Μεγάλη Παρασκευή – “Αναφορά στον Γκρέκο” Νίκος Καζαντζάκης

Νίκος Καζαντζάκης

Τη Μεγάλη Παρασκευή, ο δάσκαλος, μας πήγε στην εκκλησία να προσκυνήσουμε το Σταυρωμένο.

Μας γύρισε ύστερα στο σχολειό

να μας ξηγήσει τι είδαμε, ποιον προσκυνήσαμε

και τι θα πει Σταύρωση.

Αραδιαστήκαμε στα θρανία,

κουρασμένοι, βαριεστημένοι,

γιατί δεν είχαμε φάει παρά λεμόνι

και δεν ήπιαμε παρά ξύδι,

για να δοκιμάσουμε κι εμείς τον πόνο του Χριστού.

Άρχισε λοιπόν,

με βαριά επίσημη φωνή να μας ξηγάει

πως ο Θεός κατέβηκε στη γη και γίνηκε Χριστός,

κι έπαθε και σταυρώθηκε

για να μας σώσει από την αμαρτία.

Ποια αμαρτία;

Δεν καταλάβαμε, μα καταλάβαμε καλά

πως είχε δώδεκα μαθητές

κι ένας, τον πρόδωσε. Ο Ιούδας.

– Κι ήταν ο Ιούδας, σαν ποιον; Σαν ποιον;

Είχε απλώσει το δείχτη του χεριού του

και τον μετακινούσε από τον έναν μας στον άλλο,

ζητώντας να βρει

με ποιον από εμάς έμοιαζε ο Ιούδας.

Κι εμείς ζαρώναμε και τρέμαμε, μην μπας

και σταθεί το δάχτυλο το φοβερό πάνω μας.

Κι άξαφνα ο δάσκαλος έσυρε φωνή,

και το δάχτυλό του στάθηκε

σ’ ένα χλωμό φτωχοντυμένο παιδάκι

με όμορφα ρουσόξανθα μαλλιά.

Ήταν το Νικολιό, που ‘χε φωνάξει πέρυσι:

”Σώπα δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί”.

Να σαν το Νικολιό! φώναξε ο δάσκαλος.

Έτσι χλωμός, έτσι ντυμένος κι αυτός,

κι είχε κόκκινα μαλλιά,

κόκκινα σαν τις φλόγες της Κόλασης!

Το κακόμοιρο το Νικολιό, ξέσπασε σε θρήνο

κι εμείς όλοι, που είχαμε γλιτώσει από τον κίνδυνο,

τον αγριοκοιτάζαμε με μίσος,

και συμφωνήσαμε κρυφά από θρανίο σε θρανίο,

άμα βγούμε έξω να τον σπάσουμε στο ξύλο,

που πρόδωσε τον Χριστό.

Ευχαριστημένος ο δάσκαλος,

που έτσι μας έδειξε χειροπιαστά πως ήταν ο Ιούδας,

μας σχόλασε, κι εμείς, βάλαμε στη μέση το Νικολιό,

κι ως βγήκαμε στο δρόμο,

αρχίσαμε να τον φτύνουμε και να τον δέρνουμε.

Πήρε αυτός δρόμο κλαίγοντας,

μα εμείς τον κυνηγούσαμε με τις πέτρες.

Τον προγκούσαμε ”Ιούδα! Ιούδα!”,

ωσότου έφτασε στο σπίτι του και τρύπωξε μέσα.

Το Νικολιό,

δεν ξαναφάνηκε στην τάξη.

Δεν ξαναπάτησε στο σχολειό.

Ύστερα από τριάντα χρόνια,

που είχα γυρίσει από τη Γαλλία στο πατρικό σπίτι

κι ήταν Μεγάλο Σάββατο,

χτύπησε η πόρτα και φάνηκε στο κατώφλι

ένας χλωμός, αδύνατος άντρας, με κόκκινα μαλλιά.

Έφερνε τα καινούρια παπούτσια

που ‘χε παραγγείλει για όλους μας ο πατέρας

για τη Λαμπρή.

Στάθηκε δειλιασμένος.

Με κοίταξε, κούνησε το κεφάλι.

– Δε με γνωρίζεις; Δε με θυμάσαι;

Κι ως να μου το πει, τον γνώρισα.

– Το Νικολιό! φώναξα.

– Ο Ιούδας…

έκαμε αυτός και χαμογέλασε με πικρία.

Απόσπασμα από το βιβλίο: ”Αναφορά στον Γκρέκο”

Πηγή: Facebook

μέσω sioualtec.blogspot.com

Γιώργος Κοντογιώργης, Η συνάντηση του ελληνισμού με το χριστιανισμό

Ο Ομ. Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης απαντάει στα ερωτήματα της εκπομπής De profundis (Εκ βαθέων) της Δημοτικής Τηλεόρασης Θεσσαλονίκης (TV 100), η οποία μεταδόθηκε στις 10.3.2024 και είχε θέμα «Η συνάντηση του ελληνισμού με το χριστιανισμό».

Rilke: «Γιατί απ' όλους τους χειμώνες είν' ένας τόσο μεγάλος που, αν τον ξεπεράσεις, η καρδιά σου στο εξής όλα θα τα αντέχει...»

XIII
Να ’σαι πριν από κάθε αποχωρισμό, σαν να ’ταν
πίσω σου, όπως η βαρυχειμωνιά που μόλις τώρα φεύγει.
Γιατί απ’ όλους τους χειμώνες είν’ ένας τόσο μεγάλος,
που αν τον ξεπεράσεις, η καρδιά σου στο εξής όλα θα τ’ αντέχει.
Να ’σαι πάντοτε νεκρός στην Ευρυδίκη — σήκω επάνω τραγουδώντας,
ψάλλοντας ύμνους πέταξε πίσω στην καθαρή τη σχέση.
Εδώ, ανάμεσα σ’ αυτούς που χάνονται και σβήνουν
να ’σαι στο βασίλειο της πτώσης, να ’σαι ένα ποτήρι που αντηχεί,
που έγινε θρύψαλα μες στην αντήχησή του.
Να υπάρχεις — γνωρίζοντας ταυτόχρονα τους όρους του Μη-Είναι,
την ατελείωτη αιτία του εσωτερικού σου κραδασμού,
ώστε ετούτη τη μοναδική φορά να τον ολοκληρώσεις.
Στα χρησιμοποιημένα, στα σάπια και στα σιωπηλά
αποθέματα της φύσης, στα σύνολα τ’ ανείπωτα,
μέτρα κι εσένα με χαρά, εκμηδενίζοντας τους αριθμούς.
 
Rainer Maria Rilke - Σονέτα στον Ορφέα, (απόσπασμα)
Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης

o-klooun.com

Το Πάσχα της Παλαιστίνης – Από την Κατοχή στην Ανεξαρτησία

του Ευάγγελου Βενέτη

Όπως την χριστιανική Εβδομάδα των Παθών διαδέχεται η Ανάσταση και το Πάσχα, το ίδιο ισχύει γεωπολιτικά για την Παλαιστίνη, το Πάσχα, πέρασμα δηλαδή από την ισραηλινή κατοχή στην ελευθερία και την δημιουργία του πολυαναμενόμενου Παλαιστινιακού Κράτους.
Τα προβλήματα που αναζητούν λύση είναι δύο: ο εν εξελίξει πόλεμος στην Λωρίδα της Γάζας και η απουσία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους.
Ο πόλεμος απορρέει από την απουσία παλαιστινιακού κράτους. Υπάρχει ισορροπία τρόμου.
Οι Παλαιστίνιοι υπερέχουν στα σημεία στο πεδίο, ενώ οι υπέρτεροι τεχνολογικά Ισραηλινοί βρίσκονται σε επιχειρησιακό αδιέξοδο χωρίς να καταφέρνουν να κάμψουν την αντίσταση των Παλαιστινίων και να απομονώσουν τους μαχητές από τον άμαχο πληθυσμό.
Πέραν από την κόπωση και των δύο πλευρών το Ισραήλ θεωρεί ότι έχει επιλογές για να επιβάλει τις θέσεις του στον πόλεμο.
Το ερώτημα είναι αν το Τελ Αβίβ έχει συνειδητοποιήσει την αλλαγή στο ισοζύγιο ισχύος με τους Παλαιστινίους.
Όσο πιο γρήγορα γίνει κατανοητή η αλλαγή στο ισοζύγιο ισχύος των δύο πλευρών τόσο πιο αργά θα αλλάξει το status quo. Και τούμπαλιν: Όσο πιο αργά γίνει κατανοητή η αλλαγή στο ισοζύγιο ισχύος των δύο πλευρών τόσο πιο γρήγορα θα αλλάξει το status quo.
Η ειρήνευση σε μακροπρόθεσμο στάδιο είναι συνάρτηση της δημιουργίας ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους επί τη βάσει της Λύσης των Δύο Κρατών.
Τότε μόνο οι δύο λαοί, Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, θα ζήσουν ειρηνικά στην περιοχή. Η ίδρυση Παλαιστινιακού Κράτους θα άλλαζε μερικώς το status quo. Η καθυστέρηση, όμως, ίδρυσης Παλαιστινιακού Κράτους απειλεί να αλλάξει συνολικά το status quo προσεχώς.
Το Πάσχα της Παλαιστίνης είναι κοντά.

Ο Δρ. Ευάγγελος Βενέτης είναι ειδικός σε θέματα Ισλάμ και Μέσης Ανατολής

http://evenetis.wordpress.com

Πηγή: topontiki.gr

Ο Γκαλεάνο στο Σικάγο, η Εργατική Πρωτομαγιά και κυνηγετικές ιστορίες για εργάτες

«Μέχρι τα λιοντάρια να αποκτήσουν τους δικούς τους ιστορικούς, οι κυνηγετικές ιστορίες θα δοξάζουν τον κυνηγό».

Απόλλων Λιακόπουλος

Τη δεκαετία του ’80 ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο είχε επισκεφτεί το Σικάγο και αναζήτησε το σημείο όπου έλαβαν χώρα τα περιστατικά που γιορτάζει το εργατικό κίνημα παγκοσμίως με τη μεγαλύτερη γιορτή του, την Εργατική Πρωτομαγιά. Στην πλατεία Χεϊμάρκετ δεν βρήκε τίποτα. Κανένα ίχνος των γεγονότων, καμία σύνδεση με την ιστορική μνήμη, σαν να εξαλείφθηκαν από την ιστορία. Όπως έγραψε στο βιβλίο του «The Book of Embraces»:

Η Πρωτομαγιά είναι σαν οποιαδήποτε άλλη μέρα. Οι άνθρωποι δουλεύουν κανονικά και κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν θυμάται ότι τα δικαιώματα της εργατικής τάξης δεν ξεπήδησαν αυτούσια από το κέρας μιας κατσίκας, ή από το χέρι του θεού ή του αφεντικού.

(Υπο)δομώντας το σύστημα
Οι δεκαετίες από το 1860 έως το 1890 υπήρξαν ιδιαίτερα ταραγμένες στις ΗΠΑ. Απεργίες είχαν ξεσπάσει σε όλη τη χώρα, με επίκεντρο τους σιδηροδρόμους. Η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου στη χώρα ήταν εκρηκτική. Μεγάλες εταιρείες επιδοτούνταν γενναία από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση μέσω ομολογιών προκειμένου να ολοκληρώσουν αυτό το τεράστιο έργο υποδομής, αναγκαίο για τη διασύνδεση της τεράστιας χώρας και την ανάπτυξη του σύγχρονου καπιταλισμού. Σύγχρονες οικονομικές αυτοκρατορίες όπως των οικογενειών Μόργκαν, Κάρνεγκι και Ροκφέλερ από εκείνη ακριβώς την εποχή έλκουν τη θεμελίωσή τους στην καρδιά του «αμερικάνικου ονείρου» με επενδύσεις και μονοπώλια σε κλάδους όπως η χαλυβουργία, τα διυλιστήρια και ο τηλέγραφος.

Η δουλειά στους σιδηροδρόμους ήταν σκληρή και επικίνδυνη, τόσο κατά τη θεμελίωση του δικτύου όσο και κατά την καθημερινή του λειτουργία. Τα μονοπώλια των εταιρειών της εποχής ανακάλυπταν νέους τρόπους για να απομυζούν όλο και πιο αποτελεσματικά την εργατική δύναμη των εκατομμυρίων εργατών από τις ΗΠΑ αλλά και από κάθε γωνιά της Ευρώπης και της Κίνας. 

Για παράδειγμα, λόγο άγριας απεργίας αποτέλεσαν τα τρένα με διπλές ατμομηχανές και διπλάσιο αριθμό βαγονιών, που σήμαιναν μισά μεροκάματα και μεγαλύτερο κίνδυνο ατυχήματος. Απεργίες σημειώνονταν σε ανθρακωρυχεία, μεταλλωρυχεία, σιδερωτήρια, κλωστοϋφαντουργίες κ.λπ. Τα αφεντικά από την άλλη αντεπιτίθεντο με απολύσεις, λοκάουτ, απειλές, μαύρες λίστες, απεργοσπάστες, υποδαύλιση των εθνικών διαφορών των εργατών και ένοπλη βία -είτε από την επίσημη αστυνομία είτε από ιδιωτικούς στρατούς μπράβων (αυτό όμως είναι θέμα για άλλο άρθρο)-, ενώ οι πολιτειακοί κυβερνήτες στήριζαν με την εθνοφρουρά και την κήρυξη στρατιωτικού νόμου.

Η επιβίωση αυτού του μοντέρνου και αχαλίνωτου καπιταλιστικού μοντέλου δεν μπορούσε να στηριχτεί αποκλειστικά στη βία και την επιβολή· κάποιοι έπρεπε να διαβεβαιώσουν τον πληθυσμό ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά, ότι αυτό ήταν η πρόοδος. Εκκλησίες, σχολεία και λαϊκά αναγνώσματα δίδασκαν ότι ο πλούτος είναι σημάδι ανωτερότητας ενώ η φτώχεια αποτυχίας. Ενδεικτικά, εκτιμάται ότι ο βαπτιστής ιερέας και δικηγόρος Ράσελ Κόνγουελ (1843-1925) έδωσε τη διάλεξη με τίτλο «Εκτάρια με διαμάντια» 6.152 φορές στη ζωή του: σ’ αυτήν υποστήριζε ότι οι πλούσιοι είναι πλούσιοι λόγω της εντιμότητάς τους, ότι οι φτωχοί είναι φτωχοί επειδή τιμωρούνται από τον θεό και ότι ο καθένας μπορούσε να καρπωθεί τα «διαμάντια» αν ήταν τυχερός και εργατικός. Οι καπιταλιστές παράλληλα έκαναν δωρεές για κοινωφελείς σκοπούς και ίδρυαν εκπαιδευτικά ιδρύματα. Τα πασίγνωστα και σήμερα πανεπιστήμια Βάντερμπιλτ, Τζονς Χόπκινς, Κορνέλ, Στάνφορντ και Ντιουκ ιδρύθηκαν από τους ομώνυμους μεγιστάνες της περιόδου για να εκπαιδεύσουν τους νέους αστούς στο πνεύμα της εποχής.
Από την άλλη μεριά, η τάξη των εργατών έκανε κι εκείνη τα δικά της βήματα προς την οργάνωση, μέσα από εργατικές οργανώσεις με ρίζες σε μυστικές εταιρείες, όπως οι Molly Maguires ή οι Ιππότες της Εργασίας (1869), μέσα από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (1877) και μέσα από κοινωνικές επαναστατικές λέσχες. Συνέλευση αναρχικών στο Πίτσμπεργκ το 1883 διακήρυττε μέσα από το μανιφέστο της: «[…] οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ελπίζουν στη βοήθεια κανενός καπιταλιστικού κόμματος στον αγώνα που διεξάγουν κατά του συστήματος. Πρέπει να πετύχουν την απελευθέρωσή τους στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις. Όπως παλαιότερα η προνομιούχος τάξη δεν παρέδιδε την τυραννική εξουσία της, έτσι δεν μπορούμε και να περιμένουμε ότι οι καπιταλιστές της εποχής μας θα παραδώσουν την εξουσία τους, αν δεν αναγκαστούν να το κάνουν…», κάνοντας παράλληλα μνεία στο «Κομμουνιστικό μανιφέστο»: «Εργάτες των λαών, ενωθείτε!».

Και εγένετο Εργατική Πρωτομαγιά
Το αίτημα του οκταώρου μέσα από αυτό το κίνημα γεννήθηκε, για να εκφράσει τους εργάτες σε όλο τον κόσμο και να φτάσει να συγκροτεί μαζί με άλλα αντίστοιχα τον πυρήνα των εργασιακών κεκτημένων. Συγκεκριμένα, τον Οκτώβρη του 1884 η νεοσύστατη τότε Ομοσπονδία Οργανωμένων Επαγγελμάτων και Εργατικών Ενώσεων είχε ορίσει την 1η Μάη 1886 ως την ημέρα που θα εφαρμοζόταν το οκτάωρο εργασίας. Οι εκτιμήσεις για τη συμμετοχή στην πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά κυμαίνονται από 300.000 έως 1 εκατομμύριο απεργούς σε ολόκληρες τις ΗΠΑ.

Στις 3 Μαΐου μια αστυνομική δύναμη 400 αντρών άνοιξε πυρ ενάντια στους απεργούς έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ που διεκδικούσαν το οκτάωρο, με απολογισμό τουλάχιστον δύο νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, την ώρα που στο βήμα βρισκόταν ο Αύγουστος Σπάις, εκδότης της αναρχικής εφημερίδας «Arbeiter Zeitung». Μία μέρα μετά,στις 4 Μαΐου 1886, πραγματοποιήθηκε ειρηνική εργατική διαδήλωση στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγου. Σύμφωνα με μαρτυρίες συγκεντρώθηκαν γύρω στους 3.000 διαδηλωτές. Λίγο προτού ολοκληρωθεί, και ενώ από την εξέδρα έβγαζε λόγο ο τελευταίος ομιλητής Σάμουελ Φίλντενκαι ο κόσμος είχε αραιώσει, οι σχεδόν διακόσιοι αστυνομικοί που παρακολουθούσαν από την αρχή πλησίασαν σε παράταξη και διέταξαν να τερματιστεί η συγκέντρωση.

Το μακελειό της πλατείας Χεϊμάρκετ και η ακόλουθη δίκη
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή κάποιος από το πλήθος πέταξε μια αυτοσχέδια βόμβα προς την επελαύνουσα αστυνομική δύναμη. Η βόμβα εξερράγη, σκοτώνοντας επιτόπου έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους(σύμφωνα με μαρτυρίες, μεγάλο μέρος των τραυματισμών αστυνομικών οφειλόταν σε φίλια πυρά). Οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ στο πλήθος, σκοτώνοντας τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και τραυματίζοντας περίπου διακόσιους.
Όπως θα συνέβαινε ξανά στο Σικάγο 82 χρόνια μετά,το 1968, στο πλαίσιο των συγκεντρώσεων ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ λόγω του συνεδρίου του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ που διεξαγόταν εκεί, οι αρχές συνέλαβαν και δίκασαν οκτώ πρωτεργάτες του κινήματος χωρίς κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη βομβιστική επίθεση (η γνωστή «δίκη των 7 του Σικάγου»). Οι οκτώ αναρχικοί ήταν οι Αύγουστος Σπάις, Γκέοργκ Ένγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς. Από αυτούς, μόνο τρεις είχαν συμμετάσχει στη διαδήλωση, οι Σπάις, Φίλντεν και Πάρσονς, ως ομιλητές μάλιστα. Τις επόμενες μέρες ο Τύπος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση κλίματος εναντίον των συλληφθέντων και συνολικά εναντίον των αναρχικών. Η εφημερίδα «Chicago Tribune» έγραφε: «Η αστυνομία πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα τους συλληφθέντες αναρχικούς.Ο νόμος της πολιτείας είναι τόσο σαφής σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή σε εγκλήματα ώστε οι δίκες τους θα είναι πολύ σύντομες», ενώ οι «New York Times» περιέγραψαν το γεγονός ως τον «αιματηρό καρπό των απαίσιων διδαχών των αναρχικών». Η συναίνεση που διαμορφώθηκε στα πάνω στρώματα της κοινωνίας όριζε πως ο αναρχικός ριζοσπαστισμός έπρεπε να παταχθεί.
Στη δίκη αποκλείστηκαν εξαρχής από το σώμα των ενόρκων συνδικαλιστές και όσοι εξέφραζαν συμπάθεια στον σοσιαλισμό. Πολλοί μάρτυρες κατέθεσαν ότι κανείς από τους οκτώ δεν θα μπορούσε να έχει πετάξει τη βόμβα. Οπότε «εύλογα» η κατηγορία διαμορφώθηκε σε συνωμοσία για διάπραξη φόνου. Παράλληλα υπήρξαν μάρτυρες που αναγνώρισαν τον υποτιθέμενο αναρχικό Ρούντολφ Σνάουμπελτ ως τον φυσικό αυτουργό της επίθεσης, ο οποίος ενώ αρχικά συνελήφθη, στη συνέχεια διέφυγε. Σύμφωνα με τον Αμερικανό ιστορικό Χάουαρντ Ζιν, προέκυψαν στοιχεία ότι ο Σνάουμπελτ είχε προσληφθεί ως προβοκάτορας. Επίσης κατά τη διάρκεια της δίκης ο αδερφός του Πάρσονς κατέθεσε ότι το πρακτορείο ιδιωτικών αστυνομικών Πίνκερτονσχετιζόταν με τη βόμβα.
Η ετυμηγορία των ενόρκων στις 20 Αυγούστου ήταν καταδικαστική και για τους οκτώ κατηγορούμενους και η ποινή ήταν θανατική καταδίκη για τους επτά και 15 χρόνια φυλάκιση για τον Νίμπι. Οι αιτήσεις χάριτος δεν έγιναν δεκτές. Οι συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν διεθνώς με αίτημα την απονομή χάριτος, με συμμετοχή και γνωστών προσωπικοτήτων όπως ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο και ο Όσκαρ Ουάιλντ, δεν βρήκαν ανταπόκριση. Χαρακτηριστικά, ο Σο είχε δηλώσει: «Αν ο κόσμος πρέπει να στερηθεί οκτώ ανθρώπους, τότε θα ήταν καλύτερα να στερηθεί τα οκτώ μέλη του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ιλινόις».
Ένα χρόνο μετά τη δίκη, 11 Νοεμβρίου 1887, τέσσερις από τους καταδικασθέντες –οι Πάρσονς, Σπάις, Φίσερ και Ένγκελ -οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Ο Λινγκ είχε αυτοκτονήσει την προηγούμενη μέρα ανάβοντας ένα μασούρι δυναμίτη στο στόμα του. Πάνω στο ικρίωμα οι μελλοθάνατοι τραγούδησαν τη «Μασσαλιώτιδα» προτού ο Σπάις φωνάξει: «Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που καταπνίγετε σήμερα».
Έξι χρόνια μετά, ανταποκρινόμενος στις εκκλήσεις 60.000 κατοίκων του Ιλινόις που κατήγγελλαν τη δίκη, ο νέος κυβερνήτης Τζον Πίτερ Άλγκελντ αφότου διεξήγαγε έρευνα έδωσε χάρη στους υπόλοιπους τρεις φυλακισμένους. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ήταν ότι και οι οκτώ ήταν αθώοι και ότι πραγματική αιτία για το μακελειό της πλατείας Χεϊμάρκετ στάθηκε η αποτυχία της πόλης του Σικάγου να αποδώσει ευθύνες στους φρουρούς των Πίνκερτον που είχαν πυροβολήσει εργάτες. Η απονομή χάριτος τερμάτισε την πολιτική του σταδιοδρομία.

Από το 1886 στο αντιπολεμικό κίνημα
Σε ανάμνηση του μακελειού της 4ης Μαΐου το αμερικανικό κράτος έστησε στην πλατεία το άγαλμα ενός αστυνομικού. Το μνημείο έγινε στόχος των διαδηλωτών στις αντιπολεμικές συγκεντρώσεις του Σικάγου το 1968, στην 82η επέτειο από τη διαδήλωση, οι οποίοι έκριναν ότι το μαύρο χρώμα τού ταίριαζε περισσότερο. Την επόμενη χρονιά, σε μια εξόχως συμβολική κίνηση, το μνημείο ανατινάχθηκε από βόμβα και την ευθύνη ανέλαβε η οργάνωση των Weathermen. Το μνημείο επανατοποθετήθηκε λίγους μήνες αργότερα, μόνο για να το ανατινάξουν πάλι οι Weathermen ακριβώς ένα χρόνο μετά την πρώτη ανατίναξη. Τελικά το άγαλμα του αστυνομικού κατέληξε επιτέλους σε μια θέση που του αρμόζει, έξω από το αρχηγείο της αστυνομίας του Σικάγου.
Στο τέλος της ιστορίας με την οποία ξεκινήσαμε ο Γκαλεάνο επισκέφτηκε ένα βιβλιοπωλείο στοΣικάγο, στο οποίο ανακάλυψε μια αφίσα με ένα αφρικάνικο ρητό να τον περιμένει: «Μέχρι τα λιοντάρια να αποκτήσουν τους δικούς τους ιστορικούς, οι κυνηγετικές ιστορίες θα δοξάζουν τον κυνηγό».

Εικονογράφηση: Mike Alewitz
****
Η έμπνευση για το άρθρο προήλθε από την «Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών» του Χάουαρντ Ζιν, Εκδόσεις Αιώρα, 2008

Συμπληρωματικές πηγές:
https://www.characters.gr/site/gr/stories/world/ergatiki-prwtomagia-el

https://famous-trials.com/haymarket
https://newint.org/authors/mehru-jaffer
https://www.newworldencyclopedia.org/entry/Haymarket_Affair
https://www.nytimes.com/1970/10/06/archives/explosion-in-chicago-rips-statue-of-a-policeman-haymarket-monument.html
https://www.sansimera.gr/articles/256
https://spartacus-educational.com/USAhaymarket.htm
http://www.theflickeringlamp.org/2014/05/art-of-memory-on-may-day.html

Κύριε Καλλιάνο, εσείς είστε το σύστημα!

Είναι μια πληθώρα υπόπτων. Μια σεσημασμένη ομάδα γνωστών-αγνώστων της αοριστίας. Όλοι το κάνουμε: πάντα, στη συζήτηση για ένα (παρολίγον ή τετελεσμένο) έγκλημα, κάπως τελικά θα καθίσουμε στο σκαμνί κάτι μεγάλο, ανθρωπομορφικό μα καθόλου συγκεκριμένο. Ο καπιταλισμός, η μοίρα, η χώρα, το κράτος, οι θεσμοί, τα συμφέροντα… Φυσικά, το πιο συνηθισμένο, το πιο αγαπημένο μου, το πιο αόριστο απ’ όλα: το σύστημα.

γράφει ο Ηλίας Γεροντόπουλος

Ο Γιάννης Καλλιάνος πέρασε μια οικογενειακή περιπέτεια. Δεν έχει ακόμη αποφύγει το δυστύχημα. Ο πατέρας του κινδύνεψε, κινδυνεύει, ταλαιπωρήθηκε, ολόκληρη η οικογένεια έζησε και ζει το στρες του κινδύνου και το βάρος της πιθανής απώλειας. Βίωσε δηλαδή μια κατάσταση (καθόλου ξένη στο μέσο Έλληνα, μα παρόλ’ αυτά) αγχωτική, τρομακτική κι ίσως άδικη. Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας λοιπόν, βγήκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμφανώς καταρρακωμένος να καταγγείλει, ν' απειλήσει, να ξεμπροστιάσει ένα σύστημα συγκεκριμένων ανθρώπων.
Μόνο που, κύριε Καλλιάνο, με κάθε συμπόνια και κατανόηση…
…είστε το σύστημα που απειλείτε να πολεμήσετε!
Το σύστημα δεν είναι κάποιου είδους απρόσωπο τέρας. Είν’ ένα σύνολο ανθρώπων. Ανθρώπων που εκτελούν μια σειρά εργασίες, ακολουθούν ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο και παίρνουν αποφάσεις. Το σύστημα υγείας, όπως κάθε άλλο σύστημα, ακολουθεί την παραπάνω περιγραφή. Κι η κορυφή αυτού του συστήματος, ο εγκέφαλος, ο γενικός διοικητής του, έχει ονοματεπώνυμο. Το όνομα αυτού: Άδωνις. Το επώνυμο: Γεωργιάδης. Κι η ιδιότητά του: αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.
“Αυτή είναι η κατάσταση σ’ αυτό το ελληνικό νοσοκομείο, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, έκανα τα πάντα”. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία, ο πολίτης Καλλιάνος έκανε τα πάντα. Ο γιος Καλλιάνος έκανε τα πάντα. Όμως δεν είστε απλός πολίτης, κύριε Καλλιάνο. Δεν είστε μονάχα γιός. Είστε και βουλευτής. Κυβερνητικός βουλευτής. Κάνατε στ’ αλήθεια τα πάντα;
Το δημόσιο σύστημα υγείας υποφέρει. Σταθερά υποστελεχωμένο, με προβληματικές διαδικασίες, προβληματικά πρωτόκολλα, και μια ομάδα βολεμένων ανίκανων που κάνουν δύσκολη τη ζωή των ικανών γιατρών και νοσηλευτών που παλεύουν για θαύματα. Εννιά στις δέκα τα καταφέρνουν. Όμως η δουλειά του γιατρού είναι το θαύμα κόντρα στις ασθένειες, όχι κόντρα στις συνθήκες. Το σύστημα υγείας οδηγείται μεθοδικά, όλο και πιο βαθιά στο γκρεμό. Δεν οδηγείται απ’ την κακή του τύχη, ούτε απ’ την κατάρα του Θεού. Οδηγείται απ’ την κυβέρνηση. Τη δική σας κυβέρνηση!
Οπότε, κύριε Καλλιάνο, μπροστά σας υπάρχουνε δυο δρόμοι:
Ή με το ΕΣΥ, ή με το… εσείς!
Θέλετε πράγματι “...όλοι οι άρρωστοι να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο, με τον τρόπο που τους αξίζει”; Πεδίον δόξης, κάντε μια οργισμένη κουβέντα με τον υπουργό σας. Ζητήστε τα ρέστα απ’ την κυβέρνησή σας. Δεν είναι το Αττικό, κύριε Καλλιάνο. Είναι το κάθε Αττικό, ενός συστήματος που βουλιάζει χωρίς σωσίβιο. Κι η περιπέτειά σας (που εύχομαι μ’ όλη μου την ειλικρίνεια να έχει αίσιο τέλος), είναι η απόδειξη ενός συμπεράσματος που η Ευρώπη ολόκληρη το ‘χει κεκτημένο της. Ενός συμπεράσματος που μονάχα ένας γελοίος κι ατεκμηρίωτος νεοφιλελευθερισμός αρνείται: αν δεν υπάρχει δημόσια υγεία, δεν υπάρχει καθόλου υγεία.
Δεν ξέρω αν μιλάμε για την υλοποίηση ενός σχεδίου ή γι’ αλλεπάλληλη ανικανότητα. Έτσι κι αλλιώς, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: πρώτα η εκπαίδευση κι έπειτα η υγεία πληρώνουν διαχρονικά το μάρμαρο αποτυχημένων (ή τρομερά επιτυχημένων;) κυβερνητικών επιλογών. Αντιμετωπίζοντας την παιδεία ως πολυτέλεια, η Ελλάδα σήμερα θερίζει επικίνδυνα σχολεία, τελειόφοιτους με πλήρη άγνοια, πολίτες χωρίς στοιχειώδη κρίση και μάζες οπαδών του τσαρλατανισμού. Την ίδια ώρα, στο χωράφι της περίθαλψης το νεοφιλελεύθερο τρακτέρ ξεριζώνει χωρίς έλεος τ’ όνειρο του συγχωρεμένου του Γεννηματά. Κι είναι στενάχωρο, αλήθεια στενάχωρο που έπρεπε να σας ακουμπήσει το αλέτρι για να δείτε το πρόβλημα, όμως ακόμα κι έτσι…
…βάλτε τα με το σύστημα, κύριε Καλλιάνο!
Έστω κι αν είναι το ίδιο σύστημα που υπηρετείτε και σας περιλαμβάνει…

2020mag.gr

Γάζα: Αλήθεια πνιγμένη στο αίμα! Ο Α. Χατζηστεφάνου μιλά για την προπαγάνδα που σκεπάζει πτώματα

Σε όλους τους πολέμους «η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα», συνηθίζουμε να λέμε. Στη Μέση Ανατολή φαίνεται ότι της δίνουν και τη χαριστική βολή για να βεβαιωθούν ότι τη σκότωσαν. Ο μηχανισμός προπαγάνδας του Ισραήλ, είναι ίσως ισχυρότερος και από τις Ένοπλες Δυνάμεις τους. Στην περίπτωση της σύγκρουσης με τη Χαμάς, αυτός ο μηχανισμός έχει βρει απόλυτη στήριξη από μέσα ενημέρωσης της Δύσης. Και τα ελληνικά….

Ο Άρης Χατζηστεφάνου δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Προπαγάνδα και παραπληροφόρηση: πώς τις εντοπίζουμε», δίνει μάχη μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αλλά και της ιστοσελίδας info-war να αποκαλύψει ψεύδη, μισές αλήθειες και διαστρέβλωση γεγονότων από τον μηχανισμό προπαγάνδας του Ισραήλ. Έχει αντίστοιχο μηχανισμό η Χαμάς; Προφανώς, αλλά όπως εξηγεί ο Άρης Χατζηστεφάνου η σύγκρουση είναι πιο άνιση ακόμη κι απ΄  αυτή που γίνεται στο πεδίο , όπου από την μία υπάρχουν βόμβες και από την άλλη άμαχοι. 

Ο Άρης Χατζηστεφάνου καταδικάζει την επίθεση της Χαμάς εναντίον αμάχων αλλά δεν μπορεί να  αποδεχτεί ότι αυτό και μόνο το γεγονός μπορεί να αιτιολογήσει όσα κάνει το Ισραήλ.

Περιγράφει τον μηχανισμό των ισραηλινών που δρα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παλαιότερα τον «γνώρισε από μέσα» παριστάνοντας το «φιλοϊσραηλινό τρολ». 

Μιλά για τον ανηλεή πόλεμο που δέχονται λογαριασμοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενημερωτικές πλατφόρμες που μεταδίδουν την άλλη άποψη ή απλά θέτουν ερωτήματα για την κρίση στη Μέση Ανατολή.

Πως κρίνει την δημοσιογραφική κάλυψη του πολέμου από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης;

 

"Πριν το τέλος" Ernesto Sabato

Ernesto Sabato

Απευθύνομαι σε σένα και, μέσω εσού, σε όλα αυτά τα νέα παιδιά που μου γράφουν ή με σταματούν στο δρόμο, ακόμα και σε κείνα που με παρατηρούν από τα άλλα τραπέζια σε κάποιο καφέ και που θέλουν να με πλησιάσουν αλλά δεν τολμούν. Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να σας πω αυτά τα λόγια. 
Έχω πίστη σε σας. 
Σας έχω περιγράψει τόσα σκληρά περιστατικά, και για ένα μεγάλο διάστημα δεν ήξερα αν θα σας ξαναέκανα λόγο για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. 
Τον κίνδυνο που διατρέχουμε όλοι οι άνθρωποι, πλούσιοι ή φτωχοί. 
Γιατί τούτο είναι που αγνοούν όλοι αυτοί οι εξουσιαστές μας. 
Δεν ξέρουν ότι και τα δικά τους παιδιά βρίσκονται στην ίδια άσχημη θέση. 
Δεν μπορούμε όμως να πέσουμε στην κατάθλιψη, γιατί κατά κάποιον τρόπο είναι και αυτή μια πολυτέλεια που δεν μπορούν να την προσφέρουν οι πατεράδες στα παιδιά τους που πεθαίνουν από την πείνα. 
Και δεν είναι δυνατόν να αμπαρωνόμαστε κάθε φορά με όλο και περισσότερη σιγουριά στα σπίτια μας. Οφείλουμε ν' ανοιχτούμε στον κόσμο. 
Να πάψουμε να θεωρούμε ότι η καταστροφή βρίσκεται εκεί έξω, αλλά να καταλάβουμε ότι καίει σαν μια καλοταϊσμένη φωτιά μέσα στην ίδια την εστία των σπιτιών μας. 
Είναι η ζωή μας κι η γη μας που βρίσκονται σε κίνδυνο...

Παραθέσαμε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του κορυφαίου Αργεντινού συγγραφέα Ερνέστο Σάμπατο «Πριν το τέλος», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Γκοβόστη» και που το έγραψε στα τέλη του περασμένου αιώνα, δηλαδή στα 1998, αμέσως μετά το θάνατο του γιου του Χόρχε και της γυναίκας του Ματθίλδης, σχεδόν εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην Αργεντινή. Θα λέγαμε ότι ο συγγραφέας με τούτο το βιβλίο κάνει ένα είδος πνευματικής διαθήκης, την οποία όλοι όσοι αγαπήσαμε τα βιβλία του («Το Τούνελ», «Περί Ηρώων και Τάφων», «Αββαδών ο εξολοθρευτής») θα πρέπει να τη διαβάσουμε.
Ο Ερνέστο Σάμπατο, γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1911 και πέθανε στις 30 Απριλίου του 2011, μόλις δύο μήνες πριν τα 100α του γενέθλια. Ο μεγάλος αργεντινός μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, με ιταλική και ισπανική καταγωγή, ανήκει στη γενιά των συγγραφέων της Λατινικής Αμερικής που, όπως έχει γραφτεί, έκαναν τη λογοτεχνία τους το αξιολογότερο προϊόν εξαγωγής αυτών των χωρών προς τον υπόλοιπο κόσμο.

Πηγή: rizospastis.gr

Για Δικαιοσύνη μην μιλάς…

Η Ντάμα

Ποτέ κανένα κόμμα δεν εκμεταλλεύτηκε τόσο πολύ, τόσο ανήθικα, τόσο αναξιοπρεπώς μια τραγωδία, όπως έκανε η Νέα Δημοκρατία με το Μάτι. Ξεκάθαρη τυμβωρυχία πάνω στα φέρετρα, με σύμμαχο τα Πετσωμένα ΜΜΕ και μοναδικό σκοπό τη νίκη του περήφανου γόνου της οικογένειας Μητσοτάκη στις εθνικές εκλογές του 2019. Από τους πύρινους λόγους και τα σκληρά «κατηγορώ», όμως, κι αφού είχε καθίσει στην πρωθυπουργική καρέκλα, ο Κυριάκος πέρασε στο level της αναβάθμισης υπόδικων αξιωματικών στην ηγεσία της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας. Τα θυμάστε ή όχι;

*** Πώς πρέπει να αντιμετωπίσει ένας δικαστής, υπόδικους που είχαν αναβαθμιστεί μετά την τραγωδία από τον τότε και νυν πρωθυπουργό; Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος; Με τα μάτια δεμένα και τη ζυγαριά ανά χείρας; Δεν νομίζω. Δικαίως η κοινωνία είναι στα κάγκελα με τις ποινές χάδι μόνο στους έξι από τους συνολικά 21 κατηγορούμενους. Δικαίως ξέσπασαν οι συγγενείς και σωστά πέταξαν καρέκλες μέσα στην αίθουσα, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πώς μπορεί να αισθάνθηκαν οι συγγενείς των 104 θυμάτων… X (twitter.com)

*** Λίγες μέρες νωρίτερα ο αστυνομικός του υπηρεσιακού αυτοκινήτου της Ντόρας Μπακογιάννη καταδικάστηκε σε τρία χρόνια με αναστολή για το δυστύχημα που προκάλεσε έξω από τη Βουλή, με θύμα τον 22χρονο Ιάσονα Λαλαούνη. Οι γονείς του δήλωσαν ότι δεν είχαν εξ αρχής καμία εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, απλά ήλπιζαν ότι την τελευταία στιγμή κάτι θα γίνει και θα αισθανθούν δικαίωση. X (twitter.com)

*** Θέλετε να μιλήσουμε για τις παρακολουθήσεις μήπως; Γιατί έχει καταντήσει ανέκδοτο. Υποκλοπές και δικαιοσύνη είναι δυο λέξεις που δεν μπαίνουν καν στην ίδια πρόταση.

*** Για τα όσα συμβαίνουν γύρω από την υπόθεση της τραγωδίας των Τεμπών, δεν χρειάζεται να πω πολλά. Τα ακούτε και τα διαβάζετε. Πώς το είπε τις προάλλες ο Τζαβάρας, γελώντας; «Εσείς πιστεύετε ότι η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι ανάρτητη;» X (twitter.com)

*** Η Ελλάδα έχει μπει στο στόχαστρο γι’ αυτά τα θέματα από διεθνείς οργανώσεις, από την επιτροπή PEGA της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από οργανισµούς ανθρώπινων δικαιωµάτων, από το Ευρωκοινοβούλιο και από το Στέιτ Ντιπάρτµεντ, ενώ το 70% των Ελλήνων αμφισβητεί την αξιοπιστία της Δικαιοσύνης. Πώς λέγεται όλο αυτό;

*** Μπορεί οι πυλώνες της Δημοκρατίας στη χώρα να έχουν καταρρεύσει, αλλά διεξάγουμε καλές και καθαρές εκλογές, ε; Όπως συμβαίνει σε όλες τις δημοκρατικές χώρες, έτσι και εδώ, έγινε διαρροή προσωπικών δεδομένων ψηφοφόρων προς στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Όπως σε όλες τις χώρες, η διαρροή αυτή έγινε από το υπουργείο Εσωτερικών. Όπως σε όλες τις χώρες, έγινε και διάρρηξη στη Διεύθυνση Εκλογών του αρμόδιου για την πραγματοποίηση της διαδικασίας υπουργείου. Όπως σε όλες τις χώρες, έτσι και εδώ, παρέμεινε στη θέση της η υπουργός. X (twitter.com)

*** Το πριβέ κιτς αρχαιοελληνικό happening στον ιερό βράχο της Ακρόπολης το πήρατε χαμπάρι; Κανείς, σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Πολιτισμού, δεν πήρε χαμπάρι, κανείς δεν ξέρεις ποιοι το διοργάνωσαν, κανείς δεν ξέρει για ποιους έγινε. Πραγματικά, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει αυτό. X (twitter.com)

documentonews.gr

Ζούμε δράμα με κωμικό πρωταγωνιστή

Υπάρχουν δύο οπτικές µέσα από τις οποίες µπορεί να δει κάποιος την ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτµεντ που περιγράφει την Ελλάδα ως προβληµατική δηµοκρατία. Η µία είναι η οπτική του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Κώστας Βαξεβάνης

Εχει προσφέρει τα πάντα βάζοντας τον εαυτό του σε ρόλο γραφικού αυλικού που γίνεται βασιλικότερος του βασιλέως. Ο Μητσοτάκης είναι ο µοναδικός ηγέτης ευρωπαϊκής χώρας που χρησιµοποίησε τη φράση «είµαστε σε πόλεµο µε τη Ρωσία», για να επιδείξει τη συµπόρευσή του µε όρους ανοησίας. Καταστρατήγησε την εθνική πρακτική της ουδετερότητας για να δηλώσει τυφεκιοφόρος σε έναν ξένο πόλεµο. Προχώρησε ακόµη και πέρα από την ακρότητα των δηλώσεων, στην κατασκευή εχθρικού κλίµατος µε τη Ρωσία όταν δεν δέχτηκε την εκπροσώπησή της στην εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου.

Εστειλε την ελληνική φρεγάτα «Υδρα» να εµπλακεί και µάλιστα χωρίς τα απαραίτητα εφόδια σε µια περιοχή πολέµου.

Αφόπλισε τα νησιά για να οπλίσει τους Ουκρανούς, ενώ συζητά (όπως µαθαίνουµε ακόµη µια φορά από τρίτους) και την προµήθεια του Ζελένσκι µε S-300 και Patriot. Υιοθέτησε πλήρως την πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή χωρίς να θέσει ούτε τους υποτυπώδεις αστερίσκους σε θέµατα που αφορούν τη δολοφονία αµάχων στη Γάζα. Το χειρότερο γι’ αυτόν είναι ότι παρά την προσήλωσή του στο δόγµα της «επαρχίας των ΗΠΑ», ο πρόεδρος Μπάιντεν µαταίωσε την πολυδιαφηµισµένη συνάντηση µαζί του χωρίς εξηγήσεις.

Την ίδια ώρα ο επίσης νατοϊκός σύµµαχος Ερντογάν επιλέγει άλλη τακτική. Προωθεί τους εθνικούς σχεδιασµούς για να συναντηθεί (αν και εφόσον) µε τη σύµµαχο Αµερική, διατηρεί σχέσεις µε τη Ρωσία και αρνείται να προχωρήσει σε κυρώσεις, εµφανίζεται ως µόνος αξιόπιστος διαµεσολαβητής για όλα τα φλέγοντα µέτωπα και ετοιµάζει σχέδιο για παύση πυρός στη Γάζα µε εγγυητές µουσουλµανικές ειρηνευτικές δυνάµεις. Και επειδή τα σχέδιά του δεν εξαρτώνται από τις συναντήσεις µε τον Μπάιντεν αλλά από τις προτεραιότητες της χώρας, µαταίωσε τη συνάντηση µε τον Αµερικανό πρόεδρο, τον οποίο προφανώς αντιλαµβάνεται ως ήδη «τέως».

Ποιο ήταν το αποτέλεσµα της προθυµίας Μητσοτάκη; Να ανακοινώσει µε τον πιο επίσηµο τρόπο το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και να υπογράψει ο Αντονι Μπλίνκεν ότι στην Ελλάδα του Μητσοτάκη «δηµοσιογράφοι και µέσα ενηµέρωσης αντιµετώπισαν πίεση για να αποφύγουν την κριτική της κυβέρνησης ή την αναφορά σκανδάλων» και επιπλέον ότι «χρησιµοποιούσε λογισµικό κατασκοπείας εναντίον δηµοσιογράφων, πολιτικών και επιχειρηµατιών» και «εξήγαγε spyware σε χώρες µε φτωχές επιδόσεις στα ανθρώπινα δικαιώµατα». Φυσικά υπάρχουν κι άλλες διατυπώσεις που αφορούν καταπάτηση δικαιωµάτων µεταναστών, αυθαιρεσίες και αυταρχισµό αστυνοµίας και κυβερνητική διαφθορά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αδικηµένος και εξαπατηµένος, µε µόνη χαρά στο βιογραφικό του την πράξη γαλαντοµίας να τον καλέσουν στο Κογκρέσο. Το θέµα όµως δεν είναι η πικρία του Κυριάκου αλλά η κατάντια της χώρας. Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση για σοβαρές παρεκκλίσεις από αυτό που αποκαλούµε κράτος δικαίου. Αν πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο ∆ηµήτρης Κουτσούµπας, θα µπορούσε να πει «αυτά τα λένε οι Αµερικανοί» και θα είχε εν ολίγοις αυτοεπιβεβαιωθεί. Τι κάνει ο Μητσοτάκης; Οι κατηγορίες δεν προέρχονται ούτε από κάποια ΜΚΟ ούτε από το Documento ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τις υπογράφει η σύµµαχος υπερδύναµη.

Οταν µιλάµε για κρατικές οντότητες οι κυβερνήσεις κάνουν διάβηµα, διαµαρτύρονται στην πρεσβεία και, αν θέλουν, προχωρούν σε άλλα µέτρα. Στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης έβαλε τον Γεραπετρίτη να βγάλει δελτίο Τύπου, στο οποίο µάλιστα χαρακτηρίζει τις κρίσεις του Στέιτ Ντιπάρτµεντ ανυπόστατες γιατί δεν διασταύρωσε τα στοιχεία µε την ελληνική κυβέρνηση. Κάνουν και υποκλίσεις και κουτοπονηριές. Το αµερικανικό ΥΠΕΞ δεν παριστάνει τον ρεπόρτερ αλλά ανακοινώνει συµπεράσµατα. Μπορεί να συµφωνείς ή να διαφωνείς, αλλά αυτό ισχύει και δεν µπορεί να µην το γνωρίζει ο Ελληνας ΥΠΕΞ.

Ας πάµε τώρα από την οπτική του εξαπατηµένου Κυριάκου Μητσοτάκη στην οπτική του παρατηρητή που επιχειρεί επί χρόνια να εξαπατήσει η κυβέρνηση. Σε απλά ελληνικά, δεν γίνεται γύρω γύρω να χιονίζει και στη µέση, εκεί που είναι χτισµένο το Μαξίµου, να λάµπει ο ήλιος.

Την Ελλάδα την έχουν καθίσει στο σκαµνί διεθνείς οργανώσεις, η επιτροπή PEGA της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οργανισµοί ανθρώπινων δικαιωµάτων, το Ευρωκοινοβούλιο και πλέον το Στέιτ Ντιπάρτµεντ για τα ίδια θέµατα. Τέτοια οµοφωνία καταδίκης έχει να δει η Ελλάδα από τα χρόνια της χούντας.

∆εν την κατηγορούν συριζαίοι, κουκουέδες, «ευαίσθητοι περί των δικαιωµάτων», θολοκουλτουριάρηδες και όλοι αυτοί στους οποίους ο Μητσοτάκης αποδίδει τον ρόλο του εσωτερικού εχθρού. Τον κατηγορούν πλέον όλοι, ακόµη και οι Αµερικανοί, τους οποίους, ναι, εξυπηρετεί σε όλα τα επίπεδα. Αν αυτό δεν σηµαίνει ότι υπάρχει πρόβληµα και µάλιστα σοβαρό, τότε πότε αλήθεια υπάρχει πρόβληµα;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνεται και είναι παγιδευµένος. Καµιά σκηνοθεσία δεν θα πείσει ότι υπάρχει λύκος στα πρόβατα. Αντιθέτως, φαίνεται ότι ο λύκος είναι ο ίδιος. Τα συγκριτικά πλεονεκτήµατα που δίνει η επικοινωνιακή υπεροπλία έχουν εξανεµιστεί όλα. Στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε ο Μητσοτάκης στην (εξ αγχιστείας) ανιψιά του Σία Κοσιώνη όταν ρωτήθηκε αν έκανε κάποιο λάθος στην υπόθεση των Τεµπών παραδέχτηκε λάθη στην επικοινωνία. ∆εν είναι απλώς µια δικαιολογία που χρησιµοποίησε. Πρόκειται για την πίστη που έχει ότι τα προβλήµατα είναι θέµα επικοινωνίας. Και όταν λέει επικοινωνία εννοεί την ικανότητα να µεταστρέψει την κοινή γνώµη χρησιµοποιώντας στοιχεία εξαπάτησης και απόσπασης από την πραγµατικότητα. Για τον Μητσοτάκη φταίει η σκηνοθεσία, όχι ο ίδιος ως πρωταγωνιστής.

Κανένας σκηνοθέτης –ούτε καν ο Σταν Γκρίνµπεργκ– δεν µπορεί να µετατρέψει ένα δράµα, µια σκηνή µε πτώµατα, σε έργο όπου ο πρωταγωνιστής παίζει κωµωδία.

www.koutipandoras.gr

Θυμόσαστε την 23η Απριλίου 2010;

Μια νέα ποιότητα της χώρας που διαρκεί, παρά τις διακηρύξεις για το τέλος των μνημονίων 

από Ρούντι Ρινάλντι 

Ήταν 23 Απριλίου του 2010, πριν 14 χρόνια, όταν ο τότε ο πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου (ΓΑΠ) ανακοίνωσε την είσοδο της χώρας στα μνημόνια και την υπαγωγή της σε ένα νέο καθεστώς υπό την επικυριαρχία της «τρόικας». Δηλαδή της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Είχε περάσει ένα περίεργο 6μηνο «απραξίας» της κυβέρνησης, που είχε εκλεγεί με 43% τον Οκτώβριο του 2009 και με κεντρικό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Ένα κατάφωρο ψέμα, αφού όλο το πολιτικό σύστημα γνώριζε ότι η Ελλάδα ήταν υπό χρεοκοπία (αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος της «παράδοσης» της κυβέρνησης από τον Κ. Καραμανλή με πρόωρες εκλογές).

Σήμερα, όπως αποκαλύφθηκε στο πρόσφατο συνέδριο που διοργάνωσε η Καθημερινή για τα 50 χρόνια από την μεταπολίτευση, έχει επίσημα ομολογηθεί από πολλούς πρωταγωνιστές της εποχής ότι γνώριζαν πως υπήρχε οικονομική χρεοκοπία. Αυτό που δεν λένε, που δεν φωτίζουν, είναι το γιατί η Ελλάδα έφτασε στη χρεοκοπία το 2010. Ποιος ευθύνεται; Διότι ένα κράτος, μια οικονομία δεν χρεοκοπεί ξαφνικά, απότομα, χωρίς πρόδρομα σημάδια. Αλλά το να ζητάμε από τους ενόχους να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το τι οικονομικές πολιτικές ακολούθησαν τις προηγούμενες δεκαετίες είναι υπερβολικό, ίσως και άκομψο. Επειδή υποτίθεται πως δεν φταίνε για τίποτα. Ίσως πάλι να ήταν η κακιά ώρα, ή οι «χρόνιες παθογένειες», όπως συνηθίζουν να λένε. Στο συνέδριο της Καθημερινής τα πρωτοκλασάτα στελέχη του Σημιτισμού χρεώνουν τη χρεοκοπία στη μη λύση του ασφαλιστικού… Τι βολική εξήγηση για όλο το σύστημα! Όπως και το άλλο που λέχθηκε τότε, το «μαζί τα φάγαμε».

Τα ψέματα

Λίγα χρόνια όμως πριν, στις αρχές του 2000, η Ελλάδα ζούσε ένα όνειρο: είσοδος στο ευρώ, Ολυμπιάδα 2004 και Βαλκανική εξόρμηση. Μεγαλείο, αποθέωση. Και μαζί αποθέωση της δανειακής επέκτασης (διαφημιζόμενα δάνεια κάθε είδους), ενώ το χρέος και τα ελλείμματα εκτινάσσονταν. Όταν από τις ΗΠΑ η οικονομική κρίση μετανάστευσε και στην Ευρώπη, το 2008-2010, ήταν λογικό οι ισχυρότερες δυνάμεις της Ε.Ε. (δηλαδή πρώτη η Γερμανία) να ξεφορτώσουν την κρίση προς τον Νότο, επιβάλλοντας έκτακτα προγράμματα διάλυσης της οικονομίας και της κυριαρχίας χωρών προκειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και η οικονομία τους. Έτσι μια εξαρτημένη χώρα όπως η Ελλάδα χρεοκόπησε οικονομικά, για άλλη μια φορά στην ιστορία της. Και για να «διασωθεί» πρόστρεξε στους Δανειστές (δηλαδή σε αυτούς από τους οποίους ήδη εξαρτιόταν). Μόνο που σε τέτοιες περιπτώσεις η «διάσωση» σημαίνει πολλά πράγματα, που τα γνωρίζαμε και από προηγούμενες χρεοκοπίες της χώρας.

Ούτε το ευρώ μας προστάτευσε (αντίθετα, η πρόσδεση μιας αδύναμης οικονομίας σε ένα σκληρό νόμισμα και η αφαίρεση της οικονομικής πολιτικής όξυνε το πρόβλημα), ούτε η υποτιθέμενη σύγκλιση με την Ε.Ε. πρόσφερε κάτι. Και φυσικά ο οργανισμός αυτός δεν επέδειξε καμία αλληλεγγύη προς ένα αδυνατισμένο μέλος του. Ίσα-ίσα, το χρησιμοποίησε ως πειραματόζωο και εφαλτήριο νέων αποικιοκρατικών μεθόδων «διάσωσης», δηλαδή κατάλυσης της κυριαρχίας, λεηλασίας όλης της δημόσιας περιουσίας της χώρας, και επιβολής ληστρικών όρων αποπληρωμής των τόκων και δανείων – που σήμαιναν λεηλασία του εισοδήματος του ελληνικού λαού, εργαζόμενων και συνταξιούχων. Τότε ειπώθηκε το μεγάλο ψέμα-αντιστροφή της πραγματικότητας: «Προκειμένου η Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία, προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης υπό την παρακολούθηση της τρόικας». Αυτό το «προκειμένου να αποφύγουμε τη χρεοκοπία» είναι ψέμα. Προσφύγαμε στις αιτήσεις «διάσωσης» από τους «εταίρους» μας ακριβώς επειδή χρεοκοπήσαμε. Μόνο που αυτοί οι «φίλοι» διασώζουν με όρους: Επιτροπεία, κατάλυση λαϊκής κυριαρχίας, φτωχοποίηση, λεηλασία του πλούτου, αποικιοποίηση.

Και ένα, και δύο και τρία… και μπάστα;

Επισήμως η χώρα –μέσω του κοινοβουλίου, των κυβερνήσεων και των συστημικών κομμάτων, και ειδικότερα μέσω πρωθυπουργών, υπουργών Οικονομικών και με «εγγυητή» τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας (υπάλληλο της ΕΚΤ) κ. Στουρνάρα– υπέγραψε 3 μνημόνια από το 2010 μέχρι το 2018. Χωρίς να κάνουν λόγο για χρεοκοπία (η οποία δεν ήταν μόνο οικονομική), προχώρησαν σε δανειακές συμβάσεις που, όπως τονίζει ο γνωστός συνταγματολόγος καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης, «ούτε με το πιστόλι στο κρόταφο δεν υπογράφονταν» – διότι «υπάρχει στο μνημόνιο ρητή παραίτηση δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας». Αυτά όμως είναι μικρολεπτομέρειες για το πολιτικό μας σύστημα.

Χωρίς να κάνουν κανένα ουσιαστικό απολογισμό του τι σήμαναν τα 3 μνημόνια για τη χώρα και το λαό, όλα τα συστημικά κόμματα πανηγυρίζουν για 3 πράγματα: την έξοδο από τα μνημόνια, την παραμονή στην Ε.Ε., την επιστροφή στην κανονικότητα. Ξέρουν ότι ψεύδονται, αλλά ο πανηγυρισμός τους έχει κάποια βάση: πέρασαν μεγάλη λαχτάρα, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, όταν υπήρχε ένα μεγάλο λαϊκό αντιμνημονιακό κίνημα και έπρεπε να κρύβονται. Είδαν με φόβο να γκρεμίζεται ο δικομματισμός Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, και το καλοκαίρι του 2015 άκουσαν τη φωνή του λαού να φωνάζει ένα «ΟΧΙ» στην ευρωκρατία που τους τρόμαξε. Και τότε όλοι μαζί, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι αλλά και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καταπάτησαν τη λαϊκή εντολή μέσα σε ένα βράδυ, και αποδέχτηκαν το 3ο μνημόνιο (το πιο επαχθές, διότι ήταν σε μεγάλο βαθμό και τιμωρητικό), το οποίο βάθυνε κι άλλο το καθεστώς της επιτροπείας, του ελέγχου και της αποικιοποίησης της χώρας. Αυτή τη φορά με συνεργό το κόμμα της «πρώτης φοράς Αριστερά». Το ΤΑΙΠΕΔ έγινε Υπερταμείο. Η δημόσια περιουσία της χώρας όχι μόνο υποθηκεύτηκε (ως εγγύηση), αλλά και παραχωρήθηκε σε μια Α.Ε. που το Δ.Σ. της διορίζονταν από τους Δανειστές – ώστε να «αξιοποιήσει» και να ξεπουλήσει την περιουσία αυτή στους Δανειστές, και να πληρωθούν τόκοι και δάνεια. Μεγαλύτερο ξεπούλημα, διάρκειας 99 χρόνων, δεν έχει ξανασυμβεί. Πάλι ο καθηγητής Κασιμάτης έχει πει ότι τέτοια μνημόνια δεν έχουν ξαναγίνει στην ιστορία με άλλες χώρες. Η τρόικα ονομάστηκε «θεσμοί», αλλά η εξουσία ήταν στο Χίλτον. Και όλοι οι υπουργοί έτρεχαν εκεί, στον 7ο και 8ο όροφο, για να πάρουν οδηγίες. Ξεφτίλα άνευ προηγουμένου.

Αυτό που δεν ομολογείται από κανέναν

Στη χώρα επιβλήθηκε ειδικό καθεστώς, και αυτό αποκρύβεται. Μια νέα ποιότητα χαρακτηρίζει από τότε την Ελλάδα: δεν είναι ένα κυρίαρχο κράτος, έχει απολέσει σημαντικό μέρος της επικράτειας ή δεν ασκεί επικράτεια, και έχει παραδώσει τα «κλειδιά» της οικονομίας και της «αξιοποίησης» κάθε περιουσιακού στοιχείου στους Δανειστές. Είναι ένα χρεοκοπημένο κράτος που ζει με «σωληνάκια», δίχως οικονομική υπόσταση, δίχως δημοσιονομική πολιτική. Αυτά όλα πέρασαν στα χέρια των Δανειστών και των μορφών ελέγχου που έχουν επιβάλει. Η Ελλάδα δεν είναι πλέον μια «οικονομικά και πολιτικά εξαρτημένη χώρα, με μέσο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού» (όπως πάνω-κάτω την ορίζαμε στα προηγούμενα χρόνια). Μετέπεσε σε μια άλλη ποιότητα, αυτή της μετανεωτερικής αποικίας, έχοντας παραχωρήσει ή απολέσει μια σειρά από βασικά εργαλεία πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας. Μόνο που ειδικοί λόγοι οδηγούν Δανειστές και πολιτικό σύστημα να μην ομολογούν ανοικτά τη χρεοκοπία της: κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε προβλήματα στο «οικοδόμημα Ε.Ε.» και στο σύστημα του ευρώ. Διότι δεν μπορεί να ομολογηθεί ανοιχτά μια χρεοκοπία χώρας που συμμετέχει στην ευρωζώνη, χωρίς αυτό να επιφέρει μια σειρά από τραντάγματα στο όλο οικοδόμημα.

Άρα ζούμε μια φιξιόν εκδοχή χώρας που πέρασε μια μεγάλη μπόρα, κινδύνευσε πολύ, αλλά χάρη στους «μενουμευρώπη» και την «κωλοτούμπα» του Αλέξη, συν τη «βοήθεια» που έδωσαν οι Δανειστές, δεν έπεσε στα βράχια και ξαναγύρισε στην κανονικότητα. Αυτό είναι το αφήγημα των απολογητών των μνημονίων, της υποτέλειας και της απώλειας της κυριαρχίας της χώρας, των υπηρετών της μισοαποικιακής Ελλάδας, του «ναι σε όλα» (Πρέσπες, Αιγαίο, Ουκρανία, Ισραήλ κ.ο.κ.). Διότι πλάι και μαζί με τα οικονομικά μνημόνια υπάρχουν και τα γεωπολιτικά. Μια χώρα-κολαούζος, μια χώρα-αποικία σέρνεται πίσω από Δανειστές και Επικυρίαρχους χωρίς να βγάζει τσιμουδιά. Μάλιστα αυτή η «Ελλάδα» περηφανεύεται για τη στάση της. Τέτοια ξιπασιά. Το γιατί είναι προφανές: βρήκε τον τρόπο να συνεχίζει να πλουτίζει και μέσα από την ποιότητα της αποικίας που προσέλαβε η χώρα με τα μνημόνια. Η διαιώνιση και διαχείριση του «υπάρχοντος» που διαμόρφωσαν τα μνημόνια επιτρέπει στην Ελλάδα της υποτέλειας να προσφέρει τη συνδρομή της στο «έργο» της εκποίησης και λεηλασίας (που το ονομάζουν ανάπτυξη), και μέσα από αυτήν την υπηρεσία να πλουτίζει.

Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας πρέπει να αναμετρηθεί με όλα τα εγκλήματα και τα θηρία που το περικυκλώνουν και το εμποδίζουν να επιλυθεί. Αφορά τις ζωές μας, αλλά και τις ζωές των επόμενων γενεών, όπως και το μέλλον του ελληνισμού και της Ελλάδας

Το ψέμα της εξόδου από τα μνημόνια

Τα μνημόνια (1ο, 2ο και 3ο) σαν συγκεκριμένες δανειακές συμβάσεις είχαν διάρκεια έως το 2018. Όμως οι εφαρμοστικοί νόμοι και οι διατάξεις των «θεσμών» που δημιούργησαν (αλλά και τα δάνεια και οι τόκοι που πρέπει να αποπληρωθούν) δημιουργούν ένα μνημονικό πλέγμα διαρκείας για το οποίο ο πολιτικός κόσμος δεν μιλά. Το αποκρύπτει. Το Υπερταμείο έχει διάρκεια 99 χρόνων. Η αποπληρωμή των δανείων λήγει σε μερικές δεκαετίες, τέλη του 2060. Μεγάλες δόσεις (περίπου 35 δισ.) πρέπει να αποπληρωθούν μέχρι το 2030. Η χώρα παραμένει πάντα υπό παρακολούθηση, σε καθεστώς υψηλής εποπτείας, έως ότου αποπληρώσει το 75% των δανείων – πράγμα που, σύμφωνα με υπολογισμούς, θα συμβεί το 2059.

Από το 2018 μέχρι το 2022 ήμασταν επισήμως σε ένα καθεστώς ενισχυμένης επιτήρησης από τους ευρωενωσιακούς θεσμούς. Κάθε 3 μήνες γινόταν αυστηρός έλεγχος. Μετά ο έλεγχος έγινε 6μηνιαίος. Η Ελλάδα δεν μπορεί να καταρτίσει κανέναν προϋπολογισμό χωρίς προηγούμενη έγκριση από τους Δανειστές. Δεν μπορεί να πάρει καμιά απόφαση οικονομικής πολιτικής χωρίς έγκριση. Τώρα γίνεται γνωστό ότι πρέπει επειγόντως να προστρέξουμε σε νέα πρωτογενή πλεονάσματα 2% του ΑΕΠ για το 2024, που σημαίνει περιορισμό των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, με αύξηση δημοσίων εσόδων και μείωση παροχών και φορολογικών ελαφρύνσεων. Άρα προαναγγέλλεται η είσοδος (δηλαδή η συνέχιση) μιας αρκετά αυστηρής επιτήρησης από τις Βρυξέλλες, και θα κληθούμε στην υλοποίηση μιας σκληρότερης δημοσιονομικής προσαρμογής τα επόμενα χρόνια. Πολιτικά αυτά σημαίνουν ότι τα μνημόνια, και το καθεστώς που επέβαλαν, συνεχίζονται μέχρι νεωτέρας…

Ο απολογισμός που δεν γίνεται

Ο πολιτικός κόσμος ή ψεύδεται ή δεν χαμπαριάζει τι ακριβώς γίνεται. Ο Μητσοτάκης, καλύτερα πληροφορημένος, ερωτοτροπεί με την ιδέα μιας μετάθεσης σε ευρωπαϊκά αξιώματα. Ξέρει τι έρχεται. Κι ας πανηγυρίζουν για επενδυτικές βαθμίδες και επιτυχίες της οικονομίας. Πρόσφατα οι Financial Times μίλησαν για μνημονιακή «διάσωση» που μετατρέπει την Ελλάδα στη φτωχότερη χώρα της Ε.Ε. Ανέφεραν επίσης πώς, ενώ «η χώρα συγκαταλέγεται πράγματι στις καλύτερες πρόσφατες επιδόσεις της ευρωζώνης», «έχει γίνει και η φτωχότερη». Και συνέχισαν: «Η ελληνική οικονομία αναπτύχθηκε κατά 2% το 2023 […] Ωστόσο η τελευταία ανάκαμψη έχει μόλις ελαφρώς ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων σε σχέση με τον μέσο όρο της Ε.Ε. τα τελευταία δύο χρόνια – και όχι αρκετά για να τους βγάλει από τη θέση τους ως τους φτωχότερους ανθρώπους στην ευρωζώνη […] Αυτό είναι κάτι σχετικά νέο για την Ελλάδα, καθώς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν παρόμοιο με αυτό του μέσου όρου της Ε.Ε. μέχρι το 2009. Έκτοτε, σε 10 χώρες το βιοτικό επίπεδο αυξήθηκε πάνω από αυτό της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να είναι η δεύτερη φτωχότερη χώρα στην Ε.Ε. μετά τη Βουλγαρία, και η φτωχότερη στο μπλοκ του κοινού νομίσματος».

Η ίδια εφημερίδα –κι όχι κάποιος αριστεριστής– θα σημειώσει: «Οι ελληνικές δαπάνες μειώθηκαν και οι φόροι αυξήθηκαν για να εξασφαλιστεί η διάσωση από το ΔΝΤ και την Ε.Ε., συμπιέζοντας τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά και κατεδαφίζοντας την οικονομία. Η έκταση της οικονομικής ζημίας ήταν εξαιρετική για καιρό ειρήνης. Η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε σχεδόν κατά 30% […] Το 2016, οι καταναλωτικές δαπάνες μειώθηκαν κατά 24% σε σχέση με το 2007, οι κρατικές δαπάνες μειώθηκαν κατά 20% και οι επενδύσεις κατέρρευσαν κατά 65%. Την ίδια περίοδο, η μεταποιητική δραστηριότητα μειώθηκε σχεδόν στο μισό, το λιανικό εμπόριο και η επαγγελματική δραστηριότητα συρρικνώθηκαν κατά σχεδόν το ένα τρίτο. Η ανεργία εκτοξεύθηκε σε ιστορικά υψηλό επίπεδο, σχεδόν στο 30%. Ως αποτέλεσμα, η ελληνική οικονομία είναι σήμερα περίπου 19% μικρότερη από ό,τι το 2007 –παρά την ισχυρή ανάκαμψη της χώρας μετά την πανδημία– ενώ η οικονομία της Ε.Ε. στο σύνολό της έχει αυξηθεί κατά 17%». 

Επίλογος: Το έγκλημα και το θηρίο

Κλείνουμε με λόγια πάλι του Γιώργου Κασιμάτη, από μια ομιλία του τον Νοέμβριο του 2015 σε εκδήλωση που είχε διοργανώσει ο Δρόμος. Λόγια με μεγάλη επικαιρότητα για όσα ζούμε και όσα έρχονται: «Αυτό από το οποίο θέλω να ξεκινήσω είναι ότι πρέπει να γνωρίζουμε το έγκλημα και το θηρίο. Εάν δεν το γνωρίσουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Και δυστυχώς σήμερα είναι κάτι πολύ μπερδεμένο, γιατί έχει στα χέρια του έναν τεράστιο μηχανισμό, έχει στα χέρια του την τελευταία λέξη της τεχνολογίας για πλύση εγκεφάλου. Γι’ αυτό και ο αγώνας μας είναι θέμα του κόσμου ολόκληρου. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει ο αγώνας μας, και τι σημαίνει υποδούλωση. Να μην κάνουμε το λάθος να μείνουμε εκεί που θέλησαν να μας βάλουν όσοι συμβιβάστηκαν. Εκεί που θέλησαν να μας βάλουν οι δανειστές μας και τα κέντρα εξουσίας. Να μην μείνουμε στο πλαίσιο της συστημικής αντιπολίτευσης. Δεν έχει σημασία αν θα υποστούμε το Α ή το Β. Σημασία έχει να δούμε το θηρίο, κι αυτό να το μεταδώσουμε. Για να δούμε το θηρίο, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα αυτά που υφίσταται ο ελληνικός λαός, σήμερα, δεν μπαίνουν σε συζήτηση. Η πρώτη συζήτηση είναι πώς θα σώσουμε τον ελληνικό λαό και τις επόμενες γενιές από αυτό το θηρίο. Το θηρίο της δεύτερης φάσης του καπιταλισμού, όπως το λέω, της δεύτερης φάσης των γεωπολιτικών βλέψεων των μεγάλων δυνάμεων».

Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας πρέπει να αναμετρηθεί με όλα τα εγκλήματα και τα θηρία που το περικυκλώνουν και το εμποδίζουν να επιλυθεί. Καλούμαστε να συμβάλλουμε όπως και όσο μπορούμε στην αντιμετώπισή του. Αφορά τις ζωές μας, αλλά και τις ζωές των επόμενων γενεών, όπως και το μέλλον του ελληνισμού και της Ελλάδας.

edromos.gr

Οτιδήποτε ενοχλεί ή αμφισβητεί τις άρχουσες ελίτ, βαφτίζεται ως «εθνικολαϊκισμός»

Για τον μέσο ψηφοφόρο, υπεύθυνο για την επιδείνωση των όρων του βίου του είναι το κατεστημένο πολιτικό σύστημα κι αυτό δεν αλλάζει με ιδεολογικές ρομφαίες

από Prime News

Από όταν στη δεκαετία του 1990 άρχισε να προσλαμβάνει διαστάσεις στην Ευρώπη ο οικονομικός εθνικισμός, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Το φαινόμενο έχει εξαπλωθεί και σ’ αυτό έχει παίξει καταλυτικό ρόλο η παγκοσμιοποίηση, η οποία προσδίδει υπόσταση και τροφοδοτεί την εθνικιστική ρητορική και ευρύτερα την αμφισβήτηση. Ο δε όρος εθνικολαϊκισμός χρησιμοποιείται από τις ελίτ για να απαξιώσουν ιδεολογικά τους αντιπάλους τους.
Σύμφωνα με παλαιότερη μελέτη των Italo Colantone και Piero Stanig “Globalisation and economic nationalism”, τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς πετυχαίνουν τα καλύτερα εκλογικά αποτελέσματά τους σε περιοχές που είναι περισσότερο εκτεθειμένες στις κινεζικές εξαγωγές. Σε αυτές τις περιοχές διαπιστώνεται μια ομοιογένεια στην εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, ανεξάρτητα από το αν κάθε ένας από αυτούς έχει υποστεί ή όχι προσωπική οικονομική βλάβη. Η εκλογή Τραμπ το 2016 επιβεβαίωσε το συμπέρασμα αυτής της έρευνας.

Η δυσαρέσκεια, που συχνά μετατρέπεται σε οργή, ενισχύεται στη Δύση από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται εντός του πλαισίου του συνταγματικού φιλελευθερισμού, της “τεχνικότητας” και της κανονιστικής νομιμότητας του κράτους. Αυτό που εν τέλει απειλεί τη δημόσια σφαίρα δεν είναι η οργή των πολιτών, αλλά οι “κανόνες”, η προσπάθεια “ομαλοποίησης” των πολιτικών διαφορών, η τεχνικότητα της “μετα-βιομηχανοποίησης”, η μαζικοδημοκρατία, ο λειτουργισμός και ο οικονομικός υπολογισμός.
Η αύξουσα “τεχνικότητα” του κράτους, δηλαδή η τυποποιημένη διακυβέρνηση διαμέσου διοικητικής οργάνωσης και διοικητικών μέτρων, δεν περιορίζεται στον χώρο της πολιτικής. Ανοίγει ταυτόχρονα την πόρτα για μια μετατόπιση προς αυταρχική διακυβέρνηση. Με διάφορα προσχήματα ή και αλήθειες, αρκετές φορές εγκαθίσταται αργά, αλλά σταθερά, ο περιορισμός των δικαιωμάτων.

Η οδυνηρή διάψευση της πραγματικότητας
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον γίνεται αμέσως αισθητό ότι απουσιάζει η αυθεντικότητα της πολιτικής πράξης. Δεν μπορεί όλοι οι άνθρωποι να γεννηθούν και να πεθάνουν δεξιοί σοσιαλδημοκράτες! Είναι αδύνατον να συζητούν και να αποφασίζουν όλοι με βάση την επικοινωνιακή άποψη του Habermas, ή το κανονιστικό δικαιϊκό πλαίσιο του Rawls. Γι’ αυτό, οι εν λόγω αντιλήψεις παραμένουν μειονοτικές.
Την αυθεντικότητα της πολιτικής πράξης επιδιώκουν να επαναφέρουν στο προσκήνιο μια σειρά κινήματα, κυρίως της Άκρας Δεξιάς. Τουλάχιστον, αρχικά έτσι πιστεύουν. Λειτουργούν με έντονη κριτική διάθεση έναντι του νομοθετικού κράτους. Επικαλούνται την αρχή της πλειοψηφίας, εκμεταλλευόμενα τη βαθιά αποστροφή ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας για τους υφιστάμενους θεσμούς.
Η αποστροφή οφείλεται στο γεγονός ότι οι θεσμοί επί της ουσίας αναπαράγουν και διαιωνίζουν ένα παρηκμασμένο καθεστώς που συντηρεί συνεχώς τα ίδια και τα ίδια πολιτικά πρόσωπα (οικογένειες). Έτσι έχει αρχίσει να υπονομεύεται το μονοπώλιο της πολιτικής από το κράτος. Τα κινήματα αυτά έχουν μυθοποιήσει την εξουσία. Πιστεύουν ότι με την κατάληψη της εξουσίας θα μπορούν εύκολα να αλλάξουν τα πράγματα. Όμως, η πραγματικότητα διαψεύδει αυτή την πεποίθηση.

Συλλέκτης επιμέρους συμφερόντων
Η σταδιακή κατάληψη δήμων, περιφερειών, βουλευτικών εδρών κλπ γκρεμίζει αυτές τις αντιλήψεις, επιφέροντας κατά κανόνα την ενσωμάτωση αυτών των κινημάτων στην καθεστηκυία τάξη. Με τρόπο, μάλιστα, που αποσαρθρώνει και τα τελευταία στηρίγματα του νεωτερικού κράτους. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα διαιωνίζεται, βαθαίνει, χειροτερεύει. Οι μελλοντικές εξελίξεις προβλέπονται δυσοίωνες όσο πιο περίπλοκες και διασπασμένες γίνονται οι κοινωνίες, ακολουθούμενες από τον κατακερματισμό του σημερινού ατόμου. Στην προσπάθειά του να επιβιώσει και να συνεχίσει να κυβερνά, το κομματικό-πολιτικό σύστημα μετατρέπεται σε συλλέκτη απίστευτου αριθμού ιδιαίτερων συμφερόντων.
Τα συμφέροντα αυτά, μάλιστα, τις περισσότερες φορές βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση μεταξύ τους, γεγονός που καθιστά εκ προοιμίου αδύνατη την εξυπηρέτησή τους. Όταν η αδήριτη πραγματικότητα σε οδηγεί σε απόγνωση, η λειτουργία του θυμικού είναι καταλυτική και ο αφορισμός “εθνικολαϊκισμός” ουδόλως θα την συγκρατήσει. Οι αποφάσεις των ανθρώπων σπάνια οδηγούν στην επίτευξη των στόχων για τους οποίους ελήφθησαν. Γι’ αυτόν τον λόγο η Ιστορία είναι ανοιχτή και δύσκολα προβλέψιμη.
Ας το πούμε όσο πιο καθαρά μπορούμε: Η πολιτική πρόκληση για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης είναι να αναπτύξουν μια υπεύθυνη οικονομική αυτάρκεια στο πλαίσιο του εθνικού δημοκρατικού κυρίαρχου κράτους τους, ανοιχτή στις διεθνείς συναλλαγές, σε μια διακριτική και όχι κανονιστική και οριζόντια αλληλεξάρτηση με όλες τις χώρες του πλανήτη. Είναι ξεκάθαρο πως οι ψηφοφόροι διψούν για πολιτικές που λαμβάνουν σοβαρά υπόψη το τοπικό έναντι των ευρύτερων οικουμενικών οικονομικών ανησυχιών. Η αντιμετώπιση αυτής της δίψας με δημιουργικό αντί για καταστροφικό τρόπο είναι η επερχόμενη πρόκληση. Γνωρίζουμε πως δεν είναι βιώσιμη στρατηγική ούτε η αδιαφορία γι’ αυτή τη δίψα των πολιτών, ούτε η δικαιολογία ότι αυτή η δίψα βασίζεται σε λανθασμένες πεποιθήσεις, που περιγράφονται σαν εθνικολαϊκισμός.

Εθνικολαϊκισμός: Φτηνή ιδεολογική τρομοκρατία
Οι εύκολες ερμηνείες, προκειμένου να ικανοποιηθούν φτηνά ιδεολογήματα, είναι βέβαιον ότι οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς. Είναι μεθοδολογικά χυδαία η κατηγοριοποίηση των διογκούμενων κοινωνικών διεργασιών που παρατηρούνται στις χώρες της ανεπτυγμένης Δύσης (Ευρώπη και ΗΠΑ) κάτω από τον όρο εθνικολαϊκισμό. Ο όρος αυτός στην εποχή μας χρησιμοποιείται σαν το μοναδικό κλειδί για να λύσει όλα τα σύγχρονα θεωρητικά και κοινωνικά προβλήματα! Δεν προσφέρει, ωστόσο, καμία απολύτως θεωρητική ερμηνεία του τι πραγματικά διακυβεύεται στον πυρήνα των κοινωνικών διεργασιών. Επιτρέπει, όμως, στις πολιτικές ελίτ να συνεχίζουν να αδιαφορούν, εξακολουθώντας να ασκούν τις ίδιες πολιτικές που έχουν προκαλέσει την κοινωνική οργή.
Στην πραγματικότητα, στοχεύει όχι στην επίλυση των προβλημάτων, αλλά χρησιμεύει σαν ιδεολογικό όπλο εναντίον των πολιτικών αντιπάλων. Εναντίον όσων επιχειρούν να δώσουν τον δικό τους τόνο στα συγκεκριμένα προβλήματα, να τα εκμεταλλευθούν και να προωθήσουν τις δικές τους ιδεολογικές-πολιτικές επιλογές. Επιλογές που βρίσκονται στον αντίποδα των ελίτ που ρίχνουν στο πυρ το εξώτερον τους εθνικολαϊκιστές.
Είναι γεγονός ότι συχνά ακραία δεξιά στοιχεία είναι αυτά που δίνουν τον τόνο μέσω υπερβολών, χυδαιοτήτων και ψεμάτων. Από την άλλη πλευρά, όμως, πρέπει να παραδεχθούμε πως υπάρχει πραγματική αιτία, η οποία επιδρά καταλυτικά στις επιλογές πολλών ψηφοφόρων. Η αιτία αυτή είναι η διογκούμενη δυσαρέσκεια που προκαλούν οι ακολουθούμενες οικονομικές πολιτικές και ο τρόπος διαχείρισης της εξουσίας από τις ελίτ. Πρόκειται για δύο όψεις μιας πραγματικότητας, τις οποίες ο ψηφοφόρος συνδέει αιτιακά. Για τον μέσο ψηφοφόρο, υπεύθυνο για την επιδείνωση των όρων του βίου του είναι το κατεστημένο πολιτικό σύστημα κι αυτό δεν αλλάζει με ιδεολογικές ρομφαίες.

primenews.press

«Σ’ αγαπώ (σαν το γέλιο του Μάη)» Μαρινέλλα και Αντώνης Καλογιάννης

Μουσική: Μάριος Τόκας, 

Στίχοι: Σαράντης Αλεβιζάτος, 

Ερμηνεία: Μαρινέλλα και Αντώνης Καλογιάννης

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

σ' όλες κι όλους μας, με ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη κι επαγρύπνηση 

Μαρία Πολυδούρη: Η πριγκίπισσα της θλίψης

Γράφτηκε από την maryposa

Η Μαρία Πολυδούρη είναι μια μορφή πολύ δύσκολης αντιμετώπισης. Γιατί ενώ έλκει ισχυρά τον μελετητή να την πλησιάσει και να εμβαθύνει στην προσωπικότητά της, την ίδια στιγμή δεν τον βοηθάει. Καθώς ήρθε κι έφυγε από τη ζωή σαν αστραπή, χωρίς να προσγειωθεί και να υπάρξει σαν συνηθισμένος άνθρωπος.
Όταν παρακολουθήσουμε την πορεία του βίου της, όταν μελετήσουμε την ποίησή της, όταν εντρυφήσουμε λέξη προς λέξη στα ημερολόγια τα δικά της και των ανθρώπων που την αγάπησαν και την γνώρισαν, η σκέψη μας είναι κατάμεστη από όλα αυτά τα συγκεντρωμένα στοιχεία… Τότε δηλαδή που ο μελετητής πιστεύει πως είναι έτοιμος να καταστρώσει τα συμπεράσματά του, τότε ακριβώς αντιλαμβάνεται πόση προβληματική παρουσιάζει η προσωπικότητα της Μαρίας Πολυδούρη.
Θα ήταν ασέβεια, αν όχι και άγνοια και επιπολαιότητα, ή όλα μαζί, αν επιχειρούσαμε να διατυπώνουμε με τον καθιερωμένο τρόπο τις κρίσεις μας για την Πολυδούρη. Όπως δηλαδή γίνεται με τους επιβεβλημένους κορυφαίους της διανόησης. Με κείνα τα τυπικά: πού γεννήθηκε, τι σπούδασε, ποιους επηρεασμούς δέχτηκε, ποιες οι επαγγελματικές ή οι εξωεπαγγελματικές του απασχολήσεις, οι κλίσεις του, οι ιδεολογικοί του προσανατολισμοί, ποιο το οικογενειακό του περιβάλλον, κλπ… Θα βγούμε έξω από την περιοχή, μέσα στην οποία περιδιαβάζει η Μ. Πολυδούρη. Ποιος μπόρεσε ποτέ να δώσει τη βιογραφία ενός αηδονιού, ενός χελιδονιού…
Ωστόσο, ας καταθέσουμε ότι μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε.
Η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1902. Ο πατέρας της ήταν καθηγητής, για την μητέρα της ξέρουμε πως ήταν καλή και τρυφερή μάνα και πως η Μαρία δεν μπόρεσε ποτέ να θεραπευθεί από τις τύψεις που την παίδευαν γιατί είχε αφήσει άρρωστη τη μητέρα της, η οποία και πέθανε κατά την απουσία της Μαρίας. Οι βασανιστικές τύψεις γίνηκαν η αφορμή να γράψει η Μαρία το ποίημα το αφιερωμένο στην τρυφερή πονεμένη μάνα:

«… Δεν σ’ ένοιωσα πριν να σε χωριστώ

μα η θύμησή σου ακέρια που μου μένει,

μου δείχνει εμένα, εκεί να εξιλαστώ

για πάντα θλιβερή μετανοιωμένη.»

Έπειτα, έβγαλε το Γυμνάσιο Φιλιατρών και, στη συνέχεια, πήγε στην Αθήνα, όπου συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο. Είχε εγγραφεί στη Νομική Σχολή αντί της Φιλοσοφικής που ήταν η προτίμηση του πατέρα. Μαθαίνουμε επίσης πως σαν φοιτήτρια γνωρίστηκε και με τον Καρυωτάκη. Και ο μεν Καρυωτάκης φοίτησε κανονικά και στα κανονικά χρονικά όρια πήρε το δίπλωμά του ενώ η Μαρία δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις πανεπιστημιακές της σπουδές.
Στην Αθήνα, στον λίγο χρόνο που ζει τη φοιτητική της ζωή, η Μαρία έχει επιτύχει κάποιο διορισμό σε δημόσια υπηρεσία, που συνεχίζεται και μετέπειτα για λίγο διάστημα. Αλλά καθώς οι μέρες της κυλούν ανέμελα, με απουσίες από την υπηρεσία της, με αταξία και ασυνέπεια, έτσι που να έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως πρόκειται για υπάλληλο αργόμισθο, ύστερα από λίγο χρονικό διάστημα παύεται από την υπηρεσία της, απομένοντας στην Αθήνα στερημένη των απαραίτητων υλικών μέσων.
Τώρα, ξέρουμε πως, παρά τις δυσκολίες τις οικονομικές κείνου του καιρού, η Μαρία, όντας κάτοχος ενός ακίνητου στην Καλαμάτα, προβαίνει στην εκποίησή του και με το συγκεντρωμένο ποσό αποφασίζει να φύγει για το Παρίσι. Πολλά ειπώθηκαν για το ταξίδι αυτό… Όλα αδέσποτα σχόλια από τους ανθρώπους τους απλοϊκούς, τους ανίδεους, τους ανίκανους ν’ ανέβουν πάνω από τα καθιερωμένα της καθημερινότητας. Ειπώθηκε πως έφυγε για να κάνει επίδειξη αδιαφορίας στον Καρυωτάκη, που η άρνησή του στην πρότασή της για γάμο είχε τραυματίσει την αξιοπρέπειά της, τον εγωισμό της. Κείνην ακριβώς την εποχή, είχε αρραβωνιαστεί ένα νέο αξιόλογο επιστήμονα… και έφυγε χωρίς και με αυτόν να εξηγηθεί.
Ωστόσο, υπάρχουν και τα γνωστά και αναμφισβήτητα: ότι είχε αρρωστήσει στο Παρίσι και για ορισμένο χρονικό διάστημα νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο και ότι όταν επέστρεψε στην Αθήνα, τόσο από πλευράς υγείας όσο και από πλευράς οικονομικής επάρκειας, η κατάστασή της ήταν τραγική. Επεδίωξε και πέτυχε την είσοδό της στην Σωτηρία, το έσχατο τότε καταφύγιο των φυματικών, με ανεπαρκή τα οικονομικά μέσα, όχι τόσο λόγω της κλονισμένης της υγείας, όσο για να έχει εξασφαλισμένη κάποια στέγη και διατροφή.
Το 1928, επιστρέφει από το Παρίσι. Στις αρχές του 1929, η Πολυδούρη εκφράζεται ενθουσιαστικά για τον τόμο ποιημάτων «Λυπημένα Λουλούδια», του Γιάννη Χονδρογιάννη. Την ίδια χρονιά, κυκλοφορούν τα ποιήματά της «Τρίλλιες που σβήνουν». Στα τέλη του 1929, κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο της Πολυδούρη «Ηχώ στο χάος».
Στις «Τρίλιες που σβήνουν», υπάρχει ένα τραγούδι της Μαρίας Πολυδούρη που αρχίζει με το στίχο:
«Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη…»
Πέθανε στις 30 του Απρίλη του 1930. Κάποιοι αποδέχονται την εκδοχή ότι αυτοκτόνησε με ενέσεις μορφίνης.

Το έργο "Μόνο γιατί μ' αγάπησες"
Το ποίημα ανήκει στη συλλογή «Οι τρίλιες που σβήνουν» (1928). Αποτελεί μια λυρική ελεγεία στην οποία η Πολυδούρη υμνεί την αγάπη που ένιωσε για κάποιον. Αν και το πρόσωπο δεν προσδιορίζεται, καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για τον μεγάλο της έρωτα, τον Κώστα Καρυωτάκη.

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες

στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκαν το υπέρτατο
της ύπαρξης μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
– μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

Με τον πρώτο στίχο του ποιήματος «Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες», η ποιήτρια ορίζει το κίνητρο και το στόχο του ποιήματος. Κίνητρο είναι η αγάπη και στόχος η εξωτερίκευσή της. Το γεγονός ότι στο ποίημα μιλάει στο δεύτερο πρόσωπο κάνει το ποίημα να μοιάζει με ημερολόγιο, ερωτική επιστολή ή ερωτικό διάλογο.
Η ποιήτρια αναφέρεται συνεχώς στην αγάπη εκείνου προς αυτήν και τονίζει πως αυτή η αγάπη έδωσε νόημα και δικαίωσε τη ζωή της. Δεν μιλά καθόλου για τη δική της αγάπη. Μιλώντας για την αγάπη εκείνου προς αυτήν, εκφράζει σε αντανάκλαση τη δική της αγάπη προς εκείνον. Μάλιστα, εκείνος που την αγάπησε δεν ζει πια. Μοιάζει σαν μια έμμεση μετά θάνατον ερωτική εξομολόγηση.
Με την επανάληψη της λέξης «μόνο» σε όλο το ποίημα, επιδιώκει να παρουσιάσει τον έρωτά της ως την πηγή της ολοκλήρωσης και της ευτυχίας.
Πρόταση του ποιήματος αποτελεί ο σύνδεσμος της ζωής με την ποίηση. Ένας σύνδεσμος που γίνεται δυνατός με την μεσολάβηση του έρωτα. Με τον έρωτα, η ζωή ολοκληρώνεται και από τον έρωτα προκαλείται η ποίηση, που έχει ως λόγο ύπαρξης την έκφραση του έρωτα. Μέσα στο σχήμα της ταύτισης της ζωής με το ποιητικό έργο, η ζωή αποτελεί πρωταρχική αξία. Η ποιήτρια πιστεύει στη δύναμη και την ειλικρίνεια του συναισθήματος, το οποίο αποδίδεται με ένταση αλλά χωρίς οξύτητα.
«Δεν ξέρουμε αν η ίδια η ποιήτρια είχε συνείδηση της εξαιρετικής οξύτητας των ερωτικών της κραυγών. Προπάντων, αν είχε σκεφτεί άμεσα τον αναγνώστη, με άλλα λόγια για τη φήμη. Ο συνηθισμένος τύπος του λογοτέχνη είναι εκείνος που ζει για να γράφει. Εκείνος, δηλαδή, για τον οποίο τα ίδια τα πάθη αποκτούν αξία μόνο τη στιγμή που θα βρουν έκφραση καλλιτεχνική. Η Πολυδούρη, όμως, ζει για να ζήσει. Κι όταν χαράζει στο χαρτί τους στίχους της, δεν αποβλέπει στον αναγνώστη αλλά στην ίδια τη δική της ανάγκη να δώσει στο ηφαίστειό της διέξοδο.
[…] Παρόλα αυτά, νομίζω πως φτάνει να αγγίξουμε με το δάχτυλο την πληγή της Πολυδούρη για να νιώσουμε να μας διαπερνάει το ρίγος που έκανε και την ίδια να βγάλει αυτές τις κραυγές.
Πότε άλλοτε η ποίηση μας ανέβασε σε τέτοιες κορυφές ερωτικής απελπισίας;» (Γιάννης Χατζίνης – κριτικός λογοτεχνίας, συγγραφέας και δοκιμιογράφος)
Μ. Πολυδούρη ποιήματα, εκδόσεις «Γ. Οικονόμου»

Πηγή: elsito.gr

Ετοιμάζουν πόλεμο... να τους σταματήσουμε

του Γιώργου X. Παπασωτηρίου

Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη ετοιμάζονται για πόλεμο. Η κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν έχει προγραμματίσει εξοπλισμούς ενός τρις δολαρίων. «…Έχουμε απεριόριστα χρήματα για βόμβες και τανκς. Αλλά δεν μπορούμε να βρούμε τα χρήματα για να παρέχουμε υγειονομική περίθαλψη σε όλους τους ανθρώπους», λέει ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς. Και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες δήλωσε σε συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ότι «Είναι οδυνηρό να βλέπεις τις κυβερνήσεις να ξοδεύουν υπερβολικά χρήματα για εξοπλισμούς και να μειώνουν δραστικά τους προϋπολογισμούς που αφιερώνονται στην επισιτιστική ασφάλεια, στη δράση για το κλίμα και τη βιώσιμη ανάπτυξη γενικά».

Όλη η Ευρώπη κινείται στο δρόμο του πολέμου. Επιστροφή της υποχρεωτικής στράτευσης, δημιουργία εφεδρικών στρατών, αύξηση των πολεμικών δαπανών...

Στη Γερμανία, ξεκίνησε η συζήτηση για την επιστροφή της στράτευσης, σημειώνει το Der Spiegel. Στην Ολλανδία, το Υπουργείο Άμυνας προχωρά σε ενίσχυση του εφεδρικού στρατού. Στη Σουηδία κάθε νοικοκυριό έλαβε, όπως κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ένα φυλλάδιο που υποδεικνύει στους πολίτες πώς να ενεργούν σε περίπτωση σύγκρουσης.

Οι 27 ηγέτες της ΕΕ που συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες, επικεντρώθηκαν εκτενώς στο ζήτημα της ενίσχυσης του ουκρανικού οπλοστασίου αλλά και της ενίσχυσης της ευρωπαϊκής πολεμικής (κατ’ ευφημισμό «αμυντικής») βιομηχανίας. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Charles Michel, ζήτησε «ριζοσπαστικά και συγκεκριμένα μέτρα» για να επανέλθει η οικονομία της ΕΕ «σε πολεμική βάση», σημειώνει η εφημερίδα Le Temps.

Ναι, προσανατολίζουν ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία σε «πολεμική βάση». Οι Είκοσι Επτά ζήτησαν προς τούτο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), τον χρηματοδοτικό φορέα της ΕΕ, να επεκτείνει τα δάνειά της στην πολεμική βιομηχανία προκειμένου να υποστηρίξει τον ευρωπαϊκό επανεξοπλισμό και το μέτωπο στη Ρωσία, αναφέρει η ευρωπαϊκή έκδοση του Politico. 

«Δεν θα γίνει πόλεμος στην Ευρώπη αύριο το πρωί. Αυτό όμως δεν απαγορεύει, αντιθέτως, υπαγορεύει την προετοιμασία για ένα τέτοιο ενδεχόμενο...», αυτό το μήνυμα έστειλε, την Πέμπτη 21 Μαρτίου, ο Josep Borrell, επικεφαλής της πολιτικής ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), κατά την άφιξή του στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, συνοψίζει η Le Soir.

Όλα τα σημάδια δείχνουν πως οδεύουμε σε μία γιγαντιαία πολεμική σύγκρουση, και ενδεχομένως σ’ έναν νέο φρικτό παγκόσμιο πόλεμο, τον τρίτο. Ο τέταρτος είναι βέβαιο ότι θα γίνει με ρόπαλα…

Υ πάρχει, άραγε, τρόπος αντιμετώπισης των πολεμικών σχεδίων των πολυεθνικών κατασκευής όπλων και των πολιτικών πλασιέ τους; Υπάρχει τρόπος να αποσοβήσουμε την ολική καταστροφή; Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς, όπως τον παραθέτει ο Π. Κονδύλης στη «Θεωρία του Πολέμου», «μέσα στον πολιτισμό υπάρχει τόσο ένα πρακτικά επαρκές ισοζύγιο των αντίρροπων τάσεων του ανθρώπου, έτσι ώστε να διατηρείται η ειρήνη, όσο και αρκετή ένταση, έτσι ώστε ένας πόλεμος δεν αποκλείεται, αλλά μάλλον προετοιμάζεται». Συνεπώς, ο πόλεμος ή η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα του συσχετισμού αυτών των αντίρροπων δυνάμεων αλλά και της δημιουργίας «μίσους» στον πληθυσμό μέσω της χειραγώγησης των μίντια και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό το λόγο, το κίνημα κατά του πολέμου και η ανάπτυξη της κουλτούρας της ειρήνης, είναι πιο σημαντικά από ποτέ σήμερα.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

 Πηγή: artinews.gr

ΥΓ του blog: .....πριν είναι αργά κι η βλάβη ανήκεστος .... να μη γίνουν οι λαοί ξανά για άλλη μια φορά τροφή στα κανόνια των ισχυρών και των πολεμοκάπηλων της Γης.....να μην ακούσουμε ξανά στα αυτιά και ζήσουμε στο πετσί μας όσα το εμβληματικό τραγούδι του Μάνου Λοΐζου και του Γιάννη Νεγραπόντη "Τρίτος Παγκόσμιος" (Ο Πήτερ, ο Γιόχαν κι' ο Φρανς) που τραγούδησε από το 1987 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, περιγράφει κι εκθέτει....ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ, ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΡΑ...στις ΗΠΑ οι φοιτητές το ξεκίνησαν πρέπει κι εδώ και παντού....