του Θανάση Σκαμνάκη
Ίσως να μην χρειάζονται πολλές αναλύσεις. Μονάχα δυο φωτογραφίες. Να βάλεις την μιά δίπλα στην άλλη, δυό πρόσωπα της πρόσφατης επικαιρότητας και του διαρκούς νεώτερου δράματος μας. Καταλαβαίνεις αμέσως. Ζήτημα στοιχειώδους νοημοσύνης και ευαισθησίας.
Η μια της Μαρίας Καρυστιανού, ή άλλη της ευρωβουλευτίνας του κυβερνώντος κόμματος. Είναι δυο κόσμοι διαφορετικοί. Δεν εφάπτονται.
Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα. Όμως τα πρόσωπα εικονίζουν περιεχόμενα. Και εκεί ναι, είναι η ουσία!
Αλλά ας αφήσουμε τις εικόνες. Ή μάλλον, ας τις κρατήσουμε, ας μείνουμε να τις παρατηρούμε ώρα πολύ για να γίνει όσο βαθύτερη η αντίθεση.
Κι ας πάμε πιο κάτω.
Ήδη, καιρό τώρα εκδηλώνεται, με κάθε ευκαιρία, και κυρίως μετά την μεγάλη τραγωδία των Τεμπών, η αγανάχτηση, η αγωνία και η αναζήτηση των λαϊκών ανθρώπων. Δεν ξέρω πως να τους ονομάσω. Οι προοδευτικοί; Μου φαίνεται ανεπαρκές. Οι εργατικοί; Μου φαίνεται μερικό. Οι λαϊκοί; Μου φαίνεται τετριμμένο. Είναι πολλά μαζί. Είναι και προοδευτικοί, και εργατικοί και λαϊκοί και αγωνιούντες και πολλά ακόμη. Μια χώρα που έδωσε το 62% σε εκείνο το «αιματηρό» δημοψήφισμα, αγνοώντας τις τηλεοράσεις, τα κάπιταλ κοντρόλ, την ευρωπαϊκή τρομοκρατία. Είναι νέα παιδιά που δεν τους βολεύουν τα εφαρμοστά νομοθετήματα – κάποια από αυτά ήταν μικρά σε εκείνο το περίπλοκο 2015 και τώρα βγαίνουν σε μια ζωή υπονομευμένη.
Δεν τους βολεύουν οι υπάρχοντες κάθε είδους. Ακόμη κι αν δεν έχουν πολιτική συνείδηση έχουν γνώση.
Καθώς δεν φορούν τα παραμορφωτικά γυαλιά ισχυρών συμφερόντων μπορούν να καταλάβουν καλά πως δεν λειτουργεί το πράγμα, γενικώς!
Στην πραγματικότητα βγαίνει με ένταση το πραγματικό πολιτικό σύστημα. Κυβέρνηση, Βουλή, Δικαιοσύνη, θεσμικοί μηχανισμοί, σε μια βαθειά κατάρρευση. Αναξιόπιστοι και διαβρωμένοι.
Είναι αυτό του σύστημα που προσλαμβάνει αστυνομικούς για ΜΑΤ τους οποίους στέλνει έπειτα να ξυλοκοπήσουν τους πυροσβέστες γιατί ζητούν να προσληφθούν.
Η περίφημη δημοκρατία, που δεν ήταν ποτέ ακριβώς δημοκρατία, ευάλωτη καθώς ήταν, δέχεται χαριστικές βολές.
Τα πρόσωπα, του πρωθυπουργού, του υπουργού των Τεμπών, της ευρωβουλευτίνας, του αδαούς δημοσιογράφου είναι το ένα πρόσωπο του κόσμου τους, του συστήματος τους. Σε μια τέτοια παρακμή τα ονόματα που πρωταγωνιστούν είναι παρμένα από το καλάθι με τα υπόλοιπα.
Και είναι επόμενο. Όταν το Ισραήλ βομβαρδίζει αμάχους Παλαιστίνιους είναι με το Ισραήλ, όταν η Ουκρανία γίνεται βομβαρδιστικό του ΝΑΤΟ, είναι με την Ουκρανία, όταν οι ΗΠΑ εντέλλουν σπεύδουν να ακολουθήσουν, το έχει πει καθαρά ο προσκυνητής της Ουάσιγκτον, είμαστε προβλέψιμοι σύμμαχοι.
Απέναντι κοιτάξτε. Δείτε το βίντεο από τη συναυλία στο Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο). Η μικρούλα που πάνω στον ώμο του πατέρα της τραγουδάει με συγκίνηση δεν ξέρει μόνο όλα τα λόγια αλλά και το τι σημαίνουν. Είναι ένα πρόσωπο γνώσης και μέλλοντος. Εδώ ένα κοριτσάκι τραγουδάει & δακρύζει. Για τα #Τεμπη #Καλλιμάρμαρο
Κι όλα εκείνα τα νεανικά πρόσωπα που τραγουδούν με αίσθημα και επίγνωση!..
Αυτά δεν τα αντέχει ούτε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ούτε ο αδαής δημοσιογράφος, ούτε η κυρία ευρωβουλευτής, ούτε όλος ο γνωστός συρμός των ακολούθων. Δεν είναι μόνο ζήτημα πολιτικής, αλλά και ηθικής και αισθητικής.
Μεσολαβεί χάσμα.
Τα Τέμπη όρισαν μια βαθειά διαχωριστική γραμμή: από τη μια όσοι είναι με τα θύματα, από την άλλη όσοι είναι με τους θύτες – εδώ η ουδετερότητα δεν έχει θέση.
Ένας κόσμος που κινείται, που σαστίζει, που ελπίζει, που υπομένει, που μάχεται, που ενθουσιάζεται κι απογοητεύεται, που τραγουδάει και ξανά προσπαθεί.
Κι ένας κόσμος που σαπίζει και μεταδίδει τη μόλυνσή του στους ζωντανούς οργανισμούς. Μια χυδαιότητα παρελαύνουσα με επίσημες ενδυμασίες, κοσμήματα και στρας.
Όπως είπε και ο Θοδ. Τερζόπουλος κατά τη βράβευσή του στην Ένωση κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών:
«Η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός δεν επιθυμούν τη δημιουργική συνάντηση της μνήμης με τον χρόνο, του μύθου με τον λόγο, αλλά αντιθέτως καθυποτάσσουν αυτές τις θεμελιώδεις αρχές σε ένα εξουσιαστικό, περιοριστικό σύστημα».
Ίσως, τελικά, η πιο καθαρή απάντηση στις αιτιάσεις της ευρωβουλευτίνας και των ακολούθων στη δημοσιογραφία, που κουνάνε το κεφάλι συναινώντας, αλλά και η πιο πειστική ένδειξη της σήψης, της διάλυσης και της αγεφύρωτης αντίθεσης να προέρχεται από την πιο πρόσφατη παρέμβαση της Μαρίας Καρυστιανού (χωρίς την Μ. Καρυστιανού και τους συγγενείς των θυμάτων, τώρα το θέμα των Τεμπών θα είχε καταχωνιαστεί στους φακέλους της «δικαιοσύνης» και στις συγκαλύψεις της κυβέρνησης και των πρόθυμων δημοσιογράφων, και ένα μέρος της κοινής γνώμης θα το είχε καταπιεί αμάσητο – λυπούμαστε πολύ, δυστυχώς ήταν μια κακιά στιγμή!).
Την Παρασκευή η Μαρία Καρυστιανού κατέθεσε νέο υπόμνημα στο Δικαστήριο της Λάρισας σχετικά με την πορεία των ερευνών. Η αναφορά είναι αποκαλυπτική (για άλλη μια φορά):
«Έτσι δουλεύει η ανακριτική διαδικασία στο έγκλημα των Τεμπών, συνεχώς με υπομνήματα και επιστολές, προκειμένου να γίνουν τα αυτονόητα. Ήθελα να κάνω τα παράπονά μου στον Εφέτη Ανακριτή για δύο γεγονότα που με έχουν στιγματίσει.
Το ένα αφορά το αδιανόητο λάθος που έκανε ως προς τον μεταλλειολόγο τον οποίον ζήτησε η ομάδα Κοκοτσάκη να οριστεί για το λευκό κοντέινερ, το οποίο ήταν στον ιδιοκτήτη του. Στην επιστολή, έγραφε ακριβώς με ποιον τρόπο πρέπει να γίνει η τομή και τι πρέπει να ζητηθεί από τον μεταλλειολόγο. Ενώ στο τέλος τόνιζε πως εάν γίνει μία απλή εξέταση δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα. Μαντέψτε τι ζήτησε ο ανακριτής. Να γίνει μία απλή εξέταση.
Θεωρούμε αυτά τα λάθη ότι είναι εσκεμμένα πλέον. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι δεν μπορείς να κάνεις τέτοια λάθη ενώ έχεις και τις οδηγίες.
Το δεύτερο είναι ότι ήρθα να βγάλω φωτογραφίες από το κουτί με τα αταυτοποίητα οστάρια που έχει στο διπλανό γραφείο τα οποία περιμένει να αλλοιωθούν αρκετά, τα οποία ακόμα και αν τα στείλουμε στο εξωτερικό να μη μπορέσουμε να κάνουμε ταυτοποίηση.
Σας ανέφερα δύο γεγονότα. Πλέον, ή είναι πολύ μεγάλη ανικανότητα, ή είναι σκοπιμότητα. Κάτι άλλο δεν μπορώ να δω. Σε κάθε περίπτωση κανένα από τα δύο δεν είναι πλέον ανεκτό».
Να σου δώσω μια να σπάσεις…
ΥΓ του blog: ...Σκηνές απο την ταινία: San Michele aveva un gallo και στο σχετικό με την ιστορία του San Michele (Σαν Μικέλε) με τους στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου