Του Στέφανου Τζουμάκα
Μετά τη θέση μου στις 11 Φεβρουαρίου ότι θα υπογραφεί συμφωνία, επανερχόμαστε σήμερα ύστερα από την κακότεχνη και αφόρητη κινδυνολογία των κερδοσκόπων και των φιλικών ΜΜΕ για να επαναβεβαιώσουμε τη σωστή εκτίμηση μας ότι συμφωνία θα υπάρξει. Επίσης, μια κατ’ αρχήν προσέγγιση σχετικά με το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Α. Όσον αφορά στη μεταβατική πρόταση της κυβέρνησης του Α. Τσίπρα στην Ευρωζώνη, ασφαλώς και έχουν σημασία πρώτον, ότι αποτελεί μεταβατική πολιτική και δεύτερον, ότι ορισμένες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στην Ευρωζώνη, οχυρώνονται πίσω από το... μανδύα των δανειστών γιατί θέλουν να διασωθούν πολιτικά και επέλεξαν τη γνωστή η πολιτική των τελεσιγράφων
Τα κρίσιμα θέματα που έθετε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ήταν τρία:
1. Διαγραφή ενός μέρους του δημόσιου χρέους. Τώρα υποχωρεί και αποδέχεται μεταβατικά μια άλλη συζήτηση. Η κυβέρνηση εδραίωσε συμμαχίες –τόσο στην Ευρωζώνη, όσο και διεθνώς- κατά της στρατηγικής της λιτότητας που εκπορεύεται από το Βερολίνο, με βλαπτικές συνέπειες τόσο για τη χώρα αλλά και για τη οικονομία της Ευρωζώνης καθώς και σε διεθνή κλίμακα.
Ωστόσο δεν απέκτησε συμμαχίες όσον αφορά στη διαγραφή ενός μέρους του χρέους ή αναδιάρθρωσής του. Η νέα συζήτηση ίσως περιλάβει την ελάφρυνση εξυπηρέτησης του χρέους ή την επιμήκυνση, πράγμα που θα συμπεριελάμβανε την ονομαστική μείωση της αξίας των τίτλων και αυτή η εξέλιξη θα αποτελούσε έμμεση διαγραφή.
2. Επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης που υπέγραψε η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου το 2010, με βάση το αγγλικό δίκαιο. Από τη σύμβαση αυτή υποχρεώθηκε η χώρα να απολέσει την ισοτιμία της και να υποστεί ταπείνωση, δύο μνημόνια και ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, που διέλυσαν την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Τα εν λόγω πλαίσια αποτελούν την επιτομή της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού, που επέφεραν τη καταστροφή του 1/3 του εθνικού πλούτου, τα λουκέτα, τη φτωχοποίηση και τη διάλυση. Τώρα η κυβέρνηση Α.Τσίπρα ζητάει μεταβατικά τη παράταση της δανειακής σύμβασης - για έξη μήνες . προκειμένου να καταθέσει νέο πρόγραμμα.
3 Μη αναγνώριση του προγράμματος, δηλαδή των μνημονίων, ως παραγώγων της δανειακής σύμβασης. Τώρα πιέζεται με κρίση ρευστότητας μετά την 28 Φεβρουαρίου 2015- και ζητάει και τη παράταση και του προγράμματος μέχρι να υποβάλει νέο σχέδιο -συμβόλαιο με τους δανειστές. Λεόντειος θα είναι αυτή η μεταβατική συμφωνία μέχρι το οριστικό πρόγραμμα μετά το καλοκαίρι που και αυτό θα εντάσσεται στο Δημοσιονομικό πλαίσιο Σταθερότητας, ως αποτέλεσμα της δημοσιονομικής επιλογής της ηγεσίας του Συριζα. Αντί της χάραξης μιας στρατηγικής για την Οικονομία, ως κυρίαρχο και ως δευτερεύον το Δημοσιονομικό ζήτημα. Αντί για επενδύσεις προτάσσονται δημοσιονομικές λύσεις από μια ένωση νεοφιλελεύθερων και μονεταριστικών ηγεσιών που από το 2008 προτάσσουν τη δημοσιονομική ρευστότητα και το μονεταριστικό πακέτο του σκληρού νομίσματος.
Τα λέμε από το 2009. Τα ξέραμε από το πρώτο Δημοσιονομικό πρόγραμμα του Α. Παπανδρέου το 1985 που ο ίδιος αναγνώρισε ύστερα από ενάμιση χρόνο την αποτυχία του. Το ξέραμε από τον αγώνα που δώσαμε για να ανατρέψουμε το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του Κ. Μητσοτάκη το 1990-1993. Το ξέραμε από την νέα δημοσιονομική πολιτική και απειλή για ένταξη στο ΔΝΤ-και πάλι επί Α. Παπανδρέου- το 1994.
Αντιταχθήκαμε στην επιλογή του 2009 για την επιβολή ως κυρίαρχου θέματος της δημοσιονομικής απαίτησης των αγορών για το ότι δήθεν το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας ήταν το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα. Ενώ είναι βίωμα όλων μας ότι το κυρίαρχο πρόβλημα ήταν και είναι η διάλυση της παραγωγικής βάσης, η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή, η παρασιτική επέκταση του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών καθώς και των υποδομών που οδηγούσαν σε σταθερή αιμορραγία τα Δημόσια οικονομικά της χώρας και αποτελεί το σύμπτωμα και όχι το αίτιο.
Η Κυβέρνηση Α. Τσίπρα προκειμένου να κερδίσει χρόνο προσχωρεί στη λογική της αντιμετώπισης των όρων της δημοσιονομικής σταθερότητας με μετάθεση της αντιμετώπισης θεμάτων της πραγματικής οικονομίας και της διάλυσης της χώρας Δηλαδή, η συζήτηση να αφορά πρωτίστως τα Δημόσια οικονομικά και όχι την πραγματική Οικονομία και το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Η προτεσταντική νεοφιλελεύθερη δεξιά με βασικό εκφραστή τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, επέμενε να οξύνει την ένταση των σχέσεων με την Αθήνα, εμμένοντας στην αξιολόγηση και παράταση του υφιστάμενου προγράμματος σε μια γραμμή υπεράσπισης μιας αποτυχημένης πολιτικής που ήδη αμφισβητείται και εκλογικά στη Γερμανία τόσο από προοδευτικές δυνάμεις όσο και από την ανερχόμενη εκλογικά ακραία δεξιά. Μια ανοχή έναντι της Αθήνας σημαίνει έμμεση αναγνώριση της αποτυχίας και εκλογικές μετατοπίσεις σε βάρος της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας καθώς και υποχώρηση του γερμανικού imperium, της στρατηγικής της εδραίωσης της Γερμανικής Ευρώπης και της Φραγκφούρτης ως μιας Νέας Υόρκης, των χρηματιστηριακών συναλλαγών, της τραπεζικής ισχύος και άλλων μη παραγωγικών δραστηριοτήτων. Για τη διαιώνιση της συγκέντρωσης πλεονασμάτων σε ορισμένες χώρες, για τη προσέλκυση και καταλήστευση καταθέσεων εκατομμυρίων πολιτών σε γερμανικές, γαλλικές και αγγλικές τράπεζες, με τη διαρκή κινδυνολογία περί εξόδου από το Ευρώ. Είναι χαρακτηριστική η κινδυνολογική στάση της Βρετανικής κυβέρνησης γιατί στο Λονδίνο αναπτύσσονται συναλλαγές των αγορών, του χρηματιστήριου, των οίκων αξιολόγησης, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων που αποφέρουν σημαντικά κονδύλια στη παρασιτική οικονομία και στην αύξηση του ΑΕΠ του Ηνωμένου Βασιλείου.
Απειλή για το ευρώ και την Ευρωζώνη δεν αποτελεί ο Α. Τσίπρας και η Κυβέρνησή του. Απειλή αποτελεί η νεοφιλελεύθερη, μονεταριστική και αλαζονική πολιτική της κυβέρνησης του Βερολίνου και της ΕΚΤ, της ύφεσης, της ανεργίας και του αυταρχισμού.
Η Κυβέρνηση ζητάει δύο κύρια, τη νομισματική ρευστότητα και μεταβατική πολιτική συμφωνία τεσσάρων έως έξι μηνών. Ο Σόιμπλε τα χαρακτήρισε ως Δούρειο Ίππο! Δηλαδή, ως δόλια ενέργεια επιδεικνύοντας φτηνό καιροσκοπισμό, ενώ γνωρίζει ότι η κυβέρνηση Α. Τσίπρα ζήτησε την επέκταση της δανειακής σύμβασης που αποτελεί το κυρίαρχο θέμα. Είναι προφανές ότι θα κυριαρχήσουν τα θέματα της στρατηγικής έναντι των τακτικισμών Σόιμπλε. Η συμφωνία θα είναι πολιτική. Έχουν συμφέρον από συμφωνία. Ξέρουν ότι πρώτα από όλα, θα προκαλέσουν κρίση στη δική τους πολιτική. Η γερμανική ηγεσία έχει συμφέρον από την Ευρωζώνη. Η γερμανική ηγεσία έχει συμφέρον από το ευρώ. Η Γερμανική ηγεσία έχει συμφέρον να ενσωματώσει τη δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού απέναντι στην αλαζονεία και τον αυταρχισμό της γερμανικής στρατηγικής της λιτότητας. Η Γερμανική ηγεσία έχει συμφέρον από τη προώθηση της Γερμανικής Ευρώπης, επιλογή που έχει απέναντι τις ΗΠΑ-και για αυτό η υποστήριξη στη Κυβέρνηση Α.Τσίπρα- όπως και γιατί είναι αντίθετη στη στρατηγική της λιτότητας συνολικά στην Ευρωζώνη, καθότι βλάπτονται εμπορικά και γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Ασφαλώς και θα έχει συνέπειες η μεταβατική συμφωνία. Και αποτελεί κρίσιμο θέμα να μην περιέχει στοιχεία ομηρείας για την ελληνική πλευρά. Ωστόσο τα σημαντικά θα αποτελούν τα μετά τη μεταβατική συμφωνία, για το για ποια συμφέροντα και ποιες πολιτικές θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα που θα καταθέσει η Ελληνική Κυβέρνηση που ένα σημαντικό μέρος θα επιδιώξει να ενταχθεί στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας, που αποτελεί συνθήκη της ΕΕ. με ελέγχους.
Το πρώτο θέμα αφορά αν θα αποσπάσει κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για δημόσιες επενδύσεις, για αύξηση του ΑΕΠ, για παραγωγή προϊόντων, για θέσεις εργασίας. Δεύτερο θέμα αποτελεί η ρύθμιση του χρέους, η κλίμακα του πρωτογενούς πλεονάσματος καθώς και κάθε δημοσιονομικό μέτρο.
Β. Για τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Η Κυβέρνηση του Α. Τσίπρα επέλεξε για Πρόεδρο ένα πολιτικό της «Καραμανλική» κεντροδεξιάς παράδοσης, μιας και αποφάσισε να είναι ο Πρόεδρος από την «άλλη πλευρά». Αυτή η επιλογή θα έχει στρατηγικές επιπτώσεις και αφορά ή στην ενσωμάτωση του προοδευτικού κινήματος ή στη συναίνεση της δεξιάς.
Ασφαλώς και υπήρχαν και άλλες στρατηγικές για προοδευτικό Πρόεδρο -αυτή ήταν και η δική μου θέση, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αισθανόταν πολιτικά δυνατός για μια ανάλογη επιλογή. Ήθελε πρόσωπο που να εκφράζει δυνάμεις της Κεντροδεξιάς.
Άλλωστε και το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν περιοριστικό για μια δυνατή επιλογή. Σχεδόν το 65% του εκλογικού σώματος είναι σε άλλες παρατάξεις και συμφέροντα. Προχώρησε σε μια επιλογή της αντίθετης πλευράς. Η επίθεση που δέχθηκε η επιλογή Π. Παυλόπουλου δεν ήταν πολιτική με βάση τη πορεία της χώρας την επόμενη πενταετία, αλλά οιμωγές των ηττημένων, πρώτα από τα νεοφιλελεύθερα και νέο-δεξιά απομεινάρια όλων των αποχρώσεων της δεξιάς Σοσιαλδημοκρατίας και τμημάτων της διαπλοκής που ήθελαν τον «αργοπορημένο» υποστηρικτή του εκσυγχρονισμού Ν. Αλιβιζάτο. Σύμπασα βέβαια η ακολουθία της διαπλοκής ήθελε τον εκλεκτό της Δ. Αβραμόπουλο. Μόνιμη επωδό διαφωνίας αποτέλεσε και θα αποτελεί η ακροδεξιά.
Ο Π. Παυλόπουλος είναι αξιοπρεπής δεξιός πολιτικός. Δεν ήταν προοδευτική επιλογή ο Π. Παυλόπουλος αλλά αυτή η κριτική αφορά τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις σε σχέση με συγκρούσεις κατά του συστήματος και τις απολήξεις του και όχι τους πάσης φύσεως δεξιούς ιεροψάλτες των δυνάμεων του συστήματος, του πρώην ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, τη διαπλοκή και κάθε κουτοπόνηρο αντι-δεξιό μεν, αλλά χωμένο στο νεοφιλελευθερισμό και στο σύστημα δε.
Από την άσκηση των αρμοδιοτήτων του και από τις δημόσιες παρεμβάσεις του, θα κριθεί ο νέος Πρόεδρος.
20 Φεβρουαρίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου