Θα φανεί στο χειροκρότημα

Αν και εσχάτως καλούμαστε όλοι με το περίστροφο στο κεφάλι να καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται -λες και όλα τα προηγούμενα χρόνια το μόνο που κάναμε ήταν να παίζουμε κρυφτό και να ταΐζουμε τις πάπιες- ένας 24χρονος Έλληνας φοιτητής σκοτώνει έναν 43χρονο Αλβανό διαρρήκτη, αντιμετωπίζεται σαν ήρωας και χειροκροτείται.

Δεν ξέρω πόσο θερμό θα ήταν το χειροκρότημα και ποια θα ήταν τα συναισθήματα της «κοινής γνώμης», αν ο διαρρήκτης που σκοτώθηκε δεν ήταν Αλβανός αλλά Έλληνας. Θα το μάθουμε σε κάποιο άλλο περιστατικό.

Ο 24χρονος φοιτητής δεν είναι δολοφόνος. Είναι θύτης αλλά είναι και θύμα. Πυροβόλησε τον διαρρήκτη, για να προστατεύσει την οικογένειά του. Βρέθηκε σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη για αυτόν και έκανε κάτι που δεν είχε σκεφτεί ποτέ στη ζωή του.

Ο 24χρονος φοιτητής είναι συντετριμμένος από την πράξη του. Δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που έκανε. Αναγκάστηκε να σκοτώσει και κλαίει για το θύμα του. Αυτό τον κάνει ένα τραγικό πρόσωπο. Και τα τραγικά πρόσωπα δεν θέλουν το χειροκρότημα των άλλων.

Δεν θα ήθελα να βρεθώ ποτέ στη θέση του 24χρονου φοιτητή. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα ήθελε να αναγκαστεί να σκοτώσει έναν άνθρωπο. Θα πρέπει να ζήσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου με αυτό.

Όποιος λέει χωρίς πολλή σκέψη «μπράβο, καλά του έκανε», ας προσπαθήσει να σκεφτεί έστω για μια στιγμή πως είναι αυτός που αφαίρεσε μια ανθρώπινη ζωή. Είναι σίγουρο πως δεν θα το ξαναπεί ποτέ. Εκτός αν είναι κτήνος.

Με εντυπωσιάζει η ευκολία που κάποιοι μιλάνε με τόση άνεση για την ανθρώπινη ζωή – την ζωή των άλλων, όχι τη δική τους.

Ακόμα και στις χιλιάδες αυτοκτονίες Ελλήνων τα δυο τελευταία χρόνια -εξαιτίας της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης- ακούς ανθρώπους να λένε «αφού ήταν αποφασισμένος να αυτοκτονήσει, γιατί δεν έπαιρνε και μερικούς πολιτικούς μαζί του;».

Καμία κατανόηση για τον άνθρωπο που αυτοκτονεί και την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας άνθρωπος που προβαίνει σε μια τέτοια πράξη· λες και αυτοκτόνησε ένας κοινός δολοφόνος και όχι ένας -πιθανότατα- καλός και ευαίσθητος άνθρωπος που δεν άντεξε άλλο.

Αν ήταν τόσο απλό να αφαιρείς μια ανθρώπινη ζωή, οι δικαστές θα εκτελούσαν οι ίδιοι την θανατική ποινή – δεν θα ανέθεταν αυτή την «ευχάριστη» διαδικασία σε άλλους.

Βέβαια, αν οι δικαστές έπρεπε να εκτελέσουν οι ίδιοι αυτούς που καταδίκασαν σε θάνατο, μάλλον οι θανατικές ποινές θα ήταν πολύ λιγότερες. Είναι αλλιώς να στέλνεις τον άλλον στο απόσπασμα -και εσύ να βρίσκεσαι στο σπίτι σου με τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου-, κι αλλιώς να πρέπει να τον σκοτώσεις εσύ ο ίδιος.

Ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα, δεν είναι όλα τα όπλα γεμάτα. Δηλαδή, γεμάτα είναι αλλά κάποια έχουν άσφαιρα πυρά. Για να σκέφτονται όλα τα μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος πως δεν σκότωσαν αυτοί τον καταδικασμένο σε θάνατο. Ή, αν το δεις από την απαισιόδοξη πλευρά, για να νομίζει κάθε άνδρας του εκτελεστικού αποσπάσματος πως αυτός τον σκότωσε.

Για σκέψου το λίγο. Είσαι στρατιώτης ή αστυνομικός και σε βάζουν στη σειρά μαζί με άλλους, ενώ απέναντί σου είναι ένας άνθρωπος -για τον οποίο το πιο πιθανό είναι πως δεν γνωρίζεις απολύτως τίποτα, ενώ υπάρχει η περίπτωση να μην έχει σκοτώσει άνθρωπο αλλά ο δικαστής να τον καταδίκασε σε θάνατο για τις ιδέες του- και εσύ πρέπει να τον πυροβολήσεις και να τον σκοτώσεις αλλά, παράλληλα, να έχεις στο μυαλό σου πως μπορεί τα πυρά σου να ήταν άσφαιρα, οπότε δεν τον σκότωσες εσύ.

Από όλα αυτά τα παρανοϊκά -που από πολλούς θεωρούνται πολύ φυσιολογικά ακόμα και σήμερα σε αρκετές χώρες του κόσμου-, προτιμώ τους επαγγελματίες δολοφόνους. Τουλάχιστον αυτοί δεν ψάχνουν για δικαιολογίες.

Σήμερα, η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία -εξαιτίας της εγκληματικής πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και την πλήρη ατιμωρησία των υπεύθυνων για την χρεοκοπία- θυμίζει πόλεμο.

Και, όπως όλοι γνωρίζουμε, στον πόλεμο, καλοί και φιλήσυχοι άνθρωποι -που δεν έχουν πειράξει ούτε μύγα- σκοτώνουν άλλους καλούς και φιλήσυχους ανθρώπους, με τους οποίους δεν τους χωρίζει απολύτως τίποτα.

Βέβαια, στη χώρα μας έχουμε σήμερα έναν εμφύλιο πόλεμο.

Και για όσους βιαστούν να πουν πως ο διαρρήκτης που σκοτώθηκε από τον 24χρονο Έλληνα φοιτητή ήταν Αλβανός, να τους πω πως όλοι οι πόλεμοι είναι εμφύλιοι. Λυπάμαι που θα σας στενοχωρήσω αλλά είμαστε μια φυλή. Όλοι.

Ένας 24χρονος Έλληνας φοιτητής πυροβολεί και σκοτώνει έναν 43χρονο Αλβανό διαρρήκτη πατέρα τεσσάρων παιδιών και με μια σύζυγο με προχωρημένο καρκίνο.

Η δίκη του 24χρονου φοιτητή θα γίνει σε δυο χρόνια. Μέχρι τότε, θα είναι ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.

Ο 24χρονος φοιτητής δεν είναι δολοφόνος. Αναγκάστηκε να σκοτώσει. Και δυστυχώς για τον ίδιο, θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με αυτό το στίγμα.

Σωστά αποφάσισαν ο ανακριτής και ο εισαγγελέας. Υπάρχει ο νόμος, υπάρχει και η λογική.

Νόμους έχουμε. Χρειαζόμαστε και τη λογική.

Και για να μην σκοτωθούμε μεταξύ μας, η λογική λέει πως πρέπει να εφαρμοστούν οι νόμοι. Για όλους. Όσο «ψηλά» κι αν είναι.

Το να απαιτείς την καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, χωρίς να απαιτείς Δικαιοσύνη, σημαίνει μόνο ένα πράγμα: πως είσαι ένοχος.

Η απουσία της Δικαιοσύνης θα φέρει την πιο άγρια και ανελέητη βία.

Δικαιοσύνη τώρα. Αύριο θα είναι αργά.

Και δεν θα μας χειροκροτεί κανείς.

(Αυτό το κείμενο δεν ήθελα να το γράψω. Το έγραψα επειδή κάποιοι καλοί αναγνώστες ήθελαν να μάθουν τη γνώμη μου για αυτήν την πολύ δυσάρεστη υπόθεση.)