Του Νίκου Κοτζιά Η εξωτερική πολιτική απαιτεί σαφή στρατηγική. Παρά τις όποιες δυσκολίες υλοποίησης συναντά ένα στρατηγικό δόγμα αυτό είναι που δίνει τον προσανατολισμό και την ιεράρχηση στόχων στην εξωτερική πολιτική.
Που επιτρέπει τον συνδυασμό των χωρητικοτήτων ενός κράτους, ενώ διευκολύνει τον εντοπισμό των αδυναμιών, τον καθορισμό του τρόπου υπέρβασής τους καθώς, επίσης, και της αξιοποίησης των νέων δυνατοτήτων που προκύπτουν.
Σήμερα, εποχή κρίσης και μάχης για την επιβίωση της Ελλάδας, το αμυντικό και διπλωματικό δόγμα πρέπει να είναι η διασφάλιση της κυριαρχίας και εδαφική ακεραιότητα της, της αποφυγής απωλειών θέσεων.
Αυτές οι αρχές οφείλουν να ισχύουν και να προστατεύουν επίσης την Μεγαλόνησο.
Όσο εύκολο είναι να έχει κανείς απώλειες, εν μέσω της βαθιάς κρίσης που διαπερνά τη χώρα, άλλο τόσο δύσκολο είναι να τις αποκαταστήσει εκ των υστέρων. ...
Προκειμένου δε, να διασφαλίσει η Ελλάδα τα πιο πάνω, χρειάζεται μια ενεργητική δημοκρατική πολυδιάστατη εξωτερική ως υπηρέτη της στρατηγικής που επιλέγει και όχι ως υποκατάστατο της.
Η χώρα βρίσκεται σε υπαρξιακό κίνδυνο και η εξωτερική πολιτική πρέπει να υπηρετεί με όλα τα μέσα την αποτροπή του. Να διαμορφώνει συμμαχίες, να εξασφαλίζει κοινές δράσεις, συσσώρευση δυνάμεων, ορθολογική διάταξη ισχύος. Δυστυχώς τα περισσότερα κόμματα δεν εμφάνισαν πρόγραμμα εξωτερικής πολιτικής.
Φαίνεται ότι δεν νιώθουν την ανάγκη να έχουν θέσεις για την εξωτερική πολιτική στην εποχή της κρίσης και πώς με αυτές θα υπηρετήσουν τον –κατά τη γνώμη μου- κεντρικό στρατηγικό στόχο της επιβίωσης της χώρας.
Μόνο ο Σύριζα εμφάνισε πρόγραμμα εξωτερικής πολιτικής και αυτό το καταλογίζω στα θετικά του. Ταυτόχρονα, όμως, στο πρόγραμμα του, οι προαναφερόμενοι στόχοι αναφέρονται παρεμπιπτόντως, στο περιθώριο των κεντρικών συλλογισμών.
Η κυριαρχία της χώρας αναφέρεται μόνο δύο φορές σε όλο το κείμενο και αυτό περιοριστικά ως προς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ανάλογα και ο στόχος τη ακεραιότητας (μία φορά σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά και την άλλη ως προς το ΝΑΤΟ).
Τοιουτοτρόπως, οι κεντρικοί στόχοι της εξωτερικής πολιτικής σε περίοδο κρίσης γίνονται υποθέματα τρίτων θεματικών.
Όταν μια χώρα ή ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει, δεν διαθέτει ένα σαφές δόγμα εξωτερικής πολιτικής, τότε πρέπει να αναζητήσει κανείς πίσω από τις γραμμές των όποιων θέσεών του, το τι πράγματι εννοεί.
Επί παραδείγματι, στο πρόγραμμα του Σύριζα, σε εποχή που το κύριο ζήτημα της χώρας είναι η επιβίωσή, η συγκέντρωση δυνάμεων και οι συμμαχίες αν χρειαστεί για την Πατρίδα ακόμα και με το διάβολο (ας θυμηθούν κάποιοι τις συμφωνίες Ειρήνης του Λένιν με τους Γερμανούς και τις υποχωρήσεις που έκανε προκειμένου να σώσει την Ρωσία) ο κύριος εχθρός (υπογραμμίζεται στο κείμενο του Σύριζα επτά φορές) είναι το Ισραήλ, ενώ ο κύριος σύμμαχος είναι οι αραβικές χώρες χωρίς να προσδιορίζει το ποιες ακριβώς.
Διατίθενται δε, μόλις 4 λέξεις για την τουρκική κατοχή στην Κύπρο, αναφερόμενη μάλιστα ως «κατοχή» χωρίς να αναφέρεται το ποιος ασκεί την παράνομη κατοχή, αλλά επτά ολόκληρες σειρές για την ισραηλινή κατοχή σε παλαιστινιακά εδάφη.
Συνολικά, ο Σύριζα ανάγει σε κύριο πρόβλημα εξωτερικής πολιτικής το μεσανατολικό,
Αντιλαμβάνεται τους κινδύνους για την Ελλάδα πρωταρχικά σε συνάρτηση με τους τρόπους επίλυσης των διαφορών στην Μέση Ανατολή.
Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν διατυπώνει θέσεις για την Εξωτερική πολιτική σε άμεση συνάρτηση με τα προβλήματα της Ελλάδας στην εποχή της κρίσης.
Η αλληλεγγύη προς τρίτους, καλοδεχούμενη και υποστηρικτέα, έχει υποκαταστήσει την αναγκαία συγκέντρωση προσοχής στα άμεσα υπαρξιακά ζητήματα επιβίωσης του τόπου που είναι το πρώτο καθήκον της εξωτερικής πολιτικής σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου