Μας φαίνεται απολύτως λογικό ένας δημοσιογράφος να γράφει επί παραγγελία για το αφεντικό του. Είδηση, άποψη, γνώμη sur mesure.
Θα εμπιστευόσασταν ποτέ έναν γιατρό που δε θα ακολουθούσε το πρωτόκολλο αλλά θα ακολουθούσε τις οδηγίες του κλινικάρχη;
Θα εμπιστευόσασταν ποτέ έναν μηχανικό που δε θα χάλκευε μια μελέτη σύμφωνα με τις οδηγίες του μεγαλοκατασκευαστή εργοδοτη του;
Θα εμπιστευόσασταν ποτέ ένα χημικό που στον ποιοτικό έλεγχο θα… παρέβλεπε ακολουθώντας τις οδηγίες του εργοστασιάρχη;
Όχι, μόνο δε θα εμπιστευόμασταν όλους αυτούς, αλλά εκτός του ότι θα έχαναν την άδεια άσκησης επαγγέλματος, θα βρίσκονταν αντιμέτωποι και με σοβαρές ποινικές ευθύνες.
Μας φαίνεται όμως απολύτως λογικό ένας δημοσιογράφος να γράφει επί παραγγελία για το αφεντικό του. Είδηση, άποψη, γνώμη sur mesure.
O Τύπος επαίρεται να θεωρεί εαυτόν πυλώνα της Δημοκρατίας. Μόνο που στη Δημοκρατία, Δημοσιογραφία είναι να ενημερώνεις τους πολίτες για όλα τα dessus της Εξουσίας, να κάνεις ρεπορτάζ για να φωτίσεις τα κρυμμένα της, να βάλεις το κεφαλάκι σου στο ντορβά και να καταθέσεις αυτά που ξεψάχνισες και ανακάλυψες, να αποκαλύπτεις.
Δημοσιογραφία δεν είναι να αντιγράφεις τα δελτία τύπου της Εξουσίας ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν στοιχειωδώς μπορείς να διαχειριστείς τις λέξεις, να διανθίζεις την κυβερνητική θέση με καλολογικά στοιχεία.
Η δημοσιογραφία ξευτελίστηκε γιατι υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι για ένα μεροκάματο, για μια επίπλαστη δημοφιλία στους κομματικούς στρατούς, για μια συναλλαγή, να ξεπουλήσουν εύκολα το μοναδικό κεφάλαιο που διαθέτουν, την αξιοπιστία τους. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο. Να δημοσιοποιούν με κυνισμό τη χυδαιότητα τους να δικαιολογήσουν τη λογοκρισία. Ξέρεις ποιον έχεις αφεντικό, ξέρεις τι θέλει από εσένα, αν παρακούσεις τις επιδιώξεις του, τη βούληση του, τα συμφέροντα του θα τιμωρηθείς.
Φαντάζομαι ότι τα ίδια θα έλεγαν και σε ένα γιατρό για τα συμφέροντα και το κέρδος ενός ιδιοκτήτη μιας ιδιωτικής κλινικής, στον μηχανικό μιας κατασκευαστικής, στον χημικό μιας βιομηχανίας. Θα θεωρούσαν απολύτως φυσικό το θάνατο, τη βλάβη, την κατάρρευση, την ανασφάλεια για το κέρδος του εργοδότη. Όχι? Ε, τότε, όλοι αυτοί οι θεσμολάγνοι, θεωρούν τη Δημοκρατία κάτι τόσο ευτελές που δεν αξίζει τον κόπο να κάνεις ούτε μια δεύτερη σκέψη για αυτήν, μπροστά στα συμφέροντα του μιντιάρχη.
Μόνο που ακόμη και τα βαποράκια έχουν την τσίπα και την ευφυΐα να μη νοθεύουν τη δόση θανατηφόρα.
Και αν αποφάσισαν σε τούτο το βίο, οι καθεστωτικοί «δημοσιογράφοι» να βιοποριστούν ως βαποράκια είδησης, γνώμης, άποψης, θα πρέπει να αναλογιστούν ότι νόθευσαν πια τοσο πολύ τη… δόση, που ο εξαρτημένος… πελάτης είτε πέθανε, είτε εξαρτήθηκε. Όσο για τη Δημοκρατία, βρήκε άλλη διέξοδο. Τα social media.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου