνά. Κι επειδή μπήκε «χορτάτος» δεν κάνει να ασχολούμαστε με τα οικονομικά του, ούτε ας πούμε αν τα μισά χρήματα που έδωσε προήλθαν από εταιρείες που έχουν να κάνουν με τον τουρισμό, του οποίου, εντελώς τυχαία, ήταν υπουργός. Αρα, αν δεν είσαι «χορτάτος» και μπεις στην πολιτική, θα γίνεις κλέφτης. Ενώ αν έχεις χορτάσει ήδη, θα είσαι τίμιος. Αρα η τιμιότητα είναι θέμα χορτασιάς.
Ρε, τι μαθαίνει κανείς από έναν κάπως κάποιον!

www.efsyn.gr

Η κυβερνητική «λύση» για το Κυπριακό: Καταστρέψτε την Κυπριακή Δημοκρατία

Γιατί πάει στη συνάντηση με τον Τατάρ ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης και όχι ένας ειδικός διαπραγματευτής, εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας;

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 

«Λύσσαξε» κυριολεκτικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συνεχιστεί ο διάλογος για την «επίλυση» του Κυπριακού. Κάτι που ασφαλώς δεν θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες, καθόλου κακό. Είναι όμως σήμερα πολύ κακό, όταν η κυβέρνηση της Αθήνας επιδιώκει και η κυβέρνηση της Λευκωσίας αποδέχεται τη «λύση» του Κυπριακού μέσω μιας νεκρανάστασης του εξωφρενικού σχεδίου Ανάν. Και μάλιστα σε μια ακόμα πιο τερατώδη εκδοχή, με εκ περιτροπής προεδρίες και άλλα μέτρα που ολοκληρώνουν τη μετατροπή του κυπριακού κράτους σε «σούργελο», πίσω από το οποίο αποκρύπτεται επιμελώς η μετατροπή του και τυπικά, γιατί ουσιαστικά είναι ήδη, αλλά και οι τύποι έχουν μεγάλη σημασία, σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, της Βρετανίας, του Ισραήλ και της Διεθνούς του Χρήματος, με «ειδικά τραβηκτικά δικαιώματα» της Τουρκίας. 
Ειρήσθω εν παρόδω η Κύπρος περιλαμβάνεται σε όλους τους χάρτες του μεγάλου Ισραήλ, αυτό που παλεύουν τώρα να φτιάξουν στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο με τα όπλα και τις βόμβες. Οι φίλοι μας οι Ισραηλινοί έχουν ελέγξει ήδη την Κύπρο, τουλάχιστον τις ελεύθερες περιοχές, παρακολουθώντας τους πάντες, όπως και στην Ελλάδα, και αγοράζοντας τους πάντες και τα πάντα, χωρίς κατά τα φαινόμενα να ενοχλεί αυτό κανέναν ιδιαίτερα, ούτε τους «ενδοτικούς», ούτε και τους «εθνικόφρονες». Το Χρήμα έχει φαίνεται την ιδιότητα να παράγει (αντ)εθνική ενότητα!
Εννοείται ότι όλοι αυτοί οι «διάλογοι» για την επίλυση του Κυπριακού γίνονται χωρίς την παραμικρή συμμετοχή των ίδιων των λαών, των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, που θα κληθούν να ζήσουν με τους παραλογισμούς που επιβάλλουν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων στις ξενόδουλες ελίτ Αθηνών και Λευκωσίας. Μάλιστα, λέγεται, μένει όμως να επιβεβαιωθεί, ότι ο ΟΗΕ ετοιμάζεται, μετά από εισήγηση της νέας ειδικής απεσταλμένης του, να προτείνει να απαλείψουν τη φόρμουλα περί δημοψηφίσματος για την αποδοχή ή την απόρριψη της τελικής λύσης (που κινδυνεύει όντως να αποδειχθεί «τελική λύση» για τους Ελληνοκύπριους).
Όχι μόνο «λύσσαξε» ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αλλά και επαίρεται γιατί κατάφερε να πετύχει συνάντηση του ΓΓ του ΟΗΕ Γκουτέρες, με τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Χριστοδουλίδη και της «ΤΔΒΚ» Τατάρ. Ο κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι είναι κατά των «δύο κρατών», αλλά στην πράξη δεν έχει αντίρρηση να μεταχειρίζεται ο ΓΓ του ΟΗΕ την Κυπριακή Δημοκρατία και την «ΤΔΒΚ» ως δύο κράτη. Γιατί πάει στη συνάντηση ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης και όχι ένας ειδικός διαπραγματευτής, εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας; Είναι συνάντηση Ελληνοκυπρίων με Τουρκοκυπρίους ή Κυπριακής Δημοκρατίας με «ΤΔΒΚ»;
Λέγεται ότι στη συνάντηση ο Γκουτέρες θα εγχειρίσει στους Χριστοδουλίδη και Τατάρ έγγραφο με το οποίο θα επιχειρήσει να τους δεσμεύσει ακόμα περισσότερο στη «νέα-παλαιά» διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού δια της διαλύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η κυπριακή προεδρία δεν φαίνεται να έχει ιδέα για το τι ακριβώς θα περιέχει αυτό το έγγραφο, δέχτηκε όμως κατά τα φαινόμενα να πάει «γυμνή στα αγκάθια» στη συνάντηση υπό την πίεση του κ. Μητσοτάκη, ολόκληρη η οικογένεια του οποίου υπήρξε πάντα φανατικός και ενεργός οπαδός του σχεδίου Ανάν, αδιαφορώντας για το ότι το σχέδιο αυτό, διαλύοντας το κράτος, θα αφήσει τους Ελληνοκύπριους ως ανυπεράσπιστη και συρρικνούμενη κοινότητα στην ίδια τη χώρα τους, πιασμένη ως σάντουιτς ανάμεσα στην ασφυκτική πίεση των Ισραηλινών, των Αγγλοαμερικανών και των Τούρκων, εις αναζήτηση και μη ευρίσκουσα κηδεμόνα! Αν γίνει κάτι τέτοιο θα εκπληρώσει και τον διακαή πόθο των ελληνικών ελίτ να απαλλαγούν επιτέλους και από την Κύπρο και από το κυπριακό.  
Υπό τις παρούσες συνθήκες, αν η συνάντηση αυτή αποτύχει η ευθύνη θα αποδοθεί στην Κυπριακή Δημοκρατία. Αν πετύχει, η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπει -κυριολεκτικά, όχι ως σχήμα λόγου- ξανά στο δρόμο της καταστροφής! Και σε κάθε περίπτωση η Λευκωσία θα έχει φορτωθεί ξανά με μια νέα τερατωδία που θα φέρει την υπογραφή του Γενικού  Γραμματέα του ΟΗΕ.

Η «διχοτόμηση»
Ο μεγάλος «καημός» του Κυριάκου είναι, όπως λέει ο ίδιος, να αποφευχθεί η διχοτόμηση, τα δύο κράτη στην Κύπρο. Το είπε μάλιστα και μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Σοβαρολογούν ή κοροϊδεύουν την κοινωνία οι Ελλαδίτες και οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί; Αυτοί δεν μπορούν να υπερασπιστούν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των κρατών τους. Πότε αποδέχονται μνημόνια που τα καταστρέφουν και πότε αφήνουν τους Τούρκους να κυκλοφορούν μεταξύ Κάσου και Καρπάθου. Τώρα λένε ότι θέλουν να ανατρέψουν το 1974; Γιατί τότε έγινε η διχοτόμηση, το 1974, με την εισβολή και τον επόμενο χρόνο με τη συμφωνία Κληρίδη-Ντενκτάς για ανταλλαγή των πληθυσμών. Η κυριαρχία πάει με τον λαό, έλεγε ο Θουκυδίδης. ‘Αμα φύγουν οι άνθρωποι από το μέρος τους, δύσκολα θα διεκδικήσουν κυριαρχία.
Αν θέλει πράγματι να αποφύγει τη διχοτόμηση, όπως λέει, ο κ. Μητσοτάκης θα ζήταγε την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο (που είναι ολόκληρη νομικά και έδαφος της Ε.Ε.) και την αντικατάστασή τους είτε από μια ευρωπαϊκή δύναμη (αφού και οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία θέλουν να μπουν στην Ε.Ε.), είτε από μια διεθνή δύναμη του ΟΗΕ. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα επεξέτεινε την κυριαρχία της στο κατεχόμενο σήμερα τμήμα της νήσου, έως ότου οι δύο κοινότητες, χωρίς την απειλή του τουρκικού στρατού και προς τους Ελληνοκύπριους, αλλά και προς πολλούς Τουρκοκύπριους, έβρισκαν μια συμφωνία οργάνωσης των σχέσεών τους.
Το 1974 η Τουρκία, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, όπου κυριαρχούσε ο Κίσσινγκερ, ο ιστορικά πιο διακεκριμένος και ισχυρός εκπρόσωπος του ισραηλινού λόμπυ στην Αμερική, απέσπασε από την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας σχεδόν το μισό νησί.
Αλλά ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε οι Κύπριοι ιθύνοντες ζητάνε στην πραγματικότητα να ανατρέψουν όντως τα δεδομένα του 1974. Αντίθετα, με το σχέδιο Ανάν σε διάφορες παραλλαγές που εξακολουθούν να συζητάνε Λευκωσία και Αθήνα, παρά την απόρριψή του από τη συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, προκρίνουν μια εξέλιξη χίλιες φορές χειρότερη από τη διχοτόμηση (*), δηλαδή να εκχωρήσει ο κυπριακός λαός την κυριαρχία που σήμερα ασκεί τουλάχιστο στις ελεύθερες περιοχές, σε διάφορους τρίτους, δηλαδή στη συλλογική Δύση και στο Χρήμα, μαζί και στην Τουρκία, που, ως σοβαρό κράτος που είναι, δεν θα φύγει ποτέ από την Κύπρο, χωρίς πολύ σοβαρούς λόγους να το κάνει. Για μια ευσύνοπτη κριτική του σχεδίου Ανάν παραπέμπω στο άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη στην Καθημερινή, λίγο μετά το δημοψήφισμα του 2004.

Με τα σχέδια που συζητάνε δεν παίρνουν πίσω αυτό που έχασε ο λαός και το κράτος της Κύπρου το 1974, δίνουν και το υπόλοιπο!
– – – – –
(*) Όταν λέμε ότι η διχοτόμηση είναι χίλιες φορές καλύτερα από τους παραλογισμούς των σχεδίων Ανάν, εννοούμε βέβαια πλήρη διχοτόμηση, πιθανώς και με επιστροφές εδαφών έναντι αναγνώρισης ή και ειδικούς περιοριστικούς όρους για τα τουρκικά στρατεύματα στο νησί ή άλλα μέτρα. Ασφαλώς όχι μια επανένωση δύο κρατιδίων υπό μορφή συνομοσπονδίας που θα ενταχθεί ολόκληρη στην Ε.Ε.. Μια τέτοια λύση θα ήταν απολύτως καταστροφική και θα ενέτασσε από το παράθυρο και την Τουρκία στην ΕΕ, χωρίς εκπλήρωση οποιουδήποτε όρου, με δυσμενέστατες συνέπειες και για την Ελλάδα. Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τη μελέτη της ιστορίας των διεθνών συγκρούσεων είναι ένα: Δεν παίζουμε με την κυριαρχία!
* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα.

Πηγή: kosmodromio.gr

Η γελοία επιχείρηση “κρύψτε τη συναυλία για τα Τέμπη”

Μάνος Χωριανόπουλος

Η συγκλονιστική συναυλία στη μνήμη των 57 θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, είναι υπό κανονικές συνθήκες και ένα τεράστιο μιντιακό γεγονός.
Αν μιλάμε για μια δημόσια σφαίρα, που λειτουργεί κανονικά -όχι με όρους αντικειμενικότητας και πλουραλισμού(ας μην είμαστε αιθεροβάμονες)- αλλά απλά με όρους εμπορικούς. Ήταν μια συναυλία, που αγγίζει κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα, που θα μπορούσε να δει στους πατεράδες και τις μανάδες των Τεμπών τον εαυτό του.
Ήταν μια συναυλία με συγκλονιστικές στιγμές και άρα στιγμές προορισμένες να γίνουν viral, να συζητηθούν να φέρουν τηλεθέαση, ακροαματικότητα, επισκεψιμότητα.
Από το γεμάτο Καλλιμάρμαρο, στην Τάνια Τσανακλίδου και τους Κοινούς Θνητούς και από την παρουσία του Μάλαμα και του Παπακωνσταντίνου στην ίδια συναυλία, στην Ανδρομέδα και στο σπαρακτικό τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά.
Τραγούδια, εικόνες, συναισθήματα και ένας ιερός σκοπός, ένα πάνδημο αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ένα μιντιακό γεγονός από αυτά που διψά το κοινό να καταναλώνει.
Και όμως η συναυλία αντιμετωπίστηκε φοβικά από πολλούς δημοσιολογούντες και πολλά ΜΜΕ, που επέλεξαν να την εξαφανίσουν.
Με ποιο κριτήριο άραγε; Μήπως δεν θα πουλούσε;
Μια σύγκριση με την κάλυψη της συναυλίας της Άννας Βίσση αρκεί. Έπρεπε να υπάρξει μεγάλη κάλυψη στην σπουδαία Άννα Βίσση. Βεβαίως.
Έπρεπε να καλυφθεί με την ίδια και περισσότερη ένταση η συναυλία για τα θύματα των Τεμπών; Πάλι βεβαίως.
Κάντε μια ακόμα σύγκριση στην ένταση της κάλυψης της διαφωνίας μεταξύ οικογενειών για τη συναυλία και στην κάλυψη της συναυλίας.
Θα βρείτε αμέτρητες αναφορές για την κ. Καρυστιανού και τον κ. Πλακιά, αλλά πρέπει να κάνετε τους ντετέκτιβ για να βρείτε τη συναυλία.
Γιατί λοιπόν προσπαθούν ματαίως να εξαφανίσουν κάτι που όλοι θέλουν να δουν;
Όταν έγινε το δυστύχημα των Τεμπών στις 28 Φεβρουαρίου 2023, ο κυβερνητικός μηχανισμός προπαγάνδας ήταν για λίγες μέρες αμήχανος και σε σοκ. Μετά άρχισε το παιχνίδι του “ανθρώπινου λάθους” και των “διαχρονικών ευθυνών” για να φτάσουμε σήμερα στις ύβρεις πληρωμένων κομματόσκυλων προς τους γονείς που ακόμα ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους.
Επειδή όμως την εποχή των Sοcial Media, η επιχείρηση “κρύψτε τα Τέμπη, τους γονείς και τη συναυλία για τα θύματα”, είναι απλώς γελοία, η προσπάθεια αυτή έχει μόνο ένα σκοπό.
Να δείξουν τα κομματόσκυλα πόσο καλά μπορούν να γλείφουν την εξουσία, που ενοχλείται από μια συναυλία.
Το είχαμε πει και όταν είχε γίνει το δυστύχημα, όταν ξεκίνησε η επικοινωνιακή διαχείριση.
Μπροστά στο πάθος του κομματόσκυλου για το χέρι που το ταΐζει, τα ιερά και τα όσια της Ελλάδας, όπως είναι η οικογένεια (στην οποία ομνύει τόσο συχνά η δεξιά), ο πόνος του γονέα και ο σεβασμός στον νεκρό, δεν είναι τίποτα.
Απέναντι σε αυτή τη συμπεριφορά και σε αυτό το “ήθος”, στέκονται οι άνθρωποι που γέμισαν το Καλλιμάρμαρο και οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν.
Κάποιοι θέλουν να ταυτίζονται με μια εντολή από την εξουσία και άλλοι με έναν στίχο του Φοίβου Δεληβοριά.
Ας είμαστε με τους δεύτερους.

Πηγή: news247.gr

«Ευκαιρία», «γενναιότητα» και μειοδοσία

editorial από τον 'Δρόμο' που κυκλοφορεί

από Σύνταξη 

Για 6 συναπτά έτη, το 1977-1983, στην κρατική ΕΡΤ μεταδιδόταν η πολύ πετυχημένη για τα χρόνια εκείνα εκπομπή «Να η ευκαιρία», απ’ όπου ξεπήδησαν πολλά ταλέντα. Η εκπομπή επαναλήφθηκε από το ιδιωτικό κανάλι MEGA τις χρονιές 1990 και 2001, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ο τίτλος «Να η ευκαιρία» έγινε περίπου σύνθημα και άνοιξε τον δρόμο στα τάλεντ σόου, που τότε ήταν ένα πρωτόγνωρο είδος (καμία σχέση πάντως με τα σημερινά σκουπίδια).
Θυμηθήκαμε την εκπομπή διότι η λέξη «ευκαιρία» χρησιμοποιείται κατά κόρον στο πολιτικό σκηνικό για να υποδηλώσει ότι κάτι καλύτερο μπορεί να συμβεί εάν γίνει μια συμφωνία ή μια επένδυση, εάν βγει ο άλφα ή ο βήτα αρχηγός σε ένα κόμμα, εάν απορροφηθούν πολλά κονδύλια από τα ΕΣΠΑ κ.ο.κ. Η λέξη χρησιμοποιείται και για το άμεσο μέλλον των κομμάτων, π.χ.: «Δίνεται δεύτερη ευκαιρία σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ από τις εσωκομματικές κάλπες», «Μεγάλη ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ να εκμεταλλευτεί την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ», «Δεν πρέπει να δοθεί δεύτερη ευκαιρία στον Κασσελάκη» κ.λπ. Βέβαια όλα τα συστημικά κόμματα συναινούν ότι το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας αποτελεί «ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα», «χρυσή ευκαιρία ριζικής μεταμόρφωσης της οικονομίας», «ευκαιρία χωρίς προηγούμενο για τη χώρα μας»…
Είναι εντυπωσιακό πως το 2019, όταν κέρδισε τις εκλογές ο Μητσοτάκης, ο κ. Καρακούσης σε άρθρο του με τίτλο «Η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας» ανέφερε: «Η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί από φτωχή συγγενής σε πολύφερνη νύφη και να αποκτήσει μοναδική ευκαιρία προόδου και ανάπτυξης… Το σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αναδείξει την Ελλάδα ως χώρα ευκαιρίας και δυνατοτήτων για μεγάλες επενδύσεις προκαλεί όντως το ενδιαφέρον των ξένων, είτε πρόκειται για κρατικές οντότητες είτε για αμιγώς επιχειρηματικά σχήματα».
Το «χώρα ευκαιρίας» συνειρμικά παραπέμπει στο «σημαία ευκαιρίας» του εφοπλιστικού ευαγούς κόσμου, που ξέρει πώς να απαλλάσσεται από υποχρεώσεις και να αποσπά φοροελαφρύνσεις, θαλασσοδάνεια, δουλικές σχέσεις εργασίας στα πλοία. Όμως πρόσφατα μπλέχτηκε η «ευκαιρία» με τη «γενναιότητα», ειδικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και απέναντι στις παραγγελιές για «συνεργασία» και «συνεκμετάλλευση». Σταχυολογούμε εντελώς πρόσφατες δηλώσεις Μητσοτάκη και Γεραπετρίτη:
Μητσοτάκης, από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ: «Να αδράξουμε την ευκαιρία για χάραξη ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Θα πρέπει να είμαστε αρκετά γενναίοι και σοφοί για να αδράξουμε την ευκαιρία» (27/9/2024).
Γεραπετρίτης, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές: «Η δικιά μου προδιάθεση, με την εντολή του πρωθυπουργού, είναι να αγγίξουμε με γενναιότητα τα θέματα τα οποία μας ταλανίζουν επί δεκαετίες» (7/11/2023).
Πάλι Γεραπετρίτης: «Επιτρέψτε μου να σας πω ότι πρέπει και για σας να λειτουργεί διδακτικά η ιστορία με τις Πρέσπες. Ένα σύνθετο θέμα το έλυσε η προηγούμενη κυβέρνηση, οφείλω να πω, με αρκετή γενναιότητα, και επέμεινε, παρά τις κραυγές… Όταν υπάρχει θέληση και πολιτική βούληση μπορεί να λυθούν τα πράγματα, πολλές φορές κόντρα και στο λαϊκό συναίσθημα… Η ακινησία και η αδράνεια στο Κυπριακό, η έλλειψη πολιτικής γενναιότητας, οδήγησε δυστυχώς σε πιο ακραίες θέσεις την Τουρκία» (ΣΚΑΪ, 1/8/2024).
Το κερασάκι ήρθε με την πρωτοφανή δήλωση του υπουργού που έκανε τεμενάδες στον Ερντογάν μέσα στο Μαξίμου: «Δεν με νοιάζει αν με πουν μειοδότη… Αν είναι να αφήσω μια μεγάλη παρακαταθήκη για τη χώρα μου για τις επόμενες γενιές, μια γειτονιά η οποία θα είναι ήρεμη, μια Ελλάδα της αυτοπεποίθησης, της σταθερότητας, της υπερηφάνειας, ας χαρακτηριστώ και μειοδότης» (ΣΚΑΪ, 4/10/2024).
Κάτι χοντρό σκαρώνεται στο Αιγαίο και στη Ν.Α. Μεσόγειο. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, έχει πρόβλημα. Η κυβέρνηση σχεδόν το ανακοινώνει, αλλά η «αντιπολίτευση» διαγκωνίζεται για το ποιος θα νικήσει τον Μητσοτάκη σε 3 χρόνια και ψάχνει για αρχηγούς ή διαλύεται σε τελματώδες, νοσηρό κλίμα. Σε όλες τις διεργασίες πάντως δεν ακούμε κουβέντα γι’ αυτά τα θέματα.
Κάτι χοντρό σκαρώνεται (π.χ. προωθείται η δορυφοροποίηση της χώρας υπό την Τουρκία και είμαστε έτοιμοι για «γενναίες» παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων). Και επειδή αυτά γίνονται σε στιγμή πολέμων, ενός «επάνω» (Ουκρανία) και ενός «κάτω» (Μέση Ανατολή), οι κίνδυνοι για Κύπρο και Ελλάδα είναι τεράστιοι.
Ο πολιτικός κόσμος με «περηφάνια» και «γενναιότητα» ανεμίζει τις σημαίες της υποτέλειας, σαν χώρα με σημαία ευκαιρίας, σαν χώρα ευκαιρίας, έτοιμη να αυτοακρωτηριαστεί προς χάριν των Μεγάλων Ηγητόρων του Δυτικού, πλήρως ΝΑΤΟποιημένου κόσμου. «Να η ευκαιρία» της εθνικής μειοδοσίας. «Να η ευκαιρία» του πλουτισμού μέσα από την αποικιοποίηση της χώρας….
Αυτοί ανεμίζουν αυτές τις σημαίες. Εμείς; Παρατηρητές, σκέτο; Βυθισμένοι στον υποκειμενισμό; Χωρίς Πολιτική και χωρίς Λόγο συνεκτικό και εναλλακτικό; Θραυσματοποιημένοι στην ατομικότητά μας και τις αναρτήσεις; Χωρίς επίγνωση της σύνδεσης του εθνικού και κοινωνικού στοιχείου; Χωρίς αίσθηση ότι χρειάζεται κάτι ποιοτικά διαφορετικό; Το συνολικό υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας μας καλεί: Ας ανεμίσουμε τη σημαία της θετικής απάντησής του, ας αδράξουμε όλες τις ποιοτικές και ποσοτικές προϋποθέσεις της επίλυσής του!

Πηγή: edromos.gr

Αθωώθηκε η ελληνική Δικαιοσύνη

Μεγάλη στιγµή για την ελληνική ∆ικαιοσύνη.

Κώστας Βαξεβάνης

Βρέθηκε αντιµέτωπη µε τις κατηγορίες της εύνοιας στους ισχυρούς, της χειραγώγησης από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και της εξάρτησης από συµφέροντα και αθωώθηκε. ∆ηµοσιογράφοι της «Εφηµερίδας των Συντακτών», των Reporters United και ο δηµοσιογράφος Θανάσης Κουκάκης, οι οποίοι οδηγήθηκαν στα αστικά δικαστήρια από τον πρώην διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου Γρηγόρη ∆ηµητριάδη, αθωώθηκαν, αθωώνοντας ταυτόχρονα τη ∆ικαιοσύνη από όλα αυτά που της καταλογίζει η ίδια της η λειτουργία στην Ελλάδα.
∆ύο δικαστές έκριναν τα δηµοσιεύµατα που συνέδεαν τον Γρ. ∆ηµητριάδη µε τις υποκλοπές και αποφάσισαν ότι οι δηµοσιογράφοι και κατ’ επέκταση η δηµοσιογραφία που δικαζόταν µαζί τους είχαν κάθε δικαίωµα να γράψουν όσα έγραψαν.
Οποιος πανηγυρίζει για την αθωωτική απόφαση υπέρ των συναδέλφων έχει απόλυτο δίκιο. Υπάρχει όµως µια πλευρά της υπόθεσης η οποία ξεπερνά το στενό πλαίσιο της προσωπικής δικαίωσης για τον καθένα από αυτούς που βρέθηκαν να δικάζονται επειδή έκαναν τη δουλειά τους. ∆ιαφαίνεται ότι τα ελληνικά δικαστήρια αρχίζουν («αναγκάζονται» είναι µάλλον το σωστό) να λειτουργούν µέσα στα όρια που προβλέπει για τον Τύπο η Ευρωπαϊκή Σύµβαση για τα ∆ικαιώµατα του Ανθρώπου (ΕΣ∆Α) και όχι τα γούστα και οι εφευρέσεις εξαρτηµένων ή φοβισµένων δικαστών.
Θα το γράψω χωρίς περιστροφές και εξωραϊσµούς. Μερικά µέσα ενηµέρωσης στην Ελλάδα, ίσως λιγότερα από δέκα, σηκώνουν το βάρος της δηµοσιογραφίας που αντιστέκεται και συγκρούεται. Το τίµηµα πολλές φορές είναι µεγάλο.
Το Documento είναι το Μέσο εκείνο στο οποίο συµπυκνώνονται όλα όσα έχουν εντοπιστεί από διεθνείς οργανισµούς ως παραβιάσεις της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα (λίστα Λαγκάρντ, κόψιµο διαφήµισης, δολοφονία προφίλ δηµοσιογράφων, φυσικές επιθέσεις και συµβόλαια θανάτου, συκοφαντικές επιθέσεις από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, πάνω από εκατό µηνύσεις και αγωγές από υπουργούς, ισχυρούς επιχειρηµατίες, δικαστικούς και πολιτικά πρόσωπα). Οι µηνύσεις και οι αγωγές χρησιµοποιούνται για να µας εκφοβίσουν, να µας γονατίσουν οικονοµικά και για να δηµιουργήσουν στην κοινή γνώµη την εικόνα της δηµοσιογραφίας που είναι σε στενή υποδικία και ως εκ τούτου είναι ύποπτη.
Αυτοί που κάνουν τις µηνύσεις και τις αγωγές επιχειρούν αφενός να αποφύγουν την απάντηση στα δηµοσιογραφικά ερωτήµατα που υποχρεούνται να απαντήσουν και αφετέρου να ανοίξουν τον δρόµο της τιµωρίας για τους ανυπάκουους και ενοχλητικούς.
Η απόφαση που βγήκε υπέρ των δηµοσιογράφων, απορρίπτοντας τα επιχειρήµατα του ∆ηµητριάδη, είναι ανάµεσα στις ιστορικές που έχουν εκδοθεί και βοηθούν να παγιωθεί η νοµολογία προστασίας των δηµοσιογράφων. Ηδη οι δίκες του Documento έπειτα από µηνύσεις και αγωγές των Ανδρέα Βγενόπουλου, Λίνας Στουρνάρα, Χαράλαµπου Αθανασίου και φυσικά της Μαρέβας Γκραµπόφσκι-Μητσοτάκη έχουν δικαιώσει τη δηµοσιογραφία έναντι των διωκτών της, παραπέµποντας απευθείας σε όσα προβλέπονται στο ελληνικό σύνταγµα και στους ευρωπαϊκούς νόµους.
Εχει ιδιαίτερη σηµασία ότι η νέα απόφαση αφορά ισχυρό πρόσωπο της εξουσίας (διευθυντή πρωθυπουργικού γραφείου και ανιψιό του Μητσοτάκη) ο οποίος ήταν ενάγων και παρ’ όλα αυτά επιβεβαιώνει το δικαίωµα του δηµοσιογράφου να ελέγχει και να κρίνει προς όφελος του δηµόσιου συµφέροντος. Εχει επίσης σηµασία ότι τα συγκεκριµένα δηµοσιεύµατα ήταν σκληρά και θα µπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν στη γνωστή τακτική των ελληνικών δικαστηρίων: δηλαδή να αποδεχτούν µεν οι δικαστές την αλήθεια όσων γράφονταν αλλά να επιλέξουν να κλείσουν το µάτι στον ισχυρό αποφασίζοντας ότι ο δηµοσιογράφος δεν τήρησε το αναγκαίο µέτρο. Οχι µόνο δεν το έκαναν, αλλά υιοθέτησαν πλήρως το πνεύµα του άρθρου 10 της ΕΣ∆Α και οδήγησαν σε αθώωση.
Το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο έχει πάρει εκατοντάδες αποφάσεις υπέρ δηµοσιογράφων µε βάση το άρθρο 10 και τη σχετική νοµολογία γύρω από αυτό, οι οποίες σε κάθε αθώωση δηµοσιογράφου που έχουν καταδικάσει πριν τα δικαστήρια της χώρας του επαναλαµβάνουν συνεχώς ότι οι δηµοσιογράφοι έχουν δικαίωµα και υποχρέωση να διατυπώνουν σκληρή, υπερβολική, ακόµη και άδικη κριτική όταν γράφουν για δηµόσια πρόσωπα και πολύ περισσότερο για πολιτικά πρόσωπα. Τα πρόσωπα αυτά οικειοθελώς προσέρχονται στον δηµόσιο βίο και θέτουν τον εαυτό τους υπό δηµόσιο έλεγχο. Ακριβώς στο πνεύµα αυτό το δικαστήριο απεφάνθη: «Τα όρια της ανεκτής κριτικής ενός πολιτικού είναι ευρύτερα από αυτά ενός κοινού ανθρώπου. Σε αντίθεση µε τον δεύτερο, ο πρώτος εκτίθεται συνειδητά και αναπόφευκτα σε έναν ενδελεχή έλεγχο των πράξεων, των δηλώσεων και των ιδεών του, τόσο από τους δηµοσιογράφους όσο και από τους πολίτες, και συνεπώς οφείλει να επιδεικνύει µεγαλύτερη ανοχή». Στο αµερικανικό δίκαιο τα πράγµατα είναι ακόµη πιο προστατευτικά για τον δηµοσιογράφο. Πρέπει ο κρινόµενος από τον δηµοσιογράφο να αποδείξει ότι υπήρχε δόλος ακόµη και σε ένα δυσφηµιστικό δηµοσίευµα και όχι ο δηµοσιογράφος ότι δεν υπήρχε.
Σε µια άλλη απόφαση δικαστηρίου αντίστοιχου συµβολισµού αλλά και επίδειξης ισχύος, που αφορούσε αγωγή της Μαρέβας Γκραµπόφσκι-Μητσοτάκη εναντίον µου και εναντίον του Documento, το δικαστήριο είχε θέσει ακριβώς το ίδιο σκεπτικό: «Από το περιεχόµενο των δηµοσιευµάτων τα πραγµατικά περιστατικά που αποτελούν τον πυρήνα της είδησης είναι αληθινά ακριβή και αντικειµενικά και απηχούν την πραγµατικότητα που γνώριζε µέσω της δηµοσιογραφικής έρευνας που είχε πραγµατοποιήσει προ της σχετικής δηµοσίευσης ο δηµοσιογράφος. Η ενάγουσα (Μαρέβα Γκραµπόφσκι) λόγω της θέσης της στον δηµόσιο βίο θα πρέπει να επιδεικνύει µεγαλύτερη ανοχή στην κριτική και στον έλεγχο των πράξεών της, ακόµη και στην έντονη κριτική, µε δυσµενείς χαρακτηρισµούς και εκφράσεις, ως εν προκειµένω, αλλιώς θα επιβαλλόταν καθήκον σιγής στον Τύπο».
Οι αγωγές εναντίον των δηµοσιογράφων είναι ακριβώς προσπάθεια επιβολής σιγής στον Τύπο και όχι αποκατάστασης της υπόληψης του ισχυρού µηνυτή.
Από τον Απρίλιο του 2022 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει διατυπώσει πρόταση οδηγίας για να αντιµετωπιστούν αυτές οι µεθοδευµένες αγωγές ισχυρών προσώπων εναντίον των δηµοσιογράφων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν φαίνεται πρόθυµη να ενσωµατώσει τη σχετική πρόταση στο εθνικό δίκαιο, όπως συµβαίνει και µε άλλα µέτρα προστασίας του Τύπου.
Πολύ πρόσφατα η ΕΣΗΕΑ, και αφού εν τω µεταξύ παρήλθαν δεκάδες αγωγές και µηνύσεις εναντίον του Documento µε αξιώσεις εκατοµµυρίων, µπήκε σε τροχιά θεσµικής προστασίας των δηµοσιογράφων, αντιλαµβανόµενη ότι ο ρόλος της δεν είναι µόνο συντεχνιακές διεκδικήσεις αλλά η διαφύλαξη της ίδιας της δηµοσιογραφίας.
Τα πολιτικά πρόσωπα γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι αγωγές µέσω των οποίων επιχειρούν τη σιωπή του δηµοσιογράφου στην πραγµατικότητα δεν έχουν νοµικά ερείσµατα. Γνωρίζουν όµως επίσης ότι υπάρχουν δικαστές και εισαγγελείς στην ελληνική ∆ικαιοσύνη που θα ανταποκριθούν στην αόρατη επιταγή του ισχυρού να τιµωρηθεί ο ενοχλητικός δηµοσιογράφος.
Υπάρχει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγµα που αποδεικνύει την πρακτική αυτή και σχετίζεται µε την ιστορία του Documento αυτά τα οκτώ χρόνια. Από τις δεκάδες µηνύσεις που έχουν γίνει εναντίον της εφηµερίδας και οι οποίες τελικώς καταλήγουν σε αθώωση, ελάχιστες έχουν αρχειοθετηθεί από την εισαγγελία. Η µεγάλη πλειονότητα των µηνύσεων οδηγείται στο ακροατήριο όχι γιατί υπάρχει νοµική βάση για τη δίωξη αλλά για να ικανοποιηθεί ο ισχυρός µηνυτής. Η δε µεγάλη πλειονότητα των κατηγορητηρίων είναι νοµικά προβληµατική, αφού αντιγράφουν (copy paste!) τις κατηγορίες του µηνυτή αντί των συµπερασµάτων του εισαγγελέα, πράγµα το οποίο απαγορεύεται.
Η αθωωτική απόφαση των δηµοσιογράφων στους οποίους έκανε αγωγή ο ∆ηµητριάδης προστίθεται στην ελληνική νοµολογία που δηµιουργήθηκε από αγώνες µεµονωµένων δηµοσιογράφων και όχι του κλάδου συνολικά, οι οποίοι επί χρόνια διώκονται, κατηγορούνται, ταλαιπωρούνται και απαξιώνονται. Η ελληνική ∆ικαιοσύνη βρέθηκε αυτήν τη φορά αθώα του εγκλήµατος που συνήθως διαπράττει, τουτέστιν να συντάσσεται και να ικανοποιεί τους ισχυρούς.

koutipandoras.gr

Πεχλιβάνης (Φινάλε) - Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Συναυλία μνήμης για τα Τέμπη - Καλλιμάρμαρο 2024

Πεχλιβάνης

Στίχοι - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μια νύχτα θα `ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν / αέρας Πεχλιβάνης / να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν / μόλις τον ανασάνεις. / Θα `χει θυμάρι στα μαλλιά, βρε αμάν αμάν / κράνα για σκουλαρίκια / και μες στο στόμα θα γυρνά, βρε αμάν αμάν /  ρητορικά χαλίκια.

Θα κατεβεί σαν άρχοντας, βρε αμάν αμάν / θα κατεβεί σαν λύκος / να πάρει χρώμα και ζωή, βρε αμάν αμάν / της μοναξιάς ο κήπος. / Τα μελισσάκια θα γυρνούν, βρε αμάν αμάν / γύρω απ’ τις πολυθρόνες / και το νερό το κρύσταλλο, βρε αμάν αμάν / θα ρέει απ’ τις οθόνες.

Αγέρα να `σαι τιμωρός, βρε αμάν αμάν / να `σαι και παιχνιδιάρης / κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, βρε αμάν αμάν / να `ρθεις να μου την πάρεις,  / για να κοιτάει από ψηλά, βρε αμάν αμάν / του κόσμου τη ραστώνη,  / να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρε αμάν αμάν / το περσινό το χιόνι.

Αν ο Τσίπρας…

Αυτά στο πρόσφατο παρελθόν. Τώρα οι σεφ της σχολής Κασσελάκη απαιτούν πάλι να μιλήσει για την αποκατάσταση της εσωκομματικής δημοκρατία

Θανάσης Καρτερός

Αν ο Τσίπρας… Αυτό το «αν» φαίνεται πως προσδίδει νοστιμιά στα άνοστα της πολιτικής κουζίνας. Εξού και το χρησιμοποιούν διάφοροι σεφ. Και το σερβίρουν με βλίτα, πατάτες ή και κολοκύθια με τη ρίγανη. Αν…, αναλόγως με τη συνταγή και τις ανάλογες ορέξεις καθενός. Όποιον μιντιακό ή διαδικτυακό φούρνο κι αν ανοίξεις το βρίσκεις να ψήνεται.

Τελευταίο είναι το ζεστό-ζεστό του Κασσελάκη στον Χατζηνικολάου. Αν ο Τσίπρας «επιθυμεί να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής, το πιο έντιμο πράγμα θα ήταν να κατέβαινε απέναντί μου ως υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ». Νόστιμο, ε; Συμβουλές εντιμότητας στον Τσίπρα! Και η απαραίτητη δοξαστική δάφνη, που απαντάται σε όλες τις συνταγές του Κασσελάκη: «απέναντί ΜΟΥ».

Πολύ μαγειρεύτηκε και καταναλώθηκε επίσης το άλλο: Αν ο Τσίπρας μιλούσε στις εκλογές που ανέδειξαν τον Κασσελάκη πρόεδρο του κόμματος, τότε δεν θα είχαμε τον τραγέλαφο της τελευταίας χρονιάς. Αλλά δεν μίλησε και συνεπώς αυτός με τη σιωπή του «έφερε» τον μετέπειτα έκπτωτο. Έπρεπε να διατάξει δηλαδή σαν αυστηρός μπαμπάς τα παιδιά του τι να φάνε και τι όχι.

Καταναλώθηκε όμως και το εντελώς αντίθετο έδεσμα: Αν ο Τσίπρας σώπαινε -στο Συνέδριο-, τότε θα πορευόταν ο Κασσελάκης προς το πεπρωμένο της κολυμπήθρας του χωρίς την «υπονόμευση της νομενκλατούρας», που τελικά κατέληξε στη μομφή και στην έκπτωσή του. Μίλησε όμως και άρα είναι υπονομευτής και ένοχος για τα θλιβερά μετέπειτα. Όπερ έδει δείξαι.

Αυτά στο πρόσφατο παρελθόν. Τώρα οι σεφ της σχολής Κασσελάκη απαιτούν πάλι να μιλήσει για την αποκατάσταση της εσωκομματικής δημοκρατίας. Και προειδοποιούν ότι η σιωπή του μεταφράζεται σε διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο δε αρχιμάγειράς τους τον προκαλεί όχι απλώς να μιλήσει, αλλά, αν είναι έντιμος, να αναμετρηθεί μαζί του. Έλα, αν σου βαστάει, να δούμε ποιος μαγειρεύει καλύτερα.

Εδώ η γαστριμαργία σηκώνει τα χέρια. Τι διάολο να φάμε, κύριοι; Και πώς θα το χωνέψουμε; Ο Τσίπρας έφερε τον Κασσελάκη, ο Τσίπρας υπονομεύει τον Κασσελάκη, οι ίδιοι που καταχάρηκαν όταν δεν μίλησε αργότερα εξοργίστηκαν όταν μίλησε και οι ίδιοι που τον κατάγγειλαν όταν μίλησε σήμερα τον καλούν να μιλήσει. Ακόμα και το τουρλού έχει μια λογική, αυτό όμως είναι πολύ μπερδεμένο.

Τρικυμία στην κουζίνα εν ολίγοις. Μαγειρική της συμφοράς, που ανακατεύει ιδιοτέλεια, πονηριά και μνημειώδη ανοησία. Φαντασιώνονται τον Τσίπρα σε ρόλο άβουλου υπηρέτη: Μίλα, βρε, όταν τους συμφέρει. Σώπα, βρε, όταν δεν τους συμφέρει. Και δεν υπάρχει κανένα μυστικό εδώ. Τον Τσίπρα ονειρεύονται σερβιρισμένο στο πιάτο. Αυτή είναι η αλήθεια της κουζίνας τους.

Καλώς, αλλά ας προσέξουν λίγο. Γιατί αν το «αν ο Τσίπρας…» πάρει καμιά μέρα απάντηση από τον ίδιο τον Τσίπρα, αυτή μπορεί να μην τους φανεί και τόσο νόστιμη…

www.avgi.gr

Τα ΜΜΕ που «φοβήθηκαν» τη συναυλία για τα Τέμπη...

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Γιατί προσπάθησαν να «αποφύγουν» μια συναυλία που παρακολούθησαν εκατομμύρια άνθρωποι;

Σχεδόν εξαφανισμένη σε πολλά από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ η χθεσινοβραδινή μεγαλειώδης συναυλία στο Καλλιμάρμαρο για τα θύματα των Τεμπών. Σαν να μη συνέβη ποτέ...

Δεν είναι σοφό ωστόσο αυτό που κάνουν. Δεν λέω, να στηρίξουν το καθεστώς Μητσοτάκη θέλουν, αλλά τα να αντιμετωπίζουν τόσο φοβικά μία συναυλία για την οποία γίνεται τεράστιος ντόρος είναι εν τέλει, δικό τους μείον. Αυτοί χάνουν. Και όχι μόνο σε αξιοπιστία...

Και ας αφήσουμε τους 40 χιλιάδες θεατές που βρέθηκαν στο sold out Καλλιμάρμαρο. Ξέρετε πόσοι συνδέθηκαν διαδικτυακά για να παρακολουθήσουν live τη συναυλία μέσω internet (στο εξαιρετικό estage.gr) απ' όλη την Ελλάδα; Περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια μοναδικοί χρήστες, 1,3 εκατομμύρια διαφορετικοί λογαριασμοί. Αυτό σημαίνει ότι το είδαν σαφώς πολλοί περισσότεροι μια και από τον κάθε λογαριασμό δεν έβλεπε μόνο ένας. Τις παρέες που μαζεύτηκαν στα σπίτια αν υπολογίσετε θα καταλάβετε. Αφήστε δε τις πλατείες και τα μαγαζιά που πολλαπλασιάζουν ακόμα περισσότερο τα ασύλληπτα, ούτως ή άλλως, νούμερα.

Γι' αυτό δεν είναι και τόσο σοφό να μην ασχολείσαι με μία συναυλία που είδε η μισή Ελλάδα. Υπάρχει και η άλλη μισή θα πείτε. Σωστά. Υπάρχουν βέβαια και 57 νεκρά παιδιά... 

www.efsyn.gr

Η ταχεία πυρηνικοποίηση της κρίσης

Ο πλανήτης ζει στον ρυθμό δύο πυρηνικών κρίσεων. Η μία στο μέτωπο της Ουκρανίας. Η άλλη, μάλλον αμεσότερη, στο μέτωπο Ισραήλ-Ιράν. Η πυρηνικοποίηση της περιοχής μας αλλά και του πολέμου επίκειται

Θέμης Τζήμας

Ο πλανήτης ζει στον ρυθμό δύο πυρηνικών κρίσεων. Η μία βρίσκεται στο μέτωπο της Ουκρανίας. Η χρήση δυτικών όπλων μεγάλου βεληνεκούς με στόχο έως και τη Μόσχα, την οποία απαιτεί ο Ζελένσκι και σκέφτεται να επιτρέψει ο Μπάιντεν, είναι ενδεχόμενο να οδηγήσει σε χρήση πυρηνικών όπλων από τη Ρωσία, ιδίως εφόσον το πυρηνικό της δόγμα αναθεωρηθεί.

Η άλλη, η οποία είναι μάλλον αμεσότερη έχει να κάνει με το Ισραήλ και το Ιράν. Όπως έχει προκύψει πια με σαφήνεια, το Ισραήλ σχεδιάζει και απειλεί με κάποιου είδους πυρηνική επίθεση εναντίον του Ιράν. Τυχόν επίθεση με διατρητικές βόμβες εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν (η οποία παρεμπιπτόντως δεν μπορεί να λάβει χώρα χωρίς άμεση συνδρομή τουλάχιστον από τις ΗΠΑ) πέρα από καταφανώς παράνομη κατά το διεθνές δίκαιο δεδομένου ότι πρόκειται για πολιτικές εγκαταστάσεις, θα ισοδυναμεί με χρήση πυρηνικών όπλων κάποιου μεγέθους. Ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει αναγνωρίσει αυτό το ενδεχόμενο, ακριβώς διατυπώνοντας τη θέση ότι δεν το επιθυμεί. Προσοχή: δεν λέει στο Ισραήλ το περιβόητο “don’t” που διατύπωσε στο Ιράν για τη νόμιμη απάντηση του τελευταίου στο Ισραήλ, απλώς το «αποτρέπει», με ό,τι αυτό σημαίνει.

Το γεγονός ότι προέβη στη σχετική δήλωση μπορεί να σημαίνει ότι θέλει όντως να το αποτρέψει ή εξίσου μπορεί να σημαίνει ότι βλέπουμε το γνωστό εδώ και δεκαετίες παιχνίδι των ΗΠΑ με το Ισραήλ: όταν το Ισραήλ το «παρακάνει», οι ΗΠΑ κάνουν τις ανήξερες ή και δυσαρεστημένες αλλά κατά τα λοιπά παρέχουν όλη την αναγκαία υποστήριξη και από κοινού σχεδιασμό. Άλλωστε, στα τελευταία της τραγικής του θητείας, ο πρόεδρος Μπάιντεν φρόντισε να τονίσει ότι κανείς άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έχει κάνει για το Ισραήλ τόσα, όσα ο ίδιος (τιμητική ομολογουμένως δήλωση εν μέσω γενοκτονίας). Αν οι ΗΠΑ θέλουν όντως να σταματήσουν μια επίθεση του Ισραήλ μπορούν να το πράξουν. Αν η επίθεση λάβει χώρα θα είναι γιατί το επέτρεψαν.

Το Ιράν είναι αμφίβολο κατά πόσο μπορεί να προστατεύσει απολύτως τις πυρηνικές του εγκαταστάσεις. Είναι βέβαιο δε, ότι αν δεχτεί επίθεση θα απαντήσει με τον ίδιο τρόπο. Θα συνεχίσει δε, να απαντάει έως ότου πετύχει και αυτό τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ισραήλ ή/ και έως ότου να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Όπως έχουμε ξαναγράψει, η μεγάλη διαφορά είναι ότι ένα πυρηνικό χτύπημα στο Ιράν θα είναι καταστροφικό για το ίδιο και για τους γείτονές του αλλά ένα αντίστοιχο χτύπημα στο Ισραήλ θα το ερημοποιήσει. Μαζί με αυτό δε, όλη η περιοχή συμπεριλαμβανομένων της Ελλάδας και της Κύπρου θα μολυνθεί. Οι συνέπειες για την Ανατολική Μεσόγειο και τους λαούς μας θα είναι ανυπολόγιστες.

Γιατί λοιπόν το Ισραήλ παίζει αυτό το χαρτί; Πρώτον, γιατί προφανώς έχει φτάσει σε απελπιστικό βαθμό από στρατιωτικής απόψεως. Ο μαζικός βομβαρδισμός από το Ιράν προκάλεσε προφανώς σοκ. Επιπλέον, οι ειδήσεις από το μέτωπο του Λιβάνου είναι εξίσου κακές. Κάθε μέρα το Ισραήλ μετρά δεκάδες νεκρών και τραυματιών απέναντι σε μια Χεζμπολάχ, την οποία το Ισραήλ θεωρούσε ότι είχε απονευρώσει. Ο συμβατικός πόλεμος του Ισραήλ εξελίσσεται καταστροφικώς.

Δεύτερον, ίσως να θεωρεί ότι οι δικές του πυρηνικές εγκαταστάσεις είναι επαρκώς προφυλαγμένες. Πρόκειται για εν δυνάμει ολέθριο υπολογισμό. Αρκεί ένα λάθος για να καταστρέψουν πρώτα απ’ όλα τη δική τους χώρα και το δικό τους λαό. Υπάρχει μια σχεδόν χιτλερική, διεστραμμένη λογική καταστροφής ακόμα και του δικού τους λαού στο πλαίσιο της καταστροφής του εχθρού.

Τρίτον, το Ισραήλ είναι πιθανό να διαπραγματεύεται δια αυτού του τρόπου με τις ΗΠΑ. Προτάσσει το πυρηνικό πλήγμα όπως και το αντίστοιχο στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Ιράν, προκειμένου να αναγκάσει τις ΗΠΑ να συνδράμουν είτε σε μια απόπειρα δολοφονίας του Χαμενεΐ, είτε και σε έναν εκτεταμένο πόλεμο εναντίον του Ιράν.

Ακόμα και στην τελευταία περίπτωση όμως, το ταμπού της χρήσης πυρηνικών πληγμάτων έχει θρυμματιστεί (με το Ισραήλ δεν ήταν ποτέ ακριβώς ταμπού άλλωστε). Η πυρηνικοποίηση της περιοχής μας αλλά και του πολέμου επίκειται.

kosmodromio.gr

Πόλεμος, οικονομία και κοινωνία: Ποιο είναι το μέλλον του Ισραήλ;

του Ζαφείρη Χατζηδήμου

Η άσχημη εσωτερική κατάσταση στο Ισραήλ έχει επιδεινωθεί δραματικά σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, με καθοριστικές επιπτώσεις από τον πόλεμο κατά της Χαμάς και της Χεζμπολάχ με τα έξοδα για την διεξαγωγή αυτού του πολέμου να έχουν εκτοξευτεί στα ύψη και η ισραηλινή κοινωνία να νιώθει τις επιπτώσεις καθημερινά, με αυξανόμενη ένταση και μέγεθος.
Ο Βενιαμίν Νετανιάχου διατηρεί την εξουσία με τη συμμαχία ακροδεξιών και θρησκευτικών κομμάτων, όπως το Otzma Yehudit και η Θρησκευτική Σιωνιστική Παράταξη, τα οποία υποστηρίζουν σκληρές εθνικιστικές πολιτικές και προωθούν τη συνέχιση των στρατιωτικών επιχειρήσεων- και από την άλλη – η σύγκρουση του υπ. Αμυνας Γ. Γκαλάντ με τον Β. Νετανιάχου γνα ίνεται σφοδρότερη μέρα με τη μέρα.
Η πόλωση της ισραηλινής πολιτικής σκηνής έχει οξυνθεί, με την κυβέρνηση να βρίσκεται αντιμέτωπη με έντονες κοινωνικές αντιδράσεις, κυρίως λόγω του ζητήματος των ομήρων που κρατάει η Χαμάς.
Οι οικογένειες των ομήρων από την Χαμάς συνεχίζουν να οργανώνουν μαζικές διαδηλώσεις, κατηγορώντας την κυβέρνηση για αναποτελεσματικότητα στην απελευθέρωση των δικών τους ανθρώπων.

Οικονομικές επιπτώσεις
Η οικονομία του Ισραήλ τον τελευταίο χρόνο, από τον Οκτώβριο του 2023 μέχρι τον Οκτώβριο του 2024, έχει επιβαρυνθεί σημαντικά εξαιτίας του πολέμου με τη Χαμάς και της κλιμάκωσης των συγκρούσεων με τη Χεζμπολάχ στον βορρά. Οι αναλυτές επισημαίνουν ότι ο πληθωρισμός βρίσκεται σε αυξητική πορεία, με τις τιμές να αυξάνονται λόγω της πολεμικής κατάστασης, της αύξησης των δημοσίων δαπανών για τον πόλεμο και των διαταραχών στις εφοδιαστικές αλυσίδες.

Αρχικά, πριν από την κλιμάκωση, το ΔΝΤ προέβλεπε ανάπτυξη 3,4% για το 2024, ωστόσο, μετά την έναρξη των συγκρούσεων, οι προβλέψεις μειώθηκαν στο 1%-1,9%​

Ο πληθωρισμός, που είχε κορυφωθεί στο 5,4% στις αρχές του 2023, συνεχίζει να παραμένει υψηλός, καθώς οι αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες, οι μισθοί και οι δυσλειτουργίες στην οικονομία λόγω της επιστράτευσης μεγάλου αριθμού εφέδρων επιδεινώνουν την κατάσταση. Η Τράπεζα του Ισραήλ επεσήμανε ότι η δυνατότητά της να μειώσει τα επιτόκια είναι περιορισμένη, ενώ ταυτόχρονα ο υψηλός πληθωρισμός διαβρώνει την αγοραστική δύναμη των πολιτών.

Η αγορά εργασίας έχει επίσης πληγεί, καθώς χιλιάδες έφεδροι έχουν επιστρατευτεί, γεγονός που έχει διαταράξει κρίσιμους τομείς της οικονομίας, όπως ο τομέας υψηλής τεχνολογίας, ο οποίος επηρεάζεται από την απώλεια εξειδικευμένου προσωπικού.

Παράλληλα, ο τουριστικός τομέας, που συνεισέφερε σημαντικά στην οικονομία, έχει σχεδόν παγώσει, οδηγώντας σε περαιτέρω μείωση των εσόδων της χώρας​.

Η συνολική δημοσιονομική κατάσταση του Ισραήλ επιδεινώθηκε από το αυξανόμενο κόστος του πολέμου. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αυξήσει τον προϋπολογισμό άμυνας κατά 20 δισεκατομμύρια σέκελ ετησίως (περίπου 5,4 δισεκατομμύρια δολάρια), οδηγώντας το έλλειμμα του προϋπολογισμού στο 6,6% του ΑΕΠ, ενώ η αναλογία δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ αυξήθηκε από 60,5% σε 61,9%​
Οι αναλυτές προβλέπουν ότι η επίμονη αύξηση του πληθωρισμού και οι δημοσιονομικές πιέσεις θα συνεχίσουν να ασκούν πιέσεις στην οικονομία, καθυστερώντας την ανάκαμψη ακόμη και μετά την υποχώρηση των πολεμικών συγκρούσεων​.
Ο πληθωρισμός αυξήθηκε από 3,1% τον Οκτώβριο του 2023 σε 5,4% τον Οκτώβριο του 2024. Οι αυξανόμενες τιμές ενέργειας και τροφίμων λόγω των γεωπολιτικών εντάσεων, σε συνδυασμό με τις δυσλειτουργίες στις εφοδιαστικές αλυσίδες, έχουν οδηγήσει σε αύξηση του κόστους ζωής. Οι πολεμικές επιχειρήσεις έχουν επίσης συμβάλει στην αβεβαιότητα, αυξάνοντας περαιτέρω τις τιμές καταναλωτικών αγαθών.
Η ανεργία παρουσίασε σταδιακή αύξηση από 5.2% σε 7,1% κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους. Η επιστράτευση και η πτώση της οικονομικής δραστηριότητας, ειδικά στους τομείς του τουρισμού και των υπηρεσιών, έχουν οδηγήσει σε μαζικές απολύσεις και μειώσεις θέσεων εργασίας.

Τα παραπάνω γραφήματα απεικονίζουν τη σταδιακή επιδείνωση της οικονομίας του Ισραήλ τους τελευταίους 12 μήνες, στα ελληνικά:

1. Ρυθμός Ανάπτυξης ΑΕΠ: Δείχνει μια συνεχή πτώση, με την οικονομία να συρρικνώνεται κατά 3% από τον Οκτώβριο του 2023 έως τον Οκτώβριο του 2024.
2. Πληθωρισμός: Παρατηρείται αύξηση από 3.1% σε 5.4%, κυρίως λόγω των πολεμικών συγκρούσεων και των ανατιμήσεων σε βασικά αγαθά.
3. Ποσοστό Ανεργίας: Η ανεργία αυξήθηκε από 5.2% σε 7.1%, επηρεάζοντας την αγορά εργασίας λόγω της επιστράτευσης και της μείωσης της οικονομικής δραστηριότητας.

Κοινωνικές επιπτώσεις
Η κοινωνική κατάσταση στο Ισραήλ τον Οκτώβριο του 2024 είναι βαθιά επηρεασμένη από τον πόλεμο με τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ. Η κοινωνία είναι εξαιρετικά πολωμένη, με πολλούς πολίτες να είναι αγανακτισμένοι με τη διαχείριση των στρατιωτικών επιχειρήσεων, ειδικά στο ζήτημα των ομήρων που κρατάει η Χαμάς.
Οι συνεχείς επιθέσεις έχουν αυξήσει τον φόβο και το άγχος στον πληθυσμό, οδηγώντας σε δραματική αύξηση της κατανάλωσης αντικαταθλιπτικών και ηρεμιστικών φαρμάκων. Οι Ισραηλινοί ανησυχούν έντονα για την ασφάλειά τους, καθώς βλέπουν τις επιθέσεις από το Ιράν και τη Χεζμπολάχ ως απειλές για την επιβίωση της χώρας.
Πολλοί Ισραηλινοί έχουν εγκαταλείψει τις περιοχές κοντά στα σύνορα με τον Λίβανο και τη Γάζα, και η κυβέρνηση αντιμετωπίζει προκλήσεις στην παροχή προστασίας και ασφάλειας, ενώ η επιρροή της ακροδεξιάς συμμαχίας ενισχύει την εθνικιστική ρητορική. Ο στρατός, καταβεβλημένος από τη συνεχιζόμενη πολεμική σύγκρουση, έχει επιστρατεύσει μαζικά έφεδρους, γεγονός που επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τις οικογένειες και την κοινωνική συνοχή.
Ταυτόχρονα, η οικονομική αβεβαιότητα και οι επιπτώσεις των υποβαθμίσεων από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης αυξάνουν το αίσθημα ανασφάλειας στην κοινωνία. Η έλλειψη τουρισμού και η αύξηση των τιμών βασικών αγαθών εξαιτίας του πολέμου πλήττουν τη μεσαία τάξη, ενώ τα πολεμικά έξοδα στραγγίζουν τον προϋπολογισμό του κράτους​.
Η κρίση με τους ομήρους προκαλεί μαζικές διαμαρτυρίες από τις οικογένειες των θυμάτων, οι οποίες ζητούν άμεσες ενέργειες για την επιστροφή τους. Η διαχείριση του ζητήματος από την κυβέρνηση έχει γίνει αντικείμενο έντονης κριτικής, με τα ΜΜΕ και τους διαμαρτυρόμενους να κατηγορούν την ηγεσία για αδράνεια και αδυναμία να προστατεύσει τους πολίτες της.

Πολιτικές επιπτώσεις
Η παρουσία της ακροδεξιάς στη συμμαχία του Νετανιάχου διαμορφώνει μια σκληρή προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική και τη διαχείριση της σύγκρουσης, με προτεραιότητα την εξασφάλιση της ασφάλειας των συνόρων. Ωστόσο, η κυβέρνηση βρίσκεται υπό πίεση λόγω της διαχείρισης των στρατιωτικών επιχειρήσεων και των απωλειών, ενώ οι διαμάχες στο εσωτερικό της συμμαχίας αυξάνονται.
Οι εκκλήσεις για πολιτική λογοδοσία και πρόωρες εκλογές έχουν ενταθεί, καθώς οι αντιδράσεις για τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου και η διαχείριση του πολέμου δημιουργούν συνεχείς εντάσεις​. Ο “πόλεμος” μεταξύ του υπουργού Αμυνας, Γιόαβ Γκαλάντ, με τον πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης του πολέμου.
Ο Γκαλάντ, μαζί με άλλους πολιτικούς όπως ο Μπένι Γκαντζ και ο Γιαΐρ Λαπίντ, ασκούν πίεση για πρόωρες εκλογές, κυρίως λόγω της αποτυχημένης πρόληψης της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου και της δυσκολίας στη διαχείριση των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ο Γκαλάντ υποστηρίζει ότι η πολιτική σταθερότητα πρέπει να προέλθει από νέες εκλογές, καθώς η τρέχουσα κυβέρνηση αποδυναμώνεται λόγω εσωτερικών διαφωνιών και λαϊκής δυσαρέσκειας
Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης Γκαντζ και Λαπίντ συμμερίζονται την ανάγκη για εκλογές, καθώς θεωρούν ότι η κρίση έχει αποδείξει τις αδυναμίες της τρέχουσας κυβέρνησης, που δεν κατάφερε να διαχειριστεί αποτελεσματικά την ασφάλεια της χώρας​.
Παράλληλα, οι διαφωνίες μέσα στον συνασπισμό και ιδιαίτερα μεταξύ Γκαλάντ και Νετανιάχου, αντανακλούν τις διαφορετικές απόψεις για τη διαχείριση της ασφάλειας και τις στρατηγικές αντιμετώπισης της Χεζμπολάχ και της Χαμάς.

Τελικά;
Το Ισραήλ βρίσκεται στο ανώτατο δυνατό σημείο που μπορεί να αντέξει η «πολεμική οικονομία» φλερτάροντας με την  εσωτερική κατάρρευση, με τον Βενιαμίν Νετανιάχου να βασίζεται σε ακροδεξιούς συμμάχους για να διατηρήσει την εξουσία. Η διαχείριση της κρίσης αποδεικνύεται ανεπαρκής, ενώ οι πολεμικές επιχειρήσεις έχουν φέρει τη χώρα σε πλήρη οικονομική και κοινωνική εξάντληση.
Ο λαός ζει σε κατάσταση μεγάλης έντασης για το παρόν και το μέλλον του, η οικονομία υποβαθμίζεται – και η πολιτική ηγεσία παραμένει εγκλωβισμένη στη δική της ατζέντα με σκοπό την επιβίωσή της με όποιο κόστος.
Αν ο Β. Νετανιάχου συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, η χώρα μπορεί να βρεθεί σε έναν ιστορικό κύκλο αποσταθεροποίησης που θα της κοστίσει μέσο-μακροπρόθεσμα πολλά περισσότερα από την οικονομική κατάρρευση…

Πηγή: neostrategy.gr

Καλλιμάρμαρο: Μια συναυλία που δεν θα ξεχαστεί – 40.000 ένωσαν τη φωνή τους για ένα έγκλημα που δεν πρέπει να ξεχαστεί

Χιλιάδες κόσμου ένωσαν τις φωνές τους ζητώντας δικαίωση για τα θύματα στα Τέμπη.

Newsroom

Άνθρωποι όλων των ηλικιών ἐνωσαν τις φωνές του την Παρασκευή το βράδυ στο Καλλιμάρμαρο με αυτές των οικογενειών των θυμάτων, αλλά και των καλλιτεχνών και απαίτησαν να αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών. 

Οι φωνές τους ακούστηκαν σε όλη σχεδόν την Ελλάδα μέσω του live streaming, ενώ το βροντερό μήνυμα από τους καλλιτέχνες σίγουρα θα θορύβησε την κυβέρνηση. Χαρακτηριστικά ήταν τα πανό και τα πλακάτ που εμφανίστηκαν στη συναυλία για τα Τέμπη το βράδυ της Παρασκευής. «Τι θα έλεγαν αν στο τρένο μέσα ήταν τα παιδιά τους;», ήταν ένα από αυτά. «ΔΙΚΑΙΟΣΗΝΗ για του 57 νεκρούς» και «Τι θα λέγαν αν στο τρένο μέσα ήταν μέσα τα παιδιά τους;», δύο ακόμη. Ένα άλλο μήνυμα έγραφε: «Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Αλλά και το πανό «Όλων των νεκρών είμαστε η φωνή». Στη συναυλία η οποία ολοκληρώθηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, συμμετείχαν αφιλοκερδώς ο Φοίβος Δεληβοριάς, οι Κοινοί Θνητοί, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Μάρθα Φριτζήλα και η Τάνια Τσανακλίδου. Ως γκεστ, εμφανίστηκε ο Δημήτρης Μυστακίδης.

Συγκινημένη η Καρυστιανού
Τη φωνή της με τους χιλιάδες κόσμου στο Καλλιμάμαρο ένωσε η Μαρία Καρυστιανού. 

Με ένα αχνό χαμόγελο η πρόεδρος του συλλόγου, εμφανώς συγκινημένη λίγο πριν ανέβει στην σκηνή, απηύθυνε ένα «μεγάλο ευχαριστώ», προς όλους στην σύντομη ομιλία της στη μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο.Η ίδια έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα λέγοντας «αυτό που σκότωσε» τους 57 στα Τέμπη «παραμένει ελεύθερο να σκοτώνει ξανά και ξανά. Ε, λοιπόν, ποτέ ξανά…».
Παράλληλα ανέφερε ότι «είμασε εδώ δυνατοί και αποφασισμένοι» και σημείωσε: «Όλη η Ελλάδα τραγουδά τόσο δυνατά που σίγουρα ακουγόμαστε στους ουρανούς. Όλη η Ελλάδα είναι μια ανοιχτή αγκαλιά για τους αδικοχαμένους… Μέχρι τη δικαίωση και ακόμα παραπέρα».
Κατά την αποχώρησή της ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα και ξεκίνησε να φωνάζει το γνωστό σύνθημα ενάντια στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
 
Συγκλονιστικοί οι καλλιτέχνες
Λουδοβίκος των Ανωγείων και Κοινοί Θνητοί

«Ας ζήσουμε μια βραδιά ένωσης και οι φωνές μας να φτάσουν στα άστρα» είπαν οι διοργανωτές της εκδήλωσης και την αυλαία της συγκινητικής αυτής βραδιάς μνήμης “άνοιξε” ο Λουδοβίκος των Ανωγείων με ένα τραγούδι που έγραψε ο ίδιος την επόμενη μέρα των Τεμπών. 

Εξαιρετικοί και μαχητικοί οι «Κοινοί Θνητοί». Στην παρέμβασή του ο Αντώνης Μειμάρης εκ μέρους του συγκροτήματος μεταξύ άλλων σημείωσε ότι «για εμάς το έγκλημα στα Τέμπη ήταν κρατική δολοφονία» και τόνισε ότι υπεύθυνες είναι όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα που με την πολιτική της ΕΕ απαξίωσαν τον σιδηρόδρομο. Υπογράμμισε ακόμα ότι «Μας εξοργίζει η προσπάθεια συγκάλυψης» και υπογράμμισε ότι «σαν συγκρότημα κ σαν άνθρωποι είμαστε στο πλευρό αυτών που αγωνίζονται για ασφαλείς μεταφορές, για μεροκάματο κ.λπ. Στέλνουμε την αλληλεγγύη στους λαούς που αγωνίζονται για λευτεριά όπως και στους φαντάρους που υπερασπίζονται τα ιδανικά τους»!

Συγκλόνισε ο Φοίβος Δεληβοριάς
Συγκλόνισε το Καλλιμάρμαρο ο Φοίβος Δεληβοριάς με το νέο του τραγούδι για τα Τέμπη, το οποίο το έγραψε τη νύχτα πριν τη μεγάλη συναυλία, όπως δήλωσε.
«Πριν σας αποχαιρετίσουμε. Θα ήθελα να σας παίξουμε ένα τραγούδι που έγραψα χθες το βράδυ. Και είναι χαρισμένο απ΄την καρδιά μου σε όλους τους γονείς των Τεμπών. Καλη δύναμη στον αγώνα σας. Όλο το κουράγιο μας μαζί σας. Το τραγούδι αυτό είναι δικό σας», είπε.

Γροθιά στο στομάχι
Η Τάνια Τσανακλίδου ήταν ντυμένη στα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας. Όταν τραγούδησε το «είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει» το στάδιο ξεσηκθηκε. Μάλιστα γροθιά στο στομάχι ήταν η επιστολή ενός κοριτσιού που διάβασε η ερμηνεύτρια στη σκηνή του Καλλιμάρμαρου.

«Μια επιστολή που μου έστειλε ένα κορίτσι που κάθεται κάπου εκεί μαζί σας. Νομίζω ότι είναι και η δίκη σας φωνή και επιτρέψτε μου να το διαβάσω, με τρεμάμενα χέρια βέβαια» είπε η αγαπημένη ερμηνεύτρια πριν αρχίσει να διαβάσει τη συγκλονιστική επιστολή που είχε ως εξής:
«Μαζί με τους συνανθρώπους μας που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη χάθηκε και ένα κομμάτι της πίστης και της ελπίδας μας στην κοινωνία και το σύστημα. Βίαια, σκανδαλωδώς και συθέμελα μπροστά στα μάτια μας. Ενός συστήματος που διαρκώς αποτυγχάνει να μας προστατέψει, να μας φροντίσει, να μας ενώσει, να μας μορφώσει, να μας δώσει τον χώρο να ονειρευτούμε και να γίνουμε καλύτεροι. Πιο ουσιαστικοί. Πιο ευτυχισμένοι.Ως φόρο τιμής σε αυτά τα πλάσματα που χάθηκαν στις 28 Φεβρουαρίου και κυρίως στα παιδιά: ας γίνουμε εμείς το φως, με το να μετέχουμε, να μαθαίνουμε, να διεκδικούμε, να αμφισβητούμε, να παίρνουμε θέση. Αλλά πάνω από όλα, με το να υπερασπιζόμαστε ανυποχώρητα την πίστη σε ένα καλύτερο αύριο, να μην αφήσουμε κανέναν να μας πείσει ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο».
Δυναμική και φλογερή η Ιουλία Καραπατάκη, που τραγούδησε σόλο και μαζί με τον υπέροχο Σωκράτη Μάλαμα.

Ο Θανάσης έκλεισε την συναυλία μέσα σε αποθέωση – Η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς με το κοριτσάκι που κλαίει

Αποθέωση για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου που ανέβηκε στη σκηνή μαζί με σπουδαίες φωνές όπως τη Μάρθα Φριντζήλα τον Αλέξανδρο Κτιστάκη, τον Γιάννη Λίταινα και μεγάλη ορχήστρα. Η Μ. Φριντζήλα φορούσε στην αρχή όπως και σε άλλες εμφανίσεις της μια μεγάλη παλαιστινιακή μαντίλα. Πολύς κόσμος φώναξε «λευτεριά στην Παλαιστίνη» όταν άρχισε να τραγουδάει η Μάρθα.
Η εκρηκτική «Ανδρομέδα» δόνησε το Καλλιμάρμαρο με τον Σωκράτη Μάλαμα να συμμετέχει στα φωνητικά, όπως και χιλιάδες κόσμου.

H πιο συγκινητική στιγμή, ήταν όταν ο αγαπημένος καλλιτέχνης ερμήνευσε το San Michele, με ένα κοριτσάκι να κλαίει στους ώμους του πατέρα του, δείχνοντας ότι τελικά υπάρχει ελπίδα.
Στο τέλος όλο το στάδιο ξεσηκώθηκε σε μια λιτή αλλά πολύ παθιασμένη ερμηνεία του Πεχλιβάνης από τον Θ. Παπακωνσταντίνου.

www.koutipandoras.gr