Ο εικονικός πόλεμος αλληλοκατηγοριών, ο οποίος έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους απογόνους των εμπλεκομένων στον εμφύλιο πόλεμο, από ότι φαίνεται δεν έχει κοπάσει. Δεν έχει ωριμάσει ο καιρός της ερμηνείας της ιστορίας Και για αυτό μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Ομήρου από την Ι Ιλιάδα 63-64
"Άσογος, άσπιτος, παράνομος, που χαίρεται αν ξεσπάσει / σε φίλους και δικούς ανάμεσα ξεφρενιασμένη διαμάχη. " μτφρ. Ν.Καζαντζάκη-Ι.Θ.Κακριδή
Όλο το σκηνικό δείχνει ακόμα μια φορά την τεράστια απόσταση που υπάρχει, ανάμεσα στους φιλολογούντες και τον λαό, από την καθημερινότητα του και από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Με αφορμή το περίφημο αντικομμουνιστικό συνέδριο που διοργανώνεται στην Εσθονία, όλη η σαπίλα του ντουνιά, ό,τι κατακάθι κυκλοφορεί στον εγχώριο δημόσιο βίο, πλαισιωμένο από το περίφημο… «δημοκρατικό τόξο» – ή άλλως πως το κουκούλι εκτροφής του φασισμού – συνασπίστηκαν τις τελευταίες μέρες για να διατρανώσουν την πίστη τους στο «αξιακό» πλαίσιο της ΕΕ, η οποία ΕΕ είναι, λέει, κατά των ολοκληρωτισμών…
Στόχος τους για μια ακόμα φορά να αναπαραγάγουν την άθλια θεωρία των «δυο άκρων», να ελεεινολογήσουν κατά των κομμουνιστών, να συσχετίσουν ό,τι ωραιότερο και ευγενέστερο γέννησε η ανθρώπινη σκέψη – την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο – με τον μισανθρωπισμό, με τον ρατσισμό, με την κτηνωδία, με τον ναζισμό.
Έφτασαν να μιλούν για τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», ποιοι; Αυτοί που λίγο να ξύσεις την επιφάνεια της σκοταδιστικής τους μπούρκας θα διαπιστώσεις ότι σαν το μεγαλύτερο «έγκλημα» των κομμουνιστών θεωρούν ακριβώς το γεγονός ότι οι κομμουνιστές τσάκισαν τον φασισμό!
Αλλά ποια είναι η ΕΕ, ποιο κομμάτι της ευρωπαϊκής κληρονομιάς κουβαλάει και εκπροσωπεί και ποια, τελικά, η σχέση της με τον φασισμό; Είναι προφανές: Αν η ΕΕ εκπροσωπεί κάποια Ευρώπη, τότε σίγουρα αυτή δεν είναι η Ευρώπη του Διαφωτισμού, της Αναγέννησης και των κοινωνικών επαναστάσεων. Είναι η Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας, της αποικιοκρατίας και του φασισμού.
Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της καπιταλιστικής αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Ειδικά, δε, σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, ο φασισμός γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.
Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.
Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
Αυτό συνέβη όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
Αυτό συνέβη όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ να κάνει πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να τον διορίζουν καγκελάριο.
Ο φασισμός είναι – μεταξύ άλλων – η μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεων της ολιγαρχίας που, πίσω από το «φιλολαϊκό» προσωπείο που χρησιμοποιεί για να αποκτήσει κοινωνική βάση, εκείνο που πραγματικά εγγυάται μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της είναι ότι τίθεται «το κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως ακριβώς το υποσχέθηκε ο Χίτλερ στη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.
Φυσικά όταν απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν. Τον επιβάλλουν «από τα πάνω» με φωτιά και σίδερο: Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα. Η ΕΕ που … απεχθάνεται τους «ολοκληρωτισμούς», που οι πολυεθνικές της είναι βουτηγμένες στο αίμα των λαών από την εποχή της αγαστής συνεργασίας τους με το ναζιστικό καθεστώς των Νταχάου και των Άουσβιτς (http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/180010,Kati-leipei-apo-to-kadro.html), είναι αυτή που
γ) παρακολουθεί τις κυβερνήσεις κρατών – μελών της (πχ Βαλτικές χώρες, της δε Εσθονίας προεξάρχουσας) να ηρωοποιούν τους ναζί και τους δοσίλογους συνεργάτες τους της περιόδου της Κατοχής,
δ) έχει στρώσει το έδαφος για την ενίσχυση της ακροδεξιάς από την Λεπέν στη Γαλλία μέχρι τους Ουρμπάν στην Ουγγαρία κι από Αυστρία μέχρι Ολλανδία, Σουηδία και Γερμανία.
Μετά το αντικομμουνιστικό Μνημόνιο της ΕΕ στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ήρθε το 2009 το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου – χωρίς περιστροφές – ομολογείτο ο βαθύτερος λόγος της αντικομμουνιστικής υστερίας των «κεφαλών» της ΕΕ:
Ο κομμουνισμός, λέει η ΕΕ, είναι «έγκλημα». Και τα «εγκλήματά του», εξηγούσε το Μνημόνιο στο εισηγητικό του μέρος, είναι απότοκο «της θεωρίας της πάλης των τάξεων»!
Η πάλη των τάξεων, λοιπόν… Αυτή είναι που πρέπει να «καταργηθεί». Που «δεν κολλάει» με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», του «δεν υπάρχει εναλλακτική» και της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.
Αφού, όμως, η πάλη των τάξεων δε γίνεται να «καταργηθεί» μέσω διαταγμάτων, θα πρέπει να συκοφαντηθεί, να ελεεινολογηθεί, να προβοκαριστεί, να στιγματιστεί και όπου είναι δυνατόν να ποινικοποιηθεί η δράση των κομμουνιστών. Εκείνων, δηλαδή,
α) που δεν υποκλίνονται στο αμετάκλητο της αστικής κοινωνίας, καθώς «η ιστορία όλων των κοινωνιών που υπήρξαν μέχρι σήμερα είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων», που πρωτοστατούν στην «οργάνωση των προλετάριων σε τάξη και συνακόλουθα σε πολιτικό κόμμα»,
β) που διακηρύσσουν ότι σκοπός τους είναι «η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο», με στόχο την κατάργηση όλων των τάξεων και τη μετάβαση σε μια μη εκμεταλλευτική, αταξική κοινωνία, όπου «στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας, με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, θα έχουμε μια ένωση, μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων» («Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).
Είναι προφανές ότι αυτή η προοπτική, της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, δεν …συμφέρει όσους κατέχουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης. Κι αφού δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν σε επίπεδο ιδεών με τους κομμουνιστές, κατασκευάζουν την «ιστορία» στα μέτρα τους, έτσι ώστε να φαίνεται πως πίσω από τις κομμουνιστικές ιδέες υπάρχει κάτι το «εγκληματογόνο» και η απόδειξη περί τούτου είναι οι «εγκληματικές» πράξεις του κομμουνιστικού «ολοκληρωτισμού» που είναι συνώνυμος του… ναζισμού.
Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ
Κάθε συκοφαντία που διεκδικεί να παρουσιάζεται αληθοφανής έχει ανάγκη την παραχάραξη. Έτσι φτάσαμε στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου στο πλαίσιο αυτού του (αντι)ιστορικού «κόψε – ράψε», αποφασίστηκε «να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού.
Γιατί, όμως, η 23η Αυγούστου; Επειδή αυτήν την ημερομηνία, στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ». Να, επομένως, τα «ντοκουμέντα» της… «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού. Μέχρι και σύμφωνο μη επίθεσης υπέγραψαν!
Έτσι κάθε χρόνο η 23η Αυγούστου αποτελεί ένα τρόπον τινά προσκλητήριο για κάθε φασίστα, κρυφοφασίστα, μισοφασίστα, για κάθε φιλαράκι του Παττακου που αναβαθμίστηκε στην «δημοκρατική» κολυμπήθρα, να λέει το μακρύ του και το κοντό του από κοινού με εκείνους τους «δημοκράτες» που η πολιτική τους γεννάει και θρέφει τους φασίστες
(σσ: Τώρα στο οξύμωρο που θέλει στο αντικομμουνιστικό ντελίριο κάθε 23η Αυγούστου να συμμετέχουν και οι φασίστες, εδώ, πια, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η βλακεία – πόσω μάλλον του φασίστα – είναι αθεράπευτη).
Συνεχίζουμε ξεκαθαρίζοντας ότι οι παρατηρήσεις που ακολουθούν δεν απευθύνονται στους κάθε λογής απογόνους του Γκαίμπελς καθώς με τους ενσυνείδητους παραχαράκτες της Ιστορίας δεν χωράει κανένας διάλογος. Οι βρωμερές ενέργειες, όμως, αποτελούν ενίοτε και ευκαιρία για να θυμηθούμε και να αξιολογήσουμε καταστάσεις και πράγματα:
Πρώτον: Η παγκόσμια ιστοριογραφία – την οποία φυσικά δεν έγραψαν Σοβιετικοί ή κομμουνιστές – έχει αποφανθεί: Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης (και όχι «φιλίας»), το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ της 23 Αυγούστου 1939 αποτέλεσε κίνηση της ΕΣΣΔ που έσωσε την Ευρώπη από τη χιτλερική χολέρα και προέκυψε μόνο μετά την άρνηση Αγγλίας – Γαλλίας για την από κοινού με την ΕΣΣΔ αντιμετώπιση της Γερμανίας. Ήταν μια κίνηση που επέτρεψε στη Σοβιετική Ενωση (σε μια στιγμή που ήδη είχε δεχτεί στο Ανατολικό της μέτωπο την επίθεση των Ιαπώνων) να αναδιοργανώσει τον Κόκκινο Στρατό και την οικονομία της, ώστε να καταφέρει – όπως και έγινε – να συντρίψει την επερχόμενη χιτλερική επίθεση.
Δεύτερον: Ήταν η συμφωνία του Μονάχου, ένα χρόνο πριν (30 Σεπτέμβρη 1938) μεταξύ των Χίτλερ, Μουσολίνι, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, με την οποία Αγγλία και Γαλλία άνοιξαν το δρόμο για τη ναζιστική επιδρομή στην Ευρώπη. Εκεί ήταν που οι πρόγονοι των αντικομμουνιστών του «δημοκρατικού τόξου» προσέφεραν στρατηγικό πλεονέκτημα στον Χίτλερ, που, μέσω της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας δεν συνάντησε καμία άμυνα και κυρίως του προσέφεραν μια απομονωμένη ΕΣΣΔ έρμαιο – όπως ήλπιζαν – στις πολεμικές διαθέσεις του Γ’ Ράιχ.
Τρίτον:Είναι ενδεικτικό πως όταν η ΕΣΣΔ τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία και στην Αγγλία έναντι της Γερμανίας, Λονδίνο και Παρίσι απέρριψαν τη σοβιετική βοήθεια. Έτσι, το Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (που υπεγράφη έναν ολόκληρο χρόνο μετά τη συμφωνία του Μονάχου) ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ένωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες προετοιμασίας, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προεργασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.
Τέταρτον: Οι «ιστορικοί» και οι πολιτικοί του αντικομμουνισμού πολύ θα ήθελαν οι Σοβιετικοί να έμεναν άπραγοι. Να άφηναν ανοιχτά τα περάσματα στις χιτλερικές ορδές τόσο από την Πολωνία και Λευκορωσία όσο και από την Φινλανδία. Έτσι:
α) Μιλούν (ποιοι; Οι ιμπεριαλιστές!) για την «ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Φινλανδίας» το 1939, αλλά:
«Ξεχνούν» την άρνηση των Φινλανδών να ενισχυθούν από την ΕΣΣΔ τα φινλανδικά σύνορα στον ισθμό της Καρελίας, τα οποία είναι σε μια απόσταση μόλις 32 χλμ. από το Λένινγκραντ, με την πόλη δηλαδή να βρίσκεται εντός του βεληνεκούς του ναζιστικού πυροβολικού.
Ξεχνούν» την πρόταση της ΕΣΣΔ για τη σύναψη μιας σοβιετο-φινλανδικής συνθήκης αμοιβαίας βοήθειας.
«Ξεχνούν» την σοβιετική πρόταση η Φινλανδία να μισθώσει στη Σοβιετική Ένωση το λιμένα Hanko και το έδαφος που γειτονεύει με αυτό, να επιτρέψει να έχει μια σοβιετική φρουρά εκεί για την προστασία της ναυτικής βάσης με αντάλλαγμα από την ΕΣΣΔ την εκχώρηση στην Φινλανδία μιας έκτασης 5.529 τετραγωνικών χιλιομέτρων, δηλαδή πάνω από 2 φορές μεγαλύτερη περιοχή.
«Ξεχνούν» ότι η Φινλανδία υπήρχε ως κράτος από το 1918, μόνο επειδή αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της οι Μπολσεβίκοι.
«Ξεχνούν» ότι η αντιδραστική κυβέρνηση της Φινλανδίας υποκινούμενη από τους ιμπεριαλιστές όχι μόνο απέρριψε το σοβιετικό σύμφωνο φιλίας αλλά επιδόθηκε και σε συνοριακές επιθέσεις ενάντια στην ΕΣΣΔ με συνέπεια το ξέσπασμα του σοβιετοφινλανδικού πολέμου (30 Νοέμβρη 1939).Και φυσικά
«ξεχνούν» το ρόλο της Φινλανδίας με το μέρος των χιτλερικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
β) Μιλούν για τον δήθεν «διαμελισμό» της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, αλλά:
«Ξεχνούν» πως όταν στις 17 Σεπτέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός για μπει φραγμός στις ορδές του Χίτλερ, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί από τους ναζί, πως ήδη ο Χίτλερ από την 1ηΣεπτέμβρη – χωρίς καμία έμπρακτη αντίδραση από Αγγλογάλλους – είχε καταλάβει την Πολωνία και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής».
«Ξεχνούν» ότι ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη ληστρική συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918.
«Ξεχνούν», φυσικά, ότι τα εδάφη στα οποία προωθήθηκε ο Κόκκινος Στρατός με στόχο την υπεράσπιση των σοβιετικών συνόρων ήταν εδάφη της Δυτικής Λευκορωσίας και της Δυτικής Ουκρανίας που είχαν ληστέψει οι αστοί και οι τσιφλικάδες της Πολωνίας το 1920 κατά τη διάρκεια της αντεπαναστατικής εκστρατείας της Αντάντ. Όπως
«ξεχνούν», φυσικά, ότι οι βαλτικές χώρες με τα φασιστικά τους καθεστώτα ήταν έτοιμες να τεθούν – όπως και έκαναν – στην υπηρεσία του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.
γ) Όσοι κατηγορούν – σήμερα – την ΕΣΣΔ για το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, είναι οι απόγονοι εκείνων που ήθελαν την καταστροφή της ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό όταν με το σύμφωνο η ΕΣΣΔ απέτρεψε την άμεση εναντίον της επίθεση από τους ναζί, οι Αμερικανοί διαμαρτύρονταν ότι ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς» («Νew York Herald Tribune», 7/10/1939) και ο Τσόρτσιλ κατηγορούσε τους ναζί ότι «πρόδωσαν το αντικομιντέρν σύμφωνο και τις αντιμπολσεβίκικες συμφωνίες» (Collier’s – ΗΠΑ 30/9/1939,http://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/30279/symfono-molotof-rimpentrop-symfonoyn-stin-paraharaxi).
Τι δεν λένε, λοιπόν, οι «δημοκράτες» της ΕΕ, αυτοί οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας που αξιοποιούν προπαγανδιστικά το σύμφωνο εναντίον της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος;
Ότι εκείνο το σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (μη επίθεσης και όχι «φιλίας», όπως του Μονάχου) υπογράφτηκε μόνον αφότου οι ΗΠΑ σφύριζαν υπέρ «ουδετερότητας» και επί μήνες η Αγγλία και η Γαλλία αρνούνταν να υπογράψουν με την ΕΣΣΔ συμφωνία κοινής δράσης εναντίον του ναζισμού.
Ότι όλο αυτό το διάστημα ο ένας ιμπεριαλιστικός άξονας, των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ευρώπης, επιδίωκε να στραφεί μια ώρα αρχύτερα ο άλλος ιμπεριαλιστικός άξονας, της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΣΣΔ χρειαζόταν ικανό διάστημα να οργανωθεί μπροστά στην επικείμενη και αναπόφευκτη πολεμική επίθεση από τη Γερμανία.
Και ότι κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος ιστορικός έχει αναγνωρίσει ότι εκείνο το σύμφωνο αποδείχτηκε μια ευφυής κίνηση της ΕΣΣΔ, που της έδωσε το χρόνο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει και, τελικά, να συντρίψει το ναζισμό.
Το σύμφωνο του Μονάχου
Τι δεν λένε οι τυφλοπόντικες: Ότι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη.
Είναι η ημέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 – ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Ήταν η 30η Σεπτέμβρη 1938 που η ιμπεριαλιστική συμφωνία του Μονάχου αποτέλεσε την κορύφωση της πολιτικής της ενθάρρυνσης των επιδρομέων. Οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, με την προτροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τις απαιτήσεις του Χίτλερ, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, από τις αποφάσεις της ΕΕ και από τα άρθρα των «Μένουμε Ευρώπη» – σμπίρων της. Πολύ λογικό για μια ΕΕ των «Χάιντερ», της Λεπέν και της ακροδεξιάς, για μια ΕΕ που – επί ελληνικής προεδρίας – υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με τους ναζί της Ουκρανίας. Πολύ λογικό, επίσης για τους ασπάλακες γραφιάδες της που δίνουν νόημα στους στίχους του Βάρναλη: «…της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»!
Άλλωστε αν η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και οι κάθε λογής «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλιστές» γκαιμπελίσκοι που τους ξεσκονίζουν νοιάζονταν για τη «δημοκρατία», αν είχαν ή έχουν ειλικρινή επιδίωξη να καταγγείλουν το ναζισμό και όχι να συκοφαντούν τον κομμουνισμό (όπως πραγματικά τους ενδιαφέρει), τότε θα είχαν να δείξουν έστω και μία ανακοίνωση, έστω μία διαμαρτυρία ή έστω μία καταγγελία τους για το γεγονός ότι σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και μια σειρά ακόμα χώρες της ΕΕ στήνονται μνημεία υπέρ των Ες – Ες και «τιμούνται» συνεργάτες των Γερμανών, την ώρα που σε αυτές και άλλες χώρες (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.) η μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία έχει κηρυχτεί «παράνομη» (!) από τα δικαστήρια και οι κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες τελούν σε καθεστώς παρανομίας.
Σημείωση 1η: Στην Ελλάδα της Κατοχής, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι γερμανοντυμένοι, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες δεν ήταν κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους αριστερούς και δημοκράτες ήταν στα βουνά και πολεμούσαν το ναζισμό. Τα θρασίμια του εγχώριου αντικομμουνισμού, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις τους που κάνουν τεμενάδες στην ΕΕ, που ψηφίζουν υπέρ της ναζιστοκρατούμενης Ουκρανίας τις κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία, προφανώς γνωρίζουν ποιας ιδεολογίας και ποιας πολιτικής μήτρας εκτρώματα ήταν οι γερμανοτσολιάδες.
Σημείωση 2η: Για το τι συμβαίνει στην Εσθονία έχουμε αναφερθεί ήδη σε προηγούμενο άρθρο. Στην, δε, Ουκρανία, ό,τι θυμίζει Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά των ναζί διώκεται. Στο Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, κάθε χρόνο, μια συγκεκριμένη μέρα, οι αστυνόμοι και οι παρακρατικοί έχουν πολλή δουλειά. Είναι η μέρα της επετείου της απελευθέρωσης της πόλης από τους ναζί. Κατά σατανική ειρωνεία της Ιστορίας ήταν 23 Αυγούστου του 1943 όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε την πόλη από τους χιτλερικούς. Και ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού της Ουκρανίας, που ξεχύνεται με κόκκινες σημαίες στους δρόμους για να τιμήσει την ημέρα, αυτό δεν το ξεχνά. Όμως τέτοιες «μνήμες» στην Ουκρανία των φασιστών, σήμερα δεν επιτρέπονται. Αυτή την Ουκρανία, την λατρεμένη στη ΕΕ, μετά τον υπουργό του Σαμαρά, τον Βενιζέλο, το 2014, την επισκέφθηκε και ο πρωθυπουργός Τσίπρας το 2017…
Σημείωση 3η: Η 23η Αυγούστου είναι όντως σπουδαία ημερομηνία. Πρώτον: Ήταν 23 Αυγούστου του 1942 όταν η μάχη του Στάλινγκραντ πέρασε στην πιο αποφασιστική της φάση. Η 23η Αυγούστου 1942 θεωρείται ημερομηνία ορόσημο για τη μάχη του Στάλινγκραντ γιατί από τη μέρα εκείνη η μάχη μεταφέρθηκε ακόμα και στις συνοικίες της πόλης όταν το 14ο γερμανικό σώμα τεθωρακισμένων διέσπασε την αμυντική γραμμή του Στάλινγκραντ και έφτασε στο Βερτιάτσι. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο τιτάνιος αγώνας των αμυνομένων σπίτι το σπίτι και δρόμο το δρόμο που οδήγησε στη συντριβή της ναζιστικής χολέρας. Δεύτερον: Ήταν 23 Αυγούστου 1943 όταν λήγει η τιτανομαχία του Κουρσκ. Ο Κόκκινος στρατός στη μεγαλύτερη μάχη τεθωρακισμένων που έγινε ποτέ τσακίζει τους ναζί.
Ο Τσώρτσιλ, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ και ο… Στάλιν
ΤονΓενάρη του 1927 ο υψηλός καλεσμένος της Ρώμης απευθυνόταν στον Μουσολίνι με τα παρακάτω λόγια:
«…Το κίνημά σας πρόσφερε υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο μεγάλος φόβος που διακατείχε τον δημοκρατικό ηγέτη ή ηγέτη της εργατικής τάξης ήταν η πιθανότητα να υπονομευτεί ή να υπερθεματιστεί από κάποιον πιο ακραίο από αυτόν. Φαίνεται ότι μια συνεχής μετακίνηση προς τα αριστερά, ένα είδος αναπόφευκτης διολίσθησης στην άβυσσο, ήταν το χαρακτηριστικό όλων των επαναστάσεων.
Η Ιταλία έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος να παλέψεις τις ανατρεπτικές δυνάμεις, ένας τρόπος που μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του κόσμου, η οποία κατάλληλα καθοδηγούμενη, μπορεί να εκτιμήσει και να θελήσει να υπερασπίσει την τιμή και τη σταθερότητα των πολιτισμένων κοινωνιών.
Η Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρώσικο δηλητήριο. Από δω και στο εξής, κανένα μεγάλο έθνος δεν θα μείνει χωρίς το έσχατο μέσο προστασίας απέναντι στην ανάπτυξη καρκινωμάτων…
Αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα πάθη του Λενινισμού.
Το κίνημα σας έχει προσφέρει μια υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει σε όλο τον κόσμο το απαραίτητο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο…» (Tom Behan, “Arditi del Popolo: Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης”, εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο).
Ο ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι, ο λάτρης του φασισμού, ο άνθρωπος που «με όλη του την καρδιά» τασσόταν στο πλευρό των μελανοχιτώνων έναντι των κομμουνιστών και της Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήταν άλλος από τον Μέγα Θησαυροφύλακα. Ήταν ο υπουργός Οικονομικών εκείνη την εποχή της Βρετανίας, ο… Ουίνστον Τσώρτσιλ.
ΤονΓενάρη του 1934, ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, το ευυπόληπτο ακροατήριο χειροκροτούσε με άφατο θαυμασμό το άκουσμα των παρακάτω λόγων:
«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σσ: του κομμουνισμού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο.
Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σε σύντροφό μας» (Πρακτικά Δικών Νυρεμβέργης, Ντοκουμέντο D-392).
Ο λάτρης του ναζισμού, εκείνος που στις 26 Γενάρη 1934 ενώπιον των ενθουσιασμένων συναδέλφων του εξυμνούσε τον Χίτλερ, που αναγόρευε τον ναζισμό σε προστάτη του έθνους γιατί μετέτρεψε τον εργάτη σε «σύντροφό μας», που επιδαψίλευε δάφνες στον Χίτλερ διότι «απελευθέρωσε» τον εργάτη από την «μέγγενη» του κομμουνιστικού δόγματος και τον μετέτρεψε σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας», δεν ήταν άλλος από τον μεγιστάνα Κρουπ. Τον πρόεδρο του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας…
Κάπως έτσι, παρά τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης προς Άγγλους, Γάλλους και Αμερικάνους να πολεμηθεί ο ναζισμός, παρά τις προειδοποιήσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον φασισμό, φτάσαμε στη συμφωνία του Μονάχου το 1938, όταν (έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) η Αγγλία και η Γαλλία τα έκαναν πραγματικά «πλακάκια» με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
Κι από εκεί σε εκείνον τον αποκαλούμενο ως «παράξενο πόλεμο» όπου οι δυτικοί «σύμμαχοι» – επιλέγοντας την τακτική της «συμμαχικής» υπονόμευσης της Σοβιετικής Ένωσης που προετοιμαζόταν ενάντια στην επερχόμενη ναζιστική εισβολή – δεν έριξαν μισή τουφεκιά ενάντια στον Άξονα για έξι ολόκληρους μήνες από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Σήμερα, τα πραγματικά γεγονότα και τα ουσιαστικά συμπεράσματα από την ανείπωτη τραγωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιχειρούνται να συσκοτιστούν και να παραποιηθούν.
Φροντίζει το εργαστήριο της καπιταλιστικής παραχάραξης. Ένα εργαστήριο που παράγει:
Τους γυμνοσάλιαγκες της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων».
Τους εντεταλμένους της ελεεινής επιχείρησης «εξίσωσης» κομμουνισμού – φασισμού.
Τα βαποράκια που ψάχνουν μερικά δευτερόλεπτα δημόσιου βήματος αναμηρυκάζοντας τα γελοία σχήματα περί «Χίτλερ – Στάλιν».
Τους ευρω-φωστήρες περί «ολοκληρωτισμών».
Η εξουσία των κεφαλαιοκρατών έχει κάθε λόγο να αναποδογυρίζει την ιστορία και την πραγματικότητα. Και ο βασικός είναι αυτός:
«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί.
Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ.Μπρεχτ).
Η ΕΣΣΔ στον πόλεμο
Ο,τι και να κάνουν, όμως,η Ιστορία έχει γραφτεί με τρόπο που θα στοιχειώνει για πάντα. Και έχει γραφτεί με το κόκκινο του αίματος. Με το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας. Η Ιστορία γράφτηκε από το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο. Με αυτό το «μελάνι» γράφτηκε η Ιστορία στην αναμέτρηση του ανθρώπου με το τέρας και με το έγκλημα. Με την απανθρωπιά και την κτηνωδία.
Ήταν 9η Μάη 1945.Ήταν η ημέρα που η σημαία που ήδη κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ, η σημαία του στρατού των εργατών, των αγροτών, των κολασμένων της γης, επέφερε το οριστικό πλήγμα στο φίδι του ναζισμού.
Ήταν 9 Μάη του 1945, ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, που η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.
Αυτό το πανανθρώπινο επίτευγμα σφραγίστηκε με το ίδιο εκείνο κόκκινο χρώμα που δέσποζε στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας. Με το χρώμα το βγαλμένο από το ηφαίστειο της ελπίδας που εξερράγη τον Οκτώβρη του 1917 στην Πετρούπολη.
Σε αυτή η Νίκη – σταθμό, που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, χωρίς προηγούμενο υπήρξε η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού.
Σ’ ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισμό αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 540 νεκρούς. Κάθε μέρα 13.000 νεκρούς.
Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες με τον ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ’ αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί.
Έτσι γράφτηκε η Ιστορία. Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η «σχέση» του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: «Σχέσεις» που το έχουμε τονίσει και θα το επαναλάβουμε: Τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!
Η Ιστορία γράφτηκε:
Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
Όσοι μιλούν για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τη σκοπιά του παραχαράκτη και του πλαστογράφου, είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε το «μπόι» που έχει το ψέμα τους.
Η Ιστορία γράφτηκε: Παρόντες, πρωτομάρτυρες, αιμοδότες, στρατιώτες στην πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής μέχρι τις γραμμές των οριζόντων σε Βορρά και Νότο, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, ήταν οι κομμουνιστές.
Πόσο γελοίοι είναι οι πλαστογράφοι, αν νομίζουν ότι αυτή η εποποιία μπορεί να λασπολογηθεί ή να λησμονηθεί…
Είναι εδώ, στην Ελλάδα των 700.000 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, που αυτή η αλήθεια δεν θα πάψει ποτέ να περνάει μέσα:
Από την αθάνατη ψυχή των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Χαρίλαου, του Άρη, του αντάρτη που έστειλε περήφανο χαιρετισμό από τον Γοργοπόταμο στην Αλαμάνα.
Από την αδούλωτη Κοκκινιά και την Καλογρέζα, από τη Βιάννο, τον Χορτιάτη και το Κούρνοβο που έγιναν ένα με το Μανιάκι και το Μεσολόγγι.
Από τα άπαρτα βουνά που οι Αρματολοί και οι Κλέφτες στήσανε χορό με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, με τους αδούλωτους της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ‘40.
Από τα θυσιαστήρια του πατριωτισμού και της λευτεριάς που η Γκουέρνικα και το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και η Ακροναυπλία, η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνανε κραυγή στα χέρια του Πικάσο, του Φαρσακίδη και του Λουντέμη, γίνανε τραγούδι στα χείλη του Ρίτσου και του Μπρεχτ, του Νερούδα και του Λειβαδίτη, του Μίκη και του Σοστακόβιτς.
Όταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.
Η σημαία η βαμμένη με το αίμα των εκατομμυρίων που έδωσαν τη ζωή τους και έχτισαν με τα κορμιά τους το μέτωπο που συνέτριψε τις ορδές του Χίτλερ και τους κάθε λογής «κουίσλινγκ», δε λασπώνεται. Και δεν υποστέλλεται.
Αυτή την αλήθεια δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη «σβήσουν» από την Ιστορία εκείνοι που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία.
Για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, που θέλουν να εμφανίζουν τους 200 της Καισαριανής «ίδιους» με τους εκτελεστές τους (!), η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη.
Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα ταξικά χαμαιτυπεία των μονοπωλίων, θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, η 9η Μάη, θα υπάρχει πάντα αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας, με τον στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού να ανεμίζει στην κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ, για να θυμίζει στους αιώνες: Οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.
Ας μην έχουν, λοιπόν, καμία αμφιβολία: Οι κουκουλοφόροι του δοσιλογισμού, οι «κράτα Ρόμελ» του μαυραγοριτισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν: Στα καταγώγια των (…αρίων) υπανθρώπων.
Στο ψέμα, στην πλαστογραφία και την παραχάραξη, θα ορθώνεται πάντα το σύμβολο της νίκης των λαών απέναντι στο κτήνος του φασισμού.
Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα χαμαιτυπεία της ταξικής βαρβαρότητας των «Ζήμενς», των «Φορντ» και των «Ντόιτσε Μπανκ», θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, θα υπάρχει αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία. Που σφράγισε για πάντα, με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία. Και που θα το θυμίζει στους αιώνες:
Η Ιστορία γράφεται κάθε μέρα. Και γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» ανακυβιστήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συμβιβασμούς. Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγματεύσεις», χωρίς «επαναδιαπραγματεύσεις» και χωρίς «αξιολογήσεις» από όσους υπηρετούν το σύστημα που επωάζει τα φίδια στον κόρφο του.
Σημείωση: Τί νόημα έχει να γυρνάμε τόσο πίσω στην Ιστορία; Είναι απλό: Όταν μιλάμε για την Ιστορία μιλάμε για το σήμερα, για το τώρα. Γιατί η Ιστορία είναι η πολιτική του παρελθόντος. Που σημαίνει ότι η σημερινή πολιτική δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Ιστορία του μέλλοντος. Και, συνεπώς, αναλογεί στον καθένα μας το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πως θα γραφτεί, και για το αν θα επιτραπεί στα θρασίμια της φαιάς προπαγάνδας να ξαναγράψουν την ιστορία παραποιημένη πάνω στην πλάτη τη δική μας και των παιδιών μας.
Όταν η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ψάχνεται για καυγά...
Χρηστος Ξανθάκης
Είναι απ’ αυτά τα πράγματα που συνήθως τα ξεμπερδεύεις με έναν στίχο. Κάτι σε... Έλιοτ, ας πούμε, στο στυλ «είμαστε όλοι τζούφιοι», κάνει ο ένας «πσσσσς», κάνει ο άλλος «βαθιά σκέψη» και κάπου εκεί ολοκληρώνεται η συζήτηση. Αλλά πώς να ολοκληρωθεί οποιαδήποτε συζήτηση, όταν ξεκινάει εντελώς στραβά; Ή μάλλον, για να το θέσω κάπως καλύτερα, όταν την ξεκινάει η Εύα Καϊλή;
Το στόρι είναι γνωστό. Βγήκε η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ (ή μήπως της ΔΗΣΥ, μπερδεύομαι) και δήλωσε ευθαρσώς:
«Κοντονή ακούς; Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου. Ακούς; Κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου, αφού το καταλήστεψαν.»
Με αφορμή το συνέδριο της Εσθονίας εγράφη το ανωτέρω και την αγωνία των Εσθονών να φορτώσουν ακόμη και το προπατορικό αμάρτημα (της Εύας, παρεμπιπτόντως!) στα καταραμένα τα κουμμούνια. Που δεν πήγε ο Κοντονής και από τότε όλο για τον Στάλιν συζητάμε, λες και ο Ιωσήφ έχει αναλάβει να πληρώνει τον ΕΝΦΙΑ και να πάει τον βασικό στα 751 ευρώ. Ας μείνουμε όμως στην δεσποινίδα Καϊλή, που είπε όσα είχε να πει κι άκουσε τα μύρια όσα! Από χυδαιολογίες που αρνούμαι να επαναλάβω εδώ, ως light πειράγματα του τύπου «όταν σε έχει ξεχάσει κι ο σκύλος σου ακόμη και λες ό,τι σου κατέβει για να σε γράψουν οι ιστοσελίδες». Κι αφού τα άκουσε η ευρωβουλευτής από την καλή και την ανάποδη, ξαναβγήκε στο γκεζί με κόκκινα αυτάκια για να μαζέψει τις μπούρδες της. Και είπε κάτι σε φάση «άλλο η εθνική συμφιλίωση και άλλο τα εγκλήματα», λες και αναφερόταν στη γνωστή τηλεοπτική σειρά. Ένα περήφανο κο-κο-κο με άλλα λόγια, για νη μη μας λένε χίτες, ταγματασφαλίτες, δοσίλογους, λαδέμπορες κλπ. κλπ. Για να μην τραβάμε ζόρι και κουπί, εκεί που τραβάγαμε γραμμούλες με το αϊλάϊνερ…
Διότι η μνήμη του ελληνικού λαού μπορεί να κάνει διαλείμματα που και που, δεν είναι όμως σε διαρκή αργία. Θυμάται πολύ καλά ότι στον εμφύλιο υπήρχαν θύματα και από τις δύο πλευρές (το ζήσαμε στο πετσί μας στην οικογένειά μου…), αλλά γνωρίζει επίσης ότι για κάτι δεκαετίες αργότερα η μισή Ελλάδα έτρωγε σκατά. Ναι σκατά και συγχωρείστε μου τη γλώσσα. Δεν μπορώ ωστόσο να το πω αλλιώς, δεν γίνεται να περιγράψω με άλλα λόγια το κράτος του τρόμου και του ζόφου, αυτή τη «δημοκτατορία» που λέγανε και οι παλαιότεροι. Που πήρε τέλος όταν ψόφησε η χούντα και νομιμοποίησε ο Καραμανλής το ΚΚΕ. Τα διάφορα ΚΚΕ τέλος πάντων, γιατί ήτανε και ένα σωρό!
Πέρα από πλάκα όμως και να λέμε και καμιά αλήθεια. Για τον εμφύλιο καλόν είναι να μιλάνε άνθρωποι ψύχραιμοι, άνθρωποι που κατανοούν τον πόνο και τις ιστορικές συνθήκες. Όχι πλάσματα παρφέ και σοκολατόπαιδα που θα έλεγε κι ο Σαββόπουλος. Όχι βδέλλες της δημοσιότητας και της φιλαυτίας. Ούτε φουσκίτσες της πολιτικής, που αδυνατούν να κατανοήσουν τη διαφορά ανάμεσα στην αυτοπροβολή και στην αυτοκριτική.
Υ.Γ.: Τώρα με τις χαζομαρίτσες της Εύας, θυμηθήκαμε ότι στον πολιτικό στίβο την προώθησε ο Σπύρος Βούγιας. Εκείνος ο αλησμόνητος παιχταράς, που μια φορά κι έναν καιρό εμφανιζόταν ως η νέα μεγάλη ελπίδα της κεντροαριστεράς. Ώσπου καταλάβανε όλοι ότι ήτανε μεγαλύτερη παραμύθα κι από τα δωρεάν εισιτήρια της Ryanair.
Μαλλιά σγουρά, μαλλιά κοράκου χρώμα / που ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά / σας αγαπούσα πάντοτε και τώρα / η δόλια μου καρδιά στενάζει και πονά. Πάει καιρός που έβγαινες στους δρόμους / τη σκούφια φόραγες λεβέντικα στραβά / και τα μαλλιά χυτά πάνω στους ώμους / τ' ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά. Θά `ρθουν καιροί, καιροί ευτυχισμένοι / σκλάβοι δε θα `ναι τότε οι λαοί / θα ζούμε τότε πια αδελφωμένοι / σε μια ελεύθερη ειρηνική ζωή. Εγώ Άη Στράτη δε φοβάμαι / είναι κι αυτή μια Ελληνική γωνιά / τα μαύρα τα μαλλιά μας κι αν ασπρίσαν / δε μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά.
Οι κομμουνιστές έσφαζαν με κονσερβοκούτια, βίαζαν γυναίκες και έτρωγαν παιδάκια. Ποιος δεν τα ξέρει αυτά. Τα έχει πει και ο Μανιαδάκης και ο Γεωργαλάς και ο Γιώργος Παπαδόπουλος. Ποιους έσφαζαν αδιάκριτα; Έλα μου ντε; Γιατί τα προσκλητήρια των Αριστερών για τους νεκρούς τους, έχουν και ονόματα και τόπο βασανιστηρίων και χαροκαμένες μανάδες και ιστορίες ολόκληρες.
Tου Κώστα Βαξεβάνη
Έχουν Πέτρουλες, Μπελογιάννηδες, Λαμπράκηδες και χιλιάδες ακόμη ζωντανούς ανάμεσά μας για να σου πουν την ιστορία όπως την έζησαν γεμάτη αίμα και φρίκη. Αυτά τα ονόματα παρατίθενται συγκεκριμένα μαζί με ονόματα βασανιστών που τα πρόσωπά τους και τα έργα τους μπορείς να τα βρεις στα αρχεία της ΕΡΤ. Μακρονήσια, φάλαγγες, εκτελέσεις.
Με αυτά τα πράγματα θέλησε να παίξει η Εύα Καϊλή, φτιάχνοντας το δικό της πατριωτικό Ζάλογγο, από το οποίο, επειδή προφανώς δεν ήθελε και δεν μπορούσε να πηδήξει η ίδια, έβαλε την οικογένειά της να «σφαγιάζεται υπό των κομμουνιστών» (έτσι μου το είχε πει και ο Παττακός σε μία συνέντευξη). «Εμένα τον παππού μου τον σκότωσαν εγκληματίες κομμουνιστές», διαβεβαίωσε το ελληνικό κοινό εν έτει 2017. Αορίστως και η κυρία Καϊλή, όπως οι Μανιαδάκηδες που διαβεβαίωναν πως οι κομμουνιστές σκοτώνουν, βιάζουν και παλουκώνουν και γι' αυτό τους έστελναν προληπτικά στην εξορία και το απόσπασμα.
Αμφισβητώ την αφήγηση της Εύας Καϊλή; Δεν είναι στις προθέσεις μου, αλλά μου αρέσει η ιστορία και δεν μου αρέσει καθόλου η πολιτική αλητεία. Δηλαδή να επιστρέφει η χώρα στην εποχή της Δεξιάς του Ενωματάρχη και την εμφυλιοπολεμική λογική, επειδή η κυρία Καϊλή θέλει να κάνει το κομμάτι της ή να δαγκώσει κομμάτι δημοσιότητας.
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν μερικά πράγματα.
1. Οι κομμουνιστές μέλη της Αντίστασης, πράγματι κατά τη διάρκεια της κατοχής, σκότωσαν Έλληνες που είχαν διάφορες περίεργες ιδιότητες. Ήταν συνεργάτες των Γερμανών, μαυραγορίτες, γερμανοτσολιάδες και πολλές φορές και άμεσα εμπλεκόμενοι σε εγκλήματα κατά των Ελλήνων. Σε αυτό το θέμα ακόμη και αν δεν την βοηθούν οι ιστορικές της γνώσεις, κάτι θα έχει πάρει το μάτι της από τις ταινίες του κατά τα άλλα συμπαθή Αρτέμη Μάτσα. Θα έχει ενδιαφέρον λοιπόν να μάθουμε γιατί (αν ισχύει πραγματικά) κομμουνιστές σκότωσαν τον παππού της Καϊλή. Το θέμα αυτό το έθεσε η ίδια ως επιχείρημα στο δημόσιο διάλογο και αν δεν θέλει να κατηγορηθεί ότι ζηλεύει τη δόξα των Παττακών, καλό είναι να δώσει συγκεκριμένα στοιχεία.
2. Μετά την Κατοχή, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, αυτού του σκληρού και ανελέητου πολέμου, δεν σκότωναν απλώς δεξιοί, αριστερούς και αντίστροφα, αλλά αδέλφια τους αδελφούς τους. Δεν είναι γνώρισμα του ελληνικού εμφυλίου, αλλά κάθε εμφυλίου. Αν λοιπόν ο παππούς της Καϊλή ήταν θύμα αυτής της σύρραξης, είναι πραγματικά απορίας άξιο, πώς η Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ δεν αντιλαμβάνεται τη διάσταση αυτού του πολέμου (δεν μπαίνω καν στο ποιος είχε δίκιο) και την ανάγκη να γίνεται η πολιτική με άλλους όρους.
3. Ίσως είναι καλό να μάθει η κυρία Καϊλή, πως το ιστορικό κόμμα στο οποίο ανήκει υπήρξε και πριν τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Μία από τις μορφές που έτυχε τιμής και διακρίσεων από τον Παπανδρέου, ήταν ο Μάρκος Βαφειάδης, στρατιωτικός Διοικητής του Δημοκρατικού Στρατού (των κομμουνιστών δηλαδή της επίμαχης περιόδου. Δεν υπεισέρχομαι σε επεξήγηση των όρων Δημοκρατικός Στρατός κλπ, νομίζω η κυρία Καϊλή έχει όλη την ευχέρεια να μελετήσει τα λήμματα με την ησυχία της). Φαντάζομαι πως καταγγέλλει και τον Ανδρέα Παπανδρέου μαζί με τους «εγκληματίες κομμουνιστές»
Ας πάμε όμως στην ουσία. Η Εύα Καϊλή, θέλοντας να ευθυγραμμιστεί, ως ευρωπαΐζουσα με αυτό που αντιλαμβάνεται ως μοντέρνα και αποδοτική πολιτικά διαμάχη με τους κομμουνιστές ή θέλοντας να δώσει μαθήματα εθνικοφροσύνης κατά πώς τα αντιλαμβάνεται ο Άδωνης για μια πιθανή μελλοντική μεταγραφή, πήρε πάνω της ένα βάρος που δεν μπορεί να σηκώσει. Για την ακρίβεια κινδυνεύει κάποιοι να ψάξουν το αληθές ή όχι των ισχυρισμών της και πολύ περισσότερο της οικογενειακής ιστορίας. Εν ολίγοις λαγός την φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του.
Η χώρα, με ή χωρίς Καϊλή, με πολλούς πρωταγωνιστές σαν την Καϊλή, γνωρίζει μια επικίνδυνη κατάσταση. Τα πιο συντηρητικά κομμάτια της Δεξιάς, ευθυγραμμίζονται για πρώτη φορά με ψευδοκεντρώους αναθεωρητές, ανιστόρητους απολιτίκ και «πατσαβούρες της Βέρμαχτ», για να υπηρετήσουν τον κοινό σκοπό της ενοχοποίησης της Αριστεράς. Δεν τους ενδιαφέρει η Αριστερά ως ιστορική δύναμη αλλά ως δύναμη που τους αφαίρεσε την εξουσία. Με την ίδια ευκολία που κατηγορούν τον Μαδούρο για να πληγεί εκ μεταφοράς ο «φίλος Αλέξης», σηκώνουν τα λάβαρα των εμφυλιοπολεμικών συμβόλων, σπέρνουν τον διχασμό και έχουν ήδη ανοίξει τα ξερονήσια της απαγόρευσης του αριστερού λόγου. Η αριστερά είναι κακιά γιατί ο Τσίπρας είναι αριστερός. Διαφορετικά θα έδειχναν έως και ανοχή. Οτιδήποτε αριστερό είναι κακό και οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται την Αριστερά ως στοιχείο της δημοκρατικής πραγματικότητας, συνοδοιπόρος. Παραφυάδες του Τσίπρα έχουν χαρακτηριστεί ο Καραμανλής, ο Αντώναρος, οι παλιοί Νεοδημοκράτες δημοκρατικής κοπής και όποιος αρθρώνει λόγο διαφωνίας για την μετατροπή της ΝΔ σε Δεξιά του χωροφύλακα.
Μπαίνουμε σε ένα νέο σκοταδισμό λαμπερής εκπροσώπησης μέσω καναλιών και ατόμων όπως η Εύα Καϊλή. Ο Σταλινισμός ξαναμπαίνει στο τραπέζι, οι κομμουνιστές ξανακρατάνε κονσερβοκούτια και στο δημόσιο λόγο ακούγονται πράγματα που είχε καταδικάσει έως και ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Θέλουν να μπούμε σε μια βαθιά νύχτα στην οποία θα κυκλοφορούν τα ζόμπι του παρελθόντος. Όχι λοιπόν. Αν θέλετε νύχτα να τη ζήσετε μόνοι σας. Καϊλή σας νύχτα.
Στην Εσθονία, χώρα της … δημοκρατίας και της ΕΕ, δεσπόζει μνημείο που ανεγέρθη υπό την αιγίδα της «Ένωσης των αγωνιστών για την ελευθερία». Πρόκειται για τον σύλλογο των Εσθονών που υπηρέτησαν στα χιτλερικά SS…
Στην Εσθονία, χώρα της δημοκρατίας και της ΕΕ, κάθε 22 του Σεπτέμβρη έχουν «μέρα πένθους». Γιατί; Γιατί τότε, στις 22 Σεπτέμβρη 1944 ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το Ταλίν από τους Ναζί
Το μνημείο υπέρ των Ναζί ανεγέρθηκε στην Εσθονία, στην πόλη Λιούλα, ήδη από το 2004. Σχεδόν ταυτόχρονα, δηλαδή, με την είσοδο της χώρας στην ΕΕ… Το μνημείο απεικονίζει Εσθονό στρατιώτη ντυμένο με τη γερμανική στρατιωτική στολή των Ες-Ες. Στην πλάκα του αναγράφεται: «Οι Εσθονοί άνδρες που πολέμησαν το 1940-1945 κατά του μπολσεβικισμού και για την αποκατάσταση της εσθονικής κυριαρχίας». Στην εκδήλωση των αποκαλυπτηρίων του μνημείου, ο κυβερνήτης της πόλης, ονόματι Τίιτ Μάντισον, είχε δηλώσει: «Αυτό το μνημείο είναι για τους ανθρώπους που έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ δύο κακών, και επέλεξαν το λιγότερο κακό». Το «λιγότερο κακό» ήταν, φυσικά, ο ναζισμός κι ο δοσιλογισμός…
Τον Ιούλη του 2012, πριν από μόλις 5 χρόνια, ήταν ο ίδιος ο υπουργός Άμυνας της Εσθονίας (Ούρμας Ρεϊνσάλι) που παραβρέθηκε σε εκδήλωση της λεγόμενης «Ένωσης Αγωνιστών της Ελευθερίας». Η προσφώνησή του προς τους βετεράνους της 20ής εσθονικής μεραρχίας των SS, που πολέμησαν στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας και προς τους απογόνους τους, ήταν ότι «η συνεισφορά τους έσωσε την τιμή του εσθονικού λαού»…
Λίγο νωρίτερα, τον Φλεβάρη του 2012, το πολιτικό καθεστώς της Εσθονίας είχε απεμπολήσει ήδη απροκάλυπτα κάθε πρόσχημα: Το εσθονικό κοινοβούλιο πήρε απόφαση με την οποία η Εσθονία αναγνώρισε και επίσημα τους Εσθονούς ναζί ως «αγωνιστές της ελευθερίας»… Ταυτόχρονα το κυβερνητικό «Μεταρρυθμιστικό» κόμμα της Εσθονίας και τα απομεινάρια των εσθονικών Ες-Ες υπέγραψαν σύμφωνο το οποίο περιλάμβανε τρία μέτρα:
α) Τη δημιουργία μνημείων των «αξιωματικών» της «Εσθονικής Δημοκρατίας» που «έπεσαν θύματα» των «διωγμών» των «δυνάμεων κατοχής» (σ.σ. εννοείται η ΕΣΣΔ) από το 1940. Δηλαδή, να ανεγερθούν αγάλματα στην πρωτεύουσα Ταλίν προς τιμήν των συνεργατών των ναζί.
β) Τη χρηματοδότηση της αποπεράτωσης ανάλογου με τα παραπάνω μνημείου σε μια λουθηρανική εκκλησία στην περιοχή Τόρι στο νότο της χώρας, που αποτελεί άντρο των Εσθονών νεοναζιστών.
γ) Την «αναζήτηση δυνατοτήτων» χρηματοδότησης των απογόνων των Ες Ες από τον κρατικό προϋπολογισμό…
Το σύμφωνο νεκρανάστασης του ναζισμού στην Εσθονία, όπως είχε δηλώσει ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής επιτροπής Άμυνας της χώρας (Μάτι Ραιντμα) «εκφράζει τον σεβασμό σε εκείνους που πολέμησαν για την ελευθερία της Εσθονίας»…
Την ίδια χρονιά πραγματοποιήθηκε στην Εσθονία εκδήλωση για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του obersturmbannführer των Ες Ες, Χάραλντ Ρίιπαλα. Ο εν λόγω ήταν ο επικεφαλής των ναζιστικών εσθονικών τμημάτων της αστυνομίας, συμμετείχε σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον παρτιζάνικων τμημάτων και άμαχου πληθυσμού στη Λευκορωσία, μεταξύ αυτών και στη σφαγή σχεδόν του συνόλου του πληθυσμού της πόλης Νοβογκρούντοκ…
Ήδη από τη δεκαετία του 2000 τα ναζιστικά αποβράσματα τιμούνται στο έδαφος της Εσθονίας με την παρουσία και τη συμμετοχή αντιπροσωπειών μιας σειράς… δημοκρατικών χωρών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η (παρόντος του Εσθονού υπουργού Άμυνας) κατ’ έτος άσκηση – αναβίωση του έργου της χιτλερικής ομάδας «Ερνα» στην οποία το 2008 είχαν πάει μέρος ομάδες από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Λιθουανία, τη Λετονία, τη Νορβηγία, τη Δανία και το Βέλγιο. Τι ήταν η «Έρνα»: «(…) η συγκεκριμένη ομάδα σαμποτέρ δημιουργήθηκε στη Φινλανδία και εκπαιδεύτηκε από τους Γερμανούς ναζί, ενώ στις γραμμές της συμμετείχαν 38 φασίστες Εσθονοί στρατιώτες και 4 αξιωματικοί και ενισχύθηκε με 17 άλλους φασίστες. Στόχος της ναζιστικής επιχείρησης ήταν η ανατίναξη σιδηροδρομικών γραμμών, η πρόκληση καταστροφών και γενικότερα πανικού στα μετόπισθεν του Κόκκινου Στρατού. Η ομάδα αυτή έμεινε γνωστή όχι για τα «ηρωικά κατορθώματά» της, αφού δεν κατάφερε να πετύχει τη διακοπή της σιδηροδρομικής επικοινωνίας Νάρβα – Ταλίν, όπως ήταν ο βασικός της στόχος, αλλά για τη σκληρότητα με την οποία σκότωσε στελέχη του ΚΚ και του σοβιετικού κράτους, καθώς και Σοβιετικούς στρατιώτες, χαράσσοντας στα σώματά τους το γράμμα «Ε». Λίγες μέρες μετά την εμφάνιση της δράσης της στα μετόπισθεν του Κόκκινου Στρατού, κυκλώθηκε σε μια βαλτώδη περιοχή από σοβιετικές δυνάμεις και εξολοθρεύτηκε. Λιγοστοί φασίστες – σαμποτέρ, περνώντας μέσα από μιαν ελώδη περιοχή, κατάφεραν να φτάσουν τη γραμμή του μετώπου και να διαφύγουν. Ο αρχηγός τους, συνταγματάρχης Αντς-Χέινο Κουργκ, τοποθετήθηκε λίγο αργότερα διοικητής συντάγματος στην 20ή εσθονική μεραρχία των SS, που συγκρότησαν οι ναζί , όταν κατέλαβαν την Εσθονία» (Ριζοσπάστης, 3/8/2008).
Τα ναζιστικά αποβράσματα αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο του… δημοκρατικού καθεστώτος της Εσθονίας. Μάλιστα στις 28 Φλεβάρη κάθε χρόνο, εκπρόσωποί τους καλούνται στις επίσημες εκδηλώσεις στο πρωθυπουργικό Μέγαρο με αφορμή την εθνική εορτή της Εσθονίας. Ειδικά το 2011 ο πρωθυπουργός (Άνσιπ) τους είχε υποδεχτεί έτσι: «Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για το εσθονικό κράτος και το λαό. Η Εσθονία είναι πλέον ένα κράτος για το οποίο μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι»…
Αυτό το «περήφανο» κράτος έφτασε να είναι τόσο… περήφανο ώστε το 2012 έκανε την εμφάνισή του στο έδαφός του μια απίστευτη διαφήμιση.
Ήταν η διαφήμιση της εταιρείας «GasTerm» που διαχειρίζεται τη διανομή του φυσικού αερίου και την πώληση μηχανημάτων θέρμανσης.
Το σλόγκαν της εταιρείας («Ευέλικτη, εύκολη και αποτελεσματική»), συνοδευόταν με μια φωτογραφία από την πύλη του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς.
Ήταν εκεί, στο Άουσβιτς, που «ευέλικτα, εύκολα και αποτελεσματικά» οι ναζί χρησιμοποιούσαν τα κρεματόρια για τη μαζική εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων…
Σε αυτή τη… δημοκρατική χώρα της ΕΕ, λοιπόν, είναι που το κράτος
διώκει το Κομμουνιστικό Κόμμα,
απαγορεύει τα κομμουνιστικά σύμβολα,
διώκει τους αντιφασίστες βετεράνους
και ταυτόχρονα τιμά με κάθε επισημότητα όσους συμμετείχαν στις εσθονικές λεγεώνες των «Ες-Ες.
Σε αυτή τη… δημοκρατική χώρα της ΕΕ είναι που διεξάγονται συνέδρια για τα «εγκλήματα των κομμουνιστών»…
Και σε αυτή τη χώρα είναι που
σύμφωνα με τον δημοκράτη συνταγματολόγο Ευάγγελο Βενιζέλο (επίσημο επισκέπτη της ναζιστοκρατούμενης Ουκρανίας το 2014),
σύμφωνα με τον εγχώριο Τύπο της εξωνημένης πλουτοκρατίας και
σύμφωνα με τους κάθε λογής «Μένουμε Ευρώπη», χτυπάει η καρδιά του «αξιακού και θεσμικού υπόβαθρου» της ΕΕ.
Η απάντηση του πλήρους κενού στο εναγώνιο ερώτημα της πληρότητας
του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*
Στο διήγημα του Χέρμαν Μέλβιλ Μπάρτλμπι, ο γραφέας, που πρωτοεκδόθηκε το 1853, ο ήρωας, ένας πραγματικά αλλόκοτος άνθρωπος, εργάζεται σε ένα μικρό γραφείο που το μοναδικό παράθυρο του βλέπει σ’ έναν πλινθόκτιστο τοίχο. Ο Μπάρτλμπι, όλο και πιο συχνά απαντάει στα όσα εύλογα του αναθέτει το αφεντικό του με την ατάκα «Θα προτιμούσα όχι», ώσπου βέβαια φτάνει στο σημείο να αρνείται να κάνει το παραμικρό. Μένει να ατενίζει βουβός τον τοίχο έξω από το παράθυρο του, έτσι που στο τέλος γίνεται κάτι σαν το στοιχειό του γραφείου, καθώς μια μέρα καταλήγει κουλουριασμένος και νεκρός να επιμένει να «αντικρίζει» τον τοίχο του γραφείου-κελιού.
Πίσω από την καταναγκαστικά επαναλαμβανόμενη φράση «θα προτιμούσα όχι», κρύβεται μια μάλλον ασυνείδητη αρνητικότητα. Μια επιθυμία να γυρίσει κανείς την πλάτη του στον μέλλον και στον Άλλο, να απαρνηθεί τον κόσμο, εγκαταλείποντας τον ίδιο του τον εαυτό. Η μοναδική θέα που συντηρεί το βλέμμα, η θέα που συστήνει αλλά ταυτόχρονα «παγώνει» την ύπαρξη, είναι ένας «τυφλός τοίχος». Ο Μπάρτλμπι σιωπά, αντιπροσωπεύοντας το υπάκουο υποκείμενο. Δηλαδή, το αντικείμενο.
Όπως ορίζει ο Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν, «Ο Μπάρτελμπυ είναι ένας χαρακτήρας… χωρίς κόσμο, απών και απαθής… ένα λευκό χαρτί», που κανείς δεν υπάρχει εκεί για να το γράψει. Γιατί στην πραγματικότητα, αυτό που του συμβαίνει είναι η απώλεια της όρεξης για ανθρώπινη επαφή. Λένε στην Κρήτη, «δεν σε ρέγομαι» και εννοούν δεν σε ορέγομαι, δεν γουστάρω τα μούτρα σου. Αρνούμαι να σε «ερωτευτώ»! Αρνούμαι να σχετιστώ μαζί σου!
Ίσως, κάπως όπως ο Μπάρτλμπι, έχουμε αναθέσει το άγχος μας σε κάποιους άλλους γύρω μας, με τον ίδιο τρόπο που ένα ανορεξικό άτομο που αρνείται να τραφεί, περνάει το άγχος της κατάστασης του σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο από τον περίγυρο του. Και το πρόβλημα είναι, ότι ακριβώς αυτή η παραινετική βοήθεια του αγαπημένου άλλου, προκαλεί την επιδείνωση. Γιατί αυτό που χρειαζόμαστε είναι κατανόηση και όχι συμβουλές. Χρειάζεται να κατανοήσουμε τους Μπάρτλμπι του καιρού μας.
******
Ίσως κάπως σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η συναισθηματική μας επαφή με τον Άλλο είναι ένα καμπανάκι συναγερμού που σημαίνει προδοσία, εγκατάλειψη, παραμέληση, νοσηρή προσκόλληση ή εμμονή. Σημαίνει απώλεια του Εαυτού μας, δηλαδή επιζήμια, επιβλαβή και σίγουρα όχι χρήσιμα, πράγματα, όπως συχνά μας συμβούλευε η «μητέρα». Ο Μπάρτλμπι μέσα μας ενεργοποιείται σαν μια αντίδραση στα θετικά τρυφερά συναισθήματα που μπορεί να τρέφουμε για τον Άλλο. Είναι μια ανεπίγνωστη αντίδραση στην αβάσταχτη προοπτική της σχέσης. Πόσο τραγικό!
Κι έτσι, όταν μας ρωτούν για την Ηριάννα, η απάντηση πολλών είναι κάτι σαν το «θα προτιμούσα όχι». Η απάντηση, ίσως των περισσότερων, είναι ένα βλέμμα σ’ έναν τοίχο, ακριβώς εκεί όπου χρειαζόμαστε την επαφή του βλέμματος. Πρόκειται για την απάντηση του πλήρους κενού στο εναγώνιο ερώτημα της πληρότητας. Ένα ερωτηματικό που εκπίπτει σε μια τελεία.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, κάθε καταγγελία, κάθε συμβουλή, κάθε παρότρυνση λειτουργεί ως το συνοδευτικό γαϊτανάκι σ’ έναν κοινωνικό χορό μπροστά σε λευκούς τοίχους. Συντηρεί, δηλαδή, το αντιερωτικό κελί της άσχετης «σχέσης», καθώς μας λείπει η βαθιά κατανόηση του απέναντι έγκλειστου Άλλου.
Αλλά διευκολύνει και κάτι άλλο. Γιατί εκεί ακριβώς διανοίγεται η ρωγμή από την οποία εισέρχεται στο παιχνίδι ο τιμωρητικός Άλλος. Ο λευκός τοίχος που οικοδομεί η απάντηση «θα προτιμούσα όχι», γεμίζει αστραπιαία από το γκράφιτι της ετσιθελικής και τιμωρητικής κανονικότητας του ανέραστου τρίτου. Κανονική, είναι μόνο η απάντηση «θα προτιμούσα όχι». Καμία άλλη! Και βέβαια, προφανώς, κανονική δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να είναι μια ερώτηση.
Χάρις σ’ αυτήν τη συγκεκριμένη απάντηση κόπωσης και αρνητικότητας του κάθε Μπάρτλμπι, μπορούν και υπάρχουν αυτοί εκεί, οι εντεταλμένοι, να ορίσουν το κανονικό. Αντικειμενικά. Πως αλλιώς μπορεί να γίνει, θα σε ρωτήσουν δήθεν έκπληκτοι. Ο νόμος είναι αντικειμενικός: μετατρέπει τα ανθρώπινα πρόσωπα σε αντι-κείμενα. Τα στήνει, ανυποψίαστα, απέναντι του και τους γυρεύει να είναι κανονικά. Γράφει το κανονικά με αραιά γράμματα. Είναι μια ανάγκη να το τονίσει. Κανονικά. Με βάση τους κανόνες.
Κι έτσι μπορεί, για παράδειγμα, να σου πουν ότι δεν είναι κανονικό να πηγαίνεις στη Βαρκελώνη. Αυτή είναι μια αντικειμενική συνθήκη κανονικότητας. Αντικειμενική και κυρίως ελέγξιμη. Τα ταξίδια στη Βαρκελώνη είναι… αντικειμενικά κριτήρια ενοχής. Παράλογο κι όμως κανονικό.
******
Κάπως έτσι, τελικά, στον καπιταλισμό ο «νόμος», δεν νέμει, δεν διανέμει, δεν μερίζει, το δίκαιο, αλλά τους υλικούς όρους αναπαραγωγής του συστήματος… και βέβαια μέσα στο πλαίσιο αυτό είναι εξόχως σημαντικό να τιμωρείται κάποιος, μόνο και μόνο για να δικαιώνεται η μικροαστική αποφευκτική και αντικοινωνική κουλτούρα «κάτσε στ’ αβγά σου, μην μπλέξεις» ή αλλιώς η απάντηση του και προς τον τοίχο: «θα προτιμούσα όχι».
Θα τολμούσε κανείς να εφεύρει έναν νέο ορισμό, που θα λέει πως «Αστική Δικαιοσύνη» ονομάζουμε εκείνη την ανικανότητα του να έχεις την οποιαδήποτε συναισθηματική αντιστοίχιση με εκείνον τον Άλλο που κάνει κάτι το οποίο το σύστημα θεωρεί κακό ή λάθος, κάτι που δεν είναι τόσο κανονικό όπως το ουδέτερο, νεκρό, βλέμμα σ’ έναν τοίχο. Αστική Δικαιοσύνη είναι ο ορισμός της μη-σχέσης. Ο ορισμός της χρήσης του Άλλου ως αντικείμενου, ως τοίχου.
Και τι σπουδαία ευκαιρία, να μαζευτούν ξανά οι μισθωτοί κονδυλοφόροι του κανονικού, να κυνηγήσουν τις λέξεις, να τους ξεριζώσουν τα φτερά, να τις κλείσουν σε ξύλινες, στερεοτυπικές προτάσεις, όπως όταν ήμασταν παιδιά με τα τζιτζίκια του Αυγούστου. Όμως δεν είμαστε πλέον παιδιά, όμως ο Αύγουστος δεν ήρθε ακόμη, όμως η Ηριάννα είναι αθώα, όμως πως είναι δυνατόν, όμως τι λέτε, «όμως», πολλά «όμως» μαζεμένα. Τι σπουδαία ευκαιρία για τους κονδυλοφόρους του κανονικού να ειρωνευτούν την καταδίκη ενός αθώου, με άλλοθι πάντα την αντικειμενικότητα ενός νομικού πολιτισμού που μετατρέπει τα ανθρώπινα πρόσωπα σε νομικά αντικείμενα. Οι μαρτυρίες των προσώπων της κοινότητας της Ηριάννας είναι απλά υποκειμενικές εκτιμήσεις, εξαιρετικά ασθενείς μπροστά στα πανίσχυρα αντικειμενικά επιχειρήματα των αδέκαστων λειτουργών του νόμου. Δέκα, εκατό χιλιάδες μαρτυρίες «σ’ αγαπώ» δεν έχουν καμιά ισχύ μπροστά στα τεκμήρια ενοχής ενός ελάχιστου δείγματος DNA. Τέτοια αφόρητη αντικειμενικότητα! Οι προσωπικές βεβαιώσεις των συναδέλφων, οι μαρτυρίες των φίλων, οι χιλιάδες των αλληλέγγυων ανθρώπων, το άθροισμα ακόμη και εκατομμυρίων υποκειμενικών απόψεων, δεν «μετράνε μία» μπροστά στην «αντικειμενική» υποκειμενικότητα ενός διορισμένου –από το πολιτικό σύστημα- δικαστή, που ερμηνεύει μια νομοθεσία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος. Τέτοιος «νομικός πολιτισμός», εφάμιλλος των καλυτέρων ευρωπαϊκών!
«Φτιάχνουνε νόμους για να δένουν τους λαούς, για να μπορούν νομίμως να τους καταδυναστεύουν», έλεγε ένα ποίημα κρεμασμένο σε χαρτί στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, κάποια επέτειο μετά.
******
Κι από τότε παραμένει πάντα εντυπωσιακό το τι «αντικειμενική» μαλακία μπορεί να παράγει η ανθρώπινη νόηση και ο εργαλειακός ορθολογισμός της προκειμένου να μην πιστοποιήσει το ανέραστο της. Για να αποφύγει να συναντήσει τον Άλλο. Για να διεκπεραιώσει την κυριαρχία πάνω στις υποτελείς τάξεις. Πόσες αντικειμενικές λέξεις μπορούν να αρθρωθούν σε καλοντυμένες νομικές προτάσεις, μόνο και μόνο για να εγκλειστεί κάποιος που δεν απάντησε «θα προτιμούσα όχι», κάποιος που δεν έμεινε άβουλος να κοιτά έναν λευκό τοίχο και επέλεξε να σχετιστεί.
Αλλά οι λέξεις δεν είπαν ακόμη την τελευταία τους κουβέντα!
