Άκρα του τάφου απογοήτευση

Ο ενθουσιασμός για τον τάφο της Αμφίπολης έδωσε την θέση του στην απογοήτευση, αφού η ανασκαφή πλησιάζει στο τέλος της και τα ευρήματα δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες κοινού και αρχαιολόγων. Αυτά παθαίνεις, όταν εναποθέτεις όλες τις ελπίδες σου σε ένα τάφο. Θάβεις μόνος σου τις ελπίδες.

Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς περίμεναν να βρουν οι αρχαιολόγοι στον τάφο της Αμφίπολης, ούτε γιατί τόσοι πολλοί Έλληνες έπαθαν ντελίριο με έναν αρχαίο τάφο.

  

Ό,τι κι αν είναι ένας τάφος, τάφος είναι. Σιωπή. Μούγκα. Νέκρα.

Βέβαια, και η σημερινή Ελλάδα ένας τάφος είναι. Ένας αρχαίος τάφος.

Μπαίνεις στη σημερινή Ελλάδα και έχεις μεγάλες προσδοκίες -εξαιτίας του ένδοξου παρελθόντος του τόπου- αλλά γρήγορα απογοητεύεσαι.

Σκάβεις, σκάβεις αλλά τίποτα δεν βρίσκεις.

Οι σημερινοί «πνευματικοί άνθρωποι» της χώρας -όλοι κρατικοδίαιτοι- είναι παντελώς άγνωστοι στο εξωτερικό και δεν αφορούν κανέναν πέρα από χαζογκόμενες του Facebook.

Θλιβερές παρέες «διανοουμένων» αλληλοαποθεώνονται και γίνονται οι τζουτζέδες και οι σφουγγοκωλάριοι της εκάστοτε κυβέρνησης.

Σχεδόν κάθε Έλληνας πιστεύει πως είναι μια παρεξηγημένη και αδικημένη μεγαλοφυΐα που έχει κάποια ιστορική αποστολή σε αυτό τον κόσμο -ένα ζουρλομανδύα γρήγορα- αλλά το τέλος της ημέρας τον βρίσκει αγκαλιά με τον Παντελίδη και τον Σεφερλή.

Τα αρχαία μνημεία είναι εκεί αλλά είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με τους σημερινούς Έλληνες και τον «πολιτισμό» τους.

Ο μόνος λόγος που διατηρούνται τα αρχαία μνημεία στην Ελλάδα είναι για να πληρώνουν εισιτήριο οι τουρίστες.

Αν σταματήσουν να έρχονται οι τουρίστες να πληρώνουν εισιτήριο, τα μνημεία θα ρημάξουν.

Αν ρωτήσεις τους Έλληνες περαστικούς στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου τι είναι και τι συμβολίζει η Ακρόπολη, δεν θα βρεις πολλούς που να ξέρουν την απάντηση.

Δεν είναι τυχαίο που οι πρώτες σκέψεις που έγιναν μετά την ανακάλυψη του τάφου της Αμφίπολης ήταν πως θα έρθουν τουρίστες και θα πέσει κονόμα στην περιοχή.

Και τώρα απογοήτευση.

Για να πουλήσεις τον τάφο, πρέπει να ξέρεις ποιος ήταν ο νεκρός· έχει και ο τουρίστας τις απαιτήσεις του· θέλει να ξέρει το όνομα του νεκρού.

Τι θα πει ο τουρίστας στους φίλους του όταν τους δείχνει τις φωτογραφίες από τον τάφο; «Πήγα στον τάφο ενός άγνωστου;»

Εσύ, όμως, ξέρεις ποιος είναι ο νεκρός.

Ο νεκρός είναι η Ελλάδα.

Όλη η χώρα ένας τάφος.

Και έρχονται οι τουρίστες.

Αλλά όσοι Έλληνες είναι ακόμα ζωντανοί φεύγουν.
(Θα ενθουσιάζονταν ποτέ οι αρχαίοι Έλληνες επειδή βρήκαν έναν παλαιότερο τάφο;)

pitsirikos.net

Ασθμαίνουσα Γερμανία

 

Του Γιάννη Βαρουφάκη

 

Κάθε φορά που Γερμανοί αξιωματούχοι αναφέρονται στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, τώρα και στη Γαλλία, επαναλαμβάνουν το ίδιο τροπάρι: «Αν θέλετε να ορθοποδήσετε, πρέπει να κάνετε αυτό που κάναμε εμείς τη δεκαετία του 1990 – τις επίπονες μεταρρυθμίσεις που είναι μοναδικά ικανές να αυξήσουν την παραγωγικότητα μιας χώρας». Δεν τολμά κανείς να αναφερθεί στην κρίση και η απάντηση έρχεται ως κεραυνός: «Απαιτούνται μεταρρυθμίσεις σαν εκείνες  του προγράμματος Hartz IV, το οποίο εκπόνησε και εφάρμοσε αρχικά η κυβέρνηση Σρέντερ και κατόπιν οι κυβερνήσεις της κ. Μέρκελ».
Είναι, όμως, έτσι; Σύμφωνα με τη Διεθνή Τράπεζα, η μεγέθυνση της γερμανικής οικονομίας τα τελευταία είκοσι χρόνια την κατατάσσει 156η παγκοσμίως σε σύνολο 166 χωρών. Όσον αφορά την ίδια την παραγωγικότητα, την περίοδο 2007-2012 (για την οποία έχουμε ασφαλή στοιχεία) η παραγωγικότητα της χώρας αυξήθηκε μόνο κατά 0,3% ετησίως (στοιχεία ΟΟΣΑ), όταν στη Δανία η αντίστοιχη βελτίωση ήταν 0,5%, στην Αυστρία 0,7%, στην Ιαπωνία 0,7%, στην Αυστραλία 1,3%, στις ΗΠΑ 1,5% και στη Ν. Κορέα 3,2%.
Ο λόγος γι' αυτές τις κάκιστες επιδόσεις ήταν, βέβαια, το χαμηλότατο επίπεδο επενδύσεων. Συνολικά, οι καθαρές επενδύσεις έπεσαν από το 23% του γερμανικού εθνικού εισοδήματος (του ΑΕΠ), όπου κυμαίνονταν όταν υπογραφόταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ αρχές της δεκαετίας του 1990, στο 17% σήμερα. Όλες τους ιδιωτικές, καθώς οι δημόσιες καθαρές επενδύσεις (που ισούνται με τις νέες επενδύσεις μείον το κόστος συντήρησης ή απόσβεσης παλαιότερων εγκαταστάσεων) κυμαίνονται εδώ και χρόνια σε αρνητικά νούμερα, αφού η γερμανική κυβέρνηση επιβάλλει... μνημόνιο λιτότητας στον εαυτό της.

Κάποιοι θα πουν: μα, δεν βλέπεις πόσο χαμηλή είναι η ανεργία; Μόλις 4,9%! Σωστά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μεταρρυθμίσεις Hartz IV πέτυχαν να μειώσουν εντυπωσιακά την επίσημη ανεργία. Πώς; Όχι με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και ανάπτυξης αλλά, αντίθετα, με τη δημιουργία μιας νέας κατηγορίας εργαζομένων-πτωχών, αποτελούμενης σήμερα από επτά εκατομμύρια τετρακόσιες χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκουν 16 ώρες εργασίας την ημέρα με μισθό €450 τον μήνα, άθλιες συνθήκες εργασίας και με ελάχιστες προοπτικές «απόδρασης» από αυτήν τη θλιβερή κατάσταση (που οι Γερμανοί ονομάζουν μίνι-δουλειές ή mini-jobs). Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του γερμανικού κράτους, το 20% των παιδιών μεγαλώνει σε συνθήκες φτώχειας.
Θα με ρωτήσετε: τότε γιατί όλοι θεωρούν τη Γερμανία ένα οικονομικό θαύμα, ένα μοντέλο για όλους τους «ανεπρόκοπους», όπως εμείς; Δεν θα σας απαντήσω εγώ. Θα σας παραπέμψω στο βιβλίο του καλού συναδέλφου Marcel Fratzscher, διευθυντή του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW), ο οποίος απαντά ως εξής στο νέο του βιβλίο Η γερμανική φαντασίωση (Die Deutschland Illusion): το ένα πράγμα που πέτυχαν οι μεταρρυθμίσεις Hartz IV ήταν να επιτρέψουν στις επιχειρήσεις να συμπιέσουν τα εισοδήματα των υπαλλήλων τους. Τα πραγματικά εισοδήματα έπεσαν πολύ και, ακόμα και σήμερα, παραμένουν καθηλωμένα στο επίπεδο της δεκαετίας του 1990. Αυτό εξηγεί πώς, παρά το γεγονός ότι η παραγωγικότητα και οι επενδύσεις υποφέρουν συστηματικά στη Γερμανία, οι εξαγωγές πήγαιναν πολύ καλά.
Πώς και πήγαιναν καλά οι γερμανικές εξαγωγές; Επειδή την ώρα που η γερμανική κυβέρνηση συμπίεζε τους μισθούς και την εσωτερική ζήτηση, αλλού είχαμε τονωτικές ενέσεις συνολικής ζήτησης: πριν από το 2008, Αμερικανοί, Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί κ.λπ. καταναλωτές αγόραζαν (με δανεικά που είτε παρήγαν οι τράπεζες της αγγλοσαξωνίας είτε τους δάνειζαν οι ίδιες οι γερμανικές τράπεζες ό,τι παρήγε η Γερμανία) αγαθά που οι Γερμανοί καταναλωτές δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν. Μετά το 2008 η ζήτηση από τις ΗΠΑ στέρεψε, ενώ μετά το 2010 στέρεψε και η ζήτηση από την ευρωπαϊκή περιφέρεια για λόγους που γνωρίζουμε πολύ καλά. Συνέχισε, όμως, να αγοράζει η Κίνα, τόσο αυτοκίνητα πολυτελείας όσο και εργαλεία για τα κινεζικά εργοστάσια – με χρήματα που διοχέτευε το κινεζικό κράτος στην οικονομία για να μην την αφήσει να φρενάρει απότομα. Τώρα, όμως, πάει κι αυτή η πηγή ζήτησης για τις γερμανικές εξαγωγές, καθώς η Κίνα μπαίνει σε καθοδική τροχιά.
Κάπως έτσι η Γερμανία βρέθηκε, πρόσφατα, ενώπιον της μέγιστης ύβρεως του οικονομικού της μοντέλου. Εκπρόσωποι της γερμανικής βιομηχανίας ανακοίνωσαν ότι τον Αύγουστο παρατηρήθηκε μείωση παραγγελιών της τάξης του 5,7%. Σε συνδυασμό με την πρόβλεψη ότι η Κίνα θα συνεχίσει να μειώνει τις εισαγωγές της στο ορατό μέλλον, η ενέργεια θα κοστίζει όλο και περισσότερο στις γερμανικές επιχειρήσεις (δύο φορές πιο πολύ απ' ό,τι στη Γαλλία και τέσσερις φορές πιο πολύ απ' ό,τι στις ΗΠΑ), η διαμάχη με τη Ρωσία θα επιφέρει όλο και μονιμότερες απώλειες και, τέλος, ότι η υπόλοιπη ευρωζώνη θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό για τους Γερμανούς εργαζομένους και τους Γερμανούς επιχειρηματίες που δεν έχουν αποδράσει ήδη, χτίζοντας εργοστάσια στην Άπω Ανατολή ή στο Τέξας (όπου, σας πληροφορώ, έχουν ήδη μεταφερθεί γερμανικοί κολοσσοί, όπως η BASF).
Το δράμα της Γερμανίας είναι ότι η πλειονότητα των πολιτών της πείστηκε πως οι μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του 1990, που με τόσο κόστος και απώλειες εφαρμόστηκαν, πέτυχαν. Δεν κατανόησαν, δυστυχώς, ότι η σχετική οικονομική σταθερότητα και ευμάρεια της χώρας τους ήταν προϊόν όχι των μεταρρυθμίσεων εκείνων αλλά, από τη μια, μιας σειράς συμπτώσεων (π.χ. η τεράστια αύξηση των δημόσιων επενδύσεων που αποφάσισε η κινεζική ηγεσία μετά το κραχ του 2008) και, από την άλλη, της ίδιας της οικονομικής κρίσης της ευρωζώνης (π.χ. το τσουνάμι κεφαλαίων, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών καταθέσεων, που έτρεξαν στις τράπεζες της Φρανκφούρτης έντρομες για την περίπτωση κατάρρευσης του ευρώ). Όπως έγραψε πριν από μερικές μέρες ο Wolfgang Münchau, «δεν είναι ότι η Γερμανία πήγαινε καλά – είναι ότι η υπόλοιπη Ευρώπη σιγοπέθαινε».  
Αν κάτι αποδεικνύει τη διανοητική χρεοκοπία της γερμανικής ηγεσίας, δεν είναι άλλο από την απάντηση που η ίδια δίνει στο ερώτημα «τι πρέπει να κάνει η Γερμανία τώρα για να καταπολεμήσει το νέο τέλμα;». Το απαντούν μονολεκτικά: «Μεταρρυθμίσεις!» Δηλαδή, κι άλλη μείωση των γερμανικών μισθών, κι άλλη συμπίεση των εισοδημάτων. Μόνο που αυτήν τη φορά συμπιέζονται βάναυσα και οι υπόλοιποι μισθοί στην Ευρώπη (την ώρα, μάλιστα, που η Κίνα κλείνει λίγο-λίγο τις πόρτες της). Όπερ μεθερμηνευόμενο, είναι πλέον αδύνατον οι γερμανικές επιχειρήσεις να αποσπάσουν μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς των «άλλων» χωρίς επενδύσεις, όπως έκαναν μετά τη συμπίεση των εισοδημάτων με τις μεταρρυθμίσεις Hartz IV. Μήπως κάνουν επενδύσεις τότε; Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν έχουν τέτοιο σκοπό, καθώς δεν βλέπουν από πού θα έρθει η ζήτηση για τα προϊόντα τους...
Συνοψίζοντας σε μία λέξη: αδιέξοδο! Αν μας έχει διδάξει κάτι η γερμανική ιστορία, είναι πως ποτέ η ηγεσία της δεν πείστηκε με λογικά επιχειρήματα ότι έσφαλε. Πείστηκε να αλλάξει ρότα είτε από μια απότομη, έντονη κρίση είτε όταν, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, βρήκε απέναντί της την υπόλοιπη Ευρώπη. Η κρίση της γερμανικής οικονομίας σήμερα είναι μεν βαθιά, αλλά δεν είναι απότομη. Η γερμανική ηγεσία μπορεί κάλλιστα να τελεί υπό καθεστώς άρνησης για μία δεκαετία ακόμα, παρασύροντας την Ευρώπη ολόκληρη στην αποτελμάτωση.
Το ερώτημα, λοιπόν, τίθεται: μετά από τέσσερα χρόνια αυτο-λοβοτομής και διανοητικής δειλίας, έχει μείνει ικανή αναλυτική ικανότητα και πολιτικό σθένος στο Παρίσι, τη Ρώμη και τη Μαδρίτη για να ειπωθούν στη Γερμανία μερικές αλήθειες που η ηγεσία της αρνείται να ακούσει, με τους Γερμανούς εργαζομένους να καταβάλλουν ανθρώπινο κόστος ανάλογο με εκείνο των συναδέλφων τους στην ευρωπαϊκή περιφέρεια;

www.lifo.gr

Η Ιστορία ως εργαλείο...

... η μάχη του Δνείπερου (αναπαράσταση) ...

Περικλής Κοροβέσης

Από το 2011 στα γαλλικά λύκεια διδάσκεται στο μάθημα της Ιστορίας: «Οι ολοκληρωτισμοί του 20ού αιώνα». Εκ πρώτης όψεως αυτό το κεφάλαιο της Ιστορίας μοιάζει δημοκρατικό. Είναι όμως έτσι;

Ο ναζισμός, ο φασισμός και ο κομμουνισμός, όλα είναι στο ίδιο κεφάλαιο. Αποτελούν μια ομοούσια και αδιαίρετη τριάδα. Και ο άριστος ο μαθητής δεν θα καταλάβει ποτέ γιατί η κομμουνιστική ΕΣΣΔ πολέμησε τόσο σκληρά τον ναζισμό. Στο σχολειό, όλοι πρέπει να παίρνουμε ως σωστό αυτό που λένε οι δάσκαλοι. Αν έχεις μια άλλη άποψη, όσο σωστή και να είναι, τότε μένεις στην ίδια τάξη. 'Η θεωρείσαι ανεπίδεκτος μαθήσεως.Ο γνωστός ιστορικός  Ενζο Τραβέρσο υποστηρίζει πως αυτή η αντίληψη είναι ένα εργαλείο για να «νομιμοποιηθεί η θριαμβεύουσα Δύση». Δηλαδή ο μαφιόζικος αρπαχτικός καπιταλισμός να αποτρέψει ακόμα και την ελάχιστη κοινωνική αλλαγή. Και αυτά στη δημοκρατική Γαλλία που δεν αποκλείεται να μας δώσει μια ακροδεξιά κυβέρνηση με τη Μαρίν Λεπέν. Και κάτι προσωπικό. Εγώ υπήρξα άριστος μαθητής. Μου πήρε δεκαετίες να ξεμάθω ό,τι είχα μάθει στο σχολειό. Και ακόμα μένω έκπληκτος με το πόσα στραβά έχω στο μυαλό μου.
Αλλά δεν είναι μόνο το σχολειό. Είναι και οι κυριαρχούσες απόψεις της κοινωνίας. Αν πεις τη δική σου αλήθεια, που είναι διαφορετική από των άλλων, σε τρώει ο λύκος. Κατά κανόνα η άγνοια και η βλακεία είναι τα σίγουρα καταφύγια που έχουν οι άνθρωποι. Είναι πιο εύκολο να πιστέψεις έναν μύθο, από ό,τι να αναλύσεις την πραγματικότητα. Γιατί αυτό είναι επώδυνο. Προτιμούμε να έχουμε ψευδείς βεβαιότητες, γιατί αυτή είναι η άμυνά μας. Και ψηφίζουμε αυτά που ψηφίζουμε.
Ένας από τους μύθους που είχα εγώ στο μυαλό μου, όπως και πολλοί άλλοι, ήταν πως η απόβαση στη Νορμανδία και ο ρόλος των ΗΠΑ ήταν καθοριστικά για τη συντριβή του ναζισμού. Αν δούμε τα ακριβή ιστορικά στοιχεία, έχουμε εκπληκτικά ευρήματα. Να τα δούμε από κοντά. Το 1939 ο Χίτλερ κάνει μια χαψιά όλη την Τσεχοσλοβακία. Ο Ρούσβελτ λίγο αργότερα δηλώνει πως η χώρα του θα μείνει ουδέτερη σε αυτόν τον πόλεμο. Έναν χρόνο νωρίτερα ο εθνικός ήρωας των ΗΠΑ, ο Λίντμπεργκ -είχε διασχίσει με το αεροπλάνο του τον Ατλαντικό μόνος και χωρίς στάση- πήρε το υψηλότερο παράσημο από τα χέρια του ίδιου του Γκέρινγκ. Φιλοναζί ο ίδιος υποστηρίζει: «Οι ΗΠΑ πάνω απ' όλα». Και προτιμούσε μια συμμαχία με την Αγγλία ή τη Γερμανία, ενάντια στην άθεη και βάρβαρη ΕΣΣΔ. Αλλά και ο Τρούμαν δεν πήγαινε πίσω. Την ίδια εποχή δηλώνει: «Αν δούμε πως η Γερμανία κερδίζει θα βοηθήσουμε τους Ρώσους. Αλλά αν η Ρωσία κερδίζει θα βοηθήσουμε τους Γερμανούς. Και αυτό για να σκοτωθούν μεταξύ τους όσο γίνεται περισσότερο». Το 1941, τα ναζιστικά στρατεύματα πολιορκούσαν για έξι μήνες τη Μόσχα. Οι ΗΠΑ, πάντα ουδέτερες ακόμα και μετά την καταστροφή του στόλου τους στο Περλ Χάρμπορ. Επρεπε η ναζιστική Γερμανία να τους κηρύξει τον πόλεμο, σαν προσφορά στη σύμμαχο Ιαπωνία. Μεταξύ 1939-1941, οι ΗΠΑ δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Και έτσι υποχρεώθηκαν να μπουν στον πόλεμο. Οι μεγάλες δυνάμεις ένα πράγμα ξέρουν να κάνουν. Να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους την κατάλληλη στιγμή. Ηταν μια ευκαιρία για τις ΗΠΑ για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Και πήραν τη μερίδα του λέοντος και έγραψαν την Ιστορία όπως ήθελαν με βασικό γραφιά το Χόλιγουντ. Και η απόβαση στη Νορμανδία ήταν μια σημαντική μάχη, αλλά δεν κρίθηκε από αυτήν το τέλος του πολέμου.
Αυτό που έχει ξεχαστεί σήμερα είναι πως ο βασικός αιμοδότης εναντίον του ναζισμού ήταν η Σοβιετική Ενωση. Αν υπήρχε φιλότιμο ή δημοκρατία, θα έπρεπε σε κάθε χώρα της Ευρώπης να υπάρχει ένα μνημείο του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού. Είχαν τους μισούς νεκρούς, από ό,τι είχαν όλοι οι σύμμαχοι μαζί. Και δυο φορές παραπάνω από ό,τι είχαν οι ναζί. Φυσικά εδώ δεν μιλάμε για αμάχους. Η μάχη στον Δνείπερο είχε εκατό φορές παραπάνω νεκρούς από ό,τι είχε η μάχη της Νορμανδίας. Ποιος τη θυμάται πια; Μόνο κάτι ενοχλητικοί τύποι που θέλουν να ανοίξουν τα στραβά τους, σε μια κοινωνία που είναι ευχαριστημένη με την τύφλα της.

stavrochoros.pblogs.gr

Τα Wikileaks «μιλάνε» και για δημοσιογράφους!

 

Ο Επιθανάτιος Βρόγχος της Δυτικής Συστημικής "Δημοσιογραφίας". Δημοσιογράφοι πράκτορες και εξυπηρετητές οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων! 

Γράφει ο Παναγιωτίδης Μάρκος  

Τις δύο τελευταίες ημέρες ο κόσμος της διεθνούς δημοσιογραφίας έχει «συνταραχθεί» από δημοσίευμα, στο οποίο γίνονται σαφέστατες αναφορές για τις έμμισθες σχέσεις της δημοσιογραφίας με μυστικές υπηρεσίες. Αυτή την υπόθεση των πληρωμένων δημοσιογράφων που εργάζονται σε μυστικές υπηρεσίες και εξυπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα την έφερε στο φως της δημοσιότητας ο γερμανός συγγραφέας (του μπεστ σέλλερ «Αγορασμένοι Δημοσιογράφοι») και πρώην αρχισυντάκτης της εγκυρότατης Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε, Ούντο Λουφτκότε.

Στις καταγγελίες του, ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας αναφέρεται στον βαθμό διάβρωσης των Δυτικών ΜΜΕ και του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από τις μυστικές υπηρεσίες, στην μέθοδο προσέγγισης και στρατολόγησης δημοσιογράφων ως «ανεπίσημων μυστικών» πρακτόρων καθώς και στην μεταβολή μεγάλων και έγκυρων ΜΜΕ σε όργανα εξαπάτησης του κοινού, με προπαγανδιστικές προ-κατασκευές, επιτελείων μυστικού πολέμου.

Σοκάρει όταν αναφέρεται σε άρθρα εφημερίδων παγκόσμιου κύρους, που έχουν γραφτεί σε γραφεία μυστικής υπηρεσίας και δημοσιεύονται με την υπογραφή έγκυρου και διάσημου δημοσιογράφου. Για άλλα, που συντάσσονται κατά τις υποδείξεις δισεκατομμυριούχων ή της C.I.A. Για την αυτολογοκρισία εφημερίδων, που θεωρούνται οι εγκυρότερες. Και για δικαστικές αποφάσεις πού δικαιώνουν την απόλυση εργαζομένου, ο οποίος αρνήθηκε πρόταση της γερμανικής κατασκοπείας να γίνει ανεπίσημος πράκτορας της.

Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστική η έκφραση του Ούντο Λουφτόκε για την Γερμανία, την οποία αποκαλεί «αμερικανική αποικία» και «Μπανανία»…!

«Ο λόγος που έγραψα αυτό το βιβλίο είναι ότι φοβάμαι πολύ ένα νέο πόλεμο στην Ευρώπη και δεν θέλω να ξαναζήσουμε αυτή την εμπειρία. Επειδή ο πόλεμος δεν έρχεται ποτέ μόνος του. Υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι που σπρώχνουν προς τον πόλεμο. Και δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Είναι και οι δημοσιογράφοι. Και έχω περιγράψει στο βιβλίο μου πως έχουμε εξαπατήσει τους αναγνώστες μας, σπρώχνοντας προς τον πόλεμο και δεν το θέλω πια. Έχω σιχαθεί πια αυτή την προπαγάνδα. Ζούμε σε μια Μπανανία, όχι σε μια δημοκρατική χώρα, με ελεύθερο Τύπο και ανθρώπινα δικαιώματα.

Κοιτάξτε τα γερμανικά ΜΜΕ, ιδιαίτερα αυτούς τους συναδέλφους μου που κάθε μέρα γράφουν για του Ρώσους, που ανήκουν σε οργανώσεις ατλαντικής συνεργασίας, και που «στηρίζονται» (ή και «συντηρούνται») από τις ΗΠΑ για να το κάνουν, όπως στη δική μου περίπτωση.

Έγινα και επίτιμος πολίτης της Οκλαχόμα, στις ΗΠΑ, γιατί; Απλά γιατί έγραφα ευνοϊκά για τις ΗΠΑ. Με «στήριζε» η CIA, γιατί; Μα για να γράφω υπέρ των Αμερικανών. Αηδίασα, δεν θέλω να το κάνω πια. Και έτσι έγραψα ένα βιβλίο. Όχι για να βγάλω χρήματα. Αντίθετα, αυτό θα μου κοστίσει πολλούς μπελάδες. Το έκανα απλά για να δώσω στον κόσμο, εδώ σ’ αυτή τη χώρα, αλλά και στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, να τους δώσω μια μικρή ιδέα μόνο του τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες».

Τα Wikileaks «καρφώνουν» την ελληνική δημοσιογραφία

Όμως, φαίνεται πως οι κλειστές πόρτες επεκτείνονται και φτάνουν μέχρι την Ελλάδα. Έτσι τουλάχιστον, αποκαλύπτεται από τα Wikileaks, τα οποία φέρνουν στην επιφάνεια δημοσιογραφικές δραστηριότητες που, εκθέτουν τον δημοσιογραφικό χώρο (εξαιτίας κάποιων που παριστάνουν τους δημοσιογράφους δυσφημούν τον συγκεκριμένο επάγγελμα – λειτούργημα, το οποίο έχει καταστεί μέρος της εξουσίας στην Ελλάδα εδώ και μερικές δεκαετίες) και κατηγορούνται ευθέως από μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πολιτών.

Τα Wikileaks που έκαναν πάταγο παγκοσμίως όταν το περιεχόμενό τους είχε δει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας, δεν ασχολούνται μόνο με την πολιτική ή με τις συνωμοσίες της CIA. Έχουν ασχοληθεί και με τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αν και κάποιες εκτιμήσεις τους εμπεριέχουν και στοιχεία της συνήθους αμερικανικής αφέλειας στην ερμηνεία διεθνών γεγονότων. Σε όσα ενημερωτικά αποστέλλονταν από την αμερικανική πρεσβεία –ενδεχομένως συμπληρωματικά με το περιεχόμενο των υποκλοπών που έκαναν σε βάρος της κυβέρνησης Καραμανλή- ασφαλώς ενυπάρχουν και ορισμένες αλήθειες. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι πηγές των πρεσβειών αποτελούν εφημερίδες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί κ.α.

Στους αμερικανούς είχε κάνει εντύπωση ότι προ κρίσης, σε μία μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, υπήρχαν 160 εφημερίδες, 180 τηλεοπτικοί σταθμοί, 800 ραδιοφωνικοί και 3.500 περιοδικά. Οι κάτοικοι ήσαν μόλις 11 εκατομμύρια. Σωστά, βεβαίως, διερωτώνται «πως είναι δυνατόν όλες αυτές οι επιχειρήσεις να είναι κερδοφόρες¨.

Στις αναφορές της αμερικανικής πρεσβείας για τον Ελληνικό Τύπο γινόταν και αναφορά στον… ‘Ομηρο, για να τονισθεί η καλπάζουσα φαντασία των ελληνικών Μέσων. Προφανώς, δεν γνωρίζουν οι αμερικανοί συντάκτες των τηλεγραφημάτων το εξαιρετικό βιβλίο του συμπατριώτη τους, Στέφεν Μπέιτς, με τίτλο «Αν δεν έχεις νέα, στείλε φήμες», στο οποίο περιγράφονται οι διαχρονικές αθλιότητες του αμερικανικού Τύπου.

Άλλες επισημάνσεις των αμερικανικών τηλεγραφημάτων αφορούσαν τους συναισθηματικούς τίτλους και ιστορίες που χρησιμοποιούν για να προσελκύσουν αναγνώστες, αλλά και τη χρησιμοποίηση των προσφορών των DVD.

«Οι Έλληνες λαμβάνουν ενημέρωση κυρίως από την τηλεόραση, αλλά οι εφημερίδες είναι η κύρια πηγή αναλύσεων. Οι πρωινές εκπομπές «ειδήσεων» (sic) αποτελούν μία προφορική επανάληψη των επίτηδες συναισθηματικών επικεφαλίδων των εφημερίδων».

Όσον αφορά εμάς, τους δημοσιογράφους, είμαστε, κατά την άποψη των αμερικανών «ένα μάτσο κακοπληρωμένων, που συνήθως έχουν πολλές δουλειές, προκειμένου να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους. Δεν είναι ασύνηθες ένας δημοσιογράφος να εργάζεται στο Γραφείο Τύπου που καλύπτει. Γνωρίζουν πολύ καλά για τους διαφορετικούς αφέντες (που υπηρετούν). Μία έμπειρη δημοσιογράφος του Mega λέει πως μόνο μία φορά ασκήθηκε κριτική από τον σταθμό σε κάποιον από τους 5 ιδιοκτήτες του. Είναι επίσης αποδεκτό για τους δημοσιογράφους να λαμβάνουν δώρα ή ακόμα και χρήματα. Η οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ήταν διαβόητη για την πληρωμή δημοσιογράφων, προκειμένου αυτοί να γράφουν αρεστές ιστορίες».

Τις τελευταίες αυτές εκτιμήσεις –ή διαπιστώσεις- ας τις διέψευδε το επαγγελματικό μας σωματείο! Οφείλει να προασπίζει τα μέλη του από τέτοιου είδους ισοπεδωτικές εκτιμήσεις. Πώς αντέδρασε αλήθεια;

Αυτά γράφει ο «Λινοτύπης» στο φύλλο του Σαββάτου της εφημερίδας “Παραπολιτικά” (σελ. 12 του Ένθετου “Secret”) και μας θύμισε εκείνον τον περίφημνο κατάλογο των δημοσιογράφων που δούλευαν σε υπουργεία (ο οποίος ποτέ δεν δημοσιεύθηκε, παρά τις επανειλημμένες αναφορές γνωστότατου έγκριτου Δημοσιογράφου). Όμως, η διαμαρτυρία του «Λινοτύπη» μας θύμισε και την καταγγελία του πολύ καλού δημοσιογράφου (μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ πλέον) κ. Φιλιππάκη, ο οποίος είχε αναφερθεί σε κάποιες χρηματικές αποδείξεις που όλως περιέργως καταστράφηκαν από τους παραλήπτες τους…!!!

Έχουν δίκιο όσοι λένε πως η καταρράκωση της Ελληνικής πολιτικής αλλά και της Δικαιοσύνης είναι οι κύριοι λόγοι της κρίσης που περνά η χώρα. Όμως, το ίδιο ποσοστό ευθύνης έχει και η δημοσιογραφία στην Ελλάδα, η οποία αντί να ελέγχει, δυστυχώς στηρίζει κυβερνήσεις και αντί να πληροφορεί, λειτουργεί ως μηχανισμός παραπληροφόρησης και προπαγάνδας… συντελώντας στον μέγιστο βαθμό στον έλεγχο του συνόλου σχεδόν των πολιτών. Μήπως κάποιοι στην ΕΣΗΕΑ θα έπρεπε να ξεκινήσουν τις διαδικασίες «κάθαρσης» και ολικής επαναφοράς του δημοσιογραφικού χώρου στις αυτονόητες λειτουργίας του;

ΥΓ: Ο χώρος της δημοσιογραφίας έχει και ανθρώπους “διαμάντια” που προσπαθούν να καταγράφουν τα γεγονότα και δεν είναι λίγες οι φορές που οι δημοσιογράφοι πληρώνουν με τη ζωή τους την προσωπική τους προσπάθεια για να μεταφέρουν την είδηση ή για να ολοκληρώσουν ρεπορτάζ που τους φέρνουν αντιμέτωπους με πανίσχυρα συμφέροντα. Αυτοί οι, συνήθως άγνωστοι σε τηλεοπτικά παράθυρα, άνθρωποι είναι και ο λόγος που η δημοσιογραφία διασώζεται ηθικά ακόμη και σήμερα… Από την άλλη, αρκεί κάποιος να αναρωτηθεί: Για ποιόν λόγο, για ποιό ταλέντο, κάποιοι δημοσιογράφοι πληρώνονται με υπέργοκα ποσά; Η απάντηση που δίνεται είναι αναντικατάστατοι σε αυτό που κάνουν και πως για τόσα τους αξιολογεί ο εργοδότης τους… Αλλά, κανένας δεν μας λέει σε τι είναι αναντικατάστατοι και τι ακριβώς κάνουν οι χρυσοπληρωμένοι δημοσιογράφοι… Εκτός και εάν ισχύει η “απολογία” του γερμανού δημοσιογράφου…!

Πηγή GrCitizen

grcitizen.blogspot.gr

Το ISIS παιδί των ΗΠΑ και του ιμπεριαλισμού – Συνέντευξη του Σεϊτ Αλντογάν

Η Τουρκία φοβάται ότι η αλληλεγγύη στους Κούρδους μπορεί να πυροδοτήσει ευρύτερη εξέγερση του κουρδικού και τουρκικού λαού. Γι’ αυτό και αντιπαραβάλλει τόση βία, υποστηρίζει ο Σεΐτ Αλντογάν* μιλώντας στο Πριν με αφορμή την κήρυξη στρατιωτικού νόμου σε πολλές πόλεις και τους νεκρούς διαδηλωτές στην Τουρκία.
 

συνέντευξη στον Γιάννη Ελαφρό

 

*Ο Σεϊτ Αλντογάν είναι ανταποκριτής στην Αθήνα της τουρκικής εφημερίδας Εβρενσέλ

 

Τι έκταση έχουν οι αντιδράσεις στην Τουρκία για τη στάση της κυβέρνησης Ερντογάν – Νταβούτογλου στη Συρία; Ποιες πολιτικές δυνάμεις αντιδρούν; Οι διαδηλωτές είναι μόνο ή κυρίως κουρδικής καταγωγής ή και τουρκικής; Ποια είναι τα αιτήματα των διαδηλωτών;

Απ’ την αρχή η πολιτική της Τουρκίας γύρω από τη Συρία προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις μέσα στις πλατιές μάζες όλων των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, συνδικάτων, δημοκρατικών φορέων και διανοουμένων. Η Αριστερά είχε πάρει σαφής θέση και τόνιζε: «Καμία παρέμβαση στα εσωτερικά της Συρίας». Η στάση της Τουρκίας θεωρήθηκε απειλή αλλά ταυτόχρονα και επεκτατισμός.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποστήριξε ότι η Τουρκία δεν πρέπει να μπει σε καινούργιες περιπέτειες με τις γειτονικές χώρες. Παράλληλα το κόμμα των Γκρίζων Λύκων και οι εθνικιστικές τάσεις που προέρχονται απ’ την παραδοσιακή πολιτική της Τουρκίας υποστήριζαν ότι η Τουρκία εξαιτίας των εθνικών συμφερόντων δεν μπορεί να είναι θεατής των εξελίξεων.
Οι αντιδράσεις δεν ξεκίνησαν με το Κομπάνι απλά με αυτό κορυφώθηκαν. Σχεδόν σε όλες τις κουρδικές πόλεις και τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας όπως Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Άδανα, Άγκυρα, οι μάζες αντέδρασαν ανοιχτά ενάντια στη στάση της Τουρκίας που απ’ την αρχή εξόπλιζε και πρόσφερε βοήθεια σε όλα τα επίπεδα στην ισλαμοφασιστική οργάνωση ISIS. Όταν γράφτηκαν αυτές οι στήλες, στις διαδηλώσεις είχαν χάσει τη ζωή τους 22 άτομα, πάνω από 150 ήταν οι τραυματίες και περίπου 400 οι προσαγωγές και συλλήψεις.
Αναμφισβήτητα ο φόβος της Τουρκίας είναι τεράστιος απ’ αυτές τις αντιδράσεις και γι’ αυτό μέσα σε μία μέρα σε δεκάδες πόλεις εφαρμόστηκε στρατιωτικός νόμος και κατέβηκαν στους δρόμους στρατιώτες και άρματα μάχης όπως τανκς, αύρες κ.λπ. Ο υπουργός Εσωτερικών της Τουρκίας ανακοίνωσε ότι «ενάντια στη βία θα αντιδράσουμε με διπλάσια βία». Ύστερα απ’ αυτή τη δήλωση σε κάθε σχεδόν διαδήλωση η αστυνομία άνοιξε πυρ στους διαδηλωτές αλλά όπως αποδεικνύεται και με στοιχεία κατέβασαν και παρακρατικές οργανώσεις. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση της Άγκυρας φοβάται έναν γενικό ξεσηκωμό του κουρδικού και τουρκικού λαού.
Οι διαδηλώσεις αυτές δεν έγιναν φυσικά μόνο στο Κουρδιστάν, σημειώθηκαν και σε τουρκικές πόλεις όπως αναφέραμε παραπάνω με τη συμμετοχή και των Τούρκων. Όπως και στις κουρδικές πόλεις έτσι και στην Κωνσταντινούπολη έχουν κατεβάσει στρατό.
Ήδη η Συνομοσπονδία Δημοσίων Υπαλλήλων (KESK), η Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων (DISK), η Συνομοσπονδία Επαγγελματικών Οργανώσεων (ιατρικό σωματείο, μηχανικοί κ.λπ.) έχουν πάρει απόφαση για 24ωρη απεργία σαν ένδειξη συμπαράστασης στο Κομπάνι αλλά και σαν ένδειξη διαμαρτυρίας προς την κυβερνητική πολιτική για τη Συρία.
Επίσης στα πανεπιστήμια σε Κωνσταντινούπολη και Άγκυρα καθηγητές και φοιτητές διαδήλωσαν μαζί και δέχτηκαν άγριες επιθέσεις της αστυνομίας. Πολλοί απ’ αυτούς συνελήφθησαν.
Τα αιτήματα των διαδηλωτών είναι η Τουρκία να σταματήσει να εξοπλίζει και να υποστηρίζει την ισλαμοφασιστική οργάνωση ISIS και να πάψει να παρεμβαίνει στα εσωτερικά των γειτονικών χωρών. Οι κουρδικές οργανώσεις απαιτούν η Τουρκία να ανοίξει τα σύνορά της με το Κομπάνι και να βοηθήσει την κουρδική αντίσταση.

 

Γιατί η κυβέρνηση απάντησε με τέτοια ωμή καταστολή;

Διότι φοβάται τον γενικευμένο ξεσηκωμό ενάντια στην πολιτική του καθεστώτος. Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι πια το κουρδικό ζήτημα έχει φτάσει σε σημείο όπου το ένα κομμάτι δεν ξεχωρίζει απ’ το άλλο (Κουρδιστάν Συρίας, Ιράκ, Τουρκίας και Ιράν). Υπάρχουν λόγοι για ένα μαζικό ξεσηκωμό με βάση εθνικές διεκδικήσεις. Ταυτόχρονα οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια στην Τουρκία φοβίζουν το καθεστώς της Άγκυρας μήπως τυχόν μετατραπούν σε γενικό ξεσηκωμό. Το δε κουρδικό ζήτημα για την Τουρκία μπορεί να αποτελέσει αδύναμο κρίκο και να φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την τουρκική κυβέρνηση.

 

Ποια είναι η στάση της τουρκικής κυβέρνησης στη Συρία και ευρύτερα απέναντι στο Ισλαμικό Κράτος; Ποιο είναι το σχέδιο Ερντογάν;

Η Τουρκία απ’ την αρχή πήρε ενεργό μέρος υπέρ της αντιπολίτευσης της Συρίας και κατηγόρησε το καθεστώς του Άσαντ ότι είναι δικτατορία και καταπιεστικό καθεστώς πάνω στα έθνη. Βέβαια ως έθνος εννοούσε περισσότερο τους Σουνίτες που βρίσκονται στην αντιπολίτευση.
Καταρχήν το κύριο πρόβλημα για την Τουρκία είναι το κουρδικό ζήτημα. Με την κήρυξη αυτονομίας των Κούρδων στα σύνορά της η Τουρκία θεωρεί απειλή την ύπαρξη ανεξάρτητων κουρδικών περιοχών στο μεγαλύτερο μέρος των συνόρων της. Γι’ αυτό απ’ την αρχή προσέφερε κάθε βοήθεια στο ISIS για να εξοντώσει την κουρδική αυτονομία και την αντίσταση. Εάν αλλάξει η συγκυρία στην περιοχή προς όφελος των Κούρδων η Τουρκία θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι ότι η Τουρκία ως χώρα με επεκτατική πολιτική αλλά και «στρατηγικός σύμμαχος» της Αμερικής επένδυσε και επενδύει στον σουνιτικό άξονα που βρίσκεται στις χώρες όπου υπάρχουν σιιτικά καθεστώτα. Μια αναδιάρθρωση αυτών των χωρών σημαίνει περισσότερη ενίσχυση του άξονα που βρίσκεται και η Τουρκία μέσα αλλά ταυτόχρονα δυνατότητες επεκτατισμού. Να θυμηθούμε ότι τα πρώτα προβλήματα στις σχέσεις του Ιράκ και της Τουρκίας ξεκίνησαν απ’ την υποστήριξή της στους Σουνίτες του Ιράκ.
Με λίγα λόγια, ο στόχος είναι και να έχει επεκτατική δυνατότητα και να αναλάβει τον κύριο ρόλο στην περιοχή και στην ευρύτερη περιφέρεια απαλλασσόμενη απ’ τις κουρδικές απαιτήσεις.

 

Η εφημερίδα Εβρενσέλ κατηγορεί Ερντογάν και Νταβούτογλου πως στήριξαν ή και στηρίζουν το Ισλαμικό Κράτος. Έχετε στοιχεία γι’ αυτό;

Η εφημερίδα Εβρενσέλ σε καθημερινή βάση σχεδόν κατεβάζει τις μάσκες του Ερντογάν και του Νταβούτογλου με αποκαλυπτικές ειδήσεις, άρθρα και κείμενα. Επανειλημμένες φορές δημοσίευσε φωτογραφίες και μαρτυρίες που αποδεικνύουν τη σχέση της κυβέρνησης της Άγκυρας με το ISIS.
Πολλές εφημερίδες όπως και η Εβρενσέλ δημοσίευσαν τα στρατόπεδα των ισλαμιστών μέσα στην Τουρκία. Η Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΙΤ) έστειλε δεκάδες στρατιωτικά φορτηγά με υλικά στο ISIS κι ο Ερντογάν τιμώρησε τους αξιωματικούς του στρατού που είχαν πιάσει αυτά τα φορτηγά. Αμέσως μετά άλλαξε το σχετικό νόμο για τη ΜΙΤ και σήμερα καθοδηγείται κατευθείαν απ’ τον πρωθυπουργό.
Με λίγα λόγια και η κοινή γνώμη της Τουρκίας και η παγκόσμια κοινή γνώμη ξέρουν ότι η Τουρκία είναι απ’ τις χώρες που δυνάμωσαν το ISIS.

 

Οι βομβαρδισμοί και γενικότερα η επέμβαση των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικώνν κρατών σε Συρία και Ιράκ αποτελούν απάντηση στο αντιδραστικό σκοταδιστικό ISIS; Μήπως καλυτερέψουν τα πράγματα;

Ο βομβαρδισμός και η επέμβαση των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών στη Συρία και το Ιράκ δεν αποτελούν απάντηση στο ISIS και στις αντιδραστικές οργανώσεις. Το ISIS είναι παράνομο παιδί των αμερικάνικων και υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών εισβολέων σε Συρία, Ιράκ και άλλες χώρες. Ο αμερικάνικος άξονας στο μοίρασμα της γης και της αγοράς προσπαθεί να επεκτείνει την κυριαρχία του οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά.

 

Στόχος η αυτοδιάθεση με δημοκρατικό χαρακτήρα

Ο Ερντογάν εφάρμοσε στο ακέραιο τα μέτρα ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας

 

Βλέπετε τη δυνατότητα, μέσα απ’ αυτή την αναταραχή, να δημιουργηθεί κουρδικό κράτος σε περιοχές του Ιράκ; Τι χαρακτήρα παίρνει ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Κούρδων σήμερα; Πως θα διασφαλιστεί η ανεξαρτησία του από τα σχέδια των ΗΠΑ;

Η κουρδική περιοχή στο Ιράκ θεωρείται η πιο σταθερή περιοχή σε σύγκριση με τα υπόλοιπα κομμάτια. Είναι φανερό ότι οι Κούρδοι έχουν στόχο να προχωρήσουν σε ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος. Οι Κούρδοι του Ιράκ αποτελούν το 15% του πληθυσμού του Ιράκ. Ωστόσο ως μειονότητα σήμερα έχουν ένα αυτόνομο καθεστώς το οποίο λειτουργεί σαν κράτος. Με δικιά του σημαία, βουλή, στρατό κ.ά. Με λίγα λόγια, στην ουσία είναι ένα κράτος που δεν έχει κηρύξει την ανεξαρτησία του. Δεν φαίνεται ότι σύντομα μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτός ο στόχος για αναγνώριση. Ούτε η Αμερική ούτε οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές αυτή τη στιγμή επιθυμούν μια τέτοια εξέλιξη. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Κούρδων σήμερα έχει στόχο την αυτοδιάθεση του κουρδικού λαού με δημοκρατικό χαρακτήρα.

 

Υπάρχει κίνδυνος η τουρκική κυβέρνηση, πιεσμένη από τις εξελίξεις στα νοτιοανατολικά, να προσπαθήσει να δημιουργήσει ένταση στο Αιγαίο και στην Κύπρο;

Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται εφικτό ότι η Τουρκία μπορεί να ανοίξει καινούργια μέτωπα με άλλες γειτονικές χώρες. Τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής και η ανάμειξη της Τουρκίας ήδη προκαλούν μεγάλο πονοκέφαλο, μια ένταση είτε για την Κύπρο είτε για το Αιγαίο δεν θα συνέφερε καθόλου το καθεστώς της Άγκυρας.

 

Μετά τις προεδρικές εκλογές ο Ερντογάν εμφανίζεται πανίσχυρος. Πως τα κατάφερε; Υπάρχουν δυνατότητες για μια αντεπίθεση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς στην Τουρκία;

Ο Ερντογάν απ’ την αρχή μέχρι τώρα εμφανίζεται να ακολουθεί μια πολιτική προς όφελος των λαών της Τουρκίας και είναι ενάντια στην εξάρτηση των ιμπεριαλιστικών χωρών. Είναι μια πραγματικότητα το γεγονός ότι ο Ερντογάν εφάρμοσε όλες τις πολιτικές που επιθυμεί το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και μονοπωλιακές εταιρείες δημιουργώντας μια ισχυρή τάξη του κεφαλαίου. Η Τουρκία απαιτεί μερίδιο απ’ όλες τις χώρες ακόμα και απ’ την ΕΕ, αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται τη θρησκεία και τον εθνικισμό σε κάθε επίπεδο. Και άλλους παράγοντες μπορεί να μετρήσει κανείς για την ισχυροποίηση του Ερντογάν.
Πάντα υπάρχει δυνατότητα για αντεπίθεση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς στην Τουρκία. Υπάρχει ένα δυνατό κίνημα που παλεύει και αγωνίζεται καθημερινά εναντίον του συστήματος. Ωστόσο οι αντικειμενικές δυσκολίες και οι αδυναμίες είναι ένα σοβαρό ζήτημα μπροστά στο κίνημα. Μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία είναι χώρα που μοιάζει με κουβάρι που έχει χίλιες δύο άκρες: πολλές αντιθέσεις, πολλά προβλήματα.

 

Ποιες είναι οι βασικές προτεραιότητες του Κόμματος Εργασίας σήμερα;

Η προτεραιότητα του Κόμματος Εργασίας είναι η οργάνωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ένα σοβαρό ζήτημα αποτελεί ο αγώνας που πρέπει να οργανωθεί για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες σε κάθε επίπεδο. Φυσικά το κουρδικό αποτελεί σημαντικό ζήτημα. Το Κόμμα Εργασίας αγωνίζεται για ίσα δικαιώματα των λαών και των μειονοτήτων της Τουρκίας.

Πηγή:prin.gr
www.pandiera.gr

Μέγιστο Γελοιογράφημα, το Προσχέδιο του Προϋπολογισμού!

 

by Alexandros Raskolnick

Γελάει ο κόσμος με τον εσμό των κακών γελωτοποιών που είναι κατσικωμένοι στους σβέρκους μας παριστάνοντας την ελληνική κυβέρνηση. Φαιδρότερος των ημερών, ο αναπληρωτής «υπουργός» Οικονομικών, ο οποίος ανακοίνωσε ότι θα έχουμε για το 2015 ανάπτυξη  της τάξης του 2,9%, μετά από έξι χρόνια ύφεσης.

Αυτή είναι η παραδοχή που έχουν χρεία οι ετοιμόρροποι άθλιοι των Αθηνών για να σουλουπωθεί ο τραγέλαφος του  2015. Έτσι το προσχέδιο του προϋπολογισμού που παρουσίασε ο κυβερνητικός θίασος -με την «ανοχή», που θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί και σιωπηρή οργή, των υπάλληλων της Τρόικας- αναμένεται να είναι το μεγαλύτερο γελοιογράφημα που έχει κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα, μέσα στο 2014!

Το πρωτογενές πλεόνασμα, ισχυρίζονται οι φωστήρες της σφαλιάρας ότι θα αγγίξει τον εξωπραγματικό πλην όμως προγραμματικό στόχο του 3%, και θα διαμορφωθεί στο 2,9%, όπως ανακοίνωσε ο ανεκδιήγητος αναπληρωτής «υπουργός», χωρίς τουλάχιστον να κοκκινίζει, αφού δεν εγκαλείται από το Οικονομικό Επιμελητήριο της Ελλάδας του οποίου θα δηλώνει, ασφαλώς, υπερήφανο μέλος, ο απατεωνίσκος «τεχνοκράτης», πρίγκιπας των φθηνών λογιστικών λαθροχειριών!

Το πιο αστείο απ΄ όλα είναι ότι η ανάπτυξη εικάζεται ότι θα έρθει από τον ιδιωτικό τομέα, αφού προβλέπεται μείωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων στα 6,4 δισεκατομμύρια ευρώ, παρόλο που με βάση το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, το σχετικό κονδύλι θα μπορούσε να είναι 6,8 δισεκατομμύρια.

Ίσως, η περικοπή αυτή στις δημόσιες επενδύσεις να οφείλεται στην ανάγκη να εξευρεθούν τα 541 εκατομμύρια που απαιτούνται για την κάλυψη αναδρομικών οφειλών προς τους δικαστικούς και τους ένστολους: προς τους πρώτους για να κάνουν περισσότερο τα στραβά μάτια στις πράξεις και της παραλείψεις της θλιβερής ετούτης κυβέρνησης και προς τους δεύτερους, για να φυλάνε τους αφιλότιμους, με υψηλότερο φρόνημα!

Με τη σκληρή διαπραγματευτική ορμή που τον χαρακτηρίζει, ο σαλτιμπάγκος που «πρωθυπουργεύει» διασφάλισε τη διατήρηση του ΦΠΑ στην εστίαση στο 13% και επιβεβαίωσε τη μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης κατά μία δεκάρα στο λίτρο. Έτσι, είναι αδιαμφισβήτητα γεγονότα, αυτές οι ελαφρύνσεις -υπό την διαλυτική αίρεση που δίνουν οι συμφωνίες των Ολετήρων με τους επικυρίαρχους για την τελική έγκριση εκ μέρους της Τρόικας.

Σύμφωνα με το -ο Θεός να το κάνει- προσχέδιο, το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης προβλέπεται ότι θα διαμορφωθεί στο 168% του ΑΕΠ, ήτοι στα 316 δισεκατομμύρια ευρώ. Σε κανένα από τα παραρτήματα του προσχεδίου δεν εξηγείται πως φτάσαμε μετά από όλα τα κουρέματα και τα υπόλοιπα αήθη αίσχη που συνομολογήθηκαν και που εν τέλει μας κατέστρεψαν, να χρωστάμε περισσότερα απ’ όσα χρωστούσαμε πριν μπούμε στο πρόγραμμα "διάσωσης"! Δυστυχώς όμως, ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση ενδιαφέρεται για τη σύσταση ανεξάρτητης αρχής για τη διαλεύκανση αυτού του σκοτεινού λεκέ που λέγεται «Δημόσιο Χρέος» και που οι ίδιοι οι άθλιοι κυβερνήτες μας και οι πρόγονοί τους με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους εδημιούργησαν! Κι έτσι πορευόμαστε...

Παράλληλα, ευελπιστούν οι ολετήρες ότι τα καθαρά έσοδα θα είναι αυξημένα κατά 1 δισεκατομμύριο ευρώ και ότι θα αρμέξουν οι αναίσχυντοι από τους ραγιάδες γύρω στα 50,7 δισεκατομμύρια του χρόνου, ενώ οι πρωτογενείς δαπάνες θα είναι αυξημένες κατά 280 εκατομμύρια ευρώ, κυρίως λόγω της επίπτωσης του νέου μισθολογικού καθεστώτος, ποιών άλλων:  των ενστόλων!

Υ.Γ. Μια καλή ιδέα που επεξεργάστηκε το επιτελείο του αναπληρωτή "υπουργού" Δημιουργικής Λογιστικής, ήταν να γίνουν κάποιες λελογισμένες περικοπές στους μισθούς των δασκάλων και των γιατρών για να εξοικονομηθούν κονδύλια για περισσότερα δακρυγόνα και καπνογόνα προς χρήση από ορισμένους εκ των ενστόλων, αλλά τελικά κρίθηκε πολιτικά επιβλαβής από τους σοσια-ληστές της συγκυβέρνησης και αποσύρθηκε. Πάντως, κύκλοι του υπουργείου Οικονομικών τονίζουν με νόημα ότι αυτό που κατατέθηκε δεν είναι παρά μόνο ένα προσχέδιο.

H σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

my-pillow-book.blogspot.gr

Εκβιάζουν τους βουλευτές τους!

Tου Γιώργου Δελαστίκ

Πανικοβλήθηκαν δικαιολογηµένα ο Αντώνης Σαµαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος µόλις διάβασαν το πρωτοσέλιδο άρθρο του Βήµατος την περασµένη Κυριακή, το οποίο υπέγραφε ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης. «Φηµολογείται ότι ο ένας δεν θέλει να παραµείνει και ο άλλος δεν επείγεται!» άρχιζε το άρθρο. «Ο λόγος φυσικά για τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαµαρά και τον αρχηγό της αξιωµατικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα» εξηγούσε. Στη συνέχεια ο Στ. Ψυχάρης πετούσε την...
πολιτική βόµβα «Πολλές φορές, σχεδόν όλοι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδος έχουν διατυπώσει την επιθυµία να παραιτηθούν µη αντέχοντας την πίεση της κοινής γνώµης και την οργή της κοινωνίας»!

Ο Σαµαράς δηλαδή «δεν θέλει να παραµείνει» πρωθυπουργός, ενώ πρωθυπουργοί θέλουν να παραιτηθούν επειδή δεν αντέχουν «την οργή της κοινωνίας» εναντίον τους! Σε ελεύθερη απόδοση το µήνυµα ήταν σαφέστατο: Σήκω φύγε, Σαµαρά, γιατί η κοινωνία έχει οργιστεί εναντίον σου!

Η παταγώδης αποτυχία του πρωθυπουργού Αντ. Σαµαρά να αποσπάσει κάτι από την καγκελάριο της Γερµανίας Άνγκελα Μέρκελ τον κατέστησε άχρηστο στα µάτια µερίδας της ελίτ της ελληνικής αστικής τάξης. Αυτό το τµήµα της οικονοµικής και πολιτικής ολιγαρχίας της χώρας µας προωθούσε τη γραµµής απαλλαγής από την κυβέρνηση Σαµαρά – Βενιζέλου µε εκλογή τον Νοέµβριο και µάλιστα µε τις ψηφοφορίες εκλογής Προέδρου της ∆ηµοκρατίας να έχουν προηγηθεί και να έχουν αποτύχει. Θεωρούσε φυσικά ότι Ν∆-ΠΑΣΟΚ θα έχαναν τις εκλογές, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θα νικούσε τη Ν∆ µε 3 έως 5 εκατοστιαίες µονάδες διαφορά. ∆εν θα είχε φυσικά αυτοδυναµία και στόχος τους ήταν να τον υποχρεώσουν να συγκυβερνήσει µε το Ποτάµι του Σταύρου Θεοδωράκη, οπότε θα εγκλωβιζόταν αµέσως και άκοπα στο συστηµικό πλαίσιο. Εκτιµούσαν, αντιθέτως, ότι αν οι εκλογές γίνουν τον Μάρτιο είναι πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να υπερέχει ακόµη και… 8 µε 10 εκατοστιαίες µονάδες της Ν∆, οπότε θα κινείται στα όρια ή και στο πλαίσιο της αυτοδυναµίας. Σε µια τέτοια περίπτωση, προφανώς η πλήρης ενσωµάτωση του ΣΥΡΙΖΑ θα απαιτήσει περισσότερο χρόνο και κόπο.

∆εν έχει σηµασία η άκρως αµφιλεγόµενη ορθότητα αυτών των εκτιµήσεών τους. Σηµασία έχει ότι στη βάση αυτών των υπολογισµών κινήθηκαν. Ο Σαµαράς και ο Βενιζέλος προφανώς δεν δέχτηκαν να πάνε σαν πρόβατα επί σφαγή και αντέδρασαν µε τον αναµενόµενο τρόπο – ζητώντας δηλαδή από τους βουλευτές τους ψήφο εµπιστοσύνης. Ήταν αναγκαίο να το κάνουν, αν ήθελαν να επιβιώσουν πολιτικά έστω και τρεις-τέσσερις µήνες παραπάνω. Ο λόγος είναι ότι βλέποντας ή διαισθανόµενοι αυτό το κλίµα επερχόµενου τέλους της κυβέρνησης Σαµαρά – Βενιζέλου, ειδικά στο ΠΑΣΟΚ είχαν ξεσηκωθεί κυριολεκτικά οι πάσης φύσεως δελφίνοι, πραγµατικοί ή και κατά φαντασίαν, διαφοροποιούµενοι στα πάντα από τον πρόεδρο του κόµµατος για να του φάνε την καρέκλα! Ήταν ζήτηµα ζωής και θανάτου για τον Βενιζέλο να προωθηθεί η διαδικασία της παροχής ψήφου εµπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ανέκαθεν οι κυβερνήσεις που παίρνουν µέτρα αντιλαϊκά απαιτούν από τους βουλευτές τους ψήφο εµπιστοσύνης, γιατί έτσι γελοιοποιούν και εξευτελίζουν κάθε εσωκοµµατική αντιπολίτευση, καθώς όλοι οι «αντάρτες» βουλευτές ψηφίζουν σχεδόν πάντα στο σύνολό τους υπέρ της κυβέρνησης του αρχηγού τους, την πολιτική της οποίας όµως επέκριναν µέχρι τότε! Γίνονται ρεζίλι λόγω αυτής της στάσης τους και απαξιώνεται ακόµη περισσότερο το σύνολο των βουλευτών. Αυτό όµως καθόλου δεν νοιάζει τους πολιτικούς αρχηγούς, αφού µέσα στη γενική καθίζηση κύρους των βουλευτών, αυτοί προσωπικά ενισχύονται εσωκοµµατικά, ανεξάρτητα αν όλο το κόµµα τους βουλιάζει βαθύτερα στο βούρκο!

Είναι βέβαιοι λοιπόν ο Σαµαράς και ο Βενιζέλος ότι θα πάρουν ψήφο εµπιστοσύνης. Αυτό σηµαίνει ότι θα παραµείνουν στην εξουσία τουλάχιστον ως το Φεβρουάριο, άρα πέντε σχεδόν µήνες ακόµη. Υπολογίζουν ότι στο διάστηµα αυτό πάρα πολλά µπορούν να γίνουν. Πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη, οικονοµικές δοσοληψίες µε την εγχώρια οικονοµική ελίτ κατά τη σηµερινή εκποίηση της δηµόσιας περιουσίας, διευκολύνσεις οικονοµικού χαρακτήρα σε ισχυρούς παράγοντες και τόσα άλλα που καµιά σχέση δεν έχουν µε το µίσος των λαϊκών τάξεων και των κοινωνικών στρωµάτων τα οποία καταστρέφονται από την οικονοµική πολιτική της κυβέρνησης Ν∆-ΠΑΣΟΚ.

Ας µην ξεχνάµε ότι το Μάρτιο του 2015 θα γίνουν εκλογές µόνο αν η κυβέρνηση δεν µαζέψει 180 βουλευτές για να βγάλει Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας. Οι βουλευτές δηλαδή και όχι ο λαός θα αποφασίσουν αν θα πάµε σε εκλογές ή όχι! Και µάλιστα όχι όλοι οι βουλευτές. Από καµιά εικοσαριά «ξέµπαρκους» βουλευτές θα κριθεί το αν θα βγει ή όχι Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας, άρα αν θα πάµε ή όχι σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Κανένας δεν µπορεί να εγγυηθεί ότι αυτοί οι βουλευτές θα αποδειχθούν «βράχοι ηθικής» και θα αποκρούσουν κάθε απόπειρα δελεασµού, εξαγοράς ή εκβιασµού.

Πιστεύουµε ότι πολλά έχουν να δουν τα µάτια µας ακόµη µέχρι τον Φεβρουάριο. Είµαστε βέβαιοι ότι θα είναι ενδιαφέροντα. Καθόλου σίγουροι όµως δεν είµαστε αν οι εξελίξεις θα είναι σε µια θετική κατεύθυνση. Πρώτα θα δούµε τα γεγονότα και κατόπιν θα διαµορφώσουµε άποψη. Όταν π.χ. ακούµε τον Γιώργο Σταθάκη του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει στο ραδιοφωνικό σταθµό Παραπολιτικά 90,1 ότι «Θα διαπραγµατευθούµε το Μνηµόνιο χωρίς να είναι στο πρόγραµµά µας η µονοµερής διαγραφή του χρέους» και ότι «µονοµερής διαγραφή του χρέους δεν είναι θέση του ΣΥΡΙΖΑ», εµείς πρέπει να καταλάβουµε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ… «θα σκίσει το Μνηµόνιο» και να χαρούµε;

Από prin, μέσω "Το Γρέκι"

"Εκεί που έπεσε ο σπόρος..."

 

Μια εκπληκτική μικρού μήκους ταινία, γυρισμένη σε στυλ παλιού, βωβού, ασπρόμαυρου κινηματογράφου δημιούργησαν οι μαθητές της Γ” Δημοτικού του 4ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Αλικαρνασσού, προκειμένου να παρουσιάσουν όλη την διαδικασία της καλλιέργειας αλλά και τους παράγοντες που επηρεάζουν την παραγωγή.

Γιατί καίνε τις τράπεζες...

Για την ιστορία, ο Τηλέτυπος που ανήκει σε Μπόμπολα, Ψυχάρη, Βαρδινογιάννη έχει πάρει 123.500.000, ο Πήγασος πού ανήκει στο Μπόμπολα 164.300.000, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΔΟΛ) 134.000.000, το Σταρ που ανήκει στον Βαρδινογιάννη 58.000.000 και ο Άλφα του Κοντομηνά, που είναι υπόδικος, 58.000.000

Γράφει ο Αρης Σκιαδόπουλος

Εδώ είναι ένα ζήτημα.

Τι είναι οι τράπεζες, τι οι ελληνικές τράπεζες και γιατί γίνονται ενίοτε στόχος ενός καταραμένου κι απόβλητου περιθωρίου;
Είτε έχουμε να κάνουμε με ληστεία, είτε με απαλλοτρίωση. Είτε τα λεφτά μέσω Παλαιοκώστα μοιράζονται σε κάποιους αναξιοπαθούντες ορεσίβιους, είτε μπαίνουν στα σεντούκια μιας οργάνωσης.
Και βέβαια, απ´ ο,τι φαίνεται, δεν καίγεται καρφάκι κανενός, αν κάποιος λήστεψε μια Τράπεζα, η την έκαψε, παρεκτός κι αν από αυτή την... ενέργεια έχουμε θύματα.

Η κρατούσα λοιπόν άποψη, στην πολιτική..πλέμπα, είναι πώς οι τράπεζες δεν είναι άλλο τίποτα από τον μακρύ βραχίονα ενός δύσμορφου καπιταλισμού,τριτοκοσμικού τύπου.

Αποτελούν τη μέγγενη που σφίγγει μέχρι ασφυξίας τον ελληνικό λαό, σαν προέκταση ενός συστήματος απόλυτα ολιγαρχικού. Ένα σύστημα από το οποίο ωφελούνται μόνο συγκεκριμένες ομάδες πολιτών, σε βάρος των υπολοίπων.

Κι είναι αυτοί που χειραγωγούν τον τόπο.

Τα χαρακτηριστικά τους είναι κοινά και διαχρονικά. Από τους τσιφλικάδες, ευνοούμενους της Τουρκιάς, που αγόρασαν μπιτ παρά απέραντες εκτάσεις, ως και χωριά ολόκληρα, μέχρι τους σύγχρονους αξιωματούχους του Συστήματος.

Οι τράπεζες λοιπόν αυτές δεν έχουν να επιδείξουν κανένα έργο κοινωνικής ευαισθησίας. Είναι άτεγκτες απέναντι στον μικρό επενδυτή και δανειολήπτη. Με μεγάλη ευκολία κατάσχουν περιουσίες και καταδικάζουν πολίτες στην αυτοκτονία.

Ενεργούν σε αγαστή συνεργασία με το πολιτικό σύστημα που φροντίζει να τις πριμοδοτεί με σειρά νομοσχεδίων και τροπολογιών.

Την ίδια ώρα, που αν κάποιος μικροδανειολήπτης καθυστερήσει μια δόση, αντιμετωπίζει την κατάσχεση και άλλες ποινές, μοιράζει αφειδώς εκατομμύρια σε υπερχρεωμένες επιχειρήσεις κυρίως των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Αίφνης:

Πως είναι δυνατόν εταιρία που έχει κύκλο εργασιών 50.000.000 ευρώ και ζημίες 10.000.000 ευρώ να δανειοδοτείται με 164.300.000 ευρώ;

Πώς είναι δυνατόν,το MEGA με κύκλο εργασιών 49.000.000 να παίρνει δάνειο 123.000.000;

Πώς εξηγείται, η Καθημερινή με κύκλο εργασιών 25.000.000 να έχει χρέη 74.000.000;

Πρόσφατα λοιπόν, τράπεζες, media και τρόικα αποφάσισαν να κουρευτούν σε ποσοστό πενήντα τα εκατό, τα δάνειά τους, προκειμένου να πάρουν νέα δάνεια.

Για την ιστορία, ο Τηλέτυπος που ανήκει σε Μπόμπολα, Ψυχάρη, Βαρδινογιάννη έχει πάρει 123.500.000, ο Πήγασος πού ανήκει στο Μπόμπολα 164.300.000, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΔΟΛ) 134.000.000, το Σταρ που ανήκει στον Βαρδινογιάννη 58.000.000 και ο Άλφα του Κοντομηνά, που είναι υπόδικος, 58.000.000.

Το σκάνδαλο του Ταμιευτηρίου έφερε στην επιφάνεια το αμαρτωλό τρίγωνο τράπεζες, κόμματα, επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα. Τη διαπλοκή σ όλο της το μεγαλείο.

Με την ανακεφαλαίωση των 50 δις, επρόκειτο, από την ανάκτηση μετοχών ιδιωτών να επιστραφούν 40 δις και να ακυρωθεί ισόποσο δημόσιο χρέος. Αντ αυτού, οι όροι άλλαξαν κι οι μέτοχοι ανέκτησαν τις μετοχές τους σ εξευτελιστικές τιμές.

Με βάση το άρθρο 2 του Πολυνομοσχεδίου, ενώ το Κράτος αγόρασε τη μετοχή προς 1,24 ο τραπεζίτης την αγόρασε με..τριάντα λεπτά.

Μετά από το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (ΤΤ) όπου δόθηκαν 400.000.000 χωρίς εγγυήσεις, το ΤΤ έσπασε σε «κακή» και σε «καλή» Τράπεζα. Η κακή πήρε τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και η καλή πήρε το κερδοφόρο κομμάτι, που δόθηκε…δώρο στη Γιούρομπανκ.

Παράλληλα, στη Βουλή ψηφίστηκε τροπολογία, πού απάλλαξε τους τραπεζίτες, οι οποίοι δανειοδότησαν χωρίς εγγυήσεις, με 270.000.000 το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ.

Είναι οι ίδιες αυτές Τράπεζες πού κατέστησαν παράγοντες του τόπου, φυγόδικους, υπόδικους και καταδικασμένους. Όπως ο Λαυρεντιάδης, ο Γιαννίκος, ο Πέτρος Κυριακίδης, ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης και άλλους «νεόκοπους» εκδότες, που αφού έκαναν τα φράγκα βίλες στη Μύκονο, βάρεσαν μετά κανόνι κι έριξαν απλήρωτους στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους. Γνωστές οι περιπτώσεις Κωστόπουλου και Λυμπέρη.

Έτσι λειτουργεί και αλληλοτροφοδοτείται το σύστημα που χειραγωγεί τον Ελληνικό Λαό. Χωρίς αιδώ, χωρίς ενοχή.

Είναι ένα σύστημα απόλυτα εχθρικό προς τον Ελληνικό Λαό.

Γνωστοί οι διαχειριστές του, γνωστοί και οι πάροχοι. Είναι οι πήλινοι πυλώνες που το στηρίζουν. Και πολλών,το παρελθόν τους είναι γνωστό. Ερχεται από τα βάθη τής ιστορίας, με τη ρίζα του στους τσιφλικάδες. Εκείνους που ο Αδαμάντιος Κοραής σ έναν του αφορισμό είπε κάποτε » η Θεσσαλία και η Αρτα απελευθερώθηκαν από τούς Οθωμανούς για να δουλωθούν σε τουρκίζοντας χριστιανούς»!

Από imerodromos, μέσω "Το Γρέκι"

Leonard Cohen 'Almost Like the Blues'

Μια ακόμα κουτοπονηριά πίσω από το Πέπλο της Σιωπής

Γιάνης Βαρουφάκης

Αρκετές φορές, έχω αναφερθεί στο Πέπλο της Σιωπής (βλ. εδώ κι εδώ) που καλύπτει τη σκανδαλώδη πριμοδότηση των μεγαλο-ιδιοκτητών των ελληνικών τραπεζών εις βάρος των ίδιων των τραπεζών και, βέβαια, των εξουθενωμένων φορολογούμενων.

Η προτελευταία(*) κουτοπονηριά, με την οποία ο εξαθλιωμένος φορολογούμενος πολίτης επωμίζεται το κόστος της συγκάλυψης της γύμνιας των τραπεζών, έχει ακρώνυμο: ΑΦΑ ή Αναβαλλόμενη Φορολογική Απαίτηση.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Όταν κουρεύτηκαν τα ομόλογα του δημοσίου (με το PSI του 2012) το κόστος για τις τράπεζες που τα είχαν αγοράσει ανερχόταν στα 37,7 δισ.. Αντίθετα με τους μικρο-ομολογιούχους και τα ασφαλιστικά ταμεία που αφέθηκαν στη μοίρα τους, οι τράπεζες, ως γνωστόν, ανακεφαλαιοποιήθηκαν με 41 δισ.. που δανείστηκε ο φορολογούμενος από το 2ο Μνημόνιο. Σαν να μην έφτανε αυτό, μυστικά και χωρίς έγκριση της Βουλής, το δημόσιο τους εγγυήθηκε και επιπλέον, νέο, ιδιωτικό χρέος 41 δισ.. από το οποίο άντλησαν ρευστότητα από την ΕΚΤ (βλ. εδώ). Σαν να μην έφτανε ούτε αυτό, οι τράπεζες ζήτησαν από το κράτος να τους αναγνωριστεί η ζημία των 37,7 δισ. (από το κούρεμα) και να μην τους ζητηθεί να πληρώσουν φόρους για τα κέρδη ίσης αξίας (37,7 δισ.) που θα βγάλουν στο μέλλον (στα επόμενα 30 χρόνια, για την ακρίβεια). Λες και η ανακεφαλαιοποίηση, σε συνδυασμό με την εγγύηση νέου χρέους τους, δεν αρκούσε...

Τέλος πάντων, το δουλικό (προς τους τραπεζίτες) πολιτικό σύστημα συναίνεσε και σε αυτό. Έκατσαν τότε οι τραπεζίτες και υπολόγισαν πόσο φόρο γλίτωσαν από τα μελλοντικά κέρδη 37,7 δισ. για τα οποία το κράτος συμφώνησε να μην τους φορολογήσει. Δεδομένου ότι ο φορολογικός συντελεστής τους είναι 26%, ο φόρος που γλιτώνουν τις επόμενες τρεις δεκαετίες είναι 9 δισ. 802 εκ. ευρώ. Ας πούμε 10 δισ., χοντρά-χοντρά. Αυτά λοιπόν τα 10 δισ. τα ονόμασαν ΑΦΑ (Αναβαλλόμενη Φορολογική Υποχρέωση, που κανονικά έπρεπε να λέγεται Καταργηθείσα Φορολογική Υποχρέωση...).

Τα 10 δισ. της ΑΦΑ δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαχρονική φοροαπαλλαγή των τραπεζιτών που θα πρέπει ο φορολογούμενος να βρει τρόπο να καλύψει από το ανύπαρκτο υστέρημά του. Θα περίμενε κανείς ότι οι τραπεζίτες θα ήταν ικανοποιημένοι με αυτό. Πώς να είναι όμως όταν, παρά τα τεράστια δώρα που έχουν λάβει από το δημόσιο, παραμένουν τόσο πτωχευμένοι που ένας στοιχειωδώς τίμιος έλεγχος από την ΕΚΤ (που αυτή την εποχή μελετά τα λογιστικά τους βιβλία) θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι πρέπει είτε να κλείσουν είτε να εκκαθαριστούν (με τους νυν ιδιοκτήτες να χάνουν το «τιμόνι» τους); Οπότε, να πώς σκέφτηκαν οι καλοί τραπεζίτες να βάλουν την ΑΦΑ στη δούλεψή τους: Θα ζητούσαν από την ΕΚΤ να τους αναγνωρίζει αυτά τα 10 δισ. φόρων (την ΑΦΑ) που δεν θα πληρώσουν στο δημόσιο σαν να ήταν κεφάλαια που... διαθέτουν σήμερα! Καταπληκτικό; Όντως καταπληκτικό, τουλάχιστον ως προς το θράσος τους.

Βέβαια, το ότι ζήτησαν κάτι τόσο εξωφρενικό δεν σημαίνει ότι η ΕΚΤ θα το αποδεχθεί. Το πολύ-πολύ να δεχθεί, όπως γίνεται διεθνώς, ότι από αυτά τα 10 δισ. το 1 δισ. ίσως να θεωρηθεί κεφάλαιο υπαρκτό, στον βαθμό που υπάρξουν μελλοντικά κέρδη που δεν θα φορολογηθούν. Κάπου εκεί θα τελείωνε το πράγμα σε μια ευνομούμενη κοινωνία: οι τραπεζίτες θα ζητούσαν από την ΕΚΤ να τους αναγνωρίσει τον «αέρα» της ΑΦΑ ως υπαρκτό κεφάλαιο 10 δισ., η ΕΚΤ θα τους έλεγε «σας αναγνωρίζω το 1 δισ., τραβάτε να βρείτε άλλα 9 πραγματικά δισ.», και οι τραπεζίτες θα ξαμολιόντουσαν να τα βρουν – κι αν δεν τα έβρισκαν θα έχαναν τον έλεγχο των τραπεζών.

Δεν ζούμε όμως σε ευνομούμενη κοινωνία. Στην κοινωνία που ζούμε (το καθεστώς της οποίας το ονομάζω εδώ και καιρό Πτωχοτραπεζοκρατία) η κυβέρνηση δεν άργησε να παρέμβει και πάλι, σκανδαλωδώς, υπέρ των τραπεζιτών. Πώς; Επέβαλε στον φορολογούμενο (και σε μια επόμενη κυβέρνηση) να εγγυηθεί και τα 10 αυτά δισ. έτσι ώστε η ΕΚΤ να τα αποδεχθεί ως πραγματικά κεφάλαια ώστε οι τραπεζίτες να μη χάσουν τον έλεγχο των τραπεζών «τους». Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι 10 δισ. που, κανονικά, οι τράπεζες θα πλήρωναν ως φόρους μελλοντικά όχι μόνο δεν θα τα πληρώσουν στο δημόσιο αλλά, άκουσον-άκουσον, αν δεν τα βγάλουν ως κέρδη στο μέλλον τότε θα τα έχουν λαμβάνειν από τον φορολογούμενο!

 

(*) Λέω προτελευταία επειδή η τελευταία κουτοπονηριά έπεται, σε επόμενο άρθρο...

protagon.gr

Μόνον η Ακρόπολη έχει απομείνει!

 

by Alexandros Raskolnick

 

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση των Ολετήρων είναι μια κυβέρνηση παλαιάς κοπής, ένας εσμός «μαυρογιαλούρων», ανόητων και ανίκανων να χαράξουν οικονομική πολιτική, όταν αυτή η πολιτική δεν αφορά στην διανομή πόρων σε σφέτερους, αλλά στη χάραξη τακτικών και στη διαμόρφωση στρατηγικής με όρους αειφορίας, για την ανασυγκρότηση της καταρρέουσας παραγωγικής βάσης της χώρας.
Μοιραία, μια τέτοια αξιοθρήνητη κυβέρνηση, δεν μπορεί παρά να είναι υποχείριο του ευρω-ιερατείου και να παραμένει παθητικά εξαρτώμενη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Στιγματισμένοι από την ανεπάρκειά τους και εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα που οι ίδιοι οι Ολετήρες δημιούργησαν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, απομένουν παραδομένοι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς που έχουν αναλάβει την πλήρη εποπτεία της ελληνικής οικονομίας και σ’ αυτούς, κατά τα φαινόμενα, όχι μόνον έχουν εναποθέσει την πολιτική τους επιβίωση, αλλά έχουν εκχωρήσει και τις όποιες πρωτοβουλίες για την μελλοντική πορεία της Ελλάδας.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, ήταν όσο σαφής χρειαζόταν να γίνει: εάν το πρόγραμμα προσαρμογής δεν συνεχιστεί, κλείνει η στρόφιγγα της ρευστότητας προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Το μήνυμα Ντράγκι αποδομεί τον αστείο κύριο που καταλαμβάνει αναιτίως τον θώκο  του Πρωθυπουργού, ο οποίος, δήθεν, ισχυρίζεται ότι θα μπορούσε η χώρα να βγει από το Μνημόνιο πριν από τη συμφωνηθείσα ημερομηνία. Εν όψει των εξελίξεων στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, η δήλωση του κεντρικού τραπεζίτη προκαλεί αμηχανία στην ανεκδιήγητη ελληνική κυβέρνηση, αφού υπό την διαχειριστική της ευθύνη, το ούτως ή άλλως παρανοϊκό πρόγραμμα «διάσωσης», έχει εξελιχθεί σε σουξεδιάρικη ιστορία τρόμου και μνημείο κοινωνικής αναλγησίας, πολιτικής αγυρτείας και οικονομικής αποτυχίας.
Επιστέγασμα των παραπάνω είναι η γελοιότητα που χαρακτηρίζει τους έσχατους λεονταρισμούς του ανάξιου κυβερνήτη και τους ισχυρισμούς του ότι σχίζει το Μνημόνιο σελίδα-σελίδα, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που μανιωδώς σχίζει, σελίδα-σελίδα, είναι το Ελληνικό Σύνταγμα. Με ψεύδη όμως και λεονταρισμούς δεν ασκείται πολιτική∙ μόνο χάνεται πολύτιμος χρόνος που φεύγοντας, παίρνει μαζί του περισσότερα όνειρα, περισσότερες ελπίδες, περισσότερες ζωές.
Ωστόσο, οι δηλώσεις του κεντρικού τραπεζίτη δεν αφορούν μόνον στην ετοιμόρροπη κυβέρνηση που καταρρέει υπό το βάρος της ανικανότητάς της να παράξει πολιτικά αποτελέσματα ή να μετουσιώσει τα όποια πολιτικά αποτελέσματα σε αληθινά πλεονάσματα αντί των αστείων λογιστικών λαθροχειριών που επιχειρεί και οι οποίες παράγουν μόνο πρωτογενές πλεόνασμα αηδίας!
Οι δηλώσεις του κεντρικού τραπεζίτη αφορούν και στην αξιωματική αντιπολίτευση που, ευλόγως, διεκδικεί στο όνομα της καθημαγμένης μας κοινωνίας, την εντολή να πράξει στον αντίποδα των ολετήρων του απαράδεκτου κυβερνητικού θιάσου.
Ασφαλώς, οι αιτιάσεις στην διαπραγματευτική επιχειρηματολογία μιας μελλοντικής, έντιμης -σε αντιδιαστολή με την σημερινή- ελληνικής κυβέρνησης, αναμένεται να περιστραφούν γύρω από την ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα, απόρροια του προγράμματος «διάσωσης»∙ αιτιάσεις που ασφαλώς εδράζονται στις αρχές του διεθνούς δικαίου που σήμερα, μαζί με τα συνταγματικά μας διακαιώματα, καταπατούνται κατάφωρα.
Παράλληλα όμως με αυτές τις αιτιάσεις που είναι επαρκώς τεκμηριωμένες από όλους τους δείκτες κοινωνικής ευημερίας οι οποίοι έχουν παταγωδώς καταβαραθρωθεί, εκείνο που επείγει είναι η εκπόνηση του προγράμματος της παραγωγικής ανασυγκρότησης, απ’ όπου θα προκύπτουν και οι χρηματικές ροές που θα υποστηρίζουν την όποια πρόταση για το πάγωμα, την επιμήκυνση ή το «θάψιμο» του δημόσιου χρέους, όπως, κατά βούληση των εκπροσώπων της, διατείνεται ότι θα διεκδικήσει η αξιωματική αντιπολίτευση, όταν κι αν αναλάβει τις τύχες της χώρας, απεμπολώντας, μάλιστα, σιωπηρά μια σημαντική πηγή κεφαλαίων που θα προέκυπτε από το δίκαιο αίτημα της κοινωνίας μας για την σύσταση ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους.
Τελευταίο και όχι λιγότερο σημαντικό στοιχείο αυτής της συζήτησης που έχει ανοίξει με αφορμή τις δηλώσεις Ντράγκι είναι ακριβώς το περιεχόμενο αυτών των δηλώσεων, στο τεχνικό τους περιεχόμενο. Έτσι, πριν αρχίσουμε τις αντιπαραθέσεις για το αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με τις προϋποθέσεις που θέτει προκειμένου να αγοράσει τα τοξικά ομόλογα των πτωχών μας τραπεζών, γελοιοποιεί λιγότερο την ελληνική κυβέρνηση ή περισσότερο την αξιωματική αντιπολίτευση, οφείλουμε να κατανοήσομε ποια είναι αυτά τα στοιχεία ενεργητικού που ζητούνται ως εξασφάλιση. Διότι ευλόγως δημιουργείται η φρικτή υποψία ότι τα ομόλογα αυτά [ΑΒS (asset backed securities)] συνδέονται με τους τίτλους των υπό κατάσχεση σπιτιών μας και των χωραφιών των παππούδων μας. Αν όχι αυτά τα περιουσιακά  στοιχεία, τι άλλο έχει απομείνει, μετά από το συστηματικό ξεπούλημα πολλών χρόνων που σήμερα έχει επιταθεί? Μόνον η Ακρόπολη των Αθηνών!

Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

my-pillow-book.blogspot.gr

Ηρωική (salto) έξοδος (mortale)

Του Στάθη

 

Και ξαφνικά η κυβέρνηση ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης απ’ τον εαυτόν της. Σπουδαία ιδέα - τόσον ανόητη που μόνον ο κ. Βενιζέλος θα μπορούσε να τη σκαρφισθεί (κι εξ όσων μαθαίνω, όντως).

Το επίδικον αυτής της απέλπιδος ταρατατζούμ πιρουέτας -επικοινωνιακό πάλι- περιορίζεται σε μιαν «ηρωική έξοδο» απ’ το κάδρο των «διαπραγματεύσεων» με την Τρόικα προς το πανδαιμόνιο μιας κυβερνητικής κενολογίας στο Κοινοβούλιο.

Η κυβέρνηση αυτή έχει ζητήσει και έχει πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης της κυρίας Μέρκελ - αν τώρα χρειάζεται και την ψήφο εμπιστοσύνης του κ. Τζαμτζή, απλώς αγοράζει... (πάλι) χρόνο. Χρόνο που θα της κοστίσει ακριβά - αλλά αυτό δευτερεύον, διότι πολύ πιο ακριβά θα κοστίσει σε μας. Καθ’ ότι οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα συνεχίζονται και όταν η συζήτηση στη Βουλή (με το όποιο ενδιαφέρον εκεί εστιασμένο) τελειώσει, η μεν κυβέρνηση θα έχει εξασφαλίσει ψήφο εμπιστοσύνης (Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει), οι δε εμείς θα έχουμε «εξασφαλίσει» ορισμένα ακόμα μέτρα τύπου Νταχάου, απ’ αυτά που η Τρόικα και η κυβέρνηση των ανδρεικέλων της κάθε φορά μάς επιβάλλουν.

Ορισμένοι αναλυτές (και κάποιοι άλλοι, γραμμητζήδες) λένε ότι έτσι η κυβερνητική πλειοψηφία θα συσπειρώσει εαυτήν - καθόλου βέβαιον! Διότι, όπως το κάπως απώτερο, ου μην και το εγγύς παρελθόν αποδεικνύουν, οι κυβερνητικοί βουλευτές που «διαφοροποιούνται» στα κανάλια (πολύ πιο δόλιοι και ιδιοτελείς από τους υπόλοιπους), στις ψηφοφορίες της Βουλής, είτε για κατοχικού τύπου νομοσχέδια, είτε για απόδειξη της δεδηλωμένης, ξαναγίνονται αρνάκια και ψηφίζουν σαν κότες.  

Ετσι και τώρα. Είναι πολύ πιθανόν (σίγουρο) ότι ορισμένοι απ’ τους συνήθεις «αντάρτες», αφού δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση των γκαουλάιτερ, ύστερα με άνεση γαϊδάρων θα ανεβαίνουν πάλι στα κάγκελα για να διαμαρτύρονται εναντίον όσων ψήφισαν. Για αυτούς η ψήφος εμπιστοσύνης δεν συνιστά δέσμευση (καθώς δείχνοντάς τους με το δάχτυλο θέλει να επισημάνει η κυβέρνηση), αλλά χαβαλέ. 

Ομως σε χαβαλέδες στηρίζεται η κυβέρνηση; Οχι μόνον! Θα δοκιμάσει να αλιεύσει ψήφους και απ’ τους ανεξάρτητους - διαφόρων καταγωγών και προελεύσεων. Αν το καταφέρει και στην κυβερνητική πλειοψηφία των 154 προσθέσει δυο-τρεις ακόμα ή και πέντε-έξι, θα έχει αποδείξει (με την ευφυή ιδέα Βενιζέλου) πόσους ακόμα δεν έχει έως τους 180 που της είναι απαραίτητοι για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ως συνήθως, οι ιδέες Βενιζέλου είναι μπούμερανγκ. 

Καθ’ ότι αν αποδείξει ότι απέχει 20-25 ψήφους απ’ τους 180, δεν αποκλείεται στο μεταξύ να αποδειχθεί ότι έχει χάσει και έναν, δυο, τρεις απ’ τους 154! Μεγάλη επιτυχία!

Η αλήθεια είναι ότι η τρέχουσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία (μαλλιά κουβάρια καθώς γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι) θυμίζει λίγο πολύ το γνωστό ανέκδοτο μεγάλης ερωτικής συνεύρεσης, όπου, απελπισμένος μετέχων τις, ωρύεται: «να οργανωθούμε, ρε παιδιά! έχω φάει τρεις και δεν έχω ρίξει καμμιά».

Τι κερδίζει λοιπόν η κυβέρνηση Βούλτεψη - Τζαμτζή με την τριήμερη χρονοκαθυστέρηση στη Βουλή; τίποτα, ενώ ρισκάρει πολλά. Ρισκάρει να φανεί ακόμα πιο γυμνή σε αριθμούς (όχι μόνον για όσους επιδιώκει, αλλά και για όσους διαθέτει), ενώ ταυτοχρόνως η Τρόικα θα συνεχίζει απρόσκοπτα τη δουλειά της, εξαερώνοντας τις παχιές κουβέντες για φοροελαφρύνσεις, κόκκινες γραμμές και Νικολό καρτέρει. Η κυβέρνηση θα κερδίσει τρεις μέρες (υποθηκεύοντας ακόμα 30 χρόνια) μόνον και μόνον για να ξαναχάσει την πολιτική πρωτοβουλία, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να διαμορφώνει την ατζέντα με μπαράζ νομοθετικών προτάσεων, όπως για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ ή για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές και πάει λέγοντας.

Αλλά, τη μεγάλη νίλα της, η ντρίμπλα Βενιζέλου την έχει εξασφαλίσει στη σκέψη και την καρδιά των Ελλήνων. Διότι, όσον οι κυβερνητικοί βουλευτές θα κορδακίζονται κρώζοντες εκ κοράκων κρα περί όνου σκιάς, στα σπίτια θα συνεχίσει να εισέρχεται ο ΕΝΦΙΑ, να αλώνει, να πυρπολεί και να αποτελειώνει.  

Εσταξε η ουρά του γαϊδάρου αν οι κυβερνητικοί βουλευτές γκρινιάξουν ή αγορεύσουν στους ανέμους, αν τινές καταψηφίσουν όσα ως τώρα έπραξαν ή εκ νέου υπερψηφίσουν τα εγκλήματά τους - όλο αυτό το παράλογο του θεαθήναι δεν πιάνει μία μπροστά στη λογική του θανάτου που σκόρπισαν παντού - κάθε πράξη τους χειροβομβίδα (Σαμαρά) που σκάει (με εντολή Σαμαρά) μέσα στα σπίτια, όταν στο μέσον του μηνός  ξεμένει η οικογένεια από τρόφιμα, όταν ο πάτερ φαμίλιας γυρίζει στο σπίτι (σαν δαρμένος σκύλος) απολυμένος, όταν η εφορία πίνει το αίμα που δεν προλάβουν να πιουν οι τράπεζες - αυτή είναι η βιβλικών διαστάσεων καταστροφή που η κυβέρνηση των φοροφυγάδων, των διαπλεκόμενων και τις υποτέλειας έχει ρίξει στα κεφάλια μας και για αυτήν την καταστροφή ζητά την ψήφο εμπιστοσύνης των αντιπροσώπων μας, θα έλεγε κανείς, στην πραγματικότητα των πραιτωριανών της. Διότι τον κοινοβουλευτισμό αυτή η κυβέρνηση τον έχει γράψει εκεί που πιάνει μόνον το μελάνι των προεδρικών διαταγμάτων, των εδίκτων της Τρόικας, και των κουρελιών που έχουν απομείνει απ’ το Σύνταγμα της Ελληνικής -της ποιας;- Δημοκρατίας (;).

Αυτή η ψήφος εμπιστοσύνης, που ζητά απ’ τον εαυτόν της η κυβέρνηση στη Βουλή, έχει να κάνει μόνον με τα λεφτά του Αδώνιδος (αν θα πάνε ταξίδι), όχι με την έξοδο του λαού απ’ την κόλαση, που ο Αδωνις και οι συν αυτώ soldiers (σολδάτοι, απ’ το σόλδι, νόμισμα, μισθοφόροι) φρουρούν...

από enikos, μέσω "Το Γρέκι"