Αντίδραση

by Darn Cat

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Σε λίγες μέρες καλούμαστε να ψηφίσουμε στις πιο κρίσιμες ίσως εκλογές μετά τη μεταπολίτευση, όπου το κρινόμενο διακύβευμα είναι η σωτηρία της Ελλάδας. Κι ενώ όλοι θα έπρεπε να μας προτείνουν δρόμους με βάση τους οποίους η ελληνική οικονομία θα ανακάμψει και η χώρα θα επανακτήσει την απολεσθείσα εθνική κυριαρχία της, μας παροτρύνουν ή μας πιέζουν πως να ψηφίσουμε.

Έτσι, θεωρούν ότι δεν πρέπει να είμαστε θυμωμένοι και ας έχουμε χάσει τη δουλειά μας, και ας έχουμε βάλει λουκέτο στο μαγαζί μας, και ας μην έχουμε τα αναγκαία για τη βιοτή, όπως πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι αυτής της χώρας.....

Αντιθέτως, οφείλουμε να είμαστε «λογικοί». Μόνο που το άδειο στομάχι και πολύ περισσότερο η αδυναμία να πας φαγητό στα παιδιά σου ή "τροφή" για τα όνειρά τους είναι κακός σύμβουλος καθώς ακυρώνει πλήρως τη λογική. Δεν φτάνει, δηλαδή, η άγρια μορφή βίας της ανέχειας και της ανεργίας, μας επιβάλλουν και μία νέα βία πάνω στη βία, ήτοι να καταπνίξουμε την οργή μας και να ψηφίσουμε «χρήσιμα», «λογικά», «το λιγότερο κακό»! Μας ζητούν, με άλλα λόγια, να μην τιμωρήσουμε πολιτικά αυτούς που μας έφθασαν ως εδώ, αυτούς που μας υποχρέωσαν να πληρώσουμε τη διαφθορά και τη ρεμούλα των λίγων, αυτούς που μας επιβάλλουν να πληρώσουμε τις τράπεζες δύο φορές, μία για τα τοκογλυφικά τους επιτόκια και άλλη μία –τα 25 δις ευρώ- για τις ζημιές που έπαθαν από το PSI. Για τις ζημίες των μικρο-ομολογιούχων –αυτών που απολύθηκαν και αποζημιώθηκαν με ομόλογα- ούτε λόγος.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η βία μας κυκλώνει από παντού, μας «πυροβολεί» πανταχόθεν. Ακόμα και με την ενοχή του «μαζί τα φάγαμε». Η βία αυτή ασκείται όχι μόνο πάνω στη ζωή των ανθρώπων(ανεργία, ημιαπασχόληση, περικοπή μισθών, συντάξεων, λουκέτα), αλλά και στα μυαλά τους μέσω της λεκτικής βίας του λεγόμενου «ποπουλισμού», που αποκλείει κάθε διάλογο και εισάγει μια νέα ψυχική οικονομία, όπου η λογική του… ζόμπι λογίζεται ως δημοκρατική νόρμα.

Ο θυμός, λοιπόν, απαγορεύεται, τίθεται εκτός νόμου, είναι αντιδημοκρατικός! Εντάξει, λοιπόν, ας ψηφίσουμε λογικά και χρήσιμα. Αλλά χρήσιμα και λογικά για ποιον; Γιατί τον Ιούνιο θα μας τσακίσουν πάλι, εμάς, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους «κάτω», τους ίδιους και τους ίδιους, μέχρι τελικής εξόντωσης. Παρόλα αυτά μας ζητούν να τους ψηφίσουμε. Δεν αγοράζουν πια την ψήφο μας με μία θέση στο δημόσιο, αλλά την εκ-βιάζουν μέσω της πολιτικής του χειρότερου.

Γενικά, το εκλογικό σώμα –δηλαδή εμείς- είμαστε ένα «σώμα» άμεσα βυθισμένο στο πολιτικό πεδίο όπου οι σχέσεις εξουσίας ασκούν πάνω μας μια άμεση επιρροή καθώς μας περικυκλώνουν, μας σημαδεύουν, μας χειραγωγούν, μας βασανίζουν, μας εξαναγκάζουν, μας υποχρεώνουν σε τελετουργίες, απαιτούν κάποια σημάδια, το «ναι» και το «όχι» μας. Κι όταν μέρος αυτού του «σώματος» αντιδρά, όταν διαφεύγει της επιχείρησης ελέγχου της σύγχρονης «βιο-εξουσίας», μιας εξουσίας που πλέον δεν σκοτώνει αλλά περικυκλώνει τη ζωή από άκρη σ’ άκρη, ελέγχοντας αυστηρά τις επιθυμίες, τότε αυτή η απόδραση καθυβρίζεται και κατασυκοφαντείται ως φασιστική!

Κι όμως αυτή είναι μία μορφή έλλογης αφύπνισης και αντίδρασης. Και η σημερινή Ελλάδα χρειάζεται την ενέργεια αυτής της αφύπνισης, τη συμμετοχή ολόκληρης της κοινωνίας στην προσπάθεια της ανάταξής της και της ανασύστασης τη δημοκρατίας. Μόνο έτσι η ψήφος θα συνιστά πραγματικά έκφραση της πολιτικής βούλησης των πολιτών και υφαρπαγή μέσω ποικίλων εκβιασμών. Μόνο έτσι ο πολίτης θα είναι ενεργός διαρκώς και όχι πολίτης στιγμιαία.