Έγκλημα Τεμπων και το νέο κυβερνητικό πραξικόπημα στην προανακριτική επιτροπή

του Στράτου Βαλτινού

Μια νέα δεξιά, βγαλμένη από τα πλέον σκοτεινά χρόνια της ιστορίας της φαίνεται να οικοδομείται εντός και εκτός βουλής.  Δεν είναι μόνο οι υποκλοπές,  όπου η λογική του παρακράτους κυριάρχησε επί του κράτους δικαίου,  είναι και τα Τέμπη και όλα τα άλλα προβλήματα, ακρίβεια, στέγη, ανισότητες, μισθοί, πελατειακό σύστημα που φουντώνουν την λαική οργή. Η τραγωδία των Τεμπών όμως ξεχωρίζει  γιατί προκάλεσε όλο το λαό. Όταν ο πρωθυπουργός κατάλαβε ότι χάνει τον έλεγχο και υποκλίσεις έκανε, είπε ότι ίσως  κάτι παράνομο μετέφερε το τρένο , αλλά δεν ήξερε  τι ακριβώς και παραδέχθηκε το κουκούλωμα στην Εξεταστική Επιτροπή.

Ξαφνικά ανέτρεψε τα πάντα, στην συνέχεια, έγινε επιθετικός, ζήτησε Προανακριτική. Η ΄Προανακριτική  έγινε, αλλά  την έκλεισε αυθημερόν με δεύτερο  πραξικόπημα. Ο πρωθυπουργός των αρίστων, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, χωρίς ίχνος σεβασμού στον κοινοβουλευτισμό, βούλιαξε στα βουρκόνερα της σήψης.  Ο ανεκδιήγητος Τριαντόπουλος έστειλε ένα σημείωσε τριών παραγράφων, ο Κώστας Καραμανλής σαν να ζει σε μυστικό τόπο, έχοντας ασυλία και ένας πρωθυπουργός σε πολιτική καταστολή. Η επιστροφή στην κακόφημη δεξιά είναι η νέα τάξη πραγμάτων.

Ότι κάνει στρέφεται εναντίον του

Προκαλεί τεράστια ερωτηματικά η στάση του Μητσοτάκη. Όταν προκαλούσε την αντιπολίτευση να καταθέσει πρόταση για την Προανακριτική Επιτροπή, είχε έτοιμο το σχέδιο για την προστασία του Τριαντόπουλου. Ο οποίος ανακοίνωσε την παραίτησή του από τη θέση του υφυπουργού για να τεθεί στη διάθεση της Προανακριτικής. Μετά ανακοίνωσε ότι δεν θέλει να χάσει το χρόνο του στη βουλή και δήλωσε ότι επιθυμεί να δικαστεί από το φυσικό δικαστή. Μα γιατί δεν το έλεγαν από την αρχή. Γιατί όλο αυτό το θέατρο; προφανώς επειδή μόνο η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός έχουν εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη….

Και όμως , όχι μόνο οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η λαική καταιγίδα της 28ηςΦεβρουαρίου επιβεβαίωσαν ότι ο Μητσοτάκης κλονίζεται πολιτικά και ηθικά και ότι στα μάτια του ελληνικού λαού, είναι ένοχος συγκάλυψης. Είναι όμως απτόητος. Ξέρει ότι αυτή η υπόθεση τον καταστρέφει πολιτικά, αλλά εμμένει στην ίδια τακτική. Γιατί το κάνει; ίσως γιατί είναι πραγματικά ένοχος συγκάλυψης και αν παραπεμφθούν υπουργοί, π.χ. ο Καραμανλής θα τον συμπαρασύρουν στον βούρκο τους. Επομένως, προτιμά να παραμείνει πιστός στην ιδεοληψία  της δεξιάς, ότι δεν ευθύνεται ποτέ για τίποτα στη χώρα, παρά να  απαιτήσει δικαιοσύνη. Αλλά ό,τι κάνει στρέφεται εναντίον του…

Στη βουλή, που πλέον έχει υποταχθεί πλήρως στο σύστημα Μητσοτάκη -ΝΔ, διαδραματίστηκαν σκηνές ντροπής και απαξίωσης βασικών κανόνων του κοινοβουλευτισμού  και της δημοκρατίας. Αφού αναγνώστηκε το υπόμνημα -τηλεγράφημα του Τριαντόπουλου, η κυβερνητική πλειοψηφία κήρυξε λήξη εργασιών, παρά τις έντονες και σφοδρές αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Επίσης, αρνήθηκε να θέσει  σε ψηφοφορία το αίτημα της αντιπολίτευσης για κλήτευση μαρτύρων πριν από το υπόμνημα του πρώην υφυπουργού,ε ενώ απέρριψε το αίτημα της Μαρίας Καρυστιανού για δήλωση στήριξης της κατηγορίας και για κλήση ως μάρτυρα ακόμη και του πρωθυπουργού.

Κατά τη ΝΔ  μετά το Υπόμνημα του κ. Τριαντόπουλου δεν χρειάζεται καμία άλλη προανακριτική πράξη, όπως καταθέσεις μαρτύρων ή μελέτη εγγράφων και μπορεί να παραπεμφθεί η υπόθεση στο πενταμελές δικαστικό συμβούλιο,

Πλέον, τα κόμματα καλούνται στις 4 Απριλίου να καταθέσουν τις θέσεις τους για τη σύνταξη πορίσματος, οι οποίες θα συζητηθούν τη Δευτέρα 7 Απριλίου στην τελευταία συνεδρίαση της επιτροπής.

Ο Τριαντόπουλος δηλώνει αθώος, όταν οι πάντες και τα πάντα, καταδεικνύουν ότι είχε ενεργό ανάμειξη στο μπάζωμα του χώρου όπου έγινε το τραγικό δυστύχημα. Προσβάλλουν την κοινή λογική, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συμπεριφέρονται ως τύραννοι και όχι ως δημοκρατικό κόμμα και κυβέρνηση, αρνούνται τις ευθύνες τους, αντίθετα κατηγορούν την αντιπολίτευση.

Ο κοινοβουλευτισμός βάλλεται επί έξη χρόνια. Κανένας σεβασμός. Εξεταστικές που  είναι σαν να μην έγιναν ποτέ, αυθαιρεσίες, βρόμικες επιθέσεις κατά πάντων, άρνηση και των πλέον αυτονόητων ευθυνών. Είναι η χειρότερη κυβέρνηση, της μεταπολίτευσης. Και όμως οι θεσμοί δεν λειτουργούν , αντίβαρα δεν υπάρχουν, οι ασφαλιστικές δικλείδες έχουν αλωθεί από μέσα. Και η αντιπολίτευση, στον κόσμο της…

Πηγή: www.militaire.gr

Η συμμορία της μιζέριας

Στις εκλογές της ΕΙΝΑΠ (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας Πειραιά), για πρώτη φορά στην ιστορία της της Ένωσης, η παράταξη του ΚΚΕ βγήκε πρώτη. Στους 5.000 γιατρούς που ψήφισαν, το 33,5% συμπαρατάχθηκε με τους κομμουνιστές γιατρούς…
  

Θάνος Βασιλόπουλος, 

Παιδίατρος Εντατικόλογος, Συνταξιούχος γιατρός του ΕΣΥ

Στις εκλογές της ΕΙΝΑΠ (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας Πειραιά), για πρώτη φορά στην ιστορία της της Ένωσης, η παράταξη του ΚΚΕ βγήκε πρώτη. Στους 5.000 γιατρούς που ψήφισαν, το 33,5% συμπαρατάχθηκε με τους κομμουνιστές γιατρούς ή «τη συμμορία της μιζέριας», όπως τους αποκαλούσε ο υπουργός εμπορίου της υγείας.
Οι νοσοκομειακοί γιατροί που δουλεύουν κυριολεκτικά σε συνθήκες μιζέριας, γιατί μίζερα έχουν μετατρέψει τα δημόσια νοσοκομεία οι πολιτικές όλων των κυβερνήσεων που εφάρμοσαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις, υλοποιώντας αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι νοσοκομειακοί γιατροί που αμείβονται με μισθούς μιζέριας, έδωσαν αποστομωτική απάντηση στη μίζερη πολιτική της κυβέρνησης που είναι υπεύθυνη για τους 40.000 νεκρούς της πανδημίας και η οποία σταδιακά ιδιωτικοποιεί τα δημόσια νοσοκομεία, στερώντας από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού τη δωρεάν παροχή του δημόσιου αγαθού της υγείας.
Στη πρωτοπορία λοιπόν οι γιατροί του ΕΣΥ.
Ένα πολύ χρήσιμο παράδειγμα για όλο τον ελληνικό λαό.
Για την πολιτική συμπεριφορά και στάση του απέναντι στη λαίλαπα και τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο σήμερα, τον 21ο αιώνα, προετοιμάζει και οδηγεί την ανθρωπότητα στον όλεθρο του πολέμου, για τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, απαιτώντας με θράσος τη δική μας συναίνεση και συμμετοχή.
Θα τους κάνουμε αυτή τη χάρη;

www.katiousa.gr

Άρειος Πάγος: (επιλεκτική) επίδειξη πυγμής

Το «φιλάνθρωπο» Μαξίμου και η «αυστηρή» ηγεσία της Δικαιοσύνης
 

της Άντας Ψαρρά

«Δεν νοείται πειθαρχικός έλεγχος της προσωπικής θέσης του δικαστικού λειτουργού, του περιεχομένου της απόφασής του. Εάν δε αυτό συμβεί, θίγεται κατάφωρα η προσωπική του ανεξαρτησία και παραβιάζεται το άρ. 19 της ΕΣΔΑ».

Βασίλης Αδάμπας (Αντιεισαγγελέας Εφετών)

Οι προϋποθέσεις για την προφυλάκιση ή μη ενός κατηγορούμενου, πέρα φυσικά από τη δυνατότητα του ανακριτή και του εισαγγελέα να έχουν και τη δική τους προσωπική κρίση, είναι σαφείς και ξεκάθαρες. Όλος ο νομικός κόσμος πλην της συγκεκριμένης ολομέλειας του Αρείου Πάγου αναλυτικά τις επαναδιατύπωσε με σφοδρές διαμαρτυρίες για την επιλεκτική και εκτός ορίων παρέμβαση της Προέδρου του Αρείου Πάγου Ιωάννας Κλάπα στην υπόθεση της πολεοδομίας Ρόδου.

Σε ένα εξαιρετικό άρθρο του ο αν. καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Ακρίτας Καϊδατζής έγραψε το δικό του εύστοχο σχόλιο και σε ό,τι αφορά την παρέμβαση Κλάπα και σε ό,τι αφορά τις αντιδράσεις των ενώσεων  δικηγόρων, δικαστών, εισαγγελέων και ποινικολόγων. Ο κ. Καϊδατζής παραπέμπει και στο βιβλίο του Κώστα Δουζίνα, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε και από το οποίο δανείστηκε τον τίτλο  («Το κράτος των δικαστών», «Εφημερίδα των Συντακτών», 29.3.2025).
Με τις απαραίτητες αποστάσεις σε απόλυτες απόψεις που εκφράστηκαν κατά κύριο λόγο από την Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδας ο καθηγητής εντοπίζει την αντιφατικότητα στην ανακοίνωση-απάντηση του Αρείου Πάγου, στην οποία ναι μεν σωστά διατυπώνεται η άποψη πως «η ελευθερία της γνώμης κάθε δικαστή και εισαγγελέα κατά την άσκηση των καθηκόντων του […] δεν μπορεί και δεν πρέπει να συγχέεται με το ανέλεγκτο» όμως αμέσως μετά η ίδια ανακοίνωση αυτοαναιρείται με τον ισχυρισμό ότι «ο έλεγχος αν η γνώμη δικαστικού λειτουργού εκφεύγει των ακροτάτων ορίων της διακριτικής [του] ευχέρειας ανήκει αποκλειστικά και μόνο στα αρμόδια […] δικαστικά όργανα».
Όπως σχολιάζει ο κ. Καϊδατζής, «η φράση αυτή αναιρεί την αμέσως προηγούμενη για την ελευθερία –ακριβέστερα, διακριτική ευχέρεια– που δεν σημαίνει ανέλεγκτο. Αν ο έλεγχος περιορίζεται στον εσωτερικό αυτοέλεγχο της ίδιας της δικαστικής εξουσίας –στον οποίο, “συμπτωματικά”, κεντρικό ρόλο έχει η ηγεσία της, δηλαδή ο Άρειος Πάγος– τότε δεν είναι πραγματικός έλεγχος. Αφενός, γιατί από τον έλεγχο αυτόν εκφεύγει η ηγεσία του Σώματος. Αφετέρου, γιατί η άσκησή του επαφίεται στην πρωτοβουλία της τελευταίας. Και, κυρίως, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος επιλεκτικής ή στοχευμένης άσκησής του – που είναι και το χειρότερο από δικαιοκρατική άποψη».
Ο καθηγητής καταλήγει σε τρία βασικά συμπεράσματα:

1. «Βεβαίως και πρέπει να ελέγχεται πειθαρχικά η δικανική κρίση. Προφανώς με φειδώ, σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις, όταν εκφεύγει των ακρότατων ορίων της διακριτικής ευχέρειας. Και βεβαίως πρέπει να ελέγχεται η αδικαιολόγητη ή καταχρηστική άσκηση, όπως και η μη άσκηση, της πειθαρχικής αρμοδιότητας».
2. «Ο νόμος, το άρθρο 109 του Οργανισμού Δικαστηρίων, δεν αποκλείει –και δεν θα μπορούσε να αποκλείει– απολύτως κάθε πειθαρχικό έλεγχο δικανικής κρίσης. Αυτό που εννοεί είναι το αυτονόητο: έρεισμα του πειθαρχικού ελέγχου δεν μπορεί ποτέ να είναι η διαφωνία για την κρίση, όσο εσφαλμένη κι αν τη θεωρεί αυτός που διαφωνεί. Έλεγχος δικαιολογείται μόνον όταν υπάρχουν υπόνοιες μεροληψίας, επιρροής, συναλλαγής κ.λπ.».
3. «Το πρόβλημα της δικαστικής εξουσίας στην Ελλάδα δεν είναι το πλεόνασμα ελέγχων των λειτουργών της και των πράξεών τους, αλλά το ακριβώς αντίθετο: το έλλειμμα ελέγχου. Από τις τρεις κρατικές εξουσίες, η δικαστική υπόκειται σε έλεγχο στον μικρότερο βαθμό. […] Ο έλεγχος της δικαστικής από την εκτελεστική εξουσία, που στο Σύνταγμα προβλέπεται ως κατευθυντήριος και συμβολικός μόνο με την επιλογή της ηγεσίας των ανώτατων δικαστηρίων, έχει εκφυλιστεί σε μηχανισμό χειραγώγησης και συναλλαγής: Όταν οι προς επιλογή θέσεις είναι έντεκα ή δώδεκα σε δικαστήρια των πενήντα περίπου δικαστών, δεν πρόκειται για επιλογή ηγεσίας αλλά για μια, νεοφεουδαρχικής λογικής, διανομή οφικίων. Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος είναι παντελώς ανύπαρκτος, παρότι θα μπορούσε και θα όφειλε να ασκείται για μη δικαιοδοτικές ενέργειες των επιλεγμένων από την κυβέρνηση. Ο επιστημονικός έλεγχος τείνει να είναι πλαδαρός, επιδερμικός, κομφορμιστικός. Αυστηρή, ακόμα και οξεία, κριτική στη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, για παράδειγμα, έχουμε να δούμε από την εποχή του Φαίδωνα Βεγλερή, πολλές δεκαετίες πριν. Η δημόσια κριτική των δικαστικών αποφάσεων, η κορωνίδα του συνταγματικού ελέγχου της δικαστικής εξουσίας και το πραγματικό θεμέλιο της δημοκρατικής νομιμοποίησής της, αποθαρρύνεται και απαξιώνεται από το δικαστικό σώμα, που δεν χάνει την ευκαιρία να τη στοχοποιεί ως επίθεση στην ανεξαρτησία του με το σκεπτικό ότι δεν είναι “επιστημονική” κριτική από “ειδικούς”».

Κι ενώ άλλος ένας ενδοδικαστικός εμφύλιος προέκυψε μετά από αυτή την παρέμβαση της Προέδρου του Αρείου Πάγου, όλως τυχαίως και σε αντίθεση με τις ανακοινώσεις του νομικού και πολιτικού κόσμου έσπευσαν να επικροτήσουν την πρωτοβουλία αυτή αποκλειστικά οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ (διάβαζε Μαξίμου). Συμπτωματικά δε, όλοι αυτοί εδώ και χρόνια πρεσβεύουν το δόγμα της όλο και περισσότερο τιμωρητικής δικαιοσύνης, ποτίζοντας το διψασμένο χώμα του ποινικού λαϊκισμού που φυσικά έχει βρει την πλήρη ολοκλήρωσή του στις νομοθετικές πρωτοβουλίες του υπουργού Δικαιοσύνης Γ. Φλωρίδη.
Ενός υπουργού που βροντοφωνάζει ότι κόπτεται για τα θύματα παραβατικών πράξεων αλλά, προς Θεού, μόνο όσων δεν αφορούν αδικήματα κρατικών αξιωματούχων και «υψηλών» ημετέρων πάσης φύσεως, εγκληματικές κρατικές παραλείψεις της τελευταίας πενταετίας, αλόγιστη αστυνομική και ενίοτε δολοφονική βία, κλπ.
Η δε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου που προήχθη ακριβώς πριν το ειδικό δικαστήριο για τον Νίκο Παππά και μετά επιλέχτηκε με γενναία βουτιά στην επετηρίδα, πέταξε το σπαθί της Θέμιδας στους δυο δικαστικούς της Ρόδου, αλλά το κράτησε σφιχτά δεμένο στο ζωνάρι σε όλες τις άλλες, ίσης και πολύ μεγαλύτερης βαρύτητας εγκληματικές πράξεις, που οδήγησαν κατηγορούμενους είτε σε απάνθρωπη και αναίτια προφυλάκιση είτε σε μη προφυλάκιση με μινιμουμ όρους.
Η ίδια τώρα, με την εμπιστοσύνη των πολιτών στη δικαιοσύνη να βρίσκεται στο ναδίρ όλων των ελληνικών και διεθνών μετρήσεων, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, τροφοδοτώντας περισσότερο το εύλογο ερώτημα για το πόσο  ανεξάρτητη και πόσο αυθαίρετη είναι η δικαιοσύνη.
Ας θυμηθούμε κάποιες πρόσφατες  υποθέσεις που έχουν οδηγήσει απευθείας μέσα ή έξω από τη φυλακή χωρίς να ιδρώσει το αυτί του Αρείου Πάγου. Με μόνο ένα δαχτυλικό αποτύπωμα σε κινητό αντικείμενο προφυλακίστηκαν ένας 26χρονος και  ο Νίκος Ρωμανός για την υπόθεση της έκρηξης στους Αμπελόκηπους. Αντίθετα, με περιοριστικούς όρους αφέθηκε ελεύθερος ο αστυνομικός ΟΠΚΕ που πυροβολώντας σκότωσε έναν άοπλο 17χρονο στη Βοιωτία, ισχυριζόμενος ότι το όπλο εκπυρσοκρότησε. Αφέθηκαν αμέσως ελεύθεροι οι αστυνομικοί που σκότωσαν τον Νίκο Σαμπάνη  παραμονές Χριστουγέννων του 2021 («Χωρίς την Όλγα και τον Νίκο», «Εφημερίδα των Συντακτών», 30.11.2021).
Το ίδιο και οι αστυνομικοί που σκότωσαν τον Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη τον ανήλικο Κώστα Φραγκούλη με σφαίρα στο κεφάλι. Σε σχετικό άρθρο της Γιώτας Τέσση, της Εύας Παπαδοπούλου και του Νίκου Φωτόπουλου περιγράφονται τα κοινά χαρακτηριστικά στις ανθρωποκτονίες των άοπλων παιδιών Νίκου Σαμπάνη, Κώστα Φραγκούλη και Χρήστου Μιχαλόπουλου με το ερώτημα «γιατί  οι σφαίρες των αστυνομικών βρίσκουν πάντα τα παιδιά Ρομά; Πώς συνδέονται μεταξύ τους οι τρεις δολοφονίες νεαρών Ρομά από αστυνομικούς μέσα σε τρία χρόνια; Πού βρίσκεται η δικαστική διερεύνηση των υποθέσεων και γιατί θεωρούνται ταξικά εγκλήματα» («ΕΦΣΥΝ (efsyn.gr)», 10.12.2023).
Αλλά ακόμα κι αν αφήσουμε αυτά τα κραυγαλέα δείγματα επιλεκτικής «επιείκειας» βλέπουμε ότι και σε μια σειρά άλλων και μάλιστα πρόσφατων υποθέσεων παρεμφερούς βαρύτητας με την υπόθεση της πολεοδομίας αφέθηκαν ελεύθεροι με όρους οι κατηγορούμενοι για  το κύκλωμα αρχαιοκαπηλίας, για το κύκλωμα παράνομων συνταγογραφήσεων, για το κύκλωμα προστασίας οίκων ανοχής, για το κύκλωμα διαφθοράς σε υπηρεσίες πολεοδομίας στη Χαλκιδική κ.ο.κ. Γιατί λοιπόν η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και οι προκατοχοί της δεν σκέφτηκαν να ελέγξουν και στις περιπτώσεις αυτές πειθαρχικά τους ανακριτές και τους εισαγγελείς που τις ανέλαβαν; Γιατί τώρα στη Ρόδο σπεύδει η ολομέλεια να υποστηρίξει αυτή την πρωτόγνωρη παρέμβαση;
Θα μας επιτρέψει λοιπόν η κυρία Κλάπα, που τα βρήκε όλα καλώς καμωμένα, ακόμα και από την εισαγγελέα της ΕΥΠ κυρία Βλάχου στο σκάνδαλο των υποκλοπών, να αναζητήσουμε μια άλλη ερμηνεία για την παρέμβαση. Ενώ βοά το πανελλήνιο με τη συγκάλυψη και την πασιφανή επιδιωκόμενη ατιμωρησία των ενόχων του εγκλήματος των Τεμπών, με το Μαξίμου να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και τους πολίτες να αναζητούν ίσως και μάταια δικαιοσύνη, η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου θέλησε αυτήν ακριβώς τη στιγμή να επιδείξει πυγμή και αποφασιστικότητα, σε μια από τις πάμπολλες υποθέσεις διαφθοράς που τρώνε τις σάρκες της χώρας. Προφανώς είναι ένας υποκειμενικός συλλογισμός, αλλά και μόνο με τη σκέψη πως πολλοί πολίτες βλέποντας και τις σφοδρές αντιδράσεις του νομικού κόσμου αυτό και μόνο θα σκεφτούν, ας μην κρυβόμαστε τόσο πολύ πίσω από ένα δάχτυλο. Τι να πρωτοκρύψει κι αυτό;
Ταυτόχρονα δε με μια μεγαλόθυμη κίνηση η κυβέρνηση δια του υπουργού της αποφάσισε να μην εκφέρει αντιρρήσεις στις δίκες για τις αποζημιώσεις των θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι και της πλημμύρας στη Μάνδρα. Για τα Τέμπη ή για τις φονικές πλημμύρες της Θεσσαλίας ούτε λόγος ακόμα. Βλέπετε, ειδικά στα Τέμπη έχουμε και την Hellenic Train που δεν μπορούμε να την αφήσουμε να τιναχτεί οικονομικά στον αέρα. Ξέχασαν βέβαια πως αρχικά η ίδια κυβέρνηση ως δημόσιο άσκησε έφεση μόλις πέντε ημέρες πριν το δυστύχημα των Τεμπών στις αποζημιώσεις που επιδικάστηκαν σε θύματα της πυρκαγιάς στο Μάτι (Μίνα Μουστάκα, «Το σκληρό πρόσωπο του Δημοσίου», «Το Βήμα», 26.2.2023).
Τότε βλέπετε η κυβέρνηση ήταν ακόμα καβάλα στο κύμα, οπότε Μάτι ξεΜάτι δεν θα χάναμε τόσα λεφτά!
Τώρα με τις βαριές σκιές στην πλάτη σπεύδει επιλεκτικά να δείξει τη γαλαντομία της, μια και στις περιπτώσεις αυτές κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά είναι σωστό και δίκαιο να αποζημιωθούν οι άνθρωποι, άσχετα με το αν στη Μάνδρα και στο Μάτι εκτός από τις γνωστές διαχρονικές ευθύνες του δημοσίου και την ασυνεννοησία των αρμοδίων υπήρξαν ακραία κλιματικά φαινόμενα.
Λυπούμαστε αλλά η υποκρισία είναι τόσο οφθαλμοφανής πλέον που πολύ δύσκολα θα πειστεί ο πιο καλοπροαίρετος πολίτης είτε για την κυβερνητική ευαισθησία είτε για τη δικαστική πυγμή.

x-efimerida.gr

Η εξαφάνιση της ντροπής

Μιχάλης Ψύλος

Συνταγματολόγοι δεν είμαστε και ούτε καν σκεφτόμαστε να ασχοληθούμε με το «επάγγελμα» ή λειτούργημα. Απλά, ως απλοί πολίτες βλέπουμε και τους καθ’ ύλην αρμόδιους για την ερμηνεία των διαφόρων πτυχών του Συντάγματος, να διαφωνούν.
Να μην έχουν κοινή άποψη για το αν ήταν σωστό ή όχι να παραμεριστεί η προανακριτική επιτροπή της Βουλής στην υπόθεση του παραιτηθέντος υφυπουργού Χρήστου Τριαντόπουλου για την τραγωδία των Τεμπών.
Αλλά ως πολίτης όμως αισθάνθηκα άβολα βλέποντας την σκηνή στην προανακριτική: Ο ύποπτος τελέσεως αδικήματος,αντί να απαντήσει στις κατηγορίες προφορικώς ή γραπτώς, έστειλε στην προανακριτική…147 λέξεις δηλώνοντας ότι είναι αθώος.
Και τώρα μένει να φανεί με ποιο σκεπτικό, η κυβερνητική πλειοψηφία της προανακριτικής θα τον παραπέμψει στο Δικαστικό Συμβούλιο, στο οποίο ο κ. Τριαντόπουλος «προτίμησε» να δικαστεί.
Δεν ξέρω αλλά μ’αυτά και μ’ αυτά πολλοί αισθάνθηκαν ότι εξαφανίστηκε και η έννοια της «ντροπής».
«Όπερ μάλιστα την αρετήν συνέχει, το αιδείσθαι», έλεγε ο Δημόκριτος- Εκείνο που περισσότερο από όλα είναι η συνεκτική δύναμη της αρετής, είναι η αιδώς.
Και δεν είναι ένδειξη αρετής, η εξαφάνιση της ντροπής από όλους όσοι έχουν εξουσία. Όλοι όσοι νιώθουν νομιμοποιημένοι να θεσπίσουν τα δικά τους κριτήρια για την αξιολόγηση συμπεριφορών και αποφάσεων.
Και στη χώρα πλέον αναδύεται ένα συναίσθημα που σε ορισμένες περιπτώσεις θα ήταν σωστό να το βιώσουν οι κατέχοντες εξουσία. Ενα συναίσθημα που όλοι μας θα έπρεπε να το ενστερνιστούμε: ντροπή.
Συχνά αγανακτούμε και διαμαρτυρόμαστε για την έλλειψη λογοδοσίας, αλλά ταυτόχρονα μας κυριεύει μια βαθιά θλίψη, σχεδόν απελπισία , για την εξαφάνιση της ντροπής.
Γιατί η ντροπή είναι η αναστάτωση που μας τριβελίζει όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε διαπράξει κάτι κακό, με πράξεις ή λόγια. Είναι η αληθινή κραυγή της συνείδησής μας που μας κατηγορεί και μας καταδικάζει για να επανέλθουμε στο δρόμο της αρετής.
Όπως μου είπε μια φίλη Ψυχολόγος «ντροπή είναι ένας ρυθμιστικός μηχανισμός της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ένα εργαλείο για την προστασία του εαυτού μας αλλά και της κοινωνικής συνύπαρξης».
Το να ντρέπεσαι δηλαδή ,είναι μια βαθιά ανθρώπινη πράξη. Και μόνο όσοι πάσχουν από ναρκισσισμό δεν γνωρίζουν αυτό το πολύ ανθρώπινο και ευγενές συναίσθημα.
Όταν το πρόσωπό μας κοκκινίζει από ντροπή είναι μια σιωπηλή δήλωση ότι νοιαζόμαστε για τους άλλους, ότι δεν είμαστε αυτοαναφορικοί και κλεισμένοι στον εαυτό μας.
Όπως έλεγε και ο Δαρβίνος, δεν είναι τυχαίο ότι «το κοκκίνισμα του προσώπου είναι η πιο συγκεκριμένη ανθρώπινη έκφραση».
Γιατί χωρίς ντροπή δεν υπάρχει ευθύνη!

www.naftemporiki.gr

Θάνος ο Τουρκοφάγος

Η Ντάμα

Ο μάγκας, ο πολλά βαρύς, Θάνος Πλεύρης, εννοείται ότι θα δηλώσει υπέρ των υβριστικών συνθημάτων κατά της Τουρκίας. Αν δεν χαϊδέψει αυτός τα αυτιά των δόκιμων υπαξιωματικών του Ναυτικού και των επικεφαλής τους, ποιος θα το κάνει; Ο Πάνος Σκουρλέτης ή ο Δημήτρης Παπαδημούλης (πού τους θυμήθηκα τώρα αυτούς); Πίσω και σας έφαγε, ρε, ο Τουρκοφάγος Θάνος. Πώς λέμε Νικηταράς ο Τουρκοφάγος; Καμία σχέση. Θάνος Πλεύρηςστο X

*** Ο μάχιμος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας έχει πάει στην πλατεία Εξαρχείων και έχει βγάλει και βίντεο. Αμέ. Ποιος άλλος από το κυβερνών κόμμα το έχει κάνει αυτό; Και μόνο γι’ αυτό αξίζει τα εύσημα και έχει κάθε δικαίωμα να λέει ότι σωστά οι δόκιμοι φώναξαν «συνουσιάζεται» η Τουρκία. Άλλο που ήταν αξημέρωτα, άλλο που μιλούσε χαμηλοφώνως και άλλο που κοίταγε συνεχώς πίσω του μην τυχόν του έρθει καμία. Το ανέβασε και βίντεο τρομάρα του. Μα καλά ένας φίλος δεν βρέθηκε να τον σταματήσει; Θάνος Πλεύρηςστο X

*** Ο Θάνος ο Πλεύρης ήταν καταδρομέας, δεν ήταν παίξε γέλασε όταν έκανε τη στρατιωτική του θητεία. Ήταν με το μαχαίρι στα δόντια, που λέμε, έτοιμος να πάει να πάρει την Πόλη. Μέχρι που υποστήριζε και τα καψόνια στους νέους φαντάρους. Θυμάμαι, αν και ο ίδιος μάλλον δεν θα αισθάνεται και ιδιαίτερα περήφανος γι’ αυτό, να χαρακτηρίζει ως «μαμόθρεφτο» και «φλωράκο» έναν στρατιώτη επειδή αντέδρασε στα καψόνια που του έκαναν οι παλιοσειρές. Δεν το έλεγε γενικώς και αορίστως, το έλεγε στον πατέρα του φαντάρου, φωνάζοντας «ήμουν καταδρομέας, ήμουν καταδρομέας», σε πανελλήνια μετάδοση. ʍքǟȶɦǟֆ 💊στο X

*** Ο ίδιος ο Θάνος Πλεύρης που ζητούσε νεκρούς στο πλαίσιο της φύλαξης των συνόρων. «Η φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες και για να γίνω κατανοητός, αν δεν υπάρχουν νεκροί» έλεγε το 2011 σε εκδήλωση του ακροδεξιού περιοδικού Patria. antonis kelaidonisστο X

*** Το πρόβλημα βέβαια, για να είμαστε σοβαροί, δεν είναι του Θάνου Πλεύρη. Αυτός (και ακόμα χειρότερος) ήταν, αυτός είναι και αυτός θα είναι. Το πρόβλημα είναι φυσικά δικό μας που δώσαμε την ευκαιρία σε αυτόν και σε κάτι άλλους σαν κι αυτόν να μας κυβερνούν, να έχουν κοινοβουλευτική δράση, να ψηφίζουν νόμους, να κάνουν δηλώσεις και να γίνονται κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και βουλευτές. Ας προσέχαμε.

*** Απέναντι στο σύνθημα των δόκιμων υπαξιωματικών, στον Θάνο Πλεύρη, στον Άδωνη Γεωργιάδη, στην Αφροδίτη Λατινοπούλου και στους Σπαρτιάτες που γουστάρουν να ακούν τέτοια συνθήματα, προτάσσω το σύνθημα που φώναξε το τμήμα της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων (ΣΣΑΣ) στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης.Καθώς το τμήμα διέσχιζε την παραλιακή Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι σπουδαστές φώναξαν ρυθμικά το όνομά της και απήγγειλαν στίχους που είχαν γράψει για εκείνη, αποσπώντας το χειροκρότημα των παρευρισκομένων, αλλά και των επισήμων στην εξέδρα.

«Ήσουν μικρή, πολύ μικρή, / 20 ετών και όμορφη, / σαν άγγελος, ζωγραφιστός / μα χάθηκες σε μια στιγμή / επάνω στις ράγες αυτές / που έσβησαν κι άλλες ψυχές. / Και τώρα εσύ από ψηλά, / σκοπιά φυλάς για όλους εμάς. / Γι’ αυτό κι εγώ δε σε ξεχνώ, / Κλαούντια, σε αγαπώ!» 𝔼𝕝𝕝𝕚~♡στο X

Τα Ωνάσεια Σχολεία ,νεότερο ανώτερο στάδιο διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης

Αποεκπαίδευση

του Στάθη Σταυρόπουλου

Μέσα στον γενικό ορυμαγδό της κενολογίας (για όλα σχεδόν τα σοβαρά προβλήματα) ,περνάει σχεδόν απαρατήρητο το πολύ σοβαρό θέμα των Ωνάσειων Σχολείων.

Τα Ωνάσεια Σχολεία είναι το νεότερο ανώτερο στάδιο διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης στις δύο πρώτες βαθμίδες. Για την τρίτη θα φροντίσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (και το καθηγητικό κατεστημένο -αλλά, αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Η κατάσταση στη Δημόσια Εκπαίδευση καρκινοβατεί όσον καρκινοβατεί η υγεία στα νοσοκομεία . Η «συνταγή» της κυβέρνησης και για τους δύο αυτούς τομείς είναι οι περικοπές και οι ιδιωτικοποιήσεις -από κοντά και οι συνέργειες του ιδιωτικού με τον δημόσιο τομέα. Σε αυτό το πλαίσιο νομιμοποιείται η εισβολή του Ωνάσειου στην παροχή της Παιδείας. Διότι και η Παιδεία «παρόχους» χρειάζεται. Προκειμένου να ξεχαρβαλωθεί τελείως με σχολεία πολλαπλών ταχυτήτων.

Όμως το Ίδρυμα Ωνάση είναι (ακόμη πιο) ιδιάζουσα περίπτωση. Καθώς ανακοίνωσαν οι Ρεπουμπλικανοί, χρηματοδοτείται από τη USAID. Και καθώς γράφεται, χωρίς να διαψεύδεται, το Ίδρυμα Ωνάση είναι έτοιμο να προωθήσει στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση τη woke ατζέντα ,λόγου χάριν τα περί τρανς και τα λοιπά συναφή.

Γιατί λοιπόν η Ζωή Κωνσταντοπούλου υπερψήφισε τη δημιουργία των Ωνάσειων Σχολείων; Ο πρόχειρος δικαιωματισμός (και) σε αυτήν την υπόθεση, δεν μπορεί να συγκαλύψει την ταξική διάσταση που κατοικοεδρεύει στον πυρήνα αυτού του εγχειρήματος. Σχολεία πρώτης, δεύτερης και τρίτης κατηγορίας- πιο ταξικό δεν γίνεται.

Να μην έχουμε λοιπόν μερικά πρότυπα σχολεία; Όχι να μην έχουμε, να είναι πρότυπα όλα τα σχολεία!

Κι όταν λέμε πρότυπα να το εννοούμε! Ως εθνική υπόθεση. Μιας δωρεάν και πλήρους εκπαίδευσης για όλους κι όχι για κάποιους , με ένα πρόγραμμα σπουδών που δεν θα προκύπτει από ιδεοληπτικούς αλμπάνηδες, αλλά που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του λαού και του έθνους…

Πηγή: Militaire.gr

(Τίτλοι τέλους…) Καταπέλτης κατά Κασσελάκη ο Νίκος Μωραίτης: “Στη σημερινή συνέντευξή του στο Mega προσχώρησε επίσημα στην κεντροδεξιά!”

-Άνθρωπος που λέει ότι «η Αριστερά και οι Σοσιαλιστές της Ευρώπης εργαλειοποιούν την τραγωδία των Τεμπών» και ότι προσχηματικά έφεραν το θέμα στο Ευρωκοινοβούλιο γιατί ήταν η επέτειος της τραγωδίας της 28ης Φεβρουαρίου (αδιανόητο!).
Την τελειωτική επίθεση στον Στέφανο Κασσελάκη εξαπέλυσε ο γνωστός δημιουργό με νέα ανάρτησή του – “ξυραφιά” !

Η ανάρτηση του Νίκου Μωραίτη

“Τέλος.
Στη σημερινή σοκαριστική του συνέντευξη στο Mega, ο Κασσελάκης είπε απίστευτα πράγματα, προσχωρώντας ανοιχτά στην Κεντροδεξιά.
-Άνθρωπος που λέει ότι «η Αριστερά και οι Σοσιαλιστές της Ευρώπης εργαλειοποιούν την τραγωδία των Τεμπών» και ότι προσχηματικά έφεραν το θέμα στο Ευρωκοινοβούλιο γιατί ήταν η επέτειος της τραγωδίας της 28ης Φεβρουαρίου (αδιανόητο!).
-Άνθρωπος που λέει ότι μόνο το Renew ενδιαφέρεται για τα Τέμπη, το οποίο Renew έχει καταψηφίσει την πρόταση για συζήτηση των Τεμπών στο Ευρωκοινοβούλιο ΔΥΟ φορές!
-Άνθρωπος που αμαυρώνει τον αγώνα της ευρωπαϊκής Αριστεράς για το έγκλημα των Τεμπών επί δύο χρόνια, ενώ το κόμμα στο όποιο ηγούνταν ο ίδιος συμμετείχε στην ευρωπαϊκή Αριστερά (τέτοια αυτο-ακύρωση!).
-Άνθρωπος που λέει ότι θα συνεχίσει τη σύμπραξη με το Renew την επόμενη εβδομάδα στο Στρασβούργο και για να δικαιολογήσει τη συμπόρευσή του με το Renew επικαλείται συνεχώς τα Τέμπη! Δηλαδή εργαλειοποιεί ο ίδιος τα Τέμπη, αντί να έχει το θάρρος να πει «είμαι κεντροδεξιός, το Renew είναι η επιλογή μου»!
Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να κάνει επειγόντως το εξής:
Να σκίσει σε κομματάκια την ίδια την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματός του, η οποία το τοποθετεί σαφώς, ρητά και απαρέγκλιτα στην Κεντροαριστερά, θέτοντας ως καταγωγή του ΚΙΔΗ την Εθνική Αντίσταση, το Πολυτεχνείο, την «Αλλαγή» του 1981 και το αίτημα για «Πρώτη φορά Αριστερά» του 2015.
Να σκίσει επίσης σε κομματάκια τις διατάξεις για αμεσοδημοκρατία, αφού έχει βάλει τα μέλη του να ψηφίσουν κάθε υποπαράγραφο του Καταστατικού, αλλά στο μείζον θέμα της ιδεολογίας του κόμματος τους σέρνει στο άρμα του κεντροδεξιού Renew (όταν θα σας βάλει να ψηφίσετε, από την πολλή προπαγάνδα θα έχετε πια καταπιεί το Renew σαν μουρουνόλαδο).
Όσο κι αν κάποιοι οπαδοί προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Μίλτον Φρίντμαν ως… Διαφωτιστή, το Renew είναι το ευρωπαϊκό όχημα του Μακρόν, του πιο σκληρού νεοφιλελεύθερου Προέδρου στην Ιστορία της Γαλλικής Δημοκρατίας, και η πρόσκληση στον Κασσελάκη έρχεται κατευθείαν από τον διορισμένο από τον Μακρόν Πρωθυπουργό, τον Μπαϊρού.
Όσοι ακολουθείτε στο εξής τον Κασσελάκη και το ΚΙΔΗ μπράβο σας, συγχαρητήρια, καλή επιτυχία, αλλά μην επικαλείστε από εδώ και μπρος ούτε την Κεντροαριστερά ούτε την Αριστερά.
Ήταν πάντα Κεντροδεξιός ο Κασσελάκης και υποκρινόταν τον Αριστερό;
Με άλλα λόγια, έχουν δίκιο εκείνοι που τον έλεγαν «ΔΑΠίτη» και μας προκαλούσαν αποστροφή;
Ας απαντήσει ο ίδιος στους 2.000 αποκλεισμένους του μπουζουξίδικου. Αριστεροί και κεντροαριστεροί άνθρωποι ήταν εκεί έξω, όχι μακρονιστές και θατσερικοί επικριτές της ευρωπαϊκής Αριστεράς και των Σοσιαλιστών, όπως ο Κασσελάκης σήμερα.
Η προσωπική μου εκτίμηση, μετά το σημερινό σοκ, είναι ότι ο Κασσελάκης δεν είναι τίποτα.
«Πουλιόταν» αριστερό κόμμα; Το «αγόρασε» κάνοντας τον αριστερό.
Πέφτει η ΝΔ από το 40% στο 20%; Του λένε οι σύμβουλοί του ότι «μένει ελεύθερο ένα 20% κεντροδεξιών, χτύπα το» (κούνια που τους κούναγε). Γίνεται λοιπόν κεντροδεξιός.
Θα τον δείτε και υπουργό του Μητσοτάκη αν χρειαστεί. Δεν έχω αμφιβολία πλέον, αρκεί να είναι καλό το deal.
Επειδή όμως εκτός από τον gambler υπάρχουν και οι πολιτικοί, έχω ένα κρίσιμο ερώτημα:
Οι βουλευτές του ΚΙΔΗ γνώριζαν την κεντροδεξιά στροφή;
Συμφωνούν με την κεντροδεξιά στροφή;
Επικροτούν την εργαλειοποίηση των Τεμπών για να ξεπλυθεί το μακρονικό Renew;
Οι βουλευτές του ΚΙΔΗ από σήμερα είναι σε κεντροδεξιό κόμμα.
Τους αρέσει;
Τους εμπνέει;
Τους εκφράζει;
Και κάτι για «το τέλος των ιδεολογιών».
Οι ιδέες δεν τελειώνουν, το έδειξε η Ιστορία και η αποτυχία όσων στοιχημάτιζαν στο τέλος της. Άλλο η διεύρυνση, άλλο η ταυτότητα. Σε πολλές κατευθύνσεις κοιτάει κάθε ανοιχτόμυαλος άνθρωπος. Πολλά δελτία ταυτότητας όμως έχουν μόνο οι σεσημασμένοι.
ΥΓ.: Ως προς την πρότασή του για κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου, ο Κασσελάκης θα έπρεπε να ξέρει ότι το έχει ήδη κατασκευάσει. Και σήμερα πάτησε ο ίδιος το κουμπί.” Nikos Moraitisστο X:

thefaq.gr

Τίνος είναι, βρε γυναίκα, τα λεφτά;...

Δέσποινα Κουτσούμπα

Η κυβέρνηση συνεχίζει να επαίρεται ότι «δίνει εκατομμύρια» στα νοσοκομεία, τα μουσεία, τα πανεπιστήμια, στις μεταφορές, στον πολιτισμό, ενώ στην πραγματικότητα οι ασθενείς υποφέρουν, τα αμφιθέατρα καταρρέουν, τα τρένα παραμένουν επικίνδυνα και κτίρια του ΥΠΠΟ χάσκουν μισογκρεμισμένα...
«Εχετε πάρει εκατομμύρια. Εχετε πάρει σήμερα τα περισσότερα χρήματα από ποτέ. Κι όχι μόνο εσείς, όλη η Ελλάδα», φώναζε η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη στη στενή συνεργάτιδά της, διευθύντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αργολίδας, Αλκηστη Παπαδημητρίου. Παρότι το περιστατικό θα έπρεπε να σχολιάζεται μόνο ως ένα ντροπιαστικό δείγμα δημόσιας εργασιακής κακοποίησης, η έμφαση δόθηκε κυρίως στα «εκατομμύρια». Αλλωστε γι’ αυτό ειπώθηκε η φράση, για να κάνει εντύπωση.
Αλλοι υπέθεσαν ότι η Εφορεία Αρχαιοτήτων Αργολίδας έχει πάρει «εκατομμύρια» για το κτίριο ενώπιον του οποίου εκτυλίχθηκε το περιστατικό. Αλλοι αναρωτήθηκαν γιατί χρειάζονταν χιλιάδες ευρώ για να βαφτεί ένας τοίχος. Κι αυτοί του κοινωνικού αυτοματισμού έσπευσαν να δηλώσουν ότι θα έπρεπε η διευθύντρια να απολυθεί, γιατί «τα πήρε και τα έφαγε».
Την κατάσταση έκανε ακόμη χειρότερη το δελτίο Τύπου του υπουργείου Πολιτισμού που «διαφήμιζε» την περιοδεία της υπουργού με τον βαρύγδουπο τίτλο: «Το Υπουργείο Πολιτισμού υλοποιεί στους Δήμους Αργους και Ναυπλίου το μεγαλύτερο πρόγραμμα πολιτιστικών υποδομών, άνω των 23.000.000 ευρώ». Να τα πάλι τα εκατομμύρια…

Λίγοι θα διαβάσουν το δελτίο Τύπου για να δουν ότι μιλά για «την τελευταία πενταετία», ότι τα εκατομμύρια είναι μόλις 15 και αφορούν δύο μουσεία στο Αργος και τρία μνημεία στο Ναύπλιο. Ακόμη λιγότεροι θα δουν όλο το βίντεο του τοπικού καναλιού της Αργολίδας για να διαπιστώσουν ότι το Αρχαιολογικό Μουσείο Αργους είναι ακόμη γιαπί και είναι αδύνατο να ανοίξει για το κοινό στο τέλος του 2025, όπως έχει δεσμευτεί η υπουργός – κάτι που δικαιολογεί και τον έντονο εκνευρισμό της.
Στο Αργος σήμερα «τρέχουν» δύο έργα: η ανακαίνιση του Αρχαιολογικού Μουσείου (6,5 εκατ.) και η μετατροπή τμήματος των Στρατώνων Καποδίστρια σε Επιγραφικό Μουσείο (2 εκατ.), με χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (ΤΑΑ). Τα κτίρια αυτά, όπως και τα χρήματα αυτά, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους αρχαιολογικούς χώρους του Αργους, που παραμένουν «φτωχοί», ούτε βέβαια με το κτίριο ενώπιον του οποίου έστησε το ντροπιαστικό σόου της η υπουργός. Για να είμαστε πιο σαφείς, απαγορεύεται να μεταφερθεί έστω και ένα ευρώ από αυτά τα 8,5 εκατ. σε οποιαδήποτε άλλη ανάγκη.
Κι αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα συνολικά στον δημόσιο τομέα σήμερα: «εκατομμύρια» του ΤΑΑ προορίζονται για περιορισμένα, πολιτικά επιλεγμένα και –συνήθως– υπερκοστολογημένα έργα, ενώ ελάχιστα κονδύλια από τον τακτικό προϋπολογισμό προορίζονται για τις πάγιες ανάγκες. Ετσι, ο εργολάβος της ανακαίνισης του Μουσείου στο Αργος θα εισπράξει κάποια εκατομμύρια, αλλά για το κτίριο του οποίου η στέγη έχει καταρρεύσει δεν υπάρχει διαθέσιμο ούτε ένα ευρώ. Αντιστοίχως, για τα απογευματινά ιατρεία στα νοσοκομεία προβλέπονται εκατομμύρια από το ΤΑΑ, αλλά γάζες, σύριγγες και μαξιλαροθήκες πρέπει να φέρνουν οι ασθενείς από το σπίτι τους αν θέλουν να νοσηλευτούν.
Κι έτσι η κυβέρνηση συνεχίζει να επαίρεται ότι «δίνει εκατομμύρια» στα νοσοκομεία, τα μουσεία, τα πανεπιστήμια, στις μεταφορές, στον πολιτισμό, ενώ στην πραγματικότητα οι ασθενείς υποφέρουν, τα αμφιθέατρα καταρρέουν, τα τρένα παραμένουν επικίνδυνα και κτίρια του ΥΠΠΟ χάσκουν μισογκρεμισμένα.
Κι έτσι μέσω των χρημάτων του ΤΑΑ πραγματοποιούνται ταυτόχρονα τα εξής: μια μεγάλη μεταφορά πλούτου στα χέρια των λίγων εταιρειών που έχουν προεπιλεγεί για να πλουτίσουν, ένα μεγάλο πείραμα ιδιωτικοποίησης κάθε λειτουργίας του κράτους –που θα μας μείνει κι όταν τα χρήματα του ΤΑΑ θα έχουν τελειώσει– και μια προσπάθεια της κυβέρνησης να μας πείσει ότι «μοιράζει εκατομμύρια». Με μια μικρή αποσιωπημένη λεπτομέρεια: ότι τα κονδύλια του ΤΑΑ αποτελούν «δάνειο» προς τη χώρα. Τα εκατομμύρια που σήμερα μας κουνάει η υπουργός ως «επίτευγμά της», αύριο θα κληθούμε όλοι οι πολίτες να τα αποπληρώσουμε. Με την ίδια υπουργό να μας κουνάει το δάχτυλο γιατί «μαζί τα φάγαμε». Ας απαντήσουμε εκ των προτέρων: Οχι στο όνομά μας.

efsyn.gr

Νίκος Κοτζιάς στο Dnews: Φοβάμαι ότι πολλοί δεν κατανοούν το επείγον της αλλαγής στη χώρα

Σε ποια περίπτωση εκτιμά πως «ολιγάρχες και ξένος παράγοντας» θα δοκιμάσουν μια ελεγχόμενη αλλαγή πρωθυπουργού- Τι λέει για τον Δένδια, γιατί ασκεί κριτική στον Ν. Ανδρουλάκη, γιατί εκτιμά πως η «Πλεύση Ελευθερίας» είναι ένα προσωρινό φαινόμενο και πως η Ζωή δρα διαλυτικά- Τονίζει πως «η παρουσία ενός Αλέξη όπως τη ζήσαμε τη δεκαετία του 2010 είναι απαραίτητη σήμερα».

Βασίλης Σκουρής

Αν ο Μητσοτάκης δεν καταφέρει να συγκρατήσει τα ποσοστά της ΝΔ πάνω από το 25% τότε ομάδες από ολιγάρχες και κάποια τμήματα του ξένου παράγοντα μπορεί να δοκιμάσουν μια ελεγχόμενη αλλαγή πρωθυπουργού, διαμηνύει ο Νίκος Κοτζιάς και προειδοποιεί: «Όσο οι προοδευτικές δυνάμεις δεν δημιουργήσουν ένα μέτωπο νίκης, τόσο το Σύστημα θα αναζητά εναλλακτικές λύσεις και την μεθόδευση της επιβολής τους».

Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και επικεφαλής της «Κίνησης Πράττω» τονίζει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι τουλάχιστον δυο κόμματα σε συσκευασία του ενός, ενώ αφήνει να εννοηθεί πως με την επιμονή του ΠΑΣΟΚ να διεκδικεί την πρωτιά στις εκλογές η χώρα θα χάσει άλλα τέσσερα χρόνια. «Φοβάμαι ότι πολλοί δεν κατανοούν το επείγον της αλλαγής στη χώρα» αναφέρει χαρακτηριστικά, ενώ πιστεύει πως χρειάζεται συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς. Εκτιμά πως η «Πλεύση Ελευθερίας» είναι «ένα προσωρινό φαινόμενο» και όπως οι ΑΝΕΛ και ο Λεβέντης δεν είναι κόμματα αντισυστημικά αλλά δεξιόστροφα και πως σε πολλά ζητήματα στηρίζουν ευθέως τις θέσεις της διαπλοκής. Τονίζει ακόμα πως «η παρουσία ενός Αλέξη όπως τον ζήσαμε την δεκαετία του 2010 είναι απαραίτητη σήμερα.

Η συνέντευξη του Νίκου Κοτζιά έχει ως εξής:

Πώς χαρακτηρίζετε την κυβέρνηση κ. Κοτζιά;

Λίγες εβδομάδες αφότου εκλέχτηκε το 2019 η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανα την εκτίμηση ότι οδεύει προς ένα τυραννικό καθεστώς με το περιεχόμενο που απέδιδε ο Αριστοτέλης στον όρο «Τυραννία»: ένα καθεστώς που επιδιώκει, ανάμεσα στα άλλα, να αποτρέψει η αντιπολίτευση να γίνει κυβέρνηση. Που χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα προκειμένου να ελέγχει τις καταστάσεις αν και μειοψηφία στο σώμα της κοινωνίας ώστε να παραμείνει στην εξουσία. Θυμίζω απλά για να γίνει κατανοητή η τελευταία επισήμανση τις υποκλοπές, την κατάσταση στην δικαιοσύνη για την οποία μίλησα αναλυτικά σε πρόσφατο άρθρο από τις στήλες σας, την τραγωδία των Τεμπών. Στην ίδια κατεύθυνση σημαντικό ρόλο παίζει ο συνεταιρισμός της κυβέρνησης με τους Ολιγάρχες. Τους εξυπηρετεί προκλητικά και αυτοί την υποστήριξαν ξεδιάντροπα.

Ορισμένες προοδευτικές δυνάμεις βλέπουν μονοδιάστατα ως αντίπαλο την ΝΔ και τον Μητσοτάκη. Πράγματι πολιτικά αυτό είναι το άμεσο. Η χώρα βυθίζεται συνεχώς στην κρίση. Είναι αναγκαίο να σπάσουμε αυγά ώστε να αλλάξει πορεία, να εισαχθούν καινούργιες φιλολαϊκές και πατριωτικές πολιτικές. Αυτό απαιτεί να κόψουμε τα προνόμια των Ολιγαρχών. Χρειάζεται η προοδευτική πολιτική να βλέπει ευρύτερα και βαθύτερα, να βλέπει πίσω από τον Μητσοτάκη την Ολιγαρχία, την διαπλοκή. Η αριστερά οφείλει, πάντα κατά την γνώμη μου, να στοχεύει σε αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών, στην κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Στην δημιουργία μιας νέας ατμόσφαιρας με κύρια στοιχεία την ελπίδα, την προσμονή για ένα καλύτερο αύριο, την πεποίθηση ότι αξίζει και πάλι η πάλη για την πρόοδο και τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, δηλαδή, να διαπερνιέται από την φιλοσοφία της ιστορικής αισιοδοξίας, με σοβαρότητα και όχι με υποκριτικό καθωσπρεπισμό.

Εκτιμάτε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι αυτός που θα οδηγήσει τη ΝΔ στις κάλπες;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ολιγαρχίας ως υπάλληλός της, ούτε ως υποτακτικός της, αλλά ως συνέταιρος. Όπως σε κάθε συνεταιρισμό στην πορεία αυξάνονται οι πιθανότητες οι μεν να θέλουν την αλλαγή του δε. Αν ο Μητσοτάκης δεν καταφέρει να συγκρατήσει τα ποσοστά της ΝΔ πάνω από το 25%, αν δεν μπορεί, που δεν θα μπορέσει, να τιθασεύει το λαϊκό κίνημα καθώς και να αποτρέψει το παραπέρα σάπισμα της χώρας, που δεν φαίνεται να τον απασχολεί, τότε ομάδες από τους Ολιγάρχες και κάποια τμήματα του ξένου παράγοντα μπορεί να δοκιμάσουν μια ελεγχόμενη αλλαγή πρωθυπουργού. Η δοκιμή δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχει, αλλά πιθανά να το προσπαθήσουν.

Και πώς θα γίνει αυτό;

Όσο οι προοδευτικές δυνάμεις δεν δημιουργήσουν ένα μέτωπο νίκης, τόσο το Σύστημα θα αναζητά εναλλακτικές λύσεις και την μεθόδευση της επιβολής τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Δένδιας που αποδιοργάνωσε το Υπουργείο Εξωτερικών και ως φαίνεται από την πρόσφατη παρέλαση για την 25η Μαρτίου δεν ελέγχει τα του Υπουργείου του, δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο συστηματικής κριτικής από την πλευρά του μεγαλύτερου μέρους της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, λες και ανήκουν στον ίδιο «στάβλο». Δεν του κάναν κριτική ούτε καν για τις πολιτικές του ευθύνες για όσα συνέβηκαν στην παρέλαση της Αθήνας. Λες και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας να μην έχει πολιτικό προϊστάμενο με ευθύνες.

Και τι σημαίνει αυτή η έλλειψη κριτικής;

Ότι σε αντίθεση με την δημοκρατική-προοδευτική και αριστερή αντιπολίτευση, το Σύστημα ετοιμάζει εναλλακτική λύση που όταν θα χρειαστεί να «την εφαρμόσει» ή να την υποστηρίξει, δεν θα είναι πειστική η αντιπολίτευση. Διότι των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν και δυστυχώς στην πολιτική σκηνή της χώρας δείχνουν να μαγειρεύουν αυτοί που είναι χορτασμένοι.

Και το ΠΑΣΟΚ;

Το ΠΑΣΟΚ είναι (τουλάχιστον) δύο κόμματα στην συσκευασία του ενός. Λαϊκά τμήματα του εκλογικού σώματος σκέφτονταν να επιστρέψουν στις γραμμές του, έστω και μόνο ως ψηφοφόροι. Αλλά δεν τους έπεισε μέχρι τώρα ότι αποτελεί πραγματική εναλλακτική λύση. Δεν τον ενέπνευσε. Δείχνει να κινείται περισσότερο στην λογική ενός γραφειοκρατικού μηχανισμού που πιστεύει ότι με οργανωτικά μέτρα θα μπορέσει να υποκαταστήσει την έλλειψη σοβαρά επεξεργασμένης πολιτικής πρότασης.

Δυστυχώς σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου που είχε επεξεργαστεί την πολιτική της «Εθνικής Λαϊκής Ενότητας» το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν έχει μια τέτοια πολιτική συμμαχιών. Ίσως γιατί από το ΠΑΣΟΚ απουσιάζει μια σε βάθος ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας και κατανόηση του διεθνούς γίγνεσθαι.

Αυτό έχει επιπτώσεις;

Όλα δείχνουν ότι τμήματα των υποστηρικτών του ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να βλέπουν με καχυποψία την σημερινή του ηγεσία. Υποψιάζονται ότι σε σημαντικό τμήμα των στελεχών του διατηρούνται και ανανεώνονται οι σκέψεις για μελλοντικές στενότερες σχέσεις με το κατεστημένο και με μια ΝΔ που δεν θα είναι υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό υπονομεύει την απαραίτητη σχέση εμπιστοσύνης, δημιουργεί δυσπιστίες και ανασφάλειες. Ευτυχώς υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ και εκείνοι που έχουν διαφορετική αντίληψη και νιώθουν πάνω τους την ευθύνη για την χώρα.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης φαντάζομαι να θέλει να διεκδικήσει μόνος του την πρώτη θέση και νομίζω ότι το δικαιούται.

Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει το θεώρημα ότι αν δεν μιλήσει –και μάλιστα μονότονα- ένα κόμμα για αυτοδυναμία, αυτόματα χάνει και την προοπτική απόκτησή της. Λίγο μεταφυσικό, αλλά πολλοί το πιστεύουν. Μερικοί δε, διαδίδουν ότι στις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ θα πάρει πάνω από 30% και θα κυβερνήσει, ότι δεν έχει ανάγκη συνεργασιών. Μου θυμίζουν τμήματα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που το 2019 και το 2023 αρνήθηκαν τις συνεργασίες με άλλες αριστερές δυνάμεις και την οικολογία γιατί έκαναν «ανοίγματα» σε βέρους δεξιούς προκειμένου να «καταλάβουν» το ανύπαρκτο κέντρο και είχαν πειστεί ότι με αυτά τα ανοίγματα θα μπορέσουν να πάρουν πάνω από 30%, ενώ τελικά πήραν 17%. Εκείνο που τους απασχολούσε τότε, ήταν να μην συνεργαστούν με μας όλους που συμβάλαμε στις νίκες της περιόδου 2015-8, διότι τάχα θα τους παίρναμε κυβερνητικές θέσεις. Η πλήρη μεταφυσική ως προς το αναμενόμενο αποτέλεσμα και ως προς τα πραγματικά προβλήματα.

Δηλαδή δεν δικαιούται ο Ν. Ανδρουλάκης να διεκδικήσει την πρωτιά;

Θρόνους και πρωτιές μπορεί κανείς να διεκδικεί όσο θέλει και όποτε θέλει. Ανησυχώ, όμως, ότι στο όνομα ενός τέτοιου δικαιώματος η χώρα θα χάσει άλλα τέσσερα χρόνια και θα διατηρηθεί στην πορεία ενίσχυσης των ανισοτήτων και βουλιάγματός της, η κοινωνία θα χάνει δικαιώματα και προοπτικές, ενώ η χώρα θα υποχωρεί και άλλο στον διεθνή και περιφερειακό ορίζοντα. Φοβάμαι ότι πολλοί δεν κατανοούν το επείγον της αλλαγής στη χώρα.

Ο κ. Ανδρουλάκης δείχνει να επιμένει στην αυτόνομη πορεία, αρνούμενος προτάσεις για συμπόρευση.

Πρόσφατα ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε την μηχανική των αριθμών. Ότι, δηλαδή, με τις συνεργασίες μειώνεται το άθροισμα των δυνάμεων που συνεργάζονται γιατί ως υποστηρίζει πολλοί δεν συμφωνούν με μια τέτοια επιλογή. Επιμένω, και αυτό αφορά και την κριτική που έκανα στον ΣΥΡΙΖΑ του 2019-2023 ότι η αντίληψη ότι η εκλογική μάχη αφορά τα κέρδη του ενός σε βάρος του άλλου, αντίληψη που οδηγεί στην αναζήτηση μιας επέκτασης προς ένα μεταφυσικό στις σημερινές συνθήκες κέντρο χάνει από την ματιά του το μεγαλύτερο κομμάτι των εν δυνάμει υποστηρικτών του που είναι οι ψηφοφόροι που απέχουν ή συχνά δικαιολογημένα ψηφίζουν μονοδιάστατα τιμωρητικά. Άκουσα δε από αρκετές πλευρές αυτή την ανόητη δεξιά θεωρία του «προοδευτικού κέντρου».

Γιατί το λέτε ανοησία;

Το λέω ως ανοησία, διότι αν είναι προοδευτικό τότε βρίσκεται αριστερότερα από το ουδέτερο κέντρο. Ακόμα να σημειώσω, το πρόβλημα δεν είναι αν γενικά οι συνεργασίες είναι καλές ή αρνητικές, αλλά με ποιόν συνεργάζεσαι, με ποιόν σκοπό και προς τι. Ποιόν θέλεις να εξυπηρετήσει ή να υπηρετήσει μια συνεργασία.

Δηλαδή;

Μα κύριε Σκουρή, το ΠΑΣΟΚ έπεσε την δεκαετία του 2005-2015 από το 45% στο 4,7% εξαιτίας κάποιων προοδευτικών συνεργασιών; Ή γιατί προσχώρησε στις πολιτικές της ΝΔ και συμμετείχε στην διακυβέρνηση μαζί της; Αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσουμε σήμερα, είναι τα σχεδόν δύο εκατομμύρια ψηφοφόρων που έπαψαν να στηρίζουν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ και πήγαν απογοητευμένοι σπίτι τους με συνέπεια για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ο προοδευτικός χώρος να μην είναι εκλογικά πλειοψηφικός.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά; Εκτιμάτε ότι τελικά θα προχωρήσουν μαζί;

Οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα. Προσωπικά πιστεύω, παρά τις διαφορές τους και τις διαφορές μας, ότι χρειάζεται να υπάρξει συνεργασία μεταξύ τους, η οποία δεν πρέπει να ξεκινά με το κάρο μπροστά από το άλογο που το κινεί και το μετακινεί. Πρέπει να φτιάξουμε κοινό ικανό ιππικό. Δηλαδή να υπάρξει συζήτηση όλων μας. Να συμφωνήσουμε στο ποια είναι τα θεμελιακά ζητήματα της χώρας. Ότι αυτά είναι, επί παραδείγματι, η ακρίβεια, η ενεργειακή πολιτική, το ζήτημα των τραπεζών, η στέγαση και το δημογραφικό, τα εθνικά μας θέματα, η επικείμενη αλλαγή του Συντάγματος, η μαραζωμένη δικαιοσύνη, τα αναφέρω ενδεικτικά και χωρίς ιεράρχηση. Γύρω από αυτές τις μεγάλες θεματικές πρέπει να υπάρξουν ειδικές συζητήσεις ανάμεσα στα κόμματα, τα σωματεία και τα συνδικάτα, τους δήμους. Μια τελευταία σημείωση εδώ, άλλο συνεργασία και άλλο να ξαναγίνουν ενιαίο κόμμα. Το τελευταίο δεν το βλέπω. Τουλάχιστον όχι άμεσα.

Πείτε μου ένα παράδειγμα «χειρισμού» αυτών των θεμάτων;

Ας πάρουμε ως παράδειγμα το ζήτημα της ενέργειας και της ενεργειακής φτώχιας. Θα πρέπει το ζήτημα να αντιμετωπιστεί από τα προοδευτικά κόμματα. Αλλά όχι μόνο. Για να συγκροτηθούν θέσεις και ρωμαλέο κίνημα, θα πρέπει να συμμετέχουν στο μέτωπο της ενέργειας και οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, οι δήμαρχοι των πόλεων που συμμετέχουν στην παραγωγή ενέργειας (όπως Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, Μεγαλούπολη, Αλιβέρι) και κάθε ενδιαφερόμενη κοινωνική οντότητα. Να συμφωνήσουν σε ένα κοινό ενεργειακό πρόγραμμα (όπως για την στήριξη ενεργειακών κοινοτήτων, τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ, την αντιμετώπιση και κατάργηση του χρηματιστήριου ενέργειας ή ότι άλλο νομίζουν). Να πάνε να κουβεντιάσουν αυτό το κοινό πρόγραμμα με τους εργαζόμενους στον τομέα, με τους καταναλωτές, με τους κατοίκους στα κέντρα παραγωγής της ενέργειας. Να φτιαχτεί, δηλαδή, ένα μέτωπο και ένα πρόγραμμα με αυτό τον τρόπο σε καθένα από τους συμφωνηθέντες τομείς.

Και το κοινό πρόγραμμα; Να μην γίνει;

Ασφαλώς να γίνει, αλλά με συμμετοχή, προγραμματισμό, κινητοποιήσεις, κοινές δράσεις. Και όλα αυτά τα επιμέρους που ανέφερα προηγούμενα να αποτελέσουν την βάση ενός κοινού προγράμματος. Όχι ενός γραφειοκρατικού προγράμματος κάποιων στελεχών που επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους, αλλά ενός ζωντανού κινήματος. Διότι κάθε πρόγραμμα πρέπει να εντάσσεται μέσα σε ένα όραμα: τι και πώς θέλουμε την Ελλάδα του 21ου αιώνα, για πιο λόγο αξίζει να παλέψει κανείς μαζί μας για μια Νέα Ελλάδα, μια Ελλάδα της δημοκρατίας, της εθνικής αξιοπρέπειας, της αναγέννησης

Τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πώς την κρίνετε;

Την κ. Κωνσταντοπούλου δεν την έζησα όταν ήμουν Υπουργός και εκείνη Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων καθότι τότε δεν ήμουν βουλευτής. Δεν την γνώριζα ούτε κομματικά καθότι ποτέ δεν υπήρξα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ή παλαιότερα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Όταν έγινε Πρόεδρος της Βουλής πίστευα ότι θα έκανε σοβαρή δουλειά. Η ζωή με διέψευσε, έδρασε περισσότερο διαλυτικά. Νομίζω ότι κάποιοι που δεν την γνωρίζουν καλά βρίσκονται στην αρχική μου άποψη, αλλά σε λίγο θα καταλήξουν όπως και εγώ στην σημερινή.

Κατά τη γνώμη μου «Η πλεύση ελευθερίας» είναι ένα προσωρινό φαινόμενο. Όπως οι ΑΝΕΛ που έφτασαν να πάρουν ακόμα και 10%, όπως και ο Λεβέντης. Οι δυνάμεις αυτές εκφράζουν την ψευδαίσθηση τμημάτων της Ελληνικής κοινωνίας ότι οι ίδιες είναι τάχα αντισυστημικές και σοβαρές. Δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι απλά δεξιόστροφες και σε πολλά ζητήματα υποστηρίζουν τις θέσεις της Ολιγαρχίας και της Διαπλοκής, συχνά δε, τις στηρίζουν ευθέως.

Η ίδια έχει αρνηθεί ως διαχωριστική γραμμή το «αριστερά - δεξιά»...

Σε όλο τον κόσμο γνωρίζουμε ότι αυτοί που αρνούνται τις πολιτικές και κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές καθόλα υπαρκτές, είναι εκείνοι οι οποίοι συντάσσονται εν τέλει με τις δυνάμεις της συντήρησης και θέλουν να αποτρέψουν την δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος αλλαγής με πρόγραμμα, στήριξη και όραμα και συνείδηση αυτών ακριβώς των διαχωριστικών γραμμών.

Συνήθως αυτός που εκπροσωπεί αυθεντικά λαϊκά συμφέροντα μιλά για αυτές τις διαχωριστικές γραμμές. Αντίθετα, εκείνος που συμπορεύεται με τμήματα της Ολιγαρχίας κρύβει αυτή την συμπόρευση πίσω από την άρνηση της πραγματικότητας, ότι η κοινωνία, δηλαδή, είναι χωρισμένη με βάση συμφέροντα και αξίες. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Κασσελάκης κάνει το ίδιο. Ο πραγματικός διαχωρισμός πρέπει να αρθρώνεται και να εκφράζεται στην πολιτική. Ας το ξανασκεφτεί η Κωνσταντοπούλου ποιόν και πώς θέλει να εκφράζει και να εκπροσωπεί στην πολιτική σκηνή της χώρας, όχι ως δικηγόρος, αλλά πολιτικά.

Και το ΚΚΕ;

Το ΚΚΕ μεγαλούργησε πάντα όταν ικανοποιούσε τρεις όρους: όταν ακολουθούσε πολιτική ενότητας και συνεργασιών, από τα λαϊκά μέτωπα και το ΕΑΜ μέχρι την ΕΔΑ και τον αντιδικτατορικό αγώνα, όταν ήταν τολμηρό στον ταξικό του λόγο και στηριζόταν στις επιστημονικές αναλύσεις, όταν συνέδεε αποτελεσματικά και δημιουργικά τον κοινωνικό με τον πατριωτικό λόγο. Προσωπικά μου κάνει εντύπωση αυτή η έλλειψη στις σημερινές συνθήκες μιας ενωτικής-συμμαχικής διάθεσης με δυνάμεις που έχουν διαφορετικό λόγο και πρακτική από εκείνο. Μα αν ήταν όλα ίδια θα ανήκαν στο ίδιο κόμμα. Οι συμμαχίες είναι συνεργασίες ακόμα και ενότητα μέσα από την διαφορετικότητα.

Το ΚΚΕ είναι μια ισχυρή δύναμη αναγκαία για κάθε αλλαγή στην κοινωνία μας, τόσο με την ηθική και πνευματική του στάση, όσο και με την οργανωμένη αγωνιστικότητά του. Ελπίζω να βρει τον δρόμο του σε μια περισσότερο ανοικτή πολιτική με περισσότερο ενωτικό πνεύμα , όπως είχα περιγράψει πριν από σχεδόν 40 χρόνια στο βιβλίο μου: «Ο Συνασπισμός της Αριστεράς». Το ίδιο, το κίνημα και η χώρα πάντα κέρδισαν από ένα ΚΚΕ με τα τρία χαρακτηριστικά που κατέγραψα.

Ο Αλέξης Τσίπρας τι ρόλο θα μπορούσε να έχει στο εξής;

Ο τόπος στην σύγχρονη εποχή είδε δύο φορές φως. Η μία ήταν η πρώτη περίοδος του Α. Παπανδρέου, το 1981-1986, και η δεύτερη σε εκείνη του Αλέξη μετά το 2015. Ο Αλέξης έδωσε πολλά στο κίνημα και στην αριστερά. Υπήρξε στο μεγαλύτερο διάστημα ένας εξαιρετικός πρωθυπουργός. Μόνο που ορισμένα γεγονότα του άλλαξαν την ρώτα μετά το καλοκαίρι του 2018 και αυτό στοίχισε στον ίδιο περισσότερο από πολλούς άλλους. Το αποτέλεσμα ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση το 2019-2023 να μην ανταποκριθεί σε αυτό που θέλαμε και περιμέναμε όλοι μας και ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ένα τραυματισμένο κόμμα.

Η παρουσία ενός Αλέξη όπως τον ζήσαμε την δεκαετία του 2010 είναι απαραίτητη σήμερα. Θα πρέπει, όμως, ο ίδιος να βοηθά σταθερά και συστηματικά αυτούς που τραβάνε τώρα τα κάρο. Αυτό έχω επιλέξει να κάνω και εγώ. Ακόμα, δεν επιτρέπεται να αφήνει να υποτιμούνται σύντροφοί του στο όνομά του. Το κυριότερο, για να έχει το κίνημα έναν Αλέξη όπως τον χρειάζεται πρέπει να δει ο ίδιος δημιουργικά τις κατακτήσεις του ώστε να συνεχίζουν να αξιοποιούνται και στο μέλλον, ενώ να εξετάσει αυτοκριτικά τις αδυναμίες που παρουσιάστηκαν ώστε να γίνουν κατανοητές σε βάθος και να ξεπεραστούν. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο το έχει ανάγκη και ο ίδιος.

Εσείς προτείνετε ένα «Φόρουμ». Με ποιους, με τι σκοπό και ποια τελική κατάληξη;

Στα πλαίσια των προαναφερθέντων προτάσεων, σημαντικό στοιχείο είναι η συγκρότηση του Φόρουμ διαλόγου για την ανταλλαγή σκέψεων, προτάσεων λύσης και αναζήτησης της πιο ελπιδοφόρας πλατφόρμας προώθησης της συνεργασίας. Έχω συζητήσει με τις περισσότερες πλευρές και με εξέχουσες προσωπικότητες και έχουν συμφωνήσει σχεδόν όλοι, αν όχι όλοι. Βέβαια, ακόμα κρατώ μικρό καλάθι, γιατί μαζί με τις θετικές έχω στο παρελθόν και λιγότερες θετικές εμπειρίες. Για να πετύχει ένα τέτοιο εγχείρημα πρέπει να γίνουν αποδεκτές στην πράξη δύο αρχές: πρώτον ότι η δημοκρατία χρειάζεται οργάνωση, ασφαλώς δημοκρατική, ότι χρειάζεται, δηλαδή, να προωθήσουμε την κουλτούρα του δημοκρατικού διαλόγου και μέσα από αυτήν το Φόρουμ του δημοκρατικού διαλόγου, και δεύτερον, ότι χρειάζεται δουλειά και στοχοπροσήλωση. Είμαι της γνώμης, ότι τέτοια φόρουμ μπορούν να δημιουργηθούν όχι μόνο πανελλαδικά αλλά και σε κάθε τόπο και χώρο δουλειάς, κατοικίας, μόρφωσης.

Κύριε Κοτζιά αξίζει τον κόπο να κάνει κανείς τέτοιες προσπάθειες; Μήπως τελικά οι κόποι πάνε χαμένοι;

Κύριε Σκουρή, έχω την τύχη να έχω υπάρξει φίλος μεγάλων προσωπικοτήτων και σημαντικών καλλιτεχνών. Του Μίκη, του Θάνου, του Γιάννη Ρίτσου, της Μελίνας, του Κατράκη και του Περλέγκα, του Αγγελόπουλου και της Καρέζη, του Μάνου Λοΐζου. Ο τελευταίος συχνά έλεγε και τραγουδούσε μαζί τους το «τίποτα δεν πάει χαμένο». Το πιστεύω και εγώ. Και αν δεν πέτυχαν όλες μας οι προσπάθειες και δεν αποκτήσαμε την πατρίδα και την κοινωνία που θέλαμε και θέλουμε, γνωρίζουμε ότι χωρίς αυτούς τους αγώνες θα έλειπαν στην σημερινή Ελλάδα πολλές κατακτήσεις, πολλά θετικά, ενώ τα αρνητικά θα ήταν πολλαπλάσια. Παραμένω, λοιπόν, πάντα αισιόδοξος, έστω και αν έχω γίνει αυτόν τον καιρό περισσότερο σκεπτικός με πολλά και πολλούς.

Και μια και μιλάμε για ανθρώπους του πολιτισμού, οφείλει η αριστερά να ξαναβάλει στο επίκεντρό της τον πολιτισμό. Θεωρώ πολύ ενδιαφέρον ότι γύρω από τα Τέμπη έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα ποίησης, τραγουδιού, γενικότερα μουσικής και σίγουρα θα υπάρξει και κινηματογράφος. Ο πολιτισμός βοηθά να ξεπεράσει ο καθημερινός άνθρωπος τους φόβους και τις αναστολές του. Λειτουργεί υποστηρικτικά στην διαμόρφωση ενός κινήματος συμπαράστασης με ηθική και αλληλεγγύη. Η τελευταία απουσιάζει σήμερα πολύ. Με την στάση μου προσπαθώ να βοηθήσω στην επανάκαμψή της.

Dnews

«Λύσαμε τα χέρια του Ερντογάν με τα οποία θα πνίξει Ελλάδα-Κύπρο»! Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Ελλάδα και Κύπρος, μέσω των κυβερνήσεων τους «αυτοκτονούν», επιτρέποντας στην Τουρκία να εισέλθει ανενόχλητη στην ΕΕ και να επωφεληθεί τα μέγιστα για την αμυντική της βιομηχανία και την στρατιωτική της ισχύ! Με αυτή την τελευταία η Τουρκία απειλεί ευθέως την Ελλάδα και εξακολουθεί να κατέχει έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτης Κωνσταντακόπουλος είναι καταιγιστικός για τα όσα απίθανα διαπράττουν οι κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου στο «σχέδιο» της ΕΕ περί «πολεμικής οικονομίας» και «πολεμικής αμυντικής βιομηχανίας» για να αντιμετωπιστεί ο «μπαμπούλας» της Ρωσίας. 

Η «διευκόλυνση» εισόδου της Τουρκίας στο «σχέδιο» και στα ταμεία με τα 800 δις ευρώ, είναι απίστευτη ,ειδικά όταν παρέχεται από Ελλάδα και Κύπρο.

Ο Δημ. Κωνσταντακόπουλος αποδομεί τους ευρωπαϊκούς ισχυρισμούς για τον «κίνδυνο ρωσικής εισβολής» στην Ευρώπη.

Καταγγέλει την προσπάθεια κατάργησης του βέτο στην ΕΕ, για να περάσουν τα πολεμικά σχέδια των «ηγετών» της Ευρώπης και πρώρα απ΄ όλα να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα με την συμμετοχή της Τουρκίας! Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης δεν αντέδρασαν και κάποιοι στην Ελλάδα θεωρούν …θετική εξέλιξη για την ΕΕ την κατάργηση του βέτο! Για την Ελλάδα και την Κύπρο δεν μας λένε αν είναι.

Είναι εξαιρετικά επικριτικός για τη διακήρυξη των Αθηνών που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση καθώς το μόνο που πετύχαμε είναι να λύσουμε τα χέρια της Τουρκίας, που θέλει να μας «πνίξει».

Μιλά για την απόσυρση πυρομαχικών και όπλων από τα νησιά μας , κάτι που συνέβη για πρώτη φορά από το 1974 , με αφορμή την Ουκρανία.

Εξηγεί ότι η συμμετοχή μας στο «πολεμικό» ευρωπαϊκό σχέδιο, θα μας οδηγήσει ξανά σε οικονομική καταστροφή καθώς τα λεφτά για τους εξοπλισμούς που διαφημίζουν οι Ευρωπαίοι, θα είναι δάνεια. Πως η Ελλάδα με το χρέος που έχει θα μπει στη διαδικασία νέων δανείων και μάλιστα για όπλα;

Η «πέμπτη φάλαγγα» της συνταγματικής εκτροπής

Ο φύλακας άγγελος της κυβέρνησης, διότι στην κρίσιμη στιγμή παρέχει πολύτιμη στήριξη από την πλευρά των υποτιθέμενων αντιπάλων.

του Χρήστου Λυντέρη

Ο όρος «πέμπτη φάλαγγα», με τον οποίο νοείται η εντός πολιορκημένης πόλης προπαγάνδα που εκδηλώνεται επ’ ωφελεία του εχθρού, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1936 κατά τον ισπανικό εμφύλιο από τον στρατηγό των εθνικιστών Εμίλιο Μόλα, όταν, σε ερώτηση δημοσιογράφου για την τακτική του στην πολιορκία της Μαδρίτης, απάντησε ότι, εκτός από τις τέσσερις φάλαγγες του στρατού του, υπήρχε και μία πέμπτη από οπαδούς του που θα υπονόμευε τους δημοκρατικούς εκ των έσω. Έκτοτε βεβαίως, ο όρος ισχύει διαχρονικά και απέκτησε ευρύτερο περιεχόμενο.

Στη σημερινή Ελλάδα, η συνταγματική και αντιδημοκρατική εκτροπή που συντελείται κατά συρροή από την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι τόσο ευρεία, ώστε θα ήταν αδύνατο να διασωθεί από την κατακραυγή χωρίς τη συμβολή κάποιων υποτιθέμενων ιδεολογικών αντιπάλων της. Ιδιαιτέρως χρήσιμη δε, εμφανίζεται στο σημείο αυτό η συμβολή συγκεκριμένων προσώπων προερχόμενων, όχι από τον χώρο της ΝΔ, αλλά από τον υποτιθέμενο «δημοκρατικό χώρο», τα οποία, προτάσσοντας την επιστημονική τους ιδιότητα ως συνταγματολόγων, είτε υποβαθμίζουν την εκτροπή, είτε επιχειρούν να τη δικαιολογήσουν, είτε, ακόμη καλύτερα, σπεύδουν να τη διευκολύνουν ή να την προαναγγείλουν.

Όταν προ ολίγων ημερών καταστρατηγήθηκε αδίστακτα το άρ. 86 του Συντάγματος με την ουσιαστική κατάργηση του σταδίου της προκαταρκτικής εξέτασης που έπρεπε να διενεργηθεί για να διερευνηθεί η εμπλοκή μελών της κυβέρνησης στο έγκλημα του μπαζώματος στα Τέμπη, είχε ήδη προβλεφθεί η παροχή σανίδας σωτηρίας κατά της απόλυτης κατακραυγής με δημόσια τοποθέτηση που είχε διατυπωθεί μόλις προ ολίγων ημερών και προανήγγειλε ότι είναι δυνατόν να παρακαμφθεί με απόφαση της Βουλής το στάδιο της προκαταρκτικής εξέτασης και να ανατεθεί η υπόθεση χωρίς προηγούμενη έρευνα απευθείας σε αρεοπαγίτη ανακριτή.    

Όταν παραβιάστηκε ωμά το άρ. 16 του Συντάγματος δια της θέσπισης του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, η σχεδία διάσωσης παρασχέθηκε με επιστημονική γνωμοδότηση και άλλες τοποθετήσεις που επιχειρούσαν να κάνουν το μαύρο άσπρο, υποστηρίζοντας χωρίς δισταγμό καινοφανείς ερμηνείες του Συντάγματος που δεν αντέχουν σε καμία επιστημονική κριτική, αφού έρχονται σε προφανή αντίθεση με το σαφέστατο γράμμα της διάταξης που απαγορεύει ρητά τη «σύσταση ανωτάτων σχολών από ιδιώτες» και ορίζει ότι «η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου».

Όταν αποκαλύφθηκε η συνομωσία κατά της δημοκρατίας μέσω των μαζικών παρακολουθήσεων αξιωματούχων, αντιπάλων, δημοσιογράφων, άλλων πολιτών και μελών της ίδιας της κυβέρνησης, ουδείς κατήγγειλε ευθέως τις πράξεις ως συνταγματικό πραξικόπημα κατά της δημοκρατίας, αλλά, πιθανώς και μόνο επειδή μεταξύ των παρακολουθούμενων ήταν και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, επιχειρούσαν απλώς να κρατήσουν τα προσχήματα ασκώντας κριτική και ζητώντας την παροχή εξηγήσεων.

Ενώ ολόκληρη η κοινωνία διαδηλώνει στους δρόμους για ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, προβλήθηκε η θέση ότι η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης επετεύχθη ήδη με την ψήφιση του ν. 5118/2024 σύμφωνα με τον οποίο προβλέπεται ότι η κυβέρνηση θα επιλέγει την ηγεσία της Δικαιοσύνης κατόπιν γνωμοδότησης της ολομέλειας των ανωτάτων δικαστηρίων και συνεπώς δεν απαιτείται καν συνταγματική αναθεώρηση.

Ενώ επί σειρά ετών, από το 2019 μέχρι σήμερα η κυβέρνηση περιφρονεί το Σύνταγμα αρνούμενη να συμπράξει στη θέσπιση του εκτελεστικού νόμου που προβλέπεται στο άρ. 73 παρ. 6 του Συντάγματος για να τεθεί σε εφαρμογή ο θεσμός της νομοθετικής πρωτοβουλίας πολιτών που προβλέφθηκε με την συνταγματική αναθεώρηση του 2019, οι δημοκράτες, αντί να καταγγείλουν την εκτροπή, όχι μόνο διευκόλυναν την κυβέρνηση με τη σιωπή τους αλλά δεν δίστασαν δημοσίως να τοποθετηθούν με υποτιμητικό και απαξιωτικό τρόπο για το θεσμό.

Ομοίως, αντί να καταγγείλουν την κυβέρνηση επειδή, μετά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2019 που τροποποίησε το άρ. 86 του Συντάγματος καταργώντας τη σύντομη αποσβεστική προθεσμία για την άσκηση ποινικής δίωξης κατά μελών της κυβέρνησης δεν φρόντισε επί σειρά ετών να καταργηθεί και τυπικά η αντίστοιχη διάταξη του εκτελεστικού του Συντάγματος ν.3126/2003 περί ευθύνης υπουργών, σήμερα υπαινίσσονται ότι είναι πιθανόν η εν λόγω διάταξη να ισχύει ακόμη  έστω και εάν πρόκειται για εκτελεστικό νόμο του Συντάγματος  ο οποίος αντίκειται πλέον στο Σύνταγμα.

Εάν υποτεθεί ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κατορθώσει να συγκεντρώσει τέσσερις φάλαγγες, τη δημόσια διοίκηση, τη Βουλή, την ηγεσία της Δικαιοσύνης και τα ΜΜΕ, για να εκπορθήσει το Σύνταγμα και να διασφαλίσει την συνταγματική εκτροπή, η πέμπτη φάλαγγα η οποία φύεται πλησίον, εντός και πέριξ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχοντας μάλιστα και δεσμούς και με τον ίδιο τον αρχηγό της, είναι ο φύλακας άγγελός της, διότι στην κρίσιμη στιγμή παρέχει πολύτιμη στήριξη από την πλευρά των υποτιθέμενων αντιπάλων. Προφανώς συνδέεται μαζί της με ισχυρούς δεσμούς αναγόμενους τουλάχιστον στην εποχή των μνημονίων. Αυτό αντιλαμβάνεται και η κοινωνία που όσο δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση άλλο τόσο δεν εμπιστεύεται και την αξιωματική αντιπολίτευση.

-------------------------------------------------------------------

Χρήστος Λυντέρης, Δικηγόρος, διδάκτωρ νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος των Φίλων της Δημοκρατίας και της Πρωτοβουλίας για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή.

Πηγή: kosmodromio.gr

Βαριά ήττα για ΝΔ και Παγώνη στις εκλογές της ΕΙΝΑΠ

Ήττα υπέστη η Νέα Δημοκρατία και η Ματίνα Παγώνη στις εκλογές της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας- Πειραιά (ΕΙΝΑΠ), όπως φαίνεται από τα πρώτα αποτελέσματα.
Στις εκλογές ψήφισαν περισσότεροι από 4.500 γιατροί. Σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα, η ΔΗΠΑΚ, που πρόσκειται στο ΚΚΕ, επικράτησε παίρνοντας 1.550 ψήφους.
Όσο για τη ΔΗΚΝΙ, παράταξη που πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία και με την οποία ήταν εκ νέου υποψήφια η πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ, έλαβε 1.250 ψήφους.
ΔΗΠΑΚ: Υπερήφανη απάντηση στην εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης και του υπουργείου
Σε ανακοίνωση που εξέδωσε για τις εκλογές, η ΔΗΠΑΚ κάνει λόγο για υπερήφανη απάντηση στην «εγκληματική πολιτική» της κυβέρνησης και του «υπουργείου Εμπορίου Υγείας».

Αναλυτικά η ανακοίνωση της ΔΗΠΑΚ
«Ένα μήνα μετά τις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις της 28ης Φλεβάρη που συγκλόνισαν τη χώρα, οι χιλιάδες νοσοκομειακοί γιατροί της Αττικής με την ψήφο τους έδωσαν περήφανη απάντηση στην εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ και του yπουργείου Εμπορίου Υγείας αναδεικνύοντας την ΔΗΠΑΚ πρώτη δύναμη.
Αυτό το ελπιδοφόρο αποτέλεσμα ανήκει σε όλους τους συναδέλφους, ιδιαίτερα στους νέους που παλεύουν καθημερινά να προσφέρουν στους ασθενείς ενάντια στην βαρβαρότητα που γεννά η πολιτική της ιδιωτικοποίησης, της εμπορευματοποίησης και του κυνισμού της κυβέρνησης και του υπουργού Υγείας.
Η πρωτιά, η δύναμη της ΔΗΠΑΚ, θα κατατεθεί στον αγώνα για σύγχρονες αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες υγείας για όλο το λαό, για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ανθρώπινα ωράρια εργασίας, μαζικές προσλήψεις, επιστημονική αξιοπρέπεια.
Η ζωή ή τα κέρδη τους».

Πηγή: Dnews

Οι «τυφλοί στο μεγαλείο τους» εθνικοί μας ταγοί και η Μεγάλη Πολιτικός κ. Καρυστιανού

Η καταλυτικά ηγετική παρουσία της «Μάνας των Τεμπών», άλλαξε το κοινωνικό και το πολιτικό status της χώρας…  
 

γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Τυφλοί στο μεγαλείο τους ! Λες και θα είναι αιώνιοι ! / Κι όλα τους τα μπιστεύουνται σ' αγορασμένα χέρια / πού μέρα - νύχτα εργάζουνται γι' αυτούς κ' ιδρωκοπάνε / Όμως ο χρόνος ο πολύς δεν είναι αιωνιότη. / Κάποτε αλλάζουν οι καιροί. Και οι λαοί ξεσπάνε!.

Αυτό το ποιητικό κείμενο, αποσπασμένο από τον Κύκλο με την Κιμωλία του Μπέρτολτ Μπρέχτ, μοιάζει να περιγράφει ιδανικά τους «τυφλούς στο μεγαλείο τους» και κωφούς και εγωκεντρικούς και αφόρητα αλαζόνες και παρτάκηδες ταγούς του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας: τους Μητσοτάκηδες, τους Βορίδηδες, τους Ανδρουλάκηδες, τους Φάμελλους, τους Βελόπουλους και τους άλλους συστημικούς λακέδες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, πλαισιωμένους από τους κρατικούς και παρακρατικούς, θεσμικούς και παραθεσμικούς, δημοσιογραφικούς και παραδημοσιογραφικούς στρατούς από «αγορασμένα χέρια», να «εργάζουνται μέρα - νύχτα γι' αυτούς» και να… ιδρωκοπάνε.
Και μοιάζει, εν κατακλείδι, να αφηγείται το τέλος του χρόνου τους, («Όμως ο χρόνος ο πολύς δεν είναι αιωνιότη») μετά το ξεσκέπασμα της  απροκάλυπτης διετούς συστημικής* εκστρατείας συγκάλυψης των πολιτικών και ποινικών κυβερνητικών ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών από την συγκλονιστική Ελληνίδα μάνα Μαρία Καρυστιανού. Και βέβαια το μεγάλο λαϊκό ξέσπασμα («Κάποτε αλλάζουν οι καιροί. Και οι λαοί ξεσπάνε!.».) που άρχισε μ’ εκείνη την εκ βαθέων οργισμένη επιστολή της Μ.Κ. προς τους «αρχιερείς της συγκάλυψης» (τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Γιώργο Φλωρίδη, την πρόεδρο του Αρείου Πάγου Ιωάννα Κλάπα και την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη) και την εν συνόλω διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία της χώρας,  τις ώρες που, ανέμελη στο Προεδρικό Μέγαρο, γιόρταζε την αποκατάσταση της… Δημοκρατίας, την 24η Ιουλίου του 2024:
«Παρά τα τόσα αίσχη που βλέπουμε τόσους μήνες για τα Τέμπη, παρά την καταστροφή, στο έγκλημα Καραϊβάζ, στοιχείων με συρραπτικό που καίνε τους άριστους γνωστούς –  αγνώστους, παρά τα πλημμελήματα στο Μάτι, συνεχίζετε και παρουσιάζεστε περήφανοι για την επάρκεια και ταχύτητα με την οποία έχετε φροντίσει να λειτουργεί η δικαιοσύνη.
Συνεχίζετε να υποδύεστε ότι ζούμε σε ένα Κράτος αξιοκρατίας και Δικαίου ενώ όλη η φροντίδα από μεριάς σας έχει εξαντληθεί στη συγκάλυψη και στην αδράνεια.
Παρόλο που κανένας από σας δε θα κάνει σχετικές δηλώσεις, δε θα παραιτηθεί (που να βρεθεί τσίπα εκεί ψηλά), γνωρίζω καλά, πως αντιλαμβάνεστε εν μέρει τη σήψη μέσα στη οποία ζείτε. Είστε εξοικειωμένοι με αυτό, σαν το σπίτι σας.
Εμείς όμως δεν ανεχόμαστε άλλο αυτήν την κατάντια. Η αλαζονεία, σας έχει τυφλώσει – Εμάς πάλι τα μάτια μας άνοιξαν για τα καλά! Επιτέλους πέφτουν οι μάσκες, όλα και όλοι αποκαλύπτονται»…
Αυτή η επιστολή, αυτός ο εκ βαθέων οργισμένος λόγος της κ. Καρυστιανού προς την εν συνόλω διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία της χώρας ήταν ένα πολιτικός λόγος – αποκάλυψη, ο μεγάλος αφιλτράριστος, αλογόκριτος, ακομμάτιστος, ακριβοδίκαιος πολιτικός λόγος που, σαν οργισμένος ψίθυρος αρχαίου χορού, υπέφωσκε στις λαϊκές ψυχές ενάντια στους  «τυφλούς στο μεγαλείο τους» και κωφούς και εγωκεντρικούς και αφόρητα αλαζόνες και παρτάκηδες ταγούς του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας, όμως δεν ξεστομίσθηκε ποτέ από κανένα πολιτικό – δεν διατυπώθηκε ποτέ από κανένα δημοσιογράφο, με τον Μεγάλο Πολιτικό τρόπο που διατυπώθηκε από την «Μάνα Κουράγιο» των Τεμπών: «Συνεχίζετε να υποδύεστε ότι ζούμε σε ένα Κράτος αξιοκρατίας και Δικαίου ενώ όλη η φροντίδα από μεριάς σας έχει εξαντληθεί στη συγκάλυψη και στην αδράνεια», είπε, και εξέφρασε και ξεσήκωσε και κινητοποίησε, και «κινηματοποίησε» τις μεγάλες λαϊκές μάζες…       
Με αποκορύφωμα το μεγαλειώδες ιστορικό ξέσπασμα των Μυρίων της 28ης Φεβρουαρίου, του οποίου είχε προηγηθεί ο μυθικός λόγος –σάλπισμα της Μεγάλης Πολιτικού Μαρίας Καρυστιανού ( «Πλησιάζει η πιο μαύρη επέτειος της ζωής μας. Η νύχτα που η διαφθορά σκότωσε τα παιδιά μας. Και για να μην αποκαλυφθεί, συνεχίζει αδίστακτη να τα ΣΚΟΤΩΝΕΙ , «μπαζώνοντας» στο διάβα της ό,τι θα δικαιώσει τις ψυχές τους… Όμως προσοχή: η 28/02/2025 είναι μια μέρα μνήμης. που μας ωθεί ειρηνικά στους δρόμους για τη δικαίωση όλων των ψυχών που θυσιάστηκαν και για την ΚΑΘΑΡΣΗ που θα δώσει οξυγόνο στην Ελλάδα». Γι’ αυτό, οφείλουμε να στερήσουμε το δόλιο επιχείρημα που οι κακόψυχοι θα σκαρφιστούν, ότι η ιερή αυτή συγκέντρωση των πολιτών εξυπηρετεί δήθεν κόμματα, χρώματα και συμφέροντα: Για να είναι μία η φωνή όλων μας, χωρίς ταμπέλες και διακρίσεις, για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά και για όσα εγκλήματα το ακολούθησαν ●Για τη δικαίωση όλων των νεκρών ●Για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς ●Για τα παιδιά μας ●Για τη Δημοκρατία ●Για το Κράτος Δικαίου που αξίζουμε vΓια να έχουμε επιτέλους οξυγόνο») με τον οποίο ταυτίστηκαν εκατομμύρια πολίτες από κάθε γωνιά της χώρας…
Και έγιναν πράγματι, η φωνή όλων μας. Συμμετέχοντας πράγματι, χωρίς ταμπέλες και διακρίσεις, σ’ εκείνη την πρωτόγνωρη πανελλαδική κινητοποίηση, την μεγαλύτερη λαϊκή κινητοποίηση στην ιστορία της χώρας. Διαδηλώνοντας πράγματι, για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά και για όσα εγκλήματα το ακολούθησαν ●Για τη δικαίωση όλων των νεκρών ●Για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς ●Για τα παιδιά μας ●Για τη Δημοκρατία ●Για το Κράτος Δικαίου που αξίζουμε ●Για να έχουμε επιτέλους οξυγόνο…

Θέλω να πω ότι, σ’ αυτή την τραγική – παρακμιακή πολιτικοκοινωνική συγκυρία που ζούμε, έγιναν όλα όπως τα θέλησε η – άθελά της ή μη – Μεγάλη Πολιτικός Μαρία Καρυστιανού∙ η καταλυτικά ηγετική παρουσία της οποίας (προφανώς, λόγω και του προσωπικού φορτίου που σηκώνει, αλλά και του ενσυναισθητικού τρόπου με τον οποίο το διαχειρίζεται) άλλαξε το πολιτικά υπνωτισμένο κοινωνικό status της χώρας, απελευθέρωσε παραιτημένες, βολεμένες, απογοητευμένες, λαϊκές δυνάμεις: Όπως ο Μπρέχτ στον «Κύκλο με την Κιμωλία», φώτισε άπλετα και τους έδειξε τα  περίτεχνα κόλπα της εκφυλισμένης εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, που δε διστάζουν να ακολουθήσουν άνομες πρακτικές, προκειμένου να αποδώσουν «δικαιοσύνη» ανάλογη με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της τάξης που εκπροσωπούν… Και συνεχίζει να το κάνει.
Ωστόσο, οι εθνικοί μας…ταγοί (οι Μητσοτάκηδες οι Βορίδηδες, οι Ανδρουλάκηδες, οι Φάμελλοι, οι Βελόπουλοι και οι άλλοι συστημικοί λακέδες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας), παραμένουν τυφλοί στο μεγαλείο τους. Για πόσο ακόμα;

restaro.blogspot.com