συνέντευξη στην Κατερίνα Γκαράνη
Πίνεις τσίπουρο και συζητάς μαζί του για ώρες για την κοινωνία, για τον πλανήτη, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την πολιτική έχοντας πει ο ένας στον άλλον μόνο τα μικρά ονόματα. Η συζήτηση γίνεται έντονη, διαλογικές συγκρούσεις με τις φωνές να ξυπνούν το μισό χωριό βραδιάτικα. Και όταν φτάνει η ώρα να αποχαιρετιστείτε παίρνοντας ο ένας τον άλλο αγκαλιά, τον ρωτάς με τι ασχολείται και σου απαντά με μία φυσικότητα: "Είμαι ζωγράφος". Τον κοιτάς καχύποπτα και αυτός ξεκαρδίζεται στα γέλια. Ναι, ο Ozgur είναι τελικά, ο Ozgur Korkmazgil.
Ο καλλιτέχνης, που πέρα από απίστευτο ταλέντο, δεν πτοήθηκε από εκφοβισμούς της κυβερνητικής και θρησκευτικής αυστηρότητας της χώρας του και πάντα έκανε και έλεγε αυτό που θεωρούσε ότι έπρεπε να γίνει και να λεχθεί.
Άλλωστε και το όνομά του που επέλεξε ο πατέρας του γι' αυτόν είναι έννοια και όχι όνομα. Ozgur σημαίνει ελευθερία.
Τι κάνει ένας Τούρκος καλλιτέχνης σε ένα χωριό της Ηπείρου στην εποχή της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης;
Καταρχάς γι' αυτό που είναι η Ήπειρος. Ως εραστής της γεωγραφίας βρήκα την Ήπειρο μαγευτική. Τα βουνά και τα δάση της, επίσης έχει από τα ωραιότερα φαράγγια. Η θάλασσα της Αδριατικής και του Ιουνίου, τα ποτάμια και οι λίμνες της. Ένα μοναδικό κομμάτι της γεωγραφίας της Μεσογείου.
Τα δάση σας είναι πολύ μεγάλα ενώ τα ποτάμια και οι θάλασσες σας διατηρούνται καθαρά. Νομίζω ότι γνωρίζεις την αξία της Ηπείρου.
Ως άνθρωπος που έζησε για περισσότερα από 30 χρόνια στην Κωνσταντινούπολη ήμουν κουρασμένος. Νομίζω ότι η ηρεμία και οι αργοί ρυθμοί αυτού του τόπου μου ταιριάζουν πια.
Εδώ θα σκεφτώ καλύτερα την Τέχνη αλλά και την τέχνη μου. Θέλω όμως να είμαι και χρήσιμος για αυτόν τον τόπο. Θεωρώ ότι κάποια από τα έργα μου σχετίζονται με αυτό. Όσον αφορά στην κρίση γνωρίζω τι σημαίνει διότι και η πατρίδα μου αντιμετωπίζει οικονομική και πολιτική κρίση από τότε που αποφοίτησα. Ξέρω πώς επηρεάζει τις σχέσεις αλλά συγχρόνως επιδρά στην ψυχολογία του χιούμορ.
Είναι η πολιτική του Ερντογάν που σε έσπρωξε να αφήσεις την χώρα σου ή γενικά η Τουρκία είναι ένας τόπος δύσκολος για τα ελεύθερα πνεύματα;
Ναι, η Τουρκία δεν είναι πλέον ένας εύκολος τόπος δημιουργίας ιδεών και Τέχνης. Ειδικά τα τελευταία χρόνια μπορούμε να μιλήσουμε για τον ελεγχόμενο Τύπο και την λογοκρισία της τέχνης. Όλος ο κόσμος παρατηρεί ότι η δοσολογία αυτή της καταπίεσης αυξάνεται μέρα με τη μέρα.
Τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε αν δημιουργούσες ένα έργο τέχνης που θα «χτυπούσε» την κυβέρνηση ή το κοινό αίσθημα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα;
Προσπαθώ να κάνω περισσότερο εννοιολογική τέχνη. Οι άνθρωποι ως θέμα είναι πολύ σημαντικοί για μένα. Δεν ενδιαφέρομαι για τα κράτη και τα περιφερειακά τους προβλήματα.
Οι άνθρωποι και τα προβλήματα που δημιουργούνται από τον άνθρωπο είναι περισσότερο ανησυχητικά για μένα διότι εγώ, δηλαδή το είδος homo sapiens, δεν θα βρίσκεται για πολύ καιρό ακόμα εδώ. Συνεπώς η εξέλιξη συνεχίζεται και οι άνθρωποι ή θα αλλάξουν ή θα καταστραφούν στο εγγύς μέλλον για να προκύψουν νέα είδη.
Όσον αφορά στην τεχνική σου; Μόνο πινέλα και χρώματα;
Μου αρέσει να χρησιμοποιώ και "νέα μέσα". Προσπαθώ να δημιουργήσω έργα με μικτή τεχνική. Εγκαθιστώ βίντεο στις εκθέσεις μου. Όσον αφορά αποκλειστικά στην ζωγραφική, ζωγραφίζω μεγάλα θέματα σε μεγάλες επιφάνειες με διάφορες τεχνικές σε καμβά.
Μερικές φορές δοκιμάζω νέες τεχνικές την ώρα που ένα έργο είναι στην εξέλιξή του. Μερικές φορές γίνονται συμπτώσεις ή εκπλήξεις και μπορώ να πω ότι το αποτέλεσμα του έργου με ευχαριστεί περισσότερο από αυτό που είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου πριν το ξεκινήσω.
Δεν αυτοσχεδιάζεις αλλά όλα γίνονται με μία σειρά τουλάχιστον όταν ξεκινάς ένα έργο.
Παρατηρώ, ζω και σκέφτομαι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι homo-sapiens και τα μελετώ. Κάνω διάφορες σημειώσεις. Μετά κάνω σκίτσα. Θα ζωγραφίσω το μέγεθος του καμβά σύμφωνα με το θέμα και στη συνέχεια θα συνδυάσω πάνω του τα σκίτσα. Προετοιμάζω τα χρώματα σε μεγάλες επιφάνειες εκ των προτέρων και στη συνέχεια τα τοποθετώ στον καμβά.
Είναι σημαντικό για μένα να φτιάχνω τα χρώματα πριν τα χρησιμοποιήσω στον καμβά.
Δίνω σημασία στο να «απλώνω» το θέμα στον καμβά με τη σωστή διανομή ποσοτήτων χρωμάτων. Πάντα βλέπω την κατανομή των πεδίων εκ των προτέρων, έτσι ώστε ο καμβάς να βρίσκεται πάντα υπό τον έλεγχό μου. Δίνω σημασία να δημιουργώ πρώτα τους «πλαστικούς λεκέδες» όπως λέμε στην ζωγραφική.
Οι «πλαστικοί λεκέδες» που είναι τοποθετημένοι πάνω στον καμβά είναι πολύ σημαντικοί για μένα. Οι ελεγχόμενες σχέσεις μεταξύ τους αυξάνουν την τάση που θα μετατραπεί ο καμβάς σε ένα ολοκληρωμένο έργο αλλά αυτή η σχέση πρέπει να ενισχυθεί με την ένταση των χρωμάτων. Η "δόνηση" είναι αυτή που αυξάνει την δύναμη των χρωμάτων.
Σημαντικό, αν και δεν υπάρχει κενό στην πραγματικότητα ανάμεσα σε δύο φόρμες-αντικείμενα πάνω στον καμβά, να δημιουργώ το κενό. Την ανάσα ανάμεσά τους. Να τους δίνω ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι δεν σε χαρακτηρίζουν τα μουντά χρώματα στην ζωγραφική σου.
Είμαι Μεσογειακός και μου αρέσει να δημιουργώ χρώματα που είναι όσο πιο κοντά θα ήταν αν ο μεσογειακός ήλιος τα έλουζε. Γι’ αυτό τα χρώματα που βάζω στον καμβά είναι φωτεινά και έντονα. Δίνω προσοχή στα χρώματα που δεν κουράζουν αλλά και δεν «κουράζονται» και τα ίδια μεταξύ τους.
Πότε ξεκίνησαν τα προβλήματα με αφορμή την τέχνη σου στην Τουρκία;
Στην πραγματικότητα μπορούμε να αναφερθούμε σε μια λογοκρισία που είχε ασκηθεί για πολύ καιρό αλλά έγινε χειρότερη πριν από 4 χρόνια, όταν μου επιτέθηκαν οι ισλαμικές ομάδες.
Εκτός από το θέμα που σχετίζεται με μένα, υπάρχει μια αυξανόμενη πίεση που γίνεται αισθητή καθημερινά. Πολλοί καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, μορφωμένοι άνθρωποι και άτομα που σκέφτονται έχουν αναγκαστεί να ζήσουν εκτός Τουρκίας.
Υπάρχει ένας πίνακας σου από την συλλογή σου «18+» στον οποίο χρησιμοποίησες για καμβά ένα γιγάντιο χαρτονόμισμα των 500 ευρώ που πάνω του «διαδραματίζεται» ένα ματωμένο σεξουαλικό όργιο. Νομίζεις ότι εμείς οι πολίτες της Ε.Ε το διασκεδάζουμε ή ότι μόνο λίγοι το διασκεδάζουν αντίθετα με την πλειοψηφία;
Επιτρέψτε μου πρώτα να πω ότι αυτή είναι μία πολύ καλή ερώτηση. Θα μιλήσουμε ρεαλιστικά. Νομίζω ότι το ευρώ είναι το νόμισμα της αιμομιξίας για την «οικογένεια» της Ε.Ε. Δηλαδή ήταν ένα νέο παιχνίδι που δημιούργησε ένα καπιταλιστικό μυαλό.
Μετά το ευρώ βλέπουμε πόσο δύσκολο είναι για τις μικρές χώρες, ειδικά εκείνες που δεν μπορούν να είναι δυνατές οικονομικά. Ωστόσο, με το ευρώ θα προστατεύονταν όλες οι χώρες. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Επίσης η κατάσταση δεν βελτιώνεται.
Οι χώρες, που δεν μπόρεσαν να δουν το παιχνίδι «ευρώ», αντιμετωπίζουν τώρα την οικονομική κρίση.Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να φύγουν. Ειδικά το ευρώ, νομίζω ότι οι χώρες της Μεσογείου δεν του ταιριάζουν.
Ο μεσογειακός χαρακτήρας είναι αέρινος αλλά και καυτός. Ο μεσογειακός θέλει να ξοδεύει το χρήμα, να το χρησιμοποιεί και όχι να το αποταμιεύει. Αυτή είναι μία συνήθεια και κουλτούρα των βορειοευρωπαϊκών λαών. Υπάρχει ένα ενεργητικό και ένα παθητικό μυαλό μέσα στο ευρώ. Δεν είναι κατάλληλο για τις μεσογειακές κοινωνίες στις οποίες πιστεύω ότι ο νους θα πρέπει να είναι πιο ελεύθερος. Το ευρώ είναι ένα πολύ ματωμένο νόμισμα.
Ζεις σχεδόν έναν χρόνο στην Ελλάδα που σημαίνει ότι έχεις άποψη της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης στην χώρα. Νομίζεις ότι ο πίνακάς σου "Το όργιο" με θέμα το χαρτονόμισμα των 500 ευρώ ήταν στην φαντασία σου ή είναι πιο ήπιος συγκριτικά με την πραγματικότητα;
Ο καπιταλισμός δεν είναι ποτέ ήπιος. Έχει μια πολύ ευέλικτη δομή. Είναι η πιο τρομερή δομή που έχει αναπτύξει ο άνθρωπος αλλάζοντας πολύ γρήγορα ανάλογα με τις περιστάσεις και την εποχή. Διότι πιστεύω ότι ο καπιταλισμός είναι μία από τις χαρακτηριστικές δομές του ανθρώπου.
Αν ένας homo-sapiens κερδίζει ενάντια στον καπιταλισμό σημαίνει ότι ξεπερνά τον εαυτό του. Αυτό όμως είναι ουτοπικό διότι σήμερα ο άνθρωπος είναι "χαμένος". Η αλήθεια είναι ότι έχασε πολύ καιρό πριν. Ο homo-sapiens είναι ένας "ιός" που φαίνεται ρεαλιστικός. Το ευρώ είναι μια από τις ασθένειες που προκάλεσε αλλά και προκάλεσε αυτόν τον «ιό». Τουτέστιν ο homo sapiens θα ξοφλήσει. Αυτό το έργο δεν είναι φαντασία μου, είναι πραγματικότητα. Δεν έκανα αυτό το έργο μόνος μου, το κάναμε όλοι μαζί.
Ανάμεσα σε τόσους πίνακες αφιερωμένους σε μέρη του γυναικείου σώματος στην λογοκριμένη στην Τουρκία έκθεσή σου «18+» υπάρχει και ένας πίνακας με ένα γιγάντιο τανκ.
Οι σημερινοί πόλεμοι είναι πορνογραφικοί. Πολλά έχουν αλλάξει από τον πρώτο «πόλεμο του Ιράκ». Όλος ο κόσμος έβλεπε σε απευθείας μετάδοση από την τηλεόραση στο σπίτι του. Το κανόνι του τανκ μας υπενθυμίζει το φαλλό ως μορφή. Στην πραγματικότητα ο φαλλός είναι αισθητικός. Το κανόνι του τανκ όμως δεν είναι αισθητική, διότι είναι θανατηφόρο. Θα μπορούσε η δολοφονία να έχει κάτι το αισθητικό;
Δεν μπορώ να είμαι φυσιολογικά λογικός αλλά, υπάρχει πολύ περίπλοκος χώρος όσον αφορά στις τεχνικές ζωγραφικής. Και το κανόνι του είναι πολύ πλαστική φόρμα. Επίσης, η πλαστικότητα αυτή γίνεται ισχυρότερη όταν είναι καλά τοποθετημένη στην επιφάνεια του καμβά. Ως εννοιολογικός καλλιτέχνης, όλα πρέπει να τα κάνω κατανοητά από την άποψη της αισθητικής, της πλαστικής και των κοινωνιολογικών πτυχών.
Για την κοινή γνώμη και για το είθισται, λοιπόν, ο πόλεμος είναι κατάλληλος για όλες τις ηλικίες ακόμα και για τα νεογέννητα παιδιά, αλλά το γυναικείο σώμα για άνω των 18 ετών. Δεν ξέρω αν το τανκ έχει γυναικείο κόλπο ή ο γυναικείος κόλπος ακόμα και στον 21ο αιώνα είναι πιο επικίνδυνος από ένα τανκ.
Οι γυναίκες είναι πιο επικίνδυνες σήμερα από οτιδήποτε άλλο (γελάει). Νομίζω ότι η "Γυναίκα" έχει εγκαταλείψει την ταυτότητά της και δεν βρίσκεται στη θέση όπου θα έπρεπε να είναι. Όλες οι γυναίκες έχουν μεταλλαχτεί σε «ανθρώπινο παιχνίδι» για τον καπιταλισμό. Αλλά ο καπιταλισμός είναι το παιχνίδι του homo-sapiens. Και κανείς δεν είναι ευτυχισμένος. Έτσι, όλοι είναι πολύ κουρασμένοι... Ο καπιταλισμός είναι σαν μια γυναίκα. Ανακαινίζεται μετά από την γέννηση της. Προσαρμόζεται στην «εξέλιξη».
Είμαι πεπεισμένος ότι για τους homo-sapiens έρχονται πιο επικίνδυνες και δύσκολες μέρες. Έτσι και οι άνδρες και οι γυναίκες θα χάσουν μαζί πολλά από τα κέρδη που απέκτησαν μέσω του καπιταλισμού.
Οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν ό,τι θέλουν ή ό,τι μπορούν, αλλά δεν αντέχουν να δουν τα αποτελέσματα των πράξεών τους ή των αποφάσεών τους οπτικοποιημένα ακόμα και σε ένα έργο τέχνης. Είναι ο καμβάς ένας καθρέπτης της αλήθειας ή είναι ένας παραμορφωτικός καθρέπτης που ο καλλιτέχνης δημιουργεί;
Ως εννοιολογικός καλλιτέχνης, δεν παραπονιέμαι για κάποιον ούτε για τον εαυτό μου σε άλλους. Εκτίθεμαι και άρα ξέρω τους κανόνες. Εγώ αυτό που κάνω είναι να ακολουθώ αυτό που μαρτυρά η πραγματικότητα. Και ως όραμα για το μέλλον χρησιμοποιούσα και χρησιμοποιώ τον καμβά ως μέσο.
Νομίζω ότι η απάντηση του Πικάσο στον Γερμανό πρώην Ναζί αξιωματικό που τον ρώτησε για τον πίνακα Γκερνίκα «εσείς τον κάνατε» και πήρε την απάντηση του Πικάσο «όχι. Εσείς το κάνατε», πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν για την σχέση του καλλιτέχνη με την πραγματικότητα. Είναι λίγο ουτοπικό, αλλά νομίζω ότι κανένας στρατηγός δεν θα μιλήσει με έναν καλλιτέχνη για έναν ανάλογο πόλεμο σήμερα. Και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από κάθε πράξη του homo sapiens αλλά τον κατηγορώ ως Νεάντερταλ (γελάει).
Δύση ή Ανατολή; Ανήκεις σε κάποιο από τα δύο μέρη αυτού του κόσμου;
Όχι, ανήκω στη γη. Και ο κόσμος είναι η χώρα μου. Φανταστείτε, έχω επιλέξει να ζήσω μια χώρα με την οποία πριν από 100 χρόνια ήμαστε εχθροί
Έχεις κάποια νέα δουλειά να παρουσιάσεις στο κοινό; Υπάρχουν γκαλερί που να ενδιαφέρονται να σε στηρίξουν δίνοντας βήμα στο έργο σου; Έχω προετοιμάσει ένα σύνολο έργων, αλλά ακόμα δεν το έχω εκθέσει. Έχω παρακολουθήσει εκθέσεις και γκαλερί στην Αθήνα για περίπου ένα χρόνο. Νομίζω ότι σήμερα η Αθήνα και η Ελλάδα είναι ανοικτός τόπος για την παγκόσμια τέχνη. Υπάρχουν πολύ καλές γκαλερί στην Αθήνα.
Γκαλερί που παρουσιάζουν εννοιολογικούς και σύγχρονους καλλιτέχνες που δεν ζωγραφίζουν μόνο καμβά. Tο τελευταίο μου έργο δεν περιέχει μόνο την ζωγραφική αλλά ένα πλέξιμο με βίντεο και φωτογραφίες. Σήμερα οι καλλιτέχνες έχουν την ευκαιρία και την ευκολία να μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο. Είμαι σε επαφή με τις γκαλερί που μπορούν να παρουσιάσουν αυτό το είδος δουλειάς και ελπίζω να υπάρξει συνεργασία σύντομα.
Είμαι σίγουρη ότι θα είναι πολλοί αυτοί που θα αναρωτηθούν και αναρωτιούνται πώς και με τι χρήματα ένας Τούρκος ζει στην Ελλάδα. Αλλά θέλω να μου απαντήσεις αν φοβάσαι ότι μπορεί να έρθει η ώρα που εσύ και οι 4 γάτες σου, που οδικώς έφερες από την Τουρκία για να ζήσουν μαζί σου, μείνετε χωρίς σπίτι και χωρίς φαγητό στη μέση του πουθενά σε μια χώρα με τεράστιο ποσοστό ανεργίας. Είσαι 50 χρονών. Αυτό σημαίνει ότι είσαι ένα «γέρικο άλογο» για την ελληνική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Αυτή η ερώτηση είναι πραγματικά συναισθηματική και ρεαλιστική. Θέλω να ξεκινήσω από την αρχή, η "ελπίδα" είναι μια σημαντική έννοια που αναπτύσσουν οι άνθρωποι. Ανθρώπινες ζωές με ελπίδα.
Επιδιώκω με τον εαυτό μου για τα όνειρά μου. Ναι, μερικοί άνθρωποι εδώ μπορεί να θέλουν να είμαι ο «απελπισμένος Τούρκος στην Ελλάδα». Το ξέρω αυτό, αλλά δεν με νοιάζει. Προέρχομαι από μια σκληρότερη χώρα απ’ ό,τι είναι η Ελλάδα.
Επίσης, μέχρι σήμερα, έχω δει ότι υπάρχουν ψεύτικα συναισθήματα στους ανθρώπους και στην Ελλάδα. Αυτό επιβεβαιώνει ότι οι άνθρωποι είναι το ίδιο παντού. Πρέπει να είναι προσεκτικοί πώς αντιμετωπίζουν έναν άνθρωπο αλλά αυτό κάνει και μένα προσεκτικό απέναντί τους. Δεν τους κατηγορώ, έτσι έμαθαν.
Μην νομίζεις, καταλαβαίνω ότι μερικοί άνθρωποι δεν με θέλουν. Επειδή είναι η άγνοια περισσότερο που δεν μπορείς να κατανοήσεις έναν καλλιτέχνη και όχι τόσο επειδή είμαι Τούρκος. Ενεργούν σαν να με βοηθούν, αλλά συνεχώς δημιουργούν μία φήμη που επιστρέφει σε μένα με αρνητικά αποτελέσματα. Και πάλι όμως δεν με νοιάζει.
Ναι, έχω ξοδέψει πολλά δουλεμένα χρήματα στην Ελλάδα για την επιβίωσή μου αλλά την ίδια στιγμή έχω διευρύνει με αυτόν τον τρόπο τους ορίζοντες του κόσμου που έχει χτιστεί από χρήματα και αυτός ο κόσμος είναι το αντικείμενο της ζωγραφικής μου. Και δεν νομίζω ότι είμαι γέρικο άλογο…(ξαναγελάει).
Τι σου λείπει από την πατρίδα σου;
Τίποτα, γιατί δεν τρέχω μακριά από κάτι. Ήταν μια επιλογή η αλλαγή ρότας στην ζωή μου. Από την άλλη η Τουρκία δεν είναι και τόσο μακριά.
Μου είπες ότι θέλεις να πεθάνεις εδώ. Ξέρεις είναι λίγο ειρωνικό ως Ελληνίδα, να ακούω μια τόσο δυνατή φράση από έναν «εχθρό μου ιστορικά». Από έναν Τούρκο. Οι χώρες φτιάχνουν τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι τις χώρες;
Αυτή είναι μια ειρωνεία φυσικά. Αλλά η ιστορία είναι πολύ πιο ισχυρή ειρωνεία. Οι γονείς μου έζησαν στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη) αλλά δεν πέθαναν εδώ. Και, κοιτάξτε, αυτό είναι και πάλι ειρωνικό.
Ξέρω ότι τους λείπει αυτό το μέρος, η γενέτειρά τους. Αλλά στην Ελλάδα αναγκάστηκαν να ζήσουν και άνθρωποι που γεννήθηκαν στην Τουρκία και η Τουρκία τους λείπει. Αυτό που δεν είναι διαφορετικό είναι ότι δεν ήταν ούτε των μεν ούτε των δε, δική τους απόφαση.
Οι άνθρωποι δεν γίνονται πλέον εχθροί μεταξύ τους επειδή τα κράτη θέλουν να είναι εχθρικά μεταξύ τους. Ο φθόνος μεταξύ των λαών εξαιτίας πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων είναι πολυετής, αλλά για μένα είναι πραγματικά ανόητος.
Το Πέτα, το μέρος που αποφάσισες να ζήσεις σου θυμίζει καθόλου τα πάτρια εδάφη;
Ναι, μου θυμίζει τον τόπο που γεννήθηκα, τη Silifke, κάποιοι θυμούνται το παλιό όνομα Σελεύκεια, νότια της Τουρκίας. Και στην Ήπειρο έχετε χωριό που έχει το όνομα Νέα Σελεύκεια.
Οι μισοί προγονοί σου κατάγονται από την Θεσσαλονίκη. Πόλη καταγωγής του Κεμάλ Ατατούρκ αλλά και του Χασάν Ταχσίν Πασά. Αν σου έλεγα να διαλέξεις ως προσωπικότητα έναν από τους δύο ποιον θα διάλεγες;
Μεταξύ δύο στρατιωτικών μυαλών, δεν διαλέγω κανένα.
Είσαι ανιψιός ενός από τους σημαντικότερους Τούρκους ποιητές των σκληρών πολιτικών χρόνων της Τουρκίας. Του Hasan Husein Korkmazgil. Η πολιτική πλευρά που αποφάσισε η οικογένεια σου να επιλέξει ήταν περισσότερο ή λιγότερο πατριωτική για την πατρίδα σου;
Προέρχομαι από μια παλιά και μεγάλη οικογένεια και ο θείος μου είναι ένας σημαντικός ποιητής. Οι γονείς μου ήταν πάντα δημοκράτες. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι μη πατριωτική. Ιδιαίτερα ο θείος μου ήταν μια δημοκρατική προσωπικότητα όπως ήταν ο παππούς μου και η γιαγιά μου. Αλλά ο θείος μου ήταν ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου και μοντέλο προσωπικότητας για αυτό που θα εξελισσόμουν. Σε πολύ νεαρή ηλικία έγραψα τα πρώτα μου τα γράμματα προς εκείνον.
Θυμάμαι να περιμένω με ανυπομονησία τις επιστολές του. Ο Hasan Huseyın Korkmazgıl είναι ένας σημαντικός χαρακτήρας στην πρόσφατη ιστορία της Τουρκίας και πέρα από θείος μου, συζητούσε μαζί μου από παιδί για θέματα που πρέπει κάθε άνθρωπος να νοιάζεται.
Θα ζωγράφιζες ποτέ κάποιο έργο με θέμα τον ελληνικό και τον τουρκικό λαό;
Ξέρω ότι αυτοί οι λαοί επί αιώνες είχαν δημιουργήσει μια εξαιρετική φιλία μεταξύ τους. Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο να χωριστούν οριστικά. Αυτό το καταλαβαίνουμε από τα τραγούδια αλλά και από τις ιστορίες που ακούμε αλλά και από τους συγγραφείς που διαβάζουμε.
Δεν με αφορούν όμως ούτε οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ακόμα και ως λαοί. Αυτό που με αφορά είναι το φαινόμενο homo sapiens και έτσι αντιμετώπιζα και αντιμετωπίζω και τους δύο λαούς των δύο πλευρών του Αιγαίου.
Στο παρακάτω βίντεο παίρνουμε μία γεύση για το πώς δουλεύει ο Όζγκιουρ Κορκμαζγκίλ στο studio του.
Δήλωση του καλλιτέχνη
"In history, no other society was exposed to the attack of so many and successive images. The Artist may sometimes be located by side of this attack, or sometimes in its target. Now, inevitably, the flow has changed. There is no doubt that the time concept that the human created has fastened. This speed also reflects itself in today’s art. Art and the artist are affected by speed as if it is a natural process. The issue of art making also transforms with the changing process since the great discourses are left in the previous century.
21st century now strengthens the possibility of art making of the artist over the concepts that are created. While my art-making action strengthens my aesthetical path, it cannot ignore the fast unsteadiness of today. In fact, speed becomes one of the most important arguments of the art that I make. The other disciplines of the plastic arts, the different mediums and suggestions used, make my art to be rethought and reconstructed. All the processes that triggers and affects the fact of evolution are unconditional supporters for the formation of my art’s iconography. With no doubt, the great loneliness of the artist is going to fetish the images in the rapid change of the century. Plastics serve to this process".
Ozgur Korkmazgil
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου