Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ καταδεικνύει πως τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι μεγαλύτερες βιομηχανικές δημοκρατίες αντιμετωπίζουν μια κατάσταση, που αν εδραιωθεί, τότε το έδαφος θα είναι και πάλι έτοιμο για την πολιτική παρόρμηση που είναι γνωστή ως φασισμός. «Οι αναπτυγμένες χώρες έχουν μπει σε μια προ-φασιστική κοινωνική κατάσταση που θα ωριμάσει με άσχημο τρόπο εάν επικρατήσουν οι επιταγές της αγοράς, εάν το εμπόριο και η χρηματοπιστωτική οικονομία αρνηθούν να υιοθετήσουν διαλλακτικότερες επιδιώξεις» έγραφε προφητικά, εδώ και πολλά χρόνια, ο Ουίλιαμ Γκρέιντερ, αρχισυντάκτης του περιοδικού Rolling Stone. Η περίπτωση της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας φαίνεται να επιβεβαιώνουν τις θέσεις αυτές.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε την υπεροχή της ακροδεξιάς ρητορικής έναντι εκείνης της Αριστεράς, καθώς η πρώτη επιβάλλει τη δική της σαφή πολιτισμική, ρατσιστική εξήγηση (για την κρίση φταίνε οι «κακοί» από την φυλετική τους κούνια μετανάστες), ενώ η δεύτερη αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική εξήγηση, να αποκαλύψει το ρόλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας. Και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι δήθεν αντι-φασίστες είναι στην ουσία φασίστες, όταν δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, στο συμβολικό θάνατο για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων, συμβολικά και πραγματικά.
Η προσπάθεια της σοσιαλδημοκρατίας να λειτουργήσει με πιο ουμανιστικό αλλά και μετριοπαθή τρόπο στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο την παγίδευσε και την εξέθεσε πλήρως, καθώς απώλεσε τον ριζοσπαστισμό της και οι εργαζόμενοι εξέλεβαν αυτή την πολιτική στάση της ως συναλλαγή! Έτσι το αξιακό σύστημα των «πάνω», που είναι το κέρδος και το εγώ, έμεινε χωρίς αντίπαλο. Για την ακρίβεια ο πολιτικός αντίπαλος του κεφαλαίου θα γίνει η ριζοσπαστική νέα-δεξιά, δηλαδή η ακροδεξιά, η οποία με τα ρατσιστικά και φασιστικά χαρακτηριστικά βρίσκεται πλέον στην εξουσία. Και ασφαλώς στην υπηρεσία του πιο ακραίου και επικίνδυνου πλανητικού κεφαλαίου.
Τι μπορεί να κάνει η Αριστερά; Να ξαναβρεί τις χαμένες της αξίες και να τις ενεργοποιήσει πολιτικά και οντολογικά μέσα από ένα παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ένα είδος που θα βρίσκει τον εαυτό του και την πλήρωσή του στο Εμείς, στη συλλογικότητα, που θα επανεφεύρει την Αλληλεγγύη και την Αγάπη(σ.σ. για τον Άνθρωπο όπου Γης και όχι μόνο για τους Έλληνες-γηγενείς όπως θέλει η Χρυσή Αυγή και εσχάτως, δυστυχώς, ο Ιερώνυμος) ως αρμό των διυποκειμενικών σχέσεων, αντικαθιστώντας τη δύναμη της απληστίας και της χωρίς όρια συσσώρευσης, και προτείνοντας μία προοπτική της εργασίας που δεν θα είναι άχθος αλλά δημιουργία. Αν δεν συμβεί αυτό, η σημερινή συνεχώς επιταχυνόμενη καταστροφική κίνηση του κανιβαλικού καπιταλισμού, που ήδη έχει εξαφανίσει το 1/3 των ειδών ζωής του πλανήτη, που έχει στρατιωτικοποιήσει τις οικονομικές σχέσεις και σαρώνει το κράτος πρόνοιας, θα οδηγήσει στο Χάος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου