Τραμπ σε Γερμανία: Ό,τι και να λέτε θα πληρώσετε!

Οι σχέσεις Γερμανίας - ΗΠΑ είναι - και επιβεβαιωμένα πλέον - στο χειρότερο σημείο τους. Η περίφημη δήλωση της Άνγκελα Μέρκελ πως η... Ευρώπη πρέπει πλέον να πάρει την τύχη στα χέρια της και δεν μπορεί να στηρίζεται στις ΗΠΑ, ήρθε να επισφραγίσει την παρούσα συνθήκη στις σχέσεις των δύο πλευρών. Αναλυτές σημειώνουν πως η δήλωση της Μέρκελ δεν αφορούσε μόνο τις ΗΠΑ, αλλά και τη Βρετανία, η οποία αποφάσισε να εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό άρμα. 
Η καγκελάριος της Γερμανίας έσπευσε να επαναλάβει τη δήλωσή της, προσθέτοντας μάλιστα πως η Γερμανία καλείται πλέον να αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο στη διεθνή σκηνή.  Στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Ινδό πρωθυπουργό Ναρέντρα Μόντι, μετά τη συνάντηση που είχαν στο Βερολίνο, δήλωσε μεν πως οι σχέσεις με τις ΗΠΑ είναι «εξαιρετικής σημασίας» αλλά η Γερμανία θα πρέπει να συνεργαστεί και με άλλες σημαντικές χώρες και να προχωρήσει μπροστά. 
Παράλληλα επισήμανε πως η Ευρώπη θα πρέπει να εξελιχθεί σε έναν παράγοντα που αναμειγνύεται και στη διεθνή σκηνή και κάλεσε τις χώρες - μέλη να ενισχύσουν τον συντονισμό και τη συνεργασία τους στην εξωτερική πολιτική. 
Μετά τις δηλώσεις αμφισβήτησης της αξιοπιστίας των ΗΠΑ από τη Μέρκελ, ο Ντόναλντ Τραμπ πέρασε στην αντεπίθεση ξεκαθαρίζοντας ουσιαστικά πως ό,τι και να λέει η καγκελάριος, το Βερολίνο θα πληρώσει, τόσο για το εμπορικό έλλειμμα που έχει δημιουργηθεί, όσο και για τις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ.
«Έχουμε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ εμπορικό έλλειμμα με τη Γερμανία, συν το ότι πληρώνουν ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟ απ’ ό,τι θα έπρεπε για το ΝΑΤΟ και το στρατό. Πολύ κακό για τις ΗΠΑ, Αυτό θα αλλάξει», τόνισε.
Στην επίθεση του Ντόναλντ Τραμπ απάντησε και ο επικεφαλής των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών Μάρτιν Σουλτς. «Ο Τραμπ είναι ο καταστροφέας όλων των δυτικών αξιών. Οφείλει κάποιος να εναντιωθεί σε έναν τέτοιο άνθρωπο και την ιδεολογία του, (αυτή) του επανεξοπλισμού» είπε και σημείωσε πως υπονομεύει την ειρηνική συνεργασία των κρατών, που βασίζεται στον αμοιβάιο συμβιβασμό και την ανοχή.
Επιπλέον σε συνέντευξή του στην Tagesspiegel ανέφερε πως ο Τραμπ έχει αντικαταστήσει τη διεθνή διπλωματία με τον «πολιτικό εκβιασμό» και σε καμία περίπτωση οι Ευρωπαίοι δεν θα πρέπει να υποταχθούν στη λογική του και την απαίτησή του για αύξηση των δαπανών των χωρών μελών του ΝΑΤΟ.
Ο Μάρτιν Σουλτς επικρίνει επίσης τον αμερικανό πρόεδρο, επειδή δεν έχει ταχθεί ακόμα υπέρ της Συμφωνίας του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή. «Το ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ταλαντεύεται μεταξύ καταγγελίας και επαναδιαπραγμάτευσης είναι ένα καταστροφικό μήνυμα», τονίζει.

Η Μέρκελ χειραφετείται από τις ΗΠΑ του Τραμπ
Σε καθε περίπτωση, ακόμη κι αν υπάρξουν βήματα προσέγγισης των δύο πλευρών, είναι έκδηλη η πρόθεση της Μέρκελ να χειραφετηθεί από την ηγεσία των ΗΠΑ. «Όταν μία πολιτικός σαν αυτήν κάνει μία τέτοιου είδους τοποθέτηση, αντιλαμβάνεται κανείς τη σοβαρότητα της κατάστασης», σημειώνουν αναλυτές, σύμφωνα με τη Deutsche Welle.
Ποτέ ξανά στο παρελθόν δεν υπήρξε μια τέτοια προσπάθεια από τη Μέρκελ. Παρά τα όποια εμπόδια παρουσιάστηκαν στη συνεργασία της με τις ΗΠΑ των Τζορτζ Μπους και Μπαράκ Ομπάμα, η καγκελάριος δεν έπαψε στιγμή να χαρακτηρίζει τις ΗΠΑ ως τον σπουδαιότερο εταίρο της Γερμανίας, δεδομένων των κοινών αξιών που μοιράζονται οι δύο χώρες, αλλά και επειδή η Γερμανία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αμερικανική συνεργασία στους τομείς της ασφάλειας, της άμυνας και των μυστικών υπηρεσιών. Πεδία συνεργασίας τα οποία η Άγκελα Μέρκελ σίγουρα δεν θέλει να διαταράξει, όπως φάνηκε και από τις εξηγήσεις που έδωσε χθες ο εκπρόσωπος της καγκελαρίου Στέφεν Ζάιμπερτ, επισημαίνοντας ότι ακριβώς επειδή η διατλαντικές σχέσεις είναι τόσο σημαντικές, είναι ορθό να μιλά κανείς με ειλικρίνεια για τις υπάρχουσες διαφορές.

Όμως, όπως σημειώνει η Deutsche Welle, η Μέρκελ πλέον τονίζει ότι θα πρέπει κανείς να σκέφτεται σε βάθος ετών, αν όχι δεκαετιών, παραπέμποντας στην DDR, όταν άνθρωποι που πίστευαν ότι θα έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου χλευάζονταν, ωστόσο 28 χρόνια αργότερα το Τείχος αποτελούσε παρελθόν. Σε σχέση με τη σημερινή συγκυρία, η Μέρκελ θα μπορούσε να πει ότι η θητεία κάθε αμερικανού προέδρου κρατάει το πολύ οκτώ χρόνια.

Με δεδομένο πως η Μέρκελ βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, δεν θα ρίσκαρε να κάνει μία τόσο βαρυσήμαντη για το μέλλον των αμερικανογερμανικών σχέσεων δήλωση εάν δεν διέκρινε σαφείς κινδύνους στους χειρισμούς του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος θέτει εν αμφιβόλω διεθνή  κεκτημένα, επικρίνοντας ανοικτά τους εταίρους του και κλείνοντας ταυτόχρονα με επιδεικτικό τρόπο οικονομικές συμφωνίας με χώρες όπως η Σαουδική Αραβία.

Καταλήγοντας η Deutsche Welle σημειώνει: «Το έργο που καλείται να αναλάβει η Άγκελα Μέρκελ είναι εξαιρετικά δύσκολο. Θα κληθεί να πείσει τη γερμανική κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα ενίσχυσης των εγχώριων ενόπλων δυνάμεων και αναβάθμισης του ρόλου της Γερμανία στο στρατιωτικό πεδίο διεθνώς. Δυσκολίες δημιουργεί και η επιφύλαξη πολλών Ευρωπαίων απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ως τροχοπέδη αναμένεται να λειτουργήσει και η σαφής έλλειψη στήριξης για την καγκελάριο σε χώρες της νότιας Ευρώπης, όπως η Ελλάδα, που εξωθήθηκαν σε λήψη σκληρών μέτρων λιτότητας, αλλά και σε χώρες όπως η Ουγγαρία, που έχουν δεχθεί επανειλημμένα τη γερμανική κριτική για τη στάση τους στο μεταναστευτικό. Επιπλέον η Ρωσία θα επιχειρήσει να αντλήσει οφέλη από τη γενικευμένη αβεβαιότητα που επικρατεί.

Ωστόσο, εντός του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Μέρκελ, εκτιμάται ότι η σημερινή εξαιρετικά σύνθετη συγκυρία θα βοηθήσει την καγκελάριο να ξαναβρεί την παλιά της "φόρμα" και να στρέψει περισσότερο τα βλέμματα στη διεθνή σκηνή κατά τη διάρκεια του γερμανικού προεκλογικού αγώνα. Ένα στέλεχος των Χριστιανοδημοκρατών λέει με δόση κυνισμού ότι "ο Τραμπ πρέπει να αντέξει"»...

tvxs.gr

Καλλικράτης Σφακίων. Το χωριό των τελευταίων απροσκύνητων Κρητών μαχητών της Πόλης

Υπάρχει στην επαρχία Σφακίων ένα χωριό με το όνομα Καλλικράτης. Κτισμένο στα 750 μέτρα υψόμετρο και ο επισκέπτης στην είσοδο του χωριού συναντά μια πλάκα που τον πληροφορεί ότι το χωριό χρωστά το όνομα του στο Μανούσο Καλλικράτη αρχηγό σώματος 1500 εθελοντών που το Μάρτη του 1453 ξεκίνησε να βοηθήσει στην άμυνα της Πόλης

 

.

 

Το τι απέγιναν αυτοί οι εθελοντές, μας πληροφορεί αρχικά ο Φραντζής :

«Όταν μπήκαν οι εχθροί στην Πόλη, έδιωξαν τους Χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι ναύτες από την Κρήτη που πολέμησαν από τις 6 μέχρι τις 8 το απόγευμα και σκότωσαν πολλούς Τούρκους.

Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν, αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το Σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με το πλοίο και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους».

Στην συνέχεια περισσότερες πληροφορίες, μας δίνει ένα ολιγοσέλιδο χειρόγραφο του 1460, που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους και συντάχθηκε με βάση τις διηγήσεις ενός εκ των διασωθέντων Κρητικών, του Πέτρου Κάρχα ή Γραμματικού.

(Χειρόγραφο Βατοπεδίου)
…… «Και όταν έπεσεν η Πόλη και οι Τούρκοι εμπήκαν μέσα, ως διακόσιες χιλιάδες περίπου Ταχτικοί και Αταχτοι, άλλοι από την Κιρκόπορτα και άλλοι από το ρήγμα του Αγίου Ρωμανού, και όλοι οι πολεμάρ…χοι εγκατέλειψαν τας θέσεις των δια να σωθούν, εις τα πλοία ή οπουδήποτε αλλού, μονάχα η τούρμα της Κρήτης, όσοι εζούσαν, με αρχηγόν τον Καπετάν Γραμματικόν, αν και τραυματισμένον και αυτόν σε πολλά μέρη του κορμιού του, εσκέφτηκεν ότι θα ήτον καλύτερον να μείνει στα πόστα της και να εξακολουθήση να πολεμά μέχρις ότου σκοτωθούν ούλοι, παρά να παραδώσουν τα όπλα. Κι όταν προς το βράδυ πλέον ο Σουλτάνος είδεν και εκατάλαβεν ότι εμείς δεν είχαμε σκοπόν να παραδοθούμε, έστειλεν ένα πασά με δυό αξιωματικούς, που ο ένας εκρατούσε λευκή σημαία και ο άλλος ήταν δραγουμάνος, και μας είπε «ότι επειδής – λέγει – ο Σουλτάνος εκτιμά την αντρειά μας, μας αφήνει ελεύθερους να φύγωμε για το νησί μας, με τα όπλα μας και με ένα από τα καράβια μας………»

 

(Κώδικας της Μονής Αγκαράθου)
«Εις τους αονγ΄, Ιουνίου θ΄ και ημέρα Σαββάτου, ήρθαν από την Κωνσταντινούπολιν καράβια τρία Κρητικά του Σγουρού, Υαλινά και Φιλομμάτου, λέγοντες ότι εις την κθ΄ του Μαϊου μηνός, της Αγίας Θεοδοσίας, ημέρα Τρίτη, ώρα γ΄ της ημέρας, εσέβησαν οι Αγαρηνοί εις την Κωνσταντινούπολιν, το φουσσάτον του Τούρκου Τζελεπή Μεμέτη. Και είπον ότι απέκτειναν τον βασιλέα κυρ Κωνσταντίνον τον Δραγάσην και Παλαιολόγον. Και εγένετο ουν θλίψις και πολύς κλαυθμός εις την Κρήτην δια το θλιβερόν μήνυμα όπερ ήλθε, ότι χείρον τούτου ου γέγονεν, ούτε γενήσεται. Και Κύριος ο Θεός ελεήσαι ημάς της φοβεράς αυτού απειλής….»Σύμφωνα, λοιπόν, με το χειρόγραφο αυτό, το τελευταίο δεκαήμερο του Μάρτη του 1453 χίλιοι πεντακόσιοι Κρήτες εθελοντές ξεκίνησαν με πέντε καράβια και με σκοπό την ενίσχυση της άμυνας της Κωνσταντινούπολης. Αρχηγός τους ήταν ο Μανούσος Καλλικράτης από τα Σφακιά, ιδιοκτήτης των τριών καραβιών και καπετάνιος του ενός.

Στα άλλα δύο καράβια του καπετάνιοι ήταν ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανάκης από τ’ Ασκύφου Σφακίων και ο Πέτρος Κάρχας από την Κυδωνία, γνωστός και με το παρανόμι Γραμματικός. Το τέταρτο καράβι ανήκε στον Ανδρέα Μακρή από το Ρέθυμνο και είχε κυβερνήτη τον ίδιο και στο πέμπτο, ιδιοκτησίας του καπετάν Νικόλα του Στειακού, τη διοίκηση ανέλαβε ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο. Όταν έφτασαν οι Κρήτες στην Βασιλεύουσα, επάνδρωσαν 3 πύργους , από τους 112 που υπήρχαν συνολικά στα προστατευτικά τείχη της.Οι Κρήτες αυτοί αντιστάθηκαν μέχρι τέλους στους τρεις πύργους που βρίσκονταν την είσοδο του Κερατίου και παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειές τους, οι Οθωμανοί δεν κατόρθωσαν να εκπορθήσουν τους πύργους ή να κάμψουν την αποφασισμένη αντίσταση των υπερασπιστών.

Οι ανώτεροι αξιωματικοί του σουλτάνου, εντυπωσιασμένοι από την παλικαριά των τελευταίων ζωντανών υπερασπιστών της Πόλης, τους πρότειναν παράδοση υπό τους δικούς τους όρους. Εκείνοι δέχτηκαν να παραδοθούν υπό τον όρο να τους επιτραπεί να φύγουν χωρίς να πειραχτούν, με όλα τους τα υπάρχοντα και άρματα και με τιμή.

 

Οι ηγέτες των Οθωμανών, που εκτίμησαν τη γενναιότητα και που, βεβαίως, δεν ήθελαν να υποστούν δυσανάλογα μεγάλες απώλειες για να ολοκληρώσουν την κατάκτηση της πόλης που ήταν ήδη δική τους, ενώ πιθανόν έκριναν ότι αν χρονοτριβούσαν ακόμη περισσότερο στο σημείο αυτό, δεν θα είχαν το ανάλογο μερίδιο από τη λεηλασία, δέχτηκαν.

Οι Κρήτες, συντεταγμένοι και με την υπερηφάνεια εκείνου που δεν ηττήθηκε από υπέρτερους εχθρούς, μπήκαν στα δύο πλοία τους που ήταν αγκυροβολημένα κοντά στα κάστρα και αναχώρησαν για τη Μεγαλόνησο . Στα ταξίδι της επιστροφής ένα απο καραβια ναυάγησε στο Αγιο όρος εξ ου και η υπαρξη του χειρόγραφου.

Σύμφωνα με την παράδοση, τα μαντήλια στην Κρήτη μετά την είδηση της άλωσης, βάφτηκαν μαύρα και μπήκαν κρόσσια, συμβολίζοντας τα δάκρυα των Κρητών για την απώλεια της Πόλης.

Στους εορτασμούς της επιστροφής τους λέγεται ότι χορεύτηκε για πρώτη φορά ο «ο «συρτός χανιώτικος», ο «βασιλιάς» των κρητικών χορών.

Πηγή: vizantinaistorika.blogspot.gr

Η Χαμένη Άνοιξη και «...οι δούλοι της Αυλής»

ARti news

 

ΙΟΥΛΙΟΣ 1965...
Από νωρίς το απόγεμα πήγα και κόλλησα τη ράχη μου στον ανατολικό τοίχο του «Μεγάλη Βρετανία». Το πλήθος είχε καταλάβει όλο το πεζοδρόμιο, αντίκρυ δεξιά μας η Βουλή – άρχιζε η πολιορκία της. Φώναζα κι εγώ με τους άλλους, ώσπου έγδαρα το λαρύγγι μου: «Κάτω οι προδότες. Κάτω οι δούλοι της Αυλής. Ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος Λαός». Αγόρια και κορίτσια έφταναν ομάδες –ομάδες, ξεχώριζαν μερικά πανώ των Λαμπράκηδων∙ παίρναν θέση στο πεζοδρόμιο, ύστερα πέρασαν και στ’ αντικρινό, η πολιορκία της Βουλής γινόταν πιο στενή. Με το σούρουπο άρχισαν να φτάνουν οι εργαζόμενοι: υπάλληλοι καταστημάτων, εργάτες κι εργάτριες από τις βιομηχανίες γύρω στην Αθήνα και τον Πειραιά. Η πλατεία Συντάγματος γέμισε κι οι φωνές, σαν άγρια καταιγίδα, τάραζαν το πλήθος κύμα στο κύμα. Ο τόνος έγινε πιο τραχύς: «Μητσοτάκη, κάθαρμα». Η αστυνομία του ναυάρχου Τούμπα, του νέου αποστάτη υπουργού Δημοσίας Τάξεως, προσπαθούσε ν’ αναχαιτίσει το πλήθος σχηματίζοντας αλυσίδα με τα χέρια. Ύστερα ήρθαν, φαίνεται, άλλες διαταγές, κι άρχισε η επίθεση με τα κλομπς για να διαλυθούμε. Τότε ανέβηκαν ως τον ουρανό οι κατάρες κι οι βρισιές. Τα ρόπαλα κατεβαίναν κατακέφαλα, στριγκλιές γυναικών, είχε νυχτώσει πια, κάμποσοι γεροδεμένοι διαδηλωτές, εργάτες, οικοδόμοι, αθλητές, σπουδαστές θέλησαν να περάσουν στην αντεπίθεση, τους συγκράτησαν οι πιο ψύχραιμοι, κι άρχισε η υποχώρηση. Ο Τούμπας είχε κρύψει τις κλούβες του σ’ όλες τις παρόδους. Κι ενώ συνεχιζόταν το κυνηγητό κι οι συγκρούσεις στην πλατεία Συντάγματος, εγώ βρέθηκα τρέχοντας, σπρωγμένος από το πλήθος, στην οδό Βουκουρεστίου. Πέρα, στο αντικρινό πεζοδρόμιο, ύστερα από το «Μπραζίλιαν» είδα το κεφάλι της Φλώρας, έπειτα την είδα ολόκληρη, έτρεχε κι αυτή, μονάχη της μέσα στο πλήθος, δε φαινόταν να τη συνοδεύει κανένας από τους φίλους της. Έτρεξα να τη συναντήσω, μα για να διασχίσω το κατάστρωμα μου πήρε μερικές στιγμές, ώσπου να φτάσω στο πεζοδρόμιο της Σταδίου, εκείνη είχε χαθεί στη στοά του άλλου «Μπραζίλιαν», που βγάζει στην οδό Καραγεώργη της Σερβίας, ποτέ μην μπαίνεις σε στοά όταν σε κυνηγούν, στην άλλη άκρη σε περιμένει το μπλόκο. Παλιά μαθήματα, της Κατοχής. Σταμάτησα και την άφησα να χαθεί. Γύρισα με τα πόδια∙ τα λεωφορεία ήταν φίσκα κι ήθελα να βλέπω τον κόσμο, το κυνηγητό και τους αιφνιδιασμούς της αστυνομίας, ν’ ακούω τα συνθήματα και τις κατάρες. Από την πλατεία Ρηγίλλης και πέρα ο κόσμος αραίωσε. Με πονούσε και το λαρύγγι μου από τις φωνές. Σπίτι, έκανα μια γαργάρα με νερό κι αλάτι∙ χειρότερα. Τότε πήρα δυο αυγά φρέσκα, τα έσπασα σ’ ένα φλιτζάνι, κράτησα τον κρόκο τους, έριξα μέσα πολλή ζάχαρη και τα χτύπησα. Αυτό ήταν και το δείπνο μου. Άδικα περίμενα ν’ ακούσω τη Ματθίλδη να γυρίζει, θα την έπιανα στην κουβέντα, να μάθω τις εντυπώσεις της. Δε σκέφτηκα να βάλω το ραδιόφωνο, για ν’ ακούσω πώς θα παρουσίαζαν τα πράγματα οι Αποστάτες. Λες κι είχα ξεχάσει την παρουσία του. Βαρέθηκα να περιμένω, τα μάτια μου είχαν γλαρώσει από τη νύστα, γδύθηκα, έπεσα στο κρεβάτι και τον πήρα μονορούφι. Μ’ αποκοίμισε η ανάμνηση μιας μυριόστομης κραυγής: «Κάτω οι δούλοι της Αυλής».

[...] Πότε νύχτωσε, πότε τελείωσε το πρόγραμμα της συγκέντρωσης και τελείωσε άραγε; Είχαμε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Άξαφνα η λαοθάλασσα έπιασε να βαδίζει αργά, πυκνή και τρικυμισμένη για την οδό Κοραή ή ν’ ανεβαίνει την Πανεπιστημίου προς την πλατεία Συντάγματος. Ακούστηκαν κάτι κρότοι, σα να ξετάπωναν μπουκάλες της σαμπάνιας, αλλά πιο ισχυροί και μεταλλικοί. Ένα κορίτσι φώναξε: «Στη Σταδίου ρίχνουν αέρια, τα τέρατα!» Κι άρχισε ο πανικός. Την ίδια στιγμή, από πολλές μεριές, μεγάλες ομάδες αστυνομικών ρίχνονταν πάνω στα πλήθη που σκορπούσαν, και τυφλά, μανιασμένα κατεβάζαν πάνω στα κεφάλια τους τα κλομπς. Όποιος έπεφτε χάμω δεν έβρισκε λύπηση. Τον κλοτσούσαν, τον ποδοπατούσαν μες στους καπνούς των δακρυγόνων. Χαφιέδες με άσπρα κοντομάνικα πουκάμισα κι οπλισμένοι με κλομπς ήταν οι πιο άγριοι. Κραυγές και κατάρες και στριγκλιές πόνου: «Δολοφόνοι, προδότες», γέμιζαν τη μολυσμένη ατμόσφαιρα της Πανεπιστημίου, της Κοραή και της Σταδίου. Παντού τραυματίες με πρησμένα πρόσωπα, ματωμένες πλάτες και σπασμένα χέρια, βόγκοι και κλάματα κι ολοφυρμοί, μια κόλαση. Τα μαγαζιά κατεβάζαν γρήγορα τα ρολά τους κι έσβηναν τα φώτα. «Στην Ακαδημίας κάνουν συλλήψεις», φώναξε κάποιος και χάθηκε.

[...] Τον είχα πάρει πάνω στην καρέκλα και με ξύπνησε το κουδούνι της πόρτας. Άνοιξα, ήταν η Ματθίλδη ναι, όμως αγνώριστη. Κάτασπρη σαν πανί, αχτένιστη, με ασάλευτα μάτια έκανε μερικά βήματα, στάθηκε και είπε δισταχτικά: - Σκότωσαν το Σωτήρη. Την πήρα στην αγκαλιά μου, την κάθισα στο κρεβάτι. Έφερα βρεγμένη πετσέτα και της σκούπισα το πρόσωπο από τις καπνιές και τον ιδρώτα, της έστρωσα τα μαλλιά, της έδωσα να πιει νερό. - Ποιο Σωτήρη; ρώτησα. - Τον Πέτρουλα. Πάει το παλικάρι, το φάγανε οι δήμιοι. Μια συμμαθήτρια της Χρύσας λέει πως άκουσε τον αξιωματικό, πάνω στο θωρακισμένο, να διατάζει τον πυροβολητή που σκόπευε με το κανονάκι των δακρυγόνων: «Κατέβασέ μου αυτόν τον ψηλό με το πράσινο». Ο Σωτήρης είχε σκαρφαλώσει στο σηματοδότη της διασταύρωσης Σταδίου και Λαδά κι απ’ εκεί πάνω φώναζε συνθήματα. Τώρα πάει.

*Στρατής Τσίρκας, Η Χαμένη Άνοιξη

www.artinews.gr

 

ΥΓ του blog: …..η  απώλεια ενός ανθρώπου είναι πάντα μια βαριά ψυχική κατάσταση ιδιαίτερα για τους οικείους του ….σ’ αυτήν δεν έχουν θέση οι αναφορές στα πεπραγμένα εν ζωή του εκλιπόντα είτε καλά είτε κακά είναι αυτά ….η σιωπή ταιριάζει περισσότερο στην στιγμή δείχνει περισσότερο σεβασμό στο γεγονός του χαμού ….η προσπάθεια των τελάληδων της ενημέρωσης και των πολιτικών εκμεταλλευτών του εφήμερου να διαστρεβλώσουν την ιστορική μνήμη και να ποδηγετήσουν τις όποιες εξελίξεις προς όφελός τους πέρα από ακραία χυδαιότητα είναι και μια πασιφανής γελοιότητα…

Θα πούμε το νερό νεράκι

 

Τι προβλέπει η απόφαση για την κοστολόγηση και τιμολόγηση υπηρεσιών ύδατος

 

Αναρτήθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ Β 1751/22-05-2017) η Απόφαση της Εθνικής Επιτροπής Υδάτων, με θέμα την "Έγκριση γενικών κανόνων κοστολόγησης και τιμολόγησης υπηρεσιών ύδατος. Μέθοδος και διαδικασίες  για την ανάκτηση κόστους των υπηρεσιών ύδατος στις διάφορες χρήσεις του". Πρόκειται για υποχρέωση της χώρας στο πλαίσιο της Οδηγίας Πλαίσιο 2000/60/ΕΕ για τα νερά, όπως ενσωματώθηκε στο Ελληνικό δίκαιο με το ν. 3199/2003.

Ανακοίνωση

Αθήνα, 23/05/2017
Προστασία της κοινωνίας και των υδάτινων πόρων, μείωση κόστους, επιβράβευση της οικονομίας νερού και στήριξη των αγροτών προβλέπει η Απόφαση για την κοστολόγηση και τιμολόγηση υπηρεσιών ύδατος

Η συγκεκριμένη Απόφαση έπρεπε να είχε εκδοθεί από το 2010 και αποτελούσε αιρεσιμότητα για τη χώρα στον τομέα των υδάτων. Η μη εκπλήρωσή της θα σήμαινε απώλεια πόρων, ύψους 1,2 δις € του ΕΣΠΑ της τρέχουσας προγραμματικής περιόδου 2014-2020. Η δημοσίευσή της απελευθερώνει σημαντικές πράξεις προκήρυξης και χρηματοδότησης υποδομών άρδευσης σε όλη την Ελλάδα.
Στο περιεχόμενο της Απόφασης καταδεικνύεται η πρόθεση του υπουργείου και της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει κανόνες κοστολόγησης και τιμολόγησης για όλες τις χρήσεις νερού, σύμφωνα με όρους αειφορίας, αλλά και προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης για την αειφόρο ανάπτυξη του τόπου αποτελεί η ρητή εξαίρεση κοστολόγησης και τιμολόγησης των υπηρεσιών ύδατος για παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας από εσωτερικά επιφανειακά ύδατα.
Το νερό ανθρώπινης κατανάλωσης (ύδρευσης) και το νερό για αγροτική χρήση (άρδευσης) συναποτελούν τους κύριους τομείς που καλύπτει η Απόφαση.
Όσον αφορά στο νερό ύδρευσης αναγνωρίζεται το νερό ως φυσικός πόρος που πρέπει να προστατευθεί. Στην κατεύθυνση αυτή, οι πολίτες που θα εφαρμόζουν πρακτικές ορθολογικής διαχείρισης υδάτων, δεν θα επιβαρύνονται με περιβαλλοντικά τέλη. Επίσης, θα προστατεύονται οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, όπως αυτές ορίζονται στο άρθρο 1, παρ. 4 του Ν. 4019/2011. Η τιμολογιακή πολιτική θα πρέπει να εξασφαλίζει την επαρκή ανάκτηση του κόστους, όπως και την μακροχρόνια βιωσιμότητα των επενδύσεων στον αστικό κύκλο, δηλαδή των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, εντός των οικισμών. Εξάλλου, το σύνολο της Απόφασης στοχεύει στην μείωση του κόστους και όχι στην αύξηση της τιμής του νερού.
Η βελτίωση της ανάκτησης κόστους των υπηρεσιών ύδατος επιδιώκεται πρωτίστως με την μείωση του κόστους και όχι με την εισπρακτική προσέγγιση της αύξησης των τιμολογίων. Στις περιπτώσεις όμως που αυτό δεν καταστεί εφικτό επιτρέπονται περιοδικές αυξήσεις στις μέσες χρεώσεις υπηρεσιών ύδατος, οι οποίες δεν μπορούν να υπερβούν το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ του προηγούμενου έτους. Με αυτό τον τρόπο συνδέεται η βελτίωση της ευημερίας των πολιτών, όπως αποτυπώνεται στο ΑΕΠ, με την όποια πιθανή αύξηση της τιμής του νερού.
Σχετικά με το νερό αγροτικής χρήσης επίσης λαμβάνεται υπόψη ότι το νερό είναι φυσικός πόρος και βασικό εργαλείο του πρωτογενούς τομέα, ο οποίος αναγνωρίζεται ως κύριος πυλώνας ανάπτυξης για την χώρα. Οι αγρότες που θα εφαρμόζουν καλές πρακτικές άρδευσης δεν θα επιβαρύνονται με περιβαλλοντικά τέλη, ενώ από την καταβολή περιβαλλοντικών τελών θα εξαιρούνται οι πιο αδύναμοι οικονομικά. Και στον τομέα του νερού αγροτικής χρήσης δίνεται έμφαση στη μείωση του κόστους, ενώ δεν ζητείται συνολική ανάκτηση του χρηματοοικονομικού κόστους αλλά διαμόρφωση τιμολογιακών πολιτικών στην κατεύθυνση της βιωσιμότητας των υπηρεσιών άρδευσης.

Με αφορμή την έκδοση της Απόφασης, ο Αν. ΥΠΕΝ, Σ. Φάμελλος, δήλωσε:

"Στη διαμόρφωση της τιμολογιακής πολιτικής του νερού έγινε μια επίπονη προσπάθεια να εξασφαλιστεί η εναρμόνιση της διαχείρισης του νερού με τους ευρωπαϊκούς κανόνες εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την προστασία και τη βελτίωση των υδάτινων πόρων της χώρας μας. Η τιμολογιακή πολιτική στον τομέα της ύδρευσης επιτυγχάνει την εξασφάλιση της πρόσβασης σε καλής ποιότητας πόσιμο νερό σε όλους τους πολίτες, την προστασία των ευπαθών κοινωνικών ομάδων με ειδικά τιμολόγια, την επιβράβευση των μείωσης της κατανάλωσης, με τιμολόγιο στη μικρή κλίμακα κατανάλωσης που να προσεγγίζει την μηδενική τιμή και τη βιωσιμότητα των υπηρεσιών και των υποδομών με μείωση του κόστους διαχείρισης. Η τιμολογιακή πολιτική προβλέπει ειδικές ρυθμίσεις που απαγορεύουν τις αυξήσεις στην τιμή του πόσιμου νερού άνω του συντελεστή του ΑΕΠ, ενώ καλύπτει με επάρκεια και το περιβαλλοντικό κόστος. Στον τομέα της άρδευσης θέτει σε προτεραιότητα τη βιωσιμότητα της αγροτικής δραστηριότητας του αγροτικού εισοδήματος, εισάγει κοινωνικά και εισοδηματικά κριτήρια, δίνει έμφαση στη μείωση κόστους λειτουργίας και θέτει περιβαλλοντικούς στόχους μείωσης της κατανάλωσης".

Δείτε την απόφαση ή κατεβάστε την από εδώ.

www.taxheaven.gr

Ρουβίκωνας: Καθεστωτικός δημοσιογράφος γίνεσαι αν δεν μπορείς να γίνεις μπάτσος

 

Αναδημοσιεύουμε από το Indymedia ανακοίνωση του Ρουβίκωνα για την παραποίηση δημοσιεύματος των New York Times από ελληνικά ΜΜΕ
Η συλλογικότητά μας σύμφωνα με κάποια ΜΜΕ, τον τελευταίο καιρό έχει πετύχει κάτι που καμιά άλλη οργάνωση στην ιστορία δεν έχει πετύχει. Μέσα σε λίγες εβδομάδες από μια αναρχική ομάδα μεταλλάχθηκε σε πολιτιστικό σύλλογο, στη συνέχεια σε κόμμα και από ότι μάθαμε χθες, τώρα γινόμαστε και στρατιωτική οργάνωση.
Πριν λίγο καιρό δημοσιογράφος των New York Times στα πλαίσια ρεπορτάζ για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα έθεσε στη συλλογικότητά μας κάποια ερωτήματα. Μέσα σε αυτά ήταν και το τι θέλει να πετύχει ο Ρουβίκωνας, ποιοί είναι οι ευρύτεροι στόχοι του στα πλαίσια του αγώνα. Ανάμεσα στις απαντήσεις των μελών μας ήταν και η αναγκαιότητα να συγκροτηθεί ένας μαχητικός συνδικαλισμός βάσης. Πολύ σωστά οι NYT μετέφρασαν αυτή την απάντηση ως «militant unionism».
Αλλά κάτι τέτοιες λεπτομέρειες δεν στέκονται εμπόδιο σε εγνωσμένου κύρους δημοσιογραφικούς κολοσσούς όπως το thetoc.gr, το iefimerida.gr και (πως θα μπορούσε να λείψει απο το λασπόλουτρο;) ο ΣΚΑΙ.
Πέραν του ότι προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν χυδαία, από τον τίτλο κιόλας, όλο το άρθρο των NYT ώστε να ταιριάζει στην αφήγηση που χρόνια τώρα λυσσασμένα όσο και ανεπιτυχώς, προσπαθούν να επιβάλλουν για τα Εξάρχεια και το αναρχικό κίνημα, έφτασαν στο σημείο να αποδώσουν αυτό το «militant unionism» ως «στρατιωτική οργάνωση», και κατά συνέπεια ότι ο Ρουβίκωνας σκοπεύει να γίνει στρατιωτική οργάνωση.
Δεν υπάρχει όριο στο τι μπορούν να κάνουν ή να πουν. Μια και μιλάμε για «στρατιωτικές οργανώσεις» να θυμίσουμε σε όλους ότι οι χειρότερες από αυτές στην ιστορία, αυτές που δεν έχουν κανένα ενδοιασμό ή ηθικό φραγμό, είναι οι μισθοφορικές. Κανάλια σαν τον ΣΚΑΙ είναι ακριβώς αυτό. Μισθοφόροι ενός τμήματος της αστικής τάξης και του κράτους στο πόλεμο που έχουν κυρήξει κατά της κοινωνικής βάσης. Από την άλλη θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι: αν τέτοιες χοντροκοπιές είναι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν ευχόμαστε να συνεχίσουν κι ας είμαστε αναγκασμένοι κάθε τόσο να βγάζουμε ανακοινώσεις για να λέμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Χαλάλι

Υ.Γ. Είναι εντυπωσιακό, πως χωρίς να αναφέρουν κάποια πηγή αναδημοσίευσης, τα συκοφαντικά άρθρα είναι πανομοιότυπα ακόμα και στα σημεία στίξης. Κάτι τέτοιο το έχουμε ξαναδεί στις αυθόρμητες μαρτυρικές καταθέσεις αστυνομικών σε πολιτικές δίκες. Οχι, δεν ισχυριζόμαστε ότι τα υπαγόρευσε η ασφάλεια. Ισχυριζόμαστε ότι η καθεστωτική δημοσιογραφία έχει καταντήσει η εναλλακτική λύση για όσους δεν είχαν τις ικανότητες να γίνουν μπάτσοι.

info-war.gr

Σκουριές: Κίνδυνος να στερέψει από νερό η Μ. Παναγιά

Στο φράγμα της Μ. Παναγιάς στην ΒΑ Χαλκιδική δεν υπάρχει πλέον νερό. Αυτά που διαδήλωναν και φώναζαν τόσα χρόνια οι κάτοικοι της ΒΑ Χαλκιδικής ότι οι εξορυκτικές δραστηριότητες στις Σκουριές θα καταστρέψουν το περιβάλλον τους αλλά και την ίδια τους τη ζωή, άρχισαν να επαληθεύονται, όχι εξαιτίας κάποιου θαύματος αλλά λόγω των παρεμβάσεων της εταιρείας Eldorado Gold στο βουνό Κάκαβος. Οι συνεχιζόμενες γεωτρήσεις της εταιρείας αποστραγγιστικές και διερευνητικές  έχουν ως συνέπεια την υποχώρηση των υδάτων με τον κίνδυνο έλλειψης πόσιμου νερού και υδατικών αποθεμάτων στην περιοχή να είναι πλέον μεγάλος. 

 

Γράφει η Σταυρούλα Πουλημένη για το stokokkino.gr

 

Η δημοτική αρχή του Δήμου Αριστοτέλη εκφράζει με ανακοίνωσή της τη δυσφορία της και καταγγέλλει τόσο την Ελληνικός Χρυσός για τις καταστροφικές δραστηριότητες όσο και την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας που «αγνοεί τις επανειλημμένες και τεκμηριωμένες καταγγελίες του Δήμου όσο και τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΕΝ που με τις αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις τους δίνουν τη δυνατότητα στην ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ (ELDORADO GOLD) να συνεχίζει τις καταστροφικές της δραστηριότητες». Παράλληλα η δημοτική αρχή προειδοποιεί ότι η  συνεχώς διογκούμενη λαϊκή οργή των κατοίκων της Β. Α. Χαλκιδικής βρίσκεται στα όριά της.

Σύμφωνα με τον δήμο Αριστοτέλη, στις Σκουριές αντλούνται εκατοντάδες κυβικά μέτρα νερού την ώρα σε 24ωρη βάση για διάστημα δύο μηνών  ενώ στην Τσικάρα αφού ολοκληρώθηκε η πρώτη διερευνητική γεώτρηση ξεκίνησε άμεσα η δεύτερη.

«Αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων αυτών είναι ο υποβιβασμός της υπόγειας στάθμης νερού της περιοχής γεγονός που έγινε φανερό από τη μείωση της παροχής των γεωτρήσεων από τις οποίες υδρεύεται ο οικισμός της Μεγάλης Παναγίας και από την εξαφάνιση του νερού από το γειτονικό φράγμα. Επομένως θεωρείται βέβαιο ότι οι 3000 μόνιμοι κάτοικοι της Μεγάλης Παναγίας, θα αντιμετωπίσουν σύντομα πρόβλημα έλλειψης νερού ενώ η εξάντληση των υδατικών αποθεμάτων σίγουρα θα επεκταθεί και στην ευρύτερη περιοχή» αναφέρεται ακόμη στην ανακοίνωση του δήμου.

 

Δήμαρχος Αριστοτέλη: Οι κάτοικοι με αγανάκτηση βλέπουν το νερό να εξαντλείται

«Τα νερά της περιοχής υποχωρούν. Στις Σκουριές η εταιρεία αντλεί από τις αποστραγγιστικές γεωτρήσεις εκατοντάδες κυβικά μέτρα, κάνει επίσης γεωτρήσεις κοντά στις υδροδοτικές γεωτρήσεις του δήμου με αποτέλεσμα το φράγμα να έχει στεγνώσει» δηλώνει ο Γ. Ζουμπάς, δήμαρχος Αριστοτέλη μιλώντας στον ρ/σ Στο Κόκκινο Θεσσαλονίκης. 

Ο δήμαρχος Αριστοτέλη μαζί με κατοίκους της περιοχής ανέβηκαν την Τετάρτη το πρωί στο βουνό και συγκεκριμένα στο αρδευτικό φράγμα – αποταμιευτήρα του δήμου και διαπίστωσαν ότι είναι άδειο. 

«Αυτό είναι η ένδειξη ότι ο υδροφόρος ορίζοντας κατεβαίνει και σύντομα η περιοχή δεν θα έχει νερά. Εκτός από τις διερευνητικές γεωτρήσεις που κάνει η εταιρεία, συνεχίζονται και οι αποστραγγιστικές στις Σκουριές, σύμφωνα με την μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της εταιρείας, θα έπρεπε το νερό να επανασπιέζεται σε άλλο σημείο στον υδροφόρο ορίζοντα, αυτό δεν συμβαίνει, αντλείται και χύνεται στην θάλασσα» εξηγεί ο Γ. Ζουμπάς δηλώνοντας  ότι «για αυτό που συμβαίνει πρέπει να απαντήσουν οι Επιθεωρητές Μεταλλείων και το Υπουργείο Περιβάλλοντος που έδωσε τις άδειες». 

«Εμείς με αγανάκτηση λέμε σε όλους τους τόνους ότι σε αυτή την χώρα δεν μπορεί να επαφίεται στους πολίτες να προσπασπίσουν το Σύνταγμα γιατί όταν το κάνουν πηγαίνουν φυλακή και έχουμε 450 κατηγορούμενους» συνεχίζει ο δήμαρχος Αριστοτέλη.

«Αυτοί που αδειοδοτήσαν και κάνουν τις κινήσεις αυτές δεν έχουν λάβει καμία μήνυση από τους αρμόδιους εισαγγελείς. Η ανταλλαγή εγγράφων μεταξύ των συναρμόδιων υπηρεσιών, καθώς και του Υπουργείου λίγο ενδιαφέρουν τους κατοίκους, όταν βλέπουν το νερό να εξαντλείται και να εξαφανίζεται» καταλήγει.

 

Γ. Κυριανός: Σε λίγες μέρες χάθηκαν 35.000 κυβικά μέτρα νερό

«Από τις 20 Μαρτίου εγκαταστάθηκε από την εταιρεία το γεωτρύπανο  στην Τσικάρα κάνοντας διερευνητικές γεωτρήσεις 700 μέτρων. Πλέον μεταφέρθηκε σε νέο σημείο σε απόσταση 1 χλμ. Πάνω από 25 μέρες έχει εγκατασταθεί εργολάβος και αντλεί από τις γεωτρήσεις στις Σκουριές 300 κυβικά την ώρα και το χύνει στο ρέμα Καρατζά με στόχο να αποστραγγιστεί το βουνό από το νερό και να τελειώσει το νερό και να μας πουν αντε γεια. Αυτή είναι η ανάπτυξη που κάνουν στην περιοχή μας» δηλώνει από την πλευρά του stokokkino.gr ο Γ. Κυριανός, κάτοικος της περιοχής και πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου,  αναφέροντας ότι το φράγμα περιείχε 35.000 κυβικά μέτρα νερό, που εξαντλήθηκαν μόλις σε λίγες μέρες. 

«Η μοναδική γεώτρηση που μας τροφοδοτεί με νερό και για την οποία είχε δώσει λεφτά ο δήμος για να κατασκευαστεί και να πίνουμε καθαρό νερό βρίσκεται δίπλα στο φράγμα αυτό. Τώρα θέλουν να μολύνουν και την γεώτρηση αυτή που είναι σίγουρο ότι  θα αδειάσει και δεν θα μπορούμε να πίνουμε ούτε νερό. Ό, τι φοβόμασταν βγήκε αληθινό»

*Φωτογραφία από το blog της Επιτροπής Αγώνα Μ. Παναγιάς

www.alterthess.gr

Απόπειρα εξήγησης του φαινομένου Σόιμπλε

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

 

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, «Ο αιώνια νούμερο δύο», όπως τον είχε χαρακτηρίσει το Spiegel, αυτός που διερωτάται τι λέει τόσες ώρες στο τηλέφωνο ο Τσίπρας με την Μέρκελ, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας επιμένει να γονατίζει την Ελλάδα. Γιατί άραγε αυτή η εμμονή; Κάποιοι διατείνονται πως το κάνει για προεκλογικούς λόγους. Όμως το ίδιο έκανε και πριν. Κι αυτό γιατί μεταξύ του Σόιμπλε και της Μέρκελ υπάρχει μία υπόγεια αλληλοϋπονόμευση από τότε που η δεύτερη έγραψε, χωρίς να γνωρίζει ο πρώτος, που τότε ήταν ο προϊστάμενός της, εκείνο το φοβερό άρθρο στην Frankfurter Allgemeine Zeitung, στο οποίο παρότρυνε το κόμμα της να απαλλαγεί από το «γέρικο άλογο του πολέμου», τον Κολ, που ήταν ο πολιτικός μέντορας του Σόιμπλε.

Ο Β. Σόιμπλε ήταν ο αδιαφιλονίκητος διάδοχος του Κολ, όμως σε μία προεκλογική συγκέντρωση τρεις σφαίρες τον καθήλωσαν στο αναπηρικό καρότσι και του σκότωσαν τις πολιτικές φιλοδοξίες. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του Stern και βιογράφο του, Χανς Πέτερ Στις, ο Σόιμπλε έτρεφε «βαθιά μνησικακία» το 2004 για την Άγγελα Μέρκελ. Η Μέρκελ, όμως, ακολουθώντας την τακτική, «τον φίλο μου κοντά και τον εχθρό μου πιο κοντά», τον έκανε νούμερο δύο στην κυβέρνησή της, τοποθετώντας τον υπουργό Εσωτερικών το 2005. Ωστόσο, κάθε στιγμή, ο Σόιμπλε εφάρμοζε την παλιά αρχή του «αλληλομαχαιρώματος». Εφόσον επί παραδείγματι η Μέρκελ αποκλείει ένα Grexit, ο ίδιος ως «μια παλιά αλεπού της πολιτικής», χρησιμοποιεί το ΔΝΤ, ώστε να εξυπηρετήσει τους δικούς του σκοπούς, αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα του Grexit και δημιουργώντας στην καγκελάριο μία επικίνδυνη κατάσταση. Έτσι, η Μέρκελ εκτίθεται καθώς καθησυχάζει τον Α. Τσίπρα –που προβάρει γραβάτες- για την έκβαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ, το οποίο τελικά δεν έχει αίσιο τέλος λόγω Σόιμπλε. Παραδόξως, η υπόγεια αντιπαράθεση αυτή είναι γνωστή σε όλους εκτός από το Μαξίμου, που υφίσταται σκωτσέζικο, ή για την ακρίβεια γερμανικό ντους.  

Τι ενώνει, τάχα, τους δύο Γερμανούς πολιτικούς; Ο συλλογικός εθνικός ιδεαλισμός της Γερμανίας, μία ακραία μορφή συλλογικού εγωισμού κατά τον Ν. Ελίας, που τροφοδότησε την αγάπη για μια ιδεατή χώρα αλλά και το σχέδιο οργάνωσης μιας γερμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη. Σ’ αυτό συμφωνούν και οι δύο, διαφοροποιούνται όμως στον τρόπο.

Βέβαια, πάνω σε αυτό το υπόβαθρο επικάθησε ο ναζισμός, πάνω σε αυτό το βάθρο εγκαταστάθηκε ο Χίτλερ. Παρόλα αυτά, η «κατάρρευση των αναχωμάτων του πολιτισμού» μπορεί να ήρθε επί εθνικοσοσιαλισμού, έλκει όμως την καταγωγή της από προϋπάρχουσες σταθερές όπως η εγκατάλειψη εκ μέρους της μεσαίας τάξης των καθολικών ουμανιστικών αξιών χάριν του εθνικισμού, η υιοθέτηση μιας Realpolitik με ροπή προς τη φυσική βία, ο μερικός ή πλήρης αποκλεισμός κοινωνικών και εθνοτικών ομαδώσεων (σοσιαλιστές, Εβραίοι) από το γερμανικό έθνος. Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγήσει κανείς και την κυνική απόπειρα αποκλεισμού σε ό,τι αμφισβητεί την γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ, ακόμα κι αν πρόκειται για τον «τσακισμένο» ΣΥΡΙΖΑ.

 Υπάρχει, συνεπώς, ένα κοινωνικοπολιτιστικό υπόβαθρο που καλλιεργεί το μίσος. Στο βιβλίο του «Αφανισμός» ο αυστραϊκός συγγραφέας Τόμας Μπέρνχαρντ γράφει για την μεσευρώπη όπου κατοικούν οι βάρβαροι, οι άνθρωποι που δεν εξελίσσονται, αυτοί που δεν ανοίγουν δικούς τους δρόμους, αυτοί που δεν τους ελκύει τίποτε και δεν τους απωθεί τίποτε, αυτοί που εκμηδενίζουν καθημερινά τα παιδιά και τους ενήλικες από παραξενιά και εκδικητικότητα για τη χαλασμένη τους ζωή… Στον «βορρά» κατοικούν οι «νεοβάρβαροι του χρήματος» που έχουν αναγάγει σε ύψιστη τέχνη τον καιροσκοπισμό, και είναι εθνικοσοσιαλιστές, γιατί εδώ ο εθνικοσοσιαλισμός εξακολουθεί να υφίσταται ως διαπαιδαγώγηση και τρόπος ζωής. Οι ίδιοι άνθρωποι «λάσπωσαν» και το σοσιαλισμό. Εδώ τον κάθε άνθρωπο «τον έχει αδράξει γερά η απληστία, η ανοικτιρμοσύνη, η ατιμία, το ψέμα, η υποκρισία, η χαμέρπεια». Εδώ οι άνθρωποι «έχουν χάσει το πρόσωπό τους». Μίσος, μίσος, μίσος. Μισούν ακόμη και ό,τι αγαπούν!

www.artinews.gr

Ο λογαριασμός του 4ου μνημονίου

Παύλος Δερμενάκης

 

Οι φτωχοί θα πληρώσουν τα νέα μέτρα που προνομοθέτησε ο θίασος των 153

Από το «δεν υπάρχει περίπτωση να νομοθετήσουμε ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα», τελικά τα νέα μέτρα ξεπερνούν τα 5 δισ. ευρώ και θα αφαιρεθούν από την τσέπη των πλέον αδυνάτων, για να είναι ικανοποιημένος ο «ταξικά μεροληπτικός» υπουργός οικονομικών Ε. Τσακαλώτος.

Οι συντάξεις θα μειωθούν κατά 2,5 δισ. το 2019 και η μείωση θα φτάσει το 2021 στα 2,8 δισ. ευρώ. Περικόπτουν τις οικογενειακές παροχές, τα επιδόματα συζύγων και τις προσωπικές διαφορές του νόμου Κατρούγκαλου σε κύριες και επικουρικές συντάξεις. Πρακτικά, αυτά σημαίνουν ότι όλοι οι συνταξιούχοι θα χάσουν, επιπλέον από ό,τι έχουν χάσει μέχρι τώρα, από μιάμιση έως τρεις συντάξεις, ανάλογα με το ύψος της σύνταξής τους σήμερα. Αυτό είναι το έργο και η τήρηση της υπόσχεσης των «αριστερών» που εκλέχτηκαν για να δώσουν πίσω την 13η σύνταξη…

Και ο τραγέλαφος για όλους τους βουλευτές τους που θα ψηφίσουν τα μέτρα: Με νέα ρύθμιση μετατίθεται την 1/1/2022 η έναρξη αναπροσαρμογής (αύξησης) των συντάξεων βάσει του ΑΕΠ και του τιμάριθμου. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι παρέλαβαν την ημερομηνία έναρξης αυξήσεων για τις συντάξεις στην 1/1/2017, και την παραδίδουν 5 χρόνια αργότερα, αφού προηγούμενα, κατά τη διάρκεια της θητείας τους, πετσόκοψαν τις συντάξεις κατά 35% και πλέον.

Στα φορολογικά, παρέλαβαν το αφορολόγητο το 2015 στα 9.550 ευρώ, είχαν υποσχεθεί ότι θα το ανέβαζαν στις 12.000 και αφού το μείωσαν το 2016 κάτω από τις 9.000 ευρώ, τώρα το πηγαίνουν στα 5.700 το 2020. Υπάρχει, όμως, και ένα τρικ στο πότε θα εφαρμοστεί. Αν οι δανειστές προβλέπουν ότι η εφαρμογή του μέτρου είναι αναγκαία για την επίτευξη του πλεονάσματος 3,5% τότε το αφορολόγητο θα μειωθεί σε 5.700 ευρώ το 2019.

Πρακτικά θα μας παίρνουν άλλα 2,1 δισ. ευρώ το χρόνο, κύρια από τα χαμηλότερα εισοδήματα. Και για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα, ο συνταξιούχος που θα λαμβάνει εκείνη την περίοδο την τρομερά υψηλή σύνταξη των 720 ευρώ, ενώ σήμερα «φορο-αποφεύγει», τότε θα πληρώσει φόρο πάνω από 600 ευρώ το χρόνο, δηλαδή, θα χάσει μία ακόμα σύνταξη επιπλέον όσων αναφέραμε παραπάνω!

 

Και «κρυφές» επιβαρύνσεις

Εκτός από τις παραπάνω «χοντρές» επιβαρύνσεις υπάρχουν και τα «ψιλά» που είναι κρυμμένα στις λεπτομέρειες, για να δικαιωθεί η γερμανική εφημερίδα που έγραφε το Μάιο του 2016 ότι ο Ε. Τσακαλώτος έχει μεγάλη φαντασία στο να δημιουργεί νέα έσοδα.

Από όσα αλιεύσαμε, γιατί θα υπάρχουν κι άλλα:

• Καταργούνται αναδρομικά από 1/1/2017 οι εκπτώσεις φόρου για ιατρικές δαπάνες. Από 1/1/2018 καταργείται η έκπτωση 1,5% στη μηνιαία παρακράτηση φόρου σε μισθούς και συντάξεις και μειώνεται κατά 58 εκατ. ευρώ το ποσό για επίδομα πετρελαίου θέρμανσης.
• Από 1/1/2018 αυξάνονται οι ασφαλιστικές κρατήσεις του ΕΦΚΑ για τους ελεύθερους επαγγελματίες.
• Οι «αθεόφοβοι» έβαλαν στο στόχαστρο μέχρι και τους άπορους, τους άνεργους και τους ανάπηρους. Καταργούνται κοινωνικές παροχές, όπως επιδόματα ένδειας, απροστάτευτων τέκνων, ανεργίας νεοεισερχόμενων στην εργασία, φορολογούνται ως εισόδημα βοηθήματα αναπηρίας κ.λπ.
• Υπάρχουν, επίσης, σημαντικές μειώσεις στα ειδικά μισθολόγια (κυρίως ένστολοι και δικαστικοί.
  

  Όλα αυτά αθροίζουν ετησίως μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ πριν τα μέτρα του 2019, και είναι επιπλέον των 5 δισ. των μέτρων της περιόδου 2019-2020.

Από κοντά και οι… μεταρρυθμίσεις

Επιπλέον, προωθούνται μεταρρυθμίσεις με σημαντικές αρνητικές οικονομικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Σταχυολογούμε χωρίς να εξαντλούμε το θέμα:

• Θεσμοθετούνται οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Η λαϊκή περιουσία για χρέη προς τράπεζες και δημόσιο θα βγαίνει στο σφυρί με συνοπτικές και αδιαφανείς διαδικασίες. Το μέγεθος της κλοπής από το Δημόσιο περιγράφεται στο ότι συνεχίζει να φορολογεί τα ακίνητα με τις αντικειμενικές αξίες, που είναι πολύ μεγαλύτερες πλέον από τις εμπορικές, κατάσχει τα ακίνητα για απλήρωτα χρέη που δημιουργούνται από αυτή την πολιτική και τα εκποιεί στις εμπορικές αξίες.
• Διευκολύνεται η διαδικασία των ομαδικών απολύσεων. Καταργείται ο προεγκριτικός έλεγχος και το βέτο από πλευράς υπουργείου Εργασίας ενώ το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας ελέγχει μόνο τη νομιμότητα των ενεργειών από πλευράς εργοδότη. Δηλαδή, ουσιαστικά απελευθερώνονται οι απολύσεις, όπως χαρακτηριστικά είπε ο εκπρόσωπος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.
• Κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Το νομοσχέδιο προβλέπει τον «εκσυγχρονισμό» της χώρας σύμφωνα με τον εξ Αμερικής υπουργό «μας» κ. Παπαδημητρίου. Συνεπώς, θα έχουμε άνοιγμα όλων των καταστημάτων τις Κυριακές από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο (6 μήνες). Χαράς ευαγγέλια για τα μεγάλα εμπορικά συγκροτήματα και θρήνος για τα μικρά. Ο αφανισμός των μικρο-μεσαίων συνεχίζεται με κάθε τρόπο, ανελέητα.

Η κυβέρνηση κομπάζει ότι περνά μέτρα και δεν υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις. Θέλει να αγνοεί ότι: α) η ίδια ευνούχισε το κίνημα που δημιουργήθηκε την περίοδο 2010-2012 (πλατείες, απεργίες, πολύμορφες κινητοποιήσεις και τοπικά κινήματα και κινήσεις), καλλιεργώντας την αντίληψη ότι δεν χρειάζεται η ανάπτυξη και δράση του κινήματος αλλά αρκεί η ψήφος προς τον ΣΥΡΙΖΑ, β) έχει οδηγήσει τις λαϊκές μάζες στην απογοήτευση, καθώς επαναλαμβάνει πλέον την θεωρία της μη ύπαρξης εναλλακτικής λύσης στα μνημόνια, όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, την περίοδο 2012-2015 αρνήθηκε συνειδητά, ακόμα και σε δυνάμεις εντός ΣΥΡΙΖΑ που ζητούσαν συγκεκριμένες τοποθετήσεις, να προετοιμάσει ένα εναλλακτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα και απλά περιορίστηκε στο «ψηφίστε με, αυτό αρκεί».

Ένα δείγμα της κατακραυγής της κυβερνητικής πολιτικής ήταν η ακρόαση των κοινωνικών φορέων στις σχετικές επιτροπές της Βουλής για το πολυνομοσχέδιο του 4ου μνημονίου. 31 εκπρόσωποι φορέων, ανεξάρτητα τι αντιπροσωπεύει καθένας από αυτούς και πόσο κοντά ή μάλλον μακριά βρίσκονται από τα λαϊκά συμφέροντα. Όλοι ανεξαιρέτως κατακεραύνωσαν την κυβέρνηση για το πολυνομοσχέδιο που επισύρει νέα δεινά σε ό,τι αυτοί εκπροσωπούν. Κανείς δεν βρέθηκε να πει έστω ένα λόγο συμπόνιας και κατανόησης των δυσκολιών που, όπως λέει, αντιμετωπίζει η κυβέρνηση με τους δανειστές. Αντίθετα σε κάποιες περιπτώσεις ακούστηκαν από τους φορείς βαριές κουβέντες σε βάρος της κυβέρνησης…

 

Ο λαός θα πληρώσει τον ξαφνικό «έρωτα» Τσίπρα-Λαγκάρντ

Η κυβέρνηση πιστεύει ότι στο πρόσωπο της κ. Λαγκάρντ βρήκε το σύμμαχο που θα υποχρεώσει τώρα τη Γερμανία να συμβιβαστεί στο θέμα του χρέους, αλλιώς το πρόβλημα θα είναι της Γερμανίας αν το ΔΝΤ υποχρεωθεί σε αποχώρηση από το δανειακό πρόγραμμα της Ελλάδας.

Τα κυβερνητικά στελέχη διαπιστώνουν «απόλυτη ταύτιση» στο θέμα του χρέους με το ΔΝΤ. «Είμαστε στην ίδια σελίδα με την διευθύντρια του ΔΝΤ», μας μήνυσε μέσω twitter ο κ. Τσίπρας. Τα μηνύματα που διαρρέουν είναι τόσο αισιόδοξα που φθάνουν στο επίπεδο της «ιλαροτραγωδίας». Ετοιμάζεται ο πρωθυπουργός να βάλει γραβάτα, έγραψαν τα ΜΜΕ, αφού έχει δεσμευτεί ότι θα το πράξει αν ρυθμιστεί το χρέος.

Φυσικά, η όποια ρύθμιση χρέους, με τα όσα γνωρίζουμε τουλάχιστον μέχρι σήμερα σημαίνει κάποια μέτρα διευκόλυνσης πληρωμών, αλλά καμία διαγραφή μέρους του χρέους. Θα το πληρώσουμε στο ακέραιο εμείς, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας.

Συνεπώς, πέφτοντας σε εφήμερους… έρωτες η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά επιτυχίες είχε στους σκοπούς της. Το αντίθετο μάλιστα, προχώρησε σε επώδυνους συμβιβασμούς. Απλά προσπαθεί και κερδίζει χρόνο παραμονής στην εξουσία με ό,τι αυτό σημαίνει για τα οφέλη που ποικιλοτρόπως απολαμβάνουν κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές.

Όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα, όταν και όποιο είναι αυτό, σε κάθε περίπτωση, δεν θα είναι επί της ουσίας καλό για το λαό…

www.e-dromos.gr

«Φωτιά που ανάβει η ματιά σου, κομαντάντε Τσε Γκεβάρα…» – Το άστρο του Κομαντάντε, η εμβληματική φωτογραφία, η παρακαταθήκη

Και αν κάποτε επιλέξαμε τον δρόμο της επανάστασης, μιας επανάστασης σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής, τον δρόμο της οικοδόμησης του κομμουνισμού, σήμερα είμαστε πιο περήφανοι που επιλέξαμε αυτόν τον δρόμο, γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να αναδείξει ανθρώπους σαν τον Τσε…»

 

«(…)17 Ιουλίου 1957, στη διάρκεια μιας συγκέντρωσης στο Γενικό επιτελείο, ο Φιντέλ προβιβάζει τον Ραμίρο Βαλδές, τον Σίρο Ρεδόνδο καθώς και τον Τσε στο βαθμό του λοχαγού. Ο τελευταίος παίρνει την ευθύνη ενός νέου σχηματισμού, της «κολούμνα Ντος» ― της φάλαγγας Δύο. Στον Λάλο Σαρδίνας εμπιστεύονται την εμπροσθοφυλακή, το κέντρο στον Ραμίρο Βαλδές και την οπισθοφυλακή στον Σίρο Ρεδόνδο. Στο σύνολό του το στράτευμα είναι ένα ετερογενές μίγμα από εβδομήντα πέντε ασουλούπωτους Μπαρμπούδος, ντυμένους και εξοπλισμένους άστα να πάνε.

Αυτό το πρώιμο στιλ «μπίτνικ» αρέσει στον Τσε, που έχει πάρει την αμετάκλητη απόφαση να τους μετατρέψει σε μια δεμένη ομάδα, πειθαρχημένη, που θα κρατήσει ψηλά τα χρώματα του αίματος και της νύχτας, του Μ 26-7. Ένα «Κόκκινο και Μαύρο» που θύμιζε στον Ερνέστο τον Σταντάλ, το Γάλλο συγγραφέα που η θέρμη και η ορμητικότητά του του άρεσαν. Βαφτίζει με υπερηφάνεια την ομάδα του, «Έξοδος των Αγροτών».

Μερικές μέρες αργότερα, στις 21 Ιουλίου, συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Ο Τσε διηγείται:

«Γράφαμε μια συλλυπητήρια κάρτα για τον «Κάρλος» (όνομα της παρανομίας του Χοσέ Παΐς), για το θάνατο του αδελφού του Φρανκ [δολοφονήθηκε σε ηλικία 22 χρόνων]. Εμείς ―δηλαδή όσοι αξιωματικοί ήταν σε θέση να γράψουν, γιατί οι χωριάτες δεν ήταν και πολύ προικισμένοι για τέτοιου είδους ασκήσεις― υπογράφαμε σε δυο στήλες. Τη στιγμή που πήγαινα να γράψω το βαθμό μου στη δεύτερη στήλη, ο Φιντέλ με διατάζει απλά: «Πόνλε κομαντάτε!», «Βάλε κομαντάντε!» Μ’ αυτό τον ανεπίσημο τρόπο, σχεδόν στα κρυφά, βρέθηκα κομαντάντε της δεύτερης φάλαγγας του αντάρτικου στρατού, που αργότερα θα ονομαζόταν «Νουμέρο Κουάτρε».

Η σκηνή αυτή έγινε σε μια καλύβα που ο Τσε, παρά την αλάθητη μνήμη του, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ― ήταν στο κτήμα του αγρότη Ραμόν Κορία. Αυτός ο ξένος, ο «Αργεντινός», πήρε βαθμό του κομαντάντε, πριν ακόμα κι απ’ τον Ραούλ, τον ίδιο τον αδελφό του Φιντέλ, πριν τον Αλμέιδα, έναν απ’ τους άντρες της Μονκάδα.

Μετά από αίτημα του Φιντέλ, η Σέλια Σάντσες του φέρνει το «εστέγια ντε κομαντάντε», ένα χρυσαφί μικρό άστρο που βγάζει απ’ το σακίδιό της — το άστρο του Χοσέ Μαρτί, του πατέρα της κουβανέζικης Επανάστασης. Ο Τσε σπεύδει να το βάλει στο μαύρο του μπερέ που έχει πια αντικαταστήσει το κασκέτο με το γείσο. Έτσι θα απαθανατιστεί, στις 6 Μαρτίου I960 στην Αβάνα, στην κλασική πια φωτογραφία του Αλμπέρτο Κόρδα.

Εκείνη τη μέρα παίρνει ένα ακόμη δώρο, ένα μαύρο ρολόι που του προσφέρει ο Φιντέλ. Αυτή η απρόσμενη προαγωγή τον συγκινεί βαθιά — αυτόν που είχε κριθεί ανίκανος για στρατιωτική θητεία λόγω του άσθματος: «Η δόση της ματαιοδοξίας που κουβαλάει ο καθένας μας μέσα του βρήκε την ευκαιρία να απελευθερωθεί πλήρως. Με κάνει να νιώθω ο πιο περήφανος άνθρωπος στη γη», εξομολογείται για την περίσταση εκείνη».(1)

«Το είδωλο μέσα και έξω από την Κούβα είναι αδιαχώριστο από μια εικόνα: το πορτρέτο που τράβηξε ο Κουβανός φωτογράφος Αλμπέρτο Ντίας, ο «Κόρντα». Για να κατανοήσουμε το φαινόμενο είναι αναγκαίο να πάμε πίσω στα πρώτα χρόνια της επανάστασης. Τη δεκαετία του πενήντα, ο Κόρντα ήταν ένας νέος φωτογράφος διαφημίσεων που φωτογράφιζε μοντέλα για τα εξώφυλλα των περιοδικών της επικαιρότητας. 0 θρίαμβος της Κουβανικής Επανάστασης τον έσπρωξε για πρώτη φορά στο δρόμο, για να απαθανατίσει τη συλλογική ευφορία, και την ίδια χρονιά εγκατέλειψε το στούντιό του για να εργαστεί ως ρεπόρτερ γραφίστας στην εφημερίδα Ρεβολουσιόν.

Στις 4 Μάρτη 1960 λαμβάνει χώρα στο λιμάνι της Αβάνας η έκρηξη στο πλοίο La Coubre. Μια μέρα αργότερα η κυβέρνηση συγκαλεί σε δημόσια εκδήλωση πένθους και ο Κόρντα καλύπτει την είδηση. Μετά τις φωτογραφίες των ομιλητών, ελέγχει την εξέδρα με τη Leika του. Και εντελώς αναπάντεχα, στα κάγκελα του διαζώματος, ο Τσε μπαίνει στο οπτικό του πεδίο για δεκαπέντε δευτερόλεπτα. 0 φωτογράφος τραβάει δυο φορές.

 

«Φωτιά που ανάβει η ματιά σου, κομαντάντε Τσε Γκεβάρα…»

Το πρωτότυπο κλισέ της φωτογραφίας του Κόρντα, που τραβήχτηκε στη συγκέντρωση απόδοσης φόρου τιμής στα θύματα της επίθεσης στο ατμόπλοιο La Cumbre, στις 5 Μάρτη 1960.

Επάνω και κάτω το πρωτότυπο φιλμ του Κόρντα με τα αρνητικά.

 

Ο Κόρντα θυμάται πως φυσούσε αέρας εκείνη τη μέρα και αποδίδει το χαμένο βλέμμα του Γκεβάρα στις αναπνευστικές δυσκολίες —το φερμουάρ του σακακιού του είναι ανεβασμένο μέχρι επάνω—, αλλά και στην οργή της στιγμής. Οι εικόνες του Τσε παρουσιάζουν συνήθως γεγονότα: το ίδιο το πρόσωπο δημιουργεί το γεγονός. Ωστόσο, αυτό που αντικρίζει ο Κόρντα είναι ακριβώς το αντίθετο. Το πρωτότυπο κλισέ έχει ένα σουρεαλιστικό εφέ: είναι ένα ευρύ πορτρέτο με αφαιρετικές περισπάσεις —ο φοίνικας, το προφίλ κάποιου αγνώστου. Ο επαναστάτης όχι μόνο δεν κοιτάζει το φακό, δεν κοιτάζει κανένα: αγνοεί ότι τον παρακολουθούν. Σ’ αυτή τη φάση είναι 31 ετών.

Το δώρο της τύχης στην αιωνιότητά του —και στην ιστορία των εικόνων, στον αιώνα των εικόνων— είναι ένας νέος σε μια πόζα που δηλώνει απουσία και βρίσκεται ελαφρά εκτός εστίας κάνοντας τον απόμακρο. Ο Κόρντα, που είναι καλλιτέχνης γεννημένος για τη διαφημιστική φωτογραφία, ανακαλύπτει ένα μοντέλο συμπεριφοράς, μια στάση του ανθρώπινου σώματος. Όμως αυτό το μοντέλο θα προσλάβει το πλήρες νόημά του άπαξ και το πραγματικό σημαινόμενο θα έχει πεθάνει· μόνο τότε το εκτός εστίας θα αποκτήσει άλλο νόημα.

Το 1960, η φωτογραφία του Κόρντα δημοσιεύεται σε μικρό μέγεθος σαν εικονογράφηση για κάθε είδηση σχετικά με το δημόσιο λειτουργό. Σ’ αυτή την πρώτη έκδοση, ο καλλιτέχνης απαλείφει το θόρυβο του περίγυρου. Αν στην ποικίλη εικονογραφία του ο Τσε είναι ένα ολόκληρο σώμα, με μια εκφραστική γκάμα χειρονομιών πάντοτε κάπως εξεζητημένη, ο Κόρντα δεν απαθανατίζει μια χειρονομία αλλά τη λανθάνουσα κατάστασή της. Η εικόνα δείχνει έναν άντρα αφηρημένο, και σ’ αυτή την αφηρημάδα το κοινό θα οικοδομήσει μια πρόθεση: την κατοχή μιας αλήθειας, μια προσωπικότητα εσωεστραμμένη. Είναι ένα ομοίωμα παραδομένο στα οράματά του. Ο Κόρντα κατασκεύασε μία από τις «κεφαλές» του αιώνα. Το 1967, ενώ ο Τσε βρίσκεται στη Βολιβία, ο εκδότης και στρατευμένος Ιταλός Τζαντζάκομο Φελτρινέλι επισκέπτεται το στούντιο του φωτογράφου και παίρνει το αρνητικό στο Μιλάνο.

Εννιά Οκτώβρη, δολοφονία του Τσε. Το πρακτορείο United Press International κατακλύζει τον κόσμο με τις εικόνες του νεκρού του Βαγιεγκράντε, υπογεγραμμένες από τον Αλμπόρτα.  Δεύτερη εικόνα του Τσε σε πόζα που δηλώνει απουσία.

Στις 15 Οκτώβρη, αφότου η Αβάνα παραδέχεται δημοσίως το θάνατο του Γκεβάρα, οργανώνεται στο Μιλάνο μια διαδήλωση καταγγελίας. Ο Φελτρινέλι τυπώνει 100.000 αφίσες με την εικόνα του Κόρντα και, από κάτω, τη λεζάντα «Ο Τσε ζει». Οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους: η εικόνα είναι η απάντησή τους στη δολοφονία και, ταυτόχρονα, η διάψευση της φωτογραφίας-ντοκουμέντο, του πορτρέτου του νεκρού αντάρτη στα 39 του χρόνια. Γεννάται έτσι, πρώτον, η παγκοσμιοποίηση της εικόνας του Αλμπόρτα, που διανέμεται από το πρακτορείο ειδήσεων, και ύστερα η παγκοσμιοποίηση της εικόνας του Κόρντα, το πορτρέτο του νεαρού αντάρτη, προφητικό εν ζωή».(2)

«Με περηφάνια δηλώνω ότι τιμούμε αντάξια τον Τσε και ότι αυτός είναι πιο ζωντανός από ποτέ, το ίδιο είναι και η πατρίδα! Αν αυτός είναι ένας πιο ισχυρός από ποτέ αντίπαλος του ιμπεριαλισμού, η πατρίδα μας θα είναι επίσης πιο ισχυρή από ποτέ ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στη σάπια ιδεολογία του! Και αν κάποτε επιλέξαμε τον δρόμο της επανάστασης, μιας επανάστασης σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής, τον δρόμο της οικοδόμησης του κομμουνισμού, σήμερα είμαστε πιο περήφανοι που επιλέξαμε αυτόν τον δρόμο, γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να αναδείξει ανθρώπους σαν τον Τσε και έναν λαό που αποτελείται από εκατομμύρια άντρες και γυναίκες ικανούς να είναι σαν τον Τσε!

Όπως έλεγε ο Χοσέ Μαρτί μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι χωρίς αξιοπρέπεια, υπάρχουν όμως και άνθρωποι που σηκώνουν στις πλάτες τους την αξιοπρέπεια πολλών ανθρώπων! Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι σηκώνουν στις πλάτες τους την αξιοπρέπεια όλου του κόσμου, και ένας από αυτούς ήταν ο Τσε!».(3) 

1. Ζαν Κορμιέ, Ίλδα Γκεβάρα Γκαδέα, Αλμπέρτο Γρανάδο Χιμένες: «ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ [Βιογραφία]», (μετάφραση Μαρία Καραλή), εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1995
2. CHE Εικόνες μιας ζωής», Επιμέλεια: Φερνάντο Ντ. Γκαρσία, Όσκαρ Σόλα, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2000
3. Φιντέλ Κάστρο Ρους: «Πολλές από τις ιδέες του Τσε παραμένουν επίκαιρες στο ακέραιο» (ομιλία που εκφωνήθηκε στις 8/10/1987, για την εικοστή επέτειο του θανάτου του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα). Στο βιβλίο «Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Ο σοσιαλισμός και ο άνθρωπος στην Κούβα», εκδ. Διεθνές Βήμα, Αθήνα 2011

www.katiousa.gr

Με ρωτάνε αν με τον Κυριάκο θα ήταν καλύτερα

Είναι ένα ερώτημα που επανέρχεται όλο και πιο συχνά από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε την ΤΙΝΑ και η Αυγή άρχισε να υπερασπίζεται τα μνημονιακά μέτρα ως μοχλό αποδέσμευσης από την επιτροπεία. Ακούστε λοιπόν ένα αίνιγμα…

 

του Κώστα Εφήμερου

Πάνε τρεις φίλοι σε ένα εστιατόριο και αφού τελειώνουν το γεύμα τους ζητάνε τον λογαριασμό. Το ποσό είναι 30 ευρώ, οπότε ο καθένας τους βγάζει από το πορτοφόλι 10 ευρώ και τα δίνει στον σερβιτόρο. Αυτός πηγαίνει τα χρήματα στο ταμείο, αλλά επειδή οι τρεις τους ήταν παλιοί γνωστοί του αφεντικού, ο τελευταίος αποφασίζει να τους κάνει έκπτωση 5 ευρώ. Ο σερβιτόρος πηγαίνοντας στο τραπέζι σκέφτεται ότι δεν του άφησαν καθόλου φιλοδώρημα και βάζει τα 2 ευρώ στην τσέπη δίνοντας πίσω 3 ευρώ. Ο καθένας από τους τρεις φίλους παίρνει από 1 ευρώ και το βάζει πίσω στο πορτοφόλι του. Οι τρεις φίλοι είχαν δώσει 30 ευρώ και πήραν πίσω 1… 3 φορές το 9 ίσον 27, και 2 ευρώ στην τσέπη του σερβιτόρου… 29. Πού πήγε το 1 ευρώ;

Η απάντηση είναι ότι μερικές φορές το πρόβλημα βρίσκεται στην ερώτηση. Δεν έχει καμία σημασία αν ο Μητσοτάκης θα τα κατάφερνε καλύτερα. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι τα δεινά των Ελλήνων δεν θα σταματήσουν από ανθρώπους που αποδέχονται την φιλελεύθερη οικονομική πολιτική. Ο Paul Mason έγραψε, πριν από λίγες ημέρες στον Guardian, μια κριτική για το τελευταίο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, στο οποίο υποστήριξε ότι τουλάχιστον η κυβέρνηση δεν δέρνει τους μετανάστες στο δρόμο. Αλλά, αλήθεια, είναι δυνατόν η Πρώτη Φορά Αριστερά να φέρει ως παράσημο ότι δεν διοικεί την Ελλάδα όπως θα έκανε ο Μιχαλολιάκος;

Ο Αλέξης Τσίπρας μόλις πριν από τρεις ημέρες απευθύνθηκε στη Βουλή χαρωπός, την ώρα που οι βουλευτές του καλούνταν να ψηφίσουν την επ’ αόριστο διαιώνιση της λιτότητας. Υποστήριξε τότε, ότι τα νέα που έφταναν στα αυτιά του για τη ρύθμιση του χρέους ήταν τόσο ευχάριστα που θα τον ανάγκαζαν να φορέσει σύντομα γραβάτα. Αντί αυτού, στο Eurogroup της Δευτέρας όχι μόνο δεν υπήρξε συμφωνία για τη ρύθμιση του χρέους, αλλά με έκπληξη μάθαμε ότι δεν έχουμε καν κλείσει την 2η αξιολόγηση και ότι απομένουν ακόμα περίπου 30 προαπαιτούμενα. Το ΔΝΤ, για την ικανοποίηση του οποίου περάσαμε άλλα 4 δισεκατομμύρια λιτότητας, δεν συζητάει την επιστροφή του στο ελληνικό πρόγραμμα και επιπλέον δεν δόθηκε ούτε μια υποδόση της δόσης, κάτι που συνέβαινε συχνά σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις. Πλήρες ναυάγιο!

Από αυτή την εξέλιξη προκύπτει εύλογα ένα ερώτημα: Ο πρωθυπουργός έχει ανίκανους συνεργάτες που του παίρνουν μέτρα για γραβάτες ή εις γνώση του από το βήμα της Βουλής είπε ψέματα προκειμένου να δώσει μια δικαιολογία στους βουλευτές του να ψηφίσουν ακόμη μια φορά ένα νομοσχέδιο που αντίκειται σε όλες τις ιδεολογικές του αναφορές και, ακόμα, στην ίδια την ανάλυση του κόμματός του;

Είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία που έχει, όχι τυχαία, τον Άδωνι Γεωργιάδη ως αντιπρόεδρο, δεν θα προσφέρει τίποτα διαφορετικό στον ελληνικό λαό. Αντίθετα, πιστεύω ότι ο Μητσοτάκης είναι η μοναδική ελπίδα του Τσίπρα να βελτιωθεί κάπως ο τρόπος με τον οποίο θα τον καταγράψει η ιστορία. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, όπως γράφαμε και τον Ιανουάριο του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία εκφράζοντας μια ελπίδα και όχι ως διαχειριστής μιας ήδη χαμένης υπόθεσης. Η πλήρης αποδοχή της ΤΙΝΑ χτύπησε στο υπογάστριο την κοινωνία, που επί έξι μήνες φάνηκε ανώτερη της εξουσίας.

Κανένας δεν θα πρέπει να ξεχνάει τις αυθόρμητες συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος από το «ουάου» του Βαρουφάκη μέχρι και την 20ή Φεβρουαρίου, αλλά ακόμα περισσότερο, το μεγαλειώδες αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Οι Έλληνες πολίτες ξεπέρασαν την τρομοκρατία της ευρωπαϊκής ελίτ και στάθηκαν πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα όταν αυτός έψαχνε μια τρύπα για να βάλει το κεφάλι του.

Στο ερώτημα, λοιπόν, αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ήταν καλύτερος από τον Αλέξη Τσίπρα, η απάντηση είναι «Πού πήγε το ένα ευρώ;» ή αλλιώς: Δεν έχει καμία απολύτως σημασία… Αν θέλουμε να ξεπεράσουμε αυτή την απίστευτη οικονομική και ηθική κρίση θα πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε την πολιτική. Η Real Politic επιτάσσει πρωτογενή πλεονάσματα για ακόμα 43 χρόνια, η Αυγή προμοτάρει μνημόνια και ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσιάζεται ως λύση. Κάτι πρέπει να αλλάξει άμεσα.

To be continued…  

www.thepressproject.gr

Γερμανικότεροι του Γερμανέως

 

Λάκης Λαζόπουλος

Ας ξεκινήσουμε από την κοινή διαπίστωση. Η χώρα δεν προχωράει. Μοιάζουμε σαν έναν άνθρωπο δεμένο, με κοτρώνες στα πόδια, ο οποίος προσπαθεί να επιπλεύσει.

Πόσο θα παλεύουμε ακόμα με τα κύματα;

Ας περάσουμε τώρα σε μια δεύτερη σκέψη η οποία θα μπορούσε να είναι κοινή διαπίστωση. Το χρέος αυτό που έχουμε σαν χώρα είναι βιώσιμο;

Ο νέος Γάλλος πρόεδρος, το ίδιο το ΔΝΤ, ο Γκαμπριέλ στη Γερμανία, ο Ντάισελμπλουμ με έναν τρόπο, ο Ομπάμα και ο Ολάντ πριν φύγουν, ο Γιούνκερ, ο Μοσκοβισί, ο Ρέντσι, δεκάδες οικονομολόγοι, από τον Γκαλμπρέιθ μέχρι τον Πικετί και εκατοντάδες εφημερίδες, από τους «New York Times» μέχρι τον «Bloomberg» επιμένουν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και απαιτείται ελάφρυνση. Τουλάχιστον. Δύο μόνο επιμένουν να λένε το αντίθετο. Στη Γερμανία ο Σόιμπλε και στην Ελλάδα ο Κυριάκος.

Όταν ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, δήλωσε ότι θα ηγηθώ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, ο Κυριάκος δεν έβγαλε άχνα. Και το ερώτημα είναι απλό. Πιστεύει ο «αυτοδημιούργητος» Μητσοτακης ότι είναι βιώσιμο το ελληνικό χρέος ή απλά συντάσσεται με τη γραμμή Σόιμπλε; Οι γερμανικές εφημερίδες γράφουν ότι στην Ευρώπη απέμεινε ένας μόνος εναντίον της Ελλάδας και εναντίον της θέσης να δοθεί οικονομική ανάσα τους Έλληνες. Κι αυτός είναι ο Σόιμπλε. Ο ίδιος ο γερμανικός τύπος το λέει, όχι εμείς.

Και εδώ ο δικός μας, ο εντεταλμένος Τύπος, απλώς χρεώνει άλλη μια αποτυχία στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν λέει ότι φταίει ο Σόιμπλε. Γερμανικότεροι του Γερμανέως. Μόνο η προσκείμενη στη Δεξιά εφημερίδα «Δημοκρατία» αναφέρεται στον Σόιμπλε, τονίζοντας «τι άλλο θέλει πια;».

Ποιος έχει αμφιβολία ότι ο Σόιμπλε έχει εμμονή με την Ελλάδα και ότι είναι εχθρός της χώρας μας; Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος πηγαίνει αντίθετα με το ρεύμα της ιστορίας γιατί αρνείται να δεχτεί ότι έχασε. Ο Σόιμπλε δεν θα είναι ξανά υπουργός οικονομικών της Γερμανίας. Και δεν θέλει φεύγοντας να χάσει ούτε ένα μόριο του παρανοϊκού εγωισμού του, ο όποιος έχει οδηγήσει την Ευρώπη στα χειρότερα της. Είναι υπεύθυνος για τα βασανιστήρια των λαών της Ευρώπης. Όταν θα πέσει από την καρέκλα του, τότε η ιστορία θα τα γράψει. Γιατί και η ιστορία έχει μάθει να κάνει τον μάγκα μετά.

Ποτέ δεν αντιμιλά στην εξουσία κατά τη διάρκεια της τυραννίας. Ζούμε την τυραννία της ακμάζουσας Γερμανίας που κατασπαράσσει την Ευρώπη για να καλοπερνούν αυτοί. Ο Σόιμπλε κοιμάται και ξυπνά με το πώς θα τιμωρήσει τους Έλληνες. Αδίστακτος.

Είναι λοιπόν ή δεν είναι βιώσιμο το χρέος;

Όταν λένε οι εφημερίδες ότι απέτυχε η κυβέρνηση, εννοούν ότι ήθελαν ελάφρυνση ή εννοούν πέρασε το δικό μας και του Κυριάκου; Γιατί όλα τα ΜΜΕ είναι καθαρά «παραρτήματα» της Νέας Δημοκρατίας.

Εξ ου και η αντίδραση στην πώληση μέρους των μετοχών του Mega στον Ιβάν Σαββίδη. Εδώ ήταν οι ιδιοκτήτες. Αν ήθελαν πλήρωναν τα χρέη και συνέχιζαν. Απλά, ξαφνιάστηκε η τηλεοπτική χούντα.

«Ωχ» είπαν «δεν θα μπορούμε να βουλώνουμε όλα τα στόματα». Και το ότι η τηλεόραση νεοχουντίζει και έχει για κεντρικούς ομιλητές χουντικούς και ακροδεξιούς, αυτό είναι μια καθαρά δική μου διαπίστωση. Ο καιρός θα περάσει, ο χρόνος θα δείξει και θα φανερώσει.

Και ίσως να γίνουν πιο πολλές οι κοινές διαπιστώσεις. Η χώρα δεν προχωράει, το χρέος δεν είναι βιώσιμο, η φορολογία είναι άνευ προηγουμένου, ο ιδιωτικός τομέας στενάζει, ο κόσμος είναι πέρα από τα όρια της εξέγερσης, οι συνταξιούχοι είναι έξαλλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απογοητεύσει, ο Κυριάκος είναι η νέα Λεπέν της Ευρώπης, ίχνος Κέντρου δεν υπάρχει, ο Τύπος είναι απόλυτα ελεγχόμενος, η κατάθλιψη δίνει και παίρνει.

Περπάταγα στο Παγκράτι και κάποια στιγμή είχα σταματήσει και μιλούσα με κάποιον φίλο σε έναν πεζόδρομο κι από ένα μαγαζί δίπλα ακούστηκαν τα γέλια μιας παρέας νέων παιδιών. Σταματήσαμε την κουβέντα και τους ακούγαμε να γελούν. Και ένιωσα όπως αυτοί οι άνθρωποι που τους λείπει ανάσα και τους προσφέρουν οξυγόνο. Σε λίγο θα πηγαίνουν οι Έλληνες  σε κάποια μέρη που κάποιοι θα γελούν θα  παίρνουν μια τζούρα χαράς και θα φεύγουν…

www.altsantiri.gr

21 Μάη 1942: Ο Άρης Βελουχιώτης ορκίζει τους πρώτους αντάρτες του ΕΛΑΣ (Άγνωστη μαρτυρία)

 

Ο αντιστασιακός Γιώργος Φράγκος ήταν απ’ τους πρωτεργάτες του αντάρτικου και της εδραίωσης του ΕAM στη Λαμία και στο νομό Φθιώτιδας, μαζί με τον Γιώργη Γιαταγάνα και τον Άρη Βελουχιώτη. Στις αναμνήσεις του αναφέρεται στη συγκρότηση της πρώτης αντάρτικης ομάδας, υπό την αρχηγία του Άρη, στη Σπερχειάδα και στη δράση της.

Στις 21 Μάη του 1942, στη Σπερχειάδα της Φθιώτιδας, ο Άρης Βελουχιώτης ορκίζει τους πρώτους μαχητές του ΕΛΑΣ. Αυτός είναι ο όρκος της...πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη, που τον έγραψε ο ίδιος ο Άρης:

«Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Εθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του.»

Ο αντιστασιακός Γιώργος Φράγκος ήταν απ’ τους πρωτεργάτες του αντάρτικου και της εδραίωσης του ΕAM στη Λαμία και στο νομό Φθιώτιδας, μαζί με τον Γιώργη Γιαταγάνα και τον Άρη Βελουχιώτη και για χρόνια στέλεχος του ΚΚΕ. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε, αλλά μέχρι το τέλος της ζωής του έμεινε πιστός στις αρχές και στα ιδανικά του ΚΚΕ.

Στο περιοδικό της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ «Εθνική Αντίσταση» δημοσιεύτηκαν αποκλειστικά, σε δυο συνέχειες, στα  τεύχη 172 και 173 (αυτό που κυκλοφορεί τώρα), οι  πολυσέλιδες πολύ ενδιαφέρουσες αναμνήσεις του. Με   γλαφυρό τρόπο περιγράφει τα ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης, καθώς και τις δυσκολίες και τις κακουχίες που ζούσαν οι ηρωικοί κομμουνιστές προκειμένου να αναπτυχθεί και στεριώσει η ΕΑΜική Αντίσταση. Πολύ σημαντική είναι επίσης και η περιγραφή άγνωστων πτυχών του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης, όπως του Άρη Βελουχιώτη, του Γιώργη Γιαταγάνα, κ.ά.

Από τις αναμνήσεις του Γιώργου Φράγκου μεταφέρουμε αποσπάσματα στα οποία ο αγωνιστής αναφέρεται στη συγκρότηση της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Σπερχειάδα και στη δράση της.

***

(…)Φτάσαμε σ’ ένα χαμηλό σπιτάκι που στην πόρτα στέκονταν οι νοικοκύρης ο Μήτσος Μερεσιώτης, παλιός σύντροφος καπνεργάτης. Με τράβηξε μέσα και αμπάρωσε την πόρτα. Μέσα ήταν 15 περίπου στελέχη των οργανώσεων Φθιώτιδας, Φωκίδας και Ευρυτανίας, ο Άρης και ο Γιαταγάνας. Είχανε κάνει προμήθεια από ψωμί, ελιές και τσιγάρα.

Την συνδιάσκεψη την άνοιξε ο σ. Γιαταγάνας αναπτύσσοντας το σκοπό της. Δεύτερος μίλησα εγώ για την ανάπτυξη της οργανωτικής δουλειάς του Κόμματος, καθώς και του ΕΑΜ και τρίτος ο σ. Κλάρας (Άρης) με το θέμα πολιτικοστρατιωτική κατάσταση και οργάνωση του αντάρτικου κινήματος. Μίλησαν όλοι οι σύντροφοι και πάρθηκαν αποφάσεις με καθήκοντα. Η κάθε οργάνωση να βγάλει τους συντρόφους που θα ’παιρναν μέρος στο αντάρτικο, εξεύρεση οπλισμού και δραστηριοποίηση των οργανώσεων για τη βοήθεια της πρώτης αντάρτικης ομάδας, τόσο επισιτιστικά όσο και να κρατιέται ταχτική σύνδεση μαζί της. Ο χώρος του ξεκινήματος που είχε καθοριστεί από τον Άρη, ήταν η Σπερχειάδα. Παράλληλα πήρα την εντολή εκτός της Επαρχίας Δομοκού να περάσω και στην Δυτική Φθιώτιδα μια και από κει θα ξεκινούσε η ομάδα.

 

 

Έτσι τέλειωσε η πρώτη συνδιάσκεψη και ένας – ένας φεύγαμε από το ιστορικό αυτό σπίτι. Τα θεμέλια για τον αντάρτικο αγώνα τα βάλαμε και ο σ. Άρης αναλάμβανε την αρχηγεία με τις ευχές όλων μας.

(…)Η Ομάδα ξεκινά

Η πρώτη οργανωμένη αντάρτικη ομάδα με τον Άρη επικεφαλής ξεκινά από την Σπερχειάδα για την Οξυά. Ο αριθμός της δεν είναι μεγάλος και την αποτελούσαν εκτός από τον Άρη ο Νίκος Λέβας και ο αδελφός του από την Ομβριακή, ο Ξενοτρούλιας Βασίλης, ο Μαστροκώστας, ο λεγόμενος Θάνος, απ’ τη Σπερχειάδα, ο Προβιάς από τον Άγιο Γεώργιο και 5-6 άλλοι από τη Δυτική Φθιώτιδα. Όλων μας η σκέψη και η φαντασία μας έτρεχε κοντά τους εκεί ψηλά στα βουνά.

Θ’ αντέξουν, θα κρατηθούν από την κούραση τις κακουχίες και την πείνα;

Έφτασα στο Πλατύστομο, τράβηξα για τον Αλευρόμυλο του Πλατιά. Ο αδελφός του ήτανε γραμματέας της οργάνωσης. Έμεινα δυο μέρες, συνεδριάσαμε και καλέσαμε από την Μακρακώμη τον Γιάννη Λιάσκα. Ταχτοποιήσαμε το οργανωτικό πρόβλημα των τομέων. Η Μακρακώμη με το Πλατύστομο, τη Γιαννιτσού, Μάκριση, Αρχάνι και Τσούκα ένας Τομέας. Από τη Λιάσκα πληροφορήθηκα ότι η ομάδα ξεκίνησε και ανέβηκε για τον Πύργο.

Στο χωριό είχε έλθει από τη Λαμία ο Στεφανής που είχε το καφενεδάκι στη Λαμία που βλεπόμασταν με τον Γιαταγάνα. Με τις συλλήψεις που κάνανε οι Ιταλοί έφυγε με την οικογένειά του γιατί κάτι μυρίστηκαν για το ρόλο που έπαιζε. Πήγα σπίτι του και αμέσως με έφερε σε επαφή με τον γραμματέα της οργάνωσης, τον Κώστα Ζάχο, έναν εξαίρετο αγωνιστή που στο δεύτερο αντάρτικο σκοτώθηκε. Συνεδριάσαμε την οργάνωση και βάλαμε όλα τα θέματα του αγώνα. Ορίσαμε ότι ο Πύργος θα γίνει η βάση του τομέα με τα γύρω χωριά.

Το βράδυ ακούσαμε βόμβο αεροπλάνου που στριφογύριζε πάνω στα βουνά. Ήμασταν όλο αγωνία νάναι συμμαχικό θα κάνει ρίψεις, ας ελπίσουμε νάναι έτσι, και νάχει επιτυχία.

Εδώ έμαθα ότι στον Άγιο Γεώργιο είναι ο τηλεγραφητής, Μάκρας Δημ.. παλιός σύντροφος και γνώριμος. Την άλλη μέρα βρέθηκα στον Άγιο Γεώργιο και τράβηξα ευθεία για το τηλεγραφείο. Μιλήσαμε αρκετή ώρα για την οργάνωση. Του ανέθεσα υπεύθυνα για τη δημιουργία τομέα και προπαντός το πρόβλημα της οργάνωσης του ΕΑΜ. Με στεναχώρησε όμως η είδηση που μου είπε ότι ο Προβιάς που καταγόταν από κει δραπέτευσε από την ομάδα. Δεν έμεινα άλλο και έφυγα αμέσως για το Καρπενήσι. Η είδηση αυτή ήτανε μια μεγάλη απογοήτευση για μένα. Τι άραγε δεν πήγε καλά στην ομάδα; Με τη σκέψη και την αγωνία έφτασα και πήγα στο καφενεδάκι που είχαν συστηθεί να δω τον σ. Καπλάνη. Με βόλεψε σ’ ένα δωματιάκι ενός σπιτιού και ανέλαβε να ειδοποιήσει τον δημοσιογράφο σ. Μπακόλα γραμματέα της οργάνωσης.

Περιοδικό «Εθνική Αντίσταση»,

της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ (τ. 173)

Το βράδυ κάναμε μια σύσκεψη οι τρεις μας και πήρα μια έκθεση της όλης δουλειάς που κάναμε. Επίσης ότι ετοιμάζονταν να βγει μια δεύτερη ομάδα που θα παίρνε μέρος και ο σ. Καπλάνης και ότι στη Λάσπη είχαν 4-5 παιδιά έτοιμα.

Την άλλη μέρα έφθασε σημείωμα από τον Άρη πως η ομάδα του βρισκόταν πάνω από το χωριό Λάσπη, μέσα στα έλατα και καλούσε, δεν ξέρω πώς τόμαθε, να κατέβω να τον συναντήσω και πως θα με περίμενε στο γεφυράκι της δημοσιάς σε μια παράγκα που θα με παραλάμβανε κάποιος.

Το πρωί ξεκίνησα και σαν έφτασα συνάντησα τον σ. Κώστα Τσάμη. Μούδειξε με το χέρι το μέρος που θα έβρισκα την ομάδα πάνω από το Μύλο. Ανέβηκα την ανηφοριά και κάτω από πανύψηλα έλατα ήταν ξαπλωμένοι οι αντάρτες, (όλοι-όλοι, μαζί με τον Άρη πέντε), ο Λέβας, ο Νίκος με τον αδελφό του, ο Θάνος και ο Ξενοτρούλιας.

Ο Άρης παράμερα μου ’κανε νεύμα να τον πλησιάσω. Εκτός από τα δικά τους τουφέκια που είχανε, κουβαλούσαν άλλα τόσα μ’ ένα σάκο χειροβομβίδες. Κατάλαβα αμέσως πως όπως ο Προβιάς έφυγε, έτσι και με τους άλλους έγινε που λείπανε από την ομάδα. Με πήρε ο Άρης παραπέρα και καθήσαμε. Ήταν πολύ στεναχωρημένος.

«Τι έγινε βρε Θανάση, πούναι οι άλλοι πούχες μαζί σου;». Μου διηγήθηκε, ο Προβιάς τόσκασε τη νύχτα που τον βάλανε σκοπό. Οι άλλοι, ένας – ένας μου ζήτησαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, δεν άντεξαν την κούραση των μετακινήσεων και την έλλειψη τροφίμων. Κάναμε πορείες για να συνηθίσουν στις κακουχίες, ένα είδος γυμνάσια, μα και τούτοι που μείνανε είναι όλο γκρίνια. Ξέρεις Γιώργο, μου λέγει, τους φοβάμαι δεν έχω κλείσει μάτι τρεις μέρες, δεν ξέρω ίσως να μην το ξεκίνησα καλά,είμαι στεναχωρημένος.

«Θανάση, του λέω, μην χάνεις την ψυχραιμία σου και το θάρρος, στην Παρνασίδα ο Χουλιάρας μαζί με 5-6 άλλους καλούς συντρόφους έχουν βγει στο βουνό. Εδώ σου έχουμε έτοιμους πέντε παιδιά Λασπιότικα, θα κατέβω στο χωριό να τα κανονίσω, να τους πάρεις μαζί σου και πως η οργάνωση του Καρπενησίου θα βγάλει και ομάδα. Μα δεν είναι ταχτική αυτή που κρατάς, νηστικό αρκούδι δεν χορεύει».

Ο Γιαταγάνας παραγγέλλει ν’ αρχίσεις εμφανίσεις στο χωριό και όχι γυμνάσια στα έλατα και ακόμη έχω να σου πω αυτού που γυρίζετε πάρτε και κανένα σφαχτό. Μιλήστε τους για τους σκοπούς σας και δώστε τους μια απόδειξη ότι σα λευτερωθούμε θα πληρωθούν από το Ελληνικό Δημόσιο. Ξεχνάς τα παλικάρια του ’21; Γέλασε με την καρδιά του. «Αυτό σκεπτόμουνα ρε Γιώργο, δεν έπαιρνε άλλο νερό το αυλάκι».

Το βράδυ κατέβηκα στο χωριό στο σπίτι του Κώστα Τσάμη. Κανονίσαμε για τα παιδιά και το ίδιο βράδυ αργά θα έρχονταν ο Τσάμης να μας πάρει. Εκεί βρήκα και τον Μπακόλα από το Καρπενήσι, μαζί του είχε και δύο κιλά κεράσια για τους αντάρτες.

Ανέβηκα στην ομάδα. Ήτανε ώρα 11 περίπου. Ήρθε ο Τσάμης και μας πήρε. Ο καιρός ήταν στο κακά του χάλια, δυνατή βροχή, αστραπές και κεραυνοί αδιάκοποι φώτιζαν ολόγυρα μας. Πήραμε όλοι από δυο τουφέκια και κατηφορίσαμε. Η βροχή περνούσε από το λαιμό και κατέβαινε στα πόδια. Τρεις φορές πέρασαν κεραυνοί πολύ κοντά μας, που μας γονάτιζαν. Φθάσαμε στο δρόμο και παράμερα μπήκαμε σε μια παράγκα. Μέσα καθόταν ο Μπακόλας και τα παιδιά που θάβγαιναν στο βουνό. Όλη νύχτα συνεδριάζαμε. Βάλαμε τότε τα νέα καθήκοντα και προπαντός να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση σε χωριό. Μια καινούργια ζεστασιά φάνηκε στα πρόσωπα όλων.

Τα χαράματα η ομάδα ξεκίνησε με τον προορισμό να κάνει την πρώτη της εμφάνιση. Δεν ξημέρωσε καλά, πήρα τον δρόμο του γυρισμού στη Δυτική Φθιώτιδα για την Σπερχειάδα αφού θα έστελνα έναν σύνδεσμο για την επαρχία Δομοκού στο Δερελή. να προσπαθήσουν να μαζέψουν τρόφιμα όπως είχαμε μιλήσει με τον Άρη. Πέρασα από τον Άγιο Γεώργιο, είδα τον Μάκρα και του μίλησα για τρόφιμα που να συγκεντρωθούν στο Παλαιόκαστρο, που γρήγορα θα περνούσε η ομάδα από κει. Στον Πύργο και Μακρακώμη ο Λιάσκας με τοποθέτησε σε μια παράγκα που είχε άχυρα, γιατί ο γαμβρός του φοβόταν. Στη Μακρακώμη. είχε φρουρά Ιταλική και αστυνομία που γυρνούσαν και μπαίναν και στα σπίτια. Το βράδυ συνεδριάσαμε και διαπίστωσα ότι είχε γίνει καλή δουλειά στο ΕΑΜ, με πρόσωπα σεβαστά, νοικοκυραίους και επιστήμονες.

Πήρα μια σύνδεση για τη Σπερχειάδα στο σπίτι του Σπύρου Οικονόμου, που ζούσε με τη μάνα του την λεγόμενη αργότερα ανταρτομάνα. Εδώ η οργάνωση ήταν η πιο καλή από ποσότητα και ποιότητα. Είχε παλιούς συντρόφους, την Γερομόδα, Καραγιώργο, Νικολόπουλο και πολλούς άλλους. Οι πιο πολλοί τώρα είναι νέοι με ζωντάνια όπως ο Μπαλαγιάννης που έγινε γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης, αλλά καθυστερούσε στο ΕΑΜ. Γι’  αυτό έθεσα καθήκοντα να δουν ορισμένα πρόσωπα και να κανονίσουν μια σύσκεψη να τους μιλήσω.

Πράγματι έγινε και ήρθαν καμιά δεκαριά όλοι τους νοικοκυραίοι του χωριού, έμποροι, επαγγελματίες κλπ, στο σπίτι του έμπορα Ράπτη. Τους ανέπτυξα τους σκοπούς του ΕΑΜ και πως αρχίζει ο αντάρτικος αγώνας κατά των καταχτητών. Όλοι τους δέχτηκαν και σχημάτισαν μια επιτροπή. Την άλλη μέρα είχα ένα ραντεβού με τον απόστρατο συνταγματάρχη Σπαθή σ’ ένα χωριό έξω από την Σπερχειάδα. Του μίλησα αλά είχε μερικές αντιρρήσεις και ότι θα κατέβαινε στη Λαμία να πληροφορηθεί σχετικά. Αργότερα όταν τον κάλεσε ο Άρης πιο πάνω από την Σπερχειάδα και κουβέντιασαν, δέχτηκε να συνεργαστεί και όταν φούντωσε το αντάρτικο, και ο αγώνας μεγάλωσε, πέρασε στις γραμμές μας σαν διοικητής της πολιτοφυλακής Στερεάς Ελλάδας.

Τις μέρες αυτές άρχισαν να φθάνουν οι πρώτες πληροφορίες ότι γιόμισαν τα βουνά αντάρτες. Αυτά έλεγε ο πολύ κόσμος. Εμφανίζονταν στα χωριά με ελληνικές σημαίες και τραγουδούσαν το «Μαύρη η Νύχτα στα βουνά, ο κλέφτης ξεσπαθώνει». Ο κόσμος με τη φαντασία του τα μεγάλωνε και οι καρδιές του λαού μας φτερούγιζαν από χαρά και συγκίνηση. Το Καρπενήσι έβγαλε και αυτό τη δικιά του ομάδα με τον Καπλάνη και τον Πριόβολο. Μια άλλη ομάδα από τη Στυλίδα έχει χτυπήσει στο δρόμο της Χαλκομάτας ένα ιταλικό αυτοκίνητο.

Στο μεταξύ παίρνω ειδοποίηση από τον Γιαταγάνα να κατέβω στη Λαμία και να πάρω τα μέτρα μου. Φεύγω για την επαρχία Δομοκού να κατέβω στη Λαμία γιατί από το δρόμο Μακρακώμης είναι αδύνατο να περάσω, από τα πολλά φυλάκια των Ιταλών. Ο δρόμος που θα κάνω δεν είναι λίγος. Σπερχειάδα – Δερελή – Αγ. Γεώργιος – Λαμία.

Έφτασα το βραδάκι στο σπίτι μου τελείως εξαντλημένος. Το πρωί ήρθε ο Γιαταγάνας, με είδε στην κατάσταση που ήμουνα, σκελετωμένος και κουρασμένος και μου είπε να καθίσω λίγες μέρες να ξεκουραστώ, ότι θα ερχόταν να με βλέπει. Μιλήσαμε γενικά για την ανάπτυξη του κινήματος, στην επαρχία Δομοκού – Δυτική Φθιώτιδα, του Καρπενησίου, καθώς και για την συνάντηση με τον Άρη και τα γεγονότα που έγιναν στις ομιλίες που είχα μαζί του και τις οδηγίες που του έδωσα, αφήνοντας την πρώτη ταχτική του. μπαίνοντας άμεσα στο ζήτημα των εμφανίσεων.

Ο σ. Γιαταγάνας με κατατόπισε για την κατάσταση της Λαμίας, για τις καινούριες συλλήψεις καθώς για την περιοχή Αν. Φθιώτιδας και Παρνασίδας. Στη Λαμία η οργάνωση, παρά τις συλλήψεις, είχε φουντώσει. Πολλά καινούρια στελέχη ξεπήδησαν. Στην Α. Φθιώτιδα η ομάδα Μπεγνή με προσχώρηση και άλλων μπήκε στα κανάλια και την καθοδήγηση της δικιά μας. «Η δουλειά πλάτυνε πολύ Γιώργο και η πλάτη μου δεν την σηκώνει. Γι’  αυτό θα γράψω στην KE να μου στείλουν ανθρώπους». Συμφωνήσαμε γι’  αυτό και έφυγε. Σε δυο μέρες ξανάρθε. Τον είδα νευριασμένο. Καθήσαμε αφού η αδελφή μου μας έφτιαξε από έναν καφέ κριθαρένιο. «Τι έχεις βρε Γιώργο και είσαι στεναχωρημένος;»

Ο Άρης μου λέγει πέρασε στην Επαρχία Δομοκού, μπήκε στο κτήμα του Μαραθέα. τον σκότωσε και πήρε ομήρους το παιδί του και το παιδί του επιστάτη Τράκα. Όπως θα ξέρεις ο Μαραθέας έβαλε τους φίλους του Ιταλούς και σκότωσαν 11 κολίγους που είχε στο κτήμα του γιατί του φάγανε μερικά κουκιά.

Ο Γιώργος Φράγκος

Ο Αρης μου ’στειλε γράμμα για τον Μαραθέα ν’ αποκαταστήσει οικονομικά τις οικογένειες των θυμάτων καθώς και μια προκήρυξη προς τον λαό και την αστυνομία, να την τυπώσουμε. Το πράγμα αυτό μαθεύτηκε στην Αθήνα και η ΚΕ με ειδοποίησε να κατσαδιάσουμε τον Άρη και ν’ αφήσει τα παιδιά ελεύθερα. Η ομηρία αυτή είναι αντίθετη με τις αρχές μας, και πρέπει Γιώργο να φύγεις αμέσως να τον συναντήσεις και βάλτου άγρια χέρι.
Την άλλη μέρα έφυγα για την επαρχία Δομοκού. Στα μεταλλεία με πληροφόρησαν πως ο Άρης έκανε συνάντηση με τον [Νάκο] Μπελή και τον Κώστα Κέδρο και τους πήρε μαζί του. Η ομάδα είχε μεγαλώσει σε 25 αντάρτες και πέρασε για το Πλατύστομο. Στο Δερελή δεν είχαν ιδέα που βρίσκεται η ομάδα. Στο Μύλο που πήγα του Πλατιά, μόλις είχε έρθει σύνδεσμος και έφερνε σημείωμα του Άρη, να πάνε ψωμιά στην ομάδα. Οι σύντροφοι του Πλατύστομου μάσανε αμέσως αρκετά καρβέλια. Τα βάλανε σ’ ένα τσουβάλι από τη μια μεριά και γω από την άλλη, γιατί ήμουν τσακισμένος από την κούραση, και φύγαμε μαζί με τον σύνδεσμο για την Γιαννιτσού. Τη μέρα αυτή έκανε πολύ ζέστα. Σαν φτάσαμε κοντά στο χωριό απέναντι από το μονοπάτι που πηγαίναμε σε μια πλαγιά κάθονταν ξαπλωμένο ένα απόσπασμα 20 χωροφυλάκων.

Με τις εμφανίσεις των ανταρτών και τον σκοτωμό του Μαραθέα γιόμισε η ύπαιθρος αποσπάσματα. Τρόμαξα γιατί ζυγώσαμε απέναντί τους και δίχως να χάσω την ψυχραιμία μου καθώς και ο συνοδός μου τους χαιρετήσαμε εγκάρδια και αδιάφορα δίχως να μας ενοχλήσουν. Εκεί λίγο πιο πάνω έπρεπε να στρίψουμε αριστερά να περάσουμε τον αυχένα και να κατεβούμε στη ρεματιά. Μόλις και δεν φαινόμασταν από το απόσπασμα χτυπήσαμε το άλογο και κατρακυλήσαμε. Με την ψυχή στο στόμα παραμερίσαμε για λίγο και περιμέναμε να δούμε μήπως μας ακολούθησαν.

Ευτυχώς επικρατούσε ησυχία και αποφασίσαμε να πάρουμε τον ανήφορο μέσο στο πυκνό δάσος. Όταν σχεδόν φτάσαμε λίγο πιο κάτω από την κορυφή ακούστηκε ένα σφύριγμα. Σε λίγο βγήκε μπροστά μας ο Βασίλης Ξενοτρούλιας. Μας αναγνώρισε και μας υπέδειξε που να προχωρήσουμε. Σε λίγο φάνηκε ο Άρης. Χαιρετηθήκαμε και καθήσαμε στα χαμόκλαδα. Δίχως περιστροφές του μίλησα για τα παιδιά. Του ανέπτυξα τις θέσεις μας για την ομηρία, την εντολή της ΚΕ και τη δική μας, ν’ αφήσει τα παιδιά ελεύθερα. Με κοίταξε κάπως περίεργα. Είδα ότι είχε αλλάξει η ψυχοσύνθεσή του, από τότε που ανταμώσαμε στη Λάσπη. «Δεν γίνεται», μου λέγει. Σεις των πολιτικών οργανώσεων τα βλέπετε με το δικό σας μάτι. Πώς θέλετε ν’  αφήσω τα παιδιά τώρα που γνώρισαν πρόσωπο και πράγματα, και σαν γυρίσουν σπίτια τους θα κάψουν οικογένειες ανταρτών, συντρόφους συνδέσμους των χωριών και στο κάτω κάτω δεν είναι απόλυτα στο χέρι μου. Η ομάδα δεν συμφωνεί να τους αφήσουμε. Ο γιος του Μαραθέα είναι άρρωστος, το παιδί του επιστάτη μας έκανε πρόταση να γίνει αντάρτης. Όπως βλέπεις έχω προβλήματα, θα το θέσω θέμα στη συνέλευση της ομάδας και ό,τι απόφαση παρθεί αυτή θα εκτελέσω.

Επέμεινα ξανά ότι δεν μπορεί να αγνοεί την εντολή και πολύ περισσότερο της ΚΕ. Τη στιγμή αυτή κατηφόρισε και ήρθε κοντά μας ο Νάκος Μπελής «φτηνά τη γλίτωσε τούτος εδώ ο σ. από μένα στην Ομβριακή που με αντάμωσε, είπε μιλώντας του Άρη, αλλά βγήκανε σωστά τα λόγια του». Μου έσφιξε το χέρι και μου είπε να καθήσω να φάμε γιατί είχε μια προβατίνα στη χόβολη της φωτιάς. Πρώτη φορά μάθαινα σφαχτό χωμένο στη φωτιά με το τομάρι. Τους ευχαρίστησα, πως ήταν ανάγκη να φύγω. Να προσέξουν, γιατί πιο κάτω υπήρχε απόσπασμα. Μίλησα στον Άρη ότι οι Ρουμανόβλαχοι και άλλα τσιράκια γυρίζουν και τρομοκρατούν τα χωριά και ιδιαίτερα στην επαρχία Δομοκού και ότι θα έπρεπε να χτυπηθούν και να γίνονται εμφανίσεις στα χωριά.

Τους χαιρέτισα και τους είπα με την πρώτη ευκαιρία θα τους ξαναδώ.

Η ομάδα από κει τράβηξε για το Πιτσωτά και ξανακατέβηκε στην επαρχία Δομοκού. Προχώρησε στη Χιλιαδού και από κει για τα βλαχοχώρια του Αλμυρού. Εκεί βρέθηκε στην ανάγκη να συγκρουσθεί με τα αποσπάσματα της χωροφυλακής στο Χαζοπλή, τον Αύγουστο και να πιαστεί ο Νίκος Λέβας και ο Παρίσης, που μεταφέρθηκαν στη Λαμία. Από τους βασανισμούς πέθανε ο Λέβας και ο Παρίσης εκτελέστηκε.

Αυτά ήσαν τα πρώτα θύματα των ανταρτών μας και πέθαναν σαν ήρωες για τον αγώνα της λευτεριάς.(…)

"katiousa"