Επενδυτές με το Ζόρι!

 

by Alexandros Raskolnick

 

Σε δελτίο Τύπου, διαβάζουμε ότι στα πλαίσια των επισκέψεών του σε φορείς του Νομού, ο υπουργός και βουλευτής Χανίων κ. Γιώργος Σταθάκης πραγματοποίησε επίσκεψη την Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016 στη Συνεταιριστική Τράπεζα Χανίων όπου και συναντήθηκε με τον κ. Μαρακάκη, πρόεδρο της Τράπεζας και με μέλη του Διοικητικού της Συμβουλίου.
Ο κ. υπουργός ανάπτυξης, δήλωσε ικανοποιημένος για τη θετική συνεισφορά του ομίλου της Συνεταιριστικής Τράπεζας Χανίων στην οικονομική δραστηριότητα της Κρήτης.
Ο πρόεδρος της τράπεζας, με τη σειρά του, ευχαρίστησε τον υπουργό για το άριστο κλίμα συνεργασίας και για την διαρκή του στήριξη στον θεσμό των συνεταιριστικών τραπεζών.
Αν όμως, μεταξύ τους, ο υπουργός της ανάπτυξης κι ο πρόεδρος της τράπεζας τα βλέπουν όλα ρόδινα, από "τη θετική συνεισφορά του ομίλου της Συνεταιριστικής Τράπεζας Χανίων στην οικονομική δραστηριότητα της Κρήτης", τα αισθήματα της φίλης μου της Ηρώς, είναι εντελώς διαφορετικά!
Βλέπετε, τους κόπους και τις οικονομίες ολόκληρης της ζωής της φίλης μου, το όνειρό που δέκα χρόνια τώρα σχεδίαζε να κάνει πραγματικότητα μόλις θα έβγαινε στη σύνταξη, τον γύρω του κόσμου σε 60 χιλιάδες ευρώ –όσα είχε στην άκρη η Ηρώ, για την πραγμάτωση του ονείρου της- της τα έφαγε η Συνεταιριστική Τράπεζα Χανίων με το περιβόητο πρόγραμμα «Αποδίδω».
Ασύλληπτα τα ποσά για τον κάθε μικροκαταθέτη χωριστά. Ασύλληπτη και η απάτη  που καταβρόχθισε τις οικονομίες πολλών ανθρώπων  εντός κι εκτός Κρήτης.
Ποιος Χανιώτης μπορεί να ξεχάσει την κυρία από το Περιστέρι, που επισκέφτηκε την πόλη μας απεγνωσμένη! Απεργία πείνας μπροστά από το κεντρικό κτίριο της Συνεταιριστικής Τράπεζας Χανίων, στο κέντρο της πόλης μας, είχε πραγματοποιήσει πριν λίγο καιρό η 70χρονη γυναίκα, καταγγέλλοντας ότι έχασε όλη της την περιουσία, περίπου 160.000 ευρώ, με τη μετατροπή του καταθετικού της λογαριασμού σε επενδυτικό,τον Απρίλιο του 2015, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει ή να συναινεί.
"Οι μετοχές της συγκεκριμένης πελάτισσας (σ.σ. μετοχές που η ίδια ποτέ δεν ζήτησε να αγοράσει) παραμένουν στη διάθεσή της. Πλέον η αξία τους είναι εξαϋλωμένη και υπάρχει απαγόρευση ρευστοποίησης από την Τράπεζα της Ελλάδος, άρα δεν μπορούμε να της δώσουμε τα χρήματά της. Αντιθέτως, αν υπάρχουν ακόμα χρήματα στον καταθετικό λογαριασμό της, ασφαλώς αυτά είναι στη διάθεσή της", απαντούσε με περίσσιο θράσος ο εν λόγω τραπεζίτης, στην έκκληση της γυναίκας για επιστροφή των καταχρασθέντων χρημάτων της, που τα χρειαζόταν επειγόντως.
Τα γράψανε για λίγες μέρες οι εφημερίδες τα καθέκαστα και μετά έπεσε ξανά η συνηθισμένη ένοχη σιωπή, από τα μέσα της μαζικής μας εξαπάτησης… Η ίδια σιωπή που καταπίνει τα πλείστα όσα οικονομικά σκάνδαλα των καιρών μας.
Όμως είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις των εξαπατηθέντων, σαν της κυρίας από το Περιστέρι ή της φίλης μου της Ηρώς, από τα Χανιά. Έτσι που πέφτουν οι αγωγές κατά της απάτης της Τράπεζας,  μέχρι και ομάδα στο facebook φτιάχτηκε για τη διεκδίκηση των κλεμμένων κομποδεμάτων κι έχουν ανακατευθεί για τα περεταίρω και μεγάλα, εξειδικευμένα δικηγορικά γραφεία.
Είδα, που λέτε, την Ηρώ προχθές, στο κουρείο του Αυγερινού. Εγώ είχα πάει για να κουρευτώ κι αυτή είχε έρθει για να εισπράξει το νοίκι του μαγαζιού που της ανήκει, και μου είπε τα καθέκαστα.  Είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και το Σεπτέμβριο του 2015, μου εξομολογήθηκε. Τότε που συζητούσαν για τα ισοδύναμα και υπόσχονταν να αποκαταστήσουν την έννομη τάξη και να πατάξουν τη διαπλοκή.  Αλλά είναι πλέον η  Ηρώ έξαλλη με το κράτος που δεν κάνει τίποτα για της επιστραφούν τα κλεμμένα χρήματά της. Είναι πια και προσωπικό το θέμα κι είναι ακόμα πιο έξαλλη με το Σταθάκη, τον οποίο μάλιστα, όπως με διαβεβαίωσε,  τον είχε σταυρώσει και τον Γενάρη και τον Σεπτέμβρη και του είχε δώσει, μαζί με την ψήφο της, και την ευχή της να είναι ένας καλός βουλευτής κι ένας δίκαιος υπουργός.
"Και τώρα, ο άνθρωπος που ψήφισα, ο  καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο, ανταλλάσσει χαμόγελα και χειραψίες με τον κατεξοχήν υπεύθυνο αυτής της κατάστασης. Δεν μας εξηγεί κανείς, σε ποια μαύρη τρύπα πέσανε τα λεφτά μας και γιατί ο πρόεδρος της τράπεζας (αλλιώς τον χαρακτήριε, μα δε γράφεται αυτό), αντί να λογοδοτεί, συναγελάζεται με τον κυρ-υπουργό μας", έφτασε να τσιρίζει κάποια στιγμή η Ηρώ, έτσι που την είχα τραβήξει έξω από το κουρείο, να τα πούμε.
Είχε βγάλει μέσα από την τεράστια δερμάτινη τσάντα της και κράδαινε σε έξαλλη, εν τέλει, κατάσταση, το σχετικό φύλλο της εφημερίδας με το δελτίο Τύπου και τις αναμνηστικές φωτογραφίες του κ. Σταθάκη με τον κ. Μαρακάκη, να χασκογελούν πλατιά στον φωτογραφικό φακό του τοπικού δημοσιογράφου. Έτσι έμαθα κι εγώ για την αυγουστιάτικη επίσκεψη του κ. υπουργού στη Συνεταιριστική Τράπεζα Χανίων.
Καθόλου άγνωστη δεν μου ήταν, εξάλλου, η ένταση που είχε δημιουργηθεί στη Γενική Συνέλευση της Τράπεζας Χανίων, ένα μόλις μήνα πριν, από τους εξαπατηθέντες.
"Αχ βρε Ηρώ μου και να το ήξερα εγκαίρως ότι είχες μέσα σ’ εκείνο το σκοτεινό άντρο, τα λεφτά σου. Περισσότερα από τρία ή τέσσερα χρόνια τώρα, φαινόταν καθαρά, ότι από τα θαλασσοδάνεια που έδινε η Τράπεζα Χανίων στους υμετέρους, γρήγορα θα βούλιαζε. Φυσικά, η Τράπεζα της Ελλάδας, έκανε το κορόιδο, αλλά του φίλου μας του Βαγγέλη, που ήξερα ότι είχε το κομπόδεμά του εκεί κι αυτός, του είπα να προσέχει κι έτσι ρευστοποίησε εγκαίρως τις συμμετοχές του και πήρε τις καταθέσεις του από κει μέσα. Τη γλύτωσε ο Βαγγέλης. Αν το ήξερα βρε Ηρώ μου, ότι κι εσύ τα ίδια είχες κάνει, μπορεί να σε είχα γλυτώσει κι εσένα, κακομοίρα μου!", της είπα, για να της πουλήσω εξυπνάδα. "Όσο για την συμμετοχή της τράπεζας στην τοπική ανάπτυξη, ας μην το συζητάμε, καλύτερα", συμπλήρωσα σχολιάζοντας το δελτίο Τύπου που προανέφερα και που μου είχε δώσει να διαβάσω. Όμως, εκείνη τη στιγμή, την κατακόκκινη από τον εκνευρισμό της Ηρώ, καθόλου δεν την ενδιέφερε το θέμα της ανάπτυξης.
Μόνο για μια στιγμή με κοίταξε με μια λυπημένη σκυλίσια ματιά κι αμέσως μετά θυμήθηκε πάλι τα πολιτικά πράγματα κι αγρίεψε ξανά: "Απ’ όλους, μόνο η Χρυσή Αυγή κατήγγειλε τις ασχήμιες της Τράπεζας Χανίων, να το ξέρεις", μου είπε η Ηρώ, καθώς την αποχαιρετούσα. Δεν συνεχίσαμε την κουβέντα μας, γιατί είχε έρθει η σειρά μου να κουρευτώ και μου έκανε νόημα από μέσα ο Αυγερινός. Χαιρετηθήκαμε και είπαμε να ξαναβρεθούμε.
Αργότερα, όταν γκούγκλαρα το θέμα, διαπίστωσα ότι πράγματι, η σιωπή των κομμάτων και των παρατάξεων, πολιτικών και αυτοδιοικητικών, γύρω από την απάτη της Τράπεζας Χανίων, είναι εκκωφαντική. Με λαμπρή (sic) εξαίρεση, το κρητικό παρακλάδι της νεοναζιστικής οργάνωσης, που έβγαλε μακροσκελή ανακοίνωση, πράγματι. Αυτά τουλάχιστον ομολογούν οι μηχανές αναζήτησης στα ψηλά –δεν ξέρω τι γίνεται στα ψιλά, αλλά αυτό είναι το μήνυμα που πήρε κι η Ηρώ: "μόνο η Χρυσή Αυγή κατήγγειλε τις ασχήμιες της Τράπεζας Χανίων".
Ανεξάρτητα όμως των αποτελεσμάτων των μηχανών αναζήτησης και της γνώμης της φίλης μου της Ηρώς, η επίσκεψη του υπουργού Ανάπτυξης, μέσα στο κατακαλόκαιρο,  στα δροσερά γραφεία της κατά τα άλλα υπόλογης στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, τράπεζας Χανίων, είναι κι αυτή ενδεικτική της κατάστασης που βιώνουμε: η ηθική, η πολιτική, η κοινωνική και μοιραία στο τέλος και η οικονομική κατάπτωση και η σήψη, δεν φαίνεται να έχουν τέλος.
Η κοινωνία μας οφείλει να βρει τρόπους να αντιδράσει μπροστά σε αυτήν τη θεσμική κραιπάλη που εκτυλίσσεται μπροστά στα φαινομενικά αδιάφορα μάτια μας.

Φωτοκολάζ: "Fake makeup"

my-pillow-book.blogspot.gr

Τηλεοπτικές άδειες: Η απάτη συνεχίζεται

Αυτές τις ημέρες γίνεται ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες και υπάρχει η εντύπωση πως αυτό είναι δημοκρατικό και δίκαιο. Ναι, σοβαρά;  
Συγγνώμη, έχουμε αντιληφθεί πως κάποιοι καναλάρχες-ολιγάρχες νέμονται δημόσιες συχνότητες χωρίς άδεια εδώ και 25 χρόνια;
Ωραία σκοτωνόμαστε για τα «προνόμια» των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά για τους ολιγάρχες -τους πραγματικά προνομιούχους και ζάπλουτους- δεν αντιδρά κανείς.
Κάποιοι νομίζουν πως το πρόβλημα της Ελλάδας ξεκίνησε με την χρεοκοπία της, το 2010.
Εντάξει, φιλελέδες και λοιποί καθυστερημένοι πιστεύουν πως η καταστροφή της Ελλάδας ξεκίνησε το 2015 που έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση. Μέχρι τότε, όλα καλά.
Δηλαδή, όταν το 1989 η οικουμενική κυβέρνηση -στην οποία συμμετείχαν και αριστεροί σαν τον Δραγασάκη και τον Κουβέλη- έδινε προσωρινές άδειες σε κάποιους ολιγάρχες ήταν όλα καλά;
Ήταν σωστό αυτό;
Είναι σωστό ότι επί 26 χρόνια κανάλια λειτουργούν χωρίς άδειες;
Είναι σωστό ότι οι δημόσιες συχνότητες δόθηκαν στους ολιγάρχες;
Είναι σωστό ότι Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ δεν έδιναν μόνιμες και νόμιμες άδειες -επί 25 χρόνια- και έκαναν όμορφα τις δουλίτσες τους με τους ολιγάρχες που έπαιζαν στα κανάλια τους ξέφρενα πάρτι στη Μύκονο και ένα κάρο ηλιθιότητες;
Μα, δώσαμε δημόσια συχνότητα και στο ΚΚΕ!
Ναι, και το ΚΚΕ -αφού μας τρέλανε για 20 χρόνια στις διαφημίσεις για κομμουνιστικά μαξιλάρια- πούλησε τον 902 στον Βρυώνη. Πολύ κομμουνιστικό. Για σανοφάγους κομμουνιστές, που αφθονούν στην Ελλάδα.
Αλλά το θέμα δεν είναι το ΚΚΕ.
Το θέμα είναι ότι θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό να νέμονται τις δημόσιες συχνότητες οι ολιγάρχες. 
Το θέμα είναι ότι θεωρούμε πως οι ολιγάρχες έχουν μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις.
Το θέμα είναι ότι θεωρούμε πως η ζωή των ολιγαρχών αξίζει περισσότερο από την δική μας· πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση οι Έλληνες.
Το ακόμα χειρότερο είναι πως αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Εντάξει, ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς χωρίς άδεια μόνο η Ελλάδα έχει αλλά σε όλες τις χώρες του κόσμου -αλλού λιγότερο, αλλού περισσότερο- οι πολίτες θεωρούν πως οι ολιγάρχες είναι στο απυρόβλητο και έχουν μόνο δικαιώματα.
Και φτάνουμε στην χρεοκοπημένη Ελλάδα το 2016, να δίνονται τηλεοπτικές άδειες -πάλι στους ίδιους ολιγάρχες με λίγο από ολιγάρχες ΣΥΡΙΖΑ- και θεωρούμε πως αυτό είναι δημοκρατικό και δίκαιο.
Λυπάμαι αλλά έτσι δεν πάμε πουθενά.
Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Μνημόνια μέχρι να μάθετε να εκτιμάτε τον εαυτό σας.
Μνημόνια μέχρι να καταλάβετε πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι.
Μνημόνια μέχρι να βγει ένα παιδάκι στη μέση της πλατείας και να πει:
«Η νομιμοποίηση της χορήγησης τηλεοπτικών αδειών στους ολιγάρχες δεν είναι ούτε δημοκρατική, ούτε δίκαιη. Είναι μια ακόμα απάτη.».

pitsirikos.net

Μαρσύας 'Η διάφανη'

 

Μουσικό συγκρότημα έθνικ ροκ από τα Χανιά της Κρήτης με επιρροές από την ελληνική παραδοσιακή μουσική/Greek folk music. Παίζουν:

Λαούτο:Χρήστος Πατεράκης
Φωνή: Βασίλης Μαλαξιανάκης
Μπάσο:Σταμάτης Σταυρόπουλος
Τύμπανα:Πέτρος Σταυρόπουλος

'Η διάφανη' είναι τραγούδι που περιέχεται στο δίσκο με τίτλο “Ο Δρόμος προς το όρος Τμώλον”,

«Κούρεμα» χρέους δεν επέτρεψε η ΕΕ!

του Γιώργου Δελαστίκ

 

Ως και το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ αγανάκτησε εναντίον του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, κατηγορώντας τον ευθέως για χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών απέναντι στην Ελλάδα αφενός και στην Ισπανία-Πορτογαλία αφετέρου. Το Σπίγκελ απέδωσε τη μεροληπτική στάση του Σόιμπλε στο γεγονός ότι ο Μαριάνο Ραχόι είναι ομοϊδεάτης του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας κατά κανένα τρόπο δεν είναι, όσο και αν έχει περάσει με το γερμανικό στρατόπεδο κάτω από το βάρος των αφόρητων γερμανικών εκβιασμών.

Φυσικά, ο αρθρογράφος του γερμανικού περιοδικού υποστηρίζει ότι είναι σωστό πως με πρωτοβουλία Σόιμπλε δεν επιβάλλονται κυρώσεις στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, γιατί ειδικά μετά την αποχώρηση της Αγγλίας από την ΕΕ, κάτι τέτοιο θα συνιστούσε παραφροσύνη. Αποδίδει όμως ―και σωστά― την παντελή έλλειψη κατανόησης, εκ μέρους του Σόιμπλε, προς την Ελλάδα στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι αυτός είναι δεξιός και ο Τσίπρας αριστερός υπό την ευρεία ―ευρύτατη, θα λέγαμε εμείς― έννοια. Ο αρθρογράφος του Σπίγκελ κονιορτοποιεί την άποψη ότι όλες οι χώρες της ΕΕ αντιμετωπίζονται κατά τον ίδιο τρόπο. Υπενθυμίζει ότι όταν είχε ερωτηθεί ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ γιατί γίνονται ανεκτά τα ελλείμματα της Γαλλίας και δεν επισύρουν ποινές, ο Γιουνκέρ είχε δώσει την απολύτως φυσιολογική απάντηση: «Επειδή είναι η Γαλλία!». Σιγά μην αντιμετωπίζεται η Γαλλία όπως η Πορτογαλία, πόσο μάλλον η Εσθονία! Η Γαλλία είναι, άλλωστε, η μοναδική χώρα που ενδιαφέρει τους Γερμανούς από όλα τα κράτη της ΕΕ. Πληρώνοντας επί δεκαετίες και αδρά τους Γάλλους, η Γερμανία κατόρθωσε να ξαναγίνει αποδεκτή, από τη δεκαετία του 1950, από όλα τα κράτη της Ευρώπης και όχι μόνο από εκείνα που είχαν συνεργαστεί με τους ναζί στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.

Στο μεταξύ, μια έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης του ΔΝΤ για το πρόγραμμα της Ελλάδας, επιβεβαιώνει αυτό που έχει ήδη καταστεί σαφέστατο: Οι Ευρωπαίοι ήταν αυτοί που δεν επέτρεψαν το 2010 να γίνει «κούρεμα» του χρέους. «Η Κομισιόν, η ΕΚΤ και κάποια κράτη-μέλη ήταν αντίθετα» υπογραμμίζει η έκθεση του ΔΝΤ. Με το πρώτο Μνημόνιο η ΕΕ απλώς «αγόρασε χρόνο» για να μην εξαπλωθεί η ελληνική κρίση και σε άλλα κράτη, όσο ολέθριες συνέπειες και αν είχε αυτό για τους Έλληνες. «Επηρεάστηκε η ευκινησία του ΔΝΤ ως διαχειριστή κρίσεων λόγω της ανάγκης συνεργασίας με τους Ευρωπαίους», αναφέρουν στην έκθεσή τους οι εμπειρογνώμονες του ανεξάρτητου γραφείου του ΔΝΤ. «Παραμένει ενεργό το ερώτημα γιατί το ΔΝΤ ήταν τόσο αισιόδοξο σχετικά με τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και περίμενε τόσον καιρό πριν αναθεωρήσει προς τα κάτω τις προβλέψεις του», προσθέτουν.

Η ύφεση στην Ελλάδα αποδείχθηκε πολύ βαθύτερη από τις εκτιμήσεις των τεχνοκρατών του ΔΝΤ. Συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 5,5% το 2012 σε σύγκριση με το 2009 προέβλεπε το ΔΝΤ, αλλά στην πραγματικότητα το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά …17% τα τρία αυτά χρόνια! Ονομαστική μείωση του ΑΕΠ κατά 2% προέβλεπαν οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ, αλλά η πραγματική μείωση κόντεψε να φτάσει το …20%! «Η απόκλιση στις προβλέψεις για το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι μοναδική περίπτωση ακόμη και για τα στάνταρντ των προγραμμάτων του ΔΝΤ», σημειώνουν στην έκθεσή τους οι ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ, οι οποίοι δεν δείχνουν να διακατέχονται από κανενός είδους εκτίμηση για τα προγράμματα αυτά. Κρίνοντας 159 προγράμματα του ΔΝΤ σε διάφορες χώρες, παλιότερη εκτίμηση δείχνει ότι είχαν πέσει έξω στις εκτιμήσεις τους οι του ΔΝΤ σε ποσοστό …60%! Αναφορικά με το ΑΕΠ όμως τα λάθη κυμαίνονταν από 1,5% έως 6,4% σε περιόδους δύο χρόνων, όχι …12%! Στο 15% τοποθετούσαν την αναμενόμενη ανεργία το 2012 οι του ΔΝΤ, αλλά στην πραγματικότητα η ανεργία είχε εκτοξευτεί το 2012 στο 25%, ποσοστό σχεδόν διπλάσιο. Ήταν απίστευτη η δημοσιονομική προσαρμογή που ζητήθηκε: Να μειωθεί το έλλειμμα από το 15% του 2009 στο …3% του ΑΕΠ το 2013! Οι κυβερνήσεις Γιωργάκη Παπανδρέου και Σαμαρά-Βενιζέλου το πέτυχαν με διάφορα κόλπα ―πρώτα απ’ όλα καθιστώντας το δημόσιο ένα απερίγραπτο κακοπληρωτή που καθυστερούσε τις οφειλές του και δεν πλήρωνε κανέναν! Η ουσία όλης αυτής της κρίσης είναι ότι οι Γερμαναράδες και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλοι τους επέλεξαν να πλήξουν καίρια τους Έλληνες και την Ελλάδα για να προλάβουν να αποφύγουν οι ίδιοι την κρίση. Αφού μας «άρμεξαν» για τα καλά την εποχή των παχιών αγελάδων, στη συνέχεια απαλλάχτηκαν από τα ελληνικά ομόλογα και την πλήρωσαν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία!

prin.gr

Γ. Βαρουφάκη: Τι θα κάνουμε με το ευρώ;

 

Συντάκτης: Γιάνης Βαρουφάκης

 

Με τον Τζόζεφ Στίγκλιτς συμφωνούμε, κατ’ ιδίαν και δημοσίως(*), ότι:

• (1)το ευρώ ήταν εκ γενετής προβληματικό νόμισμα, ως εάν σχεδιασμένο να προκαλέσει μεγάλη οικονομική κρίση αφού πρώτα στερήσει από τις ευρωπαϊκές οικονομίες τα «αμορτισέρ» που θα μπορούσαν να απορροφήσουν τους κραδασμούς μιας... μεγάλης κρίσης
• (2)το ευρώ μπορεί να μετεξελιχθεί σε βιώσιμο νόμισμα (το οποίο θα πάψει να απαιτεί απάνθρωπες θυσίες των πιο αδύναμων Ευρωπαίων για να κρατιέται εν ζωή) εφόσον όμως γίνουν ουσιαστικές παρεμβάσεις εξορθολογισμού της διαχείρισής του
• (3)οι πιθανότητες να διασωθεί το ευρώ μέσω ενός τέτοιου εξορθολογισμού είναι απελπιστικά μικρές λόγω της σθεναρής άρνησης Βερολίνου-Φρανκφούρτης-Βρυξελλών να διανοηθούν καν τις απαιτούμενες παρεμβάσεις εξορθολογισμού της νομισματικής ένωσης
• (4)η πλήρης ψηφιοποίηση των συναλλαγών, του χρήματος, θα αποτελέσει σημαντικό μέρος της επίλυσης του προβλήματος με το ευρώ.

Πρόσφατα, σε άρθρο του στους «Financial Times», ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, απελπισμένος με την τρόικα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ευρώ αποτελεί πληγή για την Ευρώπη και πως το μόνο που μπορεί πλέον να γίνει είναι ένα συναινετικό διαζύγιο πλεονασματικών και ελλειμματικών χωρών, μια σχετικά βελούδινη μετάβαση μέσω της διαίρεσης του ευρώ σε δύο νομίσματα – ένα «σκληρότερο» ευρώ για τις πλεονασματικές χώρες κι ένα υποτιμημένο ευρώ για τις ελλειμματικές.
Αμέσως αφού διάβασα το άρθρο του, του έστειλα μήνυμα στο οποίο, μεταξύ άλλων, έγραφα τα εξής:
«Ο λόγος που δεν πείθομαι με την πρόταση διαίρεσης του ευρώ στα δύο είναι ότι με το που θα αρχίσει μια τέτοια συζήτηση (Σημ. π.χ. στο Eurogroup), την ίδια στιγμή θα έχουμε ένα τσουνάμι καταθέσεων από τις τράπεζες της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας κ.λπ. κατευθυνόμενο προς τις τράπεζες της Φρανκφούρτης (Σημ. καθώς εκεί θα μετατραπούν σε σκληρό ευρώ).
»Οπερ μεθερμηνευόμενον, πριν καν συζητηθεί η πρότασή σου για διαίρεση του ευρώ στα δύο, θα πρέπει να εισαχθούν περιορισμοί στη μεταφορά κεφαλαίων αλλά και στην απόσυρση καταθέσεων σε μετρητά – δηλαδή capital controls α λα ελληνικά παντού, συν επί πλέον έλεγχοι στις βαλίτσες όσων ταξιδεύουν μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών.
»Αυτό θα ισοδυναμούσε με επίσημη κατάργηση της ήδη παραπαίουσας Σένγκεν και ουσιαστικό τέλος της νομισματικής ένωσης.
»Οπότε, τι νόημα έχει το να διατηρήσουμε δύο ευρώ; Αν φτάσουμε εκεί, ας πάμε καλύτερα στα εθνικά νομίσματα.»
Η άμεση απάντηση του Στίγκλιτς ήταν, μεταξύ άλλων, η εξής:

"Ως προς την ανάγκη για capital controls για χώρες που σκέφτονται να φύγουν, έχεις απόλυτο δίκιο ότι απαιτούνται... Δεν πιστεύω όμως ότι τα capital controls είναι αναγκαστικά ιδιαίτερα προβληματικά για μια οικονομία, ιδίως για οικονομίες που δεν βασίζονται πολύ στην εισαγωγή κεφαλαίων."

Σε αυτό το σημείο ανταπάντησα ότι εδώ έχουμε ένα παράδοξο: Αν στόχος μας είναι η μεταρρύθμιση (αντί για την κατάργηση) της νομισματικής ένωσης (ακόμα και στο πλαίσιο της διαίρεσης του ευρώ στα δύο), τα capital controls που (συμφωνούμε ότι) είναι προαπαιτούμενα για τη διαίρεση του ευρώ στα δύο καταργούν επί της ουσίας τη νομισματική ένωση!
Επί πλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον πολιτικό-πολιτισμικό αντίκτυπο των capital controls: εν προκειμένω, όπως έγραφα πιο πάνω, καταργούν ίσως το πιο σημαντικό επίτευγμα της Ε.Ε. – την κατάργηση των συνόρων και την απρόσκοπτη μετακίνηση εντός της Ενωσης.
Αν φτάσουμε εκεί, τότε ποιος ο λόγος να κρατήσουμε ζωντανή τη φαντασίωση της νομισματικής ένωσης με τη λύση των δύο ευρώ;
Ο Στίγκλιτς τότε μου είπε:

"Στο βιβλίο μου, παρέμεινα ουδέτερος ως προς τις λύσεις του ενός ή των πολλών νομισμάτων.
»Ενας λόγος που η λύση των δύο νομισμάτων φαντάζει χρήσιμη είναι ότι αποτελεί πιο ήπια αναδίπλωση από το ευρώ σε σχέση με τη λύση της επιστροφής σε εθνικά νομίσματα – και εξασφαλίζει κάποια συνεργασία την ώρα που μειώνει τη γερμανική επικυριαρχία..."

Σε αυτό το σημείο επέστησα την προσοχή του σε δύο λόγους για τους οποίους θεωρώ ότι το σπάσιμο του ευρώ στα δύο δεν μπορεί να αποτελέσει τη λύση:
Η ιδέα των δύο ευρώ σκοντάφτει σε ένα μεγάλο ζήτημα – τη Γαλλία.

"Από οικονομικής σκοπιάς, η Γαλλία θα πρέπει να ενταχθεί στο υποτιμημένο ευρώ, ως χώρα ελλειμματική. Από πολιτικής όμως σκοπιάς, οι ελίτ των Παρισίων δεν θα το δεχθούν αυτό, με αποτέλεσμα η Γαλλία να παραμείνει στη ζώνη, ουσιαστικά, του μάρκου με απαίσια οικονομικά αποτελέσματα στην Κεντρική Ευρώπη, τα οποία θα τορπιλίσουν την ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Γενικότερα, επίτρεψέ μου να επιμείνω ότι η νέα νομισματική ζώνη του υποτιμημένου ευρώ των Νοτίων θα αποδειχθεί, αργά ή γρήγορα, εξίσου προβληματική με το σημερινό, ενιαίο ευρώ, εφόσον δεν συνοδευτεί με μηχανισμούς ανακύκλωσης πλεονασμάτων μεταξύ Ιταλίας, Ισπανίας, Ελλάδας κ.λπ."

Στην απάντησή του επ’ αυτού, κρατώντας αποστάσεις από την ιδέα των δύο ευρώ, ο Στίγκλιτς μου μήνυσε:

"Εν τέλει, θεωρώ ότι είναι σχεδόν αναπόφευκτο οι ψηφοφόροι κάποιας χώρας να ψηφίσουν υπέρ της εξόδου από το ευρώ.
Η φυγή κεφαλαίων προφανώς θα γίνει νωρίς, όταν θα διαφαίνεται η εκλογική νίκη κόμματος που προτείνει την έξοδο μέσω δημοψηφίσματος. Οπότε, την ανάγκη επιβολής capital controls θα την αντιμετωπίσει μια προηγούμενη κυβέρνηση που είναι υπέρ του ευρώ. Αν δεν το πράξει, αναμένοντας τις εκλογές, η χώρα θα καταρρεύσει. Το μέλλον της Ευρώπης δεν φαντάζει όμορφο.
Ο πιο πάνω διάλογος μπορεί να συνοψιστεί ως «Τα δύο παράδοξα του ευρώ"

Παρόδοξο πρώτο: Εκείνοι που έχουν την ισχύ να σώσουν το ευρώ νιώθουν ότι, αν το σώσουν, θα απολέσουν προσωπική ισχύ έναντι των υπόλοιπων.
Παράδοξο δεύτερο: Την αναπόφευκτη κατάρρευση του ευρώ μάλλον θα κληθούν να τη διαχειριστούν εκείνοι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν ούτε να τη διανοηθούν.
Την ώρα, λοιπόν, που το ευρώ καταρρέει επειδή το ευρωπαϊκό κατεστημένο στερείται της βούλησης να το διασώσει, εμείς τι προτείνουμε;
Τι θα κάνουμε μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο;
Ως DiEM25, ως το πανευρωπαϊκό κίνημα για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης, η θέση μας είναι σαφής:
Προτείνουμε μετριοπαθείς πολιτικές η εφαρμογή των οποίων θα καθιστούσε το ευρώ βιώσιμο και συμβατό με τα συμφέροντα των πολλών, αρνούμενοι να υιοθετήσουμε ως στόχο μας την κατάργηση του ευρώ.
Προβλέπουμε ότι Βερολίνο-Φρανκφούρτη-Βρυξέλλες θα απαντήσουν σε αυτές τις προτάσεις εχθρικά και με την απειλή της έξωσης από την ευρωζώνη, με αποτέλεσμα το τέλος του ευρώ.
Παραμένουμε ανυποχώρητοι στις προτάσεις μας για εξορθολογισμό του ευρώ, αψηφούμε την απειλή έξωσης από την ευρωζώνη (απορρίπτοντας νέες ανθρωποθυσίες υπέρ ενός -έτσι κι αλλιώς- καταρρέοντος ευρώ) και ετοιμαζόμαστε να διαχειριστούμε ορθολογικά την αποδόμηση του κοινού νομίσματος που φέρνουν οι πολιτικές Βερολίνου-Φρανκφούρτης-Βρυξελλών.
Με λόγια απλά και ξεκάθαρα: Κοιτάζουμε τις διάφορες τρόικες στα μάτια και τους λέμε:

"Το ευρώ καταρρέει λόγω των πολιτικών σας. Εμείς προτείνουμε τη λύση. Το αν η λύση είναι συμβατή με τη διατήρηση του ευρώ, θα εξαρτηθεί από το εάν θα κάνετε πίσω και θα αποδεχθείτε τα αυτονόητα που σας προτείνουμε."

*Βίντεο του μεταξύ μας διαλόγου για το ευρώ διατίθεται στο youtube.

Ολόκληρη η επιχειρηματολογία παρουσιάζεται στα βιβλία:
► Γ. Βαρουφάκης, And the Weak Suffer What They Must? - Europe, America and the Threat to Global Stability, Penguin Απρίλιος 2016 (ελληνική έκδοση από τις Εκδόσεις Πατάκη, με τίτλο Η Αρπαγή της Ευρώπης Redux – Οι ρίζες της καταστροφικής διαχείρισης μιας αναπόφευκτης κρίσης)
► Τζόζεφ Στίγκλιτς, The Euro and Its Threat to the Future of Europe (Το ευρώ ως απειλή για το μέλλον της Ευρώπης), Allen Lane

www.efsyn.gr

Πώς επιμερίζεται η υπερχρέωση της χώρας σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ;

Μανόλης Γ. Δρεττάκης*

 

Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας της υπόθεσης του πρώην επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, ερίζουν ως προς το ποιος ευθύνεται για τη διόγκωση του δημόσιου ελλείμματος του 2009, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι τους 9 πρώτους μήνες του 2009 στην κυβέρνηση ήταν η Ν.Δ. και τους 3 τελευταίους το ΠΑΣΟΚ και με τις αποφάσεις τους μήνες αυτούς συνέβαλαν στην αύξησή του.

Είναι, επίσης, γεγονός ότι στο έλλειμμα αυτό προστέθηκαν ελλείμματα τα οποία δεν έμπαιναν στο δημόσιο έλλειμμα τα προηγούμενα έτη. Για το ποιος είναι υπεύθυνος για τη διόγκωση του ελλείμματος θα αποφασίσει (ξανά) η Δικαιοσύνη.

Οι σημερινές, όμως, ηγεσίες τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑΣΟΚ θέλουν να ξεχάσουν ότι τα κόμματά τους είχαν εναλλάξ κυβερνήσει τη χώρα την 35ετία 1974-2009 και, κατά συνέπεια, είναι αποκλειστικά υπόλογα στον ελληνικό λαό για την υπερχρέωσή της, δηλαδή την εκτίναξη του δημόσιου χρέους στο δυσθεώρητο ύψος των 301 δισ. ευρώ το 2009.

Πώς, όμως, επιμερίζονται οι ευθύνες στα δύο κόμματα γι’ αυτό το δημόσιο χρέος; Στο άρθρο αυτό γίνεται προσπάθεια να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα. Πρώτα, όμως, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι:

■ Οπως δείξαμε σε ένα άρθρο μας στην «Ελευθεροτυπία» της 30.12.2010, είναι μύθος ότι η χούντα δεν άφησε δημόσιο χρέος. Το χρέος αυτό το 1966 ανερχόταν σε 32 δισ. δρχ. και το 1974 εκτινάχτηκε στα 112.

■ Στοιχεία για το δημόσιο χρέος σε ευρώ σε τρέχουσες τιμές υπάρχουν μόνον από το 1995 και μετά. Τα έτη 1974-1994 υπάρχουν στοιχεία μόνο σε δραχμές σε τρέχουσες τιμές.

■ Για να γίνουν συγκρίσεις τα στοιχεία σε τρέχουσες τιμές πρέπει να μετατραπούν σε σταθερές τιμές.

Δημόσιο χρέος σε εκατ. € σε σταθερές τιμές του 2009 τα έτη 1974, 1981, 1989, 1993, 2004 και 2009

Προκειμένου να καταλήξουμε σε συγκρίσιμα στοιχεία μετατρέψαμε τα ποσά του δημόσιου χρέους των ετών 1974, 1981, 1989 και 1993 σε δισ. δρχ. από τρέχουσες τιμές σε σταθερές τιμές του 2009 χρησιμοποιώντας τον εθνικό δείκτη τιμών καταναλωτή και στη συνέχεια σε εκατ. ευρώ χρησιμοποιώντας την ισοτιμία 340,75 δρχ.=1 ευρώ. Μετατρέψαμε επίσης τα ποσά του δημόσιου χρέους των ετών 2004 και 2009 σε εκατ. ευρώ από τρέχουσες τιμές σε σταθερές τιμές του 2009 χρησιμοποιώντας τον ίδιο δείκτη (τα 6 έτη είναι έτη αλλαγής «φρουράς» Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας). Τα στοιχεία του δημόσιου χρέους σε εκατ. ευρώ σε σταθερές τιμές του 2009 για τα 6 έτη δίνονται στην 1η στήλη του πρώτου μέρους του πίνακα, στη 2η στήλη του μέρους αυτού δίνονται οι αυξήσεις του δημόσιου χρέους την περίοδο που μεσολαβεί από το ένα έτος στο άλλο.

Στην 1η στήλη του δεύτερου μέρους του πίνακα δίνονται τα συνολικά ποσά του δημόσιου χρέους σε εκατ. ευρώ σε σταθερές τιμές για τα οποία την ευθύνη έχουν τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα: η Ν.Δ. τις περιόδους 1974-81, 1989-93 και 2004-2009 (1η γραμμή) και το ΠΑΣΟΚ τις περιόδους 1981-1989 και 1993-2004 (2η γραμμή).

Στην 3η γραμμή δίνεται η συνολική αύξηση του δημόσιου χρέους την 35ετία 1974-2009. Στη 2η στήλη του μέρους αυτού δίνεται η ποσοστιαία συμμετοχή του κάθε κόμματος στη συνολική αύξηση του δημόσιου χρέους.

Από τη 2η στήλη του δεύτερου μέρους του πίνακα φαίνεται ότι η Ν.Δ. έχει ελαφρά μεγαλύτερο ποσοστό (κατά 3%) ευθύνης από το ΠΑΣΟΚ για την αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 286.330 εκατ. ευρώ την 35ετία 1974-2009. Η διαφορά αυτή είναι μεγαλύτερη όταν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η μεν Ν.Δ. κυβέρνησε τη χώρα επί 16 έτη, το δε ΠΑΣΟΚ επί 19. Η μέση, επομένως, ετήσια αύξηση του δημόσιου χρέους για την οποία την ευθύνη φέρει η Ν.Δ. είναι 9.223 εκατ. ευρώ, ενώ εκείνη για την οποία είναι υπεύθυνο το ΠΑΣΟΚ 7.303 εκατ. ευρώ (και τα δύο ποσά σε σταθερές τιμές του 2009).

Παρά το διαβόητο PSI, δηλαδή το «κούρεμα» των ομολόγων του Δημοσίου που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους τα ασφαλιστικά ταμεία και οι τράπεζες (εξαιτίας του οποίου βρίσκονται σε δεινή κατάσταση σήμερα), οι μονοκομματικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. την περίοδο 2009-2012 και η συγκυβέρνησή τους την περίοδο 2012-2014, αντί να μειώσουν, αύξησαν το δημόσιο χρέος από 301.062 το 2009 σε 319.718 εκατ. ευρώ το 2014.

Πότε επιτέλους η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ –αντί να ερίζουν για το τι έγινε το 2009– θα δώσουν λόγο στον λαό για την υπερδιόγκωση του δημόσιου χρέους την 35ετία 1974-2009 και, λόγω του χρέους αυτού, την υποταγή της χώρας στους δανειστές της μέσω των μνημονίων την 5ετία 2010-2014 με αποτέλεσμα την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που προκάλεσε η εφαρμογή των μέτρων που περιλαμβάνονται σ’ αυτά;

* Πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

www.efsyn.gr

Η μεγάλη παγίδα των αρνητικών επιτοκίων...

Τον κώδωνα του κινδύνου κρούει η Standard & Poor’s Global, προειδοποιώντας για τις επιπτώσεις από τα αρνητικά επιτόκια διεθνώς, δεδομένου ότι το...

25% του παγκόσμιου ΑΕΠ επηρεάζεται από αυτήν την πολιτική των κεντρικών τραπεζών.

Επιπλέον, σε σχετική του έκθεση ο διεθνής οίκος αξιολόγησης προειδοποιεί ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός φαύλου κύκλου με τα αρνητικά επιτόκια να ευνοούν την ανεύθυνη και υπερβολική ανάληψη επενδυτικού κινδύνου, να οδηγούν σε χρεοκοπίες και σε επιπρόσθετα μέτρα από τις κεντρικές τράπεζες.

Στην Ευρωζώνη, ειδικότερα, η εν λόγω πολιτική της ΕΚΤ έχει θετικό αντίκτυπο, εφόσον ενισχύει τον τραπεζικό δανεισμό και οδηγεί σε πτώση της αξίας του ευρώ, ενώ αντιθέτως στην Ιαπωνία ελάχιστες αποδείξεις επιτυχίας υπάρχουν. Το δε ιαπωνικό νόμισμα ενδυναμώνεται. Κατά τον διευθύνοντα σύμβουλο της S&P Global, Ρόμπερτ Παλόμπι, «ο δυσμενής αντίκτυπος θα αμβλυνόταν, εάν με τα αρνητικά επιτόκια ενισχυόταν το ΑΕΠ, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά στηρίζονταν στην αποπληρωμή των χρεών τους και μειώνονταν οι αποπληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία».

Στη Γερμανία διεξάγεται, πάντως, ζωηρή δημόσια συζήτηση για το πώς θα αντιμετωπίσουν οι τράπεζες το άχθος των αρνητικών επιτοκίων. Συγκεκριμένα, πριν από σχεδόν δύο χρόνια, μια μικρή τράπεζα στη Θουριγγία, η Skatbank, αιφνιδίασε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όταν ανακοίνωσε χρεώσεις αντί για τόκους σε μεγάλες καταθέσεις από ιδιώτες πελάτες της, σύμφωνα με δημοσίευμα στους Financial Times. Εκτοτε το παράδειγμά της βρήκε μιμητές. Από φέτος τον Σεπτέμβριο και η τράπεζα Raiffeisen Gmund am Tegernsee θα χρεώνει ένα 0,4% σε καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προβλέπει ένα 0,4% στις καταθέσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών, τις οποίες τοποθετούν στις αντίστοιχες κεντρικές τους τράπεζες. Στη Γερμανία διερωτώνται εάν μπορούν να εφαρμόσουν το ίδιο μέτρο.

Βέβαια, η πολιτική αρνητικών επιτοκίων ισχύει για όλες τις τράπεζες της Ευρωζώνης. Οι γερμανικές, εντούτοις, πλήττονται περισσότερο, επειδή πολλές αδυνατούν να μετατρέψουν τα «παρκαρισμένα» κεφάλαια σε δάνεια. Αναλυτές της Deutsche Bank υπολογίζουν ότι η χρέωση της ΕΚΤ θα βαρύνει φέτος τα πιστωτικά ιδρύματα της Γερμανίας με κόστος 787 εκατ. ευρώ, το υψηλότερο στην Ευρωζώνη. Εξ ου και ορισμένα το μετακυλίουν σε εταιρικούς και θεσμικούς τους πελάτες, αλλά όχι σε πελάτες λιανικής τραπεζικής. Οι λόγοι είναι δύο. Πρώτον, ο φόβος του στίγματος μία τράπεζα να είναι από τις πρώτες, η οποία «τιμωρεί» τους καταθέτες, ειδικά σε μια χώρα που επιβραβεύει την αποταμίευση. Δεύτερον, ο φόβος ότι οι καταθέτες θα αποσύρουν μαζικά τα χρήματά τους από τα πιστωτικά ιδρύματα. Ορισμένοι, όπως ο επικεφαλής της ένωσης γερμανικών τραπεζών, Μίκαελ Κέμερ, θεωρούν ότι η κίνηση της Raiffeisen Gmund am Tegernsee δεν σημαίνει πως όλοι οι ιδιώτες πελάτες στη χώρα θα πληρώνουν να διατηρούν καταθέσεις στην τράπεζα, ενώ άλλοι διαφωνούν, όπως αναφέρουν οι FT. «Aνέκαθεν το ερώτημα ήταν ποιος θα κινηθεί πρώτος και σήμερα αναμένω και άλλους να πράξουν το ίδιο», παρατηρεί, τέλος, ο πανεπιστημιακός στη Σχολή Χρηματοπιστωτικών και Διοίκησης της Φρανκφούρτης, Μάρτιν Χέλμιχ. «Λαμβάνοντας υπόψη τις πιέσεις στα έσοδά τους, είναι φυσικό να κινηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση οι τράπεζες»...

www.kathimerini.gr

Εν αιθρία

του Περικλή Κοροβέση

Τον Αύγουστο του 1970 βρέθηκα στη Στοκχόλμη για να παρουσιάσω το πρώτο μου βιβλίο.  

Η οργάνωση της εκδήλωσης ήταν εκ των ενόντων, και αυτό σήμαινε πως δεν υπήρχαν λεφτά για ξενοδοχείο.  

Ομως έπρεπε να βρεθεί κάποιο κατάλυμα. Και ο μόνος χώρος δωρεάν διαμονής που βρέθηκε ήταν σε μια κατάληψη.  

Ρώτησα τον φίλο μου που έμενε εκεί κατά πόσο σίγουρη ήταν αυτή η κατάληψη, γιατί τα χαρτιά μου δεν ήταν αυτά που θα έπρεπε και στην Ελλάδα η χούντα ανθούσε.  

Και η απάντησή του με άφησε ενεό: «Είναι μια νόμιμη κατάληψη στο πλαίσιο της στεγαστικής πολιτικής του δήμου. Οπου υπάρχει ακατοίκητο σπίτι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, θεωρείται πως ο ιδιοκτήτης δεν το χρειάζεται πια. Και η κατοικία είναι πάνω απ’ όλα ανθρώπινο δικαίωμα. Το ίδιο ισχύει και για τα χωράφια. Αν δεν τα καλλιεργείς τα παίρνει ο γείτονας ή ο παραγείτονας. Η γη δεν είναι εμπόρευμα. Εχει αξία χρήσης και παράγει πλούτο».  

Περίμενα η κατάληψη να ήταν κανένα ερείπιο. Ηταν μια μεγάλη βίλα με μεγάλο κήπο και μια πισίνα άδεια.  

Εμεναν καμιά δεκαριά άτομα και ένα ζευγάρι με ένα μωρό. Οι περισσότεροι φοιτητές. Ολα πεντακάθαρα και σε άψογη τάξη.  

Η ατμόσφαιρα εγκάρδια και όλοι τους είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα.  

Λειτουργούσαν σαν κοινότητα και οι δουλειές ήταν μοιρασμένες. Φυσικά δεν έλειψε και η γενική συνέλευση και κλήθηκα να πάρω μέρος και εγώ.  

Οποιος έμενε στο σπίτι, έστω και λίγο καιρό, αποκτούσε τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους.  

Η κουβέντα ήταν γύρω από την οικολογική οργάνωση του σπιτιού.  

Και στο τέλος υπήρχε μια γενική οδηγία να μην πετάμε μπουκάλες και εφημερίδες στα σκουπίδια, γιατί είναι πρώτες ύλες που ανακυκλώνονται.  

Επίσης να κοιτάμε πάντα τα προϊόντα που αγοράζονται να είναι οικολογικά και όχι από χώρες που έχουν δικτατορία.  

Ολα αυτά τα παραπτώματα τα είχα κάνει εγώ, γιατί η πολιτικοποίηση δεν μου είχε δώσει καμιά οικολογική συνείδηση.  

Ας είναι καλά αυτά τα παιδιά. Από εδώ μυήθηκα στην οικολογία.  

Αλλά φυσικά, εκείνα τα χρόνια, δεν μπόρεσα να πείσω κανέναν. Απλά, μου βγήκε το κουσούρι πως πήγα στη Σουηδία, βρήκα μια γκόμενα και έγινα φυσιολάτρης.  

Κατά κάποιο τρόπο, αποστάτησα από τον επαναστατικό μαρξισμό-λενινισμό και πέρασα στους μικροαστούς.  

Σήμερα η Σουηδία ανακυκλώνει το 99% των απορριμμάτων της.  

Ηδη από την πηγή γίνεται διαχωρισμός. Ακόμα και τα αποφάγια ανακυκλώνονται.  

Στην Ελλάδα το οικολογικό κίνημα δεν ευτύχησε. Οι λίγοι άνθρωποι που βρέθηκαν να έχουν γνώση του προβλήματος δεν βρήκαν μεγάλη απήχηση στην κοινωνία.  

Εν τούτοις ένα φωτάκι άναψαν. Ευθύνες βέβαια έχουν και τα κόμματα της Αριστεράς.  

Ποτέ δεν πήραν την οικολογία στα σοβαρά. Ο προσανατολισμός τους ήταν πάντα προς την εξουσία, την όποια εξουσία, και όχι στο χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας.  

Μια οικολογική κοινωνία εκ φύσεως είναι αντιεξουσιαστική γιατί λειτουργεί για την ευημερία των ανθρώπων.  

Και όπου τα οικολογικά κόμματα ή κινήματα γινήκαν εξουσιαστικά, στράφηκαν ενάντια στην οικολογία και έπεσαν σε ανυποληψία.  

Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι οικολογικός παράδεισος. Και γι’ αυτό δεν θα χρειαζόταν να ξανανακαλύψουμε την Αμερική.  

Ετσι καλλιεργούσαν οι παππούδες μας έχοντας συσσωρεύσει σοφία αιώνων. Με τις σύγχρονες γνώσεις που έχουμε αυτή η εμπειρία θα μπορούσε να αποδώσει περισσότερο.  

Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται μια πολιτική βούληση που να εμπνεύσει και να ενισχύσει τους ανθρώπους που θα πάρουν τέτοιες πρωτοβουλίες.  

Εχω συναντήσει ανθρώπους που έκαναν τέτοιες αξιέπαινες πράξεις και αντιμετώπισαν ανυπέρβλητες δυσκολίες.  

Είναι σαν να βρίσκονται υπό διωγμό. Αλλά επιμένουν. Και αυτό μάς δίνει ελπίδα.  

Οπως υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που γίνονται σε όλη τη χώρα και τα αγνοούμε ελλείψει συντονισμού και δικτύων.  

Να δώσω ένα παράδειγμα. Υπάρχει η Οικολογική Κίνηση Πάτρας (ΟΙΚΙΠΑ) που εκδίδει μια εφημερίδα που λέγεται «Εν αιθρία».  

Η έκδοση είναι περιοδική και έχει είκοσι έξι χρόνια ζωής. Η ίδια η Κίνηση φέτος κλείνει τα τριάντα της χρόνια.  

Εκτός λάθους, δεν νομίζω πως έχουμε αντίστοιχο φαινόμενο στην Ελλάδα.  

Η εφημερίδα δίνει πολύτιμες πληροφορίες για το περιβάλλον από όλο τον κόσμο και παράλληλα ασχολείται δραστήρια με τα τοπικά προβλήματα που έχουν σχέση με το περιβάλλον.  

Οι Πατρινοί φίλοι μου μού λένε πως η ΟΙΚΙΠΑ είναι ζωντανό κύτταρο της πόλης και έχει σημαντικό έργο.  

Τέτοια πράγματα μας χρειάζονται σε κάθε πόλη. Να τους ευχηθούμε τα καλύτερα.  

www.iskra.gr

Ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου σε διάφορα μέρη της Ελλάδας

 

Ο Δεκαπενταύγουστος, «το Πάσχα του καλοκαιριού», είναι η ημέρα-ύμνος στην Παναγία, τη μητέρα όλων των Χριστιανών. Προσευχές, δεήσεις, ικεσίες των πιστών, ακούγονται από τις πιο μεγαλοπρεπείς μητροπόλεις μέχρι τα πιο απομακρυσμένα ξωκλήσια και μοναστήρια, ενώ τα περίπου 500 «Θεοτοκωνύμια», οι ονομασίες και χαρακτηρισμοί που τις απέδωσε ο λαός, δηλώνουν τη λατρεία στο Θείο πρόσωπο της. Αλλού Μεγαλόχαρη και Θαλασσοκρατούσα κι αλλού Γλυκοφιλούσα και βρεφοκρατούσα, η Παναγία βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό των πιστών δίνοντάς τους δύναμη κι ελπίδα.
Το μεγαλύτερο προσκύνημα κάθε χρόνο γίνεται στην Τήνο με τους πιστούς γονυπετείς να φτάνουν στο ναό της Ευαγγελίστριας για να εκπληρώσουν το τάμα τους στην εικόνα της Παναγίας. Ο Ιερός Ναός Ευαγγελιστρίας χτίστηκε στο σημείο όπου βρέθηκε η Εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Η εικόνα θεωρείται από τους πιστούς θαυματουργή γι' αυτό και χιλιάδες πιστών κάθε χρόνο ανηφορίζουν με θρησκευτική ευλάβεια προς το Ναό. Μάλιστα, η εύρεση της Αγίας Εικόνας το 1823 θεωρήθηκε θεϊκός οιωνός για το δίκαιο και την επιτυχία της επανάστασης ενάντια στον τουρκικό ζυγό, ενώ η ανέγερση του μεγαλοπρεπούς ναού αποτελεί το πρώτο μεγάλο αρχιτεκτονικό έργο του νεοσυσταθέντος ελληνικού κράτους.

Και η κοσμοπολίτικη Πάρος αλλάζει πρόσωπο ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, με πρωταγωνιστή μια από τις εντυπωσιακότερες εκκλησίες του Αιγαίου, τον παλαιοχριστιανικό ναό της Εκατονταπυλιανής στο λιμάνι της Παροικιάς. Στην πρωτεύουσα του νησιού γίνεται η περιφορά του Επιταφίου της Παναγίας και κατόπιν ακολουθεί το γλέντι στον παραλιακό δρόμο της Παροικιάς με μουσικούς και χορευτικά συγκροτήματα, ενώ τα ψαροκάικα βγαίνουν στον κόλπο της Παροικιάς και «φωτίζουν» τον ουρανό με θεαματικά πυροτεχνήματα. Την ίδια ώρα και στο λιμανάκι της Νάουσας, δεκάδες καΐκια με αναμμένες δάδες προσεγγίζουν την προβλήτα και δίνουν το σύνθημα για να αρχίσει η γιορτή.
Για άλλη μια χρονιά πιστοί από την βόρεια Ελλάδα κατακλύζουν την Παναγία Σουμελά στις πλαγιές του Βερμίου, κοντά στο χωριό Καστανιά, για την πανηγυρική γιορτή του Δεκαπενταύγουστου. Η εκκλησία κτίστηκε το 1951 από τους πρόσφυγες του Πόντου, στη μνήμη της ιστορικής ομώνυμης μονής, τα ερείπια της οποίας βρίσκονται στο όρος Μελά, κοντά στην Τραπεζούντα του Πόντου. Εδώ φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, ο Τίμιος Σταυρός και το Ευαγγέλιο. Χιλιάδες ευλαβείς προσκυνητές, καθώς και εκπρόσωποι Ομοσπονδιών και Ποντιακών Σωματείων από την Ελλάδα και το εξωτερικό ζούνε ανεπανάληπτες στιγμές θρησκευτικής κατάνυξης. Μετά τον εσπερινό της παραμονής στις 14 Αυγούστου γίνεται η λιτάνευση της Αγίας Εικόνας και στη συνέχεια ακολουθούν καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με ποντιακά συγκροτήματα, ενώ το πρωί της Παναγίας, 15 Αυγούστου, τελείται επίσημη δοξαστική λειτουργία στον ιερό ναό της Παναγίας, ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ακολουθούν παραδοσιακοί χοροί με τοπικά παραδοσιακά συγκροτήματα.
Καβαλάρηδες κάνουν παρέλασή στους κεντρικούς δρόμους της Σιάτιστας. Ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο, οι παρέες καβαλάρηδων συγκεντρώνονται στην πλατεία της Γεράνειας και με τη συνοδεία παραδοσιακής μουσικής (χάλκινα) με τα στολισμένα άλογα διασχίζουν τη γραφική κωμόπολη, και πηγαίνουν στο μοναστήρι της Παναγίας στο Μικρόκαστρο, ακολουθώντας το παλιό λιθόστρωτο μονοπάτι. Εκεί προσκυνούν την εικόνα της Παναγίας και με το πέρας της λειτουργίας επιστρέφουν καβάλα στην Σιάτιστα. Το έθιμο έχει τις ρίζες του στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Τότε η ημέρα της Παναγίας, 15 Αυγούστου, έδινε τη δυνατότητα στους σκλαβωμένους να ζήσουν μια μέρα ελευθερίας, καθώς άγραφο προνόμιο φαίνεται είχε δοθεί από τους Τούρκους. Από όλη τη Δυτική Μακεδονία προσέρχονταν προσκυνητές καβάλα στα άλογα να τιμήσουν τη Θεοτόκο, και να πάρουν από αυτή ευλογία και δύναμη.
Το δικό της μοναδικό χρώμα στον εορτασμό του Δεκαπενταύγουστου δίνει και η Κάρπαθος με κορυφαία στιγμή το χορό που γίνεται στην Όλυμπο, στην κεντρική εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Πλατύ (πλατεία του οικισμού). Πρόκειται για ένα ναό του 17ου αιώνα, βυζαντινού ρυθμού, με τοιχογραφίες από την εποχή της Τουρκοκρατίας και με ξυλόγλυπτο τέμπλο εξαιρετικής τέχνης. Στο προαύλιο της εκκλησίας οργανοπαίκτες παίζουν τον Κάτω Χορό. Ο χορός αργός και πάντα με σταθερό βήμα και κατανυκτική διάθεση, διαρκεί ώρες. Αρχικά, οι άντρες καθισμένοι στο τραπέζι και με ένα κομμάτι βασιλικό στο πέτο, τραγουδούν και πίνουν, με τη συνοδεία λαούτου, λύρας και τσαμπούνας. Στη συνέχεια, ξεκινά ο χορός, στον οποίο μπαίνουν, σιγά σιγά, και οι γυναίκες ντυμένες με τις παραδοσιακές γιορτινές τους φορεσιές.
Τα «φιδάκια της Παναγιάς» στην Κεφαλονιά είναι κάθε Δεκαπενταύγουστο πόλος έλξης, καθώς χιλιάδες κόσμου συγκεντρώνεται στο ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου στα χωριά Mαρκόπουλο και Αργίνια στη νότια Κεφαλονιά. Η παράδοση θέλει τα φιδάκια να φέρνουν καλή τύχη στο νησί και αν δεν εμφανιστούν, ο οιωνός είναι κακός, όπως έγινε, για παράδειγμα, την χρονιά των καταστρεπτικών σεισμών, το 1953. Μάλιστα, θεωρείται ότι όσα περισσότερα φιδάκια συλλέγονται και μεταφέρονται στο ναό τόσο καλύτερα είναι για την χρονιά αυτή.
Στην γραφική κωμόπολη της Αγιάσου στη Λέσβο ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου γίνεται με μοναδικό τρόπο. Με επίκεντρο την ξακουστή εκκλησία της Παναγίας της Αγιάσου, οι πιστοί, επισκέπτες και ντόπιοι, απολαμβάνουν ένα από τα ωραιότερα πανηγύρια του ανατολικού Αιγαίου. Η ομώνυμη εικόνα είναι έργο του ευαγγελιστή Λουκά, πλασμένη με κερί και μαστίχα. Πολλοί από τους προσκυνητές, με αφετηρία την πόλη της Μυτιλήνης, περπατούν 25 χιλιόμετρα για να φθάσουν στον αυλόγυρο της εκκλησίας, όπου και διανυκτερεύουν. Την ημέρα της γιορτής της Παναγίας, ύστερα από τη καθιερωμένη λειτουργία, γίνεται η περιφορά της εικόνας γύρω από το ναό, ενώ οι εορταστικές εκδηλώσεις φθάνουν στο αποκορύφωμά τους με τις μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις στην πλατεία του χωριού.
Στο νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το ιστορικό μοναστήρι, οι μοναχοί του τηρούν το έθιμο του επιταφίου της Παναγίας, ένα έθιμο με βυζαντινές καταβολές. Ο χρυσοποίκιλτος επιτάφιος της Παναγίας περιφέρεται στα σοκάκια του νησιού σε μεγαλοπρεπή πομπή, ενώ οι καμπάνες του μοναστηριού και των άλλων εκκλησιών ηχούν ασταμάτητα. Οι ψαράδες κάθε Δεκαπενταύγουστο βγάζουν τα καΐκια τους στη θάλασσα και με τη συνοδεία της εικόνας από την περιοχή "Κονσολάτο" του λιμένα Σκάλας Πάτμου κατευθύνονται στον όρμο της Παναγίας του Γερανού. Η ευχή των σταφυλιών είναι στο πέρας του Εσπερινού και ακολουθεί το κέρασμα παραδοσιακών προϊόντων.
Όχι μια, αλλά με δυο τελετουργίες γιορτάζουν στη Νίσυρο κάθε Δεκαπενταύγουστο. Η μια γίνεται στην Παναγιά Σπηλιανή κι είναι η επίσημη εκκλησιαστική από τους ιερείς, οι οποίοι λιτανεύουν την εικόνα της Παναγίας έως το χωριό, για να ευλογήσει το πανηγύρι, ενώ η δεύτερη είναι παραδοσιακή τελετουργία και γίνεται από τις μαυροντυμένες Eννιαμερίτισσες, όπως λέγονται οι γυναίκες που έχουν ταχθεί στη Θεοτόκο. Αυτό το έθιμο ξεκινά από τις 6 Αυγούστου, όπου οι γυναίκες αυτές, προσκυνούν στο χώρο του μοναστηριού της Παναγίας της Σπηλιανής, που βρίσκεται μέσα στο κάστρο των Iπποτών και καθαρίζουν τον χώρο και τα ιερά σκεύη. Ακολουθούν αυστηρή νηστεία, κάνουν 300 μετάνοιες κάθε εικοσιτετράωρο και ψάλλουν. Το Δεκαπενταύγουστο, κρατούν τους δίσκους με τα κόλλυβα και ανοίγουν το δρόμο για την ιερή εικόνα. Το γλέντι ξεκινά τη στιγμή που η εικόνα φτάνει στο χωριό, οι Εννιαμερίτισσες αποσύρονται και οι κάτοικοι ξεκινούν τους χορούς.
Η Παναγιά του Χάρου στους Λειψούς είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Στην εικόνα η Παναγία δεν κρατάει το Θείο Βρέφος, αλλά τον Εσταυρωμένο Χριστό, σε μια εικόνα μοναδική στην χριστιανική παράδοση. Η "Παναγία του Χάρου" γιορτάζει τις 23 Αυγούστου, δηλαδή στα εννιάμερα της Παναγίας. Σύμφωνα με το έθιμο, που τηρείται από το 1943, τοποθετούνται την άνοιξη κρινάκια γύρω από την εικόνα τα οποία στη συνέχεια ξεραίνονται και ανθίζουν ξανά, τον Αύγουστο.
Στην Κάσο και στο χωριό Παναγιά γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι του νησιού. Όλα τα πατροπαράδοτα έθιμα τηρούνται ευλαβικά και δεν είναι λίγοι οι ξενιτεμένοι Κασιώτες που επιλέγουν αυτή τη μέρα για να επισκεφθούν τον τόπο τους, να δοκιμάσουν ντολμαδάκια και πιλάφι και να ξεφαντώσουν με λύρες και λαούτα.
Στην Πορταΐτισσα της Αστυπάλαιας οργανώνεται ένα από τα πιο ιδιαίτερα πανηγύρια, όπου οι παρευρισκόμενοι οφείλουν να περάσουν από ορισμένες δοκιμασίες προτού γευτούν το συγκλονιστικό γεμιστό αρνάκι, που οι ντόπιοι ονομάζουν λαμπρινό.
Η εορτή της Παναγιάς στο νησί της Ψέριμου όπου δεσπόζει η εκκλησία της Παναγιάς της "Μελαχρινής", όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι λόγω του σκούρου χρώματος της ρωσικής τεχνοτροπίας εικόνας είναι ιδιαίτερη. Με πλοιάρια κάτοικοι από την Κάλυμνο, την Κω και τη Νίσυρο καταφθάνουν για να ζητήσουν τη χάρη της Παναγίας. Οι καμπάνες ηχούν πανηγυρικά τη στιγμή που γίνεται η περιφορά του επιταφίου της Θεοτόκου. Συγκινητικές ήταν οι στιγμές όταν κλήρος και λαός, ντόπιοι και τουρίστες, συμμετέχουν στη λιτανεία η οποία περνά από τους δρόμους και τα σοκάκια της νήσου ακόμα και από την αμμουδιά στην άκρη της θάλασσας.
Ξεχωριστή στη Ρόδο είναι η Παναγιά η Καλόπετρα που βρίσκεται στην κορυφή της κοιλάδας των Πεταλούδων και που φέρεται να κτίστηκε το 1782 από τον ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Αλέξανδρο Υψηλάντη. Κάτοικοι των γύρω χωριών επισκέπτονται την μονή όπου μετά τις εκκλησιαστικές εκδηλώσεις ακολουθεί παραδοσιακό γλέντι.
Στην Αχαΐα, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πανηγυρίζει η ιστορική μονή του Μεγάλου Σπηλαίου. Η μονή, η οποία κτίστηκε το 362 μ.Χ. βρίσκεται στο δρόμο που ενώνει την εθνική οδό Πατρών-Αθηνών με τα Καλάβρυτα και συγκεκριμένα στο άνοιγμα ενός μεγάλου φυσικού σπηλαίου της οροσειράς του Χελμού, επάνω από την απότομη χαράδρα του Βουραϊκού ποταμού. Κάθε χρόνο, πλήθος πιστών φθάνει στην μονή για να προσκυνήσει την ιερή εικόνα της Παναγίας της Μεγαλοσπηλαιώτισσας, που είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά. Στην Πάτρα, επίκεντρο του εορτασμού είναι η ιερά μονή της Παναγίας της Γηροκομίτισσας, η οποία ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα και είναι κτισμένη σε λόφο, κοντά στην πόλη. Κάθε χρόνο πλήθος πιστών συρρέει στο μοναστήρι από την παραμονή της εορτής για να ανάψουν ένα κερί, να προσευχηθούν ή να εκπληρώσουν το τάμα τους. Μάλιστα κάποιοι πιστοί φθάνουν με τα γόνατα μέχρι την εικόνα της Παναγίας. Αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου είναι η ιερά μονή Μακελλαριάς, που βρίσκεται κοντά στην κοινότητα κοντά Λαπαναγοί και σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από την πόλη των Καλαβρύτων. Η μονή κτίστηκε το 532 μ.Χ. πάνω σε ένα γυμνό και απότομο βράχο. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια κάτοικοι από την γειτονική κοινότητα Μάνεσι πηγαίνουν με τα πόδια στο μοναστήρι για να προσκυνήσουν, ακολουθώντας μία διαδρομή μέσα από το δάσος της Κάνισκας ή το μονοπάτι κατά μήκος του ποταμού Σελινούντα, διάρκειας περίπου τεσσάρων ωρών.
Στην Αιτωλοακαρνανία, στη Σφήνα Αγρινίου, ή Κυψέλη όπως είναι το σημερινό όνομα της κοινότητας, κάτοικοι και επισκέπτες τιμούν την εορτή της Παναγίας Σουμελά και ακολουθεί γλέντι ποντιακό. Ειδικότερα, πριν από περίπου επτά χρόνια, έφθασε στην κοινότητα ακριβές αντίγραφο της ιερής εικόνας της Παναγίας Σουμελά, όπου την υποδέχθηκε πλήθος πιστών. Από τότε κάθε Δεκαπενταύγουστο τιμάται η Παναγία Σουμελά με πανηγυρικό εσπερινό την παραμονή και θεία λειτουργία ανήμερα της εορτής. Μετά την θεία λειτουργία ακολουθεί η περιφορά της εικόνας από ζιπκοφόρους νέους της κοινότητας. Το ίδιο βράδυ πραγματοποιείται εορταστική εκδήλωση, ένα «πανοΰρ» όπως λέγεται στα ποντιακά, στο οποίο συμμετέχει πλήθος κόσμου που επισκέπτεται την περιοχή. Όσον αφορά στην ιστορία της περιοχής, πόντιοι πρόσφυγες από τις περιοχές Τιβάν και Κοτύλια Κερασούντος, έφθασαν στη Σφήνα ή Κυψέλη το 1923. Αρχικά δημιούργησαν μια προσωρινή εγκατάσταση κοντά στην σημερινή κοινότητα και στην συνέχεια ανέγειραν την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Το 1929 το κράτος παραχώρησε στους πρόσφυγες κατοικίες και τμήματα γης, για να ξεκινήσουν και πάλι την ζωή τους. Ταυτόχρονα, δημιούργησαν μία νέα κοινότητα με την ονομασία Σφήνα, η οποία το 1986, μετονομάστηκε σε Κυψέλη.
Στην Ηλεία πλήθος πιστών τιμούν την εορτή του Δεκαπενταύγουστου σε μοναστήρια που είναι αφιερωμένα στην Παναγία. Συγκεκριμένα, ένα από τα πιο σημαντικά μοναστήρια της Ηλείας, είναι η ιερά μονή Κοίμησης της Θεοτόκου στην Λαμπεία, η οποία χρονολογείται από τον 18ο αιώνα, ενώ το μοναστήρι της Παναγίας στη Σκαφιδιά, χρονολογείται από τον 10ο αιώνα. Η ιερά μονή Καθολικής στη Γαστούνη ανεγέρθηκε το 920 μ.Χ. προς τιμή της Παναγίας και θεωρείται σημαντικό βυζαντινό μνημείο, που προσελκύει πολλούς πιστούς κάθε χρόνο. Η ιερά μονή της Κρεμαστής, η οποία είναι κτισμένη πάνω σε βράχο, χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, ενώ σημαντικής ιστορικής αξίας είναι και η ιερά μονή της Παναγίας στη Φραγκαβίλα Αμαλιάδας.
Στην αρχόντισσα των Σποράδων, την Σκιάθο, και φέτος ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου, θα γίνει παραδοσιακά και με μεγάλες τιμές, προς τιμήν της Παναγίας, στην Μονή της Ευαγγελίστριας. Οι χιλιάδες επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την περιφορά του Επιταφίου της Θεοτόκου, που ονομάζεται και "Πάσχα του καλοκαιριού" και είναι ένα έθιμο που συναντάμε σε ελάχιστα μέρη της Ελλάδας. Το πρωί της 14ης Αυγούστου, οι γυναίκες στολίζουν τον επιτάφιο με λουλούδια και η τελετή αρχίζει το βράδυ της ίδιας ημέρας στο μοναστήρι της Ευαγγελίστριας. Κατά την περιφορά του ιερού επιταφίου και σε όλη την παλιά ανηφορική διαδρομή ως το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής και μέχρι την επιστροφή στο μοναστήρι, οι πιστοί ακολουθούν και ψέλνουν μαζί με τον ιερέα. Ο ηγούμενος της Ευαγγελίστριας, πατέρας Ιωσήφ, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, δήλωσε ότι το έθιμο της περιφοράς του Επιταφίου της Μεγαλόχαρης, καθιερώθηκε το 1809, χρονιά που ιδρύθηκε η Μονή από τους Αγιορείτες μοναχούς. Το Μοναστήρι της Παναγίας της Ευαγγελίστριας ή της Βαγγελίστρας σύμφωνα με τους ντόπιους, αποτελεί τόπο προσκυνήματος για χιλιάδες ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης, ενώ το Μουσείο της Μονής, όπου παρουσιάζεται η έκθεση, προσφέρει πολύτιμα στοιχεία της νεότερης ιστορίας. Η Μονή Ευαγγελίστριας βοήθησε τα προεπαναστατικά κινήματα, όσο και την επανάσταση του 1821. Στην Ευαγγελίστρια το 1807 σχεδιάστηκε, υφάνθηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε η πρώτη Ελληνική Σημαία με το λευκό Σταυρό στη μέση επί γαλανού φόντου. Στη Μονή, ο ιερομόναχος Νήφων όρκισε και τους οπλαρχηγούς Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μιαούλη, Παπαθύμιο Βλαχάβα, Γιάννη Σταθά, Νικοτσάρα, τον Σκιαθίτη διδάσκαλο τοu Γένους Επιφάνιο - Στέφανο Δημητριάδη και πολλούς άλλους, μετά από μεγάλη σύσκεψη που έκαναν στο Μοναστήρι της Ευαγγελιστρίας για να καταστρώσουν το σχέδιο δράσης τους.
Στο Καρπενήσι, η Παναγία η Προυσού και η Παναγία Τατάρνας, στη Θήβα η Μεγάλη Παναγιά και στον Ορχομενό η Παναγία η Σκριπού, οι Μονές Αγάθωνος και Δαμάστας στη Φθιώτιδα, η Παναγία της Βαρνάκοβας στη Φωκίδα, της Παναγίας της Φανερωμένης Αρτάκης, της Χιλιαδούς, της Ντινιούς στην Ιστιαία, και της Κοιμήσεως Θεοτόκου Μάτζαρη Οξυλίθου είναι ορισμένα από τα θρησκευτικά μνημεία αφιερωμένα στην Μεγαλόχαρη σε όλη τη Στερεά Ελλάδα. Την ίδια στιγμή το «Πάσχα του καλοκαιριού» είναι σημείο ορόσημο για το μεγαλύτερο μέρος των ορεινών χωριών στη Δυτική Φθιώτιδα, την Ευρυτανία και την ορεινή Φωκίδα αφού αυτή την περίοδο έχουν προσδιοριστεί χρονικά τα ανταμώματα των ξενιτεμένων στα πανηγύρια που οργανώνονται.
Αυτοί που θα βρεθούν στην Εύβοια το Δεκαπενταύγουστο θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τη Θεία Λειτουργία σε μια από τις γραφικές εκκλησίες που υπάρχουν και οι οποίες είναι αφιερωμένες στην Κοίμηση της Θεοτόκου, ενώ όσοι είναι λάτρεις της παράδοσης και των πανηγυριών έχουν εξίσου την ευκαιρία να βρεθούν σε ένα από τα καθιερωμένα πανηγύρια που γίνονται σε πολλά μέρη της Εύβοιας. Στην Κεντρική Εύβοια το γνωστότερο όλων είναι το πανηγύρι του Οξυλίθου, στο οποίο νέοι και νέες μαζεύονται την παραμονή της γιορτής της Παναγίας και φτιάχνουν το πατροπαράδοτο στιφάδο, ενώ την επομένη στήνεται γλέντι στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας, όπου επισκέπτες και κάτοικοι έχουν την ευκαιρία να γευτούν το στιφάδο και να γλεντήσουν. Στην Βόρεια Εύβοια η Παναγία της Λιχάδας είναι εξίσου γνωστή για το πανηγύρι της, ενώ λίγο πιο έξω από τη Χαλκίδα και πιο συγκεκριμένα στη παραλία Χιλιαδού τελείται η καθιερωμένη λειτουργία στο απόμερο αλλά πολύ όμορφο εκκλησάκι της Παναγίας. Στα Ψαχνά και στην Ιερά Μονή Γοργοϋπήκοου γίνεται παραδοσιακή λιτανεία του Επιταφίου της Παναγίας σύμφωνα με την τάξη του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ενώ στην εκκλησία της Παναγίας στο Βασιλικό τελείται κάθε χρόνο πανηγύρι στο δεύτερο δημοτικό σχολείο. Άλλα γνωστά πανηγύρια της Παναγίας στην Εύβοια είναι στο Γυμνό, στην Αγία Άννα, στα Φύλλα, της Παναγίας της Περιβλέπτου στα Πολιτικά, στη Στενή, στους Στρόπωνες, στον Πάλιουρα και σε πολλά άλλα ακόμα χωριά της Εύβοιας.
Στην Ευρυτανία η Παναγία η Προυσσιώτισα «η κυρά της Ρούμελης» όπως την λένε- η Παναγία της Τατάρνας αν και δεν εορτάζουν το Δεκαπεντάγουστο είναι δύο σημεία που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών και εκεί συρρέουν κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές. Στην Φθιώτιδα το Μοναστήρι του Αγάθωνα σε υψόμετρο 600 περίπου μέτρων 30 χιλιόμετρα δυτικά της Λαμίας στην περιοχή της Υπάτης είναι σημείο αναφοράς μιας και εορτάζει το Δεκαπεντάγουστο και δέχεται χιλιάδες επισκέπτες απ όλον τον κόσμο.
Πλήθος κόσμου και φέτος παραμονή του Δεκαπενταύγουστου αναμένεται να τιμήσει το θρησκευτικό έθιμο μεταφοράς της εικόνας της Παναγίας της οδηγήτριας από το Αχλαδοχώρι στην Οιχαλία μέσω της Κρήνης. Ο ιερέας του Αχλαδοχωρίου την συνοδεύει μέχρι την εκκλησιά της Κρήνης εκεί τοποθετείται στο Ιερό και οι πιστοί θα περάσουν να χαιρετίσουν την Παναγιά τους. Ακολουθεί πομπή στην Κρήνη και ο Ιερέας του χωριού παραδίδει την εικόνα συνοδεία πιστών στα σύνορα με την Οιχαλία στον Άγιο Αθανάσιο στον ιερέα της Οιχαλίας που περιμένει την Παναγιά έξω από το ναό. Μετά την δέηση η πομπή παίρνει τον δρόμο της για την Οιχαλία όπου όλο το χωριό την αναμένει με μεγάλο θρησκευτικό ενδιαφέρον. Εκεί μετά από σύντομη στάση οι πιστοί σχηματίζουν πομπή και συνοδεύοντας την εικόνα στην Εκκλησία του χωριού όπου εγκαθίσταται μέχρι την δεύτερη ημέρα του Πάσχα που θα ακολουθήσει την αντίστροφη διαδρομή. Σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα της Παναγίας βρέθηκε σε δύσβατο και δασώδες μέρος της περιοχής από 8 Κυνηγούς, οι οποίοι καταγόταν από τρία Χωριά: Tην Οιχαλία, το Αχλαδοχώρι και το Κουτσίκοβο. Έτσι αποφάσισαν κάθε χωριό να φιλοξενεί την εικόνα στην ενορία του για τέσσερις μήνες το χρόνο. Όταν το Κουτσίκοβο έπαψε να υφίσταται αποφασίστηκε τους 4 επιπλέον μήνες η εικόνα να παραμένει στην Οιχαλία. Κατά την περιφορά η εικόνα μεταφέρεται από τους κατοίκους του Αχλαδοχωρίου, της Κρήνης και της Οιχαλίας από ώμο σε ώμο αναπαριστώντας τους Κυνηγούς εκείνης της εποχής που μετέφεραν την εικόνα διαδοχικά ο ένας μετά τον άλλον μέχρι τον κάμπο.
Η Παναγιά Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην Κομοτηνή. Με κάθε μέσο σπεύδουν οι πιστοί την παραμονή της γιορτής των εννιάμερων της Παναγίας στην μονή Βαθυρρυάκος δεκαπέντε χιλιόμετρα έξω από την Κομοτηνή, στην παλιά εθνική οδό Κομοτηνής-Ξάνθης, για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα που στην επιφάνειά της απεικονίζεται η Παναγία Βρεφοκρατούσα ή κατ' άλλους Γλυκοφιλούσα και βρέθηκε σε σημείο που σήμερα βρίσκεται ο αμπελουργικός σταθμός, στο λεγόμενο «Κιρ Τσιφλίκ». Άνθρωποι κάθε ηλικίας από την Ροδόπη, την Ξάνθη και από πολλά μέρη της βόρειας Ελλάδας, ακόμα και κάποιοι μουσουλμάνοι, προσέρχονται από τις 21 έως τις 23 Αυγούστου κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν τη Χάρη της, μα πάνω από όλα εντύπωση προκαλεί η επιλογή τους να διανύσουν την απόσταση που χωρίζει την Κομοτηνή και τους γύρω οικισμούς μέχρι την Μονή με τα πόδια, εκπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο το τάμα τους. Η πεζοπορία ξεκινά τα ξημερώματα της 21ης, της 22ας ή της 23ης Αυγούστου και η απόσταση καλύπτεται συνήθως σε τρεις με τέσσερις ώρες, ώστε οι πιστοί να είναι στην ώρα τους για τη θεία λειτουργία στη Μονή. Το Μοναστήρι της Παναγίας Φανερωμένης, γνωστή στους ντόπιους ως «Φατήριακα» είναι ένα από τα λίγα μοναστήρια που συναντά κανείς στη Θράκη και αποτελεί τόπο συνάντησης των απανταχού Θρακών την ημέρα της γιορτής της, που αποτελεί τη μεγαλύτερη γιορτή της περιοχής και πραγματοποιείται στις 23 Αυγούστου. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία και τις παραδόσεις «η Ιερά Μονή Παναγίας Φανερωμένης Βαθυρρύακος» βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή Παναγία Βαθυρρύακος. Αυτό κατά τις γραπτές μαρτυρίες βυζαντινών ιστορικών και χρονογράφων ήταν το όνομα της ευρύτερης περιοχής. Παναγία ονομάζονταν όλο το πεδινό άνοιγμα όπου κατά την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπήρξαν και συνέβησαν πάρα πολλά πολεμικά γεγονότα. Το «Κιρ Τσιφλίκ» ήταν τμήμα της ευρύτερης περιοχής Βαθυρρύακος ή Φατήρ-γιακα. Εμφανίστηκε στον Οθωμανό τσιφλικά ιδιοκτήτη του συγκεκριμένου τσιφλικιού Αμέτ Εφέντη Μποσνάκογλου, ο οποίος επί τρεις νύχτες έβλεπε θεσπέσιο φωτεινό όραμα. Ανέσκαψε τη γη και βρήκε την εικόνα. Μάλιστα ο ίδιος αφιέρωσε τμήμα του τσιφλικιού εις την τοπική εκκλησία. Η εικόνα μεταφέρθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό της Κομοτηνής και στο σημείο που βρέθηκε, χτίστηκε αργότερα μικρό παρεκκλήσιο πιθανότατα κατά την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα μεταξύ 1910 και 1912 από τους ευεργέτες Σκουτέρη και Τελωνίδη. Η επιλογή να τοποθετηθεί η εικόνα στον Μητροπολιτικό Ναό έγινε με θαυμαστό τρόπο από την ίδια την Παναγία. Διεκδικούσαν πέντε χριστιανικά χωριά την εικόνα και τότε απεφασίσθηκε να τοποθετηθεί η εικόνα σε ζωήλατη άμαξα, η οποία σταμάτησε ως εκ θαύματος στον Μητροπολιτικό Ναό της Κομοτηνής όπου και ενθρονίστηκε η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Το 1930 ο μητροπολίτης Άνθιμος έκτισε μικρό ναΐσκο στο σημερινό χώρο της Ιεράς Μονής και το 1955 ο μητροπολίτης Μαρωνείας Τιμόθεος ανήγειρε Καθολικό Μονής μεγαλοπρεπέστερο, όπου μετέφερε και εγκατέστησε την Ιερά Εικόνα από τον Μητροπολιτικό Ναό στο νέο Θρονί της, όπως ονομάζεται, το Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης Βαθυρρύακος. Ο σημερινός ναός της Ιεράς Μονής είναι νεότερη ανακατασκευή εκείνου του Ιερού Ναού που κατασκεύασε ο Μητροπολίτης Τιμόθεος όπως και τα πέριξ κτίσματα. Όπως αναφέρει, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου της δημοτικής ενότητας Αιγείρου του δήμου Κομοτηνής, Άννα Πατρωνίδου, όπου ανήκει γεωγραφικά και διοικητικά σήμερα η Μονή Βαθυρρύακος, «οι άνδρες κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, στόλιζαν τα κάρα τους με ξύλα μουριάς και οι γυναίκες έντυναν την αψίδα που δημιουργούσαν στο κάρο τα ξύλα της μουριάς με το καλύτερο υφαντό, για να είναι προφυλαγμένοι από τον ήλιο. Μαζί με τα φαγητά που ετοιμάζονταν για μέρες στα σπίτια των χωριών, οι γυναίκες έπαιρναν μαζί τους και τα καλύτερα στρωσίδια τους και ξεκινήσουν για την Μονή. Με το φυτό που οι ντόπιοι, το ονομάζουν «βρομούσα», οι άνδρες έβαφαν τα κέρατα των ζώων και στόλιζαν τα ζώα που ήταν ζεμένα στις άμαξες, με διάφορα στολίδια. Όπως γίνεται σήμερα μια πομπή από αυτοκίνητα, έτσι εκείνη την εποχή γινόταν μια μεγάλη πομπή από κάρα για να φθάσουν να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας. Μόλις ξεπέζευαν η κάθε περιοχή και η κάθε οικογένεια φρόντιζε να δεσμεύσει τον δικό της χώρο στην περιοχή γύρω από το μοναστήρι, για να μπορούν να διασκεδάσουν. Εκεί κοιμόταν και έτρωγαν για τρεις μέρες, είχαν μαζί τους τις πυροστιές για να ζεσταίνουν τα φαγητά τους, ενώ οι γυναίκες ξενυχτούσαν το βράδυ της παραμονής». Σήμερα, η Μονή μετά από χρόνια εγκατάλειψης έχει κατοικηθεί από τις τρεις Μοναχές, που σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής έχουν δώσει μια νέα όψη στον χώρο, εξωραΐζοντας τις υπάρχουσες υποδομές και κάνοντας την πιο όμορφη και επισκέψιμη για το πλήθος των πιστών που αναμένεται να την πλημμυρήσουν τις επόμενες δύο μέρες.

 

Στο τραπέζι της Παναγιάς
Ο Δεκαπενταύγουστος έχει αναμφισβήτητα γεύση καλοκαιριού και θαλασσινού αέρα. Κάθε τόπος στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα έχει ξεχωριστά γαστρονομικά έθιμα και παραδόσεις για αυτήν την μοναδική μέρα γιορτής.
Η Κρήτη στρώνει το τραπέζι προσφέροντας κατά κύριο λόγο, κόκκινο κρέας. Στα Χανιά προσθέτουν στην κατσαρόλα και κόκορα ή κοτόπουλο συνοδεύοντάς το πάντοτε με πιλάφι, ενώ καταναλώνεται και κρέας ψημένο είτε σε φούρνο με κληματόβεργες, είτε στη θράκα, ενώ σε κάποια χωριά συναντάμε και το αντικριστό. Στο Ρέθυμνο, τα πιάτα γεμίζουν με μπουρέκια, αντικριστό στη φωτιά, αρνίσιο κρέας, πιλάφι, μυρωδάτα χειροποίητα λουκάνικα, μακαρόνια με τριμμένο ξερό ανθότυρο, ντολμαδάκια με γιαούρτι, κολοκυθοανθούς γεμιστούς, ψητό στις κληματόβεργες στο φούρνο με πατάτες οφτές. Φυσικά από το τραπέζι δεν λείπουν ποτέ το κρασί, η τσικουδιά και το ρακόμελο, ενώ και το επιδόρπιο, ενώ το επιδόρπιο περιλαμβάνει ψητό μήλο, γαλακτομπούρεκο, καλτσούνια με τυρί με μέλι.
Στην Κεντρική Εύβοια τον πρώτο λόγο στο τραπέζι έχει το παραδοσιακό στιφάδο που προσφέρεται αφειδώς σε όσους επισκεφθούν το ξεχωριστό πανηγύρι στο χωριό Οξύλιθος, στο πλαίσιο του εορτασμού της Παναγίας Πετριώτισσας ή Παναγίας Χατηριάνισσας.
Το νησί των Φαιάκων κάθε Δεκαπενταύγουστο βάζει κατσαρόλα και μαγειρεύει την φημισμένη παστιτσάδα με κόκορα, ένα πεντανόστιμο φαγητό που έχει ρίζες από την βενετσιάνικη κουζίνα και συνδυάζει σήμερα τα μακαρόνια με τον κόκορα, ενώ κατά τα βενετικά έτη συνδύαζε τα μακαρόνια με το «κυνήγι» του βασιλιά. Κοινό μυστικό των Κερκυραίων η κανέλα, που προστίθεται σχεδόν σε όλα τα φαγητά με κόκκινη δεμένη σάλτσα, ενώ απαραίτητη λεπτομέρεια για το συγκεκριμένο φαγητό το πασπάλισμα με μπόλικο τριμμένο τυρί, που δίνει χρώμα και γεύση.
Στα κυκλαδίτικα νησιά, όπως η Πάρος, Σαντορίνη, Ίος και Σίφνος ανήμερα Δεκαπενταύγουστου ένα πιάτο δίνει γεύση στην γιορτή, το «κυκλαδίτικο ρόστο». Το ρόστο είναι πιάτο με ιταλική καταγωγή, που περιλαμβάνει κρέας με πατάτες, καρότα και μανιτάρια, σερβιρισμένο με χοντρά μακαρόνια και παρέχει δύο γεύματα μαγειρεμένα στο ίδιο σκεύος χωρίς να χρειάζεται η χρήση φούρνου. Χοιρινό ρόστο με δεντρολίβανο και μπύρα, συναντάται και στην Κεφαλλονιά, καθώς και στην Κύπρο το οποίο παρασκευάζεται με πολλά είδη κρέατος, κυρίως με κυνήγι.

www.zougla.gr

Παναγιά μου, βόηθα

Καρτερός Θανάσης

Μα τω Θεώ, με το Θεό εμείς οι αριστεροί δεν έχουμε διαφορές, αλλά δεν τα πάμε και πολύ καλά. Είναι πολύ απόμακρος και αυστηρός. Άσε που δεν...
δέχεται τη λειτουργία των τάσεων. Με τον Χριστό τα πάμε καλύτερα, αφού δίδασκε ότι όποιος έχει δύο χιτώνες πρέπει να δίνει τον ένα. Άσε που πέταξε με τις κλωτσιές από τον ναό τους εμπόρους. Από το θρησκευτικό σύμπαν, όμως, πιο δική μας είναι η Παναγία, που μέσα στον Αύγουστο έχει την τιμητική της. Διότι είναι η μάνα, η συντρόφισσα των κυνηγημένων και των απόκληρων, η προστάτιδα των διαφορετικών και των απροσάρμοστων. Εκείνη στην οποία απευθύνονται οι περισσότερες προσευχές.
Είναι η μόνη που θα μπορούσε να εισακούσει και την προσευχή ενός αριστερού, ακόμα κι από κείνους που προτιμούν τον πολιτικό από τον θρησκευτικό όρκο. Στο κάτω-κάτω, έχει αποδειχτεί ότι οι πάντες μπορούν να την επικαλούνται σε δύσκολες ώρες. «Παναγιά μου», για παράδειγμα, αναφωνούν δεξιοί, αριστεροί, και κεντροαριστεροί, όταν βλέπουν τον Λαγό να βαδίζει εναντίον των εθνικών εχθρών. Ή και τον Κουμουτσάκο να βγάζει ανακοινώσεις για να διακηρύξει την ανάγκη σιδηράς πυγμής, σιδηρού νόμου και σιδηράς τάξεως με αφορμή μια ληστεία τράπεζας. Άρα, μπορούμε να Της πούμε τον πόνο μας και να ζητήσουμε τη συνδρομή Της.
Με κάθε σεβασμό, λοιπόν, σε Σένα και στους πιστούς, βόηθα, Παναγιά μου, να προσαρμοστούμε στη νέα κατάσταση και να αποφύγουμε τον ψυχίατρο. Βόηθα να σηκώσουμε στις πλάτες μας το δικό μας αναγκαίο Μνημόνιο, τις δικές μας ήπιες περικοπές, τις δικές μας ανθρώπινες αστυνομικές επιχειρήσεις, τα δικά μας απαραίτητα μέτρα που θα οδηγήσουν στην «αγία έξοδο» από το σημερινό τέλμα. Να υπομένουμε αγόγγυστα τις καταγγελίες για Σόδομα και Γόμορρα από δεξιούς, ούλτρα δικούς μας, ποτάμιους και ενάλιους πάσης φύσεως. Να σηκώνουμε τον σταυρό μιας εξουσίας που μας έριξε από τα ψηλά της Διακαινησίμου στα βαθιά του Μαξίμου.
Παναγιά μου, βόηθα εμείς που διαδηλώνουμε μια ζωή κατά πάντων να πιούμε το πικρό ποτήρι των διαδηλώσεων κατά των δικών μας απάντων. Βάλε το χέρι σου να κρατάμε το κεφάλι μας χαμηλά, να μην ξιπαστούμε, να μη φοβηθούμε, να μη χωριστούμε μεταξύ μας και από τους άλλους, να μη γίνουμε φορείς της απόλυτης αλήθειας, να μην καίμε συντρόφους μας, να μην, να μην, να μην. Και, το πιο σημαντικό, βόηθα, Παναγιά, να μη συνηθίσουμε τα εξουσιαστικά κουστούμια που η ψήφος του λαού μάς φόρεσε, να μην προσαρμοστούμε σε κανόνες που πολεμήσαμε και σε αρχές που μισήσαμε. Να λυγίζουμε, αλλά να μη σπάσουμε. Αμήν...

www.avgi.gr

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ: Το θέαμα των νεοταξικών ιδεολογημάτων…

"ΡΕΣΑΛΤΟ"

Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν πολλοί αφελείς, «χρήσιμοι ηλίθιοι» των πλανητικών, ιμπεριαλιστικών ιδεολογημάτων, είναι τούτο: Ο αθλητισμός, σήμερα, είναι ΠΛΗΡΩΣ ενσωματωμένος και υποταγμένος στο παγκόσμιο σύστημα των υπερεθνικών μονοπωλίων και των χρηματιστηριακών μαφιών…
Σε ένα... παλιό μας κείμενο, «Κοινωνιολογία του αθλητισμού-αθλητικό θέαμα», υπογραμμίζαμε:
«Πάνω από όλα, λοιπόν, ο αθλητισμός είναι μια παγκόσμια οργάνωση στην οποία δεσπόζει μια «διεθνής κυβέρνηση» του αθλητισμού: το τέλειο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης.
Οι διεθνείς ομοσπονδίες, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και όλοι οι συναφείς οργανισμοί, ιδιωτικοί ή κρατικοί, τον διευθύνουν, τον διαχειρίζονται, τον διοικούν και τον ελέγχουν. Αυτή ακριβώς η διοίκηση καθορίζει και την παγκόσμια πρακτική του αθλητισμού: από τον πρωταθλητή μέχρι τον αρχάριο, από την ολυμπιακή επιτροπή μέχρι το μικρό όμιλο του χωριού, από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο…»

 

Ολόκληρο το κείμενο εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2565

Όσοι, συνεπώς, μεθάνε από τον Ολυμπιακό άθλο της Κορακάκη και τη θεοποιούνε, δεν θέλουν να δούνε, είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητα, είτε από ηλιθιότητα, ότι η Κορακάκη, είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ υποταγμένη στη δομή του Αθλητισμού της Νέας Τάξης (του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού).

Οι υστερικοί των ρεκόρ και των αθλητικών επιτυχιών, δεν θέλουν να δούνε ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Αθλητισμού, αποτελούν γρανάζια του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος…

Οι αθλητές και ιδιαίτερα οι ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ είναι πιστοί υπηρέτες του συστήματος. Είναι τα φερέφωνα του υπερεθνικού κεφαλαίου στην αθλητική αγορά, οι προπαγανδιστές των ιδεολογημάτων αυτής της αγοράς, το προπαγανδιστικό ΘΕΑΜΑ των «ιδεών» και των «αξιών» της μαφιόζικης ΔΟΕ…

Κανένας αθλητής και ιδιαίτερα ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν τον ΑΥΣΤΗΡΑ περιχαρακωμένο χώρο της ΚΡΑΤΙΚΗΣ και σήμερα ΥΠΕΡ-εθνικής αθλητικής δομής: Της παγκόσμιας αθλητικής κυβέρνησης. 

Τις «αξίες», τις «ιδέες» και τις τελετουργικές παραστάσεις του αθλητικού θεάματος θα προπαγανδίζει και θα «πλασάρει», δίχως καν να το αντιλαμβάνεται…

Είναι αστείος, λοιπόν, ο «μαρξιστής» Μπογιόπουλος όταν παραληρεί: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=25025:mpogio-korakaki&catid=81:kivernisi&Itemid=198

«Μια τέτοια επιλογή της μας προκάλεσε το ενδιαφέρον. Από εκεί και η φωτογραφία, όταν η Κορακάκη δέχτηκε την επίσκεψη των προσφύγων που έχουν καταλύσει στη Δράμα, δέχτηκε τα συγχαρητήριά τους, μίλησε και φωτογραφήθηκε μαζί τους.
Και είναι αυτή η φωτογραφία που αξίζει όσο όλα τα μετάλλια των Ολυμπιακών. Μπράβο κορίτσι μου!». 
Η ιδεολογία των «προσφύγων» αποτελεί μια από τις κεντρικές συνιστώσες, σήμερα, της διεθνούς χρηματιστηριακής αλητείας και των «αριστερών» της Νέας Τάξης…

Χειροκροτούμε μια παράσταση ενός γραναζιού («χρυσό κορίτσι») των διεθνών μαφιόζων του αθλητισμού, με ιδεολογικά σκηνικά τα δάκρυα των μαφιόζων για τους «πρόσφυγες», τα δάκρυα των δολοφόνων για τα θύματά τους…

Ούτε τη στημένη παράσταση αυτού του σώου δεν μπόρεσε να αντιληφτεί ο «μαρξιστής» Μπογιόπουλος…

Κάποτε θεοποιούσαμε κάποιους άλλους ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ του πλανητικού καρναβαλιού, όπως τον Πύρρο Δήμα  και λοιπούς…

Θέλαμε να αγνοούμε τη διαλεκτική σύνδεση των ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΩΝ (και αθλητών) με το ΠΛΑΙΣΙΟ και τη ΔΟΜΗ της παγκόσμιας ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ του Αθλητισμού και των κρατικών («εθνικών») παρακλαδιών της…

Η πραγματικότητα μάς εκδικήθηκε σκληρά. Αυτούς που υμνολογούσαμε γίνανε τα πλέον εμετικά γρανάζια της νέας αποικιοκρατίας…

resaltomag.blogspot.gr

Γιατί δεν πρέπει να παίρνετε στα σοβαρά τους παρουσιαστές των τηλεοπτικών εκπομπών...

 

Φελνίκος

 

Όταν πήρε το Νόμπελ Φυσικής το 1918 ο Μαξ Πλανκ άρχισε περιοδεία σε όλη τη Γερμανία. Οπουδήποτε τον καλούσαν, έδινε την ίδια διάλεξη πάνω στη νέα θεωρία της... κβαντικής μηχανικής. Μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που ο σοφέρ του είχε μάθει απέξω το περιεχόμενο της ομιλίας του.
"Πρέπει να έχετε βαρεθεί, κύριε Πλανκ, να λέτε συνεχώς τα ίδια. Σας προτείνω στην προσεχή διάλεξη στο Μόναχο, να αλλάξουμε ρόλους. Θα καθίστε στην πρώτη σειρά, φορώντας το κασκέτο του σοφέρ. Θα είναι μια αλλαγή και για τους δυο μας. Τι λέτε;" Ο Πλανκ το βρήκε διασκεδαστικό και δέχτηκε την πρόταση.
Ο σοφέρ του εκφώνησε τον συνηθισμένο του λόγο πάνω στην κβαντική μηχανική μπροστά σ' ένα κοινό υψηλής κατάρτισης στη φυσική. Κάποια στιγμή ένας καθηγητής φυσικής σήκωσε το χέρι για να κάνει μια ερώτηση. Ο σοφέρ απάντησε: "Δεν φανταζόμουν ότι σε μια πόλη τόσο προηγμένη όσο το Μόναχο θα μου έκαναν μια τόσο απλή ερώτηση. Θα παρακαλέσω λοιπόν τον σοφέρ μου να απαντήσει".
Κατά τον Τσαρλι Μάνγκερ, έναν από τους καλύτερους επενδυτές στον κόσμο υπάρχουν δυο είδη γνώσης. Η αληθινή γνώση που απαιτεί χρόνο και διανοητική εργασία, κι αυτό που αποκαλεί γνώση του σοφέρ. Για τον Μάνγκερ, οι σοφέρ είναι άνθρωποι που παριστάνουν τους γνώστες. Έχουν μάθει να κάνουν το νούμερο τους. Διαθέτουν καταπληκτική φωνή ή ξέρουν να γίνονται πιεστικοί. Αλλά η ευφράδειά τους είναι άδειο κέλυφος.
Σήμερα -όπως μας λέει ο Ρολφ Ντομπέλλι στο βιβλίο του η σκέψη της καθαρής σκέψης απ' όπου και τα γραφόμενά μας- γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσεις την αυθεντική γνώση από τη γνώση του σοφέρ. Εκτός από τους παρουσιαστές της τηλεόρασης. Οι παρουσιαστές είναι ηθοποιοί. Τελεία και παύλα. Όλοι το ξέρουν. Κι όμως, πάντα ξαφνιάζομαι με τον σεβασμό που δείχνουν σ' αυτούς τους μετρ έτοιμων φράσεων. Πληρώνονται χρυσάφι για να διευθύνουν συζητήσεις σε θέματα που τους ξεπερνούν.
Η διάκριση είναι λιγότερο προφανής στους δημοσιογράφους. Κάποιοι έχουν αποκτήσει γερές γνώσεις. Είναι συχνά οι πιο έμπειροι, αυτοί που έχουν ειδικευτεί σε συγκεκριμένα θέματα στο πέρασμα του χρόνου. Προσπαθούν να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα ενός γεγονότος και να το παρουσιάσουν στο κοινό. Συνήθως γράφουν μακροσκελή άρθρα που εξετάζουν πλήθος περιπτώσεων και εξαιρέσεων.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ανήκουν στην κατηγορία των σοφέρ. Γράφουν άρθρα για οποιοδήποτε θέμα, στο άψε σβήσε, βγάζοντάς τα από τα καπέλα τους σαν ταχυδακτυλουργοί ή, ακόμη χειρότερα, από το διαδίκτυο. Τα κείμενά τους είναι προκατειλημμένα, σύντομα και -συνήθως για να αντισταθμίσουν το άδειο κέλυφος- ειρωνικά.
Όσο μεγαλύτερη είναι μια επιχείρηση, τόσο οι απαιτήσεις για έναν διευθύνοντα σύμβουλο με ικανότητες σόουμαν μεγαλώνουν -πρέπει να είναι "επικοινωνιακός", όπως λέμε σήμερα. Δεν θέλουν έναν αφοσιωμένο, δουλευτή, λιγομίλητο, που κάνει τη δουλειά του με τη μεγαλύτερη σοβαρότητα° τουλάχιστον δεν τον θέλουν στην κορφή της επιχείρησης. Οι μέτοχοι και οι οικονομικοί συντάκτες πιστεύουν προφανώς ότι ένας σόουμαν πασχίζει να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει.
Ο Γουόρεν Μπάφετ, συνέταιρος του Τσάρλι Μάνγκερ, χρησιμοποιεί μια εξαιρετική έκφραση: "circle of competence" -"κύκλος ικανότητας" ("αρμοδιότητας", "δεξιότητας"). Ό,τι βρίσκεται μέσα στον κύκλο μας το καταλαβαίνουμε τέλεια. Σ' αυτούς τους τομείς είμαστε ικανότατοι. Αλλά δεν καταλαβαίνουμε, ή καταλαβαίνουμε μόνο εν μέρει, ό,τι είναι απέξω.
Εξού και το σλόγκαν του Γουόρεν Μπάφετ: "Γνωρίστε τον κύκλο των ικανοτήτων σας και μείνετε σ' αυτόν. Δεν έχει σημασία το μέγεθός του. Αυτό που μετράει είναι να ξέρετε που σταματάει". Ο Τσάρλι Μάνγκερ προσθέτει: "Πρέπει να ανακαλύψετε τα ταλέντα σας. Αν δοκιμάσετε την τύχη σας έξω από τον κύκλο των δεξιοτήτων σας, θα κάνετε μια αξιοθρήνητη καριέρα. Σας το εγγυώμαι".
Συμπέρασμα: Μην έχετε εμπιστοσύνη στη γνώση του σοφέρ. Μην συγχέετε το φερέφωνο της επιχείρησης, τον σόουμαν, τον τηλεοπτικό παρουσιαστή, τον αερολόγο, τον καλό ομιλητή ή τον διασπορέα κλισέ μ' εκείνον που έχει πραγματικές γνώσεις. Πως θα τον αναγνωρίσετε; Έχει ένα χαρακτηριστικό που τον διακρίνει. Εκείνος που ξέρει πραγματικά γνωρίζει τι ξέρει και τι δεν ξέρει. Αν βρεθεί έξω από τον κύκλο της αρμοδιότητάς του, είτε δεν λέει τίποτε είτε ομολογεί ότι δεν ξέρει. Ήρεμα, ακόμη και με κάποια υπερηφάνεια. Ενώ από τα στόματα των σοφέρ θα ακούσετε τα πάντα, αλλά ποτέ το "δεν ξέρω"... 

www.matrix24.gr