Tάσος Παππάς
Οι ηγέτες, ιδιαίτερα αυτοί που θεωρούν ότι το κόμμα τούς ανήκει, είναι αλλεργικοί στη διαφωνία και απολύτως εχθρικοί στην αμφισβήτηση. Oταν είναι στα πάνω τους δεν... διστάζουν να απομακρύνουν όσους υπερβαίνουν τα όρια που οι ίδιοι έχουν θέσει. Κορυφαία παραδείγματα σκληρής διοίκησης την περίοδο της μεταπολίτευσης ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Καραμανλής δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί του. Ελάχιστοι τόλμησαν να εκφράσουν αντιρρήσεις και το πλήρωσαν ακριβά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου την εποχή της παντοδυναμίας του κατέβαζε από το τρένο τους διαφωνούντες χωρίς πολλές κουβέντες. Eχει μείνει στην Ιστορία η περίφημη φράση του «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος».
Ωστόσο, στη δύση του πολιτικού βίου του και λόγω της ασθένειάς του ήταν πιο χαλαρός. Ανέχτηκε τη δράση της «συμμορίας των τεσσάρων» (Σημίτης, Πάγκαλος, Αυγερινός, Βάσω Παπανδρέου· πήρε το όνομά της από την αντίστοιχη της Κίνας που είχε αρχηγό τη χήρα του Μάο), η οποία δούλευε συστηματικά για την επόμενη μέρα στο ΠΑΣΟΚ.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, προφανώς γιατί δεν ήλεγχε το κόμμα, επέτρεψε να υπάρχει στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας και επί της ουσίας να τον υπονομεύει η «τριάδα» των Μ. Εβερτ, Αθ. Κανελλόπουλου, Στ. Δήμα. Ο Κώστας Καραμανλής, αντιθέτως, με το που έγινε αρχηγός του κόμματος για να ενισχύσει το ηγετικό προφίλ του και να κόψει τη φόρα σε επίδοξους δελφίνους απέπεμψε τους Γ. Σουφλιά, Α. Ανδριανόπουλο, Στ. Μάνο.
Ο Κώστας Σημίτης με το μισό ΠΑΣΟΚ απέναντί του, φοβούμενος τη διάσπαση και την πτώση της κυβέρνησής του, δεν πήγε σε μετωπική αντιπαράθεση με τους εσωκομματικούς αντιπάλους του. Την οκταετία του λειτουργούσαν δύο ΠΑΣΟΚ στη συσκευασία του ενός. Ο Γιώργος Παπανδρέου, αν και απείλησε τον Ευάγγ. Βενιζέλο με διαγραφή μετά τη νίκη του στην εσωκομματική μάχη το 2007, επιχείρησε να κατευνάσει τους αντιπάλους του διορίζοντάς τους σε περίοπτες θέσεις στην κυβέρνηση το 2009. Σε λίγους μήνες έπεσε θύμα της απρονοησίας του. Τον εξανάγκασαν να παραιτηθεί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε την αρχηγία της Ν.Δ. συμμαχώντας με στελέχη που ήταν σε διαφορετικό ιδεολογικό μήκος κύματος. Κατάπιε και συνεχίζει να καταπίνει πολλά. Δεν τολμά να ανακαλέσει στην τάξη υψηλόβαθμα στελέχη, βουλευτές και υπουργούς που με τις δηλώσεις και τις πράξεις τους προσβάλλουν τον ίδιο και την παράταξή του και εξαντλεί την αυστηρότητά του σε τριτοκλασάτα και τεταρτοκλασάτα στελέχη του κόμματος που δεν έχουν εκτόπισμα στο κομματικό ακροατήριο.
Με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Για αρκετά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα κλασικό κόμμα. Ηταν άθροισμα φραξιών. Οι υπουργικές καρέκλες στην πρώτη κυβέρνηση μοιράστηκαν με ποσόστωση. Μέχρι τη διάσπαση του Ιουλίου του 2015 είχαμε μια κυβέρνηση με δύο κέντρα εξουσίας. Η συνύπαρξη ήταν μαχητική, κάποιες φορές συγκρουσιακή και έγινε αδύνατη με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πειθαρχικό όργανο. Ο Αλ. Τσίπρας είναι επιεικής, μέχρι παρεξηγήσεως, με τις παρασπονδίες των στελεχών. Σπανίως οργίζεται, συνήθως συγχωρεί, ενίοτε δικαιολογεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι κάποιοι νομίζουν πως μπορούν να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο ούτε της παρατήρησης ούτε της επίπληξης ούτε της αποπομπής.
Αφήνοντας όμως στο απυρόβλητο τους δικούς του, δεν νομιμοποιείται να ζητά από τον πολιτικό αντίπαλό του να τιμωρήσει ανάρμοστες πρακτικές και ανοίκειες συμπεριφορές βουλευτών της Ν.Δ. και υπουργών. Δίνει επίσης την ευκαιρία στα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης να στοχοποιήσουν τον ίδιο και το κόμμα του.
Η συνταγή είναι γνωστή: όταν πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ η τρίχα γίνεται τριχιά· όταν πρόκειται για τη Δεξιά, η τριχιά γίνεται τρίχα...
Ανάγωγα
Οταν τα στελέχη της Δεξιάς μιλούν για σπάταλο κράτος εννοούν τις δαπάνες για την υγεία και την παιδεία. Προφανώς και δεν εννοούν τις χαριστικές ρυθμίσεις υπέρ των κολλητών τους, τις απευθείας αναθέσεις σε φίλους επιχειρηματίες. Εδώ δεν έχουμε σπάταλο κράτος, εδώ έχουμε εύκολο και γρήγορο πλουτισμό των φυσικών ιδιοκτητών της χώρας.
Πηγή: www.efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου