Άγριος «λιθοβολισμός» των ποιητών με... κομματικές πέτρες!

 

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Αυτός ο τόπος έβγαζε πάντα ποιητές. Έμοιαζε να την αγαπά την ποίηση, το νόημα το μεγάλο που χωρά στο λίγο, τις όμορφες λέξεις που στάζουν σε καρδιές στάλες αισθημάτων, το νόημα σαν όνειρο. Τους ποιητές τους σέβονταν ο κόσμος. Τους άκουγε προσεκτικά, τους θεωρούσε πλάσματα ένθεα, που ένα δαιμόνιο σωκρατικό μέσα τους, τους υπαγόρευε λεκτικές μελωδίες.

Τα τελευταία χρόνια βαρέθηκα να ακούω, «εγώ δε διαβάζω ποίηση». Τα τελευταία χρόνια βαρέθηκα άνθρωποι που σέβομαι να γίνονται μικροί Ροβεσπιέροι και να ζητάνε λαιμούς κομμένους στη γκιλοτίνα, των ίδιων ανθρώπων που κάποτε αποθέωναν εις το όνομα της δικής τους απόλυτης, αυτάρεσκης, δογματικής κοσμοθεωρίας. Τα τελευταία χρόνια και εγώ έκανα λάθη τέτοια, ως μπολσεβίκα του βόθρου ή των λημμάτων του life style, να κατηγορώ κάθε μεταβατικό μενσεβίκο ή να ζητώ τη σιωπή των απανταχού Κερενίν, με απολυτότητα σταλινική και ντρέπομαι. Τα τελευταία χρόνια, αλλάζουν οι εποχές αλλά εμείς μένουμε ίδιοι, μη ικανοί να καταλάβουμε που μας πήρε το γρανάζι και ακρωτηρίασε τους αντίχειρές μας, ανίκανοι να γράφουμε δημόσια την εποχή, αλλά να φωτοτυπούμε κομματικές αντιλήψεις ως μπροσούρες και να επαναλαμβάνουμε εαυτούς με εγωπαθή αυτοερωτισμό, δικαίου.
Χωρίσαμε τους ρόλους, τόσο προβλέψιμα και βαρετά, ρατσιστές οι ίδιοι και ετικετολόγοι. Αυτοί είναι «πνευματική ελίτ», εκείνοι «λάιφ στιλάδες», τούτοι «σοβαροί της ενημέρωσης», από δω οι «δεξιοί», από κει οι «αριστεροί», ενδιάμεσα οι «υπεράνω κάθε κριτικής». Βολευτήκαμε στους ρόλους και επαναλαμβάνουμε μονόλογους και ατάκες. Ζητάμε απ' όλους να 'χουν λόγο για όλα και άμα δεν μας αρέσει ζητάμε το κεφάλι του να πέσει σε δημόσια στημένη στα social media γκιλοτίνα, με τον επαναστατημένο όχλο των πληκτρολογίων να αλλάζει ερεθισμένος από το αίμα, να γίνουν όλοι όμοιοι και ίδιοι. Και ξέρω πως οι του life style είναι οι νέοι «χουντικοί», που δεν υπήρχε μεγαλύτερη βρισιά μετά το '74 και όλοι έτρεμαν την κατηγόρια των υπεράνω πιονιέρων που συνήθως συνεργάζονται πάντα με τον νικητή και τον κερδισμένο.
Και αυτά να συμβαίνουν μεταξύ μας, πάει στο διάολο! Αλλά να πιάνουν και να αναλύουν τον λόγο των ποιητών, όπως εκτός από την ψιθυριστά μεγαλειώδη Κική Δημουλά, έγινε και με τον εκθαμβωτικό Χρονά, αποσπασματικά, ακόμη και στην ατυχή στιγμή να το δεχτώ, ρε αδελφέ, άνθρωποι που δεν τους διάβασαν ποτέ, δεν τους έκαναν σιωπή για να τους ακούσουν, δεν ταυτίστηκαν μαζί τους, ε! είναι άδικο. Οι όροι της πολιτικής όχι ως υψηλή τέχνη, αλλά ως χουλιγκανισμός, θρησκευτικός, ταλιμπανισμός, δε μειώνει τους ποιητές, αλλά εκείνους που ΔΕΝ τους διάβασαν ποτέ!

Και μένει πάντα η απορία: θα βαφτίσουμε στη δική μας μικρότητα, τον κόσμο όλο, επιδιώκοντας να κοιτάμε με το ίδιο βλέμμα, να λέμε τις ίδιες λέξεις, να απαγορεύσουμε το δικαίωμα στο λάθος, στη παπαρολογία μας, στην αστοχία μας, ή να αναγάγουμε τον αποσπασματικό δε λόγο; 

Σύραμε τη Δημουλά, σε δημόσιες απολογίες, να εξηγεί τι είπε και να απελπίζεται χωρίς την ποίησή της, σωσίβιο να επιπλέει στις τοξικές μας θάλασσες, να ορκίζεται πως δεν είναι ρατσίστρια! Θέλαμε να την ακούσουμε να λέει, πως δεν πρέπει να φοβάται τον ξένο εγκληματία, αλλά μόνο τον Έλληνα άνεργο εγκληματία, ζητώντας την έγκρισή μας για τον φόβο του άλλου! Ζητήσαμε το κεφάλι επί πίνακι του άγριου προφήτη Γιοχανάν – Χρονά, γιατί δε του άρεσε μια νεαρή, ταλαντούχος τραγουδίστρια, για τους δικούς του λόγους!

Και μετά; Μετά να κατηγορήσουμε για ελιτιστή, αριστοκράτη, ανάλγητο για τον λαό, τον Καβάφη; Να αναλύσουμε τον Έζρα Πάουντ και να τον πετάξουμε στον Καιάδα της λήθης, γιατί λέγεται πως στις νοητικές του ακροβασίες, μισώντας το χρηματιστήριο, τους τοκογλύφους, την νέο βαρβαρότητα της Αμερικής, της πατρίδας του, συνάχτηκε με προσωπικές προβολές με τον ιταλικό φασισμό; Να τον κλείσουμε άλλη μια φορά σε ένα κλουβί ανοιχτό ως φρενοβλαβή γιατί λάθος πίστευε, λάθος εκτίμησε τις εποχές και πάει και η υπέροχη ποίηση του στα σκουπίδια; Μήπως και ο Αριστοφάνης είναι κακός, γιατί ήταν συντηρητικός και όχι δημοκράτης; Μη πιάσουμε και τον Όμηρο που όλο και κάποιον βασιλιά θα έγλειφε για να 'χει κάνα πιάτο φαί και στέγη, άρα κόλακας της μοναρχίας κι αυτός και πουλημένος!

«Μπορείς να καταλάβεις τον κακό κριτικό από το γεγονός ότι αρχίζει και μιλά για τον ποιητή και όχι για το ποίημα» έλεγε ο τρισκατάρατος λοιπόν Έζρα Πάουντ και πόσο πράξη είναι όλο αυτό σε καιρούς μόνο κριτικής και πλήρως αντιποιητικούς.

Σαν αυτό που έγραψε ο Πέτρος Τατσόπουλος, εύκολος στόχος και αυτός κατά καιρούς, με τον απομονωμένο λόγο να γίνεται αστείο: «Δεν γνωρίζουμε τίποτε για την «Κική Δημουλά» -πέρα από το ότι το όνομά της φιγουράρει κατά καιρούς ανάμεσα στα 4-5 που η πολιτική μας ορθότητα επιβάλλει να δηλώνουμε στις δημοσκοπήσεις ότι προτιμάμε, ώστε να μην μας θεωρούν οι άτιμοι οι δημοσκόποι ντιπ για ντιπ αγράμματους. Δεν έχουμε διαβάσει κανένα από τα βιβλία της, δεν έχουμε ιδέα τι έχει τραβήξει ή δεν έχει τραβήξει στη ζωή της. Ακούμε κάτι που είπε ή κάτι που της αποδόθηκε κι ευθύς σπεύδουμε να την αποκαθηλώσουμε και να τη λιντσάρουμε. Δεν είναι πια η αγαπημένη μας ποιήτρια που δεν διαβάσαμε. Είναι η φρικτή ρατσίστρια -μα και ούτε καν. Είναι η ατάκα για τα παγκάκια. Θα την θυμόμαστε ως την επόμενη άτυχη ατάκα, ως το επόμενο άτυχο θύμα μιας ηλεκτρονικής οχλοκρατίας που δεν θα χορτάσει ουδέποτε ούτε από ατάκες ούτε από θύματα»… ναι!

… και ναι θα θεωρούνται μέγιστα γεγονότα όλα αυτά, απ' την ηλεκτρονική οχλοκρατία –τι ωραία που το είπε ο άτιμος!- αλλά όχι απ' την ποιήτρια που άλλη άποψη έχει εκτιμώντας τα και όχι αυτή του άτυπου και άσχετου αρχισυντάκτη:

Γεγονότα
Μόνη, ἐντελῶς μόνη,
περπατῶ στὸ δρόμο
καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:
Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση
ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό...
Σὲ λίγο ἡ νύχτα,
κρατώντας τοὺς ἀμφορεῖς τοῦ μυστηρίου,
τῶν ἰδιοτήτων της ἐπαίρετο,
ὅταν τὸ ρεμβῶδες μάτι της, τὸ φεγγάρι,
ἕνα ἀπρόδεκτο, λαθραῖο σύννεφο, πάτησε
καὶ τὴν τύφλωσε.
Τοῦ ἀτυχήματος τούτου
ἐπωφελήθηκε
κάποιος παράξενος κατάσκοπος
-τὸ μεσονύχτιο ὑποπτεύονται-
τὸ σύμπαν πυροβόλησε
καὶ τὸ ἄφησε ἀκίνητο...
Μετὰ ἀπὸ τέτοια γεγονότα,
τὸ γεγονὸς πὼς εἶμαι πάλι μόνη
παρελείφθη…».

newpost.gr/post