Mpelalis Reviews

Mpelalis Reviews

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025

«Ζωή χαμένη» με υπογραφή του Κώστα Βαξεβάνη...


Συγκλονιστικό τραγούδι για την τραγωδία των Τεμπών από την Ιουλία Καραπατάκη... 
Η Ιουλία Καραπατάκη, σε συνεργασία με την ορχήστρα «Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας», ερμηνεύει το τραγούδι «Ζωή χαμένη», αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών.
Το τραγούδι, που μόλις κυκλοφόρησε στο YouTube, χαρακτηρίζεται ως ένας ύμνος μνήμης και συγκίνησης...
Στην περιγραφή του, τονίζεται πως αποτελεί «μοιρολόι, λυγμό και συγγνώμη» προς όσους χάθηκαν άδικα.
Οι στίχοι ανήκουν στον Κώστα Βαξεβάνη, ενώ τη μουσική υπογράφει ο Ανδρέας Κατσιγιάννης. Ένα βαθιά συναισθηματικό έργο που κρατά ζωντανή την υπόσχεση: «Δεν ξεχνάμε».
Ένα μοιρολόι, ένας λυγμός, μια συγγνώμη, αυτά προλάβαμε, δυστυχώς το κακό δεν το ξορκήσαμε, αλλά πάντα θα είμαστε εδώ, να τιμούμε τη μνήμη σας.  Φεβρουάριος του 2025  Ανδρέας Κατσιγιάννης  Ερμηνεία: Ιουλία Καραπατάκη Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης Στίχοι: Κώστας Βαξεβάνης...

«Μητσοτάκη παραιτήσου»! Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος εξηγεί γιατί αυτό είναι πια μονόδρομος


«Ο κόσμος ένιωσε ότι τον κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα…Ο κόσμος είναι δύσπιστος ακόμη και στη δικαιοσύνη και αυτό φάνηκε σε ποσοστά δημοσκοπήσεων. Αν ήμουν επικεφαλή της δικαιοσύνης με τέτοια ποσοστά δυσπιστίας θα είχα παραιτηθεί», λέει ο κ.Κωνσταντακόπουλος.
Ο κ.Κωνσταντακόπουλος λέει ότι το κοινωνικό καθεστώς στην Ελλάδα είναι εργολαβιστάν, λαμογιστάν, ρουφετιστάν! «Όλα αυτά τα είδαμε και στα Τέμπη! Οι εργαζόμενοι προειδοποιούσαν τον υπουργό και την κυβέρνηση και αυτοί τους έβριζαν! Ο υπουργός βεβαίως επανεξελέγη! Είπαν για τον σταθμάρχη. Ποιος τον έβαλε τον σταθμάρχη; Με ρουσφέτι δεν επελέγη; Έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ του να τελειώσει αυτό το καθεστώς ή να χάσουμε τη χώρα μας! Δραματικό το δίλημμα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια».
«Υπάρχει αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος. Αυτή τη στιγμή έχουμε έκτακτη κατάσταση. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να παραμείνει με όλο τον ελληνικό λαό απέναντι της. Οι συγκεντρώσεις της Παρασκευής θα είναι οι μεγαλύτερες από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Αυτή η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να λειτουργήσει. Ας φτιάξουν μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση», λέει ο κ.Κωνσταντακόπουλος.
Ο έμπειρος δημοσιογράφος δεν διστάζει να σχολιάσει όλα όσα έχουν γίνει, γραφτεί , ακουστεί για δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν τα Τέμπη. Θάνατοι που έχουν προκαλέσει μεγάλη καχυποψία στον κόσμο.
Ο κ.Κωνσταντακόπουλος λέει ότι οι πολίτες πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών. «Να αυτο-οργανωθεί ο κόσμος σε όλα τα θέματα που τον πονάνε και τον ταλαιπωρούν. Αυτοί οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι δεν είχαν να περιμένουν τίποτα από το κράτος και αντέδρασαν. Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας».
Μιλά ανοιχτά για τα μέσα ενημέρωσης και την δημοσιογραφία. Για το πως αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν το έγκλημα των Τεμπών.
«Παίζουμε με το μέλλον της χώρας μας. Πρέπει όλοι να το καταλάβουμε αυτό και να αντιδράσουμε», τονίζει.
«Μητσοτάκη παραιτήσου»! Αυτό θα είναι το μήνυμα των μαζικών όπως όλα δείχνουν μαζικών συγκεντρώσεων για τα Τέμπη στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Αυτή είναι η εκτίμηση του δημοσιογράφου-συγγραφέα και δημιουργού του konstantakopoulos.gr και του defenddemocracy.press, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.

Τι γράφει για τον Μανώλη Λιδάκη ο γνωστός στιχουργός, Νίκος Μωραΐτης:


Νίκος Μωραΐτης

Έχω πραγματικά μεγάλη λύπη.
Και ένα περιστατικό που θα θυμάμαι πάντα.
2004, σε μία μουσική σκηνή, στα καμαρίνια. Κάτι είχα γράψει για εκείνον - τη λέξη «εσωστρεφής» - και το παρεξήγησε. Με τράβηξε λοιπόν για να μου ζητήσει τον λόγο, και σκίστηκε το μανίκι μου. Έφυγα, μου έριξε έναν διάολο, του έριξα κι εγώ άλλον ένα ανεβαίνοντας τα σκαλιά.
Δέκα - δώδεκα χρόνια μετά, χτυπάει το κινητό μου. Το σηκώνω. «Κύριε Μωραΐτη, είμαι ο Μανώλης Λιδάκης. Χρόνια το σκέφτομαι. Εγώ δε φέρθηκα σωστά κι εσείς την επόμενη μέρα βάλατε τραγούδι μου στο ραδιόφωνο. Άνθρωποι είμαστε, φεύγουμε αύριο. Δε θέλω να φύγω με αυτό το βάρος».
Δε μου έχει ξανασυμβεί. Τόσο αφοπλιστική και γενναία εξήγηση. Του ζήτησα να μιλάμε στον ενικό. Από τότε με έπαιρνε πάντα στη γιορτή μου - εκτός από τα δύο τελευταία χρόνια, ήξερα ότι είναι δύσκολα, ότι έχει προβλήματα.
Τον έπαιρνα κι εγώ καμιά φορά. Δεν απαντούσε. Όμως στις 6 Δεκεμβρίου θα εμφανιζόταν πάλι για χρόνια πολλά.
Δε μιλούσαμε πολύ. Ένιωθα μια βαριά μοναξιά στην άλλη άκρη της γραμμής.
-Θα μου γράψεις τραγούδια;
-Μανώλη, το συζητάς; Εννοείται.
Μετά το αφήσαμε λες και είμαστε αιώνιοι.
Μανώλη, η φωνή σου ήταν μία θάλασσα βελούδο. Κι η ψυχή σου εξίσου.

Σταύρος Λυγερός: Το Μαξίμου προσέδωσε στα συλλαλητήρια αντικυβερνητικό πρόσημο!

Το Μαξίμου πιστό στη γραμμή Καρατζαφέρη


Απέναντι στον λαό που ξεσηκώνεται για την τραγωδία στα Τέμπη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κρύβεται πίσω από το ΛΑΟΣ
 
του Δημήτρη Ψαρρά


Η εισαγωγική τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο σημερινό υπουργικό του συμβούλιο δεν μας έκανε καθόλου σοφότερους. Επιχείρησε να συμβιβάσει τις αντικρουόμενες θέσεις που υποστήριξε με διαφορά λίγων ημερών σε δυο συνεντεύξεις του («Alpha», 29.1.2025 και «Καθημερινή», 16.2.2025).
Το αποτέλεσμα ήταν να καταλαβαίνει διαφορετικά πράγματα κάθε οπαδός του. Την ίδια αντιφατική και θολή εικόνα εμφανίζει το σύνολο του κυβερνώντος κόμματος, με τα περισσότερα στελέχη του να σιωπούν και τα λίγα που μιλούν να επιλέγουν διαφορετική γραμμή πλεύσης: άλλα (Σκέρτσος, Πιερρακάκης) ακολουθούν τη γραμμή Μητσοτάκη στον «Alpha» και άλλα (Βορίδης, Γεωργιάδης) επιλέγουν τη γραμμή Μητσοτάκη στην «Καθημερινή».
Είδε φως ο Αντώνης Σαμαράς και βρήκε ευκαιρία να καταγγείλει τις δηλώσεις Μητσοτάκη και να συνταχθεί με τη μεριά της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν πάσχει από πολιτικό κρετινισμό. Ο λόγος που έχει μόνος του δημιουργήσει αυτή την εικόνα αυτοπαγίδευσης δεν είναι δύσκολο να διαγνωστεί. Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η θανατηφόρα σύγκρουση εκείνο το εφιαλτικό βράδυ το μόνο που τον ένοιαξε ήταν να μην του στοιχίσει το γεγονός στις επικείμενες εκλογές. Αυτό ήταν το κίνητρό του εξαρχής: να αποδοθούν όλες οι ευθύνες σε ένα ανθρώπινο λάθος ενός (αναλώσιμου φυσικά) μηχανοδηγού και να σκεπαστούν όπως όπως τα τεκμήρια που θα οδηγούσαν στη διερεύνηση των οικονομικών και επιχειρηματικών κινήτρων που απέτρεψαν επί χρόνια τη δημιουργία ενός ασφαλούς σιδηροδρομικού δικτύου. Αυτό ήταν το σχέδιο της συγκάλυψης και όχι τα σενάρια του (πρώην νεοδημοκράτη, μην ξεχνιόμαστε) Κυριάκου Βελόπουλου και άλλων ομοϊδεατών του. Αυτός ήταν ο λόγος που από την πρώτη στιγμή διοχετεύθηκαν στα φιλικά ΜΜΕ οι μονταρισμένοι διάλογοι, κάτι που αποδείχθηκε μόλις ένα χρόνο αργότερα.

Ο ρόλος του Καρατζαφέρη
Η εικόνα που συνοδεύει τον τίτλο του άρθρου είναι από συνέντευξη του Γιώργου Καρατζαφέρη στον Γιώργο Αυτιά, ενώ δεν είχε συμπληρωθεί ούτε μήνας από την τραγωδία (Γ. Καρατζαφέρης: «Αν δεν είναι ισχυρός ο Μητσοτάκης θα μπούμε σε περιπέτειες», «Σκάι», 25.3.2023).
Ο παλαίμαχος ακροδεξιός πολιτικός δεν έλεγε ούτε λέξη για τα Τέμπη και τη διερεύνηση των σκοτεινών σημείων της υπόθεσης, αλλά μόνο ότι έπρεπε να βγει ενισχυμένος ο Μητσοτάκης στις προσεχείς εκλογές. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ένα χρόνο αργότερα, ο Γ. Καρατζαφέρης στην εκπομπή του έλεγε ακριβώς αυτά που λέει σήμερα ο κ. Μητσοτάκης! Ακούστε τον:   
«Tα Tέμπη, όπως τα άνοιξε η Aριστερά, είναι πιο επικίνδυνα από οτιδήποτε άλλο […] Εδώ λοιπόν αυτοί δεν έχουν μπέσα. Το δράμα προσπαθούν καταστήσουν αρωγό στα πολιτικά τους παιχνίδια».
Και το συμπέρασμα: «Ο λαός ό,τι του δίνεις τρώει. Σανό δίνεις, το σανό τρώει, άχυρο δίνεις, το άχυρο τρώει, τριφύλλι δίνεις το τριφύλλι τρώει. Τους δίνουμε λοιπόν άχυρο από το πρωί μέχρι το βράδυ». (Γιώργος Καρατζαφέρης, «ART» 22.3.2024)
Δυο μέρες αργότερα έγινε η αποκάλυψη από το «Βήμα» ότι είχαν μονταριστεί οι πρώτοι διάλογοι μεταξύ μηχανοδηγών και σταθμάρχη (Βασίλης Λαμπρόπουλος, «Η μονταζιέρα στα Τέμπη ρίχνει νέες σκιές στην τραγωδία», 24.3.2024).
Ε, λοιπόν και πάλι τότε βγήκε ο κ. Καρατζαφέρης για να υποστηρίξει ότι ο μοντάζ έγινε σε βάρος του κ. Μητσοτάκη! Ακούστε και δείτε τον:
«Έρχομαι τώρα λίγο στη μονταζιέρα. Ωραία υπήρξε μονταζιέρα, δεν ξέρω ποιος την έκανε. Για πες μου πού βλάπτεται ή πού ωφελείται η Νέα Δημοκρατία; Λέει τίποτα η μονταζιέρα μέσα “ο Καραμανλής μας το ’κανε”; Λέει τέτοιο πράγμα; Όχι. Τι λέει; Του μηχανοδηγού και τ’ αλλουνού ξέρω ’γω ένα διάλογο που έκοψαν έραψαν. Ενισχύει τη Νέα Δημοκρατία και αυτό που λέει η Νέα Δημοκρατία και που φωνάζω εγώ, το ανθρώπινο λάθος; Άρα λοιπόν πού ωφελείται η Νέα Δημοκρατία; Η Νέα Δημοκρατία γιατί να το κάνει που της κάνουν και πρόταση μορφής τρομάρα τους για να ωφεληθεί τι; Ίσα-ίσα που αυτό το μοντάζ αφαιρεί μέρος του επιχειρήματος ότι όλη η δουλειά είναι ανθρώπινο λάθος. Πού ωφελείται η Νέα Δημοκρατία; Το έκανε αυτό η Νέα Δημοκρατία για να ωφεληθεί τι;» (Γιώργος Καρατζαφέρης, «ΑΡΤ», 26.3.2024)


Ο ρόλος των «παιδιών» του Καρατζαφέρη    
Την ίδια ακριβώς γραμμή του δασκάλου τους ακολουθούν σήμερα οι τρεις μαθητές του που τους έχει κληρονομήσει ο κ. Μητσοτάκης (Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης). Είναι, μάλιστα, τόσο πεισμένοι γι’ αυτή τη γραμμή, ώστε δεν διστάζουν να «διορθώνουν» τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις του σημερινού τους αρχηγού όταν δεν συμπίπτουν με τις απόψεις του παλιού. Ο κ. Βορίδης δεν διστάζει να επιπλήττει την κυρία Καρυστιανού, ενώ ο κ. Γεωργιάδης έφτασε στο σημείο να διορθώσει το περιεχόμενο της αρχικής συνέντευξης του κ. Μητσοτάκη
Μεταγράφω το επίμαχο κομμάτι της συζήτησης Γεωργιάδη με τον Παναγιώτη Στάθη και τον Γιάννη Κολοκυθά στο OPEN TV  (24.02.2025):
Στάθης: Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε κύριε υπουργέ ότι δεν ήταν η καλύτερη στιγμή του κοινοβουλίου αυτή που είδαμε με την Εξεταστική Επιτροπή. Αυτό δεν προκαλεί στον κόσμο μία αντανάκλαση  οποίο σου λέει θα κατέβω κάτω να φωνάξω.
Α.Γεωργιάδης: Ο πρωθυπουργός δεν μίλησε για τη συγκεκριμένη Εξεταστική. Μίλησε εν γένει για τη διαδικασία…
Στάθης: Όχι, για τη συγκεκριμένη μίλησε.
Α.Γεωργιάδης: Όχι, έγινε και διευκρινιστική δήλωση του κυρίου Μαρινάκη την επόμενη μέρα.
Κολοκυθάς: Άμα χρειάζεται διευκρινιστική δήλωση το ξέρετε πολύ καλά ότι κάτι κενό υπήρχε στη συγκεκριμένη.
Α.Γεωργιάδης: Οι συνάδελφοί μου, μέλη της εξεταστικής επιτροπής έδωσαν μεγάλη μάχη σε ένα ιδιαίτερα τοξικό περιβάλλον και δεν δέχομαι ότι δεν προσπάθησαν να κάνουν τη δουλειά τους ευόρκως. Την κάνανε.
Στάθης: Είναι διαφορετική η θέση αυτή με όσα είπε ο πρωθυπουργός.
Α.Γεωργιάδης: Όχι. Και την άλλη μέρα ο κ. Μαρινάκης έκανε τη δήλωση που σας είπα μόλις τώρα.
Στάθης: Εγώ νομίζω ότι μιλάει πολύ καλά ελληνικά ο κύριος Μητσοτάκης…
Μπορεί, όποιος αντέχει, να διαβάσει τις απαντήσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου στις ερωτήσεις της δημοσιογράφου Γ. Σάκκουλα (30.1.2025), για να καταλάβει ότι ο κ. Μαρινάκης απλώς προσπαθούσε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που είχε προκαλέσει η προσποιητή απολογία Μητσοτάκη στον «Alpha». Αλλά ο κ. Γεωργιάδης που φημίζεται για την ευστροφία του πώς δεν το αντιλήφθηκε; Η απάντηση βρίσκεται σε μια πολύ παλιά ομιλία του, όταν ακόμα ήταν πολιτευτής του ΛΑΟΣ και εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος. Ακούστε τον, δείτε τον και θα καταλάβετε:


Ε, άμα ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί κουραφέξαλα τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ μπροστά στη δημιουργία του κόμματος Καρατζαφέρη, τι περισσότερο μπορεί να προτείνει η κυρία Λατινοπούλου και ο κύριος Νατσιός; 

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2025

Βασίλης Κοκοτσάκης: Νέα αποκάλυψη, για την εμπορική αμαξοστοιχία "φάντασμα"


Ο τεχνικός σύμβουλος οικογενειών θυμάτων των Τεμπών, Βασίλης Κοκοτσάκης, μιλώντας σήμερα στον 98.4 με αφορμή τα βασικά του συμπεράσματα μετά από δύο χρόνια ερευνών της ομάδας του, προχώρησε σε μια νέα αποκάλυψη "βόμβα" σύμφωνα με τις επίσημες καταθέσεις που περιλαμβάνονται στη δικογραφία και αφορά τον έλεγχο της εμπορικής αμαξοστοιχίας στον εμπορικό σταθμό Θεσσαλονίκης που ήταν και ο τελικός, πριν αρχίσει την πορεία προς την σύγκρουση με την επιβατική στα Τέμπη. 
Με έγγραφα, αποκαλύπτει, πως ο ελεγκτής υπάλληλος του ΟΣΕ,  της εμπορικής στη Θεσσαλονίκη, εμφανίζεται να καταθέτει ότι την είδε και την έλεγξε στον εμπορικό σταθμό, μία ώρα και είκοσι λεπτά περίπου, πριν καν αυτή εμφανιστεί στον εμπορικό σταθμό, σύμφωνα με το επίσημο βιβλίο κινήσεων του ΟΣΕ! Όπως λέει, ο Βασίλης Κοκοτσάκης, μετά τα ανύπαρκτα βίντεο της εμπορικής στον εμπορευματικό σταθμό Θεσσαλονίκης, τώρα και ο έλεγχος της σε αυτόν, είναι έωλος μετατρέποντας της ουσιαστικά σε "ΑΜΑΞΟΣΤΟΙΧΙΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ". 
Μετά τα βίντεο με το ταξίδι στον χρόνο , όπως τονίζει ο Β. Κοκοτσάκης, φαίνεται ότι έχουμε "ταξίδι στον χρόνο"  και για την επιθεώρηση από άποψη φορτίου στον εμπορικό Σταθμό Θεσσαλονίκης.
Ο Ελεγκτής(επισκέπτης κατά την σιδηροδρομική ορολογία) στην ένορκη κατάθεση του λέει ότι επιθεώρησε την εμπορική αμαξοστοιχία το μοιραίο βράδυ, από 19.40 ώρα μέχρι 20.30 Από το επίσημο έγγραφο κίνησης του ΟΣΕ αλλά και την σχετική κατάσταση του εμπορικού σταθμού, προκύπτει ότι η αμαξοστοιχία 63503 αφιχθεί στον σταθμό πολύ ώρα αργότερα(21.05) 
Ποια αμαξοστοιχία επιθεώρησε και κατέθεσε ότι το φορτίο βρέθηκε σύμφωνα με τις φορτωτικές, αφού την ώρα εκείνη το  τρένο δεν είχε φθάσει ακόμη; Και μην ισχυριστούν ότι έκαναν λάθος με το προηγούμενο, διότι το προηγούμενο ήταν την 16.10 ώρα μέχρι 16.20, καταλήγει.
Επιπλέον στην ίδια εκπομπή, απαντά σε όλα τα απίθανα όπως τα αποκαλεί σενάρια για το ηλεκτρικό τόξο, τα έλαια σιλικόνης και την αλλοίωση του πεδίου, εξηγώντας αναλυτικά το πώς είχαμε την ακαριαία ανάφλεξη, την πυρόσφαιρα και τις φωτιές αλλά και τις συνεχείς αναζωπυρώσεις. 

Να είσαι εκεί…


Η Ντάμα


Η φάση έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Όταν ακούς τον Γεωργιάδη να ζητά «οργή» από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας ως απάντηση στην κατηγορία για συγκάλυψη, η κατάσταση έχει ξεφύγει για τα καλά και μπαίνει σε μονοπάτια που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πού θα καταλήξουν...
«Θέλω στον ΝΔκράτη που με βλέπει, να του πω με ειλικρίνεια ότι δεν έχει υπάρξει καμία συγκάλυψη και όπου βρίσκεστε, σε παρέες, καφενεία, στη δουλειά σας, στους φίλους σας, όταν θα σας λένε “έκανε η Κυβέρνηση Μητσοτάκη συγκάλυψη”, να αντιδράτε με οργή γιατί είναι προσβλητικό για την παράταξή μας», είπε ο υπουργός Υγείας προκαλώντας ανατριχίλα για το τι είναι ικανός ακόμα να κάνει…

*** «Είμαστε οι τελευταίοι που έχουμε ευθύνη για αυτό το κλίμα τοξικότητας των τελευταίων ημερών, όσοι είμαστε ανήκουμε σε αυτό τον πολιτικό χώρο, στην κυβέρνηση και στη Νέα Δημοκρατία γιατί δεχόμαστε επιθέσεις και δεν επιδιώκουμε αυτό το κλίμα», απάντησε ο Παύλος Μαρινάκης.
Μάλιστα. Το επιδιώκουν άλλοι. Ας μας απαντήσει τότε:
Ποιος είπε: «Βαρεθήκαμε να λέμε συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων» (αν και μετά τον σάλο έσπευσε να το μαζέψει, λέγοντας ότι τελικά δεν έχουν βαρεθεί);
Ποιος είπε ότι «Όσοι μιλάνε για μπάζωμα είναι για τα μπάζα»;
Ποιος είπε ότι «Τα Τέμπη κρίθηκαν στις εκλογές»;
Ποιος είπε ότι τα Τέμπη «είναι μπαγιάτικο θέμα»;
Ποιος είπε ότι «δεν θα πάρουν μαντίλι να κλαίνε όλα τα Τρίκαλα»;
Ποιος είπε ότι «Η Εξεταστική Επιτροπή (για τα Τέμπη) είναι γουρλίδικη»;
Όλες αυτές οι δηλώσεις αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει διάθεση εκ μέρους της κυβέρνησης και των στελεχών της ΝΔ για συγκάλυψη; Όλες αυτές οι δηλώσεις δεν οξύνουν την κοινωνική οργή που δικαίως προκαλούν όσα ακολούθησαν του τραγικού δυστυχήματος; Πεν Νταλαούραστο X

*** Είπε ακόμα ότι οι ΝεοΔημοκράτες δεν μπορούν να πάνε την Παρασκευή στο συλλαλητήριο. Ξέρετε γιατί; «Διότι αυτό το συλλαλητήριο δεν είναι για τη Δικαιοσύνη. Αυτό δεν έχει αυτό το πρόσημο. Έχει συγκεκριμένο πρόσημο. Το συλλαλητήριο δεν είναι για να αποτίσουμε φόρο τιμής στα θύματα και στις οικογένειές τους. Δεν είναι για να έχουμε δικαιοσύνη για τα Τέμπη. Δεν είναι για να μάθουμε τι έγινε στα Τέμπη. Είναι ένα πολιτικό γεγονός κατά της κυβερνήσεως». Μα θα υπάρχουν, Άδωνή μου, εκπρόσωποι της κυβέρνησης στο Σύνταγμα. Τα ΜΑΤ. Marka2‼️στο X

*** Επειδή τα έκαναν σαν τα μούτρα τους, επειδή το μόνο που τους νοιάζει είναι να κρατήσουν τις καρέκλες τους, επειδή δεν έχουν ενσυναίσθηση, επειδή είναι ανίκανοι, επειδή εξυπηρετούν συμφέροντα εις βάρος του λαού, στήνουν τη γραμμή άμυνας. Την επόμενη μέρα των συλλαλητηρίων του Ιανουαρίου ο Πορτοσάλτε χαρακτήριζε τους ανθρώπους που βρέθηκε σε αυτά ως ψεκασμένους, ενώ τις τελευταίες μέρες στήνουν αφήγημα τοξικότητας και ζούγκλας. Εμείς οι καλοί, που προσπαθούμε να κρατήσουμε τη χώρα όρθιοι, εσείς οι κακοί που θέλετε να μας ρίξετε, σπάζοντας την Αθήνα. Τυχαία είπε όσα είπε ο Άκης ο Παυλόπουλος; Τα ίδια γράφουν και κάποιοι άλλοι αρθρογραφοι. koiniανστο X

*** Την Παρασκευή θα γεμίσουν οι πλατείες και οι δρόμοι της χώρας με ένα και μόνο αίτημα. Δικαιοσύνη. Ούτε για τον Φάμελλο θα βγουν, ούτε για τον Ανδρουλάκη, ούτε για την Κωνσταντοπούλου, ούτε για κανέναν. Ο κόσμος θα βγει για να διεκδικήσει την αλήθεια στην υπόθεση των Τεμπών και να θέσουν τις βάσεις για ένα καλύτερο αύριο. Κυρίως για τα παιδιά τους. Τα «γαβγίσματα» του Άδωνη, των υπόλοιπων κυβερνητικών «σκυλιών» και δημοσιογράφων δεν τρομάζουν πια κανέναν. Αυτοί έχουν αρχίσει να φοβούνται το ποτάμι της κοινωνικής οργής.
Να είσαι εκεί…

Πόλεμος και Ειρήνη στην Ευρώπη


Αντί να συνεχίζεται ένας πόλεμος είναι καλύτερα να αναγνωριστεί η πραγματικότητα και να επιχειρηθεί ένας νέος μεγάλης κλίμακας στρατηγικός ελιγμός.

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε προηγούμενο άρθρο μας υπογραμμίσαμε τον (φαινομενικά και εκ πρώτης όψεως) αντιφατικό χαρακτήρα της εξωτερικής πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ. Από τη μια διαπιστώνουμε έναν εξτρεμιστικό επεκτατισμό που θυμίζει τη δεκαετία του 1930 (Γροιλανδία, Καναδάς, Παλαιστίνη, Παναμάς), από την άλλη ένα μεγάλο άνοιγμα προς την ειρήνη στην Ουκρανία και τη διακοπή της φοβερής τραγωδίας που έχει πλήξει τη χώρα αυτή.
Τα ανοίγματα του Τραμπ προς τη Μόσχα σχετικά με την Ουκρανία είναι καταρχήν, για όποιο λόγο κι αν γίνονται, τα πιο ελπιδοφόρα και για τον ουκρανικό λαό, που πεθαίνει άνευ λόγου στα χαρακώματα κατά εκατοντάδες χιλιάδες, βλέποντας τη χώρα του να καταστρέφεται, αλλά και για όλη την ανθρωπότητα, με δεδομένο τον αυξημένο κίνδυνο να χρησιμοποιηθούν στο τέλος πυρηνικά όπλα ή άλλα μέσα μαζικής καταστροφής, αλλά και να συνεχίζονται οι τεράστιες, άμεσες και έμμεσες, οικολογικές καταστροφές λόγω της σύγκρουσης αυτής.
Ο Τραμπ, αναγνώρισε ότι η Ουκρανία δεν θα μπει ποτέ στο ΝΑΤΟ, κάτι που, αν το είχε πει ο Μπάιντεν ή και ο ίδιος ο Τραμπ στην προηγούμενη θητεία του, ή οι Ευρωπαίοι δήθεν δημοκράτες ιμπεριαλιστές, δεν θα είχε σημειωθεί ποτέ η σύρραξη και δεν θα είχε καταστραφεί η δεύτερη σε μέγεθος ευρωπαϊκή χώρα.
Ο Τραμπ είπε επίσης ότι δεν θα ανακτηθούν από την Ουκρανία τα εδάφη του Ντονμπάς και της Κριμαίας, θα γίνει δηλαδή σεβαστή η βούληση των Ρώσων στη συντριπτική πλειοψηφία κατοίκων τους. Η Ουκρανία σημειωτέον δεν θα είχε «χάσει» την Κριμαία αν οι Αμερικανοί δεν είχαν κάνει πραξικόπημα στο Κίεβο το 2014. Δεν θα είχε επίσης «χάσει» το Ντονμπάς, αν το Κίεβο, το Βερολίνο και το Παρίσι είχαν τιμήσει τις υπογραφές τους κάτω από τις συμφωνίες Μινσκ 1 και Μινσκ 2 και αν ο κ. Μπάιντεν ή και ο κ. Τραμπ στην προηγούμενη θητεία του είχαν φροντίσει να πιέσουν το Κίεβο να τις εφαρμόσει. Όχι μόνο δεν θα είχε «χάσει» αυτά τα εδάφη, αλλά θα είχε επιπλέον αποφύγει τη μεγαλύτερη καταστροφή που σημειώθηκε στην Ευρώπη μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όπως υποστηρίξαμε και στο προηγούμενο άρθρο μας, κάνοντας αυτές τις δηλώσεις και αίροντας σε μεγάλο βαθμό την υποστήριξη προς το καθεστώς Ζελένσκι, ο κ. Τραμπ αναγνωρίζει στην πραγματικότητα ότι το ΝΑΤΟ έχει ηττηθεί από τη Ρωσία, ότι δεν είναι δυνατή η επίτευξη των σκοπών του, που ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν και ο διαμελισμός της χώρας.
Επομένως, αντί να συνεχίζεται ένας πόλεμος που δεν μπορεί να κερδηθεί και προκαλεί αντιδυτικές συσπειρώσεις παγκοσμίως, είναι καλύτερα να αναγνωριστεί η πραγματικότητα και να επιχειρηθεί ένας νέος μεγάλης κλίμακας στρατηγικός ελιγμός.
Παράλληλα ο κ. Τραμπ απαιτεί, με έναν μάλλον πειρατικό, γκαγκστερικό τρόπο να αρπάξει και τα ορυκτά της Ουκρανίας -η συμφωνία παραχώρησης που πιέζεται τώρα να υπογράψει ο Ζελένσκι είναι χειρότερη από τις πολεμικές επανορθώσεις που υποχρεώθηκε να καταβάλει η Γερμανία το 1918 στο τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Oι Αμερικανοί διαπραγματευτές μάλιστα εκβιάζουν ασύστολα τους Ουκρανούς για να υπογράψουν τη συμφωνία παραχώρησης του πρυκτού πλούτου τους.
Αλήθεια όλες αυτές οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που θέλουν να συνεχιστεί ο πόλεμος, γιατί δήθεν τους ενδιαφέρουν τα δικαιώματα των Ουκρανών, γιατί δεν λένε τίποτα, γιατί δεν διαμαρτύρονται για τη ληστεία που οργανώνει ο κ. Τραμπ μπροστά στα μάτια όλων;
Στην πραγματικότητα, οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους οφείλουν να αποζημιώσουν την Ουκρανία για τις καταστροφές που υπέστη εξαιτίας κυρίως της δικής τους πολιτικής και του πολέμου στον οποίο την έσπρωξαν (χωρίς βέβαια να υποτιμάμε και τις ευθύνες του εγχώριου νεοφασιστικού στοιχείου, αλλά και του έξαλλου υπερεθνικισμού, της δυτικής ιδίως Ουκρανίας). Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν έχει πάντως ξανασυμβεί. Κάνει η CIA πραξικόπημα σε μια χώρα, την οδηγεί σε πόλεμο με μια γειτονική και σε ανείπωτες καταστροφές και εν συνεχεία οι Ηνωμένες Πολιτείες της ζητάνε και αποζημίωση από πάνω, αντί να τη βοηθήσουν κάπως να συνέλθει! (*)
Αυτή η «λεπτομέρεια» είναι αποκαλυπτική για τις πραγματικές επιδιώξεις των Ηνωμένων Πολιτειών υπό τον Τραμπ και είναι καλό να τη συγκρατήσουν όσοι έχουν τυχόν αυταπάτες για το είδος των πολιτικών που σκοπεύει να ασκήσει ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος. Πολιτικές που είναι μεν πολύ θετικές στην περίπτωση της Ουκρανίας, γιατί σταματάνε μια τρομερή καταστροφή, αλλά κινδυνεύουν να αποδειχθούν πολύ καταστροφικές σε άλλες περιοχές του κόσμου.

Απίθανοι υπερεξοπλισμοί-Ετοιμάζοντας τον επόμενο πόλεμο!
Αλλά και σε ότι αφορά και την ίδια την Ευρώπη, η πολιτική του κ. Τραμπ δεν στερείται αντιφάσεων.
Για παράδειγμα από τη μια εμφανίζεται να δρα για την ειρήνη στη γηραιά ήπειρο, από την άλλη απαιτεί την αύξηση των ευρωπαϊκών αμυντικών δαπανών στο θηριώδες, το απολύτως εξωφρενικό 5% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (αύξηση που, αν σημειωθεί, θα αποτελέσει τη χαριστική βολή σε κάθε προσπάθεια αγώνα για τη διάσωση του φυσικού περιβάλλοντος και για ότι απομένει από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος).
Κανένας όμως δεν απειλεί στην πραγματικότητα την Ευρώπη (**), αλλά και αν την απειλούσε δεν θα ήταν ασφαλώς λύση τα αμυντικά συστήματα που σχεδιάζει να προμηθευθεί, αμυντικά συστήματα που, αν τυχόν χρησιμοποιηθούν, εξασφαλίζουν όχι μόνο την καταστροφή του αντιπάλου, αλλά και εκείνου που τα χρησιμοποιεί και που, στην πραγματικότητα, έχουν σχεδιαστεί όχι για την άμυνα της Ευρώπης, αλλά για τους παγκόσμιους πολέμους της Αμερικής.
Η Ρωσία μόνο μια φορά και σε πολύ περιορισμένη κλίμακα εκστράτευσε προς Δυσμάς (δεν υπολογίζουμε βέβαια τις περιπτώσεις που το έκανε αντιδρώντας σε επίθεση που δέχτηκε). Αντίθετα, από τον 13ο αιώνα και την εισβολή των Τευτόνων ιπποτών είναι η Ρωσία που διαρκώς δέχεται επιθέσεις εκ Δυσμών, όπως, μεταξύ άλλων η εκστρατεία του Ναπολέοντα, η επέμβαση 21 κρατών στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, η επίθεση του Χίτλερ και η επίθεση του ΝΑΤΟ με όχημα και εργαλείο την Ουκρανία. ‘Όχι μόνο η Ρωσία είναι αυτή που κατά κανόνα δέχεται μονίμως εκ δυσμών επιθέσεις, ήταν αυτή που διέλυσε, με δική της μονομερή πρωτοβουλία, και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και την ίδια τη Σοβιετική ‘Ενωση.
Η πρώτη και κύρια χρήση αυτού του υπερεξοπλισμού λοιπόν της Ευρώπης είναι, και δεν μπορεί να είναι, παρά ένας μελλοντικός νέος πόλεμος, από καλύτερες θέσεις, κατά της Ρωσίας. Επικουρικά και μόνο είναι και η επικούρηση του ΝΑΤΟ, δηλαδή των Αμερικανών στις άλλες αποστολές εκτός Ευρώπης.   
Δεν υποστηρίζουμε ότι ένας τέτοιος πόλεμος θα γίνει υποχρεωτικά. Απλά επισημαίνουμε ότι η πολιτική Τραμπ ουδόλως συνεπάγεται -και δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο- οποιαδήποτε παραίτηση των Ηνωμένων Πολιτειών από τον δυτικό Ιμπεριαλισμό και Μιλιταρισμό, που συνιστούν δομικά στοιχεία του δυτικού συστήματος, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί να εξασφαλισθεί η τελείως αναγκαία διοχέτευση σημαντικού μέρους του παγκόσμιου πλεονάσματος στη Δύση, χωρίς την οποία δεν μπορεί να εξασφαλισθεί η εύρυθμη λειτουργία του δυτικού Καπιταλισμού. Η βασική αιτία των πολέμων είναι οικονομική, όχι ιδεολογική. Οι ιδεολογίες εφευρίσκονται για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα, αν και είναι αλήθεια ότι διατηρούν μια ορισμένη αυτονομία απέναντι στις αρχικές αιτίες της δημιουργίας τους.
Στο επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε τα σχέδια Τραμπ για ένα νέο «Πόλεμο των Άστρων» και το νέο στρατηγικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι Αμερικανοί και που ερμηνεύει ενδεχομένως τις φαινομενικές αντιφάσεις τους.
-----------------------------------------------------
(*) Μια ενδιαφέρουσα πρόταση, να επαναληφθεί η ροή ρωσικού αερίου στην Ευρώπη και να προβλεφθεί ένας ειδικός δασμός για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας έκανε σε ένα πρόσφατο άρθρο του ο Έλληνογάλλος Καθηγητής Πανεπιστημίου Δημήτρης Σκαρπαλέζος. Κανονικά πάντως πρέπει οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους να συμβάλλουν επίσης στην αποζημίωση της Ουκρανίας για όσα προκάλεσε η πολιτική τους.
(**) Μόνο δύο ευρωπαϊκά κράτη απειλούνται πραγματικά, η Ελλάδα και η Κύπρος, και αυτά δεν απειλούνται από τη Ρωσία, αλλά από ένα μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφιο μέλος της ΕΕ, που σχεδόν κατέλαβε πρόσφατα τη Συρία, κατέχει τη μισή Κύπρο εδώ και πενήντα χρόνια και εισβάλλει κατά καιρούς στο Ιράκ, χωρίς αυτό να ενοχλεί υπέρμετρα τις ηγεσίες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.! Τις ίδιες που δήθεν ανησυχούν τόσο πολύ για τη Ρωσία και τη φανταστική απειλή της κατά της Ευρώπης.
ΦΩΤ: Της Menekse Cam (Τουρκία)
Πηγή: kosmodromio.gr

Είναι η δικαιοσύνη αποσταθεροποίηση;


Αλέξης Τσίπρας


Αυτό που εκπροσωπούν οι αντιδράσεις, οι καταγγελίες, οι διαδηλώσεις, το τεράστιο λαϊκό κίνημα των τελευταίων εβδομάδων είναι το ακριβώς αντίθετο της αποσταθεροποίησης. Είναι ένα πανίσχυρο λαϊκό αίτημα δικαιοσύνης, δημοκρατίας και εν τέλει δημοκρατικής σταθερότητας. Ενα τεράστιο και αποφασιστικό ΩΣ ΕΔΩ απέναντι στη συστηματική φαλκίδευση, διάλυση και αποσταθεροποίηση των πάντων, που χωρίς προσχήματα επιβάλλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οδηγώντας συνειδητά στον κοινωνικό διχασμό προκειμένου να διασώσει την εξουσία της.
Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις υποδηλώνουν, ή και δηλώνουν, πολύ περισσότερα από την επικοινωνιακή χρήση τους. Ιδιαίτερα όταν αυτές παράγονται, εκφέρονται και διακινούνται από εκείνους που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της κοινωνίας και της χώρας.
Τις τελευταίες ημέρες, το κύριο όχημα της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι η λέξη «αποσταθεροποίηση». Και η βαριά αυτή μομφή που η λέξη εννοεί και εκπέμπει στρέφεται ενάντια σε όσους καταγγέλλουν, εξοργίζονται ή διαδηλώνουν ειρηνικά, απαιτώντας με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών δικαιοσύνη, φως, οξυγόνο. Με πρώτους αποδέκτες τους τραγικούς συγγενείς των θυμάτων. Και ευρύτερους αποδέκτες όσους πολίτες επιδιώξουν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους συμμετέχοντας σε συλλαλητήρια. Αφού ακόμη και το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτό δικαίωμα η εμπρηστική προπαγάνδα το ανάγει σε πράξη με σκοτεινά κίνητρα, κομματικά ή, ακόμα χειρότερα, αντεθνικά. Και προαναγγέλλει βίαια επεισόδια!
Τα γεγονότα, ωστόσο, αναδεικνύουν μια προφανή αλήθεια. Αυτό που εκπροσωπούν οι αντιδράσεις, οι καταγγελίες, οι διαδηλώσεις, το τεράστιο λαϊκό κίνημα των τελευταίων εβδομάδων είναι το ακριβώς αντίθετο της αποσταθεροποίησης. Είναι ένα πανίσχυρο λαϊκό αίτημα δικαιοσύνης, δημοκρατίας και εν τέλει δημοκρατικής σταθερότητας. Ενα τεράστιο και αποφασιστικό ΩΣ ΕΔΩ απέναντι στη συστηματική φαλκίδευση, διάλυση και αποσταθεροποίηση των πάντων, που χωρίς προσχήματα επιβάλλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οδηγώντας συνειδητά στον κοινωνικό διχασμό προκειμένου να διασώσει την εξουσία της.
Η αντίθεση στην αποσταθεροποίηση, που φέρει την υπογραφή του κυρίου Μητσοτάκη, διαπερνά με δυο λόγια σήμερα το σύνολο της κοινωνίας, παραγνωρίζοντας κομματικές εντάξεις. Και ακριβώς αυτός ο πάνδημος και εν πολλοίς αυθόρμητος χαρακτήρας του κινήματος τρομάζει τις δυνάμεις της συγκάλυψης. Τις οδηγεί να συκοφαντούν τις λαϊκές αντιδράσεις με όρους εμφύλιας εθνικοφροσύνης και με εμπρηστικά επιχειρήματα. Και να εξαπολύουν ένα κύμα τρομοκρατίας για να αποτρέψουν ή να αποδυναμώσουν το επερχόμενο λαϊκό κύμα.
Τι ζητούν όμως οι συγγενείς των θυμάτων και εκατομμύρια πολίτες σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας; Δικαιοσύνη, αλήθεια, οξυγόνο.
Αυτό ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει αποσταθεροποίηση; Και ποιος λογικός άνθρωπος, από την άλλη μεριά, δεν βλέπει πως όσα με ευθύνη της κυβέρνησης διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό μάς έχουν ήδη οδηγήσει στην αποσταθεροποίηση;
Γιατί είναι αποσταθεροποίηση των θεσμών και της Δικαιοσύνης η αποδεδειγμένη με χίλιους τρόπους απόπειρα συγκάλυψης για το έγκλημα των Τεμπών.
Είναι αποσταθεροποίηση το ρήγμα στις σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στην κοινωνία και τη Δικαιοσύνη, που τον τελευταίο καιρό έχει πάρει διαστάσεις χάσματος.
Είναι αποσταθεροποίηση το ψέμα, η εξαπάτηση, η ατιμωρησία, που χαρακτηρίζουν μια σειρά από κυβερνητικές πράξεις. Με αποτέλεσμα μια προϊούσα απαξίωση του πολιτικού συστήματος, των θεσμών, της εμπιστοσύνης ανάμεσα στις συντεταγμένες εξουσίες και τους πολίτες, που τρέφει το τέρας της Ακροδεξιάς.
Είναι αποσταθεροποίηση οι υποκλοπές, με κέντρο το μέγαρο Μαξίμου, για τις οποίες ο μόνος που τιμωρήθηκε είναι ο επικεφαλής της ανεξάρτητης αρχής που συνέβαλε τα μέγιστα στην αποκάλυψή τους.
Είναι αποσταθεροποίηση το κύμα κερδοσκοπίας που πλήττει εκατομμύρια νοικοκυριά. Η διάλυση του ΕΣΥ. Η προτελευταία θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη στην αμοιβή της εργασίας. Το καθεστώς που αφήνει τους εργαζόμενους απροστάτευτους στο έλεος της εκμετάλλευσης. Η λαφυραγώγηση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης και του δημόσιου χρήματος. Η ντροπιαστική διεθνής θέση της χώρας μας στην απονομή δικαιοσύνης και στην αντικειμενικότητα της ενημέρωσης.
Και εν τέλει, αυτή η εσωτερική κατάσταση απαξίωσης, δημοκρατικής έκπτωσης και κοινωνικού κατακερματισμού αποτελεί και μείζονα εθνική αποσταθεροποίηση. Οταν μάλιστα συνοδεύεται από μια εξωτερική πολιτική επικίνδυνα ανίκανη να αντιληφθεί ότι οι γεωστρατηγικές συντεταγμένες αλλάζουν δραματικά και οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά. Και σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές προβάλλει επιτακτικά μια ανάγκη: η ανάγκη της κοινωνικής συνοχής και της δημοκρατικής εμπιστοσύνης. Αυτών ακριβώς δηλαδή των εννοιών που έχει αποσταθεροποιήσει η παρούσα κυβέρνηση.
Σε αυτές τις συνθήκες η συμμετοχή των πολιτών στις λαϊκές κινητοποιήσεις δεν αποτελεί μονάχα δικαίωμα δημοκρατικό. Είναι χρέος στη δικαιοσύνη και την αλήθεια, αλλά και συμβολή στη δημοκρατική σταθερότητα. Η κοινωνική αντίσταση στην αποσταθεροποίηση που παράγει και εκπροσωπεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί εν τέλει οξυγόνο για τη δημοκρατία και την πατρίδα.
Γιατί η δικαιοσύνη δεν είναι αποσταθεροποίηση, αλλά σταθερότητα.

Αλλαγή φάσης, διεθνώς και εσωτερικά


από Ρούντι Ρινάλντι


Από την αρχή του 2025 βρισκόμαστε σε μια νέα φάση, διεθνώς και εσωτερικά. Εάν δεν κατανοηθεί αυτή η αλλαγή, δεν θα είναι εφικτός οποιοσδήποτε σοβαρός προσανατολισμός, ιδιαίτερα για δυνάμεις που αγωνίζονται για μια μεγάλη στροφή στην πορεία της ανθρωπότητας, και για εκείνες που μάχονται να αντιμετωπίσουν το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας.
Στην κυριολεξία έχουμε δύο (διαφορετικού μεγέθους και βαρύτητας) αλλαγές φάσης: τη διεθνή γεωπολιτική, και την καθαρά εσωτερική στη χώρα. Η διεθνής καθορίζεται κυρίως από το ωστικό κύμα που έχει προκαλέσει ο Τραμπ και η νέα στρατηγική της αμερικάνικης υπερδύναμης. Η εσωτερική καθορίζεται από τη λειτουργία του παράγοντα «Τέμπη» και την εισβολή της κοινωνικής διαθεσιμότητας στο προσκήνιο μετά τις 26/1, που οξύνει στο έπακρο μια βαθιά θεσμική, πολιτική, αξιακή κρίση στη χώρα.
Επίσης, ένας ενεργητικός παράγοντας της αλλαγής φάσης γενικά στον ελλαδικό χώρο είναι η «διασταύρωση» αυτών των δύο φάσεων, της διεθνούς και της εσωτερικής. Αυτή η «διασταύρωση» δημιουργεί ακόμα πιο περίπλοκες καταστάσεις, αναγκάζει σε λογής-λογής πολιτικά πλασαρίσματα, ελιγμούς οικονομικών ελίτ, προστριβές εντός των μηχανισμών και των θεσμών του πολιτικού συστήματος, και τροφοδοτεί τάσεις και διεργασίες μεγάλης αντικατάστασης ή «αναβάπτισης» του πολιτικού σκηνικού.
Στο παρόν σημείωμα θα επισημάνουμε ορισμένα στοιχεία των δύο αλλαγών φάσης, καθώς και της «διασταύρωσής» τους, στηριζόμενοι σε εκτιμήσεις με βάση όσα στοιχεία έρχονται στην επιφάνεια. Το τονίζουμε επειδή πολλά στοιχεία δεν είναι φανερά, δεν είναι γνωστά, ενώ η αβεβαιότητα και η ρευστότητα παραμένουν ως κεντρικά χαρακτηριστικά. Δυνάμεις και στρατόπεδα αναδιατάσσονται, ο ανταγωνισμός μαίνεται, και εντός κάθε στρατοπέδου ο προσανατολισμός δεν είναι ορατός. Επομένως δεν μπορεί κάποιος να παρουσιάζεται σαν κάτοχος της αλήθειας, σαν «ξερόλας», «προφήτης» ή «μάντης». Απαιτείται σοβαρότητα.

Το ωστικό κύμα Τραμπ και η αλλαγή φάσης που επιφέρει
Τα ραγδαία και εντυπωσιακά γεγονότα, που επισωρεύονται καταιγιστικά μέρα με τη μέρα, εμφανίζουν έναν Τραμπ που, ενώ μοιάζει με ταύρο σε υαλοπωλείο, έχει μια συγκεκριμένη στρατηγική στόχευση και προχωρά με τον ρυθμό που βλέπουμε επειδή ακριβώς θέλει να πετύχει στόχους. Ας το αναλύσουμε αυτό όσο μπορούμε.
Ο Τραμπ φαίνεται να έχει προετοιμάσει μαζί με το επιτελείο του έναν σχεδιασμό που στηρίζεται στην εκτίμηση ότι οι εσωτερικοί του αντίπαλοι είναι σε άσχημη κατάσταση, αρκετά ζαλισμένοι από την εκλογική ήττα τους, και διανύουν περίοδο βαθιάς κρίσης. Είναι λοιπόν η στιγμή για τον Τραμπ να περάσει σε μια καταιγιστική επίθεση σαρώνοντας τα κέντρα ισχύος εντός των ΗΠΑ, τοποθετώντας δικούς του ανθρώπους σε όλες τις θέσεις-κλειδιά ώστε να μπορεί να προωθήσει τους σχεδιασμούς του. Έχει να αντιμετωπίσει μια βαθύτατη κρίση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού συνολικά· το σύνθημα να ξανακάνουμε τρανή την Αμερική, δεν είναι ρητορικό: εκεί αποσκοπεί, και ξετυλίγει έναν διαφορετικό οικονομικό και γεωπολιτικό δρόμο ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει το κεντρικό ζήτημα του χρέους των ΗΠΑ και των πηγών ανατροφοδότησής του, χωρίς να φθάσουν σε σημείο να χάσουν εντελώς τη θέση που έχουν στο διεθνές επίπεδο.
Αυτό με τη σειρά του τον οδηγεί σε ένα νέο γεωπολιτικό σκηνικό: αμφισβητεί τη σχέση με την Ε.Ε., την Ευρώπη συνολικά, ανοίγει μια διευθέτηση με την Ρωσία –κατά την οποία δεν συζητά μόνο για το Ουκρανικό– και σχεδόν δικαιολογεί την πολιτική Πούτιν στο Ουκρανικό. Δηλαδή του παραχωρεί «έδαφος» και διεθνή αναγνώριση (προς το παρόν), ενώ αγνοεί την Ε.Ε. και της δείχνει ότι αν θέλει να έχει κάποια σχέση με τις ΗΠΑ, αυτό θα γίνει με όρους πλήρους υποτέλειας και ευθυγράμμισης με το νέο στρατηγικό οικονομικό και γεωπολιτικό σχεδιασμό τους. Η ομιλία του αντιπροέδρου Βανς στη Διάσκεψη του Μονάχου πριν λίγες μέρες ήταν αποκαλυπτική, και καταιγιστική για τους «ευρωατλαντικούς συμμάχους». Πολύ κυνικά, αφού τους κατάγγελλε για βαθιά αντιδημοκράτες, τους είπε: «Υπάρχει νέος σερίφης πια»!
Ο Τραμπ στο εσωτερικό θα διακηρύξει πως όποιος πράττει το καλό για τη χώρα του είναι πάνω από το νόμο (δεν λειτουργεί παράνομα, λειτουργεί σχεδόν επαναστατικά), ενώ στο διεθνές επίπεδο διακηρύττει ότι δεν δεσμεύεται από καμία συνθήκη, κανένα διεθνές δίκαιο και κανόνα. Καμώνεται ότι δεν του αρέσει να σκοτώνονται εκατομμύρια άνθρωποι σε έναν πόλεμο που δεν έπρεπε να γίνει, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να βάλει τις βάσεις μιας νέας ισχυρής Αμερικής. Γνωρίζει ότι έχει μηχανισμούς μόχλευσης εξελίξεων σε όλο τον δυτικό κόσμο, και ειδικά στην Ευρώπη. Απολύει τον Ζελένσκι, αγνοεί την ηγεσία της Κομισιόν, δημιουργεί μια μεγάλη κρίση μέσα στις ευρωπαϊκές δυνάμεις, παρεμβαίνει άμεσα στην αλλαγή του πολιτικού χάρτη αρκετών χωρών. Το «ταράκουλο» και η έλλειψη ψυχραιμίας πολλών ηγετών της Ευρώπης, οι σπασμωδικές κινήσεις και αντιδράσεις τους, δείχνει και το μέγεθος της κρίσης που αντιμετωπίζουν στην παρούσα φάση.

Πολλαπλές διαφοροποιήσεις
Η αναγνώριση του Πούτιν ως ισότιμου περίπου συνομιλητή, ενώ η προηγούμενη ηγεσία των ΗΠΑ τον θεωρούσε εγκληματία πολέμου και ωθούσε τον «ελεύθερο κόσμο» να τον συλλάβει και να τον δικάσει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (όπως έκανε π.χ. με τον Μιλόσεβιτς στα «παλιά καλά χρόνια» της Νέας Τάξης Πραγμάτων), είναι πλέον μια πραγματικότητα που δημιουργεί ένα νέο γεωπολιτικό σκηνικό. Μέχρι πού θα φθάσει, τι θα πετύχει ο Τραμπ από τους σχεδιασμούς του και τι οπισθέλκουσες αντιδράσεις θα προξενήσουν όλα αυτά, μένει να το δούμε το επόμενο διάστημα.
Ας σημειωθεί ότι ο «διπολισμός» που εκφράζεται από την προσέγγιση Τραμπ-Πούτιν αφήνει προς το παρόν σε αφανή ρόλο την Κίνα. Το σχέδιο να μην υπάρξει συμμαχία Ρωσίας-Κίνας και να ρυμουλκηθεί η Ρωσία μέσω του διπολισμού, δεν φαίνεται να μπορεί να προωθηθεί. Διότι ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα θέλουν κάτι τέτοιο, και κατανοούν πώς ό,τι έχουν συμπράξει μέχρι τώρα θα είναι αναγκαίο και στο εγγύς μέλλον των δύο αυτών δυνάμεων.
Όμως υπάρχουν αποχρώσεις διαφορών όσο αφορά τα μέσα και τον τρόπο που βλέπει κάθε μια από αυτές τις δύο χώρες το διεθνές περιβάλλον και τις επιλογές που πρέπει να γίνουν. Τη στιγμή που ΗΠΑ και Ρωσία αδειάζουν επιδεικτικά την Ευρώπη και την Ε.Ε., η Κίνα εκδηλώνει τη διάθεσή της να βαθύνει τις σχέσεις της με την Ευρώπη. Ο Κινέζος ΥΠΕΞ θα πει χαρακτηριστικά: «Η Κίνα πάντα θεωρούσε την Ευρώπη ως έναν σημαντικό πόλο στον πολυπολικό κόσμο. Οι δύο πλευρές είναι εταίροι, όχι αντίπαλοι. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Κίνας και Ε.Ε. Εκμεταλλευόμενη αυτή την ευκαιρία, η Κίνα είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με την ευρωπαϊκή πλευρά για την εμβάθυνση της στρατηγικής επικοινωνίας και της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας, καθοδηγώντας τον κόσμο προς ένα λαμπρό μέλλον ειρήνης, ασφάλειας, ευημερίας και προόδου» (14/2/2025). Δηλαδή η Κίνα θέλει μεγαλύτερη «πολυμέρεια» παντού. Επίσης κατανοεί ότι δεν πρόκειται να στηθεί ένα «τριολέ» (ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα) και εκτιμά ότι, πέρα από όσες διευθετήσεις γίνουν μέσω του «διπολισμού» (Τραμπ-Πούτιν), αυτός θα είναι εφήμερος και όχι ουσιαστικός.
Φυσικά ο κόσμος είναι πιο περίπλοκος από άλλοτε. Δεν υπάρχουν μόνο τρεις κοσμοκρατορικές δυνάμεις· υπάρχουν κι άλλες χώρες και πόλοι στον κόσμο, που δεν μπορούν να παραγνωριστούν ή να τιθασευτούν όπως άλλοτε: Ινδία, Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Βραζιλία, Νότια Αφρική, Ινδονησία… Ο κόσμος δεν είναι δυτικοκεντρικός πλέον. Οι ΗΠΑ μπορούν να έχουν επιτυχία με το μαστίγιό τους απέναντι στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά δεν μπορούν να παίξουν το ρόλο της μοναδικής και αδιαμφισβήτητης υπερδύναμης. Περνάμε σε μια νέα εποχή, που ξεπερνά τα όρια της ειδικής φάσης την οποία δημιουργεί το ωστικό κύμα Τραμπ και η προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας.
Είναι αναγκαία μια πολιτική και ιδεολογική πύκνωση που να προστατεύει τον μαζικό χαρακτήρα, την αυτοτέλεια, την αυτονομία εγχειρημάτων ικανών να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του υπαρξιακού ζητήματος της χώρας
Η νέα εσωτερική φάση στην Ελλάδα…

Η κυβέρνηση της Ν.Δ., αφού δεν άκουσε προσεκτικά πολλά μηνύματα και πορεύτηκε στηριγμένη στη σιγουριά που της έδινε η τραγική κατάσταση της αντιπολίτευσης (λαπάς των λαπάδων), γνωρίζει σήμερα τεράστια απομόνωση μέσα στην κοινωνία. Κι όχι μόνο: έχει παραχθεί μια τεράστια κρίση αντιπροσώπευσης και απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος (κόμματα, κυβέρνηση, Βουλή, δικαιοσύνη, ΜΜΕ) που την εισπράττουν όλες οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις, και κυρίως όσες κυβέρνησαν τα τελευταία 20 χρόνια. Η ρίζα της κρίσης –που εξελίσσεται σε θεσμική– βρίσκεται στα χρόνια από το 2010 μέχρι σήμερα, στη Χρεοκοπία της χώρας, στη ραγδαία χειροτέρευση των υλικών όρων διαβίωσης του πληθυσμού, στον κυνικό τρόπο διακυβέρνησης και τιμωρητικής πολιτικής από μεριάς τροϊκανών και Ε.Ε., στη διάλυση υποδομών και υπηρεσιών, στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, στην ακρίβεια, στη διαφθορά κ.λπ. Δηλαδή σε όλα τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας και των μνημονιακών πολιτικών, που συνεχίζονται και εντείνονται σε όλους τους τομείς.
Η υπόθεση των Τεμπών έχει τη δική της αυτονομία σαν γεγονός, αλλά επικάθεται σε αυτήν την «υλική», θεσμική, πολιτική πραγματικότητα. Ο κυνισμός και η αλαζονεία της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων για 2 χρόνια, οι ευθύνες που κανείς δεν ανέλαβε, το μπάζωμα και η συγκάλυψη, οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, ο χλευασμός και η συκοφάντηση γονέων και θυμάτων, οι απειλές και οι «προειδοποιήσεις» κάθε είδους (και μαφιόζικου) έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Φούντωσε ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας και απαίτησης για Δικαιοσύνη, Τιμωρία και Οξυγόνο. Για να γίνει αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο μια μικρή ομάδα γονιών, πατεράδων και μητέρων, που έθεσαν σκοπό της ζωής τους να διαλευκάνουν το έγκλημα και να πάνε μέχρι τέλους την υπόθεση.
Έτσι αυτή η μικρή ομάδα κατάφερε –με τη συμπαράσταση και τη συγκίνηση της κοινωνίας– να κάνει όσα δεν μπορεί (ή και δεν ενδιαφέρεται) να κάνει κανένα κόμμα, συνδικάτο κ.λπ. Δημιούργησε ένα κίνημα ακηδεμόνευτο που ξεπέρασε πολλά εμπόδια, έφερε στοιχεία στην επιφάνεια, κατονόμασε τους υπεύθυνους. Μετά τις 26/1 το κίνημα αυτό δημιουργεί και πολιτικά αποτελέσματα. Στριμώχνει πλήρως την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δημιουργεί ένα νέο πολιτικό σκηνικό, γεννά την ελπίδα και στερεώνει την αξιοπρέπεια, είναι φορέας ενός άλλου αξιακού κώδικα. Ταρακουνάει όλο το σύστημα, που κάνει ό,τι μπορεί για να απονευρώσει το κίνημα, να διαβάλλει πρωταγωνιστές του, να φοβίσει την κοινωνία – χωρίς όμως μεγάλη αποτελεσματικότητα.
Η πολιτική και θεσμική κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα. Ακόμα και εντός της Ν.Δ. υπάρχουν σημαντικές αντιδράσεις. Το 80% των πολιτών της χώρας, που πιστεύει ότι η κυβέρνηση ευθύνεται με τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, ακουμπά μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσης της Ν.Δ. Σε επίπεδο κορυφαίων στελεχών γίνονται διεργασίες που φθάνουν έως και σε ιδέες αντικατάστασης του Μητσοτάκη σαν οδό διαφυγής από την κρίση. Ο Μητσοτάκης, και ο πιστός –μέχρι τώρα– κύκλος του, προχωρούν σε ευθεία αντιπαράθεση με το κίνημα των Τεμπών, «προβλέποντας» χυδαία τοξικότητα, προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης, πρόκληση επεισοδίων και χάους στις 28/2. Κινήσεις που μοιάζουν σαν προαναγγελία σχεδίων προβοκάτσιας για να συκοφαντηθεί το κίνημα, να αλλάξει το σκηνικό, να τεθούν διλήμματα στις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Γι’ αυτό οι μέρες μέχρι τις 28/2 θα είναι φορτισμένες και περίεργες. Χρειάζεται σοβαρή επαγρύπνηση, διότι είναι αδίστακτοι.
Παρ’ όλα αυτά «τα Τέμπη», με όλες τις μορφές τους, θα είναι παρόντα για μακρό χρονικό διάστημα και θα δρουν ως καταλύτης πολιτικών εξελίξεων. Παράλληλα, κι αυτό είναι σημαντικότερο, μπορεί να αποτελέσουν μήτρα ενός μεγάλου ακηδεμόνευτου κινήματος που θα βαθύνει τους δεσμούς του, θα πολιτικοποιήσει ουσιαστικά το λόγο του, θα αναδείξει δυνάμεις και άτομα που η αξιοπιστία τους και η ανιδιοτέλειά τους θα είναι ένα σημαντικό στοιχείο για ένα μεγάλο ευρύ εγχείρημα που χρειάζεται η χώρα και η κοινωνία. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα θα αντιπαλέψει και θα υπονομεύσει με κάθε τρόπο αυτήν την προοπτική – που όμως γίνεται χειροπιαστή, δημιουργεί ελπίδα, συσπειρώνει ένα μεγάλο και ποικίλο δυναμικό σε όλη την επικράτεια. 
…και η διασταύρωσή της με τη νέα διεθνή φάση
Η διασταύρωση των δύο φάσεων είναι ένα «φυσιολογικό» αποτέλεσμα της συγκυρίας, και προσδίδει άλλη δυναμική στις εξελίξεις. Εξηγούμαστε: η κυβέρνηση Μητσοτάκη τάχθηκε στο μπαϊντενικό στρατόπεδο, στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», ακολούθησε μια φιλοαμερικανική, παγκοσμιοποιητική, ακραία «δικαιωματική» πολιτική, και εκτέθηκε ανεπανόρθωτα στον πόλεμο της Ουκρανίας, νομίζοντας ότι αυτό θα της αποφέρει πλεονεκτήματα. Τώρα που άλλαξε ο σερίφης και ο προσανατολισμός, το νέο κατεστημένο δεν λησμονεί πόσο το καταπολέμησε η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα – και έρχεται η ώρα του «λογαριασμού». Το μπιλιέτο λέει «κομμένος ο Κούλης»…
Αυτό το ξέρει καλά ο κ. Μητσοτάκης, και είναι δύσκολο να αποφύγει την «ώθηση» που έρχεται. Επιλέγει τακτικά(;) να συμπαραταχθεί με την Ευρώπη «που πρέπει να ξυπνήσει, να πάρει τα μέτρα της αν ο Τραμπ προχωρήσει σε δασμολογικό πόλεμο» κ.ο.κ. Όμως και από εκεί φαίνεται να μην τον υπολογίζουν πολύ. Ο Μακρόν τον αγνόησε πολλαπλά, δείχνοντάς το με έμφαση. Στη Γερμανία έχουν άλλους μπελάδες με τις εκλογές. Και γενικά καμία ευρωπαϊκή δύναμη δεν θέλει να χαλάσει τις σχέσεις της με τον Ερντογάν και την Τουρκία.
Επομένως πρέπει να αναμένουμε εξελίξεις: στοιχεία από την USAID που πιθανόν να εμπλέκουν δημοσιογράφους κοντινούς του Μαξίμου ή πολιτικούς παράγοντες, άφιξη και ανάληψη πρωτοβουλιών από τη νέα πρέσβη των ΗΠΑ, ανάδειξη «τραμπικών» δυνάμεων στην Ελλάδα κ.λπ. Άρα η διασταύρωση για την οποία μιλάμε δημιουργεί ένα πιο ασφυκτικό πλαίσιο, πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο τον Μητσοτάκη, αλλά και για όλο το πολιτικό σύστημα που πρέπει να ακολουθήσει τον «νέο σερίφη».

Σύνοψη
Η αλλαγή της φάσης δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο, εντελώς πρωτότυπο και με στοιχεία καινούργια. Δεν είναι επανάληψη κάποιας άλλης προηγούμενης φάσης. Κινείται σε ένα πλαίσιο όπου οι διαφορές είναι μεγαλύτερες από τις αναλογίες που μπορεί να υπάρχουν με προηγούμενες εποχές. Το πραγματικό ζητούμενο είναι αν μέσα σε αυτήν την αλλαγή φάσης ξεπηδήσουν και διεργασίες που να ευνοήσουν τη γένεση ακηδεμόνευτων μεγάλων μαζικών ρευμάτων. Για να γίνει αυτό, είναι αναγκαία μια πολιτική και ιδεολογική πύκνωση που να προστατεύει τον μαζικό χαρακτήρα, την αυτοτέλεια, την αυτονομία εγχειρημάτων ικανών να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του υπαρξιακού ζητήματος της χώρας.
Η θέση που υποστηρίζεται εδώ είναι ότι αυτό είναι δυνατόν να γίνει, και μάλιστα να κινηθεί κανείς μέσα στις αντιφάσεις και τις περιπλοκές που δημιουργεί η νέα φάση. Δεν είναι εύκολο, αλλά και ποιος μπορούσε να προβλέψει πως θα εμφανιζόταν ένα κίνημα με τέτοια εμβέλεια, σαν αυτό των Τεμπών; Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος, τα φορτία που κουβαλά, η δυναμική του, αλλά και οι αναζητήσεις που θα δημιουργήσει για απαντήσεις πιο συνολικές, είναι στις παρούσες συνθήκες μια φωτεινή ελπίδα.

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2025

«Ο κόσμος σας σιχάθηκε»

«Η πιο σκοτεινή ώρα για τη χώρα» – Πρωτοσέλιδη βόμβα λίγο πριν τον λαϊκό ξεσηκωμό της Παρασκευής.

Το κτηνώδες ύφος και η επιθετικότητα από υπουργούς και βουλευτές του Μητσοτάκη προκαλούν την οργή του ελληνικού λαού. Δεν φοβούνται πια μην τους ρίξει η ανύπαρκτη αντιπολίτευση. Βλέπουν ότι η ίδια η κοινωνία τούς ξηλώνει ένα ένα τα γαλόνια εξουσίας. Επειδή αηδίασε! Και δεν είναι η πρώτη φορά που την υποτιμούν ή τη συκοφαντούν οι σημερινοί κυβερνώντες.  Οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. υπερασπίζονταν πάντα το κόμμα τους. Σήμερα ντρέπονται να πουν τι ψηφίζουν.  Ο σταθερός πυρήνας 25% του κόμματος ραγίζει πλέον υπό το βάρος της συγκάλυψης δίχως κανέναν φραγμό από την κουστωδία του Μαξίμου. Οι πληγές που θα αφήσει η λαίλαπα Μητσοτάκη θα στοιχειώνουν για χρόνια τη συντηρητική παράταξη.  Ο Ποιος ψηφοφόρος και ποιος αξιοπρεπής Ελληνας πολίτης θέλει να έχει σχέση με μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που δεν σέβεται ούτε τους χαροκαμένους γονείς;

Μην πιστεύετε τον Σοφοκλή. Η Αντιγόνη έχει 57 αδέλφια που πρέπει να θάψει....

Χρύσα Κακατσάκη
, εκπαιδευτικός

Δυο χρόνια τώρα η Αντιγόνη περιπλανιέται στους δρόμους. Νηστική, άυπνη, με μαύρους κύκλους στα μάτια, μα δεν την νοιάζει. Παίρνει δύναμη απ’ αυτό που πρέπει να κάνει. «Στην αλήθεια δεν υπάρχει ωράριο, δεν κατεβάζει τα ρολά της». Ξεκίνησε από τον Κεραμεικό, το δημόσιο νεκροταφείο κι εκεί η Ηγησώ με ένα νεύμα γαλήνιο της είπε: «Συνέχισε. Δεν βλέπεις ότι εδώ έχει στερέψει ο Ηριδανός; Πήγαινε σε ένα άλλο ποτάμι, κοντά στα Τέμπη, Πηνειό το λένε». Εκεί «δώδεκα βρύσες με νερό από 57 πηγάδια, δεν φτάνουν να σβήσουν τη φωτιά μέσα απ’ τα φυλλοκάρδια».
Μην πιστεύετε τον Σοφοκλή. Η Αντιγόνη έχει 57 αδέλφια που πρέπει να θάψει αφού πρώτα τα αναγνωρίσει , μα είναι τόσο δυσκολο.. «Η κόρη μου έχει στο μπράτσο ένα μικρό τατουάζ. Δείξτε μου τα χέρια που μαζέψατε».
Βλέπει μια τεράστια ουρά. Είναι οι Πόντιοι Πιλάτοι που πάνε να νίψουν τας χείρας τους. Εκείνη μονολογεί. ''Όσοι χρόνια κολυμπάτε αμέριμνοι μέσα στα μάτια μου, κάποτε θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω'.
Βγάζει από το σακ βουαγιάζ ένα ένα τα όμορφα ζωγραφισμένα αγγεία που στην εποχή της έβαζαν μέσα τις στάχτες. Αυτά ταιριάζουνε στη νιότη. Όχι τα σκέτα, ψυχρα κουτιά. Τα μοιράζει σε όλους τους γονείς και συγγενείς : της Ιφιγένειας, του Γιώργου, του Βάιου, της Θώμης, του Γιάννη κλπ.
Γέρνει κατάκοπη και μισοκλείνει τα βλέφαρα. «Θα πέσει άπλετο φως» ακούει στον υπνο της και πετάγεται αλαφιασμένη. Θα είναι εκείνος ο ποιητής Φερνάζης που «πρέπει ν' αναλύσει τα αισθήματα που θα είχεν ο Δαρείος. Ισως υπεροψίαν και μέθην». Ο ψίθυρος δυναμώνει. Είναι το ζουμί μιας ενοχής που στάζει. Ένα διακοσμητικό σουβενίρ ξεχασμένο σε ένα βαγόνι.
Σκοτάδι παντού, κυριολεκτικα και μεταφορικά . Παίρνει το δρόμο της επιστροφής με τα πόδια. Σε τρένο δεν ξαναμπαίνει. Σταματά σε ένα καφέ της Εθνικής. Μέχρι να τη σερβίρουν, αποσπά την προσοχή της ένα πρωτοσέλιδο: «Είμαι διατηρητέο, είπε το χάος στους εργολάβους. Μέσα, τα πράγματα θα μείνουν όπως είναι. Μικροαλλαγές μόνο στην πρόσοψη επιτρέπω».
Ξαναγυρνά στον Κεραμεικό, βουίζουν τ’ αυτιά της, μα τα μάτια της διακρίνουν καθαρα 57 πεταλουδες που φτερουγίζουν. 
Καθεται σε ένα παγκάκι και διαβάζει τους τελευταίους στίχους του χορού από την τραγωδία που πρωταγωνιστεί

Η φρόνηση είναι πολύ πιο πάνω 
απ’ όλα τ’ αγαθα και την ευδαιμονία ακόμη,
Γι’ αυτό και στα θεία δεν πρέπει ν' ασεβεί κανείς.
Τα μεγάλα τους τα λόγια οι ξυπασμένοι
με μεγάλα τα πλερώνουνε χτυπήματα
για να βάλουν στα γεράματά τους γνώση

Βγάζει ένα μαρκαδόρο και συμπληρώνει με μεγάλα μαύρα γράμματα :
«Είπαμε πως δε χάνεται η ζωή τόσο εύκολα, πως έχει ο θάνατος δρόμους ανεξερεύνητους και μια δική του δικαιοσύνη».
Φωτό: Επιτύμβια στήλη με μια νεαρή κοπέλα και τους γονείς της. Κεραμεικός. 

«Για όνομα του Θεού! Άνθρωποι είμαστε»: Συνέντευξη - παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά για τα Τέμπη


«Δεν νοείται η κυβέρνηση να αντιδικεί με τους συγγενείς των θυμάτων» τονίζει ο πρώην πρωθυπουργός απαντώντας στην Έμη Λιβανίου και εξαπολύει σκληρή κριτική στην κυβέρνηση   

Έμη Λιβανίου – Ζησιοπούλου

Ο πρώην πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, παραχωρεί στην Έμη Λιβανίου την πρώτη συνέντευξη εντός του 2025, έπειτα από πολύμηνη περίοδο σιωπής.
Αποδεχόμενος την πρόσκληση της HuffPost, ο Αντώνης Σαμαράς δίνει απαντήσεις με αφορμή το μπαράζ αποκαλύψεων για την τραγωδία στα Τέμπη, λίγα 24ωρα πριν από την κορύφωση των κινητοποιήσεων, με το μεγάλο συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγματος (και σε άλλες πόλεις ανά την Επικράτεια) την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου.
“Δεν νοείται η κυβέρνηση να αντιδικεί με τους συγγενείς των θυμάτων και τους πολίτες που θέλουν να τους συμπαρασταθούν. Για όνομα του Θεού! Άνθρωποι είμαστε,πάνω απ’ όλα!”
Ο πρώην πρωθυπουργός δίνει το προσωπικό του στίγμα μέσα από αυτή την συνέντευξη - παρέμβαση, που είναι πρωτίστως ανθρώπινο.
Με την τελευταία του αποστροφή («...για όνομα του Θεού! Άνθρωποι είμαστε, πάνω απ’ όλα!») ο Αντώνης Σαμαράς θέτει υπεράνω πολιτικών, κυβερνητικών ή κομματικών στοχεύσεων και συμφερόντων την υπόθεση της απονομής Δικαιοσύνης για το φοβερό δυστύχημα, την ώρα που οικογένειες θυμάτων απαιτούν να μάθουν την αλήθεια και να διερευνηθούν τυχόν σφάλματα για χειρισμούς που ακολούθησαν - ακόμα και στο πλαίσιο της δικαστικής διερεύνησης.
“Είναι δικαίωμα των χαροκαμμένων συγγενών των παιδιών που χάθηκαν να μάθουν την αλήθεια και να τιμωρηθούν οι ένοχοι.”
Το μήνυμα του πρώην πρωθυπουργού είναι σαφές και έχει ως αποδέκτη όχι μόνο την κυβέρνηση, την οποία προειδοποιεί για τις σοβαρές συνέπειες των λανθασμένων επιλογών της, αλλά και το πολιτικό σύστημα, καθώς και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας - συμπεριλαμβανομένης της Δικαιοσύνης.
Έ. Λιβανίου - Ζησιοπούλου: Κύριε πρόεδρε, ποιό είναι το σχόλιό σας για τον πάνδημο χαρακτήρα που παίρνει το αίτημα για διαφάνεια και απονομή Δικαιοσύνης;
A. Σαμαράς: Ας πούμε για τα αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία,που δυστυχώς έχουν καταντήσει ζητούμενα.
Έ. Λιβανίου - Ζησιοπούλου: Είναι δικαιολογημένη η απαίτηση των οικογενειών που έχασαν παιδιά ή ανθρώπους τους, να διερευνηθεί κάθε πτυχή της τραγωδίας στα Τέμπη και να μην εξαιρεθεί κανένα σενάριο;
A. Σαμαράς: Ειναι δικαίωμα των χαροκαμμένων συγγενών των παιδιών που χάθηκαν να μάθουν την αλήθεια και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Όπως είναι δικαίωμα των πολιτών και με δημόσιες εκδηλώσεις, να συμπαρασταθούν στα αιτήματα αυτών των συνανθρώπων μας και να απαιτήσουν ασφαλείς συνθήκες στις συγκοινωνίες για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Έ. Λιβανίου - Ζησιοπούλου: Την ερχόμενη Παρασκευή ίσως ζήσουμε μία από τις μαζικότερες κινητοποιήσεις και μάλιστα σε όλη τη χώρα, με αίτημα την αλήθεια για τα Τέμπη.
Α. Σαμαράς: Από μιά ειρηνική εκδήλωση διαμαρτυρίας δεν απειλείται η δημοκρατική ομαλότητα, όπως δεν απειλήθηκε πριν ένα μήνα.
Έ. Λιβανίου - Ζησιοπούλου: Ποιά είναι η στάση που οφείλει να τηρήσει η κυβέρνηση απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και σε όσους θα διαδηλώσουν, σε μία τέτοια συγκυρία;
Α. Σαμαράς: Δεν νοείται η κυβέρνηση να αντιδικεί με τους συγγενείς των θυμάτων και τους πολίτες που θέλουν να τους συμπαρασταθούν. Για όνομα του Θεού! Άνθρωποι είμαστε, πάνω απ’ όλα!

USAID - ΥΔΑΣ: Μême combat


ΜΑΡΤΥΡΙΑ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Το ελληνικό παρακλάδι ενός διεθνούς πολιτικού σκανδάλου

 
του Νίκου Βαμβουνάκη 
(Πρέσβη επί Τιμή) 

Παρά την απέχθεια προς τον Ντόναλντ Τραμπ, η απόφασή του για τη διακοπή της χρηματοδότησης της USAID (United States Agency for International Development), είχε και θετικό αντίκτυπο. Σε ποιο σχήμα θα μετουσιωθεί αυτή και με ποιες αρμοδιότητες, είναι άλλη υπόθεση. Με το ενδεχόμενο η νέα USAID – ή όπως αλλιώς ενδεχομένως μετονομαστεί – να διαδραματίσει εξίσου ή περισσότερο αρνητικό ρόλο στη διεθνή σκηνή.
Το βέβαιο και ορατό όσον αφορά τουλάχιστον στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» (διπλωμάτες, ΜΚΟ που δρουν στο εξωτερικό, ιδρύματα Διεθνών Σχέσεων, πανεπιστημιακούς και δημοσιογράφους που ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική) είναι ότι όλοι γνωρίζαμε ποιος ήταν ο κύριος ρόλος της USAID και με ποια προσχήματα επιτελείτο αυτός. Ήταν ανέκαθεν σαφές ότι πρόκειται για το πιο δυνατό «εργαλείο» της CIA, με εξαιρετική αποτελεσματικότητα. Το οποίο, μάλιστα, αντί να κινδυνεύει να εκθέσει πολιτικά/νομικά τους κυβερνώντες των ΗΠΑ, είχαμε το οξύμωρο ότι αυτοί έδρεπαν και επαίνους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Καθότι δεν αμφισβητείται ότι η USAID προσέφερε παράλληλα επί δεκαετίες ανθρωπιστικό έργο στον Τρίτο και Τέταρτο Κόσμο, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια. Είναι η λεγόμενη «ήπια διπλωματία», με την οποία όλες οι ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες βελτιώνουν τη διεθνή εικόνα τους (perception), με θεωρητικά ανιδιοτελείς πράξεις, που πάντα βέβαια έχουν έναν και μόνο στόχο: την υλοποίηση των εθνικών και μόνο στόχων τους (= στόχων πολιτικών, αλλά και οικονομικής διείσδυσης). Και πώς θα μπορούσε να «τιμωρήσει» κανείς τις φτωχές «αναπτυσσόμενες» χώρες που προσδοκούν τη βοήθεια αυτή, ισχυριζόμενος – χωρίς επαρκή τεκμηρίωση – ότι στην ουσία οι ΜΚΟ που προσέφεραν in loco τις υπηρεσίες τους και πολύτιμα υλικά αγαθά, ήταν άμεσοι και έμμεσοι πράκτορες/συνεργάτες της CIA.
Κατανοητά όλα αυτά. Αλλά γιατί συμπεριλαμβανόταν η Ελλάδα στους «αποδέκτες» της USAID; Ήμασταν και παραμένουμε ένα από τα κράτη-μέλη της DAC (Development Assistance Committee), δηλ. μια από τις πλούσιες «δωρήτριες χώρες», πόσω μάλλον πριν τα Μνημόνια, όταν η Ελλάδα συγκαταλεγόταν στα 25 πιο εύρωστα οικονομικά δυτικά Κράτη.
Επειδή συνεπώς το παραμύθι δεν μπορούσε να έχει «δράκο», η USAID χρησιμοποίησε το επιχείρημα ότι η Ελλάδα ως το μόνο «pivotal state» των Βαλκανίων (και μόνο μέλος πριν το 2004 της ΕΕ και του ΝΑΤΟ) μπορούσε να συνδράμει σε μεγάλο βαθμό στον «εκδημοκρατισμό και την οικονομική ανασυγκρότηση» των Βαλκανίων. Ποια ελληνική κυβέρνηση μπορούσε να αρνηθεί, αφού – θεωρητικά τουλάχιστον – υποτίθεται ότι αναβάθμιζε και τον δικό μας περιφερειακό και άρα διεθνή ρόλο;
Στους ίδιους παροικούντες, αλλά και εκτός Ιερουσαλήμ, είναι γνωστή η επίσημη συμβολή της Ελλάδας στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς, παρά τις συμπάθειες που αυτός έχαιρε από ένα σημαντικό ποσοστό της ελληνικής κοινής γνώμης. Πριν τελικά φθάσουμε στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας, η χώρα μας χρησίμευσε ως «παραπέτασμα» των ΗΠΑ: ελληνικές ΜΚΟ βοηθούσαν ως μεσάζουσες στον «εκδημοκρατισμό» της Σερβίας (με το «αζημίωτο», εννοείται). Έτσι υπό την πανβαλκανική «φιλάνθρωπη» αιγίδα της USAID, δεν κινδύνευαν να εκτεθούν ΗΠΑ και Ελλάδα ότι αναμιγνύονται στις εσωτερικές υποθέσεις άλλου κράτους, παραβιάζοντας τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ (τουλάχιστον όσον αφορά στα προσχήματα).

*****
Eρχόμαστε τώρα στο 2015, όταν ανέλαβε Υπουργός Εξωτερικών ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος μου πρότεινε να αναλάβω τη θέση του Γενικού Διευθυντή της Υπηρεσίας Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) του ΥΠΕΞ, ουσιαστικά αμισθί, αφού 4 μήνες πριν είχα συνταξιοδοτηθεί από το Υπουργείο και όπως είναι γνωστό (αντίθετα με τι ισχύει μετά το 2019 επί Ν.Δ.), οι περικοπές των συντάξεων για τους τυχόν εργαζόμενους ανήρχοντο τότε στο 70%.Δέχθηκα τη θέση, διότι από ετών γνώριζα εκ του σύνεγγυς τη σκανδαλώδη διασπάθιση 300 περίπου εκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν απλόχερα, μεταξύ 2000-2010, σε διάφορες ΜΚΟ, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είχαν στα ΔΣ αποκλειστικά στελέχη και πολιτικούς φίλους των εκάστοτε κυβερνώντων (επί ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.).
Δεν θα αναφερθώ σε πόσες ΜΚΟ της περιόδου αυτής στάλθηκαν στην Εισαγγελία Διαφθοράς από την ΥΔΑΣ κατά την περίοδο 2015-2018, πόσα άτομα και υπάλληλοι του ΥΠΕΞ οδηγήθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου από τη Δικαιοσύνη (και όχι από το ΥΠΕΞ), πόσοι καταδικάστηκαν και πόσοι αθωώθηκαν. Άλλωστε, ορισμένες δίκες συνεχίζονται έως και σήμερα σε δεύτερο βαθμό. Το μόνο βέβαιο είναι πάντως ότι στις περισσότερες χώρες όπου ανέλαβαν ανθρωπιστικά και αναπτυξιακά έργα οι ελληνικές ΜΚΟ που χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια επελέγησαν από την «ελληνική USAID», δηλ την ΥΔΑΣ, η εικόνα της χώρας μας, αντί να βελτιωθεί, ζημιώθηκε ανεπανόρθωτα. Γνωστό επίσης ότι πλήθος ελληνικών ΜΚΟ της εποχής, πρώτα εξασφάλισαν τους κομματικούς πακτωλούς και έπειτα … ιδρύθηκαν (sic).Στο διάστημα λοιπόν αυτό, οι συνεργάτες μου κι εγώ παρατηρήσαμε ότι η «πτωχή πλην τιμία Ελλάς» χάριζε αφειδώς εκατομμύρια δολάρια όχι μόνο σε αμερικανικές ΜΚΟ και Ιδρύματα, αλλά και στην ίδια την USAID (!). Ψάξαμε στο διαδίκτυο και βρήκαμε (ναι από το διαδίκτυο) ότι ένα ποσό 1.450.000 δολ. ΗΠΑ που είχαμε δώσει ως συμμετοχή μας για ένα αρδευτικό έργο στην Καμπούλ, δεν είχε υλοποιηθεί και το κονδύλι εμφανιζόταν ακέραιο στους ισολογισμούς της USAID επί πολλά έτη. Χωρίς βέβαια να γνωρίζει οτιδήποτε το Αφγανιστάν για τη «θεάρεστη» συνεισφορά μας.
Ο πειρασμός να ζητηθεί η επιστροφή του ποσού ήταν μεγάλος. Σε όλες τις άλλες υποθέσεις που χειρίστηκα εξ ονόματος του Υπουργού, ο Νίκος Κοτζιάς με εμπιστευόταν και δεν χρειαζόμουν να ζητώ την άδειά του για να προχωρήσω σε οποιαδήποτε ενέργεια. Στην περίπτωση όμως αυτή θεώρησα σκόπιμο να τον ρωτήσω αν τυχόν είχε αντίρρηση. Η απάντησή του ήταν άμεση και αφοπλιστική: «Όχι, γιατί να έχω αντίρρηση; Επειδή είναι Αμερικάνοι;»
Δεν είμαι, ούτε υπήρξα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε έχω κάποια ιδιοτέλεια στην ηλικία των 73 ετών. Αλλά είμαι πεπεισμένος ότι μόνο επί Υπουργίας Κοτζιά θα μπορούσε να ληφθεί μια τέτοια απόφαση. Εννοώ με καμία άλλη κυβέρνηση και με κανέναν άλλο Υπουργό. (Και όσο με γνώρισαν στο ΥΠΕΞ, ξέρουν ότι δεν αρέσκομαι σε κολακείες και δημόσιες σχέσεις).
Η USAID μας επέστρεψε το 2017 σχετικά γρήγορα και αθόρυβα τα 1.450.000 δολ. ΗΠΑ, που κατατέθηκαν ακέραια στον τραπεζικό λογαριασμό της Α΄ ΔΟΥ Αθηνών. Ουσιαστικά παραδέχθηκε την αβελτηρία της (σφάλμα/απόπειρα εξαπάτησής μας, πείτε το όπως θέλετε), πιθανόν γιατί υπολόγισε ότι κινδύνευε να αποκαλυφθεί ο ρόλος της και το θέμα να πάρει ευρύτερες διαστάσεις. Το ποσό άλλωστε ήταν «ψίχουλα» σε σχέση με το ετήσιο budget της.
 Και στο σημείο αυτό τίθεται το καίριο ερώτημα: Μήπως η σχέση ΥΔΑΣ – USAID ήταν «τριγωνικού τύπου»; (Κατά το αντίστοιχο κυβέρνηση – τράπεζες – ΜΜΕ); Με δυο λόγια: Μήπως δίναμε τα χρήματα αυτά στις ΗΠΑ ώστε να τα δώσουν εκείνοι στους Έλληνες δημοσιογράφους που στήριζαν ταυτόχρονα κυβερνήσεις και αμερικανικά συμφέροντα στην Ελλάδα;
Αν αυτό αποδειχθεί με ονοματεπώνυμα, η «λίστα Πέτσα» θα φαντάζει μάλλον φαιδρή.
Και αν όντως συμβεί, ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά η Θέμις θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. (Όπως στις αμερικανικές ταινίες που έχουν σχεδόν πάντα happy end, καλό είναι να κλείνουμε ένα κείμενο με κάτι πρόσχαρο, αν όχι αισιόδοξο).

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2025

Δημοσθένης Δαββέτας: Γεωπολιτισμός - Η χαμένη "τιμή" της πολιτικής και η κοινωνική απόγνωση


Ο καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης στο Παρίσι, εικαστικός και για χρόνια  συντάκτης της ιστορικής εφημερίδας Liberation, μιλάει στον 98.4 για τις μεγάλες τεκτονικές γεωπολιτικές και γεωοικονομικές αλλαγές, που όπως τονίζει αποσαθρώνουν τις παγκοσμιοποιητικές λογικές του ακραίου κέντρου των οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Όμως,  όπως υποστηρίζει, η απουσία γεωπολιτισμού, όρο που ο ίδιος έχει εισαγάγει στη δημόσια σφαίρα, οδηγεί σε επιλογές οικονομικές και πολιτικές,  που είναι σε αποκλίνουσα τροχιά με τις κοινωνίες και τις αγωνίες τους. 
Ο κ. Δαββέτας, μιλάει για τις εξελίξεις σε ΗΠΑ αλλά και Ευρώπη, με αφορμή και το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γερμανία, την κατάσταση στη Γαλλία  και τι σηματοδοτείται στον ευρωπαϊκό χώρο, ενώ για την Ελλάδα περιγράφει την ανυπαρξία πολιτικής δύναμης προσώρας, που να μπορεί  να εκφράσει όλη την δυναμική που έχει αναπτυχθεί στη κοινωνία με βασικά αιτήματα την δικαιοσύνη για τους πολλούς την αλήθεια σε μείζονα γεγονότα και την θεσμική ανάλυψη ευθύνης, που διαχρονικά αποποιείται το πολιτικό σύστημα. 

Ο Άρειος Πάγος απαντά αντί της κυβέρνησης στην Μ.Καρυστιανού: «Τρομοκρατείς τους δικαστές»!


Με 969 λέξεις απαντά ο ΑΠ στην μητέρα της αδικοχαμένης Μάρθας

Newsroom | email:
info@pronews.gr

Ο Άρειος Πάγος δια του εκπροσώπου Τύπου, αρεοπαγίτη Παναγιώτη Λυμπερόπουλου, απαντά με μια ανακοίνωση 969 λέξεων στη Μαρία Καρυστιανού, χωρίς να την κατονομάζει (αφήνοντας μάλιστα υπόνοιες ότι τρομοκρατεί τους δικαστές) στην μήνυση που είχε καταθέσει κατά του εφέτη ανακριτή για την δικαστική διερεύνηση του εγκλήματος των Τεμπών!
Συγκεκριμένα αναφέρει: «Στην Δημοκρατία ουδείς, υπό οποιαδήποτε ιδιότητα, δικαιούται να «τρομοκρατεί» τους δικαστικούς λειτουργούς, αν οι αποφάσεις ή οι ενέργειές τους δεν τελούν υπό την έγκρισή του»!
Φυσικά αυτό αφορά και όλους τους γονείς και συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών.
Σημειώνεται ότι ο εφέτης ανακριτής ανέλαβε την υπόθεση από την ανακρίτρια Λάρισας Ελένη Σούρλα, μετά από παρέμβαση του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ισίδωρο Ντογιάκο.
Μία παρέμβαση που είχε γίνει με επιστολή του πρωθυπουργού.
Επί της ουσίας λοιπόν ο Άρειος Πάγος απαντά αντί της κυβέρνησης!
Υπενθυμίζεται επίσης ότι μήνυση κατά του ειδικού εφέτη ανακριτή που χειρίζεται την υπόθεση των Τεμπών, κατέθεσαν η Μαρία Καρυστιανού και ο Παύλος Ασλανίδης, γονείς θυμάτων στις 13 Φεβρουαρίου!
Τότε μάλιστα η Μ.Καρυστιανού είπε: «Πριν λίγες μέρες μάθαμε πως 649.000 αρχεία ηχητικά και βίντεο που αφορούσαν τις επίμαχες ημερομηνίες της 28ης Φεβρουαρίου και της 1ης Μαρτίου κατασχέθηκαν και παραδόθηκαν στον ανακριτή, αλλά δεν υπάρχουν στη δικογραφία. Μετά από 2 χρόνια ασχολούμαστε με αμφιβόλου γνησιότητας βίντεο που εμφανίστηκαν ξαφνικά όταν υπάρχει τέτοιο».
Επρόκειτο για δηλώσεις της μετά το τέλος της συνάντησης με τον ανακριτή στο Δικαστικό Μέγαρο Λάρισας, κάνοντας λόγο για συγκάλυψη και κοροϊδία από πλευράς του.
Η Μ.Καρυστιανού στις δηλώσεις της τότε έστρεψε τα πυρά της και κατά του Αρείου Πάγου, υποστηρίζοντας πως «αντί να γίνει σεισμός με τα όσα αποκαλύφθηκαν δόθηκε στον ανακριτή θερμή στήριξη».
Πριν 14 ημέρες η Μαρία Καρυστιανού είχε εξαπολύσει ευθείες βολές κατά του Ειδικού Εφέτη Ανακριτή, Σωτήρη Μπακαΐμη.
Η Μ.Καρυστιανού είχε πει ότι ο Ειδικός Εφέτης Ανακριτής κ. Μπακαΐμης πήρε την υπόθεση των Τεμπών από τα χέρια της ανακρίτριας Λάρισας, Ελένης Σούρλα, μετά από παρέμβαση του πρωθυπουργού με σκοπό «να (ξε)καθαρίσει το έγκλημα των Τεμπών»
Στην ανακοίνωση του σήμερα ο εκπρόσωπος Τύπου του Αρείου Πάγου, Παναγιώτης Λυμπερόπουλος αφού αναφέρει ότι η Δικαιοσύνη «ομιλεί με τις αποφάσεις της και τις δικαστικές της ενέργειες», στη συνέχεια προσπαθεί να εξηγήσει την πολυσέλιδη ανακοίνωση ισχυριζόμενος ότι όποτε, όμως, θεσμικοί φορείς, πολιτικά ή μη πρόσωπα, «τις διαστρεβλώνουν και τις κακοποιούν είτε τις εργαλειοποιούν, με δυνητικό, πλην άμεσο κίνδυνο, τον αποπροσανατολισμό των πολιτών, οι οποίοι δεν γνωρίζουν και ούτε οφείλουν να τις γνωρίζουν, η ηγεσία της Δικαιοσύνης οφείλει, οπωσδήποτε, να προβαίνει στις απαραίτητες ενημερώσεις, για όποιον βεβαίως ενδιαφέρεται να αντιληφθεί την αλήθεια για τις θεσμικές της ενέργειες».
Ειδικότερα, η ανακοίνωση του κ. Λυμπερόπουλου έχει ως εξής:
«Η Δικαιοσύνη ομιλεί με τις αποφάσεις της και τις δικαστικές της ενέργειες.
Όποτε, όμως, θεσμικοί φορείς, πολιτικά ή μη πρόσωπα, μέσω δηλώσεων, δημοσιευμάτων στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και με αναρτήσεις στο διαδίκτυο, είτε τις διαστρεβλώνουν και τις κακοποιούν είτε τις εργαλειοποιούν, με δυνητικό, πλην άμεσο κίνδυνο, τον αποπροσανατολισμό των πολιτών, οι οποίοι δεν γνωρίζουν και ούτε οφείλουν να τις γνωρίζουν, η ηγεσία της Δικαιοσύνης οφείλει, οπωσδήποτε, να προβαίνει στις απαραίτητες ενημερώσεις, για όποιον βεβαίως ενδιαφέρεται να αντιληφθεί την αλήθεια για τις θεσμικές της ενέργειες.
Γι’ αυτό και παραθέτουμε τα ακόλουθα:
Ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας στο άρθρο 28 προβλέπει:
  • Η ολομέλεια του εφετείου σε συμβούλιο συγκαλείται ύστερα από αίτηση του εισαγγελέα εφετών (ή αν ζητηθεί εγγράφως από το ένα τρίτο των μελών της {όπως ορίζει σήμερα το άρθρο 15 παρ.2α του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών μετά την τροποποίηση του με το ν.4938/2022 και με ταυτόσημη διατύπωση προβλεπόταν στο άρθρο 14 παρ.2ατου ιδίου Κώδικα όπως ίσχυε με το ν. 1756/1988).
  • έχει το δικαίωμα (η ολομέλεια) να παραγγείλει στον εισαγγελέα εφετών να κινήσει την ποινική δίωξη για εγκλήματα εξαιρετικής σημασίας.
  • αν η ποινική δίωξη έχει ήδη ασκηθεί από τον εισαγγελέα πλημμελειοδικών, η ολομέλεια έχει το δικαίωμα να διατάξει να υποβληθούν τα έγγραφα στον εισαγγελέα εφετών.
  • σε κάθε περίπτωση, κατά τη συνεδρίαση της ολομέλειας, παρίσταται και ο εισαγγελέας εφετών.
  • η ολομέλεια ορίζει έναν από τους εφέτες με τον αναπληρωτή του, που εκπληρώνουν καθήκοντα ανακριτή στην υπόθεση.
  • ο εισαγγελέας εφετών έχει όλα τα δικαιώματα και τα καθήκοντα του εισαγγελέα πλημμελειοδικών.
  • το συμβούλιο εφετών έχει τα δικαιώματα και τα καθήκοντα του συμβουλίου πλημμελειοδικών.
Είναι απολύτως σαφές, συνεπώς, ότι, με διαδικασία πλήρους διαφάνειας (εισήγηση- διάσκεψη -αιτιολογημένη απόφαση- δημοσίευση), το ισχυρότερο όργανο μιας εφετειακής περιφέρειας, η ολομέλεια του εφετείου, αποφασίζει κυρίαρχα την ανάθεση της διεξαγωγής της κυρίας ανάκρισης σε εφέτη-ανακριτή για εξαιρετικής σημασίας εγκλήματα, μόνον αν το κρίνει σκόπιμο και εφόσον το αίτημα έχει υποβληθεί με παραδεκτό τρόπο, κατά τα ανωτέρω.
Η Ελληνική Δικαιοσύνη έχει, μέχρι σήμερα, εύστοχα και αιτιολογημένα, αξιοποιήσει τη διάταξη αυτή, κρίνοντας ότι έπρεπε να ερευνηθούν από ανώτερους σε εμπειρία και νομομάθεια δικαστές εγκλήματα, επειδή ήταν εξαιρετικής σημασίας (όπως συνέβη σε πλήθος υποθέσεων διαφθοράς, ελληνικής και διεθνούς τρομοκρατίας, στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, της SIEMENS, του Βατοπεδίου κ.λ.π).
Συνεπώς, όσοι υποστηρίζουν ότι η εφαρμογή του άρθρου 28 του ΚΠΔ στην υπόθεση των Τεμπών είναι αποτέλεσμα σκοτεινών διεργασιών, θα πρέπει να αναλογιστούν αν μπορεί αυτό να συμβεί ταυτόχρονα, από την Πρόεδρο Εφετών, η οποία συγκάλεσε την Ολομέλεια του Εφετείου Λάρισας, μία (1) ακόμα Πρόεδρο Εφετών, ένα (1) Εισαγγελέα Εφετών και δεκαεπτά (17) Εφέτες, που συγκρότησαν την Ολομέλεια του Εφετείου, που ομόφωνα αποφάσισαν (Ολομέλεια Εφετείου Λάρισας 4/10-3-2023) την ανάθεση της υπόθεσης σε εφέτη ανακριτή, ο οποίος, ως ο φυσικός, πλέον, δικαστής, όφειλε να διενεργήσει τα ανατεθέντα σ’ αυτόν δικαστικά καθήκοντα.
Ο τελευταίος, εξάλλου, συνεπικουρείται, έκτοτε, από έξι (6) Αντιεισαγγελείς Εφετών Λάρισας, οι οποίοι, ενεργώντας, αυστηρά, στα πλαίσια που ορίζει ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, υποστηρίζουν τις ανάγκες της ανακριτικής διαδικασίας.
Όποιος έχει να εισφέρει αποδεικτικά στοιχεία ότι όλοι οι Δικαστικοί Λειτουργοί του Εφετείου Λάρισας, οι οποίοι αποφάσισαν τον ορισμό εφέτη ως ανακριτή στην υπόθεση των Τεμπών είναι έρμαια εξωδικαστικών εξουσιών, οφείλει άμεσα να τα προσκομίσει στις αρμόδιες θεσμικά αρχές και να τα υποστηρίξει με το βάρος της υπογραφής του.
Άλλως, με τη διάδοση εικασιών και θεωριών συνωμοσίας, λοιδωρώντας και σπιλώνοντας ηθικά δικαστικούς λειτουργούς, βάλλει ευθέως κατά των δημοκρατικών θεσμών.
Στη Δημοκρατία ουδείς, υπό οποιαδήποτε ιδιότητα, δικαιούται να «τρομοκρατεί» τους δικαστικούς λειτουργούς, αν οι αποφάσεις ή οι ενέργειές τους δεν τελούν υπό την έγκρισή του.
Πρέπει, ακόμα, να ενημερώσουμε ότι οι προαγωγές, τοποθετήσεις, μεταθέσεις, αποσπάσεις όλων των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών, από τον βαθμό του παρέδρου έως και του αρεοπαγίτη και του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου αποφασίζονται, με βάση τα κριτήρια, που ορίζει ο νόμος, αποκλειστικά και μόνον, από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, ενδεκαμελές και δεκαπενταμελές (για τον βαθμό του προέδρου εφετών-εισαγγελέα εφετών και του αρεοπαγίτη-αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου), αποτελούμενο αμιγώς από δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς του Αρείου Πάγου, που ορίζονται, κατόπιν κληρώσεως μεταξύ των εχόντων διετή τουλάχιστον υπηρεσία τον Άρειο Πάγο και συνεδριάζει με την παρουσία παρατηρητών δικαστών και εισαγγελέων από τους άλλους βαθμούς (βλ. άρθρα 90 Συντάγματος, 59-63 Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών).
Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι, σύμφωνα με τις διατάξεις του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών, η ηγεσία του Αρείου Πάγου (Πρόεδρος) δεν δικαιούται να επεμβαίνει στη δικαιοδοτική κρίση των δικαστών ή να υποδεικνύει δικαστικές ενέργειες.
Αυτά προς ενημέρωση όσων είτε από άγνοια είτε από ιδιοτέλεια υποστηρίζουν τα αντίθετα, βάλλοντας κατά της ανεξαρτησίας των δικαστικών λειτουργών.
Οι πολίτες της Χώρας πρέπει να αισθάνονται τη βεβαιότητα ότι η προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία των Ελλήνων δικαστών και εισαγγελέων είναι απολύτως εξασφαλισμένη από το ίδιο το Σύνταγμα και τους Νόμους και με εγγυήσεις που δεν απαντώνται σε πολλές έννομες τάξεις ανεπτυγμένων χωρών.
Οι ίδιοι παραμένουν πιστά αφιερωμένοι στον όρκο τους, υπαγόμενοι κάθε μέρα σε εξονυχιστικούς θεσμικούς ελέγχους, όποια υπόθεση και αν χειρίζονται, εξαιρετικής σημασίας ή όχι και παρά την κατασυκοφάντηση, τις λοιδορίες, τις ύβρεις και τις απειλές, που υφίστανταιμε αφορμή κάθε φορά δυσάρεστες αποφάσεις που λαμβάνουν.