του Παναγιώτη ΒελισσάρηΚάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η γιορτή του αθλητισμού. Πως οι αθλητές έχουν ίδιες ευκαιρίες και αγωνίζονται επί ίσοις όροις για μία θέση στο βάθρο, γεγονός που σημαίνει την είσοδο στο πάνθεον των ολυμπιονικών ανά την ιστορία.
Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως αξία δεν έχει η νίκη αλλά η συμμετοχή. Πως οι αθλητές συμμετέχουν στους αγώνες για την ηθική ικανοποίηση, πως οι υλικές απολαβές δεν έχουν σχέση με τα ολυμπιακά ιδεώδη όπως αυτά διατυπώθηκαν από τον Πιερ ντε Κουμπερτέν στα τέλη του 20ου αιώνα.
Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες προάγουν το πνεύμα του εθελοντισμού, δηλαδή της ηθικής ικανοποίησης που αντλεί κάποιος από το να προσφέρει εθελοντικά για το συνολικό καλό.
Καλές όλες αυτές οι προσπάθειες, μα όλα αυτά έχουν καταρριφθεί προ πολλού. Για ποιο αθλητικό πνεύμα μιλάμε όταν σε κάθε διοργάνωση τα κρούσματα ντόπινγκ είναι σύνηθες φαινόμενο στην προσπάθεια για νέα ρεκόρ, για μία θέση στο βάθρο που θα εξασφαλίσει στον αθλητή δόξα και πολλά χρήματα. Κάτι που βεβαίως δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Πόσες αθλήτριες από το πρώην ανατολικό μπλοκ καταστράφηκαν από τα αναβολικά που έπαιρναν τις δεκαετίες του 70 και του 80, αναγκαζόμενες να κάνουν εγχείρηση αλλαγής φύλου; Ή να θυμίσουμε την περίπτωση της Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόνερ, της αθλήτριας που στην διοργάνωση της Σεούλ το 1988 σμπαράλιασε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα γυναικών (με χρόνους που φάνταζαν αδιανόητοι ακόμα και για το άθλημα των ανδρών) και έπειτα από 10 χρόνια έχασε τη ζωή της κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες;
Για να πάμε και στα τωρινά, οι ανακοινώσεις για κρούσματα έρχονται με μορφή… πολυβόλου, ενώ για πρώτη φορά βλέπουμε και την ανταλλαγή πυρών μεταξύ των ίδιων των αθλητών διαφορετικών εθνικοτήτων με σαφέστατες αιχμές. Ή τη δήλωση του θρύλου της κολύμβησης Μάικλ Φελπς, ο οποίος παραδέχτηκε ευθέως πως ποτέ δε συμμετείχε σε ένα καθαρό σπόρ.
Βεβαίως δεν είναι μόνο το ντόπινγκ. Για πια χαρά του αθλητισμού μιλάμε, όταν οι χορηγοί έχουν κατακλίσει τα πάντα στους αγώνες. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή έχει μετατραπεί περίπου σε εταιρεία μάνατζμεντ, διαχειρίζεται τεράστια κονδύλια από τις δικαιώματα μεταδόσεων, από τους χορηγούς, από διαφημίσεις. Μία τάση εμπορευματοποίησης που ξεκίνησε από τους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες το 1984 και σταδιακά εξελίχθηκε σε καθεστηκυία τάξη, και που σε κάθε διοργάνωση παίζονται όλο και πιο μεγάλα – αμύθητα σε πολλές περιπτώσεις- ποσά. Είναι τέτοια η επιρροή των οικονομικών συμφερόντων, που ο Πελέ, που προτάθηκε ως ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος στους φετινούς αγώνες, έπρεπε να πάρει άδεια από τους χορηγούς του για να συμμετάσχει, πράγμα παράδοξο και σαφέστατα λυπηρό. Και μάλιστα, δεν την πήρε ποτέ…
Σε αυτό το πλαίσιο, ο εθελοντισμός, συνιστά μία ξεκάθαρη κοροϊδία. Χιλιάδες εθελοντές, εργάζονται αμισθί τόσες ώρες. Για ποιον λόγο; Για να αυξηθούν τα κέρδη διοργανωτών και χορηγών. Με άλλα λόγια για το τίποτα…
Και όλα αυτά, την ώρα που οι αντιθέσεις στους φετινούς αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο στέλνουν ένα πραγματικό μήνυμα προς όλους μας: Από τη μία η χλιδή, τα πανάκριβα στάδια και οι χιλιάδες τουρίστες. Και από την άλλη οι φαβέλες, η φτώχεια και η ανέχεια. Δισεκατομμύρια σπαταλήθηκαν για αυτές τις υποδομές και πανάκριβες φιέστες, ενώ θα μπορούσαν να είχαν προωθηθεί για να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής εκατομμυρίων Βραζιλιάνων που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου