Η οβιδιακή μεταμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα

Σε δημοψήφισμα υπερ του μνημονίου επιχειρεί να μετατρέψει τις εκλογές!!!

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Έναν αγνώριστο Αλέξη Τσίπρα αντίκρισαν οι πολίτες στην τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε στο κανάλι ALPHA. Πέρα από τη σημειολογία της συνέντευξης- πληθώρα όρων και εκφράσεων στα αγγλικά, αμηχανία και πολλαπλές αντιφάσεις- ο απερχόμενος πρωθυπουργός εμφανίστηκε, ουσιαστικά, ως ηγέτης ενός νέου, ακραιφνώς «ευρωπαϊκού», Κεντροαριστερού κόμματος, που έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τις προγραμματικές θέσεις και τις κινηματικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ.

Εντυπωσιάζει η αποκάλυψη- ομολογία του πρωθυπουργού ότι αποφάσισε τις εκλογές στις 12 Ιουλίου, δηλαδή την ίδια ημέρα που συνομολογούσε με τους «εταίρους» το τρίτο Μνημόνιο. Δεν γνωρίζουμε αν την απόφασή του αυτή την επέβαλαν οι ίδιοι οι δανειστές, ως προϋπόθεση για να εξοστρακίσει από το κόμμα του την αριστερή πτέρυγα και να το μεταμορφώσει σε μια «αξιόπιστη», απολύτως συστημική δύναμη. Γνωρίζουμε όμως ότι η κ. Μέρκελ ευλόγησε δημοσίως τις εκλογές- εξπρές ως «μέρος της λύσης και όχι της κρίσης», ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν οι κ.κ. Γιούνκερ, Ντάιζελμπλουμ και Μοσκοβισί.

Σε κάθε περίπτωση, η ομολογία του Αλέξη Τσίπρα σημαίνει, απλούστατα, ότι εξαπατούσε το ίδιο το κόμμα του- ακόμη και τους πιο στενούς του συνεργάτες- όταν προφασιζόταν ότι θα συζητούσε τα κρίσιμα ζητήματα σε έκτακτο συνέδριο. Την ίδια στιγμή που υπέγραφε την ταπεινωτική συνθηκολόγηση με τους δανειστές, προωθούσε ο ίδιος τη ρήξη με την αριστερή αντιπολίτευση του κόμματός του ώστε να έχει λυτά τα χέρια για την εφαρμογή των μνημονιακών του δεσμεύσεων.

Η δεύτερη αποκάλυψη του Αλέξη Τσίπρα ήταν ότι ο ίδιος μεν δεν θα ηγηθεί κυβέρνησης συνεργασίας με ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- Ποτάμι, αλλά και δεν θα προκαλέσει νέες εκλογές εάν δεν έχει αυτοδυναμία στη νέα Βουλή. Με αυτό τον τρόπο, αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για μια συγκυβέρνηση συνεργασίας του κόμματός του με τα «παραδοσιακά» μνημονιακά κόμματα, έστω και με άλλον πρωθυπουργό.

Φυσικά, το μέγαρο Μαξίμου θα χρησιμοποιήσει αυτό το ενδεχόμενο για να εκβιάσει αριστερούς ψηφοφόρους να ψηφίσουν, έστω και σιχτιρίζοντας, το κόμμα του κ. Τσίπρα. Για ποιο σκοπό και με τι πρόγραμμα, άραγε; Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής στην πρόθεσή του να δώσει στις εκλογές χαρακτήρα λαϊκής νομιμοποίησης στο επαίσχυντο μνημόνιο. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, το γεγονός δηλαδή ότι μετέτρεψε το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ της κυβέρνησής του, δήλωσε: «Το ΟΧΙ σε μια κακή συμφωνία το έκανα ΝΑΙ σε μια συμφωνία με προοπτική». Και σ' αυτή του την Οβιδιακή μεταμόρφωση, θέλει να έχει συνένοχους τους αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ και τη λαϊκή πλειοψηφία. Ελπίζουμε ότι δεν θα το πετύχει.

Όσο για το τελευταίο εύρημα του Μαξίμου, ότι δηλαδή, παράλληλα με το Μνημόνιο που επέβαλε στον ελληνικό λαό, θα έχει και ένα «παράλληλο πρόγραμμα», αντίβαρο στις ολέθριες κοινωνικές επιπτώσεις του Μνημονίου, αυτό πια αποτελεί επιτομή πολιτικής σχιζοφρένειας. Καλούν, δηλαδή, τον κόσμο να ψηφίσει ένα κόμμα που θα εμφανίζεται ως Δρ Τζέκυλ- κύριος Χάυντ: το πρωί καλός Σαμαρείτης στο κρεβάτι των χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων, το βράδυ κοινωνικός καταστροφέας κατ' εντολήν των Μέρκελ- Σόιμπλε. Έλεος!

Αν κάτι θα μείνει από αυτή την αποκαρδιωτική συνέντευξη ήταν η αποστροφή του κ. Τσίπρα ότι αισθάνεται «υπερήφανος» για το μνημόνιο που υπέγραψε, χαρακτηρίζοντάς το πράξη ευθύνης. Οι αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι που πίστεψαν σ' αυτόν δεν αισθάνθηκαν καμία περηφάνεια, μόνο οδύνη και ντροπή. Ζητούμενο είναι αυτή η ντροπή να μην απλωθεί σε ολόκληρη την Αριστερά. Να μείνει μόνο σ' αυτούς που την αξίζουν.

www.iskra.gr

José Saramago: «Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα για τον κόσμο στον οποίο ζει»

«Πού είναι η αριστερά; »

 

Πριν τρία ή τέσσερα χρόνια, κατά τη διάρκεια συνέντευξης σε μια λατινοαμερικάνικη εφημερίδα, θαρρώ αργεντίνικη, μέσα σε μια διαδοχή ερωτήσεων και των απαντήσεων, πέταξα μια δήλωση, για την οποία φανταζόμουν (τόσο αφελής ήμουν) ότι θα προκαλούσε αγανάκτηση, διαμάχες και σκάνδαλο: πρώτα-πρώτα στις τάξεις της τοπικής αριστεράς, και, ποιος ξέρει, θα διαδιδόταν, όπως ένας κυματισμός, στους διεθνείς χώρους που επικαλούνται την εν λόγω αριστερά, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε συνδικαλιστικοί, είτε πολιτιστικοί. Η εφημερίδα αναπαρήγαγε ακριβώς την φράση μου, σε όλη την σκληρότητά της, χωρίς την παραμικρή υποχώρηση απέναντι στην...

αισχρότητά της: «Η αριστερά δεν έχει την παραμικρή γ@μημένη ιδέα για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει». Στην πρόθεσή μου, που ήταν σκοπίμως προβοκατόρικη, η αριστερά που προκλήθηκε κατ’αυτόν τον τρόπο, απάντησε με την πιο παγερή σιωπή.
Κανένα κομουνιστικό κόμμα, αρχίζοντας π.χ., από εκείνο του οποίου είμαι μέλος, δεν ανέβηκε σε καμιά έπαλξη για να διαμαρτυρηθεί ή έστω να επιχειρηματολογήσει για το δίκαιο ή το άδικο της φράσης που είχα προφέρει. Πολύ περισσότερο, κανένα από τα σοσιαλιστικά κόμματα που βρίσκονται στις αντίστοιχες κυβερνήσεις, και έχω κατά νου ειδικά εκείνα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, δεν έκρινε απαραίτητο να απαιτήσει εξηγήσεις από τον ξεδιάντροπο συγγραφέα, που τόλμησε να πετάξει ένα κοτρώνι μέσα στο σάπιο τέλμα της αδιαφορίας. Μηδέν από μηδέν, πλήρης σιωπή, ως εάν οι ιδεολογικοί τάφοι μέσα στους οποίους είχαν καταφύγει να μην περιείχαν τίποτε άλλο εκτός από σκόνη κι  αράχνες, κι ένα παλαιό κόκκαλο, που δεν θα μπορούσε μάλιστα να χρησιμέψει ούτε ως λείψανο. Για μερικές ημέρες ένοιωσα  αποκλεισμένος από την ανθρώπινη κοινωνία, σαν να είχα πανούκλα, να είχα πάθει κάποιου είδους κίρρωση του εγκεφάλου, και να μην ήξερα πια τι λέω. Είχα φθάσει μάλιστα για να σκέφτομαι πως μια συμπονετική φράση σίγουρα θα κυκλοφορούσε μεταξύ εκείνων που σιώπησαν, και θα ήταν περίπου αυτή: «Ο κακομοίρης, τι άλλο να περιμένουμε απ’αυτόν στην ηλικία που είναι;» Είναι ξεκάθαρο ότι δεν με έκριναν άξιο να πω τη γνώμη μου.
Πέρασε ο καιρός, και η κατάσταση του κόσμου έγινε όλο και περισσότερο πολύπλοκη, και η ατρόμητη αριστερά, συνέχισε να παίζει το ρόλο που της μοιράστηκε, στην εξουσία ή στην αντιπολίτευση. Κι εγώ ––που στο μεταξύ είχα κάνει άλλη μια ανακάλυψη, ότι δηλαδή ο Marx δεν είχε ποτέ τόσο δίκιο όσο σήμερα–– φανταζόμουν, όταν πέρυσι  εξερράγη το καρκίνωμα της αισχροκέρδειας των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, ότι η απανταχού αριστερά, εάν ζούσε ακόμη, θα άνοιγε τελικά το στόμα της για να πει τι νόμιζε για το ζήτημα… Έχω την εξήγηση: η αριστερά δεν σκέφτεται, δεν δρα, δεν ρισκάρει. Ύστερα, συνέβη ό,τι συνέβη, μέχρι και σήμερα, και η αριστερά, χαλαρά κι ανεύθυνα, συνεχίζει να μην σκέφτεται, να μην ενεργεί, να μην ρισκάρει. Μην εκπλήσσεστε επομένως με την αυθάδεια του ερωτήματος του τίτλου: «Πού είναι η αριστερά; » Δεν ρίχνω τον οβολό μου, έχω πληρώσει ήδη υπερβολικά ακριβά τις αυταπάτες μου.

 

José Saramago (16 Νοεμβρίου 1922–18 Ιουνίου 2010)

www.legrandsoir.info
© Μετάφραση : L’Enfant de la Haute Mer
Για την αναδημοσίευση υπέυθυνη η Jaquou Utopie
sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Αλέξη Τσίπρα, θα τα καταφέρουμε

Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας διακήρυττε πως θα διαλύσει τους ολιγάρχες. Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας είναι το αγαπημένο παιδί των ολιγαρχών. Μέλι στάζουν οι ολιγάρχες για τον Αλέξη Τσίπρα. 

Ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, είχε αναλάβει το θέμα των τηλεοπτικών καναλιών αλλά κατέληξε να κάνει προσωπικές επιθέσεις στη σύντροφό του στον ΣΥΡΙΖΑ, Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Μπορεί αυτό να συνέβη επειδή η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι Πρόεδρος της Βουλής -και η Βουλή έχει κανάλι-, οπότε ο Νίκος Παππάς χτυπάει στο πρόσωπο της Ζωής Κωνσταντοπούλου τους καναλάρχες.

Από μια διαβολική σύμπτωση, από τη συμφωνία σχεδόν χιλίων σελίδων με τους δανειστές -που πέρασε από τη Βουλή τον Ιούλιο-, το μοναδικό λάθος έγινε στο σημείο που αφορούσε τον Ειδικό Φόρο για τις τηλεοπτικές διαφημίσεις, με αποτέλεσμα να καταργηθεί η άμεση είσπραξή του.

Μετά το Μνημόνιο Τσίπρα, ολιγάρχες, καναλάρχες και εκδότες ενωμένοι, από τον Ψυχάρη ως τον Κουρή -που είναι και φιλαράκια- στηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα.

Μαζί με αυτούς, πρέπει να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα και οι πολίτες.

Ο Τσίπρας, ο Βαρδινογιάννης, ο Λάτσης, ο Αλαφούζος, εσείς κι εγώ, όλοι ενωμένοι, μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Θα τα καταφέρουμε.

Αλέξη Τσίπρα, θα τα καταφέρουμε.

(Το «Θα τα καταφέρουμε» είναι το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, ή ό,τι απέμεινε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ωραίο προεκλογικό σύνθημα, αν και κάπως αφηρημένο. Τι «Θα καταφέρουμε»; Το σωστό σύνθημα θα ήταν «Θα τα καταφέρουμε να σας εξαπατήσουμε και πάλι».) 

pitsirikos.net

Εργολάβοι και πολιτικοί «ρήμαξαν» τη χώρα 40 χρόνια προς όφελος των Γερμανών

Το Βερολίνο «σάρωσε» κατά τη μεταπολίτευση όλα τα δημόσια έργα με την ανοχή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μάζεψε όλο το κρατικό χρήμα και τώρα μας οδηγούν σε χρεοκοπία

Το «παιχνίδι» ήταν στημένο καθόλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Η Ελλάδα αποτέλεσε για 40 και πλέον χρόνια την «καταναλωτική χαβούζα» των Βρυξελλών και του Βερολίνου, αφού η Γερμανία μέσω των ντόπιων εργολάβων σάρωσε όλα τα δημόσια έργα με υπερτιμολογήσεις - Το βίντεο που ακολουθεί είναι αδιάψευστος μάρτυρας των βρώμικων παιχνιδιών που έπαιξαν οι εταίροι μας με τους εκπροσώπους της εγχώριας διαπλοκής στις πλάτες του λαού.

Οι «φίλοι μας οι Γερμανοί» κατάφεραν με μίζες εκατομμυρίων ευρώ να πουλήσουν στο ελληνικό δημόσιο ότι «σκάρτο» είχαν για το καλάθι των αχρήστων: όπλα, υποβρύχια, προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, μηχανήματα...

Οι ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αγόραζαν με πρωτοφανή υποτακτικότητα όλη τη «σαβούρα» της Ευρώπης σε «χρυσές τιμές» και οι γερμανικές εταιρείες πλούτιζαν, μαζεύοντας όλο το χρήμα σε τράπεζες του Βερολίνου.

Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε

 

 

Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Οι εταιρείες που ενεπλέκησαν στο μεγάλο φαγοπότι των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είχαν και ιδιαίτερη φορολογική μεταχείριση και ασυλία, αφού δεν πλήρωναν τους φόρους που τους αναλογούσαν.

Αντίθετα, οι ελληνικές παραδοσιακές εταιρείες τσακίστηκαν φορολογικά από όλες τις κυβερνήσεις με αποτέλεσμα να διαλυθεί πλήρως η ελληνική βιομηχανία και να πάρουν τον πλήρη έλεγχο οι πολυεθνικές.

Με την ανοχή του εγχώριου πολιτικού συστήματος, οι ξένες πολυεθνικές με τους ντόπιους αχυρανθρώπους τους πήραν όλα τα δημόσια έργα με αστρονομικές υπερτιμολογήσεις και χωρίς να πληρώνουν φόρους και στη συνέχεια αποφάσισαν ότι πρέπει να πετάξουν την Ελλάδα σαν στυμμενη λεμονόκουπα στο καλάθι των αχρήστων.

Με το σενάριο της «Αριστερής Παρένθεσης» ο Σόιμπλε και η παρέα του θέλουν τώρα να φορτώσουν όλα τα λάθη στον ελληνικό λαό και να μας οδηγήσουν σε άτακτη χρεοκοπία.

Όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει από το Newsbomb.gr με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, μέσα στον πακτωλό χρημάτων που διακινήθηκε αξίζει να σημειώσουμε και τη «στημένη χρεοκοπία» της χώρας μας μέσω της οποίας το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Γερμανίας αγόρασε ελληνικό χρέος σε εξευτελιστικές τιμές μέσω χρεογράφων, τα οποία στη συνέχεια μας τα επέστρεψαν και πληρώθηκαν στο ακέραιο! Αφού πρώτα βεβαίως τζόγαραν με αυτά τα χρεόγραφα στη δευτερογενή αγορά, πουλώντας ασφάλιστρα κινδύνου.

Μιλάμε βεβαίως για ασύλληπτο κόλπο για το οποίο είχαν γνώση όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις μετά το 2010. Όλοι ήξεραν και κανείς δεν τολμούσε να αντισταθεί στα σχέδια της Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Οι «φίλοι μας οι Γερμανοί», αφού ξεφόρτωσαν τα χρεόγραφα εν μια νυκτί, φόρτωσαν το χρέος στους λαούς και με πρόσχημα την «Αριστερή Παρένθεση» μας οδηγούν σε βίαιο θάνατο.

Ο ελληνικός λαός πλήρωσε δισεκατομμύρια για έργα που δεν έγιναν ή που διακόπηκαν στη μέση. Υποβρύχια, τούνελ, δρόμοι, γέφυρες που έμειναν στα χαρτιά, αλλά ο ελληνικός λαός πλήρωσε χρυσάφι τις μελέτες.

Όπως βλέπεται στο βίντεο που ακολουθεί οι αποκαλύψεις σοκάρουν!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το φράγμα του Αχελώου που κατάντησε σαν το... γεφύρι της Άρτας: Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν.

Οι εργαζόμενοι στο φράγμα βγήκαν στη συύνταξη και το έργο δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί.

Εκατομμύρια ευρώ δαπανήθηκαν και για την υποθαλάσσια σύραγγα της Θεσσαλονίκης χωρίς να πέσει ούτε μία φτυαριά.
Προσέξτε: Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, για οδικά έργα που δεν έχουν ολοκληρωθεί ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει από το υστέρημά του στους εργολάβους 607,05 εκατ. ευρώγια την Ολυμπία Οδό, για τον Μωρέα δώσαμε 391,5 εκατ. ευρώ, για τη Νέα Οδό 360 εκατομμύρια, για τον Ε65 πληρώσαμε 517 εκατομμύρια, για τον αυτοκινητόδρομο Αιγαίου 296,5 εκατ. ευρώ για το Μετρό Θεσσαλονίκης 300 εκατομμύρια και για την εκτροπή του Αχελώου 340 εκατομμύρια.

Σύνολο: Ο λαός πλήρωσε πάνω από 2,5 δισεκατομμύρια για έργα που δεν έχουν παραδοθεί και κανείς δεν ξέρει πόσο θα φτάσει ο λογαριασμός όταν ολοκληρωθούν.

Όπως θα δείτε στο βίντεο, το ίδιο βρώμικο παιχνίδι έλαβε χώρα και στο χώρο της υγείας όπου οι γερμανικές εταιρείες σάρωσαν τα πάντα πουλώντας αέρα κοπανιστό, συντρίβοντας την έννοια της δημόσιας περίθαλψης και της κοινωνικής πρόνοιας. 

Για την ιστορία και μόνο θυμίζουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος όλο το προηγούμενο διάστημα έλεγαν ότι θα βάλουν ένα τέλος σε αυτή την ασυδοσία και θα... ταράξουν στη νομιμότητα τους εκπροσώπους της διαπλοκής που έριξαν τη χώρα στο βούρκο. 

Φαίνεται όμως πως και αυτή η δέσμευση έμεινε στα λόγια και στη σφαίρα της επικοινωνιακής διαχείρισης. 

www.newsbomb.gr

Η μαλακία του να είσαι ΣΥΡΙΖΑ

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

 

Δεν υπάρχει, νομίζω, αμφιβολία ότι κεντρικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων της Αριστεράς, διαδραμάτιζε πάντοτε η αίσθηση που είχαν για τον ίδιο τους τον εαυτό ή με μια λέξη η αυτο-αντίληψη τους, που οριζόταν ως ένα συνεπές σύνολο από οργανωμένες, βαθιά, ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις, τόσο για τους Άλλους, όσο και για τον ίδιο τους τον εαυτό.

Αυτή η αυτοαντίληψη όριζε σταθερά ότι «η Αριστερά ήταν πάντα με τους Άλλους», υπονοώντας ότι αυτή η αίσθηση για τον ίδιο τον «αριστερό» εαυτό, ήταν τόσο ισχυρή που μπορούσε και όφειλε ακόμη και να τον αφήνει εκτός (τον εαυτό), αν ήθελε στ’ αλήθεια να εκπληρώνεται.
Για την Αριστερά των κοινωνιοκεντρικών προτεραιοτήτων, αυτήν με το Α κεφαλαίο, ο «εαυτός» ήταν πάντα η εσωτερική μας προσωπικότητα, η ψυχή μας. Για δε την ελληνική Αριστερά, ετούτος ο «εαυτός», η ψυχή, δεν ήταν ποτέ ένα σταθερό μέγεθος. Υπήρξε πάντοτε μια «εξαρτημένη μεταβλητή» που έπαιρνε «τιμές» στο καθημερινό καμίνι της κοινωνικής πάλης. Κάπως έτσι, μπορούσε να υπάρξει η μεγαλοψυχία, η μικροψυχία, η ολιγοψυχία, ακόμη και η σκατοψυχιά στην έσχατη θέση της κλίμακας. Όμως, για την Αριστερή αυτοαντίληψη, στην κλίμακα αυτή μόνο μία «τιμή» ήταν αποδεκτή. Η μεγαλοψυχία.
Αν αναρωτηθεί κανείς πως στο καλό οικοδομείται αυτή η Αριστερή -ή και όποια άλλη- αυτοαντίληψη, φαίνεται ότι δύο είναι οι πρωτογενείς πηγές που την επηρεάζουν: οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας και η αξιολόγηση από τους «σημαντικούς» Άλλους.
Σύμφωνα, τώρα, με τον μεγάλο ψυχοθεραπευτή Carl Rogers, όλοι μας δεξιοί, «αριστεροί», Αριστεροί, Ποταμίσιοι Χίπστερς, Κουκουέδες, μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί, φιλελέ ή Τζίμεροι -και γω δεν ξέρω τι άλλο- αναζητούμε διακαώς, σε όλη τη μικρή ή μεγάλη περίοδο της «εδώ» παραμονής μας, να αισθανθούμε, να βιώσουμε και να συμπεριφερθούμε με τρόπους που να ταιριάζουν με την εικόνα του εαυτού μας και η οποία, βέβαια, θα αντανακλά όσο γίνεται περισσότερο τον «εαυτό» εκείνον τον οποίο θα θέλαμε να είμαστε. Τον Ιδανικό μας Εαυτό.
Με δυό λόγια, όσο πιο κοντά είναι η εικόνα του εαυτού μας με τον Ιδανικό μας Εαυτό, όσο πιο κοντά είναι η καθημερινή «πάρτη» μας με την άλλη την ιδανική, που μας κοιτάει όλο απαιτήσεις από κάπου ψηλά, τόσο είμαστε σε ψυχική συμφωνία και η πιθανότητα ψυχικής σύγκρουσης απομακρύνεται.  Αν, δηλαδή, η βιωμένη εμπειρία μας είναι μη αποδεκτή ή απαράδεκτη ή διαστρεβλώνει την εικόνα του Ιδανικού μας Εαυτού, μπαίνουμε σε τροχιά εσωτερικής και, συχνά, οδυνηρής ψυχικής σύγκρουσης. Όταν «τσακώνεις στα πράσα» τον Εαυτό σου να κάνει «μαλακία», σε σχέση με τον Ιδανικό σου Εαυτό, ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένας τυχαίος πονοκέφαλος ή ένας έρπης, για παράδειγμα, θα είναι εκεί για να σωματοποιήσει την ψυχική σύγκρουση που κάνεις ότι δεν βλέπεις. Αυτό που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, τα συναισθήματα αυτοεκτίμησης που αναπτύχθηκαν στην πρώϊμη παιδική μας ηλικία -από την  αλληλεπίδραση μας με την μητέρα και τον πατέρα- αυτό που αξίζουμε, έχει αρχίσει τα «μπουνίδια» με το πρόσωπο εκείνο που θα θέλαμε να είμαστε.
Και η αλήθεια είναι ότι εδώ, στην ολιγόμηνη περίοδο της Συριζέϊκης διακυβέρνησης, η «μαλακία», η ρήξη ανάμεσα στην αυτοαντίληψη και στον Ιδανικό Εαυτό κατέστη εν τέλει θηριώδης, ούτε μπορεί να κουκουλωθεί ή να κουτσοβολευτεί με «λογικούς» συλλογισμούς, ρεαλισμούς και εκβιαστικές αναγκαιότητες! 
Όταν κάποτε ο Αλέξης Τσίπρας απαντούσε στον «δόλιο βλάκα-ΓΑΠ» με τους στίχους του Αγγελάκα «σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ», διατηρούσε την αυτο-εικόνα του με την εικόνα του Ιδανικού του Εαυτού σε πλήρη ψυχική αρμονία-συμφωνία. Αλλά, ακριβώς γι΄αυτό, είναι αδύνατον να συμβαίνει το ίδιο όταν τραγουδά, από μέσα του, το μικροαστικό δημώδες «Βασίλη κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης». Βλέπεις, σύντροφε, ο δρόμος για την «κόλαση» είναι στρωμένος με τις στριφογυριστές πιρουέτες των ψυχικών συγκρούσεων.
Προφανώς, η ψυχική σύγκρουση είναι πιο δραματική για τους ανθρώπους εκείνους για τους οποίους –όπως αναφέραμε στην αρχή- η αυτοαντίληψη είναι κομβικής υπαρξιακής σημασίας. Ίσως και γιατί ένας ισχυρός γνωστικός μηχανισμός δεν επιτρέπει την εύκολη, αβασάνιστη, απώθηση της «μαλακίας», της αστοχίας, σε σχέση με τον Ιδανικό Εαυτό. Για παράδειγμα, ο Άδωνις που, προκειμένου να αμβλύνει την εσωτερική ψυχική του σύγκρουση, όρισε ως Ιδανικό του Εαυτό την τιμωρητική-επικριτική εικόνα που του επέβαλλε η κυριαρχική μαμά του ή ο Σταύρος που υπεραναπλήρωσε την μειονεξία του με την ναρκισσιστική εκδοχή του πρωταγωνιστή Εαυτού του, φαίνεται να την «βγάζουν κάπως καθαρή». Αλλά, όπως η γερμανολατρεία δεν φεύγει αν αφαιρέσεις τη λευκή κάλτσα από το πέδιλο, έτσι και η ψυχική σύγκρουση δεν υποχωρεί επειδή θα βγεις στην τηλεόραση.
Τα γρἀφω αυτά για να πω, ότι η «ψυχική κατάσταση» στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθόλου εύκολη, ακριβώς επειδή το πρόταγμα του Ιδανικού Εαυτού δεν είναι κανας χίπστερ της πλατείας Αγίας Ειρήνης, ούτε Πασόκος επαρχιώτης μηχανόβιος στο Ντα Κάπο. Η σύγκρουση για όσους επιλέξουν την οριστική ρήξη με τον Αριστερό Ιδανικό τους Εαυτό, θα είναι λυσσαλέα και εξαιρετικά επώδυνη. Εξαιρούνται, προφανώς, οι πάσης φύσεως Παπαγασάκης και Δραγαδημούλης που τα έχουν «βρει» με τον Ιδανικό τους Εαυτό, όταν ακόμη όλοι οι υπόλοιποι τρώγαμε κουκουνάρια στις Ευρώπες.
Ως εκ τούτου η ψυχική αυτή σύγκρουση, επειδή έχει και βαθύ υπαρξιακό περιεχόμενο, θα λάβει και πολιτικές διαστάσεις σχεδόν «κατινο-γκομενικές». Εδώ, δηλαδή, δεν θα παίζεται η Ζωή και η ζωή, αλλά θα είναι όλα ή τίποτα. Η ζωή μου ή η ζωή σου. Γιατί η εσωτερική ψυχική σύγκρουση, προκειμένου να αντιμετωπιστεί όπως –όπως ή να εξωραϊστεί από τον «πάσχοντα», θα υποχρεωθεί να εφεύρει κάθε είδους και απόχρωσης τυφλή επιθετικότητα. Η εμπειρία από τις πάλαι ποτέ διασπάσεις των κομμουνιστικών κομμάτων, αποτέλεσμα της ίδιας ψυχικής νοσηρότητας, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Είναι βέβαιο ότι η νομοτέλεια αυτής της θεμελιώδους ψυχικής σύγκρουσης θα οδηγήσει ταχύτατα στην αποδιάρθρωση του Συριζέϊκου εγχειρήματος, ανάμεσα σε υστερικές τσιρίδες και κραυγές που θα κάνουν τον Γεωργιάδη να μοιάζει με τον Γκάντι, καθώς όλο και πιο πολύ η «αριστερά» θα μετατρέπεται σε μια επικριτική αρένα των πάντων κατά των πάντων, αναδεικνύοντας κατά βάθος τον ναρκισσισμό, την έλλειψη ικανοποίησης από τη ζωή, την ελλειμματική συναισθηματική νοημοσύνη, την κυκλοθυμία, τις τραυματικές εμπειρίες και όλες τις διαταραχές και νευρώσεις που «παράγει» η εσώτερη ψυχική σύγκρουση.Top of Form
Bottom of Form

Αλλά ακόμη και έτσι, θα είναι μία ακόμη καλή ευκαιρία για να διακριθούν οι άνθρωποι εκείνοι που θα παραμείνουν συνεπείς με μια αίσθηση βαθιάς μεγαλοψυχίας και για τον εαυτό τους, αλλά κυρίως για τους Άλλους...οι Αριστεροί με μια λέξη.
Τελικά, αν αποσυνθέσεις την μεταπολίτευση δεν σου μένει παρά ένας Πάγκαλος κι ένας (Πς)αριανός, που σημαίνει ότι μ’ έναν Φίλη κι έναν Σταύρο την ξαναφτιάχνουν, εκτός κι αν η Αριστερά της Ανθρωπιάς δεν μπει αυτή τη φορά στο παιχνίδι των αλληλοκατηγοριών, αλλά αρχίζει απλά, πρακτικά και συγκεκριμένα να εργάζεται παραγωγικά, να παλεύει και κυρίως να ξοδεύεται για τον άγνωστο Άλλο, δίχως επικρίσεις και σκατο-ψυχίες, σύντροφε...

* Το άρθρο στολίζει το έργο Conversion του Εgon Schiele

www.thepressproject.gr

Η υγιής αντίδραση των πολιτών στην ψήφιση του νέου Μνημονίου

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πέρασε το τρίτο Μνημόνιο τον Δεκαπενταύγουστο μέσα στα άγρια χαράματα. Δηλαδή, σαν τους κλέφτες.
Τώρα, πάλι σαν τους κλέφτες, σχεδιάζουν εκλογές, ώστε οι πολίτες να ψηφίσουν πριν νιώσουν στο πετσί τους τα νέα μνημονιακά μέτρα.
Αν η κυβέρνηση έχει την εντύπωση πως οι πολίτες είναι ικανοποιημένοι με το νέο Μνημόνιο -και πως στην ικανοποίησή τους οφείλεται το γεγονός πως υπήρχαν ελάχιστοι διαδηλωτές έξω από τη Βουλή- την περιμένει μια πολύ μεγάλη έκπληξη.
Οι πολίτες θεωρούν αυτή την κυβέρνηση τελειωμένη. 
Μπορεί ο Τσίπρας με τον Παππά, τον Βούτση, τον Σταθάκη, τον Τσακαλώτο και τον Φίλη να την έχουν δει κυβέρνηση με πυγμή αλλά οι πολίτες τους θεωρούν ήδη παρελθόν.
Όπως θεωρούν παρελθόν τα αντίστοιχα λαμόγια της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Το ενδιαφέρον τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής δεν ήταν στη Βουλή -όπου η Πρώτη Φορά Αριστερά ψήφισε το νέο Μνημόνιο- αλλά εκεί που ήταν οι πολίτες.
Η Βουλή απέδειξε περίτρανα πως δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Το να υπογράφεις τις εντολές του Σόιμπλε δεν χρειάζεται Βουλή, και μόνο ο δουλοπρεπής Τσακαλώτος ενθουσιάζεται με κάτι τέτοια.
Βουλή και κυβέρνηση που αγνοούν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, είναι ένα κωλοχανείο.
Οι πολίτες επέλεξαν τους φίλους τους, τις διακοπές τους, τις θάλασσες και το πανηγύρι της ζωής που εκφράζει πιο πολύ από κάθε άλλο μήνα στην Ελλάδα ο μαγικός Αύγουστος.
Οι βουλευτές ψήφισαν Μνημόνιο.
Οι πολίτες ψήφισαν ζωή.
Το Μνημόνιο πέρασε από τη Βουλή αλλά δεν θα περάσει από τις ζωές μας.
Συνεδριάσαμε στα πανηγύρια του Αυγούστου και το αποφασίσαμε.
Με χορούς κυκλωτικούς.
Αποφασίσατε χωρίς εμάς, συνεχίζουμε χωρίς εσάς.

pitsirikos.net

Η Αριστερά είναι γυμνή - και είναι ωραία...

 

 

Του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

 

Η Αριστερά δεν είναι μια ούτε έχει μια μοναδική θεωρία. Όπως μάθαμε δύσκολα τον εικοστό αιώνα έχει πολλές θεωρίες και αποτελείται από ένα όλο και διογκούμενο σύνολο κινημάτων για τα δικαιώματα, την ισότητα, την αλληλεγγύη και την απελευθέρωση.

Η Αριστερά είναι περισσότερο ένα παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ (όπως και ορθά ονομαζόταν η απάντηση των κινημάτων στην παγκοσμιοποίηση όπου η Αριστερά ξαναβρήκε τον εαυτό της τον χαμένο στον μπολσεβικισμό) παρά ένα ορισμένο και περιορισμένο πολιτικό μονολιθικό ρεύμα. Με αυτήν την έννοια δεν έχει και ιδιοκτήτες.

Οι διασπάσεις στην Αριστερά έχουν σχεδόν πάντα ένα εσωτερικό δράμα και χρειάζονται χρόνια, συχνά δεκαετίες για να μπορέσουν οι πρώην κομματικοί σύντροφοι απλά να ξανασυζητήσουν. Κι αυτό όμως δείχνει να αλλάζει. Όπως και ο κόσμος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή ήταν μια τέτοια περίπτωση. Τροτσκιστές και σταλινικοί, ανανεωτικοί και δογματικοί, διεθνιστές και εθνικιστές, εκσυγχρονιστές και λαϊκιστές έκατσαν και τα βρήκαν (από)τιμώντας έτσι και την κατάρρευση των μύθων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μέχρι ενός σημείου βέβαια. Του σημείου της διακυβέρνησης.

Η εκλογική νίκη αυτού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και η αρχή του τέλους για τον ίδιο. Ως ομοσπονδίας τόσο διαφορετικών θέσεων και στρατηγικών. Η πολύχρωμη πεταλούδα ξανάγινε κάμπια. Η νέα πεταλούδα θάχει αναγκαστικά λιγότερα χρώματα, λιγότερες θεωρίες και πιο συγκεκριμένο σχέδιο πτήσης. Έτσι είναι η ζωή της Αριστεράς: όταν οι συνθήκες είναι οι κατάλληλες έρχεται η ώρα της μεταμόρφωσης από ιδεολογική οραματική συλλογικότητα σε δύναμη διαχείρισης - και στην διαχείριση δεν υπάρχει περίπτωση θεωρητικών πειραμάτων αλλά εφαρμογής εφικτών και συγκεκριμένων λύσεων - λύσεων από τις οποίες εξαρτάται η ζωή και το μέλλον των ανθρώπων που αφορούν. Κυριολεκτικά.

Σε αυτές τις συνθήκες, η Αριστερά συνήθως διασπάται. Βελούδινα ή δραματικά, πάντως διασπάται.

Μερικοί ξαναπαίρνουν "τα βουνά" για να συνεχίσουν την αντίσταση στον κίνδυνο τώρα πια της ενσωμάτωσης. Για να μπορούν να συνεχίσουν να εκπονούν θεωρητικά σχέδια απελευθέρωσης.

Άλλοι ενσωματώνονται φαινομενικά (με το όπλο παρά πόδας) ή και πραγματικά στο νέο "σύστημα" , αναμένοντας την επόμενη κρίση που αναπόφευκτα θα έλθει (όπως λέει η θεωρία) για να αποδείξουν στην πράξη το ανέφικτο της διαχείρισης ή απλά προσδοκώντας προσωπικά οφέλη από αυτήν.

Τέλος, κάποιοι αναλαμβάνουν να κάνουν πράξη ό,τι αριστερό υπάρχει που να έχει πρακτική εφαρμογή. Διαχειρίζονται μεροληπτικά το σύστημα υπέρ των αδυνάτων, διερευνώντας τις πιθανότητες να μην απορροφηθούν από αυτό - αφού ακόμη δεν υπάρχει ένα έτοιμο εναλλακτικό σύστημα ή μη σύστημα, πουθενά στον κόσμο αυτό, παρά μόνο σε μικρές απομονωμένες αυτόνομες κοινότητες αναρχοκομμουνιστικής κατεύθυνσης.

Το τι επιλέγει κανείς στις συνθήκες σαν την σημερινή, όπου η Αριστερά βρίσκεται στην κυβέρνηση αλλά όχι στην εξουσία, είναι απρόβλεπτο. Δεν υπάρχει έτοιμη συνταγή. Και αυτό γιατί η εξουσία είναι πρακτικά αδύνατον να αποκτηθεί ολοκληρωτικά (ας μη γελιόμαστε) σε ένα περιβάλλον περιορισμένης εθνικής αυτονομίας, όχι μόνο λόγω της συμφωνημένης συμμετοχής μας στην ΕΕ και την ευρωζώνη αλλά ούτως ή άλλως, εξ αιτίας της υλοποιημένης παγκοσμιοποίησης που ελέγχει εύκολα το εμπόριο, την παραγωγή, τον ανταγωνισμό και εν γένει τις πιθανότητες μιας μοναδικής χώρας να κάνει ανεξάρτητη πολιτική.

Όσοι/ες λοιπόν επιλέγουν τον πολιτικό αναχωρητισμό είναι απολύτως δικαιολογημένοι/ες. Έχουν δίκιο. Το μόνο που μπορεί να γίνει με βεβαιότητα 100% είναι αντίσταση και πάλι αντίσταση. Μέχρι... ποιος ξέρει μέχρι πότε. Στο μεταξύ από την κινηματική αριστερά προκύπτουν πάντοτε σημαντικά παράπλευρα οφέλη και πολύτιμες εμπειρίες συλλογικότητας και αυτοδιαχείρισης - ακόμη και επιμέρους κατακτήσεις.

Όσοι/ες επιλέγουν την "παράνομη"ή under cover δραστηριότητα έχουν επίσης δίκιο. Το σύστημα είναι σε συνεχή κρίση - κάποια στιγμή μπορεί από καραμπόλα (όπως το 1917) να βρεθούν στην εξουσία χωρίς να το πολυκαταλάβουν. Μα πρέπει να είναι έτοιμοι/ες γι αυτό - μια τέτοια εξουσία έρχεται μόνο ως "επανάσταση" και συντηρείται ως επαναστατική εξουσία δλδ με τη βία στη θέση της βίας της πρώην εξουσίας. Αυτό δεν περιμένει και το ΚΚΕ; Στο μεταξύ ασκούμαστε στην πειθαρχία, χακάρουμε το σύστημα, ετοιμάζουμε ως μινιατούρα μέσα στο κόμμα μας, τις δομές του "λαϊκού" κράτους. Και έχει ο ...Μαρξ.

Τι μένει; Η γυμνή αριστερή προσέγγιση.

Χωρίς ιδεολογήματα και φιοριτούρες, χωρίς δικαιολογίες και προσκόμματα. Η προσέγγιση της θυσίας των θεωρητικών εμμονών χάρις στην πραγματική πραγματικότητα. Η προσέγγιση της μη καθαρότητας στα μέσα και τις μεθόδους που μπορεί να φαίνονται όπως θέλουν αρκεί να πιάνουν τα ποντίκια όπως έλεγε και ο μεγάλος μεταρρυθμιστής.

Στην γυμνή προσέγγιση υπάρχουν εμπόδια και πιθανότητες - και απέραντη πραγματικότητα. Αν έχει κάτι η Αριστερά να προσφέρει στους ανθρώπους με σάρκα και οστά είναι η γυμνή της αλήθεια: ο μετασχηματισμός εκείνου που μπορεί να μετασχηματιστεί. Όχι τα όνειρα των αναχωρητών, την ενσωμάτωση στο σύστημα ή την πειθαρχία των οπαδών της βίαιης ανατροπής.

Η Αριστερά μπορεί να προσφέρει ψωμί και πολιτισμό - δικαιοσύνη και διαφάνεια - ισονομία και δικαιώματα. Και μπορεί να το κάνει μόνο αν δεν τα επιφυλάσσει για τον εαυτό της.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς αυτή: έχει μπροστά του άλυτα και χρονίζοντα προβλήματα που του κληροδότησε ένα παρασιτικό πελατειακό κομματικό κράτος δεκαετιών και μια σκόπιμη θεσμική υπανάπτυξη. Έχει στα χέρια του μια χώρα μη κανονική, ένα φέουδο των καρτέλ, των συντεχνιών και των ευγενών επαγγελμάτων, των μιζαδόρων μεσαζόντων, των λαθρεμπόρων πετρελαίου και των τσιφλικάδων της Εκκλησίας ΑΕ που μισθοδοτεί το προσωπικό της από το κράτος. Έχει στα χέρια του μια ημιθανή ενδογενή παραγωγή καθημαγμένη για δεκαετίες χάριν των εισαγωγών, μια επιχειρηματικότητα κυνηγημένη για να προσαρμοστεί στην μίζα, και τον μεταπρατικό μη εθνικό χαρακτήρα των κυριάρχων ελίτ. Και ένα πολιτικό σύστημα εξωνημένο στα έσχατα όριά του. Είναι μοίρα και ανάγκη να επιλύσει η Αριστερά τα προβλήματα "ολοκλήρωσης" του ελληνικού καπιταλισμού. Θέλει δεν θέλει. Γιατί με αυτό το κράτος κανείς δεν κυβερνά, καμιά μεταρρύθμιση δεν έχει τύχη. Είναι δουλειά της Αριστεράς να βοηθήσει την επιχειρηματικότητα να ξαναβρεί τον στόχο της που είναι η παραγωγή πλούτου σε υγιή πλαίσια και τους παραγωγούς να ξαναπάρουν την παραγωγή και την ανασυγκρότηση στα χέρια τους. Κλασικό αστικό καθήκον που δεν υπηρετήθηκε ποτέ. Είναι δουλειά της Αριστεράς πλέον, ένα κράτος που θα εγγυάται ένα πλαίσιο δικαίου και ένα δημόσιο υπηρεσιών για την χώρα και όχι για τον εαυτό του. Κάθε άλλη πολιτική δύναμη έχει αποτύχει σκόπιμα ή από ανικανότητα να τα κάνει αυτά.

Κι αν φαίνονται αυτά δευτερεύοντα και ταπεινωτικά καθήκοντα για τους αναχωρητές ή τα "κομάντο" της Αριστεράς, για την χώρα είναι ό,τι πιο κρίσιμο και επείγον υπάρχει. Με αυτήν την έννοια, ο καθένας μπορεί να πάρει τον δρόμο του και την ευθύνη που του αναλογεί: άλλοι να ετοιμάσουν την επανάσταση και άλλες να επιλύσουν τα (και δικά τους) άμεσα προβλήματα επιβίωσης και ταυτόχρονα βιωσιμότητας. Από τα παραπάνω συνάγεται εύκολα ότι δεν χρειαζόμαστε τόσο δράμα στην Αριστερά, για μια ώριμη πλέον μεταστροφή της στα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις των ανθρώπων. Την ζέουσα καθημερινότητα. Η εκλογική νίκη οδηγούσε άλλωστε αναγκαστικά εδώ: στα χέρια μέσα στη βρωμιά και τα σκουπίδια του παρελθόντος. Γιατί "κρατάς τα χέρια σου λευκά και καθαρά αν δεν κάνεις τίποτε" όπως έλεγε και ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Και μια κυβερνώσα αριστερά δεν μπορεί να μην κάνει τίποτα... Όσο για την "διάσπαση", αυτή δεν είναι παρά ένα θεατρικό δρώμενο όσων από τους αναχωρητές και τα κομάντο, επιμένουν να παραμείνουν σαν το ΚΚΕ ωσεί παρόντες, σε μια πραγματικότητα που δεν τους ταιριάζει. Μήπως λοιπόν να το ξανασκεφτούν πριν οι φίλοι γίνουν εχθροί και οι συλλογικότητες κομμάτια χωρίς λόγο; Υπάρχει πάντοτε η επιλογή "διαφωνώ και παραιτούμαι", "διαφωνώ και αποχωρώ" - ειδικά όταν δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι η κοινωνία είναι στα πρόθυρα της επανάστασης ή τουλάχιστον της εξόδου σε εθνικό νόμισμα.

Σε κάθε περίπτωση η Αριστερά είναι πλέον γυμνή - και ως επιτέλους πραγματική, ωραία...

tvxs.gr

Τα 500 ονόματα της Παναγίας και οι συμβολισμοί τους

Nα βάλει το Χέρι Της…

Αμέτρητα είναι τα ονόματα, ή «Θεοτοκωνύμια» όπως λέγονται που έχει δώσει ο λαός στην Παναγία. Μέχρι στιγμής υπολογίζεται πως ξεπερνούν τα 500. Άλλα βγαλμένα από ύμνους, άλλα από τον τόπο που βρίσκεται κάποιος Ναός ή Μοναστήρι κι άλλα εξαιτίας του τρόπου που έχει αγιογραφηθεί.
«Η ονοματοδοσία γίνεται συνήθως ανάλογα με τον τόπο ή τον τρόπο που έχει γίνει η εικονογράφηση», λέει ο διδάκτωρ Θεολογίας Α. Καριώτογλου.
Μητέρα, προστάτιδα, τιμώμενη, ιερό πρόσωπο. Η Παναγία κατέχει πρωταρχική θέση στην τιμή και στον σεβασμό των χριστιανών σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Της έχουν αφιερώσει μεγαλοπρεπείς εκκλησίες και ταπεινά ξωκλήσια. Την αποκαλούν Θεοτόκο, αλλά της έχουν δώσει και πολυάριθμα προσωνύμια, όπως διαβάσαμε στο dogma.gr

Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, είτε νησιωτική είτε ηπειρωτική, απαντώνται εφευρετικά και παράξενα ονόματα της Παναγίας.
Ο διδάκτωρ Θεολογίας κ. Αλέξανδρος Καριώτογλου, ο οποίος διδάσκει ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας, δίνει την επιστημονική διάσταση για την πληθώρα των ονομάτων.
«Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι με τους οποίους εκφράζονται τα ονόματα της Παναγίας. Ανάλογα με τον τόπο ή ανάλογα με τον τρόπο που έχει γίνει η εικονογράφηση». Οπως συμπληρώνει ο κ. Καριώτογλου, «μπορεί να υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος ονοματοδοσίας, ανάλογα με τη σχέση του Χριστού με την Παναγία».
Ο κ. Καριώτογλου επισημαίνει συγκεκριμένα: «Εκτός από την Παναγία τη Γλυκοφιλούσα, που ο Χριστός αγγίζει το μάγουλο της μητέρας του, σε όλες τις άλλες παραστάσεις υπάρχει μια σχετική απόσταση, η οποία συμβολίζει την ισορροπημένη σχέση που πρέπει να έχει η μητέρα με το παιδί».
Μπορεί, βέβαια, η Θεομήτωρ να έχει εκατοντάδες χαρακτηρισμούς, όμως σε κάθε ναό, μέσα στο ιερό, υπάρχει πάντα η Παναγία η Πλατυτέρα των Ουρανών, όπου «απεικονίζεται με τα χέρια ανοιχτά και στη μέση της βρίσκεται η μορφή του Χριστού», σημειώνει ο κ. Καριώτογλου.
Από τις πιο γνωστές Παναγίες, που πήραν το όνομά τους ανάλογα με τη γεωγραφική θέση ή την τοποθεσία που βρίσκονται οι αντίστοιχες εκκλησίες, είναι οι εξής: η Παναγία η Κανάλα στην Κύθνο, η Παναγία Σουμελά, η Παναγία η Λιμνιά στη Λίμνη Ευβοίας, η Παναγία Κύκκου στην Κύπρο, η Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα, η Παναγία η Αγιασώτισσα στην Αγιάσο και η Παναγία η Φοδελιώτισσα στο Φόδελε του Ηρακλείου Κρήτης.
Υπάρχουν, όμως, και άλλοι χαρακτηρισμοί που προσδιορίζουν το σημείο όπου βρίσκεται χτισμένος ο ναός, όπως: Παναγία Σπηλιανή, που βρίσκεται στο Πυθαγόρειο Σάμου αλλά και στη Νίσυρο, Παναγία Γκρεμιώτισσα που βρίσκεται στην Ιο, Παναγία Σαραντασκαλιώτισσα στον Μαραθόκαμπο Σάμου, Παναγία Θαλασσινή στην Ανδρο, που είναι χτισμένη σε βράχο μέσα στη θάλασσα, Παναγία η Κρεμαστή στην Ηλεία όπου η Μονή κρέμεται από έναν βράχο.
Τα προσωνύμια της Παναγίας, όμως, της αποδίδονται και ανάλογα με τον τρόπο που είναι ζωγραφισμένη η εικόνα της.
Όπως υπενθυμίζει ο κ. Καριώτογλου, η Παναγία αποκαλείται και Γλυκοφιλούσα, Ελεούσα, Βρεφοκρατούσα, Μεγαλομάτα, Θρηνούσα, Δεξιά ακόμα και Τριχερούσα. Η εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας βρίσκεται στη Μονή Χιλανδαρίου στο Αγιον Ορος.
Η απεικόνιση της Παναγίας με τρία χέρια αποδίδεται στην εξής ιστορία: «Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κρατώντας το κομμένο δεξί του χέρι, το οποίο του κόπηκε από τους εικονομάχους, παρακάλεσε την Παναγία να μη μείνει ανάπηρος. Χάρη σε θαύμα της Παναγίας συγκολλήθηκε το άκρο και εκείνος της αφιέρωσε ασημένιο ανάθημα σε σχήμα χεριού. Η θέση του στη συγκεκριμένη εικόνα το κάνει να φαίνεται σαν ένα τρίτο χέρι της Παναγίας».
Ακόμη μία εκδοχή για την απόδοση ενός προσωνυμίου στη Θεοτόκο είναι ο συσχετισμός της με γεγονότα ή φυσικά φαινόμενα.
Μια πολύ γνωστή Παναγία είναι η Φιδούσα (ή κατ’ άλλους Φιδιώτισσα) στην Κεφαλονιά. Κάθε χρόνο, κοντά στον Δεκαπενταύγουστο, στο χωριό Μαρκόπουλο της Κεφαλονιάς εμφανίζονται και κυκλοφορούν στις εικόνες των ναών του χωριού μικρά και ακίνδυνα φίδια.
Επίσης, στη Σάμο υπάρχει το μοναστήρι της Παναγίας της Βροντιανής, που ονομάστηκε έτσι γιατί στο υψόμετρο που βρίσκεται φυσάει δυνατός άνεμος ο οποίος βροντάει.
Η Θαλασσομαχούσα
Ακόμη, στη Ζάκυνθο, στη Μονή Στροφάδων, βρίσκεται η εικόνα της Παναγίας της Θαλασσομαχούσας. Σύμφωνα με την παράδοση, η εικόνα, που κάποτε εκλάπη, πάλεψε με τα κύματα και έφτασε στο Μοναστήρι χωρίς να καταστραφεί στη θάλασσα.
Σε άλλες περιπτώσεις η Παναγία ονομάζεται ανάλογα με την ημερομηνία που γιορτάζει. Ετσι, στη Σαντορίνη απαντάται η Παναγία η Τριτιανή που γιορτάζει την τρίτη ημέρα του Πάσχα και στη Σίφνο η Παναγία η Δεκαπεντούσα, που γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο.
«Η ύπαρξη αυτής της πλούσιας ονοματολογίας δεν σημαίνει απλώς μια συναισθηματική σχέση του λαού με την Παναγία, αλλά κυρίως το γεγονός ότι μέσα από αυτόν τον πλούτο των ονομάτων επισημαινόταν η σημασία του προσώπου για τη Σωτηρία του κόσμου: η Μαρία έγινε το σκεύος εκλογής για να γίνει ο Θεός άνθρωπος και να διασωθεί το ανθρώπινο γένος και ο κόσμος από τη φθορά του θανάτου.
Άλλωστε, και η γιορτή της Κοίμησης αυτό ακριβώς συμβολίζει, την καταπάτηση του Θανάτου. Γι αυτό και τιμάται ως το Πάσχα του καλοκαιριού», καταλήγει ο κ. Καριώτογλου.
Πριν από μερικά χρόνια οι μαθητές του 3ου Γυμνάσιου Κερατσινίου, με επιβλέπουσα την καθηγήτρια τους κα Γαρεφαλάκη Μαρία προσπάθησαν να συγκεντρώσουν όσα το δυνατόν περισσότερα από τα ονόματα που έχει χαρίσει στην Παναγία η λαϊκή πίστη και παράδοση.
Το αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό.

 

1.Αγγελόκτιστος / 2.Αγία.Σκέπη / 3.Αγιάσσου / 4.Αγιοδεκτινή / 5.Αγιοηλιώτισσα / 6.Αγιολούσαινα / 7.Αγίου.όρους / 8.Αγνή / 9.Αγριδιώτισσα / 10.Αγριλιώτισσα / 11.Αειμακάριστος / 12.Αειμεσιτεύουσα / 13.Αθηνιώτισσα / 14.Αιγύπτια / 15.Αιματούσα / 16.Αιμίαλου / 17.Αιρκώτισσα / 18.Ακαθή / 19.Ακατάβλητος / 20.Ακατάφλεκτη / 21.Ακήραση / 22.Ακρωτηριανή / 23.Αλανιώτισσα / 24.Αλεξανδριανή / 25.Αλεξίου.Κομνηνού / 26.Αλεπινή / 27.Αληθινή / 28.Αλλοιώτισσα / 29.Αλόχη / 30.Αματίτση / 31.Αμεμπτος / 32.Αμετάθετος / 33.Αμολιανή / 34.Αμόλυντος / 35.Αμπελακίων / 36.Αμπελοκήπισσα / 37.Αμωμη / 38.Ανασσα / 39.Αναφωνήτρια / 40.Αντινίτισσα / 41.Αντιφωνήτρια / 42.Ανωμερίτισσα / 43.Αξιον.Εστί / 44.Απείρανδρος / 45.Απειρόγαμος / 46.Απρόσιτος / 47.Αρακιώτισσα / 48.Αράπισσα / 49.Αρβανίτισσα / 50.Αρειας / 51.Αρμενοκρατούσα / 52.Αρσανά / 53.Αρτάκης / 54.Αρχαγγελιώτισσα / 55.Αρχισπορίτισσα / 56.Ασπραγγέλου / 57.Ασπροβουνιώτισσα / 58.Ασπροπαναγιά / 59.Ασύγκριτη / 60.Αυγουστιανή / 61.Αφέντρικα / 62.Αφθορος / 63.Αφροδίτισσα / 64.Αχειροποίητος / 65.Αχραντος / 66.Αψιδιώτισσα / 67.Βαλουκλιώτισσα / 68.Βανιώτισσα / 69.Βαραγγιώτισσα / 70.Βαρδιανιώτισσα / 71.Βαρκού / 72.Βασίλισσα / 73.Βασιληγενέτειρα / 74.Βατοπεδινή / 75.Βατούσαινα / 76.Βελανιδιά / 77.Βελεστίνου / 78.Βελλά / 79.Βεργουπουλιανή / 80.Βηματάρισσα / 81.Βιγλιώτισσα / 82.Βιδιανή / 83.Βιργιωμένη / 84.Βλασαρού / 85.Βλαχέρνα / 86.Βλέπουσα.. / 87.Βλυχιόρικα / 88.Βοήθεια / 89.Βορεινή / 90.Βούλιστα / 91.Βουναρκώτισσα / 92.Βουνογιάτρισσα / 93.Βουνού / 94.Βουρνιώτισσα / 95.Βράχου / 96.Βρεσθενίτισσα / 97.Βρεφοκομούσα / 98.Βρεφοκρατούσα / 99.Βρεφουργήσασα / 100.Βρεχούσα / 101.Βροντιανή / 102.Βρόντου / 103.Βροχής / 104.Βρυσιανή / 105.Γαλακτίνης / 106.Γαλακτοτροφούσα / 107.Γαλανή / 108.Γαλανούσα / 109.Γαλατιανή / 110.Γαλατούσα / 111.Γαλαχτοτροφία / 112.Γαλαχτοφορούσα / 113.Γαλουχιότισσα / 114.Γενεσίου.Θεοτόκου.Σαβαθιανών / 115.Γέννας / 116.Γερόντισσα / 117.Γεσθημανίτισσα / 118.Γηνατού / 119.Γηρομεριού / 120.Γιαλούσα / 121.Γιάτρισσα / 122.Γκαβή / 123.Γκιζιλκιζιώτισσα / 124.Γκουβερνιώτισσα / 125.Γλυκιώτισσα / 126.Γλυκοκυματούσα / 127.Γλυκοφιλούσα / 128.Γλωσσά.. / 129.Γοιρδελάκη / 130.Γοργόνα / 131.Γοργοεπήκοος / 132.Γουμένισσα / 133.Γουμερά / 134.Γουνιώτισσα / 135.Γούντα / 136.Γουρλομάτα / 137.Γραφιώτισσα / 138.Γρηγορίτσα / 139.Γρηγορούσα / 140.Γύψενη / 141.Γωνιά / 142.Δαδιού / 143.Δαδιώτισσα / 144.Δακρυρροούσα / 145.Δαμάστα / 146.Δέηση / 147.Δεκαπεντούσα / 148.Δένδρου / 149.Δεξιοκρατούσα / 150.Δεόμενη / 151.Δερμάτα / 152.Δέσποινα / 153.Δημοκράνια / 154.Διακονούσα / 155.Διασώζουσα / 156.Δικαιόκριτος / 157.Δικαιότατη / 158.Διότισσα / 159.Δόβρα / 160.Δομνιανίτισσας / 161.Δοξάρισσα / 162.Δουβέργαινα / 163.Δακρύβρεχτος / 164.Εγγυήτρια / 165.Εκατονταπυλιανή / 166.Εκκλησιάρχουσα / 167.Εικονίστρια / 168.Ελεημονήτρια / 169.Ελαία / 170.Ελαιοβρύτισσα / 171.Ελειμονήτρια / 172.Ελεοβρύτης / 173.Ελέους / 174.Ελεούσα / 175.Ελευθερώτρια / 176.Ελπιδοφόρα / 177.Ελπϊς.Πιστών / 178.Ελωνα / 179.Ενθρονη / 180.Εξακουστή / 181.Εξοχική / 182.Επακούουσα / 183.Επανωχωριανή / 184.Επισκοπιανή / 185.Επουράνιος / 186.Επουράνιος.Πύλη / 187.Επταβηματούσα / 188.Ερυπιανή / 189.Εσφαγμένη / 190.Ευαγγελίστρα / 191.Ευρετή / 192.Εύσπλαχνος / 193.Ζαλακιώτισσα / 194.Ζεραχιώτισσα / 195.Ζεριχιώτισσα / 196.Ζερμπτίτσης / 197.Ζυλή / 198.Ζωάρκεια / 199.Ζωήρρυτος / 200.Ζωηφόρος / 201.Ζωοδότειρα / 202.Ζωοδότρα / 203.Ζωοδόχος / 204.Ζωοπηγή / 205.Ζωοπόρος / 206.Ζωοτόκος / 207.Ηγήτρια / 208.Ηγουμένη / 209.Ηδύπνους / 210.Ηλιόκαλη / 211.Ηλιοτόκος / 212.θαλασσινή / 213.Θαλασσίτρα / 214.Θαλασσομάχισσα / 215.θαλασσομαχούσα / 216.Θαρεινή / 217.Θεάλεχτη / 218.Θεοδίδαχτη / 219.Θεοδόξαστη / 220.Θεόκλητη / 221.Θεοκνήτωρ / 222.Θεοκόσμητη / 223.Θεόληπτος / 224.Θεομάνα / 225.Θεομητροπρεπεστέρα / 226.Θεοσκέπαστη / 227.Θεοτίμητη / 228.Θεοτόκος / 229.Θεουργία / 230.Θεόφραστος / 231.Θεόφρων / 232.Θερμιανή / 233.Θευαγέστατη / 234.Θρηνούσα / 235.Θρηνωδούσα / 236.Θωμιανή / 237.Ίαμα / 238.Ίαση / 239.Ιερόβλαστος / 240.Ιερομύτης / 241.Ιεροσολυμιτική / 242.Ιεροσολυμίτισσα / 243.Ιλαρώτατη / 244.Ιμερόεσσα / 245.Ισηγορία / 246.Καγιά / 247.Καθαριώτισσα / 248.Καθαρών / 249.Καθρέπτης / 250.Κακαβιώτισσα / 251.Καλαθή / 252.Καλαμιώτισσα / 253.Καλάμου / 254.Καλιγού / 255.Καλλίτοκος / 256.Καλού.Νερού / 257.Καλυβιανή / 258.Καμακάρι / 259.Καματερός / 260.Καμένη / 261.Καμπιώτισσα / 262.Κάμπου / 263.Κανάλα / 264.Κανδήξη / 265.Κανταριώτισσα / 266.Καπνικαραία / 267.Καρδιοβαστάζουσα / 268.Καρδιώτισσα / 269.Καρποφορούσα / 270.Καρύπη / 271.Καστριανή / 272.Κάστρου / 273.Καστρουλέρου / 274.Κατάκαρπος / 275.Καταλωνική / 276.Κατάπαυση / 277.Καταπολιανή / 278.Καταφυγή / 279.Καψοδερματούσα / 280.Κερά / 281.Κέρνιτσα / 282.Κεχαριτωμένη / 283.Κεχρινιώτισσα / 284.Κηπουραίων / 285.Κισσιώτισσα / 286.Κιτιού / 287.Κλειδί.του.Παραδείσου / 288.Κλεισούρας / 289.Κλεφτοπαναγιά / 290.Κοιμητηρίων / 291.Κόκκινη / 292.Κολοκυθιώτισσα / 293.Κολυβιανή / 294.Κορκοδειλιά / 295.Κορυφή / 296.Κορφιάτισσα / 297.Κοσμοπόθητος / 298.Κοσμοσωτείρα / 299.Κοσυφοίνισσα / 300.Κότσικα / 301.Κουκουζέλισσα / 302.Κουμπελίδικη / 303.Κουνοπιώτισσα / 304.Κουρίου / 305.Κουροτρόφος / 306.Κουτσουρώ / 307.Κουφή / 308.Κουφή.Πέτρας / 309.Κοφινή / 310.Κρεμαστή / 311.Κρομμυδιώτισσα / 312.Κτιστή / 313.Κτιτόρισσα / 314.Κυκκώτισσα / 315.Κυπαιότισσα / 316.Κυρά Ξένη και κυρία των Αγγέλων / 317.Κώμη / 318.Λαγουδιανή / 319.Λαμπρότατη / 320.Λαμπροφορία / 321.Λαοδηγήτρια / 322.Λαού / 323.Λαρνιώτισσα / 324.Λαυριώτισσα / 325.Λάχνη / 326.Λεσινιώτισσα / 327.Λεφένα / 328.Λεχούσα / 329.Λιβαδιώτισσα / 330.Λιόσα / 331.Λιόσα / 332.Λογκοβάρδα / 333.Λοιμιώτισσα / 334.Λουβαρά / 335.Λυκοδήμου / 336.Λυκούρεσι / 337.Μαγαζιώτισσα / 338.Μαγδαληνή / 339.Μαδύτου / 340.Μακελάρια / 341.Μαλεβή / 342.Μανδαλάκη / 343.Μανεδή / 344.Μαντιλούσα / 345.Μαραθούντα / 346.Μαρία / 347.Μαστών / 348.Μαύρη / 349.Μαυριώτισσα / 350.Μαυρομμάτα / 351.Μαχαιρωμένη / 352.Με τους κρίνους / 353.Μεγαλομάρτυρος / 354.Μεγαλόχαρη / 355.Μεσοσπορίτισσα / 356.Μητέρα / 357.Μητέρα Θεού επί τον θρόνο / 358.Μικρά / 359.Μογρονήσι / 360.Μολυβδοσκέβαστη / 361.Μοναρκά / 362.Μυροβλύτισσα / 363.Μυρτενή / 364.Μυρτιδιώτισσα / 365.Μυφελαιώτισσα / 366.Νάπα / 367.Νάσσα / 368.Νέα / 369.Νέγρων / 370.Νεοφάνεισσα / 371.Νεροφορούσα / 372.Νικητάτου / 373.Νικοποιός / 374.Νταλλιανή / 375.Νυμφοτόκος / 376.Ξενοβλήτης / 377.Ξένων / 378.Ξεσκλαβώτρα / 379.Ξεσπορίτισσα / 380.Ξηροκαμπίτισσα / 381.Ξηρορείτισσα / 382.Ξυνήγορος / 383.Οδηγήτρια / 384.Οικειώτατη / 385.Οικονόμισσα / 386.Ολβιόδωρος / 387.Ολυμπιώτισσα / 388.Ομόθεος / 389.Ομονοούσα / 390.Ορθοκωστά / 391.Οσιώτατη / 392.Ουρανού και Γης / 393.Παγγαιότισσα / 394.Πάθους / 395.Παιδεύσασα / 396.Παλαιοκαστρίτισσα / 397.Παλαιολογίνα / 398.Παλατιανή / 399.Παλίνου / 400.Παμμακάριστος / 401.Παναγιόχορτο / 402.Πανάχραντος / 403.Πανάχραντος / 404.Παντάνασσα / 405.Παντευλόγητη / 406.Πάντιμος / 407.Παντόχαρα / 408.Πάντων χαρά / 409.Παραμυθία / 410.Παρηγορήτρα / 411.Παρθένα / 412.Παμμακάριστος / 413.Παυσολύπη / 414.Πειραιώτισσα / 415.Πελαγονίτισσα / 416.Πεπελινίτσης / 417.Περίβλεπττος / 418.Περλιγού / 419.Πετραϊδα / 420.Πλαγιά / 421.Πλατανιώτισσα / 422.Πλατυτέρα / 423.Πολίτισσα / 424.Πολυσπορίτισσα / 425.Πονολύτρια / 426.Πόνου / 427.Πορταϊτισσα / 428.Πορτιανή / 429.Πουλάτη / 430.Πρέσβειρα / 431.Προαναγγελλομένη / 432.Προπύλη / 433.Προσηγορία / 434.Προσίστισσα / 435.Προστάτρια / 436.Προσφυγιά / 437.Προυσιώτισσα / 438.Πυριότισσα / 439.Πυροβολήθεισα / 440.Ραγίου / 441.Ραχοπήδη / 442.Ρόδο το Αμάραντο / 443.Ρόμβη / 444.Ρουμελιώτισσα / 445.Σαμακιώτισσα / 446.Σεπτεμβριανή / 447.Σημάου / 448.Σκάλα.του.Ουρανού / 449.Σκαλωτή / 450.Σκιαδενή / 451.Σκοπιότισσα / 452.Σοίριζα / 453.Σοτομβριανή / 454.Σουμελά / 455.Σπηλιώτισσα / 456.Στεφάνα / 457.Σώματα / 458.Σωτήρα / 459.Ταξιδιάρα / 460.Ταταρνώτισσα / 461.Τήνου / 462.Tης Βάτου / 463.Τίμια Σκέπη / 464.Τιμιωτέρα / 465.Τοπλoύ / 466.Του Χάρου / 467.Τουρλιανή / 468.Τριχερούσα / 469.Τροβάτου / 470.Τρουλή / 471.Τρυπητή / 472.Τρυφερούσα / 473.Τσαμπίκα / 474.Τσυκκώτισσα / 475.Υπέρμαχος / 476.Υψηλή / 477.Φανερουλιώτισσα / 478.Φανερωμένη / 479.Φαρμακολύτρα / 480.Φιδιότισσα / 481.Φιδοττοταμιανή / 482.Φιδούσα / 483.Φίδωσα / 484.Φλεβαριανή / 485.Φοβερά.Προστασία / 486.Χαιρετισμών / 487.Χαλκοπρατειών / 488.Χελιδονού / 489.Χιλιονοματούσα / 490.Χοζοβιώτισσα / 491.Χρυσαφίτισσα / 492.Χρυσοβαλάντη / 493.Χρυσογαλούσα / 494.Χρυσοδαφνιώτισσα / 495.Χρυσοκαστριώτισσα / 496.Χρυσοκελλαριά / 497.Χρυσοπηγή / 498.Χρυσοσκαλίτισσα / 499.Χρυσοσπιλιώτισσα / 500.Ψυχοσώστα / 501.Ψυχοσώτρια.

grevenamedia.gr

14 Αυγούστου 1954: Απόψε σκοτώσαν τον Πλουμπίδη…

Νίκος Μπογιόπουλος

Φορούσε μαύρο κοστούμι και άσπρο πουκάμισο. Ήταν ντυμένος σαν να  πήγαινε σε γιορτή. Γύρω στις 5 το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Ο τόπος που είχε επιλεγεί ήταν...
η Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Περνώντας δίπλα από τους δημοσιογράφους, δεμένος ακόμα με τις χειροπέδες, κοντοστέκεται. Τους χαιρετά.
«Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να “στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει».
Λίγες ώρες αργότερα, οι εφημερίδες φέρνουν στην Αθήνα την είδηση: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος (…) δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του»…
Ηταν 14 Αυγούστου 1954. Πριν από ακριβώς 61 χρόνια. Ο Νίκος Πλουμπίδης, ο φλογερός επαναστάτης, ο αλύγιστος κομμουνιστής, ο «κόκκινος δάσκαλος», ο διανοούμενος του λόγου και της πράξης, πέφτει νεκρός. Δολοφονημένος από το εκτελεστικό απόσπασμα της αμερικανοκρατίας και της ντόπιας πλουτοκρατίας.
 

Πλουμπίδης: Ο λαϊκός ηγέτης
Ο Ν. Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902. Καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Μετά από πολλές στερήσεις παίρνει το δίπλωμά του από το διδασκαλείο του Πύργου και το 1924 διορίζεται δάσκαλος στο χωριό Μηλέα της Ελασσόνας. Ξεκινάει η συνδικαλιστική του δράση μέσα από τις γραμμές της Δασκαλικής Ομοσπονδίας που αγωνίζεται για αύξηση των μισθών των δασκάλων.
«Γνωρίζεται» με την Ασφάλεια όταν στις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις του 1929 συλλαμβάνεται και βασανίζεται. Ηδη από το 1926 είναι μέλος του ΚΚΕ.
Ενώ έχει προσβληθεί από φυματίωση και οι γιατροί δεν του δίνουν πάνω από 6 μήνες ζωή, συνεχίζει την αγωνιστική του δράση. Εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Το «έπαθλο» για την συμμετοχή του στο δημοσιουπαλληλικό κίνημα είναι η σύλληψή του τον Μάρτη του 1931, η καταδίκη του και η απόλυσή του από δάσκαλος. Το 1933, εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και στη Γραμματεία της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Τον Αύγουστο του 1935 παίρνει μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Με τη δικτατορία του Μεταξά, ο Ν. Πλουμπίδης περνά στην παρανομία. Τον Ιούνη 1938 εκλέγεται μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ενα χρόνο αργότερα πέφτει στα χέρια της Ασφάλειας. Το μεταξικό καθεστώς τον βασανίζει απάνθρωπα σε βαθμό που ακόμα και ο ασφαλίτης γιατρός απεκδύεται της ευθύνης καθώς η ζωή του Πλουμπίδη κρέμεται από μια κλωστή. Τον μεταφέρουν στη φυλακή – σανατόριο της «Σωτηρίας», σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης που περιλαμβάνουν απαγόρευση προαυλισμού, συνομιλίας με οποιονδήποτε κρατούμενο και φυσικά επισκέψεων. Ο Πλουμπίδης καταφέρνει να επιβιώσει.
Το 1942, κι αφού ο Πλουμπίδης όπως εκατοντάδες κομμουνιστές έχουν παραδοθεί από το μεταξικό φασιστικό καθεστώς και την  κυβέρνηση των δοσίλογων στους Γερμανούς κατακτητές, καταφέρνει να δραπετεύσει από την Τρίπολη, το νέο τόπο εξορίας που τον έχουν μεταφέρει, και φτάνει στην Αθήνα. Τον Δεκέμβρη της ίδιας χρόνιας επανεκλέγεται μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ και μετατρέπεται σε οργανωτικό νου και ψυχή της ανάπτυξης του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης στην πρωτεύουσα.
Ο Πλουμπίδης αναδεικνύεται λαικός ηγέτης, καθοδηγώντας πολιτικά και οργανωτικά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού της Αθήνας ενάντια στους χιτλεροφασίστες κατακτητές.
 

«…θα πεθάνω κομμουνιστής»
Ο Πλουμπίδης στα χρόνια του Εμφυλίου δίνει τη μάχη του ΔΣΕ από την Αθήνα δρώντας στην παρανομία. Στις συνθήκες της μετεμφυλιακής παρανομίας στέλνει το γράμμα του στους συνηγόρους του Νίκου Μπελογιάννη, όπου μετά τη σύλληψη και καταδίκη του τελευταίου, δηλώνει ότι είναι ο ίδιος και όχι ο Μπελογιάννης ο επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, καλεί την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην δολοφονία και προσφέρεται να παρουσιαστεί και να δικαστεί αυτός.
Συλλαμβάνεται στις 25 Νοέμβρη του 1952 στον Κολωνό και προσάγεται σε δίκη στις 24 Ιούλη 1953. Το κράτος της μετεμφυλιακής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» τον δικάζει κατ’ εφαρμογή του ΑΝ 375 της μεταξικής φασιστικής χούντας περί «κατασκοπείας»… Μαζί του δικάζονται ερήμην οι Ν. Ζαχαριάδης, Γ. Ιωαννίδης, Β. Μπαρτζιώτας, Μ. Πορφυρογένης, Π. Ρούσος, και άλλα στελέχη της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Η δίκη του Πλουμπίδη δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει έκφραση της μνημειώδους μισαλλοδοξίας του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας του κράτους της ολιγαρχίας.
Ο ίδιος δίνει δείγματα απίστευτης ψυχικής ανάτασης. Δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τους στρατοδίκες του, τους οποίους ξεγυμνώνει με την περήφανη απολογία του. Πρέπει να διαχειριστεί και την άδικη εναντίον του κατηγορία που έχει εκτοξευτεί από την ηγεσία του Κόμματος. Ο Πλουμπίδης γνωρίζει πως κάθε του λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την αντίδραση εναντίον του ιδανικού για το οποίο έδωσε όλη του τη ζωή. Επιλέγει να μετατρέψει την προσωπική του τραγωδία σε ένα έπος ανωτερότητας, αυτοθυσίας και ανιδιοτέλειας.
«Ματαιοπονείτε, αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο Κόμμα μου», ήταν η απάντησή του στον πρόεδρο του δικαστηρίου, όταν εκείνος επιχείρησε να αξιοποιήσει τις άδικες και λαθεμένες κατηγορίες της ηγεσίας του ΚΚΕ ενάντια στον Πλουμπίδη.
«Σήμερα, κύριοι, δε δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ. Και επ” αυτού, παρόλο ότι σήμερα όχι μόνο δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω και πολεμική εναντίον μου, δηλώνω, ότι αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες για την πολιτική του Κόμματός μου», ήταν τα λόγια του…
«Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την Ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του. Τιμή μου εγώ, πάνω απ” όλα έχω την τιμή του Κόμματος. Εγώ, εκείνα που δίδασκα τα εφαρμόζω πρώτος εγώ. Ήμουν πιστός στο Κόμμα τότε που με περιέβαλε με στοργή και με ανέβαζε στα ανώτερα αξιώματά του, είμαι πιστός και τώρα που -καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα- με κατηγορεί και με στιγματίζει. Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής», γράφει στο γράμμα του.

Αφοσιωμένος στην «Ποίηση του Κομμουνισμού»
Ο Πλουμπίδης ήταν ακριβώς αυτό: Κομμουνιστής. Όχι μόνο στην καρδιά αλλά και στο μυαλό. Και το απέδειξε έχοντας την ψυχική δύναμη, αλλά και τον πολιτικό ορθολογισμό, να αντιληφθεί – παρότι βρισκόταν στη δίνη της προσωπικής του δοκιμασίας – το κύριο: ότι πάνω από τον ίδιο και πάνω από το Κόμμα, πάνω από τις σχέσεις του ίδιου με την ηγεσία του Κόμματος, βρισκόταν η υπόθεση των συμφερόντων του λαού. Το δίκιο της εργατικής τάξης. Η δικαίωση των αγώνων του ΕΑΜ και του ΔΣΕ. Η υπόθεση της σοσιαλιστικής προοπτικής και του ίδιου του κομμουνισμού. Με άλλα λόγια βρίσκονταν όλα αυτά που, τη δεδομένη μάλιστα στιγμή, στις δεδομένες ιστορικές και πολιτικές συνθήκες της ταξικής σύγκρουσης, δεν θα μπορούσαν παρά να περνάνε  – για κάθε κομμουνιστή – μέσα από την υπεράσπιση της τιμής του ΚΚΕ.
Να γιατί η στάση του Πλουμπίδη δεν προσδιορίζεται με τη φράση «κομματική αφοσίωση» που είναι «στενή» για να την περιγράψει ή πολύ περισσότερο από την φτήνια εκείνων που στην επιστήμη της μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης και στο κομμουνιστικό ήθος δεν βλέπουν παρά μόνο «κομματική νομιμοφροσύνη».
Η στάση του Πλουμπίδη είναι ο ορισμός της αταλάντευτης αφοσίωσης στην Ποίηση του Κομμουνισμού. Αφοσίωση που για να περπατήσεις το δρόμο της μέχρι τέλους χρειάζονται ισόποσα και τα δυο: Και καρδιά και μυαλό. Που σημαίνει ότι: Αν ο Πλουμπίδης δεν ανέλυε σωστά την κατάσταση, αν στις συνθήκες των διώξεων, των Μακρονησιών, των εκτελέσεων, του πρωτόγονου αντικομμουνισμού, επέλεγε, εις βάρος της υπεράσπισης της συνολικής υπόθεσης του κομμουνισμού, να υπερασπιστεί τον κομμουνιστή εαυτό του από την πολεμική του Κόμματος εναντίον του, τότε υπήρχε κίνδυνος στο λάθος της ηγεσίας του Κόμματος να προσθέσει κάποιο δικό του λάθος.
Ο Πλουμπίδης έπραξε το αντίθετο. Και έστειλε διπλό μήνυμα: Πρώτον, χωρίς τον υπερφίαλο δογματισμό ότι κατέχεις οπωσδήποτε την απόλυτη αλήθεια, να είσαι ασυμβίβαστος παντού. Ασυμβίβαστος απέναντι και στα λάθη των δικών σου, παλεύοντας θαρρετά τη γνώμη σου για ό,τι θεωρείς «στραβό». Δεύτερον, αυτή η κομμουνιστική αρετή, που πρέπει να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού, η αρετή του ασυμβίβαστου ανθρώπου, να μην ξεστρατίζει σε ατραπούς που σου θολώνουν το νου και τελικά μπορεί να σε οδηγήσουν να «προσφερθείς» ακούσια προς εκμετάλλευση από τους ταξικούς αντιπάλους σου.
Αυτό έκανε ο Πλουμπίδης. Αφενός δεν συμβιβάστηκε με το εις βάρος του λάθος. Δεν έκλεισε το στόμα του απέναντι στις «ψεύτικες και άδικες κατηγορίες». Δεν παραιτήθηκε από την απαίτησή του να δικαιωθεί, την οποία κληροδότησε ως αίτημα – διαθήκη (σσ: «Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει»). Και ταυτόχρονα δεν άφησε την παραμικρή – μα την παραμικρή – χαραμάδα στους στρατοδίκες να τον «αξιοποιήσουν».
Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο του Πλουμπίδη: Ότι υπέγραψε με το αίμα του την αξία ενός κομματιού της «αλφαβήτας» του κομμουνιστή, ότι έδειξε πόση ψυχή κρύβεται σε κάτι που φαντάζει σαν στείρα «προπαίδεια» και που λέει: Κάνουμε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Ο Πλουμπίδης, αναλύοντας σωστά τη συγκεκριμένη κατάσταση, κατάφερε να βάλει τα θεμέλια για να αποτινάξει όλα όσα τον «λέρωναν» προσωπικά, χωρίς αυτό να τον εμποδίσει ή να τον απομακρύνει από το κύριο καθήκον: να φωτίσει ακόμα περισσότερο την αλήθεια του ταξικού δίκιου απέναντι στην ταξική βαρβαρότητα.
Έτσι ο Νίκος Πλουμπίδης κέρδισε κάτι σπάνιο: την μεγάλη τιμή, για τον ίδιο και για όλους τους Έλληνες κομμουνιστές, να είναι από εκείνους που πρόσθεσαν τον δικό τους στίχο σε αυτήν πανανθρώπινη «Ποίηση» των κομμουνιστικών ιδανικών.

 

«Αφήνω στο γιό μου ένα τίμιο όνομα»

Το στρατοδικείο καταδίκασε τον Νίκο Πλουμπίδη «δις εις θάνατον». Ψύχραιμος, αποφασιστικός, στο άκουσμα της καταδίκης δηλώνει στους δημοσιογράφους: «Θα αντιμετωπίσω το θάνατο σαν Έλληνας κομμουνιστής, όπως αντιμετώπισα και την κατηγορία σε όλη την ακροαματική διαδικασία. Θα πεθάνω ήσυχος και γιατί αρκετό σπόρο έσπειρα και γιατί χιλιάδες νέοι Έλληνες θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού».

Στις 14 Αυγούστου 1954, λίγο πριν το «πυρ», λέει στον επικεφαλής του αποσπάσματος και τον ιερέα που βρισκόταν στον τόπο της εκτέλεσης:«Δεν έχω κανένα βάρος στη συνείδησή μου. Μόνο σας ξαναλέω: Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το Κόμμα μου. Κι αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα». 

5 Μάρτη 1943

Ο Πλουμπίδης – λαϊκός ηγέτης έπαιξε επιτελικό και πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του ΕΑΜικού κινήματος με πανευρωπαϊκή και παγκόσμια διάσταση: Η απεργία και η διαδήλωση στις 5 Μάρτη 1943 που καθοδηγήθηκε και οργανώθηκε από το ΚΚΕ, που τίναξε στον αέρα τα σχέδια του Χίτλερ και ακύρωσε το ναζιστικό πρόγραμμα  επιστράτευσης Ελλήνων, είναι εν πολλοίς δικό του έργο.

Τα αποσπάσματα που ακολουθούν περιγράφουν πως ματαιώθηκαν τα σχέδια του Χίτλερ για την επιστράτευση των Ελλήνων στα γερμανικά Νταχάου. Είναι από κείμενο του Νίκου Πλουμπίδη. Γράφτηκε στην απομόνωση το 1954, ανήμερα της 5^ης Μάρτη 1943.

 «Η 5η του Μάρτη, του 1943, είναι ιστορική ημέρα για το Ελληνικό Λαϊκό επαναστατικό κίνημα με παγκόσμια απήχηση και σημασία. Την ημέρα αυτή ολόκληρος ο Αθηναϊκός λαός με ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ στο κέντρο της Αθήνας επέβαλε στο Χίτλερ και στους Ελληνες πράκτορές του να ανακαλέσουν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ(…).

Στις 4 του Μάρτη, πριν ακόμα φωτίσει, ήλθε ξαφνικά ο Κ. Χατζήμαλης και μου αναφέρει ότι «απεφασίσθη η πολιτική επιστράτευση και ότι αύριο στις 5 του μηνός θα το αναγγείλει από το Ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών ο Πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος». Η είδηση ήταν σοβαρή με εξαιρετική πολιτική σημασία. Επρεπε να προλάβουμε τον εχθρό, προτού αναγγείλει την απόφασή του (…).

Σε δυο ώρες συνήλθε η επιτροπή πόλης της ΚΟΑ που αποτελούνταν από διαλεχτούς αγωνιστές. Εκεί ανέπτυξα την πρότασή μου (σ.σ.: ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με σύνθημα: ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ) και ετόνισα τις ιστορικές ευθύνες που αναλαμβάνουμε. Ολα τα μέλη δέχτηκαν με ενθουσιασμό την πρότασή μου. Καθορίσαμε το γενικό πρόγραμμα δράσης και όλοι έφυγαν για να κινητοποιήσουν τους τομείς που καθοδηγούσε ο καθένας. Είπαμε να ειδοποιηθεί και η Κ.Ο. Πειραιά να βοηθήσει κι αυτή. Από το μεσημέρι της Τρίτης 4 Μάρτη δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρίσκονταν σε πυρετώδη κίνηση. Τα τυπογραφεία και οι πολύγραφοι δούλευαν αδιάκοπα. Πλακάτ, σημαίες, συνθήματα ετοιμάστηκαν. Τα σχέδια πορείας του κάθε κλάδου και τομέα καταστρώθηκαν. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρικ μοιράστηκαν. Οι συνδέσεις των διαφόρων κρίκων εκανονίστηκαν. Τα ΧΩΝΙΑ τότε εφευρέθηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή. ΟΛΟΙ οι τομείς ΟΛΑ τα γρανάζια της πολύπλευρης και πολύπλοκης μηχανής τέθηκαν σε κίνηση και άρχισαν να δουλεύουν ταχύτατα και κανονικά. Ξημέρωσε η Τετάρτη 5 Μάρτη του 1943. Ολη η κίνηση, όλες οι υπηρεσίες σταματημένες.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ήταν πράγματι ΚΑΘΟΛΙΚΗ. Ολα νεκρώθηκαν. Εργάτες, υπάλληλοι, βιοτέχνες, έμποροι, όλοι απεργούν, όλα κλειστά και τότε άρχισε να ξεχύνεται στο κέντρο της Αθήνας ο λαϊκός χείμαρρος των συνοικιών. Για πρώτη φορά τόσο πυκνές λαϊκές μάζες κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο για να διεκδικήσουν και να επιβάλουν τα αιτήματά τους. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη σε όγκο και μαχητικότητα ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Αυτό ήταν πρωτοφανές όχι μόνο για την Αθήνα αλλά και για τις μεγάλες ξένες πρωτεύουσες κι αυτό όχι σε καιρούς ειρηνικούς αλλά κάτω απ” τον πιο βάρβαρο καταχτητή. Το παλλαϊκό ξεσήκωμα ήταν τέτοιο που οι κατακτητές αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν την απόφασή τους και να δηλώσουν ότι «ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ζήτημα πολιτικής επιστράτευσης για την Ελλάδα». Η 5η του Μάρτη του 1943 δεν έσωσε μόνο τα ελληνόπουλα από τα γερμανικά κάτεργα αλλά συνετέλεσε και στην πορεία και την εξέλιξη του πολέμου και έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι λαοί για να επιβάλουν τις θελήσεις τους (…)».

(Ν. Πλουμπίδης, Φυλακές Απομόνωσης 5.3.54)

www.enikos.gr

Eίσαι αριστερός;

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Καλό υπόλοιπον θέρους....

Στο επανιδείν!

Ο Στάθης στον eniko

 

@ Τα τζιτζίκια τραγουδούν και στην πόλη. Oμως τραγουδούν αλλιώς στη ζέστη του μεσημεριού στα ορεινά. Ή ίσως τραγουδούσε αλλιώς η παιδική μου ηλικία. Τότε που δεν πηγαίναμε διακοπές, αλλά παραθερίζαμε. Μισό βουνό - μισό θάλασσα, καθώς οι μαμάδες της εποχής αποφάσιζαν ό,τι απαιτεί η τάξη του κόσμου.

@ Μια τάξη ακόμα τότε ήπια - λίγα μόλις χρόνια μετά τους πολέμους κι ενόσω ακόμα οι άνθρωποι γεύονταν απ’ τη ζωή ό,τι πίστευαν πως τους αναλογούσε με αιδώ και σέβας - προσπαθώντας πάντα οι εργατικοί για ένα καλύτερο αύριο. Κυρίως των παιδιών τους. Καθ’ ότι τότε το «καλύτερο αύριο» υπήρχε. Ζείδωρο και τροπαιοφόρο στις προσευχές και τους αγώνες. Τα παιδιά έπρεπε «να μάθουν γράμματα», όχι τόσον για να γίνουν οτιδήποτε, αλλά «για να γίνουν άνθρωποι».

@ Οπως καταλαβαίνετε, θα ήθελα πολύ να παραθερίσω φέτος στην παιδική μου ηλικία, αλλά όσα κόλπα κι αν κάνω η πραγματικότητα όλων μας γύρω μας αλλά κελεύει - φεύγουν τα τελευταία χρόνια τα καλοκαίρια σαν

@ τα νεογέννητα χελωνάκια που σπαρταράνε πάνω στην άμμο για να φθάσουν τη μάνα θάλασσα και φθάνει ένα στα πολλά. Βαρύς ο καιρός και τα καλοκαίρια δεν του ξεφεύγουν - κάνουμε όλα τα τερτίπια που μπορούμε, «διακοπές στο σπίτι» ή «αρκεί ένα θερινό σινεμαδάκι» ή «όλοι έχουμε για ένα ουζάκι, βρ’ αδελφέ». Κι όμως πλήθυναν πολύ οι πολλοί που δεν μπορούν πια. Δεν σηκώνει άλλα τεχνάσματα η πίκρα. Μην το βάζετε

@ κάτω. Υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι. Υπάρχετε εσείς οι ίδιοι και ξέρετε καλύτερα από κάθε άλλον τον τρόπο σας. Δωρίστε τον κι αυτόν. Θα λάβετε αντίδωρο. Κι αν δεν λάβετε, «δεν χάνουμε την τσόχα, ούτε τα ραφτικά» που έλεγε ο πατέρας μου.

@ «Ενα γέλιο θα τους θάψει» έλεγε ο αριστερίστικος Μάης του ’68 - τρίχες έλεγε, όπως για τα περισσότερα απ’ όσα είπε. Ενα γέλιο, όμως, κρατάει εμάς ζωντανούς. Ως την επόμενη μέρα. Ως το επόμενο γέλιο. Το κεφάλι ψηλά με ένα χαμόγελο είναι υπερήφανο, το κεφάλι ψηλά χωρίς αυτήν τη θεϊκή ικανότητα (του χαμόγελου) είναι υπεροπτικό.

@ Και ποτέ οι υπερόπτες δεν μπορούν να ταπεινώσουν τους υπερήφανους. Καλό υπόλοιπον θέρους, με τις νεράιδες και τους κενταύρους, τον ψίθυρο του ανέμου στην αγκαλιά των δένδρων και τις μαριολιές της θάλασσας. Καλό υπόλοιπον θέρους με τις ομορφιές του τόπου μας (ακόμα κι αν τις ζούμε μόνον μέσα το μυαλό μας) και τους ποιητές μας. Ραντεβού τον Σεπτέμβριο...

www.enikos.gr

ΥΓ του blog:....αντί άλλου ευχόμαστε το ίδιο

Φέτος το καλοκαίρι

 

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Ακόμη και οι κουβέντες στην παραλία είναι αλλιώς φέτος …

Σαν κάτι να αφουγκράζεται ο κόσμος, κάτι που ήταν να γίνει και δεν έγινε, ή κάτι που έγινε ενώ  δεν ήταν να γίνει …

Η συμφωνία, το δημοψήφισμα, ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης , η Ζωή, η ανθρωποφαγία, η αυλή του Μαξίμου  και οι αυλικοί του κόμματος, η  Αριστερά και οι παθογένειές της, η Ευρώπη του Σοϊμπλε και της Μέρκελ  και ο νέου τύπου αντιευρωπαϊσμός, η καθήλωση και η προοπτική, η ηττοπάθεια και η αντοχή, η παραίτηση και το πείσμα, το σωστό και το λάθος όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως στις παρέες που ξαναγίνονται συντροφιές…

Τσακώνονται, διίστανται, διχάζονται, παρηγορεί ο ένας τον άλλον όταν φτάνουν τα πράγματα στο απροχώρητο, αλλά συγκλίνουν σ’ ένα κοινό τόπο: Το παλιό σύστημα τελείωσε οριστικά. Είναι ήδη εκτός συνείδησης, έξω από την κοινωνία και  ιστορικά εξόριστο…

Προστρέχει αμήχανο και πανικόβλητο σε μια δεξαμενή αποξηραμένη από χρόνια, επιστρατεύοντας από τα απομεινάρια του σημιτισμού μέχρι τον ταλαίπωρο Βασίλη Λεβέντη και από το μπαούλο του μητσοτακέϊκου μέχρι  καρικατούρες τύπου Φώφης… Μια παρηκμασμένη παρέα, ένα σάπιο σύστημα , ενισχυμένο με νεόκοπους  εθελόδουλους εθελοντές τύπου Σταύρου,  που αυταπατάται ότι μπορεί να διαδραματίσει ακόμη ρόλο…

Ο Αλέξης Τσίπρας λαβώθηκε και λάβωσε αλλά παραμένει επικυρίαρχος σ ‘ένα παιχνίδι με καινούργιους κανόνες και πρωτόγνωρα μέσα , που δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμη, ούτε από τους τεχνικούς της εξουσίας, ούτε από το κοινό που παρακολουθεί και ακολουθεί ενστικτωδώς τη βίαια ωρίμανση  του συστήματος και του εαυτού του …

 Ακόμη είναι  μόνος του σ΄ένα γήπεδο όπου τα γκόλ και τα αυτογκόλ, μπερδεύονται με τις επιδοκιμασίες και τις αποδοκιμασίες…

Αυτό το ιδιότυπο προνόμιο μπορεί  πολύ γρήγορα να μετατραπεί σ ένα  ιδιάζον μειονέκτημα αν ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν, περιχαρακωθούν στην ψευδαίσθηση της ισχύος…

Το καλοκαίρι φέτος θα γεννήσει πολλά απρόοπτα ακόμη …

www.altsantiri.gr

Σφιχτόκωλες αποφάσεις υπουργών

 

Γιάννης Μακριδάκης

 Ο υπουργός Κουρουμπλής ανακοίνωσε ότι θα μας υποχρεώσει έναντι σκληρής και μάλλον εκδικητικής ποινής σε τεστ κοπράνων και άλλες ιατρικές εξετάσεις και όλο αυτό το ονόμασε πρόληψη του καρκίνου. Προφανώς μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό του.

 Διότι αυτό δεν αποτελεί φυσικά πρόληψη αλλά απλώς κάποια ίσως έγκαιρη διάγνωση της ασθένειας.

Οι ασθένειες όμως, ψυχικές και σωματικές αλλά και η συντριπτική πλειονότητα των σύγχρονων προβλημάτων της ανθρωπότητας και του οικοσυστήματος οφείλονται στο ότι ο άνθρωπος αποσπάστηκε από το φυσικό του περίβλημα, στοιβάχτηκε σε τεχνητά και όξινα περιβάλλοντα, αναθέτοντας ταυτόχρονα την ευθύνη της ζωής και της διατροφής του σε άλλους.

Έτσι, εκτός των άλλων παραμέτρων της ζωής του που άλλαξαν και τη μετέτρεψαν σε βίο με βία και βιογραφικό, ο άνθρωπος που τρεφόταν με φυσικά παραγόμενες τροφές, μετατράπηκε σε καταναλωτή που καταναλώνει τεχνητά παρασκευασμένα τρόφιμα. Αυτό, σε συνάρτηση και με όλη την υπόλοιπη όξινη καθημερινή διαβίωσή του την προσανατολισμένη στην ηθική του χρήματος, έχει βεβαίως αρνητικές συνέπειες στον οργανισμό του, στον τρόπο σκέψης του και συμπεριφοράς του, στα συναισθήματά του και φυσικά στο υπόλοιπο οικοσύστημα το οποίο καθημερινά απομυζεί, ρυπαίνει και μολύνει αλόγιστα, όπως τον μέσα του κόσμο.

Ο άνθρωπος δηλαδή στο φυσικό περιβάλλον τρέφεται, αλλά ο καταναλωτής στο τεχνητό σύστημα εκτρέφεται και καταναλώνει στην ουσία τον εαυτό του.

Πρόληψη λοιπόν δεν αποτελεί το ιατρικό τσεκάπ αλλά η ανάκτηση της ευθύνης από τον καθένα προσωπικά της ζωής του και της διατροφής του και προς αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε να δίνει κίνητρα ένα υπουργείο υγείας. Πρόληψη είναι η συνειδητοποίηση από τον καθένα προσωπικά της λάθος πορείας του και η επανάστησή της όσο το συντομότερο σε άλλες ράγες, με άλλες αξίες, με πλήρη ανάληψη των ευθυνών του για τον ίδιο του τον εαυτό και κατ' επέκταση για όλη την ανθρωπότητα της οποίας είναι εκπρόσωπος αλλά και για όλο το οικοσύστημα του οποίου είναι μέλος αναπόσπαστο.

Εξάλλου το υποχρεωτικό τεστ κοπράνων που προτείνει ο Υπουργός Κουρουμπλής δεν μπορεί παρά να δείχνει κάθε φορά αυτό που ο εξεταζόμενος "κατανάλωσε", έφαγε δηλαδή, αφού απλούστατα είμαστε ό,τι τρώμε.

Στο τελευταίο βιβλίο μου με τίτλο "Αντί Στεφάνου" (εκδ. Εστία 2015) ο ήρωας νεκροθάφτης Στέφανος κάνει κάθε πρωί μόνος του τεστ κοπράνων αφού αφοδεύει στον μπαξέ για να λιπάνει τα φυτά, αλλά και τελευταίως επί του τάφου της μητρός του, όπου έχει φυτέψει ξυλάγγουρα. Φυσικά ο Στέφανος είναι άνθρωπος που ζει φυσική ζωή σε περιβάλλον φυσικό και τρέφεται με φυσικές ανεπεξέργαστες, μη ζωικές τροφές, είναι ένας πρόδρομος δηλαδή της μετακαταναλωτικής εποχής της ανθρωπότητας, η οποία διαφαίνεται να έρχεται ολοταχώς αλλά και μετά βίας, αν κρίνουμε από κάτι τέτοιες σφιχτόκωλες αποφάσεις υπουργών.

www.thepressproject.gr 

ΥΓ του blog:...καλά οι πασόκοι ότι μορφή και να πάρουν όπως τώρα 'πρώτη φορά αριστερά' κουβαλάνε στόκο στο μυαλό ή έχουν πάθει μετάλλαξη από τα τοσα ψηφισμένα μνημόνια και αντιμνημόνια που  μας φόρεσαν στο κεφάλι...δεν είναι και λίγο από την αριστερά της αριστεράς, στις 18 σοσιαλισμός, στην αλλαγή και στον εκσυγχρονισμό, να φτάνεις στο όλοι μαζί τα φάγαμε και στο μνημόνιο ευλογία για τον τόπο, κάτι παθαίνεις με δαυτα δεν είναι απλά στροφή ή μεταστροφή είναι μετάλλαξη και μάλιστα κακοήθης...ο μνημονιακός λοιπόν Λοβέρδος μας θεωρεί δότες οργάνων ανευ συναινέσεως και άνευ αντιρρήσεως, σκυλεύοντας τα πτώματα μας κι ο αντιμνημονικός Κουρουπλής  θα μας τιμωρεί άμα αρνηθούμε να κολονοσκοπηθούμε κλπ!!!!... αφήνουμε ποιες διαλυμένες υπηρεσίας υγείας θα κλιθούν να τις εφαρμόσουν αυτές τις εξετάσεις και ποια λεηλατημένα ασφαλιστικά ταμεία θα τις πληρώσουν αφού αυτά είναι ψιλά γράμματα σε μια κοινωνία, η μοναδική παγκοσμίως, που δέχτηκε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό για την ηπατίτιδα β κι ένα λαό που προμηθεύτηκε τριπλάσια του πληθυσμού του εμβόλια για τον Η1Ν1 χωρίς κουβέντα... αλλά δεν είπε κανείς σ' αυτούς τους επαΐοντες ότι η επιβολή διοικητικών μέτρων σε θέματα υγείας για όποιο λόγο και για οποιαδήποτε αιτία μη λοιμώδη, μεταδοτική και στα πλαίσια πανδημίας μάλιστα, είναι παραβίαση θεμελιακών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως αυτό της βούλησης του ατόμου κι αυτό είναι ωμός φασισμός;...αλλά μάλλον η πολύ παρέα με τον Σόιμπλε και τους γερμανούς τους έχει χαλάσει και δεν αναγνωρίζουν πια ούτε το αυγό του φιδιού....

Περί «Σχεδίου Β» και Τινα

Απάντηση στον Δημήτρη Ψαρρά

 του Στάθη Κουβελάκη

Όλος ζήλο να υποστηρίξει την νέα εκδοχή του ΤΙΝΑ/"Δεν υπάρχει εναλλακτική" και να καλύψει τις μνημονιακές κυβερνητικές επιλογές, ο Δημήτρης Ψαρράς καταφέρνει να συσσωρεύσει την μια ανακρίβεια μετά την άλλη στο άρθρο του περί «περί φαντάσματος του σχεδίου Β» link που δημοσιεύτηκε χθες στην Εφημερίδα των Συντακτών[1]. Επειδή στο άρθρο του αυτό επικαλείται εκτενώς τα γραπτά υποστηρικτών των εναλλακτικών προτάσεων που περιλαμβάνουν την έξοδο από την ευρωζώνη, μεταξύ άλλων και δικό μου κείμενο, μια επί της ουσίας απάντηση επιβάλλεται.

Η «επιχειρηματολογία» του Δημήτρη Ψαρρά μπορεί να συνοψιστεί σε τρία σημεία:

• Είτε το ονομαζόμενο «σχέδιο Β» δεν υπάρχει, όπως το παραδέχονται οι ίδιοι οι υποστηρικτές του (ας σημειώσουμε εδώ ότι ελάχιστοι εξ’αυτών το αποκαλούν «σχέδιο Β»).
• Είτε, αν υπάρχει, αυτό αφορά μόνο τις επεξεργασίες κάποιων ειδικών, που δεν έχουν καμμία σχέση με την Αριστερά (και είναι μάλλον αντίπαλοί της).
• Τέλος, ακόμη κι έτσι, στο «σχέδιο Β» παραμένει κάτι τεχνοκρατικό και οι υποστηρικτές του δεν παίρνουν υπόψη τους την «πολιτική ουσία του εγχειρήματος που εισηγούνται: το νέο γεωπολιτικό περιβάλλον, τις διεθνείς συμμαχίες, τις ταξικές αναφορές στο εσωτερικό της χώρας».

Είναι όντως «φάντασμα» το εναλλακτικό σχέδιο;

Ας αρχίσουμε από το πρώτο σημείο: ο Δημήτρης Ψαρράς αγνοεί σκοπίμως ότι η συζήτηση περί ευρώ έχει ξεκινήσει εντός της (ελληνικής, για να μείνουμε σε αυτήν) Αριστεράς και ειδικότερα του τότε Συνασπισμού και του Σύριζα από την αρχή της κρίσης και της μνημονιακής περιόδου. Πιο συγκεκριμένα, στο 6^ο συνέδριο του Συνασπισμού (Ιούνης 2010), το ενιαίο τότε Αριστερό Ρεύμα διασπάται ακριβώς πάνω στον τρόπο ανάλυσης της κρίσης, στα αιτήματα διαγραφής του χρέους και εθνικοποίησης των τραπεζών και στο κάτα πόσο όλα αυτά είναι συμβατά με την παραμονή στην ευρωζώνη. Σχεδόν ταυτόχρονα ο Κώστας Λαπαβίτσας δημοσιεύει την πρώτη έκθεση για την ελληνική κρίση της ερευνητικής ομάδας που διευθύνει στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, που γνωρίζει μεγάλο αντίκτυπο και πυροδοτεί μια ευρύτερη συζήτηση για το θέμα του ευρώ.

Βεβαίως, από την πλευρά της πλειοψηφίας της ηγεσίας του Συνασπισμού και του Σύριζα, η νομιμότητα αυτής της συζήτησης ποτέ δεν αναγνωρίστηκε επί της ουσίας, στο βαθμό που κάθε ιδέα ρήξης με την ευρωζώνη παρουσιαζόταν ως καταστροφή και ως «αντι-αριστερή» θέση ταυτόσημης με την «εθνική αναδίπλωση» και την «αυτοδύναμη καπιταλιστική ανάπτυξη», δηλαδή σαν κάτι μεταξύ ΠΑΣΟΚ δεκαετίας του 1970 και περίπου «φαιοκόκκινης» εθνικιστικής επιλογής. Παρόλα αυτά όμως, η αντιπαράθεση έγινε και (προσωρινό) σημείο ισορροπίας των δύο απόψεων εντός του Σύριζα ήταν το διαβόητο πλέον δίπτυχο «το ευρώ δεν είναι φετίχ/καμμιά θυσία για το ευρώ», που ως γνωστόν έπαψε οριστικά να εκφωνείται από τα «επίσημα χείλη» του Σύριζα μετά τον Ιούνιο του 2012.

Ο Δημήτρης Ψαρράς δεν αρκείται όμως στην αποσιώπιση αυτών των πασίγνωστων γεγονότων. Προσπαθεί να «πιάσει στα πράσσα» τους υποστηρικτές του «σχεδίου Β» οι οποίοι (υποτίθεται) πως παραδέχονται οι ίδιοι την ανυπαρξία του. Ετσι παραποιεί κατάφωρα ένα δικό μου κείμενο, που αναρτήθηκε πρόσφατα από την Ισκρα υπό τον τίτλο «Για την πολιτική συγκρότηση του όχι», ισχυριζόμενος ότι όταν γράφω «είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο να λεχθούν αυτή τη στιγμή περισσότερα για τη συγκεκριμένη μορφή που μπορεί να πάρει αυτό το πολιτικό σχέδιο» εννοώ την ύπαρξη εναλλακτικού προγράμματος ρήξης με το ευρώ ενώ είναι προφανές σε οποιονδήποτε αναγνώστη αυτού του άρθρου ότι αναφέρομαι σε κάτι εντελώς διαφορετικό, δηλαδή στην οργανωτική μορφή και την διακριτότητα ενός πολιτικού μετώπου που μπορεί να εκφράσει το «όχι» στα Μνημόνια και τη λιτότητα που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα της 5 Ιούλη.

Μετά από αυτήν την λαθροχειρία, ο Δημήτρης Ψαρράς παραπέμει σε πρόσφατο κείμενο ενός άλλου στελέχους της Αριστερής Πλατφόρμας, του Δημήτρη Μπελαντή, ο οποίος αναφέρεται σε επεξεργασίες «οικονομολόγων της Αριστεράς και αναφέρει τα ονόματα των Βατικιώτη, Μαριόλη, Λαπαβίτσα. Από αυτούς θα σταθεί μόνο στον Κώστα Λαπαβίτσα, διότι «μόνον αυτός από τους τρεις αναφερόμενους έχει σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ». Φαίνεται λοιπόν πως οι αριστεροί οικονομολόγοι εκτός Σύριζα απλά δεν αξίζουν καν συζήτησης για τον Δημήτρη Ψαρρά! Απλά δεν υπάρχουν, δεν αξίζουν καν μνείας!

Συγκεντρώνοντας τα πυρά στον Κώστα Λαπαβίτσα , ο αρθρογράφος της ΕφΣυν συνεχίζει την προσφιλή τακτική του και παραθέτει αρκετά εκτενές απόσπασμα από πρόσφατο κείμενό του για να αποδείξει δήθεν ότι «εδώ πληροφορούμαστε ότι Σχέδιο Β υπάρχει, αλλά δεν πρέπει ακόμα να το μάθουμε!». Φυσικά τίποτε τέτοιο δεν εννοεί ο Κώστας Λαπαβίτσας στο εν λόγω άρθρο του. Ο ίδιος έχει εξ’άλλου καταθέσει κατ’επανάληψη τις προτάσεις του όλα αυτά τα χρόνια. Εχει επίσης δόσει στην δημοσιότητα ένα συγκεκριμένο και πολύ συστηματοποιημένο εναλλακτικό σχέδιο στο βιβλίο του «Ενα ριζοσπαστικό πρόγραμμα για την Ελλάδα και την περιφέρεια της Ευρωζώνης», που κυκλοφόρησε τον προηγούμενο Οκτώβρη από τις εκδόσεις Λιβάνη, με πρόλογο του υποφαινόμενου.

Ο Λαπαβίτσας όμως προφανώς δεν είναι μόνος του εντός του Σύριζα. Η Αριστερή Πλατφόρμα του κόμματος, στην οποία συμμετέχει ο ίδιος, έχει κατ’επανάληψη δημοσιοποιήσει συγκεκριμένες προτάσεις, γύρω από το τρίπτυχο «στάση πληρωμών-εθνικοποίηση τραπεζών-προετοιμασία για έξοδο από ευρώ», με πιο χαρακτηριστικό και πρόσφατο δείγμα το αναλυτικό κείμενο που κατατέθηκε στην δραματική συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της 10^ης Ιουλίου και δημοσιοποιήθηκε αμέσως[2]. Αυτό για το οποίο γίνεται λόγος στο κείμενο του Λαπαβίστα που παραθέτει ο Δημήτρης Ψαρράς είναι η επικείμενη κατάθεση μιας επικαιροποιημένης και επεξεργασμένης εκδοχής αυτών των προτάσεων, που θα παίρνει υπόψη της την δραματική ανατροπή των δεδομένων που έφερε η υπογραφή της συμφωνίας της 12^ης Ιουλίου και η μνημονιακή πορεία στην οποία εγκλωβίστηκε η κυβέρνηση.

 

Οι «Ύποπτες» διεθνείς διασυνδέσεις των υποστηρικτών του «Σχεδίου Β»

Μετά από όλα αυτά, ο αρθρογράφος παρουσιάζει το τελευταίο του επιχείρημα υπό μορφή δημοσιογραφικής «αποκάλυψης» αντίστοιχης των ρεπορτάζ του «Ιού» σχετικά με τις διασυνδέσεις της ακροδεξιάς: οι εκτός Ελλάδας συνεργάτες στους οποίους αναφέρεται ο Λαπαβίτσας, και πιο συγκεκριμένα οι Χαϊνερ Φλάσμπεκ και Ζακ Σαπίρ, δεν έχουν σχέση με την Αριστερά! Ο δεύτερος εξ’αυτών μάλιστα έχει ύποπτες σχέσεις με τη γαλλικής ακροδεξιά!

Ας αρχίσουμε όμως με τον πρώτο, τον Χαϊνερ Φλάσμπεκ, ο οποίος, όπως μας θυμίζει ο Δημήτρης Ψαρράς, «υπήρξε υφυπουργός Οικονομικών στη Γερμανία το 1988-89 (επί υπουργίας Λαφοντέν)». Μόνο που ο Λαφοντέν παραιτήθηκε σύντομα από την κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων, λόγω διαφωνίας με τις επιλογές του τότε καγκελάριου Σρέντερ, αποχώρησε από το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα το 2005 και ηγήθηκε του κόμματος της Γερμανικής Αριστεράς Die Linke, του οποίου παραμένει μέλος, από το 2005 ως το 2009. Παράλληλη πορεία ακολούθησε φυσικά και ο στενός του συνεργάτης Φλάσμπεκ, και η μελέτη που συνυπέγραψε με τον Κώστα Λαπαβίτσα εκδόθηκε από το Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ το 2013 (το ινστιτούτο μελετών του Die Linke), το οποίο οργάνωσε και ειδικά ημερίδα στο Βερολίνο όταν κυκλοφόρησε, με τη συμμετοχή ηγετικών στελεχών του κόμματος. Σε μια επικαιροποιημένη εκδοχή, αυτή η μέλετη κυκλοφόρησε προ ολίγων μηνών στα αγγλικό από τον πασίγνωστο εκδοτικό οίκο της μαρξιστικής Αριστεράς Verso, με τον εύγλωττο τίτλο Against the Troika (Εναντίον της Τρόϊκα).

Είναι επίσης γνωστό ότι οι απόψεις Φλάσμπεκ προκάλεσαν ζωηρή συζήτηση εντός του Die Linke, η οποία συνεχίζεται, και ότι τις υπερασπίστηκαν σημαντικές προσωπικότητες του κόμματος όπως η Σάρα Βάγκενκνεχτ, ο ίδιος ο Λαφοντέν, και πιο πρόσφατα βουλευτές της αριστερής πτέρυγας που καταψήφισαν στη Βουλή τόσο την συμφωνία της Ελλάδας με το της 20^ης Φεβρουαρίου όσο και την πρόσφατη της 12^ης Ιουλίου.

Οσο για τον Ζακ Σαπίρ, ο Δημήτρης Ψαρράς μας πληροφορεί ότι ο «πιο στενός συνεργάτης του» Φιλιπ Μυρέρ «μεταπήδησε στο προσωπικό επιτελείο της Μαρίν Λεπέν» και ότι ο ίδιος ο Σαπίρ «τον δικαιολόγησε... προσθέτοντας απλώς ότι ‘θα ήταν καλύτερο να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Μέτωπο της Αριστεράς’». Να διευκρινίσουμε κατ’αρχήν ότι ο Μυρέρ, περίπου άγνωστος στη Γαλλία πριν την βραχύβια δόξα που του έδωσε αυτή η απότομη μεταπήδηση, ποτέ δεν υπήρξε «ο στενότερος συνεργάτης» του Σαπίρ, και ότι στην ίδια δήλωση ο Σαπίρ διευκρινίζει ότι διαφωνεί απολύτως με αυτήν την επιλογή, την οποία χαρακτηρίζει ως «βλακεία».

Οσο για τον ίδιο τον Σαπίρ, ο οποίος θα πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο από τις μεταπηδήσεις πρώην συνεργατών του, αρκεί να διευκρινίσουμε ότι, μαζί με τον Μπερνάρ Σαβάνς, υπήρξε ο πιο στενός συνεργάτης του διάσημου μαρξιστή οικονομολόγου Σαρλ Μπετελέμ (αρκετά γνωστός στην Ελλάδα για το μνημειώδες έργο του ‘Ταξικοί αγώνες στην ΕΣΣΔ’), υπό την επίβλεψη του οποίου άρχισε να μελετά την σοβιετική οικονομία. Κατόπιν έγινε από τους πιο έγκυρους ειδικούς της ΕΣΣΔ και της Ρωσίας, ενώ ανέπτυξε πλούσιο θεωρητικό έργο στα πλαίσια της ονομαζόμενης «σχολής της ρύθμισης» (école de la régulation), της βασικής σχολής «ετερόδοξων» οικονομολόγων στη Γαλλία, που αναφέρεται τόσο στον Κέϋνς όσο και στον Μαρξ. Τα τελευταία χρόνια, ο Σαπίρ έχει γίνει από τους βασικούς εκπροσώπους της αντι-ευρώ απόψης στη Γαλλία και συμμετέχει ενεργά στις συζητήσεις εντός της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η συζήτησή του με τον ηγέτη της Αριστερού Μετώπου Ζαν-Λυκ Μελανσόν τον Σεπτέμβτιο του 2013 για το θέμα της εξόδου από το ευρώ έσπασε ρεκόρ ακροαματικότητας[3] και ο ίδιος κινείται σαφώς στα πλαίσια αυτού που θα λέγαμε στην Γαλλία «ρεπουμπλικανική Αριστερά», που δίνει έμφαση στα ζητήματα της εθνικής κυριαρχίας και αμφισβητεί τον ατλαντισμό, ενώ στηρίζει με κριτικό τρόπο το Αριστερό Μέτωπο από την ίδρυσή του ασκώντας παράλληλη κριτική στις ευρωπαϊστικές του θέσεις.

Αυτοί είναι λοιπόν οι «εκτός Αριστεράς» και ιδεολογικά ύποπτοι, αν όχι και επιρρεπείς σε ακροδεξιές συμπάθειες, σύμφωνα πάντα με τον Δημήτρη Ψαρρά, συνεργάτες του Λαπαβίτσα. Θα μπορούσαμε φυσικά να πούμε ότι, ειδικά το τελευταίο διάστημα, πολλοί άλλοι διάσημοι οικονομολόγοι, είτε σοσιαλδημοκρατικής ευαισθησίας, όπως οι Κρούγκμαν και Στίγκλιτζ, είτε της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως ο Σαμίρ Αμίν, ο Φρεντερίκ Λορντόν και ο Σεντρίκ Ντιράν, έχουν στηρίξει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ ως μια λογική, ενίοτε και ως τη μοναδική λογική επιλογή. Το ίδιο βεβαίως έχουν υποστηρίξει και διεθνούς εμβέλειας προσωπικότητες της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής διανόησης όπως ο Ταρίκ Αλί, ο Πέρρυ Αντερσον, ο Ντέϊβιντ Χάρβεϋ, ο Ρόμπερτ Μπρένερ, ο Χούλιο Αγκίτα και πολλοί άλλοι.

Να παραμένουν άραγε όλοι αυτοί, όπως ισχυρίζεται ο αρθρογράφος της ΕφΣυν, σε «τεχνοκρατικά» ζητήματα, ενώ ταυτόχρονα αποφεύγουν να μιλήσουν για την πολιτική ουσία του εγχειρήματος που εισηγούνται»; Εχουν άραγε, πέραν των άλλων, οι και της πάση θυσία παραμονής στο ευρώ το μονοπώλιο της ενασχόλησης με την «πολιτική ουσία» δηλαδή με το «νέο γεωπολιτικό περιβάλλον, τις διεθνείς συμμαχίες, τις ταξικές αναφορές στο εσωτερικό της χώρας»; Η μήπως αντίθετα η βαρύγδουπη αναφορά σε όλους αυτούς τους παράγοντες δεν είναι παρά είναι περικάλυμμα για την υπεράσπιση του ΤΙΝΑ/ «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική»; Χωρίς να ξεχνάμε βέβαια ότι αν είναι κάτι για το οποίο σίγουρα δεν μπορούν να κατηγορηθούν οι υπερασπιστές της υποταγής στα Μνημόνια στο όνομα του ευρώ είναι για έλλειψη «ταξικής αναφοράς», και ειδικότερα «ταξικής μεροληψίας». Μόνο που αυτή είναι προς όφελος των ισχυρών και των πιο σκληρών αντικοινωνικών και αντιδημοκρατικών πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες.

---

[1] http://www.efsyn.gr/arthro/fantasma-toy-shedioy-v

[2] http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21281:keimeno-ap-ko-syriza&catid=83:aristera&Itemid=200

[3] Το βίντεο υπάρχει εδώ http://www.dailymotion.com/video/x11xmux_faut-il-sortir-de-l-euro-jl-melenchon-et-jacques-sapir-en-debattent_news

www.iskra.gr