Πού πας ρε Λάνθιμε ξυπόλητος στα αγκάθια;

Η Ντάμα

Ποιος είσαι ρε Γιώργο Λάνθιμε που θες και την Ακρόπολη για γυρίσματα; Υπάρχεις στον χάρτη; Έχεις πετύχει κάτι αξιέπαινο στον κινηματογράφο; Με ποιο δικαίωμα θέλεις να αναδείξεις τη μοναδική ομορφιά της Ακρόπολης και του Παρθενώνα σε μια ταινία που θα πάει άπατη, όπως και όλες οι προηγούμενες; Μυρτώ στο X

*** Γιατί έφαγε «άκυρο» ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης; Διότι «οι σκηνές που προτείνεται να κινηματογραφηθούν στον μνημειακό χώρο είναι ασύμβατες με τους συμβολισμούς που εκπέμπει και τις αξίες που προβάλλει η Ακρόπολη και ιδιαιτέρως ο Παρθενώνας, ως ένα οικουμενικό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς». Δεν είναι συμβατές οι σκηνές της ταινίας «Bugonia» με την Ακρόπολη, αλλά είναι συμβατή η Λίνα Μενδώνη με τον Πολιτισμό. Μάλιστα… ▫️Έφη Βερ.στο X

*** Είναι συμβατές επίσης με την Ακρόπολη οι κακόγουστες χλαμύδες και περικεφαλαίες για πλούσιους καλεσμένους. Δέσποινα Κουτσούμπαστο X

*** Η ακούνητη και αγέρωχη υπουργός Πολιτισμού που κατάφερε να την ξεγελάσει ο Δημήτρης Λιγνάδης με την εξαιρετική του ερμηνεία, η ίδια που δεν είχε αντίρρηση να παρκάρει αυτοκίνητο ακριβώς έξω από το Ηρώδειο για να κάνει διαφημιστικό ο Σάκης Ρουβάς, που επέτρεψε να γίνει πασαρέλα το Καλλιμάρμαρο, είπε «όχι» στο αίτημα της κινηματογραφικής παραγωγής και έτσι τα σχετικά πλάνα θα γυριστούν κάπου αλλού. Ιανστο X

*** Κανονικά ο Γιώργος Λάνθιμος θα έπρεπε να γυρίσει τα πλάνα σε μία άλλη χώρα που έχει δημιουργήσει φιλικότερο περιβάλλον για κινηματογραφικές παραγωγές, αλλά όμως υπάρχει λύση να καταφέρει, τελικά, να κάνει αυτό που θέλει. Ίσως αν παραχωρήσει τη θέση του σκηνοθέτη για τα γυρίσματα των συγκεκριμένων πλάνων στον Δημήτρη Λιγνάδη. Πιστεύω ότι έτσι το αίτημα θα εγκριθεί. Αν πέσει στα γόνατα, δε, μπροστά στον Μητσοτάκη; Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να του δώσουν την Ακρόπολη για καμιά εβδομάδα, όχι για μερικές ώρες, όπως θέλει. Nikos Moraitisστο X

*** Θα μπορούσε, επίσης, να συμπεριλάβει στο καστ, ως ηθοποιό, τον Παύλο Ντε Γκρες. Και σε αυτή την περίπτωση νομίζω θα λάβει θετική απάντηση. 

*** Ακριβαίνουν για άλλη μία χρονιά τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια. Υπάρχει λύση και γι’ αυτό, αντί για κάποιο νησί μπορούμε να διαλέξουμε το Λουτράκι ή τη Θήβα. Όσο για φαγητό; Ξέρετε. Τέσσερα τοστάκια και είστε κομπλέ. Ιερώνυμος bossστο X

*** Άσχετο, αλλά επειδή διαβάζουμε διάφορα τις τελευταίες εβδομάδες και κάποιοι άσχετοι στοχοποιούν το οπαδικό κίνημα και μπερδεύουν τους κοινούς εγκληματίες με το ποδόσφαιρο, οι οργανωμένοι οπαδοί της Σεβίλλης έδωσαν τη δική τους απάντηση στους αντίστοιχους Ισπανούς θερμοκέφαλους. Την περασμένη Κυριακή, πριν το τοπικό ντέρμπι με την Μπέτις και ενώ κατευθύνοντας με πορεία προς το γήπεδο, έκαναν μια απροειδοποίητη στάση έξω από την Ογκολογική Μονάδα Παίδων της πόλης. Εκεί χειροκρότησαν τα παιδιά, φώναξαν συνθήματα υπέρ της δημόσιας υγείας και σήκωσαν πανό που έλεγε «Κουράγιο, πρωταθλητές». Εδώ, όχι, δεν θα τα δούμε σύντομα αυτά, διότι οι ίδιοι οι οργανωμένοι οπαδοί δεν έχουν μπει σε καθεστώς αυτοκάθαρσης. Αν συμβεί ποτέ αυτό, ίσως δούμε και εδώ τέτοιες εικόνες. el sombreroστο X

documentonews.gr

O Guardian συντρίβει την ηγεσία της Ursula von der Leyen καθώς οι Ευρωπαίοι πολίτες και επιχειρηματίες συνειδητοποιούν το ρόλο της

"Ζήτησα να δω τα κείμενα της Ursula von der Leyen στο αφεντικό της Pfizer και εκείνη πήγε στο δικαστήριο για να με σταματήσει"
  
H κεντρική φιγούρα της Ευρώπης η οποία βρίσκεται πίσω από Επιχειρήσεις Μαύρου Κύκνου και το ευγονικό όραμα αιώνων του deep state, αυτό το διάστημα επιχειρεί να κλείσει το X. με τα γνωστά σαθρά επιχειρήματα και επειδή απλά δεν θέλει να συνειδητοποιήσουν οι πολίτες και οι επιχειρηματίες της Ευρώπης ότι οι ίδιοι, οι οικογένειές τους και οι εταιρίες τους αποτελούν κεντρικό στόχο της μείωσης του κοστοβόρου δυτικού πληθυσμού. Η διαβόητη κα von der Leyen όπως αποκαλύπτει ο Guardian οδήγησε τον δημοσιογράφο Alexander Fanta στο δικαστήριο επειδή εκείνος αιτήθηκε να του δωθούν τα μηνύματα που αντάλλαξε η επικεφαλής της Ε.Ε. με τον Albert Bourla της Pfizer!

"Ζήτησα να δω τα κείμενα της Ursula von der Leyen στο αφεντικό της Pfizer και εκείνη πήγε στο δικαστήριο για να με σταματήσει".  

Γιατί η μυστικότητα; αναρωτιέται ο Alexander Fanta σε άρθρο που δημοσιεύει ο Guardian.

Iδού το άρθρο
Δισεκατομμύρια στη χρηματοδότηση της ΕΕ για τον Covid έχουν χαθεί. Κρύβοντας την επιχείρησή τους πίσω από προσωπικά μηνύματα, οι Βρυξέλλες αποφεύγουν τον δημόσιο έλεγχο
Για εβδομάδες κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της πανδημίας του Covid στις αρχές του 2021, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Von der Leyen αντάλλαξε προσωπικά τηλεφωνήματα και μηνύματα με τον Albert Bourla, τον διευθύνοντα σύμβουλο της φαρμακευτικής εταιρείας Pfizer. H Von der Leyen προσπαθούσε να εξασφαλίσει δισεκατομμύρια δόσεις εμβολίου.
Εκείνη την εποχή, ο ιός ήταν αχαλίνωτος, άνθρωποι πέθαιναν και η ΕΕ ήθελε απεγνωσμένα να καλύψει τη διαφορά με το Ηνωμένο Βασίλειο και το Ισραήλ, τα οποία είχαν προχωρήσει πιο γρήγορα στην προμήθεια εμβολίων. Οι προμήθειες από την Pfizer και την AstraZeneca εξαντλούνταν ως αποτέλεσμα προβλημάτων παραγωγής.
Σε μια ξέφρενη προσπάθεια να εμβολιαστούν περισσότεροι Ευρωπαίοι, η ΕΕ δαπάνησε περίπου 21,5 δισεκατομμύρια ευρώ (17,9 δισεκατομμύρια λίρες) σε μια αποκλειστική συμφωνία με την Pfizer για έως και 1,8 δισεκατομμύρια δόσεις.
Ήταν μια πολύ αναγκαία νίκη για τον πρόεδρο της Επιτροπής, η οποία είχε αντιμετωπίσει κατηγορίες για κακή διαχείριση της κυκλοφορίας του εμβολίου νωρίτερα κατά την πανδημία.
Ως δημοσιογράφος ερευνητής, υπέβαλα αίτημα πρόσβασης βάσει της νομοθεσίας της ΕΕ για την ελευθερία της πληροφόρησης στα μηνύματα που κοινοποιήθηκαν μεταξύ της von der Leyen και του Bourla. Αυτά τα μηνύματα, αν τα είχαμε, θα μπορούσαν να παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για το πώς συνήλθε η αμφιλεγόμενη συμφωνία για τα εμβόλια που σώζουν ζωές. Θα μπορούσαν επίσης να βοηθήσουν να απαντηθούν ερωτήματα όπως γιατί η ΕΕ έγινε ο μεγαλύτερος πελάτης της Pfizer, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες πλήρωσε πολύ υψηλότερη τιμή για αυτήν την παρτίδα εμβολίων σε σύγκριση με την πρώτη δόση των εμβολίων Covid που είχε αγοράσει.
Υπάρχει επίσης μια μεγαλύτερη αρχή που διακυβεύεται εδώ: οι πολίτες της ΕΕ έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν τι διαπραγματευόταν για λογαριασμό τους κατά τη διάρκεια έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία. Η σύμβαση περιελάμβανε πάρα πολλές δόσεις του εμβολίου που αγοράστηκαν σε σταθερή τιμή, χωρίς περιθώρια αναθεώρησης καθώς εξελίχθηκε η πανδημία; Χάθηκαν εκατομμύρια ακριβά τρυπήματα λόγω των όρων που εξασφάλισε ο Βourla από μια πανικόβλητη αγορά της Von der Leyen;
Ωστόσο, η επιτροπή απέρριψε το αίτημα κοινοποίησης των μηνυμάτων, ισχυριζόμενη ότι τα κείμενα ήταν «από τη φύση τους βραχύβια» και δεν καλύπτονταν από τη νομοθεσία της ΕΕ για την ελευθερία της πληροφόρησης. Το απόρρητο της Επιτροπής σχετικά με τις επικοινωνίες της φυλάσσεται τόσο αυστηρά που τώρα υπερασπίζεται την άρνησή της να διαθέσει τα κείμενα στο δικαστήριο της ΕΕ.
Όπως έχουν τα πράγματα, οποιεσδήποτε δυνητικά αμφιλεγόμενες ανταλλαγές μεταξύ αξιωματούχων της ΕΕ και εξωτερικών συμφερόντων, συμπεριλαμβανομένων τoυς εταιρικούς λομπίστες και των αυταρχικών κυβερνήσεων, μπορούν απλώς να μεταφερθούν σε μηνύματα κειμένου ή WhatsApp για να αποφύγουν τον δημόσιο έλεγχο. Μέχρι σήμερα, δεν έχουν αποθηκευτεί μηνύματα κειμένου στα αρχεία της επιτροπής. Δεν είναι διαθέσιμα για έλεγχο όχι μόνο στο παρόν, αλλά έχουν επίσης χαθεί για τους μεταγενέστερους.
Μετά την απόφαση της επιτροπής για το αίτημά μου, οι New York Times και η πρώην επικεφαλής του γραφείου τους στις Βρυξέλλες, Matina Stevis-Gridneff, η οποία είχε αρχικά αναφερθεί στην προσωπική διπλωματία μεταξύ Von der Leyen και Bourla, κατέθεσαν μήνυση για να αποκαλύψουν τα μυστικά μηνύματα.
Η νομική ομάδα της εκτελεστικής εξουσίας της ΕΕ ισχυρίστηκε στο δικαστήριο ότι τα κείμενα δεν ήταν «ουσιαστικά» και επομένως δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ως έγγραφα που υπόκεινται σε αποκάλυψη βάσει της νομοθεσίας της ΕΕ για την ελευθερία της πληροφόρησης. Την ίδια στιγμή, μετά από ανάκριση από τους δικαστές, αξιωματούχοι της Επιτροπής παραδέχθηκαν ότι δεν είχαν δει ποτέ τα μηνύματα, αλλά βασίστηκαν σε διαβεβαιώσεις από το προσωπικό της Von der Leyen σχετικά με την έλλειψη ουσίας. Δεν είναι περίεργο που ένας εξοργισμένος δικαστής χαρακτήρισε τη μαρτυρία της επιτροπής «περίεργη».
Η περιφρόνηση της διαφάνειας από την Επιτροπή σε αυτή την περίπτωση δεν είναι τυχαία. Η ΕΕ συμφώνησε ένα ταμείο ύψους 723 δισεκατομμυρίων ευρώ (600 δισεκατομμύρια λίρες) δημόσιου χρήματος για την αναζωογόνηση της οικονομίας της ΕΕ μετά την πανδημία.
Η διευκόλυνση ανάκαμψης και ανθεκτικότητας, άνευ προηγουμένου στην ιστορία της ΕΕ, υποτίθεται ότι θα χρηματοδοτούσε επενδύσεις σε ψηφιακές τεχνολογίες και δράση για το κλίμα για έξι χρόνια μέσω επιχορηγήσεων και δανείων. Ωστόσο, η Επιτροπή και οι κυβερνήσεις της ΕΕ αρνήθηκαν να αποκαλύψουν όλους τους δικαιούχους μέχρι σήμερα. Όταν οι συνάδελφοί μου στο Follow the Money, ένα ερευνητικό μέσο ενημέρωσης, ζήτησαν μια ανάλυση, απελευθέρωσαν απρόθυμα τους 100 κορυφαίους παραλήπτες σε κάθε χώρα, αλλά άφησαν άγνωστες δαπάνες δισεκατομμυρίων.
Το απόρρητο μπορεί να παρείχε κάλυψη για ύποπτες περιπτώσεις κατάχρησης. Οι ελληνικές αρχές διερευνούν καταγγελίες για απάτη που συνδέονται με 2,5 δισ. ευρώ από το ταμείο ανάκαμψης μετά τον κορωνοϊό, ενώ η ιταλική αστυνομία για λογαριασμό των εισαγγελέων της ΕΕ ερευνά μια άλλη πιθανή υπόθεση απάτης αξίας 600 εκατ. ευρώ.
Τα αιτήματα για πληροφορίες σχετικά με τις δαπάνες από άλλα υψηλού προφίλ ταμεία της ΕΕ απορρίπτονται επίσης ή καθυστερούν επί χρόνια χωρίς εξήγηση.
Η διοικητική κουλτούρα της ΕΕ –με το σύνθημά της από τις ισχυρές γραφειοκρατίες των ιδρυτικών μελών της Γερμανίας και Γαλλίας– ήταν πάντα μυστικοπαθής.

Υπό την Von der Leyen, τα πράγματα έχουν γίνει χειρότερα. Τα κρίσιμα έγγραφα συγκρατούνται για πολιτικούς λόγους από τους «ισχυρούς ηγέτες» στο υπουργικό συμβούλιο της Von der Leyen, ισχυρίστηκε η απερχόμενη Ευρωπαία Διαμεσολαβήτρια, Emily O’Reilly.
Η Von der Leyen, ένας Γερμανός συντηρητικός που ηγήθηκε της εκτελεστικής εξουσίας της ΕΕ για σχεδόν πέντε χρόνια, έχει θεσπίσει νομοθεσία-ορόσημο για το κλίμα και κανονισμούς μεγάλων εταιρειών τεχνολογίας που έχει προκαλέσει την οργή προσωπικοτήτων όπως ο ιδιοκτήτης του Χ, Elon Musk.
Η Von der Leyen απεικονίζει τον εαυτό της ως υπερασπιστή ενάντια στις αυταρχικές δυνάμεις και, με τα δεξιά κόμματα να κερδίζουν έδαφος στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του περασμένου έτους, έχει ορκιστεί να ενισχύσει το κράτος δικαίου στην ΕΕ.
Ωστόσο, η απροθυμία της να παρεμβαίνει το κοινό στην προσωπική της επικοινωνία υπονομεύει εντελώς αυτή την υπόσχεση. Όταν το στέλεχος της φαίνεται να αψηφά το κράτος δικαίου και να διεξάγει κρυφά τις πιο σημαντικές δραστηριότητές του, ενισχύει εκείνους που προτιμούν την πολιτική ισχυρών ανδρών από τη δημοκρατική λογοδοσία. Μακροπρόθεσμα, ο περιορισμός της διαφάνειας θα διευκολύνει τους ηγέτες, όπως ο Viktor Orbán, της Ουγγαρίας, οι οποίοι έχουν ανατρέψει το κράτος δικαίου και καλύπτουν τη δική τους διακυβέρνηση με μυστικότητα, να ισχυρίζονται ότι η ΕΕ δεν έχει πόδι να σταθεί.
Η υπόθεση ενώπιον του δικαστηρίου της ΕΕ, η οποία αναμένεται να κριθεί εντός του έτους, θα μπορούσε να θέσει ένα όριο στη μυστικότητα του Von der Leyen. Απαιτούνται όμως άλλα, πιο δυναμικά μέτρα για να εκπληρωθεί η υπόσχεση διαφάνειας στις ιδρυτικές συνθήκες της ΕΕ και στον χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της. Η πίεση για περισσότερο άνοιγμα πρέπει να προέλθει από τα μέσα ενημέρωσης, τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Χρειάζεται μια πλήρης αλλαγή κουλτούρας. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ  πρέπει να υπενθυμίσουν στην εκτελεστική εξουσία της ΕΕ ότι η διατήρηση της εμπιστοσύνης του κοινού σημαίνει να επιτρέπεται στους ανθρώπους να κατανοούν πώς λαμβάνονται οι βασικές αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή τους, ακόμη κι αν αυτή η διαφάνεια καθιστά τη διακυβέρνηση – και την αποστολή μηνυμάτων – πιο περίπλοκη.

---------------------------------------------------------------------

Ο Alexander Fanta είναι δημοσιογράφος στο ερευνητικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Follow the Money.

kourdistoportocali.com

Επιχειρούν χειραγώγηση μέσω των πορισμάτων!

Τέμπη: Οι αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις των τεχνικών συμβούλων για την έκρηξη και τις συνθήκες της τραγωδίας επιτείνουν τη σύγχυση

Χυδαία εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών επιχειρείται από διάφορες πλευρές, δημοσιοποιώντας αλληλοσυγκρουόμενα πορίσματα τεχνικών συμβούλων ως προς τα αίτια της έκρηξης και της πυρόσφαιρας, επιτείνοντας τη σύγχυση για τα επίσης αλληλοσυγκρουόμενα συμπεράσματα ως προς τις συνθήκες του σιδηροδρομικού δυστυχήματος.

Αν και ο Εθνικός Οργανισμός Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών (ΕΟΔΑΣΑΑΜ) εξέδωσε πόρισμα πριν από έναν μήνα, κρίνοντας πως η έκρηξη και η φωτιά προκλήθηκαν από άγνωστο εύφλεκτο υλικό, τα τελευταία 24ωρα είδε το φως της δημοσιότητας μία έκθεση πραγματογνώμονα που είχε εκδοθεί έναν χρόνο νωρίτερα, προκαλώντας εύλογα ερωτήματα στους συγγενείς των θυμάτων και στην κοινωνία, που ζητούν να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι στη Δικαιοσύνη.

Με χρονοκαθυστέρηση 13 μηνών δημοσιοποιήθηκε το πόρισμα του πραγματογνώμονα Αναστάσιου Δέδε, που διορίστηκε από οικογένεια θύματος αλλά και από την Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, σύμφωνα με την οποία «καταρρίπτονται» τα συμπεράσματα άλλων τεχνικών συμβούλων για παράνομο εύφλεκτο υλικό που εκτιμάται πως μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, αποδίδοντας τη δημιουργία της πυρόσφαιρας στην ανάφλεξη των ελαίων των μετασχηματιστών του επιβατικού τρένου. Το πόρισμα του κ. Δέδε είχε κατατεθεί στον εφέτη ανακριτή Σωτήρη Μπακαΐμη στις 28 Φεβρουαρίου 2024, αλλά, κατά διαβολική σύμπτωση, δημοσιοποιήθηκε τα τελευταία 24ωρα, και ενώ έχει ήδη απορριφθεί η αίτηση της Μαρίας Καρυστιανού και άλλων συγγενών θυμάτων σε βάρος του δικαστικού λειτουργού που διενεργεί την έρευνα για το σιδηροδρομικό δυστύχημα.

Επίσης, αν και έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από την ανάθεση διενέργειας σχετικής πραγματογνωμοσύνης, ο καθηγητής του Πολυτεχνείου, που είχε διοριστεί από τον δικαστικό λειτουργό, δεν έχει αποφανθεί μέχρι σήμερα για τα αίτια της έκρηξης και της φωτιάς, που προκάλεσαν τον θάνατο σε πολλά από τα 57 θύματα της τραγωδίας των Τεμπών. Στο μεταξύ, χθες παρενέβη ο αντιστράτηγος και υπαρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος εν αποστρατεία Ανδριανός Γκουρμπάτσης, νομικός και δικαστικός πραγματογνώμονας ειδικευμένος στη διερεύνηση πυρκαγιών, ο οποίος με τη σειρά του αντικρούει το πόρισμα του κ. Δέδε περί σιλικονούχων ελαίων ως αιτία της φονικής πυρόσφαιρας. Με αναρτήσεις του στο X, ο κ. Γκουρμπάτσης καταγγέλλει πως οι περισσότεροι από τους πραγματογνώμονες και τεχνικούς συμβούλους που έχουν αναλάβει να διερευνήσουν την υπόθεση δεν είναι καν εγγεγραμμένοι στους επίσημους πίνακες πραγματογνωμόνων Εισαγγελιών για τη διερεύνηση πυρκαγιών.

«Στην Ελλάδα όλοι είναι ειδικοί για όλα» σημειώνει με δηκτικό ύφος. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο μοναδικός καταχωρισμένος πραγματογνώμονας στην υπόθεση αυτή είναι ο Βασίλης Κοκοτσάκης, ο οποίος έχει αποφανθεί για την ύπαρξη εύφλεκτου φορτίου στη μοιραία εμπορική αμαξοστοιχία. Ο πρώην υπαρχηγός της Πυροσβεστικής απευθύνει δημόσια ερώτηση προς την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη, ζητώντας την αυστηροποίηση των κριτηρίων για τον ορισμό πραγματογνωμόνων στη διερεύνηση πυρκαγιών.

www.dimokratia.gr

Θα βγει η αλήθεια και θα επέλθει η Δικαιοσύνη από τον Τραμπ για τα θανατηφόρα εμβόλια κατά του Covid;

Δημήτρης Σωτηρίου

Εμβόλια: Ο Υπουργός Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών Ρόμπερτ Κένεντι, Jr. ανάγκασε τον Πίτερ Μαρκς, τον κορυφαίο αξιωματούχο εμβολίων της Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), να παραιτηθεί την Παρασκευή. Οι κάτοικοι της Ουάσιγκτον έμειναν συγκλονισμένοι, ειδικά επειδή ο Μαρκς είχε διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην εφαρμογή του πιο καταπιεστικού μέτρου του Προέδρου Μπάιντεν για τον Covid. Ο βουλευτής Τόμας Μάσι (Ρ-ΚΥ) αντέδρασε στην αποχώρηση του Μαρκς με ένα tweet, αναφέροντας τις ακροάσεις που είχε πραγματοποιήσει πέρυσι, “εκθέτοντας την κακοδιοίκηση των εμβολίων κατά του COVID υπό την ηγεσία του Πίτερ Μαρκς στον FDA. Αντί να επαληθεύσει την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, ο Μαρκς έθαψε τα γεγονότα κάτω από το χαλί και έγινε υπέρμαχος του εμβολιασμού.” Thomas Massieστο X
Η απομάκρυνση του Μαρκς προκάλεσε την αναμενόμενη, εξαιρετικά προκατειλημμένη κάλυψη από τα κυριότερα μέσα ενημέρωσης. Ο πρώην επικεφαλής του FDA, Σκοτ Γκοτλίμπ, δήλωσε ότι ο Μαρκς “προήδρευσε σε μια εξαιρετική περίοδο ιατρικής προόδου, ηγούμενος σημαντικών ανακαλύψεων” σε πολλούς τομείς. Η Washington Post ανέφερε αυτή τη δήλωση, αλλά παρέλειψε να αναφέρει ότι ο Γκοτλίμπ είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Pfizer. Και ο Μαρκς σχεδόν έδωσε στην Pfizer άδεια να εκτυπώνει χρήματα.
Στις 9 Σεπτεμβρίου 2021, ο Πρόεδρος Μπάιντεν διέταξε ότι περισσότερα από 100 εκατομμύρια Αμερικανοί πρέπει να εμβολιαστούν κατά του Covid. Ωστόσο, η επίσημη πιστοποίηση των εμβολίων ως “ασφαλή και αποτελεσματικά” από τον FDA ήταν το αποτέλεσμα ενός κυνικού γραφειοκρατικού ελιγμού, όπως αναφέρθηκε στην εφημερίδα New York Post στις 15 Απριλίου 2023.

Τον Δεκέμβριο του 2020, ο FDA ενέκρινε τα εμβόλια κατά του Covid για χρήση σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αυτή η απόφαση παρείχε απόλυτη απαλλαγή από την ευθύνη για τους κατασκευαστές των εμβολίων για οποιαδήποτε βλάβη προκαλούν τα προϊόντα τους. Τον επόμενο μήνα, ο Τζο Μπάιντεν έγινε πρόεδρος και ο Λευκός Οίκος παρουσίασε τα εμβόλια ως εθνική σωτηρία από τον Covid.
Όμως, γρήγορα έγινε σαφές ότι πολλοί Αμερικανοί διστάζουν να εμβολιαστούν, εν μέρει επειδή η έγκριση από τον FDA ήταν μόνο για έκτακτη χρήση. Πολλοί Αμερικανοί είναι εδώ και καιρό επιφυλακτικοί με τα εμβόλια, συμπεριλαμβανομένων των σκεπτικιστών που αποφεύγουν τα ετήσια εμβόλια για τη γρίπη, τα οποία είναι ευρέως γνωστά για την αναποτελεσματικότητά τους.
Ο Μπάιντεν προώθησε τα εμβόλια με ευαγγελική ζέση. “Δεν πρόκειται να κολλήσετε Covid αν κάνετε αυτά τα εμβόλια”, δήλωσε κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συνέντευξης στο CNN στις 21 Ιουλίου 2021. Η δήλωση του Μπάιντεν ήταν το μεγαλύτερο σημείο παραπληροφόρησης κατά τη διάρκεια της «πανδημίας».

Η αποτελεσματικότητα των εμβολίων κατά του Covid ήδη καταρρέει. Μια εβδομάδα μετά την υπόσχεση του Μπάιντεν, οι τίτλοι των εφημερίδων ανέφεραν ότι σχεδόν 400 πλήρως εμβολιασμένα άτομα προσβλήθηκαν από τον Covid κατά τη διάρκεια διακοπών στο Provincetown της Μασαχουσέτης. Λίγες μέρες αργότερα, οι εφημερίδες Washington Post και New York Times δημοσίευσαν διαρροές εγγράφων από το CDC που προειδοποιούσαν ότι τα εμβόλια απέτυχαν να σταματήσουν τη μετάδοση του Covid. Μια μελέτη της Mayo Clinic διαπίστωσε ότι η αποτελεσματικότητα των εμβολίων είχε πέσει στο 42%. Ωστόσο, το CDC προσπαθούσε να συγκαλύψει την αποτυχία αρνούμενο να καταμετρήσει τις “ανατρεπτικές” λοιμώξεις Covid που δεν οδήγησαν σε θάνατο ή νοσηλεία. Η Washington Post επέκρινε το CDC για την απόκρυψη πληροφοριών για τον Covid, επισημαίνοντας ότι οι “υπερβολικά αισιόδοξες εκτιμήσεις της αποτελεσματικότητας των εμβολίων κατά της μετάλλαξης Δέλτα ενδέχεται να είχαν εξαπατήσει τους Αμερικανούς και να τους είχαν δώσει ψευδή αίσθηση ασφάλειας.”
Η κυβέρνηση Μπάιντεν αντέδρασε στην αποτυχία των εμβολίων χρησιμοποιώντας σιδερένια πυγμή για να αναγκάσει τους Αμερικανούς να εμβολιαστούν. Αλλά ο Μπάιντεν δεν μπορούσε να εκδώσει εντολή έως ότου ο FDA έδινε την τελική έγκριση για το εμβόλιο κατά του Covid.
Τον Μάιο του 2021, η Pfizer υπέβαλε αίτηση για πλήρη έγκριση. Ο FDA δήλωσε ότι στόχευε να ανακοινώσει απόφαση τον Ιανουάριο του 2022. Όμως, αυτό δεν ήταν αρκετά γρήγορο για τον Λευκό Οίκο του Μπάιντεν. Εσωτερικά email αποκάλυψαν ότι η εντολή της επικεφαλής του FDA, Τζάνετ Γουντκοκ, ήταν να βιαστεί η διαδικασία, καθώς “οι πολιτείες δεν μπορούν να απαιτήσουν υποχρεωτικό εμβολιασμό” χωρίς την τελική έγκριση από τον FDA, σύμφωνα με την επικεφαλής του γραφείου αξιολόγησης εμβολίων του FDA, Μαρίον Γκρούμπερ. Η Γκρούμπερ προειδοποίησε ότι απαιτείται εξονυχιστική αξιολόγηση λόγω της “αυξανόμενης απόδειξης συσχέτισης αυτού του εμβολίου με την ανάπτυξη μυοκαρδίτιδας (ιδιαίτερα σε νέους άνδρες).”
Μετά την αντίσταση της Γκρούμπερ, η Γουντκοκ έβαλε τον Πίτερ Μαρκς επικεφαλής της διαδικασίας, και το εμβόλιο πήρε την πλήρη έγκριση στις 23 Αυγούστου. Ο Μπάιντεν επαίρεται εκείνη την ημέρα για την επίτευξη ενός “κρίσιμου ορόσημου” κατά του Covid και χαρακτήρισε την έγκριση του FDA το “χρυσό πρότυπο,” αποδεικνύοντας ότι τα εμβόλια ήταν ασφαλή και αποτελεσματικά. Η πίεση από τον Λευκό Οίκο προκάλεσε “αποστασία” στον FDA, όπως το χαρακτήρισε το Politico: η Γκρούμπερ και η ανώτερη αναπληρώτριά της παραιτήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Όταν ανακοίνωσε την εντολή εμβολιασμού του στις 9 Σεπτεμβρίου, ο Μπάιντεν υποσχέθηκε να “ολοκληρώσει τη δουλειά [για τον COVID] με αλήθεια και με επιστήμη.” Όμως, ο Λευκός Οίκος είχε ήδη θάψει την αλήθεια και εξορίσει τους διαφωνούντες επιστήμονες. Τέσσερις μήνες αργότερα, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι η πλειονότητα της εντολής εμβολιασμού του Μπάιντεν ήταν παράνομη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η καταστροφική αποτυχία των εμβολίων είχε οδηγήσει σε 1 εκατομμύριο νέα κρούσματα Covid την ημέρα.
Η βιαστική έγκριση των εμβολίων κατά του Covid ήταν το φαρμακευτικό αντίστοιχο ενός τυχερού παιχνιδιού στο ποταμόπλοιο — εκτός του ότι ο Μπάιντεν έπαιζε με τις ζωές και την υγεία των Αμερικανών. Αλλά η αλαζονεία του Μπάιντεν δεν μπόρεσε να αποτρέψει την αύξηση του κινδύνου μυοκαρδίτιδας έως και έξι φορές σε νέους άνδρες. Το CDC ερευνά μια πιθανή σύνδεση μεταξύ των εμβολίων Pfizer και των εγκεφαλικών επεισοδίων στους ηλικιωμένους. Σύμφωνα με μια ελβετική μελέτη, έως και 3 εκατομμύρια Αμερικανοί ενδέχεται να έχουν ασυμπτωματική καρδιοπάθεια λόγω των αναμνηστικών εμβολίων κατά του Covid. Μια πρόσφατη ιατρική μελέτη από την Ισπανία διαπίστωσε ότι άτομα που έλαβαν πολλαπλά αναμνηστικά εμβόλια κατά του Covid είχαν σχεδόν διπλάσιες πιθανότητες να κολλήσουν Covid.

Αλλά, όπως ανέφερε η New York Times, οι αξιόπιστες περιπτώσεις τραυματισμών από τα εμβόλια κατά του Covid έχουν παραβλεφθεί. Η Ακίκο Ιγουάσάκι, ανοσιολόγος και ειδικός σε εμβόλια στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, δήλωσε ότι οι άνθρωποι που αναφέρουν τραυματισμούς από τα εμβόλια Covid “αγνοούνται εντελώς, απορρίπτονται και τους δίνεται ψευδής εικόνα.” Όπως παρατήρησε ο πρώην ρεπόρτερ επιστημονικών θεμάτων της New York Times, Αλέξ Μπέρινσον, “Τα καλύτερα  εμβόλια όλων των εποχών συνεχώς γίνονται καλύτερα.”

Υπήρξαν επιτυχημένα εμβόλια που έσωσαν εκατομμύρια ζωές. Αλλά το εμβόλιο κατά του Covid ήταν μια πολιτική λύση από την αρχή, και οι Αμερικανοί αξίζουν μια πλήρη καταγραφή των κινδύνων που κρύβει το εμβόλιο το οποίο ο Μπάιντεν προσπάθησε να επιβάλει. Ελπίζουμε ότι η κυβέρνηση Τραμπ θα ανοίξει τα αρχεία και θα αποκαλύψει τα σκληρά δεδομένα το συντομότερο δυνατό.

primenews.press

Το στρατηγικό πρόβλημα των ΗΠΑ ξεκινάει από την παραγωγή

Επέλεξαν να συρρικνώσουν την παραγωγική τους ικανότητα προς όφελος των ανταγωνιστών τους. Επέλεξαν λίγοι να κερδοσκοπούν εις βάρος των πολλών

Θέμης Τζήμας

Το παρακάτω κείμενο εδράζεται στο άρθρο του Ματ Στόλερ (Matt Stoller), με τίτλο ‘Monopoly Round-Up: Tariffs, Abundance and Why America Can't Build’. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο το οποίο εν πολλοίς εξηγεί την παραγωγική και ως εκ τούτου εν γένει στρατηγική κρίση των ΗΠΑ. Είναι πολύ σύνηθες να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει στις ΗΠΑ με όρους προσώπων ή μόνο επιμέρους γεγονότων. Υπάρχει όμως μια σύνθεση από βαθύτερες αιτίες οι οποίες εξηγούν τις σημερινές εξελίξεις και τεκτονικές αλλαγές σε πλανητικό επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο ότι κατά την προηγούμενη θητεία του Τραμπ, ο εμπορικός πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον της Κίνας τον οποίο ο ίδιος απείλησε να ξεκινήσει «βάλτωσε» εν μέσω Covid-19. Κάπου τότε, έγινε κατανοητό ότι απλώς η παραγωγή των ΗΠΑ σε υγειονομικό υλικό δεν έφτανε. Επιπλέον όμως και όπως αναφέρεται στο παραπάνω άρθρο :

Ακόμη και σήμερα, [στις ΗΠΑ] έχουμε ελλείψεις σε βρεφικά γάλατα και φαρμακευτικά προϊόντα, για να μην αναφέρουμε ότι οι υποδομές και η στέγαση είναι εξαιρετικά ακριβές… Η κινεζική αυτοκινητοβιομηχανία πηγαίνει εκθετικά στις εξαγωγές, η Airbus παίρνει μερίδιο αγοράς έναντι της Boeing και ο στρατός των ΗΠΑ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την παραγωγή βλημάτων πυροβολικού και πυραύλων. Αν κοιτάξετε το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ, είναι ένα τεράστιο τρισεκατομμύριο δολάρια συν το σύνολο των εισαγωγών έναντι των εξαγωγών.

Το ζήτημα των ΗΠΑ ωστόσο δεν αφορά μόνο τον δευτερογενή τομέα αλλά και τον πρωτογενή. Για το 2024, το εμπορικό έλλειμμα στον αγροτικό τομέα θα αγγίξει το ποσό-ρεκόρ των 32 δισ. δολαρίων.

Ένας από τους βασικούς λόγους που εξηγούν την παραπάνω δυσπραγία των ΗΠΑ είναι η ολοένα εντονότερη ολιγοπωλιακή διάρθρωση της αμερικανικής οικονομίας αλλά και το σύστημα της παραγωγικής αλυσίδας στην αμερικανική οικονομία. Στο ίδιο άρθρο στο οποίο αρχικώς αναφερθήκαμε, καταγράφονται δηλώσεις του CEO της Ford βάσει των οποίων σε κάθε αυτοκίνητο της Ford υπάρχει λογισμικό γραμμένο από 150 διαφορετικές εταιρείες, οι περισσότερες εκ των οποίων δεν συνεννοούνται κατά κανέναν τρόπο, ούτε καν βρίσκονται στο ίδιο κράτος.

Αν η ΕΣΣΔ κατηγορούνταν για το γραφειοκρατικό παραγωγικό μοντέλο της, εδώ έχουμε την αποθέωση της γραφειοκρατίας, παρότι είναι μεταφερμένη στον ιδιωτικό τομέα.

Η εξήγηση στα παραπάνω ανατρέχει αρκετές δεκαετίες πριν, στον συνδυασμό μετατροπής της οικονομίας των ΗΠΑ σε οικονομία υπηρεσιών και νεοφιλελευθερισμού. Οι ΗΠΑ στους δύο παγκοσμίους πολέμους ήταν το «εργαστήρι του κόσμου». Το ίδιο μέχρι τη δεκαετία του ‘70 αν και όχι στον ίδιο βαθμό. Κατόπιν, η μετατροπή τους σε οικονομία υπηρεσιών “σάρωσε” την παραγωγή, δεδομένου ότι υποσχόταν περισσότερα λεφτά, πιο γρήγορα. Το ίδιο μοντέλο προωθήθηκε στις περισσότερες από τις αναπτυγμένες οικονομίες. Το λογισμικό, ο χρηματοπιστωτικός τομέας, τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας, τα εμπορικά σήματα, η ψυχαγωγία έγιναν οι αιχμές (και μάλιστα πλεονασματικές αιχμές) της οικονομίας των ΗΠΑ. Ο Πολ Κρούγκμαν αποτελεί διαπρύσιο υποστηρικτή της άποψης ότι αυτή η εξέλιξη δεν αλλάζει, ό,τι και αν γίνει. Η υποστήριξη προς αυτήν την πολιτική είναι διακομματική.

Δεν είναι τυχαίο φυσικά: η Wall Street θησαυρίζει έτσι. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας, η ροή κεφαλαίων, η κερδοφορία με βάση το δολάριο, τα κρυπτονομίσματα φέρνουν σε λιγότερους αλλά απολύτως ισχυρούς, πολύ περισσότερα χρήματα με πολύ ευκολότερο τρόπο από ό,τι η παραγωγή σύνθετων βιομηχανικών προϊόντων, χάλυβα, ημιαγωγών, τροφίμων. Κυρίως δε, το δολάριο. 

Βεβαίως, η στροφή στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο προϋπέθετε και κάτι ακόμα: την απορρύθμιση του ίδιου του τραπεζικού τομέα σε όλη την κλίμακα. Ο δανεισμός ο οποίος αρχικώς κατευθυνόταν στην παραγωγή κατά βάση θα έπρεπε να στραφεί στις πλέον κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Η κληρονομιά του New Deal παρέμενε ισχυρή: υψηλό επίπεδο ρύθμισης, σχετικώς (με σήμερα) περιορισμένες ανισότητες, ένας βαθμός δημοσίου παρεμβατισμού, πολλές μικρές τράπεζες και αγροκτήματα, αμοιβές εργαζομένων σχετικώς αντίστοιχες με το κόστος ζωής. 

Όλα αυτά άρχισαν να υποχωρούν μπροστά στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο και στην απορρύθμιση. Η Wall Street έπρεπε να πάρει την εκδίκησή της για τους περιορισμούς του New Deal. Αντί για επενδύσεις σε βιομηχανίες ή στη γεωργία, τα ομόλογα, οι μετοχές και πιο πρόσφατα τα κρυπτονομίσματα και κάθε λογής «εξωτικά» προϊόντα προσέφεραν υψηλότερες αποδόσεις και ταχύτερα. Η δε κυβέρνηση των ΗΠΑ (ή για την ακρίβεια η κυβέρνηση των ΗΠΑ σε συνεργασία με την FED) δεν είχαν καμία αντίρρηση να «ταΐσουν» αυτό το μοντέλο με άφθονα δολάρια. 

Η μεταβολή αυτή δικαιολογήθηκε από τη νεοφιλελεύθερη διανόηση που εμφανίστηκε ήδη από τη  δεκαετία του 1970 και ξεκίνησε να υλοποιείται όχι από τον Ρίγκαν αλλά από τον Κάρτερ. Τότε μάλιστα ήταν που διορίστηκε ο φίλος της Wall Street Paul Volcker, πρόεδρος της Fed.

Από τη δεκαετία του ‘80, η νεοφιλελεύθερη συναίνεση είχε προχωρήσει, χωρίς φυσικά να αναιρεθεί επί προεδρίας Κλίντον. Οι τραπεζικοί κολοσσοί κάθε άλλο παρά απείχαν από αυτό το παιχνίδι, ενώ ακόμη και μια σειρά συνδικάτων αποδέχτηκε τις προωθούμενες αλλαγές. Το εμπορικό έλλειμμα εκτοξεύθηκε επί Ρίγκαν και η παραγωγική ικανότητα των ΗΠΑ συρρικνώθηκε. Το 1975 εντοπίζεται το τελευταίο καταγεγραμμένο εμπορικό πλεόνασμα των ΗΠΑ. Από τη δεκαετία του ‘80, το εμπορικό έλλειμμα καταγράφεται στα περίπου 100 δισ. δολλάρια ετησίως μόνο και μονο για να αυξηθεί περαιτέρω τις επόμενες δεκαετίες.  

Η λογική συνίστατο στο ότι το έλλειμμα με αρκετούς τρόπους θα «επέστρεφε» στις ΗΠΑ: μετοχές, ομόλογα, ακίνητα ή άλλες επενδύσεις στις ΗΠΑ και επομένως χρηματοδότηση του ελλείμματος των ΗΠΑ. Οι εργαζόμενοι μπορεί να χάνουν τις δουλειές τους, αλλά η Wall Street έβγαζε πολλά λεφτά και τα προϊόντα θα έπρεπε να φτηναίνουν. Το σχέδιο ήταν κακό για τους εργαζομένους εξ αρχής και δούλεψε ακόμα πιο άσχημα στην πορεία.

Η ιστορία όμως δεν σταματά εδώ. Υποτίθεται ότι οι ΗΠΑ θα επικεντρώνονταν σε τεχνολογίες αιχμής όπως για παράδειγμα είναι οι ημιαγωγοί και το λογισμικό. Σε αυτούς τους τομείς το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ήρθε να προσφέρει μια γενναία χείρα βοηθείας στα ολιγοπώλια επεκτείνοντας τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας σε μια σειρά τομέων, που ξεκινούν από το λογισμικό και τα βακτήρια και να φτάνουν μέχρι τα γενετικώς τροποποιημένα φυτά, τα ζώα, τα τρόφιμα και τα τσιπ των ημιαγωγών.

Έκτοτε, το βασικό ζήτημα παραμένει η ανάγκη να ανατιμώνται διαρκώς τα περιουσιακά στοιχεία στις ΗΠΑ. Η παραγωγική ικανότητα είναι απλώς δευτερεύουσα. Δεν πρόκειται για ατύχημα αλλά για στρατηγική. Ο Τραμπ μοιάζει να θεωρεί πως μπορεί να αλλάξει αυτήν την κατάσταση με τους δασμούς και ουσιαστικώς αναγκάζοντας τους πολίτες των ΗΠΑ να αγοράζουν προϊόντα που (θα) κατασκευάζονται στις ΗΠΑ. Ωστόσο ο Τραμπ βλέπει μόνο προς τους «έξω». Οι προς τα «μέσα» ολιγάρχες ή έστω υπέρ-πλούσιοι παραμένουν φίλοι του. Κατά κανέναν τρόπο δεν συγκρούεται με την απορρύθμιση μέσα στις ΗΠΑ αλλά αντιθέτως την επιτείνει με διαφόρους τρόπους. Απέναντι στον Τραμπ ορθώνεται ένας πιο «παραδοσιακός» νεοφιλελευθερισμός παρόμοιος με των Δημοκρατικών της δεκαετίας του ‘90.

Οι ΗΠΑ έχουν ζήτημα στρατηγικής και στρατηγικό ζήτημα ταυτοχρόνως. Έχοντας επενδύσει στην απορρύθμιση και στον νεοφιλελευθερισμό επέλεξαν να συρρικνώσουν την παραγωγική τους ικανότητα προς όφελος των ανταγωνιστών τους. Επέλεξαν επιπλέον λίγοι να κερδοσκοπούν εις βάρος των πολλών. Πλανητική κυριαρχία με ένα τέτοιο μοντέλο δεν είναι εφικτή.

kosmodromio.gr

Μανώλης Κοττάκης: Γεωπολιτική και Δασμοί Τραμπ με την Ελλάδα σε οριακή υπαρξιακά και εθνικά κατάσταση

Ο αρθρογράφος και συγγραφέας, διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας "Εστία", μιλώντας  στον 98.4, εξηγεί γιατί κατά  την γνώμη του η πολιτική δασμών του Τραμπ, είναι στη ουσία μέσο γεωπολιτικής  πίεσης και με οικονομικούς όρους, θεωρώντας ο Αμερικανός Πρόεδρος  ότι για χρόνια οι ΗΠΑ έχασαν την παραγωγική τους βάση, εξασφαλίζοντας άλλα κράτη σε αυτό. 

Με υπόδειγμα την Ουκρανία αλλά και τις οικονομικές συμπεριφορές ισχυρών κρατών της Ευρώπης, ο Μανώλης Κοττάκης, ερμηνεύει τις κινήσεις Τραμπ, σημειώνοντας εμφατικά ότι η Τουρκία με μόλις 10% δασμούς πρέπει να λέει πολλά στην ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ, αφού οι δασμοί του 20% προφανώς αφορούν την μη εξαίρεση μας από το κλάμπ της Ε.Ε., από την άλλη όμως αναδεικνύουν ότι ο δεδομένος  σε διευκολύνσεις στις ΗΠΑ, χωρίς να διαπραγματευτεί έστω σοβαρά ανταλλάγματα, τελικά δεν έχει διαφορετική μοίρα από τους υπολοίπους. 

 Ο Μανώλης Κοττάκης μιλάει για τις άνευ σχεδιασμού κυβιστήσεις της κυβέρνησης από το υπόθεση της ενέργειας και των γεωτρήσεων, έως την ανυπαρξία στρατηγικής βάθους για μια πολιτική προς όφελος του έθνους, από την οποία δεν εξαιρεί και την στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αίσθηση τέλος προκαλούν τα όσα αποκαλύπτει για την υπόθεση των Τεμπών με πολύ συγκεκριμένα περιστατικά.

Όπως λέει, η κυβέρνηση έχει καταγραφεί στην υπόθεση των Τεμπών ως βαριά υπόλογη πολιτικά, ωστόσο τις τελευταίες ημέρες επιχειρεί μια "αντεπίθεση" επικοινωνιακά διαρκείας ανασύροντας πορίσματα του παρελθόντος όπως τα έλαια σιλικόνης, που παρότι επιστημονικά είναι άκυρα, σερβίρονται ως νέα και πάλι μαζί με δηλώσεις κάποιων νομικών και τεχνικών σε μια προσπάθεια να προκαλέσει σύγχυση στη κοινή γνώμη, ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να προσπεράσει το θέμα από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, μειώνοντας την φθορά που της προκαλεί. 

Φοβόμαστε γιατί τους παραχωρήσαμε εξουσία πάνω μας

Hermann Hesse

Συχνά εξαρτιόμαστε περισσότερο από τους άλλους παρά από τον ίδιο τον εαυτό μας, και αγωνιζόμαστε με παράλογο τρόπο για την αποδοχή τους, λες και η αξία μας μπορεί να θεμελιωθεί μόνο από άτομα τα οποία ίσα που μας γνωρίζουν.
Το να δίνουμε τέτοια εξουσία στον περίγυρό μας γεννάει ανασφάλεια και μας κάνει να δημιουργούμε αρρωστημένους δεσμούς – στην πλειονότητά τους δεσμούς εξάρτησης – με τους ανθρώπους. Η μοναδική αναγνώριση που χρειαζόμαστε πραγματικά βρίσκεται μέσα μας. Αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αν δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που κάνουμε, πώς περιμένουμε να μας αναγνωρίσουν οι άλλοι;
Χρειάζεται να μάθει κανείς να αγαπάει τον εαυτό του, να τον παραδέχεται και να τον αποδέχεται με όλες τις ατέλειές του, οι οποίες, στην πραγματικότητα, είναι δρόμοι που περιμένουν να τους διανύσουμε. Μόνο έτσι θα πάψουμε να φοβόμαστε τους άλλους και δεν θα μας επηρεάζουν οι γνώμες τους.
Συχνά οι άλλοι ούτε που έχουν γνώμη για εμάς. Εμείς οι ίδιοι τυφλωνόμαστε από τη μανία να μάθουμε τι θα σκεφτούν…
Όπως μας θυμίζει ο Hermann Hesse, κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον κήπο του και φιλοτεχνεί νοερά την ακουαρέλα αυτού που επιθυμεί να είναι. Όταν παύουμε να εξαρτιόμαστε από τους άλλους, ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι είμαστε κύριοι της ζωής μας. 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Allan Percy για τα 66 Μαθήματα Καθημερινής Σοφίας του Hermann Hesse

Πηγή: perithorio.com

Τα δυο χοντρά ψέματα του κ. Γεωργιάδη

«Δεν υπήρξα αρνητής του Ολοκαυτώματος», «Η Χρυσή Αυγή μετείχε στο κίνημα των πλατειών»
 

του Δημήτρη Ψαρρά

Επιχειρώντας να απαντήσει στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και στον Νίκο Παππά, ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Άδωνης Γεωργιάδης επανέλαβε σήμερα από τα υπουργικά έδρανα της Βουλής δυο χοντρά ψέματα, καταχειροκροτούμενος από τους νεοδημοκράτες ομοϊδεάτες του:

1. Προς την Ζωή Κωνσταντοπούλου: «Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω υπάρξει αρνητής του Ολοκαυτώματος. Πράγματι, είχα επιτρέψει να συνδεθεί το όνομά μου με το βιβλίο του Κώστα Πλεύρη, και έχω ζητήσει συγγνώμη από την εβραϊκή κοινότητα».
2. Προς τον Νίκο Παππά: «Η Χρυσή Αυγή γεννήθηκε στην πλατεία των αγανακτισμένων, παρέα με σας. Εσείς είσαστε η μία πλατεία, η άνω, και η Χρυσή Αυγή ήταν η κάτω».

Ποια είναι η αλήθεια;

1. Ο κ. Γεωργιάδης και το Ολοκαύτωμα
Η συγγνώμη του κ. Γεωργιάδη προς την εβραϊκή κοινότητα είναι γεγονός, μόνο που αναιρείται από το γεγονός ότι τη συνοδεύει με το ψέμα ότι ουδέποτε είχε υπάρξει αρνητής του Ολοκαυτώματος. Δυστυχώς ο κ. Γεωργιάδης ακολουθεί εδώ τη γραμμή του δεύτερου δασκάλου του μετά τον Κώστα Πλεύρη, δηλαδή του Γιώργου Καρατζαφέρη. Στα τέλη του 2004, ο τότε αρχηγός του ΛΑΟΣ είχε στείλει εκπρόσωπο του κόμματος στην τελετή της εβραϊκής Γιορτής των Φώτων, η οποία τότε πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά σε ανοιχτό δημόσιο χώρο, στην πλατεία του Παλαιού Ψυχικού. Και τον Ιανουάριο του 2005 κατέθεσε στο Ευρωκοινοβούλιο ψήφισμα «κατά του αντισημιτισμού και του ρατσισμού». Πώς τα σκέφτηκε όλα αυτά ο κ. Καρατζαφέρης που λίγο καιρό νωρίτερα διέπρεπε στα αντισημιτικά κηρύγματα; Είναι πολύ απλό. Από το καλοκαίρι του 2004 που βρέθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο έσπασε τα μούτρα του ακόμα και με τους ομοϊδεάτες ακροδεξιούς Ευρωπαίους. Κανείς από τους Ευρωπαίους συμμάχους του δεν ήθελε πλέον να ακούσει για αντισημιτισμό παλαιάς μορφής. Της μόδας πλέον ήταν η ισλαμοφοβία.
Αλλά λίγο καιρό αργότερα, την περίοδο που ο κ. Γεωργιάδης διαφήμιζε με κάθε τρόπο ακραίο φιλοναζιστικό και αντισημιτικό το βιβλίο του Πλεύρη, όντας ήδη εκπρόσωπος Τύπου του ΛΑΟΣ, η κομματική εφημερίδα «Άλφα Ένα» δημοσίευε κύρια άρθρα με φράσεις όπως «τον Εβραίο και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Λίγο ακόμα να τους αφήσουμε θα σπάσουνε το ρεκόρ του Χίτλερ» (23.7.2006), ενώ ο ίδιος ο Καρατζαφέρης έγραφε ότι «είναι πλέον ευρέως γνωστό σε όλο τον κόσμο ότι ο Εβραίος μυρίζει Αίμα» (3.1.2009).
Τα δεδομένα αυτής της θλιβερής ιστορίας έχουν αναλυθεί από τη στήλη του «Ιού» στην πάλαι ποτέ Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και βρίσκονται αναρτημένα στον ιστότοπο της δημοσιογραφικής μας ομάδας (iospress.gr), όπου φιλοξενούνται και εκτενή απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα από τις επίμαχες εκπομπές. Η προβολή του βιβλίου του Πλεύρη δεν υπήρξε ένα «στιγμιαίο» σφάλμα του κ. Γεωργιάδη. Επί τέσσερα χρόνια από την εκπομπή του πρόβαλε με εξαιρετικά επιδοκιμαστικά σχόλια το βιβλίο αυτό (2006-2009).

Το αποκαλύψαμε από τις σελίδες του «Ιού», όταν ήδη είχαν περάσει αρκετές βδομάδες από την πρώτη σχετική εκπομπή και εκείνος συνέχιζε. Η αντίδρασή του στο δημοσίευμα του «Ιού» ήταν να μας στείλει εξώδικο, με το οποίο απειλούσε να στραφεί δικαστικά εναντίον μας. Και βέβαια πουθενά δεν μιλούσε για σφάλμα. Τότε το επιχείρημά του ήταν ότι απλά πουλάει το βιβλίο όπως κάθε βιβλιοπωλείο και ουδέποτε το διαφήμισε, διότι «διαφωνεί με το περιεχόμενό του». Μάλιστα προκλητικά δήλωνε ότι «εάν διάβαζα έστω και μερικά από τα αποσπάσματα του Ταλμούδ φέρ’ ειπείν που το βιβλίο αυτό περιέχει, τότε το βιβλίο θα πούλαγε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα».

Η κατάθεση Γεωργιάδη 

στη μήνυση Πλεύρη κατά του ΚΙΣ

Και το χειρότερο: Ο κ. Γεωργιάδης δέχτηκε να καταθέσει και ως μάρτυρας κατηγορίας στη μήνυση του Πλεύρη εναντίον των εκπροσώπων του Ελληνικού Εβραϊσμού και του ΕΠΣΕ, οι οποίοι είχαν καταφύγει στη δικαιοσύνη κατά του βιβλίου του. Στην κατάθεσή του ο κ. Γεωργιάδης δηλώνει ενόρκως ότι «ο κ. Πλεύρης είναι γνωστός δικηγόρος και ιστορικός», και ότι απλώς «το βιβλίο συγκέντρωσε διάφορα αποσπάσματα από τα ιερά για τους Εβραίους βιβλία». Όσο για το Ολοκαύτωμα, «στο βιβλίο υπάρχει αμφισβήτηση περί του Ολοκαυτώματος και του τελικού αριθμού των εξολοθρευθέντων Εβραίων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι αντιληπτό ότι πολλές από τις απόψεις του συγγραφέα έχουν ενοχλήσει κάποιους συμπολίτες μας εβραϊκής καταγωγής.  

Όμως σε κανένα σημείο του βιβλίου ο μηνυτής δεν εγκρίνει ή προτρέπει άλλους ανθρώπους σε βίαιες ενέργειες εναντίον των Εβραίων ούτε δικαιολογεί παρόμοιες πράξεις που έχουν κάνει άλλοι, κατά το παρελθόν». 

Είναι περιττό να μεταφέρω εδώ τις διατυπώσεις του βιβλίου που διαψεύδουν όσα λέει ο κ. Αντιπρόεδρος. Αρκούμαι να θυμίσω ότι το φανατικά φιλοχιτλερικό βιβλίο είχε πάμπολλες διατυπώσεις του τύπου «έτσι θέλουν οι Εβραίοι, διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα», ή «Εβραίος και άνθρωπος είναι έννοιες αντιφατικές, δηλαδή η μία αποκλείει την άλλη», «η όλη των εγκληματική συμπεριφορά δικαιολογεί τας πράξεις των Ναζί εναντίον των και κάτι περισσότερον. Τας δικαιώνει» και «η ιστορία της ανθρωπότητος θα καταλογίση στον Αδόλφο Χίτλερ τα εξής: Δεν απήλλαξε, ενώ ηδύνατο την Ευρώπη από τους Εβραίους». Ο κ. Γεωργιάδης στην κατάθεσή του ορκίζεται ότι οι μηνυτήριες αναφορές κατά του Πλεύρη για αυτές και πολλές άλλες διατυπώσεις του έχουν «άκρως ψευδές και συκοφαντικό περιεχόμενο».  

Μ’ άλλα λόγια, επιμένοντας ακόμα και σήμερα ο κ. Γεωργιάδης στον ισχυρισμό ότι ουδέποτε υπήρξε αρνητής του Ολοκαυτώματος, επιβεβαιώνει όσους θεωρούν ότι η συγνώμη του είναι μισή.

2.Ο κ. Γεωργιάδης , η Χρυσή Αυγή και οι πλατείες
Το προπαγανδιστικό επιχείρημα της Δεξιάς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνυπήρξε στις «πλατείες των αγανακτισμένων» με τη Χρυσή Αυγή είναι πολύ παλιό. Το τουίταρε ο Άδωνης Γεωργιάδης στις 22.8.2017 («Ο ΣΥΡΙΖΑ παρείχε πολιτική νομιμοποίηση στη Χρυσή Αυγή καθώς την ανέχθηκε στην πλατεία των αγανακτισμένων»), το υιοθέτησε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις 15.2.2018 («Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αγκαλιά με τη Χρυσή Αυγή στις πλατείες της αγανάκτησης»), το επανέλαβε ακόμα και ο Κωστής Χατζηδάκης στις 16.6.2018 («Θα μπορούσα να θυμίσω τι έγινε στην πάνω και κάτω πλατεία και πώς ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή ενώθηκαν για να ρίξουν την προηγούμενη κυβέρνηση»).
Πρόκειται βέβαια για εξόφθαλμη παραποίηση των γεγονότων. Γιατί μπορεί να υπήρξε η λεγόμενη «πάνω πλατεία», δηλαδή ορισμένες ομάδες διαδηλωτών με αντικοινοβουλευτικά, συνωμοσιολογικά, ακόμα και ρατσιστικά συνθήματα, αλλά η Χρυσή Αυγή δεν εμφανίστηκε ούτε στιγμή στο κίνημα των πλατειών το 2010-2011.
Είναι γεγονός ότι, όπως αποκαλύφτηκε και στη δίκη της Χρυσής Αυγής, οι κινητοποιήσεις που σχεδίαζε εκείνη την περίοδο η οργάνωση του Μιχαλολιάκου δεν είχαν καμιά σχέση με το Μνημόνιο: ήταν το πογκρόμ εναντίον μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας (βλ. Ιός, ««Πρέπει να χυθεί αίμα»», «Εφημερίδα των Συντακτών», 3.5.2015).
Οι θεωρίες περί συμμετοχής της Χρυσής Αυγής στο κίνημα των πλατειών είναι εκ των υστέρων κατασκευάσματα, με σκοπό τη συκοφάντηση αυτού του πρωτοφανούς αυθόρμητου λαϊκού ξεσπάσματος («​Αλλο «αγανακτισμένοι», άλλο ναζιστές», «Εφημερίδα των Συντακτών», 18.2.2019).
Βεβαίως εκ των υστέρων μπορεί να λέει καθένας ό,τι θέλει. Για κακή τύχη, όμως, όσων επιμένουν στη διαστρέβλωση της ιστορίας, διαθέτουμε τα ντοκουμέντα της ίδιας της ναζιστικής οργάνωσης που όχι μόνο διαψεύδουν την παρουσία της στο πλευρό των «αγανακτισμένων», αλλά επιβεβαιώνουν ότι έκανε ολόκληρη εκστρατεία εναντίον τους.

Ενδεικτικό το κείμενο του Ηλία Κασιδιάρη: «Έχουμε αναφέρει επανειλημμένως πως το “κίνημα των αγανακτισμένων” είναι απόλυτα βολικό για το βρώμικο και ανθελληνικό σύστημα εξουσίας. Είναι η ανώδυνη εκτόνωση για τις πλατιές μάζες – ή τουλάχιστον για το ποσοστό εκείνο των συμπατριωτών μας, που έχει βαρεθεί να αράζει στον καναπέ του. Δεν είναι τυχαίο πως οι μαζικότερες συνάξεις αυτού του ασύνδετου και ασύντακτου πλήθους γίνονται μόνο Κυριακή βράδυ, όταν η βουλή είναι κλειστή και οι εθνοπατέρες την πέφτουν εκ του ασφαλούς στις βιλάρες τους ή τρώνε και πίνουν στην υγειά των κορόιδων» (εφ. «Χρυσή Αυγή», 25.6.2011).
Και για συνδυάσω τα δυο χοντρά ψέματα του κ. Γεωργιάδη θυμίζω ότι ο Αρχηγός Μιχαλολιάκος δεν δίστασε να διακρίνει και «εβραϊκό δάκτυλο» πίσω από το κίνημα των πλατειών. Πρόκειται κατά τον Μιχαλολιάκο για μια «επανάσταση-μαϊμού», όπου «τον ρόλο της ανώδυνης εκτόνωσης παίζουν αφελείς μάζες, καθοδηγούμενες όμως πάντοτε και ελεγχόμενες από δοκιμασμένους αγκιτάτορες της παγκοσμιοποίησης. Εμπνευστής του κινήματος ένας Εβραίος από τη Γαλλία, ο Εσέλ, ο πνευματικός πατέρας των αγανακτισμένων. Μιας πολύ βολικής αντιδράσεως για το παγκόσμιο σύστημα, την οποία κάποιοι με πολύ θράσος αποκαλούν εξέγερση» (εφ. «Χρυσή Αυγή», 24.8.2011).
Και κάτι τελευταίο: Ο ψεύτικος αυτός ισχυρισμός, ότι δηλαδή η Χρυσή Αυγή «πρωτοστάτησε» στο κίνημα των πλατειών δεν είναι μόνο μια χοντροκομμένη πλαστογράφηση της ιστορικής αλήθειας. Αποτελεί και ένα απρόσμενο δώρο στη Χρυσή Αυγή που δικάζεται σε δεύτερο βαθμό από το Εφετείο της Αθήνας με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης και εμφανίζεται τώρα από τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας ως… σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ και μέρος του ειρηνικού κινήματος των πλατειών.  

x-efimerida.gr

MAGA, MEGA και MEGLA

ΚΙΜΠΙ

Πείτε μου τώρα, πώς το αισθάνεστε; Ο κόσμος μας μικραίνει ή μεγαλώνει στην εποχή Τραμπ, των δασμολογικών πολέμων, των εμποδίων στη διακίνηση των αγαθών, των περιορισμών στις μεταναστεύσεις των πληθυσμών; Εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια ο κόσμος μεγάλωνε διαρκώς με τον τρόπο που επέβαλε η Δύση –για να είμαστε ακριβείς: οι ισχυρότεροι καπιταλιστές της Δύσης–, εξασφαλίζοντας αρχικά ότι μια συσκευή κινητού τηλεφώνου που παράγεται στην Καλιφόρνια ή θα βρίσκει ανεμπόδιστα αγοραστές στην Ευρώπη, την Ασία, τη Νότια Αμερική, αργότερα ότι η ίδια συσκευή μπορεί να κατασκευάζεται στην Κίνα, χωρίς να χρειάζεται να διασχίζει ωκεανούς και ηπείρους, ή να συναρμολογείται στην Ευρώπη, από φτηνό και πρόθυμο εργατικό δυναμικό που θα ερχόταν εδώ από τις φτωχές χώρες του παγκόσμιου Νότου. Αυτή η μακρά διεργασία που έκανε τον καπιταλισμό αληθινά παγκόσμιο και μοναδικό σύστημα παραγωγής και διακίνησης αγαθών, κεφαλαίων και ανθρώπων και έδωσε στην αγορά τον θρόνο της οικουμενικής διακυβέρνησης, έκανε πραγματικά τον κόσμο πιο μεγάλο. Η ύστατη παγκοσμιοποίηση, παρά τις πολλές απεχθείς διαστάσεις της, άλλαξε τις ισορροπίες του πλανήτη, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους του προς την Ανατολή.
Αλλά αυτή η μεγεθυντική παγκοσμιοποίηση, που έκανε τον κόσμο μεγαλύτερο και (τρομακτικά άνισα) πλουσιότερο, ταυτόχρονα συρρίκνωσε τη Δύση. Σε αντίθεση με την παγκοσμιοποίηση του 19ου και του 20ού αιώνα, που μετέτρεψε με τη βοήθεια της αποικιοκρατίας χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ σε παγκόσμιες αυτοκρατορίες, με κτήσεις και οικονομικές ή στρατιωτικές βάσεις σε όλες τις θάλασσες και ηπείρους, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα σε προτεκτοράτα αρχαίες και τεράστιες χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, το τωρινό δεύτερο κύμα αντέστρεψε τους ρόλους. Οι επιχειρηματικές και πολιτικές ολιγαρχίες των ΗΠΑ και της Ευρώπης ανακαλύπτουν τώρα ότι έπεσαν θύματα της τεράστιας επιτυχίας τους να επιβάλουν σε όλον τον πλανήτη τον νεοφιλελευθερισμό ως μοναδικό πλαίσιο διαχείρισης της οικονομίας. Τα υποψήφια θύματά τους έγιναν τα ίδια μεγαλύτερα, ισχυρότερα, απαιτητικότερα. Οι BRICS είναι το σημαντικότερο προϊόν αυτής της αντιστροφής.
Ο Ντόναλντ Τραμπ είχε την πρόνοια να κάνει πολιτική και εύληπτο σύνθημα για τις ιθύνουσες τάξεις των ΗΠΑ το σημείο συναγερμού στο οποίο έχει βρεθεί οικονομικά η άλλοτε κραταιά υπερδύναμη. Το M.A.G.A. (Make America Great Again) εκφράζει την προσδοκία να ανακτήσουν οι ΗΠΑ το χαμένο έδαφος, να ξαναγίνουν μεγάλες, αλλά σε έναν κόσμο που αναγκαστικά θα γίνεται μικρότερος. Γιατί ο πόλεμος των δασμών, ακόμη κι αν δεν γενικευτεί και μονιμοποιηθεί, σημαίνει ότι θα χαθούν αγορές, θα υψωθούν εμπόδια στην ελεύθερη διακίνηση των αγαθών και υπηρεσιών και, τελικά, ότι κάθε χώρα ή ενιαίος οικονομικός χώρος θα πρέπει σε έναν βαθμό να κανιβαλίζει τον εαυτό του, την εγχώρια παραγωγή του, την εθνική αγορά και ζήτησή του. Είναι παράδοξο, αλλά ο Τραμπ υπόσχεται να κάνει μεγάλη την Αμερική συρρικνώνοντάς την.
Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να πούμε ότι ο Τραμπ δεν είναι ο πρώτος διδάξας σ’ αυτή την αναστροφή της παγκοσμιοποίησης. Η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και πρώτη η άλλοτε ατμομηχανή της, η Γερμανία, ανακάλυψαν καθυστερημένα ότι η εξαγωγή του νεοφιλελευθερισμού σε όλον τον κόσμο, η απαίτησή τους να έχουν πρόσβαση στους πόρους και στις αγορές όλου του πλανήτη, έχει συρρικνώσει τις ίδιες δραματικά. Η Γηραιά Ηπειρος, κοιτίδα του βιομηχανικού καπιταλισμού και εφαλτήριο της πρώτης μεγάλης παγκοσμιοποίησης, έχει γίνει σκιά του εαυτού της. Ακόμη και τα Χριστούγεννά της εξαρτώνται από την Ασία, όπως ο ηλεκτρισμός ή η θέρμανση εξαρτώνταν από τη Ρωσία. Αν το καλοσκεφτούμε, πριν από το τραμπικό MAGA, έχει υπάρξει το ευρωπαϊκό M.E.G.A. (Make Europe Great Again), με μία σχεδόν κυριολεκτική κήρυξη πολέμου στη Ρωσία, εκκινώντας από το 2014, και μια μεταφορική εναντίον της Κίνας, η οποία εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια στοχοποιείται ως ο υπ’ αριθμόν 1 εμπορικός και παραγωγικός αντίπαλος της Ε.Ε. Το MEGA είναι η υπόρρητη υπαρξιακή αγωνία της Ευρώπης, ότι η οικονομική παρακμή της είναι μη αναστρέψιμη. Ο Τραμπ και οι δασμοί του απλώς πρόσθεσαν ακόμη έναν λόγο αγωνίας για μεγαλύτερη συρρίκνωση και παραγωγική παρακμή.
Αν μπουν όλοι στον πόλεμο εναντίον όλων, αν δηλαδή ο προστατευτισμός, οι δασμοί, οι φραγμοί στη διακίνηση αγαθών, κεφαλαίων και ανθρώπων, κυρίως μεταναστών, γίνει το βασικό μοντέλο πολιτικής στις μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη, είναι βέβαιο ότι θα περάσουμε σε μια παράδοξη εποχή μικρομεγαλισμού: όλες οι κυβερνήσεις θα διακηρύσσουν ότι θέλουν κάνουν τις χώρες τους μεγάλες: MAGA οι ΗΠΑ, MEGA η Ε.Ε., προφανώς ΜaRGA η Ρωσία, MIGA η Ινδία, ίσως MaGGA η Γερμανία και ΜaFGA η Γαλλία – για την Αγγλία δεν το συζητάω, για το MAGA πρέπει να διεκδικήσει κοπιράιτ από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αυτός ο παράδοξος μικρομεγαλισμός πιθανότατα θα έχει θύματα εντός κάθε χώρας αυτοπεριορισμένης στην εθνική ή περιφερειακή αγορά της. Οπως εύστοχα υπαινίσσεται ο Μιλάνοβιτς (βλέπε τη θυγατρική στήλη ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ), ό,τι χάνουν σε υπεραξία οι εγχώριες ολιγαρχίες από το εξωτερικό, θα προσπαθήσουν να το αναπληρώσουν στο εσωτερικό κάθε χώρας, εις βάρος των υποτελών τάξεων.
Αλήθεια, τι χώρος και τι ρόλος μένει στον πλανήτη της «MAGIAS» για χώρες σαν την Ελλάδα; Με τι αρχικά θα πλασαριστεί στη νέα αγορά του μικρομεγαλισμού; Υποθέτουμε ότι ήδη κάποιοι σκέφτονται με ποια αρχικά θα διακηρυχθεί το διεκδικούμενο μεγαλείο; M.E.G.L.A., ας πούμε, σε αναγκαία διαφοροποίηση από το MAGA και το MEGA; Και πώς θα ερμηνεύαμε το παρεμβαλλόμενο «L»; Make Ellada Great Like America; Μπα. Make Ellada Great Like Alexander, που είναι κι ο απόλυτος σταρ της Ιστορίας; Θέλει ψάξιμο. Υπάρχει και το ρίσκο της σύγχυσης με τη «μέγκλα», λέξη της αργκό που αρχικά σημαίνει κάτι πολύ ωραίο και καλής ποιότητας, αλλά, όπως διαβάζω στον Ν. Σαραντάκο, κατά μία εκδοχή η «μέγκλα» προέρχεται από το Made in England, που είναι πολύ ταπεινωτικό, αν και σ’ έναν βαθμό ακριβές, για το νεοελληνικό κράτος. Και κατά μία άλλη, πιο επικίνδυνη, από το ποντιακό «μέγκλα», που σημαίνει πέος.
Στα τέτοια μας, θα μου πείτε, ό,τι αρχικά θέλουμε θα διαλέξουμε για να στεγάσουμε το νέο εθνικό μεγαλείο.

💬 Θεωρίες για την υπεραξία
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ορισμένοι οικονομολόγοι, αναφέροντας ιστορικά παραδείγματα, πιστεύουν ότι οι μερκαντιλιστικές πολιτικές πρέπει απαραίτητα να συνοδεύονται από πολιτικές μεγαλύτερου εσωτερικού κρατικού ελέγχου και ρύθμισης. Αλλά αυτό σίγουρα δεν συμβαίνει με την τωρινή αμερικανική κυβέρνηση. Ο νέος συνδυασμός που προωθεί ο Τραμπ –αυστηρά ελεγχόμενη μετανάστευση σε συνδυασμό με ακραίο εγχώριο νεοφιλελευθερισμό και μερκαντιλισμό στο εξωτερικό– πιθανότατα θα προσελκύσει πολλούς στη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία επίσης.
Ο κόσμος εισέρχεται έτσι σε μια νέα εποχή στην οποία οι πλούσιες χώρες θα ακολουθήσουν μια ασυνήθιστη διττή πολιτική. Εχοντας εγκαταλείψει τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, θα προχωρήσουν τώρα ακόμη πιο σταθερά με ένα εγχώριο νεοφιλελευθερισμό.

Μπράνκο Μιλάνοβιτς, «Τι έρχεται μετά την παγκοσμιοποίηση» 

(από τον ιστότοπο jiacobin.com. Ευγενική προσφορά του φίλου Σ.Σ.)

Kibi2g@yahoo.gr, kibi-blog.blogspot.com

efsyn.gr

Ασχολείται κανένας με την υγεία; (Η απουσία ενός κεντρικού σχεδιασμού)

Για όσους και όσες ζούμε στην επαρχία και έχουμε ως αναφορά νοσοκομεία τα οποία ούτε ως κέντρα υγείας δε λειτουργούν, έχουμε ζήσει το να αποφεύγεις να πας στο νοσοκομείο και να θεωρείς αυτονόητο τον ιδιώτη, κάτι το οποίο είναι μια θλιβερή κατάντια. Να λες στον κόσμο, στους συγγενείς, στους φίλους σου μη πας στο νοσοκομείο. 
  

Πάνος Χριστοδούλου 

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Υπουργός υγείας είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης. Το τελευταίο χρονικό διάστημα κάθε τηλεοπτική του εμφάνιση αφορά ζητήματα τελείως εκτός του πεδίου ευθύνης του, με προτίμηση στην υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών, μέσα από άναρθρες κραυγές και λασπολογία. Αυτό ακολούθησε μια σειρά εμφανίσεων σε νοσοκομεία και σε κοπές πίτας τοπικών οργανώσεων της ΝΔ, στις οποίες και πάλι η μόνη ενασχόλησή του με τα ζητήματα υγείας ήταν να λασπολογεί ενάντια σε όσους διαμαρτύρονται. Οπότε το ερώτημα είναι, τελικά, ασχολείται ο υπουργός με τα θέματα του υπουργείου του; 
Η πιο πιθανή απάντηση είναι όχι. Ενδεχομένως με αυτά να ασχολούνται οι γενικοί γραμματείς του υπουργείου, ενδεχομένως οι διοικητές των νοσοκομείων, το πιο πιθανό με όρους εξυπηρέτησης κομματικών συμφερόντων. Συμπέρασμα, σε κάθε περίπτωση, ότι δεν υπάρχει κανένας κεντρικός σχεδιασμός αυτή τη στιγμή για το εθνικό σύστημα υγείας, το οποίο προχωρά με αυτόματο πιλότο προς τον γκρεμό. 
Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως τα παραπάνω είναι έλλειψη ή λάθος της κυβέρνησης, καθώς μια χαρά εξυπηρετούν το σχέδιό της, το οποίο είναι να καταρρεύσει το ΕΣΥ ώστε ο ιδιωτικός τομέας να φαίνεται ως η μόνη λύση. Και όντως, για όσους και όσες ζούμε στην επαρχία και έχουμε ως αναφορά νοσοκομεία τα οποία ούτε ως κέντρα υγείας δε λειτουργούν, έχουμε ζήσει το να αποφεύγεις να πας στο νοσοκομείο και να θεωρείς αυτονόητο τον ιδιώτη, κάτι το οποίο είναι μια θλιβερή κατάντια. Να λες στον κόσμο, στους συγγενείς, στους φίλους σου μη πας στο νοσοκομείο. 
Για πόσο μπορεί να συνεχιστεί όμως αυτό; Πόσο αντέχει η υγεία του καθενός αλλά και η συλλογική υγεία αυτή την κατάσταση; Όσο η κυβέρνηση αυτή μένει, και όσο υπάρχει μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει τη δημόσια υγεία είτε ως κόστος είτε ως βραχνά στο επικοινωνιακό αφήγημά της, τα προβλήματα δε θα λύνονται. Όπως δε θα λύνονται όσο η πολιτική υγείας δε βασίζεται στην επιστημονική ανάλυση της κοινωνικής ιατρικής και στη μελέτη των αναγκών των κοινωνικών συνόλων. Αυτό όμως δε μπορεί να γίνει ούτε από εγκάθετους διοικητές, ούτε από ιδιωτικά franchise, ούτε από τηλε-υπουργούς, ούτε από ευχολόγια ή επετειακές ελεημοσύνες για κοινωνικές ομάδες, όπως δυστυχώς παραπέμπει η τελευταία ανακοίνωση του πανελλήνιου ιατρικού συλλόγου με αφορμή την επέτειο των δύο χρόνων από τα Τέμπη. 
Χρειάζεται ο κάθε επαγγελματίας υγείας, ο κάθε πολίτης να απαιτήσει όχι μεταξωτές κορδέλες αλλά ένα σύγχρονο ολοκληρωμένο σχεδιασμό με στόχο ένα δημόσιο σύστημα υγείας που θα ανταποκρίνεται τόσο στις δυνατότητες της εποχής όσο και στις εισφορές και τις θυσίες των πολιτών. 

www.katiousa.gr

Όσοι φοβούνται τη μοναξιά

Γελωτοποιός

“Το να μπορείς να αντέχεις τη μοναξιά και, επιπλέον, να την απολαμβάνεις, είναι μεγάλο προσόν.” Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω

“Η μοναξιά είναι ανεξαρτησία.” Έρμαν Έσσε

~~~~~~~~

Αγαπώ τη νύχτα. Ειδικά μετά τα μεσάνυχτα, όταν όλοι κοιμούνται κι ακούγεται μόνο ο άνεμος. Το μυαλό καθαρίζει τότε, η μοναξιά σου ομορφαίνει, γίνεται πιο οικεία. Ίσως γιατί μένεις μόνος σου, χωρίς να χρειάζεται ν’ απομονώνεσαι.

~~

Υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι κι άνθρωποι μοναχικοί.

Οι πρώτοι δυστυχούν. Θα ήθελαν να έχουν κάποιον να μιλήσουν, ν’ αγκαλιάσουν, να δοθούν, αλλά -για διάφορους λόγους- δεν έχουν κανέναν. Τους βλέπω να κάθονται στο καφέ και ν’ αποζητούν λίγη προσοχή. Αλλά την ίδια στιγμή δεν τολμούν να πλησιάσουν κάποιον. Μένουν κλεισμένοι στη μοναξιά που απεχθάνονται.

Οι μοναχικοί είναι διαφορετικοί. Απολαμβάνουν τον εαυτό τους και την ησυχία. Σε δέχονται φιλικά στον προσωπικό τους χώρο, αλλά ξεφυσούν ανακουφισμένοι όταν απομακρύνεσαι.

Για να μπορείς ν’ απολαύσεις τη μοναξιά πρέπει ν’ αντέχεις τον εαυτό σου. Και για να πλησιάσεις τον εαυτό σου πρέπει να μάθεις ν’ απολαμβάνεις τη μοναξιά.

~~

Η μοναξιά είναι απαραίτητη προϋπόθεση κάθε μύθου όπου αναφέρεται ένας σοφός άνθρωπος.

Ο Ναζωραίος, λέει η ανθρώπινη μυθολογία, εξαφανίστηκε για δέκα χρόνια, ίσως και περισσότερα, απ’ τον κόσμο, πριν εμφανιστεί στην Παλαιστίνη για να διδάξει το (τόσο ουτοπικό) “αγάπα τον πλησίον σου ως σευατόν”.

Κάποιοι λένε ότι ταξίδεψε στον Ελλαδικό χώρο κι ήρθε σε επαφή με τις στωικές και τις νεοπλατωνικές θεωρίες. Κάποιοι άλλοι λένε ότι έφτασε ως την Ινδία.

Πιο πιθανό μου φαίνεται να πήγε κάπου στη χερσόνησο του Σινά και να ‘μεινε μόνος, κοιτώντας τα ηλιοβασιλέματα πάνω απ’ την έρημο.

Ύστερα να χώθηκε σε μια σπηλιά και να ‘γραψε τις σκέψεις του στην άμμο. Και δεν έγραψε τίποτα άλλο.

~~

Η μοναξιά σε βοηθάει. Όχι να σώσεις τον κόσμο, αυτό λίγοι το επιχειρούν, και συνήθως τους δολοφονούν. Σε βοηθάει να καταλάβεις τι συμβαίνει.

Κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να επιχειρήσει να ζήσει για λίγο, για ένα μήνα έστω, μόνος. Ένα μήνα χωρίς να μιλήσει σε άνθρωπο, χωρίς να δει τηλεόραση, χωρίς ίντερνετ ή εφημερίδες. Ίσως και χωρίς βιβλία.

Να ξυπνάει το πρωί και να μην έχει τίποτα να κάνει, τίποτα ν’ ακούσει.

Δεν είναι εύκολο. Κάποια στιγμή, συνήθως μετά από δυο-τρεις μέρες, αρχίζεις να νιώθεις βαρύς. Είναι όλα αυτά που πρέπει να είσαι, που πλέον σε βαραίνουν, αφού δεν υπάρχει κανείς να σου πει πώς-ποιος πρέπει να είσαι.

Κι αν κανείς δεν σου λέει πώς-ποιος είσαι, πρέπει να βρεις πώς-ποιος στ’ αλήθεια είσαι.

Όλοι βλέπουμε τον εαυτό μας στα μάτια των άλλων, εκείνοι μας σχηματίζουν. Παίζουμε ρόλους, γινόμαστε ο ρόλος μας, είτε επαγγελματικός είτε κοινωνικός είτε οικογενειακός είτε ερωτικός είτε…

Μα όταν καλύψεις τον καθρέφτη με το ύφασμα της μοναξιάς τότε πρέπει να θυμηθείς πώς είναι το πρόσωπο σου, πρέπει να επινοήσεις το πρόσωπο σου, πρέπει να επινοήσεις έναν εαυτό.

Στον κόσμο ήσουν γονιός ή παιδί ή εραστής, ήσουν το επάγγελμα σου, ήσουν η τέχνη σου, ήσουν η μουσική που σ’ αρέσει ν’ ακούς. Στη μοναξιά δεν υπάρχει τίποτα που να σε καθορίζει. Ο εαυτός γίνεται ένα υγρό και πρέπει να βρεις το δοχείο που θα του δώσει σχήμα.

Μέσα στην κοινωνία είναι οι άλλοι που απαντάνε στην ερώτηση σου: “Ποιος είμαι;” Εκείνοι θα σου δείξουν ποιος είσαι.

Στη μοναξιά δεν υπάρχει κανείς να σε ορίσει. Πρέπει ν’ απαντήσεις μόνος σου. “Ποιος είμαι;”

Πρώτα διαγράφεις τα εύκολα. Δεν είσαι το επάγγελμα που κάνεις. Δεν είσαι η θρησκεία που σου δόθηκε εκ γενετής ούτε η εθνικότητα σου. Δεν είσαι σύζυγος ή γονιός. Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύουν όταν είσαι μόνος.

Το όνομα σου, το ζώδιο σου, οι σεξουαλικές σου προτιμήσεις. Ακόμα και τα φαγητά που σου αρέσουν. Αν είχες γεννηθεί στην Ασία θα σου άρεσαν διαφορετικά φαγητά, ίσως να έτρωγες και τηγανιτά έντομα.

Ποιος είσαι, αν δεν υπάρχει άλλος να σε καθορίσει;

Μια τέτοια εμπειρία, της εθελούσιας απομόνωσης, σε βοηθάει να καταλάβεις τι δεν είσαι.

Αν το κάνεις για έναν μήνα, όπως το έκανα κι εγώ, περνάς δίπλα απ’ την τρέλα για να φτάσεις πιο κοντά στον “δρόμο σου”. Αν το κάνεις για δέκα χρόνια πού μπορείς να φτάσεις;

Πόσοι άνθρωποι μπορούν ν’ αντέξουν δέκα χρόνια μοναχικής ζωής; Και -κυρίως- πόσοι μπορούν να ζήσουν έτσι, μόνοι, και μετά να επιστρέψουν στην πραγματικότητα;

Θέλει να ‘χεις ταλέντο στην αυτογνωσία.

~~

Να φοβάστε τους ανθρώπους που δεν αντέχουν να μείνουν μόνοι. Γιατί υπάρχει κάτι που τους ενοχλεί στον εαυτό τους.

Δεν είναι κακό να είσαι μοναχικός, όποτε θες.

Ν’ ακούς τους αστικούς γρύλους και να κοιτάς το φεγγάρι. Για λίγο, πριν πας να κοιμηθείς και χάσεις τελείως τον “εαυτό” σου. Γιατί όταν κοιμόμαστε κι όταν ονειρευόμαστε δεν είμαστε αυτοί που νομίζουμε-που πρέπει να είμαστε.

Γινόμαστε κάτι άλλο.

~~

Κοιτάω την Πέρλα, τον σκύλο, που χώνει τη μουσούδα της ανάμεσα στα κάγκελα του μπαλκονιού, κοιτώντας για περαστικούς -σκύλους ή ανθρώπους. Έπειτα ξαπλώνει στο πάτωμα κι αποκοιμιέται.

Ένας γρύλος φωνάζει τη φωνή του. Και κάποιος άνθρωπος κάθεται στο μπαλκόνι και γράφει, ασυνάρτητες σκέψεις.

Είναι αλήθεια ότι έμαθα πολλά απ’ τη μοναξιά μου. Αλλά πάντα χώνω τη μουσούδα μου ανάμεσα στα κάγκελα, για να παρατηρήσω τους περαστικούς -ανθρώπους και σκύλους.

Πηγή: sanejoker.info

Η Γιαννακά, ο Πορτοσάλτε, ο Ψαριανός και η «ανακλαστική αριστερά» του διαδικτύου

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Το ανέκδοτο με τον πεινασμένο σκύλο το ξέρετε; Υπήρχε που λέτε την περίοδο του αποκλεισμού της Ρωσίας από τους δυτικούς λόγω της Οκτωβριανής Επανάστασης μεγάλη πείνα παντού. Άνθρωποι και ζώα υπέφεραν πολύ. Κάποιοι όμως εύρισκαν τρόπο. Μια μέρα λοιπόν, ένας κάτισχνος σκύλος ανταμώνει στην Κόκκινη Πλατεία στη Μόσχα έναν ευτραφή «συνάδελφό» του. «Σύντροφε, του λέει, εμείς πεθαίνουμε εσύ που βρίσκεις και τρως;». «Α, είναι εύκολο -του λέει ο καλοζωισμένος σκύλος-, πηγαίνω έξω από το Ινστιτούτο Παβλόφ και αρχίζω να γαυγίζω και να βγάζω σάλια, τότε ένας επιστήμονας του ινστιτούτου με εξαρτημένα ανακλαστικά, βγαίνει στην πόρτα, μου χτυπάει κουδουνάκια και μου φέρνει φαγητό»!
Το ίδιο συμβαίνει και με τις κυβερνήσεις. Άμα «φωνάξεις» τρως. Μόνο όταν βγεις στο δρόμο έχεις προοπτική να βρεις ανταπόκριση από τους «εξαρτημένους» από τις δημοσκοπήσεις κυβερνώντες. Το θυμήθηκα ακούγοντας τις κυβερνητικές παροχές και τις εκτιμήσεις του Αμερικανού επικοινωνιολόγου Γκρινμπεργκ, που πολλές φορές μπερδεύω το όνομά του με αυτό του ποιητή του «Ουρλιαχτού», Γκίνσμπεργκ.
Οι μπίτνικς του «Δρόμου» από εδώ, και ο επιστήμονας της χειραγώγησης από εκεί. Λίγα «ψίχουλα» όμως αρκούν για να φιμωθούν οι ποιητές και να γίνουν κάποιοι σκύλοι, κυνηγόσκυλα της εξουσίας. Ο canis lupus familiaris (κύων ο λύκος ο οικείος) της εξουσίας αμολιέται για να γαυγίσει χυδαία και να αποπροσανατολίσει το θήρμα οδηγώντας το εκεί που θέλει ο "κυνηγός". Στον αποπροσανατολισμό αυτό συμπράττει και η "ανακλαστική αριστερά" του διαδικτύου που αναγάγει σε μείζον θέμα την εκπεμπόμενη χυδαιότητα. Ο κάθε ασήμαντος «σκύλος της εξουσίας» αποκτά σημασία από την αντίδραση της «ανακλαστικής αριστεράς» καθώς και διαφόρων δημοκρατικών υποτίθεται θεσμών, που «παίζουν» -συχνά ακούσια- το παιγνίδι του αποπροσανατολισμού λόγω της αδυναμίας τους να αναλύσουν και να απαντήσουν με επιχειρήματα. Με άλλα λόγια, "τσιμπάνε γιατί δεν νογάνε"...
Αντί λοιπόν να συζητάμε για την συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, για την λογοκρισία της διαμαρτυρίας για τα Τέμπη στην παρέλαση της Ν. Υόρκης, συζητάμε για την παραπομπή στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ μιας «δημοσιογράφου-πολιτικού» που εξέφρασε μία επιεικώς απαράδεκτη άποψη για την Μαρία Καρυστιανού. Η ενεργοποίηση του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ για την έκφραση μιας άποψης όσο χυδαία κι αν είναι, είναι λάθος και εξυπηρετεί εκ του αποτελέσματος την κυβέρνηση. Η «ανακλαστική αριστερά» γίνεται έτσι η γέφυρα πρόσβασης του χυδαίου λόγου του κάθε κυρίου Ψ., της κάθε κυρίας Γ. από την διαδικτυακή «αλγοριθμική φούσκα» του δικού τους δεξιού ακροατηρίου στην «αλγοριθμική φούσκα» των αριστερών που κατ’ αυτό τον τρόπο αποπροσανατολίζονται διαρκώς.
Η συνάντηση Μητσοτάκη με τον γενοκτόνο Νετανιάχου «πέρασε» έτσι σε δεύτερη μοίρα. Το ίδιο και οι συγκρούσεις συμφερόντων στο εσωτερικό του κυρίαρχου ελληνικού συστήματος οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Η «αριστερά» του ναρκισσισμού των μικρών διαφορών όταν δεν συγκρούεται με τον εαυτό της, συγκρούεται με τον κάθε… Ψαριανό, Πορτοσάλτε ή Γιαννακά, χάνοντας τη μεγάλη εικόνα: τη σύγκρουση που λαμβάνει χώρα σήμερα σε τοπικό και κυρίως σε γεωπολιτικό και γεωοικονομικό επίπεδο. Σύγκρουση κρατών για την παγκόσμια ηγεμονία, σύγκρουση ολιγαρχών μεταξύ τους σε τοπικό επίπεδο, και κυρίως η σύγκρουση των «υπερπλούσιων» με τους λιγότερο πλούσιους που δημιουργεί κρίση στο εσωτερικό της αστικής δημοκρατίας.
Κινδυνεύει η δημοκρατία λένε κάποιοι όπως ο Βρετανός φιλόσοφος Τζον Γκρέι. Μόνο που η δημοκρατία η οποία κινδυνεύει δεν είναι παρά η δημοκρατία των «από πάνω», των δισεκατομμυριούχων, των μεγα-κεφαλαιοκρατών των νέων τεχνολογιών και του διαδικτύου (Μασκ, Ζάκεμπεργκ, Μπέζος κ.ά.) από τη μια, και των «εκατομμυριούχων» από την άλλη. Η σύγκρουση αυτή έχει ως θεωρητικό πολιτικό υπόβαθρο την όλο και μεγαλύτερη μονοπωλιακή συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.
Το ίδιο τηρουμένων των αναλογιών συμβαίνει παντού. Στην Ελλάδα θυμίζω την έκθεση του νομπελίστα Χριστόφορου Πισσαρίδη που χαιρέτισε με ενθουσιασμό ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Το σχέδιο Πισσαρίδη είναι η γιγάντωση των «μεγάλων» επιχειρήσεων και η εξαφάνιση των μικρομεσαίων, η «ουμπεροποίηση» της εργασίας, το μοντέλο Πινοσέτ στις συντάξεις, η ιδιωτικοποίηση της Υγείας, η συντηρητική στροφή στην εκπαίδευση και η ενίσχυση της ιδιωτικής...
Μια τέτοια πολιτική μπορεί να λειτουργήσει μόνο με ανάπτυξη του αστυνομικού κράτους, την αύξηση του αυταρχισμού και τον έλεγχο των θεσμών, κυρίως της δικαστικής εξουσίας. Συμβαίνει στην Ελλάδα, συμβαίνει στην Γαλλία, το επιδιώκει και ο Τραμπ και οι «υπερπλούσιοι» τύπου Μασκ, που χρηματοδότησαν με πολλά εκατομμύρια δολάρια την Μπραντ Σίμελ, υποψήφια για το Ανώτατο Δικαστήριο της πολιτείας του Ουισκόνσιν. Η εκλογή της υποψήφιας των Δημοκρατικών σημαίνει νίκη των «εκατομμυριούχων» και ήττα των «δισεκατομμυριούχων» και του Τραμπ. Οι τελευταίοι για την ώρα δεν τα κατάφεραν, αλλά ο στόχος τους παραμένει, καθώς επιθυμούν μια δικαστική εξουσία που θα άρει τους συνταγματικούς φραγμούς για τη μονοπωλιακή συγκέντρωση του κεφαλαίου, αλλά και την κατάργηση των ελέγχων που σχεδιάστηκαν για να αποτρέψουν ένα μεμονωμένο κόμμα να αποκτήσει το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας. Όπως είναι γνωστό ο Τραμπ δεν θα έχει τρίτη θητεία, αλλά ήδη υπαινίχθηκε ότι θα έχει! Αν αυτό συμβεί, δεν θα έχουμε απλά μια βραχύβια επανάληψη του φασισμού του μεσοπολέμου, αλλά ένα διαρκές, συστηματικά δομημένο και βαθιά ανελεύθερο πολιτικοοικονομικό καθεστώς.
Ο Τζον Γκρέι, όπως έγραψε στο «New Statesman» «Όταν ο Τραμπ φτάσει στο τέλος της θητείας του, οι ΗΠΑ θα είναι μια άλλη χώρα…» και «Η τελευταία καλύτερη φιλελεύθερη ελπίδα είναι τώρα η «Ευρώπη». Αλλά ποια Ευρώπη εννοεί άραγε; της Μελόνι, του AFD στη Γερμανία, του Όρμπαν στην Ουγγαρία, ή του Μακρόν; «Όχι η Ευρώπη που υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά η Ευρώπη ως σύμβολο» απαντά ο Γκρέι στο ερώτημα, και μας «κουφαίνει». Ο φιλόσοφος ουσιαστικά μιλάει για μια δημοκρατία στο εσωτερικό των «από πάνω», μεταξύ των «δισεκατομμυριούχων» και των «εκατομμυριούχων», μεταξύ της μεγαλοαστικής τάξης και των μικρομεσαίων, όπως λέγαμε παλιά. Μόνο που οι εξελίξεις με την ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης και της Ρομποτικής παραπέμπουν σε μια νέα επανάσταση σε όλα τα επίπεδα. Η προοπτική του κόσμου είναι η επιστροφή στην δουλοκτητική κοινωνία και στην καλύτερη περίπτωση στη Δημοκρατίας της αρχαίας Αθήνας, ή αλλιώς μια λαϊκή Δημοκρατία όπου οι νέες τεχνολογικές δυνατότητες θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για την απαλλαγή των πολλών από την Ανάγκη και το «άχθος». Μια τέτοια δημοκρατική κοινωνία θα περιλαμβάνει ανθρώπους της Δημιουργίας και της φροντίδας της Φύσης. Αυτός θα είναι ένας κόσμος καλοσύνης, όπως έλεγε ο Κροπότκιν, και όχι εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ένας κόσμος όπου δεν θα υπάρχουν οι «από πάνω» και οι «από κάτω», ούτε δισεκατομμυριούχοι ούτε εκατομμυριούχοι, ούτε άνεργοι, ούτε αόρατοι και εξαθλιωμένοι άνθρωποι που ξεριζώνονται για να επιβιώσουν, ούτε άνθρωποι που γίνονται κρέας για τους πυραύλους γενοκτόνων, μήτε σκλάβοι στα ορυχεία Κοβαλτίου, ούτε σύγχρονοι δουλοπάροικοι, που όπως και στην εποχή του Τολστόι θα «σκέφτονται όπως και τα αφεντικά τους», και μάλιστα θα τα ψηφίζουν ανανεώνοντας την εξουσία πάνω τους!
Για να υπάρξει η δεύτερη προοπτική απαιτείται μια επανάσταση "από τα κάτω" η οποία θα διεκδικήσει τον κοινωνικό έλεγχο των νέων ψηφιακών τεχνολογιών και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου…

artinews.gr