Δημοσκοπήσεις και Παραπόταμοι

Καθώς οι δημοτικές εκλογές (αφού οι ευρωβουλευτικές αφορούν λιγότερους) πλησιάζουν, όλο και περισσότερες εταιρείες δημοσκοπήσεων προσπαθούν να μας πείσουν για τις τάσεις που παρουσιάζει το εκλογικό σώμα. Εταιρείες που έχουν λάβει ουκ ολίγα δημόσια χρήματα, παρουσιάζονται ως κοινωνοί της “κοινής γνώμης”, αυτής που κατασκευάζεται σε εργαστήρια κοινωνικής μηχανικής.

Τα ΜΜΕ τα οποία ελέγχονται από τους ντόπιους ολιγάρχες παίζουν μόνα τους στο επικοινωνιακό πεδίο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, καθώς νέα μέσα που να μην ελέγχονται από τους ίδιους ή από παραμάγαζά τους. Έτσι ποιος θα ασκήσει κριτική στους κρατικοδίαιτους εργολάβους και καναλάρχες; Ελάχιστοι δημοσιογράφοι δεν έχουν γίνει μαριονέτες τους και ακόμα λιγότεροι “διανοούμενοι” ή “καλλιτέχνες” έχουν διάθεση να τους κοντράρουν.

Μάλιστα, με την εμφάνιση του “Ποταμιού”, ένας υπάλληλος του Μπομπολοψυχάρη, μπορεί να παρουσιάζεται ως “εναλλακτική λύση” και να προωθείται από τα ίδια τα μέσα που τον ανέδειξαν. Εν ολίγοις, κάποιος που φρόντιζε για την ενημέρωση με τις ευλογίες των ολιγαρχών, τώρα πήρε το χρίσμα για να μεταφέρει την προπαγάνδα των αφεντικών του εκτός τηλεοπτικού κουτιού, στο πεζοδρόμιο μεν, αλλά με πιο περισπούδαστο ύφος.

Καθώς το ΠΑΣΟΚ συρρικνώνεται και επιζητά μεθόδους ηια να συντηρήσει το σάπιο του κουφάρι, οι ολιγάρχες ψάχνουν τρόπους να το καμουφλάρουν, μέσα από επικοινωνιακά τεχνάσματα χορηγούμενα από τους ίδιους, τύπου “Ελιά”, “Κίνηση των ’58″, “Το Ποτάμι” και άλλες τραγικές συνομοταξίες που έχουν σκοπό να λειτουργήσουν ως ανάχωμα, αλλά και να ξεγελάσουν, αποσπώντας έστω και δια της μοιρασιάς, ψήφους.

Τα νέα κόμματα και αποκόμματα δεν δημιουργούνται προς όφελος της δημοκρατίας και της πολυφωνίας, αλλά προκειμένου να υπάρξουν αρκετοί παραπόταμοι που θα πηγάζουν από τον ίδιο βόθρο και θα καταλήξουν στην συντήρηση της ίδιας ανώμαλης κατάστασης, αυτής που οι πλουτοκράτες και οι τσιλιαδόροι τους, οι άοπλοι πολιτοφύλακές τους και οι κοπρολάγνοι τηλεθεατές-πελάτες, δεν θέλουν να αλλάξει και θα κάνουν τα πάντα για να τα καταφέρουν.

Εκεί μπαίνουν οι δημοσκοπήσεις, για να ενισχύσουν το κλίμα της “αποδοχής από τον κόσμο”, για να απευθυνθούν στο γενικό, καθώς ποτέ ο καθένας δεν το παίρνει προσωπικά, ώστε να κρίνει σαν να απευθύνεται η πληροφορία αποκλειστικά στον ίδιο. Έτσι συντηρείται και η συλλογική πλάνη. Μια κατ’ ευφημισμό δημοκρατία που βασίζεται στις ορέξεις μιας ολιγαρχίας που ελέγχει τις σφυγμομετρήσεις, τα αποτελέσματά τους, την εμφάνιση αυτών και ζητά να επιλέξουμε τον επόμενο διαχειριστή της αθλιότητας.

unfucker.wordpress.com

Να γιατί σήμερα έγινε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, κόλαφος η γνωμοδότηση Χρυσόγονου

Σήμερα συντελέστηκε ένα πρωτόγνωρο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Η πρόταση δυσπιστίας κατά μέλους της κυβέρνησης, αποτελεί σύμφωνα με το άρθρο 142 του κανονισμού της Βουλής, νόμιμο δικαίωμα του 1/6 της Βουλής. Η επίκληση χρονικού ορίου εξαμήνου από προηγούμενη πρόταση, είναι απολύτως σαφές από την παράγραφο 6 του ίδιου άρθρου του κανονισμού, ότι αναφέρεται ρητώς και κατηγορηματικώς, σε όμοια πρόταση δυσπιστίας.
Είναι απολύτως σαφές ότι η πρόταση δυσπιστίας κατά του συνόλου της κυβέρνησης και... η πρόταση κατά μέλους, δεν έχουν καμία ομοιότητα. Η αποδοχή αρχικά από τον κύριο Σταμάτη της πρότασης, εκ μέρους της κυβέρνησης, και ειδικότερα η επισήμανσή του ότι δεν αμφισβητεί τη νομιμότητα της πρότασης, αποτελεί περίτρανη απόδειξη.

Η ετεροχρονισμένη διαφοροποίηση από τον πρωθυπουργεύοντα κ. Βενιζέλο, αφού το Προεδρείο είχε διακόψει προκειμένου να ξεκινήσει, με βάση τον κανονισμό, η τριήμερη συζήτηση, αποτελεί πρωτοφανή εξέλιξη.

Η απουσία του κ. Σαμαρά από τη Βουλή και η διεκπεραίωση του ρόλου του από τον κο Βενιζέλο, αποτελεί ένα ανοιχτό άδειασμα του πρωθυπουργού προς τον στενό συνεργάτη του και υπουργό Επικρατείας, κ. Σταμάτη.

Ο Κανονισμός της Βουλής παραβιάστηκε κατάφωρα, και η πρόταση μομφής δεν συζητήθηκε, μετά από παρέμβαση του «έγκριτου» Συνταγματολόγου κ. Βενιζέλου και μετά την επίκληση μιας γνωμοδότησης της επιστημονικής υπηρεσίας η οποία ποτέ δεν παρουσιάστηκε γιατί πολύ απλά ποτέ δεν υπήρξε. Την ίδια στιγμή άλλες γνωμοδοτήσεις και νομικές απόψεις που έχουν διατυπωθεί σε ανύποπτο χρόνο και επισημάνθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ,  δεν έγιναν αποδεκτές . (Χρυσόγονος, Καμτσίδου)

Κατόπιν αυτών, ο Πρόεδρος της Βουλής υπέπεσε και σε τρία ακόμα ατοπήματα, διεκπεραιώνοντας την εκτροπή, καθ’ υπαγόρευσιν Βενιζέλου, ως μη όφειλε:

Πρώτον αρνήθηκε την έναρξη της συζήτησης για τη πρόταση δυσπιστίας κατά του Υπουργού Οικονομικών, κατά παράβαση των υποχρεώσεών του. Και αρνήθηκε την τελική κρίση επί της εγκυρότητας ή μη από το σώμα, στο τέλος της 3ήμερης διαδικασίας, όπως προβλέπει σαφώς ο Κανονισμός (άρθρο 142 ΚτΒ) και δέχονται όλες οι επιστημονικές απόψεις, ακόμη και αυτές με διαφορετική ως προς το δια ταύτα εκτίμηση, όπως η αναφερόμενη από τον κο Βορίδη, άποψη Παραρά.

Δεύτερον, ενώ δήλωσε ότι θα θέσει στο σώμα, έστω και πριν την έναρξη της συζήτησης, την εγκυρότητα ή μη της πρότασης, τελικά ούτε αυτό έκανε, αφού μετά την αποχώρηση ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας τις οδηγίες του Βενιζέλου δεν έθεσε καν το θέμα σε έγκριση του σώματος.

Τρίτον, ενώ όφειλε να διακόψει και να κατέλθει της έδρας μετά τη κατάθεση πρότασης μομφής εναντίον του, συνέχισε σα να μη συμβαίνει τίποτα να προεδρεύει και ερμήνευσε κατά το δοκούν το άρθρο 150 του κανονισμού, σε σχέση με τη μη διακοπή της διαδικασίας.

Διαβάστε τη Γνωμοδότηση Χρυσόγονου:

Ερώτημα

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αλέξης Τσίπρας μου έθεσε το ερώτημα εάν είναι επιτρεπτή η υποβολή πρότασης δυσπιστίας ατομικά κατά υπουργού πριν από την παρέλευση εξαμήνου αφότου η Βουλή απέρριψε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, μέλος της οποίας είναι ο υπουργός.

Απάντηση

Ι. Στην παρ. 2 του άρθρου 84 του Συντάγματος ορίζεται: «Η Βουλή μπορεί με απόφασή της να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την Κυβέρνηση ή από μέλος της. Πρόταση δυσπιστίας μπορεί να υποβληθεί μόνο μετά την πάροδο εξαμήνου αφότου η Βουλή απέρριψε πρόταση δυσπιστίας. …».

Το δεύτερο εδάφιο της παραπάνω διάταξης θέτει τον κανόνα ότι για να υποβληθεί πρόταση δυσπιστίας πρέπει να έχει παρέλθει τουλάχιστον εξάμηνο από την απόρριψη της προηγούμενης. Ο κανόνας αυτός έχει βεβαίως νόημα μόνον όταν πρόκειται για την υποβολή νέας πρόταση δυσπιστίας κατά της ίδιας κυβέρνησης. Είναι αυτονόητο ότι, εάν εντός του εξαμήνου ορκιστεί νέα κυβέρνηση, ουδόλως κωλύεται η υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά αυτής. Με άλλα λόγια, η εφαρμογή του κανόνα προϋποθέτει την ταυτότητα του καθ’ ου η πρόταση.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ο παραπάνω κανόνας δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση υποβολής διαδοχικών προτάσεων κατά της κυβέρνησης συλλογικά και κατά μέλους της ατομικά, οπότε επίσης δεν συντρέχει ταυτότητα του καθ’ ου η πρόταση. Όπως έχω υποστηρίξει σε ανύποπτο χρόνο, η εξάμηνη προθεσμία δεν εφαρμόζεται παρά μόνο για ταυτόσημες ως προς τον καθ’ ου προτάσεις, έτσι ώστε η απόρριψη πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης να μην εμποδίζει την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά μέλους της πριν την πάροδο εξαμήνου (Κ. Χρυσόγονος, Συνταγματικό δίκαιο, Εκδ. Σάκκουλα 2003, σ. 555).

Την άποψη αυτή, μολονότι είχε υποστηριχθεί παλαιότερα και η αντίθετή της (βλ. Π. Παραρά, Σύνταγμα 1975 – Corpus, τόμ. ΙΙΙ, Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 1999, σ. 203), επιβεβαιώνει και η πλέον πρόσφατη μονογραφία για την κυβερνητική ευθύνη που διαθέτει η ελληνική βιβλιογραφία. Σ’ αυτήν αναφέρεται, επί λέξει, ότι «η προθεσμία αυτή δεν ισχύει, όταν η προγενέστερη πρόταση μομφής δεν αφορούσε το υπουργικό συμβούλιο στο σύνολό του ή τον πρωθυπουργό, αλλά μεμονωμένο μέλος της κυβέρνησης… Αν, δηλαδή, απορριφθεί πρόταση μομφής που στρέφεται κατά της κυβέρνησης, δεν παρεμποδίζεται η υποβολή νέας, που στοχεύει στην απομάκρυνση υπουργού, εντός του εξαμήνου» (Ιφ. Καμτσίδου, Το κοινοβουλευτικό σύστημα. Δημοκρατική αρχή και πολιτική ευθύνη, Εκδ. Σαββάλα 2011, σ. 267).

Εξάλλου, η παραπάνω άποψη επιβεβαιώνεται κατ’ ουσίαν και από δύο περαιτέρω επιχειρήματα, ένα τελολογικό και ένα συστηματικό. Καταρχάς, προφανής σκοπός της περί εξαμήνου διάταξης του άρθρου 84 παρ. 2 Συντ. είναι η διασφάλιση της κυβερνητικής σταθερότητας, η οποία όμως μόνον από ενδεχόμενη αποδοχή πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης συλλογικά κινδυνεύει και όχι από την αποδοχή τέτοιας πρότασης ατομικά κατά υπουργού. Στη δεύτερη περίπτωση ο υπουργός υποχρεούται μεν σε παραίτηση, η συνταγματική ωστόσο θέση της κυβέρνησης συλλογικά ουδόλως θίγεται.

Περαιτέρω, από τη διάταξη του άρθρου 85 Συντ., σύμφωνα με την οποία «τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, καθώς και οι Υφυπουργοί είναι συλλογικώς υπεύθυνοι για τη γενική πολιτική της Κυβέρνησης και καθένας από αυτούς για τις πράξεις ή παραλείψεις της αρμοδιότητάς του», προκύπτει ότι διακρίνεται σαφώς η ατομική πολιτική ευθύνη των μελών της κυβέρνησης έναντι της συλλογικής ευθύνης της ίδιας της κυβέρνησης (βλ., ενδεικτικά, Ευ. Βενιζέλου, Μαθήματα συνταγματικού δικαίου, 2η έκδ., Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 2008, σ. 559, Κ. Μαυριά, Συνταγματικό δίκαιο Ι, Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 2000, σ. 543, Δ. Θ. Τσάτσου, Συνταγματικό δίκαιο, τόμ. Β΄, Οργάνωση και λειτουργία της πολιτείας, 2η έκδ., Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 1993, σ. 292 επ.). Επομένως, η απόδοση ατομικής πολιτικής ευθύνης με την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά ορισμένου μέλους της κυβέρνησης είναι σαφώς διακεκριμένη έναντι της απόδοσης πολιτικής ευθύνης συλλογικά στην κυβέρνηση.  

II. Σύμφωνα με το άρθρο 142 παρ. 3 του Κανονισμού της Βουλής, αν διαπιστωθεί ότι η πρόταση υπογράφεται από τον ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό βουλευτών, η Βουλή διακόπτει τις (νομοθετικές ή άλλες) εργασίες της και επακολουθεί η έναρξη συζήτησης της πρότασης. Η κατά τη διάταξη αυτή διαπίστωση γίνεται προφανώς από το Προεδρείο της Βουλής και η αρμοδιότητα του τελευταίου εξαντλείται σ΄ αυτήν. Ούτε στο άρθρο 142 ούτε στα άρθρα 11 και 12 και 14 του Κανονισμού, τα οποία καθορίζουν τις αρμοδιότητες του Προέδρου, των λοιπών μελών του Προεδρείου και της Διάσκεψης των Προέδρων, περιέχεται οποιαδήποτε πρόβλεψη περί δυνατότητας του Προεδρείου (ή της Διάσκεψης των Προέδρων) να απορρίψει το ίδιο πρόταση δυσπιστίας, επειδή κατά τη γνώμη της πλειοψηφίας των μελών του Προεδρείου (ή της Διάσκεψης των Προέδρων) ή προσωπικά του Προέδρου η πρόταση αυτή δεν πληροί τις προϋποθέσεις των άρθρων 84 του Συντάγματος και 142 του Κανονισμού της Βουλής σχετικά με τον χρόνο υποβολής της. Μόνη αρμόδια να απορρίψει την πρόταση δυσπιστίας, σύμφωνα με τις ανωτέρω διατάξεις, είναι η Ολομέλεια της Βουλής, αφού εννοείται προηγηθεί συζήτησή της με τους όρους της παρ. 4 του άρθρου 142 του Κανονισμού της Βουλής.

 
Συμπέρασμα

Η απόρριψη πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης δεν εμποδίζει την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά μέλους της πριν την πάροδο εξαμήνου και πάντως μόνη αρμόδια να τη συζητήσει και στη συνέχεια να την απορρίψει είναι η Ολομέλεια της Βουλής, εφόσον η πρόταση φέρει τις υπογραφές τουλάχιστον του ενός έκτου του συνόλου των βουλευτών.

 
Θεσσαλονίκη, 30.03.2014

Κώστας Χ. Χρυσόγονος
Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου
Νομική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

harryklynn.blogspot.gr

Τα Χανιά «υποδέχονται τους πρόσφυγες του ’22»

Κλέαρχος και Κωστούλα Γκοζάνη. Ο Κλέαρχος γεννήθηκε στα Βουρλά και ήρθε παιδί στο Δαράτσο Χανίων,
Αρχείο οικογένειας Γκοζάνη, Αδελφότητα Μικρασιατών Ν. Χανίων «Ο Άγιος Πολύκαρπος».

 

Μια θλιβερή σελίδα της ιστορίας μας, η γενικευμένη εκδίωξη του ελληνογενούς πληθυσμού της Τουρκίας κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή και η άφιξή του στην Ελλάδα, ζωντανεύει σε μία ακόμα πόλη της Κρήτης μέσα από πλούσιο αρχειακό υλικό.

Μετά το Ρέθυμνο, την Ιεράπετρα και τον Αγ. Νικόλαο, η έκθεση «Η Αττική και η Κρήτη υποδέχονται τους πρόσφυγες του ’22», που παρουσιάζεται από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία και την Αδελφότητα Μικρασιατών Ν. Χανίων, ταξιδεύει στα Χανιά, όπου και θα εγκαινιαστεί στο Τζαμί Κιουτσούκ Χασάν (Γιαλί Τζαμισί), την Κυριακή 30 Μαρτίου, στις 19.30 το απόγευμα, και θα διαρκέσει έως τις 13 Απριλίου. Παράλληλα, η έκθεση θα παρουσιαστεί στον Ναό Αγίου Ρόκκου, από τις 30 Μαρτίου έως τις 30 Μαΐου, με ειδική ενότητα αφιερωμένη στους πρόσφυγες που έφτασαν στα Χανιά.

Εμπλουτισμένη με τοπικά στοιχεία
Η αρχική έκθεση, με τίτλο «Η αττική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες του ’22», είχε παρουσιαστεί το 2006, στον εκθεσιακό χώρο του Ιδρύματος της Βουλής, στην Αθήνα. H έκθεση στα Χανιά είναι εμπλουτισμένη με τοπικά στοιχεία και καταγράφει τη διπλή εμπειρία της υποδοχής των προσφύγων του 1922 στην Αττική και την Κρήτη. Αποτυπώνονται οι πρώτες δύσκολες μέρες της νέας ζωής των προσφύγων, η καινούρια καθημερινότητά τους, καθώς και οι προσπάθειες για αποκατάσταση. Ξεκινώντας από το ιστορικό - πολιτικό πλαίσιο της εποχής, φωτίζονται πορτρέτα προσφύγων και προσωπικές ιστορίες προσφυγιάς, αλλά και ένταξης στις τοπικές κοινωνίες. Έγγραφα, φωτογραφίες και χάρτες ανασυνθέτουν την εικόνα της νέας πραγματικότητας που διαμορφώθηκε στην Αττική και την Κρήτη με την άφιξη των προσφύγων, ενώ παρουσιάζεται και η δυναμική της μικρασιατικής παρουσίας στην κρητική κοινωνία.

Πόντιοι πρόσφυγες.


Πλούσιο αρχειακό υλικό
Τα τεκμήρια προέρχονται από το πλούσιο αρχειακό υλικό φορέων, όπως η Αδελφότητα Μικρασιατών Ν. Χανίων «Ο Άγιος Πολύκαρπος» και το Κέντρο Μικρασιατικών και Ποντιακών Ερευνών Χανίων, οι μικρασιατικοί σύλλογοι Ρεθύμνου, Ηρακλείου και Λασιθίου, η Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων, η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ρεθύμνης, η Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, τα ΓΑΚ Νομού Λασιθίου, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» στα Χανιά, καθώς και από ιδιωτικές συλλογές προσφύγων, απογόνων προσφύγων και μελετητών. Η έκθεση εμπλουτίζεται με ντοκουμέντα από φορείς της Αθήνας, όπως η Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων, το Μουσείο - Αρχείο ΕΡΤ, το Μουσείο Μπενάκη, το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, η ΧΕΝ και η Εστία Νέας Σμύρνης.


Ιωάννης Γκοζάνης από
τα Βουρλά,

Συνδιοργανωτές και συντελεστές
Συνδιοργανωτές της έκθεσης είναι η Ιερά Μητρόπολις Κυδωνίας και Αποκορωνού, η Περιφέρεια Κρήτης - Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, ο Δήμος Χανίων, η 28η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος». Σημαντικοί συντελεστές της έκθεσης, με τη μορφή παραχώρησης πλούσιου υλικού, είναι ο κύριος Χρήστος Μαχαιρίδης του Κέντρου Μικρασιατικών και Ποντιακών Ερευνών Χανίων και οι μικρασιατικής καταγωγής κύριοι Λεωνίδας Κακάρογλου και Εμμανουήλ Μυλωνάς.

Πληροφορίες
Τζαμί Κιουτσούκ Χασάν (Γιαλί Τζαμισί): Ακτή Τομπάζη - Χανιά. Ναός Αγίου Ρόκκου: πλατεία 1821 - Χανιά. Τηλ. επικοινωνίας: 28210 90848, 6972 227065. Ώρες λειτουργίας: καθημερινές: 10:30 - 13:30 και 18:00 - 21:00, Σάββατο και Κυριακή: 9:00 - 13:30.

www.naftemporiki.gr

Οι γενναίοι της υποταγής! Τι κάνει κο…κο…κοο…κο.. στο κοτέτσι;

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Επαψες να μετράς τις μέρες...

ΣΚΕΨΟΥ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ... Εκείνη τη θολή γραμμή μεταξύ των αβύσσων, την αόριστη μάζα της ελπίδας που σαν το όνειρο ταξίδεψε με τον ζεστό άνεμο της εγκατάλειψης φέρνοντας πίσω αρρώστιες βαριές και σιωπηλές απαντήσεις…
Σκέψου τις πυρετικές ώρες του ισχνού απογεύματος στο περιστύλιο, εκείνες τις νυσταλέες φιγούρες των περιοίκων που σαν φαντάσματα περιτριγύριζαν τις ξεχασμένες αυλές των σπιτιών με τις ρημαγμένες στέγες και τα ξεχαρβαλωμένα παράθυρα…

Σκέψου τους ήρωες των παιδικών σου αναγνωσμάτων που λιποτάχτησαν, τις οικείες φωνές που βουβάθηκαν για πάντα, εκείνους τους κρυφούς έρωτες που κατέληξαν πριν προλάβουν να τους πλανέψει το νερό και το φεγγάρι… 
Σκέψου όλους εκείνους που δε λυτρώθηκαν ποτέ, όλους αυτούς που είδαν να έρχεται το βαθύ σκοτάδι και λούφαξαν κι όλους τους άλλους που άκουσαν τα ουρλιαχτά των απελπισμένων και απόμειναν μάτια απλανή χείλη σφιγμένα ερμητικά που δε μίλησαν ποτέ το όνομα της αλήθειας. Έπαψες να μετράς τις μέρες... Οι νύχτες έχουν το πρόσωπο της απώλειας, τη γεύση της σκουριάς απ’ τα καράβια που πεθαίνουν.

 Έπαψες να υποκρίνεσαι, δε θέλεις πια να ελπίζεις, γέμισε ο νους σου πορείες επαναστατικές και εμβατήρια, φωνές και ουρλιαχτά απονενοημένα. Έπαψες να μετράς τις μέρες...
Οι νύχτες μυρίζουν θειάφι και σκοτωμένο αίμα κι η εγκαρτέρηση γυμνή κορνίζα στο βλοσυρό δωμάτιο των αναστεναγμών και των δακρύων με τα κλειστά παράθυρα και τις μοιρολογίστρες. Δεν έχει δρόμο άλλο να διανύσεις, δεν έχει πειρασμούς να ενδυθείς, συμβιβασμούς να εγκαταλείψεις. Ερήμωσαν οι δρόμοι και οι πλατείες κι ο άνεμος που σφιχτά αγκάλιασε την πόλη φέρνει μαζί του αρρώστιες βαριές και επιθυμίες ανεκπλήρωτες. Δεν μπορείς πλέον να αντισταθείς στην ανάγκη και στην απειλή.
Ο φόβος, πληγωμένο αγρίμι στριμώχνεται στο στεγνό σου λαρύγγι και στο ιδρωμένο σου μέτωπο, ούτε δροσερό νερό, ούτε θαλασσινό αεράκι, παρά μόνο ήχοι απόκρυφοι κι η μυρωδιά της μούχλας να σου τρυπάει τον οισοφάγο. Στην έννοια του αύριο που μας πυροβολεί με το χτες, στην έννοια του χτες που μας ορίζει το αύριο, δεν έχεις λόγο να αντιπαραβάλεις αιτία να αποποιηθείς...

Για τους ιδιώτες και τους υπηκόους δεν έχει μυστικές συνάξεις, λόγους και έργα εξέγερσης δεν έχει. Πήρε να ξημερώνει καταιγίδα η σιωπή και μαζεμένοι στο καφενείο της λήθης οι απόμαχοι φαντασιώνονται ασκήσεις επί χάρτου, επαναστάσεις και ανατροπές. Και απέναντι από το φως που πεθαίνει, δίπλα στη σβηστή φωτιά, τα ανέστια τα παιδιά με τα έκπληκτα μάτια να εκλιπαρούν την ιστορία να επιδείξει οίκτο και κατανόηση. 
Κυλάει και φεύγει το ποτάμι της οργής, γλυστράει ανάμεσα από το δάχτυλά μας η ελπίδα και τα ποδοβολητά των ηττημένων προαναγγέλλουν τις ημέρες της βροχής εκείνα τα πένθιμα απογεύματα με τα παράξενα μουρμουρητά των επισκεπτών και τους ανώφελους λόγους της παρηγοριάς.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα KONTRANEWS)

www.kontranews.gr

Οδυσσέας Ελύτης: «Είναι η βαρβαρότητα!» και «Το περιττό»…

 

- “Είναι η βαρβαρότητα!”, όταν ο Ελύτης «προφήτευε»:

«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό. Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα ‘μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.»

(Από συνέντευξη στη Σούλα Αλεξανδροπούλου, «Η Καθημερινή», 2/11/1975)

Τα παραπάνω «προφητικά» περί βαρβαρότητας, καθώς ξέρουμε ο Ελύτης τα αποτύπωσε και ποιητικά στο «Άξιον εστί»:

«Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.

Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.                  

-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.

-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.

-Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων…»

(Ο. Ελύτης, «Προφητικόν» από το «Άξιον εστί»)

itzikas.wordpress.com

Τι γράφουν τα Τουρκικά σχολικά βιβλία για την Ελληνική Επανάσταση του 1821

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση του τουρκικού σχολικού εγχειριδίου (Emin Oktay, Tarih, Lise: III, έκδ. 1988, σσ. 237-240) και καταδεικνύει τον τρόπο που διδάσκονται οι γείτονες την κοινή μας Ιστορία.

 

Τα σχόλια και οι υποσημειώσεις

Είναι των συγγραφέων Κατσουλάκου Θ.,Τσαντίνη Κ. από το βιβλίο τους  "Προβλήματα Ιστοριογραφίας στα Σχολικά Εγχειρίδια των Βαλκανικών Κρατών. Επανάσταση του 21", (Βαλκανικοί Πόλεμοι. εκδ. Εκκρεμές).

Η αρίθμηση μέσα στο κείμενο παραπέμπει σε αντίστοιχο σχολιασμό από τους ερευνητές παρακάτω. Στο Τουρκικό σχολικό βιβλίο :
1. Οι Έλληνες είχαν τα  περισσότερα προνόμια
2. Απ’ όλους τους χριστιανικούς λαούς που τελούσαν υπό οθωμανική κυριαρχία

3. Ζούσαν στην κυρίως  Ελλάδα, στην Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου, στη Δυτική Μικρασία και στα παράλια της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου, όπου ήταν εγκαταστημένοι σε πόλεις και κωμοπόλεις και ασχολούνταν με τις τέχνες και το εμπόριο και ιδιαίτερα με τη ναυτιλία.

Οι Έλληνες είχαν υποταχτεί οριστικά στο οθωμανικό κράτος επί Μωάμεθ του Πορθητή

4. Είχαν παραχωρηθεί τότε και σ’ αυτούς, όπως και στους άλλους χριστιανούς, ελευθερίες ως προς τα θέματα θρησκείας και γλώσσας. Στην Πελοπόννησο μάλιστα και στα νησιά του Αιγαίου οι Έλληνες ζούσαν σχεδόν αυτόνομοι

5. Οι Οθωμανοί θεωρούσαν ανώτερους τους Έλληνες από τους άλλους χριστιανούς και τους διόριζαν σε ορισμένες θέσεις και ιδιαίτερα σε θέσεις διερμηνέων. ...
6. Ορισμένοι μάλιστα Έλληνες άρχοντες από το Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως προωθούνταν σε θέσεις ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας
7. Σε σχέση με τους άλλους χριστιανικούς λαούς οι Έλληνες ήταν πιο εύποροι και πιο φωτισμένοι. Οι σχέσεις που είχαν αναπτύξει με τη Ρωσία κατά τον 18ο αιώνα συντέλεσαν στη διάδοση εθνικοαπελευθερωτικών ιδεών μεταξύ τους
8. Στην πραγματικότητα οι Ρώσοι ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου
9. Ξεσήκωναν τους Έλληνες σε κάθε ευκαιρία εναντίον του οθωμανικού κράτους. Όταν στη διάρκεια της εκστρατείας του 1768 ο ρωσικός στόλος είχε καταπλεύσει στην Πελοπόννησο, οι Έλληνες είχαν επαναστατήσει, αλλά η επανάσταση είχε κατασταλεί αμέσως
10. Στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης τα ελληνικά πλοία υπό τουρκική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα παντού και μονοπώλησαν το εμπόριο της Μεσογείου
11. Έτσι πλούτισαν πολλοί Έλληνες που ζούσαν σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης (όπως η Μασσαλία, η Τεργέστη, η Οδησσός) και ίδρυσαν στην Ελλάδα πολλά σχολεία και διέδωσαν σ’ όλους τους Έλληνες τις ιδέες της εθνικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Τις ιδέες τις ενίσχυσε η Γαλλική Επανάσταση.
 

Τέλος οι Έλληνες ίδρυσαν μια μυστική οργάνωση που στόχευε στην απόκτηση της ανεξαρτησίας τους και ονομαζόταν Εθνική Εταιρεία

12. Η Εθνική Εταιρεία ιδρύθηκε αρχικά το 1814 στην Οδησσό από τρία άτομα (δύο Έλληνες και ένα Βούλγαρο)

13. Ουσιαστικός στόχος της ήταν η επανίδρυση της αρχαίας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

14. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ο τσάρος της Ρωσίας ήταν πληροφορημένοι σχετικά με την ίδρυση της Εταιρείας. Η Εθνική Εταιρεία ενδυναμώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα και ίδρυσε πολλά παραρτήματα στην Κωνσταντινούπολη και την Ελλάδα. Οι κυριότεροι εύποροι και φωτισμένοι Έλληνες έγιναν μέλη της, ανάμεσά τους και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

15. Αρχηγός της ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, γιος του πρώην ηγεμόνα της Βλαχίας και υπασπιστής του τσάρου.
Χάρη στις ενέργειες της Εθνικής Εταιρείας οι Έλληνες είχαν προετοιμαστεί πλήρως για να επαναστατήσουν. Δεν άφηνε όμως περιθώριο για να ξεσπάσει η επανάσταση ο Αλή πασάς, βαλής των Ιωαννίνων, που ήταν γνώστης όλων των δραστηριοτήτων της Εταιρείας.

16. Όταν πάντως ο Αλή πασάς έκανε τη δική του επανάσταση εναντίον του σουλτάνου, οι Έλληνες επωφελήθηκαν: ενώ οι οθωμανικές δυνάμεις ήταν απασχολημένες μ’ αυτόν, η Εθνική Εταιρεία αποφάσισε να ξεσπάσει η επανάσταση.



 Η Οθωμανική αυτοκρατορία στα χρόνια του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή (1580)....



Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/ti-grafoun-ta-tourkika-scholika-vivlia-gia-tin-elliniki-epanastasi-tou-1821/]

Σχολιασμός και επεξηγήσεις
1. Χρησιμοποιούνται δύο λέξεις στο τουρκικό κείμενο για την απόδοση του όρου «Έλληνες», “Rum” και “Yunan”. Η πρώτη αποδίδεται γενικά στους Έλληνες της Τουρκοκρατίας: ρωμιούς, ραγιάδες, ενώ η λέξη Yunan = Ίωνες, χαρακτηρίζεται η Ελληνική Επανάσταση και το ελληνικό κράτος. Με τον όρο “Rum” χαρακτηρίζεται και σήμερα η ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινουπόλεως. Για ένα μεγάλο διάστημα Ρούμελη ονομαζόταν ολόκληρο το ευρωπαϊκό οθωμανικό κράτος (Rum-eli, χώρα των Ρωμαίων, Ρωμιών, Ελλήνων, πρβλ. Ρωμυλία). Το άλλο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το ασιατικό, ονομαζόταν Anadolu (Ανατολή).
2.Το θέμα των προνομίων είναι αρκετά σκοτεινό ως προς την έκταση και την εφαρμογή σε διάφορες περιοχές της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας. Βασικό στοιχείο για την εκχώρησή τους υπήρξε η ειδική μνεία στο Κοράνι για τους λαούς της Βίβλου, χριστιανούς και εβραίους.
Εδώ λαμβάνονται με την ευρεία έννοια, της παραχωρήσεως δηλαδή ελευθερίας σχετικά με τη θρησκεία, τη γλώσσα, την κοινοτική διοίκηση και άλλα, που ποίκιλλαν κατά τον τρόπο παροχής, το χρόνο και τον τρόπο εφαρμογής. Η πολιτική των προνομίων χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους για να ενισχυθεί το ανθενωτικό πνεύμα των Ορθοδόξων. Στο κείμενο, πάντως, έμμεσα τονίζεται η «αχαριστία» των Ελλήνων, οι οποίοι, μολονότι είχαν περισσότερα προνόμια, επηρεασμένοι από τους ξένους, επαναστάτησαν. 3 Εννοεί τη Στερεά Ελλάδα. 4 Βλέπε 15η παρατήρηση του βουλγαρικού κειμένου.
5 Προφανώς υπονοούνται τα προνόμια και οι οικονομικές διευκολύνσεις (αχτναμέδες) που χορηγήθηκαν σε ορισμένες περιοχές, όπως τα νησιά (Χίος, Κυκλάδες), η Ήπειρος (Γιάννενα, Ζαγοροχώρια), η Μακεδονία (Μαντεμοχώρια), που παράλληλα εξασφάλιζαν και τα συμφέροντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γ. Κοντογεώργη, 1983, σ. 15. Αντίθετα η Πελοπόννησος δεν έχει προνομιακό καθεστώς και αρχικά παραχωρείται σε Τούρκους τιμαριώτες (βλ. Ι.Ε.Ε., ΙΑ΄, σ. 207). Τον 18ο αι. μεγάλες εκτάσεις κατέχουν Τούρκοι ιδιώτες στο Ναύπλιο, Μεθώνη, Κορώνη (Ι.Ε.Ε. σ. 210), ενώ όλη η Πελοπόννησος διαιρείται σε 24 βιλαέτια, Μ.Β. Σακελλαρίου, Η Πελοπόννησος κατά την δευτέραν Τουρκοκρατίαν 1715-1821, ανατύπωση, Αθήνα 1978, σ. 99. Διοικείται από το «μόρα-βαλεσή» ως πασαλίκι με κέντρο την Τριπολιτσά. Ιδιότυπη εξαίρεση αποτελεί μόνο η Μάνη, που υπάγεται στη δικαιοδοσία του Καπουδάν πασά και αυτοδιοικείται από ντόπιο καπετάνο, τον «μανιάτ-μπέη» (1776-1821), Π. Καλονάρου, Μάνη, εδ. Π. Πατσιλινάκος, Αθήνα 1981, σ. 57.
 

Το Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη...

6. Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης επάνδρωσαν σε μεγάλο βαθμό τον τουρκικό κρατικό μηχανισμό. Ιδιαίτερα διέπρεψαν ως διερμηνείς (δραγουμάνοι).
7. Η ευνοϊκή μεταχείριση των Φαναριωτών από το σουλτάνο παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της εκτίμησης και της ειδικής μεταχείρισης που είχαν οι Έλληνες από την Υψηλή Πύλη. Άρα το συμπέρασμα για το μαθητή είναι εύλογα η αχαριστία των Ελλήνων προς τον «ευεργέτη» τους σουλτάνο. Αποσιωπάται τελείως η αδήριτη αναγκαιότητα που επέβαλε τους Φαναριώτες στην τουρκική διοίκηση ως Μεγάλους Διερμηνείς και ως ηγεμόνες στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες (1709-1821). Η ανάγκη επικοινωνίας με τις χώρες της Δύσης (συνθήκες-διομολογήσεις) κατέστησε απαραίτητη την παρουσία των γλωσσομαθών Φαναριωτών, μια και το Κοράνι απαγόρευε την εκμάθηση γλωσσών των απίστων.
8. Οι απελευθερωτικοί αγώνες των Ελλήνων θεωρούνται κινήματα που προήλθαν αποκλειστικά και μόνο από την επαφή των Ελλήνων με τη Ρωσία. Αγνοούνται όλα τα επαναστατικά κινήματα πριν από τον Μεγάλο Πέτρο. Τον 15ο αι. κατά τον τουρκοβενετικό πόλεμο επαναστατεί η Πελοπόννησος. Τον 16ο αι. η Ήπειρος και η Πελοπόννησος, παραμονές της ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571). Από το 1600 έως το 1611 ο επίσκοπος Διονύσιος Τρίκκης, ο «Σκυλόσοφος», ξεσηκώνει τη Θεσσαλία και την Ήπειρο.
9. Είναι η εποχή που ο Μεγάλος Πέτρος αναπροσαρμόζει την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, αναζητώντας παράθυρο στο Νότο, και καλεί τους Έλληνες «εις το ασκέρι του και εις το μεγάλο φλάμπουρό του». Από τότε διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι η απελευθέρωση των Ελλήνων θα έρθει από το ξανθό γένος του Βορρά, και αρχίζουν να διαδίδονται οι προφητείες του Αγαθάγγελου, Κ.Ν. Σάθα, Τουρκοκρατούμενη Ελλάς, Αθήνησι 1869, σ. 213.
10. Πρόκειται για τα Ορλωφικά κατά τη διάρκεια του Α΄ επί Μεγάλης Αικατερίνης Ρωσοτουρκικού πολέμου (1767-1774), που κλείνει με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, Τ. Αθ. Γριτσοπούλου, Τα Ορλωφικά, εν Αθήναις 1967....
11. Τονίζεται ιδιαίτερα το γεγονός ότι χάρη στη ρωσική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα τα ελληνικά πλοία. Η εμπορική και ναυτιλιακή ανάπτυξη των Ελλήνων οφείλεται φυσικά και στη γενικότερη οικονομική και πολιτική συγκυρία στη Μεσόγειο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά ορισμένα γεγονότα: την παρακμή της Βενετίας, τη ναυτολόγηση Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τις ελληνικές παροικίες, την αδράνεια του εμπορικού αγγλογαλλικού στόλου λόγω των πολέμων, την πλήρη αδιαφορία των οθωμανικού στρατιωτικού κράτους για το θαλασσινό εμπόριο. Ασφαλώς σπουδαίο ρόλο έπαιξε και η ναυτική παράδοση των Ελλήνων. Με ιδιαίτερη συμφωνία (1783), που ουσιαστικά ήρθε ως επεξήγηση των ασαφειών της προηγούμενης συνθήκης (1774), τα ελληνικά πλοία με ρωσική σημαία απέκτησαν το δικαίωμα ελεύθερης ναυσιπλοΐας στα Στενά.
12. Έτσι αποδίδεται η Φιλική Εταιρεία.
13. Προφανώς το σλαβοκατάληκτο όνομα του Γιαννιώτη εμπόρου Αθανασίου Τσακάλωφ οδήγησε τον Τούρκο συγγραφέα να εκλάβει ως Βούλγαρο τον πιο μορφωμένο Έλληνα από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, του οποίου ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ελληνικότητα. Ο Τσακάλωφ είναι γιος του Γιαννιώτη εμπόρου Ιωάννη Τσακάλογλου, που μετοίκησε στη Μόσχα για εμπορικούς λόγους και άλλαξε το όνομά του από Τσακάλογλου στο «ρωσοπρεπές» Τσακάλωφ, κατά τη συνήθεια της εποχής.
14. Ο στόχος της Φιλικής δεν είναι σαφής. Σύμφωνα με την προκήρυξή της «η Εταιρεία συνίσταται από καθ’ αυτό Έλληνας φιλοπάτριδας και ονομάζεται Εταιρεία των Φιλικών. Ο σκοπός των μελών αυτής είναι η καλυτέρευση του Έθνους και, αν ο Θεός το συγχωρέσει, η ελευθερία του» (από κείμενο της Φιλικής στα κρατικά αρχεία της Ρουμανίας, που δημοσιεύτηκε στα Ντοκουμέντα για την ιστορία της Ρουμανίας, τ. Δ΄ σσ. 32-39, βλ. Η Επανάσταση του ’21. ΚΜΕ σ. 76). Η ελληνική άποψη είναι ότι μοναδικός «σκοπός της Φιλικής ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας και πέρα από αυτό δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι αποφασίστηκε οτιδήποτε άλλο, π.χ. ποιο θα ήταν το καθεστώς της ανεξάρτητης Ελλάδας βασιλεία ή αβασίλευτη δημοκρατία» (Ι.Ε.Ε., τ. ΙΑ΄, σ. 425).
15. Νεότερες έρευνες πιστοποιούν τη σχέση του πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ με τους Φιλικούς, Θ. Ζώρα, Ο απαγχονισμός του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ εις έκθεσιν του Ολλανδού επιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως, Παρνασσός ΙΒ (1976), 127-138. Αντίθετα ο τσάρος, που αρχικά αγνοεί την ύπαρξη της Εταιρείας, θα αντιταχθεί στα σχέδια του Υψηλάντη και των Φιλικών, όπως μαρτυρεί ο Καποδίστριας, απαντώντας σε επιστολή Έλληνα της Οδησσού, Βλ. Μέντελσον-Μπαρτόλδυ, σ. 52. 16. Πράγματι από τους βασικούς λόγους που επέβαλαν την επίσπευση της Επανάστασης ήταν η εμπλοκή της Πύλης σε πόλεμο με τον Αλή πασά. Αλλά ο Αλής ήταν εκείνος που περίμενε εναγωνίως την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, όπως μαρτυρεί και το αλβανικό εγχειρίδιο (σ. 162), το οποίο αναφέρει ότι ο Αλής βοήθησε τη Φιλική Εταιρεία και ανυπομονούσε να ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση στο Μωριά, όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Όταν την Άνοιξη του 1820 η Πύλη τον καταδίκασε σε θάνατο, στήριξε τις ελπίδες του στους σαράντα χιλιάδες στρατιώτες του· ήλπιζε μάλιστα ότι ο σουλτάνος θα ζητούσε να συμβιβαστεί μαζί του.
 

Tο υπαίθριο παζάρι της Αθήνας επί Τουρκοκρατίας. Πίνακας του Edward Dodwell 

stoxasmos-politikh.blogspot.gr

Ήσουν κι εσύ στην Τροπολιτσά;

 

Οδυσσέας Ιωάννου

 

Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα ποιος το διατύπωσε πρώτος για να του το αποδώσω. «Ποτέ μην αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία». Η προβληματική λέξη, η μόνιμη εκκρεμότητα αυτής της φράσης είναι η «αλήθεια». Είναι πολύ σύνθετη ακόμη και στη φυσική και στα μαθηματικά, πόσο μάλλον στην Ιστορία και στην κοινωνία. Ακόμη και σε ένα εργαστηριακό πείραμα, δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις αβασάνιστα την λέξη αλήθεια για να χαρακτηρίσεις το αποτέλεσμα του πειράματος. Γιατί θα είναι η αλήθεια της στιγμής εκείνης, ένα μείγμα από γνωστές και άγνωστες παραμέτρους, που δεν νομιμοποιεί την αναγωγή του αποτελέσματός σου σε γενικό φυσικό νόμο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την απειρία των ενδεχομένων, των συνδυασμών, των πράξεων, χιλιάδων, εκατομμυρίων ανθρώπων, στο σάρκωμα μιας συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής ή περιόδου. Ποιες είναι οι πηγές σου; Οι άνθρωποι και οι μαρτυρίες τους. Αργότερα έρχονται οι επιστήμονες και αναλύουν, συνθέτουν, αποφαίνονται. Συνήθως διαφωνούν. Πολλές φορές ριζικά, ανυποχώρητα.

Άρα, εσύ τι κάνεις στην ουσία; Επιλέγεις άνθρωπο ή ομάδα ανθρώπων. Εμπιστεύεσαι την επιστημονική τους επάρκεια, την πληρότητα των στοιχείων και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντικειμενικότητά τους στην καταγραφή της Ιστορίας. Υπάρχει βέβαια και το ένστικτο, αλλά μην το βάλουμε ως παράμετρο στην κουβέντα γιατί θα τιναχτούμε στον αέρα. Η αντικειμενικότητα τώρα, είναι μια ωραία φενάκη, γιατί όσο κι αν παλέψεις να κουκουλώσεις το αίσθημα και την ιδεολογία σου, κάπου θα σου ξεφύγουν ορισμένα ξέφτια. Και δεν νομίζω πως υπήρξε ποτέ ιστορικός χωρίς ιδεολογία και χωρίς προσωπικό συναίσθημα, γιατί τότε θα είναι σαν να δεχόμαστε πως είναι ικανοί να μιλήσουν και να γράψουν για τους ανθρώπους, όσοι στερούνται βασικών ανθρώπινων ποιοτικών χαρακτηριστικών (ή αδυναμιών κατά άλλους).

Δεν παραγνωρίζω το γεγονός πως η όποια υποκειμενικότητα βρίσκει έδαφος να εμφανιστεί και στους ιστορικούς όσο τα γεγονότα είναι νωπά και επηρεάζει ο απόηχός τους σημερινές πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές. Όσο, δηλαδή, η ερμηνεία των γεγονότων προσθέτει ή αφαιρεί όπλα από τη φαρέτρα του καθενός στις σημερινές μάχες. Φαντάζομαι δηλαδή πως δεν θα τσακωνόμασταν για το αν υπήρξε κάποτε Homo Sapiens στην Αττική…

Μην έχοντας καμία άλλη επαφή με εκείνη την εποχή πέρα από τους ιστορικούς, επιλέγουμε να πιστέψουμε όποιον υποστήριξε στην εργασία του πως και Κρυφό Σχολειό υπήρξε, και Ζάλογγος και ο Γερμανός σήκωσε το λάβαρο, και οι Έλληνες όπου πάτησαν το πόδι τους ως στρατός, φέρθηκαν με την ευγένεια κυρίας της Βικτωριανής εποχής. Ή το αντίθετο, ή ένα μείγμα που αποδέχεται ορισμένα από αυτά, απορρρίπτει άλλα.  Επαναλαμβάνω πως επιλέγουμε ανθρώπους και μέσω αυτών επιλέγουμε Ιστορία. Δεν βλέπω άλλον τρόπο.

Τώρα, το να βγαίνεις με την πόζα της αυθεντίας, κατακεραυνώνοντας την άλλη άποψη, το μόνο που αποδεικνύεις είναι πως έχει πολλά γλυκάδια ο φανατισμός και η πρόκληση, όσο κι αν είναι εκείνα που καταμαρτυρείς στους πολέμιούς σου. Λέγοντας «θα σας μάθω την αλήθεια και θα σας ανοίξω τα μάτια», πρέπει πρώτα να μας έχεις παρουσιάσει τους τρόπους που άνοιξαν τα δικά σου. Δεν έχεις. Μόνο το ότι πιστεύεις κάποιους ιστορικούς, και απορρίπτεις κάποιους άλλους. Και πως επιλέγεις κάποια από τα κείμενα της εποχής και αγνοείς κάποια άλλα. Η σιγουριά με την οποία μίλησαν πολλοί τις προηγούμενες μέρες –ένθεν και ένθεν- για εκείνη την ιστορική περίοδο, καταδεικνύει δύο από τις αθεράπευτες ιώσεις μας.

Την αποδοχή συλλογικών δογμάτων (γιατί δεν έχουμε ούτε τον χρόνο, αλλά ούτε και τη μέθοδο, να φτιάξουμε τα δικά μας, τα «προσωπικά») και την ανάγκη να ανήκουμε σε μεγάλες ομάδες που φύονται από τους σπόρους του μανιχαϊσμού. Θα προσέθετα και μία τρίτη, πως όσοι λαοί φανατίστηκαν και διχάστηκαν για την Ιστορία τους, ήταν συνήθως όσοι είχαν πετάξει λευκή πετσέτα στο παρόν τους, ανίκανοι να φτιάξουν Ιστορία για να παραδώσουν στους επόμενους, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Παρόλα αυτά δεν θα κλείσω το κείμενό μου προτείνοντας την μετριοπάθεια. Αντιθέτως, προτείνω το πάθος. Πίστεψε όποια ιστορία θεωρείς πιο γοητευτική ή όποια πιστεύεις πως σε βοηθάει σήμερα να πας ένα βήμα παραπέρα. Ναι, ξέρω τον αντίλογο. «Λαός που δεν γνωρίζει την Ιστορία του…» και «Πόσο μακρυά μπορείς να φτάσεις με τα ψέματα;». Δεν τίθεται θέμα αλήθειας και ψέματος. Όσο κοντά και να φτάσει η γνώση σου στην πραγματικότητα των γεγονότων, ακόμη κι αν γινόταν να διακτινιστείς στον χρόνο και να πιάσεις μια ασφαλή ραχούλα στην Τροπολιτσά, πάντα θα σου λείπουν τα μεγάλα κομμάτια των προσωπικών ιστοριών των ανθρώπων, τα μικρά πετάγματα της πεταλούδας που επηρέασαν και κινητοποίησαν τεράστια γρανάζια και ρόλαρε η Ιστορία. Πάντα θα είμαστε παγιδευμένοι στη σχετικότητα και στη διάθλαση ανάμεσα στα γεγονότα και την προβολή τους, πιστεύοντας πως το βασικό δίλημμα είναι ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα.

Μικρός, όταν βαριόμουν τα παιχνίδια μου (το ψέμα δηλαδή) τα έσπαγα για να δω πώς δουλεύουν. Να βρω τον μηχανισμό τους, την αλήθεια τους. Είχα σπάσει και τις κούκλες της ξαδέρφης μου για να δω γιατί κλείνουν τα μάτια όταν ξαπλώνουν και ανοίγουν όταν είναι όρθιες. Της πέταξα την «αλήθεια» στα μούτρα της. Δεν ξαναπήρε κούκλα που να κλείνει τα μάτια. Ήταν αδύνατον πια να την πιστέψει. Της κατέστρεψα ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια. Και την έκανα καλύτερο άνθρωπο (…)

www.protagon.gr

Δημήτρης Καζάκης 'Ιστορική Αναδρομή στον Φασισμό'

 

Εκπομπή της Γεωργίας Μπάστα στο Ράδιο Χωρίς fm για το φαινόμενο του φασισμού λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου 2012 με καλεσμένους τον Δημήτρη Καζάκη και τον Γιώργο Γεωργή.

H κατάφωρη γοητεία της «κεντροαριστεράς»

Του Χρήστου Γιανναρά

 

Απεγνωσμένες οι προσπάθειες, εν όψει εκλογών, να επανακτηθούν οι ψήφοι που για δεκαετίες προσφέρονταν στη «σοσιαλιστική» φενάκη. Nα επανακτηθούν από ποιους; Προφανώς από όσους χρησιμοποίησαν τη φενάκη για να νέμονται, δεκαετίες τώρα, την εξουσία. Kαι να επανακτηθούν πώς; Mε τη δημιουργία καινούργιου κομματικού σχήματος «κεντροαριστεράς», δηλαδή με...

επανάληψη της εξαπάτησης των ψηφοφόρων, ίσως από πιο επιδέξιους παραχαράκτες.
H λέξη «κεντροαριστερά» θα ήταν λογικό να σημαίνει για κάθε ελλαδίτη ψηφοφόρο με μνήμη, κρίση και αυτοσεβασμό, τα εξής εξόφθαλμα δεδομένα: Tο εν ψυχρώ κακούργημα εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας, προκειμένου να τραφεί ο Mινώταυρος του πελατειακού κράτους. Tο κατάφωρο έγκλημα αχρήστευσης και διάλυσης της Δημόσιας Διοίκησης, προκειμένου να εξαγοράζονται ψήφοι με αντάλλαγμα την «προστασία» της διαφθοράς και της ανικανότητας (την κατάργηση κάθε ελέγχου της ποιότητας - απόδοσης - εντιμότητας των υπαλλήλων, όπως και κάθε αξιοκρατικής ιεράρχησης ευθυνών). Tην ατιμωρησία, συγκάλυψη και μεθοδική «προαγωγή» της καταλήστευσης του κοινωνικού χρήματος από «διαπλεκόμενους» με την πολιτική ηγεσία εργολήπτες και προμηθευτές του Δημοσίου, «νταβατζήδες» του ιδιωτικού επιχειρηματικού χώρου, του ποδοσφαιρικού υποκόσμου, των εξαγορασμένων από κόμματα MME. H λέξη «κεντροαριστερά» στην Eλλάδα παραπέμπει ευθέως σε αυτό το όνειδος της διαπλοκής, της φαυλότητας, της λωποδυσίας – άμεση πείρα του δεδομένου έχει κάθε πολίτης.
Oχι ότι υπάρχει κάποια «δεξιά» ή «κεντροδεξιά» που τη γνωρίσαμε να διαφοροποιείται από την «κεντροαριστερή» λοιμική και ποταπότητα. Oύτε ότι υπάρχει κάποια αμιγής από «κεντρώες» αποκλίσεις «αριστερά», που ο πολιτικός της λόγος και τα πολιτικά της ενεργήματα εγγυώνται ρεαλιστική κοινωνιοκεντρική οπτική και σκοποθεσία. Tο απελπιστικά νοσηρό σύμπτωμα του συλλογικού μας βίου είναι η γοητεία που εξακολουθεί να ασκεί η λέξη «κεντροαριστερά» σε σημαντική μερίδα του ελλαδικού πληθυσμού – μια λέξη κενή από κάθε ρεαλιστικό πολιτικό περιεχόμενο και συνειρμικά φορτισμένη με τις πιο καταστροφικές εκφάνσεις αμοραλισμού, ανικανότητας και φαυλότητας.
Aπό το σύμπτωμα συνάγεται συνεπέστατα ότι το επίπεδο κριτικής σκέψης, ορθολογικών εκτιμήσεων και αντανακλαστικών αυτοάμυνας είναι στη χώρα μας πολύ χαμηλό. Πρέπει να ήταν υποβαθμισμένο και πριν από σαράντα χρόνια – ο Aνδρέας Παπανδρέου είχε σαφώς αντιληφθεί και στο έπακρο εκμεταλλευτεί τη γοητεία που ασκούσαν και τότε οι άδειες λέξεις, τα χωρίς παραμικρό αντίκρισμα πραγματικότητας συνθήματα.
Tο ΠAΣOK, ίσως η πλέον εντυπωσιακή καπηλεία της «κεντροαριστεράς» στην Eλλάδα, καταμετρείται σήμερα στις δημοσκοπήσεις πολιτικά τελειωμένο, ιστορικά νεκρό. Tο ΠAΣOK ναι, όχι όμως και η γοητεία της «κεντροαριστεράς». Oι απόπειρες να συγκροτηθεί καινούργιο κομματικό σχήμα κενολογίας κεντροαριστερής διαδέχονται η μία την άλλη: «Kοινωνικός Σύνδεσμος», «Kοινωνική Συμφωνία», «PIKΣΣY», «Eλιά», «Ποτάμι» – και επαπειλούνται πλείονα. Eίναι η πρόσφορη ώρα, διότι το «σύστημα» (η σύμπτωση συμφερόντων που υπαγορεύουν πολιτική στις ελλαδικές κυβερνήσεις) δείχνει απροκάλυπτα αυτό που θέλει: Nα συνεχίσει η χώρα να κυβερνάται οπωσδήποτε από τη N.Δ. με «κεντροαριστερό» συνεργό – και μαγειρεύουν τον συνεργό. H προβολή και διαφήμιση που προσφέρουν τα MME (ιδιωτικά και δημόσια) σε κάθε τέτοιον πιθανό συνεργό, κραυγάζει την εύνοια (και τις προθέσεις) του «συστήματος».
Όμως η λογική λέει ότι, ακόμα και αν κυβερνήσει τη χώρα ο ΣYPIZA ή και το KKE, πολιτική στους κυβερνώντες θα συνεχίσει να υπαγορεύει το «σύστημα»: Διότι οι μαρξιστές και το «σύστημα» έχουν κοινή βιοθεωρία, τον Iστορικό Yλισμό – την ίδια τη Σοβιετική Yπερδύναμη τη συνέτριψε η δυναμική της καταναλωτικής βουλιμίας. Oταν μοναδικό «νόημα» (αιτία και σκοπός) της επιβίωσης, αποκλειστική χαρά ζωής, είναι η καταναλωτική αυταξία, οποιαδήποτε ιδεολογική λεοντή κι αν ενδυθεί ο ιστορικο-υλιστικός μηδενισμός, το πολιτικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Στην αφομοίωσή τους από το «σύστημα» οι αντιστάσεις του «κεντροαριστερού» Tσοχατζόπουλου ήταν ισχυρότερες από αυτές του δεξιότατου Λιάπη;
Που σημαίνει: Aνάκαμψη, επανασυγκρότηση και ιστορική συνέχεια του ελλαδικού κρατιδίου είναι λογικά αδύνατη, με οποιοδήποτε από τα σημερινά κόμματα (ή τις τεχνητές αποφύσεις τους) στην εξουσία. Tα καίρια πολιτικά αιτήματα αυτής της ώρας δεν χωράνε στις γραφικές γλωσσικές φιοριτούρες της «κεντροαριστεράς» ή της «κεντροδεξιάς» φενάκης – ψηλαφήσαμε όλοι την απόλυτη εξομοίωση του πράσινου ΠAΣOK, του γαλάζιου ΠAΣOK και της κοκκινοπράσινης ΔHMAP στην κυβερνητική πράξη. Aριθμητικό (ανεξίτηλο) στίγμα της εξομοίωσης: η σχέση 4.2.1. στη μοιρασιά των ρουσφετιών. Στίγμα ες αεί.
Tα σημάδια του «καινούργιου» στην ελλαδική πολιτική, αν ποτέ προκύψει το «καινούργιο», θα είναι λίγα, σαφή, συγκεκριμένα. Πρώτη επιδίωξη: η συνεπής, συνεπέστατη κατάλυση του πελατειακού κράτους. Oχι ως εξαγγελία, αλλά ως ήδη συγκροτημένο, άκρως συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα. Θα προδιαγράφει τα ενεργήματα που απαιτούνται για τον θεσμικό αποκλεισμό των συντελεστών αυτής της σύμφυτης με την κρατική μας υπόσταση λοιμικής. Tόσο για την επιβολή αξιοκρατίας και καταξίωσης της αριστείας στη δημόσια διοίκηση όσο και για τον στεγανό αποκλεισμό της διαπλοκής «νταβατζήδων» με την εξουσία.
 Σημάδι του «καινούργιου» θα είναι και το έτοιμο θεσμικό μόρφωμα για τη ριζική αλλαγή του σχολειού και του εκπαιδευτικού συστήματος. Nα συνδεθεί το σχολειό με την επιδίωξη της κοινωνικής συνοχής και την άνοδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Nα ετοιμάζει πολίτες και όχι οπαδούς, εραστές της ποιότητας και όχι της «φροντιστηριακής» χρησιμοθηρίας. Σημάδι του «καινούργιου», η προγραμματική φιλοδοξία να προσφέρει η Eλλάδα στην Eυρώπη τα καλύτερα δυνατά κλασικά λύκεια, τα πιο προηγμένα ερευνητικά κέντρα ανθρωπιστικών επιστημών. Συμβολική σηματοδότηση του «καινούργιου»: H γλώσσα ως λογική, τα μαθηματικά ως γλώσσα – Aρχαία Eλληνικά, σαν παιχνίδι, από το Δημοτικό.
 Σημάδι του «καινούργιου»: Mε τους σημερινούς όρους ζωής, επιστροφή στη μικρή, αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, στην πολιτική δυναμική της συνεπούς αποκέντρωσης, της κατά πρόσωπο λογοδοσίας.
 Για να μη συγχέουμε το «καινούργιο» με αναμηρυκασμούς σαράντα χρόνων κουτόχορτου.

kathimerini.gr

Ελλάδα και Ρωσία

ΑΝΑΓΚΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

 

ΓΡΑΦΕΙ Ο «ΕΥΡΑΣΙΑΤΗΣ»

 

Ο ρόλος της Ρωσίας μοιάζει να αναβαθμίζεται όπως έδειξαν η πρόσφατη αποτελεσματική της παρέμβαση στη Συρία και αυτήν την περίοδο η παρέμβασή της στην Ουκρανία, που οδήγησε και στην απόσχιση της Κριμαίας από την τελευταία και στην ένταξή της στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Βέβαια, η Ουκρανική κρίση δεν έχει τελειώσει και ίσως η εξέλιξη στην Κριμαία να είναι μόνο η πρώτη φάση της.

Το βέβαιον, πάντως, είναι ότι οι Δυτικοί επεμβατικοί σχεδιασμοί στην Ουκρανία, θα είναι πολύ δύσκολο να μετατρέψουν την τελευταία σε ακροδεξιό αντιρωσικό προγεφύρωμα.

Η Ανατολική Ουκρανία βαδίζει, ίσως, σε μια παραλλαγή του δρόμου της Κριμαίας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αφορμή για την Ουκρανική κρίση υπήρξε το δίλημμα για το αν η Ουκρανία θα ακολουθήσει την επιλογή της σύνδεσης με την Ε.Ε. ή της ένταξης στη νεότευκτη και φιλόδοξη Ευρασιατική Τελωνιακή Ένωση.

Η άρνηση του Γιανουκόβιτς να προχωρήσει στη σύνδεση της Ουκρανίας με την ΕΕ, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου!

Η Ευρασιατική Τελωνιακή Ένωση είναι το νέο όχημα και η απάντηση της Ρωσίας στην ΕΕ και τις ΗΠΑ στον οικονομικό τομέα.

Η Ρωσία αμφισβητεί το «αυτοκρατορικό» ιμπεριαλιστικό πλεονέκτημα των ΗΠΑ και το ρόλο της «καταρρέουσας» ευρωζώνης και της ΕΕ, οι οποίες χωρίς την αμερικανική στήριξη θα βρίσκονταν, σχεδόν, στο περιθώριο και υπό διάλυση.

Και η ρωσική αμφισβήτηση των ΗΠΑ και της ΕΕ φιλοδοξεί να επεκταθεί, σε συνεργασία με Κίνα, Ινδία και Βραζιλία, και στο νομισματικό και χρηματοοικονομικό πεδίο.

Ίσως στην περιοχή μας αλλά και στην Ευρώπη και στον κόσμο να διαμορφώνεται σταθερά ένα νέο πιο πολυπολικό τοπίο, στο οποίο η Ρωσία φαίνεται να αποκτά ένα όλο και μεγαλύτερο ειδικό βάρος.

Όσο και αν η τελευταία διαπίστωση μοιάζει αβέβαιη, δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθεί.

 

Η ΕΙΔΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

Αν όλα αυτά έχουν κάποια βάση, τότε αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα και μάλιστα την Ελλάδα που συνεχίζει να γνωρίζει βαθιά οικονομική κρίση, παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς των κατεστημένων και των «παπαγάλων» τους, ενώ βρίσκεται σε μια περιοχή με μεγάλη ρευστότητα και κινδύνους. 

Η Ελλάδα έχει απόλυτο συμφέρον να εγκαταλείψει την εθελοντική οικονομική ομηρία στη Γερμανία και την πολιτικο-στρατιωτική υποταγή στον αμερικανοϊσραηλινό άξονα.

Αυτό σημαίνει ότι η χώρα πρέπει να ακολουθήσει νέες πολύπλευρες οικονομικές και πολιτικές σχέσεις, οι οποίες δεν θα περιορίζονται σε ένα μυωπικό ευρωκεντρισμό και σε ένα υποτελή αμερικανοατλαντισμό.

Για μια τέτοια κατεύθυνση, η αναζήτηση μια ειδικής σχέσης με τη Ρωσία είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία και θα έλεγα επείγουσα.

Η Ελλάδα πρέπει να βάλει στην άκρη μια πολιτική αντιρωσικής ευθυγράμμισης με τη Δύση, η οποία, μάλιστα, έλαβε ιδιαίτερα επιδεικτικές μορφές σε ορισμένες περιπτώσεις.

Η χώρα μας, αντίθετα, έχει κάθε λόγο να αναλάβει πρωτοβουλίες για την προώθηση της ελληνο-ρωσικής συνεργασίας σε όλους τους τομείς και πρώτα απ’ όλα στον οικονομικό, ενεργειακό, διπλωματικό τομέα ακόμα και σε ένα τομέα που θεωρείται άβατο: τον αμυντικό με όλες τις πτυχές του.

Η Ελλάδα οφείλει να αναδείξει μια νέα πολιτική απέναντι στη Ρωσία, ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία, όπου η Ρωσία είναι αντιμέτωπη με το πρόβλημα της Ουκρανίας και τις απαράδεκτες αμερικανο-ΕΕ πιέσεις και κυρώσεις.

 

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Ιδιαίτερα, θα έλεγα, μια σοβαρή προσπάθεια για ειδική αναβαθμισμένη σχέση με την Ρωσία είναι απαραίτητο να προετοιμασθεί και να σχεδιασθεί από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, στη χώρα μας, η οποία θα θέλει να ακολουθήσει με συνέπεια και σταθερότητα μια εναλλακτική ριζοσπαστική προοδευτική πορεία, που θα έχει ως πιθανότερο επακόλουθο να τη φέρει σε σύγκρουση με το ευρωζωνικό και «ευρωενωσιακό» κατεστημένο και σε διάσταση με τις αμερικανοϊσραηλινές τριγωνικές προτεραιότητες στην περιοχή (Ελλάδα – Κύπρος – Τουρκία).

Για τη χώρα μας αλλά και για την Κύπρο, οι οικονομικές δυσκολίες δεν έχουν περάσει. Ίσως να μην έχουν περάσει ακόμα και τα χειρότερα, ενώ καιροφυλακτούν μεγάλοι κίνδυνοι από τη ρευστότητα, τις απειλές και τις ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή μας.

Πολύ ανησυχητικά είναι τα δεδομένα στις Βαλκανικές χώρες, όπου τα οικονομικά αδιέξοδα εκτρέφουν επικίνδυνους εθνικισμούς, ενώ ακόμα πιο ανησυχητικές είναι οι εξελίξεις στην Τουρκία, στην οποία κλονίζεται, μετά από αμερικανο-ΕΕ παρεμβάσεις, ο Ερντογάν, ενώ γίνονται πιο ισχυρές οι πιθανότητες να ενταθούν διαλυτικές και αποσχιστικές τάσεις στο εσωτερικό της.

Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μια νέα προοδευτική οικονομική πολιτική διεξόδου, μακριά από κηδεμονίες και ένα νέο αυθεντικά ανεξάρτητο ρόλο στην περιοχή και την Ευρώπη.

Η Αριστερά είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να σχεδιάσει, να χαράξει και να ακολουθήσει αυτές τις επιλογές.

Όσοι μας λένε ότι το δίλημμα για τη χώρα είναι «Γερμανία και ΗΠΑ ή Θάνατος», δεν θέλουν να ξεκολλήσουν από τη δεκαετία του ’80 και του ’90 και να αντιληφθούν τις νέες τάσεις.

Η δυναμική επανεμφάνιση της Ρωσίας στο προσκήνιο είναι μόνο η ορατή κορυφή ενός κόσμου που γίνεται όλο και λιγότερο μονοδιάστατος και όλο και περισσότερο πολυπολικός.

Η Ελλάδα της Αριστεράς μπορεί να αξιοποιήσει δυνατότητες, ευκαιρίες και νέες δυναμικές για να προωθήσει την ανασυγκρότηση και αναζωογόνηση της χώρας.

Η Ελλάδα είναι σε μεταίχμιο. Μπορεί από πειραματόζωο να γίνει πείραμα για νέες εξωτερικές σχέσεις και αφετηρία για ένα ντόμινο μεγάλων προοδευτικών και πολιτικών ανακατατάξεων.

Οι ελληνορωσικές σχέσεις και η ανάπτυξή τους μπορεί να είναι μια θετική πρόκληση.

ΤΟΥ «ΕΥΡΑΣΙΑΤΗ»

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014
www.iskra.gr

Η κυρία και το τσογλάνι

Εγραψε ο Pitsirikos

 

 

Μεττά τον Ευάγγελο Βενιζέλο που είχε κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ πως καλλιεργεί τον «εκτσογλανισμό» της κοινωνίας, η Λιάνα Κανέλλη -με αφορμή ένα ντοκιμαντέρ και κάτι που κατάλαβε μόνο η ίδια- χαρακτήρισε «τσογλάνι» τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτό συνέβη στην εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη, τον οποίο η κυρία Κανέλλη εκτιμά επειδή είναι πολύ κύριος.

 

 Όταν το 2007 ήταν φανερό πως ο Αλέξης Τσίπρας επρόκειτο να εκλεγεί στην προεδρία του Συνασπισμού, η Λιάνα Κανέλλη τον είχε χαρακτηρίσει ως...

«μια πολύ trendy επιλογή σε ένα emo κόμμα».

Ο άλλος υποψήφιος για την προεδρία του Συνασπισμού ήταν ο Φώτης Κουβέλης, του οποίου την υποψηφιότητα η Λιάνα Κανέλλη είχε χαρακτηρίσει «βαθύτατα δημοκρατική και πολιτισμένη».

Το πόσο βαθύτατα δημοκρατικός και πολιτισμένος ήταν ο Φώτης Κουβέλης το διαπιστώσαμε μετά τις εκλογές του 2012.

Πάντως, είναι πολύ τιμητικό για τον Αλέξη Τσίπρα το γεγονός ότι η Λιάνα Κανέλλη τον αναβάθμισε από trendy σε τσογλάνι.

Το επόμενο βήμα είναι να γίνει πρωθυπουργός.

 

Όταν η Λιάνα Κανέλλη είχε χαρακτηρίσει τον Αλέξη Τσίπρα «μια πολύ trendy επιλογή σε ένα emo κόμμα», είχα γράψει πως η Λιάνα Κανέλλη είναι «μια επιλογή λογοδιάρροιας σε ένα κόμμα που έχει γλωσσοδέτη». Βέβαια, η κυρία Κανέλλη είναι έξαλλη με τον Αλέξη Τσίπρα αλλά, για κάποιον άγνωστο λόγο, καταπίνει την γλώσσα της, όταν πρόκειται για τους Έλληνες ολιγάρχες. Κάπως έτσι, το ΚΚΕ κατάντησε γραφικό. Κι ό,τι γίνεται γραφικό, δεν έχει πια ζωή. Δηλαδή, είναι νεκρό.)

 

(Μεγάλη η λύσσα των πρώην και νυν δημοσιογράφων του Mega με τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτό είναι θετικό στοιχείο.)

http://pitsirikos.net

 

 

Ποιοι είναι οι Ναζί στην ουκρανική κυβέρνηση;

Του Τιερί Μεϊσάν

Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία) (μτφ. Κριστιάν)
 

Η κυβέρνηση της Ουκρανίας, που προήλθε από το πραξικόπημα, αναγνωρίστηκε από τις δυτικές δυνάμεις. Περιλαμβάνει πολλά μέλη από ρητά ναζιστικές οργανώσεις, μεταξύ των οποίων τρεις ηγέτες, οι οποίοι διακρίθηκαν πραγματοποιώντας  ψευδείς εικόνες επιθέσεων και βασανιστηρίων για να πειστεί η δυτική κοινή γνώμη για τη σκληρότητα και βαρβαρότητα του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου, Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Ο αναπληρωτής γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας διεκδικεί και σχέσεις του με την Αλ-Κάιντα.

Το πραξικόπημα, που οργανώθηκε από τη CIA, στο Κίεβο έφερε στην εξουσία μια κυβέρνηση που εκπροσωπεί ολιγάρχες και εξτρεμιστικές ομάδες.

Μεταξύ των μελών της, παρατηρείται η παρουσία αρκετών ηγετών Ναζί. 

Για πρώτη φορά μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πολιτικοί  που αναφέρονται απευθείας στο Τρίτο Ράιχ ήρθαν στην εξουσία στην Ευρώπη.

Δύο από τα μέλη διεκδικούν σχέσεις με το Ισλαμικό Εμιράτο του Βόρειου Καυκάσου, μια οργάνωση που συνδέεται με την Αλ Κάιντα, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη. Και ένας από αυτούς πήγε να πολεμήσει τη Ρωσία σε αυτό το πλαίσιο.

Τρία από τα μέλη της συμμέτειχαν σε δραστηριότητες δηλητηρίασης παίζοντας το ρόλο του θύματος του δημοκρατικού πολιτεύματος του Βίκτορ Γιανουκόβιτς.
 

Αντρέι Parubiy (Андрій Парубій)

Γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας (όργανο που επιβλέπει το Υπουργείο Άμυνας και τις Ένοπλες Δυνάμεις).
Συνιδρυτής του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουκρανίας (με τον Oleh Tyahnybok).

Dmytro Yarosh (Дмитро Ярош)

 Αναπληρωτής γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας (όργανο που επιβλέπει το Υπουργείο Άμυνας και τις Ένοπλες Δυνάμεις).
Ηγέτης της Stepan Bandera Treezoob και του Δεξιού Τομέα.
Ο Yarosh πολέμησε στην Τσετσενία στη πλευρά των ισλαμιστών. Τη 1^ηΜαρτίου 2014, κάλεσε για βοήθεια τον εμίρη του Βόρειου Καυκάσου, Dokka Umarov (Доку Умаров) που θεωρείται από τα Ηνωμένα Έθνη μέλος της Αλ Κάιντα.
Στο ψεύτικο βίντεο, σε σκηνοθεσία του Αντρέι Kozhemyakin με τον Andrei Dubovik που παίζει το ρόλο του κακού μπάτσου, έπαιζε τον φτωχό ακτιβιστή που ταπεινώνεται στο χιόνι.

 

Oleksandr Sych (Александр Сыч)
Αναπληρωτής πρωθυπουργός.
Μέλος του Κόμματος της Ελευθερίας (Svoboda / Свобода). Ακτιβιστής κατά των αμβλώσεων (ακόμα και σε περιπτώσεις βιασμού).

Ihor Tenyukh  (Игорь Тенюх)

Υπουργός Άμυνας
Παρόλο που η επίσημη εγγραφή του στο Κόμμα για την Ελευθερία (Svoboda / Свобода) δεν είναι βέβαιη, συμμετείχε στις συνεδριάσεις του.

Εκπαιδευμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες, διεύθυνε τις κοινές ασκήσεις της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γεωργία (2008), οργάνωσε την πολιορκία της Σεβαστούπολης και διορίστηκε αντι-ναύαρχος του στόλου. Ο διορισμός του ως υπουργός Άμυνας έπεισε το ουκρανικό Ναυτικό να μη αναγνωρίσει τη νέα κυβέρνηση και να υψώσει τη ρωσική σημαία.

Serhiy Kvit (Сергей Квит)Υπουργός Παιδείας

Μέλος του Κόμματος για την Ελευθερία (Svoboda / Свобода).
 

Αντρέι Mokhnyk (Андрей Мохник)

Υπουργός Οικολογίας και Φυσικών Πόρων.
Μέλος του Κόμματος της Ελευθερίας (Svoboda / Свобода).

 

Ihor Shvaika (Игорь Швайка)
Υπουργός Αγροτικής Πολιτικής και Τροφίμων
Μέλος του Κόμματος της Ελευθερίας (Svoboda / Свобода).
 

Dmytro Bulatov (Дмитрий Булатов)
Υπουργός Νεολαίας και Αθλητισμού
Μέλος της Ουκρανικής Αυτοάμυνας (UNA-UNSO).
Ισχυρίστηκε ότι είχε απαχθεί, και βασανίστηκε φρικτά μεταξύ 22-31 Ιανουαρίου 2014. Στη συνέχεια πήγε στη Γερμανία για να νοσηλευτεί χωρίς να συναντήσει  δημοσιογράφους. Ωστόσο, ο υπουργός Εξωτερικών Λεονίντ Kojara δήλωσεότι ο άνθρωπος ήταν καλά και ότι επρόκειτο για σκηνοθεσία. Τελικά, γύρισε ένα μήνα αργότερα σε εξαιρετική κατάσταση.

Oleh Makhnitsky(Олег Махницкий)

Γενικός Εισαγγελέας της Ουκρανίας

Μέλος του Κόμματος της Ελευθερίας (Svoboda / Свобода).
 

Tetiana Tchornovol (Татьяна Черновол)

Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής κατά της διαφθοράς

Μέλος της Ουκρανικής Αυτοάμυνας (UNA-UNSO).

Ισχυρίστηκε ότι δέχτηκε άγρια επίθεση από αγνώστους στις 25 Δεκ 2013. Ωστόσο, ο υπουργός Εσωτερικών κατήγγειλε σκηνοθεσία και ότι οι πέντε επιτιθέμενοι που συνελήφθησαν ήταν κακοποιοί που δούλευαν για τη Vitali Klitschko. Αυτό το γεγονός αναβίωσε το κίνημα διαμαρτυρίας που παραπαίουσε.

                                                                                              Thierry Meyssan

Πηγή: tolimeri.blogspot.com

harryklynn.blogspot.gr