Δεν ξεχνώ....

Άτιτλο

Το ζεστό μήνα Αύγουστο σαν γνήσιος Ευρωπαίος πολίτης βρέθηκα σ’ ελληνικό  νησί για vacance.Ντάλα μεσημέρι απίθωσα την γαλακτερή  κορμάρα μου στην αγκαλιά του ήλιου για ροδόψημα. Πως θα γύριζα άλλωστε στην δουλεία χωρίς το απαραίτητο διαπιστευτήριο, της ευτυχίας, των διακοπών; Το μαύρισμα!

Με κλασσική βερμούδα Τroussardi, το φραπέ με τα εννιά παγάκια πλάι μου και "Το σοφό παιδί "του  Χωμενίδη στο χέρι, άφηνα τις kcal των ηλιακών ακτινών να κουρσεύουν, αργά κι’ ηδονικά, το ένα μετά το άλλο τα κύτταρα του βιολογικού μου είναι, στέλνοντας με, με γοργό βήμα στην αγκαλιά του Μορφέα.

Εκεί στο μεταίχμιο της ύπαρξης  με την ανυπαρξία ένα κύτταρο, του μυαλού ή της καρδιάς αδύνατον να διακρίνω, αντάρτης του χθες, συνοδοιπόρος εκσυγχρονιστής του σήμερα, αρνιέται να υποταχθεί στη χαύνωση της στιγμής ή των καιρών.

Ξεκινά παιχνίδι σκαμπρόζικο μ’ εικόνες μην αφήνοντας τον  Μορφέα να με τελειώσει και να το φχαριστηθεί. Σαν σύγχρονο viewmaster  εκεί που όλα πάνε να τελειώσουν αυτό τσουπ, σου στέλνει μια εικόνα συνεγείροντας τα διπλανά και τ’απόμακρα κύτταρα του μυαλού, μην αφήνοντας τα να ησυχάσουν.

Παλιότερα τέτοια παιχνίδια κάνανε συχνά οι ιδέες, μπαίνανε, σαν τους καλικαντζάρους, μες’ τα μυαλά των ανθρώπων και τ’ αναστάτωναν κι οι πόθοι κι η φαντασία.....Σήμερα όμως η εικόνα είναι αυτή που κάνει το παιχνίδι. Εικόνα τηλεοπτική, παραθυρική, με ή χωρίς υποβολέα. Εικόνα illustration των σύγχρονων εντύπων Χάι, Ciaο, Λοιπόν, Κλικ, Νitro, Money and Life  και τόσων άλλων. Εικόνα χλύδάτη επώνυμη. Ναι επώνυμη, γιατί το επώνυμο είναι το alter ego της εποχής μας

Τα πάντα έχουν επώνυμο σήμερα. Τα πατατάκια, οι σερβιέτες, τα μπλουζάκια, τα γυαλάκια, οι υπολογιστές, τα παπούτσια, τα εσώρουχα, οι γούνες, τα αυτοκίνητα, ακόμη τα λάχανα, οι μπανάνες οι σκύλοι  και οι άνθρωποι έχουν επώνυμο.

Οι άνθρωποι, μα όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν επώνυμο; Λάθος φίλοι μου, μέγα λάθος. Γιατί άλλο επώνυμο στα δημοτολόγια της κάτω Λαγοράχης Πιερίας και άλλο επώνυμο στο Dοwn-Tοwn ή στη Μadame Figaro. Ξεχειλίζουν τα έντυπα και οι τηλεοράσεις από επώνυμους συμπατριώτες μας στέλνοντας το μήνυμα στην Εσπερία του τι εστί σύγχρονος Έλληνας. Όχι για να δούνε δηλαδή. Γι’ αυτό αισθάνομαι περήφανος σαν Έλληνας παρ’ ότι ζηλεύω που διαβαίνοντας την 40η δεκαετία της ζωής μου με πτυχία και εξειδικεύσεις, σεμινάρια κι επιμορφώσεις δεν κατόρθωσα κι εγώ ακόμη να γίνω επώνυμος.

Τέτοια μου ’κανε τ’ αντάρτικο κύτταρο του μυαλού μου παρατείνοντας την ανατολίτική νιρβάνα μου, μην αφήνοντας με να πάρω τον υπνάκό που είχα τόσο ανάγκη μετά την κραιπάλη της χτεσινής νύχτας στα bar και τις disco του νησιού.

Τσουπ......μου πετούσε την εικόνα  επώνυμου κλικάτου εκδότη με την νεαρή συμβία του στις τσουλήθρες της Μυκόνου.

Τσουπ......την εικόνα της Σταχτοπούτας του "Μπράβο" ν’ απλώνει τις μπουτάρες της στους καναπέδες χιλιάδων τηλεθεατών.

Τσουπ......η εικόνα επώνυμων μικρομεσαίων επιχειρηματιών-πρωταγωνιστών της νύχτας  να ποζάρουν με τις συζύγους τους σε πάρτι στην  Ύδρα.

Αλήθεια ένα άλλο σημάδι του σήμερα είναι  ότι όλοι και όλες ποζάρουν στις κάμερες. Κρυφά ή φανερά στήνονται στο φακό. Που είναι, αναλογίστηκα, οι  paparazzi  της δεκαετίας του χθές που γκρεμοτσακίζονταν και σκυλοπνίγονταν για  μια φωτογραφία ....Και....

Τσουπ......η εικόνα νεαρής επώνυμης ingenue  να ελευθερώνει το κορμάκι της απ’ τα δεσμά των ρούχων στα beach party της παραλίας.

Τσουπ......την εικόνα γνωστής επώνυμης μεγαλοκυρίας να επιδεικνύει το τσίτωμα του χρυσοδάκτυλου πλαστικού της.

Τσουπ......η εικόνα  γνωστού προπονητή ποδοσφαίρου να δικαιολογείται υποκριτικά για  τα αίτια της μετακίνησης του.

Το κύτταρο τ' ανάποδο σαν μύγα σε μεξικάνικη siesta δεν λεει να ησυχάσει. Που θα πάει σκέφτηκα όπου να’ ναι θα κουραστεί και θα παραδοθεί ...Μ’ αυτό..

Τσουπ......την  εικόνα γνωστού επώνυμου παρουσιαστή να παρατηρεί τους πολιτικούς συνδαιτυμόνες του γνωρίζοντας την υπεροχή της εξουσίας του.

Τσουπ......η εικόνα πανύψηλου μπασκετμπολίστα να πλέει incognito!!!!...με το σκάφος του στα Ιόνια.

Τσουπ......η εικόνα...... ......Εικόνα γκρίζα......Εικόνα θολή ......Εικόνα ενός ανώνυμου πλήθους που φωνάζει κι’ αγανακτεί μπροστά σε σύρμα χωρισμού μιας άδικής και παράλογης κατοχής. Φωνάζει και κλαιει το παλικάρι που χάθηκε σ’ άνισο αγώνα. Μα ξάφνου μέσ’ απ’ το πλήθος προβάλει ένα παλικάρι ανώνυμο και προχωρεί. Δεν λογαριάζει τις κάμερες που στήνονται απ’ τη μια, μήτε τις κάνες που στήνονται απ’ την άλλη. Τις αγνοεί. Προχωρεί. Στου χρέους το δρόμο προχωρεί. Δεν ακούει. Μοναχά της καρδίας του το χτύπο αφουγκράζεται Παιδί του Ρήγα του Βελεστινλή αφήνει σε μας τις σκοπιμότητες της όποιας εποχής. Με το τσιγάρο στο στόμα, αγέρωχος, ορμά προς το λάβαρο που σκλάβωσε και χώρισε  τον τόπο του στα δυο. Κι όταν το βόλι του φονιά  της ζήσης του έκοψε  το νήμα, το αίμα του πετάχτηκε απ’ τις οθόνες και μας  πλημμύρισε....

ΕΠΩΝΥΜΟ : ΣΟΛΟΜΩΝ ΣΟΛΩΜΟΥ

.....και τ’ άλλου παλικαριού που ’φυγε σ’ άνιση μάχη;

ΙΣΑΑΚ...ΤΑΣΟΣ  ΙΣΑΑΚ.

......και γίναμε όλοι τόσο μικροί κι ασήμαντοι....

Υπογραφή

Φοβούμαι να βάλω τ’ όνομα μου
πλάι στ’ όνομα των  παλικαριών που φώτισαν
την καθημερινή μας μιζέρια.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'Ελληνικό Σπίτι'

και στην στήλη 'εν αρχή ήν ο λόγος' το καλοκαίρι του 1997

stamikous.blogspot.gr