Στην κυβέρνηση ή… στον Κορυδαλλό, χρήσιμοι ούτως ή άλλως

του Γιώργου Καραμπελιά

 

Πριν ένα μήνα, ο σύμβουλος του Α. Σαμαρά, Π. Μπαλτάκος, δήλωνε «πως είναι απευκταίο, αλλά αν χρειαστεί μπορούμε να συγκυβερνήσουμε και με τη Χρυσή Αυγή», ενώ ο έτερος μυστικοσύμβουλος, Χρύσανθος Λαζαρίδης, δεν πρόλαβε να εγκαταλείψει αυτή τη γραμμή ακόμα και τις πρώτες μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και επέμενε στην εξίσωση Χ.Α. και ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, μέσα σ’ ένα μήνα, τα πράγματα αντιστράφηκαν και οι παρ’ ολίγον κυβερνητικοί εταίροι μεταβλήθηκαν σε «εγκληματική οργάνωση» και πήραν τον δρόμο για τη φυλακή. Οι συνέπειες αυτής της μεταστροφής για τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις θα είναι τεράστιες. Τι μεσολάβησε όμως για να πραγματοποιηθεί;

Πρώτο και κύριο, όπως έχουμε επισημάνει αναρίθμητες φορές εδώ και ένα χρόνο, το γεγονός ότι η Χ.Α. δεν κατόρθωσε να μετασχηματιστεί από συμμορία σε πολιτικό κόμμα και να ενώσει όλο τον «χώρο», από χουντοβασιλικούς μέχρι ανεγκέφαλους πατριώτες, απόστρατους αξιωματικούς και αστυνομικούς, σε ένα «ευπρόσωπο» ακροδεξιό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα, στις συνθήκες της τεκτονικής κρίσης που ζει η Ελλάδα, θα μπορούσε άνετα να ξεπεράσει το 10% ακόμα και το 15% των ψηφοφόρων. Η Χ.Α., ενώ έτεινε να προσεγγίσει ανάλογα εκλογικά επίπεδα, παρέμενε ταυτόχρονα μια μικρή ομάδα ναζιστών που δεν αντιστοιχούσε στο νέο της μεγεθυμένο ηγετικό ρόλο και η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών ή των ψηφοφόρων της συντασσόταν μαζί της για «να τιμωρήσει το σύστημα», «παρά τα αποτρόπαια χαρακτηριστικά» της. Δηλαδή, δεν είχαν δημιουργήσει εκείνη την ιδεολογική σύνδεση με τους ψηφοφόρους τους και τους οπαδούς τους που θα τους επέτρεπε να κινητοποιήσουν χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες άτομα σε περίπτωση δίωξής τους, και θα τους καθιστούσε ουσιαστικά άτρωτους. Αυτή ήταν η βασική εγγενής αδυναμία του μορφώματος της Χ.Α., που μπορούσε εύκολα να τους μεταβάλει σε αντικείμενο αστυνομικής και εισαγγελικής δίωξης. Συνέχισαν υπό την καθοδήγηση των βουλευτών τους να οργανώνουν ομάδες εφόδου, να γυμνάζονται σε στρατόπεδα, να κρύβουν όπλα, και – υπέρτατη ύβρις προς την παραδοσιακή ακροδεξιά– να επιτεθούν ακόμα και στους εναπομείναντες ταγματασφαλίτες του Μελιγαλά.

Έτσι, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, εντασσόμενη στη στρατηγική της κατάληψης δια της βίας των λαϊκών συνοικιών, ήρθε να ξεχειλίσει το ποτήρι. Ήταν οι ίδιοι οι βουλευτές ή και ο «αρχηγός» που συνέχισαν να δίνουν εντολές για τις εγκληματικές ενέργειες. Όπως προσφυώς αναφέρει ένας «πατριώτης» του διαδικτύου (http://aegeanhawk.blogspot.gr/2013/09/blog-post_30.html), η Χ.Α. δεν είχε πραγματοποιήσει έναν διαχωρισμό ανάλογο με εκείνον του Sin Fein με τον ΙRΑ, ή ανάμεσα στους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τα ένοπλα τμήματα της Χαμάς, θα συμπληρώναμε εμείς. Όσο υβριστικός και αν είναι ο παραλληλισμός ανάμεσα σε μεγάλα ιστορικά κινήματα και μπράβους, μας  βοηθάει να κατανοήσουμε την πραγματικότητα: Η ελληνική ακροδεξιά  δεν μπορεί να έχει  Sin Fein ούτε και ΙRΑ, διαθέτει μόνον παρακρατικούς. Αυτός είναι ο πρώτος και κύριος λόγος για τον οποίο κατέστη δυνατό στο κράτος να πλήξει το… παρακράτος. Διότι παρέμεινε τέτοιο ακόμα και μέσα στη Βουλή. Και, όπως ανέφερε σε μία ομιλία του ο… Παναγιώταρος, ίσως σε μια έκλαμψη ειλικρίνειας: «Μπουρ… το κράτος, μπουρ… και το παρακράτος»! Ένα τέτοιο σχήμα ήταν ευάλωτο σε οποιοδήποτε αποφασιστικό κτύπημα από την πλευρά του κράτους και, πάνω απ’ όλα, το έπνιξε το αίμα του Παύλου Φύσσα.

Παράλληλα, εκδηλώθηκε και μία ισχυρή πίεση στην κυβέρνηση από τον «διεθνή παράγοντα» ώστε να στραφεί ενάντια στη Χ.Α. Η Ευρωπαϊκή Ένωση απαιτούσε μέτρα εναντίον της πριν η Ελλάδα αναλάβει την προεδρία τον Ιανουάριο, και κάποιοι (όπως ο Σβόμποντα, πρόεδρος της σοσιαλιστικής ομάδας στο ευρωκοινοβούλιο), έφτασαν να απειλούν με αποκλεισμό της. Το Ισραήλ ανέβαλε δύο φορές τη συνάντηση των υπουργικών συμβουλίων για τον ίδιο λόγο (και, καθόλου τυχαία, αυτή ορίστηκε για τις 8 Οκτωβρίου στην Ιερουσαλήμ). Ανάλογη ήταν η πίεση από το διεθνές εβραϊκό λόμπι και από την αμερικανική κυβέρνηση. Από τη στιγμή και πέρα δε, που η Χ.Α., με τις τελευταίες της δολοφονικές ενέργειες, πέρασε στο προσκήνιο της διεθνούς επικαιρότητας, αυτή η πίεση έγινε αφόρητη και το σενάριο της συμπόρευσης κατέστη αδιανόητο. Έτσι, πέρασε σε πρώτο πλάνο το σχέδιο του συντριπτικού κτυπήματος στη Χ.Α., που εφαρμόζεται τις τελευταίες δέκα ημέρες. Ουσιαστικά, η Χ.Α. οδηγείται σε απαγόρευση και το μεγάλο ερώτημα είναι πού θα διοχετευτούν οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι της.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, αναπτύσσεται ένας έντονος προβληματισμός σε όλη την ελληνική κοινωνία, και κατ’ εξοχήν στον «αντιμνημονιακό» χώρο. Οι φαινομενικές και πραγματικές αντιφάσεις της κυβερνητικής στρατηγικής έχουν οδηγήσει σε σύγχυση και αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις, σύγχυση που επιτείνεται όσο εξελίσσεται το κυβερνητικό μπλιτς-κριγκ εναντίον του Μιχαλολιάκου και της παρέας του. Έτσι, παρ’ ότι τον τελευταίο καιρό έχει φανεί ξεκάθαρα ότι η Χ.Α. χρησιμοποιούνταν κατ’ εξοχήν για τη διαίρεση των αντιμνημονιακών δυνάμεων σε αριστερούς και δεξιούς και για την αναμόχλευση ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος, ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς –παρότι ο Παύλος Φύσσας προερχόταν από αυτή–, έδειξε να «ανησυχεί» με την αιφνίδια στροφή της Ν.Δ. εναντίον της Χ.Α. διότι πέφτει θύμα της ίδιας της ρητορικής της. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η Ν.Δ. χρησιμοποιούσε εν μέρει τη Χ.Α. οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ταυτίζεται μαζί της, χωρίς να κατανοεί τόσο την αυτονομία του φασιστικού φαινομένου, όσο και το γεγονός πως εάν οι παρακρατικοί γίνουν επικίνδυνοι για το ίδιο το κράτος που τους εξέθρεψε, τότε το κράτος μπορεί να στραφεί βίαια εναντίον τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν έπεσε η δικτατορία, η Αριστερά δεν μπορούσε να κατανοήσει πως ο Καραμανλής θα «έδενε» τους χουντικούς και ακόμα περισσότερο πως θα στρεφόταν εναντίον του ίδιου του βασιλιά και της βασιλικής πτέρυγας της Δεξιάς. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε τις κορώνες του Ανδρέα Παπανδρέου πως ο Καραμανλής αποτελεί μεταμφίεση της Χούντας και τη συμπεριφορά των αριστερών και αριστεριστών που κράτησαν τις οργανώσεις στην παρανομία για πάνω από ένα χρόνο μετά την πτώση της δικτατορίας, βασισμένοι στην ίδια ανάλυση. Κάτι ανάλογο συνέβη και τώρα, όταν μάλιστα η μετάβαση από τη μία στρατηγική (Μπαλτάκος και συγκυβέρνηση) στην άλλη (Δένδιας και Κορυδαλλός) έγινε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Αυτή η σύγχυση, η οποία αφαίρεσε τη δυνατότητα από την Αριστερά και από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις να καταγάγουν μια μεγάλη πολιτική νίκη, διεκδικώντας αυτές την πρωτοβουλία για τη διάλυση της ναζιστικής οργάνωσης,  μέσα στη Βουλή, αμέσως μετά τη δολοφονία του Φύσσα, και άφησαν την πρωτοβουλία στην κυβέρνηση και τον Σαμαρά, αποδεικνύει την πολιτική τους ανωριμότητα.

Επιπλέον, καταδεικνύει την αδυναμία τους να αναγνώσουν σωστά την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Το ότι εκλαμβάνουν την ήττα της στρατηγικής Σαμαρά για συγκυβέρνηση με την Ακροδεξιά (βεβαίως σε μια εκδοχή πιο ευπρόσωπη από τη Χ.Α.) ως «θρίαμβό» του αποδεικνύει το πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι. Το ότι ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να καταστρέψει το σενάριο μιας αμιγούς Δεξιάς εκδοχής συμμαχιών, και να επιστρέψει στις κεντροδεξιές αντιλήψεις του «μεσαίου χώρου», αποτελεί στην πραγματικότητα ήττα της ομάδας του στο εσωτερικό της Ν.Δ. και αντίστοιχα ενίσχυση των καραμανλικών, καθώς και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Και, μεσοπρόθεσμα, αποτελεί νίκη για τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, διότι αδυνατίζει τον κύριο μνημονιακό πόλο που είναι η σαμαρική Ν.Δ. Και τα πράγματα είναι πολύ απλά. Πιθανώς, ένα τμήμα των ψηφοφόρων της Χ.Α. να στραφεί προς τη Ν.Δ. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος θα αναζητήσει είτε νέες πολιτικές εκφράσεις, είτε θα καταφύγει σε άλλα αντιμνημονιακά σχήματα. Η Χ.Α. αποτελούσε μια χρυσή ευκαιρία διαίρεσης των αντιμνημονιακών δυνάμεων η οποία χάθηκε. Έτσι, η αντιδιαστολή που κάνουν πάρα πολλοί, του τύπου «δεν πρέπει το αντιφασιστικό μέτωπο να αποτελέσει μέσο για το αδυνάτισμα του αντιμνημονιακού μετώπου», είναι απολύτως εσφαλμένη. Το αντιμνημονιακό μέτωπο, στην πραγματικότητα, είναι και αντιφασιστικό ταυτόχρονα.

Εξάλλου, αυτή η αδυναμία να αντιμετωπίσουν τον χαρακτήρα και τον ρόλο της Χ.Α. συνδέεται και με την αδυναμία τους να διαγνώσουν τη σημερινή στρατηγική και τις κατευθύνσεις των μνημονιακών δυνάμεων. Επειδή το μνημόνιο έχει επιτελέσει τους βασικούς του στόχους, της υποταγής της χώρας και της μεταβολής της σε αποικία χρέους, αυτές είναι έτοιμες να περάσουν σε μία νέα τακτική. Να διακηρύξουν ότι η περίοδος των μνημονίων έχει εξαντληθεί (δηλαδή έχει ολοκληρωθεί) και ότι, πλέον, δεν έχει νόημα ο διαχωρισμός μνημόνιο-αντιμνημόνιο αλλά ο διαχωρισμός ανάμεσα στις υπεύθυνες ευρωπαϊκές συντηρητικές δυνάμεις που συνεχίζουν το έργο της «εξυγίανσης» και τους «τυχοδιωκτισμούς» των αντιμνημονιακών. Σε αυτά τα πλαίσια εντασσόταν και η στρατηγική της προσέγγισης με τη Χ.Α: Σε ένα άμεσα προσεχές μέλλον, η αντιπαράθεση θα ξαναγυρνούσε στα γνωστά πλαίσια αριστερά-δεξιά (μαζί με την ακροδεξιά της), και θα ξέφευγε από το σχήμα μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί. Γι’ αυτό και χαρακτηρίσαμε το γεγονός της αναγκαστικής στροφής ενάντια στη Χ.Α. ως μία ήττα αυτής της στρατηγικής. Ο Σαμαράς και η ομάδα του θα υποχρεωθούν είτε να ανακαλύψουν ένα πολιτικό υποκατάστατο της Χ.Α. είτε να ενσωματώσουν οι ίδιοι την ακροδεξιά διαμαρτυρία, πράγμα αδύνατο με βάση τη διεθνή και ευρωπαϊκή συγκυρία. Γι’ αυτό, λοιπόν, τη διαφαινόμενη διάλυση της Χ.Α. την θεωρούμε ταυτόχρονα και πλήγμα στις μνημονιακές δυνάμεις, που χάνουν ένα βασικό τους δεκανίκι. Εξάλλου, η Χ.Α. ήταν χρήσιμη για πολλούς, μια  και συκοφαντούσε την έννοια του πατριωτισμού.

 

ΥΓ.1 Κατανοούμε, βέβαια, τα αισθήματα οργής πολλών φίλων και συναγωνιστών, που δεν μπορούν να ανεχθούν τα διαχρονικά παπαγαλάκια των ΜΜΕ και της πολιτικής σκηνής, που σήμερα πρωτοστατούν σε κραυγές ενάντια στη Χ.Α. Όλοι εκείνοι που χθες υποστήριζαν με μανία τον Σημίτη, τον ΓΑΠ και τον… Σόιμπλε, όλοι εκείνοι που, μέχρι χθες, ήταν έτοιμοι να μεταβάλουν σε συνομιλητές τους τούς χρυσαυγίτες, αυτοί θέλουν να μεταβάλουν τις διώξεις εναντίον της Χ.Α. και σε εφαλτήριο για παραπέρα φασιστικοποίηση και αυταρχικοποίηση των θεσμών και του κράτους. Όμως, αγαπητοί φίλοι, αυτό αποτελεί συνέπεια του γεγονότος ότι εγκαταλείψατε σε αυτούς την πρωτοβουλία της μάχης ενάντια στη Χ.Α. και γι’ αυτό θα δοκιμάσουν να την μεταβάλουν σε νίκη τους. Προφανώς, λοιπόν, πρέπει, εδώ και τώρα, να ενισχυθεί ένα δημοκρατικό πατριωτικό αντιμνημονιακό κίνημα που δεν θα επιτρέψει να μεταβληθεί η δίωξη κατά των φασιστών σε όπλο εκφασισμού των θεσμών και της πολιτείας. Και εάν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις είχαν πάρει την πρωτοβουλία, στη Βουλή και στην κοινωνία, δεν θα την άφηναν στον Δένδια και τον… Σωτηρέλη, που, με την ευκαιρία της δίωξης κατά της ΧΑ, προωθούν τον εκφασισμό των θεσμών και τη διασταλτική ερμηνεία, αν όχι και την παραβίαση, του Συντάγματος. Οι αντιμνημονιακοί έπρεπε, μέσα στη Βουλή, να ζητήσουν την άρση της ασυλίας των βουλευτών της Χ.Α. και αυτό πρέπει να κάνουν ακόμα και σήμερα, να επαναφέρουν τις διώξεις σε ένα επίπεδο δημοκρατικής νομιμότητας. Έτσι, δεν θα προσφέρουν και κανένα άλλοθι σε ψηφοφόρους της Χ.Α. να νιώθουν ή να παριστάνουν πως είναι «αδίκως διωκόμενοι».

 

ΥΓ.2  Υποστηρίζεται, παράλληλα, ότι ο Σαμαράς μπορεί να προχωρήσει ακόμα και σε εκλογές άμεσα, με τη Χ.Α. υπό απαγόρευση και ανίκανη να κατέβει στις εκλογές, και έτσι να εκμαιεύσει μια νέα πολιτική νίκη έναντι των αντιμνημονιακών αντιπάλων της, με τις δάφνες του «αντιφασίστα». Όμως, αν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν αποδεικνύει ακριβώς ότι οι αντίπαλοί του τού έδωσαν τη δυνατότητα να το κάνει, παραχωρώντας του την «αντιφασιστική» προτεραιότητα; Πόσο μάλλον δε, αν εμφανιστεί και με μία «μεταμνημονιακή» ρητορεία. Εξάλλου, ένα αντιμνημονιακό μέτωπο που αφήνει απ’ έξω μία βασική διάσταση, όπως είναι ο πατριωτισμός και η αποτελεσματική –και ταυτόχρονα δημοκρατική– αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, αδυνατεί να κατακτήσει την κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Σήμερα, λοιπόν, εκλαμβάνει τη συντριβή των φασιστών ως απειλή εναντίον του, ακριβώς γιατί εγκατέλειψε την πρωτοβουλία στους μνημονιακούς.

30/9/2013http://ardin-rixi.gr/archives/14457

Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας,  θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή...
Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 1ο: Έχει ακόμα υποστηρικτές η αφελής και αστεία θεωρία που διατείνεται ότι «το κράτος είναι μπάχαλο»; Το κράτος, αντιθέτως, διαπιστώσαμε ότι δουλεύει ρολόι. Όταν θέλει είναι πανταχού παρόν....Μπορεί, για παράδειγμα, τα ταμεία ανεργίας του κράτους να μη δουλεύουν καλά, αλλά οι υπερκοριοί του κράτους δουλεύουν στην εντέλεια. Μπορεί τα γραφεία επιθεώρησης εργασίας να μη δουλεύουν καθόλου, αλλά οι μηχανισμοί παρακολούθησης, φακελλώματος, συλλήψεων, δουλεύουν ολημερίς. 
Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 2ο: Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας,  θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Αλλά ποιό λόγο άραγε είχε το κράτος και δεν αντιδρούσε;  Μάλιστα, αντί να προστατεύει την κοινωνία από τη Χρυσή Αυγή, κατηγορούσε την κοινωνία και συκοφαντούσε  τους λαϊκούς αγώνες, ανεμίζοντας τη σημαία της θεωρίας των «δυο άκρων». Τί να υποθέσουμε; Ότι το κράτος δεν αντιδρούσε γιατί η Χρυσή Αυγή ήταν, τελικά, χρήσιμη στο κράτος; Ότι την άφηνε να υπάρχει ώστε να παίζει με τη θεωρία των «δυο άκρων»;
Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 3ο: Από τη στιγμή που το κράτος αντέδρασε, πάλι κάποιος λόγος θα υπήρξε για να αντιδράσει, δεδομένου ότι πολύ καιρό πριν -αν και θα μπορούσε- δεν το έπραξε. Γιατί; Περίμενε πρώτα να δολοφονήσουν; Αλλά τότε η προηγούμενη δολοφονία στα Πετράλωνα του μετανάστη ήταν λιγότερο δολοφονία; Τί να σκεφτούμε; Μπας και το κράτος έδρασε τώρα, πολύ απλά γιατί τώρα είναι που του χρειάζεται πια όχι μια ανεξέλεγκτη (με την ανοχή του κράτους) Χρυσή Αυγή, αλλά μια «εξαρθρωμένη από το κράτος» Χρυσή Αυγή;  
Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 4ο: Το προηγούμενο διάστημα τέθηκαν στο λαό από το κράτος και από τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν πολλά και απειλητικά διλήμματα. Από το «μνημόνιο ή χάος» μέχρι το «μνημόνιο ή τανκς».  Προφανώς δεν θα ήταν ευχάριστο για το κράτος και για τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν  να πάει ο λαός σε εκλογές, έχοντας στο μυαλό του τη φτώχεια του, την ανεργία του, την εξαθλίωσή του. Αντί για τα προηγούμενα, ένα δίλημμα του τύπου «ή Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο», μάλλον θα ήταν προτιμότερο για όσους ετοιμάζουν το... Τρίτο Μνημόνιο.
Ερώτημα (και εν αναμονή του συμπεράσματος) 5ο: Ο λαός θα επιτρέψει σε όσους του έχουν επιβάλει δύο μνημόνια παριστάνοντας τους «σωτήρες», να του επιβάλουν και τρίτο παριστάνοντας μάλιστα αυτή τη φορά και τους «αντιφασίστες»;                         

MANIER - unfollow.com.gr

Σταμάτης Κραουνάκης, Δάφνη Λέμπερου 'Χρόνια σαν τριαντάφυλλα'

Ουτοπία

Ουτοπία είναι ο μη τόπος. Ο τόπος που δεν υπήρξε ποτέ. Ουτοπία είναι η ιδανική κοινωνία. Που δεν υπάρχει. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν θα υπάρξει κάποτε. Σήμερα μάλιστα υπάρχουν πολλά σημάδια ότι μπορεί να υπάρξει.

Σήμερα ζούμε την ουτοπία.

Μην έχετε καμία αμφιβολία, αυτό που ζούμε είναι ουτοπία.

Μπορεί να μην είναι η δική μας ουτοπία αλλά, για κάποιους, είναι αυτό που επιθυμούσαν με όλο τους το είναι. Είναι η δική τους ιδανική κοινωνία.

Κάποιοι ζουν σήμερα την ουτοπία τους. Που για την πλειοψηφία των πολιτών του πλανήτη είναι εφιάλτης.

Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα μπορούσαν οι οικονομικές ελίτ κάθε χώρας να φανταστούν πως θα υπάρξει μια ημέρα που θα έχουν όλα τα χαρτιά δικά τους, όλους τους νόμους με το μέρος τους, οι εργαζόμενοι θα είναι σχεδόν περιττοί, και, απέναντί τους, θα έχουν πολίτες χωρίς δικαιώματα, πολίτες φοβισμένους και πρόθυμους να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης, με αντάλλαγμα μια προσωρινή θέση κακοπληρωμένης εργασίας.

Δεν τους περνούσε από το μυαλό πως, εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες αιώνων, θα γίνονταν ερείπια μέσα σε μερικά χρόνια και οι πολίτες θα γίνονταν ελαστικοί, απασχολήσιμοι, διαθέσιμοι και, τελικά -αυτό που δεν λέει κανείς-, εκμεταλλεύσιμοι.

Και μάλιστα, με την δική τους επιθυμία: «Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά. Ας με εκμεταλλευτεί κάποιος.».

Δεν ήταν αυτό ουτοπία πριν από μερικά χρόνια;

Ήταν.

Ζούμε την καπιταλιστική ουτοπία της ελεύθερης αγοράς.

Για αυτούς είναι ουτοπία, για εμάς είναι δυστοπία.

Αν υπάρχει κάτι θετικό στη σημερινή καπιταλιστική ουτοπία, είναι ότι αποδεικνύει πως η ουτοπία είναι, τελικά, ένας υπαρκτός τόπος.

Η ουτοπία είναι ένας τόπος που δεν υπήρξε αλλά μπορεί να υπάρξει.

Ψηλά τα κεφάλια λοιπόν και το βλέμμα στο μέλλον με αισιοδοξία και πίστη.

Η ουτοπία ενός δίκαιου και ανθρώπινου πλανήτη, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζουν αγαπημένοι, αδελφωμένοι και με αξιοπρέπεια, δεν είναι ουτοπία.

Αφού υπάρχει η δική τους ουτοπία, μπορεί να υπάρξει και η δική μας.

pitsirikos.net

Ζωή και θάνατος του Ι. Καποδίστρια που δολοφονήθηκε σαν σήμερα

Το Ναύπλιο δεν είναι μόνο μια πανάρχαια πόλη, στην οποία ο Μύθος και η Ιστορία χάνονται στο βάθος του χρόνου, η πρώτη πρωτεύουσα του ελεύθερου κράτους, στους δρόμους της οποίας παίχθηκε η ιστορία του Νέου Ελληνισμού αλλά και μια τραγική και «θανάσιμη» πόλη. Το κυριακάτικο πρωινό της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 στις 6.45′ περίπου με το παλιό ημερολόγιο, στην πόρτα του Αγίου Σπυρίδω­νος δολοφονήθηκε ο πρώτος Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, το οποίο ίδρυσε εκ θεμελίων και με την προσωπική του περιουσία.Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 11 Φεβρουαρίου 1776 την περίοδο της Ενετοκρατίας. Ο πατέρας του Αντώνιος - Μαρία καταγόταν από οικογένεια ευγενών, καθώς ένας από τους πρόγονούς του είχε λάβει τον τίτλο του Κόμη από τον Δούκα της Σαβοΐας Κάρολο Εμμανουήλ τον Β'. Ο τίτλος εισήχθη στη «Χρυσή Βίβλο» (Libro d' Oro) των ευγενών της Κέρκυρας το 1679 και έλκει την καταγωγή του από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής, το σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας. Η οικογένεια της μητέρας του Διαμαντίνας (Αδαμαντίας) Γονέμη, ήταν επίσης εγγεγραμμένη στη «Χρυσή Βίβλο» από το 1606.
Ο νεαρός Ιωάννης σπούδασε ιατρική, φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Παταβίας (Πάντοβα) της Ιταλίας. Το 1797 εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά του Κέρκυρα και άσκησε το επάγγελμα του ιατρού - χειρούργου. Δύο χρόνια αργότερα, όταν η Ρωσία και η Τουρκία κατέλαβαν για λίγο τα Επτάνησα, του ανατέθηκε η διοίκηση του στρατιωτικού νοσοκομείου.
Το 1801 τα Επτάνησα αυτονομούνται και ο Ιωάννης Καποδίστριας γίνεται ένας από τους δύο διοικητές της Ιονίου Πολιτείας, σε ηλικία 25 ετών. Χάρη στην πολιτική του οξυδέρκεια και πειθώ απέτρεψε την εξέγερση της Κεφαλλονιάς, που θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες στη συνοχή του νεότευκτης πολιτείας. Έδειξε ευαισθησία και προσοχή στις ανησυχίες των Επτανησίων και πήρε πρωτοβουλίες για τη αναθεώρηση επί το δημοκρατικότερο του επτανησιακού συντάγματος, που είχαν επιβάλει Ρώσοι και Τούρκοι υπό τον τίτλο «Βυζαντινό Σύνταγμα».
Αποτέλεσμα των προσπαθειών του Καποδίστρια ήταν η ψήφιση ενός πιο φιλελεύθερου και δημοκρατικού συντάγματος το 1803. Οι μεγάλες δυνάμεις θορυβήθηκαν κι έστειλαν τον Γεώργιο Μοτσενίγο, προκειμένου να τον επιπλήξει. Όταν, όμως, ο εκπρόσωπός τους συναντήθηκε μαζί του, εντυπωσιάστηκε από την πολιτική και ηθική συγκρότηση του ανδρός. Ο Καποδίστριας διορίστηκε ομόφωνα από τη Γερουσία της Ιονίου Πολιτείας, Γραμματέας της Επικρατείας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του αναδιοργάνωσε τη δημόσια διοίκηση, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην εκπαίδευση.
Τον Μάρτιο του 1807 εστάλη στη Λευκάδα, την οποία απειλούσε με κατάληψη ο Αλή Πασάς. Αναδιοργάνωσε την άμυνα του νησιού, αποτρέποντας την απειλή. Εκεί γνωρίστηκε με τους οπλαρχηγούς Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, Ανδρούτσο και Μπότσαρη, που αργότερα θα πρωτοστατούσαν στην Επανάσταση του '21.
Τον Ιανουάριο 1809 ο Καποδίστριας εισήλθε στη διπλωματική υπηρεσία της Ρωσίας, κατόπιν προσκλήσεως του Τσάρου Αλέξανδρου Α'. Το 1813, διορίστηκε εκπρόσωπος της Ρωσίας στην Ελβετία, στην πρώτη του μεγάλη αποστολή, με σκοπό να συνεισφέρει στην απαλλαγή της από την επιρροή του Ναπολέοντα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενότητα, ανεξαρτησία και την ουδετερότητα της Ελβετίας και συνεισέφερε τα μέγιστα στο ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε 19 αυτόνομα κρατίδια (καντόνια) ως συστατικά μέλη της ελβετικής ομοσπονδίας.
Συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης, που έθεσε τις βάσεις της «Ιεράς Συμμαχίας», ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας, αποτελώντας το φιλελεύθερο αντίβαρο στην αντιδραστική πολιτική του αυστριακού πρίγκιπα Μέτερνιχ. Πέτυχε την εξουδετέρωση της αυστριακής επιρροής, την ακεραιότητα της Γαλλίας υπό Βουρβόνο μονάρχη, μετά την πτώση του Ναπολέοντα, καθώς και τη διεθνή ουδετερότητα της Ελβετίας, υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων.
Μετά τις μεγάλες του διπλωματικές επιτυχίες, ο Τσάρος τον έχρισε Υπουργό Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το 1816 έως το 1822. Ο Καποδίστριας, όμως, δεν ξέχασε τη γενέτειρά του και τα Επτάνησα, που είχαν περάσει κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας. Το 1819 μετέβη στο Λονδίνο και προσπάθησε ματαίως να πείσει τη βρετανική κυβέρνηση να μετριάσει το αυταρχικό καθεστώς που είχε επιβάλει στα Ιόνια Νησιά.
Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το αξίωμά του, καθώς είχε διαφωνήσει ανοιχτά με τον τσάρο Αλέξανδρο, που καταδίκαζε κάθε επαναστατική κίνηση στην Ευρώπη, πιστός στις αποφάσεις της Ιεράς Συμμαχίας. Το 1822 εγκαταστάθηκε στη Γενεύη της Ελβετίας, όπου έχαιρε υπόληψης για την προσφορά του στη δημιουργία της Ελβετικής Ομοσπονδίας, λαμβάνοντας τον τίτλο του επίτιμου πολίτη. Παρέμεινε εκεί έως το 1827, βοηθώντας ποικιλοτρόπως το επαναστατημένο έθνος.
Στις 30 Μαρτίου 1827 η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας τον εξέλεξε Κυβερνήτη του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, σε μία περίοδο που η Επανάσταση καρκινοβατούσε. Έπειτα από επίπονες διαβουλεύσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για την εξασφάλιση της απαραίτητης υποστήριξης για το ελληνικό κράτος, έφτασε στο Ναύπλιο στις 7 Ιανουαρίου 1828, γενόμενος δεκτός με ζητωκραυγές και ενθουσιώδεις εκδηλώσεις από τον λαό. Δύο ημέρες αργότερα μετέβη στην Αίγινα, η οποία είχε κριθεί καταλληλοτέρα από το Ναύπλιο ως προσωρινή έδρα της Κυβέρνησης.
Η πρώτη επαφή του με την ηπειρωτική Ελλάδα υπήρξε αποκαρδιωτική, λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στο πολιτικό σκηνικό. Οι αντιπαλότητες που είχαν προκύψει μεταξύ των φατριών κατά τη διάρκεια της επανάστασης δεν είχαν κοπάσει, ενώ η χώρα είχε καταστραφεί και η οικονομία της τελούσε υπό πτώχευση.
Ο Καποδίστριας εκλήθη να κυβερνήσει με βάση το Δημοκρατικό Σύνταγμα της Τροιζήνας, αλλά ως οπαδός της πεφωτισμένης δεσποτείας πίστευε ότι τα Συντάγματα και τα Κοινοβουλευτικά Σώματα ήσαν πρόωρα για το ασύστατο ακόμα κράτος. Πρέσβευε εις την αρχή του ενός ανδρός, έστω και υπό προθεσμία. Στις 18 Ιανουαρίου 1828 πέτυχε ψήφισμα της Βουλής περί αναστολής του Συντάγματος. Έτσι, κατέστη η μοναδική πηγή εξουσίας, συνεπικουρούμενος από το Πανελλήνιον, ένα συμβουλευτικό σώμα αποτελούμενο από 27 μέλη. Στη σύγκληση μιας νέας Εθνοσυνέλευσης στο άμεσο μέλλον παραπεμπόταν η ψήφιση του νέου Συντάγματος. Ο Καποδίστριας εγκαινίασε την περίοδο της απολυταρχίας, η οποία διατηρήθηκε μέχρι το Σύνταγμα του 1843.
Ο νέος Κυβερνήτης έθεσε ως στόχο να βάλει τέλος στις εμφύλιες διαμάχες και επιδόθηκε αμέσως στο έργο της δημιουργίας Κράτους εκ του μηδενός, επιδεικνύοντας αξιοζήλευτη δραστηριότητα. Ίδρυσε την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα με τη βοήθεια του φίλου του ελβετού τραπεζίτη Εϋνάρδου, η οποία δεν ευδοκίμησε για πολύ. Ρύθμισε το νομισματικό σύστημα, καθότι ακόμη κυκλοφορούσαν τουρκικά και ξένα νομίσματα εντός της επικράτειας. Στις 28 Ιουλίου 1828 καθιέρωσε ως εθνική νομισματική μονάδα τον Φοίνικα και ίδρυσε Εθνικό Νομισματοκοπείο. Στις 24 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου οργάνωσε και την πρώτη ταχυδρομική υπηρεσία.
Ερχόμενος στο Ναύπλιο, ο Καποδίστριας βρήκε την Ελλάδα χωρίς δικαστική οργάνωση. Γνωρίζοντας ότι η απονομή της δικαιοσύνης αποτελεί θεμέλιο για τη δημιουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας, ενδιαφέρθηκε προσωπικά για τη δημιουργία δικαστηρίων και τη στελέχωσή τους με το κατάλληλο προσωπικό. Οργάνωσε, ακόμη, τη διοίκηση του κράτους και ίδρυσε Στατιστική Υπηρεσία, η οποία διενήργησε την πρώτη απογραφή.
Αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση, πετυχαίνοντας αφενός να καταπολεμήσει το κατεστημένο των οπλαρχηγών και αφετέρου να παρεμποδίσει την Οθωμανική προέλαση, όπως έδειξε η Μάχη της Πέτρας, όπου ο ελληνικός στρατός εμφανίσθηκε πειθαρχημένος και συγκροτημένος στην τελευταία μάχη του Αγώνα. Ο Καποδίστριας αντιμετώπισε επιτυχώς την πειρατεία, αναθέτοντας στον ναύαρχο Μιαούλη την καταστολή της. Εφάρμοσε την πρακτική της απομόνωσης (καραντίνας) των κοινοτήτων που πλήττονταν από τις επιδημίες του τύφου, της ελονοσίας και άλλων μολυσματικών ασθενειών. Προσπάθησε να ανοικοδομήσει το κατεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, ιδρύοντας πολλά αλληλοδιδακτικά σχολεία, καθώς και το Ορφανοτροφείο της Αίγινας.
Ο Καποδίστριας ενδιαφέρθηκε αποφασιστικά για τη γεωργία, που αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής οικονομίας. Εισήγαγε πρώτος την καλλιέργεια της πατάτας, με ένα τρόπο που έδειχνε τη βαθειά του γνώση για τον ψυχισμό του Έλληνα εκείνης της εποχής. Διέταξε, λοιπόν, να αποθέσουν ένα φορτίο με πατάτες στο λιμάνι του Ναυπλίου και προέτρεψε τον καθένα να πάρει όσες θέλει. Συνάντησε, όμως, την παγερή αδιαφορία των πρωτευουσιάνων. Στη συνέχεια τοποθέτησε φρουρούς στο φορτίο και αμέσως σχεδόν στο Ναύπλιο κυκλοφόρησαν ψίθυροι ότι για να φυλάσσεται το φορτίο κάτι το πολύτιμο θα περιέχει. Οι άνθρωποι μαζεύτηκαν στο λιμάνι και λοξοκοίταζαν τις πατάτες. Άρχισαν σιγά-σιγά να τις κλέβουν κάτω από τη μύτη των φρουρών και στο τέλος έκαναν όλες φτερά. Δεν γνώριζαν, όμως, ότι ο Καποδίστριας είχε διατάξει τους φρουρούς να κάνουν τα στραβά μάτια. Με αυτή την ευφυή κίνηση, η πατάτα έγινε τότε μέρος της καθημερινής διατροφής του Έλληνα.
Οι πολιτικές κινήσεις του Καποδίστρια προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια, τόσο των οπαδών του συνταγματικού πολιτεύματος, όσο και των προκρίτων και των ναυτικών. Η αίγλη που τον περιέβαλε άρχισε να διαλύεται. Η αδυναμία ικανοποιήσεως όλων των αιτημάτων, σε συνδυασμό με την καθυστέρηση διεξαγωγής των εκλογών, έδωσαν την αφορμή για το σχηματισμό ισχυρής αντιπολίτευσης κατά του Κυβερνήτη. Ο Καποδίστριας κατηγορήθηκε ακόμη ότι αγνόησε τη μακρά κοινοτική παράδοση της χώρας και θέλησε να μεταφυτεύσει από την αλλοδαπή θεσμούς, μη προσιδιάζοντες στην τότε πραγματικότητα.
Η πρώτη δυναμική αντιπολιτευτική ενέργεια ήλθε με τα στασιαστικά κινήματα της Ύδρας το 1829, που επιδίωκαν την ανατροπή του Καποδίστρια. Ζήτησαν από τον Μιαούλη να καταλάβει τον ναύσταθμο του Πόρου, πριν προλάβει ο διοικητής του Κανάρης να έλθει εναντίον της Ύδρας. Ο Καποδίστριας παρακάλεσε τον ναύαρχο Ρίκορντ να επιτεθεί κατά των στασιαστών. Πράγματι, ο ρώσος ναύαρχος απέκλεισε το ναύσταθμο και προ του κινδύνου να συλληφθεί ο Μιαούλης ανατίναξε τη φρεγάτα Ελλάς και την κορβέτα Ύδρα (τα δύο πιο αξιόπλοα πλοία του ελληνικού στόλου) και διέφυγε στην Ύδρα. Η αντίδραση κατά του Κυβερνήτη διογκωνόταν. Οι Μανιάτες αρνούνταν να πληρώσουν τους φόρους προς την κεντρική εξουσία και στασίασαν με τη σειρά τους.
Μοιραία στάθηκε η αντιπαλότητα του Καποδίστρια με τους Μαυρομιχάληδες, την ισχυρότερη οικογένεια της Μάνης. Ο Καποδίστριας συν το χρόνω γινόταν όλο και πιο ευερέθιστος και δύσπιστος έναντι όλων. Δεν είχε την απαραίτητη αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία, με συνέπεια την αδικαιολόγητη όξυνση των προσωπικών παθών. Σε αυτή την κατάσταση θα πρέπει να αποδοθεί και ο σκληρός τρόπος συμπεριφοράς του κατά του γηραιού Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Ο Καποδίστριας διέταξε τη σύλληψή του και τον εγκλεισμό του στη φυλακή. Τον αδελφό του Κωνσταντίνο και τον υιό του Γεώργιο τους κρατούσε στο Ναύπλιο, όπου είχε μεταφερθεί η πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους. Το γεγονός αυτό εξέθρεψε το μίσος και την ανάγκη εκδίκηση από την πλευρά των Μαυρομιχαλαίων.

Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια

 

Στις 5:35 το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 ο Ιωάννης Καποδίστριας δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί και έπεσε νεκρός. Ο μόνος που τον συνόδευε ήταν ο μονόχειρας σωματοφύλακάς του, ονόματι Κοκκώνης.
Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης εφονεύθη επί τόπου από τους προστρέξαντες, οι οποίοι κυριολεκτικώς τον λυντσάρισαν. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ζήτησε προστασία στη Γαλλική Πρεσβεία. Κατόπιν επιμόνου απαιτήσεως του συγκεντρωμένου πλήθους, που απείλησε ότι θα κάψει την πρεσβεία, ο αντιπρεσβευτής βαρόνος Ρουάν τον παρέδωσε στις αρχές. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης καταδικάσθηκε σε θάνατο από στρατοδικείο και εθανατώθη δια τυφεκισμού το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 1831.
Στη θέση του δολοφονημένου Ιωάννη Καποδίστρια διορίστηκε για μικρό διάστημα ο αδερφός του Αυγουστίνος. Η χώρα είχε βυθιστεί στο χάος και την αναρχία και οι Προστάτιδες Δυνάμεις βρήκαν την ευκαιρία να εγκαθιδρύσουν βασιλεία, φοβούμενες την επικράτηση ενός φιλελεύθερου κινήματος.
Η ελληνική πολιτεία τίμησε τον Κυβερνήτη, δίνοντας το όνομά του σε δημόσιους χώρους και ιδρύματα, όπως στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο επίσημος τίτλος του οποίου είναι Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακόμη, ο Ιωάννης Καποδίστριας απεικονίζεται στο κέρμα των 20 λεπτών της ελληνικής έκδοσης του ευρώ, ενώ το σχέδιο διοικητικής αναδιοργάνωσης της χώρας που εισηγήθηκε η κυβέρνηση Σημίτη έλαβε το όνομά του («Πρόγραμμα Ι. Καποδίστριας»).

Πηγές: Sansimera.gr, ioannis-kapodistrias.blogspot.gr

www.theinsider.gr

Τεχνητή η «ανωμαλία», υπαρκτή η εξαθλίωση του λαού

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πολιτική και μιντιακή σκηνή, το φάντασμα της αντιδημοκρατικής εκτροπής, της ανωμαλίας. Ένα φάντασμα τεχνητό, κατασκευασμένο, που σε κάποιες περιπτώσεις τρέφεται από τις ίδιες δυνάμεις που το καταγγέλλουν ή μας απειλούν με αυτό. Όμως ταυτόχρονα, ο ίσκιος του είναι υπαρκτός και τοξικός. Αυτό δείχνουν οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών:...
Έφεδροι καταδρομείς δημοσιοποιούν το πρόγραμμα μιας δικτατορίας, ο Άρειος Πάγος συνεδριάζει μες στην άγρια νύχτα, τα επίσημα ΜΜΕ μεταμφιέζονται σε ταμπούρια του αντιφασιστικού αγώνα, η Χρυσή Αυγή μιλά για παραιτήσεις βουλευτών της, στελέχη της Αστυνομίας ξηλώνονται, το ίδιο και ο προϊστάμενος αντικατασκοπίας της ΕΥΠ ενώ, για πρώτη φορά στα χρονικά, συλλαμβάνονται ο αρχηγός και βουλευτές ενός κόμματος που ταυτόχρονα είναι (και όχι απλώς «δρα σαν») εγκληματική οργάνωση. Όλα αυτά είναι υπαρκτά και εξαιρετικά σοβαρά ζητήματα. Ενεργοποιούν υπαρκτά πάγια σενάρια. Τα ενεργοποιούν και τα τροποποιούν ανάλογα με τη συγκυρία. Η κυβέρνηση και το λεγόμενο «συνταγματικό τόξο» αξιοποιούν μια χρυσή ευκαιρία να προβληθούν σαν εγγυητές της ομαλότητας, χωρίς να εγκαταλείπουν και τη θεωρία των «δύο άκρων». Στον αντίποδα της ΧΑ, του ενός δολοφονικού άκρου, δεν τοποθετούν μόνο την επίσημη και την ανυπότακτη Αριστερά, αλλά τα μη ξεπουλημένα συνδικάτα, τους απεργούς, τους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ, ό,τι αντιστέκεται. Κυβέρνηση και κυρίαρχα ΜΜΕ συστηματικά πυρπολούν την ομαλότητα καθώς την ταυτίζουν με την υποταγή και την άκρα του τάφου σιωπή. Εγγύηση της «ομαλότητας» και της βελτίωσης της θέσης του λαού είναι ο λαός που επαγρυπνά, αγωνίζεται και ανατρέπει. Είναι η δουλειά για όλους, είναι τα δημόσια νοσοκομεία όπου ο φτωχός δεν πεθαίνει σαν το σκυλί, είναι το μη ξεχαρβαλωμένο δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο, είναι τα εργατικά δικαιώματα που κατακρεουργούνται. Αυτές οι κοινωνικές συνθήκες, για τις οποίες έχουν ματώσει τα πιο ευγενικά τέκνα της ελληνικής γης, εγγυούνται και τα δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία δεν υποτιμούμε. Αλλά γι’ αυτά βεβαίως δεν εμπιστευόμαστε τους κυβερνητικούς και τους καθεστωτικούς μιντιακούς φρουρούς τους.

ΠΡΙΝ-Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς 

Υπόγεια Ρεύματα 'Μικρόκοσμος'

Εμείς εδώ, με τα πεζούλια μας...

γράφει  ο Νίκος Μπογιόπουλος

 

Η «ΦΑΓΕ» (των Ελλήνων μεγαλομετόχων καπιταλιστών) μετακόμισε στο Λουξεμβούργο.    
Η «COCA COLA - 3Ε» (των Ελλήνων μεγαλομετόχων καπιταλιστών) μετακόμισε στην Ελβετία.    
Η «ΒΙΟΧΑΛΚΟ», η μητρική εταιρία ενός ομίλου που περιλαμβάνει 80 περίπου εταιρείες, με εξαγωγές σε 60 χώρες περίπου, που ο μεγαλοκαπιταλιστής μεγαλομέτοχός της διορίστηκε προσφάτως (μαζί με εκείνον της «COCA COLA») στο ΔΣ της Eurobank, που τον περασμένο Φλεβάρη ήταν μεταξύ της εκλεκτής συντροφιάς βιομηχάνων τους οποίους δεξιώθηκε ο κ. Σαμαράς στο Μαξίμου, μετακομίζει στο Βέλγιο...    

 

Πάμε τώρα να θυμηθούμε ένα μικρό απόσπασμα από το λόγο του Αρη Βελουχιώτη στη Λαμία, στις 29 Οκτώβρη 1944:    

«(...) Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο; (...)    
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.    
Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;    
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας.    
Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.    
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;    
(...)    
Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους!    
Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δε θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα (...)».

stavrochoros.pblogs.gr

Στοιχεία ή ήττα

 

Γιάνης Βαρουφάκης         

 

Όταν διάβασα πως εν ενεργεία βουλευτές συνελήφθησαν, δαγκώθηκα. Αν δεν κάνω λάθος η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο ήταν την 21η Απριλίου του 1967.

Βέβαια αν οι αρχές καταφέρουν να συνδέσουν τους συλληφθέντες άμεσα, στα δικαστήρια, και με νομικά άψογο τρόπο, με την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, του πακιστανού μετανάστη στα Πετράλωνα, τις απόπειρες δολοφονίας στην Μεταμόρφωση και στην Ιχθυόσκαλα κλπ, τότε θα αποδειχθεί ότι είχα άδικο να «δαγκώνομαι» σήμερα.

Αν όμως (όπως φοβάμαι ότι θα γίνει) η κατηγορία βασιστεί στα περί «δόμησης εγκληματικής οργάνωσης με αυστηρή ιεραρχία» ελλείψει όμως πειστικών αποδεικτικών στοιχείων για τα συγκεκριμένα εγκλήματα των ηγετών και στελεχών της οργάνωσης, τότε το δημοκρατικό πολίτευμα θα έχει ηττηθεί κατά κράτος.

Ως άτομο έχω το δικαίωμα να κρίνω πως η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική, απεχθής, μισανθρωπική συμμορία που όλοι μαζί έχουμε υποχρέωση να βάλουμε στο περιθώριο. Ως πολίτης όμως απαιτώ από το κράτος μας να μην προβαίνει σε χαρακτηρισμούς ατόμων ή οργανώσεων προ της απόφασης δικαστηρίων. Απλά να συλλαμβάνει όταν υπάρχουν αποδείξεις για εγκληματικές πράξεις και να αφήνει την δικαιοσύνη να αποφανθεί.

Συλλήψεις βουλευτών επειδή συνέστησαν κόμμα που σιχαινόμαστε, χωρίς αποδείξεις που να μπορούν να σταθούν στο δικαστήριο για ενοχή όσον αφορά συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις, συνιστούν Ολοκληρωτική Ήττα της Δημοκρατίας.

Ελπίζω, και εύχομαι, οι αρχές να έχουν αυτές τις αποδείξεις στο τσεπάκι. Αλλιώς σκεφτείτε το όνειδος την ώρα που ο Μιχαλολιάκος θα εξέρχεται θριαμβευτικά από το δικαστήριο μετά από μια αθώωση...

protagon.gr

Ποιοι θρέψανε τον Φασισμό; Δοξάστε....!!!!

ΥΓ του blog: Υποκριτές, Φαρισαίοι κι υποκριτές γέμισαν τον χώρο του Περικλή, του Μίνωα, του Αριστοτέλη και του Σωκράτη. Έκλεψαν τον αέρα π' ανάσαναν ο Θοδωρής, ο Γιώργης κι ο Άρης. Ύπουλοι, βλαβεροί κι ανίκανοι κράτος, πολιτικοί, κόμματα εντός και εκτός συνταγματικού τόξου, ΜΜΕ, δημοσιογράφοι και δημοσιοκάφροι, δικαστές, εκπορνευτές κι εκπορνευόμενοι δημόσιοι λειτουργοί, εφοπλιστές, βιομήχανοι κι αποβιομηχανοποιημένοι επιχειρηματίες, πνευματικοί ταγοί επιδοτούμενοι άνευ πνεύματος κι εμείς ανθρωπάκια ανήμπορα κι ανίκανα της στιγμής και της ιστορίας, βουλιάζουμε ρίχνοντας ο ένας την ευθύνη στον άλλο.......Το πρόσωπο του τέρατος το ανεχόμαστε, το εκθρέψαμε, το επιλέξαμε για πολλές δεκαετίες γιατί μας μοιάζει

Σχέσεις κράτους - Χρυσής Αυγής

 

Νίκος Μπογιόπουλος

 

Ο Ενγκελς στο έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», το δίνει με έναν εξόχως συμπυκνωμένο τρόπο. Σημειώνει:

«(...) το κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη χαλιναγώγησης των ταξικών αντιθέσεων και επειδή ταυτόχρονα γεννήθηκε μέσα στη σύγκρουση των τάξεων αυτών, είναι κατά γενικό κανόνα κράτος της πιο ισχυρής, οικονομικά κυρίαρχης τάξεως, που με τη βοήθεια του κράτους γίνεται και πολιτικά κυρίαρχη και αποκτά έτσι νέα μέσα για την καθυπόταξη και την εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης».     

 

Το κράτος, με άλλα λόγια, δεν είναι κάτι το «ουδέτερο». Δεν ανήκει σε όλους. Το κράτος κατά γενικό κανόνα είναι κράτος της κυρίαρχης τάξης. Το κράτος είναι η πολιτική οργάνωση της οικονομικά κυρίαρχης τάξης που αποσκοπεί στην υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης και την κάμψη της αντίστασης άλλων τάξεων.    
Το κράτος, λοιπόν, ανήκει και δουλεύει για τα συμφέροντα της τάξης των κεφαλαιοκρατών.    
Το κράτος, δηλαδή, υπηρετεί τους εφοπλιστές. Τμήμα των οποίων - σύμφωνα με την «Γκάρντιαν» - χρηματοδοτεί τη Χρυσή Αυγή. Το κράτος υπηρετεί τους εργοδότες καπιταλιστές. Ανάμεσά τους κι αυτούς που χρησιμοποιούν τους «ΟΑΕΔ» της Χρυσής Αυγής για να προμηθεύονται μισθωτούς δούλους με μεροκάματα πείνας. Το κράτος υπηρετεί τους βιομήχανους. Οπως για παράδειγμα τον Μάνεση. Το κράτος υπέρ του βιομήχανου έστειλε τα ΜΑΤ εναντίον των απεργών χαλυβουργών. Η Χρυσή Αυγή λίγο νωρίτερα είχε ταχθεί υπέρ του Μάνεση...    
Το κράτος έχει φυσικά και Αστυνομία. Η Αστυνομία είναι κατ' εξοχήν μηχανισμός του κράτους.    
Ας δούμε τώρα μια ενδιαφέρουσα πλευρά των σχέσεων της Αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή. Δηλαδή των σχέσεων του κράτους των κεφαλαιοκρατών με τη Χρυσή Αυγή:

Το 2004 ήρθε στη δημοσιότητα ένα άκρως απόρρητο έγγραφο της ίδιας της Ελληνικής Αστυνομίας με ημερομηνία 10/12/1999. Το άκρως απόρρητο έγγραφο (δημοσιεύτηκε στα «Νέα», στις 17/4/2004), αναφερόταν στη Χρυσή Αυγή, και ανάμεσα στα άλλα έλεγε και τα εξής:     

«...β) Η οργάνωση (σ.σ.: η Χρυσή Αυγή) διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξ/κούς του στρατού, αλλά και με αποστράτους.

γ) Διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και αποστράτους αξ/κούς της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και με απλούς αστυνομικούς.

δ) Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των επετείων της 17ης Νοέμβρη, αλλά και άλλων εκδηλώσεων του αριστερίστικου και αναρχικού χώρου, η αστυνομία τούς προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς, για να τους εντοπίζουν και να τους κτυπούν, εμφανιζόμενοι ως «αγανακτισμένοι» πολίτες.

 (...)

στ) Τα περισσότερα μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενα όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) παρουσιαζόμενοι ως συνοδοί τους». 

Το κράτος των κεφαλαιοκρατών και οι πολιτικοί του φορείς, τα κόμματα που επί των δικών τους κυβερνήσεων θύλακες του κρατικού μηχανισμού, σύμφωνα με το άκρως απόρρητο έγγραφο της ΕΛ.ΑΣ., διατηρούσαν τόσο στενές σχέσεις με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, καλούνται να απαντήσουν:    

 

1) Εδώ και 15 χρόνια από τη σύνταξη της παραπάνω έκθεσης, εντοπίστηκε το δίκτυο ή τα πρόσωπα της Αστυνομίας και του Στρατού με τα οποία «διατηρεί πολύ καλές σχέσεις» η ναζιστική συμμορία;

 2) Διαπιστώθηκε από πόσο ψηλά δίνονταν οι εντολές, όταν «η αστυνομία τους προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς»;    
 3) Διερευνήθηκε η παράνομη οπλοφορία των χρυσαυγιτών και η κατηγορία ότι η προμήθεια όπλων γινόταν από βουλευτές;  

Κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ακόμα σημαντικότερο από τα... εσχάτως «ανακαλυφθέντα» και λεχθέντα στα ΜΜΕ για την παραστρατιωτική λειτουργία της Χρυσής Αυγής ή για τον υποκοσμιακό της χαρακτήρα, είναι εκείνα τα στοιχεία για τις σχέσεις και για τις διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής με το κράτος. Με το κράτος των κεφαλαιοκρατών.        
Αλλά γι' αυτά δεν ακούμε τίποτα. Αυτά - από τα ΜΜΕ των κεφαλαιοκρατών - παραμένουν επτασφράγιστα. Από την άλλη, βέβαια, ίσως και μην χρειάζεται να ακούσουμε για να εξάγουμε συμπεράσματα. Τα στοιχεία βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. Οπως και το συμπέρασμα για το φασισμό και για τη σχέση του με το κράτος. Ενα συμπέρασμα που εδώ και καιρό έχει διατυπωθεί και έχει επιβεβαιωθεί. Θυμηθείτε τα λόγια του στιχουργού: «Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν»...

stavrochoros.pblogs.gr

Σπύρος Γραμμένος & Χρήστος Θηβαίος 'Στη Χώρα Των Λωτοφάγων'

Οι άχρηστοι ηλίθιοι

 

Ο φασισμός ως νοοτροπία στην ελληνική κοινωνία δεν απέκτησε μορφή απλά επειδή βρέθηκε μια συμμορία που ως στάση, ιδέες, πρακτικές και αισθητική αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Καλλιεργούνταν μεθοδικά, κυρίως λόγω ότι η πλειοψηφία αναγνώριζε δύναμη και εξουσία σε κρετίνους, αντικοινωνικές συμπεριφορές και σε οτιδήποτε βρισκόταν “στην μόδα”.

Όταν τα νούμερα τηλεθέασης χαρακτήριζαν ως ποιοτική μια εκπομπή, όταν οι πωλήσεις δίσκων και τα airplays προωθούσαν μπουζουξούδες ενώ πραγματικοί καλλιτέχνες βρίσκονταν στην αφάνεια, όταν το Χ best seller κατινιάς άφηνε στο περιθώριο εξαιρετικά βιβλία, όταν ο κάθε αγράμματος αποκτούσε εκπομπή και γινόταν είδωλο, όταν ο κάθε ψυχωσικός βουλευτής αφομοιωνόταν ως μέρος του θεάματος, άρα αναγνωρίσιμος, άρα καλός, πως περιμένεις κάτι διαφορετικό;

Η πλειοψηφία ασπαζόταν, υιοθετούσε και αποθέωνε οτιδήποτε μετριόνταν με ποσοτικούς όρους. Οτιδήποτε επέπλεε αποκτούσε ισχύ μέσω της αναγνώρισης από τις μάζες. Καθετί που διαφημιζόταν αναγνωριζόταν ως “επίσημα καλό”. Σκεφτείτε πολιτικούς που συγκέντρωσαν χιλιάδες ψήφους επειδή έκαναν βίζιτες σε τηλεοπτικά παράθυρα. Οι επιλογές της μάζας αν κρίνονται από ποσοτικούς όρους και μαρκετινίστικα κόλπα, δεν μπορούν παρά να είναι κατευθυνόμενες. Γι’ αυτό και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν συμβάλλει τα μάλα για την εκτροφή του φασισμού σε κάθε επίπεδο.

Πως ένας πολίτης του καναπέ και του φραπέ, μπορεί να έχει άλλη εικόνα για την κοινωνία και τις νόρμες της, αν ενημερώνεται από κανάλια εργολάβων και ισχυρών οικονομικά οικογενειών, που ταυτόχρονα ζουν εις βάρος του συνόλου, αλλά ξεπλένουν το όνομά τους με φιλανθρωπίες; Πως θα διαμορφώσει συνείδηση όταν καταναλώνει τα προϊόντα και τα κατασκευάσματα της ιδεολογίας της ελίτ; Ποια κριτική σκέψη θα καλλιεργήσει με το να πιστεύει πως η επιφάνεια είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχεις, να ζεις και να σκέφτεσαι;

Όταν μια μάζα δέχεται παθητικά την ίδια της την κατήχηση από τους εκβιαστές και βιαστές της, πιο εύκολα γίνεται σαν κι αυτούς. Και μάλιστα θα αναπαράγει τον λόγο τους. Θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα τους απέναντι σ’ αυτούς που αντιδρούν, που διαφωνούν και “δεν κάθονται καλά”, στιγματίζοντάς τους μάλιστα, ή αποδίδοντας χαρακτηρισμούς που τους πέρασαν τα αφεντικά τους: Κομμουνιστές, αναρχικοί, συριζαίοι κτλ. Αντιθέτως αν είσαι απολιτίκ, έχεις ευνοϊκότερη μεταχείριση. Στην πραγματικότητα το απολιτικό ον δεν είναι παρά ένας σιωπηρός ακόλουθος της καθεστηκυίας πολιτικής, μόνο που ντρέπεται να το παραδεχτεί.

Οι άχρηστοι ηλίθιοι, αυτός ο στρατός που τον απεργάσθηκαν οι κυβερνήσεις και μέσω των ντόπιων ολιγαρχών έφτασε στον ψηφοφόρο\καταναλωτή ο οποίος χαριεντιζόταν με τον ψευτοτσαμπουκά και την έλλειψη πολιτισμού. Είναι αυτή η συνομοταξία εντελώς διαφορετικών ομάδων και ατόμων φαινομενικά, που μόνη της έγνοια είναι να εξασφαλίσει την πάρτη της ακολουθώντας απλά διαφορετικό δρόμο. Στην πορεία κοιτάζει ν’ αυξήσει τα μέλη της όχι επειδή έχουν τα ίδια συμφέροντα ή επιδιώξεις, αλλά για να διατηρήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα τις μαζικές ψυχώσεις και ψευδαισθήσεις που τους επιτρέπουν να μην εναντιωθούν στον ίδιο τους τον εαυτό.

Οι άχρηστοι ηλίθιοι είναι το mainstream που ανακυκλώνεται, αυτοί που αδυνατούν να καταλάβουν τον διαφορετικό, τον “άλλο” και τον βαφτίζουν “ξένο”. Ξένο όμως όχι προς αυτούς αποκλειστικά, αλλά προς ολόκληρο το σύστημα που εκπροσωπούν και μάλιστα ταυτίζονται εγκληματικά μαζί του.

strangejournal.wordpress.com

Ελεγεία

Του ΣΤΑΘΗ*

 

Κακοπληρωμένοι αξιωματικοί.

Κακοπληρωμένοι γιατροί.

Κακοπληρωμένοι καθηγητές.

Σκατοπληρωμένοι εργάτες.

Κακοπληρωμένοι τεχνίτες.

Απλήρωτοι δημοσιογράφοι (χρυσοπληρωμένα παπαγαλάκια), απλήρωτοι υπάλληλοι,               μακροχρόνια άφραγκοι.

Ο Αδωνις Αδης Γεωργιάδης προσπαθεί να κάνει τους γιατρούς επίορκους, απαγορεύοντάς τους να περιθάλπουν όσους δεν διαθέτουν 25 ευρώ.

Μικροκαταστηματάρχες που βάζουν λουκέτο στα μαγαζιά τους.

Μικροκαταστηματάρχες που δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.

Ανεργοι.

Μακροχρόνια άνεργοι.

Ανεργοι του κερατά.

Νεαροί άνεργοι, μεσήλικες άνεργοι. Ανεργοι που αυτοκτόνησαν. Νέοι που μεταναστεύουν,

παιδιά που υποσιτίζονται,

απελπισμένες μανάδες.

Σε κατάσταση πολιορκίας συκοφαντημένοι οι Ελληνες -αυτοί οι «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένοι»- τώρα

επτά στους δέκα δεν έχουν για να αγοράσουν τα χρειώδη τρόφιμα. Επτά στους δέκα

επτά στους δέκα

επτά στους δέκα

δεν έχουν για να αγοράσουν τα χρειώδη τρόφιμα.

Σπίτια με προγραμμένη τη δήμευσή τους. Γκρίνια στις εστίες, θυμός, διάρρηξη σχέσεων, με μόλις λίγους να σώζονται στην αγκαλιά της αλληλεγγύης των άλλων.

Πιάνουμε πρωτογενές πλεόνασμα! θα το έλεγε ο Ακης, θα το έλεγε ο Γιάννος, το λέει ο κ. Σαμαράς! και μέσα απ’ το καπέλο του πετάγεται σαν κούκος από χαλασμένο ρολόι ο Παντελής Καψής και ρεκάζει με αυτό το μπανάλ επίκτητο κεκέδισμα: τα δύο άκρα! τα δύο άκρα! τα δύο άκρα!

- Τι δύο άκρα, χρυσέ μου;

Τα δύο άκρα! τα δύο άκρα.

Κλειστό για πρώτη φορά στην ιστορία του το Καποδιστριακό, κλειστό και το Πολυτεχνείο, κλειστό και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Κλειστά σχολεία.

Στρατός χωρίς καύσιμα.

Ανάπηροι ανυποστήρικτοι.

Ανθρωποι που περισσεύουν.

Ανθρωποι που δεν τους «αντέχει η οικονομία».

Κι ο Μήτσος ο λαϊκιστής πεινάει.

Θα πεινάει κι αύριο ο Μήτσος ο λαϊκιστής. Καταχρεωμένοι οι Ελληνες. Πληρώνουν στις Τράπεζες με επιτόκια 16% και 19% και 21%, δισεκατομμύρια ανακοίνωσαν κέρδη για το πρώτο εξάμηνο του 2013 οι Τράπεζες,  βλέπω φως στο βάθος του τούνελ.

Φως από ολοκαυτώματα.

Γονάτισε η χώρα. Λίγο ακόμα να σκύψει και θα της πάρουν το κεφάλι. Της πήραν λιμάνια κι Ασυλία, της γάμησαν την αξιοπρέπεια, της έκαναν το Σύνταγμα κουρέλι και τη δημοκρατία μπαίγνιο, να γελάνε μαζί της ο Σόιμπλε και οι Χρυσαυγίτες.

Κάθε μέρα ετοιμάζονται οι επόμενες απολύσεις. Και μέσα στις απολύσεις θα βλαστήσουν οι επόμενοι φόνοι.

Μπαρμπαρούσης: δεν τον ξέρω τον φονιά, μια φωτογραφία βγάλαμε αγκαλιά.

Πέλαγος τα «σταγονίδια». Ξανά.

Δεν έχω σχέση με τη φωτογραφία μου αγκαλιά με τους μπάτσους να πετάω πέτρες σε διαδηλωτές, λέει ο Χρυσαυγίτης που απαθανάτισε ο φακός το σκοτάδι του.

Σταγονίδια από οξύ.

Κι επιστολή προς το πανελλήνιον της Ουρανίας! Ποια είναι η Ουρανία; η κόρη του κ. Μιχαλολιάκου. Και να οι δημοσιεύσεις στα ΜΜΕ του... Συνταγματικού Τόξου των ονειρώξεων της Ουρανίας για την Ιδέα

την Ιδέα του Αουσβιτς και του Νταχάου,

των σκουληκιών και των χοίρων.

Αναμένεται και επιστολή του μπατζανάκη του Μιχαλολιάκου προς τους δαρμένους και τους αδικοσκοτωμένους.

Offshore

ΜΚΟ

και Ανεξάρτητες Αρχές.

Κοιμηθείτε ήσυχοι. Η Βιοχάλκο έφυγε για μια πιο επικερδή πατρίδα. Ευτυχώς που μας διευρύνουν
κι άλλο κι άλλο κι άλλο τη φορολογική βάση, κι άλλο    κι άλλο!

Σκύβουν το κεφάλι οι γεωργοί· ούτε φέτος έπιασε τιμή η ντομάτα. Παίρνει την πλειοψηφία το ΠΑΜΕ στο Εργατικό Κέντρο Αθηνών, αλλά δεν σχηματίζει Προεδρείο για να μη συγχρωτισθεί με τους άλλους, τους μιαρούς, τους μη καθαρούς, απαρτχάιντ! από τη μια μεριά εμείς κι από την άλλη όλοι οι άλλοι.

Μολότωφ από πετρέλαιο θέρμανσης καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Κακοπληρωμένοι μπάτσοι που για 600 ευρώ σπάνε κεφάλια κακοπληρωμένων εργατών που βγάζουν δεν βγάζουν 500-700 ευρώ, και γελάει ο κ. Θεοχάρης, γελάει και η κυρία Διευθύνουσα Σύμβουλος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας με τις 300.000 ευρώ μισθό τον χρόνο, γελάει και ο δημοσιογραφίσκος που έχει σκάψει τον λάκκο κλάδων και κλάδων, τάξεων και τάξεων.

Δείτε, σύντροφοι, ωστόσο τη Λευκή Φρουρά που στέκει παραταγμένη μπροστά απ’ το Μαξίμου! με μελανοχίτωνες δεξιά κι αριστερά της - μοιράζουν παιχνίδι  οι στρατηγοί της.

Κρώζουν διαταγές οι Τροϊκανοί.

Σε διαθεσιμότητα η ηθική.

Σε κινητικότητα η λογική. Ωσπου να σαλέψει τελείως.

Σε διατεταγμένη υπηρεσία η προπαγάνδα.

Η Λευκή Φρουρά οπλίζει τα τυφέκια της με νέα μέτρα. Νέα μέτρα για όλους. Μέτρα που γράφουν πάνω τους το όνομά μας. Του Μήτσου του λαϊκιστή και το δικό μου, του ΠΑΜίτη και του Συριζαίου, του χριστιανού και του άθεου. Είμαι με τον Πάπα, όταν ο Πάπας λέει ότι «ο καπιταλισμός έγινε ένα έγκλημα», διότι είναι μαζί μου η στάση του. Οταν δεν είναι πια ο Πάπας Ιεροεξεταστής,

όταν δεν είναι πια εκείνος που ευλόγησε τους Ναζί, όταν γίνεται ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, σμίγουν οι δρόμοι μας. Κι αν είναι να ξαναχωρίσουν, εδώ είμαστε. Εδώ είναι το δημοκρατικό καρκατσουλιό. Διότι οι πληβείοι μαθαίνουν γρήγορα. Μπορεί να κινούνται αργά, αλλά μαθαίνουν γρήγορα.

Σήμερα, οι πολίτες βλέπουν, κρίνουν και μετράνε. Τους πάντες. Ξέρουν, αν όχι όλοι, πάντως εκείνοι που κάνουν τη διαφορά, ότι ο σημερινός φόνος ετοιμάζει τον επόμενο.

Ο τρώσας και ιάσεται. Αν θα ’ναι ελεγεία ή παιάνας η βοή που ακούγεται, θα το δείξει η ίδια...

 

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

αναδημοσίευση από  www.iskra.gr

Πως και γιατί διογκώθηκε η Χρυσή Αυγή

του Γιώργου Καραμπελιά

Έχουμε αναφερθεί πάμπολλες φορές στους γενικούς πολιτικούς και πνευματικούς όρους που επέτρεψαν την άνοδο της Χ.Α. και γενικότερα στην καπηλεία του πατριωτισμού από την ακροδεξιά στη νεώτερη ελληνική πραγματικότητα.
Ο πρώτος και κύριος είναι η εγκατάλειψη της εθνικής ταυτότητας από την αριστερά και την «κεντροαριστερά», ιδιαίτερα μετά το 1990, και η κυριαρχία του εθνομηδενισμού, που ήρθε να συναντήσει την παράδοση της εθνικής υποταγής της ελληνικής δεξιάς. 
Ο δεύτερος είναι η κουλτούρα της βίας την οποία προωθεί όλος ο σύγχρονος πολιτισμός (αρκεί να ανοίξει κανείς για λίγες ώρες την τηλεόρασή του) η αστυνομική καταστολή, αλλά και οι βίαιες, πρακτικές ενός τμήματος της άκρας αριστεράς και των αντιεξουσιαστών που εγκαθίδρυσαν ένα ορισμένο στυλ πολιτικού «διαλόγου», εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, στέλνοντας ένα τμήμα της κοινωνίας και της νεολαίας στην αντίθετη κατεύθυνση. Μέσα από αυτή τη διττή πραγματικότητα, ανέκυψε, όταν συγκεντρώθηκαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, και το φαινόμενο της Χ.Α. Γράφαμε έναν χρόνο πριν:
Πώς και γιατί, σε μια χώρα στην οποία η ακροδεξιά είχε ταυτιστεί με την εθνοπροδοσία και τις παρακρατικές δραστηριότητες, ενώ αντίθετα η «δημοκρατική παράταξη» και η αριστερά με την εθνική ανεξαρτησία και τον αντιιμπεριαλισμό, κατόρθωσε ένα σχήμα, που προβάλλει ανοικτά τον Χίτλερ και τον Παπαδόπουλο, να μεταβληθεί σε υπερασπιστή της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων;!
Θα πρέπει να μας τα εξηγήσουν εκείνοι που, από το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», πέρασαν στο «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» του Σημίτη και στη λυσσαλέα υπεράσπιση του σχεδίου Ανάν. Εκείνοι που, από τα αντάρτικα τραγούδια και τον Άρη Βελουχιώτη, πέρασαν στο «Αιγαίο που ανήκει στα ψάρια του» και στα «ανοικτά σύνορα» των αντιεξουσιαστών, της «επαναστατικής αριστεράς» και των οικολόγων.
Εδώ και είκοσι πέντε χρόνια τουλάχιστον, η κυρίαρχη αριστερή μιντιακή και ακαδημαϊκή κουλτούρα αγωνιζόταν να απομονώσει εκείνους που, όπως εμείς, επέμεναν στη σύνδεση των δημοκρατικών και επαναστατικών ιδεών και αξιών με την πραγματικότητα της χώρας.
Και επειδή οι ίδιοι είναι θύματα της μπαρόβιας δυτικοκεντρικής ιδεολογίας τους, δεν κατανοούν ότι, στην Ελλάδα, την απειλούμενη από τους δυτικούς τραπεζίτες και τον νεοθωμανισμό, το ζήτημα του πατριωτισμού δεν είναι δευτερεύον αλλά το κύριο αίτημα της κοινωνίας μας το δε μεταναστευτικό, σε μια χώρα των συνόρων, δεν αφορά απλώς στην καταπολέμηση των ρατσιστικών συνδρόμων, αλλά αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Κατά συνέπεια, την ώρα που καταρρέει το παγκοσμιοποιημένο καταναλωτικό μοντέλο, δύο λύσεις απομένουν. Είτε η αναβάπτιση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς στην πατριωτική παράδοση, και η απολάκτιση του παρασιτικού ψευδοελευθεριακού μοντέλου, είτε η ενίσχυση των αυταρχικών ή και φασιστικών λύσεων και δυνάμεων.
Ένα από τα κυριότερα στοιχεία στα οποία αναφέρονται οι «δημοκράτες» μας είναι η συστηματική βία που ασκούν οι Νεαντερντάλιοι της Χ.Α. σε όλες τις εκδηλώσεις τους, από τις επιθέσεις στους αλλοδαπούς μικροπωλητές μέχρι τη θεαματική τηλεοπτική βία.
Είναι τουλάχιστον υποκρισία να μιλούν για βία και κουλτούρα της βίας, στην πολιτική και τον αθλητισμό, όλοι εκείνοι που καθημερινά προωθούν και επιβραβεύουν μια  διάχυτη κοινωνική βία, την αδιάκριτη και συχνά ανεξέλεγκτη βία της αστυνομίας, την χωρίς τέλος βαρβαρότητα που χαρακτηρίζει τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο, τα διαδικτυακά παιγνίδια. Όλα αυτά έχουν εθίσει την κοινωνία και τη νεολαία σε ένα καθολικό πρότυπο γενικευμένης βίας, η οποία έχει διαχυθεί στα γήπεδα και την πολιτική. Όλα τα κινηματογραφικά έργα και οι τηλεοπτικές σειρές, που απευθύνονται ιδιαίτερα στο νεανικό κοινό, είναι γεμάτα από σίριαλ κίλερ και βασανισμούς. Οι νεαροί αστυνομικοί της ομάδας Δίας, οι χούλιγκαν των γηπέδων και οι λάτρεις της χωρίς τέλος πολιτικής βίας εμπνέονται από τα ίδια πρότυπα, από την ίδια κουλτούρα μιας ανάλγητης κοινωνίας, συχνάζουν στα ίδια γυμναστήρια και ορχούνται με τις ίδιες ανελέητες και κραυγαλέες μουσικές.
Οι μνημονιακοί προσπαθούν να ταυτίσουν τη λεκτική ή και συμβολική αντιβία των διαδηλωτών με τη βία της Χ.Α. Η επίσημη αριστερά σωστά αποκρούει αυτές τις αιτιάσεις ως συκοφαντικές, αλλά κουκουλώνει ταυτόχρονα ένα υπαρκτό ζήτημα. Ότι δηλαδή, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και κατεξοχήν από τη δεκαετία του ’90 και μετά, εμφανίζονται ομάδες με αριστερό πρόσημο οι οποίες διαστρέφουν την αντίσταση των λαϊκών κινημάτων και ασκούν μόνιμα και συστηματικά μορφές βίας, ενισχύοντας τον συντηρητισμό ευρύτερων στρωμάτων και την ενδυνάμωση  των κατασταλτικών μηχανισμών.
Οι πρακτικές μιας ασυνάρτητης βίας έφτασαν στο απόγειό τους με τη μηδενιστική «επανάσταση» του 2008. Είμαστε οι μόνοι που είχαμε καταγγείλει τη δράση των ομάδων που κατέστρεφαν συστηματικά τράπεζες, καταστήματα και δημόσια κτίρια, με την ανοχή και την κάλυψη όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αρχής γενομένης από τον Αλέκο Αλαβάνο, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και των ΜΜΕ, που έβλεπαν τις «ταραχές» ως ευκαιρία για την ανατροπή της «κυβέρνησης της Δεξιάς».
Τότε, τονίζαμε πως η μηδενιστική χρήση της βίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε άνοδο της ακροδεξιάς, όπως εξάλλου συνέβη και με την δολοφονική δράση τους στην Μαρφίν.
Οι ευθύνες της αριστεράς λοιπόν είναι υπαρκτές, όχι γιατί δήθεν δημιούργησε το κίνημα των Αγανακτισμένων ή προώθησε τα «γιαουρτώματα». Αυτό εξάλλου δεν είναι αλήθεια, διότι το κίνημα των Αγανακτισμένων ούτε ξεκίνησε, ούτε εκφράστηκε από τα κόμματα της Αριστεράς, όπως γνωρίζουμε όσοι συμμετείχαμε σε αυτό.
Οι ευθύνες της Αριστεράς βρίσκονται αλλού, στο ότι, επειδή την βόλευε πολιτικάντικα και κυρίως επειδή η βία αυτών των ομάδων ήταν ιδεολογικά ταυτισμένη με τον εθνομηδενισμό τους, και απέκλειε μόνο την πατριωτική αριστερά, την άφησαν να εξελιχθεί και να γιγαντωθεί. [Βλέπε Γ. Καραμπελιά, «Οι Σπόνσορες της Χρυσής Αυγής», Άρδην, τ. 90, Οκτώβρης 2012.]
Αυτοί οι γενικοί όροι περιγράφουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε η Χ.Α. Γιατί όμως μπόρεσε να αναπτυχθεί με τέτοια ταχύτητα, μέσα σε δύο χρόνια;

Αποτυχία των αγανακτισμένων και ανοχή στη Χ.Α.
-Πρώτον, γιατί δεν υπήρξε μια δημοκρατική και πατριωτική αντιμνημονιακή κίνηση που να μπορεί να προσανατολίσει  το πρωτόλειο και ακατέργαστο κύμα οργής που διαπέρασε την ελληνική κοινωνία, μετά τη συνωμοτική εφαρμογή του μνημονίου και των μέτρων λιτότητας από τον Παπανδρέου και την παρέα του.
Κινήσεις όπως η «Σπίθα» αποδείχθηκαν ανίσχυρες και εν τέλει συνδεδεμένες με το παλιό πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο, ώστε να μπορέσουν να εκφράσουν το παλιρροϊκό κύμα των αγανακτισμένων. Εξάλλου, όλοι οι τενόροι της αντιμνημονιακής αγανάκτησης της πρώτης περιόδου, στα κανάλια και τις πλατείες, δεν ξέφευγαν από τα πλαίσια μια λαϊκιστικής αγανάκτησης, σύμφωνα με την οποία αρκούσε η εκδίωξη των «προδοτών» από την εξουσία για να αναστηθεί ο προμνημονιακός παράδεισος του ελληνικού καταναλωτισμού. Αυτό το κλίμα δεν προετοίμαζε τις μάζες που, μετά από μια μακρά περίοδο αποπολιτικοποίησης, επανέρχονταν στην πολιτική για έναν μακρόχρονο και σκληρό αγώνα.
Έτσι, μέσα στο κοχλάζον κύμα της αγανάκτησης, ανάμεσα σε πολλές ενδιαφέρουσες και ρηξικέλευθες προτάσεις για συνταγματική αναθεώρηση, κατάργηση της κομματοκρατίας, κ.λπ., κυκλοφορούσαν και πάρα πολλές αντιλήψεις για τον στρατό και την αστυνομία, που θα έπρεπε να «δέσει» τους επιόρκους και διεφθαρμένους πολιτικούς, και ανάλογου ύφους και ήθους «προβληματισμοί».
Το γεγονός, εξάλλου, ότι η αριστερά είτε απείχε επιδεικτικά (ΚΚΕ) από το κίνημα των αγανακτισμένων, είτε προσπαθούσε να αντιπαραθέσει τις δικές της συγκεντρώσεις και αντιλήψεις (η «κάτω πλατεία» στο Σύνταγμα, σε αντιπαράθεση με την «πάνω»), άφηνε τη συντριπτική πλειοψηφία αυτού του κόσμου έρμαιο στην προπαγάνδα και τις κραυγές επηρμένων κεφαλών, κοσμοσωτήρων και άλλων διαταραγμένων. Και οι μαγικές λύσεις ήταν έτοιμες στο τσεπάκι. Να δέσουμε τους πολιτικούς, να επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα, και οι μέρες της αφθονίας θα επανέλθουν. Όλα θα μπορούσαν να συμβούν αν εμφανιζόταν, ως δια μαγείας, ένας χαρισματικός ηγέτης ή μια αποφασισμένη μειοψηφία. Το γεγονός ότι όλη η κατεστημένη διανόηση και τα ΜΜΕ είχαν εντελώς απαξιωθεί έστρεψε ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του κόσμου προς αναζήτηση «ανώνυμων» σωτήρων.Ένα ανώνυμο πλήθος κατέληξε να αποζητά κάποιον «δικό» του, «ανώνυμο»,  για να τον εκφράσει.
Και έτσι είδαμε διάφορα σχήματα να ανθούν, έστω και πρόσκαιρα, μέσα στη σούπα των αγανακτισμένων. Στην πρώτη φάση, αυτό δεν στρεφόταν προς ακροδεξιές οργανώσεις, αλλά αναζητούσε  νέα οργανωτικά μορφώματα. Όταν όμως, με το πέρασμα του χρόνου, αποδείχτηκε πως αυτά ήταν ανίκανα να συγκροτηθούν οργανωτικά, και οι επίδοξοι μουσολινίσκοι δεν διέθεταν τον ανάλογο στρατό, στράφηκαν προς έναν υπαρκτό χιτλερίσκο, ο οποίος και διέθετε ένα πρόπλασμα ταγμάτων εφόδου και είχε αποδείξει την «αποτελεσματικότητά» του, στον Αγ. Παντελεήμονα ενάντια στους λαθρομετανάστες. Γι’ αυτό, η Χ.Α. κατόρθωσε να κερδίσει μια πρώτη μαζική βάση και να εκμεταλλευτεί το κύμα αγανάκτησης της ελληνικής κοινωνίας.
-Δεύτερον, σε αυτούς ήρθε να προστεθεί το κλασικό κομμάτι της παλιάς ακροδεξιάς, βασιλικών και χουντικών, διάχυτο στην ελληνική κοινωνία, που έβρισκε έστω και με διαφωνίες μία εκπροσώπηση, και το οποίο άνοιξε στη Χ.Α. τις πόρτες προς το δικαστικό σώμα, δικηγορικούς κύκλους, αξιωματικούς, απόστρατους και εν ενεργεία, και την έφερε πιο κοντά στους κύκλους της εξουσίας και της επίσημης δεξιάς. Εξ ου και η ώσμωση ανάμεσα στη Ν.Δ. και τη Χ.Α., εξ ου και η αποδυνάμωση του ΛΑ.ΟΣ. και η μεταπήδηση ψηφοφόρων και στελεχών προς αυτή.
-Τρίτον. Το χειρότερο όμως απ’ όλα ήταν η ανοχή και ενίοτε η συγκαταβατική αποδοχή της Χ.Α. από χώρους των αγανακτισμένων του «δημοκρατικού τόξου». Εδώ έθαλλαν και εν μέρει συνεχίζουν να θάλλουν οι απόψεις του τύπου «οι πραγματικοί φασίστες είναι οι τροϊκανοί και όχι η Χ.Α.», «οι επιθέσεις ενάντια στη Χ.Α. είναι αποπροσανατολιστικές και προβοκάτσια», η δε Χ.Α. είναι απλώς μια ακραία αντιμνημονιακή εκδοχή που αντανακλά την απουσία ή την «προδοσία της αριστεράς».
Έτσι, πατώντας πάνω σε πραγματικά επιχειρήματα, όπως η ευθύνη της αριστεράς,έφθαναν να νομιμοποιούν τους χρυσαυγίτες, οι οποίοι αποκτούσαν μια απήχηση που ξεπερνούσε τους κλασικούς ακροδεξιούς χώρους. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, μέσα στο χάος και τη σύγχυση των τελευταίων χρόνων, φωνές του τύπου «ο Θεοδωράκης να τα βρει με τον Μιχαλολιάκο», ενώ, παράλληλα, δημοκρατικοί δημοσιογράφοι θεωρούσαν «επιτυχία» να σπάσουν το εμπάργκο των «κατεστημένων» καναλιών και να πάρουν μία συνέντευξη από τον χιτλερίσκο.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, της παράκρουσης από τη μία και της ανοχής από την άλλη, που τροφοδοτούνταν καθημερινά από την καταβύθιση της ελληνικής κοινωνίας στα μνημονιακά τάρταρα, μπόρεσε να ανθήσει και αυτό το αποτρόπαιο μπουμπούκι.

Τα όρια της Χ.Α.
Σήμερα, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η ναζιστική οργάνωση έχει μπει σε κρίση. Οι χρυσαυγίτες δεν μπόρεσαν να μεταβληθούν από τάγματα εφόδου σε πολιτικό κόμμα. Κι αυτό διότι, ακόμα και αν ήθελαν να διατηρούν τα τάγματα εφόδου τους, θα έπρεπε να τα διαχωρίσουν, τουλάχιστον εμφανώς, από το κόμμα. Αυτοί όμως επέμεναν να συμπεριφέρονται σαν ένα ναζιστικό γκρουπούσκουλο ακόμα και μέσα στη Βουλή και να οργανώνουν δολοφονικές επιθέσεις, σε άμεση διασύνδεση με την ηγεσία της οργάνωσής τους. Έτσι όμως απαγόρευαν σε όσους θα ήταν πρόθυμοι, είτε από ιδεολογία είτε από οπορτουνισμό –και ήταν πολλοί–, να προσχωρήσουν.
Η Χρυσή Αυγή απέπνεε υπερβολικά υπόκοσμο, φουσκωτούς, χούλιγκαν ώστε να επιτρέψει σε αξιοσέβαστους επιχειρηματίες, δικαστικούς και «διανοουμένους» να ταυτιστούν ανοιχτά μαζί της. Πράγμα που έχει να κάνει με την ίδια τη φύση της οργάνωσης. Η Χρυσή Αυγή είναι υποανάπτυκτη πνευματικά και πολιτιστικά και υπεραναπτυγμένη «μυϊκά». Επομένως, δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα ρεύμα με διάρκεια.
Υπό κανονικές συνθήκες, θα αποτελούσε τα τάγματα εφόδου ενός ακροδεξιού σχήματος και όχι αυτή καθεαυτή την πολιτική έκφραση του ακροδεξιού χώρου. Απλώς, στις συνθήκες της κρίσης, αναδείχτηκε στο προσκήνιο, χωρίς όμως να προλάβει, ή να μπορέσει, να μετασχηματιστεί. Διότι, βέβαια, ο Καιάδας, ο Λαγός, ο Παναγιώταρος μπορούν έχουν ηγετικό ρόλο μόνο όσο το πνευματικό επίπεδο των μελών της οργάνωσης βρίσκεται στο ναδίρ. Οι «έξυπνοι» του χώρου «λιποτάκτησαν» και έγιναν υπουργοί της Ν.Δ., ενώ το ΛΑΟΣ συρρικνώθηκε, μετά την προσχώρησή του στο μνημονιακό στρατόπεδο! Και έτσι έμεινε μόνο ένα ναζιστικό γκρουπούσκουλο να εκπροσωπεί τον «χώρο» στο σύνολό του! Γι’ αυτό και η κρίση ήταν αναπόφευκτη Και αυτό δεν το λέμε σήμερα μόνον, κατόπιν εορτής, αλλά γράφαμε πριν ένα χρόνο:
«… διότι, ακόμα, η Χ.Α. και η ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν εκπροσωπεί ένα ιδεολογικό πολιτιστικό ρεύμα ικανό να αποτελέσει τον φορέα ενός πολιτικού φαινομένου με διάρκεια.   …δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο φασισμός είχε μαζί του διανοουμένους όπως τον Μαρινέτι και τον Ντ’ Ανούντσιο στην Ιταλία, ο Χίτλερ τον Έζρα Πάουντ και τον Χάιντεγκερ, ο Φράνκο τον Σαλβατόρ Νταλί – ακόμα και ο πιο αδύνατος γαλλικός φασισμός, τον Σελίν και τον Μωράς. Στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο παρά τις ευγενείς προσπάθειες των εθνομηδενιστών». [Βλ. «Οι Σπόνσορες της Χρυσής Αυγής», ό.π.)
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε λήξει με το φασιστικό-ναζιστικό φαινόμενο, διότι είναι δυνατό είτε να μετασχηματιστεί ένα τμήμα της Χρυσής Αυγής, είτε να εμφανιστεί νέος εκπρόσωπος του «χώρου», που να συνθέσει «δημιουργικά» την εμπειρία του  ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής σε ένα νέο μόρφωμα. Και οι υποψήφιοι δεν λείπουν. Ενίοτε κυκλοφορούν και δίπλα μας.
Πάντως, με τον ένα ή άλλο τρόπο, η εποχή της μεγάλης θολούρας τελειώνει. Οι Έλληνες έχουν κατανοήσει πως δεν υπάρχουν ούτε μαγικές ούτε εύκολες διέξοδοι από την κρίση. Είμαστε υποχρεωμένοι να χτίσουμε ένα άλλο κράτος, μια άλλη οικονομία, έναν άλλο πολιτισμό. Και γι’ αυτό δεν αρκούν οι μαγικές συνταγές και οι κάθε είδους σωτήρες. Χρειαζόμαστε σχέδιο, πρόταγμα και επιμονή, παράλληλα με την αταλάντευτη βούληση να σαρώσουμε ένα σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα.
Αυτή η βούληση εκφράστηκε με πολλούς τρόπους στην προηγούμενη περίοδο και πρέπει να την κρατήσουμε ως παρακαταθήκη. Και να βάλουμε δίπλα της το σχέδιο και τη γνώση, για να ορθώσουμε «έναν άλλο περήφανο πύργο απέναντί τους», όπως έλεγε ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός.
Οι Έλληνες, εγκαταλελειμμένοι από τους κάθε είδους ταγούς τους, πλανήθηκαν και περιπλανήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια σε δρόμους αδιέξοδους, ακόμα και επικίνδυνους. Είναι καιρός να ξαναρθούν στον τόπο τους, αφήνοντας πίσω τόσο τους εθνομηδενιστές όσο και τους ναζί, αντλώντας από την ακατάβλητη παράδοσή τους και προβάλλοντάς τη προς το μέλλον, σε αυτή την τόσο αναμενόμενη σύνθεση, επί τέλους!

ardin-rixi.gr

Kansas 'Dust In The Wind'

Η Β. Ματβιένκο μίλησε στη WebTv του ΑΠΕ-ΜΠΕ

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

 

Η πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου της Ρωσίας, Β. Ματβιένκο μίλησε  στη WebTv του ΑΠΕ-ΜΠΕ για τις ελληνορωσικές σχέσεις, την ευρωπαϊκή κρίση χρέους και τη συμφωνία με τις ΗΠΑ για τη Συρία. 

Οι πιστωτές και οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης πρέπει να αναλάβουν τμήμα της ευθύνης και του κόστους για την έξοδο της Ελλάδας και της Κύπρου από την κρίση χρέους, γιατί δεν μπορεί να πληρώσει όλο το κόστος αυτής της κρίσης μόνο ο ελληνικός λαός, υπογραμμίζει η επικεφαλής του ενός από τα δύο νομοθετικά σώματα της Ρωσίας, του Συμβουλίου της Ομοσπονδίας, η Βαλεντίνα Ματβιένκο, πρώην πρέσβειρα στην Αθήνα.

Η ΕΕ πρέπει να λύσει τα προβλήματά της γιατί αν φύγει έστω και μία χώρα από την ευρωζώνη θα είναι η αρχή του τέλους για την ΕΕ, υποστηρίζει η κ. Ματβιένκο, που εκφράζει θαυμασμό για το «κουράγιο» της ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα της οικονομικής κρίσης.

Δηλώνει ότι η ΓΚΑΖΠΡΟΜ εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για τη ΔΕΠΑ και την επέκταση του South Stream προς την Ελλάδα, προοπτική που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μείωση της τιμής αερίου, που πληρώνει η Ελλάδα. Ζητά όμως οι τελικές αποφάσεις να παρθούν με οικονομικά κριτήρια από την ίδια την ελληνική κυβερνηση.

Τέλος, η κ. Ματβιένκο επαναλαμβάνει γι' άλλη μια φορά ότι δεν ήταν η συριακή κυβέρνηση που χρησιμοποίησε χημικά όπλα στη Συρία και υπογραμμίζει την αξία της συμφωνίας με τις ΗΠΑ για το συριακό.

 

Πώς εκτιμάτε τα αποτελέσματα των επαφών σας στην Αθήνα;

Πολύ θετικά. Εξετάσαμε όλο τον κύκλο των θεμάτων, που τίθενται στην ημερήσια διάταξη, ανταλλάξαμε απόψεις, μεταφέραμε την πολιτική θέση της ρωσικής ηγεσίας στην ελληνική. Τέτοιες συναντήσεις είναι πολύ σημαντικές για την εμβάθυνση και επέκταση της στρατηγικής σχέσης με την Ελλάδα, που είναι από τους σημαντικότερους εταίρους μας στην Ευρώπη. Και η ελληνική ηγεσία μου μετέφερε την επιθυμία της για διεύρυνση της στρατηγικής συνεργασίας με τη Ρωσία. Αυτό είναι βασικό.

 

Ερ. Υπήρξαν αρκετά δημοσιεύματα, ακούστηκαν απόψεις ότι ζούμε μια περίοδο χειροτέρευσης των ελληνορωσικών σχέσεων, ιδιαίτερα μετά την υπόθεση της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ. Πώς βλέπετε αυτό το ζήτημα; Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει για τη βελτίωση των ελληνορωσικών σχέσεων;

Το αντίστροφο συμβαίνει. Μετά από ορισμένες αναγκαίες παύσεις, το τελευταίο διάστημα ενεργοποιήθηκαν οι επαφές σε όλα τα επίπεδα. Διεξάγεται ενεργός πολιτικός διάλογος στο ανώτερο επίπεδο, γίνονται διαρκείς επαφές εργασίας μεταξύ των ηγεσιών των κρατών μας, υπάρχει συνεργασία μεταξύ Υπουργείων, δραστηριοποιήθηκε η διακυβερνητική επιτροπή για την οικονομική συνεργασία, Σήμερα, έχουν δημιουργηθεί συνθήκες για το πέρασμα της ελληνορωσικής συνεργασίας σε ποιοτικά ανώτερο επίπεδο.

Σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα, ξανά θέλω να υπογραμμίσω ότι ο Πρόεδρος και η ρωσική κυβέρνηση υποστηρίζουν τη συμμετοχή ρωσικών εταιρειών στις ελληνικής ιδιωτικοποιήσεις και πάρθηκε επίσημα σχετική πολιτική απόφαση. Υπήρξε συμφωνία με τη ΓΚΑΖΠΡΟΜ για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, αλλά δεν υπήρξε η επαρκής νομική διατύπωσή της και η ΓΚΑΖΠΡΟΜ δεν μπορούσε, υπό αυτές τις συνθήκες, να υπογράψει. Αλλά οι συνομιλίες δεν τέλειωσαν, συνεχίζονται, η ΓΚΑΣΠΡΟΜ ενδιαφέρεται για την συμμετοχή της στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, χρειάζεται όμως η αμοιβαία ικανοποιητική προετοιμασία των νομικών όρων. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι αυτά τα ζητήματα να λυθούν σε διμερές επίπεδο. Αντιλαμβανόμαστε ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης και πρέπει να συμφωνήσει με τους εταίρους της τους όρους της ιδιωτικποποίησης. Το καταλαβαίνουμε αυτό. Αλλά όταν οι όροι συμφωνηθούν και γίνει ο διαγωνισμός, την τελική απόφαση για το ποιος θα τον κερδίσει πρέπει να την πάρει η ελληνική κυβέρνηση, χωρίς πολιτικές πιέσεις, ξεκινώντας από το ποιές είναι οι καλύτερες προσφορές. Η ΓΚΑΖΠΡΟΜ δεν είχε μόνο καλή προσφορά, αλλά είχε επίσης πολύ σοβαρή πρόθεση, όχι μόνο να συμμετάσχει στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, αλλά και να επενδύσει πολύ σημαντικά μέσα στην ανάπτυξη του ελληνικού ενεργειακού συμπλέγαμτος. Όπως ξέρετε, η ΓΚΑΖΠΡΟΜ είναι η μεγαλύτερη εταιρεία αερίου στον κόσμο, προτίθεται να αλλάξει το σύστημα παροχής αερίου στην Ελλάδα και με την κατασκευή διακλάδωσης του South Stream μέσω Ελλάδας να μειώσει και την τιμή του αερίου για την Ελλάδα. Η ΓΚΑΖΠΡΟΜ είναι, επίσης, έτοιμη να συμμετάσχει στην κατασκευή σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας για την παραγωγή φτηνότερου ηλεκτρικού ρεύματος κλπ. Τα σχέδια της ΓΚΑΖΠΡΟΜ έχουν μεγάλη σημασία για την ελληνική οικονομνία, σημαίνουν νέες θέσεις εργασίες, σύγχρονη ανάπτυξη του ενεργειακού τομέα στην Ελλάδα και φυσικά είναι συμφέροντα και για την Ρωσία. Σημαίνουν εμβάθυνση της ενεργειακής συνεργασίας μας με την Ελλάδα, που είναι στρατηγικός μας εταίρος. Εφόσον προετοιμάσουμε από κοινού τους όρους του διαγωνισμού, ασφαλώς η ΓΚΑΖΠΡΟΜ θα συμμετάσχει σε αυτόν. ‘Οσοι τώρα λένε τα αντίθετα είτε δεν γνωρίζουν το θέμα, είτε θέλουν να το πολιτικοποιήσουν. Δεν χρειάζεται πολιτικοποίηση.

 

Πιστεύετε επομένως ότι είναι πιθανό τελικά να φτάσουμε στην κατασκευή ενός κλάδου του South Stream που θα περνάει από την Ελλάδα, δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε και σε μια αναγέννηση του σχεδίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη που συζητάμε σχεδόν είκοσι χρόνια.

Απ. Σε ό,τι αφορά το πρώτο τμήμα της ερώτησής σας, ναι, τέτοια εκδοχή, η κατασκευή κλάδου του South Stream μέσω Ελλάδας, εξετάζεται, εφόσον ευοδωθεί η επενδυτική προσπάθεια της ΓΚΑΖΠΡΟΜ στην Ελλάδα. Σε ό,τι αφορά τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, σήμερα, στα πλαίσια των συνομιλιών, η ελληνική πλευρά εκ νέου επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον της. Και η Ρωσία, επίσης, ενδιαφέρεται για την πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου. Τώρα, μαζί με την Ελλάδα, πρέπει να επιχειρήσουμε να πείσουμε την κυβέρνηση της Βουλγαρίας, ώστε να υποστηρίξει ενεργά αυτό το σχέδιο και να πραγματοποιηθεί.

 

Η Ελλάδα και η Κύπρος περνούν ίσως τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που σημειώθηκε στη δυτική, καπιταλιστική Ευρώπη, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ποιά είναι η άποψή σας, η άποψη της Ρωσίας για την κρίση χρέους που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση;

Πριν απ’ όλα, η κατάσταση στην Ελλάδα και την Κύπρο είναι τμήμα της πανευρωπαϊκών οικονομικών και χρηματοπιστωτικών προβλημάτων. Μπορεί η Ελλάδα και η Κύπρος να υφίστανται σε μεγαλύτερο βαθμό τις συνέπειες της οικονομικής-χρηματοπιοστωτικής κρίσης απ΄ότι άλλες χώρες, αλλά πρόκειται για τμήμα γενικού προβλήματος. Η οικονομία των ευρωπαϊκών χωρών βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση, είτε μιλάμε για ύφεση, είτε για μείωση του ρυθμού ανάπτυξης. Η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση πρέπει να βρει τη λύση αυτών των προβλημάτων γιατί αν έστω και μία χώρα αν φύγει από την ‘Ενωση, από την ευρωζώνη, αυτό θα είναι η αρχή του τέλους για την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, αυτό δεν μπορεί να το επιτρέψει η ‘Ενωση. Οι συνομιλίες με τους πιστωτές, με την τρόικα είναι πάντα πολύ δύσκολες. Θα πρέπει να επισημάνουμε εδώ τη συνέπεια, το κουράγιο της ελληνικής κυβέρνησης που αναγκάζεται να λάβει μέτρα που επιδεινώνουν το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού, για να βγάλει τη χώρα από αυτή την βαθειά κρίση. Ωστόσο, η κυβέρνηση επιδεικνύει μια ικανότητα σε συνθήκες θα έλεγα force majeure, έκτακτης ανάγκης, και να συγκρατήσει την οικονομική-πολιτική κατάσταση και τη σταθερότητα στη χώρα. Πιστεύω όμως ότι ένα διακριτό τμήμα της ευθύνης για τα προβλήματα πρέπει να αναληφθεί και από τους πιστωτές και από τις χώρες της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, Δεν πρέπει ο ελληνικός λαός να πληρώσει τόσο μεγάλο τίμημα για την έξοδο από την κρίση.

 

Το τελευταίο διάστημα η ρωσική διπλωματία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέμα της Συρίας. Είδαμε με ιδιαίτερη ικανοποίηση τη συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πιστεύετε ότι με αυτή τη συμφωνία, που επιτεύχθηκε, πάμε σε μια διακοπή αυτής της σειράς πολέμων, ή θα βρεθεί μετά από ένα διάστημα ένα καινούριο πρόσχημα για να συνεχιστεί αυτή η πολιτική;
Η Ρωσία δεν επεδίωξε ποτέ τη σύγκρουση. Ενδιαφερόμαστε για την επεξεργασία λύσεων στα πλαίσια του Συμβουλίου Ασφαλείας και με τον μείζονα στρατηγικό μας εταίρο, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Κι από την αρχή της συριακής κρίσης υιοθετήσαμε πολύ συνεπή και αυστηρή θέση ότι η λύση της συριακής κρίσης μπορεί να επιτευχθεί μόνο με πολιτικές, διπλωματικές μεθόδους. Ο ίδιος ο συριακός λαός πρέπει να αποφασίσει ποιος θα κυβερνάει τη χώρα του, χωρίς εξωτερικές βίαιες αναμείξεις στις υποθέσεις μιας κυρίαρχης χώρας, κατά παράβαση ή χωρίς απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Γιατί αυτό είναι πολύ επικίνδυνη μέθοδος που μπορεί να καταστρέψει όλη την παγκόσμια τάξη και τον ΟΗΕ, όπως στον καιρό της διαλύθηκε η Κοινωνία των Εθνών. Ακολουθήσαμε αυτή την πολιτική και είμαστε τώρα ευτυχείς γιατί η πρωτοβουλία που ανέλαβε η Ρωσία για να θέσει τα χημικά όπλα της Συρίας υπό διεθνή έλεγχο υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και τη συριακή κυβέρνηση που ανέλαβε την δέσμευση αυστηρής τήρησης της συμφωνίας. Η συμφωνία στη Γενεύη περιέχει την παραίτηση των Ηνωμένων Πολιτειών από τις απειλές αεροπορικών επιδρομών κατά της Συρίας και την από κοινού προετοιμασία της ειρηνευτικής διάσκεψης «Γενεύη 2», για μια πολιτικο-διπλωματική λύση στο συριακό πρόβλημα.

 

Πιστεύετε, δηλαδή, ότι βρισκόμαστε ίσως προ ενός τέρματος της πολιτικής αυτής των διαρκών πολέμων στη Μέση Ανατολή, που άρχισε πριν από δεκαπέντε χρόνια; Γιατί έχουμε και το θέμα του Ιράν.
Θα καταβάλουμε κάθε προσπάθεια στην κατεύθυνση ακριβώς που είπατε. Ακούστε, τα δικά μας στοιχεία λένε ότι τα χημικά δεν τα χρησιμοποίησε ο ‘Ασαντ, αλλά οι αντάρτες για να προσκαλέσουν την ξένη επέμβαση και γι’ αυτό ζητήσαμε έρευνα των Ηνωμένων Εθνών. Τώρα, αν γίνει τελικά επίθεση στη Συρία, αυτό θα έβαζε σταυρό σε όλη την ειρηνική παγκόσμια τάξη, θα οδηγούσε στις πιο άσχημες συνέπειες για αυτή την περιοχή, σε πολύ άσχημη ανθρωπιστική καταστροφή, σε μια περιοχή που είναι η πυριτιδαποθήκη του κόσμου. Η κατάσταση θα ήταν απρόβλεπτη, η Συρία θα έπαυε να υπάρχει ως χώρα, η εξουσία θα πέρναγε στα χέρια εξτρεμιστών και τρομοκρατών. Τα είδαμε και στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο. Αυτά όλα δεν οδηγούν σε καμία ειρήνη, καμία δημοκρατία, καμία ασφαλή ζωή για τους ανθρώπους. Γι’ αυτό, όσο κι αν είναι δύσκολο, πρέπει να αναζητούμε πολιτικο-διπλωματικές λύσεις των διενέξεων. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κι αυτή τη θέση σε σχέση με τη Συρία, την υποστήριξαν πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και είδαμε στον κόσμο την ανάπτυξη ισχυρού φιλειρηνικού κινήματος. Κανείς δεν πρέπει να αγνοεί την κοινή γνώμη. Γι’ αυτό και είναι πολύ καλό προηγούμενο όταν δύο υπερδυνάμεις συμφωνούν και ελπίζω να συνεχίσουμε έτσι και στο μέλλον.

 

ΣΣ. Η συνέντευξη της κ. Ματβιένκο «φιλοξενείται» στη WebTv του ΑΠΕ-ΜΠΕ. Σύνδεσμος της τηλεοπτικής συνέντευξης: http://www.youtube.com/watch?v=L44yAA7Vsuw&feature=c4-overview&list=UUyKt5RULE8q6Sx7raYkxRSA Ημ/νία Δημιουργίας:  16/9/2013 

konstantakopoulos.blogspot.gr