Rita Hayworth Is Stayin' Alive

«Το αυγό του φιδιού» ή όταν μια κοινωνία ζει την «Αποκάλυψή» της…

Γράφει ο Δημήτρης Τρικεριώτης

 

Η ταινία… 

 

Φθινόπωρο 1923. Ο Αμερικανός 'Ειμπελ Ρόζενμπεργκ βρίσκεται ένα μήνα στο Βερολίνο με τον αδελφό του και την κουνιάδα του. Δουλεύουν στο τσίρκο αλλά μετά από ατύχημα του αδελφού του απολύονται. Η ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν «Το αυγό του φιδιού» παρακολουθεί τη ζωή του Έιμπελ από τις 3 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου. Είναι οι ............μέρες, που όπως ακούγεται στην ταινία, «κάποιος Χίτλερ ετοιμάζει πραξικόπημα με χιλιάδες πεινασμένους στρατιώτες». Οκτώ ημέρες από την καθημερινή ζωή στη δημοκρατία της Βαϊμάρης με την φτώχεια και την τεράστια ανεργία, που «ένα πακέτο τσιγάρα κοστίζει τέσσερα δισεκατομμύρια μάρκα» και «όλοι σχεδόν έχουν χάσει την πίστη τους στο μέλλον και το παρόν»...

Σε μια τέτοια πόλη που «παντού χύνεται δηλητήριο» και η ύπαρξη «είναι σκέτος τρόμος» περιφέρεται ο Έιμπελ. Και όταν στέλνει στον διάβολο μια πόρνη που τον ρωτά αν έχει δολάρια, εκείνη του απαντά: «και εσύ που νομίζεις ότι βρίσκεσαι;»

Το πραξικόπημα του Χίτλερ θα αποτύχει. Η απήχηση των δυνάμεων του εθνικοσοσιαλισμού είναι ακόμη περιορισμένη, αλλά σε αυτήν την περιδίνησή του σε μια κοινωνία που ζει την «Αποκάλυψή» της, ο Έιμπελ θα’ρθει πρόσωπο με πρόσωπο με «το αυγό του φιδιού» που επωάζεται αργά, σταθερά και απροκάλυπτα.

 

Οι συνειρμοί…

Οι συσχετισμοί με τις προοπτικές της δικής μας δημοκρατίας μπορεί να είναι πολλοί και αντιφατικοί. Αλλά το μήνυμα είναι σαφές: «Το αυγό του φιδιού» μπορεί να είναι διαχρονικό κοινωνικό σύμβαμα όταν μια κοινωνία ζει την «Αποκάλυψή» της. Το μήνυμα είναι η διαδικασία του επώδυνου εκφασισμού της κοινωνίας, δηλ. της σταδιακής επικράτησης ενός ολοκληρωτικού κράτους που μπροστά στα δικά του συμφέροντα θυσιάζει τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η ισονομία, η ασφάλεια και η δικαιοσύνη.

Η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι το μοναδικό φάρμακο για το δηλητήριο που άρχισε ήδη να κυκλοφορεί στο αίμα των περισσότερων Ελλήνων. Για τους Γερμανούς του μεσοπολέμου αποδείχτηκε ότι τέτοια συναισθήματα ήταν περιττή πολυτέλεια μπροστά στο εθνικιστικό όραμα μιας μεγάλης και ισχυρής Γερμανίας. Ακόμη και σήμερα ο πυρήνας και η κατεύθυνση της σκέψης της ηγετικής τους ομάδας δεν δείχνουν να έχουν αλλάξει. Ο παλιός γερμανικός τρόπος, παρότι καταδικασμένος από την Ιστορία, μοιάζει να κυριαρχεί και στους τρόπους των παλιών «συμμάχων», σαν ο πλέον αποδοτικός στο παιγνίδι για τον έλεγχο της εξουσίας.

Με τα τρία νέα εργαλεία του eurogroup της 27/11, η πολιτική και κοινωνική αποδιοργάνωση στην χώρα μας θα επιταχυνθούν: (1) Με τους μηχανισμούς αυτόματης διόρθωσης απόκλισης «στόχων», που δεν πιάστηκαν ποτέ μέχρι τώρα και μάλιστα σε καλύτερους καιρούς, (2) Με την αυστηρή εποπτεία και επιτήρηση που θα αδρανοποιήσει και επίσημα την μέχρι τώρα διακοσμητική εγχώρια πολιτική ηγεσία και (3) Με την θέσπιση του ειδικού λογαριασμού στον οποίο θα πηγαίνουν όλα τα πιθανά έσοδα και πλεονάσματα και το 30% των υπερ-πλεονασμάτων, που θα ακυρώσει κάθε δυνατότητα για ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση οι προϋποθέσεις για τη χορήγηση της δόσης των 44 δις, πέρα από την πιθανή καταστροφική τους επίδραση στα τραπεζικά και ασφαλιστικά απομεινάρια, μοιάζουν περισσότερο με άλλοθι για παραιτέρω αναβολές και κωλυσιεργίες παρά σαν μέρος μιας έστω προσωρινής λύσης πολιτικού συμβιβασμού μέχρι τις γερμανικές εκλογές.

 

Το μέλλον…

Μας χωρίζουν οκτώ χρόνια από το 2020, έτος που οι δανειστές το θεωρούν ορόσημο για την επιτυχή κατάληξη των προσπαθειών της Ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο οι αριθμητικοί στόχοι και το επιλεγμένο έτος για τον μέσο Έλληνα έχουν μόνο λογιστική και όχι πραγματική αξία. Αρκεί να γυρίσει πίσω τα τελευταία τρία χρόνια και να δεί πως ήταν και πως έγινε μέσα σε αυτό το διάστημα η ζωή του, η ζωή του φίλου, του γείτονα. Σε πολύ βασικά πράγματα όπως η διατροφή, η θέρμανση, η ασφάλεια, η σωματική και ψυχική του υγεία. Και μετά να προβάλλει αυτή την σύγκριση των πραγματικών δεδομένων στο άμεσο μέλλον των επόμενων τριών ετών, για τα οποία οι δανειστές, ακόμη και μέσα από τα αποτυχημένα τους στατιστικά, δεν προβλέπουν καμία ουσιαστική βελτίωση. Τότε θα έχει μια εικόνα για το τι πραγματικά τον περιμένει.

Στο εξής και στο πλαίσιο της λερναίας ύφεσης και των ημιτελών προσπαθειών εφαρμογής των μέτρων, η ατομική και κοινωνική συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτών θα συνεχίσει να αποτελεί αντικείμενο ενός ενδιαφέροντος ψυχιατρικού και κοινωνιολογικού πειράματος. Η διαδρομή από την αρχική συνειδητοποίηση προς την απώλεια της αξιοπρέπειας, τον πανικό και την εξαθλίωση, όπως αυτή διανύθηκε ήδη για σημαντικό τμήμα του πληθυσμού μέσα από τον φόβο και την ανασφάλεια και όπως πρόκειται να μαζικοποιηθεί στο άμεσο μέλλον.

Η έξοδος κινδύνου προς την εκδικητικότητα και το μίσος για το πολιτικό καθεστώς. Που αθροίζεται χρονικά και συσσωρεύεται στις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Περνώντας από τους γονείς στα παιδιά είτε αναπτυσσόμενη απευθείας στα παιδιά εξαιτίας της προϊούσας εξαθλίωσης στις συνθήκες της ζωής τους.

 

Επίλογος

Ένας από τους αρχιτέκτονες αυτού του πειραματικού πλαισίου, ο Χέρμαν φον Ρομπάϊ, εμπνέεται από την μελαγχολική ομορφιά του αδιέξοδου: «Autumn end november: The night has fallen / The bare branches can be seen / Even more lonely». Λες και τελικά όλο αυτό το παιγνίδι της εξουσίας, που κλέβει με διάφορους τρόπους ενέργεια και χρόνο από εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ακραία εκδήλωση οικονομικής ασυδοσίας. Λες και το κατευθύνει μια πιο σύνθετη ανθρώπινη πνευματική διαστροφή που αντέχει στον χρόνο και μεταδίδεται από τη μια γενιά εξουσίας στην άλλη. Που ίσως θα μπορούσε να αποδοθεί με έναν τελευταίο στίχο στο ποίημα του Ρομπάϊ, όπως: «/ Among the serpents». Μια διαστροφή που τον μηχανισμό γένεσής της προσέγγισε ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στην κλασσική του ταινία «Το αυγό του φιδιού».

 

 

Όλη η ταινία στο youtube στα αγγλικά από τον χρήστη StarratEnterprise

kafeneio-gr.blogspot.gr

Πάρτα και συ...

Welcome Palestine!

Εγκρίθηκε -παρά τη λυσσαλέα αντίδραση των ΗΠΑ και του Καναδά- από τη Γ.Συν. του ΟΗΕ η αναγνώριση της Παλαιστίνης ως "ανεξάρτητο κράτος παρατηρητής μη μέλος", με ψήφους .. 138 υπέρ, 9 κατά και 41 αποχές.

Ο Νταβούτογλου ήταν ο πρώτος ηγέτης που αγκάλιασε θερμά ο Παλαιστίνιος Πρωθυπουργός Αμπάς.

Ο Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. Μπαν Κι Μουν, τόνισε στην ομιλία του οτι "το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να ζεί ειρηνικά στην περιοχή" και υποδέχθηκε την απόφαση του σώματος.

Ελλάδα και Κύπρος ψήφισαν υπέρ της αναγνώρισης.

Χαιρετίσματα στην εξουσία !!!!!!

Γράφει ο

Άκης Κουστουλίδης

 

Ο πιο δύσκολος δρόμος του ανθρώπου είναι ο δρόμος που τον οδηγεί κοντά στην ψυχή του. Δεν με νοιάζει ποιος κύριος φιλόσοφος το είπε, ούτε ποιος και που το έγραψε, απλά είναι η διαπίστωση η δική μου, από το δικό μου προσωπικό μονοπάτι που βαδίζω.

Την τελευταία εβδομάδα, ζώντας μέσα στο τελείως παρανοϊκό σκηνικό που διαδραματίζεται στην χώρα μου, οι αφορμές για να θυμώσω είναι πάρα πολλές, οι αφορμές για να παρατήσω την χώρα μου είναι άλλες τόσες, οι λόγοι που νιώθω προδομένος από το σύνταγμα και την βουλή πάρα πολλοί, να απομονώσω το τομάρι μου από την κοινωνική κατάθλιψη είναι κάτι που το κάνω εύκολα, να κλειστω μέσα στον εαυτό μου για να μην βλέπω όλα αυτά που συμβαίνουν είναι ένας ρόλος που πάλεψα για να τον αφήσω, το να προσπαθήσω να συμβαδίσω σύμφωνα με τους νόμους είναι πρακτικά αδύνατο , να αυτοκτονήσω είναι μια λύση …

Εδώ όμως υπάρχει πρόβλημα ….πρώτα πρέπει να σκοτώσω τα όνειρα μου….

Πρέπει να σκοτώσω τα συναισθήματα μου …….

Πρέπει να σκοτώσω ότι αγαπώ ….

Πρέπει να σκοτώσω τον ίδιο μου τον αγώνα …. αυτόν τον αγώνα που με απελευθέρωσε από τα ναρκωτικά …Αυτόν τον αγώνα που έδωσα για να μπορέσω να κάνω την δική μου επανένταξη στην κοινωνία (εδώ υπάρχει η ειρωνεία που πολλές φορές νομίζω πως το σύμπαν μου κάνει πλάκα. Νομίζω πως συνωμότησε στην προκειμένη για να ζήσω, για να ζήσω άλλη μια κόλαση) ….

Και συνεχίζω….. πρέπει να σκοτώσω αυτά τα όνειρα που γίνανε δικά μου μέσα από τον αγώνα μου να για ζήσω, πρέπει να σκοτώσω όλα όσα έχτισα στην καινούργια μου ζωή, πρέπει να σκοτώσω όλη την γνώση που απέκτησα χτίζοντας ένα όνειρο ,να σκοτώσω την γνώση που απέκτησα εκεί έξω στον δρόμο και στον πραγματικό κόσμο χτίζοντας μια ζωή από την αρχή η μάλλον από το μείον, αντιμετωπίζοντας όλους τους δαίμονες και τις συνέπειες που είχε η δική μου κόλαση.

Πρέπει να σκοτώσω το ίδιο μου το μονοπάτι, αυτό το μονοπάτι που η βάση του είναι η αλήθεια και ταξίδι του η αγάπη….

Πριν αυτοκτονήσω χρειάζεται να σκοτώσω αυτό το κομμάτι του εαυτού που γνώρισα και το άλλο που με περιμένει για να γνωρίσω.

Χρειάζεται να σκοτώσω την αλήθεια που έμαθα για την ζωή.

Και η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι ένα δώρο …..

Και αυτό το δώρο μόνο να το ζήσω μπορώ …..

Θέλω να ζήσω (εδώ τώρα νιώθω εξοργισμένος) και μου λες εσύ (κύριε) πολιτικέ απαγορεύεται….. Μου λες θα ζήσουν τα νούμερα. ούτε καν τα λεφτά …Αυτά τα νούμερα που σκοτώσανε τα λεφτά και μείναμε όλοι οικονομικά φτωχοί.

Ναι μου ζητάς να απαρνηθω τον εαυτό μου και να αυτοκτονήσω για να ζήσουν τα νούμερα και μια χούφτα δίποδα ηλίθια ….

Μου ζητάς να είμαι νόμιμος για το κράτος μου, την στιγμή που νομιμοποιείς το ψέμα, η μάλλον κάνεις ένα ψέμα να μοιάζει με αλήθεια για να βολεύει τον τενεκεδένιο κόσμο σου.

Μου λες να ελπίζω, μου λες να δουλέψω, μου λες ένα κάρο ακαταλαβίστικες προτάσεις από λέξεις της ελληνικής γλώσσας και έχεις χτίσει ένα κόσμο γεμάτο από αυτές,προσπαθώντας να με πείσεις πως αυτή είναι η ζωή, πως εδώ μέσα κρύβεται όλη η φιλοσοφία της ανθρώπινης ράτσας, πως η εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι να χτίζουμε φυλακές για να είμαστε ασφαλείς από τους αόρατους εχθρούς.

Μου λες (κύριε) πολιτικέ να πιστέψω τα λόγια σου και να τυφλωθω μπροστά στις πράξεις σου.

Μου σερβίρεις ένα κάρο ναρκωτικά για να σωπάσω …

Μα δεν μπορώ πια να σωπάσω !!!

Τα έχω κόψει τα ναρκωτικά και έχω εθιστεί στην ζωή.

Έχω εθιστεί στην πραγματική φύση !!!

Έχω εθιστεί στον πραγματικό κόσμο !!!

Και εσύ (κύριε) πολιτικέ, δούλε του νούμερου 0,δεν ανήκεις στον πραγματικό κόσμο.

Στον πραγματικό κόσμο είσαι το μηδέν και είμαι το 1.

Βάλε όσα μηδενικά θέλεις χάρισμα σου (κύριε) πολιτικέ,χ ωρίς το 1 είσαι το απόλυτο μηδέν.

Ο τενεκεδένιος φανταστικός σου κόσμος εξαρτάται από το πότε θα πάρω εγώ το 1 από μπροστά σου και συ τότε θα χαθείς, θα ψάχνεις ένα υποκατάστατο για να ζήσεις…

Ναι θα έχεις αφόρητες χαρμάνες γιατί πολύ απλά η εξουσία είναι το κορυφαίο ναρκωτικό και να σου πω το νέο; δεν υπάρχει υποκατάστατο …….

Θα παρακαλάς να πεθάνεις μπροστά στο ξύπνημα της συνείδησης σου ….εμ τι νόμιζες εξουσιάζοντας νούμερα θα γίνεις Θεός;

Κι εγώ κάποτε ήμουν ένας μικρός Θεός και νόμιζα πως το φτιάξιμο από την ενδοφλέβια δεν θα τελειώσει ποτέ …..

Το ναρκωτικό δεν τελειώνει ποτέ, αυτό που τελειώνει (κύριε) πολιτικέ είναι το ψέμα που ποτίζεις στον ίδιο σου τον εαυτό και στο τέλος αν είσαι τυχερός θα πεθάνεις από υπερβολική δόση, αλλιώς θα χρειαστείς ανθρώπινη συμπόνια για να ζήσεις.. και τότε … ναι τότε θα δεις, άλλο η λέξεις και άλλο το βιωματικό της λέξης….

Άλλο είναι να περιγράφεις μια κόλαση και άλλο να την ζεις ….

Τότε, (και το τότε είναι πολύ κοντά) εγώ θα έχω ζήσει γιατί δεν μπόρεσα να σκοτώσω όλα όσα λαχταρά η ψυχή μου, τότε εγώ θα ζω το όνειρο μου γιατί δεν σε πίστεψα, τότε εγώ θα έχω πετάξει λίγα από τα δεσμά σου και θα κρατήσω τα δικά μου, τότε εγώ θα συνεχίσω να ταξιδεύω νιώθοντας την αγάπη γιατί προσπάθησα να αγαπήσω και να αγαπηθώ, τότε θα σε συμπονέσω (κύριε) πολιτικέ, αλλά η δικιά μου η συμπόνια θα σου γίνει κόλαση, μη με ρωτάς το γιατί, απλά το ξέρω……

Για το σήμερα (κύριε) πολιτικέ ένα έχω να σου πω: όσους νόμους και να κάνεις όσα ψέματα και αν πεις, όσο και αν προσπαθείς να με πείσεις να ελπίζω, εγώ απλά σταμάτησα να ελπίζω και άρχισα να ΖΩ.

Σήμερα μου είσαι αδιάφορος, εγώ θα ζήσω ………………….

 

Υ.Γ.1:  Όταν οι (κύριοι) πολιτικοί δεν θέλουν την εξεταστική …. τότε και γω δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε καμία εφορία, σε κανέναν επίτροπο, σε κανένα τέλος πάντων όργανο και θεσμό του Κράτους…. σήμερα καταργήθηκαν όλα….. ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ και μην μου πείτε ξανά ότι δεν έχω παιδιά η καμιά άλλη δικαιολογία ……..ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ για να έχουν οι γονείς να ταΐσουν τα παιδιά τους…..

 

Υ.Γ.2: Δεν είναι με κανένα κόμμα …είμαι απλά ένα τίποτα μέσα στο τίποτα δηλαδή άνθρωπος…

wp.me/pWOiz-Flc

..με τη σέσουλα

Νύχτες Μαγικές...

Ακόμη μια βάρδια έφτασε στο τέλος της. Πέρασε και σήμερα η ώρα, το νυχτοκάματο βγήκε και απόψε, αρκετά κοπιαστικά μα τόσο τίμια. Πάει καιρός που η αμοιβή της πρωινής δουλειάς δεν έφτανε καλά για τα βασικά, η προσφερόμενη θέση πακετά στο φαγάδικο ενός παλιού συμμαθητή ήταν θείο δώρο.

Γράφει ο ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ

Στο παρελθόν ούτε καν θα μιλούσαμε για κάτι τέτοιο αλλά είναι η ανάγκη που τα φέρνει έτσι και η γλώσσα μπαίνει μέσα και η μιλιά κόβεται. Παίρνεις αυτό που σου προσφέρεται και το ευχαριστώ βγαίνει από μόνο του από μέσα σου. Που να φτάσει ένας τσεκουρεμένος μισθός να ταΐσεις τη φαμίλια. Η γυναίκα άνεργη, το νοίκι να τρέχει, τα χαράτσια του ηλεκτρικού να απειλούν κατάματα και τα παιδιά να κλαίνε και να μη μπορούν να καταλάβουν το νέο καθεστώς στο σπιτικό.
Ένα καθεστώς που τρυπώνει καθημερινά σε ολοένα και περισσότερα σπίτια, καθηλώνει απότομα οικογένειες στα πλοκάμια του, κόβοντας μαχαίρι τα όποια όνειρα και φέρνει άσχημους εφιάλτες στο πέρασμα του. Η φτώχεια είναι αυτή που επικρατεί παντού, κερδίζει κάθε μάχη με την καθημερινότητα και εμφανίζεται σε άτομα που ούτε καν είχαν φανταστεί ποτέ πως μπορούσαν να ζήσουν αυτά.
Οι σκέψεις αυτές δείχνουν να σε καθυστερούν. Κουμπώνεις τη ζακέτα σου βιαστικά, έχεις περπάτημα να κάνεις για την επιστροφή στο σπίτι, με τα πόδια φυσικά. Λεφτά για ταξί όχι απλά δεν περισσεύουν αλλά ούτε καν μπορείς να το σκεφτείς. Είναι μεγάλη η διαδρομή και το κρύο και η υγρασία δυνατή αλλά θα το παλέψεις, όπως έκανες πάντα, όπως κάνεις και τώρα.
Βέβαια το κρύο είναι λιγότερο εχθρικό από τις εικόνες που συναντάς κάθε βράδυ κατά την επιστροφή. Λουκέτα παντού, μαγαζιά το ένα πίσω από το άλλο κλειστά. Ανθρώπινες σκιές που στηρίζονται σε κάποιο τοίχο για να βρούνε ένα κομμάτι γαλήνη, άστεγοι που καθημερινά σου μοιάζουν και πιο πολλοί. Θαρρείς και υπάρχει ένα σύστημα τέτοιο που τα πρωινά πετά τον κόσμο από τα σπίτια του και εσύ τους συναντάς όλους μπροστά σου. Κάθε ηλικίας, κάθε φύλλου κολασμένοι της χώρας της κρίσης, που χτυπιούνται καθημερινά αλύπητα από τις κακουχίες.
Λίγο πιο πέρα αμέτρητα κλουβιά με ρόδες, ένστολες, στολισμένες άψυχες ψυχές που για να περάσει η δική τους βάρδια, βρίσκουν παιχνίδια να απασχολούν τον εαυτό τους, φανερώνοντας τα βαθιά ριζωμένα συμπλέγματα τους. Δέρνοντας μετανάστες, παρενοχλώντας συστηματικά αγόρια που ντύνονται γυναίκες, μήπως και αυτοί οι ίδιοι δεν είναι αγόρια, καταπιεσμένα, που ντύνονται με τις στολές τους για να παριστάνουν τους άντρες.
Εικόνες πραγματικές που όσο πάει και θα χειροτερεύουν, παράνομα μάτια ακριβώς απέναντι από τους ένστολους κρατικούς τρομοκράτες. Γνωστά ντηλέρια που σκορπούν το θάνατο με τις ουσίες τους, είναι γνωστό ότι είναι αόρατα για αυτό ποτέ δε συλλαμβάνονται και ας κάνουν τις «δουλειές» τους ακριβώς μπροστά από τα μάτια του νόμου. Η πρέζα θερίζει και αμέτρητοι ναρκομανείς κοιμούνται κάτω από τα δέντρα, μήπως και ξεχάσουν για λίγο τον πόνο και τη δίψα τους για το ταξίδι, τη διαφυγή από αυτό το ρημαδιασμένο κόσμο.
Ο ίδιος πανικός επικρατεί και το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται παντού, η εξαθλίωση χτυπάει κόκκινο και οι νύχτες στο δρόμο μοιάζουν όλο και πιο πολύ σε κάτι τελείως άγνωστο. Πεινασμένα παιδιά να στέκονται πάνω από τους κάδους με τα σκουπίδια για να βρουν κάτι φαγώσιμο, ένα παιχνίδι που πετάχτηκε κατά λάθος από κάποιον που δε το χρειάζεται. Εικόνες πραγματικές, αληθινές και όχι από κάποια ταινία. Ξεπηδούν από την πραγματικότητα και όχι από κάποιο πλατό.
Βλέμματα φοβισμένα παντού, ζευγάρια υγρά μάτια καραδοκούν. Νύχτες παράξενες, νύχτες μαγικές, η βόλτα σου φτάνει στο τέλος της. Όχι όμως και η ελπίδα που έχεις ότι ο καθένας δεν κοιτά τον εαυτό του και κανέναν άλλο. Ότι η αλληλεγγύη επιτέλους ξεπηδά μέσα από την εξαθλίωση και την ένδεια αυτής της κοινωνίας.
Ξένοι στον ίδιο τους τον τόπο, εχθροί του κράτους, που κάθε στιγμή που περνά φανερώνει το πραγματικό του προσωπείο, αυτό του εχθρού, του μόνου και υπέρτατου τρομοκράτη. Καταδικάζοντας τους πολλούς σε πείνα και φτώχεια, προστατεύοντας του λίγους και πριμοδοτώντας τους με ολοένα και περισσότερα προνόμια και κέρδη. Προκλητικά και με μπόλικο θράσος, θιασώτες του συντάγματος που ψηφίζουν τον αφανισμό μιας ολάκερης γενιάς αλλά διατηρώντας όλα τα προνομιακά ψηφίσματα που αφορούν τη δική τους πλευρά.
Καζάνι που βράζει, έτοιμο να εκραγεί από τη μια. Φτιασιδωμένος, ψεύτικος παράδεισος από την άλλη. Εξεγερμένοι αγωνιστές απέναντι σε σάπια κουφάρια που έμαθαν να καταδικάζουν ψυχές σε θάνατο χωρίς κανένα δισταγμό. Το φως που δίνει ζωή, κόντρα στο σκοτάδι που παίρνει ψυχές.
Προβλήματα πολλά στο κεφάλι, φέρνουν ακόμα περισσότερα δάκρυα στα μάτια και κάποια στιγμή ένα άσχημο τέλος. Τίποτα δεν είναι όπως τα παραμύθια, εδώ η ζωή σου ξεπουλιέται και συ ακόμα σκέφτεσαι πως θα ξεπληρώσεις την τράπεζα, πως θα μαζέψεις τα λεφτά για το νοίκι.
Άλλη μια νύχτα μαγική ήρθε στο τέλος της, ο αγώνας για επιβίωση σε κρατά απασχολημένο από αυτές τις τρομερές σκέψεις. Μα αρκεί μια μοναδική βόλτα στο κέντρο της πόλης για να μπορέσεις να δεις την αλήθεια, να κοιτάξεις κατάματα το κτήνος και να πάρεις τις αποφάσεις σου. Να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, η δουλειά είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση, δεν είναι δουλεία αλλά τρόπος να ζεις καλύτερα και να αποκτήσεις όλα όσα επιθυμείς.
Ο μόνος τρόπος να σωθείς είναι να βγεις ξανά στο δρόμο, αυτή τη φορά όμως όχι για βόλτα.

babushkagr.blogspot.gr

‘Χρυσός στα χρόνια της κρίσης: Μέρος A’ ΕΞΑΝΤΑΣ-ΝΕΤ

Μία στην Ρουμανία, μια στην Ελλάδα.
Τις χωρίζουν χιλιόμετρα, αλλά τις ενώνει κάτι κοινό.
Χρυσός στα Χρόνια της Κρίσης.

Η Ρόσια Μοντάνα είναι ένα χωριό 4.000 κατοίκων, φωλιασμένο σε μια καταπράσινη κοιλάδα στα Καρπάθια όρη της Ρουμανίας, με ιστορία 2.000 ετών. Στο υπέδαφός της κρύβει ένα θησαυρό, το μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού της Ευρώπης! Πρόκειται για 240 τόνους χρυσού συνολικά, που η καναδική εταιρεία Gabriel Resources σκοπεύει να εκμεταλλευτεί, κατασκευάζοντας στην περιοχή το μεγαλύτερο ανοιχτό ορυχείο εξόρυξης χρυσού της γηραιάς ηπείρου.
Οι ιστορικά υψηλές τιμές του πολύτιμου μετάλλου καθιστούν την επένδυση για την εταιρεία ιδιαίτερα θελκτική. Το ρουμανικό κράτος από την πλευρά του, στην περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που διανύουμε, προσδοκά ότι αυτό το έργο θα του αποφέρει ανάπτυξη, θέσεις εργασίας και άμεσα κέρδη 4 δισ. δολάρια.
Κι όμως, κάποιοι αποφασισμένοι κάτοικοι αντιστέκονται επί χρόνια, θεωρώντας ότι το χρυσάφι δεν είναι ο πραγματικός θησαυρός της Ρόσια Μοντάνα. Γιατί καθώς λένε, αν η πραγματοποίηση του ορυχείου προϋποθέτει τη μετεγκατάσταση των ανθρώπων, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, και την καταστροφή της αρχαίας πολιτισμικής κληρονομιάς, ποιος θ' αποφασίσει αν αξίζει η θυσία;

Είμαστε «μειονότητα μέσα στη μειονότητα»

Γενναία και συγκλονιστική μαρτυρία Μουσουλμάνας Τσιγγάνας στη Γενεύη για την καταπίεση από τους Τουρκόφωνους

 

Στο 5ο συνέδριο του ΟΗΕ για τις μειονότητες στη Γενεύη (27 & 28 Νοεμβρίου 2012) ακούσθηκε η συγκλονιστική μαρτυρία μίας Μουσουλμάνας Τσιγγάνας από τη Θράκη. Πρόκειται για τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν, πρόεδρο του συλλόγου Γυναικών Δροσερού Ξάνθης «η Ελπίδα».

 

«Ονομάζομαι Σαμπιχά Σουλεϊμάν,  είμαι Μουσουλμάνα Ρομά από την Ξάνθη στην Ελλάδα και πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Δροσερού «Η Ελπίδα».

Ζητώ συγνώμη που δεν μπορώ να μιλήσω απ’ ευθείας σε κάποια από τις γλώσσες που χρησιμοποιούνται στο συνέδριο αλλά δεν τις έμαθα ποτέ.

Η μητρική μου γλώσσα είναι ρομάνι, η γλώσσα των Τσιγγάνων. Πάρα ταύτα επειδή είμαι μουσουλμάνα της Θράκης υποχρεώθηκα να πάω σε σχολείο όπου διδάχθηκα μια τρίτη γλώσσα, τα τούρκικα. Αυτό κάνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι Ρομά με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε σήμερα μειονότητα εντός  της μειονότητας.

Το ίδιο συναίσθημα της μειονότητας μέσα στη μειονότητα το αισθανόμαστε σε κάθε βήμα μας μέσα στην κοινωνία. Οι μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής προσπαθούν να μας επιβάλλουν εκτός από τη γλώσσα τους και την ταυτότητά τους.

Ξοδεύουν πολλά λεφτά  για να χτίσουν τζαμιά μέσα σοτυς οικισμούς μας. Μας λένε ότι οι Τσιγγάνοι πεθαίνουν νέοι επειδή δεν είναι καλοί Τούρκοι και πιστοί μουσουλμάνοι. Εμείς, όμως ξέρουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία όχι τζαμιά που άλλωστε η Θράκη έχει πολλά.

Εδώ και χρόνια επιμένουν να φτιάξουν σωματεία και να τα ονομάσουν «τουρκικά». Στη συνέχεια προσπαθούν να μας γράψουν σε αυτά τα σωματεία για να μας υποχρεώσουν κι εμάς να πούμε ότι είμαστε Τούρκοι.

Πριν μερικά χρόνια το ελληνικό κράτος όρισε να πηγαίνουμε υποχρεωτικά σε νηπιαγωγεία. Οι τουρκικής καταγωγής Μουσουλμάνοι έφτιαξαν δικά τους νηπιαγωγεία όπου διδάσκονται μόνον τουρκικά. Μας πιέζουν να γραφτούμε σε αυτά τα νηπιαγωγεία.

Θέλουμε να έχουμε καλή εκπαίδευση στη γλώσσα του κράτους που ζούμε. Το κράτος δεν κάνει αρκετά. Θέλουμε περισσότερα δημόσια σχολεία. Θέλουμε να μας προστατεύει επειδή είμαστε μουσουλμάνες γυναίκες με δικαιώματα που παραβιάζονται διαρκώς από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι δικαίωμά τους να φέρονται άσχημα στις γυναίκες τους. Περιμένουμε την πραγματική βοήθεια από το ελληνικό κράτος.

Η Διακήρυξη του ΟΗΕ για τις μειονότητες λέει ότι πρέπει να γίνεται σεβαστή η ιδιαίτερη ταυτότητα και ο πολιτισμός μας. Αυτό δεν ισχύει μόνον για το κράτος στο οποίο ζούμε αλλά και για τους μειονοτικούς συμπολίτες μας. Οι τελευταίοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν την τουρκική ταυτότητα αντί της δικής μας ταυτότητας των Ρομά. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τη δική μας ταυτότητα με μία άλλη. Θέλουμε να μας αφήσουν ήσυχους και να μην παίζουν πολιτικά παιχνίδια εις βάρος μας.»

tvxs.gr

ΣΗΜΕΡΑ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Σε μια σημαδιακή ημερομηνία, καθώς, συμπληρώνονται εξήντα πέντε χρόνια από το διαμελισμό της περιοχής και τη δημιουργία δύο κρατών, το 2047, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφασίζει γα την αναγνώρισή της Παλαιστινιακής Αρχής ως κράτος-μη μέλος του Οργανισμού.

Από νωρίς το πρωί της Πέμπτης χιλιάδες κάτοικοι στη Δυτική Οχθη βρίσκονται στους δρόμους εν αναμονή της ομιλίας του προέδρου Μαχμούτ Αμπάςκαι την ψηοφορία-σταυροδρόμι για το μέλλον της περιοχής.

Υπάρχουν πολλές συγκεντρώσεις σε Ραμάλ, Βηθλεέμ, Χεβρώνα, Ναμπλούς, Τζενίν, ενώ τα σχολεία παρέμειναν κλειστά και επιτράπηκε στους δημοσίους υπαλλήλους να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις.

Εφόσον τα μέλη του ΟΗΕ ανάψουν το «πράσινο φως», κάτι που είναι και το πιο πιθανό, για την αναβάθμιση της Παλαιστινιακής Αρχής , σε ανάλογο καθεστώς που διέπει το Βατικανό, το νέο κράτος θα έχει το δικαίωμα να ενταχθεί σε οργανισμούς που συνδέονται με τον ΟΗΕ, όπως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.

Το Ισραήλ, από την πλευρά του, μπορεί να έχει εγκαταλείψει τις απειλές του περί ανατροπής του Αμπάς σε περίπτωση αναγνώρισης της Παλαιστινιακής Αρχής, ωστόσο, προειδοποιεί, ότι η απόφαση δεν αλλάζει τίποτα επί του εδάφους, ενώ απομακρύνει την πιθανότητα δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους, την ώρα που συνεχίζει τις διαδικασίες εποικισμού σε παλαιστινιακά εδάφη.

Το «μεγάλο αγκάθι» για τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου είναι ότι εφόσον αναβαθμιστεί το καθεστώς της Παλαιστινιακής Αρχής, θα μπορέσει να προσφύγει, υπό προϋποθέσεις, κατά του Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου.

Η έγκριση του ψηφίσματος που έχε υποβάλει ο πρόεδρος Αμπάς θεωρείται δεδομένη, ενώ, οι Παλαιστίνιοι περιμένουν να λάβουν 130 θετικές ψήφους από τα 193, συνολικά κράτη.

Διπλωματικός «πυρετός» και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού

Η σημερινή ψηφοφορία βρίσκει την Ευρώπη διχασμένη, παρά τις διαβεβαιώσεις της επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας ότι η ΕΕ υποστηρίζει τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους.
Υπέρ του αιτήματος αναμένεται να ψηφίσουν οι Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Αυστρία, Δανία, Νορβηγία, Φινλανδία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Πορτογαλία και Ελβετία, ενώ, η Γερμανία φαίνεται πως θα επιλέξει την αποχή, παρόλο που, αρχικά είχε φανεί ότι θα ψηφίσει όχι.

Από την πλευρά της η Ρωσία αναμένεται να ταχθεί υπέρ της αναβάθμισης της Παλαιστινιακής αρχής.

Κατηγορηματικά κατά της αναγνώρισης της Παλαιστίνης συνεχίζουν και βρίσκονται οι ΗΠΑ που συντάσσονται μαζί με το Ισραήλ για απευθείας διάλογο προς τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους.

Στην αντίπερα όχθη το Τελ Αβίβ δεν αναμένεται να προβεί στις ριζοσπαστικές κινήσεις με τις οποίες είχε προειδοποιήσει , ιδιαίτερα μετά τις επιθέσεις των προηγούμενων ημερών στη Λωρίδα της Γάζας, ωστόσο, η αντίδρασή του δεν θα είναι καθόλου μετρημένη σε περίπτωση που οι Παλαιστίνιοι κινηθούν εναντίον στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.

Ο ισραηλινός πρωθυπουργός, ωστόσο, διαμηνύει «Τείνουμε το χέρι μας στην ειρήνη, αλλά δεν θα υπάρξει πραγματικό παλαιστινιακό κράτος χωρίς μια αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ ως κράτους του εβραϊκού λαού, χωρίς μια κήρυξη του τέλους της σύγκρουσης, χωρίς πραγματικές διευθετήσεις για την ασφάλεια που να επιτρέπουν την προστασία του Ισραήλ και των κατοίκων του. Η ειρήνη θα επιτευχθεί παρά μόνο μέσω συμφωνιών αποδεκτών στην Ιερουσαλήμ και τη Ραμάλα και όχι με μια απόφαση του ΟΗΕ» είπε προσθέτοντας ότι «ελάχιστα ενδιαφέρει ο αριθμός όσων θα ψηφίσουν σε βάρος μας, καμιά δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να με πείσει να κάνω παραχωρήσεις ως προς την ασφάλεια του Ισραήλ».

πηγή: iefimerida.gr

kartesios.com

Η δόση ήρθε. Σκάσε και πλήρωνε

Εχοντας συμπληρώσει σχεδόν τρία χρόνια βαθιάς κρίσης και μνημονιακής διαχείρισης, το στρατόπεδο των «προθύμων» αρχίζει να ξεμένει από επιχειρήματα. Από τα τέλη της περασμένης εβδομάδας, ήταν κάτι περισσότερο από σαφές ότι η νέα συμφωνία για το χρέος και την επόμενη δόση δεν είναι παρά ένα ακόμη κεφάλαιο σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι εντυπώσεων, που κάθε σελίδα του συνοδεύεται από επαχθέστερους όρους.
Χωρίς οι Έλληνες να έχουν ακόμη πειστεί για το αν μια αποχώρηση από το ευρώ είναι μία ισχυρή επιλογή, αυτό που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις είναι ότι πλέον… «το σκέφτονται σοβαρά». Και ο λόγος για τον οποίο το σκέφτονται είναι ότι ο λογαριασμός της παραμονής έχει γίνει πολύ μεγάλος. Και το κυριότερο, ότι δεν εγγυάται μια επιστροφή στο status quo ante σε ένα λογικό μέλλον. Αντίθετα, οι ενδείξεις πληθαίνουν ότι ο ελληνικός λαός, ιδιαίτερα μετά τη σιωπηλή αποδοχή της επιτροπείας, θα υφίσταται διαρκείς ανατροπές δεδομένων, με νέα μέτρα για κάθε αδυναμία επίτευξης των στόχων που έχουν τεθεί από τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και του ΔΝΤ.
Επομένως, η κυβέρνηση και αυτοί που διαχειρίστηκαν τα ελληνικά πράγματα προβάλλοντας το «φάντασμα» μιας ανεξέλεγκτης και δραματικής εξόδου από την ευρωζώνη, θα πρέπει σύντομα να μπορέσουν να πείσουν ότι η οδός που συστήνουν για το μέλλον της Ελλάδας έχει μία βιώσιμη και υπαρκτή επόμενη ημέρα. Και αυτό γιατί, κάθε ώρα που περνάει, στον ορίζοντα διαφαίνεται ότι το κόστος που υφίσταται η ελληνική κοινωνία για την παραμονή της στο ευρώ μπορεί να είναι πολύ πιο δυσβάστακτο από τα όποια ωφελήματα, ιδιαίτερα εφόσον αυτά δεν συνοδεύονται από την προοπτική εξόδου από την ύφεση… Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στο τι έγινε αυτά τα τρία χρόνια. Σε σύγκριση με το 2009 και σύμφωνα με την ελληνική στατιστική υπηρεσία:
♦ Τα νοικοκυριά φέτος έχουν διαθέσιμο εισόδημα χαμηλότερο κατά 32 δισ. ευρώ.
♦ Η αγορά λειτουργεί με τζίρο μειωμένο κατά 17 δισ. ευρώ.
♦ Οι μισθοί περιορίστηκαν κατά 14 δισ. ευρώ.
♦ Χάθηκαν έσοδα από ενοίκια και από κέρδη εταιρειών ύψους 9 δισ. ευρώ.
♦ Τα κοινωνικά επιδόματα (πριν από τα νέα μέτρα) περιορίστηκαν κατά 4,8 δισ. ευρώ.
♦ Η φορολογική επιβάρυνση εκτοξεύθηκε κατά 37,3% (μόνο τον τελευταίο χρόνο).
♦ Οι αποταμιεύσεις είναι χαμηλότερες κατά 14,7 δισ. ευρώ (επίσης τον τελευταίο χρόνο).
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το ότι το μαχαίρι μπήκε πιο βαθιά στη διάρκεια της χρονιάς αυτής. Σύμφωνα με τους τριμηνιαίους μη χρηματοοικονομικούς λογαριασμούς της ΕΛΣΤΑΤ, μόνο το δεύτερο τρίμηνο του 2012 χάθηκαν 5,4 δισ. ευρώ από τα νοικοκυριά σε σχέση με έναν χρόνο πριν (34,1 δισ. ευρώ από 39,5 δισ. ευρώ). Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, στη μείωση κατά 15,1% των αποδοχών των εργαζομένων, στη μείωση κατά 9,5% των κοινωνικών παροχών που εισπράττουν τα νοικοκυριά και στην αύξηση των φόρων στο εισόδημα και την περιουσία που πληρώνουν τα νοικοκυριά. Επίσης, η τελική καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών και των μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων που εξυπηρετούν νοικοκυριά μειώθηκε κατά 7,3% σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011 (από 40,0 δισ. ευρώ σε 37,1 δισ. ευρώ), ενώ το ποσοστό αποταμίευσης περιορίστηκε κατά 8,5%.

 

Απότομο φρενάρισμα
Τα επίσημα στοιχεία καταγράφουν το πρωτοφανές υφεσιακό φρενάρισμα της ελληνικής οικονομίας, που σε συνδυασμό με τα μνημονιακά μέτρα και την επαχθή φορολογία, η οποία έρχεται από τον επόμενο χρόνο με τον νέο νόμο, διαμορφώνουν ένα περιβάλλον ασφυξίας. Ένα περιβάλλον στο οποίο θα κυριαρχούν τέσσερα στοιχεία:
1. Η καταγεγραμμένη πλέον απώλεια του πλούτου-(απώλεια εισοδήματος, έξοδος καταθέσεων έως και 80 δισ. ευρώ αθροιστικά και μείωση αξίας ακινήτων από 50% ώς 80%).
2. Η απώλεια της κοινωνικής προστασίας (νομοθετημένη πλέον στο πλαίσιο των εφαρμοστικών νόμων).
3. Η κυριαρχία ενός αδιέξοδου εισπρακτικού συστήματος που θα πολτοποιεί τους πολίτες (φόροι, αυτοματοποιημένη ενεργοποίηση ρητρών από τις υποχρεώσεις του Μνημονίου).
4. Ολοένα και συρρικνούμενη πρόσβαση στην αγορά εργασίας (μετά την ανεργία του 25% έρχονται οι συγχωνεύσεις επιχειρήσεων σε μεγάλους κλάδους που θα εκτινάξουν το ποσοστό σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα).

 

Φούμαρα
Και τα τέσσερα αυτά στοιχεία προδιαγράφουν το επόμενο στάδιο, το οποίο δεν είναι άλλο από την αδυναμία επίτευξης αναπτυξιακών προϋποθέσεων που θα έβγαζαν τη χώρα από το αδιέξοδο. Με τα κονδύλια του ΕΣΠΑ να περιορίζονται (και μάλιστα με κοινοτική οδηγία) στο χαμηλότερο επίπεδο που προβλέπεται για χώρα – μέλος της Ε.Ε., η αλληλεγγύη των εταίρων μας δείχνει να ξεδιπλώνεται μάλλον στην πιο προσοδοφόρο μέθοδο του δανεισμού με εγγύηση την εθνική κυριαρχία, παρά σε μια ψήφο εμπιστοσύνης στην επόμενη ημέρα της ελληνικής οικονομίας…
Την ίδια στιγμή, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η κορωνίδα των μνημονιακών «επιχειρημάτων», δεν εγγυάται την αποδέσμευση ζεστού χρήματος στην αγορά. Αντίθετα, οι αναγκαστικές συγχωνεύσεις και εξαγορές στις οποίες οδηγείται το «συστημικό» τραπεζικό σύστημα θα οδηγήσουν από το 2013 στην απομάκρυνση χιλιάδων υπαλλήλων και το κλείσιμο εκατοντάδων τραπεζικών υποκαταστημάτων, προκαλώντας ντόμινο στην πραγματική οικονομία. Δεν είναι τυχαίο οτι, ακόμη και από την περιβόητη δόση των 31,5 δισ., ευρώ, ούτε τα 3 δισ. ευρώ δεν θα διοχετευθούν στην αγορά για δανεισμό επιχειρήσεων.

 

Αργός θάνατος
Το ολοένα αυξανόμενο κόστος χρήματος προκαλεί αργό θάνατο στις ελληνικές επιχειρήσεις. Τα επιτόκια με τα οποία δανείζονται, έχουν πάρει την ανηφόρα φτάνοντας το 8% σε μέσο όρο, γεγονός που ροκανίζει την ανταγωνιστικότητα τους. Το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι οι όμιλοι που δεν έχουν φροντίσει να ανοίξουν γραμμές χρηματοδότησης στο εξωτερικό δεν μπορούν καν να δανειστούν από τις ελληνικές τράπεζες…
Για τους όρους της ανάπτυξης, οι επίσημοι αριθμοί μιλούν και πάλι από μόνοι τους: Το δεύτερο τρίμηνο του 2012, οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου μειώθηκαν κατά 20,6% σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011 (από 3,8 δισ. ευρώ σε 3,0 δισ. ευρώ). Το ίδιο διάστημα οι καθαρές δανειακές ανάγκες του συνόλου της οικονομίας για δραστηριότητα στο εξωτερικό έπεσαν στα 2,4 δισ. ευρώ, από 6,1 δισ. ευρώ ακόμη και το «ζορισμένο» 2011.
Η μείωση του καθαρού δανεισμού έρχεται βέβαια από τη συρρίκνωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου. Δηλαδή οι εισαγωγές περιορίστηκαν πολύ περισσότερο από τις εξαγωγές, που επίσης μειώθηκαν: Οι εισαγωγές περιορίστηκαν στα 15,4 δισ. ευρώ από 17,3 δισ. ευρώ και οι εξαγωγές μειώθηκαν σε 12,8 δισ. ευρώ από 13,2 δισ. ευρώ.
Και εδώ το φρενάρισμα των αριθμών αποτυπώνει την πραγματικότητα. Ακόμη και οι εξωστρεφείς, εξαγωγικές επιχειρήσεις, που αποτελούσαν το κόσμημα της ελληνικής οικονομίας, αρχίζουν να παίρνουν την κάτω βόλτα, επιβαρυνόμενες με το διαρκώς αυξανόμενο κόστος δανεισμού και το ρίσκο χώρας που κονιορτοποιεί την ανταγωνιστικότητα τους και κατ” επέκταση τη δυνατότητα επιβίωσης. Στις ελληνικές συνθήκες κόστους χρήμα¬ος, καμία επιχείρηση δεν θα μπορεί να σταθεί απέναντι στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό παρά μόνο αν «επιχειρεί» χωρίς να πληρώνονται οι εργαζόμενοι ή με δωρεάν πρώτες ύλες…
Αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα δεν την έχει καλύψει με κάποιο μοντέλο το μνημονικό στρατόπεδο, που μάλλον φέρεται να φλερτάρει με την πρώτη εκδοχή: των φθηνών εργαζόμενων. Ακόμα κι έτσι, όμως, η επόμενη ημέρα διαφόρων χωρών – μοντέλων που έχουν προβληθεί, είναι αποκαρδιωτική. Η Αργεντινή μπαίνει στο σπιράλ μιας δεύτερης χρεοκοπίας, δέκα χρόνια μετά την πρώτη, ενώ η Βουλγαρία, όσο φθηνή κι αν έχει γίνει, δεν μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις που θα δημιουργούσαν προϋποθέσεις πραγματικής ανάπτυξης.

Η εκποίηση εθνικού και ιδιωτικού πλούτου

Η Ελλάδα, προς το παρόν, βρίσκεται στο προγενέστερο στάδιο της εκποίησης του εθνικού και ιδιωτικού πλούτου. Υπό την προβαλλόμενη ελπίδα ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί, και αργότερα θα έρθει και η ανάπτυξη. Το κακό όμως είναι ότι, όταν διαπιστωθεί (όπως και οι επίσημοι αριθμοί ήδη καταγράφουν) ότι αυτό δεν είναι δυνατόν, ο πλούτος της χώρας θα έχει κάνει

φτερά.

Οι δημόσιες επιχειρήσεις - φιλέτα θα έχουν πουληθεί αντί πινακίου φακής και όσοι ιδιώτες έχουν καλές ιδέες ή και εγκατεστημένες επιχειρήσεις θα έχουν μεταναστεύσει αλλού για να τις υλοποιήσουν, δίνοντας ένα τέλος στο μεταπολεμικό μοντέλο αστικού τύπου ανάπτυξης.

Κι όταν η Ελλάδα συνέλθει από ί το σοκ αυτό, ο πληθυσμός της θα διαπιστώσει αυτό που γράφουν τα βιβλία των οικονομικών πανεπιστημίων για την «επόμενη ημέρα» μιας αλλαγής μοντέλου. Ότι ο πληθυσμός δεν θα μπορεί να επιβιώσει με τις ασχολίες και την απασχόληση που είχε έως τότε, αλλά θα πρέπει να στραφεί σε άλλες μορφές εργασίας. Σε άλλες δουλειές, με δυο λόγια. Βασική προϋπόθεση, βέβαια, θα είναι να υπάρχουν και εργοδότες που να προσφέρουν μια βιώσιμη ημέρα για τους Έλληνες…

Πηγή: «Το Ποντίκι»
gregordergrieche.blogspot.gr

ΕΞΑΝΤΑΣ 'Το άγγιγμα του Μίδα'

Original Airdate: Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012 - ΝΕΤ

Όταν οι Ισπανοί κατακτητές έφτασαν στην Κολομβία τον 16ο αιώνα, νόμιζαν πως είχαν βρει το μυθικό Ελ Δοράδο. Είδαν έκπληκτοι μια τελετή στη λίμνη Γουαταβίτα κοντά στη σημερινή Μπογκοτά, όπου ο αρχηγός των Μούισκας, γυμνός και αλειμμένος ολόκληρος με χρυσόσκονη, (ο "επιχρυσωμένος βασιλιάς", ο "El Dorado"), έριχνε στο νερό τεράστιες ποσότητες χρυσού, προσφορά στους θεούς.
Πέντε αιώνες μετά, με τις τιμές του χρυσού να έχουν εκτιναχθεί στα ύψη εξαιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι πολυεθνικές εταιρείες αυτή τη φορά, είναι εκείνες που αναζητούν στην Κολομβία, το νέο Ελ Δοράδο. Και όχι μόνο αυτές... Οι αντάρτες, οι παραστρατιωτικοί, τα καρτέλ των ναρκωτικών, όλοι διεκδικούν μερίδιο από τα θρυλικά χρυσοφόρα κοιτάσματα της χώρας.
Ο πυρετός του χρυσού στην Κολομβία, που τροφοδοτεί πλέον - μαζί με την κοκαΐνη - τον εμφύλιο που μαίνεται στη χώρα για πάνω από 40 χρόνια, αποτελεί μια αθέατη, παράπλευρη απώλεια της οικονομικής δίνης, στην οποία έχει περιέλθει όλος ο πλανήτης.

ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Επιτόπια Έρευνα, Σενάριο, Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Αυγερόπουλος / Έρευνα: Μανώλης Φυλακτίδης / Συντονισμός Έρευνας: Γεωργία Ανάγνου / Μοντάζ: Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρόκου / Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μια παραγωγή της Small Planet για την ΕΡΤ ©2011-2012

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατερά;

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Νενικήκαμεν! Η Ελλάδα σώθηκε! Το μαύρο σύννεφο της χρεοκοπίας έφυγε οριστικά από τον γαλανό ουρανό. Είναι να απορεί κανείς που η υπερβολική σεμνότητα εμποδίζει την τρικομματική κυβέρνηση να γκρεμίσει τα τείχη της πόλης και να υποδεχτεί με τιμές Μαραθωνομάχων τον κ. Στουρνάρα και τους συνεργάτες του, που επέστρεψαν θριαμβευτές και τροπαιούχοι από τη μάχη των Βρυξελλών.

Μάχη; Ποια μάχη έδωσαν, αλήθεια; Με ποιους, εναντίον ποίων; Επί ένα μήνα, Γερμανία και ΔΝΤ τσακώνονταν λυσσαλέα για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους κι ο αμέσως ενδιαφερόμενος, η Ελλάδα, δεν τολμούσε να ψελλίσει οποιαδήποτε θέση για το δικό του πρόβλημα. “Δώστε μας τη δόση μας και κάντε ό,τι νομίζετε” ήταν η υπερήφανη στάση αυτής της κυβέρνησης που μετέτρεψε την Ελλάδα σε άφωνο, τρομαγμένο ζητιάνο. “Όταν τσακώνονται στο βάλτο τα βουβάλια, λειώνουν τα βατράχια”, ήταν η δικαιολογία που πρόβαλαν ανωνύμως εκπρόσωποι του Μαξίμου. Όντως. Αλλά ποιοι έφεραν τα βουβάλια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ στην αυλή μας και ποιοι μετέτρεψαν 11 εκατομμύρια Έλληνες σε απροστάτευτα βατράχια; Απορία, ψάλτου βηξ...

Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία των Μπανανιών, όπου μια κυβέρνηση να πανηγυρίζει απλά και μόνο γιατί της έδωσαν τη δόση που της καθυστερούσαν οι πιστωτές της, παραβιάζοντας τη δανειακή σύμβαση που είχαν υπογράψει, παρά το τεράστιο τίμημα που είχε για τον ελληνικό λαό και τα τεράστια κέρδη για τα δικά τους θησαυροφυλάκια. Ουδέποτε τέθηκε πραγματικά ζήτημα μη καταβολής της δόσης, αφού το μόνο αποτέλεσμα θα ήταν η αυτόματη κατάρρευση της τρικομματικής κυβέρνησης. Όλα τα άλλα ήταν παραμύθια της Χαλιμάς, μοχλός εκβιασμού των βουλευτών που κατάπιαν γογγύζοντας τον εξευτελισμό τους, ψηφίζοντας μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα 700 σελίδες σκληρότατων μνημονιακών μέτρων, χωρίς καν να προλάβουν να τις διαβάσουν.Άλλωστε, από τα 34,4 δισ. που θα πάρουμε σε πρώτη φάση (γιατί και η δόση δίνεται σε... δόσεις), τα 23,8 δισ. πάνε στις τράπεζες και από τα υπόλοιπα 10,6 δισ. θα πάει για την αποπληρωμή των δανείων. Σταγόνες στον ωκεανό θα είναι ό,τι θα πάει για μισθούς και συντάξεις.

Ναι, αλλά μαζί μ' αυτά ήρθε και το πακέτο μέτρων (μείωση επιτοκίων, επιμήκυνση, επαναγορά ομολόγων) για τη μείωση του χρέους μας κατά 40 δισ., περίπου 20% του ΑΕΠ, μας υπενθυμίζει η εσωτερική τρόικα. Μάλιστα. Ας υποθέσουμε, για οικονομία της συζήτησης, ότι επαληθεύονται όλες οι προβλέψεις τους- κάτι που θα αποτελούσε πραγματικό θαύμα, δεδομένου ότι όλες οι μέχρι τώρα προβλέψεις τους διαψεύδονται επί τα χείρω.

Σ’ αυτή την ιδεατή περίπτωση, το ελληνικό χρέος θα έχει πέσει το 2020 στο... 124%, δηλαδή όσο περίπου ήταν όταν ο εθνικά υπερήφανος Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την εθελούσια είσοδό μας στο μνημονιακό κλουβί. Δέκα χρόνια απίστευτων δεινών, μόνο και μόνο για να καταλήξουμε στο σημείο της εκκίνησης. Γιατί λοιπόν δεν κουρεύαμε από την αρχή το χρέος, αλλά έπρεπε πρώτα να το φουσκώσουμε στο 180% για να το επαναφέρουμε στο αρχικό του μέγεθος; Το συμπέρασμα είναι απλούστατο: Το ελληνικό χρέος ήταν απλώς το πρόσχημα για να εξαπολύσει η ελληνική πλουτοκρατία ταξικό πόλεμο στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και για να μετατρέψει η Γερμανία ολόκληρη την Ελλάδα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, με μεροκάματα Βουλγαρίας και εργασιακές σχέσεις Μπαγκλαντές.

Το κυριότερο, που επιμελώς αποσιωπά η εσωτερική τρόικα, είναι οι κοινωνικά εξοντωτικοί και εθνικά ταπεινωτικοί όροι του συμβιβασμού των Βρυξελλών. Στην απόφαση γίνεται ρητά λόγος για “ειδική ομάδα παρακολούθησης” του προϋπολογισμού και των ιδιωτικοποιήσεων, πράγμα που σημαίνει ότι οι Γερμανοί και οι ελάσσονες εταίροι τους θα έχουν τον τελευταίο λόγο για το τελευταίο σεντ από τις ελληνικές κρατικές δαπάνες και την εκποίηση του εθνικού πλούτου αντί πινακίου φακής. Παράλληλα, γίνεται λόγος για “ρήτρα αυτόματης διόρθωσης” των δημοσιονομικών παρεκκλίσεων που θα προκύπτουν, δηλαδή για νέα μέτρα, όποτε το αποφασίσουν. Αποτελεί αναίσχυντη ψευδολογία η διαβεβαίωση των κυβερνώντων ότι “δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα”, τη στιγμή που ήδη ετοιμάζουν το πρώτο, δυσβάσταχτο πακέτο νέων μέτρων με το εξοντωτικό φορολογικό πακέτο, που καταργεί το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ και δίνει τη χαριστική βολή στους μικροϊδιοκτήτες ακινήτων.

Όσο για την περίφημη βιωσιμότητα του χρέους, το μπρα ντε φερ μεταξύ Γερμανίας και Αμερικής έληξε με νίκη της πρώτης. Η Μέρκελ πέτυχε αυτό που ήθελε, ότι δεν θα υπάρξει μερική διαγραφή του χρέους του δημοσίου τομέα μέχρι τις γερμανικές εκλογές- μετά, βλέπουμε. Η σύνοδος των Βρυξελλών επιβεβαίωσε την καταθλιπτική γερμανική ηγεμονία μέσα στην Ε.Ε., διαψεύδοντας όσους φαντασιώνονταν κάποιο “μέτωπο του Νότου”, ενδεχομένως με τη συμμετοχή της Γαλλίας και με υπόρρητη στήριξη της Αμερικής. Η σκληρή αλήθεια αποδεικνύει ότι κάθαρση στην ελληνική τραγωδία μέσα στην ευρωζώνη απλούστατα δεν υπάρχει και ότι οι λαϊκές δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να παλέψουν για τη λυτρωτική ανατροπή πρώτα απ' όλα στο εθνικό επίπεδο.

Ακόμα χειρότερα, η Αριστερά δεν μπορεί να προσμένει λύση με τις πλάτες της Αμερικής και του ΔΝΤ, όπως φαίνεται ότι φαντάζονται ορισμένοι εκπρόσωποί της, οι οποίοι μάλιστα υιοθετούν με τη μεγαλύτερη ευκολία συνθήματα τύπου “νέο σχέδιο Μάρσαλ”, που μέχρι χθες θα προκαλούσαν ανατριχίλα σε κάθε αριστερό αγωνιστή. Το κυριότερο, η απολύτως προβλέψιμη εξέλιξη στο Eurogroup διαμηνύει πόσο άγονη είναι η λογική που εναποθέτει τις ελπίδες για μια “αριστερή κυβέρνηση” σε κάποιο “ξαφνικό ατύχημα” των κυρίαρχων κύκλων, που θα φέρει την εξουσία στο πιάτο μας, σαν ώριμο φρούτο. Άλλη μια φορά, δεν υπάρχει αδιέξοδη κατάσταση για το σύστημα, αν ο λαός και οι πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν να τον εκφράσουν δεν οδηγήσουν το σύστημα σε αδιέξοδο, με τις μεγάλης κλίμακας αγωνιστικές και πολιτικές πρωτοβουλίες, που δυστυχώς δεν φαίνονται αυτή τη στιγμή στον ορίζοντα.

www.iskra.gr

Μας ψεκάζουν!

Προχτές αργά (στο Μπαρ το ναυάγιο) βρέθηκα να τα πίνω με μια καλή φίλη.

Στο δεύτερο ποτό μου  αφηγήθηκε μια ιστορία .

Ερχόταν, λέει, στην Κέρκυρα με το αεροπλάνο και την ώρα που χαμήλωνε για την προσγείωση, κοιτάει από το παράθυρο και τι να δει;. Από τα φτερά έβγαινε ένας άσπρος καπνός .
-«Αυτό ήταν !» μου λέει  « Μας ψεκάζουν!».

Άκουγα σιωπηλός.
Μου ήρθε στο μυαλό η αφήγηση ενός καλού φίλου για μια άλλη προσωπική του εμπειρία πριν από χρόνια.
Είχε διπλαρώσει μιαν  έμορφη επισκέπτρια και  έψαχνε να βρει τρόπο να την ξεμοναχιάσει.
Επειδή ήταν πάντα έμπειρος εραστής, πρώτα την άφησε να του εκδηλωθεί ιδεολογικοπολιτικά και ύστερα να «παίξει» αναλόγως.
Η επισκέπτρια είχε οικολογικές ανησυχίες. Πίστευε  ακράδαντα ότι η  οικολογική συντέλεια   του κόσμου είναι  αναπόφευκτη.
Σκέφτηκε λοιπόν, ο αθεόφοβος Κερκυραίος εραστής, να την πάει  εκδρομή στην μαγικότερη τοποθεσία που ήξερε και πίστευε ότι, εκεί μέσα στο μεγαλείο της φύσης, θα κάμπτονταν οι αντιδράσεις της  γκρινιάρας  ακτιβίστριας.
Ετοίμασαν φαγητό. Φόρεσαν τα κατάλληλα παπούτσια. Φορτώθηκαν τα σακίδια και ξεκίνησαν τον ποδαρόδρομο προς μιαν από τις καλύτερες βουνοκορφές (ου πανέμορφου) νησιού μας .
Στον  ατελείωτο  και κακοτράχαλο ανήφορο  σκεφτόταν  τις ανέσεις που απολαμβάνει ένας εραστής των μεγαλουπόλεων  και  σκεφτόταν σοβαρά να μεταναστεύσει στην Αθήνα.
Κάθιδρος  έφτασε στην κορυφή του Γολγοθά διακόσια μέτρα πίσω από την φυσιολάτρισσα.
Διάλεξε επιμελώς το μέρος και στρώσανε τα στρωσίδια τους. Άπλωσαν τα φαγητά  και ένα μπουκάλι κρασί (από  το καλό)  τεσσάρων χρονών που κόντευε να γίνει κονιάκ.
Είχε πάρει μέχρι και μαξιλάρι.
Τσιμπολογούν μεζέδες και  αρχίζουν τα προκαταρκτικά.
Όλα πάνε καλά. Οι αντιστάσεις κάμπτονται. Προμηνύεται ένα παθιασμένο και θυελλώδες ερωτικό μεσημέρι.
Έχει προβλέψει τα πάντα.
Θα ανοίξει το κρασί  την κατάλληλη στιγμή, λίγη ώρα πριν σημάνουν οι σάλπιγγες της γενικής επίθεσης.
Έχει πάρει μαζί του και δύο κρυστάλλινα κολονάτα ποτήρια κρασιού.

Τα έχει στο σακίδιο του τυλιγμένα με χαρτοπετσέτες .
Περιμένει  την στιγμή που θα ανοίξει το μπουκάλι. Τότε… τη στιγμή της  γνωστής  αμηχανίας. «Πώς θα πιούμε το κρασί;» θα τα βγάλει, εκεί στην ερημιά, δήθεν αδιάφορα, σαν να κάνει το ποιο συνηθισμένο πράγμα του κόσμου.
Ξέρει αυτός  «δεν είμαστε χτεσινοί!»
Πράγματι έρχεται η ώρα του κρασιού. Τσουγκρίζουν τα κρυστάλλινα κολονάτα ποτήρια. Φέρνουν τα ποτήρια στα χείλη τους .Η φυσιολάτρισσα  τον κοιτάει πάνω από το ποτήρι εντυπωσιασμένη . 

«Όλα βαίνουν καλώς» Σκέφτεται ο δικός μου.
Ακριβώς τότε, στην πρώτη γουλιά… ένας τρομερός βόμβος  συγκλονίζει την ησυχία της  βουνοκορφής. Σηκώνουν τρομαγμένοι το κεφάλι ψηλά. Ένα αεροπλάνο περνάει ξυστά από τις ελιές και τους ψεκάζει με Λεμπαισίντ. Ένα ισχυρό και απαγορευμένο δηλητήριο που σκοτώνει από τους δάκους μέχρι και τους ρινόκερους.
Του βγαίνει  η γουλιά από τη μύτη.
Η λεγάμενη σηκώνεται επάνω  εκτός εαυτού  και  εκτοξεύει χριστοπαναγίες προς τον ουρανό.
Ο Δικός  μου κλωτσάει τα φαγητά  και τα στρωσίδια. Εκτοξεύει το μαξιλάρι στον γκρεμό και κατηφορίζουν τρέχοντας.
Έκτοτε  τον χάσαμε.

Λένε ότι τον έχουν δει να τριγυρνάει  στην Πλατεία Κουκακίου.
Ετοιμάζομαι να πάω να δω το θεατρικό του φίλου μου του Γιώργου Τσαντίκου στο Πολύτεχνο με τίτλο «Μας ψεκάζουν!»

Αναρτήθηκε από...... Σταμάτης

iltrovator.blogspot.gr

Στην πορεία

Στην πορεία όλα μπερδεύονται. Στην πορεία ξεχνάς πολλές από τις σταθερές του κόσμου σου. Συνεχίζεις ασταθής. Είναι σκοτεινά και πας με την αφή. Βρίσκεις κάπου διαρκώς. Συνεχίζεις, συνεχίζεις να βρίσκεις. Στην πορεία αναρωτιέσαι πώς βρέθηκες εδώ. Στην πορεία δηλαδή. Στην πορεία συνεχίζεις να λες στον εαυτό σου πως είσαι με τους καλούς. Αυτή είναι άλλωστε μια από τις ελάχιστες ακλόνητες οικουμενικές σταθερές: ο καθένας μας δεν παύει ποτέ να παίζει με τους καλούς, ο καθένας μας δεν παύει ποτέ να έχει το δικό του δίκιο, το δίκιο που τον δικαιώνει στα μάτια του. Με «ναι μεν» ίσως, με «αλλά» ίσως, με αστερίσκους ίσως, δίκιο πάντως. Όσες αλλαγές πορείας κι αν κάνεις, στην πορεία παραμένεις πάντα καλός. Στην πορεία παραμένεις πάντα αισιόδοξος: στη συνέχεια της όλα θα εξελιχθούν ευνοϊκά. Αυτή είναι άλλωστε άλλη μια από τις ελάχιστες ακλόνητες οικουμενικές σταθερές: κανείς μας δεν ζει αποκλειστικά μέσα στην παρούσα κατάστασή του. Όλοι μας ζούμε σε ένα κοκτέιλ που αποτελείται από τρία συστατικά: πρώτον, από αυτό που όντως ζει, από αυτό που όντως αποτελεί την πραγματικότητά του, δεύτερον, από τον τρόπο που εκλαμβάνει τον εαυτό του μέσα στην πραγματικότητα που ζει, από μια αυτοεικόνα δηλαδή που προφανώς απέχει από την εικόνα που αντικειμενικά θα μπορούσε να του αποδοθεί, και τρίτον, από την βαθύτατη πίστη πως τα όποια αρνητικά του παρόντος είναι προσωρινά, πως το μέλλον ούτε ίδιο θα παραμείνει, ούτε φυσικά θα επιδεινωθεί, αλλά αντίθετα θα του επιτρέψει να οδηγηθεί στην κατάσταση που του αξίζει, σε μια κατάσταση που θα καταλάβει στον κόσμο την θέση που δικαιωματικά του ανήκει, καθιστώντας αναδρομικά τη νυν παρούσα κατάστασή του μια απλή προνύμφη. Αυτό δεν πρέπει να παρερμηνευθεί με οδηγό ψυχικής επιβίωσης για λούζερς. Αντίθετα το κοκτέιλ ισχύει για όλους, ισχύει για τους άνδρες της χρονιάς, της δεκαετίας, του αιώνα. Ισχύει επίσης ανεξαρτήτως μόρφωσης ή συγκρότησης: κι οι πιο πετυχημένοι και οι πιο σοφοί δεν ζουν αποκλειστικά στην παρούσα κατάστασή τους, αλλά ταυτόχρονα παρερμηνεύουν ευνοϊκά για αυτούς την παρούσα εικόνα τους και προβάλλουν στο μέλλον την πίστη μιας μεγαλύτερης και πειστικότερης πλήρωσης.

Στην πορεία βρίσκεσαι να αμπελοφιλοσοφείς με στόμφο. Στην πορεία αναρωτιέσαι για τα πάντα εκτός από τη γραφικότητα όλης αυτής της επιμονής να ποστάρεις. Αναρωτιέσαι ας πούμε πώς ξεκίνησες να γράφεις για συναίσθημα και κατέληξες να γράφεις πάλι σκέψεις. Αναρωτιέσαι αν ο θερμοστάτης βάσει του οποίου οι σκέψεις είναι οι ψυχρές της συντροφιάς και τα συναισθήματα τα θερμά, είναι ρυθμισμένος με ακρίβεια ή προκατάληψη. Αναρωτιέσαι γιατί τα συναισθήματα πουλάνε τόσο περισσότερο από τις σκέψεις. Γιατί είμαστε τόσο πρόθυμοι να υπερασπιστούμε και να δούμε με κατανόηση τα πρώτα και τόσο έτοιμοι να καταλογίσουμε συμφεροντολογισμό ή αναλγησία στις δεύτερες. Αναλγησία. Άλγος. Κάθε συναίσθημα εμπεριέχει είτε άμεσα είτε στην πίσω πλευρά του (στην ενδεχόμενη στέρησή του δηλαδή) πόνο. Κι ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει αυτή την τόσο ιδιαίτερη σχέση με τον πόνο, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον πόνο ως αυτήν την δήθεν βαθύτερη αλήθεια, που η σκέψη αδυνατεί να προσεγγίσει.
Πιστοί του πόνου. Τον πιστεύουμε ως κάτι το τελικά ιερό. Θα χάναμε την ανθρωπιά μας, αυτό που τελικά μας συγκροτεί και μας χαρακτηρίζει αν δεν πονούσαμε. Κι ενώ δεν υπάρχει κουλτούρα και σύστημα αξιών που να μην αποδοκιμάζει το κακό, ίσως ταυτόχρονα δεν υπάρχει κουλτούρα και σύστημα αξιών που να μην στέκεται με κρυφή ή φανερή ευλάβεια απέναντι στον πόνο. Κι αν αυτό δεν είναι η αντίφαση η ίδια, τότε αυτό που προηγήθηκε ήταν ένα ακόμα ποστ που γράφτηκε χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, απλά για να εκταμιευθούν λέξεις σε αυτό το βασίλειο της πολικού ψύχους πολυλογίας.
Κάτι έλλογο. Το βασίλειό μου για ένα έλλογο.

old-boy.blogspot.gr

Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου

Συνέντευξη με τον Τζον Χόλογουεϊ, ακτιβιστή, συγγραφέα, και καθηγητή κοινωνιολογίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Πουέμπλα του Μεξικού.

Τη συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Γκιβίσης και δημοσιεύτηκε στην Εποχή

 

Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι υπαίτιοι της κρίσης είναι οι καπιταλιστές, εσείς υποστηρίζετε ότι «η κρίση του καπιταλισμού είμαστε εμείς». Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα σχετικά με αυτή τη θέση σας;
Ο καπιταλισμός είναι μια καταστροφική μορφή κοινωνικής οργάνωσης που καταστρέφει τις δυνατότητες της ανθρώπινης ζωής και μας οδηγεί προς την κατεύθυνση του αυτοαφανισμού της ανθρωπότητας. Η κρίση κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη, αλλά δείχνει επίσης ότι το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, αυτό είναι μια ένδειξη της αδυναμίας αυτού του καταστροφικού συστήματος. Το να κατηγορούμε τους καπιταλιστές για την κρίση, είναι σαν να πούμε ότι η άρχουσα τάξη δεν μας αποκλείει αρκετά καλά, είναι σαν να τους ζητήσουμε να μας εξουσιάζουν πιο αποτελεσματικά. Είναι σαν τον μαζοχισμό του σκλάβου που ζητάει ο κύριός του να τον κτυπάει πιο σκληρά. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που είναι από τη φύση της επιθετική. Στον καπιταλισμό υπάρχει ενσωματωμένη μια δυναμική που απαιτεί όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες.
Προκειμένου να επιβιώσει, ο κάθε καπιταλιστής πρέπει να παράγει γρήγορα, πιο γρήγορα, γρηγορότερα, και να πιέζει τους εργαζομένους του να εργαστούν σκληρά, πιο σκληρά, σκληρότερα. Όμως αυτή η συνεχής κίνηση για να πάει πιο γρήγορα, έρχεται αντιμέτωπη με την ανυπακοή μας, την άρνηση ή την αδυναμία μας να δώσουμε στο κεφάλαιο ό,τι χρειάζεται για να διατηρήσει το ποσοστό του κέρδους του: το κεφάλαιο έρχεται αντιμέτωπο με το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι, που χρειαζόμαστε να ξεκουραστούμε, που θέλουμε να παίξουμε με τα παιδιά μας, που ξοδεύουμε το χρόνο μας ονειροπολώντας την αγάπη μας, ή ακόμα και ότι βγαίνουμε στο δρόμο και φωνάζουμε «όχι». Όταν συμβαίνει αυτό, το κεφάλαιο λέει στην πραγματικότητα «εντάξει, δεν μπορούμε να σας υποτάξουμε αρκετά για να διατηρήσουμε το ποσοστό του κέρδους που απαιτείται για την επέκτασή μας, έτσι θα προσποιηθούμε, θα παίξουμε ένα παιχνίδι προσποίησης. Θα δημιουργήσουμε πλασματικό κεφάλαιο, που τα χρήματα δεν θα αντιστοιχούν σε καμία παραγόμενη αξία, έτσι ώστε να συνεχίζουμε να είμαστε κερδοφόροι, και στη συνέχεια θα κάνουμε δύο πράγματα. Θα σας πιέσουμε όσο το δυνατόν σκληρότερα για να υποτάξουμε κάθε πτυχή της ύπαρξής σας στην ανάγκη μας για κέρδος, και επίσης, θα παίξουμε ένα γιγαντιαίο παιχνίδι “μουσικών καρεκλών” για να δούμε ποιος υποφέρει όταν η φαντασία μας γίνεται υπερβολικά χυδαία για να την αντέξετε». Και αυτό είναι ό, τι έχει συμβεί, και είναι η Ελλάδα (μεταξύ άλλων) που έχει χάσει αυτό το γύρο του παιχνιδιού. Και όλα αυτά εξαιτίας της ανυπακοής μας, της άρνησής μας να γίνουμε ρομπότ. Αν αυτό είναι σωστό, τότε προφανώς υπάρχουν δύο τρόποι εξόδου από την κρίση. Ο πρώτος είναι να γίνουμε ρομπότ, ή όσο πιο κοντά στο ρομπότ μπορούμε να αντέξουμε (να ξεχάσουμε την σιέστα, τις βραδινές εξόδους, τις διαμαρτυρίες, ή το χρόνο που περνάμε με τους φίλιους μας). Η δεύτερη πιθανή λύση είναι να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό και να οργανώσουμε συλλογικά έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Προτιμώ τη δεύτερη λύση. Είναι λίγο περίπλοκο, αλλά με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, σε πολλά διαφορετικά μέρη, το κάνουμε ήδη. Όσο και αν είναι δύσκολο, αυτός πρέπει να είναι ο ορίζοντάς μας, σε αυτό πρέπει να στοχεύουμε.

 

Έχετε πει ότι η αλλαγή της κοινωνίας δεν θα έρθει μέσω ενός άλλου κράτους, ωστόσο πολλοί ισχυρίζονται ότι όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να οικοδομήσουν την ουτοπία τους χωρίς να ασχολούνται με την εξουσία, τότε καθίστανται εξαιρετικά ευάλωτοι στην κρατική εξουσία και συχνά συνθλίβονται. Ποια είναι η άποψή σας;
Το ζήτημα τού πως υπερασπιζόμαστε τους ουτοπικούς χώρους μας είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα τώρα που το κράτος είναι τόσο επιθετικό. Το βάθος της ένταξής μας στην περιβάλλουσα κοινότητα είναι η καλύτερη υπεράσπιση. Αν, για παράδειγμα, ένα κοινωνικό κέντρο δεν χρησιμοποιείται μόνο από μια μικρή ομάδα ακτιβιστών, αλλά χρησιμοποιείται πραγματικά από τους ανθρώπους της κοινότητας, τότε γίνεται πολύ πιο δύσκολο για την αστυνομία να το κλείσει. Το άλλο σημαντικό σημείο είναι να μην σκεφτόμαστε πάρα πολύ αμυντικά, αλλά να επικεντρωθούμε στην επέκταση, στην κινητικότητα: αν σκεφτόμαστε υπερβολικά με όρους άμυνας, υπάρχει ο κίνδυνος να αποδυναμωθεί η ανατροπή η οποία είναι ο πυρήνας της δικής μας άρνησης δημιουργίας. Εμείς δημιουργούμε, αυτοί τρέχουν πίσω μας, αλλά εμείς είμαστε πιο γρήγοροι: η δημιουργία είναι συνεχής ροή σε κάτι άλλο.

 

Αντίθετα από την παράδοση του ορθόδοξου μαρξισμού που αναφέρεται στην αποδόμηση του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, εσείς μιλάτε για τη δημιουργία, την επέκταση και τον πολλαπλασιασμό των ρωγμών στον καπιταλισμό. Θα μας πείτε τι είναι οι ρωγμές και πως συνδέονται μεταξύ τους;
Δεν μπορούμε να περιμένουμε την μελλοντική επανάσταση, η κατάσταση είναι πάρα πολύ επείγουσα. Για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη, ο καπιταλισμός απλά δεν λειτουργεί. Αυτό είναι ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή: η αποτυχία του καπιταλισμού. Από επιλογή ή από ανάγκη ή και από τα δύο, οι άνθρωποι προσπαθούν να φτιάξουν τις ζωές τους με διαφορετικό τρόπο, να χτίσουν τις ζωές τους με έναν τρόπο που δεν καθορίζεται από τη λογική του χρήματος, μέσω της ανάπτυξης μορφών αμοιβαίας υποστήριξης και αλληλεγγύης, μέσω της ανάπτυξης συνεταιριστικών μορφών παραγωγής που δεν έχουν ως στόχο τα κέρδη, με τη λήψη αποφάσεων στις συνελεύσεις. Από τη σκοπιά του κεφαλαίου, όλοι αυτοί οι άνθρωποι βαδίζουν σε λάθος κατεύθυνση, θα έπρεπε να υποκλίνονται στον νόμο του χρήματος. Τα βήματα στη λάθος κατεύθυνση μπορούν να θεωρηθούν ως ρωγμές, ως ρήξεις στην υφή της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να δω για να αλλάξουμε ριζικά την κοινωνία, είναι μέσα από τη δημιουργία, την επέκταση και τον πολλαπλασιασμό αυτών των ρωγμών. Συνδέονται μεταξύ τους μέσω μιας κοινής ώθησης, μιας κοινής άρνησης ενός συστήματος σε παρακμή, μιας κοινής εξερεύνησης νέων τρόπων κατασκευής της κοινωνικής ζωής, αντήχησης της αμοιβαίας αναγνώρισης μεταξύ τους. Ίσως θα πρέπει να θεωρηθούν ως ξεχωριστά ρεύματα σε μια γενική ροή της κομμουνιστικοποίησης, μια ροή που κινείται ενάντια σε όλους τους θεσμικούς ορισμούς.

 

Η άρνηση της εκπροσώπησης αποτελεί από μόνη της μια ρωγμή, ή θα πρέπει να συνδέεται και με κάποια αντικαπιταλιστικά αιτήματα για να θεωρηθεί ως τέτοια;
Ναι, νομίζω ότι είναι μια ρωγμή. Κομμουνιστικοποίηση σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας για το μέλλον του κόσμου, αρνούμενοι να εμπιστευτούμε τον κόσμο μας στους αποκαλούμενους εκπροσώπους. Απορρίπτουμε την εκπροσώπηση υπέρ της συμμετοχής. Συμμετέχουμε εμείς οι ίδιοι, λέγοντας «εδώ είμαστε, αυτός ο κόσμος είναι δικός μας, αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας να καθορίσουμε συλλογικά το πως θα διαμορφώσουμε τον κόσμο. Να φύγουν από το δρόμο μας οι εκπρόσωποι, όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι τους ανήκει η γη». Αυτό από μόνο του είναι αντικαπιταλιστικό, δεν χρειάζεται να προσθέσετε οποιαδήποτε αιτήματα.

 

Πολλοί ισχυρίζονται ότι τα κοινωνικά κινήματα (Occupy, Indignados, YoSoy132, κλπ) χρειάζεται να κάνουν μετάβαση από το συμβολικό στο πραγματικό, και να δώσουν συγκεκριμένες εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;
Ναι, νομίζω ότι θα πρέπει να είναι ρεαλιστικά. Και ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος να προχωρήσουμε, είναι να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό και να δημιουργήσουμε κάτι άλλο. Ο καπιταλισμός έχει αποτύχει, ρίξτε τον στα σκουπίδια. Ο φαινομενικός ρεαλισμός των εναλλακτικών λύσεων μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, δεν θα λειτουργήσει. Μέσα στα όρια του καπιταλισμού πρέπει να τηρείται η διακίνηση του χρήματος στην αγορά, και καμία εναλλακτική λύση δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Ο μόνος πραγματικός ρεαλισμός είναι να σπάσουμε την πραγματικότητα της σημερινής κοινωνίας. Δεν είναι εύκολο, αλλά εκεί πρέπει να πάμε.

 

Έχετε αναφερθεί στον διαχωρισμό της αφηρημένης εργασίας από την συγκεκριμένη εργασία, και υποστηρίζετε ότι μια ενιαία αντίληψη της εργασίας ενισχύει την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Πως το εννοείτε αυτό;
Νομίζω ότι το βασικό ζήτημα είναι η δική μας δραστηριότητα, η δική μας πράξη, το τι κάνουμε μέρα με τη μέρα. Η δομή μιας κοινωνίας στην οποία η επιβίωση εξαρτάται από την απόκτηση χρημάτων, μας ωθεί να προσπαθούμε να βρούμε μια δουλειά, να διαμορφώσουμε τη δραστηριότητά μας με ένα συγκεκριμένο τρόπο που καθορίζεται από τη συνεχή επιδίωξη του κέρδους από το κεφάλαιο: αυτό είναι που ο Μαρξ αποκαλεί αφηρημένη ή αλλοτριωμένη εργασία. Ο αγώνας μας να διαμορφώσουμε τη δραστηριότητά μας με διαφορετικό τρόπο και να χρησιμοποιήσουμε τις μέρες μας για να οικοδομήσουμε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, είναι αυτό που κάνουν οι ρωγμές. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, γιατί στην σημερινή κοινωνία τα πάντα μας ωθούν προς την ανάγκη να κερδίζουμε χρήματα για να επιβιώνουμε. Αυτή η μάχη ανάμεσα στην αλλοτριωμένη εργασία και σε μια πράξη που έχει νόημα για μας, είναι μια μάχη που είναι στο κέντρο της ζωής όλων μας. Και είναι αυτή η μάχη που θα αποφασίσει αν θα καταστρέψουμε τη γη ή αν θα δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο.

 

Έχετε μιλήσει για την αξιοπρέπεια ως άρνηση και δημιουργία. Στην Ελλάδα, που οι άνθρωποι είναι οργισμένοι, πως μπορεί η οργή να γίνει δημιουργική για το χτίσιμο μιας διαφορετικής κοινωνίας;
Οι φλόγες στην Αθήνα είναι ένας φάρος ελπίδας που λάμπει σε όλο τον κόσμο. Πρέπει να το καταλάβετε αυτό. Αν έρθει μια μέρα που το μεγάλο ελληνικό «όχι» στα μέτρα λιτότητας σιωπήσει, μια κατάθλιψη θα πέσει στον πλανήτη. Η οργή είναι το κεντρικό, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, πρέπει να υπερχειλίσει στη δημιουργία κάτι άλλου. Όπως καταλαβαίνω, αυτό ήδη συμβαίνει. Το πάρκο Ναυαρίνου είναι για μένα το μεγάλο σύμβολο μιας όμορφης δημιουργίας που ξεπηδάει μέσα από την οργή, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα, όπως οι κοινοτικοί κήποι, οι αγορές που φέρνουν τους παραγωγούς απευθείας κοντά με τους καταναλωτές, τα εργαστήρια που λειτουργούν σε συνεταιριστική βάση, η μετατροπή ενός εγκαταλειμμένου εργοστάσιου στην Κέρκυρα σε αγροκολλεκτίβα (σημ: πρόκειται για την κατάληψη Ελαία), η δημιουργία των συνελεύσεων γειτονιάς. Δεν είναι αρκετό, αλλά αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να πορευτούμε.

 

Τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας αναπτύσσονται πολλά κινήματα πολιτικής ανυπακοής (άρνηση πληρωμής στα διόδια, στα μέσα μεταφοράς, στα χαράτσια των ακινήτων, κλπ), ενώ δεκάδες πολύμορφες συλλογικότητες μετουσιώνουν την γλώσσα της εξέγερσης σε κοινωνική αλληλεγγύη. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες αποτελούν κομμάτια ενός κόσμου μετά και πέρα από τον καπιταλισμό;
Ναι. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που αναθέτει τον κόσμο σε μια δυναμική που κανείς δεν ελέγχει: τη δυναμική των κερδών. Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου, αναλαμβάνοντας την ευθύνη μας για τον κόσμο. Στην Ελλάδα, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ο καπιταλισμός έχει διακηρύξει δυνατά ότι πρόκειται για μια καταστροφή, μια αποτυχία. Είναι καιρός να δημιουργήσουμε κάτι άλλο.

enosy.blogspot.gr

Καλό χειμώνα, ευτυχισμένο το 1941

Toυ Γιάννη Μακριδάκη

 

Πλέον είναι όλα ξεκάθαρα ακόμα και στον πιο αδαή. Μονάχα όσοι είναι τελείως ηλίθιοι δηλαδή όσοι νοιάζονται ακόμη για το ατομικό τους συμφέρον και μόνο, δεν βλέπουν πως η Ελλάδα τέλειωσε. Ο Σαμαράς ήταν το τελευταίο χαρτί, ο άσσος στο μανίκι των κατακτητών, που εισέβαλαν στη χώρα κάνοντας έναν τριετή και προοδευτικά εντεινόμενο πόλεμο με σχετικά λίγους νεκρούς, που όμως θα φτάσουν σε αρκετά εκατομμύρια κατά την διάρκεια της πολύχρονης κατοχής τους, η οποία έχει ήδη αρχίσει...
. Βρισκόμαστε ήδη προ των πυλών ενός χειμώνα όπως εκείνον του 1941, μόνο που ο σύγχρονος θα διαρκέσει περί τον μισό αιώνα, όπως όλα δείχνουν.
Από δω και πέρα το καθεστώς είναι ορισμένο σαφώς. Η φτωχοποίηση των Ελλήνων πολιτών οδηγεί στην ελαχιστοποίηση της φοροδοτικής τους ικανότητας και η φοροδοτική ανικανότητα με την σειρά της οδηγεί συνεχώς σε περαιτέρω φτωχοποίηση, μέσω της περικοπής μισθών και δημοσίων δαπανών αλλά και την ταυτόχρονη αύξηση της φορολογίας. Αυτός ο φαύλος κύκλος, συνεπικουρούμενος από την πλήρη ανυπαρξία του κοινωνικού κράτους, θα οδηγήσει σε πολύ σύντομο χρόνο σε πλήρη αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της Ελλάδας, με κατασχέσεις περιουσιών, με εκποιήσεις δημοσίων και ιδιωτικών γαιών και κτισμάτων, με αναγκαστικές απαλλοτριώσεις και ξεπούλημα σε ξένους επενδυτές, με πλήρη παράδοση των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας της χώρας στους δανειστές. Όλα αυτά θα έχουν ως αποτελέσματα αυτοκτονίες, φονικά, διώξεις, ηρωικές εξόδους από τη ζωή κατά τις οποίες οι αυτόχειρες ή οι αντιστεκόμενοι αγωνιστές θα παίρνουν μαζί τους και εκπροσώπους του καθεστώτος ή όργανά του, και βεβαίως σε θανάτους από ασθένειες ή ατυχήματα αφού δεν υπάρχει σύστημα υγείας. Ενδεχόμενη είναι και η έναρξη γενικευμένου εμφυλίου λόγω του ότι οι ναζί δεν ελέγχονται πλέον ούτε από αυτούς που τους εξέθρεψαν και τους επέβαλαν στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνική ζωή της χώρας.
Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Αυτή είναι η νέα Ελλάδας, ενώ ο Σαμαράς παριστάνοντας Πρωθυπουργό απευθύνει διάγγελμα και μιλάει για νέες μέρες που ξημερώνουν και άλλα παρόμοια τσιτάτα πολιτικού υπνωτισμού των νωχελικών πρώην παχύδερμων και νυν αγχωμένων πελατών του, οι οποίοι βεβαίως θα πεθάνουν πένητες και αβοήθητοι εντός των επόμενων ετών, παίρνοντας στον λαιμό τους και όλους τους υπόλοιπους.

ostria-gr.blogspot.gr