Ο Αλέξης Τσίπρας και η ελπίδα

Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, αντιλαμβάνομαι –και μάλλον δεν είμαι ο μόνος- πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλο ρεύμα. Διαβάζω διάφορες αναλύσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα αλλά –κατά την ταπεινή μου γνώμη- από όλους τους αναλυτές διαφεύγει κάτι ουσιαστικό.

Σε αντίθεση με τους περισσότερους αρχηγούς των άλλων κομμάτων, ο Αλέξης Τσίπρας είναι νέος. Είναι μόνο 38 ετών.

Σε μια χώρα, όπου οι περισσότεροι πολίτες λένε σήμερα με αγωνία «πώς θα ζήσουν τα παιδιά μας;», ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο είναι ακόμα στην κατηγορία των παιδιών για το μέλλον των οποίων αγωνιούν οι γονείς τους αλλά έχει ήδη ο ίδιος ένα μικρό παιδί, ενώ σε δυο μήνες θα γίνει πατέρας για δεύτερη φορά. Και προφανώς, έχει κι ο ίδιος αγωνία για τον κόσμο στον οποίο θα μεγαλώσουν τα παιδιά του.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη που πήραμε –μαζί με τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο- από τον κ. Στέφανο Μάνο για το Unfollow, ο κ. Μάνος μας εξέφρασε την ειλικρινή απορία του για τη μεγάλη επιτυχία του Πάνου Καμμένου στα social media – σε αντίθεση με τον ίδιο που δεν τα πήγαινε πολύ καλά. Ήταν οι ημέρες που ο κ. Καμμένος ανακοίνωσε την ίδρυση του κόμματός του – νομίζω πως ήταν η ίδια μέρα.

Είπα στον κ. Μάνο πως η επιτυχία του κ. Καμμένου οφείλεται στις «πατριωτικές» του θέσεις. Δεν του είπα αυτό που πραγματικά πίστευα. Η επιτυχία του κ. Καμμένου οφείλεται, κυρίως, στο γεγονός πως είναι 47 ετών. Δεν μπορούσα, όμως, να το πω αυτό στον κ. Μάνο που είναι 73 ετών. Θα ήταν κάπως άκομψο.

Είναι ωραία η πολιτική, είναι ωραίες οι ιδεολογίες, είναι ωραίες οι θεωρίες αλλά ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ περισσότερο –και πιο πολύπλοκο- από όλα αυτά. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε τον άνθρωπο με τη λογική και ξεχνάμε τις μεταφυσικές του ιδιότητες.

Όποιος είχε την ατυχία να έχει κάποιον δικό του άνθρωπο σε άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο, θα ξέρει καλά πως ο ασθενής ελπίζει μέχρι την τελευταία στιγμή. Μέχρι να βγει η ψυχή του. Ελπίζει πως θα ζήσει.

Επίσης, θα ξέρει καλά πως -ακόμα κι αν οι γιατροί σου έχουν πει πως ο άνθρωπός σου θα πεθάνει και δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα να τα καταφέρει- κι εσύ ελπίζεις πως θα ζήσει. Δεν ξέρω πώς και γιατί γίνεται αυτό το εντελώς παράλογο πράγμα. Έτσι είναι, όμως.

Η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει. Έχει χρεοκοπήσει ηθικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά και οικονομικά.

Αυτό που χρειάζονται τώρα οι Έλληνες είναι ελπίδα. Ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν ζει. Χωρίς ελπίδα, ο άνθρωπος αυτοκτονεί –μετράτε αυτοκτονίες- ή τρελαίνεται.

Και μη με ρωτήσετε αν είναι θετικό ή αρνητικό πράγμα ή ελπίδα –αν κινητοποιεί για τη νίκη ή αν οδηγεί στην παραίτηση, την αναβολή και την ήττα-, αλλά δεχτείτε πως η ελπίδα πάει μαζί με τον άνθρωπο. Άλλωστε, είμαι ένας πολίτης που γράφει τις σκέψεις του, δεν είμαι φιλόσοφος.

Το πλεονέκτημα που έχει ο Αλέξης Τσίπρας –σε σχέση με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς- είναι ότι δίνει μια διέξοδο ελπίδας. Όχι μόνο στα λόγια – όλη η παρουσία του βοηθάει. Είναι νέος, είναι συμπαθής, δεν είχε ποτέ κυβερνητικό πόστο, είναι σχετικά άφθαρτος.

Είτε το θέλουμε, είτε όχι, τα νιάτα παίζουν ρόλο παντού – παίζουν ρόλο και στην πολιτική. Ειδικά τώρα, που οι περισσότεροι πολίτες αμφισβητούν έντονα ένα σάπιο και ετοιμόρροπο πολιτικό σύστημα και έχουν μεγάλη ανάγκη την ελπίδα.

Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα μου θυμίζει κάπως την περίπτωση της Αλίκης Βουγιουκλάκη – αναφέρομαι στο ξεκίνημά της. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη εμφανίστηκε σε μια εποχή που οι άνθρωποι είχαν ανάγκη να πιστέψουν πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.

Η Ελλάδα είχε βγει από μια γερμανική κατοχή κι έναν εμφύλιο πόλεμο κι αυτό που πρόσφερε η Αλίκη Βουγιουκλάκη στους Έλληνες ήταν το χαμόγελο και η ελπίδα.

Ίσως η Βουγιουκλάκη να μην ήταν η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της –αν και λέγεται πως όταν σπούδαζε στο Εθνικό Θέατρο παραμιλούσαν οι πάντες με το ταλέντο της-, αλλά διέθετε την κατάλληλη στιγμή αυτό που είχαν ανάγκη οι άνθρωποι.

Το timing ήταν τέλειο για την Αλίκη. Μοιάζει τέλειο και για τον Αλέξη.

Αν βάλεις τον Αλέξη Τσίπρα δίπλα στους άλλους πολιτικούς ηγέτες, θα καταλάβεις πολλά πράγματα.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος εκπροσωπεί την Ελλάδα που χρεοκόπησε και μάλλον τον περιμένει ένα δικαστήριο, ο Αντώνης Σαμαράς είχε την ευκαιρία του πριν 20 χρόνια –όταν ήταν στη σημερινή ηλικία του Αλέξη Τσίπρα- και την έχασε, ο Φώτης Κουβέλης μοιάζει με παππού που θα έπρεπε να έχει βγει στη σύνταξη και να διαβάζει παραμύθια στα εγγονάκια του, και η Αλέκα Παπαρήγα μοιάζει με θεούσα που έχει στυλώσει κάτω και τα δυο ποδάρια, λέει συνέχεια το ίδιο τροπάρι και περιμένει καρτερικά τη Δευτέρα Παρουσία.

Βέβαια, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν στη θέση της Αλέκας Παπαρήγα ήταν ένας πιο νέος και πιο φρέσκος άνθρωπος –για παράδειγμα, ο Νίκος Μπογιόπουλος- αλλά υποθέτω πως αυτή η συζήτηση θα γίνει με πολύ έντονο και σκληρό τρόπο μετά τις εκλογές, όταν θα κληθεί η ηγεσία του ΚΚΕ να απαντήσει στο αμείλικτο ερώτημα πώς κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει σε ποσοστά το ΚΚΕ σε μια περίοδο ιδανική για το λαϊκό κίνημα. (Σύντροφοι, εγώ ξέρω να σας απαντήσω – αν θέλετε, φωνάξτε με στην Κεντρική Επιτροπή να σας το εξηγήσω μέσα σε πέντε λεπτά, για να έχετε μετά εσείς όλο τον χρόνο να συζητήσετε το φλέγον θέμα της πολιτικής του ΚΚΕ τη δεκαετία του ‘30 .)

Η Αλέκα Παπαρήγα κατηγόρησε χτες τον Αλέξη Τσίπρα πως αλλάζει θέσεις κάθε μέρα. Ακόμα κι αν έχει δίκιο, ξεχνάει πως η ίδια έχει να αλλάξει θέση πενήντα χρόνια. Και το να μην αλλάζεις θέσεις δεν είναι χαρακτηριστικό των κομουνιστών – κυρίως, είναι χαρακτηριστικό των ηλικιωμένων. (Επίσης, είναι χαρακτηριστικό των ηλιθίων αλλά η Αλέκα μόνο ηλίθια δεν είναι.)

Δηλαδή, πιτσιρίκο, προσπαθείς να μας πεις πως δεν έχουν σημασία οι πολιτικές θέσεις αλλά τα πρόσωπα, η ηλικία ενός πολιτικού και το αν υπόσχεται ελπίδα;

Καθόλου. Αλλά δεν περιμένω μια κοινωνία που είχε μάθει επί δεκαετίες στους βοσκούς να πάρει από τη μια μέρα στην άλλη την κατάσταση στα χέρια της και να το ρίξει στις συλλογικότητες και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

Και για να είμαι ειλικρινής, συμφωνώ με την Παπαρήγα και το ΚΚΕ στο ότι πρέπει η Ελλάδα να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και διαφωνώ με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω και δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου.

Σε έναν κόσμο που αλλάζει κάθε μέρα –και αυτό γίνεται με πολύ απειλητικό τρόπο για τους πολίτες-, δεν μπορείς εσύ να μένεις καρφωμένος στις εμμονές σου. Δεν είσαι παπάς, είσαι πολιτικός. Ό,τι γυρίζει μυρίζει, κι ό,τι κάθεται βρομάει.

Άλλωστε, όταν αλλάζουν όλα γύρω σου –όπως άλλαξαν οι ζωές μας τα δυο τελευταία χρόνια- και εσύ μένεις ακίνητος, ουσιαστικά εσύ αλλάζεις θέση. Αφού αλλάζουν όλα κι εσύ μένεις στην ίδια θέση, η θέση σου σε αυτή τη νέα πραγματικότητα έχει αλλάξει. Γι’ αυτό αλλάζουν ενίοτε οι άνθρωποι: για να καταφέρουν να παραμείνουν οι ίδιοι.

Ελπίζω –ναι, ελπίζω αν και δεν ελπίζω σε τίποτα και σε κανέναν- να γίνουμε οι πρώτοι Έλληνες που θα έχουν έναν πρωθυπουργό από την Αριστερά. Ακόμα κι αν εγώ δεν θα τον έχω ψηφίσει.

Αν η Αριστερά –που ήταν πάντα για τα δύσκολα- δεν τα καταφέρει τώρα που είναι όλα υπέρ της, δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Και δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Θα είναι γραφική.

Ή η Αριστερά θα αλλάξει τη χώρα –και θα της δώσει ζωή και προοπτική- ή θα καταντήσει ένα ανέκδοτο.

Από ιδεολογία και πνευματική και ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς χορτάσαμε – ωραίες οι συνταγές αλλά ας φτιάξουμε και κάνα φαγητό γιατί θα πεθάνουμε της πείνας.

Μα, πιτσιρίκο, οι αριστεροί δεν είναι για εξουσία. Όχι, δεν είναι για εξουσία – είναι για να είναι μια ζωή δούλοι.

Δεν φταίνε μόνο οι ηγέτες της Αριστεράς για τα αγύριστα κεφάλια τους. Φταίμε κι εμείς. Αν εμείς είχαμε ενωθεί στον δρόμο –και μας δόθηκαν πολλές ευκαιρίες το τελευταίο διάστημα να το κάνουμε-, οι ηγεσίες της Αριστεράς θα ήταν πιο ανοιχτές στις απόψεις τους.

Αν η Αριστερά ενωθεί μετεκλογικά – ή στις μεθεπόμενες εκλογές- και η χώρα αποκτήσει επιτέλους έναν αριστερό πρωθυπουργό, στο χέρι μας είναι να μην τον κάνουμε σαν τα μούτρα μας. Δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως ο Ανδρέας Παπανδρέου κατέστρεψε την Ελλάδα – ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως οι Έλληνες κατέστρεψαν και τον Ανδρέα Παπανδρέου και την Ελλάδα και τους εαυτούς τους. Και τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν τον αναφέρω ως αριστερό – τον αναφέρω ως παράδειγμα.

Τέλος με τους «θεούς» και «πατερούληδες» πρωθυπουργούς. Άλλωστε, τώρα ξέρουμε πως και αυτοί πεθαίνουν κάποια στιγμή. Αν και μέχρι την τελευταία στιγμή ήλπιζαν κι αυτοί πώς θα ζήσουν. Ξεχνώντας –όπως όλοι μας-, πως η Ελπίδα έμεινε κλεισμένη στο πιθάρι της Πανδώρας. Για πάντα.

(Έχω γράψει ποιο κόμμα θα ψηφίσω. Καλή επιτυχία σε όλα τα κόμματα της Αριστεράς. Καλή επιτυχία στη χώρα μας.)

pitsirikos.net

Η ληστεία του αιώνα στην Ελλάδα

by Vladim_Shipulin

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Παγκόσμια αίσθηση προκάλεσε η ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ, η οποία αποκάλυψε σε όλη την έκταση πόσο ολέθρια χρονιά υπήρξε το 2011 για τα εισοδήματα των Ελλήνων. Οσο κι αν ακούγεται απίστευτο, μειώθηκαν κατά... 23,1% και στην πραγματικότητα κατά 25,3%, αν ληφθεί υπόψη και ο πληθωρισμός! Χάσαμε δηλαδή το ένα τέταρτο κατά μέσο όρο του εισοδήματός μας μέσα σε μία και μόνη χρονιά - ούτε σε πόλεμο δεν είναι τόσο απότομη η πτώση του εισοδήματος! Από 20.457 ευρώ που ήταν το 2010 οι μέσες ακαθάριστες αποδοχές των Ελλήνων, έπεσαν στα 15.729 ευρώ το 2011.
Χαρακτηριστικά αποκαλυπτικό της οικονομικής πολιτικής που ασκούν παγκοσμίως οι κυβερνήσεις στις ανεπτυγμένες χώρες που εκπροσωπούνται στον ΟΟΣΑ, είναι το γεγονός ότι στις μισές χώρες - μέλη του οργανισμού αυτού (για την ακρίβεια στις 18 από τις 34) μειώθηκαν τα πραγματικά εισοδήματα προ φόρων....
Πουθενά στον κόσμο όμως αυτή η μείωση δεν έγινε με βαρβαρότητα αντίστοιχη με αυτή που είδαμε στη χώρα μας. Ενώ, όπως προαναφέραμε, στην Ελλάδα η καταβαράθρωση του μέσου εισοδήματος ανήλθε στο 25,3%, στη δεύτερη κατά σειράν χώρα στην κλίμακα με τις μεγαλύτερες μειώσεις εισοδήματος, στη Νότια Κορέα, το ποσοστό απώλειας ήταν 6,3% και στην τρίτη Βρετανία το μέσο εισόδημα συρρικνώθηκε κατά 4,3%, με τις υπόλοιπες 15 χώρες του ΟΟΣΑ να παρουσιάζουν ακόμη μικρότερη πτώση. Οπως είναι εξόφθαλμο, δεν υπάρχει καμιά σύγκριση ανάμεσα στο εφιαλτικό 25,3% της Ελλάδας και το 6% ή 4% ή λιγότερο των άλλων κρατών-μελών του ΟΟΣΑ.
Δεν χρειάζεται να το πούμε εμείς, το έχουν ήδη αντιληφθεί όλοι οι Ελληνες πως το 2012 η κατάσταση θα χειροτερεύσει πολύ περισσότερο σε σχέση ακόμη και με το 2011, αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική.
Υπάρχει τουλάχιστον κάποιο υποτιθέμενο κέρδος της οικονομίας συνολικά από αυτόν τον καταποντισμό του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων; Αυξάνονται π.χ. τα δημόσια έσοδα, οι εξαγωγές, τα έσοδα από τον τουρισμό;
Τίποτα απολύτως από αυτά δεν συμβαίνει! Μας έλιωσαν στους φόρους τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά τα έσοδα του προϋπολογισμού το 2011 ήταν 88 δισεκατομμύρια ευρώ - αισθητά λιγότερα δηλαδή από τα 94,8 δισ. ευρώ το 2008, τότε που υποτίθεται ότι ζούσαμε με δανεικά και ήμασταν «ασύδοτοι φοροφυγάδες» ως έθνος!
Τότε που ήμασταν «απερίσκεπτοι τζίτζικες» του Αισώπου πληρώσαμε και με το παραπάνω και τα κρατικά ταμεία ευημερούσαν. Τώρα που η πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ μας μετέτρεψε σε «προνοητικά μυρμήγκια» θαμμένα στη γη με ένα σπυρί σταριού, τα κρατικά έσοδα κατέρρευσαν και το δημόσιο χρέος αυξήθηκε πάνω από 50%! Ωραία πολιτική...
Μήπως τουλάχιστον αυξάνονται με ολοένα και ταχύτερους ρυθμούς οι ελληνικές εξαγωγές μιας και κατέρρευσαν οι μισθοί και οι συντάξεις μας; Αστεία πράγματα!
Βάσει των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ, οι ελληνικές εξαγωγές τον Φεβρουάριο του 2012 (χωρίς τα πετρελαιοειδή προϊόντα) αυξήθηκαν μόλις κατά... 0,7% σε σχέση με την αξία των εξαγωγών τον Φεβρουάριο του 2011. Ακόμη χειρότερα, οι ελληνικές εξαγωγές τον Φεβρουάριο του 2012 ειδικά προς τις χώρες της ΕΕ όχι μόνο δεν αυξήθηκαν, αλλά... μειώθηκαν κατά 20%!
Αν είναι η ΕΕ να μας επιβάλει μια πολιτική που μειώνει το εισόδημα των Ελλήνων κατά 25% με «κέρδος» να... μειώνονται κατά 20% και οι εξαγωγές μας προς τα κράτη-μέλη της, ζήτω που καήκαμε!
Ονειρο... χειμερινής νυκτός αποδεικνύονται και οι ελπίδες ραγδαίας αύξησης του τουριστικού ρεύματος Ευρωπαίων προς την Ελλάδα τώρα που λεηλατούνται τα εισοδήματά μας.
Βάσει στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδος, τον Φεβρουάριο του 2012 ήρθαν στην Ελλάδα 22.900 Γερμανοί τουρίστες - δηλαδή 12,5% λιγότεροι από τον Φεβρουάριο του 2011. Το πιο τραγικό όμως είναι ότι αυτοί ξόδεψαν φέτος... 61,2% λιγότερα χρήματα από πέρυσι! Ενώ πέρυσι είχαν ξοδέψει τον Φεβρουάριο κατά κεφαλήν 1.000 ευρώ ο κάθε Γερμανός τουρίστας, φέτος άφησε στη χώρα μας κατά μέσο όρο 450 ευρώ! Δεν φτάνει που ήρθαν λιγότεροι, ήρθαν και «μπατιροτουρίστες» από τη Γερμανία! Σωθήκαμε!
ΑΠΟΤΥΧΙΑ
Βουλιάζουν έσοδα, εξαγωγές, τουρισμός
Παταγώδης είναι η αποτυχία των στόχων της «μνημονιακής» πολιτικής που ασκείται κατ' εντολήν της ΕΕ και του ΔΝΤ, αν φυσικά υποτεθεί ότι πιστεύει κάποιος πως αποσκοπεί στην αύξηση των εσόδων του κράτους, στην ενίσχυση των ελληνικών εξαγωγών και στην προσέλκυση Ευρωπαίων τουριστών.
Τα έσοδα του προϋπολογισμού το 2011, παρά τη φρενίτιδα επιβολής φόρων που έχει συνθλίψει τον πληθυσμό, υστερούν πολύ από εκείνα του 2008. Οι ελληνικές εξαγωγές επιβραδύνονται διαρκώς και ήδη παρουσιάζουν θεαματική... μείωση (!) αντί αύξησης προς τις χώρες της ΕΕ. Οσο για τα έσοδα από τον τουρισμό, τους τέσσερις τελευταίους μήνες παρουσιάζουν μείωση 35%, 40% ή και περισσότερο σε σχέση με τους αντίστοιχους μήνες του 2011.

Τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση

ΑΝΤΑΡΣΥΑ Εκλογές 2012



Επικίνδυνα τουρκικά «παιχνίδια» στο Καστελόριζο με φόντο το πετρέλαιο

Την έναρξη γεωτρήσεων για ανεύρεση πετρελαίου σε τρεις θαλάσσιες περιοχές ελληνικής κυριαρχίας, νοτίως της Ρόδου και στο Καστελόριζο, ανακοίνωσε χθες, Παρασκευή, η τουρκική κυβέρνηση.

Ειδικότερα, στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Τουρκίας ανακοινώθηκε μια σειρά από αποφάσεις που είχαν ληφθεί στις 16 Μαρτίου του 2012 από το τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο, περί χορήγησης αδειών εκτέλεσης πετρελαϊκών εργασιών σε ελληνική ΑΟΖ. Πρόκειται για τις ελληνικές θαλάσσιες περιοχές νότια της Ρόδου και επίσης δυτικά, ανατολικά και νότια του Καστελόριζου.

Με αυτόν τον τρόπο, η τουρκική κυβέρνηση, μέσω μιας εσωτερικής νομοθετικής πράξης, φέρεται να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, να αποσπά τις συγκεκριμένες περιοχές από τα υπόλοιπα ελληνικά εδάφη, να αποφασίζει μονομερώς ότι αυτές ανήκουν σε τμήμα της τουρκικής επικράτειας και, εν ολίγοις, να επιχειρεί να εκμεταλλευθεί τον φυσικό πλούτο του νοτιοανατολικού Αιγαίου.

Ενέργεια που "αντιβαίνει στους κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να θίξει κυριαρχικά δικαιώματα και αρμοδιότητες της Ελλάδας, που θεμελιώνονται στο Διεθνές Δίκαιο", χαρακτηρίζει τη μονομερή χορήγηση αδειών από την τουρκική κυβέρνηση το υπουργείο Εξωτερικών.

Σε δήλωσή του ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Γρηγόρης Δελαβέκουρας σημειώνει ότι "οι θέσεις μας σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα είναι δεδομένες και έχουν γνωστοποιηθεί επανειλημμένως προς την τουρκική πλευρά. Σύμφωνα με τις σχετικές πρόνοιες της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας και του εθιμικού δικαίου, περιοχές που αναφέρονται στις εν λόγω αποφάσεις περιλαμβάνουν και ελληνική υφαλοκρηπίδα", ενώ επιχειρεί να διαβεβαιώσει ότι "το Υπουργείο Εξωτερικών προβαίνει σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την κατοχύρωση και την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας".

Ποιες είναι, όμως, οι ενέργειες με τις οποίες θα κατοχυρωθούν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα; Διαβήματα και παραστάσεις διαμαρτυρίας κάποια στιγμή τα επόμενα 24ωρα, είναι η απάντηση που δίνεται από αρμόδιους διπλωμάτες.

Στο ερώτημα προς ανώτατο υπηρεσιακό παράγοντα του υπουργείου Εξωτερικών αν η Άγκυρα "έπιασε στον ύπνο" την ελληνική κυβέρνηση, η απάντηση ήταν ότι το υπουργείο Εξωτερικών είχε προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο να χορηγήσει η τουρκική κυβέρνηση άδειες ερευνών σε περιοχές ελληνικής κυριαρχίας.

Ωστόσο, το θέμα είναι μεγάλης διπλωματικής και πολιτικής σημασίας. Την ίδια ώρα που ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών Νταβούτογλου κάνει λόγο για "καλή γειτονία και πολιτική μηδενικών προβλημάτων", φαίνεται ότι αυτά δεν τηρούνται στην πράξη. Αντιθέτως, η τουρκική κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να οικειοποιηθεί και τον υποθαλάσσιο πλούτο της Ελλάδας εκμεταλλευόμενη μια περιοχή στην οποία έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους οι μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες του πλανήτη.

TVXS.gr
από: Palmografos.com

Η άθλια προπαγάνδα που επί χρόνια εξόριζε τον Αλέξη Τσίπρα «στους απ' έξω»...

Sidereal

του Άρη Δαβαράκη

Στην τελική πιά ευθεία για την κάλπη, τα νεύρα όλων των εμπλεκομένων, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, είναι στο κόκκινο. Τα δυο πρώην «μεγάλα κόμματα» προσπαθούν με διαρροές και δηλώσεις να «διορθώσουν» λίγο το κλίμα βαθύτατης αντιπάθειας εναντίον τους, αλλά είναι πιά αργά. Τα πρόσωπα του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Αντώνη Σαμαρά, για όσους δεν είναι φανατικοί οπαδοί τους ή εξαρτώμενοι από αυτούς, είναι πιά κυριολεκτικά αντιπαθητικά. Δεν πιστεύω (κατά την ταπεινή μου γνώμη) ότι θα καταφέρουν τα δύο «μεγάλα κόμματα» μαζί να πάρουν το 40% των ψήφων που έπαιρναν επί 35 χρόνια το καθένα χωριστά. Παρ’ όλ’ αυτά και ενώ είναι σαφές ότι η σελίδα γυρίζει με δύναμη και είναι πια καιρός να μάθουμε πράγματι να «σκεφτόμαστε διαφορετικά», κάποιοι είναι κολλημένοι εκεί που πάντα ήταν. Δεν μας πειράζει. Θα ξεκολλήσουν, ή θα μείνουν πίσω να κοιτάζουν από μακριά τη ζωή να προχωράει χωρίς αυτούς.

Μήνες τώρα γράφω εδώ για τον Αλέξη Τσίπρα. Από την πρώτη στιγμή που σταμάτησα για λίγο και ακούμπησα το βλέμμα μου πάνω στα λόγια, τις θέσεις, το πρόσωπο και την ματιά του, να τον παρατηρήσω χωρίς να ακούω την άθλια προπαγάνδα που επί χρόνια τον εξόριζε «στους απ' έξω» (το έχω υποστεί αυτό, στην δική μου μικρή κλίμακα, επί χρόνια - και την ξέρω πιά την τεχνική που χρησιμοποιούν οι «ειδικοί» του είδους), κατάλαβα ότι αυτός είναι ο επόμενος. Κανένας Σαμαράς και κανένας (βέβαια) Βενιζέλος. Με ειλικρινή εκτίμηση για το πρόσωπο – και κανένας Τζήμερος. Ο Τζήμερος δεν είναι πολιτικός. Είναι ένας λαμπρός πολίτης – όπως πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων και πολλοί από σας (εγώ δεν είμαι «καλός πολίτης», είμαι άτακτος, γι’ αυτό εξαιρώ τον εαυτό μου). Ούτε μπορεί κανείς να ελπίζει σοβαρά ότι o Στέφανος Μάνος αν μπει στη Βουλή θα ανατρέψει το μπετόν αρμέ και τον μηχανισμό ολόκληρου αυτού του συστήματος εξουσίας του οποίου, εξάλλου, αποτελεί επί δεκαετίες ζωντανό κομμάτι.

Η συγκυρία θέλει δυναμική, θέλει διάθεση ανατροπής σοβαρής –όλα παίζονται τώρα, κανένα ταμπού δεν υπάρχει πιά, ούτε καν το ευρώ και η Ευρώπη. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Το σύστημα πάλιωσε, διεφθάρη ασύστολα και χωρίς ελπίδα ίασης και, νομοτελειακά, αναγκάζεται να καταρρεύσει (όπως συνέβη και μετά τον «Ανένδοτο», την υπόθεση «Ασπίδα», την κόντρα Καραμανλή-Φρειδερίκης, την «αποστασία», την δολοφονία του Λαμπράκη και τα λοιπά -την δεκαετία του 60). Ήδη έχουμε τελειώσει με την χούντα του Παπαδόπουλου, το «Μεγάλο μας Τσίρκο» που ανέβηκε το καλοκαίρι του 73 ήδη παίζεται (ήμουν βοηθός σκηνοθέτη, του Κώστα Καζάκου, εικοσάχρονος ακριβώς) και ο Μαρκεζίνης είναι ο πρωθυπουργός-Παπαδήμος.

Δεν θα ακολουθήσει η καταστροφή που έφερε η χούντα του Ιωαννίδη με την περιπέτεια της Κύπρου. Αλλά όλο το σύστημα που στήριζε την εκτροπή θα καταρρεύσει πολύ σύντομα, όπως κατέρρευσε και τότε. Οι πολιτικοί που είχαν την εξυπνάδα και την αντοχή να συνεχίσουνε να «παίζουνε» με τους καινούργιους όρους θα επιζήσουν και τώρα όπως επέζησαν και τότε. Οι άλλοι (οι περισσότεροι δηλαδή) θα ξεχαστούν –αν δεν δικαστούν κάποιοι για τα οικονομικά τους εγκλήματα κατά του Ελληνικού λαού, πράγμα που εγώ προσωπικά και το θέλω –και πιστεύω ότι θα συμβεί μόλις αρθεί η βουλευτική ασυλία και η αθλιότητα του «νόμου περί ευθύνης υπουργών».

Ο Τσίπρας είναι όμως αυτός που λειτούργησε σαν καταλύτης και έκανε την μεγάλη διαφορά: Μετά τον Εμφύλιο η Αριστερά ήταν παράνομη εκτός αν ήταν διατεθειμένη να υποκλίνεται στην Φρειδερίκη και να λέγεται ΕΔΑ. Το 74 το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και αδρανοποιήθηκε. Του δώσανε όλα τα νόμιμα δικαιώματα και, με την συγκατάθεσή του, έκατσε στην γωνία με το 10% του (πάνω-κάτω) να μας κοιτάζει και να «επιχειρεί» και να κάνει κριτική με όρους Σοβιετίας. Δεν διεκδίκησε εξουσία η αριστερά. Της έφαγε όλο το παντεσπάνι το ΠΑΣΟΚ εξάλλου, δεν πρόλαβε ούτε να το καταλάβει –ο Αντρέας ήτανε γερός παίκτης.

Τώρα η Αριστερά ζητάει τον ρόλο που δικαιούται στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου: Να είναι ελεύθερη όχι μόνο να ανασαίνει και να διαβάζει Ριζοσπάστη και αριστερά blogs, αλλά να αναλάβει ευθύνες διαχείρισης και εξουσίας. Αυτό το τόλμησε πρώτος ο Αλέξης Τσίπρας και αυτός θα το εισπράξει. Και εγώ που δεν υπήρξα ποτέ αριστερός αλλά κεντροδεξιός αστός δηλωμένος και με στάμπα στο κούτελο, ούτε που θα γυρίσω να κοιτάξω τα υπολείμματα του αχόρταγου αυτού βόθρου που επί τόσα χρόνια ψήφιζα – και έγινε ίδιο με το ΠΑΣΟΚ και την παλιά Αυριανή του. Θα ψηφίσω την Αριστερά που διεκδικεί εξουσία και δεν με νοιάζει πια η καταστροφολογία των τραπεζών, των εργολάβων, των άλλων Big Businessmen, των ΜΜΕ που τους εξυπηρετούν και του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί δουλοπρεπέστατα. Χαίρομαι που είμαι ακόμα ζωντανός και υγιέστατος στα 58 (δεν τα έκλεισα ακόμη, έχω άλλους τρείς μήνες για να γίνω 59!) και που, πρώτα ο Θεός, θα είμαι εδώ να δω την νέα γενιά των πολιτικών, αυτήν του Αλέξη Τσίπρα, να κάνει τα πρώτα της τουλάχιστον βήματα.

Οι «μεγάλοι» πολιτικοί αρχηγοί είναι καιρός (σαν έτοιμοι από καιρό θα έγραφα, αλλά δεν την αξιώθηκαν αυτή την ποίηση ποτέ τους) να φύγουν. Αν δεν το καταλάβουν την άλλη Κυριακή, θα το καταλάβουν σε λίγες βδομάδες που θα ξαναγίνουν εκλογές. Ας μην ελπίζουν πως κάποιος, κάτι, ένα θαύμα, θα τους σώσει. Δεν σώνεται το παιχνίδι.

Όσο πιο γρήγορα εξαφανιστούνε από μπροστά μας, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουνε να τους θυμόμαστε με κάποιο σεβασμό -και κάποια νοσταλγία πιθανώς, γιατί δεν περάσαμε και άσχημα επί των ημερών τους: Τα κέρατά μας –δανεικά –ξοδέψαμε!

protagon.gr

aristofanis.blogspot.com

Ο αφανής πόλεμος ΗΠΑ-ΕΕ για το ρόλο του ευρώ

Η κρίση χρέους των δυτικών χωρών ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2008 με τη χρεοκοπία της αμερικάνικής τράπεζας Lehman brothers. Από τότε η κεντρική εκδοτική τράπεζα των ΗΠΑ (FED) «κόβει» αφειδώς πληθωρικό δολάριο, προκειμένου η αμερικανική κυβέρνηση να χρηματοδοτεί τις καταρρέουσες τράπεζές τους (που τις εγκαταλείπουν στην τύχη τους οι πάμπλουτοι τραπεζίτες τους), καθώς και τις χειμαζόμενες επιχειρήσεις τους.Έτσι το χρέος των ΗΠΑ εκτοξεύτηκε αλλά αυτό δεν τους δημιουργεί πρόβλημα, επειδή το δολάριο το στηρίζουν υποχρεωτικά όλες οι χώρες που το κατέχουν (ως το κατ΄ εξοχήν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα), για να διατηρούν σταθερά τα αποθεματικά τους κεφάλαια. Έτσι οι ΗΠΑ, χώρα άκρως ελλειμματική, διατηρείται ως υπερδύναμη, «πουλώντας» δολάρια.

Η αναπόφευκτη υποτίμηση του πληθωρικού δολαρίου έστρεψε τις οικονομικά αναδυόμενες χώρες (Κινα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.) και ορισμένες πετρελαιοπαραγωγές (Ιράν, Βενεζουέλα κ.λπ.) προς το ανατιμημένο ευρώ για μέρος των αποθεματικών τους. Εξοστρακισμός του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος θα σήμαινε για τις ΗΠΑ απώλεια του ρόλου τους ως υπερδύναμης. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον ακήρυκτο πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ κατά του ευρώ και της Γερμανίας. Οι ΗΠΑ φοβούνται επίσης τις παραδοσιακές ρωσογερμανικές σχέσεις, που έχουν αναβαθμισθεί τα τελευταία χρόνια με την ενέργεια και τα κοινά αναπτυξιακά σχέδια σε ευρωπαϊκές χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού.

Αξιοποιώντας τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (δηλ. τα τραπεζικά και χρηματιστηριακά υπερκέρδη, που μεταφέρθηκαν σε ομίλους κερδοσκοπικών κεφαλαίων και αναζητούν νέα υψηλά κέρδη) που δρουν ανεξέλεγκτα και αποκαλούνται κατ’ ευφημισμό αγορές, καθώς και τους αμερικανικούς «οίκους» αξιολόγησης με τις υποβαθμίσεις τους, επέπεσαν κατά των ομολόγων των χωρών της ευρωζώνης, εκτοξεύοντας στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού, προκαλώντας κρίση δανεισμού, που διογκώνει τα χρέη. Επωφελούνται από τη (γερμανικής έμπνευσης) παγκόσμια ιδιορρυθμία της ευρωζώνης να μην έχει κεντρική εκδοτική τράπεζα που να εγγυάται και να στηρίζει τη σταθερότητα του ευρώ από κερδοσκοπικές επιθέσεις.

Στόχος των ΗΠΑ δεν είναι η κατάρρευση του ευρώ, αλλά η δραστική υποτίμησή του, ώστε να καταστεί αδύναμο και να μην αποτελεί πλέον εναλλακτικό αποθεματικό νόμισμα, να υπάρχει μόνο για συναλλαγές εντός της ευρωζώνης. Αυτό θα συμβεί αν υποχρεωθεί η Γερμανία να υποκύψει στην έκδοση ευρωομολόγων από την Ε.Κ.Τ., δηλ. να «κόψει» πληθωρικό ευρώ, κάτι που ως τώρα αρνείται πεισματικά.

Η Γερμανία

Οι ΗΠΑ, θέλοντας να μην επαναληφθεί το ιστορικό ανάλογο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, ήθελαν την ενσωμάτωση της ηττημένης και διαιρεμένης τότε Γερμανίας στο δυτικό στρατόπεδο. Για το λόγο αυτό επέβαλαν σε πολλές χώρες, όπως η Ελλάδα, που είχαν καταστραφεί από τη γερμανική κατοχή, να μην πληρωθούν πολεμικές επανορθώσεις ή άλλες διεκδικήσεις από τη Γερμανία με διάφορες προφάσεις. Ετσι η Δυτική, κυρίως, Γερμανία, αφού «κουρεύτηκαν» δραστικά τα χρέη και οι υποχρεώσεις της και με τη βοήθεια του αμερικανικού σχεδίου Μάρσαλ, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη με γρήγορη ανασύσταση της παραγωγικής της δομής.

Μετά την Ε.Κ.Α.Χ. το 1951, την Ε.Ο.Κ. το 1957, την επανένωσή της το 1990 και την Ε.Ε. το 1992 απέκτησε κυρίαρχη οικονομική θέση στον ευρωπαϊκό χώρο. Με την εισαγωγή του ευρώ το 1999, που η ίδια επιδίωξε, επωφελήθηκε στο έπακρο από τη ραγδαία αύξηση των πλεονασμάτων της, που οφειλόταν στο σταθερό ενιαίο νόμισμα και στη μεγάλη εσωτερική υποτίμηση, δηλ. στη μεγάλη περικοπή μισθών, συντάξεων και αμοιβών και στην καθιέρωση ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Μείωσε δηλ. το εργατικό κόστος παραγωγής και περιόρισε δραστικά την αγοραστική δύναμη των Γερμανών. Έτσι τα γερμανικά προϊόντα έγιναν πιο ανταγωνιστικά, αυξάνοντας τις εξαγωγές, ενώ παράλληλα μειώθηκαν οι εισαγωγές. Ακόμη και φέτος με την κρίση τα εμπορικά της πλεονάσματα κυμαίνονται από 12 έως 15 δισ. το μήνα, ένα μεγάλο μέρος των οποίων προέρχεται από τις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης, δηλ. τα πλεονάσματά της είναι τα ελλείμματα των άλλων χωρών (μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας).

Με τα πλεονάσματα οι γερμανικές, κυρίως, τράπεζες δάνειζαν χαμηλότοκα αφειδώς τις λιγότερο παραγωγικές χώρες της ευρωζώνης. Έτσι στις χώρες αυτές πουλούσαν και τα γερμανικά προϊόντα, πολλές φορές διαφθείροντας με μίζες, και κέρδιζαν και από τα επιτόκια των δανείων τους. Η επιδίωξή της το ευρώ να υποσκελίσει το δολάριο, δηλ. οι συναλλαγές του πετρελαίου και των ομολόγων να γίνονται σε ευρώ από τα γερμανικά πλεονάσματα, κυρίως, ήταν το μοιραίο λάθος της.

H κρίση

Η κρίση δανεισμού και χρέους λόγω της οικονομικής κρίσης και του ευρώ, ανεξάρτητα από τις αμερικανικές επιδίωξεις, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωνόταν, επειδή οι χώρες της ευρωζώνης μόνο με δανεισμό χρηματοδοτούν μέρος των αναγκών τους. Έτσι οι ελλειμματικές χώρες υποχρεώνονται να πληρώνουν όλο και υψηλότερα επιτόκια και, συνεπώς, και τοκοχρεολύσια, που αυξάνουν ραγδαία τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα και εκτοξεύουν το δημόσιο χρέος τους.

Το «σκληρό» ευρώ δεν επιτρέπει την ανάπτυξη της παραγωγής μιας χώρας, όταν το κόστος των προϊόντων της σε ευρώ είναι μεγαλύτερο απ’ αυτό π.χ. των αντίστοιχών γερμανικών. Ούτε επιτρέπεται, λόγω των κανόνων της Ε.Ε. («ελεύθερος και ανόθευτος ανταγωνισμός») και της Ο.Ν.Ε., να τη χρηματοδοτήσει και να την ενισχύσει, προκειμένου να καταπολεμήσει την ανεργία, τη μείωση των δημοσίων εσόδων, των ασφαλιστικών εισφορών, των κοινωνικών δαπανών και την αύξηση των ελλειμμάτων του ασφαλιστικού, υγειονομικού, εκπαιδευτικού κ.λπ. τομέα. Όμως επιτρέπεται η χρηματοδότηση των τραπεζών παρά τους κανόνες. Με το ευρώ και την Ε.Ε. καταδικάζονται χώρες να μην παράγουν και να δανείζονται συνεχώς.

Αντίθετα, αν οι ελλειμματικές χώρες μπορούσαν να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα και να χρηματοδοτήσουν την παραγωγή τους, εκτός φυσικά της Ε.Ε., θα είχαν λύσει πολλά από τα προβλήματα που ταλανίζουν τους λαούς τους και κυρίως θα είχαν την εθνική τους αξιοπρέπεια και τη δημοκρατία τους. Το ευρώ και η Ε.Ε. είναι τα δεσμά τους. Όμως οι άρχουσες ελίτ τους, που διασφαλίζουν την κυριαρχία και τον προσπορισμό τους μόνο μέσα στην Ε.Ε., τους κρατούν δέσμιους και τους υποχρεώνουν σε αδιέξοδη αιματηρή λιτότητα με όλα τα μέσα.

sofokleous10.gr

Καλωσήλθατε στον Μεσαίωνα

by Кеззин Ждёт

Του ΣΤ.ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Από τη Νορβηγία και τη Λε Πεν, στη «Χρυσή Ελλάδα». Μοιάζει με εφιάλτη, αλλά είναι, δυστυχώς, πραγματικότητα. Στην δίκη του στο Όσλο ο δολοφόνος 77 αθώων ανθρώπων διαμαρτύρεται ότι είναι «θύμα ρατσιστικής συμπεριφοράς», επειδή το δικαστήριο διέταξε να υποβληθεί σε ψυχιατρική εξέταση, κάτι που δεν θα έκανε αν ήταν «γενειοφόρος τζιχαντιστής». Ως «μαχόμενος εθνικιστής» επιμένει ότι τα θύματά του, έφηβοι οι περισσότεροι, ήταν «προδότες», καθώς οι πολυπολιτισμικές απόψεις τους βοηθούν την είσοδο των μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Και διευκρινίζει ότι επέλεξε να σκοτώσει όσους έμοιαζαν με «μαρξιστές», ενώ άφησε να ζήσει ένας νεαρός που του φάνηκε πιο συντηρητικός.....
Στη Γαλλία δεν είναι η Αριστερά των ιδεών του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης που βγαίνει νικήτρια από τις εκλογές. Η έκπληξη του πρώτου γύρου είναι η κόρη του Λε Πεν, κληρονόμος του μίσους για το διαφορετικό και τον ξένο που έσπειρε ο πατέρας της, με τους ψηφοφόρους της να γίνονται ρυθμιστές για το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου - «σας άκουσα», θα σπεύσει να τους κολακεύσει ήδη από την επόμενη μέρα ο Σαρκοζί. Και την 6η Μαΐου, την ίδια μέρα που στη Γαλλία θα κρίνεται το προεδρικό αξίωμα, οι βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, οι πιο βουβές και απρόβλεπτες των τελευταίων δεκαετιών, προμηνύουν εκπλήξεις και πιθανότατα την είσοδο των νεοναζί στη Βουλή. Την ίδια ώρα που η Αθήνα ψελλίζει κάτι για πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία.
Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά μόλις δώδεκα χρόνια μετά τους πανηγυρισμούς για την αυγή ενός νέου αιώνα, που υποσχόταν περισσότερη ευημερία, πολιτισμό και ανοχή από τα προηγούμενα εκατό χρόνια των πολέμων και των κρεματορίων που έφευγαν; Η απάντηση βρίσκεται στην προπαγάνδα της νέας ακροδεξιάς που κερδίζει έδαφος σε όλη την Ευρώπη, προπαγάνδα που στρέφεται εναντίον του οικονομικού και του πολιτικού κατεστημένου, αυτής της «κλίκας των τεσσάρων» (των δύο κομμάτων της Αριστεράς και των δύο της παραδοσιακής Δεξιάς και κεντροδεξιάς) που κατακεραυνώνει τα τελευταία χρόνια η Μαρίν Λε Πεν.
Η τελευταία κέρδισε τις «ψήφους αυτών που υποφέρουν», θα πει για να τους προσεγγίσει ο Σαρκοζί. Όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από την κρίση αναγνωρίζουν στην ακροδεξιά ρητορική τη δύναμη που θα αποτρέψει τον μεγαλύτερο κοινωνικό εκφυλισμό τους και θα διώξει μακριά τον αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα δεινά: τον μετανάστη στον Άγιο Παντελεήμονα ή στη Μασσαλία, τον ξένο που απειλεί τη νορβηγική εθνική καθαρότητα.
Όμως, στην πραγματικότητα, αυτός που είναι ξενόφερτος είναι ο Μεσαίωνας που ζούμε: το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα που επιβλήθηκε στις ΗΠΑ τριάντα χρόνια πριν, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, έστω και αν όλο αυτό επενδύθηκε με τις θεωρίες της ατομικής επιτυχίας και του «αμερικανικού ονείρου». Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ακόμα και το μακελειό του Μπρέιβικ είναι εισαγόμενο: στο όνομα του ίδιου μίσους για την κεντρική κυβέρνηση και το κατεστημένο o Αμερικανός προκάτοχός του Τίμοθι ΜακΒέι είχε δολοφονήσει το 1995 στην Οκλαχόμα 168 Αμερικανούς πολίτες, ανάμεσά τους και 19 «ένοχα» παιδιά κάτω των 6 ετών.
Είναι οι επιπτώσεις της εισαγωγής αυτού του συστήματος στην Ευρώπη που ζούμε σήμερα, με τους ντόπιους νάνους ν’ αποτελειώνουν το έργο: τους Γάλλους Σαρκοζί που έκαναν καθημερινότητα την ισλαμοφοβία και το μίσος για τη διαφορετικότητα, με το γκρέμισμα των καταυλισμών και τις απελάσεις των Ρομά ή την απαγόρευση της κυκλοφορίας γυναικών με καλυμμένο πρόσωπο, τους Έλληνες ομολόγους τους, που, αφού άφησαν να καταρρεύσει το κέντρο της πρωτεύουσας, ετοιμάζουν προεκλογικά «κέντρα φιλοξενίας» μεταναστών.
Εκεί που οι ιδέες της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης εξορίζονται, το αυγό του φιδιού ζεσταίνεται: από τη Νορβηγία και τη Γαλλία μέχρι την Ελλάδα, καλωσήλθατε στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα.     

LiFO

Το παραμύθι του μονόδρομου τώρα καταρρέει...

Γράφει ο Κώστας Βεργόπουλος *

Με τη Γαλλία όλοι πλέον βλέπουν ότι υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική λύση. Αυτή που προτεινόταν μέχρι σήμερα ως μοναδική, δεν ήταν λύση. Ηταν παγίδα.

Κατά τους δύο τελευταίους αιώνες, οι γαλλικές εξελίξεις επηρεάζουν οπωσδήποτε την Ευρώπη, αλλά ακόμη περισσότερο την Ελλάδα. Η χώρα μας είναι πάντα η πρώτη που επηρεάζεται: φαίνεται ότι υπάρχει κάποια κοινότητα πολιτισμικού κύκλου.

Ομως, οι γαλλικές εξελίξεις έχουν πάντα επιπτώσεις σε... διεθνή και παγκόσμια κλίμακα. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αναμένεται άμεσος αντίκτυπος όχι μόνον στις χώρες της λατινικής Ευρώπης, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, αλλά και σε αυτές του βορρά, όπως Ιρλανδία, Ολλανδία κ.λπ. Ακόμη και στη Γερμάνια, οι γαλλικές εξελίξεις βρίσκουν πάντα απήχηση, αν όχι για άλλο λόγο, παρά μόνον λόγω της λειτουργίας του διαβόητου γαλλο-γερμανικού άξονα. Οι εξελίξεις στον έναν πόλο θέτουν σε δοκιμασία το σύνολο του άξονα, ιδίως σήμερα που ο απολογισμός αυτού του άξονα αποβαίνει αρνητικός σε όλα τα πεδία: όχι μόνον στο οικονομικό, με την επεκτεινόμενη ύφεση και τη μαζική ανεργία, ιδίως των νέων, αλλά επίσης με τις απορρυθμίσεις των κοινωνικών σχέσεων και τη συναφή οπισθοδρόμηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών στον 19ο αιώνα.

Αυτό ακριβώς αναμένεται ότι θα γίνει και τώρα. Το ζήτημα είναι προς ποια κατεύθυνση και σε ποιο βαθμό θα επηρεαστούν οι ευρωπαϊκές χώρες.

Αυτό που έχει σημασία είναι να συμβεί κάτι το εφικτό και γι' αυτό η λαϊκή παρουσία, ώθηση και δυναμική είναι συστατική δύναμη αυτού που σήμερα τεκταίνεται. Αυτό που βλέπω άμεσα είναι η αναθεώρηση του ευρωπαϊκού συμφώνου περί μηδενικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Κυρίως, αυτό θα εμφανιστεί με τη μορφή της «συμπλήρωσης». Δεν θα πουν επιτρέπουμε τα ελλείμματα, αλλά αυτά θα επιτραπεί, λόγω της οξύτητος της κρίσης και του αδιεξόδου, να μηδενίζονται προοδευτικά, σταδιακά και κυρίως μέσω της ανάπτυξης των εθνικών εισοδημάτων σε κάθε χώρα.

Δεύτερον, αυτό που παραμένει εξαιρετικά επείγον και αναγκαίο είναι η πολιτική ανάκαμψης της οικονομίας. Δεν αρκούν πλέον οι «ενέσεις» φθηνού χρήματος, που χορηγείται αποκλειστικά στις τράπεζες, αλλά ήλθε η ώρα για μαζικές δημόσιες επενδύσεις προκειμένου να βγει η οικονομία από την ύφεση, όχι μόνο η γαλλική, αλλά και η γερμανική, όχι μόνο οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου, αλλά και του ευρωπαϊκού βορρά. Γιατί τώρα όλοι έχουν αυτοπαγιδευτεί στον κανόνα των μηδενικών ελλειμμάτων, που αποτελεί την κύρια αιτία της σημερινής ύφεσης. Η συνταγή αυτή έχει εις βάρος της το ότι ήδη εφαρμόζεται και ότι έχει ήδη αποτύχει. Χρειάζεται μια διαφορετική κατεύθυνση. Αυτό λέει ουσιαστικά ο Ολάντ. Είναι ανάγκη να προστεθεί το σκέλος της ανάπτυξης, πράγμα που αναγνώρισε και ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας.

Στην Ελλάδα επιπλέον δεν υπάρχει σχηματισμένη ενιαία αντιπολίτευση, όπως συμβαίνει στη Γαλλία και γι' αυτό θα αναδειχθούν μοιραία πολλές δυνάμεις, από αυτές που έχουν αντιταχθεί στο Μνημόνιο. Θα αυξηθούν οι ψήφοι διαμαρτυρίας, οργής και απόγνωσης και θα μειωθούν οι ψήφοι προσχώρησης προς τα κυβερνητικά κόμματα. Ωστόσο, είναι λάθος να κατανοείται αυτή η εξέλιξη ως απλή συνέπεια των γαλλικών εκλογών. Η ελληνική πραγματικότητα θα καθορίσει αυτή την πορεία και εφόσον είναι παρεμφερής με την αντίστοιχη γαλλική, το συμπέρασμα θα είναι ότι οι δυο χώρες αντιμετωπίζουν παρόμοιο οικονομικό, κοινωνικό και βιοτικό αδιέξοδο. Με τη Γαλλία, όλοι θα δουν ότι υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική λύση και ότι αυτή που μέχρι τώρα προτεινόταν ως «μοναδική» δήθεν «λύση», αυτή δεν ήταν καν λύση, αλλά παγίδα. Ακόμη μια φορά, το παραμύθι του δήθεν «μονόδρομου» σήμερα καταρρέει. Και η κατάρρευσή του, μετά την οικονομία, επικυρώνεται πολιτικά και κοινωνικά με τις λαϊκές ετυμηγορίες. Κάποιοι ανησυχούν για το διαγραφόμενο αδιέξοδο της δημοκρατίας, ωστόσο, θα έπρεπε επίσης να ανησυχούν τουλάχιστον εξίσου, αν όχι περισσότερο, για το αδιέξοδο της οικονομίας, στο οποίο την έχουν φέρει οι μέχρι σήμερα αποτυχημένες επιλογές τους.

Ηλθε η ώρα για μαζικές δημόσιες επενδύσεις προκειμένου να βγει η οικονομία από την ύφεση.

* Ο Κώστας Βεργόπουλος είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII

sibilla-gr

ΕΥ ΖΗΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ

Του ΣΤΑΘΗ

Είναι ευρωπαϊκό ιδεώδες η διά βίου λιτότητα που προσπαθεί να επιβάλλει, έχει ήδη επιβάλει η Γερμανία σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες - και τις συμμαχικές της κι αυτές που αντιμετωπίζει ως Προτεκτοράτα, Ζώνες Εντολής, Ζωτικό χώρο;

Και για να εξηγούμεθα, όταν λέμε Γερμανία δεν εννοούμε το Γερμανικό έθνος, ούτε τον Γερμανικό λαό, αλλά τη Γερμανική άρχουσα τάξη, τους Γερμανούς αστούς

κι όλη την Ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη που τους ακολουθεί, τραπεζίτες, τοκογλύφους, μονοπώλια, πολυεθνικές Γάλλων, Αγγλων, Πορτογάλων κι όλων των φυλών του Ισραήλ.

Διότι το (γερμανικό ) πρόβλημα της Ευρώπης είναι ταξικό κι όχι εθνικό, πόσω μάλλον εθνικιστικό, όπως ορισμένοι το απλοποιούν.

Ομως, το ταξικό πρόβλημα οδηγείται απ’ την άρχουσα αστική τάξη να γεννά εθνικό μίσος ανάμεσα στους λαούς, ώστε οι αντιθέσεις να διοχετεύονται μέσα σε γενικεύσεις, «οι Ελληνες» (οι τεμπέληδες), «οι Γερμανοί» (οι νοικοκύρηδες), εκεί να συσσωρεύονται και να συσκοτίζεται η φύση τους. Ωστε να μη λύνονται ποτέ. Ετσι, και οι Γερμανοί εργαζόμενοι και οι Ολλανδοί και οι Ελληνες και οι Ισπανοί τραβάνε, λίγο ώς πολύ, τα ίδια ζόρια

νομίζοντας μάλιστα οι μεν ότι τους φταίνε οι δε, ενώ η αιτία του κακού είναι πάντα η ίδια παντού, δεν έχει πατρίδα, έχει μόνον λεφτά. Θηριώδη λεφτά, τρελά ποσά, συσσωρευμένα σε χαρτοφυλάκια (πραγματικά και λογιστικά) που

συνεπάγονται τη μεγαλύτερη έως τώρα ανισοκατανομή του πλούτου σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.

Αυτό το φαινόμενο, αν δεν ανακοπεί κι ακόμα περισσότερο αν δεν αντιστραφεί, θα καταστρέψει σε ήδη ορατόν ορίζοντα τις κοινωνίες, ενδεχομένως και τον πλανήτη (εις ό,τι αφορά την κατοίκησή του απ’ τους ανθρώπους). Με το πιο γνωστό μέσον, τον πόλεμο.

Οταν μιλάμε λοιπόν για Ευρωπαϊκό ιδεώδες, ή μέλλον, ή πεπρωμένο, τι ακριβώς εννοούμε;

Μας προτάθηκε να ονειρευτούμε (ενδεχομένως και να ζήσουμε ) ή ακόμα και να αγωνισθούμε για να ζήσουμε σε μιαν Ευρώπη των λαών, των εθνών και των κρατών, όπου οι οικονομίες θα συγκλίνουν και τα σύνορα θα χλωμιάζουν.

Και πού βρισκόμαστε;

Σε μια Ευρώπη των πληθυσμών και των περιοχών, όπου οι οικονομίες αποκλίνουν δημιουργώντας πλούσιες ζώνες και ειδικές οικονομικές ζώνες. Οπου ο πλούτος των εθνών που παράγεται απ’ τους λαούς μοιράζεται απ’ τα κράτη στις τάξεις με τον πιο ανισοκατανεμητικό κι απάνθρωπο τρόπο.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μία Ευρώπη της Βαϊμάρης. Στην οποίαν για τρίτη φορά στην ιστορία της η Γερμανία προσπαθεί να «μοιράσει ένα χαρτί» που έκαψε την Ευρώπη ήδη δύο φορές.

Μοιάζει η Γερμανία να κρατάει στα χέρια της τέσσερις άσους, αλλά στην πραγματικότητα έχει ζεύγη του επτά.

Διότι , όταν αναγκάζει σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, τον λαό της να χάσει σε έναν χρόνο το 25% του έχειν του και ταυτοχρόνως θέλει να του φάει άλλο ένα 25% τα επόμενα δύο χρόνια, τότε η Γερμανία κατασκευάζει μια βόμβα που θα σκάσει στα χέρια της, δηλαδή στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Αυστρία, στην Πορτογαλία, στην ίδια τη Γερμανία στο τέλος.

Η Γερμανία θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα.

Υπέστη η ίδια την οικονομική αγριότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, με αποτέλεσμα τη γέννηση του ναζιστικού τέρατος και τη συνακόλουθη σφαγή των ευρωπαϊκών (κι όχι μόνο) λαών, στον πιο τερατώδη πόλεμο που έχει διεξάγει έως τώρα ο άνθρωπος.

Τώρα η Γερμανία υπαγορεύει στην Ευρώπη μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών διαρκείας. Με βάση την οποίαν οι άνθρωποι θα δουλεύουν διά βίου για τους τοκογλύφους, τα κράτη θα είναι διαρκώς χρεωμένα, οι κοινωνίες θα αποσαθρώνονται από πενία και ταξικό μίσος, ενώ η καταστολή θα βασιλεύει παντού.

Με αυτόν τον τρόπο, με αυτό το σύστημα, η Ευρώπη εκφασίζεται εκ των έσω, την εκφασίζουν οι Τοκογλύφοι των Εθνών

και δημιουργούν ένα καθεστώς ζόφου, «τρόμου και αθλιότητος» του Δ’ Ράιχ.

Σε αυτήν την Ευρώπη

που πάνω απ’ το κεφάλι της θα πλανάται όχι σαν φάντασμα, αλλά ως μια διαρκής ποινή το Σπαθί του Δαμοκλή, όσοι άνθρωποι ζουν «θα πρέπει να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα» - όπως έγραφε η προμετωπίδα της εισόδου στην Κόλαση στο φερώνυμο έργο του Δάντη.

Ομως, οι άνθρωποι έχουν ιστορία (απ’ το ρήμα οίδα, γνωρίζω), δεν μπορούν να ζουν έξω απ’ το πλαίσιό της.

Η επιστροφή της Ευρώπης στην εποχή του Γ’ Ράιχ είναι αδύνατη, μπορεί όμως να τη σκοτώσει ο «θαυμαστός νέος κόσμος» του Δ’ Ράιχ. Μπορούν να τη σκοτώσουν οι μεταμορφισμοί της «νέας Τάξης πραγμάτων» που έρχεται κι επανέρχεται από την εποχή της Ρώμης έως σήμερα, σε μία προσπάθεια να λυθεί οριστικώς υπέρ των Δυνατών το ερώτημα του ζην.

Σε αυτήν την εντροπία θα αντιστέκεται πάντοτε το ευ ζην, έτσι ώστε ποτέ η απάντηση στο ερώτημα της ζωής να είναι ο θάνατος...

(Ελπίζω)...

*Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Παρασκευή 27 Απριλίου 2012.

Το Πνεύμα της παρακμής και πώς η «αριστερή» διανόηση έγινε το «πνεύμα» της Νέας Εποχής

Θύμιος Παπανικολάου

Ένα από τα πιο κτυπητά χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι ότι οι «οργανικοί διανοούμενοι» του καπιταλισμού στη σημερινή φάση της παγκοσμιοποίησης και του χρηματιστηριακού «διεθνισμού» είναι πρώην αριστεροί, καλλιτέχνες και γενικά πνευματικοί άνθρωποι. Φυσικά όλοι αυτοί συνεχίζουν να λένε ότι είναι αριστεροί παρά το γεγονός ότι αποτελούν την ιδεολογική αστυνομία του συστήματος, τους ακριβοπληρωμένους καθεστωτικούς λακέδες.

Πού οφείλεται, πώς εξηγείται και τι νόημα έχει αυτή η πλήρης ενσωμάτωση και μετάλλαξη της «αριστερής» διανόησης η οποία αποτελεί σήμερα τον ιδεολογικό τρομοκράτη της Νέας Τάξης, το άλλοθι και το τεκμήριό της;

Το φαινόμενο της αποστασίας αριστερών διανοουμένων δεν είναι καινούργιο. Πάντα στις δύσκολες καμπές της ιστορίας πολλοί από αυτούς γονάτιζαν αξιολύπητα και μετατρέπονταν σε γενίτσαρους του κεφαλαίου. Αυτό, όμως, που γινόταν χθες αποσπασματικά, σήμερα έχει πάρει επιδημική, σχεδόν καθολική μορφή. Πάντα αυτά τα φαινόμενα της λιποταξίας και μετάλλαξης του αριστερού πνεύματος αποτελούν την έκφραση και το σύμπτωμα δύο βασικών παραγόντων: Από τη μια είναι η κατάσταση του διεθνούς εργατικού και επαναστατικού κινήματος και από την άλλη οι απαιτήσεις του συστήματος της καπιταλιστικής παρακμής, η θέση και ο ρόλος της διανόησης, καθώς η πνευματική κατάσταση, οι αξίες και η ιδεολογία που ηγεμονεύουν.

Η ήττα και η μακρόχρονη ακινησία των λαϊκών κινημάτων, η ήττα του γραφειοκρατικού Σοβιετικού μοντέλου και η κατασυκοφάντηση στο πρόσωπο αυτού του εκτρώματος των σοσιαλιστικών ιδεών άφησαν ελεύθερο και γόνιμο το έδαφος για την πλήρη κυριαρχία του πνεύματος της καπιταλιστικής παρακμής και γονάτισαν το «αριστερό» πνεύμα. Σε τέτοιες οπισθοδρομικές εποχές, εποχές που η σήψη και οι «αξίες» της αυθαδιάζουν τρομοκρατικά, είναι άθλος να στηθείς στα πόδια σου, ιδιαίτερα η μικροαστική αριστερή διανόηση, η οποία ήταν ραχιτική από την γέννησή της, θεωρητικά ανεπαρκής, πολιτικά και ηθικά απροετοίμαστη. 

Η διαλεκτική μετάλλαξη

Δεν πρέπει να φανταστούμε ότι το σημερινό άθλιο κατάντημα των πρώην αριστερών καλλιτεχνών και διανοουμένων έγινε με μιας, ότι μεταμορφώθηκαν σε σύγχρονους γενίτσαρους σαν ξαφνικά να τους κτύπησε το ραβδάκι της Κίρκης. Υπάρχει μια διαλεκτικά εξελικτική πορεία που τους ενσωμάτωσε και που καθορίστηκε αποφασιστικά από τους λόγους που προανέφερα.

Το θεμελιακό στοιχείο για να κατανοήσουμε αυτή την εξέλιξη είναι το σύστημα μέσα στο οποίο ζούνε, σε συνδυασμό με τις πολιτικές ήττες και προδοσίες του σοσιαλιστικού κινήματος. Όταν λείπουν οι επαναστατικές κοινωνικές εντάσεις και τα μαζικά μαχητικά κινήματα, δηλαδή τα «κοινωνικά κίνητρα» που βελονιάζουν το συναίσθημα, αφυπνίζουν τη σκέψη και ενεργοποιούν τη συνείδηση του συλλογικού κοινωνικού είναι, τότε η καλλιτεχνική και διανοητική παραγωγή υποτάσσεται καταλυτικά στο «πνεύμα» και τις «αξίες» του συστήματος.
Και ποιο είναι αυτό το σύστημα; Ο καπιταλισμός σε σήψη και παρακμή.

Στις σύγχρονες κοινωνίες η αστική τάξη όχι μόνο δεν έχει κανέναν προοδευτικό ρόλο να εκπληρώσει, αλλά έχει καταντήσει απολύτως αντιδραστική. Στον εικοστό αιώνα, εκτός από τους δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους (ασύλληπτης φρίκης και καταστροφών) που η αστική κοινωνία εξεκόλαψε και εξαπέλυσε πάνω στην υδρόγειο, έβγαλε (φυσιολογικό της άνθος) το φασισμό, και επεξεργάστηκε εν ψυχρώ, και εφάρμοσε με μεθοδικότητα τις πιο φρικαλέες πρακτικές, για να διατηρεί την κυριαρχία και να εξασφαλίζει την υποταγή: Βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκεντρώσεων, ομαδικά εγκλήματα, συλλογική ευθύνη, παρακολούθηση και έλεγχος των συνειδήσεων κ.λπ.

Η ύπαρξη της αστικής τάξης όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα και σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, αποτελεί την ιστορική άρση κάθε ανθρώπινης αξίας, την έσχατη κατάπτωση του ανθρώπινου στοιχείου.

Ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα ο αστικός κόσμος δεν έχει να προβάλει καμιά δικαιολογία της ύπαρξής του. Όλες οι αστικές αξίες έχουν ανεπανόρθωτα χρεοκοπήσει και διαλυθεί: Η φιλοπατρία, η εθνική κυριαρχία, η αστική οικογένεια, η θρησκεία, ο κοινοβουλευτισμός, οι ατομικές ελευθερίες. Η ισχύς τους έγινε ασυμβίβαστη πλέον με την ύπαρξη της αστικής τάξης. Οι πιο συνειδητοί και κυνικοί υπερασπιστές του καπιταλισμού δεν δίστασαν να διακηρύξουν δημόσια την χρεοκοπία των αστικών αξιών. Και τα ριζοσπαστικά κινήματα της νεολαίας τροφοδοτήθηκαν από αυτή τη χρεοκοπία των αξιών και τη βάθαιναν. Γιατί όταν χτυπάς τις παραδοσιακές αξίες που ο αστικός κόσμος τις έχει οδηγήσει σε χρεοκοπία, χωρίς να τις αναστυλώνεις, να τις αναγεννάς και να δημιουργείς ένα νέο σύστημα αξιών, συμβάλλεις στη γενική αποσύνθεση. Ο επαναστατικός, λοιπόν, μικροαστικός ριζοσπαστισμός της νεολαίας «χτύπησε» τις αστικές αξίες που είχαν γίνει βάρος και για τον ίδιο αστικό κόσμο. Ο κόσμος αυτός είχε πάψει προ πολλού να πιστεύει σε αυτές τις αξίες που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Δεν στηριζόταν σε αυτές και ήταν ανίκανος να παράγει ένα νέο σύστημα αξιών.

Μέσα σε αυτό το γενικό πνεύμα γαλουχήθηκε και η αριστερή διανόηση. Μικροαστική από τη φύση της δεν κατανόησε ότι χτυπά τις αστικές αξίες που το ίδιο το κεφάλαιο δεν τις ήθελε πια. Το κεφάλαιο στο πρόσωπο αυτής της διανόησης βρήκε την ιδεολογική του εμπροσθοφυλακή. Έτσι στο πρόσωπο της αριστερής μικροαστικής ιντελιγκέντσιας το κεφάλαιο βρήκε το «προοδευτικό» του άλλοθι.

Η τέχνη της παρακμής

Η τέχνη ως το πιο ευαίσθητο κομμάτι της κουλτούρας αποτύπωσε πρώτη αυτή το αδιέξοδο της αστικής παρακμής, αλλά και της ενσωμάτωσης της ιντελιγκέντσιας.

Μια τάξη που η ύπαρξή της αντιπροσωπεύει την άρνηση του ανθρωπισμού και του Λόγου δεν είναι δυνατόν να δει στην τέχνη ένα υψηλό ιδεώδες, να συσχετίσει τη λειτουργία της με τους μεγάλους σκοπούς της ανθρωπότητας. Μια καλλιτεχνική αναπαράσταση της ζωής των κυρίαρχων τάξεων, των κοινωνικών της θεμελίων, των ωμών τάσεών της, του αληθινού βάθους της αγχώδους ψυχολογίας της θα ήταν κάτι πολύ σκληρό και ανυπόφορο για τους κυρίαρχους. Η ίδια λοιπόν η κοινωνική υπόσταση της κυρίαρχης τάξης αποκλείει την ανάπτυξη μιας μεγάλης και δυνατής ρεαλιστικής, ανθρωπιστικής τέχνης μέσα στους κύκλους των διανοουμένων.

Η τυπική αστική τέχνη της παρακμής, μοιραία, καταντάει αντιρεαλιστική, αντιουμανιστική, αδειανή, ασήμαντη, αφηρημένη, ασυνάρτητη, εγωκεντρική, παραληρηματική, του «ονείρου» και του «ενστίκτου».

Η ασάφεια και η σκοτεινότητα, φαινόμενο τόσο συχνό στην τέχνη της παρακμής, δεν οφείλεται σε κάποιο δήθεν βαρυσήμαντο βάθος, σε μια σύλληψη ή ιδέα πλούσια και βαθιά. Το βάθος αυτής της ερμητικής τέχνης δεν είναι καθόλου σκοτεινό. Απεναντίας πρόκειται για πράγματα πολύ κοινά, μα ανάξια και επονείδιστα: για την ηθική και ιδεολογική γύμνια ενός κόσμου που η υπόστασή του προϋποθέτει την πιο βαθιά ανηθικότητα, την εκμετάλλευση. Πώς να μιλήσει κανείς γι' αυτό απροκάλυπτα και φανερά, αν δεν είναι για να αντιταχθεί;

Η πνευματική αυτή κατάσταση αντιστοιχεί όχι μόνο στην πραγματικότητα της υπόστασης του καπιταλισμού, αλλά εκφράζει και την ιδιαίτερη πραγματικότητα της υπόστασης της μικροαστικής διανόησης και την ψυχολογία της που γεννιέται από τους ιδιαίτερους όρους ύπαρξής της. Είναι μια ψυχολογία της πολλαπλά ταλαιπωρημένης και απαθλιωμένης συνείδησης. Είναι η ψυχολογία του κενού. Δηλαδή του μετέωρου, εξωτερικού και απομονωμένου παρατηρητή. Και από μια τέτοια θέση έχει κανείς την εικόνα ενός κόσμου χαώδους, χωρίς ειρμό, παράλογου, αυθαίρετου, ασυνάρτητου, ζοφερού και αδιέξοδου. Επίσης από μια τέτοια θέση η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα προσλαμβάνουν στη μικροαστική διανόηση νοσηρές μορφές. Τέτοιες τυραγνημένες και ακρωτηριασμένες συνειδήσεις δεν παράγουν και δεν ανακυκλώνουν απλώς την παρακμή, αλλά γλιστράνε εύκολα στην ηθική κατάπτωση και στη διανοητική αθλιότητα, σε κάθε είδους προστυχιά...

Η «καταστροφή του λογικού», συνεπώς, η Κρίση του Πνεύματος και το αδιέξοδο της τέχνης, είναι ειδικές μορφές και συστατικό τμήμα της γενικής κρίσης ενός κόσμου σε αποσύνθεση.

Στο αγκίστρι των υπερεθνικών ελίτ

Μέσα σε αυτή την καθολική «κρίση του πνεύματος» και στα αποσυνθετικά αδιέξοδα δεν ήταν δύσκολο (μια και η σοσιαλιστική σοβιετική καρικατούρα είχε καταρρεύσει, δημιουργώντας έτσι χείμαρρους κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού και του μαρξισμού) να ενσωματωθεί πλήρως και να υποταχθεί σχεδόν καθολικά η αριστερή διανόηση.

Στη «ψυχή» της ταξικά αποχρωματισμένης αριστερής διανόησης τα πάντα ήταν στάχτη, τα πάντα συντελεσμένα. Το σύμπαν είναι πεθαμένο, το ρολόι της ιστορίας σταματημένο. Τα υπερεθνικά μονοπώλια της προσέφεραν μια «δικαίωση» και ένα ρόλο.

Τη «δικαίωση» των αγώνων του μικροαστικού ριζοσπαστισμού της. Το υπερεθνικό κεφάλαιο και οι πλανητικοί μηχανισμοί του, όχι μόνο επεδίωκαν την ολοκληρωτική ισοπέδωση των αστικών αξιών, (ο ρηχός πάντα στόχος της αριστερής μικροαστικής κριτικής), αλλά και προχωρούσαν σε δομικές και θεσμικές κατοχυρώσεις αυτών των επιδιώξεων (Εκπαίδευση, ΜΜΕ, νομικά πλαίσια κ.λπ). Η σιδερένια, συνεπώς λογική της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τη «δικαίωση» των νεολαιίστικων αγώνων του μικροαστικού, αριστερού ριζοσπαστισμού και τα παλιά, δογματικά ιδεολογήματα της αποστεωμένης Αριστεράς.

Τα πλανητικά κέντρα εξουσίας προφέρουν και ένα ρόλο σε αυτή τη διανόηση. Το ρόλο της παραγωγής και αναπαραγωγής των νέων ιμπεριαλιστικών μύθων στο όνομα μιας «προοδευτικής» πάλης ενάντια στους παλιούς αστικούς μύθους, (τωρινό παράδειγμα ο Λιάκος και η παρέα του). Και η αριστερή διανόηση είχε επεξεργαστεί καλύτερα από τον κάθε ένα την ΚΡΙΤΙΚΗ κατά των αστικών μύθων. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι χτυπώντας το αστικό, εθνικό χθες, οικοδομούσε την πλανητική, νεοταξική ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ του σήμερα.

ΔΙΚΑΙΩΣΗ, λοιπόν και ΡΟΛΟΣ οργανικού διανοούμενου της παγκοσμιοποίησης. Ολοκληρωτική υποταγή στο Πνεύμα, τις Ιδέες και την Ψυχολογία της Νέας Εποχής, της πλανητικής ιμπεριαλιστικής εποχής.

Οι διαδικασίες (το προτσές) αυτής της ολοκληρωτικής ενσωμάτωσης και υποταγής, απόκτησαν πυρετικούς ρυθμούς εξέλιξης μέσω των κεντρικών ιδεολογικών δομών της καπιταλιστικής εξουσίας: Εκπαίδευση, ΜΜΕ. Μέσα από αυτές τις ιδεολογικές χοάνες του συστήματος (εδώ συμπεριλαμβάνονται και τα κόμματα και η πληθώρα των ΜΜΟ και άλλων δομών) έγινε η πλήρης ΕΞΑΓΟΡΑ της μικροαστικής αριστερής διανόησης. Και φυσικά η εξαγορά δε σημαίνει μόνο τα οικονομικά προνόμια. Απείρως πιο ελκυστικά είναι τα κοινωνικά προνόμια, τα προνόμια φήμης, προβολής και πρόσβασης στους μηχανισμούς εξουσίας. Τα προνόμια της κοινωνικής και εξουσιαστικής αναρρίχησης. Και το χαρακτηριστικότερο ιδίωμα της μικροαστικής κάστας και ψυχολογίας, σε εποχές ιδιαίτερα σήψης και ανασφάλειας, είναι η ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ...

Έτσι τα ισχυρά υπερεθνικά κέντρα εξουσίας βρήκαν τη νέα ιδεολογική τους αστυνομία, τους νέους γενίτσαρους στο πρόσωπο της καλοαναθρεμμένης μικροαστικής «αριστερής» διανόησης. Και ταυτόχρονα κατάφεραν ένα θανάσιμο πλήγμα κατά των σοσιαλιστικών ιδεών και του μαρξισμού. Μετέτρεψαν δηλαδή την έννοια «αριστερά» σε νομισματική μονάδα, σε γραμμάτιο πληρωτέο επί τη εμφανίσει. Και έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται σήμερα η νεοταξική αριστερά.

Και αυτή η μεγάλη ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ επιτεύχθηκε στην Ευρώπη με τη σοσιαλδημοκρατία και στην Ελλάδα με το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ. Επί των ημερών του αυτή η ενσωμάτωση πήρε εκρηκτικά αποκρουστικές μορφές. Αυτή η «αριστερή» διανόηση κυριαρχεί παντού, σε όλες τις ιδεολογικές δομές του «εκσυγχρονιστικού» ελληνικού κράτους, προτεκτοράτου της νέας αυτοκρατορίας.

ΡΕΣΑΛΤΟ. Τεύχος-23

resaltomag.gr

Ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο!

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου*

Όλα δείχνουν ότι οι εκλογές της 6ης Μαΐου θα επισημοποιήσουν το τέλος του δικομματισμού και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ με τη μορφή που γνωρίσαμε. Καθώς το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν έχει ακόμη γεννηθεί, ζούμε στην εποχή των τεράτων, όπως έγραφε στην από πολλές απόψεις ανάλογη εποχή του ο Αντόνιο Γκράμσι, δεσμώτης των προγόνων της Χρυσής Αυγής.

Αντιμέτωποι με την κοινωνική θηριωδία της τρόικα και των μνημονίων, καλοπροαίρετοι άνθρωποι, όχι κατ’ ανάγκην αριστεροί, αναρωτιούνται: Γιατί δεν μπορεί η Αριστερά να παραμερίσει ιδεολογικές εμμονές και κομματικούς εγωισμούς, να ενωθεί σε μια καινούργια ΕΔΑ ή κάτι τέτοιο και να διεκδικήσει ίσως σ’αυτές τις εκλογές, ίσως στις επόμενες που μάλλον δεν θ’ αργήσουν, την κυβερνητική εξουσία;

Συμμεριζόμαστε αυτή την αγωνία. Ωστόσο, αν δεν θέλουμε να κοροϊδεύουμε τον κόσμο και τους εαυτούς μας, οφείλουμε να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα που μας θέτει η σκληρή πραγματικότητα: Ποιο δρόμο μας προτείνετε για την έξοδο από την κρίση και το μνημόνιο; Δυστυχώς, εύκολος και σύντομος δρόμος, εδώ που έχουμε φτάσει- εδώ που μας έχουν φτάσει- δεν υπάρχει. Το να περιμένει κανείς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση του κοινωνικού πολέμου θα γίνει ξαφνικά κοινότητα ευημερίας και αλληλεγγύης αν ο Ολάντ πάρει τη θέση του Σαρκοζί και μια «αριστερή κυβέρνηση» τη θέση της κυβέρνησης Παπαδήμου, δεν απέχει πολύ από το να πιστεύει ότι οι καρχαρίες μπορεί να γίνουν χορτοφάγοι. Όσο για το ΚΚΕ, οι διακηρύξεις περί λαϊκής εξουσίας αγνώστων λοιπών στοιχείων λειτουργούν μόνο ως υπεραριστερό περιτύλιγμα μιας συντηρητικής λογικής, που αναγορεύει σε κύριο εχθρό τις άλλες αριστερές δυνάμεις και παραπέμπει τις λύσεις που αγωνιωδώς αναζητεί ο λαός στη Δευτέρα Παρουσία.

Αρκετά έγκαιρα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσίασε μια συνεκτική, προγραμματική πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης με βάση τους άξονες: Στάση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ, εθνικοποίηση των τραπεζών, αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου. Αυτό που τότε ακουγόταν ως αριστερίστικη γραφικότητα, σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς ευρύτερων δυνάμεων, στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Είναι ένας δρόμος δύσκολος, γεμάτος μεγάλες συγκρούσεις και αβεβαιότητες. Όπως λέει όμως και το τραγούδι, «ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο». Την εύκολη επιτυχία της ΕΔΑ, το 1958, διαδέχθηκαν η χούντα η διχοτόμηση του ’68. Ο Συνασπισμός Φλωράκη- Κύρκου του ’89 έδωσε τη θέση του στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και τη διάσπαση του ΚΚΕ. Ο σημερινός κατακερματισμός μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα, πιο στέρεη αυτή τη φορά ενότητα, μόνο αν βρούμε επαναστατικές απαντήσεις στα καινούργια προβλήματα. Όπως ο Οδυσσέας του Ομηρικού μύθου, η σύγχρονη Αριστερά μπορεί να επιστρέψει δυναμικά στη σκηνή, αλλά μόνο με άλλα ρούχα κι άλλη φωνή- ίσως με τη φωνή του Γαλλικού Μάη, που μας καλούσε να γίνουμε επιτέλους ρεαλιστές, διεκδικώντας το αδύνατο!

*Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου είναι δημοσιογράφος, υποψήφιος βουλευτής της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στη Β’ Αθήνας

από το protagon

Ο φαύλος κύκλος του χρέους

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, πολλοί αναρωτιούνται γιατί η οικονομική ανάκαμψη αργεί τόσο πολύ. Πράγματι, η βραδύτητα των εξελίξεων έχει προκαλέσει την έκπληξη ακόμα και των ειδικών. Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η παγκόσμια οικονομία θα έπρεπε να επιδείξει ρυθμούς ανάπτυξης της τάξεως του 4,4% και του 4,5%το 2011 και το 2012 αντίστοιχα. Στην πραγματικότητα, τα τελευταία στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας δείχνουν ότι η ανάπτυξη έφθασε μόλις το 2,7% το 2011, και θα επιβραδυνθεί φέτος κατά 2,5% – ένα ποσοστό που μπορεί να χρειαστεί να αναθεωρηθεί μάλλον προς τα κάτω.

Υπάρχουν δύο πιθανές αιτίες για την απόκλιση που παρατηρείται. Είτε η ζημιά που προκλήθηκε από τη χρηματοπιστωτική κρίση ήταν πιο σοβαρή από αυτό που πιστεύαν όλοι, είτε το φάρμακο που δόθηκε στις ασθενείς οικονομίες ήταν λιγότερο αποτελεσματικό από αυτό που είχαν προβλέψει οι ειδικοί.

Στην πραγματικότητα, η σοβαρότητα της τραπεζικής κρίσης έγινε γρήγορα αντιληπτή. Δόθηκαν τεράστια πακέτα τόνωσης της οικονομίας κατά την χρονική περίοδο 2008-9, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα, με τη Βρετανία να συντονίζει της προσπάθειες και τη Γερμανία να παρουσιάζεται ουσιαστικά ως απρόθυμος υποστηρικτής της όλης διαδικασίας. Τα επιτόκια μειώθηκαν αισθητά, τράπεζες που κατέρρεαν διασώθηκαν πανηγυρικά, τυπώθηκε νέο χρήμα, κόπηκαν οι φόροι και ενισχύθηκαν οι δημόσιες δαπάνες. Ορισμένες χώρες προχώρησαν και σε υποτιμήσεις των νομισμάτων τους.

Ως αποτέλεσμα, ο κατήφορος σταμάτησε, και η ανάκαμψη ήταν ταχύτερη από ότι αρχικά αναμενόταν. Αλλά η τόνωση της οικονομίας με τα μέτρα αυτά μετέτρεψαν την τραπεζική κρίση σε δημοσιονομική κρίση και κρίση δημόσιου χρέους. Από το 2010 και μετά, οι κυβερνήσεις άρχισαν να αυξάνουν και πάλι τους φόρους και να μειώνουν δαπάνες ανταποκρινόμενες στις συχενιζόμενη απειλή της χρεοκοπίας. Στο σημείο αυτό, η ανάκαμψη άλλαξε πορεία.

Όπως επισημαίνουν οι Reinhart και Rogoff στο αριστουργηματικό τους βιβλίο This Time is Different (Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά) δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος να ξεγελάσεις μια βαθιά κρίση του τραπεζικού συστήματος. Η κρίση προέρχεται από την «υπερβολική συσσώρευση χρέους» η οποία καθιστά τις οικονομίες «ευάλωτες σε κρίσεις εμπιστοσύνης». Οι τράπεζες πρέπει να διασωθούν από τις κυβερνήσεις – και στη συνέχεια οι τράπεζες καλούνται να διασώσουν τις κυβερνήσεις αυτές. Στο τέλος, και οι δύο πρέπει να διασωθούν από τις κεντρικές τράπεζες.

Όλα αυτά, σύμφωνα με τους Reinhart και Rogoff, οδηγούν σε μια «παρατεταμένη και έντονη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας.» Εκτιμούν δε ότι η μέση διάρκεια των μεταπολεμικών κρίσεων έχει 4,4 χρόνια – o χρόνος που απαιτείται για την αναγκαία «απομόχλευση» δηλάδη την ελάφρυνση των χρεών – κατόπιν το κλίμα κρίσης αντιστρέφεται και αναζωπυρώνεται η οικονομική ανάπτυξη.

Ωστόσο, κάτι λείπει από την ιστορία. Η ανάκαμψη από την παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929 διήρκησε περίπου 10 χρόνια, περισσότερο από το διπλάσιο του μέσου όρου που παρατηρείται κατά της μεταπολικές κρίσεις. Οι Reinhart και Rogoff υπογραμμίζουν δύο πιθανούς λόγους για αυτή τη χρονική διαφορά στους ρυθμούς ανάκαμψης: η αργή πολιτική ανταπόκριση στην παγκόσμια οικονομική ύφεση και ο χρυσός κανόνας, που σήμαινε ουσιαστικά ότι οι μεμονωμένες χώρες δεν ήταν σε θέση να βγουν από την ύφεση μέσω των εξαγωγών. Με άλλα λόγια, η δημοσιονομική πολιτική και το καθεστώς νομισματικής πολιτικής παίζουν αποφασιστικό ρόλο στις διαστάσεις που παίρνει η ύφεση αλλά και στο χρόνο που απαιτεί η οικονομική ανάκαμψη.

Είναι επίσης σημαντικό ότι ευρείς οικονομικές κρίσεις σημειώθηκαν και πάλι στη δεκαετία του 1970, μετά από ουσιαστική απουσία στις δεκαετίες του 1950 και 1960, όταν επικρατούσαν η Κεϋνσιανή διαχείριση του οικονομικού συστήματος και το σύστημα Bretton Woods για τη διαχείριση των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Οι μεγάλες μεταπολεμικές κρίσεις που αναλύουν οι Reinhart και Rogoff έλαβαν χώρα μεταξύ 1977 και 2001. Συνέβησαν επειδή είχαν αρθεί οι έλεγχοι των κινήσεων κεφαλαίων και η συνολική εποπτεία των τραπεζών. Ήταν μικρότερης διάρκειας από την ύφεση της δεκαετίας του 1930, κυρίως γιατί οι πολιτικές λύσεις που δόθηκαν δεν στερούνταν ευφυίας όπως παλιότερα.

Ο Πρόεδρος της Ινδονησίας κ. Susilo Bambang Yudhoyono τόνισε το σημείο αυτό κατά τη συνάντηση του με τον Βρετανό Πρωθυπουργός David Cameron νωρίτερα τον Απρίλιο τονίζοντας ότι το επιτυχές σχέδιο εξόδου της Ινδονησίας από την κρίση μετά την κατάρρευση του 1998 ήταν εμπνευσμένο από τον John Maynard Keynes. «Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι μπορούν να αγοράσουν. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι βιομηχανίες μπορούν να παράγουν …»

Σήμερα, πολλές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα στην ευρωζώνη, φαίνεται να έχουν εξαντλήσει τις δυνατότητες διαμόρφωσης πολιτικής. Με τη δημοσιονομική λιτότητα στην μόδα, δεν ασχολούνται πλέον με το αν οι «άνθρωποι μπορούν να αγοράσουν» και αν «οι βιομηχανίες μπορούν να παράγουν.» Οι κεντρικές τράπεζες έχουν πια αναλάβει την αποστολή στήριξης των οικονομιών, αλλά τα περισσότερα από τα χρήματα που τυπώνουν παραμένουν εντός του τραπεζικού συστήματος, χωρίς να αντιστρέφουν τη στασιμότητα της κατανάλωσης και την πτώση των επενδύσεων.

Επιπλέον, η ίδια η ευρωζώνη αποτελεί ένα μίνι-χρυσό πρότυπο, με υπερχρεωμένη μέλη που δεν μπορούν να υποτιμήσουν τα νομίσματά τους, επειδή απλά δεν έχουν εθνικά νομίσματα για να υποτιμήσουν. Έτσι, δεδομένου ότι και η κινεζική ανάπτυξη είναι σε επιβράδυνση, η παγκόσμια οικονομία φαίνεται ότι θα ακολουθήσει την υποτονική της πορεία για αρκετό καιρό ακόμα, με αύξηση της ανεργίας σε ορισμένες χώρες έως 20% ή και περισσότερο.

Με μπλοκαρισμένες τη δημοσιονομική, νομισματική και συναλλαγματική πολιτική, υπάρχει διέξοδος από την παρατεταμένη ύφεση; Ο John Geanakoplos του Πανεπιστημίου του Yale τάσσεται υπέρ γενναίων διαγραφών των χρεών. Αντί να περιμένουν να απαλλαγούν από το χρέος μέσω πτωχεύσεων, οι κυβερνήσεις πρέπει «να απαιτήσουν άφεση χρέους.» Θα μπορούσαν να αγοράσουν τα επισφαλή δάνεια από τους δανειστές και να διαγράψουν ένα μέρος του κύριου κεφαλαίου που καταβάλλεται από τους δανειολήπτες, μειώνοντας ταυτόχρονα τις απαιτήσεις των ασφαλιστικών δαπανών και του συνολικού χρέους. Στις ΗΠΑ, τα προγράμματα TALF (Term Asset-Backed Securities Loan Facility) και PPIP (Public-Private Investment Program) αποτελούσαν ουσιαστικά προσπάθειες μερικής διαγραφής χρεών για κατόχους επισφαλών δανείων κατοικίας, αλλά σε πολύ μικρή κλίμακα.

Αλλά η αρχή της διαγραφής χρέους έχει σαφώς εφαρμογές και για το δημόσιο χρέος, ιδιαίτερα στην ευρωζώνη. Εκείνες που φοβούνται πολύ υψηλό δημόσιο χρέος είναι οι τράπεζες που το κατέχουν. Επισφαλή ομόλογα δημοσίου δεν διαφέρουν από επισφαλή ιδιωτικά ομόλογα. Δανειστές και δανειζόμενοι θα έβγαιναν ουσιαστικά κερδισμένοι από μια ορθολογική ακύρωση του χρέους. Όπως επίσης και οι πολίτες των οποίων οι ζωές καταστρέφονται από απεγνωσμένες προσπάθειες των κυβερνήσεων για απο-μόχλευση των χρεών.

Η διαγραφή των χρεών στηρίζεται φιλοσοφικά στην πεποίθηση ότι οι πιστωτές φέρουν μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που παρατηρείται, αφού ουσιαστικά χορήγησαν επισφαλή δάνεια. Εφ’ όσον ο οφειλέτης δεν παραπλάνησε το δανειστή κατά τη στιγμή της λήψης του δανείου, ο δανειστής φέρει τουλάχιστον κάποια ευθύνη για τη συναλλαγή.

Το 1918, ο Keynes υπστήριξε την ακύρωση των χρεών μεταξύ των Συμμάχων που προέκυπταν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο «Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κινηθούμε και πάλι, εκτός αν ελευθερωθούμε από αυτά τα χάρτινα δεσμά», έγραψε. Και το 1923, η έκκλησή του έγινε μια προειδοποίηση που πολιτικοί του σήμερα καλά θα κάνουν να λάβουν υπόψη τους: «Οι απολυταρχικοί των συμβάσεων … είναι οι πραγματικοί γονείς της επανάστασης.»

sofokleous10.gr

Το μήνυμα του Χάρρυ Κλυνν για τις εκλογές

Ο Γ. Βαρουφάκης για τον Σόρος, την χρεοκοπία, τις εκλογές της 6ης Μαϊου...

...αποκλειστική συνέντευξη στον Αντώνη-Μάριο Παπαγιώτη,  για το PRESS-GR

ΜΕΡΟΣ Ι

Τελικά, για το κραχ του 2008, φταίει "το τέρας της μόχλευσης (leverage)";
Όχι. Συνέβαλλε ιδιαίτερα αλλά...δεν θα την χαρακτήριζα βασικό αίτιο. Ήταν και η μόχλευση ένα από τα συμπτώματα της διαδικασίας αποδόμησης της πρώτης μεταπολεμικής φάσης που χαρακτήρισε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, και η οποία μας έφερε το Κραχ.

Πιστεύετε ότι με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, απλά μετατοπίστηκε χρονικά η χρεοκοπία και η νέα κυβέρνηση θα κληθεί να διαχειριστεί την επιστροφή της οικονομίας στη δραχμή;

Ας αφήσουμε τους ευφημισμούς. Το ελληνικό κράτος πτώχευσε ουσιαστικά τον Απρίλιο του 2010 και τυπικά προ δύο μηνών, με το ανεκδιήγητο PSI. Πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία: πτωχεύσαμε αλλά παράλληλα διατηρήσαμε ένα μη βιώσιμο χρέος (στο οποίο προστέθηκαν τα νέα δάνεια). Για αυτό τον λόγο, δίκιο έχετε, προδιαγράφεται κι άλλη μία πτώχευση. Όμως αυτό δεν ισοδυναμεί με επιστροφή στην δραχμή. Πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτή η πλάνη ότι πτώχευση ενός κράτους-μέλους της ευρωζώνης σημαίνει αυτόματα και αποπομπή ή έξοδο από το ευρώ.
Πόσο επικίνδυνο είναι για το δημόσιο συμφέρον, που "μια υπό προθεσμία (και υπό αμφιλεγόμενη νομιμοποίηση) κυβέρνηση «διαπραγματεύτηκε» την λεγόμενη επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών";
Είναι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Φανταστείτε: ο chief economist πτωχευμένης ελληνικής τράπεζας είναι και ο κατ’ εξοχήν σύμβουλος του πρωθυπουργού για θέματα επανακεφαλαιοποίησης των... τραπεζών, που συμπεριλαμβάνουν, όπως είναι φυσικό, την τράπεζα για την οποία εργάζεται. Πρόκειται για νέο σκάνδαλο το οποίο επισκιάζει όλα τα προηγούμενα αλλά το οποίο διαχειρίζεται κυβέρνηση «τεχνοκρατών» της οποίας, βέβαια, ο κύριος στόχος είναι η εξασφάλιση του ελέγχου των τραπεζών από τους μεγαλομετόχους που τις πτώχευσαν (με χρήματα που δανείζεται το δημόσιο).
Είναι η λύση στο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας το μοντέλο «παραγωγικών επενδύσεων» των χωρών με εμπορικά πλεονάσματα στις χώρες της ΕΕ που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, το οποίο προτείνατε πριν λίγες μέρες στο συνέδριο του Ινστιτούτου INET [που οργάνωσε στη γερμανική πρωτεύουσα το χρηματοδοτούμενο από τον Τζορτζ Σόρος και άλλους Αμερικανούς πολυεκατομμυριούχους Institut for New Economic Thinking (ΙΝΕΤ)];
Είναι αναγκαία (αλλά όχι ικανή) συνθήκη για την μακροπρόθεσμη επιβίωση της ευρωζώνης και την αναδόμηση του ευρώ με τρόπο που να δίνει στις χώρες μας (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες) μια ευκαιρία ανάταξης και ανάπτυξης. Προσέξτε: όχι την εγγύηση της ανάπτυξης αλλά την ελπίδα της.
Αληθεύουν οι πληροφορίες του PRESS-GR ότι τελείτε σε εκπαιδευτική άδεια από το Πανεπιστήμιο Αθηνών λόγω μετάβασης και διαμονής στο εξωτερικό, με σκοπό τη συνεργασία με φορέα σχετιζόμενο με τον Τζορτζ Σόρος και το Νουριέλ Ρουμπινί;
Ίσως γνωρίζετε ότι κάθε πανεπιστημιακός, στην Ελλάδα και παγκοσμίως, δικαιούται εκπαιδευτική άδεια. Αυτή την εποχή βρίσκομαι σε ακριβώς τέτοια άδεια. Όπως πληροφόρησα την Γενική Συνέλευση του Τμήματός μου, οι στόχοι μου αυτό το εξάμηνο είναι τέσσερεις: (1) Συμμετοχή σε ένα άκρως ενδιαφέρον ερευνητικό πρόγραμμα στο Seattle (σε συνεργασία με μια εταιρεία ονόματι Valve που δημιουργεί στον διαδικτυακό χώρο του gaming εικονικές οικονομίες), (2) συμμετοχή στο συνέδριο του ΙΝΕΤ στο Βερολίνο με θέμα την Ευρωπαϊκή Κρίση, το οποίο αναφέρατε στην προηγούμενη ερώτησή σας, (3) συμμετοχή στην διαμόρφωση προτάσεων οικονομικής πολιτικής για έξοδο από την ευρωπαϊκή κρίση σε συνεργασία με τον Wolfgang Munchau (associate editor των Financial Times και ιδρυτή του Eurointelligence) και τους εξαιρετικούς συναδέλφους Jo Stiglitz, Paul Krugman και Jamie Galbraith, (4) σειρά διαλέξεων στα Πανεπιστήμια Columbia, Texas, Washington State. Από τα παραπάνω το συνέδριο στο Βερολίνο και η εκπόνηση προτάσεων οικονομικής πολιτικής υποστηρίζονται (ως προς τα έξοδα ταξιδίων και διαμονής, αλλά αμισθί) από το ΙΝΕΤ (Institute for New Economic Thinking) το οποίο χρηματοδοτεί, ως επί το πλείστον, ο George Soros. Όσο για τον Nuriel Rubini, η εμπλοκή του περιορίστηκε στην συμμετοχή του σε ένα πάνελ συζήτησης στην Νέα Υόρκη για θέματα του αμερικανικού χρέους.
Πιστεύετε ότι οι δυο τελευταίοι αναφερθέντες παίζουν παιχνίδια εις βάρος της χώρας μας;
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι παιχνίδια παίζει ο καθένας σε μια εποχή που όλες οι συναλλαγές στις αγορές χρήματος είναι ανώνυμες. Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Ο Soros, από τότε που ξέσπασε η Κρίση, το 2008, καταθέτει συνεχώς προτάσεις επίλυσής της οι οποίες, αν γίνουν αποδεκτές, θα βοηθήσουν την χώρα μας (και βέβαια όλη την Ευρώπη) και θα μειώσουν τα κέρδη του! Όσο για τον Nuriel, πρόκειται για έναν εξαιρετικό οικονομικό αναλυτή ο οποίος έχει, δυστυχώς (κατ’ εμέ), εξαργυρώσει εμπορικά την φήμη του, πουλώντας συμβουλές σε επενδυτές (αλλά χωρίς ο ίδιος να “παίζει” στις αγορές). Η διαφωνία μου μαζί του είναι τόσο φιλική όσο και έντονη. Ενώ συμφωνούμε ότι η πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη είναι καταστροφική, διαφωνούμε στο δια ταύτα για το τι πρέπει να κάνει μια χώρα σαν την Ελλάδα. Εκείνος προτείνει την επιστροφή στη δραχμή. Εγώ θεωρώ μια τέτοια κίνηση ανόητη. Όμως όλα αυτά γίνονται στο πλαίσιο ενός ενδιαφέροντος διαλόγου χωρίς υστεροβουλία και συνωμοτικά συμφέροντα. Στην Ελλάδα πάσχουμε από σύνδρομο καταδίωξης. Να το πω απλά: Θέλουμε να πιστεύουμε ότι χρεοκοπήσαμε επειδή κάποιοι χρηματιστές συνωμότησαν εναντίον μας. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Απλά, το όλο εποικοδόμημα της ευρωζώνης καταρρέει και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς μεγεθύνεται η αβεβαιότητα, οι κερδοσκόποι στοιχηματίζουν για το “που θα πάει το πράγμα”. Δεν είναι όμως τα στοιχήματά τους ο λόγος που ξέσπασε η Κρίση.

Είμαι μέλος μιας χαμένης γενιάς (28 χρονών η ηλικία μου);
Δεν υπάρχουν χαμένες γενιές. Ακόμα και η γενιά του ’30 έβγαλε εξαιρετική ποίηση, λογοτεχνία, οικονομικές θεωρίες, μουσική, φυσικοχημεία. Είστε μέλος μιας γενιάς που της έλαχε ο κλήρος να ζήσει μια από τις κρίσεις που συμβαίνουν κάθε εκατό χρόνια. Το ζητούμενο λοιπόν για εσάς είναι αν, στον Καιρό της Κρίσης, θα φανείτε δημιουργικοί, στεκόμενοι με γενναιότητα φραγμός στον μισανθρωπισμό και στην μιζέρια που καραδοκούν, ή αν θα αφήσετε τις εξελίξεις να σας παρασύρουν. Πιστεύετε ότι οι εκλογές της 6ης Μαΐου θα αλλάξουν τη σύσταση του ελληνικού κοινοβουλίου προς το καλύτερο, αναφορικά με την ικανότητα διαχείρισης των κρίσιμων ζητημάτων (ασφαλιστικό, ανεργία, ανάπτυξη, αναδιάρθρωση δημοσίου τομέα) που θα ταλανίζουν τη χώρα για τα επόμενα χρόνια;
Όχι. Δυστυχώς.

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

H αγορά των CDS είναι τόσο σκοτεινή όσο παρουσιάζεται από τύπο και ορισμένους πολιτικούς; Είναι όντως ένα αποτελεσματικό εργαλείο για τη μεταβίβαση και αντιστάθμιση του πιστωτικού κινδύνου;

Ναι, είναι σκοτεινή, αδιαφανής και εν δυνάμει καταστροφική. Θα ήταν ένα...χρήσιμο εργαλείο για την διαχείριση κινδύνων υπό έναν όρο: Να μην μπορείς να αγοράσεις CDS επί ενός τίτλου (π.χ. ομολόγου του πορτογαλικού δημοσίου) αν δεν σου ανήκει ο τίτλος αυτός. Όπως, π.χ., δεν σου επιτρέπεται να ασφαλίζεις ένα αυτοκίνητο αν δεν σου ανήκει (καθώς διαφορετικά, το ασφάλιστρο μετατρέπεται σε στοίχημα ότι κάποιος άλλος θα σκοτωθεί – δίνοντάς σου κίνητρο να του σπάσεις τα φρένα).

Κρίνετε βάσιμο το δημοσίευμα του Reuters για το ζεύγος Σάλλα;

Δεν γνωρίζω. Οπότε δεν δικαιούμαι να εκφέρω άποψη.

Πώς νιώθετε που παρά το βιογραφικό σας, γίνατε γνωστός ως υπστηρικτής και θεωρητικός της Χρεοκοπίας (στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ);
Όπως νιώθει ένας ογκολόγος που διαγιγνώσκει ότι ο ασθενής πάσχει από καρκίνο. Στενοχωριέται για αυτό που βρήκε αλλά δεν νιώθει ούτε ότι η διάγνωσή του έγινε «παρά το βιογραφικό του» (το αντίθετο: έγινε επειδή έχει την γνώση να μπορεί να κάνει την διάγνωση) ούτε ότι ο ίδιος είναι ο «υποστηρικτής» του καρκίνου. Κι αν οι συγγενείς του ασθενή τον κακίζουν που τους έφερε τα κακά μαντάτα, τους κατανοεί αλλά δεν πτοείται, γνωρίζοντας ότι η θεραπεία ξεκινά με την σωστή διάγνωση. Μια διάγνωση που, δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν έκανε αρκετά νωρίς, επιλέγοντας να ξορκίζει όσους από εμάς την κάναμε. Αν θέλετε να σας πω για κάτι που νιώθω άσχημα, νιώθω άσχημα που έγινα γνωστός. Κι αυτό γιατί, όταν το πλατύ κοινό ενδιαφέρεται για αυτό που έχουμε να πούμε εμείς οι οικονομολόγοι, αυτό απλά αντικαθεπτρίζει το βάθος της Κρίσης και της δυστυχίας του κόσμου. Πιστέψτε με όταν σας λέω ότι θα έδινα τα πάντα να μην έχουμε Κρίση και εσείς να μην έχετε ακούσει το όνομά μου.
Ελληνικό Πανεπιστήμιο σήμερα: χαρακτηρίστε.
Θλίψη.
Πόσο συνέβαλε η προσωπική σας γνωριμία με μέλη της οικογένειας Παπανδρέου για την μεταγραφή σας από το πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών;
Έχει ενδιαφέρον πως οι ψίθυροι αναποδογυρίζουν την αλήθεια. Η πραγματικότητα είναι ακριβώς η αντίστροφη εκείνης που υπονοείτε. Κατ΄αρχάς να σας πω ότι δεν πήρα «μεταγραφή» από το Πανεπιστήμιο του Sydney στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπήρξε μια κενή θέση, έθεσα υποψηφιότητα και εξελέγην παμψηφεί το 2000. Έως τότε καμία σχέση δεν είχα με την οικογένεια Παπανδρέου, ούτε με καμία άλλη οικογένεια εν Ελλάδι (καθώς έλειπα από την χώρα από τα 17 μου). Τον Αντρίκο Παπανδρέου τον γνώρισα ένα χρόνο μετά τον διορισμό μου, τέλη του 2001. Πως; Είχα διαβάσει το πολύ καλό βιβλίο του (Externalities and Institutions, Oxford University Press) και, επειδή τότε προσπαθούσα να βοηθήσω το Τμήμα να ελκύσει νέο «αίμα», συμμετείχα στην προσπάθεια να τον φέρουμε στο Αθηνών από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, όπου δίδασκε τότε. Έτσι ξεκίνησε η φιλία μας. Να γιατί σας λέω ότι η φήμη που αναφέρετε είναι η αλήθεια αντεστραμμένη! Η μεταγραφή του σε εμάς, και η συμμετοχή μου σε αυτήν, οδήγησε στην φιλική και συναδελφική σχέση μου με τον Αντρίκο – όχι το αντίθετο.
Ο ίδιος, έχετε δηλώσει σε talk show, ότι υπήρξατε στενός φίλος με τον Νίκο και Αντρίκο Παπανδρέου; Συμμερίζεστε τις ανησυχίες όσων υποστηρίζουν ότι ο ένας αδελφός του πρωθυπουργού, συμμετείχε -δίχως την όποια θεσμική ιδιότητα- σε business αξιοποίησης ελληνικής περιουσίας και ο άλλος πόνταρε στην πτώχευση της χώρας;
Επειδή με ρωτάτε για πράγματα ευαίσθητα, θα μου επιτρέψετε να σας κατατοπίσω όσο πιο ενδελεχώς μπορώ. Η φιλία μου και συνεργασία στο πανεπιστήμιο με τον Αντρίκο έφερε, κάποια στιγμή, την γνωριμία μου με τον Νίκο – μια γνωριμία που γρήγορα μετατράπηκε σε στενή φιλία (μάλιστα ήμουν και κουμπάρος στον γάμο του). Αργότερα, αυτή η σχέση οδήγησε και στο να γίνω (ένας από τους πολλούς) συμβούλους του Γιώργου Παπανδρέου, περί τα τέλη του 2003. Αυτό κράτησε δύο χρόνια. Η διαφωνία μου με όσα έβλεπα γύρω μου με οδήγησε στην παραίτηση από την θέση του συμβούλου τον Δεκέμβρη του 2006. Παράλληλα ατρόφησε και φιλία μου με τον Νίκο για λόγους προσωπικούς. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε τις εκλογές του 2007, και υπήρξε η γνωστή κόντρα με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, έστειλα επιστολή στον Γιώργο εξηγώντας του γιατί δεν μπορούσα να τον ψηφίσω. Αυτή η επιστολή ουσιαστικά έθεσε τέλος στην σχέση μου με την οικογένεια Παπανδρέου. Όταν μάλιστα ο Γιώργος πρωθυπουργοποιήθηκε, πολύ σύντομα, «αναδείχθηκα» σε σκληρό κατακριτή της κυβέρνησής του και του ίδιου. Απλά, αυτά που φοβόμουν ότι θα συμβούν (εξ ου και η παραίτησή μου από σύμβουλός του το 2006) συνέβησαν. Όπως καταλαβαίνετε, ό,τι είχε μείνει από την σχέση μου με την οικογένεια Παπανδρέου διελύθη. Με μια εξαίρεση: με τον Αντρίκο παραμένουμε συνάδελφοι που εκτιμούν ο ένας τον άλλον και που εξακολουθούν να τρέφουν αισθήματα φιλίας, παρά την έντονη αντιπαράθεσή μου με την κυβέρνηση του αδερφού του. Όσο για τον Νίκο, θα παραδεχθώ ότι, παρόλο που έχουμε να ιδωθούμε αρκετά χρόνια, και για αυτόν διατηρώ συναισθήματα κάτι παραπάνω από φιλικά (κόντρα στους προσωπικούς λόγους που έχω να είμαι έξαλλος μαζί του).
Όλα αυτά σας τα είπα ως πρόλογο της απάντησής μου στο ερώτημά σας: Δεν γνωρίζω τον βίο και την πολιτεία των δύο αδελφών του πρωθυπουργού τα τελευταία χρόνια (καθώς, όπως σας εξήγησα, έχουμε απομακρυνθεί). Ακούω και διαβάζω όσα κι εσείς. Με ξενίζει ιδιαίτερα η ιδέα ότι αδελφός πρωθυπουργού αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που έπρεπε να αναλαμβάνονται θεσμικά – αναφέρομαι βέβαια στον Νίκο. Όσο για την κατηγορία εναντίον του Αντρίκου, που προέκυψε από συγκεκριμένο βουλευτή, ότι μέσα από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο επένδυσε (σε συνδυασμό με κάποια ξένη εταιρεία) στην πτώχευση της χώρας, την θεωρώ ανυπόστατη για πολλούς λόγους. Θα σας δώσω έναν: Αν ήθελε να το κάνει, γιατί να το πράξει μέσα από το ΤΤ; Θα μπορούσε κάλλιστα να αγοράσει όσα CDS ήθελε εκτός Ελλάδας.
Εν κατακλείδι, η εξωθεσμική παρέμβαση του Νίκου, που φαίνεται ότι συνέβη, με ενοχλεί, όπως ενοχλεί όλους μας. Όμως η κατηγορία εναντίον του Αντρίκου είναι γελοία. Αν θέλετε να ανατρέξετε στα κείμενά μου των τελευταίων δύο ετών θα βρείτε την πιο σκληρή κριτική στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Όμως είναι απαράδεκτο να αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη από τις εγληματικές πολιτικές της κυβέρνησης Παπανδρέου με αβάσιμες, κακεντρεχείς και, εν τέλει, ψευδείς κατηγορίες.
Σε ένα από τα τελευταία άρθρά σας υποστηρίζετε ότι μία από τις κύριες εκφάνσεις (και αιτίες) της Κρίσης είναι ότι τα κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα δεν είναι καν ειλικρινή με τον εαυτό τους. Ποιά ιδεολογικά ρεύματα σημειώνετε να υπάρχουν στην Ελλάδα σήμερα; Πιστεύετε ότι ζουν ακόμη οι πολιτικές ιδεολογίες, έτσι όπως ορίστηκαν μετεμφυλιακά στη χώρα;
Δεν λέω ακριβώς αυτό. Η Κρίση συνέβη για αντικειμενικούς λόγους που πρέπει να αναζητηθούν εκτός Ελλάδας. Όμως, από την στιγμή που συνέβη, οι τρεις κύριοι ιδεολογικοί χώροι εισήλθαν σε βαθιά σύγχυση. Απέτυχαν όχι μόνο να προτείνουν σοβαρές λύσεις αλλά και, ως απόρροια των απόκρυφων συμφερόντων τους που δεν τους επέτρεψαν καθαρή σκέψη και καθαρό λόγο, κατέληξαν να ασελγούν επί της ίδιας τους της ιδεολογίας. Τώρα, όσον αφορά το κατά πόσο διασώζονται οι παραδοσιακοί ιδεολογικοί διαχωρισμοί, θεωρώ πως στον καιρό της Κρίσης οι διαχωρισμοί πέφτουν. Π.χ. η «πάλη των τάξεων», που οργανώνει την σκέψη της Αριστεράς, παίρνει μια νέα τροπή καθώς, στην Κρίση, είναι απόλυτα πιθανόν (και συμβαίνει) να χάνουν όλοι: προλετάριοι και καπιταλιστές, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι. Οπότε, το ζητούμενο σήμερα είναι μια πλατιά συμμαχία εναντίον της Κρίσης. Όταν και εάν αυτή πετύχει, τότε αναπόφευκτα, τα τρία μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα θα επιστρέψουν στην αρένα των ιδεών και της πολιτικής. Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα...
Όταν δεν συμπέσουν εκλογές με ακαδημαϊκά σας ταξίδια, σκοπεύετε να δοκιμαστείτε ως υποψήφιος;
Ποτέ! Είμαι αρκετά σαφής;
Ποιό κόμμα πιστεύετε ότι σας εκφράζει αυτή τη στιγμή περισσότερο;
Όπως δεν ζητώ την ψήφο των συμπολιτών μου δεν τους συνιστώ τι να ψηφίσουν. Δουλειά μου είναι να διαφωτίζω, στον βαθμό που μπορώ, την οικονομική συγκυρία της χώρας και της Ευρώπης, ενδυναμώνοντας όσους θέλουν να κρίνουν προσεκτικά ποιους θα ψηφίσουν.