ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ (και το πρόσχημα αυτών των δολοφονιών είναι ότι τους κάνουν για την ειρήνη...)

Στο όνομα του κέρδους των πολεμικών βιομηχανιών, των πρώτων υλών,
του γεωπολιτικού ελέγχου, της εκμετάλλευσης των λαών,
Αμήν

stoxasmos-politikh.blogspot.gr

Το έγκλημα και οι δολοφόνοι της Ελλάδας

Της

Μαρίας Γιαχνάκη

 Πολλές φορές σίγουρα αναρωτηθήκαμε ποιοι και πως οργάνωσαν το έγκλημα κατά της χώρας μας! Ποιες είναι οι αγορές, τα ονόματα και οι εταιρίες που έκαψαν την Ελλάδα. Δυστυχώς όμως στο παιχνίδι των εγκληματιών μπήκαν αι ντόπιοι ανθέλληνες με αποτέλεσμα να κρύβουν συστηματικά την αλήθεια και τους δολοφόνους του έθνους.

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα δέχθηκε μια ισχυρή επίθεση και το σχέδιο της επίθεσης είχε στόχο μια οικονομική κρίση που θα έφερνε τα πάνω κάτω στην χώρα με αποτέλεσμα την αποδυνάμωσή της και την πλήρη κατάκτησή της σε όλα τα επίπεδα από τους ξένους.
Βεβαίως από αυτήν την κρίση κάποιοι θα ήταν οι κερδισμένοι και δυστυχώς όχι μόνο ξένοι. Κάποιοι Δούρειοι Ίπποι που ήταν σε θέσεις κλειδιά διευκόλυναν την εφαρμογή του σχεδίου.
Όσο καιρό μάλιστα ο Ελληνικός λαός δέχεται την καταστροφική αυτή επίθεση, κάποιοι στην Ελλάδα, εξακολουθούν να κρύβουν από τους Έλληνες ακόμη και το όνομα του «εχθρού»! Οι γειτονικές όμως χώρες, γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι οι επιτιθέμενοι και ποιο είναι το σχέδιο τους!
Δυστυχώς έγκριτοι συνάδελφοι συνεχίζουν να ονομάζουν γενικά κι αόριστα τους εχθρούς αυτούς ως «αγορές» διότι η διαπλοκή των πολιτικών με τον δημοσιογραφικό κόσμο, μέσω της διαφημιστικής πίτας, δεν επιτρέπει ούτε καν το όνομα τους να αναφερθεί!!!
Και ναι μεν η Ευρώπη είναι συνένοχη και συμμέτοχη στο έγκλημα κατά της χώρας μας, στην Ελλάδα, με μεγάλη ευκολία αναφερόμαστε στον … «εχθρό» όταν είναι made in USA αλλά με μεγάλη δυσκολία αναφερόμαστε στον εχθρό όταν είναι … ευρωπαίος και μοιράζει διαφημίσεις στα κανάλια και στις εφημερίδες!!
Στις 3 Μαρτίου 2010, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ κατηγόρησε επίσημα , τους Τζορτζ Σόρος, Τζον Πόλσον, Στίβεν Κοέν και Ντέιβιντ Αϊχορν, διότι σχεδίασαν την επίθεση στο ευρώ και κατ επέκταση και την επίθεση στην Ελλάδα!
Θα περίμενε κανείς ότι στην Ευρώπη αλλά στην Ελλάδα, θα εξαντλούσαν κάθε νομική δραστηριότητα εναντίον τους, εντούτοις, ουδείς άδραξε αυτή την μοναδική ευκαιρία και στη Γηραιά Ηπειρο δεν κουνήθηκε φύλο!!!
Ποιοι είναι αυτοί όμως και γιατί δεν υπήρξε αντίδραση ;
Η κρίση που θα δημιουργούσαν χρειαζόταν τα εργαλεία για να πραγματοποιηθεί και αυτά ήταν τα CDS.

CDS - Ασφάλιστρα κινδύνου

Εξι ήταν τα εργαλεία με τα οποία κατασκευάστηκε … εργαστηριακά η κρίση και ο ιός απελευθερώθηκε στην Ευρώπη ! Επιλογή; Τα «κράτη-γουρούνια» (PIGS, από τα αρχικά των λέξεων, Portugal Ireland, Greek, Spain) είχαν προεπιλεγεί και στα «εργαστήρια» των τοκογλύφων είχαν γίνει οι απαραίτητες «προσομοιώσεις» με αποτέλεσμα να επιλεγεί ως καλύτερος στόχος, η Ελλάδα, για την τελική επίθεση κατά του Ευρώ, η οποία δεν έχει γίνει ακόμη! Ποια ήταν λοιπόν τα εργαλεία αυτά;
Το πρώτο εργαλείο ήταν τα «ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) που ενώ σχεδιάστηκε για την ασφάλεια των ομολόγων, εντούτοις χρησιμοποιήθηκε ανεξέλεγκτα και χωρίς εποπτικό μηχανισμό, Πουθενά! Υποτίθεται ότι τα CDS διασφαλίζουν τους κατόχους ομολόγων έναντι της χρεοκοπίας του εκδότη τους!
Με δεδομένο όμως ότι επέτρεψαν να κατέχουν ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) ακόμη κι άτομα που δεν έχουν αγοράσει ομόλογα μιας χώρας, επέτρεψαν το σπεκουλάρισμα των τζογαδόρων. Κάποτε o Γιώργος Αδαλής έγκριτος συνάδελφος είχε γράψει στην προσπάθειά του να εξηγήσει ακριβώς αυτόν τον μηχανισμό ότι , όταν κατέχει CDS, ένας μη κάτοχος ομολόγων, είναι σα να επιτρέπουν οι τράπεζες που δίνουν δάνεια, να αγοράζουν ασφάλιστρα των κατοικιών, και όσοι δεν έχουν σχέση με το εκάστοτε σπίτι!
Δηλαδή αν πάρετε ένα στεγαστικό δάνειο , και ο γείτονας σας, μπορεί να αγοράζει και να πουλά τα ασφάλιστρα του σπιτιού που αγοράσατε. Κάποια στιγμή, αν το ασφάλιστρο πάει στα ύψη, τότε, τι πιο φυσικό, να βάλει φωτιά στο σπίτι σας, προκειμένου να εισπράξει το υψηλότατο ασφάλιστρο, που κάποτε το είχε αγοράσει πάμφθηνα!!!
Πέραν των Cds, ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ήταν τρεις επενδυτικές τράπεζες και τρεις οίκοι αξιολόγησης.

Τράπεζες – Επενδ. Εταιρίες:

GOLDMAN SACHS
NEUBERGER BERMAN (συμφερόντων Rotschild)
BLACKROCK, U.K.(συμφερόντων Rotschild)

ΟίκοιΠιστοληπτικήςΑξιολόγησης:

FITCH
MOODY’s
STANDARD & POOR (S&P)

Χρονικά, η κρίση είχε αρχίσει να σχεδιάζεται, πριν καν τυπωθεί το πρώτο χαρτονόμισμα του Ευρώ. Στην Ελλάδα η Goldman Sachs είχε αλλώσει το κράτος από τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη και μεγαλούργησε επί ημερών Γιάννου Παπαντωνίου!
Σταχυολογούμε χρονικά, μερικές κινήσεις των «εργαλείων» αυτών στην Ελλάδα για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον ρόλο καλύτερα:
2000: Η Goldman Sachs εκπονεί το Πρόγραμμα ΑΡΙΑΔΝΗ το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πρόγραμμα χρηματιστηριακής δανειοδότησης που παρουσιαζόταν ως … πώληση, ώστε να ικανοποιηθούν τα κριτήρια του Μάαστριχτ και να πανηγυρίζει η κυβέρνηση Σημίτη!
2002: Η Goldman Sachs εκπονεί το Πρόγραμμα ΑΙΟΛΟΣ, με αντάλλαγμα την παραχώρηση δικαιωμάτων χρήσης αεροδρομίων και τυχερών παιχνιδιών.
2005: Η Goldman Sachs πουλάει αυτό το χρηματιστηριακό «προϊόν» στην Εθνική Τράπεζα, η οποία το κράτησε μέχρι το 2008.
Με τη βοήθεια της Goldman Sachs ιδρύεται η εταιρεία ΤΙΤΛΟΣ στην οποία μεταφέρεται το «προϊόν».
Η Εθνική Τράπεζα εξασφαλίζει τα ομόλογα της εταιρείας ΤΙΤΛΟΣ και τα παραχωρεί στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα (ΚΤΕ), παίρνοντας δανειακά κεφάλαια.
2009 (Οκτώβριος): Έρχεται στην Ελλάδα κλιμάκιο αξιωματούχων της Goldman Sachs και προτείνει τη χρήση ενός νέου χρηματιστηριακού «προϊόντος» για την κάλυψη των αναγκών της χώρας για το 2009 και 2010. Η πρόταση δεν βρήκε ανταπόκριση.
Λίγες μέρες αργότερα: ο οίκος Fitch υποβαθμίζει την Ελλάδα, από Α σε Α-. Σημειώνεται πτώση της μετοχής της ΕΤΕ στο Χρηματιστήριο της Ν.Υ.
2009 (αρχές Νοεμβρίου): Έρχεται στην Ελλάδα δεύτερο κλιμάκιο αξιωματούχων της Goldman Sachs για να μεταπείσει τους Έλληνες ιθύνοντες.

● Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων:

Στο Χρηματιστήριο της Ν.Υ.: οι τιμές της μετοχής της ΕΤΕ αυξάνονται. Στο Χρηματιστήριο Αθηνών: σημειώνεται άνοδος, και oι πιέσεις στην αγορά ομολόγων και CDS σταματούν.

● Μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων,

Στο Χρηματιστήριο Ν.Υ.:

(α) Σημειώνονται αθρόες πωλήσεις μετοχών της Εθνικής και στο ΧΑ μετοχών όλου του τραπεζικού τομέα, Εθνική, Alpha, Eurobank, κ.α.

(β) Οι τιμές των ελληνικών ομολόγων πέφτουν.

(γ) Τα επιτόκια δανεισμού αυξάνονται.

2009 (12 Δεκεμβρίου): Ο οίκος Fitch ανακοινώνει νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας (στην κατηγορία ΒΒΒ+), πετώντας την έξω από την αγορά ομολόγων.
2009 (μέσα Δεκεμβρίου): Οι οίκοι Moody’s και S&P μπαίνουν στο παιχνίδι, υποβαθμίζουν κι αυτοί την Ελλάδα, προκαλώντας γενικό ξεπούλημα των ομολόγων της και απογείωση του κόστους δανεισμού της.
2010 (Απρίλιος): Ο οίκος Fitch υποβαθμίζει ξανά την Ελλάδα (σε ΒΒΒ-) σηματοδοτώντας και τυπικά την χρηματοπιστωτική πτώχευση της Ελλάδας και εκεί αρχίζει να γίνεται ορατό στους ‘Eλληνες το δράμα που θα ζήσουν.
Ποιοι είναι όμως πίσω από τις αοριστολογίες των δημοσιογράφων που αποκαλούν τον εχθρό μας ως ... αγορές;

ΤΟ WHO IS WHO ΤΩΝ ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

NEUBERGER BERMAN

▪ Έχει θέσεις στην Τράπεζα Ελλάδας, Εθνική, Eurobank Ergasias, Εμπορική
▪ Είναι ο 1ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
▪ Είναι ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και μεγαλομέτοχος στη Goldman Sachs
▪ Είναι ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και μεγαλομέτοχος στον οίκο πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch

BLACKROCK, HNΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

▪ Έχει θέσεις στην Τράπεζα Ελλάδας, Εθνική, Eurobank Ergasias, Εμπορική
▪ Είναι ο 2ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
▪ Είναι μεγαλομέτοχος στη Goldman Sachs
▪ Είναι μεγαλομέτοχος στους οίκους Moody’s και S & P

NEUBERGER BERMAN

Κανείς σήμερα δεν θυμάται ότι η NEUBERGER BERMAN είναι μία από τις εταιρίες που πρωτοστάτησαν στην επίθεση και στην πτώση του Χρηματιστηρίου Αθηνών, πουλώντας μέσα στο τελευταίο τρίμηνο του 2009, (κρατηθείτε) 1.700.000 μετοχές της Εθνικής Τράπεζας.
Ιδρύθηκε από μέλος της οικογένειας Ρόθτσάιλντ, της μεγαλύτερης τραπεζικής δυναστείας του κόσμου, που δανείζει τη χώρα μας από το 1823 !!!
Ο νυν πρόεδρος της Neuberger Berman ήταν:
Πρώην πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της αμαρτωλής LehmanBrothers που αποτέλεσε ένα άλλο πείραμα των διεθνών τοκογλύφων .

● Πρώην συνεταίρος και πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της GoldmanSachs.
● Στενός συγγενής του τέως προέδρου Τζορτζ Μπους.

Για να αντιληφθείτε, γιατί ουδείς στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, δεν έκανε το παραμικρό όταν στις 3 Μαρτίου 2010, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ κατηγόρησε, τους Τζορτζ Σόρος, Τζον Πόλσον, Στίβεν Κοέν και Ν.Αϊχορν για την επίθεση στο Ευρώ.
Ποιοι είναι αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι που εδώ στην Ελλάδα, όταν έρχεται η στιγμή να πούμε το όνομά τους, κάποιοι δαγκώνουν την γλώσσα τους;

Τζόρτζ Σόρος

Διεθνής επενδυτής και μέγας κερδοσκόπος που είχε πρωτοστατήσει στην επίθεση κατά της Στερλίνας.

● Στενότατος συνεργάτης των Ρόθτσάιλντ σε πλήθος επενδυτικών δραστηριοτήτων. Υπάρχουν πάνω από πέντε εταιρίες, στις οποίες μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων εταιρειών του Σόρος ήταν μέλη των Δ.Σ. εταιρειών των Ρόθτσάιλντ , αλλά και αντίστροφα.
● Στο Δ.Σ. της κύριας επενδυτικής εταιρείας του Σόρος που ονομάζεται QuantumFund, συμμετέχει ο Ρίτσαρντ Κατζ, ο οποίος είναι πρώην πρόεδρος της RothschildItaliaS.p.A. και μέλος της Επιτροπής Εμπορικών Τραπεζών της!
● Ο Τζορτζ Σόρος, και ο τραπεζίτης Τζέϊκομπ Ρόθτσάιλντ είναι συνεταίροι σε εταιρεία επενδύσεων στην Αφρική και ποιον λέτε να έχουν συνέταιρο; Την γνωστή «ανθέλληνα» που όλοι μας την βρίζαμε για όσα έκανε κατά της χώρας μας, τέως υπουργό των ΗΠΑ,Μαντλίν Ολμπράϊτ.

Τζον Πόλσον

Ο 50ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Διεθνής κερδοσκόπος και διαχειριστής του μεγάλου hedgefunds «Paulson&Co». Ο Πόλσον και ο Ναθάνιελ Ρόθτσάιλντ είναι βασικοί μέτοχοι της Rusal, της μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγής αλουμίνιου στον κόσμο.

Στίβεν Κοέν

O 27ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Ο Κοέν μαζί με την AtticusCapital της οικογένειας Ρόθτσάιλντ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος του οίκου δημοπρασιών Sotheby’s (που είναι εισηγμένος στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης).

Ντέιβιντ Αϊνχορν

Διεθνής κερδοσκόπος, διαχειριστής του μεγάλου hedgefunds Greenlight Capital, ο οποίος «έβγαλε» 1,7 δισ. δολάρια σορτάροντας τη μετοχή της Lehman Βrothers,

H ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ποιοι είναι αλήθεια αυτοί οι Ρόθτσάιλντ;

● Ελέγχουν το μεγαλύτερο διεθνές δίκτυο εξόρυξης και εμπορίας διαμαντιών, πολύτιμων λίθων και μετάλλων, μέσα από εταιρείες τους όπως η BarickGold, η GoldFields, η DeBeers, η RioTinto, κ.α.

● Είναι από τις μεγαλύτερες οικογένειες της βιομηχανίας πετρελαίου.

● Ο Ναθάνιελ Ρόθτσάιλντ και ο Τζον Πόλσον (50ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο) είναι βασικοί μέτοχοι της Rusal, της μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγής αλουμίνιου στον κόσμο.

 

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΑΪΛΝΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

● Ήταν από τους πρώτους δανειστές της Ελλάδας. Τα δάνεια από τους Ρόθτσάιλντ ήταν τα πρώτα και από τα μεγαλύτερα που έλαβε η Ελλάδα το 1823. Από τότε μας δανείζουν και ρουφούν το αίμα των Ελλήνων!

● Ήταν οι δημιουργοί του σύγχρονου τραπεζικού και νομισματικού συστήματος της Ελλάδας.

● Ήταν βασικοί χρηματοδότες, συνιδρυτές και μεγαλομέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας (ΕΤΕ).

● Εξέδιδαν δάνεια για τη δημιουργία έργων υποδομής και δανειοδότησαν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες. Έχοντας το νομισματικό έλεγχο και τον έλεγχο της παραγωγής χρήματος στην Ελλάδα, έπαιξαν σε βάθος χρόνου και στα δυο επίπεδα.

● Παρέμειναν βασικοί μέτοχοι της ΕΤΕ μέσω πολλών εταιρειών (όπως NeubergerBerman).

● Είναι μεγαλομέτοχοι της Τράπεζας της Ελλάδας , η οποία πήρε τον ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας από την Εθνική Τράπεζα, και μόνο κατ όνομα είναι… Ελληνική αφού μόνο ένα μικρό μέρος των κεφαλαίων της είναι Ελληνικό.

● Η N. M. Rothschild&Sons ήταν μέχρι πρόσφατα σύμβουλος του Ελληνικού Κράτους για ιδιωτικοποιήσεις , όπως της ΔΕΗ και της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου και σύμβουλος δεκάδων τραπεζών και εταιρειών στην Ελλάδα όπως η Cosmote, ΕΛΠΕ, Τράπεζα Εγνατία, Γενική Τράπεζα, Μυτιληναίος, Eurobank, και ένα σωρό άλλες.

Ο σκοτεινός κύριος Ακερμαν

 

Πολλές φορές, θα ακούσετε στις «ειδήσεις» για τον σκοτεινό ρόλο του κυρίου Τζόζεφ Ακερμαν, ο οποίος είναι διοικητής της DeutscheBank ! Κανείς δεν λέει όμως, τι ακριβώς δουλειά κάνει ο Ακερμαν και πως σχετίζεται με τα προηγούμενα κοράκια των «αόρατων» κατά τα άλλα αγορών! Και που να δείτε, τι έκανε η Ελλάδα για να επιβραβεύσει τον φοβερό και τρομερό ρόλο του!

Ο Τζόσεφ Ακερμαν είναι:▪ Διοικητής της DeutscheBank . Γνωρίζετε ότι η D.B. είναι σύμβουλος του γερμανικού κράτους για τη διαχείριση της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής χρηματιστηριακής κρίσης;

▪ Είναι υψηλόβαθμο στέλεχος της Siemens από το 2003 και Β’ αναπληρωτής πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της Siemens σήμερα. Μήπως καταλάβατε τώρα γιατί έκλεισε η υπόθεση με τα 200 ψωρο-εκατομμύρια που προσέφεραν, ενώ οι μίζες ήταν δις;

▪ Μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου της Vodafone !!!

▪ Μη-εκτελεστικός διευθυντής της RoyalDutchShell, πετρελαϊκής εταιρείας συμφερόντων Ρόθτσάιλντ. Καταλάβατε τώρα γιατί μόλις έβγαλε πετρέλαιο η Κύπρος, πήγε η Shell στα Κατεχόμενα να κάνει το ίδιο; Καταλάβατε τώρα γιατί φωνάζει όλος ο πλανήτης «Ελληνες χαράξτε ΑΟΖ», κι εμείς δεν το κάνουμε; Καταλάβατε μήπως γιατί στις αρχές του 2009, SHELL και BP πούλησαν τα πρατήρια τους στην ΕΛΛΑΔΑ;;; Όχι απλά γιατί γνώριζαν για την κρίση αλλά γιατί την είχαν σχεδιάσει οι ίδιοι!!!

▪ Αντιπρόεδρος της ασφαλιστικής εταιρείας ZurichFinancialServices (η οποία, μεταξύ άλλων, παρέχει ασφαλιστικά προϊόντα για την προστασία από το πιστωτικό και το πολιτικό ρίσκο). Μήπως καταλάβατε τώρα γιατί ξεκίνησα την περιγραφή μου με τον ρόλο του εργαλείου που ονομάζεται CDS;

Πρόκειται για ένα άτομο με αρκετές δεκάδες ρόλους, και είναι ν απορεί κανείς πως καταφέρνει να εργάζεται με επιτυχία σε τόσες πολλές δύσκολες θέσεις! Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι το μόνο που κάνει είναι η υπογραφή του σε κάποιες αποφάσεις που άλλοι σχεδιάζουν κι αυτός εκτελεί!

Οσο για εμάς; Εμείς οι Ελληνες λοιπόν, λίγο πριν ξεκινήσει «φανερά» η κρίση, αντί για να τον απελάσουμε από τη χώρα τον βραβεύσαμε κι από πάνω! Ετσι τον Σεπτέμβριο του 2009 ο κ. Τζότζεφ Ακερμαν αναγορεύεται … επίτιμος διδάκτορας στο Τμήμα Διεθνών Οικονομικών και Ανάπτυξης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης!!!

Ετσι λειτουργεί το σύστημα εδώ στην Ελλάδα!

Βραβεύουμε τους νεκροθάφτες της χώρας μας !

Αν πάλι δεν μπορούμε να τους βραβεύσουμε, τότε τους καθιστούμε ισότιμους συνομιλητές με τους Πρωθυπουργούς μας! Όπως τον κ. Τ.Σόρος για παράδειγμα, του οποίου τα γεύματα με τον ΤΕΩΣ Πρωθυπουργό Γ.Παπανδρέου, τα πληρώσαμε χρυσάφι!!!

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε λοιπόν για «αγορές» και «τοκογλύφους» και «οικονομικούς δολοφόνους» θα ξέρετε!

Πηγές: Τα στοιχεία για την συμμετοχή των πολυεθνικών στην Ελληνική οικονομία είναι από το βιβλίο του Πάνου Παναγιώτου: "Ελληνική Κρίση: Περίεργες συμπτώσεις", εκδόσεις Λιβάνη, το οποίο αξίζει να το διαβάσετε. Έρευνα aegeantimes του Γιώργου Αδαλή

www.briefingnews.gr

Περιμένοντας τους «Επενδυτές» την «εποχή των ακρίδων»

“διότι Κύριος ο Θεός σου θέλει σέ ευλογήσει,
καθώς υπεσχέθη εις σέ· καί θέλεις δανείζει
εις πολλά έθνη, σύ όμως δέν θέλεις
δανείζεσθαι καί θέλεις βασιλεύει επί πολλά
έθνη, επί σέ όμως δέν θέλουσι βασιλεύσει.
(Αγία Γραφή: Δευτερονόμιο 15.6)

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Όταν το 2005, οι εταιρείες επενδύσεων υψηλού ρίσκου hedge funds (στα Ελληνικά ως «αντισταθμιστικά αμοιβαία κεφάλαια»), με έδρες σε φορολογικούς παραδείσους και κεφάλαια (φούσκες) τρισεκατομμυρίων, άρχισαν να εισβάλλουν στη Γερμανική αγορά, ο τότε υπουργός εργασίας της Γερμανίας και αντικαγκελάριος Franz Müntefering, είχε ονομάσει τις εταιρείες αυτές Ακρίδες (Heuschrecken) :

«κάποιοι αδίστακτοι επενδυτές (είπε), έρχονται ανώνυμοι, δίχως προσωπείο, πέφτουν σαν σμήνη ακρίδων πάνω σε παραγωγικές επιχειρήσεις και αφού τις αποψιλώσουν καταστρέφοντας θέσεις εργασίας, εξαφανίζονται ψάχνοντας τα επόμενα....θύματά τους». (Bild am Sonntag, 17. April 2005).
Όποιος έχει δει το φιλμ «Other People's Money and How the Bankers Use It» (1991) με τους Ντάνι Ντα Βίτο και Γκρέγκορι Πεκ (το συνιστώ σε όσους δεν το έχουν δει), θα θυμάται τον Ντάνι ντα Βίτο με το παρατσούκλι «Λάρι ο εκτελεστής», ο οποίος βρίσκει παραγωγικές εταιρείες με προβλήματα ρευστότητας, αναλαμβάνει τα χρέη τους με αντίτιμο την ανάληψη του μάνατζμεντ και μετά τις τεμαχίζει σαν αγελάδες πουλώντας τες σε κομμάτια σαν μπριζόλες αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, πιστός στη βασική αρχή της Σχολής των Νεοφιλελευθέρων-Μονεταριστών του Σικάγου (Μίλτον Φρίντμαν: «Σκοπός μια επιχείρησης είναι το κέρδος και μόνο το κέρδος και τίποτε άλλο»).

Οι Εταιρείες αυτές, παρότι παρακάμπτουν τους παραδοσιακούς-εθιμικούς κανόνες επιχειρείν, οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν θεωρούνται νόμιμες,αφού έχουν τη δύναμη να φτιάχνουν νόμους στα μέτρα τους βάσει της αρχής: Οποιος έχει τα λεφτά παραγγέλνει και το χορό. (Παρότι εδώ και χρόνια συζητούν στην ΕΕ για τη θέσπιση θεσμικού πλαισίου που θα βάζει περιορισμούς στις αδίστακτες μεθόδους αυτών των υπεράκτιων κερδοσκοπικών εταιρειών, στην πράξη δεν συμβαίνει τίποτε και πώς να συμβεί όταν όλοι οι συνταξιούχοι πρόεδροι, πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομικών των ΗΠΑ και των Ευρωπαϊκών κρατών είναι μάνατζερ ή σύμβουλοι αυτών των εταιρειών με παχυλές-παχυλές αμοιβές, επίσημες και ανεπίσημες).
Εντωμεταξύ, βλέποντας πολλές παραγωγικές επιχειρήσεις της πραγματικής οικονομίας(ΚΑΙ ΕΙΔΕΝ Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΟΤΙ ΚΕΡΔΟΣ ΗΤΟ ΚΑΛΟΝ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΣΕΝ ΑΥΤΟ ΛΕΓΩΝ ΑΥΞΑΝΕΣΘΕ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΝΕΣΘΕ) ότι παρακάμπτοντας τις παραδοσιακές αξίες περί της λεγόμενης «Εταιρικής Ευθύνης», μπορούν να συναγωνιστούν τις «ακρίδες» μειώνοντας το μισθολογικό κόστος με τις ευλογίες των Αγγέλων, άρχισαν να εφαρμόζουν παραπλήσιες μεθόδους, νόμιμες μεν αλλά ανήθικες.
Ετσι, όταν η ΝΟΚΙΑ, έκρινε πριν μερικά χρόνια πως θα έβγαζε περισσότερα κέρδη αν μετέφερε το εργοστάσιό της από τη Γερμανία στην Ρουμανία, παρότι είχε πάρει επιδοτήσεις από το Γερμανικό κράτος, προτίμησε να δώσει πίσω το ποσό της επιδότησης και να μετεγκαταστήσει το εργοστάσιό της στη Ρουμανία. Ο τότε Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Peer Steinbrücks μίλησε για Γύπες (Geier)  και για «Καπιταλισμό καραβανιών-νομάδων» (Karawanenkapitalismus».
Στη συνέχεια και “πριν αλέκτωρ (όχι ρέκτορ κατά Ανατολάκη) λαλήσει τρις”, βλέποντας οι πρώην Γερμανοί «διώκτες» των επενδυτών-ακρίδων, ότι, “ότι είναι καλό για τη SIEMENS και τις αδελφές αυτής είναι καλό και για τη Γερμανία” αρκεί να βρεθούν οι κατάλληληλες χώρες θύματα με τους κατάλληλους ηγέτες τους, βάπτισαν τις ακρίδες και τους γύπες «επενδυτές ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας», όπου ανταγωνιστικότητα σημαίνει απολύσεις και φτηνά εργατικά χέρια και τίποτα άλλο.
Σε μια έκθεση της Deutsche Bank που διέρρευσε, δίνονται οδηγίες σε γερμανικές επιχειρήσεις να επενδύσουν σε κομβικές επιχειρήσεις του ευρωπαϊκού νότου (Ενέργεια, λιμάνια, αεροδρόμια, συγκοινωνίες) οι οποίες θα διατεθούν σε ιδιώτες αντί πινακίου φακής. Ακόμη και η εφημερίδα, Bild Zeitung, η οποία μέχρι πρσφάτως έγραφε «αφήστε τους Ελληνες, που αντί να δουλεύουν λιάζονται στον ήλιο, να χρεοκοπήσουν», τώρα συμβουλεύει γερμανούς «επενδυτές» να πάνε στην Ελλάδα να αγοράσουν σε συμφέρουσες τιμές μέχρι και νησιά!
Η συνέντευξη του Πρωθυπουργού μας στην Le Monde, μια ημέρα πριν τη συνάντησή του με την Μέρκελ, για την πώληση ελληνικών νησιών σε ξένους βρήκε απήχηση. Τώρα μπορούμε να περιμένουμε με αγωνία την επέλαση του σμήνους των επενδυτών ανάπτυξης.
Πριν ένα χρόνο περίπου, στην ερώτηση δημοσιογράφου «που βλέπετε κ. Στουρνάρα δυνατότητες ξένων επενδύσεων», άκουσα τον σημερινό υπουργό οικονομίας να λέει: «θα μπορούσαν π.χ.να αγοράσουν κατοικίες σε ελληνικά νησιά»!!!
Αφού το πρόγραμμα «Πράσινης Ανάπτυξης» με «ήπιες μορφές ενέργειας» (φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες) του ΓΑΠ έκλεισε με δεκάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, στα χαρτιά βεβαίως, τώρα περιμένουμε με αγωνία να απασχοληθούν μερικές χιλιάδες έλληνες και ελληνίδες σαν κηπουροί και καθαρίστριες σε σπίτια ξένων, εκτός κι αν προτιμήσουν πακιστανούς που θα είναι φθηνότεροι!!!
Αυτό θα είναι και το μοναδικό συγκρητικό πλεονέκτημα, που θα απομείνει από τα κουφάρια της πραγματικής οικονομίας που θα αφήσουν οι ακρίδες που θα βαπτισθούν επενδυτές.
Ηδη κάποιες ξένες εταιρείες, όπως π.χ. το Carrefour, αφού πήραν ότι ήταν να πάρουν σε κέρδη και επιδοτήσεις από τον ΟΑΕΔ, τώρα αφήνουν, για εύλογους λόγους, να διαδίδονται φήμες περί αποχωρήσεως από την ελληνική αγορά.

kafeneio-gr.blogspot.gr

Φασισμός παντού! Το επονομαζόμενο “Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο” ξεπερνώντας κάθε φασιστικό, δικτατορικό μηχανισμό… απαγόρευσε το τηλεοπτικό σποτ του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων!

H πανσέληνος του Αυγούστου και μια βαθιά νυχτωμένη Ελλάδα

 

Tου Θωμά Σίδερη

 

“Θα ’πρεπε οι πολιτικοί μας να κρατούσαν μιαν ολυμπιάδα σιωπής ύστερ’ από το χαλασμό του Έθνους”. Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Στράτη, τον κεντρικό ήρωα του μυθιστορήματος “Έξι νύχτες στην Ακρόπολη” που έγραψε στις...

αρχές της δεκαετίας του ’50 ο Γιώργος Σεφέρης. Είναι το μοναδικό πεζό κείμενο που έγραψε ο νομπελίστας ποιητής.

Ο Σεφέρης τοποθετεί τους ήρωές του στη μεσοπολεμική Αθήνα του 1928. Έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του εθνικού μετώπου και ένα χρόνο πριν από το παγκόσμιο οικονομικό κραχ. Την ώρα που οι πρόσφυγες προσπαθούν να ενώσουν όπως όπως τα κομμάτια της ζωής τους, η συλλογική συνείδηση παραπαίει ανάμεσα στην ταπείνωση, στην προσπάθεια για λήθη και στην αβεβαιότητα.

Ο Στράτης επιστρέφει στην Αθήνα μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Παρίσι. Στη νέα του πόλη βιώνει ένα έντονο υπαρξιακό αδιέξοδο και προσπαθεί να ανακαλύψει την ατομική του ταυτότητα. Εκείνη ακριβώς την περίοδο συναντιέται με μια παρέα αθηναίων φίλων. Επτά άνθρωποι, ουσιαστικά άγνωστοι μεταξύ τους, που ακόμα κι όταν είναι μαζί ο καθένας είναι μόνος του, αποφασίζουν να βγουν από το ατομικό και συλλογικό αδιέξοδο. Η παρέα βάζει ένα στοίχημα: να συγκεντρώνονται σε ένα ορισμένο μέρος μια φορά το μήνα. Το μέρος αυτό δε θα μπορούσε να είναι άλλο από την Ακρόπολη, και μάλιστα υπό το φως της πανσελήνου. Η Ακρόπολη, ως μυθικός τόπος, πέρα από χρόνο και τόπο, ανάμεσα στο εκτυφλωτικό φως του μεσημεριού και στο αχνό της πανσελήνου, μεταμορφώνεται σε ονειρικό τόπο δοκιμασίας και κάθαρσης κατά το πρότυπο του δαντικού Καθαρτηρίου.

Το δαιμόνιο της ελληνικής φυλής υπερισχύει και το στοίχημα τελικά χάνεται. Η παρέα διαλύεται μετά από την τρίτη συνάντηση.

Το μυθιστόρημα “Έξι νύχτες στην Ακρόπολη” το πρωτοδιάβασα σαν φοιτητής της Νομικής. Το ξαναπήρα στα χέρια μου πριν από κάμποσους μήνες. Ο Σεφέρης μιλά για την Ελλάδα του 1928 και είναι σαν να μιλά για την Ελλάδα του 2012, την Ελλάδα του 2004, την Ελλάδα του Χρηματιστηρίου, την Ελλάδα του ’89, την Ελλάδα του ’81, την Ελλάδα του Καραμανλή, την Ελλάδα του γύψου. Το μόνο τελικά που πετύχαμε σαν λαός είναι να κάνουμε πράξη τις θεωρίες του Αϊνστάιν σχετικά με το χρόνο. Απόλυτη ακινησία και σιωπή. Σιωπή συνενοχής.

Γράφει χαρακτηριστικά ο νομπελίστας ποιητής:

“Ένας σπόρος που γυρίζει στον τόπο του, είναι ένας σπόρος που πάει να βλαστήσει, ένας Ρωμιός που γυρίζει στον τόπο του, είναι ένας άνθρωπος που πάει να βλαστημήσει. Ελλάδα, σε κράτησα πάνω μου κατάσαρκα, με δαιμόνισες. Και τους συντρόφους που πίστευαν μαζί μου στις ρίζες και στο γυρισμό, τους βλέπω ν' αλλοιώνουνται μέρα τη μέρα, θα 'λεγα χημικά. Ο ένας απελπίστηκε γρήγορα, ξανάφυγε και θα ξαναφεύγει σ' όλη του τη ζωή. Ο άλλος διασκεδάζει τις κυρίες με φράσεις που είχε μισήσει, χτες έγινε υπουργός. Ο άλλος λέει πως είναι ο ίδιος η ψεύτικη κόρη του Ερεχθείου, το χωματένιο αντίγραφο μιας ύπαρξης ζωντανής που έμεινε στην ξενιτιά. Πόσοι ακόμη. Κι εκείνος εκεί, αφού σήκωσε γύρω του τον πρώτο φράχτη, ένιωσε πως του χρειάζουνταν άλλος ένας για τα αισθήματα που τριγύριζαν απέξω, και άλλος, και άλλος. Τόσο που δεν ακούγεται πια η καρδιά του, αν την κόψεις, θα παρουσιάσει την όψη κρεμμυδιού".

Στη φετινή δεύτερη πανσέληνο του Αυγούστου οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μουσεία θα γεμίσουν πάλι από όλους εμάς που θα αναζητάμε λίγο φως σε μια βαθιά νυχτωμένη Ελλάδα. Αλλά πόσο φως και για πόσο να δώσει ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι; Η αναζήτηση και η έξαψη της στιγμής θα μας κάνουν να παραβλέψουμε τη μικρή πινακίδα στην είσοδο προς τον ιερό βράχο: “Κλειστόν λόγω (απέραντης) μελαγχολίας”.

“Στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα οι δύο ράτσες. η ράτσα του Σωκράτη και η ράτσα του Άνυτου και της συντροφιάς του. Η πρώτη κάνει το μεγαλείο του τόπου. Η δεύτερη βοηθεί την πρώτη αρνητικά. Αλλά τώρα, μου φαίνεται, πως μόνο τούτη απόμεινε – η πρώτη χάθηκε και πάει”.

------------------------------------

lλεζάντα φωτό: : "Το εισιτήριο συνοδεύει το χειρόγραφο του Γιώργου Σεφέρη και χρονολογείται από τη νύχτα 26-27 Μαΐου 1926"

fimotro.blogspot.gr

ΣΜΥΡΝΗ 1922 . ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι!!!

 

 

Η τραγωδία της καταστροφής της Σμύρνης το 1922.
Η Μικρασιατική καταστροφή.
Ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα από το ΝΑΣΙΟΝΑΛ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚ. Με τίτλο '"Η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών".

 

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr

Η βία του καιρού

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ 

Μιλάνε για τη φοροδιαφυγή, αλλά δεν μιλάνε για τα νησιά Κέιμαν και τις off shores εταιρίες καθώς και τις τράπεζες που συνδέονται μ’ αυτές. Λένε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αλλά όχι για το ποιος θα πληρώσει τα δάνεια ούτε αν θα εξασφαλιστεί η ρευστότητα στην αγορά. Εν τω μεταξύ, λουκέτα παντού και ανεργία. Οι ρημαγμένοι συνταξιούχοι γονείς δίνουν ένα πιάτο φαγητό στα άνεργα παιδιά τους. Ποια, τάχα, να είναι η αξία ενός άνεργου στο χρηματιστήριο; Καμία. Μηδέν. Το μέγα ζήτημα είναι η διάσωση των τραπεζών και όχι των ανθρώπων....
Γι’ αυτό λέω ότι το πρόβλημα δεν οφείλεται σε κάποιους άπληστους αλλά είναι εγγενές, είναι δομικό στοιχείο του συστήματος. Το κέρδος
παραμένει η μεγάλη «θεότητα», η ζωτική ορμή, το κινούν αίτιο. Το σύνδρομο του σκορπιού ισχύει εν προκειμένω πλήρως. Μαζί και η λατρεία του «άγιου χρήματος» και της παντοδυναμίας της αγοράς. Ο σκοπός θα εξακολουθήσει να αγιάζει τα μέσα χωρίς κανείς να αναρωτιέται: Τι αγιάζει το σκοπό της αέναης συσσώρευσης; Κανείς δεν δίνει απάντηση. Ούτε ο άνεργος ο οποίος στο δρόμο προς το σπίτι εξακολουθεί να αναρωτιέται απλώς πως θα ανακοινώσει την απόλυσή του; Η βία της ανεργίας θα περάσει από τη γδαρμένη του ψυχή στην ίδια του την οικογένεια, προπάντων στα παιδιά. Αυτοί οι βιασμοί, αυτοί οι ζωντανοί θάνατοι στα μάτια των παιδιών είναι αβάσταχτοι. Και τότε μπορεί να τρελαθείς. Γιατί η τρέλα είναι αταξία οφειλόμενη στην απελπισία, όταν δεν έχεις κάποιον που να αναγνωρίζει τον εαυτό του σε σένα, όταν δεν υπάρχει μία κοινότητα, ένα συνδικάτο, μια συντροφιά ώστε να διοχετευθεί η υπερχειλίζουσα ενέργεια της οδύνης, της απελπισίας. Τελικά, ο πόνος αντί να γίνει δημιουργικός, αντί να στραφεί στην κεντρική αιτία θα περιοριστεί στον διπλανό, στον μετανάστη που έρχεται από τα φτωχευμένα Βαλκάνια ή από την ταραγμένη Ασία. Θα στραφεί εναντίον των άθλιων που στοιβάζονται κατά δεκάδες σε μικρά σάπια καΐκια ή σε ψυγεία. Και αν δεν τους καταπιεί η θάλασσα, θα βολοδέρνουν στην Κουμουνδούρου, στην Ομόνοια ή στα χωράφια της επαρχίας. Εκεί όπου ο μόνος ελεύθερος χώρος του επιχειρείν για άνεργους και μετανάστες είναι η παρανομία. Σήμερα, που το ισχύον κοινωνικό μοντέλο καταρρέει, συμπαρασύρει και τον ορθό λόγο, το χρήμα καθώς και την απόλυτη ατομικότητα. Η ελπίδα πλέον βρίσκεται στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: τη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα· όχι τον εκτοπισμό του ορθού λόγου και της μηχανής, αλλά στον αυστηρό περιορισμό στα εδάφη που τους αναλογούν. Η ελπίδα βρίσκεται στη «γιορτή» που σώζει από τη συσσώρευση. Γιατί το βασίλειο του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος του ίδιου του Εγώ, ούτε η αφηρημένη κυριαρχία της συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη στην οποία συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα ο έρωτας, η φιλία, η κατανόηση, η συμπόνια, η φιλαλληλία. Μόνο η παραδοχή αυτής της αρχής θα μας επιτρέψει να θεμελιώσουμε αυθεντικές κοινότητες, αντί για απάνθρωπες κοινωνικές μηχανές.

ostria-gr.blogspot.gr

Μάσκα δεν έχω να γυρνώ…

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.

Παντού απλώνεται μια σιωπή, μια βουβαμάρα. Λίγο ένοχη, λίγο ανεξήγητη, λίγο δικαιολογημένη. Όλοι, ή μάλλον οι περισσότεροι, βουτηγμένοι σε…βαθιά περισυλλογή αναρωτιούνται.

Τι δεν πήγε καλά; Ποιος έφταιξε; Ποιος φταίει; Εμείς τι κάνουμε; Εμείς γιατί δεν κάνουμε κάτι; Και ποιον να εμπιστευτείς; Υπάρχει άλλη λύση; Μήπως να αφεθούμε στη μοίρα μας και ας γίνει ότι είναι να γίνει;

Οι κυβερνώντες μάς φέρονται σαν να είμαστε υποζύγια γιατί θαρρώ θέλουν να πιστέψουμε πως πράγματι γεννηθήκαμε να ζούμε ως υποζύγια, άρα οφείλουμε τυφλή υπακοή στον ζευγολάτη μας. Ίσως να μην γνωρίζουν πως αν το βόδι «μυγιαστεί» σπάει και αλυσίδες, παρασέρνει και ηνία και ο ζευγολάτης κινδυνεύει άμεσα.

Οι τηλεβόες του συστήματος, μας απευθύνουν το λόγο λες και απευθύνονται σε πρόβατα, γιατί θαρρώ θέλουν να πιστέψουμε ότι είμαστε πρόβατα και για να βγούμε από το μαντρί θα πρέπει να συμμαχήσουμε με το λύκο. Ξεχνάνε όμως πως αυτός που κινδυνεύει με εξαφάνιση δεν είναι τα πρόβατα αλλά ο λύκος.

Οι διαχειριστές του συστήματος μας συμπεριφέρονται ως πελάτες και όχι ως πολίτες, γιατί θαρρώ θέλουν να πιστέψουμε ότι το ζητούμενο δεν είναι τα δικαιώματα των πολιτών αλλά το δίκιο του πελάτη το οποίο πρέπει να αναζητήσει στο καλύτερο μαγαζί πληρώνοντας, εννοείται, το ανάλογο τίμημα.

 

Bάρα καλή, βάρα γερή,
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία

Μας τριβελίζουν το μυαλό ότι τάχα μαζί τα φάγαμε για να μας κάνουν να πιστέψουμε πως πράγματι η μισή μερίδα που μας πέταξαν αξίζει το ίδιο ή και περισσότερο από τις χιλιάδες μερίδες που κράτησαν για τους εαυτούς τους και την ίδια ώρα μας στέλνουν το λογαριασμό για να πληρώσουμε, όχι μόνο τη δική μας μισή μερίδα μα και τις χιλιάδες δικές τους.

Μας χωρίζουν σε εκατοντάδες εργασιακές ομάδες δίνοντας περισσότερα στη μία ομάδα και λιγότερα στην άλλη ποντάροντας σε συμμαχίες με τους πιο ευνοημένους, υποσχόμενοι πως θα τους εξασφαλίσουν τη συνέχεια της εύνοιας αλλά και με τους πιο αδικημένους, υποσχόμενοι πως θα δώσουν τέλος στην αδικία.

Ξεφτιλίζουν οράματα, ιδανικά και αξίες βαφτίζοντας κάθε τους «μπίζνα» και κάθε αρπαχτή, στο όνομα τάχα της αξιοκρατίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Αξιοκρατία υπέρ των ανάξιων, ισότητα υπέρ των εχόντων και δικαιοσύνη υπέρ των δυνατών.

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ,
τη λογική απαρνιέμαι
μ’ ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.

Μας διασπούν σε μικρά ανήμπορα κομμάτια που το καθένα έχει το δίκιο του το οποίο όμως δεν μπορεί να βρει, γι’ αυτό και βαφτίζει άδικο ή λιγότερο δίκιο το δίκιο του διπλανού του. Έτσι ο διπλανός μετατρέπεται από δυνάμει σύμμαχος σε φύσει εχθρός. Φυσικά, ο πραγματικός εχθρός τρίβει τα χέρια του παρακολουθώντας τον πόλεμο μεταξύ συναδέλφων.

Θεωρούν πως τώρα πια περπατάνε σε στέρεο έδαφος, αφού μόλις πριν λίγο έχουν τσαλαπατήσει πάνω στις ψυχές και στις ζωές μας και δεν αντιλαμβάνονται πως βαδίζουν πάνω σε ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και να τους κάψει με τη λάβα του.

Αγνοούν ή δεν θέλουν να θυμούνται πως οι μεγαλύτερες αυτοκρατορίες κατέρρευσαν όταν στους αυτοκράτορες είχε γίνει συνείδηση πως τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τους ταρακουνήσει μέχρι τη στιγμή που ένιωσαν τα θανατηφόρο τράνταγμα της πτώσης.

Επενδύουν σε όποια λογική μπορεί να περικλείει ο πανικός και ο φόβος και στη δημοκρατία της ελεύθερης επιλογής λέγοντάς μας πως είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε αυτό που έχουν αποφασίσει εκείνοι. Μας λένε ορθά κοφτά: εσείς απαγορεύετε να κλέψετε, εμείς όμως επιβάλλεται να το κάνουμε για το καλό σας. Γνωρίζουν όμως πως οι αξίες και τα ιδανικά δεν διαγράφονται, παρά μόνο σκεπάζονται με χώμα, με άμμο ακόμη και με σκουπίδια και πως αρκεί ένας δυνατός αέρας να τα κάνει πάλι ορατά και καθαρά. Και αυτό που αφουγκράζονται να έρχεται δεν είναι απλά δυνατός αέρας αλλά καταιγίδα.

Bάστα το νου, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού ‘φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.

Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στο Θανάση Παπακωνσταντίνου για τους στίχους που μας χάρισε και μας κρατάνε συντροφιά ετούτες τις δύσκολες ώρες του πόνου πριν τη γέννα.

paganeli.wordpress.com

"Το αυγό του φιδιού". Ενα συγκλονιστικό βίντεο της Νίνας Γεωργιάδου

Ο ελληνικός λαός, με πρόσχημα ένα χρέος που δεν του αντιστοιχεί, βιώνει την εξαθλίωση, την απόγνωση, τις αυτοκτονίες, την άγρια καταστολή. Τώρα καλείται να περάσει από τον καλυμμένο φασισμό, στον απροκάλυπτο. Στήνεται ξανά το σκηνικό του μεσοπόλεμου. Η συνέχεια;

stoxasmos-politikh.blogspot.gr

Πρόταση για να ξεχρεώσουμε...

Νέα τουρκικά σήριαλ έρχονται για τους Χαϊβάν Γιουνάν

του Νίκου Χειλαδάκη

Όταν το καλοκαίρι του 2005 άρχισε να προβάλλεται σε ελληνικό κανάλι η πρώτη τηλεοπτική σειρά τουρκικής παραγωγής με τον γνωστό τίτλο, «Τα Σύνορα της Αγάπης», μου είχε κάνει τότε πολύ δυσάρεστη εντύπωση, επειδή το σήριαλ το είχα δει πριν προβληθεί στην Ελλάδα από το τουρκικό κανάλι καθώς...

είχε σχέση με Έλληνες, ότι είχαν κόψει κάποιες σκηνές, (όπως εκείνη την σκηνή του παππού της κοπέλας που είχε πάει στο άγαλμα του Κεμάλ Ατατούρκ και εκστόμισε βαριές βρισιές για τους Έλληνες και την Ελλάδα –συγκεκριμένα μεταξύ των άλλων φώναζε : kahrolsun yunanlılar, kahrolsun Yunanıstan), φυσικά για ευνόητους λόγους. Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν την επερχομένη τουρκική «σηριαλική επέλαση» που ενέσκηψε κατόπιν για να «σώσει» ψυχολογικά τους Έλληνες από την… κακή τους μοίρα.

Ακλουθήσανε τα διάφορα τουρκικά σήριαλ που κατέκλυσαν τα ελληνικά χαζοκούτια, με αποκορύφωμα το γνωστό Εζέλ, μεγάλο σταθμό στην τουρκική τηλεοπτική «κατάκτηση» της χώρας μας. Εκατομμύρια ελληνικά ευρώ συνέρεαν στα τουρκικά ταμεία, ενώ οι Τούρκοι τρίβουν τα χέρια τους καθώς με τα ελληνικά λεφτά συνέχιζαν το «ψιλό γαζί» καθώς στην Ελλάδα έστελναν τις τηλεοπτικές τους βλακείες, ενώ στην Τουρκία συνέχιζαν να παράγουν τηλεοπτικές σειρές με έντονο ανθελληνικό περιεχόμενο. Φυσικά κανείς στην «περίφημη χώρα» των Ελλήνων δεν κάνει λόγο για τις ανθελληνικές τουρκικές τηλεοπτικές σειρές, που αν προβάλλονταν έστω και από λάθος από κάποιο ελληνικό κανάλι, τότε θα… γελούσε ο κάθε πικραμένος. Όσον αφορά τον περίφημο πρωταγωνιστή του Εζέλ, τον Kenan İmirzalıoğlu, για τα μάτια του οποίου «καίγονται» οι Έλληνιδες θαυμάστριες του, δεν γνωρίζουν οι «καημένοι» Έλληνες ότι ο ηθοποιός αυτός έγινε γνωστός στην Τουρκία από μια άκρως ανθελληνική κινηματογραφική ταινία, για την οποία αξίζει να σας πω λίγα πικρά λόγια. Η ταινία αυτή έχει τον τίτλο, «Son Osmanli, Yandim Ali», (παραγωγής 2007), δηλαδή, « Γιαντίμ Αλή, Ο Τελευταίος Οθωμανός». Αναφέρεται στην περίοδο που η Κωνσταντινούπολη ήταν υπό την κατοχή των συμμαχικών στρατευμάτων, δηλαδή την περίοδο 1919-1922. Ήταν η περίοδος που ο ελληνισμός φτερούγιζε για να ακουμπήσει το μεγάλο όνειρο της απελευθέρωσης της Βασιλεύουσας. Ο περίφημος λοιπόν Κενάν, υποδύεται τον ρόλο ενός μεγάλου λαϊκού ήρωα των Τούρκων που αντιστέκεται και κοροϊδεύει με τον χειρότερο τρόπο τον συμμαχικό στρατό. Μια Ρωμιά, (η περίφημη Cansu Dere, η γνωστή Eyşan από τον Εζέλ), είναι ερωτευμένη σφοδρά μαζί του ενώ είναι παντρεμένη με ένα πλούσιο Ρωμιό, (κερατά), της Πόλης, ο οποίος σκοτώνεται σε μια συμπλοκή. Η Ρωμιά, χήρα πια, σμίγει με τον Κενάν, ο οποίος είχε προηγουμένως σώσει τον ίδιο τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ από μια συνομωσία που θα τον σκότωνε, (δηλαδή παρά λίγο να μας απάλλασσε οριστικά από την παρουσία του), και τον σώζει από τους Εγγλέζους. που τον είχαν αιχμαλωτίσει για… αντιστασιακή δράση. Στη συνέχεια αφού σκοτώνονται μερικοί Έλληνες στρατιώτες για «επιδόρπιο», η Ρωμιά ερωμένη περνάει μαζί με τον Τούρκο ήρωα στην ασιατική ακτή για να πολεμήσει τον ελληνικό στρατό στην Μικρά Ασία. Για αυτόν λοιπόν τον ήρωα των Τούρκων, «καίγονται» οι κακόμοιρες Ελληνίδες θαυμάστριες του.

Αλλά το εντυπωσιακό είναι πως αυτή η ανθελληνική τηλεοπτική υστερία, με απίθανο τζίρο από απόψεως τηλεθέασης, συνεχίζεται ακάθεκτη στην «φιλική» μας γειτονική χώρα. Φέτος παίρνει νέα ορμή καθώς πολλά καινούργια ανθελληνικά σηρια κάνουν την πρεμιέρα τους. Από την νέα λοιπόν τηλεοπτική σεζόν, που αρχίζει από τις αρχές Σεπτεμβρίου, τρεις καινούργιες τηλεοπτικές σειρές θα παίζουν στα τουρκικά κανάλια με έντονο ανθελληνικό περιεχόμενο. Και όταν λέμε ανθελληνικό περιεχόμενο, εννοώ το περιεχόμενο του ευτελισμού κάθε ιστορικής ελληνικής παρουσίας, τον υποβιβασμό μας σε λαό απατεώνων και δειλών και την πλήρη διαστρέβλωση της ιστορίας, υπέρ φυσικά των τουρκικών θέσεων.

Το πρώτο τουρκικό ανθελληνικό σήριαλ είναι το, «Veda», δηλαδή «Αντίο», από το μεγάλο τουρκικό κανάλι, Kanal D. Το σήριαλ εκτυλίσσεται στην Κωνσταντινούπολη το 1920, δηλαδή την περίοδο που ήταν υπό την κυριαρχία των συμμαχικών στρατευμάτων μεταξύ των οποίων και των ελληνικών, (είναι μια περίοδο που πολύ αρέσκονται οι Τούρκοι να την αναπαριστάνουν κινηματογραφικά). Η σειρά περιγράφει τις περιπέτειες μια τουρκικής οικογένειας στην υπό «κατοχή» Κωνσταντινούπολη, τις ηρωικές πράξεις των Τούρκων «αντιστασιακών» και φυσικά την «ανατέλλουσα» τουρκική αντεπίθεση που θα σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα της, κυρίως όμως τους Έλληνες στην Μικρά Ασία.

Η δεύτερη ανθελληνική τουρκική σειρά, πάλι από την ίδια περίοδο, δηλαδή την περίοδο 1919-1922 που η Κωνσταντινούπολη ήταν υπό συμμαχική κυριαρχία, είναι από το κανάλι Show TV και έχει τον τίτλο, «Ustura Kemal», δηλαδή, «Ο Κοφτερός Κεμάλ». Εδώ παρουσιάζεται ένας κλασικός Τούρκος μάγκας και ήρωας, που με τα κόλπα του και τα καμώματα του ξεφτιλίζει τα ξένα κατοχικά στρατεύματα της Πόλης και ιδιαίτερα τους Έλληνες που θεωρούνται σαν οι πιο ηλίθιοι και οι πιο δειλοί στην ορμητικότητα του Τούρκου ήρωα.

Τέλος το τρίτο σήριαλ από το τουρκικό κανάλι, ATV, έχει τον τίτλο, «Son Yaz», δηλαδή «Τελευταίο Καλοκαίρι». Και αυτό έχει ιστορικό περιεχόμενο και αναφέρεται στου βαλκανικούς πολέμους του 1912, όπου οι «ήρωες» Τούρκοι πολεμούν κατά των «προδοτών» Ελλήνων και άλλων Βαλκάνιων, με αφάνταστο ηρωισμό που κορυφώνεται στην συμμαχική εισβολή στο Τσανάκ Καλέ και στην μεγάλη τουρκική νίκη. Όπως βλέπετε τα ιστορικά γεγονότα κατέχουν περίοπτη θέση στις τουρκικές τηλεοπτικές σειρές. Είπε κανείς τίποτα για ανάλογα ελληνικές τηλεοπτικές σειρές ; Από ιστορίες καθημερινής πορνικής βλακείας, άλλο τίποτα!

Και ενώ λοιπόν η τουρκική τηλεοπτική βιομηχανία έχει εισβάλει για τα καλά στην χώρα μας, εμείς συνεχίζουμε να εκστασιαζόμαστε με τις τουρκικές τηλεοπτικές σαπουνόπερες καθώς το κατάντημα μας δεν έχει όρια. Δεν θα μου έκανε πλέον εντύπωση αν έβλεπα ακόμα και την περίφημη τουρκική υπερπαραγωγή, «Kurtuluş», που περιγράφει με τουρκικά δεδομένα την πανωλεθρία του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία το 1922, να προβάλλεται σε ελληνική οθόνη, ή ακόμα και την σφαγή της Σμύρνης, όπως προβλήθηκε σε τουρκική τηλεοπτική σειρά δείχνοντας πως οι… «καημένοι» Τούρκοι «καταστεναχωρημένοι» που… αποχωρίζονταν από τους Ρωμιούς της Μικράς Ασίας, κουνούσαν τα μαντίλια τους στους Ρωμιούς που έφευγαν με… όλες τις τουρκικές τιμές από την ακτή της Σμύρνης το 1922, Τύφλα νάχει η κ Ρεπούση.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

taxalia.blogspot.com

Λευτεριά στους φυλακισμένους τηλεθεατές!

Από πότε η διατήρηση της ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ αποτελεί ΑΛΛΑΓΗ ΚΛΙΜΑΤΟΣ;

του Στρατή Μαζίδη

 

Ο πρωθυπουργός της χώρας ταξίδεψε στο εξωτερικό για να συναντήσει τη γερμανίδα καγκελάριο και το γάλλο πρόεδρο. Μάλιστα το ταξίδι αυτό συνοδεύτηκε από σειρά δημοσιευμάτων που χλεύαζαν τον Ελληνα πρωθυπουργό ως ζητιάνο. Απόδειξη ότι κανείς πλέον δεν τρέφει κανένα σεβασμό για αυτήν εδώ την πολύπαθη χώρα και το λαό της.

Τα δε δημοσιεύματα είναι απαράδεκτα και ψευδέστατα. Βλέπετε ακόμη και ο ζητιάνος είθισται να ζητάει και στο τέλος να λαμβάνει κάτι. Εμείς ούτε ζητάμε ούτε μας δίνει κανείς τίποτε.

Η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στους Μέρκελ και Ολάντ ότι θα τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας ή αλλιώς θα λάβουμε τα 13,5 δις ευρώ σε μέτρα εις βάρος των μόνιμων θυμάτων σε συνάρτηση με το “προσπαθείτε” ή το χιλιοειπωμένο “σας θέλουμε στο ευρώ” ερμηνεύθηκε ως αλλαγή του κλίματος από τα ΜΜΕ του σπιράλ του θανάτου στον οποίο μας έχουν βάλει.

Πομπωδώς μάλιστα προβλήθηκε η σύσταση της γερμανίδας καγκελάριου να σταματήσουν οι αρνητικές δηλώσεις για την Ελλάδα.

Όλα αυτά λοιπόν, τα εν πολλοίς επαναληφθέντα συνιστούν ένα νέο status quo. Αυτό φυσικά στον ιδεατό όμορφο κόσμο κάποιων που δεν καταλαβαίνουν από ύφεση και δυστυχία.

Στην πραγματικότητα;

Φίλος ετοιμάζει βαλίτσες για τη Δρέσδη αφήνοντας πίσω γυναίκα και παιδιά με την ελπίδα να πάνε καλά τα πράγματα για να τους πάρει κοντά του. Εκεί θα βρει έναν άλλο φίλο του από το Αιγάλεω που έφυγε πριν λίγο καιρό, έκανε προκοπή και τον φώναξε να έρθει.

Οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν ετοιμαζόμενοι για το νέο κύμα περικοπών.

Οι ασθενείς δεν έχουν πρόσβαση στα φάρμακά τους.

Οι άνεργοι βλέπουν τη ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια τους.

Τα σχολεία θα ανοίξουν για να απεργήσουν την επόμενη κιόλας ημέρα.

Οι ΟΤΑ βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Οι συλλογικές συμβάσεις που έληξαν δίνουν -όταν δίνουν- τη θέση τους σε νέες με μειωμένες απολαβές. Η μάχη γίνεται στο να χάσουμε όσο πιο λίγα μπορούμε.

Όσοι εργάζονται, ένας Θεός ξέρει πως νιώθουν.

Οι άνθρωποι κλειδαμπαρώνονται από νωρίς γιατί φοβούνται και τη σκιά τους.

Οι φόροι δεν έχουν τελειωμό κι οι άνθρωποι δανείζονται για να τους πληρώσουν.

Ο νεποτισμός στους διορισμούς κυριολεκτικά “ημετέρων” στον παράδεισο της Βουλής δε σταματά ποτέ.

Φως δε βλέπουμε πουθενά. Μόνο σκοτάδι, απελπισία, φτώχεια, γκρίνια, πόνο, δάκρυα, αυτοκτονίες, ασθένεια, έγκλημα, αδικία, πρόκληση, παρανομία…

Από πότε λοιπόν κύριοι η διατήρηση και η διαβεβαίωση στους αποικιοκράτες της συνέχισης της ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ μας αποτελεί αλλαγή κλίματος;

freepen.gr

Αρχαιοκαπηλία

Ρεπορταζ της Βουλγαρικης (όχι ελληνικής) τηλεορασης btv για τα Σκοπια

 

Μέσα από ένα εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ 20 λεπτών, ο βουλγαρικός τηλεοπτικός σταθμός «BTV», παρουσίασε τη μεθοδευμένη προσπάθεια της κυβέρνησης Γκρούεφσκι στα Σκόπια, να αλλάξει την ταυτότητα των κατοίκων της χώρας στο πλαίσιο ενός σχεδίου «αποσλαβοποίησης» με την οικειοποίηση ιστορικών προσωπικοτήτων τόσο της αρχαίας Ελλάδας, όσο της μεσαιωνικής και νεώτερης Βουλγαρίας.
Στο ρεπορτάζ μιλούν οι κορυφαίοι υποστηρικτές και εκφραστές της «αρχαιομακεδονοποίησης» της χώρας, όπως ο αρχιτέκτονας τους φαραωνικού σχεδίου «Σκόπια 2014» που έχει μετατρέψει την πρωτεύουσα σε Disneyland, καθώς και ο ακαδημαϊκός Μπλάζε Ριστόφσκι «πατέρας» της αμφιλεγόμενης «μακεδονικής εγκυκλοπαίδειας» που το 2009 είχε προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις με αποτέλεσμα να αποσυρθεί.
Στους επικριτές του «αρχαιομακεδονισμού» ο πρώην πρωθυπουργός Λιούπτσο Γκεοργκιέφσκι και ο αρχιτέκτονας Μιροσλάβ Γκρίτσεφ, σχεδιαστής της σημερινής σημαίας των Σκοπίων.

 

 

Ισλαμιστές και Ελληνική "αφέλεια"

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Αφού «έλυσε» με καταπληκτική ταχύτητα όλα τα προβλήματα της ελληνικής παιδείας ο αρμόδιος υπουργός, (δόξα του και μπράβο του), θέλησε να εκτονώσει και την μεγάλη του «αγωνία» για την εκπαίδευση και των μουσουλμάνων- λάθρο-μεταναστών της Ελλάδας και την ενσωμάτωση τους, όπως ..
χαρακτηριστικά ανέφερε. Έτσι τους έδωσε σημαντικά προνόμια για να εισέρχονται στις ανώτατες σχολές καταλαμβάνοντας φυσικά κάποιες θέσεις τις οποίες στερούνται άλλοι υποψήφιοι ελληνικής καταγωγής. Συγχαρητήρια του λοιπόν ! Άξιος διάδοχος του «συστήματος αφελληνισμού» της κ Διαμαντοπούλου! Το σύστημα εισαγωγής και κατ’ επέκταση το Υπουργείο Παιδείας, που δίκαια πρέπει να μετονομαστεί σε Υπουργείο Αφελληνισμού, χωρίζει τους μαθητές και τους κρίνει διαφορετικά με βάση το θρήσκευμά τους! Μπράβο ! Αλλά, δεν είναι εκεί το ζήτημα.

Ειλικρινά αν πριν από είκοσι χρόνια μου έλεγαν ότι θα έβλεπα στο κέντρο της Αθήνας χιλιάδες μουσουλμάνους να παρελαύνουν με απειλητικές διαθέσεις και να φτάνουν επελαύνοντας μέχρι το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη εξαπολύοντας απειλητικά συνθήματα, θα του έλεγα το λιγότερο πως αυτά είναι φανταστικά πράγματα. Επειδή έχω ζήσει παλαιοτέρα στο Παρίσι, μια πόλη με έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο, έχω την εμπειρία της αποτυχίας κάθε κίνησης ενσωμάτωσης αυτού του στοιχείου στην εγχώρια κοινωνική δομή όσες προσπάθειες και αν έκαναν οι γαλλικές αρχές, οι οποίες σημειωτέον είναι αρκετές βαθμίδες πιο οργανωμένες από τις δικές μας. Ο λόγος ήταν πάντα απλός. Το Ισλάμ και η πολιτιστική συνείδηση αυτών των ανθρώπων είναι κάθετα διαφορετική με αυτή του εγχωρίου πληθυσμού, με αποτέλεσμα συχνά να εκτυλίσσονται βίαιες σκηνές συγκρούσεων με τους μουσουλμάνους. Το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει έντονο ακόμα και σήμερα και συχνά στα λεγόμενα «Μπανλιέ», δηλαδή στα προάστια του Παρισιού όπου κατοικούν πολλοί μουσουλμάνοι, ξεσπούν άγριες ταραχές ακόμα και με θύματα. Τα ίδια προβλήματα βίας έχουν στην Γερμανία, Αγγλία, Ολλανδία.

Στην δικιά μας την χώρα ευτυχώς μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει αιματηρές ταραχές «αλλά Γαλλία», αν και δυο φόρες παραλίγο να «γλιστρήσουμε» σε τέτοιες καταστάσεις. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας καθησυχάζει. Ένα πελώριο, διαφορετικό, αλλόθρησκο και με τελείως διαφορετική πολιτιστική βάση στοιχείο βρίσκετε στους κόρφους μας, χωρίς να μπορεί στην ουσία κανείς να το ελέγξει. Αφελείς αριστερίζοντες «προοδευτικίζοντες» που αποδεικνύονται οι καλύτεροι πράκτορες της Νέας Τάξης Πραγμάτων, στηρίζουν και ενισχύουν την διεθνή μαφία, κυρίως τουρκική, της λαθρομετανάστευσης. η οποία εδώ και πολλά χρόνια έχει θησαυρίσει «ξεφορτώνοντας» με το αζημίωτο στα ελληνικά νησιά και στον Έβρο, εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, φανατικούς ισλαμιστές.

Η ελληνική αφέλεια στη αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος σε όλο της το μεγαλείο. Όσοι προσπαθούν να παρουσιάσουν το πρόβλημα στις ρίζες του, χαρακτηρίζονται σαν ρατσιστές, φασίστες, τα γνωστά δηλαδή «παιχνίδια της ετικέτας» που έχουν καταταλαιπωρήσει την σύγχρονη ελληνική ιστορία. Αλλά εδώ το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό. Κινδυνεύουμε όχι να γίνουμε Παρίσι και Μπανλιέ, αλλά να αφανιστούμε ολοκληρωτικά γιατί όλοι αυτοί οι αμέτρητοι γκετοποιημένοι, φανατικοί ισλαμιστές λαθρομετανάστες, είναι το καζάνι που σιγοβράζει και απειλεί να τινάξει στον αέρα ότι έχει απομείνει σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα. Το πρόβλημα γιγαντώθηκε από τους λεγόμενους «προοδευτικούς» που διδάσκουν την ενσωμάτωση και ζουν στις φανταστικές τους αυταπάτες, όπως αποδείχτηκε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Θα έλεγα σε όλες αυτές τις προοδευτικές και φιλελεύθερες κυρίες που τσιρίζουν υπέρ των λαθρομεταναστών, αν είναι πρόθυμες να φορέσουν το ισλαμικό τσαντόρ τύπου Αφγανιστάν και Πακιστάν και να σκύβουν κάθε βραδύ υποτακτικά το κεφάλι τους στον αφέντη κύριο τους περιμένοντας υποτακτικά την ικανοποίηση της σεξουαλικής του διάθεσης καθώς, «Η γυναίκα είναι το χωράφι», (δηλαδή αντικείμενο ιδιοκτησία), του άντρα, όπως διακηρύσσει το ιερό Κοράνιο.

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά σε αυτό το τεράστιο θέμα. Αναδύετε σαν άλλο ένα στοιχείο κατάρρευσης και διάλυσης αυτής της χώρας και όσο ακόμα κοιμόμαστε «τον ύπνο του δικαίου» αυτή η κατάρρευση θα συνεχίζετε και εμείς θα νομίζουμε ότι «σωθήκαμε» για άλλη μια φορά. Ας είναι καλά αυτοί που μας έφεραν σε αυτό το χάλι καθώς χαμογελάνε ειρωνικά με την κατάσταση μας ! Τα «ποντίκια» ξέρουν να φεύγουν απ το πλοίο όταν αυτό βουλιάζει, οι επιβάτες του όμως είναι καταδικασμένοι. Εσείς θέλετε να βουλιάξετε και να πνιγείτε στον πάτο της αποχαυνωτικής αδιαφορίας σας ;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

taxalia.blogspot.com

Η Φιλία και ο Έλεος - Κορνήλιος Καστοριάδης

Το κείμενο του άρθρου αποτελεί απόσπασμα σεμιναρίου (1983) του Κορνήλιου Καστοριάδη, το οποίο έχει συμπεριληφθεί στο εξαιρετικό βιβλίο «Η Ελληνική ιδιαιτερότητα, Τόμος Β΄, Η Πόλις και οι νόμοι» (εκδ. «Κριτική. Επιστημονική Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2008, μετάφραση: Ζωή Καστοριάδη.)

------------------------------------------------------------------------------

Θα έβλεπα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Ελλάδα και εκφράζονται με τις λέξεις φιλία και έλεος. Ας αρχίσουμε από την πρώτη. Ο Αριστοτέλης, ο οποίος είναι παραδόξως ο κατ’ εξοχήν φιλόσοφος της κλασικής πόλης, θα τη συζητήσει δια μακρών. Έχουμε συνηθίσει, μετά από τους Ρωμαίους, να μεταφράζουμε αυτή τη λέξη ως «amitié» («φιλική σχέση»), καθόλου δόκιμη απόδοση. Η φιλία προέρχεται από το ρήμα φιλώ, που σημαίνει αγαπώ. Όχι αγαπώ ερωτικά, αν και αυτό το νόημα είναι επίσης δυνατό. Η φιλία είναι το γένος, που σαν επιμέρους είδη του έχει τις διάφορες μορφές συναισθημάτων, που μπορούν να συνδέσουν τα άτομα. Και στην ελληνική πόλη, η φιλία έχει πολύ σημαντικές θεσμικές πτυχές. Βεβαίως, πρόκειται κυρίως για τη φιλική σχέση μεταξύ ανδρών, συχνά βάσει άτυπων πολιτικών συνδέσμων που ονομάζονται εταιρείαι, ενώ ο Πλάτων, όπως και ο Αριστοτέλης, θα πουν δικαίως, ότι η φιλία είναι κατ’ εξοχήν ο τύπος σχέσης, που μπορεί να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί σε μια ελεύθερη κοινότητα και ότι μια τέτοια κοινότητα την προϋποθέτει.

Κατά κανόνα, η τυραννία δεν μπορεί να ανεχθεί τη φιλίαν (Πλάτων, Πολιτεία», Ι, 576a, Αριστοτέλης, «Ηθικά Νικομάχεια», Θ, 1161a 30-35, 1161b 1-10). O τύραννος έχει κάθε συμφέρον να εμποδίσει την, ανεξάρτητα από αυτό τον ίδιο, δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων, που θα μπορούσαν να ευνοήσουν τον αγώνα εναντίον της εξουσίας του και, εν πάση περιπτώσει, τη σύσταση μέσα στην κοινωνία ενός κέντρου αναφοράς που διαφεύγει του ελέγχου του. Μπορούμε να δούμε το πράγμα από μια μακιαβέλεια σκοπιά -δεν λέω μακιαβελική-, θέτοντας το ερώτημα του πώς πρέπει να ενεργήσει ο τύραννος για να κυβερνήσει. Απάντηση: πρέπει να καταστρέψει τις φιλικές σχέσεις. Ας μεταθέσουμε το ερώτημα στην εποχή μας: τι χρειάζεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να εξασφαλίσει τη θέση του; Να διαρρήξει με κάθε τρόπο όλες τις ανεξάρτητες από αυτό σχέσεις μέσα στην κοινωνία, να καταφέρει να κονιορτοποιήσει το λαό και να καταστήσει μοναδικό κέντρο αναφοράς και ενοποίησης τους την ίδια την εξουσία.

Δεν είναι εξ’ άλλου τυχαίο το γεγονός ότι, πολύ συχνά, οι αφηγήσεις των τυραννοκτόνων φέρνουν στο προσκήνιο φίλους, όπως στο περίφημο παράδειγμα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονος στην Αθήνα, οι οποίοι σκότωσαν τον Ίππαρχο, γιο του τυράννου Πεισίστρατου. Θα βρούμε και άλλους στη νότια Ιταλία... Επομένως, η πρώτη διαπροσωπική σχέση, που μετρά στην πολιτική ζωή της κοινότητας είναι η φιλία, θα επανέλθω.

Το δεύτερο στοιχείο, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Αριστοτέλη στον ορισμό της τραγωδίας, είναι ο έλεος -θα μπορούσαμε να πούμε επίσης η συμπάθεια-, δεν πρόκειται για οίκτο ή για κάπως δακρύβρεχτη συμπόνια, αλλά για το γεγονός ότι ο ένας μπαίνει στη θέση του άλλου και συμπάσχει, δηλαδή μεταφορικά, υφίσταται αυτό που κάνει τον άλλο να πάσχει, δεν μένει απαθής απέναντι στη δυστυχία του. Βρίσκουμε έτσι σε ένα λόγο του Δημοσθένη («Κατά Τιμοκράτους», 171,1) το απόσπασμα, όπου λέει, ότι κατά γενική ομολογία, πρέπει τους ασθενείς ελεείν, να επιδεικνύεται έλεος απέναντι στους αδύναμους, να λαμβάνεται υπόψη αυτό που τους συμβαίνει...

Η ιδέα, φυσικά, βρίσκεται ήδη στην Ιλιάδα. Σας θυμίζω τη σκηνή, στο τέλος του έπους, μεταξύ Αχιλλέως και Πριάμου. Βρίσκουμε εκεί όλο τον έλεον του κόσμου, ο καθένας μπαίνει στη θέση του άλλου, και μάλιστα με διάφορους τρόπους. Μπορούμε λοιπόν να συγκρατήσουμε από τη μια τη φιλίαν, και από την άλλη τον έλεον, ως τυπικά συναισθήματα, που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ ατόμων. Το επαναλαμβάνω, έχουμε να κάνουμε εδώ, φυσικά, με μια άτυπη θέσμιση, κάτι σαν έθιμο, αλλά με την ισχυρή έννοια του όρου, δηλαδή αυτού, που κατά τα ειωθότα εφαρμόζεται στην πόλη.

Εδώ είναι αναγκαία μια παρέκβαση. Όταν μιλάμε για συναισθήματα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα θεμελιώδες γεγονός, που αποτελεί επίσης κοινοτυπία – και τις κοινοτυπίες δεν τις πολυσκεφτόμαστε∙ τα συναισθήματα δεν λειτουργούν κατά παραγγελία. Μπορούμε, μέχρι ενός σημείου, να κατευθύνουμε την εξωτερική μας συμπεριφορά και να κυριαρχήσουμε στα συναισθήματα μας. Δεν είναι όμως δυνατό να τα αλλάξουμε επιβάλλοντας τη θέληση μας ή από απλό ηθικό καθήκον. Το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα διαμορφώσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, όπως λέει ο Αριστοτέλης στην αρχή του δεύτερου βιβλίου των «Ηθικών Νικομαχείων»: «Ουτ' άρα φύσει ούτε παρά φύσιν εγγίνονται αι αρεταί, αλλά πεφυκόσι μεν ημίν δέξασβαι αυτάς, τελειουμένοις δε δια του εθους». [Oι αρετές δεν υπάρχουν μέσα μας εκ φύσεως - ούτε όμως και είναι αντίθετη προς τη φύση μας η γένεσή τους μέσα μας; η φύση μας έκανε επιδεκτικούς στις αρετές, τέλειοι όμως σ' αυτές γινόμαστε με τη διαδικασία του έθους (1103a 25).]

Και ιδού ένα πολύ ωραίο ανέκδοτο: κάποιοι φίλοι του Σωκράτη γνώρισαν ένα διάσημο φυσιογνωμιστή, του έδειξαν από μακριά τον Σωκράτη και του ζήτησαν να περιγράφει το χαρακτήρα του. Εκείνος, αφού τον κοίταξε καλά, απάντησε, ότι είναι ευέξαπτος και ανίκανος για αυτοέλεγχο, φιλήδονος, ψεύτης κ.λπ.. Κατάπληξη και γέλια των φίλων, που τα μετέφεραν όλα στον Σωκράτη. Έτσι ακριβώς ήμουν, τους απαντά· έκτοτε άλλαξα τον εαυτό μου, τα ελαττώματα όμως αυτά παρέμειναν χαραγμένα στο πρόσωπο μου (Κικέρων, Τusculanes, IV, 37).

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ότι στην ελληνική αντίληψη -και ο Αριστοτέλης το αναφέρει ρητά- φιλία μόνο μεταξύ ίσων μπορεί να υπάρχει. Αυτό είναι εξάλλου που την ανάγει στο κατεξοχήν δημοκρατικό συναίσθημα, θα ήταν γελοίο, λέει, να φανταστούμε ότι δεσμοί φιλίας μπορούν να συνδέσουν ένα θνητό με τον Δία. Από την άλλη, το συναίσθημα αυτό απευθύνεται σε ό,τι αξιολογούμε θετικά στον άλλο. Αυτό μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, αλλά μην ξεχνάτε ότι η χριστιανική θέση είναι εντελώς διαφορετική - θα επανέλθω επ' αυτού. Βλέπετε λοιπόν, ότι η φιλία εξαρτάται, κατά μία έννοια, από την πολιτική θέσμιση της πόλης, δεδομένου ότι η ίδια η πόλη θέτει τα άτομα ως ίσα, δημιουργώντας ως εκ τούτου τις συνθήκες για αυτό τον τύπο δεσμών. Και ταυτόχρονα η πόλη βεβαίως δίνει σε καθένα από τα μέλη της τη δυνατότητα να εξυψωθεί ώστε να γίνει άξιο φιλίας.

Υποθέστε τώρα, ότι η θεμελιώδης ηθική προτροπή σε μια κοινότητα είναι η αγάπη, όχι η ανοχή ή η λύπηση, αλλά η αγάπη των πάντων ανεξάρτητα από το τι είναι ο καθένας, επιπλέον δε, ότι πρέπει η αγάπη αυτή να επιδεικνύεται ακόμη περισσότερο, όταν το άτομο δεν αξίζει ηθικά. Σε αυτό ακριβώς έγκειται, όπως ξέρουμε, το περιεχόμενο της χριστιανικής προτροπής σε ό,τι αφορά τις ατομικές σχέσεις. Ο πραγματικός χριστιανικός ήρωας είναι αυτός, που μπορεί να φιλήσει τις πληγές των λεπρών ή ο Χριστός της παραβολής του Dostoevsky, ο οποίος φιλά στο στόμα τον Μέγα Ιεροεξεταστή, που μόλις του εξήγησε τις ορθολογικές φρικαλεότητες, που γνωρίζετε.

Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο στον ελληνικό κόσμο. Η φιλία απευθύνεται στον άλλο στο βαθμό που ενσαρκώνει μια αξία, στο μέτρο που είναι καλός καγαθός, δηλαδή ένα ον «καλό και ωραίο». Όσο για τον έλεον, απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν πρόκειται για αγάπη. Είναι το γεγονός, ότι ο άλλος λαμβάνεται υπ’ όψη, η δυστυχία του μετρά και υπαγορεύει την ανάλογη δράση. Μπορεί να δείξει κανείς έλεον σε ένα λεπρό και να τον βοηθήσει χωρίς να τον αγαπά ούτε να αισθάνεται υποχρεωμένος να φιλήσει τις πληγές του.

Είναι αλήθεια, ότι βρίσκουμε στον ελληνικό πνευματικό κόσμο κάτι που σηματοδοτεί ταυτόχρονα ένα όριο και μια αλλαγή, και για το οποίο ελέχθη -κακώς- ότι προανήγγειλε το χριστιανισμό. Πρόκειται βεβαίως για τη θέση, που αποδίδει ο Πλάτων στον Σωκράτη, που προέρχεται πιθανότατα από τον Σωκράτη ως ιστορικό πρόσωπο και συνίσταται στην προτροπή του να μην απαντάς στο κακό με το κακό. Είναι προτιμότερο να υφίστασαι την αδικία παρά να τη διαπράττεις. Είναι όμως διαφορετικό να πεις: μην απαντάς στο κακό με το κακό, πράγμα που αφορά στη συμπεριφορά μας και εξαρτάται από εμάς, είναι, όπως λέει ο Αριστοτέλης, «εφ’ ημίν». Και είναι άλλο να λες: να αγαπάς αυτόν που σου κάνει κακό. Αυτή η προτροπή δεν αφορά στη συμπεριφορά, αλλά στο συναίσθημα και είναι καθ’ αυτή παράλογη, διότι κανείς δεν μπορεί να κυριαρχήσει τα συναισθήματα του. Δεν συζητώ καν για το αν πρέπει ή όχι να αγαπάμε αυτούς που κάνουν κακό. Αν θεωρήσουμε όμως τι συνεπάγεται αυτό, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι όσο περισσότερο ο τάδε έχει βασανίσει στο Άουσβιτς, τόσο περισσότερο θα πρέπει να αγαπηθεί! Πρόταση απολύτως απορριπτέα.

Εδώ έγκειται η διπλοπροσωπία ή η θεμελιώδης υποκρισία του χριστιανισμού. Υποκρισία όχι με την τρέχουσα, αλλά με την οντολογική έννοια. Αυτό που προτείνεται εδώ είναι ένα είδος ψευδούς απολύτου, δεδομένου ότι πρόκειται για απόλυτο απολύτως μη πραγματοποιήσιμο και επομένως ανύπαρκτο. Και ζούμε κάτω ακριβώς από την τερατώδη κυριαρχία αυτής της αδύνατης ηθικής εδώ και σχεδόν δεκαεπτά αιώνες, πράγμα που φέρνει, φυσικά, καταστροφικά αποτελέσματα, όπως ο ουσιώδης διχασμός στον εσωτερικό κόσμο των ατόμων, που ο Ηegel είχε πολύ καθαρά δει. Όταν μιλά για τη δυστυχή συνείδηση, αναφέρεται κατά μία έννοια στο χριστιανισμό, που επιβάλλει στο άτομο έναν κανόνα, στον οποίο δεν μπορεί ποτέ να υπακούσει.

Εν ολίγοις, υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε μια ηθική, που λέει, ότι αυτός που κάνει το κακό (αυτό που θεωρώ, αυτό που θεωρούμε κακό) πρέπει παρά ταύτα να αντιμετωπίζεται ως άτομο, που δεν υποβιβάζεται εντελώς στο κακό που διαπράττει, ως άτομο, που μπορεί να αναπτύξει και άλλες δυνατότητες -αυτή η προτροπή έχει περιεχόμενο, δυνατότητα εφαρμογής, και αφορά σε μια συμπεριφορά, όχι σε συναισθήματα- και μια άλλη που λέει, ότι αυτόν που κάνει το κακό πρέπει να τον αγαπάς εξ’ ίσου, και μάλιστα περισσότερο από τους άλλους - πράγμα που καταλήγει σε μια ηθική η οποία, κυριολεκτικά, θα μας προέτρεπε να αγαπάμε τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Σχηματοποιώ φυσικά, αλλά αυτή η εναλλακτική λύση είναι σαφώς παρούσα.

Η δεύτερη ηθική, η χριστιανική, της οποίας εξ’ άλλου θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τους προδρόμους στην Παλαιά Διαθήκη -η Καινή είναι από αυτή την άποψη λιγότερο ανακαινιστική απ' όσο θα ήθελε-, καταλήγει επομένως να μεταμορφώσει το άτομο σε αιώνιο ένοχο, που παραμένει πάντοτε ανεπαρκές απέναντι στον κανόνα. Είναι ως εκ τούτου καταδικασμένο να συμβιβάζεται διαρκώς με αυτό τον κανόνα, να ζει μέσα στον κομφορμισμό και στη διπλοπροσωπία, σχετικοποιώντας, ως μη όφειλε, τα πράγματα.

Όσο για το κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ο χριστιανισμός ξεκινά αγνοώντας το αναφανδόν: δεν μας αφορά, λένε τα ευαγγέλια, πάσα εξουσία εκ θεού, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι (είναι η Προς Ρωμαίους Επιστολή) κ.λπ.. Έτσι καταλήγουμε αναγκαστικά σε μια σχάση, σε μια διάσπαση. Από τη μια ένας δημόσιος χώρος, θεσμισμένος, όπου ο Καίσαρ κάνει ό,τι έχει να κάνει και όπου, παρ' όλες τις συζητήσεις περί αυτού, δεν βλέπουμε με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν οι κανόνες της ηθικής: ο εξομολογητής του βασιλιά μπορεί βεβαίως να του επιβάλλει μια μετάνοια επειδή διέταξε τη σφαγή μερικών χιλιάδων υπηκόων του, όμως αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τη νομιμότητα του βασιλιά. Από την άλλη, ένας ιδιωτικός χώρος, όπου ισχύει αυτή η μη πραγματοποιήσιμη προτροπή του να αγαπάς τον πλησίον σου, όποιος κι αν είναι αυτός, περισσότερο από τον εαυτό σου. Ασφαλώς, μετά τη θέσμισή του, ο χριστιανισμός απέκτησε εξαιρετική πνευματική ευρύτητα, οικειοποιούμενος μεγάλο τμήμα της αρχαίας φιλοσοφίας και των μεθόδων της, οπότε τα προβλήματα εμφανίζονται πιο επεξεργασμένα, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών και ενεργοποιείται μια ολόκληρη σοφιστεία.

Όλα αυτά τα βρίσκουμε, από κάποια στιγμή και μετά, στους Πατέρες της Εκκλησίας και στη συνέχεια στους θεολόγους του Μεσαίωνα. Και τα επιχειρήματα εξακοντίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις: για να καταδικάσουν το φόνο του βασιλιά ή για να τον δικαιολογήσουν ή και τα δύο... επειδή έχει επανεισαχθεί στον δημόσιο χώρο κάτι σαν θείο φυσικό δίκαιο, που ο μονάρχης είναι παρά ταύτα υποχρεωμένος να σεβαστεί. Δεν επιτυγχάνεται όμως ποτέ μια συμφωνία, ένα μονοσήμαντο δόγμα. Παραμένει σε τελευταία ανάλυση αυτή η διπλοπροσωπία της θέσμισης, ανάμεσα σε μια πολιτική, που προέρχεται από την απλή πραγματικότητα και σε μια ηθική, που περιορίζεται στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων.

Όμως, το σημαντικό -αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος, που επέμεινα σε αυτή την παρέκβαση- είναι, ότι δεν υπάρχουν στον αρχαίο ελληνικό κόσμο η διπλοπροσωπία, το ενσωματωμένο ψέμα στην πραγματική λειτουργία της κοινωνίας και στην παράσταση, που φτιάχνει η ίδια για τον εαυτό της και η οποία εξακολουθεί να υφίσταται από το Μεσαίωνα μέχρι τον σύγχρονο κόσμο μας. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, ότι απουσιάζει από όλες τις ιστορικές κοινωνίες, με εξαίρεση τις μονοθεϊστικές. Οι ασιάτες δεσπότες δεν θα πουν κάτι και θα κάνουν κάτι άλλο. Στην Ελλάδα, στη Ρώμη, δεν θα πουν, ότι όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ίσα για να επικυρώσουν στη συνέχεια τις υπάρχουσες ιεραρχίες. Δεν θα ισχυριστούν, ότι η δικαιοσύνη οφείλει, να προέχει στις σχέσεις μεταξύ πόλεων, θα πουν ότι αυτό που υπερισχύει στις σχέσεις μεταξύ πόλεων, αν δεν είναι ίσες, είναι η βία. Δεν θα βρούμε όμως αυτές τις εξωφρενικές καταστάσεις, στις οποίες έχουμε από τη μια μεριά ένα διεθνές δίκαιο, που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει τη δικαιοσύνη στις σχέσεις μεταξύ Κρατών και από την άλλη παρεμβάσεις στη Νικαράγουα, στα νησιά Φόκλαντ, στο Αφγανιστάν κ.α., καταστάσεις στις οποίες το δίκαιο δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο. Εφιστώ την προσοχή σας σε αυτό το κεφαλαιώδες γεγονός: μία από τις συνθήκες ύπαρξης αυτού, που αποκαλούμε ιδεολογία -με την πραγματική έννοια του όρου και όχι με την έννοια που κολλά παντού, όπως στους αλθουσερικούς ή σε άλλους, που μιλάνε για ιδεολογία των Ελλήνων ή των Παπούα- είναι ακριβώς αυτός ο διχασμός ανάμεσα στο λέγειν και το πράττειν.

Μια τέτοια απόσταση ανάμεσα σε απατηλό λόγο και πραγματικότητα της κοινωνικής δράσης έχει σημαντικές προεκτάσεις. Μια πραγματική ηθική μόνο στα εφ’ ημίν, σε ό,τι εξαρτάται από εμάς, μπορεί να αναφέρεται. Και είναι ουσιώδες να αναγνωρίσουμε αυτόν ακριβώς το χώρο της ψυχικής ζωής, που ο άνθρωπος δεν ελέγχει – εξ’ άλλου δεν μπορούμε να δούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση τί θα σήμαινε ο έλεγχος. Μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά, που προέρχεται από τα συναισθήματα, όχι όμως τα ίδια τα συναισθήματα. Κατά συνέπεια, κάθε ηθική προτροπή απευθυνόμενη στα συναισθήματα είναι παράλογη. Ακόμη μεγαλύτερος παραλογισμός είναι η προσπάθεια επιβολής αδύνατων ή αντιφατικών συναισθημάτων.

Όποιος αγαπά όλο τον κόσμο φυσικά δεν αγαπά κανένα. Και όποιος αγαπά αυτό που μισεί δεν μισεί τίποτα - αλλά όποιος δεν μισεί τίποτα δεν επενδύει τίποτα συναισθηματικά. Πράγμα, που οριακά είναι δυνατό, αλλά αποτελεί εξ ορισμού αποκλειστικότητα ορισμένων ατόμων, χριστιανών αναχωρητών στην έρημο ή οπαδών του βουδισμού. Και η ύπαρξη αυτών των περιθωριακών ατόμων, ερημιτών ή αγίων επιτρέπει ταυτόχρονα στην κοινωνία να δικαιολογείται και να ενοχοποιείται δίνοντας στον εαυτό της την απατηλή απόδειξη της δυνατότητας να πραγματωθεί το διακηρυσσόμενο ιδεώδες. Ο άγιος τάδε το καταφέρνει, άρα η ηθική μας δεν είναι παράλογη· εμείς όμως δεν έχουμε το απαιτούμενο ανάστημα, πρέπει επομένως να εξιλασθούμε, να γονυπετήσουμε, να συνεισφέρουμε στους εράνους για την ανοικοδόμηση του ιερού ναού κ.λπ. - και ταυτόχρονα, αναμφίβολα, να μάθουμε να εξαπατάμε.

Ίσως υπήρξε κάποια στιγμή στην ιστορία του χριστιανισμού, που αυτή η διπλοπροσωπία δεν είχε ακόμη εμφανιστεί: Αναφέρομαι στους δύο πρώτους αιώνες της εξάπλωσής του (τον 2ο και τον 3ο μ.Χ. αιώνα) περίοδο, για την οποία έχει κανείς την εντύπωση σε μεγάλο βαθμό, ότι αυτοί οι χριστιανοί είχαν πράγματι παραιτηθεί από την εγκόσμια ζωή και περίμεναν ανά πάσα στιγμή τη Δευτέρα Παρουσία, την επιστροφή του Χριστού επί της γης. Ως εκ τούτου, η επίγεια ζωή -συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της ζωής των πολιτικών θεσμών- έχανε κάθε σημασία, αφού ο Μεσσίας θα εμφανιζόταν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Υπό αυτές τις συνθήκες, όταν τα άτομα ζουν μια ζωή, που μόνο κατ' όνομα είναι, ζωή, σε απόλυτη ετοιμότητα και με τις αποσκευές ανά χείρας για το ταξίδι στον άλλο κόσμο, είναι δυνατό να φανταστούμε εφαρμογή της χριστιανικής ηθικής που να μην αποτελεί διαρκή διπλοπροσωπία. Από τη στιγμή όμως που οι χριστιανοί εγκαθίστανται μόνιμα στη ζωή της κοινωνίας, και επομένως από τη στιγμή, όπου ο χριστιανισμός αναγνωρίζεται (το 313 μ.Χ., επί Κωνσταντίνου) και στη συνέχεια γίνεται η υποχρεωτική θρησκεία για όλους τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας επί ποινή διώξεων (384, ψήφισμα του Θεοδόσιου), η διπλοπροσωπία βρίσκεται στην καρδιά της χριστιανικής θέσμισης της κοινωνίας και η κατάσταση αυτή προεκτείνεται μέχρι τις μέρες μας με τη διάσταση ανάμεσα σε ένα δικαιολογητικό λόγο και στην πραγματικότητα.

Συμπεραίνοντας, ας επανέλθουμε σε δύο στοιχεία της άτυπης θέσμισης της κοινωνίας στην αρχαία Ελλάδα, δηλαδή τον έλεον και τη φιλίαν. Διαβάστε σχετικά ή ξαναδιαβάστε αυτό το υπέροχο χωρίο των «Ηθικών Νικομαχείων» (Η, 1155a 23-29), όπου ο Αριστοτέλης λέει, ότι πρόκειται για τη σημαντικότερη αρετή, σημαντικότερη ακόμη και από τη δικαιοσύνη, σε βαθμό που οι νομοθέτες δικαίως ασχολούνται περισσότερο με τη φιλία, παρά με τη δικαιοσύνη. Φράση πολύ περίεργη, που θα έπρεπε να αναλυθεί σε βάθος, τόσο σε σχέση με το ιστορικό ανάφορο, το οποίο έχει κατά νου ο Αριστοτέλης, όσο και για την κατανόηση της σημασίας της.

Όπως και να 'χει το πράγμα, αντιμετωπίζει αρνητικά το γεγονός, ότι οι τύραννοι δεν συμβιβάζονται με τη φιλία μεταξύ πολιτών και προσθέτει, ότι αν η φιλία βασίλευε παντού στην πόλη, δεν θα υπήρχε ανάγκη δικαιοσύνης, διότι, όπως λέει η παροιμία, «τα πάντα είναι κοινά μεταξύ φίλων» («Ηθικά Νικομάχεια», Η, 1159 b 30). Χαράσσει έτσι ένα είδος προοπτικής - ορίου, ένα ιδεώδες, στο πλαίσιο του οποίου, ιδιαίτερα, το μεγάλο ερώτημα της διανεμητικής δικαιοσύνης (τι πρέπει να δοθεί σε ποιον;) δεν θα ετίθετο καν, δεδομένου, ότι δεν θα υπήρχε κανείς, που θα ήθελε να προστατεύσει τα αγαθά του ούτε θα είχε βλέψεις για τα αγαθά του άλλου, και όπου ακόμη και οι όροι «δικό μου» και «δικό σου» θα είχαν περιπέσει σε αχρησία.

 

 Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2012/05/phelia-kai-eleos-kastoriadis.html#ixzz24q6rkBkd