Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ*
Ταυτόχρονα όμως με αυτήν τη στάση τέθηκε και το θέμα της γενικότερης αντιμετώπισης εκ μέρους της ηγεσίας του ΚΚΕ του Συντάγματος και των αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Σχετικά με αυτό το ζήτημα θυμίζω τη στάση των κλασικών του μαρξισμού και του Λένιν που στόχευαν στην αγωνιστική υπεράσπιση των κεκτημένων δικαιωμάτων και ελευθεριών, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, όχι επειδή διακατέχονταν από κάποια θεσμολαγνεία, αλλά διότι θεωρούσαν ότι αυτά διευκολύνουν τους απώτερους σκοπούς τους, στόχευαν όχι στην παγίωση τους, αλλά στην αξιοποίησή τους για την υπέρβασή τους. Μια διαλεκτική υπέρβαση τους που αποτελεί ποιοτικό άλμα και ρήξη αλλά και ταυτόχρονα ουσιαστικοποιημένη συνέχεια των όποιων κατακτήσεων και όχι διαγραφή τους.
Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι ο Μαρξ, το 1850 ώριμος πια κομμουνιστής, επιτρέπει στον Herman Becker, να δημοσιεύσει νεανικά του κείμενα που αφορούσαν στην υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Έτσι και με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά απαρνείται την αναγκαιότητα αυτού του αγώνα, αλλά αντίθετα τον εντάσσει διαλεκτικά στον αγώνα για τον κομμουνισμό.
Εξάλλου και οι μάχες του Μαρξ κατά τη διάρκεια όλης της ζωής του για τις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, είναι ενδεικτικές του ότι κάθε άλλο παρά τα υποτιμούσε.
Θυμίζω, πέρα από τη σημασία που απέδιδε στα νεανικά του άρθρα στην ελευθερία του τύπου, πέρα του ότι η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» που εξέδιδε το 1848-1849, είχε ως υπότιτλο «όργανο της Δημοκρατίας», τη στάση του τη δεκαετία του 1850 υπέρ των χαρτιστών, τα δεκάδες αντιβοναπαρτικά άρθρα του κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, τον αγώνα του κατά του τσαρισμού, και του πρωσιανισμού , τη στάση του κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου Βορείων–Νοτιών στην Αμερική, τη θέση του περί του βαθύτατα δημοκρατικού χαρακτήρα της Παρισινής Κομμούνας....
Αυτή η στάση στη συλλογιστική του Μαρξ εντάσσεται στην ίδια λογική με εκείνη του Πλάτωνα ο οποίος προτιμούσε το παρεκβατικό για αυτόν πολίτευμα της δημοκρατίας, ως το καταλληλότερο για να περάσει στην ιδανική του Πολιτεία[i]. Από αυτήν τη σκοπιά ο Μαρξ το 1948 θεωρούσε ότι «η αστική κυριαρχία προσφέρει στο προλεταριάτο εντελώς νέα όπλα για να πολεμήσει ενάντια στους καπιταλιστές.» [ii]
Επίσης η ίδια στάση, στη λογική του Λένιν πέρα των παραπάνω, έχει ως στόχο την αποκάλυψη του περιορισμένου και σαθρού περιεχόμενου της αστικής δημοκρατίας, και το ότι οι κομμουνιστές που στοχεύουν στην υπέρβαση της δημοκρατίας –ως αντίφαση εν τοις όροις, μια και δεν μπορεί να υπάρξει ταύτιση λαού και κράτους, είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της λαϊκής κυριαρχίας .
Αλλά και εντελώς εμπειρικά και απλοϊκά, σε μια εποχή νομοτελειακής έντασης του αυταρχισμού, και σοβαρών κινδύνων ευρύτερης αντιδημοκρατικής εκτροπής, είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσει η ηγεσία του ΚΚΕ την αναγκαιότητα υπεράσπισης και του παραμικρού ακόμη αστικοδημοκρατικού κεκτημένου; τόσο δύσκολο;
Σχετικά με αυτό το ζήτημα θυμίζω τη στάση των κλασικών του μαρξισμού και του Λένιν που στόχευαν στην αγωνιστική υπεράσπιση των κεκτημένων δικαιωμάτων και ελευθεριών, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, όχι επειδή διακατέχονταν από κάποια θεσμολαγνεία, αλλά διότι θεωρούσαν ότι αυτά διευκολύνουν τους απώτερους σκοπούς τους, στόχευαν όχι στην παγίωση τους, αλλά στην αξιοποίησή τους για την υπέρβασή τους. Μια διαλεκτική υπέρβαση τους που αποτελεί ποιοτικό άλμα και ρήξη αλλά και ταυτόχρονα ουσιαστικοποιημένη συνέχεια των όποιων κατακτήσεων και όχι διαγραφή τους.
Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι ο Μαρξ, το 1850 ώριμος πια κομμουνιστής, επιτρέπει στον Herman Becker, να δημοσιεύσει νεανικά του κείμενα που αφορούσαν στην υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Έτσι και με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά απαρνείται την αναγκαιότητα αυτού του αγώνα, αλλά αντίθετα τον εντάσσει διαλεκτικά στον αγώνα για τον κομμουνισμό.
Εξάλλου και οι μάχες του Μαρξ κατά τη διάρκεια όλης της ζωής του για τις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, είναι ενδεικτικές του ότι κάθε άλλο παρά τα υποτιμούσε.
Θυμίζω, πέρα από τη σημασία που απέδιδε στα νεανικά του άρθρα στην ελευθερία του τύπου, πέρα του ότι η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» που εξέδιδε το 1848-1849, είχε ως υπότιτλο «όργανο της Δημοκρατίας», τη στάση του τη δεκαετία του 1850 υπέρ των χαρτιστών, τα δεκάδες αντιβοναπαρτικά άρθρα του κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, τον αγώνα του κατά του τσαρισμού, και του πρωσιανισμού , τη στάση του κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου Βορείων–Νοτιών στην Αμερική, τη θέση του περί του βαθύτατα δημοκρατικού χαρακτήρα της Παρισινής Κομμούνας....
Αυτή η στάση στη συλλογιστική του Μαρξ εντάσσεται στην ίδια λογική με εκείνη του Πλάτωνα ο οποίος προτιμούσε το παρεκβατικό για αυτόν πολίτευμα της δημοκρατίας, ως το καταλληλότερο για να περάσει στην ιδανική του Πολιτεία[i]. Από αυτήν τη σκοπιά ο Μαρξ το 1948 θεωρούσε ότι «η αστική κυριαρχία προσφέρει στο προλεταριάτο εντελώς νέα όπλα για να πολεμήσει ενάντια στους καπιταλιστές.» [ii]
Επίσης η ίδια στάση, στη λογική του Λένιν πέρα των παραπάνω, έχει ως στόχο την αποκάλυψη του περιορισμένου και σαθρού περιεχόμενου της αστικής δημοκρατίας, και το ότι οι κομμουνιστές που στοχεύουν στην υπέρβαση της δημοκρατίας –ως αντίφαση εν τοις όροις, μια και δεν μπορεί να υπάρξει ταύτιση λαού και κράτους, είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της λαϊκής κυριαρχίας .
Αλλά και εντελώς εμπειρικά και απλοϊκά, σε μια εποχή νομοτελειακής έντασης του αυταρχισμού, και σοβαρών κινδύνων ευρύτερης αντιδημοκρατικής εκτροπής, είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσει η ηγεσία του ΚΚΕ την αναγκαιότητα υπεράσπισης και του παραμικρού ακόμη αστικοδημοκρατικού κεκτημένου; τόσο δύσκολο;
ΠΗΓΗ: "Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ"
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου