Mpelalis Reviews
Κυριακή 29 Ιουνίου 2014
Σκληρή επίθεση από τον μαρξιστή φιλόσοφο Diego Fusaro: Ο Τσίπρας κι η Σπινέλλι... αριστερά της λέσχης Bilderberg
"Τσίπρας και Σπινέλλι, η αριστερά της λέσχης Bilderberg. Η υπόδουλη αριστερά του κεφαλαίου. Η αριστερά που πρόδωσε τους εργαζόμενους και πουλήθηκε στ' αφεντικά. Ο εχθρός που προσποιείται τον φίλο"
Diego Fusaro, μαρξιστής φιλόσοφος
Diego Fusaro, μαρξιστής φιλόσοφος
"Tsipras e Spinelli, la sinistra del gruppo Bilderberg. La sinistra serva del capitale. La sinistra che ha tradito i lavoratori e si è venduta ai padroni. Il nemico che si finge amico".
-Diego Fusaro, filosofo marxista-
-Diego Fusaro, filosofo marxista-
Σχετικά:
Σώστε μας από τις Σώτες
Έγραψε ο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
Οι Σώτες Τριανταφύλλου αυτοανακηρύχθηκαν σε Αγίους Πέτρους του Δυτικού Παραδείσου. Κρατάνε τα κλειδιά των πυλών και λένε «εσύ είσαι καλός για δυτικός, πέρνα», «εσύ είσαι κακός για δυτικός, πάνε στην κόλαση του μουσουλμανισμού». Θα ήταν γραφικό όλο αυτό αν δεν ήταν άκρως επικίνδυνο. Και είναι επικίνδυνο επειδή αυτό το πλέον συντηρητικό κομμάτι της σκέψης έχει καταφέρει να παρουσιαστεί ως προοδευτικό. Οι Σώτες Τριανταφύλλου είναι οι εκπρόσωποι της «ρεαλιστικής κεντροαριστεράς» την οποία το Σύστημα παλεύει με νύχια και με δόντια να μας την επιβάλει ως την...
αυριανή καλύτερη λύση. Παρακολουθώντας τους, όμως, δύσκολα θα διακρίνεις διαφορές με τις απόψεις του πατρός Μπους καθώς και εκείνες των θρησκόληπτων Ευαγγελιστών που εκλέγουν συνήθως πρόεδρο στις ΗΠΑ.
αυριανή καλύτερη λύση. Παρακολουθώντας τους, όμως, δύσκολα θα διακρίνεις διαφορές με τις απόψεις του πατρός Μπους καθώς και εκείνες των θρησκόληπτων Ευαγγελιστών που εκλέγουν συνήθως πρόεδρο στις ΗΠΑ.
Γράφουν οι κυρά – Σώτες: «Η εφαρμογή της πολυπολιτισμικότητας εμποδίζει την αφομοίωση και κατακερματίζει («βαλκανοποιεί») την κοινωνία η οποία δεν επιτυγχάνει ενιαία εθνική ταυτότητα. Αυτή η αποτυχία έχει ανυπολόγιστες συνέπειες: οι μειονότητες παραμένουν προσκολλημένες σε βάρβαρα ήθη· περικλείονται και απομονώνονται από την ευρύτερη κοινωνία και, με τη θεαματική τους «ασυμβατότητα», προκαλούν ρατσιστικά αισθήματα στους πολίτες των χωρών υποδοχής (επ’ αυτού καλό είναι να διαβάσει κανείς τον Ετιέν Μπαλιμπάρ που κάνει λόγο για τις κραυγαλέες «ορατές διαφορές»).
Μαλακί@ για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν έφτασαν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του Πόντου, αντιμετωπίστηκαν ως βάρβαροι και ανεπιθύμητοι. Τους όρισαν ως τόπο διαμονής κάτι ξερές βουνοκορφές ξασπρισμένες από τον ήλιο και την απουσία σκιάς. Ο ρατσισμός ξεκίνησε αυτόματα ακόμη και με τα ανέκδοτα. Τότε οι άνθρωποι εκείνοι πάλευαν να βρουν τρόπους να φυτέψουν πατάτες στα βράχια για να επιβιώσουν και οι γκάγκαροι τούς αποκαλούσαν βαρβάρους δηλώνοντας αποτροπιασμό για τους πολεμικούς χορούς τους. Σήμερα, οι απόγονοι εκείνων των γκάγκαρων υμνούν τους Πόντιους για το κατόρθωμα να κρατήσουν ζωντανά τα, κάποτε χαρακτηρισμένα βάρβαρα, ήθη κι έθιμά τους.
Γράφουν οι κυρά – Σώτες: «Έτσι, σε όλες τις δυτικές χώρες, η πρακτική της πολυπολιτισμικότητας έχει δημιουργήσει απειλή για τον πολιτισμό, την ταυτότητα και τις αξίες: το παλιό αμερικανικό χωνευτήρι ξεχάστηκε και αντικαταστάθηκε από μια παράλογη ιδέα ισοπεδωτικής κοινωνικής ανθρωπολογίας (περί «ισοτιμίας των πολιτισμών» και «πανέμορφου μωσαϊκού») και δήθεν πολιτικής ορθότητας. Για παράδειγμα, όταν το 2006 η αυστραλιανή κυβέρνηση προσπάθησε να επιβάλει εξετάσεις (στην αγγλική γλώσσα, στην τοπική ιστορία κτλ) σε όσους ζητούσαν την αυστραλιανή υπηκοότητα, η αριστερά αντέδρασε εντόνως. Κι όμως οι εξετάσεις στη γλώσσα και στην ιστορία θα έπρεπε να είναι αυτονόητες – ειδαλλιώς, δημιουργούνται ξεχωριστές κοινότητες με διαφορετικά δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αναφέρω εδώ, ενδεικτικά, ότι στις συνεντεύξεις στις οποίες υποβάλλονται μετανάστες που επιθυμούν να γίνουν Γάλλοι πολίτες, πολλοί μουσουλμάνοι αρνούνται να προσυπογράψουν το γαλλικό Σύνταγμα: η συμπεριφορά αυτή είναι, φυσικά, απαράδεκτη – αποτελεί όμως συνέπεια μιας μακρόχρονης εσφαλμένης μεταναστευτικής πολιτικής που πήρε το ελκυστικό όνομα «πολυπολιτισμική».
Μαλακί@ για τον εξής απλούστατο λόγο. Σε χώρες με δημοκρατικά πολιτεύματα η Ιστορία δεν είναι μία. Το ίδιο ιστορικό γεγονός καταγράφεται και ερμηνεύεται διαφορετικά από τον κάθε ιστορικό. Ας ρωτήσουν οι κυρά – Σώτες τον σύντροφό τους Τσατσόπουλο, ξέρει από διαφορετικές ερμηνείες ιστορικών γεγονότων κι ας μην είναι ιστορικός, αλλά ένας απλός τσαλαβουτητής στο κάθε τι. Να δώσουν, λοιπόν, οι μετανάστες εξετάσεις στην Ιστορία. Σε ποια Ιστορία; Του «συμμοριτοπόλεμου» ή του Εμφυλίου; Δηλαδή ο μετανάστης θα πρέπει να μαθαίνει την Ιστορία κάθε χώρας ανάλογα με την πολιτική δύναμη που επικρατεί στη χώρα τη στιγμή των εξετάσεων. Την ώρα που ακόμη οι ιστορικοί μαλώνουν για την Ιστορία και η επιστήμη της Ιστορίας μόνο ως κάτι αντικειμενικό δε μπορεί να χαρακτηριστεί, οι κυρά – Σώτες ζητούν εξετάσεις στην υποκειμενικότητα. Όσο για τη γελοιότητα «πολλοί μουσουλμάνοι αρνούνται να προσυπογράψουν το γαλλικό Σύνταγμα», σιγά τα ωά! Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση καταπατά, αποφεύγει, παρερμηνεύει το Σύνταγμα το οποίο έχει ορκιστεί να υπηρετεί. Αλλά ξέχασα, αυτοί είναι «δικοί μας» οπότε μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν.
Γράφουν οι κυρά – Σώτες: «Η πολυπολιτισμικότητα είναι το αντίθετο της κοινωνικής συνοχής: τονίζει τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων εις βάρος της πλειοψηφίας των πολιτών και, μακροπρόθεσμα, εξυπηρετεί στρατηγικά συμφέροντα ξένων χωρών (Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας, Μπαχρέιν). Μέσω της πολυπολιτισμικότητας δημιουργούνται θύλακες που, σε περίπτωση κρίσης, δεν θα ακολουθήσουν τα συμφέροντα του κύριου κορμού της κοινωνίας αλλά τα συμφέροντα των χωρών της καταγωγής τους. (…) Αν δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα και τον ορίζοντα, θα διαπιστώσουμε ότι μόνον η ομοιογένεια ευνοεί τη δημοκρατία, την παραγωγικότητα, την ασφάλεια, την αντοχή σε εξωτερικούς κλονισμούς και γενικότερα την ύπαρξη της κοινωνίας των πολιτών. Αντιθέτως, η δημογραφική ανισορροπία (το γεγονός ότι σε χώρες παραδοσιακά «λευκές», «χριστιανικές» και εκκοσμικευμένες οι μετανάστες εμφανίζουν υψηλότερη γεννητικότητα η οποία προστίθεται στις μεταναστευτικές εισροές) δημιουργεί κοινωνική και οικονομική αποδιάρθρωση, εκφοβισμό και απομονωτισμό από την πλευρά των πολιτών των χωρών υποδοχής. Χρειάζεται πολιτική πληθυσμού: η εξέλιξη του πληθυσμού έχει αφεθεί στην τύχη όπως έχει αφεθεί στην τύχη το ίδιο το ευρωπαϊκό και γενικότερα δυτικό ιδεώδες».
Μαλακί@ και μάλιστα ανατριχιαστική. Η «πολιτική πληθυσμού» παραπέμπει ευθέως σε ευγονική και δε νομίζω ότι ο Μένγκελε θα περιέγραφε με κάποιον καλύτερο όρο το όραμά του. Μάλιστα, ίσως μέσω ΕΣΠΑ θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε και ένα Ινστιτούτο Κληρονομικότητας και Φυλετικής Υγιεινής το οποίο θα διηύθυνε κάποιος Φαήλος. Εν τω μεταξύ, θα ακουγόταν πολύ προοδευτική η ιδέα της ομαδικής στείρωσης των μεταναστών ώστε να ευνοηθούν «η δημοκρατία(!!!), η παραγωγικότητα, και η ασφάλεια». Ομολογώ, πάντως, ότι αυτά περί «Μέσω της πολυπολιτισμικότητας δημιουργούνται θύλακες που, σε περίπτωση κρίσης, δεν θα ακολουθήσουν τα συμφέροντα του κύριου κορμού της κοινωνίας αλλά τα συμφέροντα των χωρών της καταγωγής τους», τα ζήσαμε επί Χούντας σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμη δεν έχει καταγραφεί επισήμως το τι συνέβη στους μουσουλμάνους της Θράκης εκείνη την περίοδο. Επίσης, αν οι κυρά – Σώτες επιθυμούν να εμβαθύνουν στο ζήτημα, ας μας πουν για το ρόλο των διάφορων «προξενείων» που κρατούν στα χέρια τους τη ζωή μειονοτήτων, οι οποίες έχουν εγκαταλειφθεί με εκδικητική λογική από τις κυβερνήσεις των χωρών υποδοχής. Όταν εγκαταλείπεις κάποιον άνθρωπο στη μοίρα του και απλά τον αντιμετωπίζεις σα σκουπίδι, πάντα θα βρεθούν επεκτατικές «αγκαλιές» να τον φροντίσουν.
Γράφουν οι κυρά – Σώτες: «Σε όλες τις δυτικές χώρες, ορισμένες μειονότητες εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά ανεργίας και εγκληματικότητας. Αλλά το φαινόμενο δεν πρέπει να αποδίδεται, όπως συμβαίνει, στον υποτιθέμενο ρατσισμό και στις διακρίσεις: συνήθως, η υψηλή ανεργία και η εγκληματικότητα οφείλονται στα ίδια τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των μειονοτήτων τα οποία διατηρούνται πεισματικά μέσω της πολυπολιτισμικότητας. Η «διαφορετικότητα» έχει αποκτήσει διαστάσεις cult – και όμως είναι επιβλαβής για όλους: διαλύει την έννοια του ανήκειν, δυσχεραίνει την κοινωνική ένταξη και διαιωνίζει τα στερεότυπα. Οι κοινωνίες έχουν πεπερασμένη ικανότητα απορρόφησης: ακόμα και όταν υπάρχουν οι θεσμοί που επιτρέπουν την απορρόφηση, οι μεγάλοι αριθμοί την υπονομεύουν. Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση –κυρίως από μουσουλμανικές κοινότητες– επιφέρει προβλήματα προσαρμογής όπως την εγκατάλειψη του σχολείου και τη σύσταση εσωτερικής αντιπολίτευσης εναντίον της ενσωμάτωσης και της εκκοσμίκευσης».
Μαλακί@, επειδή αυτά θα έπρεπε να τα πει στους «πυλώνες της κοινωνικής συνοχής», δηλαδή σε κάτι μαφιόζους της Μανωλάδας και όχι μόνο. Γεμάτη είναι η Ελλάδα από ευυπόληπτους που πλουτίζουν λόγω της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, όχι μόνο από τις προμήθειες, αλλά κι επειδή όσο περισσότεροι μετανάστες – τόσο φτηνότερα μεροκάματα. Αυτοί οι κύριοι είναι μέρος του βασικού κορμού της κοινωνίας που υπερασπίζονται οι κυρά – Σώτες. Κι αν κινδυνεύουν αυτοί από οποιονδήποτε λόγο, ε λοιπόν, καλώς κινδυνεύουν.
Γράφουν οι κυρά – Σώτες: «Στα κράτη δικαίου τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανώτερα από οποιαδήποτε «κουλτούρα». Το καθήκον των χωρών που υποδέχονται μετανάστες είναι η προάσπιση αυτών των δικαιωμάτων, όχι η εφαρμογή πολιτιστικού σχετικισμού. Ο πολιτιστικός σχετικισμός αναιρεί τους θεσμούς του κράτους δικαίου και μπορεί να επιτρέψει βρεφοκτονίες, βασανιστήρια, καταπίεση γυναικών (μισογυνία, κλειτοριδεκτομή, λιθοβολισμούς, καύση χηρών, τιμωρίες μοιχαλίδων), μίσος εναντίον ομοφυλοφίλων, αντισημιτισμό, συμμορίες, θανατικές ποινές».
Μαλακί@, διότι παρουσιάζει το σύνολο των μεταναστών ως βρεφοκτόνους, μισογύνηδες και βασανιστές. Για βρεφοκτονίες με ιεροτελεστία ακόμη δεν άκουσα, για βασανισμούς γνωρίζω ότι γίνονται από Ελληναράδες στις πλατείες και από αστυνομικούς σε κρατητήρια και όσο για τον μισογυνισμό ας ρωτήσει εκπροσώπους διάφορων πολιτισμένων χριστιανικών δογμάτων για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Τώρα, σχετικά με τη βαρβαρότητα της κλειτοριδεκτομής, όντως απάνθρωπη. Όμως δεν είδα την ίδια ενόχληση για τον περιορισμένο ακρωτηριασμό της φυσικής διαμόρφωσης του ανδρικού μορίου, δηλαδή την περιτομή, την οποία οι Εβραίοι υπερήφανοι πραγματοποιούν στα αγόρια τους μόλις γίνουν 8 ημερών. Αν όμως οι κυρά – Σώτες θέλουν να το προχωρήσουμε περισσότερο, ας μας εξηγήσει πόσο πολιτισμένη είναι η μόδα του Δυτικού Παραδείσου της, που προωθεί το piercing στην κλειτορίδα και όπου αλλού.
Κοντολογίς, που θα έλεγαν και οι κυρά – Σώτες, ούτε καν το ίχνος του ανθρωπιστικού μανδύα που προσπαθούν να φορέσουν δεν κρύβει τις πραγματικές σκέψεις τους. Διότι αν στους μετανάστες από μουσουλμανικές χώρες διακρίνει υψηλό βαθμό βαρβαρότητας ο οποίος θα ταρακουνήσει την Ηθική της Δύσης, τότε πόση βαρβαρότητα υπάρχει στις κυβερνήσεις και πολυεθνικές του Δυτικού Παραδείσου που δημιουργούν τις συνθήκες για τη μετανάστευση; Πόσο Ηθικά Βαρβαρικό είναι να βάζεις τους Λίβυους να σφάζονται για να πάρεις τα πετρέλαιά τους; Πόσο Ανθρώπινο είναι να βάζεις να σφάζονται Αιγύπτιοι για να ελέγξεις τα νερά τους; Πόσο Πολιτισμένο είναι να διαμελίζεις τη Γιουγκοσλαβία και να βομβαρδίζεις αμάχους για να την κατακτήσεις ευκολότερα; Πόσο Ευγενές είναι να υπάρχει η θανατική καταδίκη στις ΗΠΑ και να δολοφονείς ανθρώπους χύνοντας στο αίμα τους φάρμακα που ακόμη δεν έχεις δοκιμάσει ούτε σε ποντίκια; Πόσο Ιδανικό είναι να αφήνεις ελεύθερη την οπλοκατοχή και να σκοτώνουν 12χρονα στις Πενσυλβάνιες τον δάσκαλό τους επειδή δεν τους έβαλε καλό βαθμό;
Αυτές οι κυρά – Σώτες, νιώθουν τόσο σοφές ώστε σε λίγο θα μας πουν ότι ο «πολιτισμός» είναι εγγενές στοιχείο των «καθαρών λαών». Ότι ο «πολιτισμός» είναι στο αίμα των εκλεκτών φυλών και όχι κάτι που αλλάζει με τις εποχές. Μέχρι το 1906 στην Ελλάδα γινόταν εκτελέσεις με γκιλοτίνα και αυτό το θεωρούσαν τότε «πολιτισμένο». Σήμερα το θεωρούν φρικιαστικό. Όπως σήμερα, θεωρούν στην Ελλάδα πολιτισμένο να πεθαίνεις από καρκίνο επειδή οι κυβερνητικές πολιτικές στερούν στους ασθενείς την πρόσβαση στη θεραπεία. Ελπίζω αύριο να το θεωρούν κι αυτό φρικιαστικό. Μαζί με τις απόψεις που εκφράζουν οι κυρά – Σωτες.
Όλοι ετοιμάζονται για κυβέρνηση Τσίπρα!
του Γιώργου Δελαστίκ
Το τελειωτικό πλήγμα στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου συνιστά η απόφαση του Αρείου Πάγου να επιτρέψει τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου. Αφενός πέφτει το ποσοστό της ΝΔ και αφετέρου μειώνεται το ποσοστό της αποχής. Καθίσταται πλέον εξαιρετικά δύσκολο για τη ΝΔ να υπερβεί αισθητά το όριο του 20%, χωρίς να είναι καν βέβαιο ότι το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά θα πιάσει οπωσδήποτε το ποσοστό αυτό.
Οι δέκα μόλις μέρες που απομένουν ως τις εκλογές είναι πολύ επικίνδυνες για το εκλογικό ποσοστό που θα πιάσει τελικά η ΝΔ. Αν η βεβαιότητα της εκλογικής της ήττας συνοδευτεί από εικόνα κατάρρευσης, οι απώλειές της θα προσλάβουν καταστροφικές διαστάσεις για τη δυνατότητα επιβίωσής της ως κόμμα ενιαίο και με το ίδιο όνομα μετά τις εκλογές.
Το σημαντικότερο όμως μήνυμα που περνά η απόφαση του Αρείου Πάγου είναι ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν ελέγχουν πλέον κανέναν αρμό εξουσίας από πολιτική σκοπιά.
Όσο για την ίδια τη Χρυσή Αυγή, η οποία σίγουρα έχει αποδυναμωθεί από τις φυλακίσεις ηγετικών στελεχών της στον οργανωτικό τομέα, αλλά αυτό καθόλου δεν προδικάζει το εκλογικό της ποσοστό, είναι προφανές ότι οι ισχυροί κύκλοι που τη στηρίζουν οικονομικά την προετοιμάζουν για να δράσει στο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο που θα δημιουργηθεί, όταν εκλεγεί κυβέρνηση Τσίπρα. Η Χρυσή Αυγή, δηλαδή, θα είναι για ένα διάστημα η αιχμή του δόρατος της μαχητικής αντιπολίτευσης, καθώς το ΠΑΣΟΚ θα διαλύεται και η ΝΔ θα περιδινείται σε υπαρξιακή κρίση.
Το σημαντικότερο όμως μήνυμα που περνά η απόφαση του Αρείου Πάγου είναι ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν ελέγχουν πλέον κανέναν αρμό εξουσίας από πολιτική σκοπιά.
Όσο για την ίδια τη Χρυσή Αυγή, η οποία σίγουρα έχει αποδυναμωθεί από τις φυλακίσεις ηγετικών στελεχών της στον οργανωτικό τομέα, αλλά αυτό καθόλου δεν προδικάζει το εκλογικό της ποσοστό, είναι προφανές ότι οι ισχυροί κύκλοι που τη στηρίζουν οικονομικά την προετοιμάζουν για να δράσει στο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο που θα δημιουργηθεί, όταν εκλεγεί κυβέρνηση Τσίπρα. Η Χρυσή Αυγή, δηλαδή, θα είναι για ένα διάστημα η αιχμή του δόρατος της μαχητικής αντιπολίτευσης, καθώς το ΠΑΣΟΚ θα διαλύεται και η ΝΔ θα περιδινείται σε υπαρξιακή κρίση.
Γιώργος υπέρ ΣΥΡΙΖΑ
Μέσω του στενότερου συνεργάτη του, του πρώην υπουργού Εξωτερικών και απερχόμενου ευρωβουλευτή Δημήτρη Δρούτσα, που έδωσε συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών την περασμένη Παρασκευή, ο Γιώργος Παπανδρέου υποδήλωσε εμμέσως την ετοιμότητά του να συνεργαστεί με τον Αλέξη Τσίπρα.
«Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα [Σ.Σ.: για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας] εμπεριέχει ενδιαφέροντα στοιχεία: Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και άλλων χωρών, όπως το 1953 για τη Γερμανία» είπε επί λέξει ο Δ. Δρούτσας, κλείνοντας τη συνέντευξή του.
«Αν θέλουμε οριστική λύση για την Ελλάδα και το ευρώ, απαιτείται νέο και μάλιστα γενναίο “κούρεμα”. Είναι αδιανόητο η ελληνική κυβέρνηση να μην το απαιτεί και να αποδέχεται αμαχητί αυτό που συμφέρει τη Γερμανία, επειδή ο κ. Σόιμπλε είπε στον κ. Στουρνάρα “forget it”» είχε ήδη πει ο Δ. Δρούτσας.
Δεν είχε παραλείψει, φυσικά, να σχολιάσει δηλητηριωδώς τη στάση του νυν προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου. «Είναι αυτονόητο ότι στις εκλογές κρίνεται προσωπικά και ο αρχηγός. Έχει έρθει η στιγμή της αλήθειας και για τον κ. Βενιζέλο» είπε ο Δ. Δρούτσας. Η στάση του «μου θυμίζει τις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία, όπου το Κόμμα των Ελευθέρων Δημοκρατών, εταίρος
τότε της κυρίας Μέρκελ, παρακαλούσε τους ψηφοφόρους της να του “δανείσουν” κάποιες ψήφους, αλλά το κόμμα αυτό δεν μπήκε καν στη Βουλή» πρόσθεσε δηκτικά.
Μέσω του στενότερου συνεργάτη του, του πρώην υπουργού Εξωτερικών και απερχόμενου ευρωβουλευτή Δημήτρη Δρούτσα, που έδωσε συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών την περασμένη Παρασκευή, ο Γιώργος Παπανδρέου υποδήλωσε εμμέσως την ετοιμότητά του να συνεργαστεί με τον Αλέξη Τσίπρα.
«Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα [Σ.Σ.: για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας] εμπεριέχει ενδιαφέροντα στοιχεία: Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και άλλων χωρών, όπως το 1953 για τη Γερμανία» είπε επί λέξει ο Δ. Δρούτσας, κλείνοντας τη συνέντευξή του.
«Αν θέλουμε οριστική λύση για την Ελλάδα και το ευρώ, απαιτείται νέο και μάλιστα γενναίο “κούρεμα”. Είναι αδιανόητο η ελληνική κυβέρνηση να μην το απαιτεί και να αποδέχεται αμαχητί αυτό που συμφέρει τη Γερμανία, επειδή ο κ. Σόιμπλε είπε στον κ. Στουρνάρα “forget it”» είχε ήδη πει ο Δ. Δρούτσας.
Δεν είχε παραλείψει, φυσικά, να σχολιάσει δηλητηριωδώς τη στάση του νυν προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου. «Είναι αυτονόητο ότι στις εκλογές κρίνεται προσωπικά και ο αρχηγός. Έχει έρθει η στιγμή της αλήθειας και για τον κ. Βενιζέλο» είπε ο Δ. Δρούτσας. Η στάση του «μου θυμίζει τις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία, όπου το Κόμμα των Ελευθέρων Δημοκρατών, εταίρος
τότε της κυρίας Μέρκελ, παρακαλούσε τους ψηφοφόρους της να του “δανείσουν” κάποιες ψήφους, αλλά το κόμμα αυτό δεν μπήκε καν στη Βουλή» πρόσθεσε δηκτικά.
Και ο Κουβέλης μαζί
Στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον σαφέστατα προσανατολισμένος και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης, θεωρώντας προφανώς «τελειωμένη» την κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Αυτό αποκαλύπτει η δήλωσή του την περασμένη εβδομάδα ότι «η προοδευτική Κεντροαριστερά δεν μπορεί να είναι προσδεδεμένη στο άρμα της ΝΔ, αλλά δύναμη ικανή να μετατοπίσει τον άξονα των εξελίξεων σε προοδευτική κατεύθυνση».
Η εμφανής εύνοια του Φ. Κουβέλη προς την υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή της Μαριλένας Κοππά εκ μέρους της ΔΗΜΑΡ, στενότατης συνεργάτιδος του Γιώργου Παπανδρέου, συνδυαζόμενη με το ρητό αποκλεισμό του ΠΑΣΟΚ από κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς και τη συστηματική απαξίωσης του Ποταμιού από τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ επιβεβαιώνουν έμμεσα ότι ο πρόεδρός της έχει οριστικά στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό εξοργίζει, βεβαίως, τον «πασοκικό» πυρήνα της ΔΗΜΑΡ που έχει επικεφαλής τον πρώην γραμματέα Σπύρο Λυκούδη. Όλα τα υπερβολικά εκτεθειμένα για «πασοκολαγνεία» στελέχη της ΔΗΜΑΡ φοβούνται μήπως σύντομα μείνουν πολιτικά άστεγα, τώρα που το ΠΑΣΟΚ διαλύεται και στο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη τους θεωρούν μάλλον επιβαρυντικό και πολιτικά άχρηστο έρμα.
Στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον σαφέστατα προσανατολισμένος και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης, θεωρώντας προφανώς «τελειωμένη» την κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Αυτό αποκαλύπτει η δήλωσή του την περασμένη εβδομάδα ότι «η προοδευτική Κεντροαριστερά δεν μπορεί να είναι προσδεδεμένη στο άρμα της ΝΔ, αλλά δύναμη ικανή να μετατοπίσει τον άξονα των εξελίξεων σε προοδευτική κατεύθυνση».
Η εμφανής εύνοια του Φ. Κουβέλη προς την υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή της Μαριλένας Κοππά εκ μέρους της ΔΗΜΑΡ, στενότατης συνεργάτιδος του Γιώργου Παπανδρέου, συνδυαζόμενη με το ρητό αποκλεισμό του ΠΑΣΟΚ από κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς και τη συστηματική απαξίωσης του Ποταμιού από τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ επιβεβαιώνουν έμμεσα ότι ο πρόεδρός της έχει οριστικά στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό εξοργίζει, βεβαίως, τον «πασοκικό» πυρήνα της ΔΗΜΑΡ που έχει επικεφαλής τον πρώην γραμματέα Σπύρο Λυκούδη. Όλα τα υπερβολικά εκτεθειμένα για «πασοκολαγνεία» στελέχη της ΔΗΜΑΡ φοβούνται μήπως σύντομα μείνουν πολιτικά άστεγα, τώρα που το ΠΑΣΟΚ διαλύεται και στο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη τους θεωρούν μάλλον επιβαρυντικό και πολιτικά άχρηστο έρμα.
Ώρα βουλευτικών εκλογών
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, ετοιμάζεται και αυτός για τη νίκη του κόμματός του στις ευρωεκλογές, παρόλο που οι πολιτικά ανόητες ή υποβολιμαίες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν προσλάβει χαρακτήρα επιδημίας. Όσο κι αν προσπαθεί να τις αξιοποιήσει όμως η κυβέρνηση, η ζημιά που προκαλούν στο εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ασήμαντη.
«Την 26η Μαΐου είναι σαφές ότι θα ζητήσουμε εθνικές εκλογές» δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξη που έδωσε στον ιστότοπο της Έλλης Στάη, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι «δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με το παλιό κατεστημένο», αποκλείοντας ρητά κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας με τη ΝΔ.
Δεν τήρησε όμως ίδια στάση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Στην ερώτηση με ποια κόμματα ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει κυβερνητική συνεργασία, ο Αλ. Τσίπρας απάντησε ότι αυτό θα εξαρτηθεί από το ποια κόμματα θα είναι στη νέα Βουλή. Επίσης από το αν το ΠΑΣΟΚ θα υπάρχει ή όχι ή αν θα αλλάξει την ηγεσία του, δημιουργώντας την εντύπωση –χωρίς, βεβαίως, να το πει ρητά– ότι ενδεχόμενη εκλογή αντιμνημονιακού ηγέτη στο ΠΑΣΟΚ και πέρασμά του σε αντιμνημονιακή πολιτική ίσως αφήσει περιθώρια προσέγγισης με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, ετοιμάζεται και αυτός για τη νίκη του κόμματός του στις ευρωεκλογές, παρόλο που οι πολιτικά ανόητες ή υποβολιμαίες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν προσλάβει χαρακτήρα επιδημίας. Όσο κι αν προσπαθεί να τις αξιοποιήσει όμως η κυβέρνηση, η ζημιά που προκαλούν στο εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ασήμαντη.
«Την 26η Μαΐου είναι σαφές ότι θα ζητήσουμε εθνικές εκλογές» δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξη που έδωσε στον ιστότοπο της Έλλης Στάη, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι «δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με το παλιό κατεστημένο», αποκλείοντας ρητά κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας με τη ΝΔ.
Δεν τήρησε όμως ίδια στάση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Στην ερώτηση με ποια κόμματα ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει κυβερνητική συνεργασία, ο Αλ. Τσίπρας απάντησε ότι αυτό θα εξαρτηθεί από το ποια κόμματα θα είναι στη νέα Βουλή. Επίσης από το αν το ΠΑΣΟΚ θα υπάρχει ή όχι ή αν θα αλλάξει την ηγεσία του, δημιουργώντας την εντύπωση –χωρίς, βεβαίως, να το πει ρητά– ότι ενδεχόμενη εκλογή αντιμνημονιακού ηγέτη στο ΠΑΣΟΚ και πέρασμά του σε αντιμνημονιακή πολιτική ίσως αφήσει περιθώρια προσέγγισης με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Κυβερνητική σύγχυση
Καθώς γενικεύεται το κλίμα όπου όλοι θεωρούν «τελειωμένη» την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, επιτείνεται το κλίμα σύγχυσης και αλληλοεκβιασμών στους κόλπους του φιλοκυβερνητικού στρατοπέδου.
«Δεν υπάρχει κυβέρνηση χωρίς εμάς» δήλωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, βγαίνοντας από το Μέγαρο Μαξίμου, όπου είχε συνάντηση με τον πρωθυπουργό. «Άρα το θέμα είναι η κυβερνητική σταθερότητα ως τέτοια συνολικά» έβγαλε το συμπέρασμά του και το ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους.
«Δεν κινδυνεύει η σταθερότητα μετά τις εκλογές σε καμία περίπτωση» δήλωσε την ίδια ακριβώς μέρα ο Αντώνης Σαμαράς. Πλήρης ασυμφωνία!
«Από τη στιγμή που ο κ. Βενιζέλος έθεσε το δίλημμα αυτό, δεν υπάρχει επιστροφή» δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ.
«Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα, είναι πράξεις αυτοκτονίας» δήλωσε ο επί δεκαετίες διατελέσας υπουργός του ΠΑΣΟΚ Θόδωρος Πάγκαλος. «Είναι ένας άθλιος και αφελής εκβιασμός» πρόσθεσε εξαπολύοντας μύδρους κατά του Βενιζέλου.
«Φτάνει πια, κύριε Πάγκαλε!… Αφήστε τη χώρα και την παράταξη να αναπνεύσει! Αφήστε μας να ξεχάσουμε το χειρισμό σας στα Ίμια και στην υπόθεση Οτσαλάν και όχι μόνο!» του απάντησε η υποψήφια ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Αφροδίτη Αλ Σάλεχ.
«Θέλουμε η χώρα το βράδυ των εκλογών να είναι μια χώρα που θα υποστεί ό,τι έχουν υποστεί χώρες όπως η Ουκρανία ή χώρες της Βόρειας Αφρικής;» δήλωσε απειλητικά προς όσους τον άκουγαν σε συγκέντρωση στο Βόλο ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, Λεωνίδας Γρηγοράκος, προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ, για να προειδοποιήσει τους Έλληνες τι θα πάθουν έτσι και τολμήσουν να μην ψηφίσουν μαζικά υπέρ του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου! Ουκρανία θα γίνουμε, αν οι πολίτες τολμήσουν και ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ! Το λέει ο Γρηγοράκος!
Καθώς γενικεύεται το κλίμα όπου όλοι θεωρούν «τελειωμένη» την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, επιτείνεται το κλίμα σύγχυσης και αλληλοεκβιασμών στους κόλπους του φιλοκυβερνητικού στρατοπέδου.
«Δεν υπάρχει κυβέρνηση χωρίς εμάς» δήλωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, βγαίνοντας από το Μέγαρο Μαξίμου, όπου είχε συνάντηση με τον πρωθυπουργό. «Άρα το θέμα είναι η κυβερνητική σταθερότητα ως τέτοια συνολικά» έβγαλε το συμπέρασμά του και το ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους.
«Δεν κινδυνεύει η σταθερότητα μετά τις εκλογές σε καμία περίπτωση» δήλωσε την ίδια ακριβώς μέρα ο Αντώνης Σαμαράς. Πλήρης ασυμφωνία!
«Από τη στιγμή που ο κ. Βενιζέλος έθεσε το δίλημμα αυτό, δεν υπάρχει επιστροφή» δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ.
«Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα, είναι πράξεις αυτοκτονίας» δήλωσε ο επί δεκαετίες διατελέσας υπουργός του ΠΑΣΟΚ Θόδωρος Πάγκαλος. «Είναι ένας άθλιος και αφελής εκβιασμός» πρόσθεσε εξαπολύοντας μύδρους κατά του Βενιζέλου.
«Φτάνει πια, κύριε Πάγκαλε!… Αφήστε τη χώρα και την παράταξη να αναπνεύσει! Αφήστε μας να ξεχάσουμε το χειρισμό σας στα Ίμια και στην υπόθεση Οτσαλάν και όχι μόνο!» του απάντησε η υποψήφια ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Αφροδίτη Αλ Σάλεχ.
«Θέλουμε η χώρα το βράδυ των εκλογών να είναι μια χώρα που θα υποστεί ό,τι έχουν υποστεί χώρες όπως η Ουκρανία ή χώρες της Βόρειας Αφρικής;» δήλωσε απειλητικά προς όσους τον άκουγαν σε συγκέντρωση στο Βόλο ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, Λεωνίδας Γρηγοράκος, προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ, για να προειδοποιήσει τους Έλληνες τι θα πάθουν έτσι και τολμήσουν να μην ψηφίσουν μαζικά υπέρ του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου! Ουκρανία θα γίνουμε, αν οι πολίτες τολμήσουν και ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ! Το λέει ο Γρηγοράκος!
«Τουρλουμπούκι»!
Δύο μόλις μέρες αργότερα ο εν λόγω Λεωνίδας ξαναχτύπησε, σε εντελώς άλλο μήκος κύματος αυτή τη φορά: «Πιστεύετε ότι δεν θα υπάρξει θέμα ηγεσίας, αν πάμε στο 4% και στο 3%; Θα πάμε σε ανασύνταξη του χώρου ούτως ή άλλως μετεκλογικά… Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνάει, αν τα ποσοστά του στις εκλογές συρρικνωθούν… Εξαϋλωμένοι δεν μπορούμε να κυβερνάμε… Έχουμε και μια αξιοπρέπεια!» δήλωσε ο φανατικός μέχρι τώρα υποστηρικτής του Ευ. Βενιζέλου.
«Μετά τις εκλογές είναι θεμιτό να συζητηθούν όλα. Ακόμη, αν προκύψει, και το θέμα ηγεσίας. Δεν υπάρχει κανένα ταμπού» δήλωσε γενναιόφρων και ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, Τάκης Ρήγας.
«Εάν προκύψει ένα αποτέλεσμα που είναι καταποντισμός για το ΠΑΣΟΚ, εκ των πραγμάτων τίθεται θέμα νομιμοποίησης της κυβέρνησης… Αν η ΝΔ πάρει 25% και το ΠΑΣΟΚ 2%, δεν έχει κανένα νόημα η συμμετοχή μας στην κυβέρνηση» δήλωσε και ο βουλευτής του κόμματος της ελάσσονος συμπολίτευσης Γ. Ντόλιος.
Στο ΠΑΣΟΚ μπορούν σίγουρα μετά από αυτά να πουν «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!» αναπαράγοντας τη θρυλική ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου σε κωμωδία της δεκαετίας του ’60, πριν από μισό αιώνα.
Από πολιτική σκοπιά, όλα δείχνουν ότι στο ΠΑΣΟΚ έχουν πια καταλάβει ότι ήρθε η ώρα να τα μαζεύουν και να απαλλάξουν τη χώρα από την κυβερνητική παρουσία τους – τουλάχιστον οι πιο εκτεθειμένοι από τα… «υπουργικά λαμόγια», παρέα με τους νεοδημοκράτες συνεργάτες τους.
Δύο μόλις μέρες αργότερα ο εν λόγω Λεωνίδας ξαναχτύπησε, σε εντελώς άλλο μήκος κύματος αυτή τη φορά: «Πιστεύετε ότι δεν θα υπάρξει θέμα ηγεσίας, αν πάμε στο 4% και στο 3%; Θα πάμε σε ανασύνταξη του χώρου ούτως ή άλλως μετεκλογικά… Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνάει, αν τα ποσοστά του στις εκλογές συρρικνωθούν… Εξαϋλωμένοι δεν μπορούμε να κυβερνάμε… Έχουμε και μια αξιοπρέπεια!» δήλωσε ο φανατικός μέχρι τώρα υποστηρικτής του Ευ. Βενιζέλου.
«Μετά τις εκλογές είναι θεμιτό να συζητηθούν όλα. Ακόμη, αν προκύψει, και το θέμα ηγεσίας. Δεν υπάρχει κανένα ταμπού» δήλωσε γενναιόφρων και ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, Τάκης Ρήγας.
«Εάν προκύψει ένα αποτέλεσμα που είναι καταποντισμός για το ΠΑΣΟΚ, εκ των πραγμάτων τίθεται θέμα νομιμοποίησης της κυβέρνησης… Αν η ΝΔ πάρει 25% και το ΠΑΣΟΚ 2%, δεν έχει κανένα νόημα η συμμετοχή μας στην κυβέρνηση» δήλωσε και ο βουλευτής του κόμματος της ελάσσονος συμπολίτευσης Γ. Ντόλιος.
Στο ΠΑΣΟΚ μπορούν σίγουρα μετά από αυτά να πουν «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!» αναπαράγοντας τη θρυλική ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου σε κωμωδία της δεκαετίας του ’60, πριν από μισό αιώνα.
Από πολιτική σκοπιά, όλα δείχνουν ότι στο ΠΑΣΟΚ έχουν πια καταλάβει ότι ήρθε η ώρα να τα μαζεύουν και να απαλλάξουν τη χώρα από την κυβερνητική παρουσία τους – τουλάχιστον οι πιο εκτεθειμένοι από τα… «υπουργικά λαμόγια», παρέα με τους νεοδημοκράτες συνεργάτες τους.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 239)
Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014
Endeavor: 25 χρόνια θα χρειαστεί η Ελλάδα για απορρόφηση των ανέργων
Η Ελλάδα θα χρειαστεί 25 χρόνια για να δημιουργήσει τις θέσεις εργασίας που απαιτούνται, με τον σημερινό ρυθμό και το μίγμα δημιουργίας επιχειρήσεων (περίπου 40.000 κάθε χρόνο, με μόνο 10% να επικεντρώνονται σε κλάδους προστιθέμενης αξίας και μόνο 1% να επιδεικνύει σημαντική ανάπτυξη).
Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός σε λιγότερο από μια δεκαετία θα πρέπει να τριπλασιαστούν οι προσπάθειες που επικεντρώνονται σε κλάδους προστιθέμενης αξίας και να διπλασιαστούν τα ποσοστά επιτυχίας τους.
Πάνω από όλα θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα κατάλληλο επιχειρηματικό οικοσύστημα το οποίο να καλλιεργεί, να υποστηρίζει και να συνδέει ποιοτικά επιχειρηματικά εγχειρήματα.
Τα παραπάνω επισημαίνει η Endeavor Greece, ο παγκόσμιος μη κερδοσκοπικός οργανισμός στήριξης της επιχειρηματικότητας, σε μελέτη του, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του 3ου Διεθνούς Συνεδρίου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) για την Κοινωφελή Δράση (26-27 Ιουνίου 2014).
Το ΙΣΝ αποτελεί τον αποκλειστικό δωρητή για την εκπόνηση της μελέτης.
Όπως επισημαίνεται στη μελέτη, η Ελλάδα έχασε συνολικά 1.000.000 θέσεις εργασίας στη διάρκεια των πέντε τελευταίων χρόνων. Πάνω από τις μισές προέρχονται από τρεις κλάδους -τις κατασκευές, το λιανεμπόριο/χονδρεμπόριο και τη μεταποίηση- ενώ ολόκληροι τομείς όπως το real estate πρακτικά αφανίστηκαν. Ακόμη και στο αισιόδοξο σενάριο ανάπτυξης, τα 2/3 των χαμένων θέσεων εργασίας δεν μπορούν να ανακτηθούν από τους ίδιους κλάδους. Τρεις μόνο κλάδοι κατάφεραν να διατηρήσουν ή και να αυξήσουν το συνολικό εργατικό δυναμικό: ο αγροτικός τομέας, η μεταποίηση τροφίμων και ο κλάδος της τεχνολογίας.
Στη μελέτη επισημαίνεται ότι οι νέοι στην Ελλάδα επηρεάστηκαν δυσανάλογα από την αύξηση της ανεργίας με περισσότερες από μισό εκατομμύριο χαμένες θέσεις εργασίας. Παρόλα αυτά, μόνο το μισό ποσοστό της ανεργίας οφείλεται στην οικονομική επιβράδυνση και την ύφεση. Το υπόλοιπο προέρχεται από το παραδοσιακό μειονέκτημα των νέων που βρίσκονται «εκτός αγοράς» το οποίο εντάθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης. Ολόκληροι κλάδοι κατήργησαν θέσεις εργασίας για νέους, παρότι διατήρησαν ή ακόμη και αύξησαν τις θέσεις εργασίας των μεγαλύτερων ηλικιών. Αυτοί οι κλάδοι περιλαμβάνουν τομείς όπως η αγροτική παραγωγή και τα τρόφιμα αλλά και τα περισσότερα επαγγέλματα- πρότυπα: γιατροί, δικηγόροι, τραπεζικοί και λογιστές. Το παραδοσιακό όνειρο της ελληνικής οικογένειας κλονίζεται, αν και παραμένει ακόμη ισχυρό.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, πάνω από 200.000 Έλληνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι νέοι και με προσόντα, έχουν φύγει από τη χώρα και έχουν βρει εργασία στο εξωτερικό. Το ελληνικό ταλέντο κινείται κυρίως εντός της Ευρώπης, πρωταρχικά στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανία. Υπό συνθήκες, το φαινόμενο αυτό, κατά πολλούς θεωρούμενο brain drain ("διαρροή ταλέντου"), θα μπορούσε να μετατραπεί σε brain circulation ("κυκλοφορία ταλέντου"), παρέχοντας στους Έλληνες τις ευκαιρίες, την εξωστρεφή αντίληψη και την εμπειρία που η εγχώρια αγορά εργασίας αδυνατεί να παρέχει.
Στην μελέτη τονίζεται ότι η τάξη μεγέθους της αλλαγής που απαιτείται είναι τεράστια και σίγουρα πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που συνήθως περιγράφεται. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα πρέπει να επικεντρωθεί σε συγκεκριμένους κλάδους (πχ αγροτική παραγωγή/τρόφιμα, μεταποίηση, τουρισμός, logistics, τεχνολογία) όπου έχει δομικά πλεονεκτήματα πρώτης ύλης, γεωγραφικής θέσης ή ανθρώπινου δυναμικού. Ωστόσο, πέρα από μεγάλες μεταρρυθμίσεις και αναβάθμιση υποδομών, αυτή η μεγάλη μετατόπιση οικονομικής δραστηριότητας απαιτεί χρόνο, νέες δεξιότητες και συνεπάγεται φυσική μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων. Πάνω από 640.000 υπολογίζεται ότι θα αναγκαστούν να αλλάξουν τομέα, ενώ πάνω από 500.000 θα αναγκαστούν να μετακινηθούν εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης για να αναζητήσουν εργασία σε άλλα μέρη της Ελλάδας, επιπρόσθετα της εν εξελίξει φυγής Ελλήνων στο εξωτερικό.
Ποιος όμως μπορεί να δημιουργήσει υψηλής ποιότητας θέσεις εργασίας στους διάφορους κλάδους της ελληνικής οικονομίας; Όπως αναφέρεται στη μελέτη, δυστυχώς όχι η μεγάλη πλειοψηφία των υφιστάμενων επιχειρήσεων, είτε μικρών είτε μεγάλων.
Σύμφωνα με τη μελέτη, οι περισσότερες από τις υπάρχουσες επιχειρήσεις έχουν δομική αδυναμία να αυξήσουν σημαντικά τις θέσεις εργασίας τους. Ενδεικτικά, στο σύνολό τους οι μεγάλες επιχειρήσεις μείωσαν τις θέσεις εργασίας ακόμη και κατά τα «καλά χρόνια» προ της κρίσης. Αντίστοιχα, οι περισσότερες μικρές επιχειρήσεις αποτελούν κατά βάση επιλογή αυτοαπασχόλησης και δεν δημιουργούν καμία πρόσθετη θέση εργασίας πλην εκείνης του επιχειρηματία- ιδιοκτήτη. Την ίδια στιγμή, η ποιότητα της εργασίας που προσφέρουν είναι κακή, με απουσία προγραμμάτων ανάπτυξης του προσωπικού, αναντιστοιχία ρόλων και ικανοτήτων και εξαιρετικά προβληματικούς μισθούς.
Υπάρχει μια μειοψηφία περίπου 3.000 υφιστάμενων επιχειρήσεων που παρουσιάζουν υψηλά περιθώρια ανάπτυξης (περίπου 2.900 μικρομεσαίες και 100 μεγάλες), επενδύουν στο προσωπικό τους και έχουν τις βάσεις να εξελιχθούν ταχύτατα, δημιουργώντας ποιοτικές θέσεις εργασίας. Μπορούν συλλογικά να δημιουργήσουν μέχρι και 200.000 νέες θέσεις εργασίας, εκ των οποίων οι περισσότερες θα απευθύνονται σε νέους.
Το υπόλοιπο των 800.000 θέσεων εργασίας πρέπει να δημιουργηθεί από νέες επιχειρήσεις. Χρειάζονται 10.000 νέες επιχειρήσεις υψηλής ανάπτυξης με την κατάλληλη εξωστρεφή και καινοτόμο νοοτροπία.
Η σημερινή ραγδαία αύξηση των startups είναι μια καλή αρχή. Όπως επισημαίνεται στη μελέτη, δεν αναμένουμε, όμως, τα περίπου 200 startups που ιδρύονται κάθε χρόνο, να δημιουργήσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που χρειάζονται. Ειδικά από τη στιγμή που τα περισσότερα επικεντρώνονται σε έναν μόνο κλάδο και μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό τους μπορεί να θεωρηθεί υψηλής ανάπτυξης.
Οι νέοι, τονίζεται, πρέπει να ηγηθούν της μεταμόρφωσης της Ελλάδας. Ως επιχειρηματίες ή εργαζόμενοι, έχουν τις βάσεις να ξεπεράσουν τη χρόνια αντίσταση της Ελλάδας στην αλλαγή. Η χώρα έχει κάνει ελάχιστα για να τους παρέχει την κατάλληλη εκπαίδευση, ευκαιρίες εργασίας, εξωστρεφή νοοτροπία, πνεύμα συνεργασίας και έμπνευση. Παρόλα αυτά, οι ίδιοι επιδεικνύουν εντυπωσιακή ευελιξία, επιχειρηματικό πνεύμα και αισιοδοξία, που μπορούν να οδηγήσουν στην αλλαγή. Περίπου το 15% των νέων δηλώνουν «τακτοποιημένοι» ή εντελώς αδιάφοροι. Το κυρίαρχο 85% είναι πρόθυμο να κυνηγήσει ευκαιρίες, όπου αυτές υπάρχουν. Το 9% είναι έτοιμοι να γίνουν οι καταλύτες της αλλαγής.
Σύμφωνα με τη μελέτη πρέπει:
1. Να εντοπίσουμε και να επικεντρωθούμε στη στήριξη της μειοψηφίας των 3.000 υφιστάμενων επιχειρήσεων υψηλής ανάπτυξης και των μεμονωμένων σήμερα εκπαιδευτικών προσπαθειών.
2. Να επιταχύνουμε τη δημιουργία και εξέλιξη 10.000 νέων επιχειρήσεων υψηλής ανάπτυξης.
3. Να συνδέσουμε τους νέους με επιλεγμένους επιχειρηματίες, εργοδότες και ακαδημαϊκούς, εντός και εκτός χώρας, μέσω εργαλείων εκπαίδευσης και απασχόλησης.
Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός σε λιγότερο από μια δεκαετία θα πρέπει να τριπλασιαστούν οι προσπάθειες που επικεντρώνονται σε κλάδους προστιθέμενης αξίας και να διπλασιαστούν τα ποσοστά επιτυχίας τους.
Πάνω από όλα θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα κατάλληλο επιχειρηματικό οικοσύστημα το οποίο να καλλιεργεί, να υποστηρίζει και να συνδέει ποιοτικά επιχειρηματικά εγχειρήματα.
Τα παραπάνω επισημαίνει η Endeavor Greece, ο παγκόσμιος μη κερδοσκοπικός οργανισμός στήριξης της επιχειρηματικότητας, σε μελέτη του, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του 3ου Διεθνούς Συνεδρίου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) για την Κοινωφελή Δράση (26-27 Ιουνίου 2014).
Το ΙΣΝ αποτελεί τον αποκλειστικό δωρητή για την εκπόνηση της μελέτης.
Όπως επισημαίνεται στη μελέτη, η Ελλάδα έχασε συνολικά 1.000.000 θέσεις εργασίας στη διάρκεια των πέντε τελευταίων χρόνων. Πάνω από τις μισές προέρχονται από τρεις κλάδους -τις κατασκευές, το λιανεμπόριο/χονδρεμπόριο και τη μεταποίηση- ενώ ολόκληροι τομείς όπως το real estate πρακτικά αφανίστηκαν. Ακόμη και στο αισιόδοξο σενάριο ανάπτυξης, τα 2/3 των χαμένων θέσεων εργασίας δεν μπορούν να ανακτηθούν από τους ίδιους κλάδους. Τρεις μόνο κλάδοι κατάφεραν να διατηρήσουν ή και να αυξήσουν το συνολικό εργατικό δυναμικό: ο αγροτικός τομέας, η μεταποίηση τροφίμων και ο κλάδος της τεχνολογίας.
Στη μελέτη επισημαίνεται ότι οι νέοι στην Ελλάδα επηρεάστηκαν δυσανάλογα από την αύξηση της ανεργίας με περισσότερες από μισό εκατομμύριο χαμένες θέσεις εργασίας. Παρόλα αυτά, μόνο το μισό ποσοστό της ανεργίας οφείλεται στην οικονομική επιβράδυνση και την ύφεση. Το υπόλοιπο προέρχεται από το παραδοσιακό μειονέκτημα των νέων που βρίσκονται «εκτός αγοράς» το οποίο εντάθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης. Ολόκληροι κλάδοι κατήργησαν θέσεις εργασίας για νέους, παρότι διατήρησαν ή ακόμη και αύξησαν τις θέσεις εργασίας των μεγαλύτερων ηλικιών. Αυτοί οι κλάδοι περιλαμβάνουν τομείς όπως η αγροτική παραγωγή και τα τρόφιμα αλλά και τα περισσότερα επαγγέλματα- πρότυπα: γιατροί, δικηγόροι, τραπεζικοί και λογιστές. Το παραδοσιακό όνειρο της ελληνικής οικογένειας κλονίζεται, αν και παραμένει ακόμη ισχυρό.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, πάνω από 200.000 Έλληνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι νέοι και με προσόντα, έχουν φύγει από τη χώρα και έχουν βρει εργασία στο εξωτερικό. Το ελληνικό ταλέντο κινείται κυρίως εντός της Ευρώπης, πρωταρχικά στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανία. Υπό συνθήκες, το φαινόμενο αυτό, κατά πολλούς θεωρούμενο brain drain ("διαρροή ταλέντου"), θα μπορούσε να μετατραπεί σε brain circulation ("κυκλοφορία ταλέντου"), παρέχοντας στους Έλληνες τις ευκαιρίες, την εξωστρεφή αντίληψη και την εμπειρία που η εγχώρια αγορά εργασίας αδυνατεί να παρέχει.
Στην μελέτη τονίζεται ότι η τάξη μεγέθους της αλλαγής που απαιτείται είναι τεράστια και σίγουρα πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που συνήθως περιγράφεται. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα πρέπει να επικεντρωθεί σε συγκεκριμένους κλάδους (πχ αγροτική παραγωγή/τρόφιμα, μεταποίηση, τουρισμός, logistics, τεχνολογία) όπου έχει δομικά πλεονεκτήματα πρώτης ύλης, γεωγραφικής θέσης ή ανθρώπινου δυναμικού. Ωστόσο, πέρα από μεγάλες μεταρρυθμίσεις και αναβάθμιση υποδομών, αυτή η μεγάλη μετατόπιση οικονομικής δραστηριότητας απαιτεί χρόνο, νέες δεξιότητες και συνεπάγεται φυσική μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων. Πάνω από 640.000 υπολογίζεται ότι θα αναγκαστούν να αλλάξουν τομέα, ενώ πάνω από 500.000 θα αναγκαστούν να μετακινηθούν εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης για να αναζητήσουν εργασία σε άλλα μέρη της Ελλάδας, επιπρόσθετα της εν εξελίξει φυγής Ελλήνων στο εξωτερικό.
Ποιος όμως μπορεί να δημιουργήσει υψηλής ποιότητας θέσεις εργασίας στους διάφορους κλάδους της ελληνικής οικονομίας; Όπως αναφέρεται στη μελέτη, δυστυχώς όχι η μεγάλη πλειοψηφία των υφιστάμενων επιχειρήσεων, είτε μικρών είτε μεγάλων.
Σύμφωνα με τη μελέτη, οι περισσότερες από τις υπάρχουσες επιχειρήσεις έχουν δομική αδυναμία να αυξήσουν σημαντικά τις θέσεις εργασίας τους. Ενδεικτικά, στο σύνολό τους οι μεγάλες επιχειρήσεις μείωσαν τις θέσεις εργασίας ακόμη και κατά τα «καλά χρόνια» προ της κρίσης. Αντίστοιχα, οι περισσότερες μικρές επιχειρήσεις αποτελούν κατά βάση επιλογή αυτοαπασχόλησης και δεν δημιουργούν καμία πρόσθετη θέση εργασίας πλην εκείνης του επιχειρηματία- ιδιοκτήτη. Την ίδια στιγμή, η ποιότητα της εργασίας που προσφέρουν είναι κακή, με απουσία προγραμμάτων ανάπτυξης του προσωπικού, αναντιστοιχία ρόλων και ικανοτήτων και εξαιρετικά προβληματικούς μισθούς.
Υπάρχει μια μειοψηφία περίπου 3.000 υφιστάμενων επιχειρήσεων που παρουσιάζουν υψηλά περιθώρια ανάπτυξης (περίπου 2.900 μικρομεσαίες και 100 μεγάλες), επενδύουν στο προσωπικό τους και έχουν τις βάσεις να εξελιχθούν ταχύτατα, δημιουργώντας ποιοτικές θέσεις εργασίας. Μπορούν συλλογικά να δημιουργήσουν μέχρι και 200.000 νέες θέσεις εργασίας, εκ των οποίων οι περισσότερες θα απευθύνονται σε νέους.
Το υπόλοιπο των 800.000 θέσεων εργασίας πρέπει να δημιουργηθεί από νέες επιχειρήσεις. Χρειάζονται 10.000 νέες επιχειρήσεις υψηλής ανάπτυξης με την κατάλληλη εξωστρεφή και καινοτόμο νοοτροπία.
Η σημερινή ραγδαία αύξηση των startups είναι μια καλή αρχή. Όπως επισημαίνεται στη μελέτη, δεν αναμένουμε, όμως, τα περίπου 200 startups που ιδρύονται κάθε χρόνο, να δημιουργήσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που χρειάζονται. Ειδικά από τη στιγμή που τα περισσότερα επικεντρώνονται σε έναν μόνο κλάδο και μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό τους μπορεί να θεωρηθεί υψηλής ανάπτυξης.
Οι νέοι, τονίζεται, πρέπει να ηγηθούν της μεταμόρφωσης της Ελλάδας. Ως επιχειρηματίες ή εργαζόμενοι, έχουν τις βάσεις να ξεπεράσουν τη χρόνια αντίσταση της Ελλάδας στην αλλαγή. Η χώρα έχει κάνει ελάχιστα για να τους παρέχει την κατάλληλη εκπαίδευση, ευκαιρίες εργασίας, εξωστρεφή νοοτροπία, πνεύμα συνεργασίας και έμπνευση. Παρόλα αυτά, οι ίδιοι επιδεικνύουν εντυπωσιακή ευελιξία, επιχειρηματικό πνεύμα και αισιοδοξία, που μπορούν να οδηγήσουν στην αλλαγή. Περίπου το 15% των νέων δηλώνουν «τακτοποιημένοι» ή εντελώς αδιάφοροι. Το κυρίαρχο 85% είναι πρόθυμο να κυνηγήσει ευκαιρίες, όπου αυτές υπάρχουν. Το 9% είναι έτοιμοι να γίνουν οι καταλύτες της αλλαγής.
Σύμφωνα με τη μελέτη πρέπει:
1. Να εντοπίσουμε και να επικεντρωθούμε στη στήριξη της μειοψηφίας των 3.000 υφιστάμενων επιχειρήσεων υψηλής ανάπτυξης και των μεμονωμένων σήμερα
εκπαιδευτικών προσπαθειών.2. Να επιταχύνουμε τη δημιουργία και εξέλιξη 10.000 νέων επιχειρήσεων υψηλής ανάπτυξης.
3. Να συνδέσουμε τους νέους με επιλεγμένους επιχειρηματίες, εργοδότες και ακαδημαϊκούς, εντός και εκτός χώρας, μέσω εργαλείων εκπαίδευσης και απασχόλησης.
Πηγή: www.imerisia.gr
Μουντια(β)λιτο
Κι εμένα μ’ αρέσει να βλέπω ποδόσφαιρο. Αν και δεν έκανα ποτέ ιδιαίτερη καριέρα σαν οπαδός, ΑΕΚ με αναστολή είμαι μέχρι να ξεμπερδέψει η ομάδα από τα λαμόγια που την προεδρεύουν. Εδώ και χρόνια έχω βολευτεί στις κερκίδες ενός δημοτικού σταδίου που παίζουν τοπικά. Ούτε ξέρω τις ομάδες, διαλέγω μια στην τύχη κάθε φορά και την υποστηρίζω μέχρι να λήξει το παιχνίδι.
Κατόπιν τούτου δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους που χάρηκαν χτες για τη νίκη της εθνικής. Όμως έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βλέπεις ανθρώπους που όταν τους καλούν οργανώσεις και κόμματα να κατέβουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, αυτοί να μην κουνάνε βλέφαρο κι όταν τους καλεί ο Σάντος να βγουν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν το ανέβασμα της τιμής των μετοχών παικτών και προπονητή, να βγαίνουν και να προσκυνούν στην άσφαλτο.
Έχει ενδιαφέρον να ακούς ανθρώπους να δηλώνουν γεμάτοι από «εθνική υπερηφάνεια» ενώ ταυτόχρονα ανέχονται σιωπηρά και αδιαμαρτύρητα να ζουν σε μία χώρα χωρίς ανεξαρτησία, χωρίς κυριαρχία, χωρίς βουλή και με μια κυβέρνηση εντολοδόχων που υπηρετούν εντολείς πλήρους γερμανικής και τραπεζικής υπερεθνικής υπερηφάνειας.
Εντάξει, με ό,τι μπορεί χαίρεται ο καθένας. Στην αρχαία Ρώμη χαίρονταν όταν έβλεπαν λιοντάρια να τρώνε ανθρώπους και στο σύγχρονο κόσμο κάποιοι χαίρονται βλέποντας σκυλιά να αλληλοφαγώνονται σε κυνομαχίες. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Δεν παραξενεύομαι πλέον. Απλώς λέω ότι έχει ενδιαφέρον να βλέπεις άνεργους, κατεστραμμένους, απολυμένους, ανασφάλιστους να πανηγυρίζουν επειδή η χώρα τους που σβήνει, η χώρα που τους φτύνει και καλά τους κάνει τέτοιοι που είναι, έβαλε ένα γκολ μέσω ενός παίκτη που ζει και δουλεύει στη Σκωτία. Εντάξει, όχι ότι θα άλλαζε και τίποτα αν αυτός ο παίκτης έπαιζε στην Ελλάδα, αλλά λέμε τώρα.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα φώναζα κι εγώ «γκοοοοοοοοοολ» στην περίπτωση που έβλεπα τον χθεσινό αγώνα. Πιθανόν και να το έκανα λόγω ενστίκτων που υπέκυψαν στην εκπαίδευση του Συστήματος. Όμως δεν έχω δει κανέναν αγώνα, γιατί το θεωρώ λίγο περίεργο να αναζητώ χαρά ή ενδιαφέρον σε κάτι που συμβαίνει σε μία χώρα η οποία ξοδεύει εκατομμύρια για το ποδόσφαιρο την ώρα που το 31% του πληθυσμού της, περίπου 55 εκατομμύρια άνθρωποι, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, ενώ στις φτωχές και υποβαθμισμένες ανατολικές περιοχές της, 44 παιδιά στα 1000 πεθαίνουν πριν γίνουν ενός έτους.
Όχι ότι κάνουν κάτι κακό όσοι βλέπουν τους αγώνες στη Βραζιλία. Δεν θα πουλήσω ηθική ο πρώτος ανήθικος. Απλώς διασκεδάζω με διαφορετικά πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, να βλέπω τους ίδιους ανθρώπους που χαίρονται όταν βάζει ο ένας Σαμαράς γκολ στην Ακτή Ελεφαντοστού να χαίρονται κι όταν βάζει γκολ ο άλλος Σαμαράς στην αξιοπρέπειά τους. Εδώ που φτάσαμε, Σαμαράς να’ ναι κι ό,τι να’ ναι. Στ’ αρ...ια μας και στα τρύπια δίχτυα μας.
Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014
Γκόοοολ!
γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Από το διάβασμα και μόνο του τίτλου, είμαστε βέβαιοι ότι οι «δυσκοίλιοι» ξεκίνησαν ήδη να ψιθυρίζουν όλο… ευφυΐα: «Μα δεν βλέπετε στη Βραζιλία τις διαδηλώσεις;». Τις βλέπουμε άνθρωπέ μου. Αυτό που εσύ δεν βλέπεις είναι ότι στη Βραζιλία δεν διαδηλώνουν ενάντια στο ποδόσφαιρο. Δεν διαδηλώνουν ενάντια στο παιχνίδι. Διαδηλώνουν ενάντια στη ληστεία της FIFA και στην ενδοτικότητα της εκεί κυβέρνησης απέναντί της.
«Και τι έγινε που ο Σαμαράς (σ.σ.: ο Γιώργος, εννοείται…) έβαλε το πέναλτι, μήπως σωθήκαμε από το Μνημόνιο;» - επιμένει ο «δυσκοίλιος». Όχι άνθρωπέ μου, δεν σωθήκαμε από τα Μνημόνια. Ούτε η πρόκριση ήταν προαπαιτούμενο για καμιά δόση από την… τρόικα. Τίποτα δεν άλλαξε. Όπως δεν άλλαξε και η τύχη των Φόκλαντ που ποτέ δεν πέρασαν στην Αργεντινή επειδή ο Μαραντόνα ντρίμπλαρε όλη την εθνική Αγγλίας και της τo «κάρφωσε». Αλλά αυτό δεν μας απαγορεύει να φωνάξουμε: «Γκόοοολ»!
Τελικά, ύστερα από τόνους τέτοιας και παρόμοιας διανοουμενίστικης «δυσκοιλιότητας» κατά του ποδοσφαίρου όλες οι θεωρίες περί «οπίου του λαού» και οι βαρύγδουπες «αναλύσεις», που δεν μπορούν να διακρίνουν το παιχνίδι από τους «αφεντάδες» του, γίνονται σμπαράλια από μια και μόνο ατάκα του Αλ Πατσίνο: «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο»!
Όσο για τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!
Η μπάλα είναι ο τελευταίος ίσως συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Κανένα άλλο παιχνίδι δε μετατράπηκε σε οικουμενική γλώσσα όπως το ποδόσφαιρο. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατόρθωσε να κάνει να χαίρονται ταυτόχρονα (αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) τόσο οι «νονοί» της FIFA όσο και ο Νέλσον Μαντέλα, μόλις ανακοινώθηκε ότι το Μουντιάλ του 2010 θα γινόταν στη Νότια Αφρική. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει κοινωνικές τάξεις και κόμματα, και δεν κατόρθωσε να βγαίνει αλώβητο και αθώο στη συνείδηση της κερκίδας παρά τα νταραβέρια του με τον κάθε Κοσκωτά ή με τον κάθε Μπερλουσκόνι.
Στο ποδόσφαιρο, αποκρυσταλλώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η σχέση του «εγώ» με το «εμείς». Στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, ο ατομισμός πληρώνεται. Το άτομο γίνεται χρήσιμο μόνο αν υποτάξει το «εγώ» του στο «εμείς». Στην αντίθετη περίπτωση, είτε γελοιοποιείται είτε χαντακώνει την ομάδα. Αυτό δε σημαίνει ότι το στοιχείο της προσωπικότητας ακυρώνεται στο ποδόσφαιρο. Ίσα ίσα, εδώ ακριβώς έχουμε μια εκπληκτική έκφραση του διαλεκτικού νόμου της «ενότητας και της πάλης των αντιθέτων»: Το στοιχείο της προσωπικότητας παίζει καθοριστικό ρόλο, είτε ανήκεις στις ποδοσφαιρικές «ιδιοφυΐες» είτε ανήκεις στους «μοιραίους» παίκτες. Μόνο που αυτή η προσωπικότητα, αυτός ο εγωισμός, δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί πέρα και έξω από την ομάδα. Για να «τελειοποιηθεί», πρέπει να συνεργαστεί με δέκα ακόμα διαφορετικά «εγώ», να αποδομηθεί, να καταστραφεί για να μπορέσει να πετύχει και να αποθεωθεί. Όπως και στη ζωή.
Μια τόσο δημοφιλής υπόθεση, όπως το ποδόσφαιρο, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από εκείνους που θέλουν να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Εταιρείες, κυβερνήσεις, κοινωνικοί σχηματισμοί προσπαθούν, αξιοποιώντας το μηχανισμό της ταύτισης με την άλφα ή βήτα ποδοσφαιρική ομάδα, σε συλλογικό ή εθνικό επίπεδο, να κερδίσουν προσεταιριζόμενοι την «πελατεία» του αθλήματος.
Πρώτον, γιατί οι τεράστιες μάζες των ανθρώπων που παθιάζονται με την μπάλα αποτελούν ταυτόχρονα τεράστιες, και ως εκ τούτου, κερδοφόρες αγορές.Δεύτερον, γιατί σε ένα άθλημα με τέτοια απήχηση η δυνατότητα να επιβάλλεις τη δύναμή σου, τα συμφέροντά σου, να προκαθορίζεις και να ελέγχεις την εξέλιξή του συνιστά ένα παιχνίδι εξουσίας.
Από δω και πέρα είναι που αρχίζει το παιχνίδι να γίνεται σικέ. Όπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, όσο πιο τερατώδης γίνεται η δύναμη των ισχυρών, τόσο πιο εξόφθαλμο γίνεται το στήσιμο.
Το ποδόσφαιρο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ακόμα κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν όσοι δε θέλουν να το καταλάβουν, το καταλαβαίνουν οι πολυεθνικές. Αλλιώς, δε θα είχαν ρίξει τα νύχια τους επάνω στο ποδόσφαιρο. Το αντιλαμβάνονται οι επιχειρηματικοί κολοσσοί που ενσωματώνουν το ποδόσφαιρο στις μπίζνες τους. Το διαπιστώνουν και το εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις, οι μαφιόζοι, οι τζογαδόροι, ο υπόκοσμος και οι VIPs...
Το ποδόσφαιρο, το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι μια υπόθεση διαπλοκής, οικονομικών συμφερόντων, πολιτικής και ιδεολογικής εκμετάλλευσης.
Το ποδόσφαιρο –ιδιοκτησία πλέον στα χέρια των προυχόντων, που αντιμετωπίζουν τους παρίες των κερκίδων σαν άτομα μειωμένης αντίληψης και σίγουρα μειωμένων κοινωνικών δικαιωμάτων– μετατρέπεται σε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο «συναίνεσης». Η μπάλα, που παίζεται από τα σοκάκια του βομβαρδισμένου Ιράκ μέχρι τα ιδιωτικά γήπεδα των τραπεζών της Ζυρίχης, το ποδόσφαιρο, αυτός ο σύγχρονος «ναργιλές» αποχαύνωσης και ορόσημο μιας κάποιας ανύπαρκτης αταξικής κοινωνίας, ξαναπαίζει το ρόλο που ήθελαν οι εργοστασιάρχες στην πρώιμη φάση του: Βάλιουμ εκτόνωσης των παθών των πολλών. Νυστέρι λοβοτομής και αποπροσανατολισμού. Ένας τόπος επιβολής –μέσα και έξω από το γήπεδο– της δικτατορίας των «εχόντων και κατεχόντων».
Σήμερα, την εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, η διαπλοκή του ποδοσφαίρου με τους οικονομικούς άρχοντες έχει πάρει απίθανες διαστάσεις. Έτσι λειτουργεί η «ελεύθερη αγορά». Οτιδήποτε αποτελεί «προϊόν» που μπορεί να πουληθεί στις μάζες το κατακτά. Το αλώνει. Το κουρσεύει. Και μετά το πουλά. Έτσι κερδίζει διπλά. Κερδίζει και ιδεολογικά και οικονομικά.
Ωστόσο, το ποδόσφαιρο, ως παιχνίδι, δε φταίει τίποτα για όλα αυτά. Οσο κι αν ασφυκτιά από την ποδηγέτησή του από τους κάθε λογής «παράγοντες», θα έχει πάντα για το ανθρώπινο είδος την αξία που του αποδίδει ο Γάλλος συγγραφέας Ζιροντού: «Το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ... Όλα τα μεγάλα παιχνίδια του ανθρώπου είναι παιχνίδια με μπάλα... Στη ζωή μας η μπάλα είναι το πράγμα εκείνο που ξεφεύγει ευκολότερα από τους νόμους... Έχει την ιδιότητα κάποιας δύναμης που δεν μπορεί κανένας να τη δαμάσει απόλυτα».
Ναι λοιπόν! Παρά την καπηλεία που έχει υποστεί, παρά το σφετερισμό του από τους «άμπαλους» του χρήματος, παρά την βρωμιά που κρύβεται πίσω από την βιομηχανία του θεάματος, το ποδόσφαιρο είναι αθώο! Το ποδόσφαιρο δεν φταίει σε τίποτα. Γι’ αυτό το λατρεύουν και θα το λατρεύουν στις φαβέλες.
Το ποδόσφαιρο είναι αθώο και πάντα μια μπάλα θα φτάνει για να το αποδείξει! Μια μπάλα θα είναι αρκετή για να γίνεται πάλι το ποδόσφαιρο παιχνίδι! Μια μπάλα, μερικά πανιά δεμένα, οτιδήποτε μοιάζει στρογγυλό, είναι αρκετό για να πάρει φωτιά η αλάνα, το σοκάκι, η αυλή, ο δρόμος, για να αντηχήσει η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο: Η γλώσσα του ποδοσφαίρου. Αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι είναι παντού, κάθε στιγμή, κάθε μέρα προσιτό σε όλους.
Πριν χρόνια το πρακτορείο Magnum οργάνωσε μια περίφημη φωτογραφική έκθεση με τίτλο: «Πλανήτης Ποδόσφαιρο». Πράγματι, ζούμε σε έναν πλανήτη όπου: «Σε τόπους πολιτικών κρίσεων, στο πεδίο της μάχης, σε μικροαστικές αυλές, στις άθλιες παραγκουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, στις ευρωπαϊκές πλαζ, στους κύκλους των λουόμενων ινδουιστών στον Γάγγη, σε πάρκινγκ, σε αυλές ιταλικών μοναστηριών», όπου κι αν ταξιδέψεις συναντάς το ποδόσφαιρο. Το συναντάς «στην παιγνιώδη διάθεση των νεαρών μουσουλμάνων γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο κουκουλωμένες με την μπούρκα, στη στοργή που δείχνει ο ποδοσφαιρόφιλος στο μικρό του γιο (...) στα ξυπόλητα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στο Καμερούν, στη χαρά των νεαρών Ιρλανδών ιερέων που βγάζουν τα ράσα για να παίξουν ποδόσφαιρο» (Γ. Καρουζάκης, «Φωτογραφίες στη γλώσσα του ποδοσφαίρου», Ελευθεροτυπία, 6/10/2004).
Ναι, το ποδόσφαιρο είναι παντού. Ανήκει σε όλους. Όπως και η ζωή. Κι ας το καρπώνονται οι λίγοι. Όπως και τη ζωή. Η μπάλα μοιάζει με τη ζωή. Εκεί οφείλεται η βασιλεία της. Στην μπάλα (όπως και στη ζωή) που την κλωτσούν οι αεριτζήδες και την λυμαίνονται οι παράγοντες. Που την ξεφουσκώνουν οι μεγιστάνες και το ιερατείο της UEFA και της FIFA. Που της ρουφάνε την ψυχή στήνοντας το παιχνίδι στα μέτρα της διαφημιστικής αρένας και της χρηματιστηριακής φούσκας. Στη μπάλα, σ’ αυτή η «θρησκεία» που όταν ξεχνιέται πως «θεός» της δεν είναι ο εκάστοτε πρόεδρος της εκάστοτε ΠΑΕ τότε… «χάνεται η μπάλα», με οργάνωση, με σχέδιο, με πειθαρχία, με ταλέντο, με κόπο, με ιδρώτα, με αγώνα, όλα είναι πιθανά! Όπως και στη ζωή!
Η μπάλα, παρά τους βιασμούς που υφίσταται από τους άθλιους διακορευτές της, οι αιώνια ερωτευμένοι με την τέχνη και το πάθος του ποδοσφαίρου ξέρουν ότι συνεχίζει να υπάρχει. Αγνή, ζωντανή, στρογγυλή και απρόβλεπτη. Και ότι μπορεί να καταργήσει κάθε νόμο των πιθανοτήτων. Ξέρουν ότι στη μπάλα όλα μπορούν να συμβούν. Από το να πάρει η Εθνική το κύπελλο στην Πορτογαλία μέχρι να προκριθεί το τελευταίο δευτερόλεπτο στους «16» του Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Στη μπάλα, όπως και στη ζωή, «όλα είναι δυνατά»! Ακόμα και η νίκη επί όσων μαγαρίζουν και τη μπάλα και τη ζωή μας. Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ποτέ ο ¨ποδοσφαιροφάγος» Ουμπέρτο Εκο. Ευτυχώς το κατάλαβαν ο Ρίτσος, ο Χατζιδάκις και ο Αναγνωστάκης, ο Παζολίνι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Βιμ Βέντερς, ο Μονταλμπάν και ο Γκαλεάνο. Το κατάλαβε ο Καμί όταν έλεγε πως «όσα έμαθα στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος μου τα δίδαξε το ποδόσφαιρο».
Να γιατί το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι. Η φράση του Γάλλου αναλυτή Κριστιάν Μπρομπερζέ είναι αξεπέραστη:«Ποδόσφαιρο: το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα του κόσμου».
Ναι, τελικά, το ποδόσφαιρο είναι αθώο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας κάνει το πείραμα: Ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη – και αμέσως μετά ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο...
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014
“Αυτοί δεν θα ήσαν λύκοι, αν εμείς δεν ήμασταν αρνιά”
Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Με αφορμή την επίσκεψη των Κινέζων αξιωματούχων στην Ελλάδα πήραμε μια ισχυρή δόση προπαγάνδας περί «ανάπτυξης» και μια ακόμα ισχυρότερη περί «επενδύσεων». Η κυβέρνηση με πρώτο τον πρωθυπουργό, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και φυσικά οι «παπαγάλοι» τους, έχουν αποφανθεί: Το παράδειγμα της «Cosco», λένε, είναι το... υπόδειγμα επένδυσης στο πλαίσιο του κυβερνητικού «succes story» και η εγγύηση για την αίσια έκβαση της επιχείρησης «σωτηρία της χώρας».
Πριν αναφερθούμε με συγκεκριμένα στοιχεία στην πραγματικότητα, η οποία απέχει παρασάγγας από τον στερεότυπο όσο και ανορθολογικό πολιτικό τους λόγο, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η προπαγάνδα της λοβοτομής είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τις συνολικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Και τούτο διότι την πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα δεν την ανακάλυψαν μόνοι τους οι κυβερνώντες. Είναι μια κοινά αποφασισμένη πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ. Χαρακτηριστικό είναι, για παράδειγμα, ότι στο κείμενο των πολιτικών συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, το Δεκέμβρη του 2010, αναφέρονται τα εξής:
«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...)».
Θυμίζουμε ότι στους βασικούς «εμπορικούς εταίρους» (βλέπε: ανταγωνιστές) της ΕΕ, συμπεριλαμβάνεται η Κίνα. Άρα στην Ελλάδα, ως μέλος της ΕΕ θα έχουμε «ανάπτυξη», όπου: α) Το μισθολογικό και εργασιακό καθεστώς θα είναι τύπου Κίνας (και τούτο ανεξάρτητα αν ο «επενδυτής» θα είναι Κινέζος, Γερμανός, Αμερικάνος ή Ρώσος, δεδομένης της μεταξύ τους σύγκρουσης για το ποιος θα πατήσει ισχυρότερα το πόδι του στην Ελλάδα), αφού με αυτό τον τρόπο, μειώνοντας το «κόστος εργασίας», θα γίνει «προσέλκυση επενδυτών» και β) οι «επενδύσεις» θα είναι τύπου «Cosco», με ό,τι αυτό σημαίνει για τη δημόσια περιουσία, την καταλήστευση του εγχώριου πλούτου, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, την εξασφάλιση συνθηκών ασυδοσίας στη δράση των πολυεθνικών που αφορά σε όλους τους τομείς, την (εικονική) φορολόγησή τους μέχρι την εγκληματική περιβαλλοντική τους συμπεριφορά.
Ας έρθουμε, τώρα, στα αμιγώς «δικά μας».
Από την «Πάουερ» στην «Cosco»
Πρώτο: Το «αναπτυξιακό» μοντέλο, όπως βαφτίζεται από την κυβέρνηση η πολιτική της, έχει εφαρμοστεί πολλάκις στην Ελλάδα. Είναι η πολιτική που προσφέρει «ΓΗΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ» στα μονοπώλια. Το καθεστώς αυτό:
- Μας οδηγεί σε μια εποχή τόσο «νέα», όσο «νέα» ήταν η εποχή της αμερικανικής «Ούλεν» στις αρχές του περασμένου αιώνα.
- Τα όσα προωθεί η κυβέρνηση είναι εξίσου «νέα» με την εποχή της δικτατορίας του Πάγκαλου και την έλευση, τότε, της αγγλικής «Πάουερ».
- Είναι τόσο «αναπτυξιακή» η εποχή που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, όσο «νέα» είναι η δεκαετία του 1960, όταν ήρθε στην Ελλάδα η γαλλική «Πεσινέ».
- Η πολιτική της παραχώρησης στρατηγικών τομέων της οικονομίας, όπως τα λιμάνια, θα φέρει τόση «σωτηρία» στη χώρα όση έφερε η παραχώρηση του αεροδρομίου της Αθήνας στην γερμανική «Χοχτιφ», τη δεκαετία του 2000…
Με δυο λόγια: Η Ελλάδα έχει τόσο πλούσια εμπειρία – εμπειρία αιώνων - από τέτοιους επενδυτές, που όσοι παρουσιάζουν την οικονομική «αποικιοκρατία» σαν κάτι το «καινούργιο» και το «εθνοφελές», δεν κάνουν τίποτα λιγότερο από το να αντιμετωπίζουν τον ελληνικό λαό σαν «αμερικανο-κινεζάκι»…
Εργάτες - είλωτες
Δεύτερο: Αυτά που υπόσχεται η κυβέρνηση είναι τόσο «αναπτυξιακά», όσο «αναπτυξιακό» είναι το γεγονός ότι η διετής πλέον παρουσία στην Ελλάδα της «Cosco» αποτελεί συνώνυμο της εργασιακής βαρβαρότητας. Ας πάρουμε μια γεύση αυτής της βαρβαρότητας όπως προκύπτει από τις συμβάσεις εργασίας στις οποίες υποχρεώνει η Cosco» τους εργαζόμενους στις εγκαταστάσεις της στον Πειραιά.
Μια τέτοια «κινέζικη» σύμβαση (που την έφερε στο φως ο «Ριζοσπάστης» στις 25/5/2013) περιλαμβάνει τα εξής:
1) Η «Cosco» δεν αναγνωρίζει συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Οι εργαζόμενοι στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων του Ικονίου, υπογράφουν ατομικές συμβάσεις εργασίας...
2) Οι μέρες εργασίας του εργαζόμενου δεν ξεπερνούν τις 12 το μήνα Δεν μιλάμε, δηλαδή, για εργαζόμενους, αλλά «ημιαπασχολούμενους»...
3) Ο καθαρός μισθός των εργαζομένων δεν ξεπερνά τα 660 ευρώ το μήνα...
4) Οι ώρες εργασίας ημερησίως μπορεί να ξεπεράσουν και τις 15...
5) Σύμφωνα με τη σύμβαση «ο εργοδότης δικαιούται να μεταθέτει ή αποσπά τον εργαζόμενο, από εργασία σε εργασία, από βάρδια σε βάρδια, από τμήμα σε τμήμα, από μηχάνημα σε μηχάνημα, από εκμετάλλευση σε εκμετάλλευση κτλ».
6) Σύμφωνα με τη σύμβαση στην «Cosco» η αμοιβή νυχτερινής εργασίας, η αμοιβή Κυριακών, η αργιών, η αμοιβή για εκτός έδρας εργασία κλπ. ΔΕΝ πληρώνονται! Στη σύμβαση, για τις συμφωνημένες αποδοχές των 660 ευρώ το μήνα αναφέρεται συγκεκριμένα ότι: «Περιλαμβάνονται σε αυτές η αμοιβή για οποιασδήποτε φύσης επιδόματα, καθώς και για κάθε πρόσθετη πέραν της νομίμου εργασίας που τυχόν ήθελε παρασχεθεί (αμοιβή νυχτερινής εργασίας, αμοιβή Κυριακών, αργιών, αμοιβή για εκτός έδρας εργασία κ.λπ.)». Εν ολίγοις, λαμβάνοντας το συμφωνημένο ποσό, ο εργαζόμενος, όσο κι αν δουλέψει, ό,τι δουλειά κι αν κάνει, «θα θεωρεί – όπως αναφέρει η σύμβαση - εξοφλημένη πάση αξίωσή του»!!
7) Στην «Cosco» οι υπερωρίες, επίσης, δεν πληρώνονται. Ιδού με πιο θαυμάσιο σκεπτικό: «(…) η υπέρβαση του ημερήσιου ωραρίου απασχόλησης», αναφέρεται στη σύμβαση, «…θα λογίζεται οικειοθελής παραμονή στο χώρο εργασίας»!
Στόματα κλειστά λόγω… «ικανοποίησης»!
Τρίτο: Πριν ένα χρόνο είχε επισκεφτεί την «Cosco» o Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Παπούλιας, ο οποίος είχε δηλώσει ότι κατά την επίσκεψή του συνάντησε «ικανοποιημένους» και «ευτυχείς» εργαζόμενους. Κι επειδή, όπως είδαμε κι από την σύμβαση, η «ευτυχία» και η «ικανοποίηση» στους εργασιακούς χώρους της «Cosco» πρέπει να είναι ανεπανάληπτες, η εταιρεία έχει πάρει τα μέτρα της. Έτσι, προφανώς για να μην κατακλύζεται καθημερινά από αιτήσεις και διαδηλώσεις δυστυχισμένων ανθρώπων, που μαθαίνουν τις συνθήκες «ευτυχίας» που επικρατούν στην «Cosco» και της ζητούν να ανοίξει τον «παράδεισό της» και σε εκείνους, η «Cosco» έχει φροντίσει στις συμβάσεις εργασίας στις οποίες υποχρεώνει τους εργαζόμενους να συμπεριλάβει και την εξής ρήτρα: Κάθε εργαζόμενος, λέει η ρήτρα, «...υποχρεούται έναντι του εργοδότη σε υποχρέωση πίστης που αναλύεται σε απαγόρευση διάδοσης εταιρικών μυστικών και πληροφοριών σε οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο»...
Λογικό! Είναι τόση η «ικανοποίηση», όπως άλλωστε το δήλωσε ο κ. Παπούλιας, και τόση η «ευτυχία» της κινεζοποίησης, είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που υπόσχονται στους εργαζόμενους οι «επενδύσεις» τύπου «Cosco», είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που θα φέρει αυτού του τύπου η «ανάπτυξη», που καλύτερα… να κρύβονται. Και να περιφρουρούνται με τη δέουσα... εχεμύθεια. Ώστε να μπορούν μετά πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί και φαρισαίοι, να ανακαλύπτουν «ικανοποιημένους» και ευτυχισμένους» ανθρώπους, ανάμεσα σε ένα λαό φτωχοποιημένων ειλώτων.
Στην κοιτίδα της… «ευτυχίας»
Όμως, πέρα από τις εγχώριες αποδείξεις για το πού οδηγούνται τα πράγματα με αυτή την πολιτική, είναι εξαιρετικά πολύτιμο να δούμε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στην... κοιτίδα τους. Αν σήμερα στην Ελλάδα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ποιες είναι οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τα πράγματα στην Κίνα μπορούν να μας δώσουν μια ασφαλή εικόνα για τις συνέπειες που φέρνει στο λαό όχι μόνο η καπιταλιστική κρίση, αλλά και η καπιταλιστική «ανάπτυξη».
 |
| Χονγκ – Κονγκ: Η βιτρίνα της «ανάπτυξης»… |
Θα πάρουμε, λοιπόν, ως υπόδειγμα την «καλύτερη» εκδοχή της Κίνας και του «μοντέλου Cosco». Το παράδειγμα του Χονγκ Κονγκ. Το Χονγκ Κονγκ, μια πόλη περίπου 7,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ (Σεπτέμβρης 2011) βρέθηκε από το 2010 στην 8η θέση του κόσμου όσον αφορά στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Είναι η πλουσιότερη πόλη της Ασίας. Εμφανίζει τα υψηλότερα επίπεδα «ανάπτυξης» καθ' όλη τη δεκαετία και με ρυθμούς 8% ειδικά για το 2012 και το 2013. Το άλμα ανόδου που παρουσίασε το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ στις 31/12/2012 ήταν το μεγαλύτερο της διετίας. Πόση περισσότερη «ανάπτυξη» να ζητήσει κανείς...
Αλλά τι, αλήθεια, σημαίνει αυτή η «ανάπτυξη» για το λαό; Η απάντηση δίνεται, μεταξύ άλλων, στο ρεπορτάζ του Βρετανού φωτογράφου Brian Cassey:
- Εκεί, λοιπόν, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, το 1/3 του πληθυσμού, περί τα 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή, «ζουν» σε «δημόσια ενοικιαζόμενα σπίτια», όπως βαφτίζονται οι τρώγλες και τα παραπήγματα.
- Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, στο πρώτο εξάμηνο του 2012 καταγράφηκαν επίσημα 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι να τελούν υπό καθεστώς απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης.
- Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, οι πιο φτωχοί κι από τους φτωχούς στοιβάζονται σε ενοικιαζόμενα μεταλλικά κλουβιά διαστάσεων 1,7 μ. Χ 0,7 μ., εγκατεστημένα σε εγκαταλειμμένες πολυκατοικίες και σε ερειπωμένα κτίρια, «ζουν» μέσα σε δωμάτια που το καθένα στεγάζει και 20 τέτοια σιδερένια κλουβιά.
- Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, οι πιο φτωχοί κι από τους φτωχούς στοιβάζονται σε ενοικιαζόμενα μεταλλικά κλουβιά διαστάσεων 1,7 μ. Χ 0,7 μ., εγκατεστημένα σε εγκαταλειμμένες πολυκατοικίες και σε ερειπωμένα κτίρια, «ζουν» μέσα σε δωμάτια που το καθένα στεγάζει και 20 τέτοια σιδερένια κλουβιά.
 |
| Χονγκ – Κονγκ: Πίσω από τη «βιτρίνα» της «ανάπτυξης»… |
Αυτά είναι τα «σπίτια» τους. Αυτή είναι η «ζωή» τους. Γιατί αυτή τη «ζωή» τους επιτρέπει να έχουν η «ανάπτυξη» σύμφωνα με το κινεζικό, με το καταριανό, με το γαλλικό, με το ελληνικό και με το κάθε λογής καπιταλιστικό «μοντέλο Cosco»...
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, θεωρούν ότι ήρθε η στιγμή να εκπληρώσουν την «προφητεία» του Μαρξ:
«...κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο» (Καρλ Μαρξ, «Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 622).
«...η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασμα στο λίγο - πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο» (Καρλ Μαρξ, «Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 885).
Αυτά έγραφε ο Μαρξ. Πριν από αιώνες! Το ερώτημα είναι αν ο ελληνικός λαός θα επιτρέψει την «κινεζοποίησή του». Έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει; Έχει. Παραφράζοντας ελαφρώς τον Σαίξπηρ, ο «Ριχάρδος Γ’» το περιγράφει έτσι: «Αυτοί δεν θα ήσαν λύκοι, αν εμείς δεν ήμασταν αρνιά»!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)