Πήρα ένα οργισμένο ηλεκτρονικό μήνυμα από έναν παλιό αριστερό. Α σιχτίρ, πού μας φτάσατε, πια, ήταν το πολιτικό και προσωπικό του γαμώτο, με...
αφορμή όσα διαδραματίζονται γενικώς, και την υπόθεση Σαββίδη ειδικώς. Για την οποία υπόθεση ο αποστολέας του μηνύματος λέει τα χειρότερα: Για τον «Ρώσο ολιγάρχη», για την κυβέρνηση και για την τροπολογία της, αλλά και για μένα προσωπικά, που έγραψα όσα έγραψα, προχτές. Δηλώνοντας πάντως στο τέλος πως, όσο και αν τον σπρώχνουν έξω διάφορα αχώνευτα που διαπράττονται, αυτός δεν πρόκειται να πάει απέναντι στην Αριστερά. Κάπως έτσι.
Αναφέρομαι σ’ αυτό, γιατί δεν είναι το γαμώτο μόνο ενός ανθρώπου. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η πλειοψηφία όσων αισθάνονται, δηλώνουν, και είναι αριστεροί –δεν μιλάω για το μεγάλο κόσμο των ψηφοφόρων- και βρίσκονταν από τα πέτρινα χρόνια στον Συν, και στον ΣΥΡΙΖΑ, μια πολιτική βαρυστομαχιά, κρυφή, λίγο πιο κρυφή, φανερή, λίγο πιο φανερή, την έχει. Μην πω και μια κατάθλιψη, που ψάχνει κουβέντα, καυγά, επιχειρήματα, για να εκτονωθεί. Διότι όντως δεν χωνεύονται εύκολα κάποια πράγματα. Πρέπει να ψάχνεις με μεγεθυντικό στα νέα κιτάπια για να βρεις τη σχέση τους με τα παλιά.
Και πώς μας προέκυψε αυτό; Μα από τη στιγμή που απροετοίμαστος, με εγγενείς αδυναμίες, με μεγάλη ορμή και όνειρα, αλλά μικρή πείρα και τεχνογνωσία, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην κυβέρνηση. Δεν βρέθηκε ακριβώς, δηλαδή, τον πέταξε εκεί το κύμα της κοινωνίας που σήκωσαν τα μνημόνια, αλλά και οι δικές του θέσεις και μάχες. Και παρέλαβε όχι μόνο άδεια ταμεία. Αλλά και ένα κράτος «αλλιώς μαθημένο», μια αστυνομία «αλλιώς μαθημένη», μια Δικαιοσύνη «αλλιώς μαθημένη». Για να βρει απέναντί του όχι μόνο τους δανειστές, «αλλιώς μαθημένους», αλλά και μια εγχώρια ελίτ «αλλιώς μαθημένη». Και μια διαφθορά ευτραφή, εκτεταμένη, και καλομαθημένη.
Να η νέα κατάσταση. Η Αριστερά έχει την ευθύνη πια όχι μόνο για τον εαυτό της, τα κινήματα, την ιδεολογία. Αλλά για τη χώρα. Αυτό είναι σήμερα κυρίαρχο, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Και δεν μιλάμε για εξουσία με όρους κάποιας επανάστασης, αλλά με όρους δημοκρατικής τάξης, σεβασμού των νόμων, αποδοχής της συνέχειας του (αστικού) κράτους. Αν ως κόμμα λες αυτό που θέλεις, ως κυβέρνηση κάνεις αυτό που μπορείς. Ε, εκεί, ανάμεσα στο τι θέλουμε, και τι μπορούμε, φυτρώνουν τα πικρά ραδίκια. Ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε, αλλά πουθενά δεν θα πάμε, αν δεν τα φάμε. Από μια άποψη όμως η πίκρα τους είναι πολιτική υγεία. Διότι, αν φτάσουμε να τα βρίσκουμε γλυκά, δεν θα τα χωνέψουμε. Θα μας χωνέψουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου