Ρέα Βιτάλη
Εκείνες οι γραφομηχανές έρχονται μέσα από μαυρόασπρη ταινία. Με κείνα τα πλήκτρα τα ηχηρά. Κάθε γράμμα είχε τη βαρύτητά του. Κι οι λέξεις των ανθρώπων είχαν βαρύτητα. Μέχρι που τις διαχώριζαν…Άλλες λέξεις στην καθημερινότητά τους, άλλες στις επιστολές. Είχαν καθωσπρεπισμό καθαρεύουσας. Επιβαλλόταν να τις χειριστεί «γραμματιζούμενος». Γράφονταν για να μείνουν χαραγμένες αιώνια. Γι' αυτό τα πλήκτρα άφηναν σημάδια και στο χαρτί ακόμα. Σίγουρα θα υπήρχε, καμιά τέτοια γραφομηχανή, στο γραφείο του πατέρα μου. Δεν θυμάμαι να καμώθηκα, στα πλήκτρα της, τη «μεγάλη». Με φόβιζε ως διαδικασία. Τόσο βαθιά που έμπαιναν τα κουμπιά… Τόσο ηχηρό κατέβασμα… Ούτε σε πηγάδι! Και οι γυναίκες με τα μακριά νύχια!... Πώς δεν μαγκωνόταν τα δάκτυλά τους; Απορούσα. Στη φαντασία μου ήταν μια μηχανή που έτρωγε δάκτυλα.
Χρόνια μετά, στην πρώτη μου δουλειά, συναπαντήθηκα με την πρώτη μου γραφομηχανή. Ηλεκτρική! Φυστικί βαθύ το χρώμα της. Λίγο άγγιζες το πλήκτρο και φανερωνόταν το γράμμα! Κανένας κίνδυνος να καταπιεί δάκτυλο. Κι έτρεχα τα γράμματα, και χάζευα και τα χέρια μου να τρέχουν όλο και πιο γρήγορα. Και τ' άκουγα όλα. Η ηλεκτρική γραφομηχανή είχε και σχετική κατανόηση στα λάθη. Μπορούσες να διορθώσεις, με κάτι χαρτάκια επιπρόσθετα. Όχι όμως και να το παρακάνεις. Όλη η διαδικασία είχε ένα τρυφερό μέτρο. Όπως και ο ήχος της άλλωστε. Εκεί άρχισα να γράφω μερικά κείμενα. Στα διαλείμματα της δουλειάς. Και κανένα ποίημα. Είχα το νεανικό θράσος να λογαριαστώ με ποίημα. Την αγάπησα εκείνη τη γραφομηχανή. Με τα κείμενα «της» πήγα στον Κώστα τον Καβαθά τον 4τροχίτη, το 1986. Και όταν άκουσα «Ξεκινάς. Κάθε 14 του μήνα θα παραδίδεις δισκέτα με κείμενο και κοίτα μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα». Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά που δρασκέλισε το μυαλό τη λέξη «δισκέτα». Πήρε ώρα η ερώτηση «Τι εννοείτε δισκέτα;». Κομπιούτερ. «Α πα, πα! Εγώ γράφω σε γραφομηχανή. Δεν μπορώ αλλιώς», «Έγραφες. Καλώς ήρθες στον κόσμο των κομπιούτερ».
Το πρώτο κομπιούτερ σαν γραφομηχανή το χειριζόμουν. Αφού βέβαια έγραφα πρώτα σε χαρτί με στυλό το κείμενο… Κείμενα και κείμενα. Μετά τα μετέφερα στο κομπιούτερ, ίσα για να παραδώσω την ηλίθια δισκέτα. Το ψιλοσιχαινόμουν το κομπιούτερ. Άηχο. Καμία βαρύτητα λέξης. Και στα λάθη… Πλήρης ανοχή. Χύμα. Μου πήρε καιρό να χτίσω σχέση. Ίσως κάποια μέρα να μην είχα μια κόλλα επιστολής και να υποχρεώθηκα να γράψω κατευθείαν πάνω του. Σίγουρα θα ήταν άβολο. Αν δεν πιάνει το χέρι στυλό! Αν δεν έχει το χαρτί διορθώσεις και μουτζούρες… Σίγουρα θα μου έλειψαν οι μουτζούρες. Ολόκληρες συνθέσεις… Κάποτε σταμάτησα να γράφω σε χαρτί. Άχρηστο μου ήταν πια το στυλό. Άρχισε μια άλλη σχέση. Η συμπάθεια περπάτησε σε κάτι άλλο απροσδιόριστο. Το έπαιρνα και μαζί μου όπου πήγαινα. Βαρύ το άτιμο το κομπιούτερ μου. «Πάρε ένα καινούργιο. Αυτό είναι αντίκα». Ας είναι! Στο πρώτο μου βιβλίο πετάχτηκε ένα πλήκτρο. Σιγά το τραύμα. Φανερώθηκε ένα τόσο δα τσουτσούνι. Έμαθα να το πατάω, μια χαρά. Όποιος το έβλεπε γελούσε. Ας γελούσε! Στο δεύτερο βιβλίο που ετοιμάζω πετάχτηκε κι άλλο πλήκτρο. Ούτε καν τσουτσούνι πια. Βρήκα τρόπο να πιάνω και τα σωθικά του ακόμα και να γράφω. Τελειώνοντας το βιβλίο το πήρα απόφαση. Έτσι νόμισα δηλαδή. Και επισκέφτηκα ένα μαγαζί με κομπιούτερ στη σειρά. Μπήκα, βγήκα. Μετά από κανένα μήνα ξαναμπήκα. Αυτή τη φορά έμεινα περισσότερο. Και δήθεν κοίταζα μ' ενδιαφέρον όλα τα λουστραρισμένα εμπορεύματα και τα προσόντα τους. Όλα τα υπέρ τους με ξεβόλευαν. Πέρασε κι άλλος μήνας. Προχθές αγόρασα καινούργιο κομπιούτερ. Το έφερα στο σπίτι. Το ακούμπησα δίπλα στο άλλο. Κοντοστάθηκα για μια στιγμή. Ήταν σαν να κερατώνω άνδρα. Άτιμα μηχανήματα! Κι ύστερα σου λένε ότι δεν έχουν ψυχή!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου