Είμαι μια Σουλιωτοπούλα

Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η δήλωση που έκανε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, για το χορό του Ζαλόγγου. Η κυρία Ρεπούση υποστήριξε πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, ενώ έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει ακόμα και το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.

Σύμφωνα με την κυρία Ρεπούση, οι Σουλιώτισσες συνωστίζονταν δίπλα στον γκρεμό και αυτό τις έκανε να μοιάζουν πως χορεύουν χιπ χοπ.

Επίσης, η κυρία Ρεπούση υποστηρίζει πως ο Σαμουήλ δεν ανατινάχτηκε στο Κούγκι αλλά η έκρηξη έγινε επειδή ο καλόγερος έπαιζε με τα σπίρτα δίπλα στους δυναμίτες.

Πάντως, αν υπήρχε ένα βίντεο, θα ξέραμε τι πραγματικά έγινε στο Ζάλογγο και δεν θα μπορούσε η κάθε Ρεπούση να λέει ό,τι θέλει, οπότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως η αντίσταση κατά των Τούρκων ξεκίνησε πρόωρα και έπρεπε να περιμένουν να κυκλοφορήσουν τα πρώτα κινητά με κάμερα.

Το λογικό είναι πως οι Σουλιώτισσες δεν χόρεψαν γιατί, αν χόρευαν πιασμένες από το χέρι, η κάθε Σουλιώτισσα που έπεφτε στον γκρεμό δεν θα ήξερε αν θα έπεφτε και η επόμενη ή θα την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και θα προτιμούσε να γίνει γκόμενα κάποιου Τουρκαλβανού.

Βέβαια, οι Σουλιώτισσες είχαν στην αγκαλιά τους τα μωρά τους, οπότε δεν είναι και πολύ εύκολο να χορεύεις καλαματιανό κρατώντας ένα μωρό.

Από την άλλη, οι Σουλιώτισσες μπορεί να πέταξαν πρώτα τα μωρά τους στον γκρεμό και μετά να το έριξαν στο χορό γιατί ήταν πια ελεύθερες να αρχίσουν πάλι να γκομενίζουν, ενώ δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο να έπεσαν κι αυτές στον γκρεμό επειδή είχαν δει στον κινηματογράφο τον Σούπερμαν και νόμιζαν κι αυτές πως μπορούν να πετάξουν.

Η δήλωση της Μαρίας Ρεπούση πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος αναστάτωσε χιλιάδες Ελληνίδες κάθε ηλικίας που υποδύονταν–επί δεκαετίες- τις Σουλιώτισσες στη σχολική παράσταση της 25ης Μαρτίου, αφού διαπίστωσαν πως άδικα ξεσκίζονταν στις πρόβες και στα καλαματιανά και γκρεμοτσακίζονταν από ύψος δέκα εκατοστών, αλλά εγώ πολύ το χάρηκα που ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος γιατί εμένα, σε αυτήν την παράσταση με τις Σουλιώτισσες, με έβαζε πάντα ο δάσκαλος να κάνω τον Τούρκο και εγώ δεν ήθελα με τίποτα να κάνω τον Τούρκο γιατί με έβλεπε η Άννα Μαρία που έκανε τη Σουλιώτισσα και της έδινα κάθε μέρα το κουλούρι μου γιατί ήμουν ερωτευμένος μαζί της και ήθελα να την παντρευτώ αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από την Β΄ Δημοτικού και μάλλον θα έχει παντρευτεί κάποιον άλλον.

Αφού ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, από δω και πέρα δεν πρέπει τα κοριτσάκια να χορεύουν καλαματιανό στη σχολική παράσταση πριν πέσουν στον γκρεμό αλλά, αν βγάλεις τον χορό από τις «Σουλιώτισσες», δεν θα έχουν κανένα ενδιαφέρον γιατί θα πάψουν πια να είναι μιούζικαλ.

Εν τω μεταξύ, δεν έχω καταλάβει γιατί γίνεται τόσος ντόρος για το αν ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, αφού οι Σουλιώτισσες ήταν Αρβανίτισσες, ενώ εμείς είμαστε Έλληνες, κατευθείαν απόγονοι του Λεωνίδα, του Μεγαλέξανδρου, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη.

Τι μας νοιάζει εμάς που είμαστε Έλληνες αν πήδησαν χορεύοντας στον γκρεμό οι Αρβανίτισσες;

Αν οι Σουλιώτισσες ήταν Ελληνίδες, δεν θα πηδούσαν στον γκρεμό αλλά θα έμεναν εκεί, θα πάλευαν γενναία με τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά και θα τους πετούσαν στον γκρεμό.

Μάλλον είναι η ανασφάλεια για το αν είμαστε Έλληνες που δημιούργησε τόσους εθνικούς μύθους.

Είναι αυτή η ανασφάλεια που μας κάνει να βλέπουμε παντού εχθρούς του έθνους και συνωμοσίες εις βάρος μας.

Είναι αυτή η ανασφάλεια που κάνει τους ραγιάδες να αποδέχονται σιωπηλοί να τους κυβερνούν τα λαμόγια που ξεπούλησαν την πατρίδα τους –αντί να απαιτούν όλοι με μια φωνή Δικαιοσύνη- αλλά, από την άλλη, να γίνονται έξαλλοι όταν η Ρεπούση λέει πως ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος, αν και οι ίδιοι αποκλείεται να έπεφταν στον γκρεμό, αφού θα προτιμούσαν να γίνουν γιουσουφάκια του Αλή Πασά.

Τώρα πια, είμαι βέβαιος πως η Ελλάδα είναι εθνικός μύθος.

Η Ελλάδα δεν υπάρχει. Παρά μόνο στη φαντασία μας.

Δεν πειράζει. Αφού δεν μπορέσαμε να γίνουμε Έλληνες, ας γίνουμε τουλάχιστον άνθρωποι.

pitsirikos.net

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ... Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων!

Ούτε και θυμάμαι πόσες φορές τραγούδησα σιγανά, δυνατά, από μέσα μου, στην παρέα, στα δύσκολα, στα εύκολα, με δάκρυα, με χαμόγελα, με έμφαση, με πάθος,  με γλύκα τον «Κεμάλ»  του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου. Επειδή έτσι είναι το αληθινό  έργο τέχνης:

Ταιριάζει παντού και χωρά πάντα στην καρδιά μας.

Ποίημα- κι όχι απλά στιχάκια- με δύναμη, με βαθειά νοήματα, ο Κεμάλ βαδίζει μαζί μας  στην πικρή ζωή, συνεισφέροντας τη δική του αθωότητα, τη δική του φλόγα. Γυρεύει να τα βάλει με τα θεριά,  με τους δυνατούς. Δεν τα καταφέρνει. Δεν θα τα κατάφερνε εξαρχής. 

Τι λέει ο ποιητής; «νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο». Ωστόσο, συγκινητικά ωραίος, ο νεαρός Κεμάλ δίνει τον μεγάλο αγώνα της ζωής του. Κι εσείς οι μεγάλοι, σωπάστε πια, έχει δικαίωμα να ελπίζει, να παλεύει, να ονειρεύεται. Τη δική του ζωή προσφέρει. Το δικό του όραμα  ακολουθεί.  Ας χάσει. Εκείνος βάζει τα πάντα. Εσείς; Εμείς;

Πόλεμος στο Ιράκ, κι ο Κεμάλ διπλώνεται και ξετυλίγεται διαρκώς μέσα  μου, να ξορκίσουμε το κακό με την τέχνη. Δεν ξορκίζεται. Στρατιώτες, άμαχοι, οικογένειες, μικρά παιδιά ανάμεσα  τους, πεθαίνουν ολοένα. 

Εικόνες σκληρές, από έναν ακόμη πόλεμο  που συνηθίσαμε να παρακολουθούμε από τον καναπέ δίκην τηλεοπτικού σώου. 

Ο Κεμάλ μου θυμίζει πως αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ, εκτός αν προσπαθήσω ειλικρινά κι εγώ, όπως όλοι μας. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», το  αντίβαρο του Ελύτη είναι το μόνο που μπορεί ν δώσει μιαν άλλη προοπτική. Η ιστορία του νεαρού πρίγκιπα της ανατολής, με μεταφέρει στους δρόμους της Βαβυλώνας, της Ουρ, των αρχαίων πρωτευουσών της ανατολής. «Κείνοι που επράξαν το κακό» πρέπει να πληρώσουν.

Ας είναι κι οι πλανητάρχες, οι επικυρίαρχοι.

Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ/ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων:

via The Press Project

«Γονιός ήρθε στο σχολείο να διαμαρτυρηθεί στη διευθύντρια επειδή δίδαξα στα παιδιά (Ε’δημοτικού) τον Κεμάλ του Χατζιδάκι στο μάθημα της μουσικής κατηγορώντας με για ισλαμική προπαγάνδα. 

Αντίδραση διευθύντριας;

Μπήκε στην τάξη και μάζεψε από τα παιδιά τις φωτοτυπίες που είχα μοιράσει. 

Έπειτα με κάλεσε στο γραφείο της και αφού δήλωσε απογοητευμένη από τη δουλειά μου, μου ανέλυσε για ποιους λόγους στο δημοτικό μόνο μας μέλημα οφείλει να είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά να αγαπούν την πατρίδα και να τονώνουμε το εθνικό τους φρόνημα.

Αν σας έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο (απευθύνομαι στους εκπαιδευτικούς φίλους) θα ήθελα να επικοινωνήσετε μαζί μου, γιατί θεωρώ πως τα πράγματα έχουν ξεφύγει και κάπως πρέπει να αντιδράσουμε, έστω σε επίπεδο δημοσιοποίησης αυτών των φαινομένων. 

Δεν είναι δυνατόν το έργο των εκπαιδευτικών και ιδίως των καλλιτεχνικών μαθημάτων να υφίσταται λογοκρισία, ούτε τα φαινόμενα φανατισμού που μας έχουν παγώσει το αίμα να τα βλέπουμε να τρυπώνουν στα σχολεία με τις ευλογίες των διευθυντών και των ανωτέρων τους.

Το mail μου: ft_xia@yahoo.gr»

Καληνύχτα…

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα…

neyrospastis

'Melodia Sentimental' Dusko Goykovich

"Σας ερωτώ Κύριε Προέδρε σε ποια χώρα οι πολίτες δικαιούνται να ελέγχουν, να ξυλοκοπούν...

... και να δολοφονούν κάποιον που δεν έχει άδεια".

Συγκλονιστική επιστολή του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη, στον Αντ. Σαμαρά για τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ...

 

Ο κορυφαίος Ελληνας ποιητής απευθύνει προσωπικά στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά μια επιστολή που τον καλεί να σπεύσει, έστω και τώρα, να...

αντιμετωπίσει τον ρατσισμό και την ξενοφοβία που κυριαρχούν στους δρόμους της χώρας και την άνοδο της Χρυσής Αυγής. «Παίρνει θάρρος», όπως λέει, για αυτή την επιστολή από τη σχέση του κ. Σαμαρά με τον Οδυσσέα Ελύτη, στενό φίλο του Νάνου Βαλαωρίτη.

Η ανάρτηση της επιστολής έγινε και στη σελίδα του στο facebook, και έχει ως εξής:

«Προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος κ. Αντώνη Σαμαρά

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε,

Γνωρίζω από καιρό ότι ήσασταν στενός φίλος και συγγενής του επίσης στενού μου φίλου και συναδέλφου Οδυσσέα Ελύτη. Γι' αυτό το λόγο παίρνω το θάρρος να σας απευθύνω αυτή την επιστολή και το κάνω με πόνο στην καρδιά για την κατάσταση στη χώρα μας, που σήμερα εσείς την κυβερνάτε.

Εκτός απ' το ότι έχουμε υποστεί την πιο άδικη ηθική και εξευτελιστική πολιτιστική επίθεση στην ιστορία μας εδώ και δυο χρόνια από τα γερμανικά ΜΜΕ, και με τέτοιο συστηματικό τρόπο που εξαπλώθηκε πειστικά και στον υπόλοιπο κόσμο, ώστε να φτάσει η απαξίωση ακόμα και σε απλούς Ελληνες πολίτες έξω από την Ελλαδα, έχουμε παραστεί μάρτυρες της δημιουργίας ενός βαρβαρικού μορφώματος που αυτο-αποκαλείται Χρυσή Αυγή, και χάρις στις αντίξοες περιστάσεις μας κατάφερε να μπει στη Βουλή των Ελλήνων με όλα τα σύμβολα και τις συμπεριφορές νεοναζιστών. Το πόσο δεν είναι "ελληνικό" αυτό το φαινόμενο είναι φανερό και από την ιδεολογία του και από τα σύμβολα και τις τελετές που τόσο χοντρικά και αδέξια μιμείται.

Πολλοί από τους συναδέλφους μου διανοούμενους και συγραφείς δεν μοιάζουν να το παίρνουν στα σοβαρά. Δεν βαριέσαι, έχουμε δει κι άλλα κι αυτό θα περάσει, λένε ελαφρά τη καρδία.

Ομως όταν αυτή η κίνηση αρχίζει να βιαιοπραγεί, να δέρνει μέχρι θανάτου τα θύματά της κυκλοφορώντας τις μέρες στα ΜΜΣ και τις νύχτες σε ομάδες που στοχεύουν κυρίως τους ξένους μετανάστες ατιμωρητί χωρίς ποτέ να επεμβαίνει η αστυνομία, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, είναι λόγος μεγάλης ανησυχίας για την εικόνα της οχλοκρατίας που παρουσιάζει η Ελλάδα στο εξωτερικό, πράμα που προστίθεται και δικαιολογεί εν μέρει όλες τις προηγούμενες επιθέσεις και καταδίκες εναντίον μας.

Δεν είναι ανάγκη να επισημάνω πόσο μεγάλος κίνδυνος είναι αυτός για τα εθνικά μας συμφέροντα και ιδίως σε εποχή μεγάλης ύφεσης και παράλυσης της οικονομίας μας πόσο βλάπτει τον ξένο τουρισμό τον οποίο προσφάτως άρχισαν να στοχεύουν, από όπου εξαρτάται το ψωμί του Ελληνα στους έξι μήνες από τον Απρίλιο-Μάιο εως τον Οκτώβριο-Νοέμβριο της καλοκαιρίας. Οταν πλήττεται το ψωμί του μέσου Ελληνα από την ξενοφοβική συμπεριφορά ενός "κόμματος" δεν το βλέπω να έχει πολύ μέλλον.

Το ότι δεν τους έχει αποκηρύξει ονομαστικά το κόμμα σας δεν είναι δική μου δουλειά. Αλλά είναι κακό σημάδι για την ανομία που απολαμβάνουν. Μάλιστα τελευταίως έχω πληροφορηθεί για μια οδηγία που εξέδωσε η Πρεσβεία των Φιλιππίνων, να μην κυκλοφορούν πολίτες της μετά τις 10 μμ. Και στη συνέχεια το σχόλιό της, εάν συνεχιστούν αυτές οι δολοφονικές επιθέσεις δεν θα μείνει ούτε ένας Φιλιππινέζος στην Ελλάδα ούτε καν η Πρεσβεία.

Και θα γνωρίζετε ασφαλώς, Κύριε Πρόεδρε, πόσο νομοταγείς είναι αυτοί οι εργαζόμενοι από τις Φιλιππίνες στη χώρα μας, πόσο εργατικοί/ες και πόσο μας έχουν βοηθήσει στα οικιακά και τις νοσηλείες. Για να βρεθούν αντίστοιχες Ελληνίδες είναι πλέον αδυνατον από πολύ καιρό γιατί προτιμούν, όχι παραδόξω,ς "να μεταναστεύσουν" οι ίδιες σε άλλες χώρες, όπως η Αυστραλία ή ο Καναδάς για παράδειγμα, όπου δεν τους ξυλοκοπούν ή τους σκοτώνουν ομάδες πολιτών με το έτσι θέλω, όταν τους ρωτήσουν τι κάνουν, ούτε καν αν τους ζητήσουν αν έχουν άδειες, τελείως παράνομα γιατί δεν εναπόκειται στα δικαιώματά τους, να ρωτάνε αν δουλεύουν εδώ ή όχι.

Σας ερωτώ Κύριε Προέδρε σε ποια χώρα οι πολίτες δικαιούνται να ελέγχουν, να ξυλοκοπούν και να δολοφονούν κάποιον που δεν έχει άδεια. Εχω ζήσει σε πολλές χώρες αλλά πουθενά δεν βρήκα καμιά τέτοια εξουσιοδότηση.

Τι θα σκεπτόταν ο κοινός μας φίλος και συγγενής σας Οδυσσέας αν έβλεπε αυτή την κατάσταση στην πόλη όπου του άρεσε να κάνει βόλτες τη νύχτα με φίλους συζητώντας, όπως το κάναμε τόσο συχνά, να πρέπει τώρα να φυλάγεται όχι από κοινούς κακοποιούς αλλά από φανατικές μαυροφορεμένες ομάδες νεοναζιστών εισαγόμενων συμβολικά και ουσιαστικά από τη Γερμανία.

Δεν γνωρίζω πόσο καλύπτονται από την αστυνομία μας οι τελευταίοι αυτοί, όπως διαδίδεται, αλλά γνωρίζω ότι το κρατος του νόμου πηγάζει από την πολιτική εξουσία, από τις διαταγές και οδηγίες που εσείς ως πρωθυπουργός της χώρας θα δώσετε στον Υπουργό "Προστασίας του Πολίτη" να μη ρεζιλευτεί αυτός ο τίτλος, και που αυτός με τη σειρά του θα δώσει στην αστυνομία και στους εισαγγελείς να μην ανέχονται καμιά ανομία ή οχλοκρατία και να τιμωρούνται αυστηρά όσα από τα όργανα της πολιτείας συμπράττουν ή αδρανούν.

Αλλιώς ο τόπος μας γρήγορα θα βρεθεί απομονωμένος απ' τον υπόλοιπο κόσμο. Και αν αυτή η συμπεριφορά, η βάρβαρα ρατσιστική και παράλογη, εξακολουθεί να γίνεται ανεκτή χωρίς να ληφθούν αυστηρά μέτρα, θα χάσετε και σεις και τα κόμματα της συγκυβέρνησής σας τις ψήφους των Ελλήνων που ανησυχούν για τα προς το ζειν τους από την ξενοφοβική απειλή τέτοιων ομάδων, εγκληματικές, ανεγκέφαλες και εχθρικές ως προς τα συμφέροντα της πατρίδας μας που μάχεται να επιβιώσει.

Πολύ φιλικά και με την ελπίδα να λάβετε σοβαρά τη βαθιά μου ανησυχία, ενώ προσπαθώ να υπερασπισθώ τον τόπο, το λαό και τον πολιτισμό μας από τα στερεότυπα σε όλα τα άρθρα μου.

Σας Χαιρετώ με απόλυτη εμπιστοσύνη στη δημοκρατική σας συνείδηση.

Δικός Σας

Νάνος Βαλαωρίτης

Πηγή: Η συγκλονιστική επιστολή του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη στον πρωθυπουργό για τη Χρυσή Αυγή 

nonews-news.blogspot.gr

1η ΙΟΥΝΗ! Fuck the Troika!

A, ρε Γκοτζαμάνη, τον έφαγες τον ανθρωπάκο...

του Χαΐμ Πολίτη

 

Θεσσαλονίκη, χειμώνας του 1980. Εμείς - μια παρέα αμπεχωνοφόροι, μακρυμάλληδες, μουσάτοι,   φοιτητές - έχουμε πάψει να ξημεροβραδιαζόμαστε στις ταβέρνες (και κάποιες φορές, Σάββατα, κυρίως στις ντισκοτέκ που φθίνουν πια) και προτιμούμε τα...νέα σημεία διασκέδασης της πόλης, όπως το Tim e Out ή το Φλου. Το ουίσκυ αντικαθιστά τη ρετσίνα και ο Θεοδωράκης και η νεοκυματική κιθάρα που βασίλευε στο «Λιόγερμα» μένουν στην άκρη, παραμερίζουν κάνοντας χώρο στα πλατώ των μπαρ που ξεφυτρώνουν για τις μουσικές των Doors, των διαχρονικών Stones, της Pattie Smith, της  Jonnie Mitchel ή του πανκ που δειλά τότε ξεκινούσε ν’ ακούγεται.
Έμενα τότε σ’ ένα σπίτι στην πολύ στενή οδό Θεαγένους Χαρίση - ποτέ δεν με παρακίνησε η περιέργειά μου να ψάξω για την προέλευση του ονοματοδότη - εκεί που αγγίζαμε, σχεδόν, τους απέναντι ενοίκους, τα μπουγέλα μας, πάντως, έφταναν εύκολα στα μπαλκόνια τους (το ίδιο συνέβαινε και στα δικά μας), ιδίως κατά τη θερινή περίοδο των εξετάσεων τις μεταμεσονύχτιες ώρες της μελέτης.
Βγαίνοντας απ’ την πόρτα της πολυκατοικίας αριστερά, έπεφτες στην οδό Αετορράχης - στην άλλη πλευρά ήταν η Μπιζανίου (και οι δύο δρόμοι ευτύχησαν να γίνουν γνωστοί στο πανελλήνιο απ΄το κομμάτι του Σαββόπουλου που βρίσκεται στο δίσκο του του ’83 «Τραπεζάκια έξω», τότε που ο αγαπημένος μας Νιόνιος διήνυε τη νεοορθόδοξη περίοδό του και μας ξεσήκωνε στο παλαί ντε σπορ, χορεύοντας με την Άσπα του, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία).
Ανεβαίνοντας την Αετορράχης συναντούσες την περίφημη φοιτητική ταβέρνα του Παγουλάτου, εκεί που γράψαμε πολλές ώρες στα πρώτα χρόνια μας στη Θεσσαλονίκη, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τραγουδήσαμε μεγάλο μέρος του Θεοδωρακικού και λοιπού επαναστατικού ρεπερτορίου αλλά πια δεν πατούσαμε - η ρετσίνα του μας φαινόταν πολύ άνοστη μπροστά στο «Γιαννάκη τον περιπατητή». Είχαμε αφήσει το «άγαλμα» του Πλέσσα απ΄ τον ώμο στο δρόμο και προχωρήσαμε προς την Προξένου Κορομηλά και τα γύρω στενά.
Δίπλα, σχεδόν, απ΄ τον Παγουλάτο βρισκόταν ένα κουτούκι, ένα πολύ μικρό μαγαζί με 5-6 τραπέζια σε μια σειρά, νομίζω, και στον ίδιο χώρο η κουζίνα και τα βαρέλια με τα κρασιά. Ο χώρος έμοιαζε «ακατάλληλος δι΄ ανηλίκους», όχι λόγω της αφόρητης τσίκνας απ΄τα τηγάνια που συνηπήρχαν με τους πελάτες - αυτήν  την είχαμε συνηθίσει και αλλού - αλλά γιατί οι θαμώνες ουδεμία σχέση είχαν με φοιτητικό θορυβώδη συρφετό. Άνθρωποι μεγάλοι, με τα κουστουμάκια τους, άνω των πενήντα, γέροι μας φαίνονταν τότε, και μόνον άντρες, που μιλούσαν χαμηλόφωνα. Τίποτε δεν ακουγόταν έξω απ΄την πόρτα σε αντίθεση με τον διπλανό πολύβουο Παγουλάτο, στον οποίο το «εκατό» ήταν συχνός «πελάτης», λόγω διατάραξης της κοινής ησυχίας των περιοίκων. Το όνομα του μαγαζιού «Κόκκινος» μας δελέαζε επανειλημμένως να μπούμε, έστω κι αν οφείλονταν στο χρώμα της κόμης του ιδιοκτήτη και όχι στην πολιτική του τοποθέτηση. Αλλά πώς να μπεις εκεί, όπου το μόνο που ακούγονταν ήταν καμιά καντάδα απ΄τους, πράγματι, καλλίφωνους βαρελόφρονες μεσήλικες;
Τέλος πάντων, ένα βράδυ - θυμάμαι φύσαγε διαολεμένα και η κάθοδος στο κέντρο με τις μηχανές μάς φαινόταν οδυνηρή - αποφασίσαμε να διαβούμε την ξύλινη πόρτα και να πιάσουμε στασίδι σ’ ένα άδειο τραπέζι. Μας δέχθηκαν με επιφωνήματα χαράς, μπορώ να ομολογήσω, δεν ξέρω αν κανείς άλλος σαν και του λόγου μας είχε επιχειρήσει να καθήσει εκεί.
Η βραδιά εξελίχθηκε υπέροχα. Άρχισαν να μας κερνούνε και οι «μισές»  πηγαινοέρχονταν με τα πιάτα που άδειαζαν εν ριπή οφθαλμού. Τα τραγούδια εναλλασσονταν με «πονηρά» ανέκδοτα και ενσωματωθήκαμε απολύτως με όλον το «άλλο κόσμο», εμείς γιατί, επιτέλους, νομίζαμε ότι διαβήκαμε το άβατο κι αυτοί γιατί ανανεώσαμε με τη νιότη μας τη γεροντίστικη συντροφιά τους. Όλοι γίναμε μια παρέα. Όλοι; Όλοι, εκτός από έναν ξερακιανό, μαυριδερό γερασμένο άντρα που καθόταν μόνος σ’ ένα τραπέζι με μια «μισή» κι ένα πιάτο, που όταν άδειαζαν ο Κόκκινος ξαναγέμιζε περιφρονητικά, χωρίς να τον κοιτάζει και τ’ άφηνε στη γωνία του τραπεζιού του. Κανείς δεν του μίλαγε, σε κανέναν δε μίλαγε. Δε ρωτήσαμε ποιος ήταν, δε μας έκοφτε. Εμείς περνούσαμε ωραία.
Δε θυμάμαι τι ώρα είχε πάει, ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, ο Κόκκινος μάζευε τα άδεια πιάτα και σκούπιζε τα τραπέζια και το πάτωμα. Μια τελευταία γύρα, ακόμη. Σηκώθηκε ένας καλοσυνάτος και ευγενής να μας ευχηθεί «στην υγειά σας, παιδιά», και μετά, γυρίζoντας απότομα, απευθύνεται στον μοναχικό άντρα του τραπεζιού της γωνίας, ουρλιάζοντας σχεδόν: «Α, ρε Γκοτζαμάνη, τον έφαγες τον ανθρωπάκο!»...

dimartblog.wordpress.com

Κορυσχάδες 1944 : Στα βουνά της Λεύτερης Ελλάδας!

Το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" φέρνει σήμερα στο φως ένα ακόμη σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο από τις ηρωικές αντιστασιακές μνήμες του λαού μας. Το ρολόι του χρόνου γυρνά πολλές δεκαετίες πριν στις ελεύθερες από το ναζιστικό ζυγό Κορυσχάδες της ανταρτογέννας Ευρυτανίας (βλ. εδώ), όπου από τις 14 έως τις 27 Μαΐου 1944 πραγματοποιήθηκε η σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου της Κυβέρνησης των Βουνών δηλαδή της βουλής της αθάνατης Εαμοελασίτικης Αντίστασης! Τότε που ο περήφανος επαναστατημένος λαός μας πάλευε και θεσμοθετούσε τη νέα Ελλάδα της Λευτεριάς και της Λαοκρατίας.

Η εφημερίδα ντοκουμέντο της εποχής -από την οποία παραθέτουμε τα παρακάτω κείμενα- αποτελεί μέρος ενός... ευρύτερου πολύτιμου υλικού που δώρισε στον "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" το φιλικό blog "Αγρίνιο γλυκές μνήμες" το οποίο και ευχαριστούμε θερμά. Διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου.

Ας αφήσουμε όμως «να μιλήσουν» τα ίδια τα γραφόμενα των πρωταγωνιστών εκείνης της εποποιίας, άλλωστε είναι τόσο εύγλωττα...

 

　

Εφημερίδα «ΡΟΥΜΕΛΗ»

ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΕΑΜ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Φύλλο 15 ΚΑΠΟΥ 4 ΙΟΥΝΗ 1944

ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ 1821 - ΚΟΡΥΣΧΑΔΕΣ 1944ΖΗΤΩ Η ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΕΚΑΤΟΝ ΟΓΔΟΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΕΘΝΟΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΤΡΑΝΤΑΧΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΣΤΟ ΠΛΑΪ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΤΟΥ ΤΟΝ ΑΝΗΛΕΗΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΤΑΧΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΘΥΣΙΑ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ.

Ο λαός στο πλευρό της ΠΕΕΑ για τη λευτεριά και τη λαοκρατία

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Μέσα από τις κλαγγές των όπλων των Ελλήνων πολεμιστών του ΕΛΑΣ, τους καπνούς, τις καταστροφές και τις ερημώσεις των ορδών του καταχτητή, τα δάκρυα για τις δεκάδες χιλιάδες των εθνομαρτύρων, τις θυσίες του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού, τη μανία και το μίσος των προδοτών και των συνεργατών τους, συντελείται η αναγέννηση του Έθνους.

Δύο εκατομμύρια περίπου έλληνες και ελληνίδες ψηφοφόροι, στο προσκλητήριο της ΠΕΕΑ και του εθνικού αγώνα, απ’ όλες τις γωνιές της ελεύθερης και σκλάβας Ελλάδας απάντησαν με τη βροντερή φωνή της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού.

Έτσι ο τρίχρονος αγώνας κατοχυρώθηκε οριστικά με το ανώτατο όργανο της λαϊκής κυριαρχίας. Το Εθνικό Συμβούλιο.
Γέννημα ιστορικής ανάγκης, είναι το πειό σημαντικό γεγονός της νεοελληνικής ιστορίας γιατί το Εθνικό Συμβούλιο διατράνωσε την απόφασή του να συνεχίσει τον ένδοξο αγώνα του ΕΑΜ για το διώξιμο των Γερμανοβουλγάρων επιδρομέων και να ολoκληρώσει την εθν. ενότητα.
Ο αγώνας αυτός γιγαντώθηκε χάρις στην αδιάλακτη πάλη ενάντια στους επιδρομείς Γερμανοβουλγάρους τους εθνοπροδότες και τους συνεργάτες τους και χάρις στους ένδοξους και θρυλικούς αγώνες που διεξάγει το πρωτοπόρο μαχητικό και ένοπλο τμήμα του Ελληνικού λαού ο ΕΛΑΣ.

　

Το βάθρο της εθνικής ενότητας προκαθορίσθηκε, και σφυρηλατήθηκε μέσα στους αδιάκοπους αγώνες του Ελληνικού λαού. Τίποτα δεν είνε ικανό να μεταβάλει τη νεοελληνική λαοκρατική αναγέννηση.
Με το Γλύξμπουργκ επίορκο καταπατητή του Συντάγματος, δημιουργό και εμπνευστή της Βασιλομεταξικής Φασιστικής Δικτατορίας που οδήγησε την Ελλάδα στην καταστροφή και με τους εθνοπροδότες του Ράλλη και τους συνεργάτες του που είναι εγκληματίες πολέμου και υπόλογοι στο έθνος, κανένας συμβιβασμός.

　

Ο μαρτυρικός αγώνας του αόπλου ελληνικού λαού συνεχίζεται ακατάβλητα και σφυρηλατεί στο αμόνι της σκληρής πάλης ενάντια στους κατακτητές Γερμανοβουλγάρους την εθνική ενότητα.

　

Ο θρυλικός ΕΛΑΣ που η ένδοξη ιστορία του σκιάζει τους εχθρούς του λαού, αναγράφει καθημερινά νέες ένδοξες σελίδες στην ιστορία του.
Η πρώτη σύνοδος του Εθνικού Συμβουλίου εκφράζοντας τη θέληση του Ελληνικού λαού ανέθεσε στη Πολιτική Επιτροπή να συνεχίσει το βαρύ, το σκληρό έργο της εθνικής ενότητας και να οδηγήσει το έθνος στη νίκη.
Οι αγώνες σύσσωμου του λαού προκαθώρισαν την πορεία του αγώνα και η απόφαση του εθνικού Συμβουλίου είναι η ιστορική απόφαση του έθνους.

 

 ΑΠ’ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ

Το ιστορικό ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου

　

ΨΗΦΙΣΜΑ
 

Γ ε ν ι κ έ ς Δ ι α τ ά ξ ε ι ς

 

Το Εθνικό Συμβούλιο

Συγκροτημένο από αντιπροσώπους ολόκληρου του Ελληνικού Λαού, που συνήλθαν για να διακηρύξουν την ακατάβλητη θελησή του να πολεμήσει ως την τελευταία του πνοή για την απελευθέρωση της χώρας, την πλήρη συντριβή του φασισμού και την αποκατάσταση της εθνικής ενότητας και της Λαϊκής Κυριαρχίας.

Θέλοντας να καθορίσει τον τρόπο άσκησης όλων των εξουσιών στην Ελεύθερη Ελλάδα,

Ψ η φ ί ζ ε ι

Άρθρο 1 - Κυρώνεται η Ιδρυτική Πράξη της ΠΕΕΑ, της 10 του Μάρτη 1944

Άρθρο 2 - Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και ασκούνται από το λαό. Η Αυτοδιοίκηση και η Λαϊκή Δικαιοσύνη είναι θεμελιώδεις θεσμοί του δημόσιου βίου των Ελλήνων.

Άρθρο 3 - Το Εθνικό Συμβούλιο είναι το ανώτερο όργανο της Λαϊκής Κυριαρχίας. -Η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης έχει τις εξουσίες που καθορίζει αυτό το ψήφισμα.

Άρθρο 4 - Οι λαϊκές ελευθερίες είναι ιερές και απαραβίαστες. -Το αγωνιζόμενο έθνος θα τις προστατέψει από κάθε απειλή, από οπουδήποτε και αν προέρχεται.

Άρθρο 5 - Όλοι οι Έλληνες, άντρες και γυναίκες, έχουν ίσα πολιτικά και αστικά δικαιώματα.

Άρθρο 6 - Η εργασία είναι βασική κοινωνική λειτουργία και δημιουργεί δικαίωμα για την απόλαυση όλων των αγαθών της ζωής.

Άρθρο 7 - Επίσημη γλώσσα για όλες τις εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής και για όλους τους βαθμούς της εκπαίδευσης είναι η γλώσσα του λαού.

Άρθρο 8 - Ο πρωταρχικός σκοπός και ο γνώμονας για την άσκηση όλων των εξουσιών είναι ο απελευθερωτικός αγώνα του έθνους. -Το Εθνικό Συμβούλιο, η ΠΕΕΑ, οι ένοπλοι και άοπλοι πολίτες υπηρετούν πριν απ’ όλα το σκοπό αυτό. - Ο Εθνικός Στρατός ΕΛΑΣ είναι το ένοπλο τμήμα του έθνους που μάχεται για την απελευθέρωση της Πατρίδας και τις ελευθερίες του Λαού.

　

Άρθρο 9 - Η ΠΕΕΑ εκπροσωπεί το μαχόμενο έθνος στο εξωτερικό, διοικεί τον Εθνικό Στρατό-ΕΛΑΣ, διευθύνει όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και έχει την ανώτατη εποπτεία, την καθοδήγηση και τον έλεγχο της Αυτοδιοίκησης και της Λαϊκής Δικαιοσύνης. - Η ΠΕΕΑ εκδίδει και δημοσιεύει Πράξεις, που περιέχουν κανόνες δικαίου και Αποφάσεις με εκτελεστικό περιεχόμενο. - Οι Πράξεις εκδίδονται αφού ψηφιστούν από την Αντιπροσωπεία του Εθνικού Συμβουλίου του άρθρου 13. - Η ΠΕΕΑ μπορεί ν’ αλλάζει τη σύνθεσή της μέ την έγκριση του Εθν. Συμβουλίου ή της Αντιπροσωπείας.

Άρθρο 10 - Το Εθνικό Συμβούλιο κρίνει το έργο της ΠΕΕΑ, κυρώνει τις Πράξεις της, προτείνει μέτρα ή παίρνει το ίδιο αποφάσεις που συντελούν στην ευόδωση του εθνικού αγώνα. - Η κύρωση των κανόνων δικαίου που θεσπίζονται με τις Πράξεις της ΠΕΕΑ, ή η θέσπιση κανόνων δικαίου απ’ το Εθν. Συμβούλιο γίνεται με ψηφίσματα. Οι κατευθύνσεις που δίνει το Συμβούλιο ή τα μέτρα που παίρνει για τους σκοπούς της παραπάνω παραγράφου διατυπώνονται σε Αποφάσεις.

Άρθρο 11 - Οι εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου θα διαρκέσουν έως την απελευθέρωση ολόκληρης της χώρας. - Η διάλυση του Εθνικού Συμβουλίου μπορεί να γίνει και πριν απ’ την απελευθέρωση αν το αποφασίσει το ίδιο, ύστερ’ από πρόταση της ΠΕΕΑ ή του 1/3 απ’ τα μέλη του.

　

Άρθρο 12 - Το Εθνικό Συμβούλιο συνέρχεται κάθε τέσσαρες μήνες σε τακτική σύνοδο. Η διάρκεια κάθε συνόδου είναι δεκαήμερη, μπορεί όμως να παραταθεί από το ίδιο το Συμβούλιο. - Η ΠΕΕΑ μπορεί να συγκαλέσει το Εθνικό Συμβούλιο και σε έκτακτη σύνοδο. Μπορεί επίσης η ΠΕΕΑ ν’ αναβάλει μια σύνοδο αν υπάρχει ανάγκη με σύμφωνη γνώμη της Αντιπροσωπείας του Εθνικού Συμβουλίου του άρθρου 13.

　

Άρθρο 13 - το τέλος κάθε συνόδου το Εθνικό Συμβούλιο εκλέγει αντιπροσωπεία από 17 τακτικά μέλη και 5 αναπληρωματικά. Τα καθήκοντα που θα ασκεί η αντιπροσωπεία στο χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο συνόδους, ορίζονται στο άρθρο 14. - Ο Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου είναι αυτοδίκαια μέλος και Πρόεδρος της Αντιπροσωπείας.

　

Άρθρο 14 - Η ΠΕΕΑ υποβάλλει κάθε πράξη στην Αντιπροσωπεία για να την ψηφίσει. - Αν η γνώμη της Αντιπροσωπείας είναι αντίθετη προς την Πράξη, η ΠΕΕΑ συζητεί πάλι πάνω σ’ αυτή. - Αν η ΠΕΕΑ επιμένει στη γνώμη της, συγκαλείται κοινή συνεδρίαση ΠΕΕΑ και Αντιπροσωπείας, όπου παίρνεται απόφαση με πλειοψηφία. - Η αντιπροσωπεία μπορεί επίσης να υποδείχνει στην ΠΕΕΑ μέτρα συντελεστικά για την ευόδωση του εθνικού αγώνα. 

Άρθρο 15 - Η ΠΕΕΑ, που αντλεί την εξουσία της απ’ την εμπιστοσύνη του Εθνικού Συμβουλίου, είναι υπόλογη απέναντί του και απέναντι του έθνους, για την καλή διεξαγωγή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, για την αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας και για την προστασία των λαϊκών ελευθεριών.　

 

Ψηφίστηκε στις Κορυσχάδες, σήμερα στις 27 του Μάη 1944.

(Μία στάση ιστορικής μνήμης από το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης")

μέσω sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

'Ο Φυγάς' Νίκος Μωραϊτόπουλος

Ψόφησε και Βρώμισε

Την 1η/11/2012 το Ελεγκτικό Συνέδριο, δηλαδή το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, έκρινε αντισυνταγματικές τρεις βασικές διατάξεις του συνταξιοδοτικού νομοσχεδίου το οποίο περιλαμβανόταν στο γνωστό και ως «Μνημόνιο 3».
Συγκεκριμένα, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας έκρινε ότι προσέκρουαν στις αρχές της αναλογικότητας και της ισότητας που προβλέπει το Σύνταγμα, οι διατάξεις για νέα μείωση των συντάξεων... από 5% έως 25%, καθώς όπως επισημάνθηκε «είναι η πέμπτη κατά σειρά μείωση από το 2010 μέχρι σήμερα».
Επίσης αντισυνταγματική είχε κριθεί η ρύθμιση που προβλέπει αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 60 στα 65 έτη προκειμένου οι χαμηλοσυνταξιούχοι να λαμβάνουν το ΕΚΑΣ καθώς όπως αναφερόταν στην απόφαση, «με τη ρύθμιση αυτή παραβιάζεται η αρχή της αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών και του κοινωνικού κράτους».
Με το ίδιο σκεπτικό, για τους ίδιους λόγους είχε κριθεί αντισυνταγματική και η ρύθμιση που προβλέπει κατάργηση των δώρων Πάσχα, Χριστουγέννων και επίδομα αδείας για τους συνταξιούχους.
Επρόκειτο για τη γνωστή ψηφοφορία του «Μνημονίου 3» κατά την οποία ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έπαιζαν τις κουμπάρες, ενώ τρεις μέρες αργότερα κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2013 έδωσαν ρέστα υποταγής ψηφίζοντάς τον. Μια ακόμη λαμπρή σελίδα της «αντι-μνημονιακής συνιστώσας της κυβέρνησης», της «υπεύθυνης Αριστεράς» του Κουβέλη, η οποία ψήφισε «παρών» με νάζια στο «Μνημόνιο 3», αλλά κατέβασε τα βρακιά της ψηφίζοντας τον προϋπολογισμό που ουσιαστικά ήταν η πράξη εφαρμογής του «Μνημονίου 3».
Η κυβέρνηση συνολικά αποφάσισε να γράψει στα παπάρια της την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου και μέσω του Στουρνάρα είχε δηλώσει: «Η ψήφιση του νομοσχεδίου είναι μονόδρομος. Βρισκόμαστε στο τελευταίο κρίσιμο σταυροδρόμι και πρέπει να πάρουμε την σωστή απόφαση». Και φυσικά, όλοι μαζί, χέρι – χέρι, αποφάσισαν να σπρώξουν ακόμη βαθύτερα στο γκρεμό της εξαθλίωσης εργαζόμενους και συνταξιούχους. Ας είναι όμως, δεν πειράζει. Αρκεί που η Κομισιόν και η γερμανική κυβέρνηση «χαιρέτησαν την ψήφιση του προϋπολογισμού από την Βουλή των Ελλήνων» και η Μάρκελ είχε δηλώσει την ικανοποίησή της.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά, σήμερα που οι «σχέσεις των κυβερνητικών εταίρων κρέμονται από μία κλωστή». Σήμερα, που για 25η ή 26η φορά, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης καταθέτουν «τη ριζική τους διαφωνία».
Και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία από μένα. Παρ’ όλα αυτά, εγώ είμαι εκείνος που ντρέπεται. Αυτοί δεν ξέρουν τι θα πει ντροπή. Είναι ξεφτιλισμένοι. Είναι εμετικοί. Ενώ η ΝΔ είχε αδιαφορήσει παντελώς για τις αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου που αφορούσαν τις συντάξεις, τώρα δηλώνει ότι σέβεται απόλυτα τη γνωμοδότηση της Κεντρικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής, που ουσιαστικά λέει ότι δεν υπάρχει λόγος ψήφισης αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. ΤΩΡΑ (!!!) η ΝΔ θυμήθηκε να σεβαστεί τη γνωμοδότηση μιας Επιτροπής.
ΤΩΡΑ (!!!) ο Κουβέλης θυμήθηκε να χαρακτηρίσει «απαράδεκτη» τη στάση της Κεντρικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής υπογραμμίζοντας ότι η ενέργειά της «δύο ώρες πριν από τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών να εκδώσει την άποψή της, ελέγχεται για απαράδεκτη σκοπιμότητα», εκφράζοντας ταυτόχρονα την πλήρη διαφωνία του με τη γνωμάτευση.
ΤΩΡΑ (!!!) ο Βενιζέλος αποφάσισε να υποκριθεί τον μαχητικό και να «προειδοποιήσει» ότι αν η ΝΔ δεν φέρει προς ψήφιση το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, τότε το ΠΑΣΟΚ θα καταθέσει άμεσα τη δική του πρόταση νόμου, αναζητώντας τη στήριξη από τους βουλευτές όλων των κομμάτων.
Χειρότεροι κι από σχολική παράσταση δημοτικού σχολείου. Αθλιότεροι κι από την ίδια την παρακμή. Φτηνότεροι κι από τα πίτουρα. Τόσο άχρηστοι που δε μπορούν να διαχειριστούν έστω και μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Αισχροί αυτοί, άξιοι της μοίρας και των επιλογών μας εμείς!

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ  

Η αύξηση των εξαρτήσεων στην μνημονική Ελλάδα

Διάβαζα για το νέο ναρκωτικό, το “ναρκωτικό της κρίσης” όπως το ονομάζουν, το Shisha. Πρόκειται για μια ουσία με βάση την αμφεταμίνη και μερικά από τα συστατικά που το συμπληρώνουν είναι υγρά μπαταρίας, σαμπουάν ακόμη και λάδια μηχανής. 

Το τρομακτικό σ’ αυτό είναι πως μπορεί κάποιος να το παράγει μόνος του ή να το βρει σε πολύ φθηνή τιμή. Ένα τόσο προσιτό ναρκωτικό για τις ομάδες των εξαρτημένων -μεταξύ των οποίων και άστεγοι-, τους οδηγεί ακόμη πιο γρήγορα στον θάνατο.

Ήδη έχει γίνει δημοφιλές και σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που είναι κατασταλτικά κυρίως, το Shisha είναι διεγερτικό. Οι συνέπειες της χρήσης του είναι μεταξύ άλλων η καταστροφή των οργάνων, η μείωση βάρους, οι ρυτίδες, το σάπισμα των δοντιών και η αποστέωση του προσώπου. Είναι τόσο τοξικό, που τα αποτελέσματα γίνονται εμφανή μέσα σε λίγες εβδομάδες, σαν ο χρήστης να το λαμβάνει για χρόνια.

Ένα αντίστοιχο ναρκωτικό, δηλαδή φθηνό και γρήγορα καταστροφικό για την υγεία, ήταν το”Paco” στην Αργεντινή, που έκανε την εμφάνισή του, κατά την περίοδο της εκεί κρίσης.

Οι τοξικοεξαρτήσεις δεν είναι οι μόνες που αυξάνονται κατά την περίοδο της κρίσης. Το ίδιο συμβαίνει με την εξάρτηση από το διαδίκτυο, με το αλκοόλ, τον τζόγο, αλλά και τις τροφικές διαταραχές. Τα δύο άκρα, δηλαδή η παχυσαρκία και η νευρική ανορεξία φαίνονται πιο συχνά.

Οι εξαρτήσεις δεν είναι απλά μια ασθένεια, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο. Μέσα σε μια σκληρή πραγματικότητα το άτομο δεν αντέχει την πίεση, ματαιώνεται από τα αδιέξοδα που προκύπτουν και ποικίλουν από το πρόβλημα επιβίωσης ως την αναβολή όσων ονειρευόταν να κάνει στην ζωή του. Η διέξοδος δεν είναι πάντα ευεργετική, ιδιαίτερα για άτομα πιο ευάλωτα. Η κρίση πληγώνει τον ψυχισμό τους και η εκδήλωση αυτού του τραύματος, μπορεί να είναι η χρήση ουσιών, η προσκόλληση σε μια οθόνη ή η κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων φαγητού ή αλκοόλ.

Οι εξαρτήσεις όμως δεν είναι απλά παθολογίες, αλλά συμπεριφορές που μαρτυρούν ότι το άτομο πνίγεται σ’ αυτόν τον πολιτισμό.  Στο βιβλίο "Ο πολιτισμός ως πηγή δυστυχίας", ο Freud υποστηρίζει πως ο πόνος του ανθρώπου προέρχεται από την υπεροχή της φύσης, την αδυναμία του σώματος και τις ατέλειες των παραγόντων που κανονίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις σε κάθε επίπεδο. Και αν οι δύο πρώτοι λόγοι γίνονται κατανοητοί, ο τρίτος ίσως είναι ο πιο επίπονος, αφού περικλείει τους θεσμούς και τα σχήματα που εμείς φτιάχνουμε για να ορίζουν την διαβίωσή μας.

Οι κατασκευές που ως σύνολο αποτελούν τον πολιτισμό, είναι υπεύθυνες για την δυστυχία μας. Η αποδοχή του “πολιτισμού”  έχει ως τίμημα την απώλεια της ευτυχίας μας. Επίσης, η μη προσαρμογή στις επιταγές του “πολιτισμού” δημιουργεί ενοχές. Οι ενοχές ευθύνονται για τις νευρώσεις, τους ψυχαναγκασμούς και τελικά για την πρόσκαιρη αναζήτηση της απάλυνσης του πόνου. Η αναζήτηση της ηδονής (ως αντίβαρο και απωλεσθέν στοιχείο), γίνεται και μέσω χρήσης ουσιών.

Οι εξαρτήσεις εν τέλει, δεν είναι παρά η εξωτερίκευση των αδιεξόδων. Ο έφηβος που εξαρτιέται από το ίντερνετ, ουσιαστικά αποζητά έναν τόπο για να αποσυρθεί, κάπου που θα είναι κάποιος άλλος, χωρίς να έρχεται σε επαφή με τους άλλους, δηλαδή με το να μειώνει τις πιθανότητες να πονέσει. Αυτό ισχύει για όλα τα ευαίσθητα άτομα. Στην μνημονιακή Ελλάδα, τέτοιου τύπου φαινόμενα δυστυχώς αυξάνονται, ενώ ταυτόχρονα, οι επαγγελματίες Υγείας και Πρόνοιας μειώνονται, αλλά και οι υποστηρικτικές δομές απειλούνται με κλείσιμο, αν δεν έχουν κλείσει ήδη.

Οι εξαρτημένοι είναι άνθρωποι που μας δείχνουν σε ποιο σημείο έχουμε φτάσει ως κοινωνία και ως πολιτισμός. Είναι μια κραυγή για βοήθεια και πράγματι χρήζουν βοήθειας. Ωστόσο η αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών είναι αυτή που μπορεί να υποσχεθεί καλύτερη προοπτική. Κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τα Μνημόνια, την ανεργία, την ξενοφοβία και την αποξένωση που καλλιεργούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Όλα αυτά οξύνουν τις αντιφάσεις που καλλιεργούν τις παθογενείς συμπεριφορές.

strangejournal.wordpress.com

«Η αστυνομία προμήθευε τους χρυσαυγίτες με ασυρμάτους και κλόμπς»...

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

 

ο «παιχνίδι» με το λεγόμενο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» συνεχίζεται.

Τα κόμματα του «αστικού τόξου»

είτε «σαλιαρίζουν» με τους φασίστες και μάλιστα το διαπράττουν στο όνομα των δημοκρατικών ελευθεριών (!),

είτε πλέκουν το «δημοκρατικό φερετζέ» τους, μιλώντας στο όνομα ενός «αντιφασιστικού τόξου» που, όμως, δεν κρύβουν ότι τη συγκρότησή του την επιδιώκουν πάνω στη βάση του υφιστάμενου κράτους. Του κράτους, δηλαδή, των μονοπωλίων, του οποίου οι οικονομικές και πολιτικές δομές είναι εκείνες που γεννούν και εκτρέφουν το φασισμό...

*
Πίσω, πάντως, από τον μπερντέ της συνεχιζόμενης παράστασης, με τις «εντάσεις», τις «διαφωνίες», τις «συγκρούσεις», υπάρχει κάτι που λειτουργεί αδιατάρακτα. Επί δεκαετίες. Επί δεκαετίες, εκείνο που λειτουργεί αδιατάρακτα είναι ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός.
Φυσικά, με αυτόν τον κρατικό μηχανισμό ουδόλως άσχετες ή πολύ περισσότερο «αθώες» για τον τρόπο λειτουργίας του είναι όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και τα κόμματα που τις αποτέλεσαν.

*
Επειδή, λοιπόν, έχουμε ακούσει άπειρες φορές ότι «το κράτος έχει συνέχεια»
(σ.σ.: Μας το είπε και ο Σαμαράς, για να δικαιολογήσει την εφαρμογή των μνημονίων με τα οποία «διαφωνούσε»...)

θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε:

Το 2004 ήρθε στη δημοσιότητα ένα άκρως απόρρητο έγγραφο της Ελληνικής Αστυνομίας με ημερομηνία 10/12/1999. Το άκρως απόρρητο έγγραφο (δημοσιεύτηκε στα «Νέα», στις 17/4/2004), το οποίο αναφερόταν στη «Χρυσή Αυγή», ανάμεσα στα άλλα έλεγε και τα εξής:

«β) Η οργάνωση (σ.σ.: η Χρυσή Αυγή) διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξ/κούς του στρατού, αλλά και με αποστράτους.

γ) Διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και αποστράτους αξ/κούς της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και με απλούς αστυνομικούς.

δ) Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των επετείων της 17ης Νοέμβρη, αλλά και άλλων εκδηλώσεων του αριστερίστικου και αναρχικού χώρου, η αστυνομία τούς προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς, για να τους εντοπίζουν και να τους κτυπούν, εμφανιζόμενοι ως «αγανακτισμένοι» πολίτες.

(...)

στ) Τα περισσότερα μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενα όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) παρουσιαζόμενοι ως συνοδοί τους».

Η απόρρητη έκθεση του τμήματος της ίδιας της Ελληνικής
Αστυνομίας, με ημερομηνία 10/12/1999, το οποίο μιλά για
στενές διασυνδέσεις των ναζιστών με την ΕΛ.ΑΣ.,
που δημοσιεύτηκε στα «Νέα» στις 17/4/2004

*

Οι ερωτήσεις που προκύπτουν από τα παραπάνω είναι πολλές, αλλά θα περιοριστούμε σε μία:
Στα 15 σχεδόν χρόνια που πέρασαν από τότε που συντάχθηκε η παραπάνω αποκαλυπτική έκθεση και στα 10 σχεδόν χρόνια από τότε που για πρώτη φορά είδε το φως της δημοσιότητας,

τα κόμματα που, επί των δικών τους κυβερνήσεων, θύλακες του κρατικού μηχανισμού, σύμφωνα με το άκρως απόρρητο έγγραφο της ΕΛ.ΑΣ., διατηρούσαν τόσο στενές σχέσεις με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, μπορούν να μας πουν τι έχουν κάνει για το θέμα;

Για παράδειγμα:

Εντοπίστηκε το δίκτυο ή τα πρόσωπα της Αστυνομίας με τα οποία «διατηρεί πολύ καλές σχέσεις» η ναζιστική συμμορία; Διαπιστώθηκε από πόσο ψηλά δίνονταν οι εντολές, όταν «η αστυνομία τους προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς»; Διερευνήθηκε η παράνομη οπλοφορία των χρυσαυγιτών και η κατηγορία ότι η προμήθεια όπλων γινόταν από βουλευτές;

Θα περιμένουμε (σ.σ.: ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι) απάντηση...

*Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Τρίτη 28 Μαίου 2013

www.iskra.gr

Αμαλία

Η τραγική ιστορία της Αμαλίας είχε συγκλονίσει πολλούς Έλληνες και είχε απασχολήσει -λίγο- και τα ΜΜΕ. Τίποτα δεν άλλαξε στη χώρα μας στο Εθνικό Σύστημα Υγείας από το 2007. Ή μάλλον άλλαξε, προς το χειρότερο.

Δεν ξέρω πόσες Αμαλίες υπάρχουν σήμερα και πόσο υποφέρουν. Πάντως, όλοι είμαστε υποψήφιοι για την θέση που βρέθηκε η Αμαλία.

Μετά την χρεοκοπία της χώρας, περιπτώσεις όπως αυτή της Αμαλίας, μάλλον μας αγγίζουν λιγότερο. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Ίσως, αν η Αμαλία έγραφε τις περιπέτειές της στα νοσοκομεία σήμερα, ελάχιστοι άνθρωποι να έδιναν σημασία.

«Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν’ αυτοκτονήσω λόγω του πόνου» έγραφε η Αμαλία Καλυβίνου λίγο πριν πεθάνει.

Αμαλία, σου έχω νέα. Συνηθίσαμε και τις αυτοκτονίες. Τις αντιμετωπίζουμε σαν κάτι μοιραίο. Σαν μια εκκαθάριση. Κάτι σαν την Τελική Λύση.

pitsirikos.net

Νομισματικοί πόλεμοι: οι μάχες συνεχίζονται

Η Ιαπωνία έχει ανοίξει ένα νέο μέτωπο στο «νομισματικό πόλεμο», όρος που επινοήθηκε από τον Βραζιλιάνο υπουργό Οικονομικών Guido Mantega το 2010. Οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Ελβετία είναι μάλλον έτοιμες να πάρουν τα όπλα σύντομα. Χώρες που αντιπροσωπεύουν το 70% της παγκόσμιας παραγωγής είναι «σε πόλεμο», με την εφαρμογή πολιτικών που συνεπάγονται υποτίμηση και τον εξευτελισμό ακόμα του νομίσματος τους.

Αλλά οι συγκρούσεις αυτές είναι απλώς αψιμαχίες στα πλαίσια ευρύτερων οικονομικών πολέμων μεταξύ των εθνών. Οι περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες σήμερα έχουν υιοθετήσει ένα παρόμοιο σύνολο πολιτικών, για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χαμηλής οικονομικής ανάπτυξης, της ανεργίας και τα υψηλά επίπεδα δημοσίου και ιδιωτικού χρέους.

Σε μια στροφή προς τον οικονομικό απομονωτισμό, όλα τα έθνη θέλουν να μεγιστοποιήσουν το μερίδιό τους στην περιορισμένη οικονομική ανάπτυξη και να μετατοπιστεί το βάρος της οικονομικής προσαρμογής στους άλλους. Η χειραγώγηση των νομισμάτων, καθώς και οι απροκάλυπτοι αλλά και συγκαλυμμένοι εμπορικοί περιορισμοί, οι πολιτικές για δημόσιες συμβάσεις που ευνοούν εθνικούς προμηθευτές, η ευνοϊκή χρηματοδότηση και οι πολιτικές ενίσχυσης της βιομηχανίας είναι μέρος αυτής της διαδικασίας.

Οι κεντρικές τράπεζες αναπτύσσουν ολοένα και περισσότερο καινοτόμες νομισματικές πολιτικές, όπως τα μηδενικά επιτόκια, τη ποσοτική χαλάρωση και τη νομισματοποίηση του χρέους για να προσπαθήσουν και να ενισχύσουν την οικονομική ανάκαμψη. Τα τεχνητά χαμηλά επιτόκια μειώνουν το κόστος της εξυπηρέτησης του χρέους και επιτρέπει υψηλότερα επίπεδα δανεισμού. Τα χαμηλά επιτόκια και τα μέτρα ποσοτικής χαλάρωσης βοηθούν να υποτιμήσουν το νόμισμα και διευκολύνουν έτσι τη μεταφορά πλούτου από ξένους αποταμιευτές, καθώς η αξία των τίτλων μιας χώρας που εκφράζονται στο τοπικό νόμισμα πέφτει σε ξένο νόμισμα.

Ένα ασθενέστερο νόμισμα ενισχύει τις εξαγωγές. Ισχυρότερη ανάπτυξη μέσω εξαγωγών και μείωση της ανεργίας βοηθά στη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

Οι πολιτικές μπορεί να έχουν και σημαντικό κόστος, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης των τιμών των εισαγωγών, που αυξάνει το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους σε ξένο νόμισμα, τον πληθωρισμό και την αύξηση των επιπέδων του δημόσιου χρέους.

Τελικά, όταν διακοπούν τα προγράμματα χαλάρωσης, τα επιτόκια μπορεί να αυξηθούν επιδεινώνοντας τα προβλήματα. Σε ακραίες περιπτώσεις, οι πολιτικές μπορεί να καταστρέψουν την 'φήμη' ενός νομίσματος. Οι πολιτικές επίσης ωθούν το κόστος της οικονομικής προσαρμογής σε άλλα συχνά μικρότερα έθνη, ιδίως στις αναδυόμενες χώρες, μέσω της ανατίμησης του νομίσματός τους, αποσταθεροποιώντας εισροές κεφαλαίων και πληθωριστικές πιέσεις, για παράδειγμα, μέσω της αύξησης των τιμών των βασικών εμπορευμάτων.  Δεδομένου ότι οι αναδυόμενες αγορές έχουν υποστηρίξει τη χλιαρή παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη, υπάρχει ο κίνδυνος περικοπής οποιασδήποτε ανάκαμψη; στις αναπτυγμένες χώρες.

Ενέργειες που στοχεύουν στην αποδυνάμωση νομισμάτων ελοχεύουν κινδύνους οικονομικών αντιποίνων. Οι χώρες που επηρεάζονται θα μπορούσαν να παρέμβουν στις αγορές συναλλάγματος, προσπαθώντας να αλλάξουν την ισοτιμία του (όπως η Ελβετία έχει κάνει έναντι του ευρώ), προωθώντας χαμηλότερα επιτόκια, αλλά και με ανταγωνιστικά προγράμματα χαλάρωσης, την εφαρμογή ελέγχων κεφαλαίου, ή τη σύνδεση της ανάπτυξης με τα επίπεδα ανεργίας.

Αλλά οι νομισματικοί πόλεμοι δεν είναι συγκρούσεις μεταξύ ίσων. Ερωτηθείς σχετικά με μια πιθανή συμμαχία με το Βατικανό, ο Στάλιν φέρεται να ρώτησε «πόσες μεραρχίες έχει ο Πάπας»; Στο νομισματικό πόλεμο, οι μεγάλες οικονομίες έχουν μεγαλύτερους στρατούς και ανώτερη δύναμη. Οι μικρότερες χώρες και οι φορολογούμενοι τους απλά δεν έχουν τη δυνατότητα να δαπανήσουν τα κεφάλαια για την υπεράσπισης τους στους πολέμους νομισμάτων. Στη χειρότερη περίπτωση, οι μεγάλες οικονομίες, όπως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, έχουν το οικονομικό μέγεθος και την κλίμακα για να μετατραπούν σε σχεδόν κλειστές οικονομίες, και να επιβιώνουν πίσω από ρητούς ή σιωπηρούς εμπορικούς φραγμούς. Αυτή η επιλογή δεν είναι διαθέσιμη για χώρες που πρέπει να έχουν πρόσβαση στις αγορές του εξωτερικού για τα προϊόντα τους αλλά και για  ξένα κεφάλαια.

Οι ενέργειες που απαιτούνται για να χειραγωγηθεί ουσιαστικά το νόμισμα ενός κράτους είναι δαπανηρές. Οι έμμεσες δαπάνες περιλαμβάνουν τον κίνδυνο του πληθωρισμού, τις εγχώριες φούσκες και άλλες στρεβλώσεις.

Το 2012, η ​​Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας (SNB) αναγκάστηκε να δημιουργήσει ρεκόρ συναλλαγματικών αποθεμάτων για τη διατήρηση της ισοτιμίας ευρώ στα 1,20 ελβετικά φράγκα, σε μια προσπάθεια να προστατεύσει την Ελβετία από την οικονομική ύφεση, που οδηγούνταν εν μέρει από την ανατίμηση του νομίσματος. Αποθεματικά 427 δις. σε ελβετικά φράγκα αντιστοιχούν σε 75% του ετήσιου ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της Ελβετίας. Η SNB αγόρασε 188 δις ελβετικά φράγκα σε ξένα νομίσματα το 2012, πάνω από δέκα φορές το ποσό που δαπανήθηκε το 2011.

 Στην Αυστραλία, όπου ένα όλο και πιο ισχυτό νόμισμα δημιουργεί οικονομικά προβλήματα, οι φορείς χάραξης πολιτικής έχουν αναγνωρίσει σιωπηρά την αδυναμία τους.

 Οι πρόσφατες αποκαλύψεις από την Αποθεματική Τράπεζα της Αυστραλίας (RBA), δείχνουν ότι στα αποθεματικά τους σε ξένο νόμισμα, μια 10% ανατίμηση του δολαρίου Αυστραλίας καταλήγει σε ζημία ύψους περίπου 3.430 εκατ. δολαρίων. Ομοίως, η αύξηση των επιτοκίων κατά 1% θα είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια αξίας 0,66 δισ. δολαρίων επί των αξιών αυτών. Παρέμβαση για να μειωθεί η αξία του αυστραλιανού δολαρίου θα απαιτήσει η RBA να πουλήσει δολάρια Αυστραλίας και να χρησιμοποιήσει τα έσοδα για να αγοράσει και να διατηρήσει επιπλέον τίτλους ξένων νομισάτων.

 Αυτό περιορίζει τις διαθέσιμες επιλογές πολιτικής για μικρότερες οικονομίες, περιορίζοντας την ικανότητά τους να επηρεάζουν τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και την οικονομική δραστηριότητα στην πράξη. Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με την προσέγγιση της Νέας Ζηλανδίας, ο υπουργός Οικονομικών Bill English δήλωσε το προφανές με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Για να επηρεάσουμε την ισοτιμία θα πρέπει να έχουμε 200 δισ. στην τράπεζα, έτσι ώστε να μας πάρουν στα σοβαρά. Είναι σα να βρίσκεσαι σε εμπόλεμη ζώνη με νεροπίστολο.»

 Οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία υπερασπίστηκαν τις πρακτικές τους, υποστηρίζοντας ότι δεν επιδιώκουν να υποτιμήσουν τα νομίσματά τους, αλλά προσπαθούν μόνο να τονώσουν την εγχώρια οικονομία τους. Η G-20 αρνήθηκε να επικρίνει την πρόσφατη πολιτική πρωτοβουλία της Ιαπωνίας που βιώνει μια πτώση της αξίας του γεν πάνω από 25%.

 Σε μια πρόσφατη ομιλία του, πρόεδρος της Federal Reserve Ben S. Bernanke αρνήθηκε να παραδεχθεί ότι οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε πολιτικές φτωχοποίησης των άλλων χωρών -

υποστηρίζοντας αντίθετα ότι η Αμερική είχε υιοθετήσει πολιτικές ισχυροποίησης των γειτόνων της.

Μιλώντας στις 10 Απριλίου 2013, Wayne Swan, Υπουργός Οικονομικών της Αυστραλίας εξέφρασε την υποστήριξή του για την αμερικανική και την ιαπωνική πολιτική αναθέρμανση της οικονομίας μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης και της υποτίμησης του νομίσματος. Δήλωσε αινιγματικά: «η επεκτατική νομισματική πολιτική μπορεί να επιφέρει υποτίμηση του νομίσματος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι χειραγώγηση». Ήταν διαχυτικός με τους επαίνους του για τη δράση των ΗΠΑ: «Δόξα τω Θεώ για την Fed.» Λαμβάνοντας υπόψη τα αποτελέσματα του ισχυρού δολάριου Αυστραλίας στις εξαγωγές και την ανταγωνιστικότητα της Αυστραλίας, η θέση του Υπουργού είναι περίεργη, ιδιαίτερα λόγω της αυξανόμενης αμερικανικής και ευρωπαϊκής ανησυχίας για την ιαπωνική προσέγγιση για την αποδυνάμωση του γεν και τις δυνητικές επιπτώσεις στις εξαγωγές της.

 Τελικά, η πολιτική της υποτίμησης για την επίτευξη της ευημερίας είναι μάλλον λανθασμένη, ειδικά όταν όλα τα μεγάλα έθνη εφαρμόζουν παρόμοιες πολιτικές. Δεν μπορούν όλοι, εξ ορισμού, να έχουν το φθηνότερο νόμισμα.

www.sofokleous10.gr

Πρόκληση για πολιτικούς με ραχοκοκαλιά

Του Χρήστου Γιανναρά

Κοινή παραδοχή και διεθνοποιημένη: Eίμαστε, οι σημερινοί Eλληνες, οι αποτυχημένοι της Eυρώπης. H αποτυχία μας πιστοποιείται και εκφράζεται νηφάλια και τεκμηριωμένα ή επιθετικά και χλευαστικά. Mε συμπόνια ή με χαιρεκακία. Aλλά είναι παραδοχή καθολική, παγιωμένη.

H αποτυχία μας μετριέται με τα μέτρα που καθιέρωσε για την επιτυχία το παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα» της ευρωπαϊκής Nεωτερικότητας: «ανάπτυξη», «πρόοδος», «εκσυγχρονισμός». Δεν υπάρχουν άλλα μέτρα, η παγκοσμιοποίηση του............νεωτερικού «παραδείγματος» δεν μας αφήνει περιθώρια επιλογής: H οικονομία μας είναι συνάρτηση της διεθνούς οικονομίας, το πολιτικό μας σύστημα συμμορφωμένο με τα διεθνώς κρατούντα ή κακή απομίμησή τους.

Eχει σημασία να ξέρουμε αν αποτύχαμε εξαρχής ή καθ’ οδόν. Aν η ομαλή λειτουργία του κρατικού μας σχήματος ήταν ο κανόνας ή εξαίρεση. Aν ο Eλληνας κάποτε ένιωθε το κράτος δικό του, στην υπηρεσία των αναγκών του, ή το βίωνε και το βεβαίωνε πάντοτε αντίπαλο, μισητόν επίβουλο, απειλή αδικίας και υπονομευτή των ονείρων του.

Eχει καίρια σημασία και μια δεύτερη πιστοποίηση: Nαι, το «παράδειγμα» είναι κοινό, παγκοσμιοποιημένο. Oμως στο πλαίσιο του κοινού «παραδείγματος» υπάρχουν περιθώρια διαφοροποίησης, μοντέλα παραλλαγών της πραγματοποίησής του. Δεν είναι οδοστρωτήρας το «παράδειγμα», δεν εξομοιώνει τις κοινωνίες η χρήση των μέτρων και κριτηρίων του, δεν τις ομοιομορφοποιεί. Aλλο το βρετανικό μοντέλο, άλλο το γαλλικό, διαφορετικό το γερμανικό. Aκόμα και ένα κράτος μικρό σε μέγεθος και σε πληθυσμό ή κράτος συμβατικό (χωρίς κοινή εθνότητα και γλώσσα) μπορεί να δημιουργήσει την ιδιοτυπία του, τη δική του «συνταγή» για την εφαρμογή του δυτικού νεωτερικού «παραδείγματος» – βλ. Eλβετία, Φινλανδία, Bέλγιο.

Kοινωνίες με υψηλό δείκτη κατά κεφαλήν σοβαρότητας προσλαμβάνουν και αξιοποιούν τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής Nεωτερικότητας (οργάνωση, επιστημονικές κατακτήσεις, τεχνολογία, πολιτικό σύστημα, θεσμούς αξιοκρατίας) με μέτρο και κριτήριο της πρόσληψης την ικανοποίηση των αναγκών τους, όχι την υποταγή τους σε κάποιο δάνειο καλούπι. Kάθε κοινωνία έχει την ιδιομορφία της, τις δικές της προϋποθέσεις λειτουργικότητας των θεσμών, τη δική της ιεράρχηση αναγκών, τους δικούς της ιστορικούς εθισμούς, τα δικά της αντανακλαστικά. Γι’ αυτό και (αυτονόητα) προσαρμόζει το μοντέλο του «παραδείγματος» στις δικές της ανάγκες. Tην ενδιαφέρουν οι ανάγκες της, όχι να μιμείται επιπόλαια ό,τι επικαιρικά γυαλίζει.

Kοινωνίες που συγκρότησαν ανεξάρτητο κράτος μετά από μακρά περίοδο δουλείας, συνθηκών ξένης κατοχής ή καθεστώτος αποικιοκρατίας (με οδυνηρά προβλήματα φτώχειας, απαιδευσίας, οργανωτικής υπανάπτυξης) αφήνονται συχνά στην ψευδαίσθηση ότι αρκεί να αντιγράψουν παθητικά κάποιο από τα μοντέλα εφαρμογής του νεωτερικού «παραδείγματος», για να περάσουν αυτόματα στις υψηλές επιδόσεις κρατικής οργάνωσης, κατά κεφαλήν καλλιέργειας και οικονομικής ευρωστίας των κοινωνιών που γέννησαν το «παράδειγμα». H Eλλάδα είναι από τις τυπικές περιπτώσεις θυμάτων αυτής της ξιπασιάς.

Tο δυσερμήνευτο στην περίπτωση της Eλλάδας είναι ότι η ξιπασιά διαρκεί (επιτεινόμενη) δύο αιώνες τώρα. Kαι ο μεν παιδικά αθώος Mακρυγιάννης ήταν φυσικό να δακρύζει βλέποντας τον δεκαεξάχρονο Oθωνα να αποβιβάζεται στο Nαύπλιο – «ότι αποχτήσαμε κ’ εμείς βασιλέα». Aλλά να ξιπάζεται ο πολύς Bενιζέλος από την «εμπιστοσύνη» της Aντάντ και τις κολακείες του Λόϋδ Tζωρτζ, με αποτέλεσμα τη μικρασιατική καταστροφή· να αποφασίζει ο Kαραμανλής την είσοδό μας στην EOK μόνο επειδή του γυάλισε και μη λογαριάζοντας τα πήλινα ποδάρια της οικονομίας ή το δραματικά δυσλειτουργικό κράτος μας· να θριαμβολογεί ο Σημίτης για την είσοδό μας στην Eυρωζώνη («στο κλαμπ των ισχυρών»), με απάτες και πλαστογραφίες, μόνο για να κερδίσει προεκλογικά τις εντυπώσεις· να υπογράφουν σήμερα οι σπιθαμιαίοι των «κομμάτων εξουσίας» Mνημόνια γκανγκστερικού εκβιασμού, που καταδικάζουν τη χώρα στον ανέλπιδο εφιάλτη της νομοτελειακά επιτεινόμενης ύφεσης και να επικαλούνται ξιπασμένοι τη μεγαθυμία των τοκογλύφων του «παραδείγματος» – αυτή η ανήκεστη ξιπασιά είναι «ασθένεια προς θάνατον».

Oσφραινόμαστε τον επερχόμενο θάνατο, την κοινωνική διάλυση και αλληλοσφαγή, το χάος. «Δεν υπάρχει μακρόπνοο, ολοκληρωμένο σχέδιο για ανάκαμψη... συνεκτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης... Tα μακροοικονομικά εργαλεία άσκησης πολιτικής η Eλλάδα τα έχει εκχωρήσει στην Eυρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα... τώρα πια δεν μπορεί ούτε εν μέρει να ασκήσει αυτόνομη εθνική δημοσιονομική πολιτική... Zούμε τα παράπλευρα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής μας ένταξης: απίσχναση της αγροτικής παραγωγής, αποβιομηχάνιση, υπερτροφικός και δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας, τεράστια εξάρτηση από εισαγωγές, προνοιακές δομές που κατέρρευσαν υπό το βάρος της δημοσιονομικής κρίσης» («K» 12.5.2013, σελ. 20).

Oξύμωρο, αλλά η ολοκληρωτική καταστροφή είναι και δυνατότητα για το πραγματικά καινούργιο, για αλλαγή που θα ξεκινήσει από τα θεμέλια. Eχει γίνει περισσότερο από φανερό ότι «βελτιώσεις» και συνθηματολογικός ριζοσπαστισμός είναι σκέτη απάτη. Ή θα εξαλειφθεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα και οι διαπλεκόμενοι μαζί του «στύλοι της ανομίας» ή οριστικοποιείται η εξάλειψη του Eλληνισμού από τη σκηνή της Iστορίας. O κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, το μαχαίρι στο κόκαλο. Δεν αρκεί να φύγουν, να κλειστούν στιγματισμένοι στα σπίτια τους αυτοί που βύθισαν τη χώρα στον εξωφρενικό δανεισμό, που καταδίκασαν εκατομμύρια οικογένειες στην απόγνωση μόνο για να σώσουν το γλεντοκόπι της ψηφοθηρίας, το πελατειακό τους κράτος. Δεν αρκεί να φύγουν τα πρόσωπα. Για να λειτουργήσει η ζωή πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι θεσμοί.

Ποιος μπορεί να τολμήσει την καισαρική τομή, πώς θα κοινωνείται η χρεία ώσπου να στηθούν εξ υπαρχής οι θεσμοί; Tο γνωρίζουν πια και οι πλέον βραδύνοες: τη χώρα δεν την κυβερνάει η κυβέρνηση – γιατί άραγε κατέστη αέναη, δίκην πύθου Δαναΐδων, η «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών, γιατί το σαδιστικό κυνηγητό των «δόσεων» μοιάζει να κανοναρχείται από τους κάποτε (άπαξ υπό του «βραχέος») αποκληθέντες «νταβατζήδες» και η αγορά παραμένει εγκληματικά «στεγνή»; H ανάκαμψη από τη συντελεσμένη καταστροφή της πολιτικής - κρατικής υπόστασης των Eλλήνων δεν είναι εύκολο εγχείρημα.

Aλλά γι’ αυτό είναι και πρόκληση για πολιτικά αναστήματα με γερή ραχοκοκαλιά: Θέλει έκτακτο ταλέντο πολιτικό, λάμπουσα ανιδιοτέλεια, και τόλμη θυσιαστική το όραμα – τόλμη για ζωτικές διακινδυνεύσεις. Θέλει το «φιλί της ζωής» η χώρα: επιστράτευση της ποιότητας, των αρίστων του κοινωνικού σώματος.

www.kathimerini.gr

Ριφιφί.

Σ’ αυτή την δύσκολη εποχή είναι ευλογία το να έχεις ακόμα διάθεση να μιλάς για τα πράγματα που σου αρέσουν. Να ενθουσιάζεσαι για νέες μουσικές που ανακαλύπτεις, να τις απολαμβάνεις, να κάνεις κουβέντα γι’ αυτές. Να βλέπεις ταινίες που σε πιάνουν απροετοίμαστο, να μιλάς με ανθρώπους που σου λένε κάτι που σε κάνει σοφότερο.

Είναι σπουδαίο και μόνο το να μιλάς. Το να έχεις την διάθεση και να μην κλείνεσαι στο κουκούλι σου. Να βρίσκεις την δύναμη να έχεις ένα “εδώ” ως σημείο αναφοράς. To να βρίσκεις το κουράγιο να μην επιτρέπεις την αλλοτρίωση από το εχθρικό περιβάλλον. Είναι ένα μικρό κατόρθωμα όλα αυτά.

Πολύ εύκολα μπορείς να παρατήσεις πίσω όλα αυτά που είσαι, καθώς η ακραία, αντιδραστική και απάνθρωπη κοινωνική κατάσταση, σε παρασύρει προς αυτή την ροή. Σε κάνει να ξεχνάς. Αλλά αν έχεις αφήσει κομμάτια του εαυτού σου σε πρόσωπα, πράγματα και μέρη που αγαπάς, τότε αυτά θα σε ξαναβρούν, όταν τα ψάξεις.

Είναι απαραίτητες οι μικρές διέξοδοι, η Τέχνη, τα βιβλία, τα χαμόγελα, οι μικροί στόχοι της καθημερινότητας. Είναι απαραίτητο το να ψάχνεις για τον Άνθρωπο. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Με  τόσα τέρατα γύρω μας, είναι πολύ πιο δύσκολο από ποτέ να τον βρεις κι ακόμη πιο σημαντικό να τον κρατήσεις, να διατηρήσεις τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα.

Γι’ αυτό, επειδή το χρήμα δεν πρόκειται να σου φέρει ευτυχία, ειδικά τώρα που έχει γίνει πιο δύσκολο να το αποκτήσεις, τα στηρίγματά σου είναι αυτά για τα οποία ο Άνθρωπος, ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα όντα. Είναι επίσης η Γνώση, αυτό το φως που χύνεται στις σκοτεινές γωνιές του μυαλού. Ακόμα και αυτές οι λέξεις που υψώνω, για μένα είναι μια αντίσταση. Όλα είναι αντίσταση, από τις στιγμή που δεν φθείρονται από το Τίποτα του νεοφιλελευθερισμού. Όλα όσα επιτίθενται στον κυνισμό και την απο-ανθρωποποίηση του φασισμού των αριθμών.

Στην εποχή του Αδιεξόδου, ας οργανώσουμε το δικό μας ριφιφί.

strangejournal.wordpress.com

«Να σε κυβερνούν σημαίνει…»….

Αναρχικός δεν είμαι, αλλά ένας από τους «πατριάρχες» του αναρχισμού, ο Προυντόν περιγράφει παρακάτω «τι σημαίνει να σε κυβερνούν» ωσάν να είχε στο νου του τη σημερινή Ελλάδα των «συνταγματαρχών της επιστράτευσης»:

«Να σε κυβερνούν σημαίνει πως σε κάθε διαπραγμάτευση σου, σε κάθε σου κίνηση, είσαι σημειωμένος, εγγεγραμμένος, απογραμμένος, φορολογημένος, διατιμημένος, σφραγισμένος, μετρημένος, αριθμημένος, αξιολογημένος, αδειοδοτημένος, εξουσιοδοτημένος, προειδοποιημένος, περιορισμένος, αναμορφωμένος, διορθωμένος, τιμωρημένος.

Σημαίνει πως υπό το πρόσχημα της…κοινής ωφέλειας και στο όνομα του κοινού συμφέροντος υποχρεώνεσαι να εκπαιδεύεσαι, να εκμεταλλεύεσαι, να εξαγοράζεσαι, να μονοπωλείσαι, να κομματιάζεσαι, να τσακίζεσαι, να ληστεύεσαι· και τότε, με την παραμικρή αντίσταση, με την ελάχιστη διαμαρτυρία, σε περιορίζουν, σε περιφρονούν, σου βάζουν πρόστιμο, σε στριμώχνουν, σε καταγράφουν, σε καταχρώνται, σε ξυλοφορτώνουν, σε αφοπλίζουν, σε πνίγουν, σε φυλακίζουν, σε δικάζουν, σε καταδικάζουν, σε πυροβολούν, σε απελαύνουν, σε θυσιάζουν, σε πουλάνε, σε προδίδουν και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, στο τέλος σε βγάζουν τρελό, σε χλευάζουν, σε περιγελούν και σε εξευτελίζουν.

Αυτό σημαίνει να σε κυβερνούν, αυτή είναι η δικαιοσύνη και η ηθική της διακυβέρνησης.»

(P.J. Proudhon, 1851)

(Βιογραφικό: Ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν (Pierre Josef Prοudhon) (Μπεζανσόν, 15 Ιανουαρίου 1809- Παρίσι, 19 Ιανουαρίου 1865) ήταν Γάλλος πολιτικός, μουτουαλιστής φιλόσοφος και σοσιαλιστής. Ήταν μέλος του γαλλικού κοινοβουλίου, και ήταν ο πρώτος που αυτοχαρακτηρίστηκε αναρχικός. Θεωρείται από τους σημαντικότερους αναρχικούς συγγραφείς και οργανωτές.)

 

-Νίκος Καρούζος, «Κιθάρισμα για την αναρχία»:

“Τρυφερότητα ή όχι τα τόσο ανυπεράσπιστα οράματα της ανεξουσίαστης

μήπω- τοπίας (ενδεχομένως και ξάστερης ουτοπίας) που μοιάζουν

με πληγωμένα χαράματα, θεραπεύουν την αναφυλαξία της ατομικότητας,

διδάσκουν το βλέμμα, τινάζουν στον αέρα την πλήξη των τριών διαστάσεων

εντοπίζοντας τη θέληση στο σύνολο που κομματιάζεται και συναρμολογιέται

σαν ένα ποδήλατο, ελικόπτερο ή αεροπλάνο (θα εξαιρέσουμε μονάχα

την απεγνωσμένη  οπτασία του Μαξ Στίρνερ). Το γεγονός πως ανάφερα

μηχανήματα τρεχούμενα δεν είναι τυχαίο. Η αναρχία τρέχει, δοξάζει την κίνηση, κατορθώνει την  ακινησία του σύμπαντος που διαπιστώνεται με αρίφνητες κινήσεις.

Πρόκειται για μαγική εικόνα. Η αναρχία θέλει να κάνει και το ανθρώπινο σύνολο

μια τέτοια μαγική εικόνα. Η κυτταρική αντίληψη της ατομικότητας συνδυασμένη στ’ αδιάκοπα κινητικά της πεπρωμένα με ένα σώμα που κάθεται στην καρέκλα δίχως

καθόλου να κινείται. Στύση αρμονίας του μερικού με το γενικό. Κάθαρση από κάθε αντιδικία του μέρους και του όλου. Θέωση (απ’ το ρήμα θέω) του φυσικού μέσα στον άνθρωπο.”

(Ν. Καρούζος, Τα ποιήματα, τ. Β’, Ίκαρος)

paganeli.wordpress.com

Γ. Ρούσης: Αριστερό Ριζοσπαστικό Μέτωπο, τώρα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ
καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστημίου

Η αναγκαιότητα άμεσης συγκρότησης ενός πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς προκύπτει από: Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει σε όλα τα πεδία ότι το μόνο που τον απασχολεί είναι να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία, απεμπολώντας προς τούτο και τα τελευταία ίχνη συγκρουσιακής διάθεσης....
Το γεγονός ότι το ΚΚΕ και μετά την αλλαγή του γ.γ. της Κ.Ε. του συνεχίζει ακάθεκτα να κυριαρχείται από τη λογική «το μοναστήρι να 'ναι καλά» και από τη μη κάλυψη του κενού ανάμεσα στον παραμορφωμένο σοσιαλισμό, που πρεσβεύει, και τις συνδικαλιστικού τύπου διεκδικήσεις, τις οποίες και φρενάρει πιο εσπευσμένα όταν δεν τις ελέγχει.
Το γεγονός ότι οι συνιστώσες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η κάθε μία από μόνη της, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών.
Το γεγονός ότι η αυθόρμητη λαϊκή συνείδηση -και κατ' επέκταση το αυθόρμητο μαζικό κίνημα- όχι μόνον δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επαναστατικοποιηθεί, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να παρασυρθεί από τον κατ' επίφαση φασιστικό αντισυστημισμό, ο οποίος αλωνίζει, και επειδή απουσιάζει μια ισχυρή αντισυστημική Αριστερά.
Από την αναγκαιότητα να ανοίξουμε το δρόμο προς το σοσιαλισμό, μέσα από τη διαμόρφωση ενός νέου Είναι, που θα πείθει ότι υπάρχει λύση εκτός των σημερινών τειχών. Το Μέτωπο αυτό θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το επίπεδο συνειδητότητας των λαϊκών μαζών -δίχως να υποτάσσεται σε αυτό- και να επιδιώκει να το ανυψώσει σε ένα ανώτερο επίπεδο.
Από αυτήν τη σκοπιά θα πρέπει να αξιοποιηθούν κυρίως:
- το γεγονός ότι η κρίση αποσαθρώνει την αντικειμενική βάση της συναινετικής αποδοχής της αστικής κυριαρχίας,
- το γεγονός ότι η ένταση του αυταρχισμού συμβάλλει στην αποκάλυψη του κίβδηλου χαρακτήρα της αστικού τύπου λαϊκής κυριαρχίας,
- το γεγονός ότι αμφισβητείται από όλο και ευρύτερες μερίδες του πληθυσμού ο ρόλος των αγορών και δη του τραπεζικού κεφαλαίου,
- το γεγονός ότι η απόρριψη της Ε.Ε. τείνει να γίνει πλειοψηφική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κάτι που μπορεί να αποτελέσει ένα από τα θεμέλια ενός σύγχρονου διεθνισμού.
Το Μέτωπο αυτό δεν έχει νόημα και δεν θα έχει παρά αμυδρή απήχηση στις λαϊκές μάζες, στο βαθμό που το πρόγραμμά του δεν προτείνεται να υλοποιηθεί από μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν οι συνιστώσες του.
Μια τέτοια κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν στηρίζεται από ένα ισχυρό πλειοψηφικό λαϊκό κίνημα. Σε αυτήν την κατεύθυνση όμως και μια εκλογική επιτυχία του Μετώπου μπορεί να παίξει θετικό, προωθητικό ρόλο.
Αυτή η κυβέρνηση, καθώς και το Κοινοβούλιο που θα τη στηρίζει, πέρα από το ότι μπορεί να συνυπάρχει αρμονικά με δομές λαϊκής εξουσίας, μπορεί άμεσα να λάβει μέτρα που θα ουσιαστικοποιούν τη λαϊκή κυριαρχία, όπως τη συνεχή εναλλαγή των μελών της, τη δυνατότητα ανάκλησής τους, την αμοιβή τους με ένα μέσο εργατικό μισθό, την πλήρη διαφάνεια των αποφάσεών της, τη διεύρυνση της συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων πέρα από το στενό ορίζοντα των εκλογών, την ανάπτυξη μορφών άμεσης δημοκρατίας .
Το πρόγραμμα ενός τέτοιου αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού Μετώπου μπορεί να είναι αυτό που λίγο-πολύ με διαφορετικούς τόνους και διαφορετική φρασεολογία προτείνουν δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΜΑΑ, ο Εργατικός Αγώνας, άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ανένταχτοι αριστεροί, και στην ουσία υποστηρίζει ένας κόσμος που για διάφορους λόγους παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ. Και είναι βέβαιο ότι η απόφαση για τη συγκρότησή του θα διαμορφώσει μια δυναμική πολύ πιο ισχυρή από αυτό το άθροισμα.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε κι άλλο χρόνο ασχολούμενοι με εσωτερικές ισορροπίες αιρέσεων, οι οποίες, όπως έλεγε ο Μαρξ, με την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος τείνουν να μετατραπούν σε αντιδραστικές. Μέτωπο τώρα, λοιπόν.         

grousis@panteion.gr     

Αριστερή Διέξοδος