Κακά τα ψέματα: ό,τι κι αν λέμε, ό,τι κι αν γράφουμε, εμείς που ζούμε στον δικό μας ονειρικό κόσμο της επανάστασης του πληκτρολογίου, δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η κοινή γνώμη έχει τους δικούς της παλμούς, τους δικούς της φόβους, τις δικές της ανάγκες και, ασφαλώς, στέλνει τα δικά της μηνύματα.
Μηνύματα μομφής κατά της κυβέρνησης και μηνύματα δυσπιστίας κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μηνύματα δισυπόστατα στέλνει η κοινωνία μας, την μίαν έτσι και την άλλην αλλιώς. Μια κοινωνία που απομένει διστακτική και αμήχανη, όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με το δίλημμα υπέρ ή κατά των πρόωρων εκλογών, αφού τίποτα σημαντικά θετικό δεν βλέπει ο μέσος νοήμων συμπολίτης μας ότι θα μπορούσε να προκύψει για τη δική του τη ζωή, για τη δική του ζοφερή πραγματικότητα, με την προσφυγή στις κάλπες.
Αν οι δημο(σ)κόποι δεν ψεύδονται ή δεν λαθεύουν, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία είναι επαρκώς φοβισμένη, ευλόγως δύσπιστη και αρκούντως διχασμένη.
Ανεξάρτητα από την υποδοχή που επιφύλαξαν οι θεράποντες των «Αγορών» στους εκπροσώπους του Συ.Ριζ.Α. στο σπίτι τους, το City του Λονδίνου, όπου ευγενικά τους φιλοξένησαν και παρά τον θόρυβο που δημιούργησε η δημοσιοποίηση της γνώμης ενός από αυτούς τους κόρακες των επενδυτικών οίκων, η αλήθεια είναι ότι οι προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν εδράζονται πουθενά. Αυτό το πάγωμα ή το θάψιμο ή όπως αλλιώς ονοματίζουν οι οικονομολόγοι του Συ.Ριζ.Α. την προτεινόμενη εκ μέρους τους διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους, είναι μια πρόταση που στερείται σοβαρότητας.
Μια πρόταση που ούτε αντέχει σε σοβαρή κριτική ούτε μπορεί το γεγονός αυτό να καλυφθεί από τις διαμαρτυρίες της Κουμουνδούρου για επικοινωνιακά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, που έτσι κι αλλιώς συμπεριλαμβάνονται στους κανόνες του παιχνιδιού που, ετούτους τους δίσεκτους καιρούς, παίζεται στις πλάτες μας.
Παρόλο που όλοι, όταν σοβαρολογούμε, συμφωνούμε ότι δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί αυτό το νεξέλεγκτο και αδηφάγο χρέος, δεν έχουν ίχνος αξιοπιστίας τέτοιες προτάσεις, εφόσον δεν συνοδεύονται από ένα στρατηγικό σχέδιο εξόδου από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της αποεπένδυσης.
Η συζήτηση για τις λογιστικές μεθόδους που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ή όχι, για την απόσβεση μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους, χωρίς τη δηλωμένη συναίνεση των συνδίκων της ελληνικής πτώχευσης, είναι από μόνην της, τουλάχιστον αστεία.
Αντίθετα, θα ήταν λιγότερο αστεία η κατάσταση και θα ακουγόταν ο λόγος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πολύ πειστικότερος, αν τα στελέχη της είχαν προνοήσει δυο χρόνια τώρα, να έχουν εκπονήσει και να έχουν έτοιμο προς κατάθεση, το περιλάλητο σχέδιο τους. Δεν αναφερόμαστε βέβαια στο σχέδιο της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως εκφωνήθηκε από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, αυτό είναι εκ των ουκ άνευ. Ο λόγος για το σχέδιο της παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα συνδέσει την εξέλιξη των μεγεθών της πραγματικής οικονομίας με την αποπληρωμή του μέρους εκείνου του χρέους που αναλογεί στις αντοχές της οικονομίας μας.
Δεν χρειάζεται να επικαλούμαστε τεχνικά στοιχεία ή επιχειρήματα για να αποδείξουμε αυτό που και οι ίδιοι οι αιμοβόροι τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έχουν παραδεχθεί ευθαρσώς και δημοσίως, αναφορικά με την αποτυχία του σημερινού προγράμματος «διάσωσης».
Είναι δική τους η ευθύνη, όλων αυτών που αναχαράζουν μακροοικονομικά μοντέλα και σενάρια επί σεναρίων, τα οποία μόνο αυτοί καταλαβαίνουν, συζητούν και συμφωνούν αναμεταξύ τους. Αποκομμένοι από την κοινωνία και τις ανάγκες της, πριν καν ξεκινήσουν την ανηφορική και κοπιαστική πορεία, πριν καν ζαλωθούν τα βαριά φορτία που ισχυρίζονται ότι είναι «σαν έτοιμοι από καιρό» να αναλάβουν, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να κοιτάξουν πιο πέρα από τις μακριές μύτες τους και να καταλάβουν αυτό που τους λένε οι δημο(σ)κόποι: ότι υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, η αξιωματική αντιπολίτευση θα ήταν είκοσι, τριάντα, σαράντα, μονάδες μπροστά από την κυβέρνηση των Αθλίων που σήμερα ξεπουλάνε κομμάτι-κομμάτι τα απομεινάρια του δημόσιου πλούτου μας, κόβοντας ταυτόχρονα με την χαντζάρα, άκριτα και ανενδοίαστα, χέρια, πόδια, κεφάλια, αφαιρώντας ζωές και όνειρα, σε ένα εκδικητικό και άλογο λουτρό αίματος, άνευ προηγούμενου.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε το γεγονός ότι το, διακομματικής σύνθεσης, Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, έχει από καιρό επισημάνει την απουσία ενός εθνικού προγράμματος για την μετά μνημόνιο εποχή. Αυτή, όμως, είναι μια παρατήρηση, που δεν αφορά μόνον στην κυβέρνηση που σκιαμαχώντας, ανταγωνίζεται σε αστειότητα τον αβέλτερο εαυτό της∙ εξίσου αφορά και στην αξιωματική αντιπολίτευση που δείχνει να καρκινοβατεί ατελέσφορα στο ίδιο τέμπο και στο αυτό μοτίβο.
Ένα στρατηγικό σχέδιο εξόδου, λοιπόν, περιμένουμε, όλες κι όλοι. Ένα σχέδιο συντεταγμένο με γνώμονα την κοινή λογική και το δημόσιο συμφέρον, ένα σχέδιο κοστολογημένο, που, βέβαια θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει και τη δέσμευση της ελληνικής κοινωνίας ότι θα συμπορευθεί στον δύσκολο δρόμο της υλοποίησής του, χωρίς φανφάρες, χωρίς ηγεμονισμούς και χωρίς τις γνωστές αθλιότητες με τις οποίες το πολιτικό μας σύστημα, μας έχει συνηθίσει εδώ και πολλά, αλλά πάρα πολλά χρόνια.
Πάλι μας το υποσχέθηκε, εχθές από τη Λαμία, αυτό το περιλάλητο σχέδιο ο Αλέξης -και θα μας το υποσχεθεί ξανά απόψε από τα Γιάννενα, αυτό το κοστολογημένο, το ρεαλιστικό και το υλοποιήσιμο σχέδιο που περιμένουμε όλοι να δούμε, επιτέλους, να ξεδιπλώνεται -και κάνοντας υπομονή χαιρόμαστε που η προστασία του δημόσιου πλούτου και του περιβάλλοντος παραμένουν ανάμεσα στις προτεραιότητες, κατά τα λεχθέντα.
Μηνύματα μομφής κατά της κυβέρνησης και μηνύματα δυσπιστίας κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μηνύματα δισυπόστατα στέλνει η κοινωνία μας, την μίαν έτσι και την άλλην αλλιώς. Μια κοινωνία που απομένει διστακτική και αμήχανη, όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με το δίλημμα υπέρ ή κατά των πρόωρων εκλογών, αφού τίποτα σημαντικά θετικό δεν βλέπει ο μέσος νοήμων συμπολίτης μας ότι θα μπορούσε να προκύψει για τη δική του τη ζωή, για τη δική του ζοφερή πραγματικότητα, με την προσφυγή στις κάλπες.
Αν οι δημο(σ)κόποι δεν ψεύδονται ή δεν λαθεύουν, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία είναι επαρκώς φοβισμένη, ευλόγως δύσπιστη και αρκούντως διχασμένη.
Ανεξάρτητα από την υποδοχή που επιφύλαξαν οι θεράποντες των «Αγορών» στους εκπροσώπους του Συ.Ριζ.Α. στο σπίτι τους, το City του Λονδίνου, όπου ευγενικά τους φιλοξένησαν και παρά τον θόρυβο που δημιούργησε η δημοσιοποίηση της γνώμης ενός από αυτούς τους κόρακες των επενδυτικών οίκων, η αλήθεια είναι ότι οι προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν εδράζονται πουθενά. Αυτό το πάγωμα ή το θάψιμο ή όπως αλλιώς ονοματίζουν οι οικονομολόγοι του Συ.Ριζ.Α. την προτεινόμενη εκ μέρους τους διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους, είναι μια πρόταση που στερείται σοβαρότητας.
Μια πρόταση που ούτε αντέχει σε σοβαρή κριτική ούτε μπορεί το γεγονός αυτό να καλυφθεί από τις διαμαρτυρίες της Κουμουνδούρου για επικοινωνιακά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, που έτσι κι αλλιώς συμπεριλαμβάνονται στους κανόνες του παιχνιδιού που, ετούτους τους δίσεκτους καιρούς, παίζεται στις πλάτες μας.
Παρόλο που όλοι, όταν σοβαρολογούμε, συμφωνούμε ότι δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί αυτό το νεξέλεγκτο και αδηφάγο χρέος, δεν έχουν ίχνος αξιοπιστίας τέτοιες προτάσεις, εφόσον δεν συνοδεύονται από ένα στρατηγικό σχέδιο εξόδου από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της αποεπένδυσης.
Η συζήτηση για τις λογιστικές μεθόδους που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ή όχι, για την απόσβεση μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους, χωρίς τη δηλωμένη συναίνεση των συνδίκων της ελληνικής πτώχευσης, είναι από μόνην της, τουλάχιστον αστεία.
Αντίθετα, θα ήταν λιγότερο αστεία η κατάσταση και θα ακουγόταν ο λόγος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πολύ πειστικότερος, αν τα στελέχη της είχαν προνοήσει δυο χρόνια τώρα, να έχουν εκπονήσει και να έχουν έτοιμο προς κατάθεση, το περιλάλητο σχέδιο τους. Δεν αναφερόμαστε βέβαια στο σχέδιο της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως εκφωνήθηκε από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, αυτό είναι εκ των ουκ άνευ. Ο λόγος για το σχέδιο της παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα συνδέσει την εξέλιξη των μεγεθών της πραγματικής οικονομίας με την αποπληρωμή του μέρους εκείνου του χρέους που αναλογεί στις αντοχές της οικονομίας μας.
Δεν χρειάζεται να επικαλούμαστε τεχνικά στοιχεία ή επιχειρήματα για να αποδείξουμε αυτό που και οι ίδιοι οι αιμοβόροι τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έχουν παραδεχθεί ευθαρσώς και δημοσίως, αναφορικά με την αποτυχία του σημερινού προγράμματος «διάσωσης».
Είναι δική τους η ευθύνη, όλων αυτών που αναχαράζουν μακροοικονομικά μοντέλα και σενάρια επί σεναρίων, τα οποία μόνο αυτοί καταλαβαίνουν, συζητούν και συμφωνούν αναμεταξύ τους. Αποκομμένοι από την κοινωνία και τις ανάγκες της, πριν καν ξεκινήσουν την ανηφορική και κοπιαστική πορεία, πριν καν ζαλωθούν τα βαριά φορτία που ισχυρίζονται ότι είναι «σαν έτοιμοι από καιρό» να αναλάβουν, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να κοιτάξουν πιο πέρα από τις μακριές μύτες τους και να καταλάβουν αυτό που τους λένε οι δημο(σ)κόποι: ότι υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, η αξιωματική αντιπολίτευση θα ήταν είκοσι, τριάντα, σαράντα, μονάδες μπροστά από την κυβέρνηση των Αθλίων που σήμερα ξεπουλάνε κομμάτι-κομμάτι τα απομεινάρια του δημόσιου πλούτου μας, κόβοντας ταυτόχρονα με την χαντζάρα, άκριτα και ανενδοίαστα, χέρια, πόδια, κεφάλια, αφαιρώντας ζωές και όνειρα, σε ένα εκδικητικό και άλογο λουτρό αίματος, άνευ προηγούμενου.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε το γεγονός ότι το, διακομματικής σύνθεσης, Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, έχει από καιρό επισημάνει την απουσία ενός εθνικού προγράμματος για την μετά μνημόνιο εποχή. Αυτή, όμως, είναι μια παρατήρηση, που δεν αφορά μόνον στην κυβέρνηση που σκιαμαχώντας, ανταγωνίζεται σε αστειότητα τον αβέλτερο εαυτό της∙ εξίσου αφορά και στην αξιωματική αντιπολίτευση που δείχνει να καρκινοβατεί ατελέσφορα στο ίδιο τέμπο και στο αυτό μοτίβο.
Ένα στρατηγικό σχέδιο εξόδου, λοιπόν, περιμένουμε, όλες κι όλοι. Ένα σχέδιο συντεταγμένο με γνώμονα την κοινή λογική και το δημόσιο συμφέρον, ένα σχέδιο κοστολογημένο, που, βέβαια θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει και τη δέσμευση της ελληνικής κοινωνίας ότι θα συμπορευθεί στον δύσκολο δρόμο της υλοποίησής του, χωρίς φανφάρες, χωρίς ηγεμονισμούς και χωρίς τις γνωστές αθλιότητες με τις οποίες το πολιτικό μας σύστημα, μας έχει συνηθίσει εδώ και πολλά, αλλά πάρα πολλά χρόνια.
Πάλι μας το υποσχέθηκε, εχθές από τη Λαμία, αυτό το περιλάλητο σχέδιο ο Αλέξης -και θα μας το υποσχεθεί ξανά απόψε από τα Γιάννενα, αυτό το κοστολογημένο, το ρεαλιστικό και το υλοποιήσιμο σχέδιο που περιμένουμε όλοι να δούμε, επιτέλους, να ξεδιπλώνεται -και κάνοντας υπομονή χαιρόμαστε που η προστασία του δημόσιου πλούτου και του περιβάλλοντος παραμένουν ανάμεσα στις προτεραιότητες, κατά τα λεχθέντα.
Εν τω μεταξύ...
...εμείς κρατάμε την ουσία κι ονειρευόμαστε…
Δεν μας έχει, δα, μείνει και τίποτε άλλο πια να κάνομε...
Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου