Δεν είναι, σύμφωνα με τον Ι. Κ. Πρετεντέρη, "κανονική" η δημοσιογραφία που θεωρεί ότι «...οφείλει να παίρνει (έστω και λίγο υστερικά) το μέρος των «καλών». Να καλωσορίζει πρόσφυγες και μετανάστες. Να υποθάλπει κοινωνικούς αγωνιστές ή κοινωνικούς αλητάμπουρες. Να συμπαραστέκεται σε κάθε δικαίωμα κάθε βαρεμένου που νομίζει ότι τα πάντα είναι δικαίωμά του…»!
Αν δεχθούμε την άποψη του Ι. Κ. Πρεντετέρη δεν είμαι «κανονικός» δημοσιογράφος. Αν δεχθούμε την άποψη του Όσκαρ Ουάιλντ, όμως, που έλεγε ότι «Η σύγχρονη δημοσιογραφία... δικαιώνει την ύπαρξή της χάρη στη δαρβίνεια αρχή της επιβίωσης των πιο χυδαίων», τότε τι είναι ο κ. Πρετεντέρης; Ποιοι τάχα είναι οι «κανονικοί» δημοσιογράφοι; Μήπως αυτοί που παίρνουν "έτοιμες ερωτήσεις" είτε για να επιτεθούν στον αντίπαλο πολιτικό είτε για να αβαντάρουν τον "οικείο"; Μήπως «κανονική» είναι η δημοσιογραφία του "Μπέρμπερι", η δημοσιογραφία του "κουτσομπολιού", του «Μακελειού» και της «γειτόνισσας» του Λαυρίου; Μήπως «κανονική» δημοσιογραφία είναι η «η δικτυωμένη ελίτ» των αρθρογράφων και των λεγόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης, που σιτίζεται στα πρυτανεία της "συντεταγμένης πολιτείας" και στα σαλόνια των οικονομικά ισχυρών; «Κανονικοί» τάχα είναι οι δημοσιογράφοι που έχουν αστυνομικούς φρουρούς;
Δεν είναι «κανονικός» ο δημοσιογράφος που μιλάει για τους πρόσφυγες και τους «βαρεμένους», για τα θαλασσοδάνεια και τις οφσορ, λέει ο Ι. Κ. Πρετεντέρης! Δεν είναι «κανονική», λοιπόν, η Έλενα Ακρίτα. Άρα δικαιολογείται η λογοκρισία του κειμένου της! Όλοι οι "νοικοκυραίοι" στους οποίους απευθύνεται ο "κανονικός" δημοσιογράφος Ι. Κ. Πρ., θα τον κατανοήσουν. Η λογοκρισία επιβάλεται λόγω "μη κανονικότητας". Ακριβώς όπως και η δολοφονία του Ζακ, ήταν "νομιμοποιημένη" στο μυαλό των νοικοκυραίων λόγω... "μη κανονικότητας".
Οι δημοσιογράφοι και οι διανοούμενοι βιώνουν έντονα, σήμερα, το εξευτελιστικό δίλημμα που θέτει ο Ι.Κ. Πρετεντέρης και το σύστημα που υπηρετεί: Ή να γίνουν «κανονικοί»-να ευθυγραμμιστούν με τις επιταγές της κυρίαρχης κουλτούρας και πολιτικής- ή να μείνουν δήθεν «ανώριμοι», γραφικοί, μη «κανονικοί». Απέναντι σ’ αυτόν τον εκ-βιασμό, ποια πρέπει να είναι η στάση των «μη κανονικών»; Η συμμαχία με τους μειονεκτούντες και όχι η ευθυγράμμιση με τους «μονόδρομους» των ισχυρών. Η απόρριψη της "κανονικότητας" αυτών που οι Γάλλοι αποκαλούν «τσοπανόσκυλα της εξουσίας»: με τις δέκα «δουλειές», το χαμηλό «πνευματικό κεφάλαιο» και μία «ορατότητα» κερδισμένη στη σκηνή των συστημικών μέσων ενημέρωσης, όπου η πραγματικότητα ουσιώνεται ως επι-φαίνεσθαι και ο άνθρωπος ως στατιστικό δεδομένο.
Απέναντι στην «πρετεντέρεια» κανονικότητα εμείς επιλέγουμε τη δημοσιογραφία που ανοίγει το δρόμο σε μια νέα ευαισθησία για τους υποτιμημένους, τους λησμονημένους και τους αφανείς...
*Η φωτογραφία είναι της Τατιάνας Μπόλαρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου