Τα φρικιαστικά εγκλήματα της Shell στη Νιγηρία

Στέλιος Ελληνιάδης

 

Οι εταιρίες έρευνας, εξόρυξης και εμπορίας πετρελαίου είναι οι πιο δολοφονικές. Με την ισχύ τους, που απορρέει από το πολύτιμο «προϊόν», τις πλάτες των μεγάλων δυνάμεων και το δικό τους τεράστιο οικονομικό, επικοινωνιακό και πολιτικό παγκόσμιο δίκτυο, καθορίζουν τους όρους της συναλλαγής τους με τις κυβερνήσεις των χωρών απ’ όπου προμηθεύονται την πρώτη ύλη. Όροι που διαφέρουν από χώρα σε χώρα ανάλογα με την ισχύ που διαθέτει η κάθε πλευρά στη δεδομένη στιγμή. Όροι οι οποίοι είναι διαπραγματεύσιμοι μόνο με τοπικές αρχές που έχουν αυτοδιάθεση και πραγματική εξουσία. Με τις υπόλοιπες, δηλαδή τις χώρες εκτός μητροπολιτικού πυρήνα, οι διαπραγματεύσεις είναι τυπικές και οι συμβάσεις λεόντειες.
Όπου προβάλλεται αντίσταση, κάμπτεται με εξαγορές πολιτικών, δημοσιογράφων, επιστημόνων και επιχειρηματιών, αλλά και με την άσκηση άμεσης ή έμμεσης βίας, πριν και μετά τη σύναψη και εν συνεχεία την έναρξη εφαρμογής των συμφωνιών. Πραξικοπήματα, ανατροπές κυβερνήσεων, πόλεμοι, διαλύσεις κρατών, αποκλεισμοί και κυρώσεις, δολοφονίες και γενοκτονίες είναι συστατικά της συνηθισμένης πρακτικής των πολυεθνικών. Δεν πρόκειται για φήμες∙ όλες οι περιπτώσεις είναι αποδεδειγμένες και καταγεγραμμένες, από την ανατροπή του Μοσαντέκ στο Ιράν μέχρι το λιντσάρισμα του Καντάφι στη Λιβύη και την συνεχιζόμενη προσπάθεια από τις ΗΠΑ, την Ισπανία κ.ά., ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης της Βενεζουέλας.
Η περίπτωση της Shell στη Νιγηρία ανήκει στον κανόνα που εφαρμόζεται με εξειδικευμένες παραλλαγές ανά χώρα και εποχή. Προφανή πράγματα και γνωστές καταστάσεις που, όμως, η απόδειξή τους με αδιάσειστα ντοκουμέντα που μπορούν να οδηγήσουν σε δικαστική διερεύνηση και απόδοση ευθυνών είναι εξαιρετικά δύσκολη, χρονοβόρα, δαπανηρή και συχνά πολύ επικίνδυνη. Η Διεθνής Αμνηστία χρειάστηκε 20 χρόνια έρευνας για να αποκτήσει τα ντοκουμέντα που στοιχειοθετούν νομικά τα αποτρόπαια εγκλήματα της Shell. Χωρίς κι αυτό να σημαίνει ότι η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη του ένοχου συστήματος θα επιληφθεί δεόντως…

 

Ρύπανση, σφαγές και χούντα
«Η Διεθνής Αμνηστία καλεί τη Νιγηρία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία να ξεκινήσουν έρευνες για το ρόλο του Αγγλο-Ολλανδικού πετρελαϊκού γίγαντα Shell σε μία πληθώρα φρικτών εγκλημάτων που διαπράχτηκαν από τη στρατιωτική κυβέρνηση της Νιγηρίας στην πετρελαιοπαραγωγό περιοχή Ogoniland στη δεκαετία του 1990. Η οργάνωση δημοσιοποίησε μια πρωτοποριακή έκθεση που περιλαμβάνει χιλιάδες σελίδες εσωτερικών εγγράφων της εταιρίας και καταθέσεις μαρτύρων, καθώς και τα σχετικά αρχεία της Διεθνούς Αμνηστίας της ιδίας περιόδου.
“Οι αποδείξεις που εξετάσαμε δείχνουν ότι η Shell επανειλημμένα ενθάρρυνε το νιγηριανό στρατό να λύσει το πρόβλημα με τις διαμαρτυρίες των κοινοτήτων, ακόμα κι όταν γνώριζε τις φρικαλεότητες στις οποίες θα οδηγήσει αυτή η παρέμβαση –παράνομες εκτελέσεις, βιασμούς, βασανιστήρια, πυρπόληση χωριών”, δήλωσε η Audrey Gaughran, διευθύντρια των Παγκόσμιων Υποθέσεων της Διεθνούς Αμνηστίας.»
Αυτά που περιγράφονται στην έκθεση είναι συγκλονιστικά. Μέσα από εμπιστευτικά ντοκουμέντα, φαξ, γράμματα και αναφορές στελεχών της εταιρίας αποκαλύπτεται με κάθε λεπτομέρεια η συμβολή της Shell -με πλήρη συναίνεση της ηγεσίας της- στη διάπραξη τρομαχτικών εγκλημάτων. Σε μία επιδρομή των ειδικών δυνάμεων, μετά από αίτημα της Shell, για να καταπνιγεί μια ειρηνική διαμαρτυρία στο χωριό Umuechem, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 80 άνθρωποι και πυρπολήθηκαν 595 σπίτια! Τα πτώματα των διαμελισμένων με χειροβομβίδες και αυτόματα όπλα ρίχτηκαν σε ένα κοντινό ποτάμι. Οι διαμαρτυρίες γίνονταν γιατί οι εξορύξεις του πετρελαίου προκαλούσαν βαριές ρυπάνσεις στο περιβάλλον μολύνοντας τα νερά του υπεδάφους, των λιμνών και των ποταμών από τα οποία εξαρτιόταν η ζωή των κατοίκων. Πολλές φορές οι δυνάμεις καταστολής που πραγματοποιούσαν τις σφαγές μεταφέρονταν με οχήματα της εταιρίας.
Τα ηγετικά στελέχη της εταιρίας συναντιόνταν στη Νιγηρία, αλλά και στα κεντρικά γραφεία τους στο Λονδίνο, με υψηλόβαθμους αξιωματικούς της χούντας προκειμένου να σχεδιάσουν την εξουδετέρωση των διαμαρτυριών. Με απόρρητα έγγραφα η Shell έδινε στο καθεστώς ονόματα πολιτών και χωριών που έπρεπε να βγουν εκτός μάχης. Μόνο μέσα στον Ιούλιο του 1994, όπως ενημέρωσε ο Ολλανδός πρέσβης στο Λάγος τη Shell, ο στρατός είχε δολοφονήσει περίπου 800 χωρικούς.
Μια σειρά τέτοιων εγγράφων αποκαλύπτει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το πώς ο πρόεδρος του παραρτήματος της Shell στη Νιγηρία Brian Anderson είχε συναντήσεις με τον στρατηγό Sani Abacha για να του εκθέσει το πρόβλημα που αποτελούσε για την εταιρία ο γνωστός ακτιβιστής Ken Saro-Wiwa. Το αποτέλεσμα ήταν να συλληφθεί ο Ken Saro-Wiwa, να δικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και να εκτελεστεί παρ’ όλη την παγκόσμια κατακραυγή. Η Shell κατάφερε, τελικά, με τις οργανωμένες εκκαθαρίσεις, να κάμψει την αντίσταση και να συνεχίσει απρόσκοπτα την καταστροφική της λεηλασία. Και η Νιγηρία, από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγούς χώρες, παραμένει μία από τις φτωχότερες στον κόσμο. 

 (Όλα τα στοιχεία προέρχονται από την εφημερίδα The Guardian Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2017)
Πηγή: e-dromos.gr

Ο Σωκράτης, η πολιτική ανυπακοή και οι βέλτιστοι κανόνες

Συντάκτης: Παντελής Κυπριανός*

Ο Αλέξανδρος Kαζαμίας σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018) με τίτλο «Θα έπινε ο Σωκράτης σήμερα το κώνειο;» υποστηρίζει ότι υπάρχει μια σφαίρα αρχών και αξιών τις οποίες καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν έχει το ηθικό έρεισμα να αναιρέσει.

Αν το πράξει, μειοψηφίες είναι ηθικά νομιμοποιημένες να μην υπακούσουν στις εν λόγω αποφάσεις. «[...] Η ανυπακοή είναι μια δημόσια πράξη παραβίασης μέτρων/νόμων που θεωρούνται κατάφωρα άδικοι ή παράλογοι. Αν λ.χ. ένας πολίτης θεωρεί ανήθικο τα μέτρα της τρόικας να στερούν το ηλεκτρικό ρεύμα σε άτομα που χρειάζονται θέρμανση ή στήριξη μηχανήματος οξυγόνου, τότε ακόμη και σύμφωνα με την κλασική και φιλελεύθερη πολιτική θεωρία δικαιούται να τα παραβιάσει».

Στόχος του Καζαμία είναι η αποτροπή της ετερονομίας και η διασφάλιση της δυνατότητας όλων να προασπίσουν βασικά δικαιώματα. Και αυτό τόσο σε φυσιολογικές συνθήκες όσο και σε έκτακτες όπως αυτές των μνημονίων. Μπορούν, για παράδειγμα, οι Ελληνες πολίτες να έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις με τους άλλους Ευρωπαίους, αλλά να έχουν λιγότερα δικαιώματα, όπως ζητούν πολλάκις οι θεσμοί, επειδή το ελληνικό Δημόσιο χρωστάει;

Ο συγγραφέας γνωρίζει ότι το πρόβλημα είναι προαιώνιο, εγγενές σε κάθε πολίτευμα, ακόμη και στις λειτουργούσες Δημοκρατίες. Η σχετική συζήτηση κυριάρχησε στην πολιτική φιλοσοφία μετά τον 15ο αιώνα, στις απαρχές της ίδρυσης των εθνικών κρατών, με τη μορφή της raison d’Εtat, του κρατικού συμφέροντος. Σύμφωνα με αυτήν, οι κρατικές επιταγές και συμφέροντα θεωρούμενα ταυτόσημα με το Δημόσιο κατισχύουν κάθε άλλης επιταγής, ηθικής, πολιτικής, ιδιωτικής, οικονομικής. Προεκτάσεις της λογικής αυτής είναι συναφείς αντιλήψεις για το εθνικό, διεθνές και πάει λέγοντας, συμφέρον. Εκτοτε κύλησε νερό στο αυλάκι.

Για την υπέρβαση της αντίθεσης κρατικό/ιδιωτικό προτάθηκαν διάφορα σχήματα. Κλασική η διάκριση του Μ. Βέμπερ ανάμεσα σε ηθική της πεποίθησης και ηθική της ευθύνης που μας λέει ότι η δράση, ατομική και συλλογική, πρέπει να παίρνει υπόψη τους Αλλους, να είναι υπεύθυνη. Στη γλώσσα του Καζαμία θα κάναμε λόγο για «υπεύθυνη» ή «δημιουργική ανυπακοή».

Ακόμη όμως και έτσι, το πρόβλημα παραμένει. Ποιες είναι οι αρχές και αξίες που οι εκάστοτε πλειοψηφίες δεν μπορούν να επιβάλλουν στις μειοψηφίες ή τις μειονότητες; Υπάρχουν ασφαλώς πολιτισμικές αξίες που δύσκολα κάποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί να αλλάξει. Η σχετική κουβέντα είναι μεγάλη. Κατά δεύτερον, στις φιλελεύθερες Δημοκρατίες κάποια πράγματα, όπως τα ατομικά δικαιώματα, είναι αρκετά σαφή και ορίζονται νομικά.

Σύνταγμα και νόμοι ορίζουν ένα πλαίσιο λειτουργίας που οι πλειοψηφίες δεν μπορούν να ορίζουν κατά το δοκούν. Βέβαια και οι νόμοι δεν είναι υπεράνω κριτικής. Ο Καζαμίας αναφέρεται σε ατομικά δικαιώματα (όπως το δικαίωμα στη διαμαρτυρία), σε κοινωνικά αλλά και σε αξίες, όπως η αξιοπρέπεια και η περηφάνια, που τσαλακώθηκαν ιδιαίτερα τα χρόνια των μνημονίων στο όνομα της σωτηρίας της χώρας και των κατοίκων της.

Σε κάθε περίπτωση δύσκολα μπορούμε να προσδιορίσουμε τις υπερκείμενες αρχές και αξίες. Η δυσχέρεια φέρνει στην επιφάνεια το δεύτερο και ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, ζωτικό για κάθε δημοκρατική κοινότητα. Ποιος κρίνει τι είναι υπεράνω νόμου και των αποφάσεων της όποιας πλειονότητας ή κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας;

Στο ερώτημα έχουμε τις γνωστές απαντήσεις. Τη φιλελεύθερη αρχή της πλειοψηφίας μπολιασμένη με τις παραδόσεις και τα διακυβεύματα κάθε χώρας. Θα πρόσθετα και την πρόταση του Γ. Χάμπερμας για το επικοινωνιακό πράττειν που, αν και εν πολλοίς ρομαντική, μας δίνει ιδέες τόσο για τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων όσο και για το περιεχόμενό τους.

Στο πλαίσιο αυτό, η πρόταση του Καζαμία είναι ενδιαφέρουσα, αλλά ενέχει το ενδεχόμενο κάθε ομάδα να αποφασίζει κατά το δοκούν και να ενεργεί ανάλογα. Ετσι, η καλή πρόθεση θα μας οδηγούσε στο αντίθετο, κάτι που συμβαίνει κατά κόρον στα καθ’ ημάς, στην αυτο-αναγόρευσή της σε αποκλειστικό κάτοχο του δίκιου, του ηθικού, της μοναδικής αλήθειας.

Για την αποφυγή του ενδεχόμενου αυτού θαρρώ πολύ περισσότερο λειτουργική και δημοκρατική μια εκδοχή της πρότασης του Χάμπερμας: τη συγκρότηση και αποδοχή κανόνων όσο γίνεται πιο έλλογων και διαλογικών. Αυτοί ασφαλώς είναι διαπερατοί στην ισχύ, αλλά τουλάχιστον μπορούν να λειτουργήσουν σαν ασπίδα στους ολιγάρχες που ελέγχουν προοδευτικά τα πάντα, από την πληροφορία ώς το αθλητικό θέαμα, αλλά και στους ποικίλους προφήτες και μεσσίες που ως ιδιοκτήτες της αλήθειας και της σωτηρίας των ψυχών οδηγούν καθημερινά στην τυραννία των μικρών αποφάσεων.

* καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών

www.efsyn.gr

Γιατί είναι ιστορική ευκαιρία να βρεθεί λύση στο «Μακεδονικό»;...

 

H Αθηνά Σκουλαρίκη «Στο Κόκκινο» 

 

Ποιοι παίζουν εθνικιστικά παιχνίδια εις βάρος της χώρας; Ποιοι δεν θέλουν να λυθεί το ονοματολογικό; Τι σημαίνει Μακεδονία και ποια η αληθινή ιστορία; Ποια η... κατάσταση στην ΠΓΔΜ σήμερα; Γιατί είναι τώρα η ιστορική ευκαιρία; Λίγες ώρες πριν το μισαλλόδοξο συλλαλητήριο, η Ντίνα Μπατζιά κάνει μια ψύχραιμη κουβέντα στο Κόκκινο με την Αθηνά Σκουλαρίκη, λέκτορα στο Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, και μέλος της αποστολής του ΟΑΣΕ στα Σκόπια για 4 χρόνια.

 

Τα κυριότερα σημεία της συζήτησης: 

Εμφανίσθηκε μία κομμένη δήλωση του πρωθυπουργού όπως την παρουσίασε η εφημερίδα  ΕΘΝΟΣ, "Δεν υπήρξε ποτέ Μακεδονικό έθνος". Η πλήρης φράση ήταν: "Δεν υπήρξε ποτέ Μακεδονικό έθνος στην αρχαιότητα, όπως δεν υπήρχε της Αθήνας ή της Σπάρτης" -διότι το έθνος θεωρείται ένα νεωτερικό φαινόμενο. . Αυτό δε μπορεί να ήταν τυχαίο, ή προσπάθησαν να ενισχύσουν την ιδέα που έχουμε στην Ελλάδα για το θέμα ενόψει του συλλαλητηρίου, αλλά κυρίως αυτό δημιουργεί αντιδράσεις και στην άλλη πλευρά, είναι τελείως απαξιωτικό για την ταυτότητα που έχουν δημιουργήσει κι αποκρυσταλλώσει οι άνθρωποι εδώ και πολλές γενιές και θα δυναμίτιζε την προσπάθεια εύρεσης λύσης. Όντως από την άλλη πλευρά υπήρξε μεγάλη αντίδραση έτσι όπως βγήκε εδώ αρχικά, μεταδόθηκε εκεί από δεξιά, εθνικιστικά ΜΜΕ η δήλωση κομμένη και τελικά έπεσαν οι πιο ψύχραιμοι και φιλικοί δημοσιογράφοι και κυκλοφόρησαν την πλήρη φράση και αποκαταστάθηκε το κλίμα. Λυπάμαι πολύ αλλά παίζονται πολλά παιχνίδια και δεν είναι πάντα πολύ καθαρά ...
Το πρόβλημα δεν είναι ότι κάθε φορά που έρχεται στην επικαιρότητα το ονοματολογικό, ανασύρονται εθνικιστικά στερεότυπα, αλλά ότι δε γίνεται καμία προσπάθεια σε βάθος χρόνου να συζητήσουμε το θέμα επί της ουσίας. Συζητάμε μόνο όταν το θέμα προκύπτει κάθε δέκα χρόνια. Ενδιάμεσα ξεχνάμε γιατί φυσικά δε μας καίει όσο λέμε .Πάμε μια χαρά στα Καζίνο και στους γιατρούς από την άλλη πλευρά των συνόρων, έρχονται εκείνοι για τις διακοπές τους ση Χαλκιδική. Οι ελληνικές επιχειρήσεις ανθούν εκεί. Και μετά θυμόμαστε ότι υπάρχει ένα ζήτημα κι ότι είμαστε αδιάλλακτοι.
Υπάρχει μια τεράστια διαφορά το πως ορίζουν οι δύο πλευρές το ποια είναι η Μακεδονία. Στην Ελλάδα συζητάμε συνέχεια με βάση την αρχαιότητα. Όμως στις διεθνείς σχέσεις και στα Βαλκάνια, η Μακεδονία ορίζεται με βάση το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878 που όριζε μία συμβατική μείζονα Μακεδονία. Με βάση αυτό το χάρτη έγινε ο διαχωρισμός των μακεδονικών εδαφών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά τους βαλκανικούς πολέμους. Η Ελλάδα κέρδισε το μεγαλύτερο κομμάτι μετά τον πόλεμο, το λεγόμενο 51% (9% στην τότε Σερβία, 9,5% στη Βουλγαρία και 0,5% στην Αλβανία) με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 (με την οποία δόθηκε τέλος στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο). Αυτή η Συνθήκη είναι που όρισε την ελληνική Μακεδονία . Σε όλο τον 20ο αιώνα η Ελλάδα αποδεχόταν τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου και μιλούσε για γιουγκοσλαβική και βουλγαρική Μακεδονία. Η διπλωματία μας το αποδεχόταν και δεν είπε ποτέ ότι η Μακεδονία είναι μία κι ελληνική, γιατί αλλιώς θα αναιρούσε τη Συνθήκη πάνω στην οποία είχε βασιστεί η ενσωμάτωση της Μακεδονίας στο ελληνικό κράτος.
Το ζήτημα με το ονοματολογικό προέκυψε μετά το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Αποφάσισε τότε ο Σαμαράς ως υπουργός Εξωτερικών να θέσει το ζήτημα του ονόματος ως κύριο πρόβλημα, ενώ μέχρι τότε η ελληνική εξωτερική πολιτική ανησυχούσε κυρίως για το θέμα της μειονότητας. Δηλαδή σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η μόνη αντιπαράθεση που υπήρχε με την Γιουγκοσλαβία, με την οποία είχαμε εξαίρετες σχέσεις, ήταν οι διεκδικήσεις της μακεδονικής μειονότητας. Ξαφνικά αρνούμαστε το ίδιο το όνομα που είχαμε αποδεχθεί, μετά το δημοψήφισμα ανεξαρτησίας της γειτονικής μας χώρας. Αρκετά αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα γιατί οι Αλβανοί δεν ψήφισαν αλλά και γιατί η διατύπωση άφηνε το ενδεχόμενο να ενταχθούν ξανά σε μια νέα Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία.Δεν ήταν πρόθεση του Γκλιγκόροφ να αποσχισθεί.

Είναι μια μικρή χώρα, είναι αστείο να τη θεωρούμε απειλή. Ο αλυτρωτισμός που λένε δεν ισχύει. Διατυπώνουν διεκδικήσεις της μειονότητας, αλλά όχι αλυτρωτισμό, ότι ζητάνε εδαφική επέκταση. Κυκλοφορούν οι περίφημοι χάρτες από ακραίους και λίγο από το VMRO, βασικά με τη λογική των χαμένων πατρίδων. Η ένταση με την Ελλάδα ενίσχυσε ακόμη περισσότερο των εθνικισμό ορισμένων εκεί, το VMRO ήταν εξαρχής εθνικιστικό, και με τον Γκρούεφσκι έφτασε σε ακραίες επιλογές, όπως τις ιδέες ότι δεν καταγόμαστε από τους Σλάβους, έχουμε σλαβική γλώσσα, αλλά είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων και γι αυτό διεκδικούμε το όνομα Μακεδονία. Αυτό είναι μια ιδέα ακραία και για την εκεί ιστοριογραφία, δεν έγινε αποδεκτή από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Προχώρησε όλο αυτό το σχέδιο της πόλης των Σκοπίων (Σκόπια 2014) το οποίο ήταν μεγαλομανές και δημιούργησε τεράστιες αντιδράσεις. Ο κόσμος δεν ήθελε να περνά από το κέντρο, έκλαιγαν όταν τα έβλεπαν αυτά. Και τελικά ψήφισαν δήμαρχο της αντιπολίτευσης για να σταματήσει τα έργα. Δεν ήταν απλά κιτς , αλλά και φασιστικής έμπνευσης, κατά τη γνώμη των επικριτών του σχεδίου. Γενικά αυτή η ιδέα ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων παραμένει μειοψηφική.

Ο αρχαιολόγος Κούζμαν είχε πει πως ο μόνος τρόπος για να νομιμοποιήσουμε το όνομα Μακεδονία είναι να πούμε πως καταγόμαστε από τους Μακεδόνες κι όχι από τους Σλάβους. Παλιά έλεγαν ότι οι Σλάβοι ήρθαν κι αναμείχθηκαν με τους αρχαίους πληθυσμούς. 

Η φωτογραφία είναι ο Χάρτης των Βαλκανίων α) κατόπιν της Συνδιάσκεψης του
Λονδίνου (1913) και β) μετά την Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913)

Το κρίσιμο είναι πως πολιτικά υπήρξε μία μεγάλη κινητοποίηση εναντίον αυτής της ιστορίας κι εναντίον του αυταρχισμού και του εθνικισμού του VMRO. Μέσα σ' αυτή την ιστορία υπήρχε η Αριστερά, δημιουργήθηκε κι ένα κόμμα που λέγεται LEVICA, υπήρχαν οι ΜΚΟ, η κοινωνία των πολιτών κι όλο το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που κατάγεται από το παλιό κομμουνιστικό κόμμα. Οι οποίοι έλεγαν ότι είμαστε Σλάβοι, ότι μοιραζόμαστε την ίδια καταγωγή και κουλτούρα με τους υπόλοιπους γιουγκοσλαβικούς λαούς κι ότι τα περί καταγωγής από αρχαίους Μακεδόνες είναι ακραία κι εθνικιστικά και δεν τα αποδεχόμαστε και θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά με τους άλλους λαούς στα Βαλκάνια.
Η κυβέρνηση που έχει προκύψει αυτή τη στιγμή, του Ζάεφ, δεν είναι ευκαιριακά διαλλακτική, έχει πράγματι έναν μετριοπαθή διεθνιστικό λόγο που έχει αναπτυχθεί όλα αυτά τα χρόνια. Είναι σε ανοιχτή σύγκρουση και ιδεολογική και ιστορική και πολιτική με το VMRO του Γκρούεφσκι. Είναι πράγματι ιστορική ευκαιρία, γιατί και από τις δύο πλευρές, έχουμε δύο κυβερνήσεις που δεν είναι σκληρές, αν κι έχει ο καθένας στη χώρα του εθνικιστικές παραδοχές.
Το πρόβλημα είναι πως ο Ζάεφ δεν έχει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είναι οριακή και δεν είναι σίγουρο ότι μπορούν να περάσουν το νόμο, παρά μόνο αν πάει με την απλή πλειοψηφία. Αν πάει με ενισχυμένη, όπως αν χρειαστεί συνταγματική αναθεώρηση, θα είναι πρόβλημα. Το VMRO-DPMNE απέχει αυτή τη στιγμή από το Κοινοβούλιο, γιατί έχουν καταδικασθεί 5 βουλευτές του για τη βία που είχαν ασκήσει μέσα στη Βουλή τον Απρίλιο. Το δημοψήφισμα προσπαθούν να το αποφύγουν, γιατί ο κόσμος αντιδρά συναισθηματικά στα δημοψηφίσματα. Οι Αλβανοί θα ψηφίσουν υπέρ της λύσης, ακόμη και τα αντιπολιτευτικά. Όλοι μαζί θα ξεπεράσουν το 50%, όμως αν χρειαστεί ενισχυμένη πλειοψηφία, θα είναι δύσκολο.Υπάρχει ανεργία κι ανέχεια στη χώρα, οι μισθοί είναι τραγικοί 200 ευρώ, οι επενδύσεις μικρές, οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι παντού, είναι εξοικειωμένοι και φιλικοί μαζί μας ... Οι απλοί πολίτες το ζήτημα της ονομασίας, της ταυτότητάς τους δεν το διαπραγματεύονται , το «είμαι Μακεδόνας». Όμως κι αυτό μπορεί να διευθετηθεί και ξεπερνιέται, αν αναγράφεται στα έγγραφα όπως και πριν πολίτης της ΠΓΔΜ. Γιατί και οι Αλβανοί δε θέλουν να λέγονται Μακεδόνες. Αν υπάρχει καλή θέληση, βρίσκεται λύση. Δεν υπάρχει διεθνής νόμος για να αναγνωρίσεις ένα λαό. Τα κράτη αναγνωρίζονται. Κανείς δε μπορεί να παρέμβει στο πως αισθάνεται και  αυτοπροσδιορίζεται κάποιος. Το ζήτημα είναι πως για το όνομα του κράτους υπάρχουν αρκετοί που είναι έτοιμοι να δεχθούν μια αλλαγή προκειμένου να διευθετηθεί το ζήτημα με την Ελλάδα, να ανοίξει η προοπτική ένταξης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Είναι ένα μικρό κράτος με εσωτερικές συγκρούσεις και θέλουν να νιώσουν πιο ασφαλείς... 

nonews-news.blogspot.gr

«Πρέπει να καταπολεμήσουμε την άγνοια»

Γιαν Μπορνιέ, μέλος του SOS Alpes Solidaires και Mountain Wilderness

Συνέντευξη στη Χρύσα Βίλκενς

Μετάφραση: Αντουάν Ροσί (Antoine Rossi)
Φωτογραφίες: Γιαν Μπορνιέ (Yann Borgnet)

Παραμονή Πρωτοχρονιάς μία ομάδα Γάλλων διοργάνωσε, στο ορεινό πέρασμα Col de l’Echelle στις Άλπεις κοντά στα γαλλο-ιταλικά σύνορα, ένα διαφορετικό ρεβεγιόν για να εκφράσει ηθική και έμπρακτη αλληλεγγύη σε εκείνους που είναι αναγκασμένοι να διασχίσουν επικίνδυνα περάσματα, στις γεμάτες χιόνι Άλπεις, για να φτάσουν στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Σχημάτισαν μικρά καταφύγια-ιγκλού κατά μήκος της διαδρομής που ακολουθούν οι πρόσφυγες και κοιμήθηκαν μέσα σε αυτά, σαν μία συμβολική κίνηση για τα όσα βιώνουν οι πρόσφυγες σε αυτήν την περιοχή. Κάποιοι από τους πρόσφυγες έχουν ήδη περάσει μέσα από τη Σαχάρα, έχουν επιζήσει από τα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης και τη φουρτουνιασμένη θάλασσα της Μεσογείου. Τα χιονισμένα περάσματα μέσα από τις Άλπεις δεν τους τρομάζουν, ακόμα και αν θέτουν για άλλη μία φορά σε κίνδυνο τη ζωή τους. Οι προσπάθειες των αρχών να τους αποτρέψουν, δεν ευδοκιμούν. Όπως επίσης δεν ευδοκιμούν οι απειλές και διώξεις ενάντια σε αλληλέγγυους που έχουν διασώσει και στηρίξει εκατοντάδες πρόσφυγες, κάποιοι εκ των οποίων έχουν βρεθεί αφυδατωμένοι και με κρυοπαγήματα στα βουνά. Κόντρα στο ξενοφοβικό κλίμα, μία ομάδα Γάλλων όπως οι SOS Alpes Solidaires, προτάσσει την αξία του ανθρωπισμού. Μιλήσαμε με τον Γιαν Μπορνιέ (Yann Borgnet), οδηγό βουνού και μέλος της πρωτοβουλίας.

 

Τι συνθήκες επικρατούν στην περιοχή που γίνονται οι διασώσεις προσφύγων;

Οι πρόσφυγες, άνθρωποι χωρίς εμπειρία και εξοπλισμό, μπαίνουν σε βουνά τα οποία δεν είναι σημαδεμένα, με πάνω από ένα μέτρο χιόνι και θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν. Το να μην τους βοηθήσουμε θα ήταν σαν να αρνούμαστε τις βασικές αρχές μας, τις αρχές που χαρακτηρίζουν τους βουνίσιους. Καταγγέλλουμε έντονα το κλείσιμο των «ασφαλών» σημείων πρόσβασης (σ.σ.: για τους πρόσφυγες) στο ορεινό πέρασμα του Montgenevre ή στη κοιλάδα de la Roya, που έχει ως αποτέλεσμα οι πρόσφυγες να οδηγούνται σε επικίνδυνες ζώνες. 

 

Πόσους πρόσφυγες και μετανάστες έχετε καταφέρει να σώσετε έως σήμερα και σε ποια κατάσταση βρίσκονταν αυτοί οι άνθρωποι τόσο σωματικά όσο και ψυχικά;

Δεν έχω τον ακριβή αριθμό των προσφύγων που έχουν περάσει από το Briançonnais (ορεινή περιοχή στα σύνορα με Ιταλία). Εδώ και έναν χρόνο περνάνε καθημερινά πρόσφυγες από την περιοχή. Οι κάτοικοι έχουν βοηθήσει, υποδεχτεί και περιποιηθεί πάνω από χίλια άτομα. Οι πρόσφυγες εντοπίζονται και βοηθούνται από ανθρώπους που συμμετέχουν σε καθημερινές βάρδιες στα ορεινά περάσματα του Montgenevre και του l’Échelle. Εντοπίζονται συχνά σε μία κατάσταση ακραίας κούρασης, αφυδατωμένοι και παρουσιάζοντας καταστάσεις υποθερμίας και κρυοπαγήματα. Τον περασμένο χειμώνα έπρεπε να ακρωτηριάσουν τα δάχτυλα του ποδιού του Mamadou, ενός πρόσφυγα που είχε περάσει από το βουνό μέσα σε θύελλα στο ορεινό πέρασμα l’Echelle (1.700 μέτρα). Είναι πολύ πιθανόν να βρούμε πτώματα στο βουνό την άνοιξη. Οι πρόσφυγες ψυχικά είναι δυνατοί. Δεν μπορούμε όμως να φανταστούμε τι έχουν βιώσει για να φτάσουν έως εδώ.

 

Εκτός από τους εθελοντές διασώστες, υπάρχει κάποια άλλου είδους στήριξη για τους ανθρώπους που προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να περάσουν τα σύνορα;

Όχι, δεν υπάρχει. Και το χειρότερο είναι ότι η πινακίδα που γράφει «Γαλλία» έχει αφαιρεθεί σκοπίμως στην ιταλική πλευρά, στο de Bardonecchia, στο σημείο εκκίνησης (σ.σ.: των προσφύγων). Αυτό το γεγονός είναι διπλά εγκληματικό. Από τη μία κλείνουμε τους ασφαλείς δρόμους πρόσβασης, από την άλλη κάνουμε τα μονοπάτια μέσα στο βουνό ακόμα πιο περίπλοκα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στη δεύτερη και τρίτη χρονιά του ταξιδιού τους και ότι κανένα εμπόδιο δεν θα τους κάνει να πάνε πίσω μέχρι να φτάσουν στον σκοπό που έχουν βάλει. Εάν ο σκοπός είναι η Γαλλία θα φτάσουν εκεί η θα πεθάνουν στον δρόμο. Θάνατος ή σωτηρία. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για αυτούς.

Εμείς κρατάμε την οικουμενική αξία του ανθρωπισμού. Πρέπει να καλωσορίσουμε αυτούς τους ανθρώπους και να δημιουργήσουμε μέρη συνάντησης και ανταλλαγών. Να βγούμε από την άγνοια. Το να καταπολεμήσουμε την άγνοια θα δώσει τη δυνατότητα να αποδυναμωθούν οι φόβοι. Πρέπει να δοθεί στους πρόσφυγες η δυνατότητα να εκφραστούν ελεύθερα, πρέπει να δοθεί σε αυτούς χώρος στα ΜΜΕ και να ακουστεί η φωνή τους

Στη χώρα σας, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, οι πρόσφυγες και μετανάστες πλέον αντιμετωπίζονται από αρκετούς πολιτικούς και πολίτες ως εχθροί, ως εισβολείς. Σε τι οφείλεται αυτό κατά τη γνώμη σας και πως θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η αντίληψη;

Είναι ένα αληθινό πρόβλημα. Προς το παρόν η πολιτική που εφαρμόζει η γαλλική κυβέρνηση είναι μία πολιτική που βασίζεται σε δημοσκοπήσεις. Η παρουσία της Μαρίν Λε Πεν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σημάδι μίας βαθιάς παραπληροφόρησης του εκλογικού σώματος, το οποίο βουλιάζει μες στο φόβο και στην εσωστρέφεια.

Ένα μέρος της πολιτικής τάξης, επικαιροποιεί και υποδαυλίζει αυτά τα τεχνητά δημιουργήματα (παραπληροφόρηση) για να κρατάει ψηλά τη σημαία του εθνικισμού. Εμείς κρατάμε την οικουμενική αξία του ανθρωπισμού. Πρέπει να καλωσορίσουμε αυτούς τους ανθρώπους και να δημιουργήσουμε μέρη συνάντησης και ανταλλαγών. Να βγούμε από την άγνοια. Το να καταπολεμήσουμε την άγνοια θα δώσει τη δυνατότητα να αποδυναμωθούν οι φόβοι. Πρέπει να δοθεί στους πρόσφυγες η δυνατότητα να εκφραστούν ελεύθερα, πρέπει να δοθεί σε αυτούς χώρος στα ΜΜΕ και να ακουστεί η φωνή τους.

Γάλλοι πολίτες που είχαν βοηθήσει πρόσφυγες και μετανάστες βρέθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης όπως π.χ. ο Πιέρ-Αλάν Μανονί (Pierre–Alain Mannoni) ή ο Σεντρίκ Ερού (Cédric Herrou). Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό και υπάρχει περίπτωση να υπάρξουν ανάλογες διώξεις εναντίον σας;

Προς το παρόν όχι γιατί δεν έχω ξεπεράσει τα όρια του νόμου. Κάποιοι πολίτες του Βriançonnais έχουν ήδη οδηγηθεί για ανάκριση στην αστυνομία. Ο Φιλίπ Κούρ (Philippe Court), ο πρώην νομάρχης του Haute-Alpes, έβλεπε τους ανθρώπους που βοηθούσαν τους πρόσφυγες των οποίων οι ζωές ήταν σε κίνδυνο ως διακινητές, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν κανένα χρηματικό κέρδος και δεν τους βοηθούσαν να διασχίσουν τα σύνορα. Όσον αφορά εμένα, αν τύχει και αν πρέπει να κάνω ανυπακοή για να ακολουθήσω την ανώτερη αξία του ανθρωπισμού που με οδηγεί, τότε δεν θα διστάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο να το κάνω. Ως βουνίσιος μου είναι αδιανόητο να αφήσω γνωστό η άγνωστο, γάλλο ή ξένο με χαρτιά ή χωρίς, λευκό ή έγχρωμο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ή σε κίνδυνο.

Είναι κάτι που νιώθεις στο στομάχι και είναι κάτι που μοιραζόμαστε με τους φίλους μας τους ναυτικούς. Σε αντίθεση με το υπόλοιπο έδαφος, το βουνό και η θάλασσα είναι τα τελευταία μέρη τα οποία έχουν παραμείνει στο μεγαλύτερο μέρος τους άθικτα.

Είναι τα τελευταία μέρη, στα οποία όλες οι πράξεις μας προσαρμόζονται στις φυσικές συνθήκες. Αυτό δημιουργεί αληθινές αξίες, πρακτικές αξίες, οι οποίες δεν μπορούν να μειωθούν σε επιφανειακές πολιτικές. Η μοιρασιά, η αμοιβαία βοήθεια, η αλληλεγγύη, είναι τέτοιες αξίες. Τις εφαρμόζουμε κάθε μέρα. Αυτό που είναι τελείως εξωπραγματικό είναι ότι για να ανταποκριθούμε σε αυτές τις απλά ανθρωπιστικές αξίες πρέπει να παίξουμε στα όρια της νομιμότητας.

www.e-dromos.gr

Νοσταλγοί του μεσαίωνα, εραστές της υποταγής, υμνητές της αυταρχικότητας

Του Πάνου Χριστοδούλου

We shall go on to the end. We shall fight in France, we shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our island, whatever the cost may be. We shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender (Winston Churchill)

Ίσως φαίνεται παράδοξο ένα κείμενο με αναφορά την αριστερά να ξεκινά με απόσπασμα από ομιλία του Churchill. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι έννοιες και τα σύμβολα που τις εκφράζουν έχουν γίνει απόλυτα και δύσκαμπτα, αρκετά μακριά από την πραγματικότητα και την αρχική τους σημασία. Η αντίσταση μονοπωλείται (ανά πεδία) από τον εκάστοτε πολιτικό χώρο με αποτέλεσμα να αποκτά ένα θεολογικό χαρακτήρα. Σίγουρα όμως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετα. Βέβαια το θέμα μας στο άρθρο δεν είναι η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Άγγλου Πρωθυπουργού, αλλά η ουσία του λόγου του.

Η πρώτη σκέψη για το άρθρο ήταν ένα προσωπικό περιστατικό με μια εταιρία κινητής τηλεφωνίας. Αφού επί ένα εξάμηνο δεν κατάφεραν να μου παρέχουν σύνδεση internet, αποφάσισα να σπάσω το συμβόλαιο που είχα για κινητή και σταθερή τηλεφωνία. Έκτοτε με ενημέρωναν συχνά από την εταιρία ότι χρωστάω 240€ από το υπόλοιπο του συμβολαίου που δεν χρησιμοποίησα. Μετά άρχισαν να εμφανίζονται κλήσεις από δικηγορικό γραφείο το οποίο με ενημέρωνε ότι αν δεν εξοφλήσω θα κινηθούν δικαστικά. Όπως με ενημέρωσε η καλή δικηγόρος μου Εύη, τους απάντησα ότι αυτοί αθέτησαν τη συμφωνία και ότι χρειαστούν να επικοινωνήσουν μαζί της. Την επόμενη φορά επικοινώνησε μια αγενέστατη κυρία στην οποία όταν της είπα να μιλήσει με τη δικηγόρο μου, αποκρίθηκε ότι δε χρωστάει ο δικηγόρος αλλά εγώ. Όταν της ζήτησα το όνομα και το δικηγορικό σύλλογο όπου ανήκει, έκλεισε το τηλέφωνο. Ψάχνοντας αργότερα για το τηλέφωνο που με κάλεσε, ανακάλυψα ότι ανήκει σε εισπρακτική εταιρία που παριστάνει τη δικηγορική για να τρομοκρατεί κόσμο. Η απορία που μου έμεινε ήταν πόσο θράσος χρειάζεται κάποιος για να κάνει εγνωσμένα δουλειά που όχι απλά δεν προσφέρει, αλλά ζημιώνει το κοινωνικό σύνολο.

Η απάντηση στην απορία μου ήρθε με τη δεύτερη σκέψη με αφορμή τις εκλογές που γίνονται για το σωματείο εργαζομένων στο Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων Χατζηκώστα, όπου εργάζομαι, στις 24 Ιανουαρίου. Υπάρχει μια δικαιολογημένη δυσπιστία στα σωματεία και το συνδικαλισμό, η οποία έχει σοβαρή βάση καθώς έχουν καταστεί όχι μόνο ακίνδυνα αλλά τελείως μη λειτουργικά για τους εργαζόμενους, αφού ούτε αντιστέκονται, ούτε ενημερώνουν και κυρίως εξυπηρετούν πελατειακές θέσεις ή δημιουργούν κομματικά βιογραφικά. Αυτή όμως είναι η μια οπτική. Η άλλη οπτική είναι αυτή που σιχαίνεται τα σωματεία εξαιτίας όχι του τι κατάντησαν αλλά του τι θα μπορούσαν να εκφράσουν. Είναι η λογικοί που μιλά νοσταλγικά για τις εποχές που δεν υπήρχαν δικαιώματα, για τις εποχές που ζούσαν χειρότερα και φθονεί όσους απέκτησαν δικαιώματα γιατί η λογική αυτή δεν αγωνίστηκε ποτέ. Είναι η νεοφιλελεύθερη λογική που  καμία σχέση με την ελευθερία δεν έχει. Είναι οι άνθρωποι που θεωρούν ότι ότι κατάφεραν το κατάφεραν με την ελέω θεού χάρη που τους διακατέχει, αγνοώντας τα συστήματα διαπλοκής που τους ανέδειξαν και ζηλεύουν ότι δεν υποτάσσεται σε αυτή τη λογική. Είναι όσοι θα ήθελαν να απαγορεύεται η απεργία και κάθε άλλο μέσο αντίστασης που αμφισβητεί την αυθεντία της εξουσίας τους.  Είναι όσοι ονειρεύονται την κατάργηση κάθε δικαιώματος και κεκτημένου, από τα ρεπό ως την επίσχεση, που ονειρεύονται έναν κόσμο γεμάτο Ναι. Ένα νεκροταφείο ομοφωνιών. Έναν μεσαίωνα των πεφωτισμένων.

Στα νοσοκομεία όπως και σε κάθε υπηρεσία ουρλιάζουν για την αξιολόγηση και την αριστεία αλλά μόνο όσον αφορά τους καθαρούς από γκράφιτι τοίχους. Λες και ο τοίχος καθορίζει την ποιότητα παροχής υπηρεσιών. Δεν τους ενδιαφέρει η καθαρή διοίκηση γιατί εκεί θα απειλούταν τα φέουδά τους. Προφανώς η ποιότητα των υπηρεσιών ενός χώρου είναι συνάρτηση του τρόπου αξιοποίησης του έμψυχου και άψυχου δυναμικού και της ανάπτυξης αισθήματος πλήρωσης και ευθύνης στους εργαζόμενους. Όλα αυτά όμως δε μπορούν να γίνουν σε ένα νοσοκομείο όπου οι εργαζόμενοι είναι σκλάβοι των συμβάσεων, βλέπουν τα υλικά να μειώνονται και τους μισθούς να καταρρέουν. Και η αντίσταση δεν μπορεί να γίνει από σωματεία υποταγμένα στη διοίκηση. Δυστυχώς πλέον υπάρχουν αρκετοί που φλερτάρουν με την αυταρχικότητα και την κατάργηση των δικαιωμάτων (των άλλων). Και δυστυχώς κάθε πράξη αντίστασης φαντάζει μάταια υπό τις παρούσες συνθήκες. Βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε μια Δουνκέρκη, περικυκλωμένοι από άπειρους στρατούς.

Όπως και την περίοδο που εκφωνήθηκε ο λόγος του Churchill, η αποδοχή της ήττας μπορεί να φαντάζει από αναγκαία έως σοφή επιλογή. Όμως οι επιπτώσεις της αποδοχής της ήττας δεν είναι μια κατάσταση σταθερής επιβίωσης αλλά μια επιστροφή όλο και πιο γρήγορα στην εποχή του Μεσαίωνα, στην κτηνωδία, τον αυταρχισμό, την ολιγαρχία. Κάθε βήμα πίσω ευνοεί την λυσσαλέα επέλαση του σκοταδισμού των νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι σε κάθε κρίσιμη περίοδο υποστηρίζουν το συμβιβασμό, όπως και τότε με τους Ναζί του Χίτλερ. Το ζήτημα είναι ότι κάθε πράξη αντίστασης όσο μάταια ή ασήμαντη φαίνεται είναι ένα λιθαράκι στα οδοφράγματα έναντι στην επέλαση της βαρβαρότητας. Έστω και μια μικρή συμμετοχή στις εκλογές, μια απλή ψήφος αφαιρεί  έδαφος από την εισβολή. Και η αντίσταση σε κάθε δρόμο, σε κάθε χώρο δεν είναι αναγκαία από ηθικής φύσης αλλά κρίσιμη για την επιστροφή στην αξιοπρέπεια. Και γι αυτό όσο αδύνατη και αν φαίνεται η νίκη, το μόνο προαπαιτούμενο είναι να μη παραδοθούμε. Και από ότι δείχνει ιστορία συνήθως αυτό οδηγεί στο τέλος σε θρίαμβο.

*μέλος της Ενωτικής Συσπείρωσης Υγειονομικών (ΕΣΥ) στο Χατζηκώστα

www.nostimonimar.gr

Προλεταριακός Πατριωτισμός ή αστικός κοσμοπολιτισμός;

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Να κάνετε το Έθνος υπόθεση του Λαού κι η υπόθεση του Λαού θα είναι εκείνη του... Έθνους» Vladimir Lenin

Ο George Soros, ο πολυεκατομμυριούχος "φιλάνθρωπος" με θητεία στο ναιστικό κίνημα, μετά τους "αντιρατσιστικούς" αγώνες του υπέρ της "μετανάστευσης", των δικαιωμάτων των ομοφυλοφύλων, των "πολύχρωμων επαναστάσεων", της "αραβικής άνοιξης", επιστρέφει με νέο μανιφέστο κι υπόσχεται να πολεμήσει με όλες του τις δυνάμεις τον εθνικισμό, τον οποίο χαρακτηρίζει «κυρίαρχη ιδεολογία» στον κόσμο.
Στη συνέντευξή του στους Financial Times, ο πολυεκατομμυριούχος χρηματιστής υπογραμμίζει πως η οργάνωση Open Society Foundations -η "φιλανθρωπική" οργάνωση που έχει οργανώσει και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ αγωνίζεται για τη "διάδοση της δημοκρατίας δυτικού τύπου"- μαζί με το προοδευτικό κίνημα πρέπει να κάνει τους λογαριασμούς -ν' αντιμετωπίσει- με ένα νέο κίνδυνο που περιγράφεται ως νέο κύμα «πατριωτισμού και λαϊκισμού».
Ο "νέος" πόλεμος που κήρυξε ο "φιλάνθρωπος" George Soros εναντίον του "εθνικισμού", εναντίον του νέου κύματος "πατριωτισμού και λαϊκισμού" όπως περιγράφει, έχει συγκεκριμένους εχθρούς: τους αγώνες των λαών για Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία. Αυτό το "μανιφέστο" δεν μπορεί να αποδεχτεί πως μπορούν οι λαοί να διεκδικούν το δικαίωμα της Ανεξαρτησίας έξω από την παγκόσμια αποδοχή της δυτικής "δημοκρατίας" του υπερεθνικού κεφαλαίου, της "παγκοσμιοποίησης".
Πως μπορούν να διαταράσσουν την "παγκόσμια τάξη" λαοί και χώρες;
Με ποιο δικαίωμα ο λαός της Συρίας δεν επέτρεψε την επικράτηση της "αραβικής άνοιξης", του πιο παγωμένου σκοταδιστικού χειμώνα της ιστορίας;
Με ποιο δικαίωμα ο λαός της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας αντιστέκεται στους... ιμπεριαλιστές;
Γιατί δεν υποκύπτει η Κούβα;
Πως επιτρέπεται να αντιστέκεται ο λαός της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας;
Ποιος δίνει το δικαίωμα στο λαό της κατεχόμενης Παλαιστίνης να διεκδικεί την κλοπή της πατρίδας του;
Γιατί να μην έχουν δικαίωμα οι Κοσοβάροι ναρκέμποροι του UCK, με τη μεγαλύτερη αμερικάνικη βάση στα Βαλκάνια, να έχουν αυτονομία και κρατική οντότητα;
Γιατί ο "εθνικισμός" ορισμένων Ελλήνων να είναι αποτρεπτικός παράγοντας για τη "Μακεδονία" (Σκόπια), το προτεκτοράτο των ΗΠΑ;
Πως οι "εθνικιστές" του Ιράκ εναντιώνονται στη δημιουργία "Κουρδικού" κράτους στο Ερμπίλ, εκεί που επήλθε, μόλις το 1933, από τους Τσέτες (Κούρδους) η Γενοκτονία των Ασσυρίων;
Πως επιτρέπουμε στο λαό της Συρίας να αποτρέπει "Κουρδικό" κράτος στα εδάφη της Συρίας που φιλοξένησε και προστάτευσε Κούρδους;
Πως μπόρεσε, με ποιο δικαίωμα ο "εθνικιστής" Τάσσος, ο Βάσος Λυσσαρίδης δεν παρέδωσαν πατρίδα κι απέτρεψαν τη διχοτόμηση στην Κύπρο με το σχέδιο Ανάν παραβλέποντας τα "δικαιώματα" των εποίκων, των κατακτητών για "αυτοδιάθεση";
Ποιος "εθνικισμός" δεν διαπραγματεύεται το "δικαίωμα" αυτοδιάθεσης της Θράκης, την άρνηση "συνεργασίας στο Αιγαίο";
Μέρες που διανύουμε σήμερα με το "δικαίωμα" των Σκοπιανών να "αυτοπροσδιορίζονται" Μακεδόνες και το κομπραδόρικο πολιτικό σύστημα να "συζητάει και διαπραγματεύεται"... ας ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία κι ας μην επιτρέπουμε σε κανέναν "αριστερό" ή "δεξιό" πολιτικάντη υπάλληλο της παγκοσμιοποίησης του 4ου Ράιχ να την διαστρεβλώνει.

Ο Λένιν που έφυγε σαν σήμερα δεν αφήνει περιθώρια:

«Να κάνετε το Έθνος υπόθεση του Λαού κι η υπόθεση του Λαού θα είναι εκείνη του Έθνους... Η αναγνώριση της υπεράσπισης της πατρίδας, σημαίνει την αναγνώριση ενός πολέμου δίκαιου ή άδικου. Εμείς υπερασπιζόμαστε την πατρίδα από 25 Οκτώβρη 1917. Είναι ακριβώς για να ενισχύσουμε το δεσμό του προλεταριάτου με το διεθνές προλεταριάτο...»

Vladimir Lenin

(C. S. Caracciolo, εισαγωγή σε "Il Marxismo e la questione nazionale" di Stalin ("Ο Μαρξισμός κι η εθνική υπόθεση" του Στάλιν), εκδόσεις Einaudi, 1949)

Ο Λένιν γράφει εναντίον των κομμουνιστών της δυτικής αριστεράς που ειρωνεύονται την «υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας» που τη θέτουν σε αντιπαράθεση με τον προλεταριακό διεθνισμό, αλλά κι εναντίον των ψευδοπατριωτών:
[...] Στον ψευδοπατριωτισμό ο Λένιν αντιπαραθέτει, ως νόμιμο λόγο περηφάνειας. τον πατριωτισμό των εργατών που έχει σαφώς προσδιορισμένο δημοκρατικό, προοδευτικό κι επαναστατικό χαρακτήρα και γράφει «Ίσως είναι ξένο σ' εμάς τους συνειδητούς προλετάριους, Μεγάλους-Ρώσους, το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας; Σίγουρα όχι! Εμείς αγαπάμε τη γλώσσα μας και τη δική μας πατρίδα, εμείς εργαζόμαστε κυρίως για την ανόρθωση των εργαζόμενων μαζών στη ζωή ως συνειδητοί σοσιαλιστές και δημοκράτες. Εκείνο που μας πικραίνει περισσότερο είναι να βλέπουμε και να αισθανόμαστε τις βιαιότητες, την καταπίεση  και σε ποια κατεύθυνση θέτουν οι χασάπηδες τσαρικοί, οι ευγενείς κι οι καπιταλιστές τη δική μας όμορφη πατρίδα. [...] Όλοι εμείς έχουμε καταληφθεί από το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας γιατί το μεγάλο ρωσικό έθνος έχει δημιουργήσει και μια επαναστατική τάξη.» [...].

Κι ο Μεγάλος Τιμονιέρης δεν αφήνει περιθώριο παρερμηνειών για τον πατριωτισμό της αριστεράς:

[...] «Ένας κομμουνιστής που είναι διεθνιστής, μπορεί ταυτόχρονα να είναι πατριώτης; Εμείς πιστεύουμε πως όχι μόνον μπορεί, αλλά οφείλει να είναι... Υπάρχει ο δικός μας πατριωτισμός κι υπάρχει κι ο "πατριωτισμός" των επιτιθεμένων Γιαπωνέζων κι εκείνος του Χίτλερ, που οι κομμουνιστές οφείλουν να αντιταχθούν ριζικά.  [...] Εμείς είμαστε ταυτοχρόνως διεθνιστές και πατριώτες και το πρόσταγμα μας είναι ο αγώνας για την υπεράσπιση της πατρίδας εναντίον του εισβολέα. Για εμάς η αδιαφορία είναι έγκλημα κι ο αγώνας για τη νίκη είναι καθήκον από το οποίο δεν μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε....Ο πατριωτισμός είναι λοιπόν μια εφαρμογή του διεθνισμού.» [...]

Mao Tse-Tung, 1938, 196.

Το 1960 ο Nguyen Tat Thanh, ο φωτισμένος επαναστάτης Χο Τσι Μινχ εξηγεί:
«Η αξία που με ώθησε να πιστέψω στο Λένιν και στην Τρίτη Διεθνή ήταν ο πατριωτισμός κι όχι ο κομμουνισμός. Η θεωρία του Λένιν στην εθνική κι αποικιοκρατική υπόθεση μου προκάλεσαν ισχυρή συγκίνηση που ξέσπασε σε δάκρυα χαράς...». Στη διαθήκη του ο μεγάλος επαναστάτης το επαναλαμβάνει με ένταση: «Υπηρέτησα όλη μου τη ζωή την Πατρίδα, την επανάσταση και το λαό».

Ο Palmiro Togliatti, ένας ευρωπαίος κομμουνιστής ηγέτης (Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας), που σαν σήμερα -21 Γενάρη 1921- πριν 100 χρόνια μαζί με τον μεγάλο διανοητή Antonio Gramsci ίδρυσαν το κομμουνιστικό κόμμα στη διάσπαση του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας στο Λιβόρνο, ταυτίζεται με τον Λένιν στο ζήτημα του πατριωτισμού κι επισημαίνει:

«Πολύ συχνά οι εχθροί των εργαζομένων προσπαθούν ν' απαξιώσουν τον πατριωτισμό των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών και να τον εμφανίσουν ως κοσμοπολιτισμό, αδιάφορο κι υποτιμητικό απέναντι στην πατρίδα. Πρόκειται για χυδαιότητα. Ο κομμουνισμός δεν έχει τίποτα το κοινό με τον κοσμοπολιτισμό... Ο κομμουνισμός δεν είναι απέναντι αλλά συντονίζεται κι ενώνεται με τον πατριωτισμό και το διεθνισμό, διότι το ένα και το άλλο βασίζονται στο σεβασμό των δικαιωμάτων, των ελευθεριών, την ανεξαρτησία του κάθε λαού. Είναι πραγματικά γελοίο να σκεφθείς ότι η εργατική τάξη μπορεί ν' αποκοπεί, ν' αποσχιστεί από το έθνος. Η σύγχρονη εργατική τάξη είναι το νεύρο των εθνών...».

Rinascita - Rassegna di politica e di cultura Italiana,

Palmiro Togliatti, έτος II - φύλλο 7-8 Ιούλη-Αυγούστου1945

 ["Αναγέννηση", το περιοδικό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας]

Ο Kim II Sung,  ο απελευθερωτής της Κορέας από τους Ιάπωνες αποικιοκράτες κι εμπνευστής-ίνδαλμα του Ernesto Che Guevara, επισημαίνει:

«Ο πατριωτισμός κι ο διεθνισμός είναι αδιάσπαστοι ο ένας από τον άλλον. Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί στο διεθνισμό... Ένας αυθεντικός πατριώτης είναι ένας αυθεντικός διεθνιστής, είναι ένας Πατριώτης». (Kim II Sung) 

Θα ήταν πλεονασμός να γίνει εκτενή αναφορά στον μεγάλο Επαναστάτη Ernesto Che Guevara, τη μεγάλη Κουβανέζικη Επανάσταση, τη σοσιαλιστική Κούβα του Φιδέλ, γιατί  το εθνικό νόμισμα της Κούβας "κραυγάζει" και δεν χρειάζεται επεξηγήσεις, ερμηνείες και ΚΑΜΙΑ παρερμηνεία:  η

απεικόνιση του Τσε κι η επιγραφή "ΠΑΤΡΙΔΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ"!

Lelio Basso

Προλεταριακός Πατριωτισμός ή αστικός κοσμοπολιτισμός, δηλαδή η κήρυξη πολέμου στους "εθνικισμούς" του πολυεκατομμυριούχου "φιλάνθρωπου" George Soros;
Η ομιλία του Lelio Basso, ενός από τους πατέρες του ιταλικού Συντάγματος, αντιφασίστα αντάρτη, σοσιαλιστή ηγέτη, πραγματοποιήθηκε στην Ιταλική Βουλή στις 13 Ιούλη 1949, στη συζήτηση για την ίδρυση αυτού του "οργανισμού" που σήμερα ονομάζουμε "Ευρωπαϊκή Ένωση", δηλαδή τη Συμφωνία για τη Δημιουργία του Συμβουλίου της Ευρώπης, που υπογράφηκε στο Λονδίνο 5 Μάη 1949:
«Πρόκειται σ' αυτή τη φάση ως εργαλείο της αμερικανικής κυριαρχίας, που γεννιέται και υλοποιείται το Γαλλικό σχέδιο μιας Ενωμένης Ευρώπης με επιμέρους απαρνήσεις ιδιαιτέρων ζητημάτων εθνικής κυριαρχίας και με ένα δικό της εκλεγμένο κοινοβούλιο [σημερινή ευρωβουλή].

(…)

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για το οποίο συζητάμε είναι εργαλείο ατλαντικής πολιτικής και συνεπώς οφείλουμε να θεωρήσουμε τη δική μας συναίνεση ως εκδήλωση ατλαντικής πολιτικής.

(…)

Οι δύο όροι, Ευρωπαϊκή Ένωση και κυριαρχία του αμερικάνικου κεφαλαίου, συμπίπτουν».

Πρακτικά Ιταλικής Βουλής, Συζήτηση στην Ολομέλεια 13 Ιούλη 1949

Σήμερα για ορισμένους φαντάζει, ή έτσι θέλουν να εμφανίσουν, ακραία η Εθνική Διαθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου απέναντι στον εθνικισμό των Σκοπιανών που εξυπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή μας. Δεν γνωρίζουν, ή ποτέ δεν θέλησαν να αποδεχτοιύν για να κρύψουν πόσο πολιτικοί νάνοι είναι, πως ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μαρξιστής οραματιστής και πως ο μεγάλος Ιταλός στοχαστής Lelio Basso δεν ήταν απλώς φίλος και σύντροφός του, αλλά ανήκαν στην ίδια μεγάλη Σχολή της σοσιαλιστικής αριστεράς των Εθνικοαπελευθερωτικών Κινημάτων. Μαζί και με άλλους μεγάλους στοχαστές ίδρυσαν και προήδρευαν στο Δικαστήριο των Λαών!
Η Εθνική Διαθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου για τη Μακεδονία (Το όνομα μας είναι η ψυχή μας! Η Μακεδονία είναι Ελλάδα!) είναι ακριβώς σε πλήρη διάσταση κι αντίθεση με τον πόλεμο του Soros εναντίον των "εθνικισμών" που έχει κατακτήσει τη δεξιά και την υποταγμένη κοσμοπολίτικη ευρωπαϊκή "αριστερά" στην παγκοσμιοποίηση και το 4ο Ράιχ!
Λαοί χωρίς μνήμη δεν έχουν μέλλον! Ούτε τη μνήμη μπορούν να αρχειοθετήσουν, ούτε την ψυχή μας μπορούν να εξαγοράσουν!
Όσοι σήμερα στρατεύονται με τον Soros και το υπερεθνικό κεφάλαιο θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία και το λαό!
 

* Ο Νίκος Κλειτσίκας διατέλεσε μέλος της Εθνικής Καθοδήγησης του "Ιδρύματος Lelio Basso" και Γραμματέας του Ιδρύματος στην Περιφέρεια της Καμπανίας (Νάπολη Ιταλίας), των 8 εκατομμυρίων κατοίκων (1981-1983).

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Μακεδονία

του Μίκη Θεοδωράκη

 

Το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών στα 1992 αποφάσισε για μια εθνική κοινή γραμμή πλεύσης σε μια ονομασία στην οποία δεν θα περιέχεται η λέξη «Μακεδονία».
Τυχόν υποχώρηση από αυτή τη γραμμή θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για το μέλλον της χώρας μας, δεδομένου ότι μετά την οκταετή καταλήστευση του ελληνικού λαού που μας οδήγησε στην σημερινή δραματική κατάσταση, το μόνο που μας απομένει είναι η διαφύλαξη της εθνικής μας ακεραιότητας. Η Κυβέρνηση των Σκοπίων απειλεί χωρίς προσχήματα την ακεραιτότητα της πατρίδας μας. Με όχημα το όνομα «Μακεδονία» και παραμορφώνοντας τα ιστορικά γεγονότα σε βαθμό γελοιότητας επιδιώκει την επέκταση των συνόρων της εις βάρος των δικών μας για τη δημιουργία της λεγόμενης «Μακεδονίας του Αιγαίου».
Ο στόχος αυτός λειτουργεί εδώ και δεκαετίες ως βασικός εθνικός στόχος της γειτονικής χώρας, με αποτέλεσμα να έχουν γαλουχηθεί γενιές Σκοπιανών με την ιδέα αυτή και να έχουν σήμερα την πεποίθηση ότι είναι κατ’ ευθείαν απόγονοι των Βασιλέων της Μακεδονίας Φιλίππου και Μεγάλου Αλεξάνδρου. Με μια κολοσσιαία πραγματικά προπαγάνδα, κατόρθωσαν να παρασύρουν σ’ αυτή την ιστορική γελοιότητα μεγάλο αριθμό κρατών επωφελούμενοι συγχρόνως και από τη στάση των Ελλήνων υπευθύνων που δεν έκαναν καμμία προσπάθεια να ανασκευάσουν στα μάτια των ξένων αυτή την χονδροειδή παραποίηση της Ιστορίας.
Και φτάσαμε στο θλιβερό σημείο που μας θίγει ως Λαό, να είμαστε αναγκασμένοι να απολογούμεθα για τον πατριωτισμό μας!
Εάν υποχωρήσουμε αυτή τη στιγμή από την θέση μας για το όνομα είναι σαν να ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου. Οφείλουμε να επαγρυπνούμε για την διαφύλαξη της εθνικής μας ακεραιτότητας, δεδομένου ότι υπάρχουν ισχυρές διεθνείς δυνάμεις που έχουν στόχο τους στην σαλαμοποίηση της περιοχής των Βαλκανίων. Η περίπτωση της Γιουγκοσλαυίας είναι νωπή. Το επόμενο θύμα θα είναι η χώρα μας. Τα μαύρα σύννεφα που μας απειλούν γίνονται κάθε μέρα και περισσότερο ορατά. Εάν υποχωρήσουμε τώρα στην ανοιχτή πρόκληση των Σκοπίων που χωρίς να έχουν παραιτηθεί από τον κύριο στόχο της εθνικής τους πολιτικής επιδιώκουν σήμερα να γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ με την ψήφο τη δική μας για να μπορούν αύριο-μεθαύριο να μας απειλούν από μια θέση υψηλότερη και ισχυρότερη, τότε θα είμαστε άξιοι της Μοίρας μας.
Κύριοι της ελληνικής κυβέρνησης, το βάρος που καλείσθε να σηκώσετε είναι ασήκωτο. Και γι’ αυτό μην το κάνετε. Μείνετε πιστοί στην κοινή εθνική γραμμή του 1992. Οι ευθύνες που φορτωθήκατε στον οικονομικό τομέα είναι μεγάλες. Όμως εκείνες που έχουν σχέση με την εθνική μας ασφάλεια και ακεραιότητα είναι συντριπτικές και το δυστύχημα είναι ότι δεν θα παρασύρουν μόνο εσάς αλλά ολόκληρη τη χώρα.
Την ίδια έκκληση που απευθύνω στην Κυβέρνηση την απευθύνω και στον λαό μας που θα πρέπει να εγκαταλείψει την νάρκη στην οποία έχει περιπέσει αυτό τον καιρό.
Το να μας οδηγούν στην πτώχευση και τη διάλυση του κοινωνικού μας ιστού, είναι ένα τεράστιο θέμα. Το να φτάνουμε όμως στο σημείο να απειλείται η ακεραιτότητα της χώρας μας, αυτό δεν είναι μόνο τεράστιο θέμα αλλά κανονικός θάνατος. Γιατί δεν θα μπορέσει να αντέξει η πατρίδα μας αν χάσει ακόμα και ένα τετραγωνικό μέτρο ελληνικής γης. Υπερβολή; Σκεφτείτε μόνο, ποιος αλήθεια θα μπορούσε να διανοηθεί τον διαμελισμό της άλλοτε ισχυρής Γιουγκοσλαυίας;
Οι καιροί ου μενετοί.
Όταν φοβάσαι να πεις ότι αγαπάς την πατρίδα σου κι όταν -ακόμα χειρότερα την ξεπουλάς- αυτό είναι ραγιαδισμός.
Όταν δεν φοβάσαι να πεις ότι την αγαπάς και έχεις το θάρρος να το βροντοφωνάξεις, αυτό δεν είναι εθνικισμός, είναι πατριωτισμός!
Και η Ελλάδα σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχει ανάγκη από πατριώτες!
Αθήνα, 7.1.201
Μίκης Θεοδωράκης 

www.mikistheodorakis.gr

Ένας σύγχρονος Γιάννης Αγιάννης και οι άθλιοι Ιαβέρηδες

ARti news

 

Έναν άνεργο 24χρονο, σύγχρονο Γιάννη Αγιάννη*, συνέλαβε η αστυνομία του Βόλου, μετά από μήνυση υπευθύνων σούπερ μάρκετ.

Το περασμένο Σάββατο, ο 24χρονος επιχείρησε να κλέψει δύο κουτιά βρεφικού γάλακτος αξίας 40 ευρώ, αλλά οι υπεύθυνοι του καταστήματος τον αντιλήφθηκαν, κατήγγειλαν το γεγονός και υπέβαλαν μήνυση εναντίον του καταβάλλοντας τα 100 ευρώ που χρειάζονται για την υποβολή της.

Σύμφωνα με την αστυνομία, ο νεαρός πατέρας έχει ιστορικό μικροκλοπών, αφού όπως λένε, είναι… εθισμένος στις κλοπές, ενώ μάλλον εδώ και χρόνια παλεύει και με άλλους εθισμούς, όπως αυτόν της τροφής και της αναπνοής.

Ο 24χρονος αφέθηκε ελεύθερος και ίσως να μην καταδικαστεί αφού σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 377 του Ποινικού Κώδικα: "Αν η κλοπή ή η υπεξαίρεση έχει αντικείμενο πράγμα ευτελούς αξίας, τιμωρείται με χρηματική ποινή ή με φυλάκιση μέχρι έξι μηνών. Αν όμως η πράξη τελέστηκε από ανάγκη για άμεση χρήση ή ανάλωση του αντικειμένου της κλοπής ή υπεξαίρεσης, το δικαστήριο μπορεί να κρίνει την πράξη ατιμώρητη."

 

*Ο Γιάννης Αγιάννης των Αθλίων του Βίκτορα Ουγκώ έκλεψε, ομοίως,  ένα καρβέλι ψωμί για να ταΐσει την οικογένειά του που λιμοκτονούσε. Η ποινή γι' αυτή του την κλοπή ήταν πέντε χρόνια στα κάτεργα, που τελικά έγινα δεκαεννέα χρόνια, κι έναν Ιαβέρη να τον κυνηγά μια ολόκληρη ζωή.  

www.artinews.gr

 

ΥΓ του blog: ....η κρίση περνάει αλλά τα οι καταστροφές σε ανθρώπους και πράγματα παραμένουν κι εντείνονται μη έχοντας ορίζοντα να διορθωθούν....και το κυριότερο οι υπεύθυνοι αυτών των καταστάσεων όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν αλλά ακονίζουν τα νύχια τους για νέο ρεσάλτο στην νέα  κατάσταση που θα δημιουργηθεί....

Κρίση τέλος (και τι στο διάολο κάνουμε τώρα;)

 

του Χρήστου Ξανθάκη

Κορίτσια κι αγόρια η κρίση μας τελείωσε! Είπε «αντίο» μέσα στο ’17, μας αποχαιρέτησε, άλλο τώρα αν δεν φαίνεται ακόμη ξεκάθαρα η αναχώρησή της από τη μαμά πατρίδα. Έτσι όμως... γίνεται πάντοτε με τα μεγάλου μεγέθους φαινόμενα. Πρώτα συμβαίνουν, ύστερα καταλαβαίνεις ότι συνέβησαν και μετά από κάποιο καιρό μετράς συνέπειες. Θετικές και αρνητικές…

Φυσικά στην Ελλάδα, πρώτα θα ξεκινήσει ο καυγάς. Το κλωτσομπουνίδι για το ποιος είναι υπεύθυνος για το τέλος της κρίσης. Η καλή μας η κυβέρνηση άραγε που τα έκανε όλα σωστά ή μήπως ο παράγων ο διεθνής που πρόσφερε αποτελεσματική χείρα βοηθείας; Κι αν ήταν απλώς η κυκλική φύση του καπιταλισμού, που πάει μία κάτω και μία πάνω -σαν τα φίδια του φακίρη ένα πράγμα; Άσε που είναι και το ΔΝΤ στη μέση, παράγων σημαντικός, δεν γίνεται να τον αγνοήσεις. Κι ο Σόρος; Υπάρχει μήπως περίπτωση να παίχτηκε νταλαβεράκι και να μην ήταν ο Σόρος στο κόλπο;

 Όπως καταλαβαίνετε, άκρη δεν βγάζουμε. Και προσωπικώς, δεν έχω και όρεξη να την βγάλω. Θα σταθώ απλώς στο γεγονός ότι ακόμη και το DPA, το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων δηλαδή, λέει ότι ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά το τέλος της κρίσης στην Ελλάδα, συμπληρώνοντας χαρακτηριστικά:
«Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος εξελέγη το 2015 ως μαχητής κατά της λιτότητας οδηγώντας στη συνέχεια την Ευρωζώνη στα πρόθυρα της κατάρρευσης ενδέχεται να είναι εκείνος που θα οδηγήσει τη χώρα του και εντέλει το σύνολο της νομισματικής ένωσης εκτός οικονομικής κρίσης».

Για να μην μιλήσω για τα νούμερα που παρέθεσε ο Υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημήτρης Παπαδημητρίου, απαντώντας στις ανησυχίες που διατύπωσαν για την πορεία των επενδύσεων το Ελληνικό Δημοσιονομικό Συμβούλιο και ο ΣΕΒ. Τέλειωσε το παραμύθι, το βλέπουμε όλοι και όλες, κι άμα δεν σκάσει η Τουρκία (διαρκής ο κίνδυνος από τα κέφια του Σουλτάνου…), θα το δει ακόμη κι ο αγαπημένος ο Βόλφι, εκεί στο προεδρείο της γερμανικής Βουλής. Το θέμα όμως δεν είναι αλλού, το θέμα δεν είναι στο δια ταύτα.

Δια ταύτα λοιπόν, θα πρέπει να μάθουμε επιτέλους τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνησή μας τώρα με το τέλος της κρίσης. Θα συνεχίσει τη σοφή, συνετή και συγκρατημένη κεντροδεξιά πολιτική της που τα έβγαλε πέρα με τόσους και τόσους ύφαλους ή μήπως θα ρισκάρει να προσθέσει και κάποιες αριστερές πινελιές στο ρεπερτόριό της; Όχι στα ζητήματα τα κοινωνικά, εκεί χορτάσαμε κι ευχαριστούμε πολύ, αλλά στη διαχείριση την οικονομική και στο βιοτικό επίπεδο του λαού. Θα επιμείνει, να ρωτήσω θέλω, στην ευημερία των αριθμών ή θα βάλει πλάτη και για την ευημερία των ανθρώπων; Θα την πάει την κόντρα με τους Ευρωπαίους για τις συντάξεις ή θα τους κάνει το χατίρι και θα μοιράσει πόνο σε παππούδες και γιαγιάδες; Αυτές είναι οι απορίες που απαιτούν απαντήσεις και τις απαιτούν τώρα. Εδώ και τώρα, που θα λέγανε και κάποιοι παλαιότεροι. Κι άσε τον δείκτη οικονομικού κλίματος κι όλους τους δείκτες να περιμένουν λιγάκι. Ούτε η ανάσα θα τους κοπεί, ούτε σε βρεμένο χώμα θα πέσουν να κοιμηθούν…

newpost.gr

Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη... Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή!

Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.
Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.

Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη ...

Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή.

via Zangogiannis Nasos

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Απόπειρα μιας σύντομης πραγματείας περί χρόνου

Αντρέας Μπεντεβής

 

«Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν διαθέτει τον δικό του χρόνο σε κανέναν σημείο της σύγχρονης ύπαρξης. Περνά την ζωή του δίχως να αντιλαμβάνεται τον χρόνο σαν ένα αναγκαίο φθοροποιητικό στοιχείο που, όμως, τον οδηγεί στην πραγμάτωση του εαυτού του και των δυνατοτήτων του. Ο χρόνος δεν του ανήκει, όχι με αυτόν τον τρόπο»

 

Χωρίζουμε τον χρόνο σε αριθμημένες κατανομές ημερών, νυχτών, εβδομάδων, μηνών και ετών. Ολόκληρος ο χρόνος-είτε σαν φυσικό μέγεθος, είτε σαν κοινωνικό γεγονός-απαλλοτριωμένος από τις εξουσιαστικές, αποξενωτικές κοινωνικές σχέσεις-παραγωγή, κατανάλωση ή ακόμα και αυτό που οριοθετείται σαν ''ελεύθερος χρόνος''-δεν ανήκει στα άτομα γενικά. Δεν ανήκει σε κανέναν ξεχωριστά.

Ο κυκλικός χρόνος των νομαδικών λαών που σαν ανώτερη εξέλιξη τους σημειώνουμε τις γιορτές αφιερωμένες στα φυσικά φαινόμενα, ή ακόμα ο κυκλικός χρόνος των ανατολικών θρησκειών που προϋποθέτει και προβλέπει την αιωνιότητα, εξελίχθηκε στον γραμμικό χρόνο των μονοθεϊστικών θρησκειών, όπου η εξέλιξη νοείται σαν μία διαδικασία με αρχή (την θεϊκή χρονική στιγμή απαρχής του κόσμου) και ένα εσχατολογικό τέλος, που θα συμβεί και αυτό κάποια χρονική στιγμή και που νοηματοδοτεί με αλλοτριωτικούς, αρνητικούς όρους ολόκληρο τον ενδιάμεσο βίο: Την ανθρώπινη ιστορική κίνηση και τον κάθε συνθλιβόμενο από αυτήν την μυλόπετρα ατομικό βίο.

Όπως συμβαίνει και σε όλες τις μεγάλες εξελικτικές τομές στην πορεία του ανθρώπου στον χωροχρόνο, όπου η μία περίοδος υπεισέρχεται λαθραία στην επόμενη, σημάδια της κυκλικής αντίληψης του χρόνου εντοπίζονται σαφώς και μέσα στον γραμμικό χρόνο. Ο διαλεκτικός χρόνος, ο χρόνος της κλασικής φιλοσοφίας στην ανώτερη εξέλιξη της, ορίζεται τελικά και αυτός σε σχέση με την ετερότητα: Αυτό που είναι τώρα, δεν είναι πριν. Εντούτοις ολόκληρη η πορεία του ανθρώπινου είδους, εγκολπώνοντας τις ιδιαίτερες κατακτήσεις σχετικά με την περιοδικότητα ή κατόπιν με την γραμμικότητα του χρόνου, υφαίνει το μεγάλο σχέδιο του παγκόσμιου πνεύματος ορίζοντας πλέον εκείνο τον χρόνο.

Στις σύγχρονες κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες τα δυο αυτά βασικά ιστορικά στάδια συγκεντροποιούνται μέσα στην ολοκληρωτική οικονομετρική υπαγωγή ολόκληρου του χρόνου στις πλαστές και άναρχες ορέξεις του κέρδους και του καθορισμού κάθε πτυχής της κοινωνικής αναπαραγωγής-όπου σε αυτές υποβιβάζεται σαν απλό μέσο και ο χρόνος-με κριτήριο τις οικονομικές αναγκαιότητες των ελίτ, οι οποίες αναγκαιότητες νοούνται σαν νέες θεότητες.

Το εύρος και το είδος της εργασίας, της παραγωγής, της κατανάλωσης μετρούν τον χρόνο, και όχι ο χρόνος αυτά. Με την τεχνικοεπιστημονική επανάσταση η ανθρωπότητα απλοποίησε πολλές φυσικές δυσκολίες, όμως απώλεσε το μέτρο των πραγμάτων, την φύση τους-που είναι στοιχείο της και ο ίδιος. Ο στόχος πλέον είναι να εξαγοράσεις, να κερδίσεις χρόνο...μόνο και μόνο για να τον σπαταλήσεις με αποχαυνωτικούς, θλιβερούς όρους στα νέα πεδία άσκησης της συλλογικής δραστηριότητας των εξατομικευμένων καταναλωτών-θυμάτων και θυτών: Το κεφαλαιοκρατικό διαδίκτυο των μεγάλων ταχυτήτων και της ακόμα μεγαλύτερης μοναξιάς.

Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν διαθέτει τον δικό του χρόνο σε κανέναν σημείο της σύγχρονης ύπαρξης. Περνά την ζωή του δίχως να αντιλαμβάνεται τον χρόνο σαν ένα αναγκαίο φθοροποιητικό στοιχείο που, όμως, τον οδηγεί στην πραγμάτωση του εαυτού του και των δυνατοτήτων του. Ο χρόνος δεν του ανήκει, όχι με αυτόν τον τρόπο.

Γιορτάζουμε το πέρασμα του χρόνου σε προκαθορισμένες συλλογικές, παγκόσμιες ημερομηνίες. Ουσιαστικά υποκαθιστώντας με αυτή την διαδικασία τον αληθινό χρόνο που δεν κατέχουμε με τον αλλοτριωμένο χρόνο που μετρά τις ζωές μας αντίστροφα, και που μετατρέπεται και εκείνος σε εμπόρευμα.

Η επανοικειοποίηση του χρόνου αποτελεί το τέλος μιας πορείας σύγκρουσης με τους όρους της καθολικής κοινωνικής αλλοτρίωσης. Σε αυτή την πορεία ο κόσμος μπορεί να ανασύρει από την βαθιά του ενστικτώδη μνήμη έναν χρόνο που κυλάει αρμονικά ανάμεσα στους ανθρώπους, ανάμεσα στους ανθρώπους και την φύση, η οποία έτσι μόνο μπορεί να κατανοήσει τον εαυτό της.

Μέχρι τότε απλές, έξω από καθορισμένες διαφημιστικές χρονικές συγκυρίες, μορφές ανάπτυξης της οποιασδήποτε ανθρώπινης, ελεύθερης κατά το δυνατό, δραστηριότητας αποτελούν υπόμνηση αυτής της αναγκαιότητας να κερδίσουμε τον χαμένο μας χρόνο. Που είναι ο βασικά αναλλοτρίωτος εαυτός, με όλες του τις αντιφάσεις.

left.gr

Καλή Χρονιά