Σήμερα (σ.σ.χθες) στη Βουλή συζητείται το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής για την περίοδο 2013-2016. Πρόκειται για μια συζήτηση, που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πρώτον, αν καταλήξει στην ψήφιση του Πλαισίου οδηγεί σε πρωτοφανή ύφεση και κοινωνική αποδιοργάνωση της ελληνικής κοινωνίας για το 2013 και, δεύτερον, εξαιτίας και του πρώτου, σηματοδοτεί την αρχή τής μετά τα Μνημόνια εποχής. Γράφω πρωτοφανή, παρά το γεγονός ότι η ύφεση που βιώνουμε ήδη χαρακτηρίζεται «πρωτοφανής», έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουμε τα αποτελέσματα που θα έχει η ψήφισή του σήμερα στη Βουλή.
Το κείμενο έχει δύο επίπεδα στα οποία κινείται:
Πρώτον, αποτυπώνει εκτιμήσεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, τις χρηματοδοτικές ανάγκες και τους τρόπους κάλυψης αυτών των αναγκών, αποτελεί δηλαδή μια εκτίμηση του τι θα διαμορφωθεί ως δεδομένο την περίοδο 2013-2016. Δεύτερον, προτείνει διάφορα μέτρα, στη βάση αυτών των εκτιμήσεων, τα οποία θα καλύψουν τις δημοσιονομικές ανάγκες και θα δράσουν επιπρόσθετα ως μοχλός εξόδου από την ύφεση.
Ως προς το πρώτο σκέλος, μοιάζει περισσότερο με ευχολόγιο παρά με ειλικρινή προσπάθεια εκτίμησης των τάσεων που βρίσκονται εν εξελίξει. Να αναφέρουμε παραδειγματικά: οι επιπτώσεις στην οικονομική δραστηριότητα των μέτρων μείωσης των μισθών και των συντάξεων κοστολογούνται στο ένα τρίτο των αναμενόμενων και έτσι, αντί για τουλάχιστον 7% πτώση του ονομαστικού ΑΕΠ, εκτιμάται 5,65% (λαμβάνοντας υπόψη και τον αποπληθωρισμό), ο τρόπος με τον οποίο προϋπολογίζεται η ανάκαμψη των επενδύσεων είναι μαγικός, δεν λαμβάνονται υπόψη νέες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, λόγω της πτώσης των εισοδημάτων, που θα αυξήσει με ταχύ ρυθμό τις επισφάλειες, και πολλά άλλα που έχουν αναφερθεί τις τελευταίες ημέρες.
Ως προς το δεύτερο σκέλος, παίρνοντας ως ρεαλιστικές τις εκτιμήσεις, που κάνει στο πρώτο σκέλος, τα μέτρα που προτείνει είναι ταξικά, κοινωνικά άδικα και αναποτελεσματικά ως προς τους στόχους κάλυψης των αναγκών που θέτει το Πλαίσιο. Οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρτιση νέου Μεσοπρόθεσμου και υπηρετούν μόνο την κοινωνική μηχανική της κατασκευής του «λευκού Έλληνα/Ευρωπαίου» εργαζόμενου και της εκχώρησης νέων σφαιρών δυνητικής κερδοφορίας στον κόσμο του κεφαλαίου.
Με λίγα λόγια, το Μεσοπρόθεσμο αποτελεί -στο σκέλος των εκτιμήσεων και των δεδομένων που θα διαμορφωθούν την περίοδο 2013-2016- απλώς ένα κείμενο δημιουργικής αριθμητικής -«φτιάξε έναν αριθμό να κλείσουν τα νούμερα που θέλουμε»- ώστε να υπηρετηθούν, αφενός ο στόχος της συνόδου κορυφής, να παραπεμφθεί το ελληνικό πρόβλημα για οριστική επίλυση σε ύστερο χρόνο -εφόσον η επιστροφή στις αγορές με τα δεδομένα που διαμορφώνονται απαιτεί δραστικές λύσεις όχι μόνο διαγραφής του χρέους αφετέρου οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι στόχοι. Σημειώνουμε μόνο δύο παραδοχές που έχουν τη σημασία τους στη δημόσια συζήτηση των ημερών. Πρώτη, ότι οι ιδιωτικοποιήσεις ήδη από το 2012 συμβάλλουν στη μείωση κατά 27,7% των εσόδων του Δημοσίου και άρα δημιουργούν χρηματοδοτικά κενά που πρέπει να καλυφθούν από μισθούς και συντάξεις. Δεύτερη παραδοχή, ότι θα πρέπει να υπάρξουν νέα μέτρα, που διαψεύδει τη δήλωση του πρωθυπουργού ότι αυτά είναι τα τελευταία (σελ. 37 του Μεσοπρόθεσμου).
Η μη-ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου αποτελεί δρόμο διεξόδου. Μια νέα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει πλέον ως πειστική αναγκαιότητα για οποιαδήποτε διέξοδο της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην κατάσταση που δημιούργησαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Οι τρεις άξονες που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη θέση: 1) η παρουσία του σε όλα τα κοινωνικά κινήματα με τη λογική του Κοινωνικού Φόρουμ, 2) η αταλάντευτη ευρωπαϊκή/διεθνής διάσταση στις πολιτικές προτάσεις του και στον πυρήνα της ανάλυσής του από την οπτική των συμφερόντων των ηγεμονευόμενων και 3) η ανάληψη των ευθύνης να κυβερνήσει, τώρα, για να χαραχθεί ένας άλλος δρόμος, συγκροτούν μία σχέση κοινωνικής εκπροσώπησης, η οποία ακόμη είναι σε εξέλιξη, που δίνει τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει τον κορμό μιας κυβέρνησης που θα εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και γι’ αυτό τον σκοπό θα χαράξει μια ιστορική τομή στην οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας.
* Ο Σπ. Λαπατσιώρας διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
Πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου