Οι καπετάνιοι και οι νταουλιέρηδες

Ο Στάθης στον ενικό

 

@ Δεν ξέρω αν έχει πια οποιαδήποτε αξία να αναφέρεται κανείς στα δείγματα γραφής που δίνει καθημερινώς η κυβέρνηση της Αριστεράς που Γονάτισε. Και δεν εννοώ την υψηλή (τρομάρα μας) πολιτική - εκεί αποφασίζουν και διατάσσουν οι κ.κ. Σόιμπλε, Ρέγκλινγκ, Ντάισελμπλουμ - σήκω, κάτσε Τσακαλώτε, βήξε, ανάσανε μελλοθάνατε!.. Εννοώ

@ την καθημερινή πολιτική. Και μάλιστα στο επίπεδο της διαμόρφωσης -εκτός από το επίπεδο ζωής- του κοινού αισθήματος περί το κυρίαρχο ήθος. Αίφνης,

@ ο κ. Μηλιός! Από «δήμαρχος» (που πήγαινε), βολεύτηκε «κλητήρας» (που έγινε). Ο κ. Σταθάκης. Οχι μόνον ευλογεί πλέον τις Σκουριές, αλλά πάει να επιτρέψει τη διεύρυνση των δραστηριοτήτων της επιχείρησης και σε άλλες περιοχές. Η κυρία Νοτοπούλου, το δεξί χέρι του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη - τόσον καλοπληρωμένο χέρι

@ όσον δέκα-δεκαπέντε κατακρεουργημένοι μισθοί. Ο ταλαντούχος κ. Παππάς. Είχε την πρωτοφανή επιφοίτηση και την καινοφανή ενόραση να διαπιστώσει ότι «η πολιτική δεν είναι τάβλι, είναι σκάκι». Ούτε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος μπόρεσε ποτέ να σκεφθεί έναν τέτοιον θεόπνευστον ορισμό της πολιτικής. Αντιθέτως -βυθισμένος μέσα στην πλάνη του ο αιρετικός- πίστευε ότι η πολιτική είναι Παππατζιλίκι. «Εδώ ο παππάς, εκεί ο παππάς, ιδού το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας». Ο κατάλογος δεν θα είχε τέλος, αλλά είναι πλέον βαρετός.

@ Ο κ. Μοσκοβισί ήρθε στην Ελλάδα για να ρίξει καρπαζιές και να μοιράσει τελεσίγραφα. Οι χαριτωμενιές που συνοδεύουν τα γραφόμενα για την παραμονή του εδώ είναι ανάλογης αξίας με τις αλά non paper αναλύσεις για το τέταρτο μνημόνιο Μητσοτάκη (αν δεν προλάβει να το εφαρμόσει ο Τσίπρας). Ο οποίος Τσίπρας, σε

@ μιαν ακόμα απέλπιδα προσπάθεια «διαχείρισης των συμβόλων», σπεύδει στην Αβάνα να προσκυνήσει τον μεγάλο νεκρό. Αλήθεια, τι είδους τιμές θα αποδώσεις στον Φιντέλ αν αρχίσεις να του λες αυτά που κάνεις; Τι θα του πεις; ότι κόβεις τα επιδόματα των αναπήρων; ότι στη βάρδιά σου πεινάνε τα παιδιά; Οτι πετάς μήνα παρά μήνα τους συνταξιούχους στον Καιάδα; Οτι ψάχνεις να βρεις τρόπο να πασάρεις τα κόκκινα δάνεια στα κοράκια;

@ Τι θα του πεις του Φιντέλ, Αλέξη; Οτι δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς; Οτι φτιάχνεις καζίνο στο Ελληνικό για να πιάσουν δουλειά γκρουπιέρηδες κάποιοι Συριζαίοι όταν πέσουν απ’ την εξουσία; Και

@ πώς θα μιλήσεις στον μεγάλο νεκρό, Αλέξη; Με αμερικάνικη προφορά;

@ Ο Κάστρο ύψωσε το ανάστημά του απέναντι σε γίγαντες. Ο Τσίπρας γονάτισε, μπροστά σε νάνους. Ο Κάστρο απέκτησε το μπόι του λαού του. Ο Τσίπρας έβαλε το μπόι του λαού στο κρεβάτι του Προκρούστη.

@ Δεν ξέρω τι θα απογίνει η Κούβα σ’ αυτούς τους τρομερούς καιρούς. Ξέρω όμως ότι το Patria o Muerte των Κουβανών επαναστατών θα έχει την ίδια αξία στους αιώνες όπως το Ελευθερία ή Θάνατος των Ελλήνων επαναστατών. Στις καρδιές των καταπιεζόμενων, των απόκληρων και των αδύναμων σε όλον τον πλανήτη

@ η φλόγα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης δεν θα σβήσει ποτέ. Ο Κάστρο πέθανε «σεμνά ενδεδυμένος την πίστη του» - τα κομμουνιστικά ιδανικά της ισότητας και της απελευθέρωσης. Οσο κι αν τα ιδανικά αυτά μπορεί να τραυματίσθηκαν στην Κούβα ή την ΕΣΣΔ, στην Κίνα ή το Βιετνάμ, δεν θα πάψουν ποτέ

@ να συσχετίζονται με το νόημα της ύπαρξής μας. Αν αυτό το νόημα έχει σχέση με το ωραίο, το αγαθό και την αρμονία στη συνύπαρξη, τότε οι άνθρωποι δεν θα ησυχάσουν ώσπου να απαλλαγούν από το άδικο. Και κάθε παραλογισμό, καθώς και αμοραλισμό που θα προσπαθεί να το δικαιολογήσει...

www.enikos.gr

Aleida Guevara: "Η Κούβα δικτατορία; Ποια δικτατορία εκπαιδεύει τον λαό της να είναι αλληλέγγυος προς άλλους λαούς;"

Μυρσίνη Τσακίρη,

Sierra Maestra

 

H Aleida, κόρη του θρυλικού επαναστάτη Ernesto Guevara, η οποία είναι γιατρός και ειδικεύεται στην παιδιατρική, σε πρόσφατη συνέντευξη της στο RT, δήλωσε ότι οι δυτικές χώρες, οι οποίες συνδέουν την Κούβα με μια δικτατορία, δεν έχουν ιδέα τι είναι μια δικτατορία.
"Ποιος δικτάτορας ενδεχομένως θα ενδιαφερόταν για μια χώρα υγιή, η οποία θα παρείχε εντελώς δωρεάν σε όλους τους κατοίκους της ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλα τα επίπεδα;", είπε η Aleida.

"Ποια δικτάτορα ανησύχησε ποτέ για την εκπαίδευση των ανθρώπων της; Ποιος δικτάτορας θα ήθελε τον λαό του μορφωμένο και θα επέτρεπε την δωρεάν παροχή εκπαίδευσης στην χώρα του; Γιατί όσο πιο μορφωμένος είναι ο λαός, τόσο πιο ελεύθερος. Όλη την ώρα - όλα αυτά τα χρόνια, η κυβέρνησή μας, το κράτος μας προσπαθεί να αυξήσει το μορφωτικό επίπεδο του λαού. Μην συνδυάζετε λοιπόν αυτή την επιθυμία του να ανεβεί το πολιτιστικό επίπεδο του λαού μας με την απλή σκέψη του ότι είναι μια δικτατορία."

"Αλλά υπάρχουν και αλλά", πρόσθεσε. "Ποιος δικτάτορας θα εκπαίδευε τους άνδρες και τις γυναίκες της χώρας του να είναι αλληλέγγυοι προς άλλους λαούς του κόσμου; Πώς οι δυτικές χώρες μπορούν να συσχετίζουν αυτό με μια δικτατορία; Για μένα είναι αδύνατο, δεν μπορώ να το καταλάβω."

Είναι αλήθεια πως η κουβανική πραγματικότητα είναι αυτή. Ο λαός της Κούβας, κάθε πολίτης του νησιού - μηδενός εξαιρουμένου -, έχει δωρεάν πρόσβαση στην υγεία, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην εκπαίδευση. Δεν υπάρχει ο όρος 'ανεργία' στο νησί και η λέξη 'άστεγος' είναι άγνωστη σε όλους τους κατοίκους του. 

Ο λαός της Κούβας είναι εκπαιδευμένος να έχει αλληλεγγύη, σεβασμό και αγάπη για τους άλλους ανθρώπους. Η προθυμία και η ικανότητα του να βοηθήσει στη βελτίωση της ζωής άλλων ανθρώπων, παρά τις δυσκολίες που ο ίδιος μπορεί να αντιμετωπίζει, έχει περίτρανα αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν, ακόμα και στο πιο πρόσφατο. 

Τα επιτεύγματα της Κυβέρνησης του πολλά και σε διάφορους τομείς, δύσκολα μπορούν να αμφισβητηθούν. Η πρόοδος του νησιού, ακόμα και σε δύσκολες περιόδους, είναι αξιοσημείωτη. 

Γι' αυτό καλύτερα κάποιοι να ανατρέξουν σε λεξικά για να βρουν την έννοια της λέξης 'δικτατορία', πριν προλάβουν να χαρακτηρίσουν λανθασμένα μια Κυβέρνηση, η οποία από τη μόνη λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί είναι αυτή της "Επανάστασης".

barbudosdesierramaestra.blogspot.gr

Το «αντίο» του Όλιβερ Στόουν στον Φιντέλ...

 

Με ένα κείμενο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο οσκαρικός σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν αποχαιρετά τον Φιντέλ Κάστρο.
Χαρακτηρίζει τον...θάνατό του μεγάλη απώλεια για όσους πιστεύουν στην ανεξαρτησία, αλλά νίκη εκδίκησης για όσους γιόρτασαν τον θάνατό του και περιγράφει τον Κάστρο που γνώρισε μέσα από τα τρία ντοκιμαντέρ που γύρισε, το καθένα με διαφορετική «ματιά», όπως αναφέρει:
Στο «Κομαντάντε», ήταν ανοιχτός, σε μια προσπάθεια πέντε ημερών, δείξαμε τον αυθορμητισμό του και τη ζεστή του προσωπικότητα, η οποία μετά από μια επιτυχημένη προβολή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance, δεν προβλήθηκε από το ΗΒΟ στο πλαίσιo των πιέσεων των ακροδεξιών της χώρας προς την Κούβα.
Η δεύτερη «Αναζητώντας τον Φιντέλ» ήταν μια σκληρή αντιπαράθεση απόψεων όλων των πλευρών.
Η τρίτη ήταν ένα πιο «ώριμο» ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε το 2010, και το οποίο ανατρέχει στο παρελθόν του και το μέλλον, το οποίο δεν κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ.
Για τον Στόουν ο Φιντέλ στάθηκε πάντα σθεναρά ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία, καθώς και στον ρατσισμό και την επικράτηση του καπιταλισμού που παρεμβαίνει στην αυτοδιάθεση των εθνών.
Είναι σχεδόν αδύνατο για έναν Αμερικανό ο οποίος σπάνια ταξίδεψε έξω από την πατρίδα του να κατανοήσει την οικονομική, στρατιωτική και συγκεκαλυμμένη εξουσία πολέμου των ΗΠΑ, που έχει στόχο να υπονομεύσει τις περισσότερες κοινωνικές επαναστάσεις, όπως εκείνη της Κούβας που ήταν απολύτως αναγκαία το 1959.
Το να είναι 90 μίλια μακριά από τις ακτές μας και να υφίσταται την πίεση, την ανομία και τα άλλα που αισθάνθηκε η Κούβα από τον αποκλεισμό των ΗΠΑ, το εμπάργκο, οι απόπειρες δολοφονίας, οι τρομοκρατικές επιθέσεις και η ολοκληρωτική στρατιωτική εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων μπορεί να είναι η βάση για να κατανοήσουμε πως ο κουβανικός λαός έπρεπε να κάνει μία επιλογή. Να διατηρήσει την ανεξαρτησία του χωρίς να απαρνηθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ωστόσο, ο σκηνοθέτης δεν περιορίζεται σε έναν επικήδειο για τον Κουβανό επαναστάτη. Ασκεί κριτική στη στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Κούβα αλλά και στη σημερινή πολιτική κατάσταση της χώρας.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του στην αντίδραση του Ντόναλντ Τραμπ στην είδηση θανάτου του Φιντέλ:
Ο κ. Τραμπ, δυστυχώς και ασκόπως, τον προσέβαλε μετά θάνατον στέλνοντας το μήνυμά του στον κόσμο, ο οποίος είναι τόσο θυμωμένος τώρα. Η Κλίντον και οι Δημοκρατικοί, μαζί με τη νεοφιλελεύθερη τάξη μάς υποσχέθηκαν μόνο περισσότερη ένταση και ιδεολογική σύγκρουση με την Κίνα, τη Ρωσία και τον Ιράν.
Διατηρώ μία μικρή ελπίδα ότι ύστερα από μια σειρά σκληρών συναντήσεων της Δικαιοσύνης, της CIA και δυστυχώς σύντομα του υπουργού Εξωτερικών, ο Τραμπ μπορεί να είναι περισσότερο πραγματιστής παρά ιδεολόγος και να επιδιώξει συμφωνία με την Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν σε όλα τα μέτωπα – πυρηνικά, οικονομικά και το σημαντικότερο στον κυβερνοχώρο.
Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε για την αναπόφευκτη στιγμή που θα γίνει η επόμενη τρομοκρατική επίθεση και θα ξεκινήσει και πάλι η υστερία και η επιθυμία για εκδίκηση.
Όπως είπε ο Σνόουντεν όλα τα πλήκτρα βρίσκονται στη θέση τους, αρχίζουν και τελειώνουν με την κατάσταση της παγκόσμιας επιτήρησης, η οποία μας έχει καταστήσει όλους όμηρους και ύποπτους – πέρα από το «1984».
Και καταλήγει με τα λόγια του Πέρση ποιητή Ρουμί:
Όλος ο κόσμος ζει μέσα σε μία προστασία, τα ψάρια μέσα στα κύματα, τα πουλιά στον ουρανό, όλα εξακολουθούν να υφίστανται, να υπάρχουν, με τη θεϊκή παρέμβαση.
Τίποτα δεν μένει μόνο του ούτε για μία στιγμή. Όλα δίνονται και έρχονται από Εκεί, δεν έχει σημασία ποιος νομίζεται ότι θα ανοίξει το χέρι προς εσάς, είναι Αυτός που δίνει...

efsyn.gr

μέσω nonews-news.blogspot.gr

Το θέμα είναι να χωθείς

Ο Γιάννης Μηλιός ορίστηκε, με απόφαση της υπουργού Πολιτισμού Λυδίας Κονιόρδου, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου Αθηνών και Επιδαύρου.  

Ο Γιάννης Μηλιός ήταν ο υπεύθυνος της Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε παραιτηθεί, κατηγορώντας τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα πως δεν διαπραγματεύτηκε με βάση το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, και επιμένοντας πως υπήρχε εναλλακτική λύση από τη συνθηκολόγηση.

Καθαρή και έντιμη στάση.

Γιατί λοιπόν ο Γιάννης Μηλιός δέχεται να διοριστεί πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών αυτής της κυβέρνησης;

Ο Γιάννης Μηλιός έγραψε στο Facebook -ως δικαιολογία για την αποδοχή του διορισμού του- πως ο πολιτισμός είναι το πνευματικό αντίβαρο στις δυσκολίες που περνούν οι λαοί.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι μαρξιστής -όπως δηλώνει ο Μηλιός-, για να ξέρει πως τα προτεκτοράτα και οι δούλοι δεν έχουν πολιτισμό.

Δηλαδή, η Ελλάδα θα είναι προτεκτοράτο, θα ξεπουλιέται, οι Έλληνες θα είναι δούλοι ή θα φεύγουν μετανάστες αλλά η Ελλάδα θα έχει πολιτισμό και ένα ωραίο Φεστιβάλ Αθηνών.

Τι μαλακίες είναι αυτές;

Τι διαφορά έχουν αυτοί οι αριστεροί σαν τον Μηλιό από τύπους σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη που τη μια μέρα χλευάζει τον Αντώνη Σαμαρά και την Νέα Δημοκρατία, την άλλη πάει στη Νέα Δημοκρατία, την παράλλη κοροϊδεύει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και την επόμενη τον αποθεώνει, για να αρπάξει μια καρέκλα;

Με τον Άδωνι Γεωργιάδη, πάντως, γελάμε -καλά, όχι όλοι, υπάρχουν και καθυστερημένοι που τον ψηφίζουν-, οπότε με αυτούς τους αριστερούς τι πρέπει να κάνουμε;

Ένα από τα κύρια προεκλογικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ -εκτός από την Ελπίδα- ήταν η Αξιοπρέπεια.

Πώς ακριβώς την εννοούν την αξιοπρέπεια αριστεροί σαν τον Γιάννη Μηλιό; 

Με τον ίδιο τρόπο που την εννοούν και οι δεξιοί.

Να πιάσουμε μια καρέκλα και εκεί τελειώνουν όλα. Καρέκλα o muerte!

Τελικά, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε η οικονομία, ούτε η Δεξιά, ούτε η Αριστερά· δεν υπάρχει Δεξιά κι Αριστερά.

Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι είναι γεμάτη σκατάδες που θέλουν να χωθούν. Σε όλους τους χώρους.

Κι αλίμονό σου, αν δεν είσαι ένας από αυτούς.

Την πάτησες πολύ άσχημα.

(Βέβαια, και ο Γιάννης Μηλιός είναι καθηγητής Πανεπιστημίου. Έχει χαθεί το μέτρημα στην μνημονιακή κυβέρνηση με τους «πρόθυμους» καθηγητές Πανεπιστημίου. Αν είναι έτσι οι καθηγητές, φανταστείτε πώς θα είναι οι φοιτητές.)

 

(Τώρα σκέφτομαι τους καλλιτέχνες και τους καλλιτεχνικούς συντάκτες που θα ξεκινήσουν το γλείψιμο στον Μηλιό, για να πάρουν μέρος στη μάσα του Φεστιβάλ. Εμετός. Ωραίος πολιτισμός. Να τον χαίρεστε.)

pitsirikos.net

 

ΥΓ του blog: ....«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον  όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…». Κωνσταντίνος Καβάφης

The Beatles "While My Guitar Gently Weeps"

............τραγούδι του αξέχαστου σκαθαριού George Harrison που σαν σήμερα το 2001 πέταξε στην αιωνιότητα

Τζον Πέρκινς: Οικονομικοί δολοφόνοι χτύπησαν τη χώρα σας!

Επέβαλε σκληρά οικονομικά μέτρα σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας. Απαίτησε τις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων και του ορυκτού πλούτου αυτών των χωρών. Βύθισε δεκάδες χώρες στο χρέος και στην εξαθλίωση. Ήταν οικονομικός δολοφόνος. Ο Τζον Πέρκινς γύρισε την πλάτη του σε αυτόν τον κόσμο, αποκαλύπτοντας μέσω του βιβλίου του «Η εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου» ακριβώς πώς οι μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί και οι πολυεθνικές εταιρίες στοχοποιούν και δολοφονούν τις οικονομίες πολλών χωρών. Ο Πέρκινς μίλησε για την Ελλάδα και για το πώς έπεσε θύμα των οικονομικών δολοφόνων στο περιοδικό Hot Doc και το Μιχάλη Νευραδάκη.

Στο βιβλίο σας γράψατε πως για πολλά χρόνια εργαστήκατε ως οικονομικός δολοφόνος. Ποιοι είναι αυτοί οι οικονομικοί δολοφόνοι και πώς λειτουργούν;
Η δουλειά μου ήταν να εντοπίζω χώρες που είχαν πόρους, όπως πετρέλαιο, μεγάλες αγορές και δίκτυα μεταφορών. Μόλις εντοπίζαμε αυτές τις χώρες, τους ετοιμάζαμε υπέρογκα δάνεια, όμως τα λεφτά δεν πήγαιναν ποτέ στις χώρες αυτές, αλλά στις δικές μας εταιρίες για να αναλάβουν την κατασκευή μεγάλων έργων, που προσέφεραν τεράστια οφέλη τους πλούσιους των χωρών αυτών και τις δικές μας εταιρίες, αλλά όχι στην πλειονότητα του πληθυσμού, ο οποίος φορτωνόταν ένα μεγάλο χρέος. Μόλις είχαν δεσμευτεί με αυτά τα χρέη, επιστρέφαμε μέσω του ΔΝΤ με τεράστιες απαιτήσεις, όπως αυξήσεις φόρων, μειώσεις δαπανών, την ιδιωτικοποίηση μεγάλων δημόσιων επιχειρήσεων. Ουσιαστικά υποδουλώναμε αυτές τις χώρες στα όργανα της κεφαλαιοκρατίας: Στις μεγάλες εταιρίες, στο ΔΝΤ και στην περίπτωση σας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αναφέρατε επίσης στο βιβλίο σας πως παρουσιάζατε υπερβολικά αισιόδοξες προβλέψεις για την οικονομική ανάπτυξη αυτών των χωρών, που δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα.
Λέγαμε πως, αν επένδυαν σε αυτά τα μεγάλα έργα, η οικονομία τους θα αναπτυσσόταν με ταχείς ρυθμούς, κι έτσι δικαιολογούσαμε αυτά τα οδυνηρά, εξουθενωτικά δάνεια. Στην πραγματικότητα, ακολουθούσε μεν η οικονομική ανάπτυξη, αλλά σχεδόν αποκλειστικά για τους ήδη πλούσιους, που ελέγχουν ένα τεράστιο ποσοστό της οικονομίας, και όχι για την πλειονότητα του πληθυσμού.

Ποια ήταν η αντίδρασή σας όταν μάθατε για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και για τα οικονομικά μέτρα που θα εφάρμοζε η χώρα;
Παρακολουθώ την Ελλάδα για πολλά χρόνια, κι επίσης είχα μείνει για πολύ καιρό στην Ισλανδία και στην Ιρλανδία. Με κάλεσαν στην Ισλανδία για να βοηθήσω στην ενθάρρυνση του πληθυσμού να ψηφίσει όχι στο δημοψήφισμα για την αποπληρωμή του χρέους τους. Τελικά ψήφισαν όχι, και τώρα η οικονομία της Ισλανδίας είναι σε καλύτερη κατάσταση από την υπόλοιπη Ευρώπη. Προσπάθησα να κάνω το ίδιο και στην Ιρλανδία, αλλά εκεί δεν πέρασε το δημοψήφισμα, αν και έχουν ακουστεί πολλά για την εγκυρότητα αυτού του αποτελέσματος. Στην περίπτωση της Ελλάδας, κατάλαβα αμέσως πως οι οικονομικοί δολοφόνοι χτυπούσαν τη χώρα. Σίγουρα η Ελλάδα έκανε λάθη, οι ηγέτες σας έκαναν λάθη, όχι τόσο πολύ ο ελληνικός λαός, αλλά τώρα ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει αυτά τα λάθη των ηγετών του, που διαπράχθηκαν σε συνεργασία με τις μεγάλες τράπεζες.

Υπάρχει πλέον στην Ελλάδα ένα κοινό αίσθημα αυτοαπαξίωσης, ότι ο ίδιος ο ελληνικός λαός απέτυχε. Επίσης, έχουν ελαττωθεί οι κινητοποιήσεις, ενώ υπάρχει και μεγάλο κύμα μετανάστευσης από την Ελλάδα. Αυτή η κατάσταση παρομοιάζεται με όσα είδατε στις άλλες χώρες που έπεσαν θύματα των οικονομικών δολοφόνων;
Ναι, αυτό είναι μέσα στο σχέδιο, να πειστεί ο κόσμος πως είναι λάθος, πως είναι κατώτερος. Είναι το παιχνίδι τού διαίρει και βασίλευε, ότι εμείς είμαστε οι καλοί, έχουμε πάντα δίκιο, εσείς είσαστε λάθος.Στην περίπτωση της Ελλάδας, γίνεται μεγάλη προσπάθεια να πειστούν οι Έλληνες ότι είναι τεμπέληδες και ανίκανοι, ότι δεν ακολούθησαν τις σωστές πολιτικές, ενώ στην πραγματικότητα οι ευθύνες για αυτό πρέπει να αποδοθούν στους οικονομικούς κολοσσούς που ανάγκασαν την Ελλάδα να ακολουθήσει αυτό τον δρόμο. Κάτι παρόμοιο γίνεται στις ΗΠΑ, όπου προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο που βλέπει την κατοικία του να κατάσχεται ότι αυτοί ήταν βλάκες, ότι ζούσαν πέρα από τις δυνατότητές τους.

Στην Ελλάδα οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις υποστηρίζουν πλήρως τις πολιτικές λιτότητας, όπως επίσης και τα μεγάλα επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα. Τι έχετε να πείτε για αυτό;
Δεν με ξαφνιάζει, παρόλο που είναι γελοίο, επειδή ξέρουμε πως η λιτότητα δεν αποδίδει. Το έχουμε αποδείξει επανειλημμένα, και ίσως η καλύτερη απόδειξη είναι το αντίθετο. Στις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής ύφεσης που ξεκίνησε το 1929, ο πρόεδρος Ρούζβελτ εφάρμοσε πολιτικές για την τόνωση της ρευστότητας και την αύξηση της απασχόλησης. Τέτοιες πολιτικές αποδίδουν, όχι τα μέτρα λιτότητας. Στις ΗΠΑ τα τελευταία 40 χρόνια η μεσαία τάξη έχει συρρικνωθεί, το πραγματικό της εισόδημα έχει μειωθεί, ενώ η οικονομία αναπτυσσόταν. Αυτό έχει γίνει παγκοσμίως. Η κεφαλαιοκρατία πρέπει να καταλάβει πως δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα κανενός η συρρίκνωση αυτή. Η μεσαία τάξη είναι η αγορά, και αν συνεχιστεί αυτή η συρρίκνωση, στο τέλος η ίδια η κεφαλαιοκρατία θα χάσει. Κάποτε είχε πει ο Χένρι Φορντ ότι ήθελε να αμείβει τους εργαζόμενούς του με αρκετά μεγάλο μισθό ώστε να μπορούν να αγοράζουν τα αυτοκίνητα που κατασκεύαζαν. Αυτή είναι μια σοφή πολιτική. Η λιτότητα κάνει το αντίθετο, είναι ανόητη.

Όταν γράψατε το βιβλίο σας, το 2004, είχατε εκφράσει την ελπίδα ότι το ευρώ θα έβαζε τέλος στην ηγεμονία της Αμερικής. Θα περιμένατε ποτέ πως θα βλέπατε αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην ΕΕ;
Αυτό που δεν συνειδητοποίησα τότε είναι πόσο η κεφαλαιοκρατία ήταν αντίθετη με μια ενωμένη Ευρώπη. Μπορεί να είναι ικανοποιημένη με ένα ενιαίο νόμισμα και την ελεύθερη αγορά, αλλά δεν θέλει ενιαία νομοθεσία. Η κεφαλαιοκρατία εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι κάποιες χώρες έχουν ευνοϊκότερη φορολογική νομοθεσία ή ευνοϊκότερους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς νόμους από άλλες χώρες. Πώς θα λειτουργούσε η κεφαλαιοκρατία χωρίς να εκμεταλλεύεται φορολογικούς παραδείσους όπως η Μάλτα; Ενώ αρχικά η κεφαλαιοκρατία υποστήριξε τη δημιουργία της ευρωζώνης, είδε στη συνέχεια πως θα δημιουργούταν μια ενιαία, πανευρωπαϊκή νομοθεσία. Δεν το ήθελε αυτό, κι έτσι η κρίση στην Ευρώπη οφείλεται σε ένα βαθμό στις προσπάθειες της κεφαλαιοκρατίας να αποδυναμωθεί η Ευρώπη.

Στο βιβλίο σας αναφερθήκατε στο παράδειγμα του Ισημερινού και άλλων χωρών, που μετά την πτώση στην τιμή του πετρελαίου στα τέλη του ’80 αντιμετώπιζαν ένα υπέρογκο χρέος, με αποτέλεσμα να εφαρμόσουν σκληρά μέτρα λιτότητας. Οι λαοί αυτών των χωρών πώς αντιστάθηκαν σε αυτές τις πολιτικές;
O Ισημερινός εξέλεξε έναν εντυπωσιακό πρόεδρο, τον Ραφαέλ Κορέα, ο οποίος έχει ολοκληρώσει διδακτορικό οικονομικών στις ΗΠΑ. Καταλαβαίνει πώς λειτουργεί το σύστημα και κατανόησε πως τα χρέη της χώρας του είχαν συσσωρευτεί όσο κυβερνούσε τη χώρα μια στρατιωτική χούντα που ελεγχόταν από τις ΗΠΑ και τη CIA. Ο λαός δεν είχε συμφωνήσει στη συσσώρευση αυτού του χρέους, και ο Κορέα δήλωσε πως δεν θα το αποπληρώσει. Από τότε έχει επαναδιαπραγματευτεί το χρέος, το μείωσε σημαντικά, ενώ έχει δηλώσει ότι ίσως αποπληρωθεί ένα ποσοστό. Αυτή ήταν πολύ έξυπνη κίνηση, και έχουμε δει κάτι παρόμοιο να έχει γίνει στη Βραζιλία, την Αργεντινή και την Ισλανδία. Από τότε ο Κορέα έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες λόγω της αντίστασής του στο κατεστημένο. Αν δεν είναι ευχαριστημένοι οι οικονομικοί δολοφόνοι, τότε στέλνουν τους εκτελεστές να σε δολοφονήσουν ή να σε ανατρέψουν. Επιχειρήθηκε να γίνει πραξικόπημα εναντίον του Κορέα, κάτι που έγινε τελικά στην Ονδούρα, όπου επίσης αντιστάθηκαν. Πρέπει να καταλάβουμε πως αυτοί οι ηγέτες βρίσκονται σε μια πολύ ευάλωτη θέση και πως τελικά οι ίδιοι οι λαοί πρέπει να αντισταθούν.

Αναφέρατε το παράδειγμα της Ισλανδίας. Εκτός από το δημοψήφισμα που κήρυξαν, ποια άλλα μέτρα εφάρμοσαν για να ξεφύγουν από το αδιέξοδο της κρίσης;

Έχουν επενδύσει πολλά χρήματα σε προγράμματα απασχόλησης, ενώ έχουν παραπέμψει σε δίκη πολλούς τραπεζίτες που κατηγορούνται για την οικονομική καταστροφή της χώρας, κάτι που έχει τονώσει το ηθικό του λαού. Έχουν πει όχι στα μέτρα λιτότητας και στην αποπληρωμή του χρέους και προτίμησαν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Η απασχόληση οδηγεί την οικονομία, και πρέπει να αυξηθεί η απασχόληση για να αυξηθούν και τα εισοδήματα και να τονωθεί η αγορά.

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να δώσετε στον ελληνικό λαό;
Θέλω να βασιστώ στην ιστορία της Ελλάδας. Είσαστε ένα υπερήφανο, δυνατό έθνος, μια χώρα πολεμιστών. Η μυθολογία του πολεμιστή εν μέρει προ- έρχεται από την Ελλάδα, όπως και η δημοκρατία. Πρέπει λοιπόν να καταλάβετε πως η αγορά είναι η δημοκρατία σήμερα, πως οι δαπάνες μας είναι η ψήφος μας. Οι περισσότερες πολιτικές δημοκρατίες είναι διεφθαρμένες, επειδή ελέγχονται από τις εταιρίες. Η δημοκρατία, όμως, λειτουργεί με τους κανόνες της αγοράς. Θέλω να ενθαρρύνω τους Έλληνες να αντισταθούν, να μην αποπληρώσουν το χρέος, να οργανώσουν δημοψηφίσματα, να βγουν στους δρόμους και να απεργήσουν. Να μη δεχθείτε την κριτική ότι είσαστε ανίκανοι, ότι εσείς φταίτε, ότι πρέπει να δεχτείτε τη λιτότητα. Αυτό ωφελεί μόνο τους πλούσιους. Τιμήστε την ιστορία σας, υπερασπίσετε τα δικαιώματά σας και γίνετε παράδειγμα προς μίμηση για τον υπόλοιπο κόσμο.

*Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο τ. 40 του Hot Doc

www.logiosermis.net

Δεν μπορεί ο καθένας...

 

Ο συγκλονιστικός αποχαιρετισμός του Μαραντόνα στον Φιντέλ Κάστρο κάνει τον γύρο του πλανήτη:

 "Πέθανε ο φίλος μου, ο έμπιστος μου, που με συμβούλευε, εκείνος που μου τηλεφωνούσε ανά πάσα στιγμή για να συζητήσουμε για την πολιτική, το ποδόσφαιρο, το μπέιζμπολ. Ποτέ δεν έκανε λάθος, για μένα ο Φιντέλ ήταν και θα είναι αιώνιος, ο μοναδικός, ο μεγαλύτερος. Η καρδιά μου πονάει, γιατί...

ο κόσμος χάνει τον σοφότερο όλων.
Δεν μπορεί ο καθένας να θάψει μία δικτατορία και να αμφισβητήσει αντιμετωπίζοντας την αμερικανική αυτοκρατορία.
Δεν μπορεί ο καθένας να εξαλείψει τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο.
Δεν μπορεί o καθένας να χαμηλώσει την παιδική θνησιμότητα από 42% σε 4%.
Δεν μπορεί ο καθένας να παρουσιάσει περισσότερους από 130.000 γιατρούς, εξασφαλίζοντας 1 γιατρό για κάθε 130 άτομα, με το υψηλότερο ποσοστό των γιατρών ανά κάτοικο στον κόσμο.
Δεν μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ιατρική σχολή του κόσμου, με 1500 ξένους γιατρούς ανά έτος και 25.000 απόφοιτους ιατρικών σχολών από 84 χώρες.
Δεν μπορεί ο καθένα να στέλνει περισσότερους από 30.000 γιατρούς να εργάζονται σε περισσότερες από 68 χώρες σε όλο τον κόσμο, σε περίπου 600.000 αποστολές.
Δεν μπορεί ο καθένας να φτιάξει την μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής, χωρίς παιδικό υποσιτισμό.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει να δημιουργήσει τη μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής, χωρίς το πρόβλημα των ναρκωτικών.
Δεν μπορεί ο καθένας να πετύχει 100% σχολική εκπαίδευση.
Δεν μπορεί ο καθένας να ταξιδέψει στη χώρα του χωρίς να δει ένα παιδί να κοιμάται στο δρόμο.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει να παρουσιάσει τη μόνη χώρα στον κόσμο που συναντά την οικολογική βιωσιμότητα.
Δεν μπορεί ο καθένας να επιτυγχάνει για το λαό του 79 χρόνια προσδόκιμο ζωής.
Δεν μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει εμβόλια κατά του καρκίνου.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει να έχει τη μόνη χώρα που εξαλείφθηκε η μετάδοση από τη μητέρα στο παιδί του ιού HIV.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει τα περισσότερα Ολυμπιακά μετάλλια στη Λατινική Αμερική.
Δεν μπορεί ο καθένας να έχει δεχθεί πάνω από 600 απόπειρες κατά της ζωής του και 11 πρόεδροι των ΗΠΑ να προσπαθούν να τον ανατρέψουν.
Δεν μπορεί ο καθένας να επιβιώνει μετά από 50 χρόνια αποκλεισμού και οικονομικού πολέμου.
Δεν μπορεί ο καθένας να φτάνει τα 90 του χρόνια, με πολύ εξέχουσα θέση στην παγκόσμια ιστορία.
Αγαπήθηκε από εκατομμύρια. Παρεξηγημένος από τους άλλους λίγους.

Αυτό που δεν μπορεί να κάνει κανείς είναι να τον αγνοήσει."

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Ξαναβάστα Σόιμπλε

Μοιάζει με χιλιοπαιγμένο έργο, όπου ηθοποιοί παρατάσσονται, παίζουν άτεχνα και αποχωρούν, έχοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το μεροκάματο παρά για το χειροκρότημα. Ζούμε αυτή την εκνευριστική επανάληψη, σε κάθε διαπραγμάτευση για το χρέος, για το μνημόνιο, για την αξιολόγηση, για οτιδήποτε μας συνδέει ή μας χωρίζει με τους δανειστές.

του Κώστα Βαξεβάνη

Η πρώτη πράξη, ξεκινά με μια δήλωση από κάποιον παράγοντα συνήθως της γερμανικής επικράτειας, ακόμη και αν η επικράτησή του είναι μεταξύ Βεστφαλίας και Έσσης και μέτρο παραπάνω. Η δήλωση λέει κάτι που δημιουργεί αμφιβολία, ή ερώτημα ή τέλος πάντων αναφέρει τη λέξη Ελλάδα, ακόμη και αν πέντε σειρές παρακάτω μιλάει για τον ελληνικό μουσακά.Στη δεύτερη πράξη, η δήλωση αναπαράγεται σε κάποια BILD, κάτω από φωτογραφία ημίγυμνης κυρίας που κρατώντας μια τούρτα δηλώνει «για επιδόρπιο έχω στήθος» (υπαρκτό το παράδειγμα).Στην τρίτη πράξη, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, ανακαλύπτουν τη δήλωση και την αναπαράγουν με ταχύτητα που παλιότερα αναπαρήγαγαν το «φονικό στην άσφαλτο με πέντε νεκρούς» διαβεβαιώνοντας πως η Ελλάδα για μια ακόμη φορά έχει πρόβλημα στο θέμα του χρέους, του μνημονίου ή της αξιολόγησης.
Όλος ο θίασος βγαίνει επί σκηνής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανησυχεί για την κατάρρευση, η Ντόρα προβλέπει Grexit, ο Σταύρος Θεοδωράκης ψάχνει κάμερα για να εκφωνήσει πολιτικό χρησμό τηλεοπτικής βαρύτητας και ο Βενιζέλος αναζητά σκληρές λέξεις για να τοποθετήσει ανάμεσα σε πέντε «εγώ» που θα συνθέσουν τον κολασμό και την τιμωρία όσων δεν αντιλαμβάνονται όσα αντιλαμβάνεται.
Κάπου εκεί κάνουν είσοδο και οι guest.Ο Σόιμπλε,οι υπάλληλοι του Σόιμπλε, ίσως και ο Στουρνάρας, αφήνουν υπονοούμενα, σπέρνουν φόβους, αλλά κυρίως κλαδεύουν ελπίδες. Η Ελλάδα ξαναμπαίνει στον φαύλο κύκλο της απειλής και της αβεβαιότητας. Την ίδια ώρα, η πολιτική υποβαθμίζεται από πάλη των ιδεών και των λύσεων, σε μια μίζερη κατάσταση, όπου ο πολιτικός γίνεται εκβιαστής του λαού του. Θα πάθουμε, θα υποφέρουμε, θα δεινοπαθήσουμε, θα καταστραφούμε.
Ούτε ο άγνωστος δηλωσίας της Ρηνανίας, ούτε η BILD,ούτε ο Σόιμπλε θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την καταστροφολογική θύελλα, αν δεν υπήρχαν αυτοί που με σκοπιμότητα την υποβοηθούν.
Προσπαθώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, να διακρίνω τις αντιθέσεις που μερικά μόλις χρόνια πριν, συνέθεταν τις πολιτικές διαφωνίες του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, του Σαμαρά με τον Βενιζέλο. Δεν υπάρχει πουθενά αιχμή, δεν υπάρχει πολιτική αντιπαράθεση , πέρα από τις λεκτικές κορώνες που γράφτηκαν μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν τεχνητή διαφορά. Ο πέρα του ΣΥΡΙΖΑ χώρος, μοιάζει να έχει ομογενοποιηθεί, ενώ καθημερινά αποκαλύπτει ως έντονο ενοποιητικό στοιχείο την αντι-ΣΥΡΙΖΑ τοποθέτηση.
Σε μια πρόσφατη παρουσίαση βιβλίου, Μητσοτάκης, Βενιζέλος και Θεοδωράκης, φωτογραφήθηκαν μαζί, αποτυπώνοντας κάτι περισσότερο από μια τυχαία κοινωνική συνάντηση. Την διάθεσή τους να αντιμετωπίζονται ως μια ενιαία πολιτική δύναμη. Στην πραγματικότητα είναι.
Οι πολιτικές μεταγραφές άλλωστε δεν παρουσιάζουν πια πολιτικά ή ηθικά κωλύματα. Ακροδεξιοί της ΝΔ με ή χωρίς τσεκούρι, ανεπάγγελτοι του ΠΑΣΟΚ, εφευρέτες των ενδιάμεσων χώρων, πολιτικοί χωρίς χώρο, είναι έτοιμοι να αναφωνήσουν «Ξαναβάστα Σόιμπλε» με αντάλλαγμα την πιθανότητα να ξαναφέρουν πιο κοντά τους την εξουσία και όχι κάποια σωτηρία, εκτός αν πρόκειται για τη δικιά τους.
Αυτό που κάποτε πολλοί αποκαλούσαν «τρόικα εσωτερικού», αναζητά πια ενιαία έκφραση, με προϋπόθεση να καταφέρει να μοιράσει έδρες, αξιώματα και οφίτσια. Και ναι μεν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπάρχει ο κίνδυνος, αν τον ρωτήσουν σε κάποιο εστιατόριο «τι θέλετε», να απαντήσει από κεκτημένη ταχύτητα και αγωνία «εκλογές», για την κυβέρνηση, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Να παραμείνει εγκλωβισμένη στην αέναη διαπραγμάτευση και ακόμη χειρότερα στην ανάγκη να είναι αποδεκτή έξω, ξεχνώντας τι πραγματικά είναι πολιτική μέσα.
Είναι προφανές πως δεν φτάνει να λέει ο λέει ο Τσίπρας πως εκλογές θα γίνουν το 2019.Σημασία έχει τι θα κερδίσει η χώρα ως τότε. Αν θα εφαρμοστούν πολιτικές που θα προσφέρουν στον κόσμο ανταποδοτικά οφέλη σε σχέση με τις θυσίες και την ένδειά του. Είναι διαφορετικό να πληρώνεσαι 500 ευρώ, με το να πληρώνεσαι 500 ευρώ σε μια χώρα που λειτουργεί, που ετοιμάζει το μέλλον και αποκαθιστά τον πολίτη σε όλα τα υπόλοιπα. Το στοίχημα για τις κυβερνήσεις είναι η διακυβέρνηση. Η υπόδειξη ή η απόδειξη πως οι άλλοι είναι κακοί, έχει ημερομηνία λήξης ως πολιτικό καύσιμο. Αυτό που κινεί την πολιτική, αυτό που κάνει τη διαφορά, είναι το όραμα και η μετατροπή του οράματος σε πράξη. Συνήθως ξεκινάει από τα μικρά ,ειδικά αν στόχος είναι τα μεγάλα.

*Το editorial δημοσιεύτηκε στο δεύτερο φύλλο της εφημερίδας Documento
www.koutipandoras.gr

Βάστα Σόιμπλε – Ταγίπ γερά…

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου 

Δείξε μου τον εχθρό σου να σου πω αν είμαι φίλος σου…

Οι ακραίες προκλήσεις τις τελευταίες ημέρες, τόσο από τον Ταγίπ Ερντογάν, όσο και από τον μονίμως υστερικό Σόιμπλε, να επιτίθενται μαζί και ταυτοχρόνως στην Ελλάδα, δένουν «αρμονικά» μεταξύ τους, σε μια στιγμή που η κόντρα Σόιμπλε-ΔΝΤ με αιχμή ( ή μήπως πρόφαση;) το ελληνικό χρέος, μοιάζει να οδηγείται ακόμη και στα άκρα…  

Μετά την εκλογή Τραμπ, οι δύο πλευρές έχουν πλέον έναν κοινό εχθρό, τις ΗΠΑ. Η Γερμανική πλευρά γνωρίζει πολύ καλά ότι στο πλαίσιο του οικονομικού πολέμου μεταξύ ΗΠΑ-Γερμανίας, θα πιεστεί περαιτέρω από τον αμερικανικό παράγοντα, σε μια κατεύθυνση αρκούντως απειλητική για την ηγεμονία της στην Ευρώπη…

Η σπουδή του Σόιμπλε να απαντά σε κάθε λέξη του Ομπάμα, όσο εκείνος έστελνε από την Ελλάδα τα «ενοχλητικά» μηνύματα, αντανακλά ανάγλυφα τη βαθιά ανησυχία του γερμανικού κατεστημένου, για την εξέλιξη της παρτίδας που έχει ξεκινήσει  εδώ και καιρό στη γεωπολιτική σκακιέρα…

Στο ιερατείο της Ευρώπης αντιλαμβάνονται ότι πολιτικά ζουν ήδη πάνω από τις δυνατότητες τους… Οι συντεταγμένες της άγριας μονεταριστικής αρχιτεκτονικής στη βάση της οποίας στηρίχτηκαν, καταρρέουν και η τράπουλα ξαναμοιράζεται από την αρχή με δυσμενείς όρους, για την παντοκρατορία του νεοφιλελευθερισμού…

Σε αντίθεση με το αμερικανικό κατεστημένο που κινείται με συνταγμένο και κυρίαρχο σχέδιο στο γεωπολιτικό πεδίο, η στρατηγική της γερμανικής διεύθυνσης της Ευρώπης, είναι ανύπαρκτη στον τομέα αυτό. Προσαρτημένη πλήρως στο άρμα των ΗΠΑ από την εποχή της επέμβασης στην Γιουγκοσλαβία, μετατράπηκε αποκλειστικά σε λογιστικό γραφείο της διεθνούς χρηματοπιστωτικής δράκας…

Τώρα που τα πράγματα οριοθετούνται διαφορετικά λόγω των οικονομικών αδιεξόδων της Αμερικής, ο Σόιμπλε και η παρέα του δεν έχουν άλλη επιλογή από το να στραφούν στη βοήθεια της … κουρτίνας, δηλαδή στον Ερντογάν…

Όντας σε ανοιχτό πόλεμο με τις ΗΠΑ, ο σουλτάνος «ξεσάλωσε» περισσότερο μετά την εκλογή Τραμπ, καθώς είδε τη συνταγή της Χίλαρι Κλίντον, να καίγεται, τσουρουφλίζοντας και τα δικά του σχέδια.  Τα e-mails της Χίλαρι, που αποκάλυψαν προσφάτως τα Wikileaks, δεν άφηναν κανένα περιθώριο για τους μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς της της, αναφορικά με το ρόλο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση…

Ο Ερντογάν ανησυχεί για την αμερικανική πολιτική έναντι της Τουρκίας και προσπαθεί να πιέσει για τους όρους του. Έφτασε να αμφισβητήσει τη συνθήκη της Λωζάνης με γνώμονα όχι την Ελλάδα αλλά τη Μοσσούλη και το Κιρκούκ, δύο στρατηγικούς πετρελαϊκούς κόμβους στο Ιράκ.

Σόιμπλε και Ερντογάν συμπλέουν λοιπόν με τη μέθοδο της επιθετικής άμυνας, απέναντι στον «κοινό εχθρό», χρησιμοποιώντας την Ελλάδα σαν χρήσιμο φερετζέ για τις επιδιώξεις τους…

Άλλωστε η «χημεία» των δύο πλευρών έχει βάσεις που ανάγονται στο ιστορικό τους DNA…

Ο Βρετανός ιστορικός Στέφαν Αϊριγκ στο βιβλίο του «Ατατούρκ και Ναζί», αναπτύσσει λεπτομερώς την ιδεολογική σχέση Κεμάλ- Χίτλερ, αποδεικνύοντας ότι ο Ατατούρκ ήταν ο δάσκαλος και ο Χίτλερ ο μαθητής,στον εθνικισμό, στον ρατσισμό, τον ολοκληρωτισμό και πάνω απ΄ όλα στη γενοκτονία, εφαρμόζοντας  στους εβραίους  κεμαλικό πρότυπο εξόντωσης Αρμενίων και Ελλήνων της Ιωνίας και του Πόντου.

Επίσης ο κεμαλιστής δημοσιογράφος Φαλίχ Ριφκί Ατάι στο βιβλίο του Cankaya,  γράφει ότι ως μέλος τουρκικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα πεντηκοστά γενέθλιά του, ο οποίος απευθυνόμενος προς αυτόν του δήλωσε: «Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος και εγώ ο δεύτερος μαθητής του Κεμάλ»…

Τηρουμένων των αναλογιών, οι σχέσεις της Άγκυρας με το Βερολίνο διέπονται από το δόγμα, Βάστα Σόιμπλε και Ταγίπ γερά …

Έπεται συνέχεια …

www.altsantiri.gr

Εντουάρντο Γκαλεάνο: Φόρος τιμής στον Φιντέλ

O Φιντέλ μέσα από τα μάτια του Εδουάρδο Γκαλεάνο

Οι εχθροί του λένε ότι ήταν ένας μη εστεμμένος βασιλιάς που μπέρδευε την ενότητα με την ομοφωνία. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Οι εχθροί του λένε πως εάν ο Ναπολέων είχε μια εφημερίδα όπως η Granma, κανένας Γάλλος δεν θα είχε μάθει την καταστροφή στο Βατερλό. Και σ’ αυτό ότι οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Οι εχθροί του λένε ότι άσκησε την εξουσία μιλώντας πολύ και ακούγοντας λίγο, γιατί είχε μάθε να ακούει περισσότερο ήχους παρά φωνές. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα λένε οι εχθροί του:

ότι δεν έβαλε ποτέ στα βιβλία της ιστορίας το γεγονός ότι πρόταξε στο στήθος του στις σφαίρες των εισβολέων,

ότι αντιμετώπισε τυφώνες ως ίσος προς ίσο, τυφώνας προς τυφώνα,

ότι επέζησε από 637 απόπειρες κατά της ζωής του,

ότι η μεταδοτική ενέργειά του ήταν καθοριστική στο να βγει η χώρα του από το καθεστώς της αποικίας,

και δεν ήταν από την κατάρα του Εωσφόρου ή θαύμα του Θεού ότι η νέα χώρα κατάφερε να επιζήσει από δέκα Αμερικανούς προέδρους, οι οποίοι είχαν φορέσει ήδη την πετσέτα στο λαιμό και ήταν έτοιμοι να τον φάνε με το μαχαιροπήρουνο.

Και οι εχθροί του δεν αναφέρουν ποτέ ότι η Κούβα είναι μια σπάνια χώρα που δεν ανταγωνίζονται μαζί τους για το Παγκόσμιο Κύπελλο Doormat.

Και δεν λένε ότι η επανάσταση, η οποία τιμωρείται για το έγκλημα της αξιοπρέπειας, είναι αυτό που κατάφερε να είναι και όχι αυτό που ευχόταν να γίνει. Ούτε λένε ότι το τείχος που χωρίζει την επιθυμία από την πραγματικότητα έγινε ψηλότερο και πιο φαρδύ εξαιτίας του ιμπεριαλιστικού εμπάργκο, το οποίο πνίγει τη δημοκρατία κουβανέζικου στιλ- μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία- και γέννησε τη γραφειοκρατία, πάντα έτοιμη με ένα πρόβλημα για κάθε λύση, δίνοντάς της τα άλλοθι που απαιτούνται για να δικαιολογεί και να διαιωνίζει τον εαυτό της.

Και δεν λένε ότι παρά όλη τη θλίψη, παρά την εξωτερική επιθετικότητα και την εσωτερική αυθαιρεσία, αυτό το λυπημένο και πεισματάρικο νησί έχει γεννήσει τη λιγότερο άδικη κοινωνία στη Λατινική Αμερική.

Και οι εχθροί του δεν λένε ότι αυτό το κατόρθωμα ήταν το αποτέλεσμα της θυσίας του λαού της, καθώς επίσης και της πεισματάρικης θέλησης και της παλιομοδίτικης αίσθησης της τιμής του ιππότη που πάντα πολέμησε στο πλευρό των ηττημένων, όπως ο διάσημος συνάδελφός του στα πεδία της Καστίλης.

*Απόσπασμα από το βιβλίο του Ουρουγουανού συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο “Καθρέφτες”.

Ο Γκαλεάνο πέθανε τον Απρίλιο του 2015.

** Μετάφραση-επιμέλεια: Τάσος Τσακίρογλου

efsyn.gr

μέσω www.nostimonimar.gr

Τα έξι πρόσωπα του Φιντέλ Κάστρο και οι 600 απόπειρες δολοφονίας...

Διέφυγε από περισσότερες από 600 απόπειρες δολοφονίας του, αψήφησε έντεκα αμερικανούς προέδρους και ανάδευσε 50 χρόνια Ιστορίας: το Γαλλικό Πρακτορείο παρουσιάζει τα... έξι πρόσωπα του Φιδέλ Κάστρο, ηγέτη της κουβανικής επανάστασης που πέθανε την Παρασκευή σε ηλικία 90 ετών.
Λατρεμένος αλλά και απεχθής, άσπονδος εχθρός και μεγάλος πλάνος, ο "λίδερ Μάξιμο" ήταν ένας από τους τελευταίους πολιτικούς γίγαντες του 20ού αιώνα.

 

Ο δεινός τακτικιστής
Το 1959,ο Φιδέλ εισέρχεται θριαμβευτικά στην Αβάνα. Χωρίς στρατιωτική εκπαίδευση, αυτός ο 32χρονος διδάκτορας της Νομικής με τη μαύρη γενειάδα και τη χακί στολή νίκησε έναν στρατό αποτελούμενο από 80.000 άνδρες με τους "barbudos" του και ανέτρεψε τον Φουλχένσιο Μπατίστα, τον δικτάτορα που είχε καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα το 1952.
Εφαρμόζοντας το "δικό του στρατιωτικό δόγμα", "μετέτρεψε ένα αντάρτικο σε μια παράλληλη εξουσία, που αποτελείτο από ένα αντάρτικο και μυστικές και λαϊκές οργανώσεις" δηλώνει στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Άλι Ροδρίγκες, πρώην αντάρτης και νυν πρεσβευτής της Βενεζουέλας στην Κούβα.
Ματαιώνοντας τις συνωμοσίες που υποστηρίζονταν από την Ουάσινγκτον, ο Φιδέλ έστειλε 386.000 Κουβανούς να πολεμήσουν στην Ανγκόλα, την Αιθιοπία, την Αλγερία. Από το 1958 έως το 2000, διέφυγε από 634 απόπειρες δολοφονίας, σύμφωνα με τον πρώην επικεφαλής των κουβανικών μυστικών υπηρεσιών Φαμπιάν Εσκαλάντε.
"Μακάρι όλοι να πεθάνουμε από φυσικό θάνατο, αυτό που θέλουμε είναι η ώρα του θανάτου να έρθει σε ένα μόνο δευτερόλεπτο", δήλωνε ο Φιδέλ ο οποίος σπάνια αποχωριζόταν το πιστόλι του, ένα Μπράουνινγκ.

 

Ο πλάνος
"Έίχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ! Δεν μπορούσα παρά να τον κοιτάζω και να λέω: τον αγαπώ". Η Μερσέδες Γκονσάλες, μια Κουβανή 59 ετών, είχε δει μόνο δύο φορές τον κουβανό ηγέτη από κοντά αλλά υπέκυψε στην "επιρροή Φιδέλ".
Η ακατέργαστη πλευρά του αντάρτη και οι μαραθώνιες ομιλίες του μαγνήτιζαν τόσο τα πλήθη όσο και τις γυναίκες, τους πολιτικούς ή τους καλλιτέχνες.
"Εκπέμπει μια πολύ ελκυστική δημόσια εικόνα", αυτό "αποτελεί μέρος του μύθου του", λέει ο Σάλαμον Σούσι, συγγραφέας του Λεξικού σκέψεων του Φιδέλ Κάστρο.
Λαμπερός και εξωστρεφής, αλλά διακριτικός για την ιδιωτική ζωή του: δύο γάμοι και επτά παιδιά από τρεις γυναίκες, είναι όλο κι όλο αυτό που άφησε να γίνει γνωστό. "Η ιδιωτική ζωή, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να είναι εργαλείο δημοσιότητας ή πολιτικής", έλεγε.

 

Ο εχθρός
"Ο άνδρας των τριών έψιλον: εγωτιστή, εγωιστή και εγωκεντρικό" τον περιγράφει η αντίπαλος του καθεστώτος Μάρτα Μπεατρίς Ρόκε, 71 ετών. Εκείνοι που τολμούσαν να προβάλουν αντίσταση, προσθέτει, γνώρισαν τη "φυλάκιση, το μαστίγιο και πράξεις αποκήρυξης".
Μέσα σε μισό αιώνα, ο Φιδέλ αψήφησε έντεκα προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών και κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή, ακολουθώντας μια πολιτική καταστολής της αντιπολίτευσης που οδήγησε σε πολλές καταδίκες της Κούβας από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
Το 1959, ο διοικητής Ούμπερ Μάτος, σύντροφος στη μάχη ο οποίος αποσκίρτησε, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 20 ετών. Στη διάρκεια της "μαύρης άνοιξης" του 2003, 75 αντιφρονούντες φυλακίστηκαν και τρεις εκτελέστηκαν.
Απορρίπτοντας τις εκκλήσεις για άνοιγμα και χαρακτηρίζοντας τους αντιπάλους του "μισθοφόρους", "θα μείνει (στην Ιστορία) ως δικτάτορας", εκτίμησε η Ρόκε.

 

Ο μύθος
Όταν ο Φιδέλ ανακήρυξε τον θρίαμβο της επανάστασης το 1959, τον περιέβαλλαν πολλά περιστέρια. Ένα από αυτά κάθισε στον ώμο του. Πολλοί είδαν σε αυτή την κίνηση ένα υπερφυσικό σημάδι. Ο μύθος ξεκίνησε.
Σε μια χώρα όπου ο χριστιανισμός αναμειγνύεται με τις αφρικανικές λατρευτικές παραδόσεις, οι Κουβανοί πιστεύουν πως ο Φιδέλ είχε την προστασία της Ομπατάλα, της πιο ισχυρής από τις θεότητες "ορίσα".
Έφθασε μάλιστα στο σημείο να θεωρείται περίπου αθάνατος μέχρι που ασθένησε βαριά το 2006.
"Μπορεί να τον έχουν αγγίξει οι θεοί και να έχει το 'ατσέ' (τύχη και δύναμη), όπως λένε", συνοψίζει η ειδική στις αφρικανικές θρησκείες Ναταλία Μπολίβαρ.
Εμπνέοντας φόβο και σεβασμό, η πατρική φιγούρα του "κομαντάντε" είναι πανταχού παρούσα στο νησί.

 

Ο εμπνευστής
Να διηγηθούμε τον 20ό αιώνα χωρίς τον Φιδέλ; Αδύνατον. Στη δεκαετία του 1960 υποστηρίζει τους αντάρτες στην Αργεντινή, τη Βολιβία, τη Νικαράγουα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, υιοθετεί πολιτικά τον Βενεζουελάνο Ούγο Τσάβες. Σήμερα η Κούβα φιλοξενεί τις ειρηνευτικές συνομιλίες που διεξάγονται ανάμεσα στις Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC) και την κολομβιανή κυβέρνηση.
Η επανάστασή του "δίνει (...) την επιθυμία για μάχη, για αντίσταση, σε κάνει να θέλεις να πάρεις ένα τουφέκι και να προσπαθήσεις να αλλάξεις τα πράγματα", δηλώνει στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Ιβάν Μάρκες, δεύτερος στην ιεραρχία των Farc. Αλλά είναι επίσης "χάρη στην Κούβα που μπορέσαμε να προχωρήσουμε τόσο πολύ. Καμία άλλη προσπάθεια για ειρήνευση στην Κολομβία (...) δεν κατάφερε αυτό που έγινε εδώ", προσθέτει.

 

Ο Δον Κιχώτης
"Θα επιστρέψουν". Το 2001, ο Κάστρο υπόσχεται να φέρει πίσω πέντε κουβανούς πράκτορες που είχαν συλληφθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες τρία χρόνια πριν.
"Όταν ο Φιδέλ είπε 'θα επιστρέψουν', είπε στον κουβανικό λαό: θα πάτε να τους φέρετε", εξηγεί ο Ρενέ Γκονσάλες, ένας από αυτούς τους Κουβανούς που απελευθερώθηκαν από την Ουάσινγκτον μεταξύ των ετών 2011-2014. καταδεικνύοντας την ικανότητα του ηγέτη να διαδίδει τις ιδέες του, όσο απίθανες κι αν μοιάζουν.
Ο Δον Κιχώτης της Κούβας είχε ορκιστεί επίσης να κάνει την Κούβα "μια ιατρική δύναμη" όταν στη χώρα δεν υπήρχαν παρά μόνο 3.000 γιατροί έναντι 88.000 σήμερα - ένας για κάθε 640 κατοίκους.
Ωστόσο δεν έχουν εκπληρωθεί όλες οι υποσχέσεις του: δεν μπόρεσε να παραγάγει 10 εκατομμύρια τόνους ζάχαρης το 1970, ούτε να ανακτήσει την περιοχή του Γκουαντάναμο που είχε παραχωρηθεί περισσότερο από έναν αιώνα πριν στις Ηνωμένες Πολιτείες...

www.topontiki.gr

Σε ευχαριστούμε Φιντέλ...

Αισθάνομαι πολύ λίγος για να γράψω για τον Φιντέλ Κάστρο. Υπάρχουν οι άνθρωποι, υπάρχουν και οι θρύλοι. Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν...
-και θα είναι πάντα- θρύλος. 
Το να ξεκινάς με 82 ανθρώπους για να ανατρέψεις το καθεστώς που έχει διαλύσει την πατρίδα σου, να σκοτώνονται μετά την πρώτη μάχη σχεδόν όλοι, να μην μένουν ούτε είκοσι, κι εσύ να καταφέρνεις να μπαίνεις νικητής στην Αβάνα, ως ηγέτης πια μιας λαϊκής επανάστασης, δεν πρέπει να έχει προηγούμενο ή επόμενο στην παγκόσμια ιστορία.
Αυτό έκανε ο Φιντέλ Κάστρο, έχοντας στο πλευρό του τον Τσε Γκεβάρα.
Και μετά, ο Φιντέλ Κάστρο και οι σύντροφοί του βρέθηκαν μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα «Τι κάνουμε μετά από μια νικηφόρα επανάσταση;».
Την πετάμε, επιστρέφουμε στο παλιό καθεστώς και περιμένουμε «να ωριμάσουν οι συνθήκες»;
Περιμένουμε να επαναστατήσουν και οι άλλοι λαοί;
Κι αν δεν επαναστατήσουν ποτέ;
Το ίδιο ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν ο Λένιν -όσο πρόλαβε γιατί πέθανε- και οι δικοί του σύντροφοι.
Διαρκής επανάσταση έλεγε ο Τρότσκι.
Ναι, αλλά πρέπει να νικάει η επανάσταση.
Όλα θα ήταν διαφορετικά στον πλανήτη αν και οι Γερμανοί κομμουνιστές είχαν νικήσει.
Αλλά δεν νίκησαν. Ήττήθηκαν.
Όλα θα ήταν διαφορετικά, αν ο Τσε Γκεβάρα -που προσπάθησε να συνεχίσει την επανάσταση στη Λατινική Αμερική- δεν είχε δολοφονηθεί στη Βολιβία.
Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ο ηγέτης μιας νικηφόρας επανάστασης σε εποχή Ψυχρού Πολέμου.
Το βλακώδες εμπάργκο των ΗΠΑ, που συνεχίζεται 56 χρόνια μετά, στέλνει τον Φιντέλ Κάστρο στην παρέα της Σοβιετικής Ένωσης -ο Κάστρο δεν ήταν κομμουνιστής όταν έμπαινε νικητής στην Αβάνα το 1959, ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας ιδρύεται το 1965- και την Κούβα να προσπαθεί να κρατήσει τις σωστές αποστάσεις και να βρει τον δικό της δρόμο για τον σοσιαλισμό.
Δύσκολα πράγματα αυτά. Ειδικά, για μια μικρή χώρα που βρίσκεται δίπλα στην πιο ισχυρή χώρα του κόσμου και την πιο καπιταλιστική.
Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή, όπως έγραψε ο Μαρξ...

pitsirikos.net

«Οι αριστερές κυβερνήσεις έγιναν το όχημα του νεοφιλελευθερισμού»

 

Συντάκτης: Τάσος Τσακίρογλου    
 

Ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Κάρλο Γκάλι  αναλύει τα φαινόμενα πολιτικής αλλοτρίωσης και λαϊκισμού που ενδημούν στις σημερινές Δημοκρατίες και τονίζει ότι οι απαντήσεις εκ μέρους της Αριστεράς πρέπει να είναι σύνθετες και να επαναποδώσουν στην πολιτική τον κεντρικό της ρόλο στη ρύθμιση των κοινωνικών υποθέσεων.
 

⚫  Όπως γράφετε στο βιβλίο σας, η αμηχανία της Δημοκρατίας συνδέεται στενά με το συναίσθημα ότι «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική» (ΤΙΝΑ), ότι έχουμε εξαπατηθεί, ότι οι υποσχέσεις δεν έχουν τηρηθεί. Μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση;

Αυτή η αντίληψη αλλάζει σε πολλά μέρη της Δύσης. Παρά τις καθησυχαστικές αφηγήσεις ή τους τρομοκρατικούς εκφοβισμούς, οι πολίτες κατακτούν την αυτονομία τους από το νεοφιλελεύθερο σύστημα, τις αντιφάσεις του οποίου βιώνουν με όρους ανασφάλειας, ανισότητας και έλλειψης προοπτικής.

Ωστόσο, αυτή η εξέγερση παίρνει συχνά μια «λαϊκίστικη» ή «δεξιά» μορφή, επειδή οι «αριστερές κυβερνήσεις» έγιναν το βασικό όχημα του νεοφιλελευθερισμού , ενώ η «εναλλακτική αριστερά» δεν κατάφερε να ακολουθήσει μια πειστική πολιτική πράξη.

 

⚫  Στο φως της κατάστασης της δημοκρατίας στις περισσότερες χώρες και των αποτελεσμάτων της παγκοσμιοποίησης, τα τελευταία χρόνια διεξάγεται μια θεωρητική συζήτηση σχετικά με το εάν ο καπιταλισμός είναι συμβατός με τη δημοκρατία. Ποια είναι η γνώμη σας;

Ο καπιταλισμός δεν γεννήθηκε δημοκρατικός. Σ' αντίθεση με το Κράτος – άλλον έναν πρωταγωνιστή της νεωτερικότητας μαζί με την τεχνο-επιστήμη – δεν μπορεί να εκδημοκρατιστεί μέσα από τις δικές του λογικές.

Ο καπιταλισμός βασίζεται στο ιδιωτικό κέρδος, σε μια ανταγωνιστική αντίληψη της ύπαρξης, στην αδιαφορία για τις ανισότητες και στην εμπορευματοποίηση κάθε πεδίου της ύπαρξης.

Αφ' εαυτού ο καπιταλισμός δεν παράγει δημοκρατική τάξη, αλλά μια ανυπόφορη αταξία και μια άγρια ιεραρχία.

Ο ατομικισμός του συνίσταται στην κυριαρχία των λίγων πάνω στην πλειοψηφία.

Η θεωρία για την «κυριαρχία του καταναλωτή» είναι στην πραγματικότητα η ιδέα μιας κοινωνίας χαμηλού κόστους, ικανής να προσφέρει πολλά προϊόντα σε χαμηλή τιμή, αλλά και χαμηλής ποιότητας, μέσω της κατεδάφισης των εργατικών μισθών και των δικαιωμάτων.

Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δεν προσφέρει πλέον τις συνθήκες για τη δημοκρατία.

Συχνά, ακόμα και εξεγέρσεις εναντίον του δεν είναι δημοκρατικές.

Για να επανεγκαθιδρύσουμε τη δημοκρατική κυριαρχία των πολιτών-παραγωγών είναι αναγκαίο να ξεκινήσουμε με μια πολιτική αυτόνομη από τον καπιταλισμό.

Αυτή η πολιτική οφείλει να φέρει στην επιφάνεια, παρά να κρύψει, τις αντιφάσεις της κοινωνίας.

Να δημιουργήσει εντός της κοινωνίας μεγάλους χώρους απελευθερωμένους από την αγορά. Να προσφύγει στις πηγές των κινημάτων, των κομμάτων και των συνδικάτων, αλλά και των κρατικών θεσμών, μέχρι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να αλλάξουν φύση.

 

⚫  «Η Δημοκρατία πρέπει να είναι διαρκώς αντικείμενο διεκδίκησης...διαφορετικά παραμένει κενή, χωρίς ψυχή» όπως λέτε. Πως μπορεί να συμβαδίσει αυτό με τη σημερινή πολιτική αλλοτρίωση και την αύξουσα διαδικασία αποπροσωποποίησης και γραφειοκρατικοποίησης της κοινωνικής ζωής;

Η δημοκρατία είναι το αποτέλεσμα της νεωτερικότητας και των βασικών της ιδεών (της αυτονομίας του υποκειμένου και του λαού, της πάλης ενάντια στην εξουσία, της ισότητας).

Ωστόσο, άλλες λογικές της νεωτερικότητας (πάνω απ' όλα του καπιταλισμού και της τεχνικής) τείνουν να μετατρέπουν την αυτονομία του ατόμου σε παθητικότητα, την ισότητα σε μαζοποίηση, τα δικαιώματα σε υπέρμετρα αιτήματα, την ελευθερία σε διοικητική κυριαρχία.

Αντικειμενικές λογικές επιβάλλονται στις υποκειμενικές και αυτή η επιβολή παρουσιάζεται σαν αναπόφευκτη και αναγκαία.

Η αμηχανία της δημοκρατίας είναι η σιωπηλή διαμαρτυρία κατά αυτής της επιβολής.

Αντίθετα, μια ζωντανή δημοκρατία συνεπάγεται τη συλλογική άρνηση αυτής της διαδικασίας και του ισχυρισμού ότι είναι αναπόφευκτη, συνεπάγεται τη βούληση για μια ριζοσπαστική αλλαγή, μια δράση που πηγαίνει από το «εγώ» στο «εμείς» (αλλά όχι στο Όλοι: η κοινωνία είναι πάντα διχασμένη), από την αποπροσωποποίηση στην υποκειμενοποίηση, από την απάθεια στη μάχη.

Το υποκείμενο δεν μπορεί να είναι τόσο αδύναμο ή αποδομημένο: πρέπει να διαθέτει την ενέργεια για διανοητική πάλη (δηλαδή, για κριτική και φαντασία), για πολιτικό αγώνα (δηλαδή για σύγκρουση και ακτιβισμό) και για την καθιέρωση θεσμών.

Η αφετηρία γι' αυτή την στροφή είναι ο πολιτισμός – τόσο ο υψηλός όσο και ο λαϊκός, με τον ίδιο τρόπο που ο νεοφιλελευθερισμός αποίκισε την ατομική ψυχολογία, τα Μέσα Ενημέρωσης και τα Πανεπιστημιακά τμήματα. Αυτό που είναι απαραίτητο σήμερα (αλλά όχι αρκετό) είναι η εγκαθίδρυση μιας νέας διανοητικής ιδιολέκτου, μιας νέας, πολιτικά προσανατολισμένης, συναίνεσης.

 

⚫  Ποια είναι η εκτίμησή σας για τη νίκη Τραμπ στις ΗΠΑ και τι σηματοδοτεί για τη δημοκρατία;

Η εκλογή του Τραμπ είναι ένα λαϊκό φαινόμενο και ταυτοχρόνως το σημάδι μιας βαθιάς αντίφασης μέσα στο αμερικανικό κατεστημένο.

Ο Τραμπ δίνει φωνή στην εξέγερση της μεσαίας και της εργατικής τάξης ενάντια στην νεοφιλελεύθερη ανικανότητα να προσφέρει ένα κράτος Πρόνοιας και κοινωνικής προόδου: η αύξηση της απασχόλησης κατά την προεδρία του Ομπάμα δεν αντιστοιχούσε σε μια άνοδο των συνθηκών ζωής για τη μισθωτή εργασία.

Για ένα τμήμα των εργατών, η εργασία δεν συνεπάγεται πλέον σταθερότητα και ασφάλεια. Αυτοί οι εργάτες διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην ανεργία και στην επισφάλεια ψηφίζοντας Τραμπ, ο οποίος αυτοπαρουσιάστηκε σαν ένα πρόσωπο έξω από το πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό κατεστημένο.

 

⚫  Και πολέμιος της παγκοσμιοποίησης;

Είναι ένας εκπρόσωπος ενός βιομηχανικού καπιταλισμού ο οποίος αρνείται τον παγκόσμιο ανταγωνισμό με την Κίνα, είναι εχθρικός στις παγκοσμιοποιητικές πολιτικές της Γουόλ Στριτ και της Κλίντον και υπόσχεται να επιστρέψει στον προστατευτισμό ή να αλλάξει τις εμπορικές συμφωνίες προς όφελος των Αμερικανών εργαζομένων και του κεφαλαίου.

Από κάποιες απόψεις ο Τραμπ είναι η έκφραση του τέλους (ή μιας αλλαγής) της παγκοσμιοποίησης και της επιστροφής στις ισχυρές πολιτικές του δόγματος «Πρώτα η Αμερική».

Είναι αλήθεια ότι οι Αμερικανοί πρωταγωνίστησαν στη χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση, αλλά το κοινωνικό κόστος ήταν πολύ υψηλό και αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογή Τραμπ.

Οι ΗΠΑ θα παραμείνουν μια παγκόσμια υπερδύναμη, αλλά θα λειτουργούν με έναν πιο ανοιχτά «εγωιστικό» τρόπο, ξεκινώντας από την Ενέργεια και την μεταναστευτική πολιτική. Η Ε.Ε και η Κίνα θα είναι οι πρώτοι που θα βρεθούν αντιμέτωπες με αυτή τη νέα πραγματικότητα.

Το φαινόμενο Τραμπ βασίστηκε επίσης σε μια σκληρή στάση απέναντι στην κουλτούρα και στο πολιτικά ορθό, στάση τυπική του λαϊκισμού και της πάλης του ενάντια στη φιλελεύθερη κουλτούρα.

Συνοψίζοντας, οι «προτελευταίοι» (εκείνοι που ψήφισαν υπέρ του Τραμπ) εξεγέρθηκαν εναντίον του κατεστημένου (της Γουόλ Στριτ) και επίσης εναντίον των «τελευταίων», δηλαδή των μεταναστών και εν μέρει των φυλετικών μειονοτήτων.

Η ποιότητα της αμερικάνικης δημοκρατίας θα χειροτερεύσει και η ευθύνη γι' αυτό βαραίνει πρωτίστως εκείνες τις ελίτ που άφησαν τις αντιφάσεις του νεοφιλελευθερισμού να εκραγούν.

 

⚫  Η λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα θέτει τη δημοκρατία ενώπιον ενός διλήμματος, το οποίο στις μέρες μας παράγει διαχωρισμούς, ρατσισμό και δυσανεξία. Υπάρχει έξοδος απ' όλα αυτά;

Η πολυπολιτισμική απάντηση στη μετανάστευση αποδείχτηκε αδύναμη. Θα μπορούσε να αποδώσει μόνο παράλληλα με μια αυξανόμενη ευημερία και περιεκτικές κοινωνικές πολιτικές.

Σε μια φάση ύφεσης και απόκλισης, η πρώτη αποκάλυψη των κοινωνικών αντιφάσεων είναι η πάλη μεταξύ των «ντόπιων» και των φτωχών μεταναστών: αυτή η κατάσταση ανοίγει την πόρτα στον δεξιό λαϊκισμό.

Η Αριστερά δεν έχει διαμορφώσει ακόμα μια απάντηση γι' αυτό το πρόβλημα: σε κάθε περίπτωση, θα πρόκειται για μια σύνθετη απάντηση, η οποία θα περιλαμβάνει οικονομικές και πολιτικές δράσεις στις χώρες καταγωγής [των μεταναστών], έναν ισχυρό (αλλά όχι καταπιεστικό) έλεγχο των αφίξεων, μια αυστηρή (αλλά όχι με διακρίσεις) προσοχή στην παρακμή των αστικών περιοχών.

Συνοψίζοντας, επίσης απ' αυτή την οπτική, η Αριστερά πρέπει να επανεφεύρει την πολιτική ως τον τρόπο ρύθμισης της κοινωνίας, δηλαδή του δημοκρατικού κράτους, τουλάχιστον μέχρι να γεννηθεί μια πολιτική Ευρώπη – και όχι μια γερμανικής κοπής Ευρώπη.

 

Ποιος είναι

Γεννημένος στη Μόντενα της Ιταλίας το 1950 σπούδασε Φιλοσοφία και σήμερα διδάσκει Πολιτική Θεωρία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Το 2013 εξελέγη βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά το 2015 προσχώρησε στο κόμμα της Ιταλικής Αριστεράς. Αρθρογραφεί τακτικά στον ιταλικό Τύπο. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις το βιβλίο του «Η αμηχανία της δημοκρατίας» (2016)

www.efsyn.gr

Η παντοδυναμία των ηλιθίων...

Περικλής Κοροβέσης

Κατά κανόνα οι άνθρωποι παίρνουν την πραγματικότητα ως δεδομένη. Σου λένε: «Ετσι είναι τα πράγματα, έτσι τα...
βρήκαμε και έτσι πάντοτε ήταν».
Και αφού λοιπόν τα πράγματα είναι ίδια και απαράλλαχτα, μήπως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προσαρμοστούμε, όσο γίνεται καλύτερα, και να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας, όσο γίνεται καλύτερα;
Και αυτό σημαίνει, κατά κανόνα, κυνήγι χρημάτων, σπίτι, αυτοκίνητο, δάνειο και κατανάλωση μέχρις εσχάτων και πλήρης αδιαφορία για την κοινωνία και τον διπλανό μας
Και δημιουργούνται ανεπαίσθητα τείχη γύρω μας για να μας προστατέψουν από τον ξένο και τον διαφορετικό, που δεν είναι σαν κι εμάς, άρα είναι μια εν δυνάμει απειλή, αφού η ύπαρξη του άλλου, με το «αλλιώτικο» που είναι, βάζει υπό αμφισβήτηση το κανονικό που είμαστε εμείς. Αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούν και μια δικιά τους γλώσσα.

Είναι κατά κανόνα πομποί και καθόλου ή ελάχιστα δέκτες. Είναι σίγουροι πως ξέρουν, γι’ αυτό δεν κάνουν τον κόπο να ακούσουν τι λένε οι άλλοι, γιατί εκ των προτέρων είναι πεισμένοι πως οι άλλοι δεν ξέρουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, είναι διαφορετικοί.
Αυτή η μεγάλη κατηγορία ανθρώπων έλκεται από τα κόμματα εξουσίας και ψηφίζει σαν να παίζει τις οικονομίες της -αλλά με κομπίνα- στο Χρηματιστήριο.
Και αυτοί οι άνθρωποι πόνταραν λάθος μια φορά, μπορεί να το διορθώσουν τζογάροντας στο επόμενο ή στο μεθεπόμενο κόμμα εξουσίας, πριν καταλήξουν στο συμπέρασμα πως όλοι είναι «ίδιοι» και αρχίσουν να προαλείφονται για ψήφο στη Χρυσή Αυγή.
Το βασικό επιχείρημα είναι: «Τους δοκιμάσαμε όλους. Να δοκιμάσουμε και αυτούς». Στον αντίποδα αυτής της πλειονότητας υπάρχει και μια μειονότητα που βάζει πάντα ένα «γιατί» και θέτει μια σειρά από ερωτήματα, συχνά με την περιέργεια ενός παιδιού.
Αυτοί οι άνθρωποι κατά κανόνα είναι ενοχλητικοί. Και όταν, μάλιστα, αρχίζουν και δίνουν τις δικές τους απαντήσεις και αποδεικνύουν πως τα πράγματα θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς, και αναλαμβάνουν δράση για να αλλάξουν μια άδικη κατάσταση, τότε γίνονται επικίνδυνοι... Δεν έχουμε μάθει ποτέ, τίποτα, από την ιστορία των εκτελεσθέντων και το δίκιο τους, γιατί;
Και εδώ, άθελά μου, έκανα μια άλλη προσέγγιση για το τι είναι Δεξιά και Αριστερά. Μια διάκριση που ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει, όσο κι αν πια, αυτές οι ορολογίες, συχνά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Οι κρατικοποιήσεις που έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης ήταν αριστερή ή δεξιά πολιτική;
Το ξεπούλημα της εθνικής, κοινής περιουσίας αυτού του λαού που κάνει η κυβερνώσα ομάδα Τσίπρα, είναι δεξιά ή αριστερή πολιτική;
Μιας περιουσίας που δεν είναι του κράτους, αλλά του λαού; Εδώ ποιος από τους δύο υπηρέτησε το κοινό καλό και ποιος υπηρέτησε το Κεφάλαιο; Η απάντηση δική σας. Υπουργός της σημερινής κυβέρνησης έχει παραδεχτεί πως η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή.
Με κάποιες προϋποθέσεις, να συμφωνήσω μαζί του. Αφού λοιπόν η χώρα βρίσκεται υπό ξένο ζυγό, τότε σημαίνει πως έχουμε μια κυβέρνηση δωσίλογων την οποία υπηρετεί ο εν λόγω υπουργός. Κουίσλινγκ και αριστερός γίνεται; Φαίνεται πως στην Ελλάδα τα πάντα είναι δυνατά.
Και ο καθένας όπως βολεύεται, ελλείψει κριτικής σκέψης, ενός λαού εν υπνώσει. Οι βλάκες εξαιρούνται, γιατί δικαιώνονται. Αλλά ας γυρίσουμε στα καθ’ ημάς και να δούμε μερικά δεδομένα όπου στηρίζεται η σημερινή ελληνική πολιτική.
Και να πάρουμε μερικά στερεότυπα που αναπαράγονται αμάσητα από τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά. «Ελάφρυνση χρέους», «Αξιολόγηση», «Κουαρτέτο», «Επενδύσεις», «Ιδιωτικοποιήσεις».
Αυτά γεννούν μια ακατάσχετη λογοδιάρροια τόσο σε εκτενή ρεπορτάζ που αλληλοτροφοδοτούνται όσο και σε πληκτικά πάνελ, σχεδόν πάντα με τους ίδιους πανελολόγους που αναλύουν το τίποτα χωρίς ποτέ να βάζουν ένα γιατί. Και τα ερωτήματα που θέτει ο κόσμος των «Γιατί-δων» είναι πολλά και αναπάντητα. Χρέος: Σύμφωνοι.
Αλλά πριν το πληρώσουμε, ας μάθουμε πώς δημιουργήθηκε. Μήπως πληρώνουμε τα χρέη της χούντας για τα έξοδα που έκανε για εκτελέσεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξορίες;
Αξιολόγηση: Θα δεχόταν ποτέ μία κυρίαρχη χώρα, π.χ. Γερμανία, Γαλλία κ.λπ., ένα διεθνές κουαρτέτο να την αξιολογεί σαν να ήταν δημόσιος υπάλληλος; Καλές οι επενδύσεις. Αλλά επενδύσεις έχουμε και στο Πακιστάν, στο Μπαγκλαντές, στη Μαλαισία κ.α.
Πλούτισαν αυτές οι χώρες; Μήπως όταν λένε επενδύσεις εννοούν στρατόπεδα εργασίας; Δώδεκα ώρες εργασίας την ημέρα, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες τον χρόνο και αμοιβή λιγότερο από πενήντα λεπτά την ώρα. Αυτή είναι η προοπτική μας;
Αν ένα λιμάνι, ένα αεροδρόμιο, μία ΔΕΚΟ είναι κερδοφόρα για τον ελληνικό λαό, τότε γιατί τα δίνουμε; Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει πως μόνο διεφθαρμένες κυβερνήσεις Τρίτου Κόσμου το πράττουν αυτό, με αντικειμενικό σκοπό τη μίζα.
Ωραία δουλειά, πουλάς κάτι που δεν είναι δικό σου και τα κονομάς γερά.
Μήπως αυτό σήμερα είναι το ανώτατο στάδιο της πολιτικής; Και μήπως αυτά εκφράζει η καλή μας αριστερή κυβέρνηση, με το επαγγελματικό χαμόγελο του Τσίπρα;...

nonews-news.blogspot.gr

...η μοναδική επιλογή!

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Φιντέλ Κάστρο 1926 - 2016: «Adios Comandante»....

 

 

Ο Φιντέλ Κάστρο, κυβέρνησε την Κούβα με πυγμή σχεδόν για μισό αιώνα αψηφώντας 11 αμερικανούς προέδρους. Το 2006 παρέδωσε την εξουσία στον νεότερο αδελφό του Ραούλ. 

Σύμβολο των... ελπίδων του Τρίτου Κόσμου και των απελευθερωτικών κινημάτων στην αρχή της επανάστασής του το 1959, ο "Barbudo" (γενειοφόρος) με την πράσινη στρατιωτική στολή στο χρώμα της ελιάς μετατράπηκε ωστόσο σιγά σιγά σε έναν αυταρχικό και δογματικό ηγέτη, αρνούμενος κάθε φιλελευθερποίηση και εμποδίζοντας κάθε αντιπολίτευση.Γιος ενός γαιοκτήμονα ισπανικής καταγωγής, ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 στην πόλη Μπιράν της επαρχίας Οριέντε (ανατολικά). Φοίτησε σε σχολείο των Ιησουιτών και έλαβε το πτυχίο της Νομικής από το Πανεπιστήμιο της Αβάνας.Μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα το 1952, οργανώνει τον ένοπλο αγώνα μαζί με τον αδελφό του Ραούλ. Στις 26 Ιουλίου 1953, επιχειρεί να επιτεθεί στον στρατώνα Μονκάδα στο Σαντιάγο ντε Κούβα (ανατολικά) αλλά αποτυγχάνει. Συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε κάθειρξη 15 ετών. Αμνηστεύεται και αποφυλακίζεται δύο χρόνια αργότερα.Εξόριστος στο Μεξικό, αποβιβάζεται μαζί με 81 άνδρες --μεταξύ των οποίων ο Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα-- τον Δεκέμβριο του 1959 στη νότια ακτή της χώρας. Η αποστολή αποδεκατίζεται.Καταφεύγει με μια χούφτα αντάρτες στους λόφους της Σιέρα Μαέστρα, καταφέρνει να αναδιοργανωθεί και να πάρει τον έλεγχο ενός τμήματος της επαρχίας Οριέντε.Τον Αύγουστο του 1958 ξεκινά μια μεγάλη επίθεση η οποία θα καταλήξει στην κατάρρευση του καθεστώτος του Μπατίστα την 1η Ιανουαρίου 1959. Στις 8 Ιανουαρίου, περιβαλλόμενος από τους "barbudos" του --τον αδελφό του Ραούλ, τον "Τσε" Γκεβάρα, τον χαρισματικό Καμίλο Σιενφουέγος-- ο Φιδέλ Κάστρο εισέρχεται θριαμβευτικά στην Αβάνα.

Πρωθυπουργός τον Φεβρουάριο του 1959, συγκεντρώνει σύντομα όλες τις εξουσίες προτού ιδρύσει το νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας το 1965, μοναδικό κόμμα μέχρι σήμερα. Παραχώρησε το αξίωμα του πρώτου γραμματέα του κόμματος στον αδελφό του Ραούλ τον Απρίλιο του 2011.

Το 1961 ανακηρύσσει "τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα" της επανάστασης κατά την απόπειρα εισβολής εξόριστων Κουβανών, που υποστηρίζονται από τη CIA, στον Κόλπο των Χοίρων.Οι Αμερικανοί, που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να επιβάλλουν εμπάργκο στο νησί, δεν του συγχώρεσαν ποτέ ότι οδήγησε τον κόσμο το 1962 στο χείλος του πυρηνικού πολέμου, επιτρέποντας στους Σοβιετικούς να αναπτύξουν πυρηνικούς πυραύλους στην Κούβα σε απόσταση μικρότερη των 200 χλμ. από τις αμερικανικές ακτές.

Παρά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, που του στέρησε έναν οικονομικό υποστηρικτή και έναν απαράμιλλο σύμμαχο, κατάφερε να παραμείνει στην ηγεσία της χώρας του, συνεχίζοντας να σηκώνει κεφάλι στην Ουάσινγκτον και αρνούμενος κάθε χαλάρωση του καθεστώτος του.

Στις 31 Ιουλίου του 2006, αναγκάστηκε, έπειτα από σοβαρή εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε, να παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ, τον ακατάλυτο υπουργό Άμυνας και δεύτερο στην ιεραρχία του καθεστώτος, στην αρχή προσωρινά και στη συνέχεια οριστικά τον Φεβρουάριο του 2008...

nonews-news.blogspot.gr

Η Ελλάδα στη συμμαχία των ηττημένων της παγκοσμιοποίησης

του Νίκου Ιγγλέση

 Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, δύο μήνες πριν παραδώσει τα κλειδιά του Λευκού Οίκου στο μεγάλο νικητή των αμερικανικών εκλογών της 8^ης Νοεμβρίου, Ντόλαλντ Τραμπ, επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα.

Κατά την άφιξή του στην Αθήνα, ο αμερικανός πρόεδρος δήλωσε ότι η επίσκεψή του στη χώρα μας ήταν μια πολύ παλιά επιθυμία του, αλλά φαίνεται ότι επί οκτώ χρόνια δεν είχε καταφέρει να την ικανοποιήσει! 

Αντίθετα, στην πρώτη περιοδεία του εκτός αμερικανικού εδάφους, τον Απρίλιο του 2009, είχε ευτυχήσει να επισκεφθεί τη γειτονική Τουρκία. Θυμίζουμε ότι σ’ εκείνη την επίσκεψή του ο Μπαράκ Ομπάμα είχε αποκαλέσει την Τουρκία «ευρωπαϊκή χώρα», προκειμένου να ωθήσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της με την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Μιλώντας δε στην τουρκική Εθνοσυνέλευση χαρακτήρισε τη Μικρασιατική Εκστρατεία ως προσπάθεια κάποιων (σ.σ. των Ελλήνων) να αναστήσουν μια αρχαία αυτοκρατορία! Φαίνεται ότι κανείς από τους ανιστόρητους συμβούλους του δεν του είχε εξηγήσει ότι οι Έλληνες πολέμησαν στη Μικρά Ασία για να υπερασπιστούν τους ομοεθνείς τους και τους άλλους χριστιανικούς πληθυσμούς από την εθνοκάθαρση που εφάρμοζε ο στρατός του Μουσταφά Κεμάλ και οι άτακτοι Τσέτες του. Μια εθνοκάθαρση που είχε αρχίσει πριν αποβιβαστεί ο ελληνικός στρατός στη Σμύρνη με εντολή των συμμάχων – νικητών (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ) του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Η τελευταία περιοδεία του αμερικανού προέδρου στην Ελλάδα, Γερμανία και Περού σχεδιάστηκε για να αποτελέσει ένα πανηγυρικό απολογισμό του έργου του πριν παραδόσει τη συνέχισή του στη Χίλαρι Κλίντον. Όταν όμως οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελούν. Ο Μπαράκ Ομπάμα κοιμήθηκε με τη Χίλαρι και ξύπνησε με τον Ντόναλντ, κι έτσι η περιοδεία του αναγκαστικά άλλαξε στόχο. Πλέον καλούνταν να υπερασπιστεί την οκταετή θητεία του και αυτό επιχείρησε με την ομιλία του στην Αθήνα.

 

Η ατζέντα Τραμπ

Για να αντιληφθούμε τι προσπαθεί να υπερασπιστεί ο Μπαράκ Ομπάμα πρέπει να κατανοήσουμε αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Ένας πρωτοεμφανιζόμενος – στην πολιτική σκηνή – επιχειρηματίας, ο Ντόναλντ Τραμπ κατέθεσε μια ριζοσπαστική και αντισυστημική ατζέντα, τα βασικά σημεία της οποίας είναι:

1. Πλήρης αντίθεση στο ελεύθερο – χωρίς δασμούς – εμπόριο που στερεί θέσεις εργασίας από του Αμερικανούς και αυξάνει την ανεργία. Αναθεώρηση της Συμφωνίας Διεθνούς Εμπορίου NAFTA (ΗΠΑ – Καναδάς – Μεξικό). Μη επικύρωση της Συμφωνίας ΤΤΡ (ΗΠΑ με άλλες έντεκα χώρες της Αμερικής, της Ασίας, την Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία). Μη υπογραφή της Συμφωνίας ΤΤΙΡ (ΗΠΑ – ΕΕ). Οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις ένιωσαν το εδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Η πρόθεση επιβολής δασμών προκάλεσε πανικό στις μεγάλες εξαγωγικές χώρες όπως η Γερμανία και η Κίνα.
2. Φραγμό την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, που συμπιέζει την αμοιβή της εργασίας στο εσωτερικό των ΗΠΑ, με την κατασκευή ενός φράχτη στα σύνορα με το Μεξικό και την απέλαση όσων έχουν εισέλθει παράνομα στη χώρα.
3. Αναθεώρηση των τεράστιων αμερικανικών αμυντικών δαπανών για το ΝΑΤΟ. Οι σύμμαχοι θα πρέπει να αναλάβουν το οικονομικό βάρος που τους αναλογεί αν θέλουν, σε περίπτωση ανάγκης, να έχουν την υποστήριξη των ΗΠΑ. Μεγάλη αναταραχή προκλήθηκε ιδιαίτερα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που θεωρούν ότι απειλούνται από τη Ρωσία.
4. Διάλογος και όχι επιβολή κυρώσεων και αντιπαράθεση με τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν για τη διευθέτηση διεθνών ζητημάτων όπως αυτά της Συρίας και της Ουκρανίας.

Η επίθεση του συστήματος

Οι θέσεις αυτές προκάλεσαν διεθνή αναταραχή γιατί έθιγαν την «ιερή αγελάδα» του υπάρχοντος συστήματος, την παγκοσμιοποίηση (globalisation). Θυμίζουμε ότι οι τρείς βασικοί πυλώνες της παγκοσμιοποίησης, του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, είναι: α) η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, β) η ελεύθερη διακίνηση αγαθών – υπηρεσιών και γ) η ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων (ανοιχτά σύνορα). Η Χίλαρι Κλίντον κατηγόρησε τον Ντόναλντ Τραμπ ότι διχάζει τον αμερικανικό λαό, αλλά αυτός μίλησε για ένα κίνημα ξεσηκωμνού (rebellion) ενάντια στη διεφθαρμένη γραφειοκρατία της Ουάσιγκτον και τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών.

Από την αρχή της εκλογικής κούρσας ο Ντόναλντ Τραμπ δέχτηκε μια πρωτοφανή επικοινωνιακή επίθεση όχι μόνο στο εσωτερικό των ΗΠΑ αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι χαρακτηρισμοί που του αποδόθηκαν ξεπερνούν κατά πολύ και αυτούς που αποδίδονται στον ηγέτη της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν. Ενδεικτικά καταγράφουμε μερικούς μόνο απ’ αυτούς: Ξενοφοβικός, ρατσιστής, εχθρός των μουσουλμάνων, ακροδεξιός, φασίστας, μισογύνης, σεξιστής, ναρκισσιστής, μισαλλόδοξος, υποκριτής, συγκρουσιακός, ανεξέλεγκτος, χαμαιλέων, άσχετος με την πολιτική, λαϊκιστής, λαοπλάνος, επικίνδυνος κλόουν και συνεργάτης των Ρώσων.
 

Globalists vs Local Societies

Απέναντι σ’ αυτόν τον «κίνδυνο» για την Αμερική και όλο τον πλανήτη, που ενσάρκωνε ένας άνθρωπος, πίσω από τη Χίλαρι Κλίντον συστρατεύτηκαν ο Μπαράκ Ομπάμα, που μετατράπηκε σε κομματάρχη – πρωτοφανές για εν ενεργεία Πρόεδρο να μιλάει στις συγκεντρώσεις υποψηφίου -, η συντηρητική ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το σύνολο σχεδόν των μεγάλων έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, οι σταρ του Χόλιγουντ, οι φίρμες της μουσικής σκηνής και του αθλητισμού καθώς και ξένοι ηγέτες όπως ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς κ.ά. Οι χορηγοί (μεγάλες εταιρείες, funds, ιδρύματα) έδιναν εκατομμύρια δολάρια για να ενισχύσουν τη Χίλαρι Κλίντον αλλά μόνο μερικές χιλιάδες για τον Ντόναλντ Τραμπ. Θα πρέπει το διακύβευμα να είναι πολύ μεγάλο για να δημιουργηθεί τέτοια πανστρατιά.

 Η πραγματικότητα είναι ότι, όπως στο βρετανικό δημοψήφισμα, έτσι και στις αμερικανικές εκλογές, η σύγκρουση δεν ήταν μεταξύ Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών, μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς ή μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών. Η σύγκρουση ήταν ανάμεσα στους «globalists» (τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης) και τις «local societies» (τις τοπικές κοινωνίες – τους λαούς των κρατών).Η πανστρατιά της παγκοσμιοποίησης ηττήθηκε από τον Ντόναλντ Τραμπ, ενώ οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, που έδιναν προβάδισμα, καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο, στην εκλεκτή του συστήματος Χίλαρι Κλίντον, εξευτελίστηκαν για ακόμη μία φορά.

 

Η ελληνική επιλογή

Μετά τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ οι επιθέσεις εναντίον του συνεχίστηκαν. Η ελληνική κυβέρνηση, τα κόμματα της μνημονιακής αντιπολίτευσης και τα συστημικά μέσα προπαγάνδας δεν έκρυψαν την απογοήτευση και τη δυσαρέσκειά τους για το εκλογικό αποτέλεσμα. Όλοι εξέφρασαν την εκτίμηση ότι η γραφειοκρατία και τα διάφορα ισχυρά κέντρα εξουσίας θα εμποδίσουν το νεοεκλεγέντα πρόεδρο να υλοποιήσει τις εξαγγελίες του. Αυτό είναι πιθανό να συμβεί, αλλά θα το διαπιστώσουμε στο μέλλον.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπροέδρου στο Ευρωκοινοβούλιο Δημήτρη Παπαδημούλη την επομένη των αμερικανικών εκλογών: «Η νίκη Τραμπ αποτελεί ένα αρνητικό σοκ, μια σοβαρή αρνητική εξέλιξη για τη δημοκρατία και τη σταθερότητα σε όλο τον πλανήτη…Το οδυνηρό σοκ μπορεί να είναι κι ένα εγερτήριο μήνυμα για ένα ευρύ αντιφασιστικό – δημοκρατικό μέτωπο, παντού στον κόσμο, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι που σηματοδοτεί η νίκη Τραμπ». Αν καταλάβαμε καλά, ο κ. Παπαδημούλης ζητάει τη δημιουργία ενός αντιφασιστικού μετώπου ενάντια στο νέο αμερικανό πρόεδρο για να μπορούμε μετά να κατηγορούμε τις ΗΠΑ για ανθελληνική στάση. Για τον ολοκληρωτισμό της παγκοσμιοποίησης που καταδικάζει ολόκληρους λαούς στην εξαθλίωση και το θάνατο ο κ. Παπαδημούλης δεν είπε τίποτα.

 

Ο διορατικός Ερντογάν
Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου ο νέο-οθωμανός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ξέχασε πάραυτα την εξαγγελία του Ντόναλντ Τραμπ για προσωρινή απαγόρευση εισόδου των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ και αμέσως μετά τις εκλογές του τηλεφώνησε για να τον συγχαρεί, να επιβεβαιώσει τη σταθερή συμπαράσταση της χώρας του στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) , να του ζητήσει την έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν και να προτείνει τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία προκειμένου οι υποστηριζόμενοι από την Τουρκία αντάρτες να μην κινδυνεύουν από τη συριακή και ρωσική αεροπορία.
Δύο μέρες αργότερα, σύμφωνα με δημοσιεύματα τουρκικών εφημερίδων, ο Ταγίπ Ερντογάν επικοινώνησε ξανά με τον Ντόναλντ Τραμπ και του ζήτησε να επισκεφθεί την Τουρκία στην πρώτη περιοδεία που θα κάνει εκτός ΗΠΑ μετά την ορκομοσία του.
Παράλληλα το τουρκικό λόμπι στην Αμερική δραστηριοποιήθηκε προκειμένου να επηρεάζει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό προσώπων που θα πάρουν θέσεις ευθύνης στη νέα κυβέρνηση. Μεταξύ αυτών είναι και ο απόστρατος υποστράτηγος Μάϊκλ Φλιν πρώην διευθυντής της υπηρεσίας Ασφαλείας των Ενόπλων δυνάμεων (DIA) που, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, προορίζεται για Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του νέου προέδρου. Εμείς θα απαντήσουμε με το αντιφασιστικό μέτωπο!

 

Το Μανιφέστο Ομπάμα
Μέσα σ’ αυτές τις κοσμοϊστορικές εξελίξεις ο Μπαράκ Ομπάμα ήρθε στην Ελλάδα. Στην ομιλία του στο Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» μίλησε για το όραμά του για τη δημοκρατία που το συνέδεσε αριστοτεχνικά με τη δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας και τον Περικλή. Αναφέρθηκε στους κινδύνους από την ενισχυση της λαϊκίστικης ρητορικής της Δεξιάς και της Αριστεράς, στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Προειδοποίησε για την άνοδο του εθνικισμού, της εθνικής ταυτότητας που κτίζεται γύρω από ένα «εμείς» και ένα «αυτοί». Συνεχάρει τους Έλληνες για τη συμπόνια και τη γενναιοδωρία που δείχνουν στους πρόσφυγες και πρόσθεσε ότι η δημοκρατία τους ανοίγει την αγκαλιά της. Τέλος είπε ότι το μονοπάτι της παγκοσμιοποίησης πρέπει να καλυτερεύσει!
Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ χρησιμοποίησε την Αθήνα για να παρουσιάσει ένα Μανιφέστο υπέρ της παγκοσμιοποίησης κάτω από το παγκόσμιο σύμβολο του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης. Θα μπορούσε κανείς να πει στον επικοινωνιακό πλην ανιστόρητο Μπαράκ Ομπάμα ότι η εθνική ταυτότητα δε χτίζεται από την άνοδο του εθνικισμού, αλλά ενυπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία περνώντας από τη φυλή στο γένος και στη συνέχεια στο έθνος. Εθνική ταυτότητα είναι, κατά τον Ηρόδοτο, το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον. Επίσης θα μπορούσε να του πει ότι οι πρόσφυγες είναι τα θύματα των δικών του πολιτικών, την τελευταία οκταετία, που για γεωπολιτικούς και οικονομικούς λόγους ενθάρρυναν, χρηματοδότησαν και εξόπλισαν διάφορες οργανώσεις που εκπροσωπούν εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες, προκειμένου να ανατρέψουν μη αρεστές κυβερνήσεις, όπως π.χ. στη Λιβύη και στη Συρία.
Μετά την Αθήνα ο Μπαράκ Ομπάμα πήγε στο Βερολίνο όπου υπέγραψε από κοινού με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ ένα άρθρο – δημοσιεύηκε στο γερμανικό οικονομικό περιοδικό Wirtschafts Woche – στο οποίο τονίζεται ότι δεν υπάρχει επιστροφή στον κόσμο που υπήρχε πριν την παγκοσμιοποίηση. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε άτυπη Σύνοδος Κορυφής με τους ηγέτες της Αμερικής και των πέντε μεγαλύτερων χωρών της Ευρώπης προκειμένου να δημιουργηθεί μια Διεθνής υπέρ της παγκοσμιοποίησης και ενάντια σε όσους την αμφισβητούν. Στη Σύνοδο συζητήθηκε και η παράταση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας για να δεσμευτεί προκαταβολικά ο Ντόναλντ Τραμπ. Η προσπάθεια συνεχίστηκε στο Περού.
Δυστυχώς στην Ελλάδα που καταστράφηκε οικονομικά και κοινωνικά από την παγκοσμιοποίηση και το ευρωπαϊκό υποσύνολό της, την ΕΕ και την Ευρωζώνη, επικρατεί πολιτικός αυτισμός. Δέσμιες ιδεοληψιών, οι ετεροπροσδιορισμένες ηγεσίες των μνημονιακών κομμάτων σύρουν τη χώρα σε συμμαχία με τους ηττημένους. Όπως είχε πει ο Ταλεϋράνδος «Είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος».

Υ.Γ. : Ο Αστέρας της Βουλιαγμένης στον οποίο κατέλησε ο Μπαράκ Ομπάμα ανήκει κατά ποσοστό περίπου 33% στον τουρκικό όμιλο Dogus. Ο ίδιος όμιλος ελέγχει σε ποσοστό 90% τις μαρίνες Γουβιών Κέρκυρας και Λευκάδας, κατά 75% τη μαρίνα Ζέας και κατά 32,2% τη μαρίνα Φλοίσβου. Ο τουρκικός όμιλος Dogus αγόρασε πρόσφατα και το 50% του Χίλτον των Αθηνών. Όταν οι Τούρκοι παραβιάζουν κάθε μέρα τον εναέριο χώρο της πατρίδας μας και οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας δίνουν ηρωϊκές μάχες για να τους αναχαιτίζουν, όταν κατεχουν επί 42 χρόνια το 38% της Κύπρου, οι πολιτικοί κατ’ εντολή των δανειστών ξεπουλάνε τα φιλέτα της Ελλάδας. Αυτό θα πει μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τι εστί παγκοσμιοποίηση.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 25-11-2016.

seisaxthia.wordpress.com