Μουσική και στίχοι: Μάκης Σεβίλογλου
Από το δίσκο: Βύσσινο και νεράντζι (2006)
Από το δίσκο: Βύσσινο και νεράντζι (2006)
Mpelalis Reviews
Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015
Λες να είμαι αριστερός;
Οι διαφωνίες με τις προτάσεις της κυβέρνησης στο Eurogroup, οι προθέσεις και η αποφασιστικότητα για την εφαρμογή τους
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Ελάχιστες διαφωνίες μπορώ να έχω με τα σημεία - προτάσεις που υπέβαλε η κυβέρνηση στο Eurogroup. Υπάρχει βέβαια το ζήτημα της ειλικρίνειας των προθέσεων και της τελικής της αποφασιστικότητας για την εφαρμογή τους. Εντούτοις η ετοιμότητά της για ορθολογικές αλλαγές στον δημόσιο τομέα της οικονομίας, για μειώσεις άχρηστων και καταχρηστικών δαπανών (που λογικά μεταφράζεται σε κατάργηση φορέων που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στην καθημερινότητα και την ευημερία των πολιτών), στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής με εξοβελισμό όλων αυτών των μικρών η μεγάλων εξαιρέσεων που διευκόλυνε μερικές χιλιάδες πολιτών να ξεφεύγουν από την τσιμπίδα της εφορίας και συνακόλουθα υποχρέωνε όλους τους υπόλοιπους να γίνονται τα υποζύγια της κρατικής αυθαιρεσίας και επιβολής.
Εξ ίσου σημαντικές είναι οι προθέσεις για την κατάργηση των λογής ανισοτήτων στο ασφαλιστικό σύστημα, η ενοποίηση όλων των ταμείων ("ευγενών" και μη) και η επιβολή γενικών κανόνων που θα αφορούν όλους τους δικαιούχους κοινωνικών παροχών. Εξυπακούεται πως τέτοιες ρυθμίσεις καταργούν όλες τις ειδικές εξαιρέσεις διαφόρων κατηγοριών δικαιούχων που απολαμβάνουν συντάξεων και άλλων παροχών χωρίς ουδέποτε να έχουν αναλογικά συνεισφέρει στον φορέα από τον οποίο απολαμβάνουν και απαιτούν - διαμαρτυρόμενοι μάλιστα - παροχές.
Στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων επίσης η κυβέρνηση φέρεται διατεθειμένη να μην κάνει πίσω σε ό,τι έχει γίνει ενώ σε κάθε άλλη άλλη περίπτωση δείχνει αποφασισμένη - δίχως χαριστικές ρυθμίσεις και φωτογραφικές επεμβάσεις - να προχωρήσει αντικειμενικά σε πραγματικές πωλήσεις δημόσιων περιουσιακών στοιχείων με προοπτική την εξασφάλιση του υψηλότερου δυνατού τιμήματος και της αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας της αγοράς με την κατάργηση κρατικών μονοπωλίων και την καθιέρωση ιδιωτικών πλέον αλλά ανταγωνιστικών επιχειρήσεων.
Είχα σημειώσει παλαιότερα πως αν η κυβέρνηση ακολουθούσε το παράδειγμα της Βραζιλίας, που με μαρξιστική κυβέρνηση του Προέδρου Λούλα ντα Σίλβα "άνοιξε" την οικονομία της και την έκανε δυναμική και ανταγωνιστική με αποτέλεσμα να μπεί τους G20, στα BRICς και να ανακηρυχθεί η πλέον πετυχημένη οικονομία στον κόσμο, θα μπορούσε να είναι συνεπής με πολλές από τις προεκλογικές της τοποθετήσεις (λχ μείωση φόρων και συντήρηση η αύξηση εισοδημάτων) και να προχωρήσει μπροστά. με την προϋπόθεση βέβαια πως θα κονταροχτυπιόταν με τις συντεχνίες και τα ειδικά συμφέροντα που λυμαίνονται την ελληνική οικονομία. Με τις θέσεις - προτάσεις που υπέβαλε στο Eurogroup δείχνει διατεθειμένη να κινηθεί προς την κατεύθυνση αυτή. Σε μια τέτοια περίπτωση οι λογικοί και καθαροί Έλληνες θα βρεθούν σίγουρα δίπλα της.
Έλεγα πάντοτε πως αν ακόμη και το ΚΚΕ ενστερνιζόταν κάποιες από τις θέσεις μου και τις βάφτιζε κομμουνιστικές δεν θα δίσταζα να συμφωνήσω μαζί του. Αν πρόκειται αυτές οι προτάσεις της κυβέρνηση να εκφράζουν την ριζοσπαστική αριστερά - ακόμη κι αν διαφωνεί ο αγαπητός Μ. Γλέζος - εγώ θα είμαι μαζί τους. Λέτε να έγινα αριστερός;
ΥΓ. Διαπιστώνω μια επιθετικότητα από ψευδώνυμους σχολιογράφους που σπάνια αναφέρονται στην ουσία των κειμένων που καταθέτω. Δεν πρόκειται βέβαια να ασχοληθώ με τα λογής γραφόμενά τους, μια και με ενδιαφέρει ο ουσιαστικός διάλογος κι όχι η απάντηση σε συμπλεγματικές ύβρεις. Οι υπόλοιποι αναγνώστες έχουν φυσικά το δικαίωμα της ανταπόκρισης.
* Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο.
Η Αριστερά στην κοιλιά του κήτους του Καπιταλισμού
Υπάρχουν οι φανατικοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι απλοί υποστηρικτές του και οι εχθροί του.
Οι πρώτοι είχαν πειστεί ότι η κυβέρνηση θα κάνει επανάσταση, ότι θα πάει στην ευρωζώνη και θα τα κάνει όλα λίμπα (γιατί έτσι ψήφισε ο ελληνικός λαός και δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Αυτοί απογοητεύτηκαν από τη συμφωνία στο «γιουρογκρουπ», ε, τι να κάνουμε.
Οι τρίτοι χύνουν δηλητήριο διότι νομίζουν ότι είχαν δίκιο όταν έλεγαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραπλάνησε προεκλογικά τους ψηφοφόρους.
Οι δεύτεροι δίνουν οι άνθρωποι μια πίστωση στη νέα κυβέρνηση, απτόητοι από τις ακραίες δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου.
Πλανώνται και οι τρείς. Το πρόβλημα είναι έξω από όλους αυτούς και εντοπίζεται, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, στο αν μπορεί μια κυβέρνηση να δηλώνει αριστερή, μέσα στο κήτος του καπιταλισμού.
Εδώ είναι τα ζόρια και όχι στις κατηγορίες των ψηφοφόρων (ο Θεός να μας κάνει τέτοιους...).
Ας μην αυταπατώμεθα, δεν μπορεί.
Μπορεί εντούτοις να διασώσει έναν ξεχασμένο από όλη την Ευρώπη αριστερό λόγο, που δύναται να προκαλέσει τον θυμό και τον ορθό λόγο ταυτόχρονα, να ξεσηκώσει με άλλα λόγια τη ναρκωμένη πολιτική συνείδηση, χρόνια τώρα ναρκωμένη, αποβλακωμένη από τον καταναλωτισμό και το θέαμα.
Υπάρχει όντως λιτός βίος, απαιτεί όμως σθένος και συνείδηση, απέναντι στον λειψό εαυτό μας και στην ημιτελή συνείδηση. Υπάρχουν τα αποαναπτυξιακά και τα αντιωφελιμιστικά κινήματα, τα συνεργατικά και τα συνεταιριστικά, που μπορούν να βοηθήσουν την χωρίς λαϊκή βάση «αριστερή» μας κυβέρνηση.
Ας το επιδιώξουμε άπαντες: απολιτικοί, αναρχικοί, αδέσποτοι και λοιποί...
Οι πρώτοι είχαν πειστεί ότι η κυβέρνηση θα κάνει επανάσταση, ότι θα πάει στην ευρωζώνη και θα τα κάνει όλα λίμπα (γιατί έτσι ψήφισε ο ελληνικός λαός και δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Αυτοί απογοητεύτηκαν από τη συμφωνία στο «γιουρογκρουπ», ε, τι να κάνουμε.
Οι τρίτοι χύνουν δηλητήριο διότι νομίζουν ότι είχαν δίκιο όταν έλεγαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραπλάνησε προεκλογικά τους ψηφοφόρους.
Οι δεύτεροι δίνουν οι άνθρωποι μια πίστωση στη νέα κυβέρνηση, απτόητοι από τις ακραίες δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου.
Πλανώνται και οι τρείς. Το πρόβλημα είναι έξω από όλους αυτούς και εντοπίζεται, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, στο αν μπορεί μια κυβέρνηση να δηλώνει αριστερή, μέσα στο κήτος του καπιταλισμού.
Εδώ είναι τα ζόρια και όχι στις κατηγορίες των ψηφοφόρων (ο Θεός να μας κάνει τέτοιους...).
Ας μην αυταπατώμεθα, δεν μπορεί.
Μπορεί εντούτοις να διασώσει έναν ξεχασμένο από όλη την Ευρώπη αριστερό λόγο, που δύναται να προκαλέσει τον θυμό και τον ορθό λόγο ταυτόχρονα, να ξεσηκώσει με άλλα λόγια τη ναρκωμένη πολιτική συνείδηση, χρόνια τώρα ναρκωμένη, αποβλακωμένη από τον καταναλωτισμό και το θέαμα.
Υπάρχει όντως λιτός βίος, απαιτεί όμως σθένος και συνείδηση, απέναντι στον λειψό εαυτό μας και στην ημιτελή συνείδηση. Υπάρχουν τα αποαναπτυξιακά και τα αντιωφελιμιστικά κινήματα, τα συνεργατικά και τα συνεταιριστικά, που μπορούν να βοηθήσουν την χωρίς λαϊκή βάση «αριστερή» μας κυβέρνηση.
Ας το επιδιώξουμε άπαντες: απολιτικοί, αναρχικοί, αδέσποτοι και λοιποί...
Ισχυρή και ανεξέλεγκτη: Πώς η Τρόικα παγίδεψε την Ελλάδα για να σώσει τις τράπεζες
Επιμέλεια - απόδοση στα ελληνικά: Χρήστος Δεμέτης, Λευτέρης Σαββίδης
Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τον ρόλο που διαδραμάτισε η Τρόικα στην Ελλάδα,την Ιρλανδία,την Πορτογαλία και την Κύπρο. Τι λένε στην κάμερα του Arte οι Γιάνης Βαρουφάκης, Λούκα Κατσέλη, Άδωνις Γεωργιάδης, Πολ Κρούγκμαν αλλά και η Ζωή Κωνσταντοπούλου (Vid+Pics)
Ο Γερμανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Harald Schuman ηγήθηκε ενός εκτενούς ντοκιμαντέρ που προσπαθεί να ρίξει φως στα "σκοτεινά πλοκάμια" των ανθρώπων που βρέθηκαν πίσω από την τρόικα.
Ο Harald Schuman περιηγήθηκε στη χώρα μας περιγράφοντας την αγριότητα με την οποία επιβλήθηκε το μνημόνιο. Σχολιάζει το γεγονός πως παρακάμφθηκαν ευρωπαϊκές συνθήκες και εθνικά κοινοβούλια για να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα λιτότητας που έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και εκατομμύρια ανθρώπους στα όρια της φτώχειας και ψάχνει τις λεπτομέρειες πίσω από τις συμφωνίες.
Το ντοκιμαντέρ είναι στα γαλλικά και στα γερμανικά.
Ένα χρέος μη βιώσιμο
Μιλώντας με τον σημερινό υπουργό οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος τότε δεν είχε ακόμη εκλεγεί σημείωσε το παράλογο της μη αναδιάρθρωσης του χρέους.
"Δημιούργησαν ένα μόνιμα και μη βιώσιμο χρέος. Δεν ήταν θεωρία συνωμοσίας. Ο Γιούνκερ είχε αναφέρει πως γνωρίζουμε τον τρόπο να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, αλλά δεν ξέρουμε πως θα επανεκλεγούμε στη συνέχεια" ανέφερε ο Έλληνας οικονομολόγος. "Όλες οι κυβερνήσεις μεταξύ το 2008-2010, συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές υποστήριζαν τον οικονομικό τομέα. Μέχρι τότε οι χώρες έλεγαν στους τραπεζίτες, σας αφήνουμε να κάνετε ότι θέλετε, αρκεί να μας επιστρέφετε ένα μέρος από τα χρήματα που κερδίζετε για να χρηματοδοτήσουμε το κράτος. Όταν ξέσπασε η κρίση οι κυβερνήσεις δεν είχαν ούτε τη δυνατότητα, ούτε το ηθικό σθένος να αντιμετωπίσουν τους τραπεζίτες"
Πρόγραμμα σωτηρίας ξένων τραπεζών
Το ντοκιμαντέρ συνέχισε την έρευνα στην Αμερική και τα γραφεία του ΔΝΤ. Μιλώντας με τον Πάολο Νογοθέρα Μπατίστα, Βραζιλιάνος, γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, αποκαλύπτει πως το ΔΝΤ γνώριζε πως το χρέος δεν ήταν βιώσιμο. "Το ΔΝΤ δεν μπορούσε να δώσει οικονομική βοήθεια σε ένα κράτος, εφόσον το χρέος ήταν μη βιώσιμο. Τι έγινε; Αλλάξαμε τον κανονισμό, έτσι ώστε να μπορεί ο οργανισμός να παρέχει τη βοήθεια. Έμεινα έκπληκτος εκείνες τις ημέρες από την έλλειψη διαφάνειας όλη της διαδικασίας".
Αντίστοιχα ο Φιλίπ Λεγκρέν, πρώην σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επεσήμανε ξεκάθαρα πως όλο το σχέδιο αφορούσε στη σωτηρία των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών και όχι του ελληνικού λαού. "Ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν δεν ήθελε να επιβάλει απώλεια κεφαλαίων στις γαλλικές τράπεζες, δεδομένου και του γεγονότος πως προσέβλεπε σε μια υποψηφιότητα για την προεδρία της Γαλλίας. Από την πλευρά τους οι Γερμανοί τραπεζίτες έπεισαν την Άνγκελα Μέρκελ πως θα ήταν δραματικό να χάσουν κεφάλαια" σημείωσε και συμπλήρωσε:
"Έτσι οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την Ελλάδα σαν αυτή να είχε μόνο παροδικά προβλήματα. Έτσι καταπάτησαν έναν από τους βασικούς κανόνες της συνθήκης του Μάαστριχ, τον κανόνα της μη διάσωσης. Αποφάσισαν να δανείσουν χρήματα στην Ελλάδα, όχι για να σώσουν τη χώρα, αλλά τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες". Όπως σημειώνει το μέγεθος των απωλειών για τις τράπεζες σε άλλη περίπτωση θα ήταν 20 δισ ευρώ για τις γαλλικές και 17 δις για τις γερμανικές τράπεζες.
Από την πλευρά του ΔΝΤ μίλησε και ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ. "Η αναδιάρθρωση του χρέους ήταν κάτι που έλλειπε από το σχέδιο. Οι Ευρωπαίοι επέβαλαν ένα δραστικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα, το οποίο ήταν πολύ σύντομο" ανέφερε και συμπλήρωσε πως το ΔΝΤ γνώριζε πολύ καλά πως το πρόγραμμα δεν βγαίνει και κυρίως ότι θα προκαλέσει ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων:
"Αυτό το πρόγραμμα θα μειώσει δραστικά την αγοραστική δύναμη της χώρας, θα την βυθίσει σε άγρια ύφεση και θα προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στον κοινωνικό ιστό" σημειώνει διαβάζοντας από την έκθεση του ΔΝΤ. "Αυτό σημαίνει απλά πως θυσιάσαμε την Ελλάδα στο βωμό της παγκόσμιας οικονομίας" σημειώνει.
Η Γερμανία άνθισε λόγω της οικονομίας του χρέους
Στο φιλμ μιλά και ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, τονίζοντας πως η Γερμανία κέρδισε από την οικονομία χρέους στις χώρες του Νότου. "Η Γερμανία λέει πως επανήλθε στην ευημερία, μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσα από ένα πρόγραμμα λιτότητας. Γιατί δεν μπορούν να το κάνουν αυτό και άλλες χώρες.
Μόνο που η γερμανική οικονομία άνθισε πατώντας πάνω στην οικονομία χρέους που δημιουργήθηκε σε άλλες χώρες, όπως η Ισπανία. Τώρα η Γερμανία λέει στους Ισπανούς κάντε όπως κάναμε εμείς, αλλά εμείς δεν θα φερθούμε όπως εσείς"
Η υγεία σε επίπεδα τριτοκοσμικής χώρας
Η κάμερα περιπλανιέται στα ελληνικά νοσοκομεία και κάνει αναφορά στην καταστροφική επιβολή περικοπών στην υγεία στο 6% του ΑΕΠ, ενώ στη Γερμανία το αντίστοιχο ποσό είναι 10%. 3εκατ. Έλληνες μετά από τις κινήσεις της τότε κυβέρνησης δεν έχουν πλέον πρόσβαση στην υγεία.
Στην κάμερα μιλά και ο Άδωνις Γεωργιάδης, που τότε ήταν υπουργός Υγείας με μια δήλωση πραγματικά σοκαριστική.
Ο Έλληνας πολιτικός εξηγεί στον συγγραφέα πως τα χρήματα είναι αυτά, όσο η Ελλάδα είναι σε κρίση. Σε ερώτηση για το πώς θα λειτουργήσει το σύστημα υγείας, όταν το υπουργείο προχωρά σε μείωση προσωπικού απάντησε. "Είναι απλό. Πριν δούλευαν τρεις ώρες την ημέρας και τώρα δουλεύουν επτά".
Πολύ απλοϊκή εξήγηση για να περιγράψει την ανθρωπιστική κρίση στη χώρα, περιγράφει ο αφηγητής του ντοκιμαντέρ και αναφέρθηκε στη βοήθεια σε υλικό και προσωπικό από χώρες όπως η Αυστρία και η Γερμανία, βοήθεια και αλληλεγγύη που αρνήθηκε στην Ελλάδα από τις κυβερνήσεις τους.
Για το ζήτημα της υγείας ο Γιώργος Βήχας, γιατρός και διευθυντής της εθελοντικής κλινικής του Ελληνικού αναφέρει πως "το σύστημα υγείας στην Ελλάδα ήθελε σίγουρα αναμόρφωση, όχι όμως ισοπέδωση που αποτέλεσε και την καταστροφή του. Δεν διορθώσαμε αυτά που έπρεπε, αλλά καταστρέψαμε και ότι θετικό υπήρχε. Και σήμερα η χώρα μου δεν έχει ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας".
Η ευρωβουλή για την Τρόικα
Η Elisa Fereira, ευρωβουλευτής των σοσιαλιστών, ειδική στη δραστηριότητα της Τρόικα, αναφέρεται σε αυτήν ως τερατούργημα: "Αυτό το τέρας που δημιουργήσαμε, η Τρόικα, δεν έχει καμία σχέση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αντίστοιχα ο Φιλίπ Λάμπερτς, ευρωβουλευτής της ομάδας των Πράσινων σημείωσε πως "η λιτότητα σκοτώνει κυριολεκτικά". "Είναι εύκολο για έναν τεχνοκράτη να ζητήσει περικοπές στην υγεία. Όταν όμως το θέμα μεταφέρεται στα εθνικά κοινοβούλια ή στο ευρωκοινοβούλιο τότε είναι πολύ πιο λεπτό πολιτικά" εξηγεί.
Το ντοκιμαντέρ κάνει μια πιο σύντομη αναφορά στις απαιτήσεις της Τρόικα στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία που οδήγησαν σε εξαντλητικές περικοπές μισθών και δυσθεώρητη ανεργία.
Ο Harald Schuman ρωτάει στη συνέχεια τη Veronica Nilsson της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων σχετικά με την αυτονομία της τρόικας. "Η Κομισιόν πρέπει να σέβεται τη δημοκρατία και τα εργασιακά δικαιώματα επί ίσοις όροις για όλη την Ευρώπη", λέει η Nilsson.
Από τη δική της μεριά, η Λούκα Κατσέλη που υπήρξε υπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας την περίοδο 2009-2010 και Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης το 2010-2011, σημειώνει:
"Είχαμε ενστάσεις αλλά δεν έγιναν σεβαστές". Στους οκτώ μήνες που ήταν υπουργός επί κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου κατάφερε να περάσει τον ομώνυμο νόμο Κατσέλη για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Ήταν 2010, στο ξεκίνημα της κρίσης.
"Οι διατυπώσεις μου σε σχέση με τις αντίστοιχες που μας πρότειναν, ήταν διαφορετικές", επισημαίνει.
Ο κ. Μανιτάκης διορίστηκε στις 17 Μαΐου 2012 υπηρεσιακός Υπουργός Εσωτερικών στην Κυβέρνηση Παναγιώτη Πικραμμένου. Στις 21 Ιουνίου, μετά από πρόταση του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ), ανακοινώθηκε η συμμετοχή του στην Κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά, ως Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.
"Δεκατρείς μήνες που ήμουν υπουργός το μέλημα μου ήταν πώς θα γίνουν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα", λέει στην κάμερα του Arte.
"Ο Τόμσεν ήταν ένας εξαιρετικός διαπραγματευτής. Συνέχεια αισθανόμουν ότι η χώρα μου ταπεινωνόταν. Ένα βράδυ είχαμε συνομιλήσει στις 23.00 η ώρα και μου είχε πει. "Από εσένα εξαρτάται αν η χώρα σου θα πάρει 8 δισ. ευρώ για τη δόση". Ο φόβος. Αυτό καλλιεργούσαν. Και την υποταγή. Δε μου έδινε την εντύπωση ότι συνομιλεί με έναν υπουργό μιας κυρίαρχης χώρας. Ότι με σέβεται. Μου μιλούσε σαν να ήμουν εκπρόσωπος μιας χώρας που δεν ήταν απλός οφειλέτης, αλλά μια φαυλοκρατική χώρα. Μια χώρα τεμπέληδων. Εγώ πιστεύω ότι ο Τόμσεν το είχε πάρει προσωπικά και ήθελε να πάρει εκδίκηση".
"Μια τέτοια συμπεριφορά δεν θα ήταν αποδεκτή στις ΗΠΑ", σχολιάζει ο συγγραφέας και παρουσιαστής Harald Schuman.
Στη συνέχεια τοποθετείται σχετικά εκ νέου ο Πάολο Νογοθέρα Μπατίστα. "Ένα από τα προβλήματα της Ελλάδας ήταν η γραφειοκρατία. Η τρόικα όμως πήγε στην Ελλάδα και έστησε ένα ολόκληρο πρόγραμμα διακυβέρνησης, ολότελα δικό της. Η λειτουργία αυτή είναι συνολικό πρόβλημα της Ευρώπης. Η γραφειοκρατία υπάρχει διεθνώς και είναι πρόβλημα. Αυτό ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό στην Ελλάδα αλλά είναι θέμα της χώρας και πρέπει να το επιλύσει με τη βοήθεια των Βρυξελλών".
Μιλώντας για τη λίστα Λαγκάρντ
Ο όρος "λίστα Λαγκάρντ" οφείλεται στην τότε Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας, Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία παρέδωσε την εν λόγω λίστα στο ελληνικό κράτος τον Οκτώβρη του 2010, γεγονός που επαναλήφθηκε τον Δεκέμβριο του 2012 παραμονές Χριστουγέννων.
Η λίστα μπήκε στα ντουλάπια της κυβέρνησης μέχρι το 2012.
Για το θέμα τοποθετείται στο ντοκιμαντέρ η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
"Η λίστα Λαγκάρντ όπως την ονομάζουμε ήρθε στη χώρα το 2010. Μιλάμε για 2.062 συνολικά ονόματα. Τον Γενάρη του 2014, ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ μας είπε ότι είχαν ολοκληρωθεί οι έλεγχοι μόλις σε έξι. Είναι απαράδεκτο αυτό. Αδιανόητο αποτέλεσμα που όμως εξηγείται γιατί μέσα στη λίστα αυτή βρίσκονται πολιτικά πρόσωπα, συγγενείς τους και μια σειρά προσώπων που συνδέονται με αυτό που συνιστά το σύστημα διαπλοκής στην Ελλάδα του σήμερα", σημειώνει η πρόεδρος της Βουλής.
Ακολουθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και το ΤΑΙΠΕΔ
Ακολουθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και το ΤΑΙΠΕΔ
ο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, γνωστό ως ΤΑΙΠΕΔ ή HRADF ιδρύθηκε με το νόμο 3986/2011. Σύμφωνα με το καταστατικό του, σκοπός του ΤΑΙΠΕΔ (άρθρο 4 καταστατικού του) είναι η αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων της Ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου και περιουσιακών στοιχείων ΝΠΙΔ και ΝΠΔΔ όπως ορίζεται στην §1 του άρθρου 5 του ν. 3986/2011.
1. Η αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του Ταμείου διενεργείται με κάθε πρόσφορο τρόπο και κατά προτίμηση, με:
α) Πώληση.
β) Σύσταση εμπραγμάτων δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων δικαιωμάτων οριζόντιας και κάθετης ιδιοκτησίας.
γ) Μεταβίβαση εμπραγμάτων δικαιωμάτων οποιασδήποτε φύσης επί αυτών.
δ) Εκμίσθωση.
ε) Παραχώρηση της χρήσης ή της εκμετάλλευσής τους.
στ) Ανάθεση της διαχείρισης των περιουσιακών στοιχείων.
ζ) Εισφορά τους σε ανώνυμες εταιρείες και στη συνέχεια πώληση των μετοχών που προκύπτουν.
η) Τιτλοποίηση απαιτήσεων, ανεξάρτητα από τον επιχειρηματικό ή μη χαρακτήρα τους, σύμφωνα με τα άρθρα 10, 11 και 14 του ν. 3156/2003.
Πλαζ, τουριστικές περιοχές, πρώην αεροδρόμια, πωλήθηκαν σε τιμές ευκαιρίας, σημειώνει το ντοκιμαντέρ.
Λόγος γίνεται φυσικά για το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.
"Κύριος στόχος δεν είναι η διαπίστωση αν έχει διαπραχθεί ή όχι από τα μέλη του Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ το αδίκημα της απιστίας και μάλιστα, λόγω του ύψους του ποσού, σε βαθμό κακουργήματος, γιατί αυτό αφορά αποκλειστικά το σκέλος της συμπεριφοράς του Ελληνικού Δημόσιου. Ζητούμενο είναι να μην προχωρήσει η κατάθεση της Σύμβασης Πώλησης για έγκριση από την ελληνική Βουλή, ώστε να μην συμπληρωθούν οι υπογραφές, που έχει ήδη βάλει το ΤΑΙΠΕΔ, με αυτές του Ελληνικού Δημοσίου".
Τα παραπάνω έλεγε η Νάντια Βαλαβάνη στις 20 Δεκεμβρίου του 2014.
"Υπάρχει μια ομάδα ελίτ που ληστεύει τη χώρα", λέει η Λούκα Κατσέλη στο Arte.
Ο Χρήστος Κορτζίδης δήμαρχος του καλλικρατικού δήμου Ελληνικού - Αργυρούπολης, αναφέρει:
"Είναι εξευτελιστικό το τίμημα που θα εισπράξει το δημόσιο. Όλα γίνονται για το καλό των ελίτ".
Από τη δική του μεριά, ο Γιάννης Στουρνάρας σχολιάζει: "Τα ποσά των επενδύσεων στην περιοχή του Ελληνικού θα δώσουν ώθηση στην ελληνική οικονομία συνολικά".
"Δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενο της συμφωνίας και έχουν γίνει ερωτήσεις στο Κοινοβούλιο αλλά ακόμα υπάρχουν ερωτηματικά. Η απάντηση είναι πως το ΤΑΙΠΕΔ διέπεται από τους ιδιωτικούς όρους της οικονομίας και δεν μπορούν να δημοσιοποιηθούν αυτά τα στοιχεία", παρατηρεί ο κ. Κορτζίδης.
"Η τρόικα συμπράττει με την εγκληματική πολιτική σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και των Ελλήνων πολιτών αλλά και σε βάρος των επόμενων γενεών", αναφέρει η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Σταδιακά φτάνουμε στο σήμερα και στον Γιάνη Βαρουφάκη.
Ο Harald Schuman στο περιθώριο της συνάντησης του Έλληνα υπ. Οικ. με τον κ. Σόιμπλε είχε έναν σύντομο διάλογο με τον κ. Βαρουφάκη. "Η Ελλάδα είναι στην υψηλότερη θέση διαφθοράς αυτή τη στιγμή. Το πρόγραμμα μας στοχεύει στο να πατάξει τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Η οικονομική μας φιλοσοφία μεταρρυθμίσεων εντάσσεται στα πλαίσια της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης και ζητάμε να μας σεβαστούν για να γυρίσουμε σελίδα".
Μέσα στην κρίση, στόχος ήταν η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η διάσωση τους, σε Ελλάδα, Κύπρο αλλά στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.
"Η λειτουργία της τρόικας παραβιάζει τις ελευθερίες και τους δημοκρατικούς θεσμούς", υπογραμμίζει ο οικονομολόγος James Steward του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου.
"Μιλάμε για έναν ιδεολογικό και πολιτικό έλεγχο που ορίζεται εκ των άνω".
"Η Ελλάδα είναι ένα παράδειγμα χώρας όπου όλα έγιναν για να διασωθούν οι τράπεζες εις βάρος των πολιτών, με την "διοίκηση" της τρόικας να θέτει όρους", καταλήγει ο Harald Schuman, κλείνοντας το "Puissante et incontrôlée : la troïka".
Το κανάλι:
Το Arte είναι Γερμανογαλλικός τηλεοπτικός σταθμός με έδρα το Στρασβούργο. Ιδρύθηκε μετά από σύμβαση των δυο κρατών το 1992. Στόχος του είναι η προβολή Ευρωπαϊκών παραγωγών σε κινηματογράφο, ντοκιμαντέρ και σχόλιο. Παρότι το ποσοστό αγοράς του καναλιού δεν είναι μεγάλο, έχει μεγάλη επιρροή στη δημόσια γνώμη στις δυο χώρες.
Εκπέμπει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στα Γαλλικά και στα Γερμανικά. Οι εκπομπές πωλούνται και σε άλλα κανάλια.
Τράπεζα της Κύπρου: Έρευνα για την πώληση κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα
Σε έρευνα σχετικά με την πώληση των υποκαταστημάτων των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα ανακοίνωσε ότι προχωρεί η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα ότι το ΔΣ της ΚΤΚ αποφάσισε ομόφωνα την πλήρη αναδιοργάνωση και εκσυγχρονισμό της Τράπεζας. Η ανακοίνωση έγινε σχεδόν ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ.
Σε απάντηση πρόσφατων αναφορών στον Τύπο για τις έρευνες που διεξάγονται για το σκάνδαλο της οικονομίας και τα θέματα διακυβέρνησης και αναδιάρθρωσης της, η ΚΤΚ εξέδωσε ανακοίνωση τεσσάρων σημείων αναφορικά με τις αποφάσεις που έλαβε τόσο για το θέμα της έκτακτης ρευστότητας από την ΕΚΤ όσο και για την πώληση των υποκαταστημάτων στην Ελλάδα και για την αναδιοργάνωση του οργανισμού.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, ήδη διεξάγεται έρευνα για την Έκτακτη Παροχή Ρευστότητας (ELA) ως έχει ανακοινωθεί στις 21 Νοεμβρίου 2014.
Αναφέρεται ακόμη ότι η ΚΤΚ έχει ήδη προχωρήσει με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της, ημερομηνίας 12 Νοεμβρίου 2014, στις διαδικασίες διεξαγωγής έρευνας σχετικά με την πώληση των υποκαταστημάτων των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα το Μάρτιο 2013.
Σημειώνεται πως σύμφωνα με γερμανικά ΜΜΕ η ΕΚΤ, σε συνεργασία με τους υπουργούς οικονομικών της Ευρωζώνης (Euro Group), φαίνεται πωςυποχρέωσαν τις τρεις μεγάλες τράπεζες της Κύπρου το Μάρτιο του 2013, να πουλήσουν τα υποκαταστήματα τους στην Ελλάδα στην Τράπεζα Πειραιώς – σε μία εξευτελιστική τιμή, με αποτέλεσμα να ζημιωθούν κατά το ποσόν των 3,4 δις €.
Η εθνική μας αμνησία
Ας κάνουμε μια νηφάλια καταγραφή των δεδομένων:
 |
(του Soloup φυσικά)
|
- Είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα. Μια αποικία χρέους, το μέγεθος του οποίου βρίσκεται πλέον στο 175% του ΑΕΠ μας! Η κατρακύλα άρχισε επί Σημίτη, με την είσοδό μας στο ευρώ, και ολοκληρώθηκε επί ΓΑΠ.
Κάποτε βλέπαμε και τέτοιες αγάπες! Τα τελευταία πέντε χρόνια είχαμε κυβερνήσεις οσφυοκαμπτών, οι οποίοι στο εξωτερικό υπέγραφαν μνημόνια ακυρώνοντας το μέλλον των νεότερων γενεών, ενώ στο εσωτερικό χτυπούσαν όσους διαμαρτύρονταν και τρομοκρατούσαν τηλεοπτικώς όσους κλείνονταν στα σπίτια τους.Το 2012, όταν η κατάσταση μπορούσε ακόμα να αναστραφεί, ο ελληνικός λαός δεν τόλμησε να διαβεί τον Ρουβίκωνα κι έδωσε τα κλειδιά στους Σαμαροβενιζέλους, που ολοκλήρωσαν την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και ξεπούλησαν τα ασημικά.- Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 2014, η τέως κυβέρνηση προκάλεσε πρόωρες εκλογές, πιστεύοντας ότι οι οικονομικές εκκρεμότητες θα μετέτρεπαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε "αριστερή παρένθεση". Μετά, αυτή θα αναλάμβανε ξανά τα ηνία μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.Ο λαός έκανε την υπέρβαση, αλλά τσιγκούνικα: το 37%, έστω και με τις 50 έδρες μπόνους (νόμος Παυλόπουλου), δεν έφτανε για το σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης. Μεταξύ Ποταμιού, ΠΑΣΟΚ και ΑΝΕΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να συνεργαστεί με τους τελευταίους, που ήταν συνεπείς αντιμνημονιακοί.
Μερικοί ποταμίσιοι βουλευτές, για να κάνετε τη σύγκριση - Για να συνεργαστείς, πρέπει και να συμβιβαστείς. Έτσι, ο Καμμένος έγινε υπουργός Άμυνας και ο Παυλόπουλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα.
- Η νέα κυβέρνηση δεν δέχτηκε νέες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, οι υπόλοιποι συμφώνησαν, με αποτέλεσμα να πιστέψουμε ότι το σύμπαν θα συνωμοτήσει υπέρ μας.
- Για πρώτη φορά ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις. Με Βαρουφάκη και όχι με Λαπαβίτσα. Επειδή ο λαός έδειξε με κάθε τρόπο ότι δεν θέλει Grexit. Ούτε και μνημόνια, όμως. Σαν κακομαθημένο παιδί, δεν καταλαβαίνει ότι και τα δυο δεν γίνονται. Όπως λέει ο ποιητής, "Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία".
Η υφήλιος παρακολούθησε τον τύπο με το ξυρισμένο κεφάλι και το μπέρμπερι κασκόλ να μιλάει με άνεση και να γελάει. Μέχρι αργά τη νύχτα της Παρασκευής, που καραβοτσακισμένος και εξόχως ταραγμένος ανακοίνωσε ότι θα στείλει μέιλ με τις ελληνικές προτάσεις στους "θεσμούς" για έγκριση.- Όμως οι γερμανοί και ισπανοί υπάλληλοι των τραπεζών συνέχισαν να βρίζουν την Ελλάδα και να "λυπούνται τον ελληνικό λαό που είναι άτυχος επειδή έχει ανεύθυνη κυβέρνηση"! (Δώσε θάρρος στον χωριάτη, να σ' ανέβει στο κρεβάτι) Την ίδια στιγμή, στα κοινωνικά μέσα έγινε το σύστριγγλο. Ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του, ενώ οι ξοφλημένοι τέως κυβερνήτες σιγοντάριζαν τους εκβιαστές μας.
- Ο υπουργός Οικονομικών έστειλε τη Δευτέρα το μέιλ και πήραμε τετράμηνη ανάσα. Μέχρι το τέλος της χρονιάς, πρέπει να πληρώσουμε 29 δισεκατομμύρια στους δανειστές. Στο μεταξύ, η Πρόεδρος της Βουλής δήλωσε ότι θα αρχίσει λογιστικός έλεγχος του χρέους.
- Τι περιμένουμε, δεδομένων των συνθηκών; Αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, είσπραξη φόρων από τους μπαταξήδες και τα λαμόγια, κάποια αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους και πάταξη της γραφειοκρατίας. Δηλαδή, δικαιοσύνη. Αν κελαϊδήσει μάλιστα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο όπου οδηγήθηκε χθες, τότε θα έχουμε και άλλες διώξεις. Για να αποκατασταθεί το κοινό περί Δικαίου αίσθημα.
Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου στην Αυγή Η δήλωση του Μανώλη Γλέζου προκάλεσε ηλιακή καταιγίδα. Από τη μια, τα διεθνή ΜΜΕ την αναπαρήγαγαν σε κλάσματα δευτερολέπτου και από την άλλη έγινε νέος χαμός στο τουίτερ.- Μετά τη συγγνώμη που μας ζήτησε, όμως, δεν παραιτήθηκε από ευρωβουλευτής. Η κυβέρνηση ψέλλισε κάτι περί ελλιπούς ενημέρωσης και επικράτησε σιωπή. Περίεργα πράγματα. Ώσπου προχθές διάβασα ένα άρθρο του Δημήτρη Ψαρρά (ενός από τους συντελεστές του "Ιού" στην Εφ.τ.Συντ) με τίτλο Μια άλλη ανάγνωση της δήλωσης Γλέζου και το βρήκα πολύ λογικό και πιθανό.
- Εκείνο που πράγματι με ενόχλησε ήταν ο υπερβάλλων ζήλος του Πρωθυπουργού όταν καταδίκαζε το σκίτσο του Τ. Αναστασίου, μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (εδώ). Είναι απαράδεκτο να δίνει τόση έμφαση, επειδή ο Σόιμπλε θυμήθηκε να ενοχληθεί πέντε μέρες μετά τη δημοσίευση.
Ήταν μια σύντομη ανασκόπηση των τελευταίων γεγονότων, επειδή γρήγορα ξεχάσατε την καταστροφή πέντε χρόνων. Ίσως πιστέψατε ότι έγινε πρωθυπουργός η Μαίρη Πόππινς, που θα τα αλλάξει όλα με μαγικό τρόπο σε λίγα λεπτά.
Δεν θυμάμαι τέτοια αδημονία το 2012! Είναι δυνατόν να μην βλέπετε πως, αν η κυβέρνηση αποτύχει, δεν υπάρχει καμία ελπίδα πια; Είναι δυνατόν να συμπεριφέρεστε με τη χαιρεκακία του ΚΚΕ;
Μήπως πρέπει να σας θυμίσω ποιους άλλους έχετε ψηφίσει;
 | ||||
| Εδώ ο Ψαριανός μυρίζει το παλτό της Ραχήλ Μακρή, υπό τα βλέμματα Τατσόπουλου και Μεϊμαράκη και τα χάχανα των άλλων! |
Ας περιμένουμε, λοιπόν, λιγάκι να βρει το βηματισμό της η νέα κυβέρνηση, μετά τις σφαλιάρες στο Eurogroup. Κι αν έχουμε μία από τα ίδια, ας απαιτήσουμε δημοψήφισμα, με το δίλημμα,
"Καμιά θυσία για το Ευρώ ή πάση θυσία στο Ευρώ;"
Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015
'Σου στέλνω χαιρετίσματα' Χάρις Αλεξίου
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου
Από τον δίσκο «Λαϊκές Κυριακές» (1976)
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου
Από τον δίσκο «Λαϊκές Κυριακές» (1976)
Ζώμεν γαρ ου ως θέλομεν, αλλ' ως δυνάμεθα
Κι αν το ρηθέν υπό του Μενάνδρου αφορούσε την τρέχουσα πολιτική, θα το μεταφράζαμε ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Το γνωρίζουν και οι κότες. Πάμε παρακάτω…
Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφαγε τα χαστούκια του. Το φιλόδοξο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» πέρασε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ούτε το μνημόνιο έγινε χίλια κομμάτια, ούτε οι ιδιωτικοποιήσεις σταμάτησαν. Οι υποσχέσεις έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη γράμμα νεκρό. Και παλεύει τώρα, μπας κι εξασφαλίσει τα ελάχιστα. Μια σχετική ανακούφιση της μεσαίας τάξης από τη βαριά φορολογία, μια κάποια ανακούφιση από τα κόκκινα δάνεια, μια κάποια χαλάρωση έτσι ώστε ν ασκήσει μια πιο αποτελεσματική κοινωνική πολιτική.
Κι αλήθεια, υπάρχει σώφρων νους που πίστευε ότι από τη μια στιγμή στην άλλη, η Ευρώπη των μονοπωλίων θα επέτρεπε σε μια αριστερή Κυβέρνηση να φέρει τα πάνω κάτω στην Ευρώπη; Από τη στιγμή μάλιστα που αν κλείσει για λίγο ο κρουνός της Κεντρικής Τράπεζας, υπάρχει κίνδυνος να τιναχτεί ολόκληρη η χώρα στον αέρα;
Εκείνο λοιπόν που έχουμε ως δεδομένο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναθεώρησε ένα μεγάλο μέρος των δεσμεύσεων του απέναντι στον ελληνικό λαό. Κι εκείνο που δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε είναι ότι έδωσε μια μάχη για να εξασφαλίσει τα ελάχιστα (αν τελικά τα εξασφαλίσει).
Όμως, αν πετύχει να αντιμετωπίσει την φοροκλοπή και την φοροδιαφυγή από τούς μεγαλόσχημους, να στριμώξει τους λαθρέμπορους και να καταπολεμήσει τη διαφθορά, αυτό θα είναι μια ενδιαφέρουσα επιτυχία.
Ας δούμε όμως τον άλλον δρόμο.
Σκίζουμε το Μνημόνιο εδώ και τώρα. Η Ελλάδα μετ ου πολύ βρίσκεται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χώρα καταγγέλλει τις κάθε είδους συμμαχίες της και βασίζεται στις ίδιες δυνάμεις της, εκμεταλλευόμενη τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές.
Με το που πάμε στη δραχμή, ο μέσος Έλληνας χάνει τουλάχιστον το τριάντα τοις εκατό του εισοδήματός του. Ο πληθωρισμός καλπάζει ανεξέλεγκτα. Οι αγορές είναι ερμητικά κλειστές. Τα τέσσερα πέμπτα τού αστικοποιημένου πληθυσμού καλείται να γυρίσει πάλι στα χωριά να καλλιεργήσει τα κτήματα και μια σειρά ακόμα από δράσεις που καλείται ο λαός να συστρατευθεί για να τα βγάλει πέρα.
Είναι κανείς έτοιμος για όλα αυτά; Και ποιος ηγέτης αυτής της χώρας θα αναλάβει την ευθύνη να καταγγείλει τις συμμαχίες, όταν ξέρουμε ότι δεν ζούμε σ΄ ένα περιβάλλον αγγέλων, που είναι έτοιμοι να σεβαστούν την εθνική μας ακεραιότητα και ανεξαρτησία; Όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι εκείνο που δυστυχώς μετράει ακόμα είναι η άποψη του ισχυρότερου; Όταν είναι σ΄ όλους γνωστό τι σημαίνει να εκφράσει η αμερικανική πρεσβεία την «ανησυχία» της για τα τεκταινόμενα στην χώρα;
Υπάρχει κάποια απάντηση σ΄ αυτά, ή απλώς καλλιεργούμε φρούδες ελπίδες σ΄ ένα λαό σχεδόν καθημαγμένο; Κι αλήθεια υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποια άλλη σοβαρή κυβερνητική πρόταση;
Μιά πεταλούδα, ένας αητός κι ένας ΣΥΡΙΖΑ
Κάπου στο μέσο της ηλικίας του, το ράμφος και τα νύχια του αετού έχουν γίνει τόσο κυρτά, τόσο γαμψά, που είναι αδύνατον να συλλάβει το θήραμα του. Έτσι, δεν έχει άλλη λύση παρά να πραγματοποιήσει αυτό που στην «αετολογία» ονομάζεται Ταξίδι Αναγέννησης. Να επιχειρήσει, δηλαδή, να θραύσει το κυρτό του ράμφος και τα νύχια, τρίβοντας τα πάνω σε αιχμηρά βράχια.
Παγίδες υπάρχουν παντού. Στον πόλεμο, στην ειρήνη, στη ψυχολογία, στην καθημερινή ζωή, στον έρωτα, στα παραμύθια, στην οικονομία, στα παραμύθια της οικονομίας, στην πραγματική οικονομία, στο δάσος με τον κακό λύκο, αλλά και στην Ευρώπη με τον κακό λύκο.
Τις λένε παγίδες, ακριβώς επειδή περιορίζουν το βαθμό ελευθερίας του θύματος τους. Περιορίζουν τις δυνατότητες του να επιλέξει ή να δράσει ελεύθερα.
Κάποιες παγίδες, συνήθως αν το θύμα ενεργεί άτσαλα στην προσπάθεια του να απελευθερωθεί, γίνονται φαύλος κύκλος. Μόλις το έρμο θύμα λύνει ένα πρόβλημα, δημιουργείται παρ’ ευθύς ένα άλλο, το οποίο οδηγεί ξανά στο αρχικό και κατ’ επέκταση σε αδιέξοδο. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς κυνηγός για να τα ξέρει όλα αυτά. Τα σπουδάζει βιωματικά, καθώς ενηλικιώνεται, καταβάλλοντας, βέβαια και, το κόστος της μαθητείας του.
Μια από τις χειρότερες παγίδες είναι αυτή που στήνεται σε ένα αενάως επαναλαμβανόμενο μοτίβο σκέψης και δράσης, κάπως περίπου όπως οι πεταχτές και χαρούμενες πεταλούδες που έλκονται από το φως, καταδικασμένες να παγιδευτούν σ΄αυτό και να καούν τα εύθραυστα φτερά τους. Να πούμε κάτι μεταξύ μας: δεν φταίει το φως που οι άμυαλες πεταλούδες έλκονται προς αυτό! Ε; Πάντως το ερώτημα παραμένει: πόσες γενιές πεταλούδων πρέπει να πυρποληθούν για να πάρουν οι υπόλοιπες χαμπάρι την παγίδα; Καθώς η άνοιξη πλησιάζει χρονικά, με την δέουσα σφοδρότητα της, θα έχουμε και πάλι μια ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν μια ακόμη γενιά –πεταλούδων- θα κινηθεί προς την παγίδα του λαμπερού φωτός.
Να πούμε μιαν αλήθεια: ο απεγκλωβισμός από την αυτοπαγίδευση, τη σοβαρότερη των παγίδων, είναι ζόρικη ιστορία. Εδώ κοτζάμ αετός, το γνωστό υπερήφανο πτηνό, καμία σχέση με πεταλούδες και τα τοιαύτα, και χρειάζεται να προχωρήσει στις πιο επώδυνες προσωπικές αλλαγές προκειμένου να απεγκλωβιστεί από την παγίδα του χρόνου. Λένε, αυτοί που ξέρουν από αετούς, ότι κάπου στο μέσο της ηλικίας του, το ράμφος και τα νύχια του έχουν γίνει τόσο κυρτά, τόσο γαμψά, που είναι αδύνατον να συλλάβει το θήραμα του. Έτσι, δεν έχει άλλη λύση παρά να πραγματοποιήσει αυτό που στην «αετολογία» ονομάζεται Ταξίδι Αναγέννησης. Να επιχειρήσει, δηλαδή, να θραύσει το κυρτό του ράμφος και τα νύχια, τρίβοντας τα πάνω σε αιχμηρά βράχια. Δεν «πέφτει στα βράχια» του κάθε Σαμαρά, ούτε στα γόνατα του κάθε Σόϊμπλε, απλά τρίβει το ράμφος του. Να εξηγούμαστε.
Πονάει αυτό. Είναι 150 ημέρες φρικτού πόνου και κόπου, καθώς λένε οι ειδικοί ορνιθολόγοι, αλλά μόνο έτσι, ο αετός που δεν είναι πεταλούδα, έχει πιθανότητες να διπλασιάσει το προσδόκιμο της ζωής του. Νο κόπος, νο πάρτι, που θα έλεγε και ο Τζώρτζ Κλούνεϊ...
Κακά τα ψέματα. Ο απεγκλωβισμός από την παγίδα, ιδιαίτερα από την αυτοπαγίδευση, έχει μια σειρά από βήματα. Με άλλα λόγια, ο απεγκλωβισμός αξίζει σ΄αυτούς που τον προετοιμάζουν.
Το πρώτο βήμα είναι περισσότερο φορεμένο κι’ από το σακάκι με τη κόκκινη γραμμή του Γιάνη. Να χαμπαριάσει το θύμα ότι έχει παγιδευτεί. Να το συνειδητοποιήσει. Πρέπει, δηλαδή, να κάνει κανείς μιαν αναδρομή στην «παιδική ηλικία» της παγίδευσης του. Για παράδειγμα, αν είσαι χώρα που παγιδεύτηκε, να δεις το πως στήθηκε και λειτουργεί η παγίδα σου, από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης σου, από τα πρώτα χρόνια συγκρότησης σου ως ανεξάρτητο έθνος-κράτος. Για παράδειγμα λέμε, μιας και το άρθρο αυτό ασχολείται, κατά βάσιν, με παραμύθια, αετούς και πεταλούδες.
Πρέπει, δηλαδή, πριν απ’ όλα, να κάνει κανείς μιαν αναδρομή στην πρώιμη «παιδικότητα» του. Εκεί όπου σχεδιάστηκε ο «χάρτης», το εξαρτησιακό μοτίβο, στο οποίο παγιδεύτηκε. Και βέβαια, κάτι τέτοιο απαιτεί γενναιότητα. Και βέβαια, υπάρχουν δεκάδες κόλπα που μπορεί να φτιάξει το μυαλό κάποιου για να αποφύγει αυτή την επώδυνη αναζήτηση. Αλλά, είναι πολύ σημαντικό, να ταξιδέψει το «θύμα» πίσω σ’ αυτές τις ερωτήσεις και να απαντήσει με ειλικρίνεια στον εαυτό του.
Το δεύτερο βήμα, στη διαδικασία απεγκλωβισμού, είναι να αναγνωρίσει το «θύμα» τις συνθήκες, το πλαίσιο, τις προϋποθέσεις, που ενεργοποιούν την παγίδα και βέβαια να διασφαλίσει πως θα διακοπεί η συνεχής αναπαραγωγή τους. Αν, για παράδειγμα λέμε, είσαι μια χώρα παγιδευμένη, οφείλεις να δεις στο πλαίσιο της παγίδας σου, την αδυναμία σου -ως χώρα της περιφέρειας του καπιταλισμού- να αναπτυχθείς αυτόκεντρα και αυτοδύναμα.
Να αναρωτηθείς –πάλι για παράδειγμα- πως γίνεται σε εκατόν ογδόντα τόσα χρόνια «εθνικής βίας-βίου» και δεν απέκτησες σιδηροδρομικό δίκτυο–απαραίτητο προαπαιτούμενο της αναπτυξιακής συγκρότησης- ενώ απέκτησες πανάκριβους μπομπολό-δρομους για να τρέχουν ιλιγγιωδώς γερμανικά αυτοκίνητα;
Στο ίδιο βήμα, πριν βιαστεί κανείς να πάει παρακάτω, πρέπει επίσης να αναρωτηθεί πως γίνεται και δεν απέκτησε καν μια αστική τάξη της προκοπής, αλλά του κατσικώθηκε στον «εθνικό τράχηλο» -που ζυγό δεν υπομένει- ένας ζυγός κατσαπλιάδων μεταπρατών, διασωληνωμένων στο σώμα της οικονομίας ως παρασιτική απόφυση της δυτικής αποικιοκρατίας.
Επίσης, στο ίδιο βήμα, πρέπει να σκεφτεί το θύμα, η εύθραυστη πεταλούδα που κινείται προς την λαμπερή φλόγα, ότι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι ανόητο να προσδοκεί ότι οι «ξένοι οίκοι» θα είναι υποστηρικτικοί στην πιθανή προσπάθεια του να ξεμπερδεύει με τις ντόπιες αντιπροσωπείες τους. Το παράσιτο που ξενίζεται στο ελληνικό σώμα, στους έξω προστάτες παροχετεύει τα κέρδη του. Η φλόγα, που τόσο ελκύει με τα λαμπρά της φώτα τη μικρή πεταλουδίτσα, πυροδοτείται απ’ τα ίδια τα φτερά της.
Δεν θα ήταν λιγότερο σημαντικό, κάπου εδώ, να αναγνωρίσει επίσης το άτυχο θύμα, ότι η παγίδα ενεργοποιείται παράλληλα με έναν αυτοκαστροφικό συναισθηματικό κύκλο. Φόβος, λύπη, θυμός. Η πεταλούδα που φοβάται, η πεταλούδα που λυπάται, η πεταλούδα που θυμώνει, η πεταλούδα που τελικά τα «κάνει πουτάνα» και σπάει τα μούτρα της...και τα φτερά της. Κρίμα ρε συ, πεταλούδα. Κρίμα τα φτερά και τα πετάγματα...
Καταλαβαίνει κανείς, αν δεν είναι πεταλούδα, ότι η αναγνώριση αυτού του φαύλου κύκλου, που μερικές φορές φτάνει στον παραλογισμό να χρησιμοποιεί το ευρωπαϊκό ζητούμενο για ντόπιο μέσο απόδειξης, είναι μια δύσκολη κατάσταση. Πώς να αποδεχτεί –για παράδειγμα- μια φανταχτερή πεταλούδα, ότι οι λάτρεις και συλλέκτες της, τη λογαριάζουν για λευκό Κινέζο εργάτη; Και πώς να αναγνωρίσει σε ποιο σημείο του κύκλου βρίσκεται, για να κάνει τα κουμάντα της; Θέλει λίγη περίσκεψη και μπόλικη αιδώ το πράγμα. Θέλει και κάμποσα λίτρα αυτοσυνειδησίας, εαυτο-εξάρτησης και αυτοπεποίθησης. Να μπορεί να υπάρξει και από μόνη της η πεταλούδα, αν με εννοείς. Αλλά, είναι τα λίτρα, η κατάλληλη μεζούρα για τέτοια μεγέθη;
Σε ένα επόμενο βήμα, η παγιδευμένη μας πεταλούδα οφείλει να ψαχτεί λίγο να δει, αν στη συμπεριφορά της, στο τρόπο σκέψης και δράσης της, υπάρχουν επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Πόσες φορές το έχουμε δει αυτό το έργο, πρέπει να πει. Τι δεν πήγε καλά τις προηγούμενες φορές; Γιατί αυτή η φλόγα που μας καλεί να πυρπολυθούμε μας μοιάζει τόσο ελκυστική, που δεν λέμε να ξεκολλήσουμε από δίπλα της; Αν η πεταλούδα μας ήταν μια τυχαία γκόμενα, θα μπορούσε ακόμη να σκεφτεί, πώς γίνεται ρε παιδί μου να διαλέγω πάντα γκόμενους που είναι έτοιμοι να μ’ εγκαταλείψουν, αν δεν συμμορφώνομαι στις υποδείξεις τους;
Το τέταρτο βήμα, αν μέτρησα σωστά τη σειρά, είναι να αποφύγει η πεταλούδα μας τις φλόγες, όπως η γκόμενα του παραδείγματος θα έπρεπε να αποφύγει τους επιπόλαιους, ασταθείς ή αμφίθυμους συντρόφους, όσο και αν αυτοί το «έπαιζαν μούρη», όσο κι αν αυτοί την προσέλκυαν πολύ έντονα. Όσο κι αν αυτοί βάφτιζαν την παγίδα, αλληλεγγύη.
Αν, για παράδειγμα και πάλι, είσαι ευρωπαϊκή χώρα, δεν αφήνεις να σε παραμυθιάζουν για το επιτυχημένο μοντέλο της Ευρώπης, όπου το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η πρώτη αιτία θανάτου, ούτε για το σαξές στόρυ της Πορτογαλίας, στην οποία η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας στο πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων που επέβαλε η τρόικα είναι πλέον ολοσχερής. Της ίδιας χώρας «πρότυπο», στην οποία το χρέος ανέρχεται στο 131% του ΑΕΠ, παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία αύξησε τεχνητά το ΑΕΠ συμπεριλαμβάνοντας τον τζίρο των παράνομων δραστηριοτήτων (ναρκωτικά, λαθρεμπόριο και πορνεία), όπως άλλωστε συνέβη και με την Ιταλία και την Ιρλανδία. Εν ολίγοις, ποιό ΑΕΠ, ποιοί δείκτες και ποιά οικονομική επιστήμη; Εδώ οι άνθρωποι πάνε, υπαρξιακά, «με τα χίλια» πάνω στον τοίχο της Ιστορίας. Γιατί πρέπει να τρέξουμε να τους προλάβουμε;
Κατόπιν όλων αυτών, το θύμα πρέπει αθόρυβα να προετοιμάζεται για τον απεγκλωβισμό. Δεν είναι ανάγκη να τρίβεις το αντιπαραγωγικό ράμφος σου δίπλα στη φλόγα που σε απειλεί. Πρέπει να επιχειρήσεις την άμεση και ταχύτατη ανασυγκρότηση του ράμφους σου, απαλλαγμένος από την ψευδαίσθηση ότι οι πυροδότες της παγίδας θα σε βοηθήσουν να βγεις απ’ αυτήν. Και προφανώς, εδώ χωράνε και δόλιοι χειρισμοί, γιατί με βάση την παράδοση των αετών, δεν είναι καθόλου δόλιο να ξεγελάσει κανείς έναν δόλιο. Εδώ, χωράνε και τακτικοί συμβιβασμοί και τακτικές αναδιπλώσεις και ό,τι άλλο τακτικό ή άτακτο σκεφτεί το θύμα. Αλλά, κάπου εδώ, υπάρχει ένα γιγάντιο «αλλά». Ότι όλες αυτές οι τακτικές κινήσεις, οφείλουν να είναι ενταγμένες σε μια ενιαία στρατηγική. Τη στρατηγική του απεγκλωβισμού από την παγίδα του χρέους, αν με εννοείς...Αλλιώς, «πας σφαίρα» προς τη φλόγα, δια μιαν εισέτι φορά, που λένε και οι γραμματιζούμενοι.
Κάπου εδώ ξαναγυρνάμε στο πρώτο βήμα της διαδικασίας απεγκλωβισμού. Είναι το χρέος, μια δυτικο-ευρωπαϊκή παγίδα που επιδιώκει να διαιωνίσει -με τους χειρότερους, για τις δυνάμεις της εργασίας, όρους - τη χρόνια αποικιοκρατική εξάρτηση της χώρας, ή όχι; Μπορεί να το δει αυτό η πεταλούδα, ή θα συνεχίσει να παραμυθιάζεται με τα φώτα; Και επιτέλους, μπορεί να ξεκινήσει το ταξίδι της Λαϊκής αναγέννησης του αετού; Μπορεί μια καημένη, καταχρεωμένη πεταλούδα να γίνει αετός που δεν κωλώνει να τρίψει στα ίδια του τα μούτρα τις ψευδαισθήσεις του και να αναγεννηθεί; Κρίμα δεν είναι, ρε συ, να καίμε τσάμπα τα φτερά μας τόσα χρόνια;
* To άρθρο στολίζει το έργο «Αητός στα βράχια» παραδοσιακής Ιαπωνικής ζωγραφικής σε παραβάν.
Τις λένε παγίδες, ακριβώς επειδή περιορίζουν το βαθμό ελευθερίας του θύματος τους. Περιορίζουν τις δυνατότητες του να επιλέξει ή να δράσει ελεύθερα.
Κάποιες παγίδες, συνήθως αν το θύμα ενεργεί άτσαλα στην προσπάθεια του να απελευθερωθεί, γίνονται φαύλος κύκλος. Μόλις το έρμο θύμα λύνει ένα πρόβλημα, δημιουργείται παρ’ ευθύς ένα άλλο, το οποίο οδηγεί ξανά στο αρχικό και κατ’ επέκταση σε αδιέξοδο. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς κυνηγός για να τα ξέρει όλα αυτά. Τα σπουδάζει βιωματικά, καθώς ενηλικιώνεται, καταβάλλοντας, βέβαια και, το κόστος της μαθητείας του.
Μια από τις χειρότερες παγίδες είναι αυτή που στήνεται σε ένα αενάως επαναλαμβανόμενο μοτίβο σκέψης και δράσης, κάπως περίπου όπως οι πεταχτές και χαρούμενες πεταλούδες που έλκονται από το φως, καταδικασμένες να παγιδευτούν σ΄αυτό και να καούν τα εύθραυστα φτερά τους. Να πούμε κάτι μεταξύ μας: δεν φταίει το φως που οι άμυαλες πεταλούδες έλκονται προς αυτό! Ε; Πάντως το ερώτημα παραμένει: πόσες γενιές πεταλούδων πρέπει να πυρποληθούν για να πάρουν οι υπόλοιπες χαμπάρι την παγίδα; Καθώς η άνοιξη πλησιάζει χρονικά, με την δέουσα σφοδρότητα της, θα έχουμε και πάλι μια ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν μια ακόμη γενιά –πεταλούδων- θα κινηθεί προς την παγίδα του λαμπερού φωτός.
Να πούμε μιαν αλήθεια: ο απεγκλωβισμός από την αυτοπαγίδευση, τη σοβαρότερη των παγίδων, είναι ζόρικη ιστορία. Εδώ κοτζάμ αετός, το γνωστό υπερήφανο πτηνό, καμία σχέση με πεταλούδες και τα τοιαύτα, και χρειάζεται να προχωρήσει στις πιο επώδυνες προσωπικές αλλαγές προκειμένου να απεγκλωβιστεί από την παγίδα του χρόνου. Λένε, αυτοί που ξέρουν από αετούς, ότι κάπου στο μέσο της ηλικίας του, το ράμφος και τα νύχια του έχουν γίνει τόσο κυρτά, τόσο γαμψά, που είναι αδύνατον να συλλάβει το θήραμα του. Έτσι, δεν έχει άλλη λύση παρά να πραγματοποιήσει αυτό που στην «αετολογία» ονομάζεται Ταξίδι Αναγέννησης. Να επιχειρήσει, δηλαδή, να θραύσει το κυρτό του ράμφος και τα νύχια, τρίβοντας τα πάνω σε αιχμηρά βράχια. Δεν «πέφτει στα βράχια» του κάθε Σαμαρά, ούτε στα γόνατα του κάθε Σόϊμπλε, απλά τρίβει το ράμφος του. Να εξηγούμαστε.
Πονάει αυτό. Είναι 150 ημέρες φρικτού πόνου και κόπου, καθώς λένε οι ειδικοί ορνιθολόγοι, αλλά μόνο έτσι, ο αετός που δεν είναι πεταλούδα, έχει πιθανότητες να διπλασιάσει το προσδόκιμο της ζωής του. Νο κόπος, νο πάρτι, που θα έλεγε και ο Τζώρτζ Κλούνεϊ...
Κακά τα ψέματα. Ο απεγκλωβισμός από την παγίδα, ιδιαίτερα από την αυτοπαγίδευση, έχει μια σειρά από βήματα. Με άλλα λόγια, ο απεγκλωβισμός αξίζει σ΄αυτούς που τον προετοιμάζουν.
Το πρώτο βήμα είναι περισσότερο φορεμένο κι’ από το σακάκι με τη κόκκινη γραμμή του Γιάνη. Να χαμπαριάσει το θύμα ότι έχει παγιδευτεί. Να το συνειδητοποιήσει. Πρέπει, δηλαδή, να κάνει κανείς μιαν αναδρομή στην «παιδική ηλικία» της παγίδευσης του. Για παράδειγμα, αν είσαι χώρα που παγιδεύτηκε, να δεις το πως στήθηκε και λειτουργεί η παγίδα σου, από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης σου, από τα πρώτα χρόνια συγκρότησης σου ως ανεξάρτητο έθνος-κράτος. Για παράδειγμα λέμε, μιας και το άρθρο αυτό ασχολείται, κατά βάσιν, με παραμύθια, αετούς και πεταλούδες.
Πρέπει, δηλαδή, πριν απ’ όλα, να κάνει κανείς μιαν αναδρομή στην πρώιμη «παιδικότητα» του. Εκεί όπου σχεδιάστηκε ο «χάρτης», το εξαρτησιακό μοτίβο, στο οποίο παγιδεύτηκε. Και βέβαια, κάτι τέτοιο απαιτεί γενναιότητα. Και βέβαια, υπάρχουν δεκάδες κόλπα που μπορεί να φτιάξει το μυαλό κάποιου για να αποφύγει αυτή την επώδυνη αναζήτηση. Αλλά, είναι πολύ σημαντικό, να ταξιδέψει το «θύμα» πίσω σ’ αυτές τις ερωτήσεις και να απαντήσει με ειλικρίνεια στον εαυτό του.
Το δεύτερο βήμα, στη διαδικασία απεγκλωβισμού, είναι να αναγνωρίσει το «θύμα» τις συνθήκες, το πλαίσιο, τις προϋποθέσεις, που ενεργοποιούν την παγίδα και βέβαια να διασφαλίσει πως θα διακοπεί η συνεχής αναπαραγωγή τους. Αν, για παράδειγμα λέμε, είσαι μια χώρα παγιδευμένη, οφείλεις να δεις στο πλαίσιο της παγίδας σου, την αδυναμία σου -ως χώρα της περιφέρειας του καπιταλισμού- να αναπτυχθείς αυτόκεντρα και αυτοδύναμα.
Να αναρωτηθείς –πάλι για παράδειγμα- πως γίνεται σε εκατόν ογδόντα τόσα χρόνια «εθνικής βίας-βίου» και δεν απέκτησες σιδηροδρομικό δίκτυο–απαραίτητο προαπαιτούμενο της αναπτυξιακής συγκρότησης- ενώ απέκτησες πανάκριβους μπομπολό-δρομους για να τρέχουν ιλιγγιωδώς γερμανικά αυτοκίνητα;
Στο ίδιο βήμα, πριν βιαστεί κανείς να πάει παρακάτω, πρέπει επίσης να αναρωτηθεί πως γίνεται και δεν απέκτησε καν μια αστική τάξη της προκοπής, αλλά του κατσικώθηκε στον «εθνικό τράχηλο» -που ζυγό δεν υπομένει- ένας ζυγός κατσαπλιάδων μεταπρατών, διασωληνωμένων στο σώμα της οικονομίας ως παρασιτική απόφυση της δυτικής αποικιοκρατίας.
Επίσης, στο ίδιο βήμα, πρέπει να σκεφτεί το θύμα, η εύθραυστη πεταλούδα που κινείται προς την λαμπερή φλόγα, ότι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι ανόητο να προσδοκεί ότι οι «ξένοι οίκοι» θα είναι υποστηρικτικοί στην πιθανή προσπάθεια του να ξεμπερδεύει με τις ντόπιες αντιπροσωπείες τους. Το παράσιτο που ξενίζεται στο ελληνικό σώμα, στους έξω προστάτες παροχετεύει τα κέρδη του. Η φλόγα, που τόσο ελκύει με τα λαμπρά της φώτα τη μικρή πεταλουδίτσα, πυροδοτείται απ’ τα ίδια τα φτερά της.
Δεν θα ήταν λιγότερο σημαντικό, κάπου εδώ, να αναγνωρίσει επίσης το άτυχο θύμα, ότι η παγίδα ενεργοποιείται παράλληλα με έναν αυτοκαστροφικό συναισθηματικό κύκλο. Φόβος, λύπη, θυμός. Η πεταλούδα που φοβάται, η πεταλούδα που λυπάται, η πεταλούδα που θυμώνει, η πεταλούδα που τελικά τα «κάνει πουτάνα» και σπάει τα μούτρα της...και τα φτερά της. Κρίμα ρε συ, πεταλούδα. Κρίμα τα φτερά και τα πετάγματα...
Καταλαβαίνει κανείς, αν δεν είναι πεταλούδα, ότι η αναγνώριση αυτού του φαύλου κύκλου, που μερικές φορές φτάνει στον παραλογισμό να χρησιμοποιεί το ευρωπαϊκό ζητούμενο για ντόπιο μέσο απόδειξης, είναι μια δύσκολη κατάσταση. Πώς να αποδεχτεί –για παράδειγμα- μια φανταχτερή πεταλούδα, ότι οι λάτρεις και συλλέκτες της, τη λογαριάζουν για λευκό Κινέζο εργάτη; Και πώς να αναγνωρίσει σε ποιο σημείο του κύκλου βρίσκεται, για να κάνει τα κουμάντα της; Θέλει λίγη περίσκεψη και μπόλικη αιδώ το πράγμα. Θέλει και κάμποσα λίτρα αυτοσυνειδησίας, εαυτο-εξάρτησης και αυτοπεποίθησης. Να μπορεί να υπάρξει και από μόνη της η πεταλούδα, αν με εννοείς. Αλλά, είναι τα λίτρα, η κατάλληλη μεζούρα για τέτοια μεγέθη;
Σε ένα επόμενο βήμα, η παγιδευμένη μας πεταλούδα οφείλει να ψαχτεί λίγο να δει, αν στη συμπεριφορά της, στο τρόπο σκέψης και δράσης της, υπάρχουν επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Πόσες φορές το έχουμε δει αυτό το έργο, πρέπει να πει. Τι δεν πήγε καλά τις προηγούμενες φορές; Γιατί αυτή η φλόγα που μας καλεί να πυρπολυθούμε μας μοιάζει τόσο ελκυστική, που δεν λέμε να ξεκολλήσουμε από δίπλα της; Αν η πεταλούδα μας ήταν μια τυχαία γκόμενα, θα μπορούσε ακόμη να σκεφτεί, πώς γίνεται ρε παιδί μου να διαλέγω πάντα γκόμενους που είναι έτοιμοι να μ’ εγκαταλείψουν, αν δεν συμμορφώνομαι στις υποδείξεις τους;
Το τέταρτο βήμα, αν μέτρησα σωστά τη σειρά, είναι να αποφύγει η πεταλούδα μας τις φλόγες, όπως η γκόμενα του παραδείγματος θα έπρεπε να αποφύγει τους επιπόλαιους, ασταθείς ή αμφίθυμους συντρόφους, όσο και αν αυτοί το «έπαιζαν μούρη», όσο κι αν αυτοί την προσέλκυαν πολύ έντονα. Όσο κι αν αυτοί βάφτιζαν την παγίδα, αλληλεγγύη.
Αν, για παράδειγμα και πάλι, είσαι ευρωπαϊκή χώρα, δεν αφήνεις να σε παραμυθιάζουν για το επιτυχημένο μοντέλο της Ευρώπης, όπου το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η πρώτη αιτία θανάτου, ούτε για το σαξές στόρυ της Πορτογαλίας, στην οποία η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας στο πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων που επέβαλε η τρόικα είναι πλέον ολοσχερής. Της ίδιας χώρας «πρότυπο», στην οποία το χρέος ανέρχεται στο 131% του ΑΕΠ, παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία αύξησε τεχνητά το ΑΕΠ συμπεριλαμβάνοντας τον τζίρο των παράνομων δραστηριοτήτων (ναρκωτικά, λαθρεμπόριο και πορνεία), όπως άλλωστε συνέβη και με την Ιταλία και την Ιρλανδία. Εν ολίγοις, ποιό ΑΕΠ, ποιοί δείκτες και ποιά οικονομική επιστήμη; Εδώ οι άνθρωποι πάνε, υπαρξιακά, «με τα χίλια» πάνω στον τοίχο της Ιστορίας. Γιατί πρέπει να τρέξουμε να τους προλάβουμε;
Κατόπιν όλων αυτών, το θύμα πρέπει αθόρυβα να προετοιμάζεται για τον απεγκλωβισμό. Δεν είναι ανάγκη να τρίβεις το αντιπαραγωγικό ράμφος σου δίπλα στη φλόγα που σε απειλεί. Πρέπει να επιχειρήσεις την άμεση και ταχύτατη ανασυγκρότηση του ράμφους σου, απαλλαγμένος από την ψευδαίσθηση ότι οι πυροδότες της παγίδας θα σε βοηθήσουν να βγεις απ’ αυτήν. Και προφανώς, εδώ χωράνε και δόλιοι χειρισμοί, γιατί με βάση την παράδοση των αετών, δεν είναι καθόλου δόλιο να ξεγελάσει κανείς έναν δόλιο. Εδώ, χωράνε και τακτικοί συμβιβασμοί και τακτικές αναδιπλώσεις και ό,τι άλλο τακτικό ή άτακτο σκεφτεί το θύμα. Αλλά, κάπου εδώ, υπάρχει ένα γιγάντιο «αλλά». Ότι όλες αυτές οι τακτικές κινήσεις, οφείλουν να είναι ενταγμένες σε μια ενιαία στρατηγική. Τη στρατηγική του απεγκλωβισμού από την παγίδα του χρέους, αν με εννοείς...Αλλιώς, «πας σφαίρα» προς τη φλόγα, δια μιαν εισέτι φορά, που λένε και οι γραμματιζούμενοι.
Κάπου εδώ ξαναγυρνάμε στο πρώτο βήμα της διαδικασίας απεγκλωβισμού. Είναι το χρέος, μια δυτικο-ευρωπαϊκή παγίδα που επιδιώκει να διαιωνίσει -με τους χειρότερους, για τις δυνάμεις της εργασίας, όρους - τη χρόνια αποικιοκρατική εξάρτηση της χώρας, ή όχι; Μπορεί να το δει αυτό η πεταλούδα, ή θα συνεχίσει να παραμυθιάζεται με τα φώτα; Και επιτέλους, μπορεί να ξεκινήσει το ταξίδι της Λαϊκής αναγέννησης του αετού; Μπορεί μια καημένη, καταχρεωμένη πεταλούδα να γίνει αετός που δεν κωλώνει να τρίψει στα ίδια του τα μούτρα τις ψευδαισθήσεις του και να αναγεννηθεί; Κρίμα δεν είναι, ρε συ, να καίμε τσάμπα τα φτερά μας τόσα χρόνια;
* To άρθρο στολίζει το έργο «Αητός στα βράχια» παραδοσιακής Ιαπωνικής ζωγραφικής σε παραβάν.
Κι ύστερα σου λεν... δεν έχουν ψυχή!
Ρέα Βιτάλη
Εκείνες οι γραφομηχανές έρχονται μέσα από μαυρόασπρη ταινία. Με κείνα τα πλήκτρα τα ηχηρά. Κάθε γράμμα είχε τη βαρύτητά του. Κι οι λέξεις των ανθρώπων είχαν βαρύτητα. Μέχρι που τις διαχώριζαν…Άλλες λέξεις στην καθημερινότητά τους, άλλες στις επιστολές. Είχαν καθωσπρεπισμό καθαρεύουσας. Επιβαλλόταν να τις χειριστεί «γραμματιζούμενος». Γράφονταν για να μείνουν χαραγμένες αιώνια. Γι' αυτό τα πλήκτρα άφηναν σημάδια και στο χαρτί ακόμα. Σίγουρα θα υπήρχε, καμιά τέτοια γραφομηχανή, στο γραφείο του πατέρα μου. Δεν θυμάμαι να καμώθηκα, στα πλήκτρα της, τη «μεγάλη». Με φόβιζε ως διαδικασία. Τόσο βαθιά που έμπαιναν τα κουμπιά… Τόσο ηχηρό κατέβασμα… Ούτε σε πηγάδι! Και οι γυναίκες με τα μακριά νύχια!... Πώς δεν μαγκωνόταν τα δάκτυλά τους; Απορούσα. Στη φαντασία μου ήταν μια μηχανή που έτρωγε δάκτυλα.
Χρόνια μετά, στην πρώτη μου δουλειά, συναπαντήθηκα με την πρώτη μου γραφομηχανή. Ηλεκτρική! Φυστικί βαθύ το χρώμα της. Λίγο άγγιζες το πλήκτρο και φανερωνόταν το γράμμα! Κανένας κίνδυνος να καταπιεί δάκτυλο. Κι έτρεχα τα γράμματα, και χάζευα και τα χέρια μου να τρέχουν όλο και πιο γρήγορα. Και τ' άκουγα όλα. Η ηλεκτρική γραφομηχανή είχε και σχετική κατανόηση στα λάθη. Μπορούσες να διορθώσεις, με κάτι χαρτάκια επιπρόσθετα. Όχι όμως και να το παρακάνεις. Όλη η διαδικασία είχε ένα τρυφερό μέτρο. Όπως και ο ήχος της άλλωστε. Εκεί άρχισα να γράφω μερικά κείμενα. Στα διαλείμματα της δουλειάς. Και κανένα ποίημα. Είχα το νεανικό θράσος να λογαριαστώ με ποίημα. Την αγάπησα εκείνη τη γραφομηχανή. Με τα κείμενα «της» πήγα στον Κώστα τον Καβαθά τον 4τροχίτη, το 1986. Και όταν άκουσα «Ξεκινάς. Κάθε 14 του μήνα θα παραδίδεις δισκέτα με κείμενο και κοίτα μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα». Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά που δρασκέλισε το μυαλό τη λέξη «δισκέτα». Πήρε ώρα η ερώτηση «Τι εννοείτε δισκέτα;». Κομπιούτερ. «Α πα, πα! Εγώ γράφω σε γραφομηχανή. Δεν μπορώ αλλιώς», «Έγραφες. Καλώς ήρθες στον κόσμο των κομπιούτερ».
Το πρώτο κομπιούτερ σαν γραφομηχανή το χειριζόμουν. Αφού βέβαια έγραφα πρώτα σε χαρτί με στυλό το κείμενο… Κείμενα και κείμενα. Μετά τα μετέφερα στο κομπιούτερ, ίσα για να παραδώσω την ηλίθια δισκέτα. Το ψιλοσιχαινόμουν το κομπιούτερ. Άηχο. Καμία βαρύτητα λέξης. Και στα λάθη… Πλήρης ανοχή. Χύμα. Μου πήρε καιρό να χτίσω σχέση. Ίσως κάποια μέρα να μην είχα μια κόλλα επιστολής και να υποχρεώθηκα να γράψω κατευθείαν πάνω του. Σίγουρα θα ήταν άβολο. Αν δεν πιάνει το χέρι στυλό! Αν δεν έχει το χαρτί διορθώσεις και μουτζούρες… Σίγουρα θα μου έλειψαν οι μουτζούρες. Ολόκληρες συνθέσεις… Κάποτε σταμάτησα να γράφω σε χαρτί. Άχρηστο μου ήταν πια το στυλό. Άρχισε μια άλλη σχέση. Η συμπάθεια περπάτησε σε κάτι άλλο απροσδιόριστο. Το έπαιρνα και μαζί μου όπου πήγαινα. Βαρύ το άτιμο το κομπιούτερ μου. «Πάρε ένα καινούργιο. Αυτό είναι αντίκα». Ας είναι! Στο πρώτο μου βιβλίο πετάχτηκε ένα πλήκτρο. Σιγά το τραύμα. Φανερώθηκε ένα τόσο δα τσουτσούνι. Έμαθα να το πατάω, μια χαρά. Όποιος το έβλεπε γελούσε. Ας γελούσε! Στο δεύτερο βιβλίο που ετοιμάζω πετάχτηκε κι άλλο πλήκτρο. Ούτε καν τσουτσούνι πια. Βρήκα τρόπο να πιάνω και τα σωθικά του ακόμα και να γράφω. Τελειώνοντας το βιβλίο το πήρα απόφαση. Έτσι νόμισα δηλαδή. Και επισκέφτηκα ένα μαγαζί με κομπιούτερ στη σειρά. Μπήκα, βγήκα. Μετά από κανένα μήνα ξαναμπήκα. Αυτή τη φορά έμεινα περισσότερο. Και δήθεν κοίταζα μ' ενδιαφέρον όλα τα λουστραρισμένα εμπορεύματα και τα προσόντα τους. Όλα τα υπέρ τους με ξεβόλευαν. Πέρασε κι άλλος μήνας. Προχθές αγόρασα καινούργιο κομπιούτερ. Το έφερα στο σπίτι. Το ακούμπησα δίπλα στο άλλο. Κοντοστάθηκα για μια στιγμή. Ήταν σαν να κερατώνω άνδρα. Άτιμα μηχανήματα! Κι ύστερα σου λένε ότι δεν έχουν ψυχή!...
Κρούγκμαν: Η Ελλάδα έκανε μια χάρη στην Ευρώπη...
Με νέο άρθρο του στους "New York Times", o Νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκαν δηλώνει πως η Ελλάδα δεν είναι η μεγάλη χαμένη της συμφωνίας που επιτεύχθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στις Βρυξέλλες.
Υπό τον τίτλο: «Τι κέρδισε η Ελλάδα» αναλύει τους...
τομείς που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιχαίρει, αλλά τους άλλους για τους οποίους δέχεται έντονη κριτική. Γράφει συγκεκριμένα:
«Την περασμένη εβδομάδα, μετά από πολύ δράμα, η ελληνική κυβέρνηση κατέληξε σε συμφωνία με τους πιστωτές της. Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, οι Έλληνες συμπλήρωσαν κάποιες λεπτομέρειες για το πώς σκοπεύουν να εκπληρώσουν τους όρους. Αν πιστέψουμε τα δελτία ειδήσεων και την αρθρογραφία των ημερών, θα πρέπει να σκεφτούμε πως συνέβη μια καταστροφή ή μια παράδοση από πλευράς της νέας κυβέρνησης. Ακόμη και ορισμένες παρατάξεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ το πιστεύουν. Κι όμως, όχι! Η Ελλάδα τα πήγε πολύ καλά στις διαπραγματεύσεις, αν και οι μεγάλες μάχες δεν έχουν έρθει ακόμη. Πιστεύω πως η Ελλάδα έκανε μια χάρη στην υπόλοιπη Ευρώπη».
Υπό τον τίτλο: «Τι κέρδισε η Ελλάδα» αναλύει τους...
τομείς που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιχαίρει, αλλά τους άλλους για τους οποίους δέχεται έντονη κριτική. Γράφει συγκεκριμένα:
«Την περασμένη εβδομάδα, μετά από πολύ δράμα, η ελληνική κυβέρνηση κατέληξε σε συμφωνία με τους πιστωτές της. Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, οι Έλληνες συμπλήρωσαν κάποιες λεπτομέρειες για το πώς σκοπεύουν να εκπληρώσουν τους όρους. Αν πιστέψουμε τα δελτία ειδήσεων και την αρθρογραφία των ημερών, θα πρέπει να σκεφτούμε πως συνέβη μια καταστροφή ή μια παράδοση από πλευράς της νέας κυβέρνησης. Ακόμη και ορισμένες παρατάξεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ το πιστεύουν. Κι όμως, όχι! Η Ελλάδα τα πήγε πολύ καλά στις διαπραγματεύσεις, αν και οι μεγάλες μάχες δεν έχουν έρθει ακόμη. Πιστεύω πως η Ελλάδα έκανε μια χάρη στην υπόλοιπη Ευρώπη».
Το κύριο θέμα της έριδος
Εξηγεί ο Κρούγκμαν: «Για να καταλάβουμε τι συνέβη θα πρέπει να κατανοήσουμε το κύριο θέμα της έριδος. Αφορά μόνο έναν αριθμό: το μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος. Είναι αυτό που μετράει τους πόρους που μεταφέρει στην πραγματικότητα η Ελλάδα προς τους πιστωτές της. Για την Ελλάδα της ύφεσης το να τρέξει ένα μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα που χρειάζεται όμως απίστευτες θυσίες. Παρόλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστησε σαφές πως επιδιώκει να τρέξει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα. Εάν είστε θυμωμένοι ότι οι διαπραγματεύσεις δεν ανέστρεψαν πλήρως τη λιτότητα και δεν έγινε μια στροφή προς τα Κεϋνσιανά δημοσιονομικά κίνητρα, απλώς δεν δώσατε μεγάλη προσοχή».
Γράφει εν συνεχεία ο Κρούγκμαν: «Η προηγούμενη κυβέρνηση συμφώνησε σε ένα πρόγραμμα βάσει του οποίου το πρωτογενές πλεόνασμα θα τριπλασιαστεί μέσα στα επόμενα χρόνια, με ένα τεράστιο κόστος για την οικονομία της χώρας και του λαού. Γιατί να συμφωνήσει μια κυβέρνηση με αυτό; Λόγω φόβου. Ουσιαστικά, οι διαδοχικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες με ανάλογα προβλήματα δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις ακραίες απαιτήσεις των πιστωτών υπό το φόβο ότι θα τιμωρηθούν – ότι οι πιστωτές θα κόψουν τις ταμειακές ροές ή, ακόμη χειρότερα, θα προκαλέσουν ζημιά στο τραπεζικό σύστημα και θα οδηγήσουν σε πιο βάναυσες περικοπές στον προϋπολογισμό. Η τωρινή κυβέρνηση δεν δέχθηκε αυτό το στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος. Στην πραγματικότητα κέρδισε νέα ευελιξία για το τρέχον έτος και μια ασαφή ‘γλώσσα’ για το πλεόνασμα στο μέλλον. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει πολλά και τίποτα».
Οι πιστωτές δεν τράβηξαν το βύσμα
Από την άλλη, σημειώνει ο Κρούγκαν, οι πιστωτές δεν τράβηξαν το βύσμα από την Ελλάδα. Αντιθέτως, έκαναν διαθέσιμη τη χρηματοδότηση της χώρας για τους επόμενους μήνες. Αυτό σημαίνει πως της έβαλαν ένα κοντό λουρί και ότι η μεγάλη μάχη θα έρθει στο μέλλον. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν ενέδωσε και αυτό είναι ένα είδος νίκης προς το μέρος της». Λέει και για την αρνητική κριτική: «Γιατί δέχθηκε κριτική; Δεν είναι μόνο η δημοσιονομική πολιτική το θέμα. Έχει να κάνει με τις ιδιωτικοποιήσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πει πως θα πάρει πίσω, με κάποιες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας που παραμένουν και με τη συλλογή φόρων από τους φοροφυγάδες που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι ήττα για μια αριστερή κυβέρνηση.
Μη ρεαλιστικές προσδοκίες
Ο Κρούγκμαν ασκεί κριτική στις αριστερές φωνές που καταφέρονται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και λέει πως έχουμε να κάνουμε με μια ανίερη συμμαχία αριστερών τάσεων που έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες και που αρέσκεται να μιλάει για ελληνική πανωλεθρία γιατί αυτό θα έπρεπε να συμβεί με τους αλαζόνες πιστωτές. Προς το παρόν, σημειώνει, η Ελλάδα φαίνεται να έχει τελειώσει με τον κύκλο της άγριας λιτότητας.
Για να καταλήξει: «Όπως είπα, η Ελλάδα έκανε χάρη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Θυμηθείτε, στο παρασκήνιο του ελληνικού δράματος υπάρχει μια ευρωπαϊκή οικονομία με αποπληθωριστικές παγίδες. Η Ευρώπη στο σύνολό της χρειάζεται απεγνωσμένα να τελειώσει την τρέλα της λιτότητας και αυτή την εβδομάδα υπήρξαν -ελαφρώς- κάποιες θετικές ενδείξεις. Συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να μην επιβάλει πρόστιμο στη Γαλλία και την Ιταλία για την υπέρβαση των στόχων για το έλλειμμα τους. Εν τω μεταξύ, ο πρώτος πραγματικός οφειλέτης εξεγέρθηκε κατά της λιτότητας, έκανε ένα αξιοπρεπές ξεκίνημα, αν και ακόμη κανένας δεν το πιστεύει. Είναι σαν να λέει η Ελλάδα: ''Μείνετε ψύχραιμοι, συνεχίζουμε''».
Εξηγεί ο Κρούγκμαν: «Για να καταλάβουμε τι συνέβη θα πρέπει να κατανοήσουμε το κύριο θέμα της έριδος. Αφορά μόνο έναν αριθμό: το μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος. Είναι αυτό που μετράει τους πόρους που μεταφέρει στην πραγματικότητα η Ελλάδα προς τους πιστωτές της. Για την Ελλάδα της ύφεσης το να τρέξει ένα μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα που χρειάζεται όμως απίστευτες θυσίες. Παρόλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστησε σαφές πως επιδιώκει να τρέξει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα. Εάν είστε θυμωμένοι ότι οι διαπραγματεύσεις δεν ανέστρεψαν πλήρως τη λιτότητα και δεν έγινε μια στροφή προς τα Κεϋνσιανά δημοσιονομικά κίνητρα, απλώς δεν δώσατε μεγάλη προσοχή».
Γράφει εν συνεχεία ο Κρούγκμαν: «Η προηγούμενη κυβέρνηση συμφώνησε σε ένα πρόγραμμα βάσει του οποίου το πρωτογενές πλεόνασμα θα τριπλασιαστεί μέσα στα επόμενα χρόνια, με ένα τεράστιο κόστος για την οικονομία της χώρας και του λαού. Γιατί να συμφωνήσει μια κυβέρνηση με αυτό; Λόγω φόβου. Ουσιαστικά, οι διαδοχικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες με ανάλογα προβλήματα δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις ακραίες απαιτήσεις των πιστωτών υπό το φόβο ότι θα τιμωρηθούν – ότι οι πιστωτές θα κόψουν τις ταμειακές ροές ή, ακόμη χειρότερα, θα προκαλέσουν ζημιά στο τραπεζικό σύστημα και θα οδηγήσουν σε πιο βάναυσες περικοπές στον προϋπολογισμό. Η τωρινή κυβέρνηση δεν δέχθηκε αυτό το στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος. Στην πραγματικότητα κέρδισε νέα ευελιξία για το τρέχον έτος και μια ασαφή ‘γλώσσα’ για το πλεόνασμα στο μέλλον. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει πολλά και τίποτα».
Οι πιστωτές δεν τράβηξαν το βύσμα
Από την άλλη, σημειώνει ο Κρούγκαν, οι πιστωτές δεν τράβηξαν το βύσμα από την Ελλάδα. Αντιθέτως, έκαναν διαθέσιμη τη χρηματοδότηση της χώρας για τους επόμενους μήνες. Αυτό σημαίνει πως της έβαλαν ένα κοντό λουρί και ότι η μεγάλη μάχη θα έρθει στο μέλλον. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν ενέδωσε και αυτό είναι ένα είδος νίκης προς το μέρος της». Λέει και για την αρνητική κριτική: «Γιατί δέχθηκε κριτική; Δεν είναι μόνο η δημοσιονομική πολιτική το θέμα. Έχει να κάνει με τις ιδιωτικοποιήσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πει πως θα πάρει πίσω, με κάποιες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας που παραμένουν και με τη συλλογή φόρων από τους φοροφυγάδες που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι ήττα για μια αριστερή κυβέρνηση.
Μη ρεαλιστικές προσδοκίες
Ο Κρούγκμαν ασκεί κριτική στις αριστερές φωνές που καταφέρονται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και λέει πως έχουμε να κάνουμε με μια ανίερη συμμαχία αριστερών τάσεων που έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες και που αρέσκεται να μιλάει για ελληνική πανωλεθρία γιατί αυτό θα έπρεπε να συμβεί με τους αλαζόνες πιστωτές. Προς το παρόν, σημειώνει, η Ελλάδα φαίνεται να έχει τελειώσει με τον κύκλο της άγριας λιτότητας.
Για να καταλήξει: «Όπως είπα, η Ελλάδα έκανε χάρη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Θυμηθείτε, στο παρασκήνιο του ελληνικού δράματος υπάρχει μια ευρωπαϊκή οικονομία με αποπληθωριστικές παγίδες. Η Ευρώπη στο σύνολό της χρειάζεται απεγνωσμένα να τελειώσει την τρέλα της λιτότητας και αυτή την εβδομάδα υπήρξαν -ελαφρώς- κάποιες θετικές ενδείξεις. Συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να μην επιβάλει πρόστιμο στη Γαλλία και την Ιταλία για την υπέρβαση των στόχων για το έλλειμμα τους. Εν τω μεταξύ, ο πρώτος πραγματικός οφειλέτης εξεγέρθηκε κατά της λιτότητας, έκανε ένα αξιοπρεπές ξεκίνημα, αν και ακόμη κανένας δεν το πιστεύει. Είναι σαν να λέει η Ελλάδα: ''Μείνετε ψύχραιμοι, συνεχίζουμε''».
Πηγή: enikonomia.gr
Ένας μήνας υπομονή και σαράντα χρόνια επιμονή...
Επειδή πολλά γράφονται για την νέα κυβέρνηση -και για το αν θα πρέπει να κάνουν οι Έλληνες υπομονή-, θα καταφύγω σε ένα από τους «θεσμούς»: στον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
Ο... Ζαν Κλοντ Γιούνκερ -αναφερόμενος στους Έλληνες που πιστεύουν πως δεν ευθύνονται για το προβλήματά της χώρας τους- είπε σε συνέντευξή του τα κάτωθι:
«Δεν ήταν όμως οι Ολλανδοί ή οι Γερμανοί που ψήφιζαν για πάνω από 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η ευθύνη είναι και στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών και δεν μπορούν να την αγνοήσουν».
Μπορεί ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να είχε πει πριν από δυο μήνες πως προτιμά οικεία πρόσωπα στην εξουσία στην Ελλάδα, αλλά έχει απόλυτο δίκιο.
Ο... Ζαν Κλοντ Γιούνκερ -αναφερόμενος στους Έλληνες που πιστεύουν πως δεν ευθύνονται για το προβλήματά της χώρας τους- είπε σε συνέντευξή του τα κάτωθι:
«Δεν ήταν όμως οι Ολλανδοί ή οι Γερμανοί που ψήφιζαν για πάνω από 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η ευθύνη είναι και στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών και δεν μπορούν να την αγνοήσουν».
Μπορεί ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να είχε πει πριν από δυο μήνες πως προτιμά οικεία πρόσωπα στην εξουσία στην Ελλάδα, αλλά έχει απόλυτο δίκιο.
Δεν ψήφιζαν οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί πάνω από 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία.
Οι Έλληνες ψήφιζαν 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία.
Και μάλιστα, οι Έλληνες έκαναν ξανά κυβέρνηση την Νέα Δημοκρατία μαζί με το ΠΑΣΟΚ, και μετά την χρεοκοπία της χώρας· περιλαμβάνεται και αυτό στην μπηχτή του Γιούνκερ.
Οπότε, το θέμα δεν είναι πόση υπομονή θα κάνουν οι Έλληνες με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Οι Έλληνες ψήφιζαν 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία.
Και μάλιστα, οι Έλληνες έκαναν ξανά κυβέρνηση την Νέα Δημοκρατία μαζί με το ΠΑΣΟΚ, και μετά την χρεοκοπία της χώρας· περιλαμβάνεται και αυτό στην μπηχτή του Γιούνκερ.
Οπότε, το θέμα δεν είναι πόση υπομονή θα κάνουν οι Έλληνες με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το θέμα είναι γιατί οι Έλληνες έδειξαν τέτοια επιμονή, επί δεκαετίες, στις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Ας το σκεφτούν αυτό σήμερα όλοι αυτοί οι Έλληνες που ψήφιζαν με επιμονή 40 χρόνια Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν έχουν υπομονή για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ήταν η δική τους επιμονή που ευθύνεται για την υπομονή που πρέπει να κάνουν όλοι οι Έλληνες σήμερα.
Για τον τσακωμό του παρόντος σχετικά με το μέλλον.
Αν η ιδεολογία είναι το μαλλί με το οποίο καλείσαι να φτιάξεις μια κλωστή που θα σου επιστρέψει να πλέξεις ένα πουλόβερ που θα σε προστατέψει από το χειμωνιάτικο κρύο δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι αν ξηλώσεις ένα πουλόβερ και καταστρέψεις τις κλωστές αποκτάς εξ εξαρχής την καθαρότητα του μαλλιού που είχες όταν κούρεψες το ζώο. Ελλοχεύει δε ο κίνδυνος όσο κρατά αυτή η διαδικασία, να περάσεις έναν τουλάχιστον χειμώνα ή περισσότερους σε συνθήκες που δεν θα είναι, τουλάχιστον, ευχάριστες, αν όχι, σίγουρα, δυσάρεστες. Επιπλέον, η κατάσταση δυσφορίας ενδέχεται να σου στερήσει την δυνατότητα όχι μόνο να κουρεύεις ζωντανά αλλά να μην μπορείς ούτε να τα ταΐσεις, οπότε, κινδυνεύεις ούτε καν την πρώτη ύλη να μην διαθέτεις.
Του Απόστολου Λυκεσά
Επειδή ο χειμώνας που έχει ενσκήψει στη χώρα είναι παρατεταμένος, η θεωρητική συζήτηση περί της καθαρότητας της ιδεολογίας, ως συζήτηση, καλό είναι να συνεχίζεται αλλά, όταν έχεις την ευθύνη προστασίας ανθρώπων από το κρύο καλύτερο είναι να ασχοληθείς πρώτα με αυτό. Αν το έχεις υποσχεθεί και το έχεις αναγγείλει μάλιστα, ως προτεραιότητα, δεν έχεις την πολυτέλεια να καμώνεσαι τον ανήξερο για όσους διαμαρτύρονται ότι εξακολουθούν να ξεπαγιάζουν και να μην αντέχουν αυτή την κατάσταση.
Το χειρότερο νέο, λοιπόν, ένα μήνα μετά την αλλαγή κυβέρνησης, δεν ήταν η αναφυλαξία που προκαλεί το παλαιό πουλόβερ του συστήματος που εξακολουθούμε να φοράμε, αλλά ότι στη Χαλκίδα μια μητέρα 63 ετών και ο γιός της 27 χρονών έπεσαν από τον πέμπτο όροφο διότι δεν άντεχαν άλλο το αδιέξοδο που βίωναν. Δεν γνωρίζω καμμιά ιδεολογία που μπορεί να τους επαναφέρει στη ζωή. Γνωρίζω όμως ποιά πολιτική τους οδήγησε στην απελπισία και στο θάνατο. Αν λοιπόν ανήκω σε αυτούς που είχαν υποσχεθεί ότι θα απαλύνω τουλάχιστον την απελπισία χιλιάδων άλλων και τους δώσω το δικαίωμα να επιβιώσουν, αρχικά, και με αξιοπρέπεια στη συνέχεια, νομίζω ότι καταγράφεται ήδη μια αποτυχία πολύ οδυνηρότερη από το ξεψείρισμα της συμφωνίας.
Μια κλίμακα πιο κάτω, στα Τρίκαλα, πολίτες που διαμαρτύρονταν για πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, εδάρησαν αγρίως μέσα στο δικαστικό μέγαρο από αστυνομικούς που επέβαλαν την προηγούμενη έννομη κατάσταση πραγμάτων την οποία θέλω ακόμη να αλλάξω και ελπίζω να προλάβω τούτη την αλλαγή ακόμη κι αν το μαλλί της ιδεολογίας μου δεν είναι της αγνότητας που επιθυμώ.
Κι ακόμη ποιό κάτω, στην Κοζάνη, μια γιατρός εδέχθη όχι μόνο το ρατσιστικό αλλά το ευθέως απειλητικό για την ύπαρξή της μήνυμα, ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι προτίθενται και θα ευχαριστιούνταν, να την μετέτρεπαν σε σαπούνι διότι η επιδερμίδα της είναι κατά τι σκουρότερη της δικής τους. Η απειλή, θαρρώ ότι δεν εκτοξεύτηκε μόνο εναντίον της συγκεκριμένης γιατρού αλλά και εναντίον μου, και εναντίον όσων εξακολουθούν αμέριμνοι να συζητούν για την καθαρότητα του μαλλιού που θα φτιάξει το καλύτερο πουλόβερ του μέλλοντος. Είναι μια απειλή που δεν αφορά κανένα αόριστο ιδανικό μέλλον αλλά το δυστοπικό παρών.
Μπορεί φυσικά σκέψεις σαν τις παραπάνω να με κάνουν συντηρητικό στις ιδέες αλλά τούτο προφανώς οφείλεται στην πίστη μου πως σε ότι αφορά τις θυσίες είναι βαθιά αντιδραστικό να θυσιάζεις άλλους ή να ζητάς να θυσιαστούν άλλοι για να αποπλεύσουν τα καράβια σου για το μέλλον. Ενδεχομένως, σε κάποιους να ακούγεται και ευκολότερο, οπότε ας ξεκινήσουμε τις θυσίες προσφέροντας κάτι από τους εαυτούς μας στο παρόν. Αν και, ακόμη κι αυτό, μου ακούγεται περισσότερο με θρησκεία παρά με ιδεολογία. Γνωρίζω, μόνο, μετά βεβαιότητας ποιοί θα χαρούν και θα εκμεταλλευθούν τον ιδεολογικό τσακωμό που ήδη πλέκω με τον εαυτό μου.
Το χειρότερο νέο, λοιπόν, ένα μήνα μετά την αλλαγή κυβέρνησης, δεν ήταν η αναφυλαξία που προκαλεί το παλαιό πουλόβερ του συστήματος που εξακολουθούμε να φοράμε, αλλά ότι στη Χαλκίδα μια μητέρα 63 ετών και ο γιός της 27 χρονών έπεσαν από τον πέμπτο όροφο διότι δεν άντεχαν άλλο το αδιέξοδο που βίωναν. Δεν γνωρίζω καμμιά ιδεολογία που μπορεί να τους επαναφέρει στη ζωή. Γνωρίζω όμως ποιά πολιτική τους οδήγησε στην απελπισία και στο θάνατο. Αν λοιπόν ανήκω σε αυτούς που είχαν υποσχεθεί ότι θα απαλύνω τουλάχιστον την απελπισία χιλιάδων άλλων και τους δώσω το δικαίωμα να επιβιώσουν, αρχικά, και με αξιοπρέπεια στη συνέχεια, νομίζω ότι καταγράφεται ήδη μια αποτυχία πολύ οδυνηρότερη από το ξεψείρισμα της συμφωνίας.
Μια κλίμακα πιο κάτω, στα Τρίκαλα, πολίτες που διαμαρτύρονταν για πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, εδάρησαν αγρίως μέσα στο δικαστικό μέγαρο από αστυνομικούς που επέβαλαν την προηγούμενη έννομη κατάσταση πραγμάτων την οποία θέλω ακόμη να αλλάξω και ελπίζω να προλάβω τούτη την αλλαγή ακόμη κι αν το μαλλί της ιδεολογίας μου δεν είναι της αγνότητας που επιθυμώ.
Κι ακόμη ποιό κάτω, στην Κοζάνη, μια γιατρός εδέχθη όχι μόνο το ρατσιστικό αλλά το ευθέως απειλητικό για την ύπαρξή της μήνυμα, ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι προτίθενται και θα ευχαριστιούνταν, να την μετέτρεπαν σε σαπούνι διότι η επιδερμίδα της είναι κατά τι σκουρότερη της δικής τους. Η απειλή, θαρρώ ότι δεν εκτοξεύτηκε μόνο εναντίον της συγκεκριμένης γιατρού αλλά και εναντίον μου, και εναντίον όσων εξακολουθούν αμέριμνοι να συζητούν για την καθαρότητα του μαλλιού που θα φτιάξει το καλύτερο πουλόβερ του μέλλοντος. Είναι μια απειλή που δεν αφορά κανένα αόριστο ιδανικό μέλλον αλλά το δυστοπικό παρών.
Μπορεί φυσικά σκέψεις σαν τις παραπάνω να με κάνουν συντηρητικό στις ιδέες αλλά τούτο προφανώς οφείλεται στην πίστη μου πως σε ότι αφορά τις θυσίες είναι βαθιά αντιδραστικό να θυσιάζεις άλλους ή να ζητάς να θυσιαστούν άλλοι για να αποπλεύσουν τα καράβια σου για το μέλλον. Ενδεχομένως, σε κάποιους να ακούγεται και ευκολότερο, οπότε ας ξεκινήσουμε τις θυσίες προσφέροντας κάτι από τους εαυτούς μας στο παρόν. Αν και, ακόμη κι αυτό, μου ακούγεται περισσότερο με θρησκεία παρά με ιδεολογία. Γνωρίζω, μόνο, μετά βεβαιότητας ποιοί θα χαρούν και θα εκμεταλλευθούν τον ιδεολογικό τσακωμό που ήδη πλέκω με τον εαυτό μου.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο "Κόκκινο 93,4" την εκπομπή "Ορθά- Κοφτά" με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο apostoloslyk1@gmail.com
Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015
Δε θέλει μόνο αρετή και τόλμη η ελευθερία...
.jpg)
Δεν πιστεύω να περίμενε κανείς σοβαρός άνθρωπος να βγάλει κανένα συμπέρασμα από την έκθεση ιδεών, που πριν λίγες ώρες πέρασε στην πολιτική μας ιστορία ως e-mail Βαρουφάκη.
Οι προθέσεις της κυβέρνησης, εφόσον είναι αγαθές, είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί μέσα στις επόμενες δεκαέξι εβδομάδες κι όχι στις επόμενες λίγες ώρες –κι αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα του πολιτικού μασάζ που επιχειρούν οι λογής-λογής πρόθυμοι θεράποντες της κυβέρνησης από τη μια ή την αυστηρότητα που επιδεικνύουν οι αξιοσέβαστοι κήνσορές της από την άλλη.
Επομένως, αν η κυβέρνηση έχει, όντως, έντιμες προθέσεις και σκοπό να προχωρήσει στις ούτως ή άλλως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που ανέκαθεν εξαγγέλλονται και ποτέ δεν δρομολογούνται, οφείλει σε πρώτη φάση και κατά απόλυτη προτεραιότητα, να ελέγξει το πόθεν έσχες όλων των μανδαρίνων που παρεπιδημούν εντός, εκτός και επί τα αυτά των υπουργείων, των δημόσιων οργανισμών και του κρατικού μηχανισμού, εν γένει, οι οποίοι τις επόμενες κρίσιμες μέρες και εβδομάδες θα βάζουν προσκόμματα και τρικλοποδιές στο κυβερνητικό έργο.
Καιρός να ελεγχθούν με κατεπείγουσες διαδικασίες οι ύποπτοι και να καρατομηθούν συννόμως οι ένοχοι αρεστοί, για ν' ανοίξει ο δρόμος για τους άριστους που με προσμονή περιμένουν να κληθούν για να βάλουν πλάτη στη διακηρυγμένη προσπάθεια της εθνικής ανασυγκρότησης...
Ισοδύναμα μέτρα με δημοσιονομικό όφελος θα είναι τέτοιες τολμηρές πράξεις, εφόσον ελεγχθούν, κριθούν, απολυθούν και αποστερηθούν από τον παράνομα αποκτημένο πλούτο τους όλοι οι μυστικοσύμβουλοι και οι επίορκοι πορτιέρηδες και εραστές του "γρηγορόσημου", που ανέκαθεν λυμαίνονται καταχρηστικά την τυπικά ή άτυπα εκχωρημένη εξουσία.
Το κυριότερο, πέρα από τις μεμψιμοιρίες, τις γκρίνιες και την αφελή προσήλωση στο αριστερόμετρο, ας μην ξεχνάμε ότι η εθνική ανεξαρτησία, δεν περνάει μόνο μέσα από την επιτακτική ανάγκη της αποκατάστασης της συνταγματικής νομιμότητας ή την πολυαναμενόμενη απόδοση της στοιχειώδους δικαιοσύνης που τόσο έχει στερηθεί ετούτος ο τόπος, αλλά, πρωτίστως, από την ενίσχυση του ελλειμματικού, προς το παρόν, σχεδιασμού και της απρόσκοπτης υλοποίησης της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Που είναι το σχέδιο Β απέναντι στα γερμανικά πάντσερ, ρωτάνε οι επαναστάτες των κοινωνικών δικτύων και οι ρέμπελοι του καναπέ, που επιμένουν με απίστευτη αφέλεια, αγνοώντας πεισματικά την κοινωνική πραγματικότητα, να ονειρεύονται ένα νέο Κούγκι, ένα νέο Αρκάδι και γενικότερα οτιδήποτε νέο, αρκεί να είναι επαρκώς αιματηρό, αρκούντως ηρωικό, αφελώς ρηξικέλευθο, και δεόντως αποτελεσματικό, ώστε να μας οδηγήσει εκτός ευρωπαϊκού νυμφώνος.
Καταφανώς, όμως, δεν υπάρχει σχέδιο Β∙ καταφανέστερα, δεν συμφέρει κανέναν η «ηρωική» έξοδος.
Εμάς δεν μας συμφέρει η σύγκρουση, γιατί έχομε μείνει ξυπόλυτοι στα αγκάθια μετά από πολλά χρόνια ενδοτισμού, κατασπατάλησης και καταλήστευσης των δημόσιων πόρων, μαζί και της καταρράκωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας
Τους εταίρους (sic) δεν τους συμφέρει η σύγκρουση, γιατί οι υαινίδες περιμένουν τα στήσουν ένα απίστευτο πάρτι γύρω από τη φερεγγυότητα και την ευστάθεια του ευρωπαϊκού νομίσματος, στην περίπτωση της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Καλώς ή κακώς, ο συλλογικός μας ραγιαδισμός, έθεσε τα όρια και τους διαπραγματευτικούς βαθμούς ελευθερίας της κυβέρνησης. Ως εκ τούτου κι επειδή ακριβώς δεν υπάρχει σχέδιο Β που να μπορεί να εφαρμοστεί αύριο ή μεθαύριο, ας αφήσομε κατά μέρος τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και την επαναστατική γυμναστική, κατανοώντας ότι η εθνική μας ανεξαρτησία περνάει μέσα από την, με βήμα σημειωτόν, αποκατάσταση της νομιμότητας, την πάταξη της μεγάλης διαφθοράς και την παραγωγική ανασυγκρότηση.
Οι δηλώσεις των διαφόρων μελών της ελληνικής κυβέρνησης θέλομε όλοι να ελπίζομε πως υποδηλώνουν, ότι αυτές οι αδήριτες ανάγκες είναι απολύτως κατανοητές κι εμπεδωμένες στο κυβερνητικό επιτελείο.
Όσο λοιπόν θα γίνονται οι συναντήσεις και οι συζητήσεις στα ευρωπαϊκά σαλόνια και οι μάχες στα διεθνή μαρμαρένια αλώνια, εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να σηκώσομε τα μανίκια και να πιάσουμε δουλειά, δουλειά, δουλειά… Δε θέλει μόνο αρετή και τόλμη η ελευθερία. Θέλει και ιδρώτα...
Καιρός είναι να συνέλθομε από την εθνική μας ονείρωξη που έχει κρατήσει τουλάχιστον δύο δεκαετίας και, τώρα που το πάρτι έχει οριστικά τελειώσει, ας μάθομε σιγά-σιγά και να ψαρεύομε. .
Οι προθέσεις της κυβέρνησης, εφόσον είναι αγαθές, είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί μέσα στις επόμενες δεκαέξι εβδομάδες κι όχι στις επόμενες λίγες ώρες –κι αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα του πολιτικού μασάζ που επιχειρούν οι λογής-λογής πρόθυμοι θεράποντες της κυβέρνησης από τη μια ή την αυστηρότητα που επιδεικνύουν οι αξιοσέβαστοι κήνσορές της από την άλλη.
Επομένως, αν η κυβέρνηση έχει, όντως, έντιμες προθέσεις και σκοπό να προχωρήσει στις ούτως ή άλλως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που ανέκαθεν εξαγγέλλονται και ποτέ δεν δρομολογούνται, οφείλει σε πρώτη φάση και κατά απόλυτη προτεραιότητα, να ελέγξει το πόθεν έσχες όλων των μανδαρίνων που παρεπιδημούν εντός, εκτός και επί τα αυτά των υπουργείων, των δημόσιων οργανισμών και του κρατικού μηχανισμού, εν γένει, οι οποίοι τις επόμενες κρίσιμες μέρες και εβδομάδες θα βάζουν προσκόμματα και τρικλοποδιές στο κυβερνητικό έργο.
Καιρός να ελεγχθούν με κατεπείγουσες διαδικασίες οι ύποπτοι και να καρατομηθούν συννόμως οι ένοχοι αρεστοί, για ν' ανοίξει ο δρόμος για τους άριστους που με προσμονή περιμένουν να κληθούν για να βάλουν πλάτη στη διακηρυγμένη προσπάθεια της εθνικής ανασυγκρότησης...
Ισοδύναμα μέτρα με δημοσιονομικό όφελος θα είναι τέτοιες τολμηρές πράξεις, εφόσον ελεγχθούν, κριθούν, απολυθούν και αποστερηθούν από τον παράνομα αποκτημένο πλούτο τους όλοι οι μυστικοσύμβουλοι και οι επίορκοι πορτιέρηδες και εραστές του "γρηγορόσημου", που ανέκαθεν λυμαίνονται καταχρηστικά την τυπικά ή άτυπα εκχωρημένη εξουσία.
Το κυριότερο, πέρα από τις μεμψιμοιρίες, τις γκρίνιες και την αφελή προσήλωση στο αριστερόμετρο, ας μην ξεχνάμε ότι η εθνική ανεξαρτησία, δεν περνάει μόνο μέσα από την επιτακτική ανάγκη της αποκατάστασης της συνταγματικής νομιμότητας ή την πολυαναμενόμενη απόδοση της στοιχειώδους δικαιοσύνης που τόσο έχει στερηθεί ετούτος ο τόπος, αλλά, πρωτίστως, από την ενίσχυση του ελλειμματικού, προς το παρόν, σχεδιασμού και της απρόσκοπτης υλοποίησης της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Που είναι το σχέδιο Β απέναντι στα γερμανικά πάντσερ, ρωτάνε οι επαναστάτες των κοινωνικών δικτύων και οι ρέμπελοι του καναπέ, που επιμένουν με απίστευτη αφέλεια, αγνοώντας πεισματικά την κοινωνική πραγματικότητα, να ονειρεύονται ένα νέο Κούγκι, ένα νέο Αρκάδι και γενικότερα οτιδήποτε νέο, αρκεί να είναι επαρκώς αιματηρό, αρκούντως ηρωικό, αφελώς ρηξικέλευθο, και δεόντως αποτελεσματικό, ώστε να μας οδηγήσει εκτός ευρωπαϊκού νυμφώνος.
Καταφανώς, όμως, δεν υπάρχει σχέδιο Β∙ καταφανέστερα, δεν συμφέρει κανέναν η «ηρωική» έξοδος.
Εμάς δεν μας συμφέρει η σύγκρουση, γιατί έχομε μείνει ξυπόλυτοι στα αγκάθια μετά από πολλά χρόνια ενδοτισμού, κατασπατάλησης και καταλήστευσης των δημόσιων πόρων, μαζί και της καταρράκωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας
Τους εταίρους (sic) δεν τους συμφέρει η σύγκρουση, γιατί οι υαινίδες περιμένουν τα στήσουν ένα απίστευτο πάρτι γύρω από τη φερεγγυότητα και την ευστάθεια του ευρωπαϊκού νομίσματος, στην περίπτωση της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Καλώς ή κακώς, ο συλλογικός μας ραγιαδισμός, έθεσε τα όρια και τους διαπραγματευτικούς βαθμούς ελευθερίας της κυβέρνησης. Ως εκ τούτου κι επειδή ακριβώς δεν υπάρχει σχέδιο Β που να μπορεί να εφαρμοστεί αύριο ή μεθαύριο, ας αφήσομε κατά μέρος τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και την επαναστατική γυμναστική, κατανοώντας ότι η εθνική μας ανεξαρτησία περνάει μέσα από την, με βήμα σημειωτόν, αποκατάσταση της νομιμότητας, την πάταξη της μεγάλης διαφθοράς και την παραγωγική ανασυγκρότηση.
Οι δηλώσεις των διαφόρων μελών της ελληνικής κυβέρνησης θέλομε όλοι να ελπίζομε πως υποδηλώνουν, ότι αυτές οι αδήριτες ανάγκες είναι απολύτως κατανοητές κι εμπεδωμένες στο κυβερνητικό επιτελείο.
Όσο λοιπόν θα γίνονται οι συναντήσεις και οι συζητήσεις στα ευρωπαϊκά σαλόνια και οι μάχες στα διεθνή μαρμαρένια αλώνια, εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να σηκώσομε τα μανίκια και να πιάσουμε δουλειά, δουλειά, δουλειά… Δε θέλει μόνο αρετή και τόλμη η ελευθερία. Θέλει και ιδρώτα...
Καιρός είναι να συνέλθομε από την εθνική μας ονείρωξη που έχει κρατήσει τουλάχιστον δύο δεκαετίας και, τώρα που το πάρτι έχει οριστικά τελειώσει, ας μάθομε σιγά-σιγά και να ψαρεύομε. .
Η σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ
ΤΣΙΠΡΑΣ: «Να μείνουμε με το κεφάλι έξω από το νερό»
Από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπροστά του πολλές και δύσκολες αποφάσεις που θα δοκιμάσουν τη συνοχή του κόμματος του. Θα πρέπει να συγκρουστεί με τις φωνές εντός του κόμματος αλλά και της κυβέρνησης του, να δώσει σε όλους να καταλάβουν ότι πάνω από όλα είναι η χώρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πολιτικός νέας γενιάς, έχει καθήκον να ανατρέψει τη «συντήρηση των πραγμάτων» που οδήγησε στην οπισθοδρόμηση και τις λογικές «γαλατικού χωριού» εντός μια παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πολιτικός νέας γενιάς, έχει καθήκον να ανατρέψει τη «συντήρηση των πραγμάτων» που οδήγησε στην οπισθοδρόμηση και τις λογικές «γαλατικού χωριού» εντός μια παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως αυτά που προέρχονται από την Αριστερή Πλατφόρμα θα πρέπει να καταλάβουν ότι το κόμμα τους δεν πήρε αυτοδυναμία και πολύ περισσότερο δεν υπερψηφίστηκαν οι δικές τους απόψεις για τα θέματα της οικονομίας.
Η λαϊκή εντολή όπως αυτή εκφράστηκε άλλωστε και μέσα από τις δεσμεύσεις του Αλέξη Τσίπρα ήταν: «σκληρή διαπραγμάτευση εντός του ευρώ και όχι ρήξη με τους εταίρους».
Η λαϊκή εντολή όπως αυτή εκφράστηκε άλλωστε και μέσα από τις δεσμεύσεις του Αλέξη Τσίπρα ήταν: «σκληρή διαπραγμάτευση εντός του ευρώ και όχι ρήξη με τους εταίρους».
Ο κ. Λαφαζάνης είναι μέλος της κυβέρνησης που δεν αποτελείται από συνιστώσες και ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό- και από κεντροδεξιούς- επομένως θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν συμμετέχει σε αυτήν ως εκπρόσωπος της αριστερής πλατφόρμας.
Ο κ. Λαφαζάνης δεν μπορεί να διακηρύσσει το «καπετανάτο της δραχμής» και την άρνηση εντός της κυβέρνησης συμφωνιών που έχει αποδεχτεί ο πρωθυπουργός. Μπορεί να παραιτηθεί και με τους συντρόφους του να ζητήσει λαϊκή εντολή για έξοδο της χώρας από το ευρώ, την Ευρώπη και τον πλανήτη Γη…
Ο κ. Λαφαζάνης δεν μπορεί να διακηρύσσει το «καπετανάτο της δραχμής» και την άρνηση εντός της κυβέρνησης συμφωνιών που έχει αποδεχτεί ο πρωθυπουργός. Μπορεί να παραιτηθεί και με τους συντρόφους του να ζητήσει λαϊκή εντολή για έξοδο της χώρας από το ευρώ, την Ευρώπη και τον πλανήτη Γη…
Επίσης η κυβέρνηση έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης να εφαρμόσει συγκεκριμένα πράγματα και όχι τις διακηρυγμένες θέσεις της συνιστώσας που εκπροσωπεί και πάντα εντός του ευρώ όπως τονίζει κάθε φορά ο κ. Τσίπρας.
Ο κ. Μηλιός αλλά και ο κ. Λαφαζάνης θα μπορούσαν να είχαν πει όλα αυτά που λένε τώρα στην προεκλογική περίοδο όταν ο κ. Τσίπρας μιλούσε για έντιμο συμβιβασμό, για μη ρήξη με τους εταίρους και παραμονή στο ευρώ.
Ο κ. Μηλιός αλλά και ο κ. Λαφαζάνης θα μπορούσαν να είχαν πει όλα αυτά που λένε τώρα στην προεκλογική περίοδο όταν ο κ. Τσίπρας μιλούσε για έντιμο συμβιβασμό, για μη ρήξη με τους εταίρους και παραμονή στο ευρώ.
Όποιος θεωρεί ότι η επικύρωση της συμφωνίας ήταν μια εύκολη απόφαση του πρωθυπουργού πλανάται πλάνην οικτράν. Ο πρωθυπουργός χωρίς ιδεοληψίες και λεκτικές αγκυλώσεις είχε ως κύριο μέλημα την εξεύρεση μιας λύσης θέτοντας σε προτεραιότητα την ουσία των πολιτικών που θα συμφωνηθούν και τα οικονομικά μεγέθη που θα κληθεί η κυβέρνηση του να εφαρμόσει.
Επειδή κάποιοι ξέχασαν γρήγορα, η Γερμανία στο πρώτο έκτακτο Eurogroup απαιτούσε να κλείσει το υφιστάμενο πρόγραμμα και η αξιολόγηση και μετά θα συζητούσε την οποιαδήποτε νέα συμφωνία.
Επειδή κάποιοι ξέχασαν γρήγορα, η Γερμανία στο πρώτο έκτακτο Eurogroup απαιτούσε να κλείσει το υφιστάμενο πρόγραμμα και η αξιολόγηση και μετά θα συζητούσε την οποιαδήποτε νέα συμφωνία.
Στο δεύτερο ο κ. Ντάισελμπλουμ ζητούσε «ξερά» την παράταση του τρέχοντος προγράμματος. Σήμερα έχουμε χρόνο-γέφυρα να αντικαταστήσουμε το πρόγραμμα.
Και ξαφνικά ξεσηκώθηκε αντάρτικο εντός του ΣΥΡΙΖΑ από την Αριστερή Πλατφόρμα και τους οικονομολόγους της «δραχμής» που εκτός ότι δεν κατάλαβαν τη λαϊκή εντολή αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι μια διαπραγμάτευση προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις. Στην περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται ο συμβιβασμός μοιραία οδηγούμαστε σε ρήξη. Και καλά μας γράφουν για το πώς ουσιαστικά θα έρθουμε σε ρήξη, μπορούν να μας γράψουν τι θα γίνει μετά;
Μήπως ξεχνούν ότι στο και πέντε μιας εκτός ελέγχου κατάστασης για την οικονομία και τις τράπεζες ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάνης Βαρουφάκης συμφώνησαν σε μια κατ’ αρχήν συμφωνία με τους Ευρωπαίους για τετράμηνη παράταση του προγράμματος στήριξης της Ελλάδας που εξασφαλίζει την παραμονή της χώρας στη ζώνη του Ευρώ;
Πάντως η Ρωσία δεν θα μας δανείσει, το είπαν ξεκάθαρα οι ίδιοι οι Ρώσοι ούτε καν σε ρούβλι, για όσους είχαν αυταπάτες χρηματοδότησης από τρίτες χώρες.
Πρέπει η χώρα πάση θυσία να μείνει «ζωντανή» και μέσα στο γήπεδο πριν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη. Και ενώ ακόμα δεν έχει τελειώσει ούτε το πρώτο ημίχρονο, οι προπονητές στις εξέδρες ξεκίνησαν τη μουρμούρα…
«Έχουμε το κεφάλι έξω από το νερό» έλεγε συνέχεια ο κ. Τσίπρας στους συνεργάτες του, ήταν μια δραματική αναφορά ενδεικτική της σύγκρουσης που βίωναν όσοι ενεπλάκησαν στη διαπραγμάτευση. Ο κ. Τσίπρας το ξέρει καλά, οι υπόλοιποι εντός ΣΥΡΙΖΑ το έχουν καταλάβει;
Πρέπει η χώρα πάση θυσία να μείνει «ζωντανή» και μέσα στο γήπεδο πριν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη. Και ενώ ακόμα δεν έχει τελειώσει ούτε το πρώτο ημίχρονο, οι προπονητές στις εξέδρες ξεκίνησαν τη μουρμούρα…
«Έχουμε το κεφάλι έξω από το νερό» έλεγε συνέχεια ο κ. Τσίπρας στους συνεργάτες του, ήταν μια δραματική αναφορά ενδεικτική της σύγκρουσης που βίωναν όσοι ενεπλάκησαν στη διαπραγμάτευση. Ο κ. Τσίπρας το ξέρει καλά, οι υπόλοιποι εντός ΣΥΡΙΖΑ το έχουν καταλάβει;
Η «παγίδα θανάτου» ήταν και εξακολουθεί να είναι καλά σχεδιασμένη που δεν έχει να κάνει μόνο με την επιβίωση της χώρας αλλά και της κυβέρνησης.
Στο κείμενο της συμφωνίας, που είναι ένας συμβιβασμός, ετεροβαρής και περιλαμβάνονται ασφαλώς και θέσεις με τις οποίες η κυβέρνηση δεν συμφωνεί και υποχώρησε, ταμείο δεν έχει γίνει ακόμα. Η διαδικασία έχει δρόμο και θα αποδειχτεί ποιοι λειτουργούν άθελα τους ως δούρειοι ίπποι για να ρίξουν νερό στο μύλο αυτών που απεργάζονται τον «ξαφνικό θάνατο»…
Στο κείμενο της συμφωνίας, που είναι ένας συμβιβασμός, ετεροβαρής και περιλαμβάνονται ασφαλώς και θέσεις με τις οποίες η κυβέρνηση δεν συμφωνεί και υποχώρησε, ταμείο δεν έχει γίνει ακόμα. Η διαδικασία έχει δρόμο και θα αποδειχτεί ποιοι λειτουργούν άθελα τους ως δούρειοι ίπποι για να ρίξουν νερό στο μύλο αυτών που απεργάζονται τον «ξαφνικό θάνατο»…
Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015
Οι τελευταίοι αντάρτες: Οι Κρητικοί που κατέβηκαν από το βουνό 26 χρόνια μετά
Κωστής Χριστοδούλου
Η απίστευτη ιστορία των Γ.Τζομπανάκη και Σ.Μπλαζάκη που πριν 40 ακριβώς χρόνια κατέβηκαν από τα Λευκά Όρη, μόνο μετά την αμνήστευση τους
30 Αυγούστου 1949. Με τη νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων στην μάχη του Γράμμου κλείνει οριστικά η πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας μας, ο εμφύλιος, αδελφοκτόνος πόλεμος. Μετά το τέλος του, αρκετοί αντάρτες του «Δημοκρατικού Στρατού» έφυγαν προς Αλβανία και από εκεί σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ κάποιοι άλλοι παραδόθηκαν. Απέμειναν κάπου 30 αντάρτες στα βουνά της Κρήτης. Από αυτούς άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι έφυγαν στο εξωτερικό, μερικοί συνελήφθησαν και για δύο τρεις κανείς δεν έμαθε τι απέγιναν.
22 Φεβρουαρίου 1975. Ο Γιάννης Θεοδωράκης, αδελφός του Μίκη, ενημερώνει τον εισαγγελέα Εφετών, που δεν είχε λάβει γνώση της δημοσίευσης του διατάγματος αμνήστευσης δύο ανταρτών που τα ίχνη τους είχαν χαθεί. Έχοντας την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στα χέρια του ο εισαγγελέας δίνει σήμα προς την χωροφυλακή, με το οποίο γίνονταν γνωστό, ότι έπαυε η καταδίωξη και η επικήρυξη των δύο φυγόδικων 26 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου.
23 Φεβρουαρίου 1975.
15 χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά, στον δρόμο που οδηγεί στον Θέρισσο, ο Γιώργος Τζομπανάκης και ο Σπύρος Μπλαζάκης, οι τελευταίοι αντάρτες που γνώρισε οι Ελλάδα, 10.20 το πρωί, έπεφταν στις αγκαλιές, συγγενών, φίλων και συντρόφων, πλέον νόμιμοι και περήφανοι. Παρά τις τρεις ευκαιρίες που τους είχαν δοθεί όλα αυτά τα χρόνια ακόμη και με μία προφορική τους μετάνοια να απαρνηθούν τις πολιτικές τους αρχές τους αυτοί αρνήθηκαν και προτίμησαν να ζουν σαν τα αγρίμια στις σπηλίες. Και όσο οι χωροφύλακες δεν μπορούσαν να τους συλλάβουν τόσο στοιβάζονταν το κατηγορητήριο εναντίον τους. Ένα κατηγορητήριο που πλέον συμπεριελάμβανε και φόνο και αντικυβερνητικές ενέργειες. «Ξέρουμε ότι όλα τα αδικήματα της περιοχής τα 'χουν φορτώσει στο κεφάλι μας», δήλωναν οι δύο, στον Βρετανό δημοσιογράφο Ντ. Τονγκ, το 1972 σε αποκλειστική συνέντευξη που έκανε το γύρο του κόσμου. Αν και επικηρυγμένοι για 150.000 δραχμές, σημαντικό ποσό για την μετεμφυλιακή Ελλάδα, αν και πολλοί γνώριζαν το που βρίσκονται, κανείς Κρητικός δεν πρόδωσε. Τώρα που η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε δώσει την οριστική αμνηστία όλα αυτά άνηκαν στο παρελθόν.
Ανάμεσα στους πρώτους που τους υποδέχτηκαν και η κυρά Μάρκαρη, αδελφή του πατέρα του Τζομπανάκη, ηλικίας 102 που βγήκε στο δρόμο του χωριού κλαίγοντας. Και στους δύο ήρθαν μνήμες από το 1963, τότε που ο πατέρας του Τζομπανάκη, καθώς προαισθάνονταν ότι πλησιάζει το τέλος του ζήτησε να δει τον γιο του. Αυτό πληροφορήθηκαν και οι διώκτες του και περικύκλωσαν το σπίτι, στήνοντας καρτέρι. Όμως ο Τζομπανάκης, πλησιάζοντας το σπίτι, αντελήφθη τι συνέβαινε και έσπευσε να εξαφανισθεί. Την ημέρα της «απελευθέρωσης» του φθάνοντας στο χωριό του, έσπευσε να δει το γκρεμισμένο και καμένο σπίτι του ενώ λίγο νωρίτερα είχε σταματήσει στο νεκροταφείο του χωριού.
Στα χωριά τους, στο Γαβαλοχώρι και το Κόκκινο Χωριό, στήνεται ένα μικρό γλέντι, το ριζίτικο που τους υποδέχονται δεν είναι άλλο από το «αγρίμια και αγριμάκια μου, λάφια μου μαραμένα, πέστε μου που είναι οι τόποι σας». Ανάμεσα στους δημοσιογράφους που είχαν έλθει στα Χανιά για να γίνουν μάρτυρες της ιστορικής στιγμής (σ.σ. είχαν ενημερωθεί για την διαδικασία από την τοπική οργάνωση του ΚΚΕ) ήταν και ξένοι ανταποκριτές. Ο Γιάννης Θεοδωράκης έγραφε στον Ριζοσπάστη της επόμενης ημέρας: «Μάτια βουρκωμένα. Χέρια, στόματα, νύχια γαντζώνονται στους “αετούς”, άλλοτε παθιασμένα και άλλοτε τρυφερά. Και το τραγούδι, τραγούδι. Σπαραγμός και λεβεντιά. Ο Ντέιβιντ Τοντ από τον Ομπσέρβερ ψιθυρίζει: απίστευτο, απίστευτο. Ο Λέις Πέρσον από το Αρμπέτετ. Μα στα αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά; αναρωτιέται. Ο Μπρέιβικ των Τάιμς της Νέας Υόρκης, με μία κούπα κρασί που κάποιος του 'βάλε στο χέρι, επιμένει για λίγη σιωπή, για λίγη ησυχία, θέλει κάτι να πει. “Ευχαριστώ“, φωνάζει, τρέμοντας σχεδόν από την συγκίνηση. “Ευχαριστώ που μου δώσατε να καταλάβω εδώ τι θα πει λεβεντιά και τι σημαίνει για την Κρήτη η ελευθερία“».
Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν λίγες ώρες μετά την κάθοδο τους μίλησαν για όλα. Για την υπερηφάνεια «γιατί κατορθώσαμε να γίνουμε ελεύθεροι πολίτες χωρίς να σκύψουμε το κεφάλι. Χωρίς να υποκύψουμε σε συμβιβασμούς, που θα ήταν βάρος για όλη την υπόλοιπη ζωή μας». Για το πως περνούσαν τις μέρες τους: «Ήταν ημέρες που περνούσαμε καλά. Καθόμαστε στην ψηλότερη κορυφή, το Όρνιο, ύψους 2.500 μέτρων, και αγναντεύαμε την θάλασσα και όταν ήταν καθαρός ο καιρός την Πελοπόννησο, την Αττική, τα Δωδεκάνησα. Διαβάζαμε κι' όλας ότι μας έπεφτε στα χέρια. Βιβλία, εφημερίδες και ότι άλλο. Από το 1960 είχαμε και ραδιόφωνο... Για τις δύσκολες στιγμές δεν είναι δυνατόν να αφηγηθούμε καμία. Η μία ώρα ήταν πιο δύσκολη από την άλλη. Έτσι και αρχίσουμε να μιλάμε, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Μονάχα τον πρώτο καιρό της δικτατορίας, όταν το κυνηγητό ήταν πιο σκληρό, μπορούμε να πούμε ότι δυσκολευτήκαμε κάπως περισσότερο. Περάσαμε τότε ημέρες χωρίς να δούμε φως κλεισμένοι σε σπηλιές. Όμως αυτές τις δύσκολες ώρες είχαμε την υποστήριξη όλων των ανθρώπων, όχι μόνο των αριστερών αλλά και των δεξιών. Μη φανταστεί κανείς ότι αν δεν είχαμε αυτή την υποστήριξη θα επιζούσαμε».
Σε ότι αφορά την σίτιση τους, το κυνήγι ήταν απαγορευτικό, «υπήρχε ο κίνδυνος να μας ακούσουν και τότε μπορούσε να φτάσει και ο έκτος στόλος. Άλλοτε είχαμε τροφή, άλλοτε μέναμε νηστικοί για ημέρες. Πηγαίναμε σε σπίτια φίλων και δεν ξέραμε αν θα τους βρούμε εκεί ή αν ήταν εξορία ή νεκροί».
Πολλά υπέστησαν όσοι από τους κατοίκους των χωριών έδιναν βοήθεια στους δύο αντάρτες. Διωγμούς, φυλακίσεις, ψυχολογική πίεση. Ανάμεσα σε αυτούς η Κατίνα Βογιατζάκη και η Αργυρώ Αναστασάκη. Και οι δύο πρώτες ξαδέρφες του Τζομπανάκη, σε προχωρημένη ηλικία , έμειναν περίπου ένα χρόνο φυλακή, γιατί βοήθησαν με διάφορους τρόπους τους αντάρτες.
Ένας συγχωριανός του Τζομπανάκη θα αφηγηθεί στον απεσταλμένο της εφημερίδας «Τα Νέα», Γιώργο Καραλή, ότι είχαν για συνθηματικό τους ένα βήξιμο: «Είκοσι χρόνια του φύλαγα, είχαμε για σύνθημα ένα βήξιμο. Έμπαιναν στο σπίτι μου βράδυ, μιά δυό φορές την εβδομάδα, για να πάρουν τρόφιμα. Αυτό βάστηξε 20 ολόκληρα χρόνια, μέχρι που το 1972, αρρώστησα και δεν μπορούσα να κάνω αυτή τη δουλειά».
Οι ξένοι δημοσιογράφοι αναρωτιούνται τι έχουν μέσα στους σάκους που κουβαλούσαν κατεβαίνοντας. Ήταν όλο τους το βιός μαζί, με τις μαγκούρες τους και τα κιάλια, λάφυρο του Γιώργου από τους ναζί, το 1942. Μέσα από τους σάκους ο Γιώργος βγάζει μερικά χόρτα και βότανα του βουνού, ένα αδιάβροχο, ένα φακό, μία μηχανή για κούρεμα, μια ξυριστική λεπίδα και ένα κουτί με κρέμα. «Μην κοροϊδέψετε» είπε «το δέρμα μου είναι πολύ λεπτό».
Το πρώτο βράδυ τους στον πολιτισμό το πέρασαν στο ξενοδοχείο Κύδων στα Χανιά. Με τον πολιτισμό δεν κατάφεραν να εξοικειωθούν άμεσα. Την άλλη ημέρα στο αεροπλάνο που τους μετέφερε στην Αθήνα ο Γιώργος παραδέχθηκε ότι δεν μπόρεσε να κοιμηθεί από τα καζανάκια που ακούγονταν. Στην Αθήνα, η πρώτη του κίνηση ήταν να επισκεφθούν το Πολυτεχνείο και να αφήσουν λίγα λουλούδια στο μνημείο των πεσόντων και στην συνέχεια έφυγαν για την τότε Σοβιετική Ένωση από την ηγεσία της οποίας ήταν επίσημοι προσκεκλημένοι.
Η ζωή τους τα επόμενα χρόνια κύλησε ήρεμα με τον Σπύρο Μπλαζάκη να παντρεύεται να ζει στη Νέα Σμύρνη ενώ ο Γιώργος Τζομπανάκης παντρεύτηκε και αυτός αλλά δεν έφυγε από την Κρήτη. Παρά την απόσταση δεν έχασαν την επαφή τους και την φιλία τους. Έφυγαν από την ζωή με απόσταση ενός μήνα στα τέλη του 1996.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)