Αποχαιρετιστήριο δείπνο

 

Λάκης Λαζόπουλος

 

Έχουν σκυθρωπιάσει  τα πρόσωπα, έχουν βουβαθεί οι ελπίδες, έχουν ανέβει στις ταράτσες οι υπομονές.

Έτοιμες να πέσουν στο κενό.

Ανεβάζοντας στο θέατρο Γκλόρια αυτή τη γαλλική κωμωδία, «Αποχαιρετιστήριο Δείπνο», μαζί με δύο ηθοποιάρες, κωμικούς με σφραγίδα θεού όπως θα μπορούσα να πω (Μαρία Λεκάκη, Λευτέρης Ελευθερίου), μοιράζομαι μαζί τους μια καινούργια χαρά από ένα έργο που μιλάει μόνο για τις ανθρώπινες σχέσεις.  

Κατάλαβα πόσο ανάγκη είχα να βρεθώ κι εγώ έξω απ’ αυτό το μαύρο σύννεφο της εποχής. Πως ήθελα και θέλαμε να ξεχαστούμε, έτσι όπως αφήναν τα μωρά σε μια κούνια στις παλιές αυλές των σπιτιών.

Γιατί όλοι μας είμαστε κάπως! Κακά τα ψέματα.

Έτσι λοιπόν όπως και στο έργο, οι άνθρωποι είναι με τα νεύρα όρθια αφού ζούμε μια ζωή που δε μας αρέσει. Όλοι και όλα μας φταίνε. Και την πληρώνουν συνήθως πάντα οι πιο άσχετοι. Οι πιο δικοί μας. Άυπνοι γυρνάμε στα κρεβάτια σαν τα αρνιά στη σούβλα. Τα τηλέφωνα δίνουν και παίρνουν. 

Τι παίρνεις εσύ Xanax; 

Δοκίμασες το Bespar;

Δεν πίνεις καλύτερα ένα Stilnox που είναι υπναγωγό και όχι υπνωτικό;

Είμαι πολύ χάλια σου λέω, χθες από τα νεύρα πήγα να πνίξω το παιδί.

Τέτοιοι διάλογοι. Και που και που κανένα πήδημα άσχετο, το οποίο προσπαθεί να δώσει ενδιαφέρον στην άχρωμη ζωή μας. 

-Γνώρισα μια παντρεμένη χθες, η οποία το ξέρει το άθλημα ρε παιδί μου και με εξόντωσε χθες στο κρεβάτι.
-Πότε θα  την ξαναδείς;
-Μαλάκας είσαι; Πάει αυτή.

Άλλος διάλογος
-Γνώρισα μία στο instagram και χώρισα μ’ αυτή που τα είχα απ’ το facebook!
-Και τώρα tweetάρεις μόνο;

Και το πρωί όλοι αυτοί περπατούν στους δρόμους της Αθήνας με τα χαμόγελα τους ξεχασμένα σε άλλες εποχές. Τα τελευταία χαμόγελα χάνονται σιγά-σιγά. Φοβάμαι ότι θα έρθει ώρα που θα  δω στην Αττική οδό στο Amber Alert. 

«Χάθηκε χαμόγελο 27 χρόνου αμέσως μετά τις σπουδές του και τις διατριβές του». 

Δεν ακούς πια δυνατά γέλια όπως παλιά. Μόνο σε κλειστές παρέες νέων ανθρώπων.
Σα να γίνεται μια τεράστια κηδεία και είμαστε όλοι συγγενείς. Φοράμε μαύρα μέσα μας, ενώ τα χρώματα των ρούχων μας έξω  μοιάζουν σαν μια γελοία προσπάθεια να ενθαρρύνουν ένα περιπλανώμενο τίποτα. 

Τι περιμένουμε;

Τους βαρβάρους; Εδώ είναι.

Να τους διώξουμε; Δεν μπορούμε.

Μας δίνουνε δόσεις για να τους ανεχόμαστε. Τώρα θα περάσουμε τη δεύτερη αξιολόγηση. Έχουμε περάσει 100 αξιολογήσεις και όμως το χρέος – χρέος και η κατηφόρα – κατηφόρα.

Όπως μου έλεγε ένας φίλος οι προηγούμενοι κάνανε καθαρό σεξ, ο Τσίπρας με το δημοψήφισμα έβαλε συναίσθημα στο σεξ, οπότε τώρα τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα για αυτόν.

Η απογοήτευση, τα νεύρα, ο θυμός για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι γιατί δεν κατάφεραν να κάνουν αυτά που είπαν. Είναι γιατί τους πίστεψαν ότι θα τα κάνουν. Ήταν η τελευταία τους ελπίδα. Ήταν φορτωμένος ο γάιδαρος και εκεί που περιμέναμε να έρθει ένα χέρι να αρπάξει αυτό το βάρος, ο γάιδαρος φορτώθηκε ακόμα παραπάνω. Δεν αντέχονται άλλο αυτοί οι φόροι, δεν αντέχεται άλλο αυτός ο ΕΝΦΙΑ, δεν αντέχονται αυτές οι ασφαλιστικές εισφορές, δεν αντέχεται αυτό το φοροκυνηγητό, αυτή η φοροκαταδίωξη. Δεν μπορεί να κυνηγάς έναν πληθυσμό 6.000.000 ανθρώπους και να τους σημαδεύεις. Δεν κινδυνεύουν οι μεγάλοι. Οι μεγάλοι  βρίσκουν τις άκρες τους, διαφεύγουν. Δεν είδα να βάζουν και κανέναν  μέσα, μου είπε χτες ο ταξιτζής.

Λόγια πολλά κι από τηγανίτα τίποτα.

Οι Μικροί πεθαίνουν. Αν δεν συμβεί κάτι με το χρέος της χώρας η Ελλάδα θα σκάσει. Θα ακουστεί μπαμ στον αέρα. Και ο καθένας εκείνη την ώρα θα κάνει το δικό του αποχαιρετιστήριο δείπνο. Άλλος θα αποχαιρετήσει την ελπίδα, άλλος θα  αποχαιρετήσει τη μεταπολίτευση, άλλος θα αποχαιρετήσει την Αριστερά, άλλος θα αποχαιρετήσει την Ευρώπη, άλλος θα αποχαιρετήσει την Ελλάδα. Άλλος θα αποχαιρετήσει το σπίτι που έζησε και μεγάλωσε, άλλος θα αποχαιρετήσει το σπίτι των γονιών του γιατί δεν μπορεί να πληρώνει τέτοιο σκληρό χαράτσι, που ούτε επί τουρκοκρατίας δεν πληρώναν οι Έλληνες.
Γερμανοκρατία.

Κι όμως έχουν μπει κι έχουν αρπάξει τα σπίτια μας.

Και μεις τους παρακολουθούμε με υπομονή σχεδόν ανόητη και ανακόλουθη της ιστορίας μας.
Ο Σόιμπλε ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει την Ελλάδα από την Ευρώπη. Η Ελλάδα όμως δεν μπορεί να φύγει από την Ευρώπη γιατί θα στροβιλίζεται στον αέρα. Δεν είμαστε Αγγλία. Δεν έχουμε τέτοιες αντοχές.

Κάποιος όμως πρέπει να επιστρέψει τα χαμόγελα πίσω. Να μπορούμε να πιούμε έναν καφέ ήσυχοι, να κάνουμε ένα τσιγάρο όσοι είναι καπνιστές, να πιούμε ένα τσιπουράκι.

Γι’ αυτό χαίρομαι ξανά αυτή την παράσταση, όπως πριν πολλά χρόνια. Αυτό νιώθω και στο χειροκρότημα του κόσμου, στο τέλος της παράστασης. Σαν να αποχαιρετούμε όλοι κάτι από μέσα μας. Ένα βάρος.

Μπήκαμε σε μια άλλη εποχή. Οριστικά και αμετάκλητα.

Και όπως έλεγα σε μια παράσταση μου, «Η εποχή είναι σαν την πορδή, έτσι και φύγει  απ’ τον κώλο δεν ξαναγυρνάει. Επιστροφή πορδής δεν έχει υπάρξει στην ιστορία» .

Ιδανικά τέλος. Θα φάμε ο ένας τα ελαττώματα του άλλου. Έτσι όμως μόνο θα ξαναγαπηθούμε.

Σαν έτοιμος από καιρό Αποχαιρέτα Τον Θυμό που σου έσπειραν τα twitter και οι ψεύτικοι λογαριασμοί στο διαδίκτυο. Έλα ξανά στον εαυτό σου. Χωρίς φόβο, προχώρα.

Γκρέμισε ότι δε σου αρέσει. Δεξιά ή Αριστερά, καμία σημασία, καμία ανοχή. Αρκεί να πέσει ο τοίχος και να ξαναδούμε ορίζοντα. 

Είναι τα λόγια που άκουγα μέσα μου, καθώς οδηγούσα και προσπαθούσα να βρω μια διεύθυνση από το GPS.

Αντί να ακούω τις οδηγίες για τον δρόμο που έψαχνα άκουγα αυτές τις οδηγίες. Σαν μια άλλη φωνή μέσα μου να είχε πάρει τον λόγο. Κι όταν το μέσα μου μιλάει κρυφακούω πάντα

www.altsantiri.gr