Οι πολιτικο – υγειονομικές αποφάσεις και η ψυχαναλυτική τους ερμηνευτική

Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας

“Κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει μια μεγάλη αλήθεια χαρακτήρισε την Ελλάδα (11 Ιανουαρίου 1989) «ένα απέραντο φρενοκομείο».

Σήμερα το φρενοκομείο που λέγεται Ελλάδα κάνει υπερωρίες. Η τρέλα έχει καταστεί η καθημερινή μας ρουτίνα, περνώντας από τον νευρομιμητισμό του ανόρεκτου κόσμου μας, φτάσαμε στη ψυχική διαταραχή.

Τα κανάλια δεν αρκούνται μόνο στα αγγελτήρια θανάτου, που στέλνουν κηδειόσημα στους μαζάνθρωπους της τηλεχαβούζας, αλλά προσπαθούν την πανδημία να την κάνουν και ψυχική πανδημία με την κορωνοφρενίτιδα στο κόκκινο. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ιατρική Σχολή Α’ Ψυχιατρική Κλινική με Διευθυντή τον καθηγητή Χ. Παπαγεωργίου, στην έρευνα με τίτλο «Ψυχική διαχείριση της πανδημίας covid 19 στο γενικό πληθυσμό» στους τρόπους προφύλαξης της ψυχικής υγείας αναφέρει: «Σωστή πληροφόρηση για τον ιό από έγκυρες πηγές και περιορισμός της έκθεσης στα μέσα μαζικής ενημέρωσης: η επαναλαμβανόμενη κι ασταμάτητη έκθεση στην ενημέρωση (τηλεόραση, διαδίκτυο, μέσα κοινωνικής δικτύωσης) αυξάνει τα επίπεδα άγχους και δυσφορίας. Μπορεί επίσης να αποτελέσει πηγή παραπληροφόρησης».

Η νεκροτηλεθέαση έχει εκθρονίσει κάθε αντίστασή μας. Εικόνες που δείχνουν μπουλντόζες να ανοίγουν τάφους, νοσηλεύτριες έξω από νοσοκομεία και γιατρούς σε κρίση πανικού να φωνάζουν, «θα κάνουμε επιλογή ασθενών», «δεν φθάνουν οι ΜΕΘ», όλος αυτός ο αυτιστικός τηλεοπτικός εγκλεισμός είναι το καθημερινό μας δελτίο του προαναγγελθέντος θανάτου μας.

‘Όμως πίσω από τις εικόνες βρίσκεται ο μεγάλος ασθενής, η κυβέρνηση που δεν φρόντιζε 8 μήνες να πολλαπλασιάσει τις ΜΕΘ, αλλά χάριζε χρήματα στα τρομοκανάλια, είκοσι εκατομμύρια, για να μας πουν τι; Να μας προτείνουν να αγγιζόμαστε και να αισθανόμαστε τον κόσμο όπως τα μέντιουμ που καλούν τα πνεύματα για να συνομιλήσουν μαζί τους. Είκοσι εκατομμύρια για να προπαγανδίζουν τη θανατική «διαπαθητικότητα». Οκτώ εκατομμύρια όμως ήταν το κόστος 50 ΜΕΘ στο νοσοκομείο «Σωτηρία» δωρεά της Βουλής σε πλήρη λειτουργία μαζί με τον πλήρη εξοπλισμό.

Ωστόσο πολιτικοί και κάποιοι ιατρογνώμονες με ρητορικές εξ’ ολοκλήρου υποβολιμαίες και με ύφος ιεροεξεταστών κάνουν συστάσεις για ατομική και κοινωνική ευθύνη των πολιτών. Δεν υπάρχει ευθύνη της κυβέρνησης που άφησε ανοχύρωτη τη χώρα και χάρισε τα 20 εκατομμύρια; Είναι στο απυρόβλητο οι κυβερνητικοί χειρισμοί; Ότι δεν φρόντισε να θωρακίσει τα νοσοκομεία με προσλήψεις, εκπαιδεύσεις ιατρικού προσωπικού κλπ, δεν υπάρχουν ευθύνες; Που πήγε η πολιτική ευθύνη; Πέταξε μαζί με τα αποδημητικά πουλιά;

Δηλαδή η κυβέρνηση χάρισε τα χρήματα σ’ όσους σκηνοθετούν (για να το πούμε με ψυχαναλυτικούς όρους) ριζικά «αποϋποκειμενοποιημένες» φαντασιώσεις κατά τέτοιο τρόπο όπου η υποκειμενικότητα να μην μπορεί να βρει διέξοδο και να κατορθώσει να συναντήσει το πραγματικό.

Όμως τα κανάλια εξ’ αντανακλάσεως μας δείχνουν κατά βάση τον θάνατο της πολιτικής που συνέβη κατά την πανδημία. Γιατί πίσω από τις εικόνες φαίνεται ο δράστης του εγκλήματος, ο υπεύθυνος διαχειριστής, η νεκροπολιτική της κυβέρνησης, που δεν φρόντισε να έχει ένα υγειονομικό σύστημα από την πρωτοβάθμια περίθαλψη έως τη νοσοκομειακή περίθαλψη που θα ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της πανδημίας.

Ξέρετε σήμερα στην πολιτική βιώνουμε ένα παράδοξο, η αλήθεια και η εντιμότητα είναι μη ανιχνεύσιμες γιατί το ψέμα και η απάτη τους μοιάζουν πολύ. Ο μεγάλος ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν μας έχει πει ότι ξυπνάμε μέσα στην πραγματικότητα για να ξεφύγουμε από το πραγματικό.

Αν τα ΜΜΕ λειτουργούν ως αντικριστά κάτοπτρα που από τη μια φαίνεται να μας δείχνουν τον θάνατο των συνανθρώπων μας και από την άλλη τον επικείμενο δικό μας θάνατο και μέσα σε αυτά τα δύο κάτοπτρα να αναπαράγουν ποικίλες πολυμήχανες εξαπατήσεις είναι γιατί «η ζωή είναι αλλού» όπως μας έλεγε ο Ρεμπώ και εμείς ως πολιτισμός ταυτιζόμαστε με την ενόρμηση του θανάτου.

Ο Φρόυντ ταύτιζε την ενόρμηση του θανάτου με τον «καταναγκασμό της επανάληψης» με την επανάληψη οδυνηρών εμπειριών. Τυχαίο που ταυτίζουν σήμερα την πανδημία με την Μικρασιατική Καταστροφή; Οι θάνατοι από την πανδημία και ο εθνικός ακρωτηριασμός θα πάνε μαζί.

Ο Σαίξπηρ στο έργο του «ο Ριχάρδος ο Β’» ένα έργο που κατεξοχήν πραγματεύεται την «υστερικοποίηση» και που το θέμα του είναι η σταδιακή αμφισβήτηση από τον Βασιλιά του αξιώματός του, ο Βασιλιάς αναρωτιέται: «Τι είναι αυτό που με κάνει Βασιλιά;» και συνεχίζει «Μήπως πρέπει να μου αφαιρέσουν τον συμβολικό τίτλο;»

Είναι ένα ερώτημα για όλους τους πρωθυπουργούς της χώρας που κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτή τη χώρα.”

Δημοσιεύεται στο Antinews.gr