Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Άλλοτε η Θάλασσα…
Ό,τι κατακρημνίζει τα οιδιπόδεια σύνδρομα
Η έλλειψη ρευστότητας οδηγεί σε χρεοκοπία
Η εθελοτυφλία άγει σε σκοτεινή οδύνη
Ο οφθαλμός του Νόμου επιβεβαιώνει το παράστημα της κυρίαρχης Τάξης
Ό,τι γονιμοποιεί τη Μνήμη
Ό,τι επινοεί απαιτήσεις
Ό,τι χειραφετεί επισφάλειες
Σε μέτωπα χλωμά διακυβεύουν την υπόληψή τους
Άλλοτε προσηλώσεις…
Τσακίστηκε στα βράχια η ομίχλη
Και στις ασύνειδες ανησυχίες τα λογικά επιχειρήματα
Εκπορνεύεται το Πνεύμα όταν αυτοκαταργείται
Και το έργο Τέχνης όταν δεν κρατά την απόστασή του απ’ το κοινό
Περιφρονείται η πραγματικότητα όταν διερευνάται σαν άπειρο
Κι οι αξίες όταν ολοκληρωτικοί μετασχηματισμοί είναι εφικτοί
Εκχυδαΐζεται η ευδαιμονία
Οι Ποιητές μέσω της ιδιωτείας τους
Οι εργαζόμενοι όταν παρακάμπτουν τη Δεοντολογία τους
Τα νωπά φιλιά κλιμακώνουν τις επιφάσεις
Κι ο εθελοντισμός όταν ιδιωτεύει
Αλλόσημες ιδεοληψίες
Η Αρμονία απειλείται ή τ’ Ανθρώπου η ταυτότητα
Άλλοτε η Θάλασσα…
Στην άμμο ξεβρασμένο το ΕΓΩ όταν απ’ το Υπερεγώ καθοδηγείται
Μην έρθει να με δει ΚΑΝΕΙΣ εδώ που είμαι
Την αργοπορία μου να πουλάω
Άλλοτε προσηλώσεις…
Τα στοιχειά αναφλέγονται απ’ ένστικτες επιθυμίες
Κι η Αγραμματοσύνη μέσω μιας εγγραμματοσύνης τυπικής
Μην μου χαρίσει ΚΑΝΕΙΣ γοβάκια αστραφτερά
Τα πόδια καταματωμένα στην εξεζητημένη Υποψία
Άλλοτε μια Χώρα Καταραμένη…
Απαξιώνεται ο ξεσηκωμός από γυμνή ρομφαία
Τα ιδανικά όταν υπάρχουν θαμπωμένοι καθρέφτες
Κι οι θεσμοί όταν σε διαδικασία τίθενται εκκοινωνισμού
Μελωδικά δεν είναι τα οράματά μου μήτε το βλέμμα μου νωθρό
Μην αγριεύεσαι καθώς η Γη σκιάζεται απ’ τα σύννεφα
Άλλοτε η Θάλασσα…
Άλλοτε προσηλώσεις…
Άλλοτε μια Χώρα Καταραμένη…
Και περπατούσαμε κάτω απ’ τη Βροχή
Στο ένα πεζοδρόμιο η Νέα
Στο άλλο η παλιά Ιστορία
Μια στείρα Ηδονή έσταζε απ’ την κατεστραμμένη ομπρέλα
Και λαχταρούσε η Νιότη η γόνιμη
Καθώς ο άνεμος λυσσομανούσε
Και στα ρυάκια λικνιζόταν το φέρετρο της ΜΑΝΑΣ
Μα πουθενά μιαν απλωσιά ιερή να ημερεύσει
Άλλοτε η Θάλασσα…
Άλλοτε προσηλώσεις…
Άλλοτε μια Χώρα Καταραμένη…
Κι έτρεμα απ’ το κρύο
Μα δεν φόρεσα το αδιάβροχο που μου πρόσφερες
Γιατί όταν ένα πανωφόρι προστατεύει μια Γυναίκα
Της κλέβει μιαν Υπόσχεση…
Άλλοτε η Θάλασσα…
Ό,τι κατακρημνίζει τα οιδιπόδεια σύνδρομα
Η έλλειψη ρευστότητας οδηγεί σε χρεοκοπία
Η εθελοτυφλία άγει σε σκοτεινή οδύνη
Ο οφθαλμός του Νόμου επιβεβαιώνει το παράστημα της κυρίαρχης Τάξης
Ό,τι γονιμοποιεί τη Μνήμη
Ό,τι επινοεί απαιτήσεις
Ό,τι χειραφετεί επισφάλειες
Σε μέτωπα χλωμά διακυβεύουν την υπόληψή τους
Άλλοτε προσηλώσεις…
Τσακίστηκε στα βράχια η ομίχλη
Και στις ασύνειδες ανησυχίες τα λογικά επιχειρήματα
Εκπορνεύεται το Πνεύμα όταν αυτοκαταργείται
Και το έργο Τέχνης όταν δεν κρατά την απόστασή του απ’ το κοινό
Περιφρονείται η πραγματικότητα όταν διερευνάται σαν άπειρο
Κι οι αξίες όταν ολοκληρωτικοί μετασχηματισμοί είναι εφικτοί
Εκχυδαΐζεται η ευδαιμονία
Οι Ποιητές μέσω της ιδιωτείας τους
Οι εργαζόμενοι όταν παρακάμπτουν τη Δεοντολογία τους
Τα νωπά φιλιά κλιμακώνουν τις επιφάσεις
Κι ο εθελοντισμός όταν ιδιωτεύει
Αλλόσημες ιδεοληψίες
Η Αρμονία απειλείται ή τ’ Ανθρώπου η ταυτότητα
Άλλοτε η Θάλασσα…
Στην άμμο ξεβρασμένο το ΕΓΩ όταν απ’ το Υπερεγώ καθοδηγείται
Μην έρθει να με δει ΚΑΝΕΙΣ εδώ που είμαι
Την αργοπορία μου να πουλάω
Άλλοτε προσηλώσεις…
Τα στοιχειά αναφλέγονται απ’ ένστικτες επιθυμίες
Κι η Αγραμματοσύνη μέσω μιας εγγραμματοσύνης τυπικής
Μην μου χαρίσει ΚΑΝΕΙΣ γοβάκια αστραφτερά
Τα πόδια καταματωμένα στην εξεζητημένη Υποψία
Άλλοτε μια Χώρα Καταραμένη…
Απαξιώνεται ο ξεσηκωμός από γυμνή ρομφαία
Τα ιδανικά όταν υπάρχουν θαμπωμένοι καθρέφτες
Κι οι θεσμοί όταν σε διαδικασία τίθενται εκκοινωνισμού
Μελωδικά δεν είναι τα οράματά μου μήτε το βλέμμα μου νωθρό
Μην αγριεύεσαι καθώς η Γη σκιάζεται απ’ τα σύννεφα
Άλλοτε η Θάλασσα…
Άλλοτε προσηλώσεις…
Άλλοτε μια Χώρα Καταραμένη…
Και περπατούσαμε κάτω απ’ τη Βροχή
Στο ένα πεζοδρόμιο η Νέα
Στο άλλο η παλιά Ιστορία
Μια στείρα Ηδονή έσταζε απ’ την κατεστραμμένη ομπρέλα
Και λαχταρούσε η Νιότη η γόνιμη
Καθώς ο άνεμος λυσσομανούσε
Και στα ρυάκια λικνιζόταν το φέρετρο της ΜΑΝΑΣ
Μα πουθενά μιαν απλωσιά ιερή να ημερεύσει
Άλλοτε η Θάλασσα…
Άλλοτε προσηλώσεις…
Άλλοτε μια Χώρα Καταραμένη…
Κι έτρεμα απ’ το κρύο
Μα δεν φόρεσα το αδιάβροχο που μου πρόσφερες
Γιατί όταν ένα πανωφόρι προστατεύει μια Γυναίκα
Της κλέβει μιαν Υπόσχεση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου