Αχ Αντώνη, τι σου ’μελε...

Γράφει η Λώρη Κέζα

Τι τη θέλει την πολιτική αυτός ο άνθρωπος, αφού βασανίζεται. Αν εξαιρέσουμε τη βραδιά που εγκαινίασε το μουσείο Ακροπόλεως, η σταδιοδρομία του στα κοινά τού έφερε πρωτίστως πίκρες. Βέβαια δεν έχει ζήσει ακόμη τίποτε γιατί τα δύσκολα αρχίζουν σήμερα, μόλις ορκίσει τους υπουργούς του. Ο πρωθυπουργός κ. Αντουάν Σαμαράς καλείται να σώσει τη χώρα ως μπροστάρης της ύφεσης. Στα σχέδιά του υπάρχουν πέντε προβληματάκια, που προκύπτουν από συνδυασμό των συμφωνηθέντων της διετίας με την εγχώρια νοοτροπία αιώνων.

Πρώτο προβληματάκι: το Μνημόνιο έχει κολλήσει (δεν έχει εφαρμοστεί καθόλου δηλαδή) και υπάρχουν δυνάμεις που το τραβάνε προς τα πίσω. Θα αποδεχτούμε ότι κάποια σημεία, όσα αφορούν την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ή τη διευκόλυνση των ξένων επενδυτών χρειάζονται ξένους ενδιαφερόμενους οι οποίοι δεν μπορούν να συρθούν από το μαλλί. Σε όσα αφορούν την οργάνωση του κράτους, όπως η ταχύτερη απόδοση της δικαιοσύνης, η θωράκιση του τομέα της υγείας από τη σπατάλη, η αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων ο κ. Σαμαράς θα μιλάει στον τοίχο. Οι απρόθυμοι δημόσιοι δεν υλοποιούν αποφάσεις που απαιτούν μόνο βούληση – χωρίς δηλαδή να χρειάζεται εκταμίευση χρήματος.

Δεύτερο προβληματάκι: δεν μειώνονται θεαματικά οι κρατικές δαπάνες. Με εξαίρεση τον στρατιωτικό εξοπλισμό, που σιωπηρά δεν έχει ανανεωθεί τον τελευταίο χρόνο, τα έξοδα δεν περιορίζονται. Οι δημόσιοι υπάλληλοι παραμένουν στη θέση τους, ενώ υπήρχαν διαβεβαιώσεις για την απομάκρυνση από 150.000 έως 250.000. Οι άχρηστοι 10.000 οργανισμοί συνεχίζουν να λειτουργούν. Το συμμάζεμα στον τομέα της υγείας ξεκίνησε αλλά κι εκεί οι σπατάλες είναι εγκληματικές.

Τρίτο προβληματάκι: δεν περιορίζεται η γραφειοκρατία. Ο πληθυσμός των δημοσίων υπαλλήλων σε συνδυασμό με την πολυνομία δημιουργούν ένα κλίμα σαδιστικό απέναντι σε οποιονδήποτε θέλει να είναι δημιουργικός. Η πρωτογενής παραγωγή δεν υπάρχει επειδή εν πολλοίς το κράτος βάζει τρικλοποδιές στην ανάπτυξη. Για όποιον πάει να κάνει κάτι πάντα θα λείπει ένα έγγραφο, μια βεβαίωση που δεν είχε ζητηθεί. Ως συνοδευτικό πάντα υπάρχει ένα πρόστιμο για το έγγραφο που λείπει. Οπότε αντί να τρέχει κάποιος στις υπηρεσίες λέει «δεν κάθομαι καλύτερα σπιτάκι μου;». Και γίνεται υπάλληλος, για να παρέχει κι εκείνος υπηρεσίες.

Τέταρτο προβληματάκι: οι δανειστές πιέζουν για ακόμη μεγαλύτερη μείωση του εργασιακού κόστους. Ονειρεύονται μισθούς των 200 ευρώ. Για να υπάρξει ανάπτυξη. Βεβαίως κανείς δεν εξηγεί γιατί οι μεγάλοι μισθοί δεν αποτρέπουν την ανάπτυξη του βορρά. Οι μικροί μισθοί θα αποδυναμώσουν τα ταμεία (και την κοινωνική πρόνοια μαζί) ενώ η ανάπτυξη των ξένων επιχειρήσεων δεν εγγυάται ανάπτυξη της χώρας. Η συμπίεση των μισθών θα επιτρέψει τον πλουτισμό των επιχειρήσεων αλλά θα στερήσει το ρευστό από την αγορά, με όλα τα αλυσιδωτά αποτελέσματα που συγκεντρώνονται υπό τον γενικό τίτλο «ύφεση».

Πέμπτο προβληματάκι: ο μισός πληθυσμός δεν πληρώνει φόρους. Με έναν μαγικό τρόπο οι φοροφυγάδες εξακολουθούν να δημιουργούν τη μαύρη τρύπα στα δημοσιονομικά. Κι επειδή κανείς δεν θέλησε, κανείς δεν κατάφερε να τσακώσει τους κλέφτες, τα έξοδα συντήρησης τους κράτους βαρύνουν όσους δηλώνουν τα εισοδήματά τους, δηλαδή τους μισθωτούς και όσους έχουν ένα ψωροακίνητο. Κι ενώ στα μέσα ενημέρωσης παίζεται το θεατρικό δρώμενο «ξεκίνησαν οι έλεγχοι σε θαλαμηγούς, σε μεγαλογιατρούς, σε καταθέτες Ελβετίας», οι μισθοσυντήρητοι είναι εκείνοι που θα περάσουν εφέτος το καλοκαίρι του φορολογικού κλαυθμού. Επειδή όμως ποδοπατήθηκε το όριο της λογικής, οι περισσότεροι δεν θα καταφέρουν να πληρώσουν όσα ζητούν τα εκκαθαριστικά. Απλά δεν έχουν.

Σε αυτό το πλαίσιο ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί να γιορτάσει την ανάρρησή του ανοίγοντας μια φιάλη καμπανίτη. Στο πρωθυπουργικό αξίωμα ταιριάζει πικρός καφές της παρηγοριάς.

Αναρτήθηκε από Χάρρυ Κλυνν