Πόσο εξευτελισμό και αβεβαιότητα αντέχει ο Ανθρωπος….



Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης


Πόσο εξευτελισμό, πόσο πνευματικό ευνουχισμό και πόση αβεβαιότητα αντέχει ο άνθρωπος, για να συνεχίσει να παραμένει άνθρωπος, συγκροτώντας ένα δραστήριο, υπερήφανο και δημιουργικό λαό;Στο ερώτημα αυτό, μια ομάδα επτά εθνολόγων και οικονομολόγων, κληθήκαμε την δεκαετία του 80 από το Μουσείο Εθνολογίας (Übersee-Museum)της Βρέμης να απαντήσουμε. Την εποχή εκείνη, το Übersee-Museum της Βρέμης, είχε διάφορα προγράμματα αναπτυξιακής βοήθειας σε μικρά νησιά της Μεσογείου, στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική και στη Νοτιοανατολική Ασία, στα οποία η αναπτυξιακή βοήθεια έμοιαζε σαν σταγόνα πάνω σε πυρωμένη απ’ τον ήλιο πέτρα.

Κληθήκαμε να δώσουμε απαντήσεις σε απλά αλλά και τόσο.......σύνθετα ερωτήματα όπως:

• Γιατί οι απόγονοι υπερήφανων και δημιουργικών λαών, όπως ήταν οι Αζτέκοι και οι Ινκας, συμπεριφέρονται σαν άβουλες μάζες νομάδων. Γιατί βλέπεις αίφνης να εμφανίζονται απ’το πουθενά, από απρόσιτα μονοπάτια δυο-τρεις γυναίκες Ιντιος με μαύρα καπέλα, με μακριές, μπλε σκούρες φούστες και την πραμάτεια σε ένα σάκο στον ώμο, σαν να μη γνωρίζουν πως η ευθεία οδός είναι η πιο σύντομη και γιατί, ακόμη και μετά από τριάντα χρόνια σεισμού, δεν καθαρίζουν το λοφίσκο των ερειπίων μπροστά από την πόρτα του σπιτιού τους δημιουργώντας πάνω του ένα στενό δρομάκι.
• Γιατί σε κάποια μικρά ελληνικά νησιά, που κάποτε ζούσαν χιλιάδες δημιουργικοί άνθρωποι κερδίζοντας γη, όπως στην Ολλανδία, με χιλιάδες πεζούλες, οι σημερινοί απόγονοί τους, αν λόγω καιρού δε δέσει το καράβι, δεν έχουν ούτε αυγά να βάψουν για το Πάσχα, εισάγουν τα πάντα και περιμένουν σαν επαίτες τις επιδοτήσεις και τους τουρίστες, πουλώντας αρχέγονες αξίες και παραδόσεις πολιτισμικής κληρονομιάς στο τουριστικό μπαζάρ;
• Γιατί η πρώτη γενιά των Ελλήνων προσφύγων, αυτή η δημιουργική γενιά, που σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα το 1896 έστελνε 150 000 χιλιάδες παιδιά σε ελληνικά σχολεία της Μικράς Ασίας, είχε δεκάδες πολιτιστικούς συλλόγους, ήλεγχε το 78% της τουρκικής οικονομίας και μετά το 1922 εξακολουθούσε να διαμένει, μέχρι τη δεκαετία του 60, σε παράγκες, χάνοντας ακόμη και το κουράγιο να φυτέψει ένα δέντρο στην αυλή;

Επιγραμματικά, η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα ήταν μια και η ίδια για όλες αυτές τις περιπτώσεις. Η ψυχή των ομάδων αυτών είχε λαβωθεί βαθιά στις πολιτισμικές της ρίζες. Είχαν πληγεί ανεπανόρθωτα τα πολιτισμικά, τα πνευματικά και τα ιστορικά τους αποθέματα και κατά συνέπεια η συλλογική τους μνήμη και η συλλογική τους ταυτότητα Είχαν χάσει την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπειά τους και στο τέλος την ίδια την αυτοεκτίμησή τους και δίχως αυτοεκτίμηση ο άνθρωπος γίνεται μέρος μιας αδρανούς χαβούζας απρόσωπων και άβουλων μονάδων δίχως πνευματική ουσία που θα τις δώσει ζωή.

Οι οικονομικά και πνευματικά επιτυχημένοι Γκιαούρηδες της Μικράς Ασίας, που μέσα σε μια νύχτα έχασαν όλο το βιός τους, ήρθαν στην πατρίδα των προγόνων τους με την ψυχή γεμάτη νοσταλγία για την Μητέρα-Πατρίδα και ενθουσιασμό να ξαναρχίσουν απ’ την αρχή, αντιμετωπίστηκαν (από ως ένα βαθμό υπολείμματα κατακτητών) ως τουρκόσποροι, παθαίνοντας αυτό που λέμε ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΣΟΚ.

Πόσοι άραγε από τους πνευματικούς και πολιτικούς μας ταγούς, που ανεύθυνα δηλώνουν πως «τα φάγαμε μαζί» και «δυστυχώς είμαστε καταδικασμένοι να κυβερνήσουμε έναν λαό απατεώνων», γνωρίζουν πως συμπεριφέρονται ομάδες και λαοί που έχουν εξευτελιστεί διεθνώς και έχουν ευνουχιστεί πνευματικά.

Από πού αντλεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την πεποίθησή του, ότι «θα ‘ρθουν καλύτερες ημέρες», με νέους δίχως ελπίδα, δίχως αυτοπεποίθηση, δίχως όραμα και δίχως προσανατολισμό;

Είναι τρομαχτικό να βλέπεις στα λεωφορεία και στους δρόμους ανθρώπους κατηφείς και απελπισμένους αλλά το τρομαχτικότερο όλων, βλέποντας πολιτικούς και πνευματικούς ταγούς υποταγμένους και σε πλήρη σύγχυση, είναι, να μην ελπίζεις πλέον σε τίποτα παρά μόνο στην Παρθένο Μαριάμ τη Βρεφοκρατούσα από τη Ναζαρέτ.

Είναι αμφίβολο αν οι πνευματικοί και πολιτικοί μας ταγοί γνωρίζουν, πως, «οι ανθρωποι που αντιμετωπίζονται ως απατεώνες τείνουν να γίνουν απατεώνες και άνθρωποι που αντιμετωπίζονται με εμπιστοσύνη, τείνουν να γίνουν άνθρωποι, δραστήριοι, δημιουργικοί και άξιοι εμπιστοσύνης»

Όπως είπε ο ιδιοφυής Βαν Γκοχ «ο άνθρωπος είναι σαν τον κόκκο του σιταριού, ή θα καλλιεργηθεί για να γίνει αυτό που μπορεί και προορίζεται να γίνει ή θα κονιορτοποιηθεί θα γίνει αλεύρι, ψωμί για φάγωμα, κλείνοντας για πάντα τον κύκλο της ζωής του! Κι εμείς, όπως όλα δείχνουν, ή θα αντισταθούμε σαν λαός συνθλίβοντας ότι μας συνθλίβει κερδίζοντας ξανά την αυτοεκτίμησή μας, ή θα κονιορτοποιηθούμε στην κρεατομηχανή της ιστορίας για να γίνουμε ιερόθυτο στο βωμό του Νέου Θεού που ακούει στο όνομα ΧΡΗΜΑ (χρηματοπιστωτικό σύστημα).

Από τις εκατοντάδες των αρχαίων λαών της Ανατολής που κάποτε μεγαλούργησαν, ο μοναδικός λαός που επιβίωσε μέχρι σήμερα, διατήρησε την ψυχή του και κυριαρχεί σε όλα τα πεδία ζωής του σύγχρονου κόσμου, είναι οι Εβραίοι. Είναι εκείνοι, που πιστοί στη δημιουργική καταστροφή, αντιστάθηκαν μέχρι αφανισμού σχεδόν σε όλους τους κατακτητές, διατηρώντας ως ακαταμάχητο όπλο την πνευματική τους ουσία, κι ας μην αρέσει αυτό σε πολλούς από εμάς.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τους δημιουργούς της ιδεολογίας της δημιουργικής καταστροφής, τους Γερμανούς, που επιβίωσαν ανάμεσα σε δεκάδες άλλους λαούς της Ευρώπης που εξαφανίστηκαν.

Πόση ακόμη αβεβαιότητα θα αντέξουμε σαν λαός με ψευτοδιλήμματα του τύπου «δραχμή ή ευρώ», «μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη»; Η ζωή έχει αποδείξει πως ακόμη και η χειρότερη λύση είναι καλύτερη από την αέναη «μη λύση» η οποία απειλεί την ίδια την ύπαρξή μας σαν ανεξάρτητη και ισότιμη οντότητα δίπλα σε άλλους λαούς.

Εχοντας πλήρη επίγνωση του προβλήματος, ή θα ρισκάρουμε (το έσχατο και αδυσώπητο ερώτημα) επωμιζόμενοι ξανά την ιστορική ευθύνη της ύπαρξής μας με εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, ή στο τέλος της πορείας μας, θα σταθούμε εκεί όπου στάθηκαν ο Αδάμ και η Εύα, αμήχανοι αν θα πρέπει να δοκιμάσουμε το Μήλο της Αυτογνωσίας μας, ξεχασμένοι από θεούς κι ανθρώπους.

kafeneio-gr.blogspot.gr