Του Κώστα Μάρκου
Η εκκολαπτόμενη, επικίνδυνα αντιδραστική συμμαχία ΝΔ – “Χρυσής Αυγής” δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη γραμμή ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ
Τη θέση του αμερικανόπνευστου «Σακσές Στόρι» παίρνει σε ριμέικ το χουντοελληνικό σίριαλ της παλιάς ΥΕΝΕΔ, «Ο Άγνωστος Εμφύλιος Πόλεμος», με τους υποχθόνιους συνωμότες αριστερούς «υποκινητές» στην παιδεία και τους «δολιοφθορείς» του συνταγματάρχη Σαμαρά στη βουλή, όπου, πλέον, σε ρόλο δεύτερου πρωταγωνιστή προετοιμάζεται ο λοχαγός Μιχαλολιάκος....
Ωστόσο, το ουσιαστικό στοιχείο που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις είναι ότι ο βραχνάς του ελληνικού χρέους, όχι μόνο δεν χαλάρωσε, αλλά έσφιξε κι άλλο, όπως έδειξαν τα στοιχεία. Γενικότερα, γύρω από το δομικό αυτό πρόβλημα του σύγχρονου καπιταλισμού, το οποίο έχει εκτιναχθεί διεθνώς, προετοιμάζεται ένας νέος γύρος ταξικών, κοινωνικών, πολιτικών, ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσων, στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη και διεθνώς. Η αντιπαράθεση προμηνύεται ανελέητη σε όλα τα μέτωπα. Η γενικότερη συνεχιζόμενη βαθιά κρίση, παρά τη σαθρή ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων, δεν επιτρέπει στο κεφάλαιο καμία χαλάρωση, καμία ανάσα, καμία ανάπαυλα στην ουσία της αντεργατικής επίθεσης, παρά εναλλαγές στα μέτωπα της επίθεσης, αντιπερισπασμούς, προσωρινές αναβολές, κοινοβουλευτικές πιρουέτες, κυρίως όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με το μαζικό εργατικό λαϊκό κίνημα και την προοπτική αυτοτελούς ιστορικής παρέμβασης και προοπτικής του.
Δεν είναι τυχαίο ότι, πριν την κρίση, το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, όχι ελαφρά τη καρδία, αλλά με σχετική ευκολία, δέχτηκε ένα «κούρεμα» περίπου 30 δις δολ. από το χρέος της Αργεντινής για να ενσωματώσει το Αργεντινάσο και ανέχθηκε τη μισοκεϊνσιανή πολιτική Κίρχνερ, ενώ μετά την κρίση (μαζί με πολλούς άλλους, ιστορικούς, πολιτικούς, γεωπολιτικούς κ.α. λόγους) αρνήθηκε πεισματικά να δώσει το ευτελές δάνειο των 3,5 δις δολ. στον Μόρσι και να ανεχθεί μια ισλαμική μισονεοφιλελεύρη πολιτική πνίγοντας στο αίμα την αιγυπτιακή Αραβική Άνοιξη, στον εμφύλιο και τις βόμβες τη Συρία και Λιβύη.
Από αυτή τη σκοπιά, στη χώρα μας προετοιμάζεται μεθοδικά μια άτυπη, μεταμοντέρνα κρυπτοφασιστική, τρομοκρατική συμμαχία ΝΔ και Χρυσής Αυγής, με τον ακροβολισμό πολιτικών τύπου Πολύδωρα, τις ευλογίες και τα χρήματα των τραπεζιτών και εφοπλιστών, την πολυποίκιλη στήριξη εκδοτών, κρατικών μηχανισμών και υπερεθνικών κέντρων, θυσιάζοντας ή χρησιμοποιώντας α λα καρτ τα ρετάλια της «κεντροαριστεράς». Το σίριαλ ο «Άγνωστος εμφύλιος πόλεμος» τείνει να λάβει επικίνδυνα πραγματική μορφή. Η επίθεση σε μεταλλεργάτες στελέχη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ είναι μια προειδοποίηση. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Πώς θα αντιμετωπιστεί;
Καταρχήν, θα ήταν ολέθριο να εγκλωβιστεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα και η Αριστερά στο πλαστό δίλημμα «συνταγματικό τόξο ή Χρυσή Αυγή», όπως ήδη κάνει η ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, προετοιμάζοντας το έδαφος να υπερψηφιστούν «με κλειστή τη μύτη» ακόμη και νεοδημοκράτες ή μνημονιακοί υποψήφιοι δήμαρχοι στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Με κίνδυνο να ξεπλύνει με την αριστερή ψήφο τη ΝΔ και την προετοιμαζόμενη κρυπτοφασιστική πολιτική συμμαχία της και πιθανή συγκυβέρνηση με τη Χρυσή Αυγή. Αντί να συγκαλύπτεται, αυτή η τάση για συμμαχία πρέπει να αποκαλύπτεται. Ο υπαρκτός κομματικός ανταγωνισμός ΝΔ - Χρυσής Αυγής αφορά το συσχετισμό στη μεταξύ τους αναζητούμενη συμμαχία. Πιθανές «κυβερνήσεις» της Χρυσής Αυγής σε Δήμους ή ακόμη και Περιφέρειες, δεν πρέπει να τις φοβάται ένα ταξικό και ριζοσπαστικό μαζικό κίνημα και η Αριστερά: όσες μιντιακές «παροχές σε έλληνες» και να δώσουν, θα κάνουν αναγκαστική διαχείριση σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας, θα κόβουν κονδύλια και σε έλληνες, θα συμπλέουν με τους «εθνικούς» και τοπικούς καπιταλιστές, ενώ θα παζαρεύουν αναγκαστικά και με τους ξένους και ειδικά με τους γερμανούς, που έχουν διεισδύσει βαθιά στην ελληνική «αυτοδιοίκηση». Θα μπορεί να αποκαλύπτεται καλύτερα ο «συστημικός» χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής.
Δεύτερο, θα ήταν ολέθριο από άλλη σκοπιά, το δίλημμα «ΣΥΡΙΖΑ ή ακροδεξιά συμμαχία», η αποδοχή του και πολύ περισσότερο, η απάντηση είναι οι «δυο πόλοι» του νέου δικομματισμού. Αυτή τη μυωπική πολιτικά τάση έχει η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΚΚΕ. Έτσι αφενός αποδέχεται το δίλημμα, αφετέρου δίνει αναγκαστικά λάθος απάντηση. Για την αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά, για κάθε σκεπτόμενο αριστερό, φυσικά και δεν είναι ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, πολύ περισσότερο με τη Χρυσή Αυγή, παρά το γεγονός ότι δεν πρέπει να χωρά [καμία αυταπάτη για τη διαχειριστική και ενσωματώσιμη πολιτική του]. Και δεν πρέπει να υπάρχει αμφιταλάντευση, ότι σε περίπτωση αναμέτρησης, για παράδειγμα, αριστερών υποψηφίων, είτε του ΣΥΡΙΖΑ, είτε του ΚΚΕ, ή άλλων αριστερών, ειδικά με Χρυσαυγίτες και νεοδημοκράτες, αλλά ακόμη και με πασόκους ή φιλοκρυπτομνημονιακούς υποψηφίους τύπου Καμίνη, θα πρέπει να υπερψηφιστούν οι πρώτοι. Με την [καθοριστική προϋπόθεση], όμως, της αυτοτέλειας και της ενίσχυσης της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς και της μαχόμενης μετωπικής συμπόρευσης για την ανατροπή, σε όσο το δυνατόν περισσότερα κοινωνικά, πολιτικά και εκλογικά μέτωπα, για την απαγκίστρωση μαζών από το ρεφορισμό και τη διαχειριστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ σε αντικαπιταλιστική επαναστατική κατεύθυνση.
Αλλού είναι όμως, το φλέγον ζήτημα: Μπορεί η ιδεολογική και πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει τους πρωτοφανείς κινδύνους που εμφανίζονται; Η απάντηση είναι καθαρά «όχι». Μέσα σε μια ιστορική περίοδο που τείνει στην ακραία οικονομική, κοινωνική και πολιτική πόλωση, η γενική γραμμή πλεύσης του ΣΥΡΙΖΑ κινείται πλέον σαφώς σε μια αριστερή παραλλαγή της «διαπραγμάτευσης» με τους αιμοσταγείς Σάιλοκ των τραπεζών, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, όχι για «κούρεμα», αλλά για [αποπληρωμή μέρους του χρέους], όπως αποδεικνύει η συνέντευξη Τσίπρα στην Ελευθεροτυπία της περασμένης Κυριακής. Κινείται χαρακτηριστικά με όλες τις μικροαστικές αυταπάτες ενός μεγάλου συμβιβασμού ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο και με βάση το παρελθόν: «νέο Νιου Ντιλ» σε εποχή παγκόσμιου εργασιακού ντάμπινγκ, «νέο Σχέδιο Μάρσαλ» σε εποχή ανελέητων ανταγωνισμών, «νέος Ανένδοτος του Γέρου» και «νέος Ανδρέας» σε εποχή διαρκούς αντεπανάστασης.
Από την άλλη φαίνεται φαίνεται σαν να έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μια «αριστερή στροφή», μέσα στο καλοκαίρι: ο συνδυασμός κοινοβουλευτικής – εξωκοινοβουλευτικής δράσης φαίνεται πως στρέφεται στη δεύτερη. Είναι έτσι; Δυστυχώς και πάλι όχι. Οι λεονταρισμοί για «ανατροπή της κυβέρνησης εδώ και τώρα», αφενός υπονομεύονται από το οικονομικό κοινωνικό πρόγραμμά του, αφετέρου, υποτάσσονται στον κοινοβουλευτικό κυβερνητικό δρόμο του. Από εκεί απορρέει ο αβάσταχτος οππορτουνισμός του, η παιδαριώδης, πολλές φορές, «κομματική ιδιωτικοποίηση» και αξιοποίηση του μαζικού κινήματος χάριν των δημοσκοπικών ποσοστών, την οποία εκμεταλλεύεται έντεχνα η ΝΔ και οι μιντιάρχες, οι ταλαντεύσεις του στην αποφασιστικότητα εντός του μαζικού κινήματος.
Εδώ, βέβαια, δεν δικαιούται να κάνει κριτική η ηγεσία του ΚΚΕ. Διότι ενώ καθυβρίζει όλους ως οπορτουνιστές, η ίδια αποδεικνύεται τελικά, το ίδιο οπορτουνιστική, έστω με κομμουνιστική ρητορεία: Τον Οκτώβρη του 2011, το τότε ΠΓ έριξε το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση», ενώ κεντρικά πανό του ΠΑΜΕ απαιτούσαν «εκλογές τώρα», μόνο και μόνο γιατί τα δημοσκοπικά ποσοστά έδειχναν άνοδο του ΚΚΕ. Ενώ τώρα, στην ακόμη πιο επιθετική, αντιδραστική κοινωνική και πολιτική επίθεση της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η πλειοψηφία της ηγεσίας του πριμοδοτεί την ήπια αντίδραση, συμπλέει με ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ στα συνδικάτα, διασπά και δεν ενώνει σε μια ανατρεπτική γραμμή στο μαζικό κίνημα, βοηθώντας αντικειμενικά – υποκειμενικά την κυβέρνηση για να περάσει την επίθεση, σε τέτοιο βαθμό, που να ενισχύει όλη τη βρόμικη «συνωμοτική» φιλολογία σε βάρος του κόμματός της από διάφορους «γνώστες».
Η αντικαπιταλιστική επαναστατική και νέα κομμουνιστική Αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ οι ταξικές δυνάμεις της εργατικής λαϊκής πάλης, γνωρίζουν ότι η ώρα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της βάρβαρης αντιδραστικής επίθεσης δεν έχει έρθει ακόμη. Αλλά δεν παραιτούνται από αυτό το στόχο, ούτε από το στόχο της ανατροπής της [σημερινής] και κάθε κυβέρνησης με ίδια πολιτική. Γνωρίζουν ότι το σημερινό εργατικό λαϊκό μαζικό κίνημα πρέπει να κάνει ένα άλμα στο πολιτικό περιεχόμενο, στα όργανά του, στις μορφές πάλης, στην ενότητα και στον πολιτισμό του σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για να ανατρέψει [ακόμη και τη σημερινή κυβέρνηση]. Γνωρίζουν ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας κλάδος, όσο πρωτοπόρος και να είναι. Αλλά προετοιμάζουν αυτήν την προοπτική με το μόνο τρόπο που μπορεί να γίνει: Με ένα μαζικό, μεγάλο κοινωνικό μέτωπο εργασίας – παιδείας – δημοκρατίας. Με μια κοπιώδη προσπάθεια για την ταξική ανασυγκρότηση και τη δημιουργία ένος νέου εργατικού κινήματος με κοινή αριστερή δράση σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Με αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο και πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Με αριστερή μετωπική ανατρεπτική συμπόρευση σε αυτή την κατεύθυνση. Με ένα νέο προγραμματικό φορέα της επανάστασης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Αντιτάσσοντας την αδικάκοπη επανάσταση απέναντι στην αδιάκοπη αντεπανάσταση, αυτό το πολλαπλό, ευρύτερο, εν σπέρματι αντικαπιταλιστικό επαναστατικό υποκείμενο και μέτωπο της εποχής μας, μπορεί να ακυρώσει όλα τα αντιδραστικά, αντιδημοκρατικά τρομοκρατικά σχέδια που εξυφαίνονται από την αστική τάξη, μπορεί να τα καθυστερήσει, ακόμη και να τα ματαιώσει, επιβάλοντας βαθιά, τακτικά ρήγματα στην επίθεση του κεφαλαίου στα βασικά πεδία της παραγωγής, της εκμετάλλευσης, των διεθνών σχέσεων, της δημοκρατίας και του πολιτισμού.
Στην τωρινή πολιτική στιγμή, η αποφασιστικότητα του κλάδου των καθηγητών και το κίνημα στην παιδεία μπορεί και πρέπει να κλιμακωθεί σε περιεχόμενο, οργάνωση και μορφές, να συντονιστεί με άλλους αγωνιζόμενους εργατικούς κλάδους. Το κίνημα αυτό, παρά τις μεγάλες δυσκολίες και κινδύνους που θα αντιμετωπίσει, μπορεί να προκαλέσει ένα μικρότερο ή βαθύτερο, πρώτο, αβέβαιο [ρήγμα στην μνημονιακή επίθεση], αξιοποιώντας και τη ρωγμή που άνοιξε και παραμένει ενεργή στην ΕΡΤ. Ρήγμα που θα τονώσει την αυτοπεποίθηση και το ηθικό ευρύτερα του εργαζόμενου λαού. Απαιτείται για αυτό να στραφεί πιο συνειδητά, από την κραυγή «δεν πάει άλλο» στην επιδίωξη να «πάει αλλιώς». Σε κάθε περίπτωση, η πρώτη νίκη έχει επιτευχθεί: ένας αποφασιστικός αγώνας με σπέρματα αγώνα της νέας εποχής, ξεκίνησε.
Ωστόσο, το ουσιαστικό στοιχείο που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις είναι ότι ο βραχνάς του ελληνικού χρέους, όχι μόνο δεν χαλάρωσε, αλλά έσφιξε κι άλλο, όπως έδειξαν τα στοιχεία. Γενικότερα, γύρω από το δομικό αυτό πρόβλημα του σύγχρονου καπιταλισμού, το οποίο έχει εκτιναχθεί διεθνώς, προετοιμάζεται ένας νέος γύρος ταξικών, κοινωνικών, πολιτικών, ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσων, στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη και διεθνώς. Η αντιπαράθεση προμηνύεται ανελέητη σε όλα τα μέτωπα. Η γενικότερη συνεχιζόμενη βαθιά κρίση, παρά τη σαθρή ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων, δεν επιτρέπει στο κεφάλαιο καμία χαλάρωση, καμία ανάσα, καμία ανάπαυλα στην ουσία της αντεργατικής επίθεσης, παρά εναλλαγές στα μέτωπα της επίθεσης, αντιπερισπασμούς, προσωρινές αναβολές, κοινοβουλευτικές πιρουέτες, κυρίως όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με το μαζικό εργατικό λαϊκό κίνημα και την προοπτική αυτοτελούς ιστορικής παρέμβασης και προοπτικής του.
Δεν είναι τυχαίο ότι, πριν την κρίση, το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, όχι ελαφρά τη καρδία, αλλά με σχετική ευκολία, δέχτηκε ένα «κούρεμα» περίπου 30 δις δολ. από το χρέος της Αργεντινής για να ενσωματώσει το Αργεντινάσο και ανέχθηκε τη μισοκεϊνσιανή πολιτική Κίρχνερ, ενώ μετά την κρίση (μαζί με πολλούς άλλους, ιστορικούς, πολιτικούς, γεωπολιτικούς κ.α. λόγους) αρνήθηκε πεισματικά να δώσει το ευτελές δάνειο των 3,5 δις δολ. στον Μόρσι και να ανεχθεί μια ισλαμική μισονεοφιλελεύρη πολιτική πνίγοντας στο αίμα την αιγυπτιακή Αραβική Άνοιξη, στον εμφύλιο και τις βόμβες τη Συρία και Λιβύη.
Από αυτή τη σκοπιά, στη χώρα μας προετοιμάζεται μεθοδικά μια άτυπη, μεταμοντέρνα κρυπτοφασιστική, τρομοκρατική συμμαχία ΝΔ και Χρυσής Αυγής, με τον ακροβολισμό πολιτικών τύπου Πολύδωρα, τις ευλογίες και τα χρήματα των τραπεζιτών και εφοπλιστών, την πολυποίκιλη στήριξη εκδοτών, κρατικών μηχανισμών και υπερεθνικών κέντρων, θυσιάζοντας ή χρησιμοποιώντας α λα καρτ τα ρετάλια της «κεντροαριστεράς». Το σίριαλ ο «Άγνωστος εμφύλιος πόλεμος» τείνει να λάβει επικίνδυνα πραγματική μορφή. Η επίθεση σε μεταλλεργάτες στελέχη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ είναι μια προειδοποίηση. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Πώς θα αντιμετωπιστεί;
Καταρχήν, θα ήταν ολέθριο να εγκλωβιστεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα και η Αριστερά στο πλαστό δίλημμα «συνταγματικό τόξο ή Χρυσή Αυγή», όπως ήδη κάνει η ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, προετοιμάζοντας το έδαφος να υπερψηφιστούν «με κλειστή τη μύτη» ακόμη και νεοδημοκράτες ή μνημονιακοί υποψήφιοι δήμαρχοι στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Με κίνδυνο να ξεπλύνει με την αριστερή ψήφο τη ΝΔ και την προετοιμαζόμενη κρυπτοφασιστική πολιτική συμμαχία της και πιθανή συγκυβέρνηση με τη Χρυσή Αυγή. Αντί να συγκαλύπτεται, αυτή η τάση για συμμαχία πρέπει να αποκαλύπτεται. Ο υπαρκτός κομματικός ανταγωνισμός ΝΔ - Χρυσής Αυγής αφορά το συσχετισμό στη μεταξύ τους αναζητούμενη συμμαχία. Πιθανές «κυβερνήσεις» της Χρυσής Αυγής σε Δήμους ή ακόμη και Περιφέρειες, δεν πρέπει να τις φοβάται ένα ταξικό και ριζοσπαστικό μαζικό κίνημα και η Αριστερά: όσες μιντιακές «παροχές σε έλληνες» και να δώσουν, θα κάνουν αναγκαστική διαχείριση σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας, θα κόβουν κονδύλια και σε έλληνες, θα συμπλέουν με τους «εθνικούς» και τοπικούς καπιταλιστές, ενώ θα παζαρεύουν αναγκαστικά και με τους ξένους και ειδικά με τους γερμανούς, που έχουν διεισδύσει βαθιά στην ελληνική «αυτοδιοίκηση». Θα μπορεί να αποκαλύπτεται καλύτερα ο «συστημικός» χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής.
Δεύτερο, θα ήταν ολέθριο από άλλη σκοπιά, το δίλημμα «ΣΥΡΙΖΑ ή ακροδεξιά συμμαχία», η αποδοχή του και πολύ περισσότερο, η απάντηση είναι οι «δυο πόλοι» του νέου δικομματισμού. Αυτή τη μυωπική πολιτικά τάση έχει η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΚΚΕ. Έτσι αφενός αποδέχεται το δίλημμα, αφετέρου δίνει αναγκαστικά λάθος απάντηση. Για την αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά, για κάθε σκεπτόμενο αριστερό, φυσικά και δεν είναι ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, πολύ περισσότερο με τη Χρυσή Αυγή, παρά το γεγονός ότι δεν πρέπει να χωρά [καμία αυταπάτη για τη διαχειριστική και ενσωματώσιμη πολιτική του]. Και δεν πρέπει να υπάρχει αμφιταλάντευση, ότι σε περίπτωση αναμέτρησης, για παράδειγμα, αριστερών υποψηφίων, είτε του ΣΥΡΙΖΑ, είτε του ΚΚΕ, ή άλλων αριστερών, ειδικά με Χρυσαυγίτες και νεοδημοκράτες, αλλά ακόμη και με πασόκους ή φιλοκρυπτομνημονιακούς υποψηφίους τύπου Καμίνη, θα πρέπει να υπερψηφιστούν οι πρώτοι. Με την [καθοριστική προϋπόθεση], όμως, της αυτοτέλειας και της ενίσχυσης της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς και της μαχόμενης μετωπικής συμπόρευσης για την ανατροπή, σε όσο το δυνατόν περισσότερα κοινωνικά, πολιτικά και εκλογικά μέτωπα, για την απαγκίστρωση μαζών από το ρεφορισμό και τη διαχειριστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ σε αντικαπιταλιστική επαναστατική κατεύθυνση.
Αλλού είναι όμως, το φλέγον ζήτημα: Μπορεί η ιδεολογική και πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει τους πρωτοφανείς κινδύνους που εμφανίζονται; Η απάντηση είναι καθαρά «όχι». Μέσα σε μια ιστορική περίοδο που τείνει στην ακραία οικονομική, κοινωνική και πολιτική πόλωση, η γενική γραμμή πλεύσης του ΣΥΡΙΖΑ κινείται πλέον σαφώς σε μια αριστερή παραλλαγή της «διαπραγμάτευσης» με τους αιμοσταγείς Σάιλοκ των τραπεζών, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, όχι για «κούρεμα», αλλά για [αποπληρωμή μέρους του χρέους], όπως αποδεικνύει η συνέντευξη Τσίπρα στην Ελευθεροτυπία της περασμένης Κυριακής. Κινείται χαρακτηριστικά με όλες τις μικροαστικές αυταπάτες ενός μεγάλου συμβιβασμού ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο και με βάση το παρελθόν: «νέο Νιου Ντιλ» σε εποχή παγκόσμιου εργασιακού ντάμπινγκ, «νέο Σχέδιο Μάρσαλ» σε εποχή ανελέητων ανταγωνισμών, «νέος Ανένδοτος του Γέρου» και «νέος Ανδρέας» σε εποχή διαρκούς αντεπανάστασης.
Από την άλλη φαίνεται φαίνεται σαν να έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μια «αριστερή στροφή», μέσα στο καλοκαίρι: ο συνδυασμός κοινοβουλευτικής – εξωκοινοβουλευτικής δράσης φαίνεται πως στρέφεται στη δεύτερη. Είναι έτσι; Δυστυχώς και πάλι όχι. Οι λεονταρισμοί για «ανατροπή της κυβέρνησης εδώ και τώρα», αφενός υπονομεύονται από το οικονομικό κοινωνικό πρόγραμμά του, αφετέρου, υποτάσσονται στον κοινοβουλευτικό κυβερνητικό δρόμο του. Από εκεί απορρέει ο αβάσταχτος οππορτουνισμός του, η παιδαριώδης, πολλές φορές, «κομματική ιδιωτικοποίηση» και αξιοποίηση του μαζικού κινήματος χάριν των δημοσκοπικών ποσοστών, την οποία εκμεταλλεύεται έντεχνα η ΝΔ και οι μιντιάρχες, οι ταλαντεύσεις του στην αποφασιστικότητα εντός του μαζικού κινήματος.
Εδώ, βέβαια, δεν δικαιούται να κάνει κριτική η ηγεσία του ΚΚΕ. Διότι ενώ καθυβρίζει όλους ως οπορτουνιστές, η ίδια αποδεικνύεται τελικά, το ίδιο οπορτουνιστική, έστω με κομμουνιστική ρητορεία: Τον Οκτώβρη του 2011, το τότε ΠΓ έριξε το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση», ενώ κεντρικά πανό του ΠΑΜΕ απαιτούσαν «εκλογές τώρα», μόνο και μόνο γιατί τα δημοσκοπικά ποσοστά έδειχναν άνοδο του ΚΚΕ. Ενώ τώρα, στην ακόμη πιο επιθετική, αντιδραστική κοινωνική και πολιτική επίθεση της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η πλειοψηφία της ηγεσίας του πριμοδοτεί την ήπια αντίδραση, συμπλέει με ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ στα συνδικάτα, διασπά και δεν ενώνει σε μια ανατρεπτική γραμμή στο μαζικό κίνημα, βοηθώντας αντικειμενικά – υποκειμενικά την κυβέρνηση για να περάσει την επίθεση, σε τέτοιο βαθμό, που να ενισχύει όλη τη βρόμικη «συνωμοτική» φιλολογία σε βάρος του κόμματός της από διάφορους «γνώστες».
Η αντικαπιταλιστική επαναστατική και νέα κομμουνιστική Αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ οι ταξικές δυνάμεις της εργατικής λαϊκής πάλης, γνωρίζουν ότι η ώρα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της βάρβαρης αντιδραστικής επίθεσης δεν έχει έρθει ακόμη. Αλλά δεν παραιτούνται από αυτό το στόχο, ούτε από το στόχο της ανατροπής της [σημερινής] και κάθε κυβέρνησης με ίδια πολιτική. Γνωρίζουν ότι το σημερινό εργατικό λαϊκό μαζικό κίνημα πρέπει να κάνει ένα άλμα στο πολιτικό περιεχόμενο, στα όργανά του, στις μορφές πάλης, στην ενότητα και στον πολιτισμό του σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για να ανατρέψει [ακόμη και τη σημερινή κυβέρνηση]. Γνωρίζουν ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας κλάδος, όσο πρωτοπόρος και να είναι. Αλλά προετοιμάζουν αυτήν την προοπτική με το μόνο τρόπο που μπορεί να γίνει: Με ένα μαζικό, μεγάλο κοινωνικό μέτωπο εργασίας – παιδείας – δημοκρατίας. Με μια κοπιώδη προσπάθεια για την ταξική ανασυγκρότηση και τη δημιουργία ένος νέου εργατικού κινήματος με κοινή αριστερή δράση σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Με αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο και πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Με αριστερή μετωπική ανατρεπτική συμπόρευση σε αυτή την κατεύθυνση. Με ένα νέο προγραμματικό φορέα της επανάστασης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Αντιτάσσοντας την αδικάκοπη επανάσταση απέναντι στην αδιάκοπη αντεπανάσταση, αυτό το πολλαπλό, ευρύτερο, εν σπέρματι αντικαπιταλιστικό επαναστατικό υποκείμενο και μέτωπο της εποχής μας, μπορεί να ακυρώσει όλα τα αντιδραστικά, αντιδημοκρατικά τρομοκρατικά σχέδια που εξυφαίνονται από την αστική τάξη, μπορεί να τα καθυστερήσει, ακόμη και να τα ματαιώσει, επιβάλοντας βαθιά, τακτικά ρήγματα στην επίθεση του κεφαλαίου στα βασικά πεδία της παραγωγής, της εκμετάλλευσης, των διεθνών σχέσεων, της δημοκρατίας και του πολιτισμού.
Στην τωρινή πολιτική στιγμή, η αποφασιστικότητα του κλάδου των καθηγητών και το κίνημα στην παιδεία μπορεί και πρέπει να κλιμακωθεί σε περιεχόμενο, οργάνωση και μορφές, να συντονιστεί με άλλους αγωνιζόμενους εργατικούς κλάδους. Το κίνημα αυτό, παρά τις μεγάλες δυσκολίες και κινδύνους που θα αντιμετωπίσει, μπορεί να προκαλέσει ένα μικρότερο ή βαθύτερο, πρώτο, αβέβαιο [ρήγμα στην μνημονιακή επίθεση], αξιοποιώντας και τη ρωγμή που άνοιξε και παραμένει ενεργή στην ΕΡΤ. Ρήγμα που θα τονώσει την αυτοπεποίθηση και το ηθικό ευρύτερα του εργαζόμενου λαού. Απαιτείται για αυτό να στραφεί πιο συνειδητά, από την κραυγή «δεν πάει άλλο» στην επιδίωξη να «πάει αλλιώς». Σε κάθε περίπτωση, η πρώτη νίκη έχει επιτευχθεί: ένας αποφασιστικός αγώνας με σπέρματα αγώνα της νέας εποχής, ξεκίνησε.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, Κυριακή 15/9/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου