Δεν μπορεί ο Ακης “να τα έφαγε μόνος του”…

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Η πολύκροτη δίκη του Ακη Τσοχατζόπουλου, που ξεκίνησε την περασμένη Δευτέρα στην Αθήνα, ορθώς θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του λαού και των μέσων μαζικής ενημέρωσης όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Είναι ο πρώτος Ελληνας υπουργός που θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου μετά την προσφυγή του κ. Γιώργου Παπανδρέου στο μηχανισμό της Ε.Ε. και του ΔΝΤ και μάλιστα με βαρύτατες κατηγορίες, που αφορούν τις μίζες για τα... εξοπλιστικά προγράμματα.

Ο κ. Τσοχατζόπουλος δεν είναι ο …οποιοσδήποτε. Παραλίγο να εκλεγεί πρωθυπουργός από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και αυτό δεν συνέβη, διότι την τελευταία στιγμή άλλα στελέχη του κινήματος προχώρησαν σε συνδιαλλαγή με το στρατόπεδο του κ. Κώστα Σημίτη, για να δοθεί μετά από ένα χρονικό διάστημα το «δακτυλίδι» στον πρωτότοκο υιό του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή η συμφωνία στέρησε την πρωθυπουργία από τον πρώην υπουργό Εθνικής Αμυνας. Για τα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, ο Ακης ήταν σύντροφος και φίλος, ήταν ο άνθρωπος που φρόντιζε για τους διορισμούς στο δημόσιο και στις τράπεζες των μελών του Κινήματος ή των παιδιών τους. Ηταν «ο Ακης τους», που ανελάμβανε, «καθάριζε» και έφερνε σε πέρας όλες τις δουλειές.

Οι δηλώσεις του επίσημου ΠΑΣΟΚ αλλά και επωνύμων στελεχών εναντίον του κ. Τσοχατζόπουλου, μόνο θυμηδία προκαλούν. Είναι εύκολο να σπρώξεις στο γκρεμό ένα άνθρωπο που κρατιέται από ένα κλαρί έτοιμο να σπάσει. Στην κατάσταση που βρίσκεται δεν είναι δύσκολο για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να του δώσουν μία κλωτσιά και να τον τελειώσουν για να γλιτώσουν οι ίδιοι… Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν γνώριζε κανείς τις δρααστηριότητές του, αδυνατώ να δεχθώ ότι ήταν ο μόνος που έκλεψε –σύμφωνα με το κατηγορητήριο, διότι είναι αθώος μέχρι να αποφασίσει το δικαστήριο.

Εάν, λοιπόν, ο πρώην υπουργός είναι αυτός που παρουσιάζουν οι εισαγγελείς, και τους οποίους δεν μπορώ να αμφισβητήσω, τότε το πρόβλημα για τους υπολοίπους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιο. Μπορεί να μην γνώριζε ο κ. Σημίτης ότι ένας υπουργός του –και μάλιστα ο «υπαρχηγός» του ΠΑΣΟΚ με τον οποίο συγκυβέρνησε- απαιτούσε μίζες από τις ξένες εταιρείες που πουλούσαν όπλα στη χωρα; Μπορεί να μην ήξεραν οι συνάδελφοί του πρώην υπουργοί στην κυβέρνηση Σημίτη; Η απάντηση «αποκλείεται, ήξεραν», είναι η πλέον ορθή, διότι ήταν ένα θέμα που συζητείτο στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία, με τρόπο ως να επρόκειτο για γεγονός. Το μέγα ερώτημα είναι γιατί οι πάντες σιωπούσαν; Και η εξήγηση μπορεί να είναι και απλή. Είτε διότι το έκαναν όλοι, είτε επειδή ο πρώην υπουργός μπορούσε να επιβάλλει «το νόμο της σιωπής» -και ο “νόμος της σιωπής” επιβάλλεται με απειλές και εκβιασμούς ή με χρηματισμό.

Δεν γνωρίζω τι εννοεί ο «υπουργός των Ιμίων», Θεόδωρος Πάγκαλος όταν ισχυρίζεται ότι «μαζί τα φάγαμε». Αλλά αν έχει στο μυαλό του και την περίπτωση του κ. Τσοχατζόπουλου, θα πρέπει να αποκαλύψει στο λαό και σε ποιούς τα διαμοίρασε ο πρώην συνάδελφος του στα υπουργικά συμβούλια του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.

 Η δίκη του Ακη Τσοχατζόπουλου πρέπει να είναι η αρχή, δεν πρέπει να είναι το τέλος της αναζήτησης των ευθυνών του πολιτικού κόσμου για την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας. Το κακό που βρήκε την Ελλάδα οφείλεται στις αποφάσεις των πρωθυπουργών (κυρίως), και των υπουργών. Αυτοί έλαβαν τις αποφάσεις, μέλη του πολιτικού κόσμου έπαιρναν τις μίζες και αύξαναν το χρέος της Ελλάδας εγκρίνοντας εισηγήσεις για αγορές όπλων και άλλων προϊόντων, που στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν είχε ανάγκη η χώρα…

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Από mignatiou, μέσω "Το Γρέκι"

Σκότωσε τον ευρωλιγούρη που κρύβεις μέσα σου

Ναπολέων Λιναρδάτος

Δεν θα υπάρχουν πολλές χώρες στον κόσμο όπου η τοπική ελίτ έχει αναγάγει ένα κόμπλεξ κατωτερότητας σε εθνική ιδεολογία.

Κάθε φορά που συμβαίνει κάποιο γεγονός τύπου διαφήμιση Στανίση/Jumbo ή παλαιότερα ομορφάντρας/Cosmote και μπάμιες/Γερμανός... δίνεται η ευκαιρία στις τοπικές μανταμσουσούδες να βγάλουν το άχτι τους ενάντια στον «Μπύθουλα». Είναι πολύ "άτυχη" η ελίτ της Ελλάδας που εδώ και 190 χρόνια διοικεί ένα έθνος που είναι τόσο ανίκανο να καταλάβει πόσο τυχερό είναι να έχει μια τόσο πεφωτισμένη τάξη ανθρώπων να το καθοδηγεί. Οι ιθαγενείς συνεχώς αρνούνται τον εξευρωπαϊσμό.

Σε διαφημίσεις όπως οι παραπάνω, ένας λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να δει πολλά στοιχεία διακωμώδησης της ελληνικής πραγματικότητας. Όμως το μόνο που μπορούν να δουν οι εν Ελλάδι μανταμσουσούδες είναι η ενίσχυση των πολιτισμικών αξιών του «Μπύθουλα». Οι μανταμσουσούδες αδυνατούν ακόμα και να κατανοήσουν απλές διαφημίσεις γιατί απλούστατα πάσχουν σοβαρά στον τομέα της ανάλυσης και της αυτογνωσίας. Η ευρωλιγούρα δεν είναι ένα ιδεολογικό ρεύμα, δεν έχει αρχές ούτε στοιχειώδη κριτήρια επιλογής και ανάλυσης. Η ευρωλιγούρα είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο.

Η ευρωλιγούρα είναι η ασθένεια του ιθαγενή που δεν ξέρει τι έχει και που δεν μπορεί να καταλάβει τι θέλει να πάρει. Είναι μια τριτοκοσμική κατανόηση του ευρωπαϊκού άλλου όπου τα επιτεύγματα ενός διαφορετικού πολιτισμού, βάρβαρα συνοψίζονται σε κάποιες φιγούρες της τρέχουσας πολιτικής ζωής. Για τον ευρωλιγούρη η Ευρώπη ξεκινάει κάπου στον Ζακ Ντελόρ και τελειώνει με Όλι Ρεν. Ο ευρωλιγούρης όχι μόνο δεν καταλαβαίνει το έθνος που τον γέννησε, αγνοεί πλήρως και την Ευρώπη που τόσο άβουλα θέλει να αντιγράψει.  

Για παράδειγμα, απ' αυτόν το Ιούνιο το ελληνικό κράτος έχει αποφασίσει ότι θα θεωρεί τον κάθε Έλληνα πολίτη δωρητή σώματος. Για να μην θεωρηθείς δωρητής σώματος, θα πρέπει να περάσεις πρώτα από την γραφειοκρατική διαδικασία που έχει ορίσει ο νομοθέτης. Πρόκειται περί ενός νόμου που βρίσκεται σε σαφή αντιδιαστολή με την ευρωπαϊκή επινόηση και κατάκτηση της κυριαρχίας που χαίρει το άτομο πάνω στο σώμα του. Όμως η "φιλελεύθερη" Νέα Δημοκρατία δεν καταργεί αυτόν το τόσο κρατικιστικό και ανελεύθερο νόμο του ΠΑΣΟΚ. Οι απανταχού φιλελεύθερες ομάδες και η πλειάδα οργανώσεων για τα δικαιώματα του ανθρώπου σιωπούν ως σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Ο μόνος θεσμός που έχει αντιδράσει για αυτό το νόμο τερατούργημα είναι η Εκκλησία της Ελλάδος, το κατεξοχήν μαύρο πρόβατο των απανταχού ευρωλιγούριδων. Παρεμπιπτόντως, αυτός ο νόμος ήταν επινόηση του "ευρωπαϊστή" και "εκσυγχρονιστή" Ανδρέα Λοβέρδου...

Το τι ακριβώς συνιστά σε κάθε θέμα την ευρωπαϊκή παράδοση, το τι πρέπει και μπορεί να αφομοιώσει ο Ελληνισμός, δεν είναι μια απλή και εύκολη συζήτηση. Αυτό όμως που θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο στον κάθε ένα ξεχωριστά είναι ότι η παρούσα πολιτική τάξη με έδρα τις Βρυξέλλες δεν είναι η πηγή εξευρωπαϊσμού του οποιανδήποτε. Αντιθέτως, πολύ εύκολα μπορεί να στοιχειοθετηθεί ότι η πολιτική τάξη των Βρυξελλών μεταβάλλεται μέρα με την μέρα σε ένα πιο συγκεντρωτικό και ανελεύθερο δεσποτάτο ανατολίτικου τύπου. Αν η Κωνσταντινούπολη ήταν η νέα Ρώμη, οι Βρυξέλλες είναι η νέα Υψηλή Πύλη.

Αν θέλει να δει κάποιος πόσο εκτός ελληνικής και ευρωπαϊκής πραγματικότητας βρίσκεται η ελληνική ευρωλιγούρικη ελίτ δεν έχει παρά να αναλογισθεί το πιο αποτελούσε μέχρι προσφάτως το ιδεώδες ευρωπαϊκής διακυβέρνησης στην Ελλάδα - οι κυβερνήσεις του κ. Σημίτη. Έτσι το τσιμεντο-πασάλειμμα της Ελλάδας, η τυφλή υποταγή στην Υψηλή Πύλη των Βρυξελλών και η εκμετάλλευση παντός είδους πόρου για την μεγέθυνση ενός βαθύτατα διεφθαρμένου κρατισμού περνούσαν στα ΜΜΕ, στην ακαδημία και στους καθώς πρέπει κύκλους ως αναγκαία βήματα προς τον εξευρωπαϊσμό της χώρας.

Τουλάχιστον εκ των υστέρων θα έπρεπε να είναι οφθαλμοφανές σε όλους ότι ο κ. Σημίτης έκτιζε μπανανία στην βαλκανική χερσόνησο. Βλέποντας τι έχει βγάλει μια μερική έρευνα των τότε κυβερνήσεων, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι στον μέλλον ο κ. Σημίτης θα μπορούσε να συγκαλέσει υπουργικό συμβούλιο στον Κορυδαλλό. Το μόνο πράγμα που αποτρέπει ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι η συνταγματική αθώωση υπουργών που η κυβέρνηση του επέβαλε. Αν είσαι ευρωλιγούρης, που σημαίνει ότι δεν έχεις κάποια σοβαρά κριτήρια αξιολόγησης, ακόμα δεν έχεις καταλάβει τι έγινε και γιατί.  

kafeneio-gr.blogspot.gr

Γη και ελευθερία "Land and Freedom" (1995) του Ken Loach

 

Βραβείο Fipresci - Φεστιβάλ Καννών 1995

Τίτλος στα Ισπανικά/Spanish title: Tierra y libertad / Παραγωγή: Rebecca O' Brain / Σκηνοθεσία: Ken Loach / Διάρκεια: 105'

Παίζουν:

Ian Hart / Rosana Pastor / Iciar Bollain / Tom Gilroy / Frederic Pierrot /

Υπόθεση:

Ένας ηλικιωμένος άνδρας πεθαίνει. Ερευνώντας τις προσωπικές του σημειώσεις, η εγγονή του Ντέιβιντ Καρ ανακαλύπτει πως ο παππούς της πολέμησε στον Ισπανικό Εμφύλιο. Στην σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο Ισπανία του '36, ο Ντέιβιντ ένας νεαρός κομμουνιστής από το Λίβερπουλ, συντάσσεται στο πλευρό των εκεί κομμουνιστικών οργανώσεων. Ο ιδεαλισμός του Ντέιβιντ, όμως, δοκιμάζεται καθώς ένας-ένας οι σύντροφοί του δολοφονούνται και οι αντί-φασιστικές οργανώσεις καταλήγουν να πολεμούν η μια την άλλη. Ο ηλικιωμένος άνδρας έχει πλέον ταφεί, το ίδιο, τελικά συνέβη στα ιδανικά και τον αγώνα του;

Ναόμι Κλάιν: Κλασικό παράδειγμα του δόγματος σοκ η Ελλάδα

• Αποκλειστική συνέντευξη στο Enet English
• “Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις τα ίδια κόλπα και τις ίδιες τακτικές να χρησιμοποιούνται τόσο βίαια" 

Η συστημική χρήση του σοκ και του φόβου από τις ελίτ της εξουσίας ώστε να υπονομεύσουν ευάλωτες κοινότητες είναι πολύ εμφανής στην Ελλάδα του μνημονίου σύμφωνα με την συγγραφέα Ναόμι Κλάιν. Η ενίσχυση του ρατσισμού και η πώληση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου της χώρας, πολλά από τα οποία θα διαμορφώσουν το άμεσο μέλλον της Ελλάδας, είναι, όπως λέει, οι πιθανές συνέπειες της πολιτικής λιτότητας.
Η συγγραφέας του best seller “Το Δόγμα του Σοκ”, το οποίο αναφέρεται στο πως τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα ισχυρά κράτη χρησιμοποιούν τα σοκ όπως οι φυσικές καταστροφές, τα οικονομικά προβλήματα και οι πολιτικές αναταραχές ως ευκαιρία να...
αναδιαρθρώσουν την οικονομία ευάλωτων χωρών.

Σε αποκλειστική της συνέντευξη στο EnetEnglish και στη δημοσιογράφο Lynn Edmonds, εξηγεί πως πιστεύει ότι το βιβλίο της αντανακλά την Ελλάδα του σήμερα.
Για τη συγγραφέα, η Ελλάδα είναι κλασικό παράδειγμα των όσων παραθέτει στο βιβλίο της. “Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις τα ίδια κόλπα και τις ίδιες τακτικές να χρησιμοποιούνται τόσο βίαια. Και υπήρχε τεράστια αντίδραση στην Ελλάδα. Είναι ιδιαίτερα οδυνηρό να βλέπεις τη βίαιη καταστολή των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονταν στη λιτότητα”, αναφέρει και τονίζει ότι “αυτό συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό. Οι άνθρωποι έχουν κουραστεί”.

Η ίδια στέκεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις διαδικασίες εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου στο Αιγαίο, εκτιμώντας ότι θα επηρεάσει επίσης την Κύπρο. “Αυτό είναι ένα άλλο επίπεδο χρήσης της λιτότητας και του χρέους να πιέσουν τις χώρες να πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές τα δικαιώματά τους στην εξόρυξη κοιτασμάτων”.
“Αυτό όμως που βρίσκω τόσο ένοχο και τόσο βαθιά ανήθικο είναι ότι η άνοδος του φασισμού σε αυτό το πλαίσιο είναι εντελώς προβλέψιμη” λέει ακόμα και προσθέτει ότι αυτό υποτίθεται πως είναι το δίδαγμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. “Αν επιβάλεις τιμωρητικές και ταπεινωτικές κυρώσεις σε μια χώρα δημιουργείται το κατάλληλο υπέδαφος για το φασισμό”. Αυτό, συνεχίζει, είναι εκείνο για το οποίο ο Κέυνς προειδοποίησε όταν έγραφε το βιβλίο “Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης” σχετικά με τη Συνθήκη των Βερσαλιών. “Για μένα είναι απίστευτο το ότι συνεχίζουμε να επιτρέπουμε στην ιστορία να επαναλαμβάνεται κατ’ αυτό τον τρόπο”.
Αναφορικά με τη γνωστή δήλωση του Θ. Πάγκαλου “όλοι μαζί τα φάγαμε” και στο ερώτημα “πως ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκε η κρίση επηρεάζει τον τρόπο επίλυσής της” απαντά ότι: “αν αποδέχεστε την παραδοχή ότι όλοι συνέβαλαν εξίσου στη δημιουργία αυτής της κρίσης τότε έχετε δημιουργήσει το πλαίσιο εντός του οποίου είναι αποδεκτή η συλλογική τιμωρία. Αυτό είναι το νόημα αυτής της πλασματικής ισοδυναμίας”.
Όπως υπογραμμίζει υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια να δημιουργηθεί μια πλασματική ισοδυναμία μεταξύ ενός ατόμου που χρωστά χρήματα σε κάρτες και δάνεια και των τραπεζών που κυνηγάνε μεγάλες και επικίνδυνες αποδόσεις για τις επενδύσεις τους. “Είναι μια εξοργιστική σύγκριση”.

Από enet

Ολόκληρη η συνέντευξη στα αγγλικά από το EnetEnglish.gr

Is Greece in shock?
Naomi Klein tells EnetEnglish how her bestseller The Shock Doctrine relates to Greece 

According to bestselling author Naomi Klein, the systemic use of shock and fear by the power elites to undermine vulnerable communities is very much evident in post-bailout Greece. From the rise of racism to the sell-off of the country's oil and natural gas resources – much of what will shape Greece's immediate future are, she argues, predictable consequences of the politics of austerity  

Naomi Klein is the author of controversial New York Times bestseller The Shock Doctrine, which has been referred to as "the master narrative of our time". The book argues that business interests and powerful nations exploit shocks in the form of natural disasters, economic problems, or political turmoil, as an opportunity to aggressively restructure vulnerable countries’ economies. She posits that because ultra-capitalistic policies are harmful to the majority of citizens, they cannot be implemented without a shock, ranging from media-hyped anxiety to police torture, that squashes popular resistance. In this exclusive interview, Klein explains to EnetEnglish how she believes the Shock Doctrine relates to Greece today.  

Klein's The Shock Doctrine (2007) was an international
bestseller and its Greek translation, Το δόγμα
του σοκ (2010), remained a top-seller for many months

How do events in Greece relate to your arguments in The Shock Doctrine?
To me it is a classic example of the things I wrote about. It’s heartbreaking to see the same tricks and the same tactics being used so brutally. And there’s been enormous resistance in Greece. It’s particularly distressing to see the violent repression of the social movements that were resisting austerity. And it’s just been going on for so long now. People get worn down.
What I’ve been following recently is the sell-off of natural resources for mining and drilling. That’s the next frontier of how this is going to play out – the scramble for oil and gas in the Aegean. And it’s going to affect Cyprus as well. This is a whole other level of using austerity and debt to force countries to sell off their mining and drilling rights for fire sale prices.
When you add the climate crisis on top of that it is particularly culpable that you have an economic crisis being used as leverage to extract more fossil fuels, especially because Greece itself very climate vulnerable. And I think its possible that, as the scramble for oil and gas heats up, there will be more resistance because it’s a huge threat to Greece’s economy

How much does climate change affect your argument?
Because I am working on a book and a film on climate change, that’s why I’ve been following the extractive side of the shock doctrine in Greece, which has gotten a lot less attention. Understandably, people are focused on having their pensions cut, and the layoffs – and those definitely are more immediate. Although in the case of the [Skouries] goldmine, there is an immediate threat to safety, to livelihood, and to economy, and so people are extremely vocal about that.
But the part of this that I find so culpable, and so deeply immoral, is that the rise of fascism in this context is entirely predictable. We know that this is what happens. And this is supposedly the lesson of the Second World War: If you impose punishing and humiliating sanctions on a country, it creates the right breeding grounds for fascism. That’s what Keynes warned about when he wrote The Economic Consequences of the Peace, regarding the Treaty of Versailles. To me it’s so incredible that we continue to allow history to repeat in this way.
Greeks have this particular fear that’s being exploited, around the fear of becoming a developing country, becoming a third world country. And I think in Greece there’s always been this sense of hanging on to Europe by a thread. And the threat is having that thread cut. That fear plays out in two ways: One that you can’t leave the eurozone because that will be the end of your status as a developed country. And then on attacks on migrants and in the anti-immigrant backlash.
Just because something bad is happening doesn’t mean you’re going to go into shock. Shock is what happens when you lose your narrative, when you no longer understand where you are in time and space. You don’t know what your story is anymore.
In The Shock Doctrine you talk about how countries the IMF lent money to were said to have sick economies, and specifically, to have ‘cancer.’ But with Greece we talk about ‘contagion.’ What are the implications of this change in metaphor?
‘Cancer’ is already a violent discourse. When you diagnose a country with cancer whatever treatment you go with is justified, it’s necessarily lifesaving. That’s the whole point of the cancer metaphor. Once you have that diagnosis, you, as the doctor, are not culpable for the negative affects of the treatment.
But calling it a contagion of course means that this is about keeping it contained, and preventing whatever rebelliousness is being incubated from spreading, particularly to Cyprus, Portugal and Spain.
When you have these fears of a contagion, when investors are afraid of a whole region, it means that that region has power to come together as a block with a much stronger hand. This is what I wrote about in the book about Latin America in the 1980s, with the so-called debt-shock. Where it would have been next to impossible for individual countries to stand up to the power of the IMF. But if Latin America as a block had organised themselves and stood up to the IMF together, then they actually would have had the power to break them. And then you would have had a much more even negotiation. I’ve always thought that this is one of the answers to the idea of contagion. If that’s what your opponents are afraid of, organise into a negotiating block.
So the countries of southern Europe should come together negotiations with the troika?
I would think so, yes. It’s called a debtors’ cartel. But it never happens. As far as I know it hasn’t been tried.
There is a concerted attempt to create the false equivalency between an individual who went into a little bit of consumer debt, and a bank who leveraged themselves 33-1. It’s an outrageous comparison
Former deputy prime minister Theodoros Pangalos said, “We all gorged together” – as in every Greek was complicit to causing the crisis. In contrast, Alexis Tsipras, the head of main opposition party Syriza, has pointed the finger at Angela Merkel and her followers. How should the way that the crisis came about affect the way we try to solve it?

– Naomi Klein

If you accept the premise that everybody created this crisis equally, then you have created the context where collective punishment is acceptable. That is the whole point of this false equivalency.
There is a concerted attempt to create the false equivalency between an individual who went into a little bit of consumer debt, and a bank who leveraged themselves 33-1. It’s an outrageous comparison. But unfortunately this is the way economics is discussed in our culture where you always have these equivalencies. Between family debt and the debt of a nation. ‘Would you run your house this way?’ It’s a ridiculous comparison because the way you run your house is not the way you run your country. We all gorged together ... that means everyone has to starve. But of course we know everybody won’t starve.
The journalist who published the identity of the names on the Lagarde list, Kostas Vaxevanis, said in an interview with the Guardian that Greeks have to go to the foreign press to get news on their own country. What is the role of the press in either assisting or resisting the shock doctrine?
Information is shock resistance. The state of shock that is so easy to exploit is a state of confusion. It’s a loss of story, it’s that panic that sets in, this window that opens up, when things are changing very, very quickly. And those are the moments when we need our media more than ever. This is the collective way that we 'renarrativise' ourselves. We tell ourselves a story, we keep ourselves oriented – if we have a good media.
Just because something bad is happening doesn’t mean you’re going to go into shock. Shock is what happens when you lose your narrative, when you no longer understand where you are in time and space. You don’t know what your story is anymore. That’s when you are very vulnerable to somebody coming along and telling you, ‘This is the story.’
Greeks have this particular fear that’s being exploited, around the fear of becoming a developing country, becoming a third world country. And I think in Greece there’s always been this sense of hanging on to Europe by a thread. And the threat is having that thread cut.
None of this can happen without a complicit media, a media willing to work with the elites, and spread the fear. It’s the fear that’s fuelling this, the fear of falling, falling out of Europe, falling into the developing world. Politicians don’t have the ability to spread that fear on their own. They need the commentaries. They need the hysteria on the talk shows.
Journalists have to understand that none of this can happen without us. We are not just observers. In these moments when it’s all about fear and orientation and loss of story, we are actors in this and we have choice. Are we going to help people stay oriented, or are we going to be tools of the elites?
Whether it’s fear of immigrants, or this supposed calamity in the future that prevents people from looking at the calamity in the present. The calamity has come. This is a depression. But by constantly focusing people on the worst thing that could happen down the road that is always being put in front of you, then you are not focusing on the outrageous, masochistic attack that has been inflicted on this country.
The roots of this are the financial crisis in 2008. And it was the journalists who didn’t ask the questions in the first place, and fed all of this hype about a market boom that was going to last forever and didn’t ask those questions.
We are deep in this. Both in creating the context for the economic crash in the first place, and now being tools of the elites and how we respond to it.

Lynn Edmonds

Μέσω "Το Γρέκι" 

 

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Δεν πέφτουν μόνοι τους!

Του Γιώργου Δελαστίκ - "Πριν"

Θα πέσει σύντομα η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη; Το ερώτημα αυτό έρχεται και επανέρχεται διαρκώς. Στις συζητήσεις μάλιστα, το θέμα αυτό τίθεται με διαρκώς οξύτερο τρόπο, όσο πιο αναιμική γίνεται η δράση του μαζικού κινήματος και όσο μεγαλώνει η απόγνωση του λαού από την ασκούμενη πολιτική.
Στο πλαίσιο αυτό υπερδιογκώνεται κάθε εσωτερική διαφωνία στους κόλπους της κυβέρνησης και επιχειρείται να αναχθεί σε παράγοντα καταλυτικών δήθεν εξελίξεων, παρόλο που έχει ήδη αποδειχθεί πάμπολλες φορές ότι... κανένας από τους τρεις «Τσολάκογλου» πολιτικούς αρχηγούς δεν αντιστέκεται στην παραμικρή εντολή της τρόικας των επικυρίαρχων της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Η απάντηση είναι κατηγορηματική: Όχι, η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ αποκλείεται να πέσει από μόνη της! Αν δεν αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα για να δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής της, η κυβέρνηση αυτή θα βγάλει ...τετραετία! Οι λόγοι είναι απλούστατοι. Πρώτον, τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι στις εκλογές τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα η πολιτική καριέρα των δύο τελευταίων, αλλά πιθανότατα και του Σαμαρά.
Σχηματικά μιλώντας, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει πρώτο κόμμα, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης θα καθαιρεθούν την ίδια τη νύχτα των εκλογών προκειμένου τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ (αν τελικά κατορθώσει να μπει στη Βουλή, πράγμα που δεν είναι αδύνατο για την «Αριστερά της προσκολλήσεως») να ετοιμαστούν να προσκολληθούν πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ για να του δώσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και ο ηττημένος και ατιμασμένος Σαμαράς όμως θα είναι πλέον άχρηστος για τη Δεξιά και πρωτίστως για την αστική τάξη, οπότε και θα πεταχτεί πιθανότατα αμέσως στη χωματερή πολιτικών. Τρελοί είναι επομένως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να ρίξουν την κυβέρνηση τους και να αυτοκτονήσουν πολιτικά;
Ο δεύτερος λόγος που αυτή η κυβέρνηση δεν θα καταρρεύσει οικειοθελώς είναι ο αυτοεγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πολιτικό αδιέξοδο που τείνει να τον εξουδετερώσει ως απειλή για το σύστημα, χωρίς ταυτόχρονα να έχει ακόμη αποσπάσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης, ώστε να γίνει αποδεκτός ο ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική επιλογή του συστήματος για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε την πολιτική ευφυία να εκφράσει την οργή αλλά και τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% του Οκτωβρίου του 2009 στο 26,9% του Ιουνίου του 2012. Από εκεί και πέρα όμως, είχε την υπεροπτική αφέλεια να νομίσει ότι έχει «δεμένο» αυτό το ποσοστό των αριστερών και των ριζοσπαστικοποιημένων ψηφοφόρων και να επικεντρώσει τις προσπάθειες του στο να πείσει την αστική τάξη ότι δεν είναι επικίνδυνος για τα συμφέροντα της, ώστε να υποστηριχθεί ή έστω να γίνει ανεκτή από τους αστούς η πρωθυπουργοποίησή του.
Η τακτική αυτή απέτυχε παταγωδώς. Ανέκοψε σχεδόν πλήρως την ανοδική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, αφού τον απέκοψε από τις λαϊκές μάζες που ριζοσπαστικοποιούνται. Έτσι όμως κατέστησε τον Αλέξη Τσίπρα πολύ λιγότερο «απειλητικό» για την αστική τάξη, η οποία πλέον σαφώς και πιέζεται αντικειμενικά λιγότερο από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες για να έρθει σε συμβιβασμό μαζί του. Τον βλέπει έτσι περισσότερο ως ικέτη που εκλιπαρεί την έγκριση της παρά ως ισχυρό αντίπαλο που επιβάλλει όρους, οπότε συνεχίζει να τον απορρίπτει.
Ο τρίτος και σοβαρότερος λόγος που αυτή η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να πέσει από μόνη της είναι το ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ισχυρό κίνημα λαϊκής αντίστασης παρόλα τα δεινά που έχει επισωρεύσει η ολέθρια κυβερνητική πολιτική στα λαϊκά, τα μεσαία, ακόμη και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Αυτό δίνει στην αστική τάξη την άνεση να αισθάνεται ότι μπορεί να ρυθμίζει την κατάσταση με βάση τα δικά της συμφέροντα και μόνο, αδιαφορώντας για το λαϊκό παράγοντα. Έτσι όμως μόνο κακές ή χειρότερες λύσεις για τα συμφέροντα των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων μπορούν να δοθούν.

Επιπροσθέτως, το μόνο που μπορεί να προβλεφθεί με απόλυτη βεβαιότητα στην περίπτωση αυτή είναι η περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης των μισθωτών, των νέων, των συνταξιούχων. Επιδείνωση πολύ σοβαρότερη από εκείνη της μείωσης κατά σοβαρό ποσοστό του πλούτου των Ελλήνων αστών και μάλιστα επιδείνωση συνοδευόμενη από δομικές αλλαγές μόνιμων δυσμενών αλλαγών εις βάρος της εργασίας (κατάλυση κάθε εργασιακού δικαιώματος και κατάκτησης του 20ού αιώνα, τραγικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, κτηνώδεις φορολογικές επιβαρύνεις των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων κ.λπ.).
Οι θεσμικές αυτές αλλαγές που προωθεί η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ θα επιτρέψουν στους Έλληνες αστούς να ξαναυξήσουν σταδιακά τον πλούτο τους, ενώ θα συνεχίσουν να ωθούν τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους διαρκώς προς τα πίσω, στις δεκαετίες του 1960 και του 1950.
Η αστική τάξη της χώρας μας δεν έχει λοιπόν κανένα λόγο να στερηθεί των υπηρεσιών αυτής της εμετικής συγκυβέρνησης αφήνοντας την να καταρρεύσει. Παράλληλα, έχει ανακτήσει την αυτοπεποίθηση ότι είναι σε θέση να αποτρέψει πλέον την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

"βαθύ κόκκινο"

www.axortagos.gr

Τί σημαίνει η Κυριακή των Βαΐων; Εθιμα και παραδόσεις...

 

Η Κυριακή της Μεγάλης Εβδομάδας ονομάζεται έτσι, γιατί "μετά Βαΐων και κλάδων" έγινε η υποδοχή του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.
Ο Χριστός μπαίνει στην πόλη χωρίς την βασιλική πολυτέλεια, καθισμένος επί πώλου όνου, αντί για ροδοπέταλα και τελετές, τα μικρά παιδιά κουνούν τα βάγια των φοινίκων, αντί να τον υποδεχτούν οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες του τόπου.
Χαρακτηριστικό έθιμο της ημέρας είναι ο στολισμός των εκκλησιών με βάγια, ενώ μετά τη λειτουργία ο παπάς ευλογεί και... δίνει στους πιστούς σταυρούς από βάγια, τους οποίους βάζουμε στα εικονίσματα ή όπου αλλού χρειαζόμαστε προστασία.
Στις φωτό από τον ιερό Ναό της Παναγίας Ναυπλίου και τον ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος όπου από την παραμονή των Βαίων, γυναίκες μαζεύονται και κόβουν τα βάγια και τα ετοιμάζουν για την εορτή.
Την Κυριακή των Βαΐων είναι έθιμο να τρώμε ψάρι.
Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα «επί πώλον όνου». Πορεύεται και οι Ισραηλίτες τον υποδέχονται με τιμές ως Βασιλιά. Εκείνος δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στις τιμές, δεν περιορίζεται στο πανηγύρι, στην πρόσκαιρη δόξα, αλλά προχωρεί στο σταυρό και την Ανάσταση.
Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα είναι τελικά η είσοδος του μαρτυρίου στην επίγεια ζωή του Κυρίου.
Σε λίγες ημέρες θα μαρτυρήσει και θα θανατωθεί στο σταυρό, για να θανατώσει το θάνατο και να χαρίσει τη ζωή.

 

ΕΘΙΜΑ

 

 Την Κυριακή των Βαΐων, σε ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, όλοι οι ναοί στολίζονται με κλαδιά από βάγια, από φοίνικες δηλαδή ή από άλλα νικητήρια φυτά, όπως δάφνη, ιτιά, μυρτιά και ελιά. Μετά τη λειτουργία μοιράζονται στους πιστούς.
Η εκκλησία μας καθιέρωσε ήδη από τον 9ο αιώνα το έθιμο αυτό μια και όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «όχλος πολύς...έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ».
Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, στα Ιεροσόλυμα, ο επίσκοπος έμπαινε στην πόλη «επί πώλου όνου», αναπαριστάνοντας το γεγονός, ενώ στα βυζαντικά γινόνταν «ο περίπατος του αυτοκράτορα», από το Παλάτι προς τη Μεγάλη Εκκλησία.
Στη διαδρομή αυτή ο αυτοκράτορας μοίραζε στον κόσμο βάγια και σταυρούς και ο Πατριάρχης σταυρούς και κεριά. Με τα βάγια οι πιστοί στόλιζαν τους τοίχους των σπιτιών και το εικονοστάσι τους. Και σήμερα ακόμα όλες οι εκκλησίες στολίζονται με δαφνόφυλλα ή βάγια.
Τα παλιότερα χρόνια τους τα προμήθευαν τα νιόπαντρα ζευγάρια της χρονιάς ή και μόνο οι νιόπαντρες γυναίκες, για το καλό του γάμου τους. Πίστευαν πως η γονιμοποιός δύναμη που κρύβουν τα φυτά αυτά θα μεταφερόταν και στις ίδιες και η μια χτυπούσε την άλλη με τα βάγια.
Τα “βαγιοχτυπήματα” σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται και από τις άλλες γυναίκες και τα παιδιά τις μιμούνταν και όπως χτυπιούνταν μεταξύ τους εύχονταν: “Και του χρόνου, να μη σε πιάν’ η μυίγα”. Δυνάμεις ιαματικές και αποτρεπτικές, μαζί με τις γονιμοποιές, αποδίδονταν στα βάγια και γι αυτό έπρεπε μετά την εκκλησία όλα να τα “βατσάσουν” για το καλό. Τα δέντρα, τα περβόλια, τα κλήματα, τις στάνες, τα ζώα, τους μύλους, τις βάρκες.
Από ένα κλαδάκι κρεμούσαν στα οπωροφόρα, για να καρπίζουν και στα κηπευτικά, για να μην τα πιάνει το σκουλήκι. “Μέσα βάγια και χαρές, όξω ψύλλοι, κόριζες !” ‘Ολα εξαφανίζονταν από τα σπίτια μόλις μπαίναν τα βάγια. Κρατούσαν την πρώτη θέση στο εικονοστάσι και μ’ αυτά “κάπνιζαν” οι γυναίκες τα παιδιά για το “κακό το μάτι”. Στη Λέσβο τα παιδιά, μετά την εκκλησία, στόλιζαν ένα δεμάτι από κλαδιά δάφνης με κόκκινα ή πράσινα πανάκια από καινούργιο φουστάνι, κρεμούσαν κι ένα κουδούνι και καθώς πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι ψάλλοντας και λέγοντας εξορκισμούς για τους ψύλλους και τα ποντίκια, έδιναν και ένα κλαράκι δάφνης στη νοικοκυρά.
Στο τέλος ζητούσαν και το χάρισμά τους: “Χρόνια πολλά, εν ονόματι Κυρίου, δό μ’ τ’ αυγό να φύγω.” Στην Ανατολική Ρωμυλία, τα κορίτσια έφτιαχναν με τα βάγια στεφάνια, τους έδεναν μια κόκκινη κλωστή και τραγουδώντας όλες μαζί πήγαιναν και τα πέταγαν στο ρέμα κι όπως έπαιρνε τα στεφάνια το νερό, όποιας πήγαινε μπροστά εκείνη θα γινόταν “συντέκνησσα”.
Πρώτη στο γυρισμό, πρώτη στο χορό και στο δικό της σπίτι η μάνα της θα έφτιαχνε τα φασόλια και θα τις φίλευε όλες, μαζί με ελιές.
Στη Τήνο, την Κυριακή των Βαΐων, τα παιδιά τριγύριζαν στους δρόμους κρατώντας μαζί με το στεφάνι τους την “αργινάρα”, μια ξύλινη ή και σιδερένια ροκάνα που τη στριφογύριζαν με δύναμη. Μέσα σε εκκωφαντικό θόρυβο κατέληγαν στη θάλασσα, όπου πετούσαν στο στεφάνι στο νερό.
Το έθιμο της περιφοράς των κλαδιών θυμίζει την “ειρεσιώνη”, το στολισμένο με καρπούς κλαδί, που στις γιορτές της άνοιξης περιέφεραν στους δρόμους τα παιδιά, στην αρχαιότητα. Τα βάγια τα έπλεκαν σε πάρα πολλά σχέδια: φεγγάρια, πλοία, γαϊδουράκια, το πιο συνηθισμένο όμως ήταν ο σταυρός.
Σε μερικά μέρη τους έδιναν το σχήμα του ψαριού. Ψάρι είχαν σαν σημάδι αναγνώρισης οι πρώτοι χριστιανοί, η λέξη ΙΧΘΥΣ, εξάλλου, προέρχεται από τα αρχικά Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ.
Αν και είναι εκόμα σαρακοστή, η εκκλησία την Κυριακή των Βαϊων επιτρέπει το ψάρι.
Έτσι και το τραγούδι των παιδιών λέει: “Βάγια, Βάγια των βαγιών, τρώνε ψάρι και κολιό, κι ως την άλλη Κυριακή με το κόκκινο αυγό ! ” Αναγράφει το : <<Πέντε μέρες προ του Νομικού Πάσχα, ερχόμενος ο Ιησούς από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, έστειλε δύο από τους μαθητές του και του έφεραν ένα ονάριο και αφού κάθισε πάνω του εισερχόταν στη πόλη.
Ο λαός μόλις άκουσε ότι έρχεται ο Ιησούς (είχαν μάθει και τα περί αναστάσεως του Λαζάρου) έλαβαν στα χέρια τους βάϊα από φοίνικες και πήγαν να τον προϋπαντήσουν. Άλλοι με τα ρούχα τους, άλλοι έκοβαν κλαδιά από τα δένδρα και τα έστρωναν στο δρόμο όπου διερχόταν ο Κύριος και τον ακολουθούσαν.
Ακόμα και τα νήπια τον προϋπάντησαν και όλοι μαζί φώναζαν: (Ιωαν.ιε΄). Αυτή τη λαμπρή και ένδοξο πανήγυρη της εισόδου στα Ιεροσόλυμα του Κυρίου εορτάζομε αυτή τη Κυριακή.
Σήμαιναν δε τα βάϊα, οι κλάδοι των φοινίκων, τη κατά του διαβόλου και του θανάτου νίκη του Χριστού. Το δε Ωσαννά ερμηνεύεται σώσον παρακαλώ. Το δε πωλάριο της όνου και το κάθισμα του Ιησού πάνω του, ζώου ακάθαρτου κατά τον νόμο τους, σήμαινε τη πρώην ακαθαρσία και αγριότητα των εθνών και την μετά από λίγο υποταγή αυτών στο άγιο Ευαγγέλιο.
Η Εκκλησία μας ψάλλει:
Αφού ταφήκαμε μαζί με Σε, Χριστέ και Θεέ μας, δια του βαπτίσματός μας (το οποίο είναι τύπος του θανάτου Σου και της ταφής Σου), αξιωθήκαμε δια της αναστάσεώς Σου να εισέλθωμε στην αθάνατο ζωή της Βασιλείας Σου. Γι' αυτό υμνούντές Σε, κράζομε: Βοήθησέ μας και σώσε μας, Συ, που ως Θεός κατοικείς στα ύψιστα μέρη του Ουρανού. Άς είσαι ευλογημένος Συ, που έρχεσαι απεσταλμένος από τον Κύριο!

seleo.gr

 "press-gr"

'Las 13 rosas' (Τα 13 τριαντάφυλλα )



Σκηνοθεσία: Emilio Martínez Lázaro, Έτος παραγωγής: 2007, Χώρα παραγωγής: Ισπανία, Διάρκεια: 124'

Παίζουν:

Enrico Lo Verso / Goya Toledo / Félix Gómez / Alberto Ferreiro / Marta Etura / Adriano Giannini /

Nadia De Santiago / Fran Perea / Asier Etxeandia / Gabriella Pession / Pilar López de Ayala Arroyo / Verónica Sánchez Calderón

Υπόθεση:

Επίκεντρο της ταινίας του Εμίλιο Μαρτίνεθ Λάθαρο αποτελούν και πάλι, όπως και στην ταινία Libertarias, οι γυναίκες στον εμφύλιο. Μετά τη νίκη των φρανκικών στρατευμάτων το 1939, ο Φράνκο υπόσχεται ότι θα τιμωρηθούν μόνο όσοι από τους αντιπάλους έχουν «ματωμένα χέρια». Δεκατρείς γυναίκες που δεν είχαν ωστόσο διαπράξει κανένα έγκλημα, συλλαμβάνονται με την κατηγορία της ανταρσίας και καταδικάζονται σε θάνατο. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα (η ιστορία, τα γράμματα και τα έγγραφα που παρουσιάζονται στην ταινία είναι αυθεντικά, ωστόσο τα γεγονότα έχουν ωραιοποιηθεί, για ευνόητους λόγους, όπως για παράδειγμα στη φυλακή de Ventas) και αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία του ισπανικού εμφυλίου. Υποψήφια για 14 βραβεία Γκόγια, κέρδισε 4 (μουσικής, δεύτερου αντρικού ρόλου, φωτογραφίας και κουστουμιών).

Σκαπανείς της -πολιτικής- επιστήμης...

Και ό,τι άλλο αναγάγεται σε επιστήμη...

The Χοντρός-Λίγνος Show...

 Αγαπητοί κύριοι Αντώνη και Βαγγέλη...

Παρακολουθώντας σας να περιδιαβάζετε μπροστά σε δυο τρύπες με την επιγραφή "Άκτωρ" ,

να..."ενημερώνεστε" για το έργο, να κάνετε διπλώσεις για "ανάπτυξη" , για "σηκωμένα μανίκια" και  να φωτογραφίζεστε με το ύφος του οραματιστή (που κοιτάζει μακριά, εκτός κάδρου) , ομολογώ ότι
δεν πίστευα στα μάτια μου. Γιατί όσο κι αν σας ξέρω, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι με θεωρούσατε τόσο  ηλίθιο!
Εντάξει, σας κατανοώ.Τέτοιες γιορτές, με κοριτσάκια να προσφέρουν "αυθόρμητα" λουλούδια
(ναι, συμβαίνει ακόμα! ) , σίγουρα σας προκαλούν μια νοσταλγική χαρά. Και δικαίωμά σας είναι
να το ρίξετε λίγο έξω. Προφανώς έχετε ανάγκη να γυρίσετε πίσω, στη δεκαετία του '50. Τότε που
θίασοι κομματαρχών και ψηφοφόρων χειροκροτούσαν σε εγκαίνια και θεμελιώσεις έργων. Έτσι
μάθατε από τους προηγούμενους, προφανώς. Οπότε, αυτό μόνο ξέρετε να κάνετε. Και αυτό κάνετε. Δεκτό.
Όμως δεν παύω να αισθάνομαι βαθιά προσβεβλημένος από την εικόνα σας. Όχι, δεν θα ρωτήσω αν το έργο αυτό το έχουμε ήδη πληρώσει με διόδια τόσων χρόνων. Ούτε θα σας το χαλάσω, μιζεριάζοντας για
προτεραιότητες, για κρατικοδίαιτες οικονομίες και για μοντέλο ανάπτυξης περασμένων δεκαετιών.
Το μόνο που έχω να ρωτήσω, είναι το εξής: Σε πόσο χαμηλή εκτίμηση έχετε το κριτήριό μου και τη νοημοσύνη  μου, για να πιστεύετε ότι θα με πείσετε με τη σημερινή γελοιότητα;
Α, και μια λεπτομέρεια: με τέτοιες εικόνες από το παρελθόν, δεν οδηγηθήκαμε σε αυτό το παρόν; Πιστεύετε  ότι τώρα, ξανακάνοντας τα ίδια, θα καταλήξει κάπου αλλού, ε;

Μετά τιμής
(όχι αυτής που σημαίνει ποσό, της άλλης)
Ν.Ζαχ.
ΥΓ. Λέτε ο Κουβέλης να προέβλεψε τη γελοιότητα της παράστασης και να φρόντισε επίτηδες να απουσιάσει;

"Το Κάρμα" (Ελευθεροτυπία)

nonews-news.blogspot.gr

Μεταξο... σκώληκες...

Νίκος Μπογιόπουλος

 

Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες»...

Το δήλωσε ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς, προχτές στη Βουλή.

Την αστική, δηλαδή, Βουλή. Οπως...αστική ήταν και εκείνη η Βουλή του '36, εντός της οποίας οι πλουτοκράτες και τα τότε κόμματά τους πήραν το κνώδαλο των ανακτόρων, τον Μεταξά, αυτόν που τρεις μήνες νωρίτερα είχε λάβει στις εκλογές μόλις 50.000 ψήφους, και τον διόρισαν πρωθυπουργό.

Αλλά, γιατί ο τόπος «χρειάζεται τους "πατριώτες" Μεταξάδες»; Για να κάνουν τι;
Μήπως, για να δολοφονούν εργάτες, όπως ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το '36;
Μήπως, για να παραδίδουν πραγματικούς πατριώτες, δημοκράτες, κομμουνιστές στην Γκεστάπο, όπως έκανε το καθεστώς Μεταξά το '41;
Μήπως, γιατί ο φασισμός ξέρει να διατηρεί ισχυρές τις «φιλίες» των κεφαλαιοκρατών προς πάσα ιμπεριαλιστική κατεύθυνση, όπως εκείνες οι φιλίες του Μεταξά που, και προσωπικός φίλος του Γκαίμπελς ήταν, και θιασώτης του Χίτλερ και του Μουσολίνι ήταν, αλλά (ταυτόχρονα) και υπηρέτης και μαριονέτα των Αγγλων, ήταν;
Μήπως, για να διαδοθούν τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού», που σαν τέτοια θεωρούν τα ναζιστοειδή τις μεθόδους του Ελληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής;
Μήπως, για να επανδρωθούν νέα Τάγματα Ασφαλείας, δοσιλόγων, μαυραγοριτών, από «πατριώτες» σαν αυτούς του καθεστώτος Μεταξά;
Μήπως, για νέες ρεμούλες και κομπίνες σαν εκείνες με τους «υπέρ Αεροπορίας» εράνους επί Μεταξά;
Μήπως, για να έχουμε μια κυβέρνηση που θα απαρτίζεται απευθείας από τραπεζίτες, από βιομήχανους και από εφοπλιστές, όπως εκείνη του Μεταξά;
Για όλα αυτά «χρειάζεται Μεταξάδες» ο τόπος, κατά τους χρυσαυγίτες. Και για όλα τα άλλα που ο ίδιος ο Μεταξάς τα περιέγραφε σαν «επιτεύγματα» του φασιστικού του καθεστώτος. Ενα καθεστώς με το οποίο, όπως ο ίδιος ομολογούσε:
«Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...».
Και, φυσικά, ένα τέτοιο κράτος, που θα διαχειρίζεται πολιτικά τις υποθέσεις των καπιταλιστών όπως τις διαχειριζόταν ο Μεταξάς, ένα κράτος που η δικτατορία της αστικής τάξης θα ασκείται χωρίς προσχήματα, όπως το επιθυμούν οι χρυσαυγίτες, όντως έχει αποδειχτεί ιστορικά «χρήσιμο». Αλλά για ποιους, άραγε; Για το λαό, προφανώς, όχι. Για τους κεφαλαιοκράτες, όμως, αυτούς δηλαδή που έκαναν πρωθυπουργό τον δικτάτορα Μεταξά, που έκαναν καγκελάριο τον Χίτλερ και που «θρέφουν» τους χρυσαυγίτες, σίγουρα.

www2.rizospastis.gr

Ο θυμός της Γερμανίας, τρία χρόνια μετά

 

Γιάνης Βαρουφάκης

 

Καθώς κλείνουν τρία χρόνια από το Μνημόνιο, οι επετειακές ανασκοπήσεις δίνουν και παίρνουν, όπως είναι φυσικό. Τρία χρόνια μετά, ίσως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αντί να προβούμε σε μια ακόμα επισκόπηση του «κακού που μας βρήκε», να δούμε ξανά αυτά τα τρία χρόνια, μέσα από τα μάτια του μέσου Γερμανού.

Διαβάζοντας τα ευρήματα του πρόσφατου Ευρωβαρόμετρου, παρατηρούμε μια θεαματική άνοδο του ποσοστού των Γερμανών πολιτών που δεν εμπιστεύονται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ούτε και τους χειρισμούς της κυβέρνησής τους ως προς την ευρωπαϊκή κρίση. (Εκεί που το 2007 μόνον το 36% δήλωνε έλλειψη εμπιστοσύνης στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Γερμανίας, πέρσι, το 2012, το ποσοστό αυτό μετετράπη σε πλειοψηφία της τάξης του 59%.) Σε συνδυασμό με τη δημιουργία του νέου ευρω-σκεπτικιστικού κόμματος (Εναλλακτική για τη Γερμανία), καθώς και της όλο και πιο έντονης καμπάνιας από το Ifo του κ. Sinn και την Bundesbank του κ. Weidemann εναντίον της διάσωσης της Ευρωζώνης μέσα από μια πραγματική τραπεζική ενοποίηση, είναι πασιφανές ότι απομακρύνεται επικίνδυνα η προοπτική της απαραίτητης πολιτικής και οικονομικής συνεννόησης μεταξύ της γερμανικής ηγεσίας και της υπόλοιπης (ελλειμματικής) Ευρώπης.

Μερικές μέρες μετά την υπογραφή του Μνημονίου 1, τον Μάιο του 2010, σε άρθρο εδώ στο protagon με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας», είχα χαρακτηρίσει τη δανειακή εκείνη συμφωνία «τιμωρητική» απέναντι στην Ελλάδα. Και αναρωτιόμουνα: «Μας αξίζει μια τέτοια τιμωρία; Μπορεί. Τουλάχιστον ο μέσος Γερμανός έτσι νομίζει. Δεν είναι όμως αυτό το ζήτημα. Το ερώτημα τίθεται αλλιώς: Αξίζει στον μέσο Γερμανό το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εκδικητικής τιμωρίας; Νομίζω πως όχι. Έχει εργασθεί πολύ σκληρά ο μέσος Γερμανός για να του πρέπει μια Κρίση σαν αυτή που θα έρθει αν η κυβέρνησή του επιμείνει να μας επιβάλει τις Νέες Βερσαλλίες».

Τρία χρόνια μετά είναι πλέον γενικώς αποδεκτό, ακόμα και για τους ιθύνοντες του ΔΝΤ, ακόμα και για τον κ. Τόμπσεν, ότι η δανειακή συμφωνία του Μαίου του 2008, και οι όροι που την ακολούθησαν, όντως εμπίπτει σε αυτό που ένας φίλος οικονομολόγος εδώ στην Αμερική ονομάζει Βιβλική Διαχείριση Κρίσης (Biblical Crisis Management) – δηλαδή μια αυστηρή, τιμωρητική πολιτική που, εν τέλει, αποτυγχάνει (σύμφωνα με τα δικά της τα κριτήρια) να σταθεροποιήσει την κοινωνική οικονομία των οποίων τους πολίτες τιμωρεί παραδειγματικά. Αυτό που δεν είναι πασιφανές, αλλά που νομίζω ότι ισχύει, είναι ότι, πράγματι, ο μέσος Γερμανός είδε τη ζωή του να χειροτερεύει λόγω των «τιμωρητικών» Νέων Βερσαλλιών που πρωτο-επιβλήθηκαν στην Ελλάδα και που, κατόπιν, επεκτάθησαν σε μεγάλο τμήμα της Ευρωζώνης.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης του Βερολίνου, ο μέσος Γερμανός βρέθηκε στο μάτι μιας συστηματικής οικονομικής επιδείνωσης. Μπορεί η ανεργία στη Γερμανία να κρατιέται, προς το παρόν, χαμηλά, αλλά το ποσοστό των εργαζόμενων-πτωχών (δηλαδή εργαζόμενων που βρίσκονται κάτω από το επίσημο γερμανικό όριο της φτώχειας – που δίδεται ως το 60% του μεσαίου εισοδήματος) αυξήθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια κατά 82%! Έτσι, οι σκληρά εργαζόμενοι Γερμανοί είτε βιώνουν πρωτοφανή οικονομική στενότητα είτε βλέπουν συναδέλφους τους, φίλους τους, να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα χωρίς κρατικά επιδόματα. Παράλληλα, βλέπουν τις υπηρεσίες υγείας τους να πλήττονται από μεγάλες δόσεις κρατικής λιτότητας (καθώς η κυβέρνηση πασχίζει, στο πλαίσιο της αυτο-επιβολής αυστηρών δημοσιονομικών στόχων), και τα δημόσια σχολεία τους να υστερούν, την ώρα που ακούν από την τηλεόραση και διαβάζουν στην Bild για δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που πηγαίνουν ως δάνεια στις χώρες και στις τράπεζες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Φυσικό είναι, υπό αυτές τις συνθήκες, ο μέσος Γερμανός να μη θέλει να ακούσει για χαλάρωση της αυστηρής αντιμετώπισης εκείνων τους οποίους θεωρεί υπεύθυνους για τα δεινά του – τους Έλληνες, τους Πορτογάλους, τους Ιταλούς. Κι όποιος Γερμανός πολιτικός ή οικονομολόγος καταφερθεί εναντίον αυτών των Νέων Βερσαλλιών, χάνει αμέσως την εμπιστοσύνη του γερμανικού κοινού.

Κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, το SPD, δεν τολμά να δηλώσει (παρά μόνο κεκλεισμένων των θυρών) ότι συμφωνεί με όσους εξ ημών επιχειρηματολογούν υπέρ ευρωομολόγων, υπέρ μιας πραγματικής τραπεζικής ενοποίησης, υπέρ ενός ευρωζωνικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Κόμματα και πολίτες εγκλωβίζονται σε μια ισορροπία κατεστημένων στρεβλών απόψεων που αποκλείουν την οποιαδήποτε συζήτηση για γενναία βήματα προς ορθολογικές λύσεις σε επίπεδο Ευρωζώνης. Την ίδια στιγμή, οι γερμανικές τράπεζες κάνουν πάρτυ λόγω της συνεχιζόμενης κρίσης (βλέποντας τα κεφάλαια των αποταμιευτών της Περιφέρειας να ρέουν προς αυτές) ενώ το γερμανικό κράτος ποτέ του δεν μπορούσε να δανείζεται με χαμηλότερα επιτόκια.

Κάπως ετσι, το default της γερμανικής κοινής γνώμης δεν είναι άλλο από την εμμονή στη γενικευμένη λιτότητα και στην κάθετη άρνηση οποιασδήποτε δημιουργίας μηχανισμού ανακύκλωσης των γερμανικών πλεονασμάτων που είναι απαραίτητος τόσο για τη διατήρηση και αναπαραγωγή τους, όσο και για τη διάχυσή τους σε πλατύτερα στρώματα της (χειμαζόμενης) γερμανικής κοινωνίας. Το χειρότερο είναι ότι όσο περισσότερους Γερμανούς εγκλωβίζει η ισορροπία αυτή στη (σχετική) φτώχεια, τόσο περισσότερο ενισχύεται, καθιστώντας ακόμα πιο δυσχερή την απόδραση του γερμανικού λαού από τη λογική των Νέων Βερσαλλιών που καταστρέφουν την Ευρωπαϊκή Περιφέρεια, πλήττοντας ταυτόχρονα τον μέσο Γερμανό εργαζόμενο.

Αν αναφέρομαι ξανά και ξανά στη Συνθήκη των Βερσαλλιών (κάτι που έκανα για πρώτη φορά το 2010), το κάνω (α) επειδή ο παραλληλισμός με τα δικά μας ευρωζωνικά Μνημόνια είναι πολύ χρήσιμος και διαφωτιστικός, και (β) επειδή ο μέσος Γερμανός θα έπρεπε να μπορεί να καταλάβει το παράδοξο που ελλοχεύει σε μια τέτοιου είδους και φύσης Συνθήκη. Σημασία δεν είχε, τότε, μετά το πέρας του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, αν οι Γερμανοί άξιζαν να τιμωρηθούν συλλογικά για τον πόλεμο. Σημασία είχε, όπως προειδοποίησε ο Keynes τους Βρετανούς και τους Γάλλους νικητές, ότι η «τιμωρητική» Συνθήκη των Βερσαλλιών τελικά θα αποδεικνυόταν μπούμερανγκ για εκείνους (αγγλογάλλους) που την επέβαλαν με σκοπό την τιμωρία των Γερμανών. Όπως έγραφα σε εκείνο το άρθρο πριν από τρία χρόνια: «Από τη μία, οι Επανορθώσεις ποτέ δεν βοήθησαν τους νικητές αρκετά ενώ, από την άλλη, είχαν εφιαλτικά αποτελέσματα στη Γερμανία, την οικονομική ζωή της οποίας αφαίμαξαν τόσο που ο Χίτλερ βρήκε εύφορο έδαφος πάνω στο οποίο να σπείρει τα δηλητηριασμένα κηρύγματά του. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Το γεγονός ότι μια μεγάλη βιομηχανική χώρα αναγκάστηκε να εισάγει όλο και λιγότερα αγαθά από τη Γαλλία και τη Βρετανία, αποσταθεροποίησε τη βιομηχανία των δύο Ευρωπαίων νικητών. Την αποσταθεροποίησε τόσο που όταν "χτύπησε" το 1929, το χτύπημα ήταν ακόμα πιο επώδυνο».

Κάτι αντίστοιχο ισχύει σήμερα στη Γερμανία και εξηγεί τους λόγους που ο μέσος Γερμανός υποφέρει πολύ περισσότερο τα τρία τελευταία χρόνια, ως αποτέλεσμα της επιβολής των Μνημονίων στην Περιφέρεια, από όσο του «άξιζε» να υποφέρει – από όσο «χρειαζόταν» να υποφέρει. Για να πάρουμε μια ιδέα του πόσο βασίζεται η γερμανική βιομηχανία, από την οποία εξαρτάται η διαβίωση του μέσου Γερμανού εργαζόμενου, το 2012, η Γερμανία παρουσίασε εμπορικό έλλειμμα €27 δισ. με χώρες από τις οποίες εισάγει ενέργεια – Ρωσία, Λιβύη και Νορβηγία. Παράλληλα, είχε έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο της τάξης των €4,7 δισ. και €11,7 δισ., αντίστοιχα, με την Ιαπωνία και την Κίνα. Συνολικά, το γερμανικό εμπορικό έλλειμμα απέναντι στις υπόλοιπες πλεονασματικές (εξαγωγικές) χώρες (εκτός ΕΕ) έφτασε, για το 2012, τα €43,4 δισ. Και πώς κάλυψε αυτό το εμπορικό έλλειμμα; Το κάλυψε μέσω ενός γιγαντιαίου εμπορικού πλεονάσματος της τάξης των €54.6 δισ. που είχε με τις... ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Κύπρο και Ιρλανδία). Με άλλα λόγια, οι καθαρές εξαγωγές της Γερμανίας, σε χώρες που η επικρατούσα στη Γερμανία «ισορροπία απόψεων» θεωρεί ότι πρέπει να μείνουν στον Προκρούστη των Νέων Βερσαλλιών, μειώνοντας την αγοραστική τους δύναμη, ήταν εκείνες που κάλυψαν (με τις αγορές τους γερμανικών εξαγωγών) ολόκληρο το εμπορικό έλλειμμα της Γερμανίας προς την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Νορβηγία, τη Ρωσία και τη Λιβύη, αφήνοντας μάλιστα ένα υπόλοιπο €11,2 δισ. το οποίο βοήθησε τη Γερμανία να καλύψει μεγάλο μέρος των μεταβιβάσεων των γερμανικών βιομηχανικών θηρίων (π.χ. τη VW-Audi) προς τις θυγατρικές και τους προμηθευτές τους στην Τσεχία-Σλοβακία (€3,4 δισ.) και την Ολλανδία (€15 δισ.).

Το 2013, τι θα απογίνει αυτός ο ισολογισμός; Δεδομένου ότι οι Νέες Βερσαλλίες επιφέρουν μείωση της αγοραστικής δύναμης των ελλειμματικών χωρών, σε βαθμό που κόβει την ανάσα, από πού θα βρει η γερμανική βιομηχανία τη ζήτηση που απαιτεί ώστε να κρατηθεί πλεονασματική (για να μη χρειαστεί να προβεί σε απολύσεις); Από την Κίνα; Ήδη έχουμε εμφανή στοιχεία που δείχνουν μεγάλη πτώση των γερμανικών εξαγωγών στην Κίνα για το 2013. Από την Ιαπωνία; Αδύνατον, δεδομένης της επιθετικά επεκτατικής νομισματικής πολιτικής της Κεντρικής Τράπεζας του Τόκυο η οποία ρίχνει το γιεν. Από την Αμερική; Και πάλι η απάντηση μοιάζει αρνητική καθώς το δολάριο τείνει προς τα κάτω ως αποτέλεσμα της χαλαρής πολιτικής της Fed σε αντιδιαστολή με τη συστηματικά σκληρή πολιτική της ΕΚΤ.

Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι ότι η τιμωρητική πολιτική εναντίον των ελλειμματικών Ευρωπαίων, που πρωτο-εφαρμόστηκε πριν τρία χρόνια στην Ελλάδα και επεκτείνεται στην Ευρωζώνη μέρα με τη μέρα (παρά τα λόγια του αέρα του κ. Μπαρόζο), η πολιτική που ονομάζω -τρία χρόνια τώρα- «Νέες Βερσαλλίες», θα πλήξουν κι άλλο, πολύ χειρότερα, τον μέσο, σκληρά εργαζόμενο Γερμανό – στον οποίο εξαρχής άξιζε καλύτερη τύχη. Κι όσο η νέα δυστυχία των νεόπτωχων Γερμανών γίνεται πιο εμφανής στη Γερμανία και τροφοδοτεί όλο και πιο πολύ την έφεση προς ακόμα αυστηρότερη τιμωρητική πολιτική απέναντι στους ελλειμματικούς λαούς, τόσο πιο μικρά θα είναι τα περιθώρια για μια ορθολογική λύση της Κρίσης του Ευρώ. Μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να έχει αίσιο τέλος για την Ευρώπη – Βόρεια ή Νότια, ελλειμματική ή πλεονασματική.

protagon.gr

Η φίμωση του Indymedia είναι μια μαύρη σελίδα για το δημόσιο πανεπιστήμιο

 Παναγιώτης Σωτήρης* 

 

Να το πούμε πολύ απλά: Για το ΕΜΠ αποτέλεσε τίτλο τιμής το γεγονός ότι για αρκετά χρόνια στους server του φιλοξενούνταν το Indymedia. Η επιλογή της Πρυτανείας να συναινέσει στη διακοπή της σχετικής πρόσβασης, ύστερα από διάφορες εισαγγελικές παραγγελίες, αποτελεί μαύρη σελίδα στην ιστορία του ΕΜΠ, όπως και του δημόσιου πανεπιστημίου γενικότερα, πηγαίνοντάς μας πίσω στις εποχές των κυβερνητικών επιτρόπων και του σπουδαστικού της Ασφάλειας....

Το δημόσιο πανεπιστήμιο και οι υποδομές του, συμπεριλαμβανομένων, των ψηφιακών / δικτυακών, δεν βρίσκονται εκεί απλώς και μόνο για να διευκολύνουν την εκπαιδευτική και ερευνητική λειτουργία του. Τα Πανεπιστήμια δεν είναι μόνο εκπαιδευτήρια. Είναι – πάνω από όλα – δημόσιοι χώροι στους οποίους ξεδιπλώνονται μαζικές συλλογικές πρακτικές και κινήματα. Η ιστορία του πανεπιστημίου είναι γεμάτη από μεγάλες πολιτικές συγκρούσεις που είτε διεξήχθηκαν μέσα στο πανεπιστήμιο είτε το διαπέρασαν. Αυτό περιλάμβανε και την αξιοποίηση των υποδομών του από μεγάλα κινήματα. Από τη δράση της ΕΠΟΝ μέσα στα Πανεπιστήμια, στην αντιδικτατορική δράση με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο, στους μεταπολιτευτικούς αγώνες και τη φιλοξενία απεργών, εκδηλώσεων, μαζικών διεργασιών σε πανεπιστημιακούς χώρους, είναι μακρύς ο κατάλογος των τρόπων που οι υποδομές του Πανεπιστημίου αξιοποιήθηκαν για φαινομενικά «αλλότριους» σκοπούς προς την εκπαίδευση και την έρευνα. 

Όμως, αυτοί οι φαινομενικά «αλλότριοι» σκοποί είναι ο πυρήνας της πραγματικής μορφωτικής λειτουργίας του πανεπιστημίου: της ικανότητάς του να είναι ο κόμβος όπου συναντιούνται η κινηματική δράση και η παραγωγή και διάδοση γνώσης, της δυνατότητάς του να είναι ένα εργαστήρι εναλλακτικών τρόπων σκέψης, της λειτουργίας ως ενός ιδιότυπου αντηχείου ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών. Αυτό, άλλωστε, ήταν που έδωσε σε διαφορετικές στιγμές όλες τις προηγούμενες δεκαετίες και το όποιο κύρος στο πανεπιστήμιο.

Σήμερα, ζούμε μια κρίση του πανεπιστημίου ως προς το θεμελιώδη μορφωτικό του ρόλο. Η πολυεπίπεδη έκθεση στην επίδραση μιας αγοραίας επιχειρηματικής κουλτούρας, που διαμεσολαβείται από την αποκλειστική σχεδόν χρηματοδότηση της έρευνας από «προγράμματα», οι πολλαπλές διαπλοκές ανάμεσα σε πανεπιστημιακούς και το κράτος, η συχνή μεταπήδηση ακαδημαϊκών σε κυβερνητικές ή κρατικές θέσεις, οι νέες σχέσεις ιεραρχίας και ελέγχου μέσα στην «ακαδημαϊκή κοινότητα», μορφή των οποίων είναι και οι αλλαγές στη διοίκηση που θεσπίστηκαν, όλα αυτά διαμορφώνουν το υλικό υπόβαθρο μιας πολύ πιο αυταρχικής στροφής μέσα στα πανεπιστήμια, σε συνδυασμό, φυσικά, με την διάθεση των κομμάτων εξουσίας να ξεμπερδεύουν με την ενοχλητική ανορθογραφία της διαρκούς ανάπτυξης μαζικών φοιτητικών κινημάτων.

Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου αποτέλεσε επομένως, μια κρίσιμη τομή. Δεν αφορά απλώς τη δυνατότητα να εισβάλλουν τα ΜΑΤ όποτε το κρίνουν, όπως ήδη συμβαίνει με ανατριχιαστικό τρόπο. Αφορά όντως αυτό που αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχες δυνάμεις το «τέλος της ασυλίας» των κινημάτων και επιδιώκει και υψώσει πολύ πιο αυταρχικούς φραγμούς απέναντι στη δυνατότητα του πανεπιστήμιου να είναι ζωντανός κοινωνικός χώρος και όχι αυταρχικό εκπαιδευτήριο.

Απέναντι σε όλα αυτά δεν μπορεί να υπάρξει καμιά ανοχή. Κάθε βήμα δικής μας υποχώρησης θα είναι ένα ακόμη αποφασιστικό βήμα στην εμπέδωση του αυταρχισμού. Με αυτή τη «νομιμότητα» που μεθοδεύεται δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε. Ας βρούμε τρόπους να αναπτυχθούν νέες συλλογικές μορφές έρευνας στο πλευρό των κινημάτων έξω και πέρα από τα τυπικά της ακαδημαϊκής έρευνας: η ανεργία, η κοινωνική καταστροφή που μας περιβάλλει, η έξαρση του ρατσισμού καθιστούν επιτακτική ανάγκη την άμεση παραγωγή γνώσης και τεκμηριωμένου δημόσιου αντιλόγου και όχι απλώς papers για το βιογραφικό μας. Ας αναζητήσουμε, εμείς ως διδάσκοντες, τεχνικούς τρόπους ώστε στα πανεπιστήμια να φιλοξενούνται κινηματικές ιστοσελίδες και εναλλακτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, ιδίως εάν σκεφτούμε πόσος ψηφιακός χώρος σπαταλιέται στην άσκοπη διαφήμιση προγραμμάτων αμφίβολης χρησιμότητας. Ας αναλάβουμε εμείς να κατοχυρώσουμε ότι αίθουσες και αμφιθέατρα θα μπορούν να χρησιμοποιούνται για εκδηλώσεις, συζητήσεις, κινηματικά φεστιβάλ, σε πείσμα της τάσης οι χώροι των πανεπιστημίων να αφορούν μόνο «διδασκαλία και έρευνα». Ας σταθούμε εμείς και όχι οι φοιτητές και οι φοιτήτριές μας μπροστά στις εισόδους των ιδρυμάτων, την επόμενη φορά που θα θελήσουν να εισβάλουν οι δυνάμεις καταστολής.

Κοντολογίς, ας αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, για να μη γίνουμε – εκ των πραγμάτων…- συνένοχοι στο έγκλημα.

*Μέλος της Δ.Ε. της ΠΟΣΔΕΠ

 αριστερό blog 

Το τώρα να ντρέπεται το τότε

Το τότε που έγραφαν και τραγουδούσαν λέξεις τέτοιες Το 1975, σε στίχους Φώντα Λάδη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη

 

Χτες στην Βιλχεμνστράσσε,

πέφτω σ’ ένα Γερμανό,

κάτω απ’ το πέτο

είχε..αγκυλωτό σταυρό.

Και του λέω, αν είσαι άντρας,

φόρα τον στα φανερά,

σαν και τότε στην Ελλάδα,

που χτυπούσες τα μωρά.

Πήξαμ’ από δαύτους,

πάνε σ’ ειδικές σχολές,

φτιάχνουνε σημαίες,

σταχτοπράσινες στολές.

Και του λέω, πες αλεύρι

και τα βρίσκουμε μετά,

ο Μανώλης σε γυρεύει

και ο Σάντας σε ζητά.

Ο Σάντας έφυγε. Έμεινε ο Μανώλης. Να τον περιγελούν κάτι χαμερπείς, κάτι τσογλάνια που τζάμπα βάρος είναι στη Γη. Να τον αμφισβητούν και να τον κρίνουν κάτι φαρδοκώληδες που άλλη δουλειά δεν κάνουν από το να ταΐζουν την ατσαλάκωτη επαναστατικότητά τους στα ταχυφαγεία της «Αριστεράς», ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή αυτή θα τους τιμήσει και θα τους βολέψει ως αγωνιστές.

Κι όμως ο Μανώλης παλεύει μέχρι σήμερα, γιατί δεν έγινε ποτέ η ψυχή του κάρβουνο. Έμεινε φωτιά.

Παλεύει και τώρα που δεν κρύβουν κάτω από το πέτο τον αγκυλωτό σταυρό. Τώρα που στη Βιλχεμνστράσσε άλλαξαν το σταυρό με το €. Σ’ αυτό ορκίζονται, μ’ αυτό κατακτούν κι εξαθλιώνουν.

Παλεύει τώρα που δεν κρύβουν κάτω από το πέτο τον αγκυλωτό σταυρό. Στην Αθήνα. Τους αναγνώρισε... η «Δικαιοσύνη» ως πολιτική έκφραση. Τους ψήφισε ο λαός! Μπήκαν στο «ναό της Δημοκρατίας» που πλέον μοιάζει με τον Καθεδρικό ναό της Κολωνίας.

Κι αυτά τα δάκρυα να μην ξέρει κανείς αν είναι από το γέλιο για το τώρα, το κλάμα για το τότε, από τη θηλιά που σφίγγει στερώντας την ανάσα.

Τραγούδια είπαμε πολλά. Και λόγια φουσκωμένα. Ασταμάτητα μιλάμε. Για το «τι πρέπει να γίνει», για το ότι «πρέπει να αντιδράσουμε», για το ότι «δεν πάει άλλο».

Να, ορίστε, λόγια κι εγώ. Χωρίς Μανώληδες και Σάντες, το τώρα θα ντρέπεται το τότε. Σήμερα και αύριο και πάντα.

Ήρθαν κάτι στρατηγοί με στολές που μοιάζουν σαν κουστούμια. Και διέταξαν. Και υποκύψαμε.

Σαν και τώρα στην Ελλάδα, που πεινάνε τα μωρά…

Ντρέπομαι, αλλά δεν αρκεί.

Έγραψε ο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ, μέσω "Το Γρέκι"

Η Αλίκη στα χρόνια του Μνημονίου

Μεγάλες αλλαγές θα γίνουν στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας γιατί ο Στρατός δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη και την παραμονή στο ευρώ. Η Τρόικα έχει επισημάνει πως ο Ελληνικός Στρατός είναι αντιπαραγωγικός και θα πρέπει να καταργηθεί, αφού δεν πολεμάει ποτέ.

Σύμφωνα με πληροφορίες από το στρατιωτικό ρεπορτάζ, η κυβέρνηση θα βάλει λουκέτο σε 45 στρατόπεδα σε όλη τη χώρα, ώστε να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα.

Το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες να τρώνε και να κοιμούνται στα σπίτια τους, ώστε το Κράτος να γλιτώσει τα περιττά έξοδα, ενώ, αν γίνει κάνας πόλεμος, θα ειδοποιηθούν με μέιλ ή με μήνυμα στο κινητό, και θα κληθούν να πάνε στο μέτωπο με τα δικά τους αυτοκίνητα, για να γλιτώσουμε και τις βενζίνες.

Παράλληλα, θα καταργηθούν το Πρώτο και το Δεύτερο Σώμα Στρατού, αν δεν βρεθούν ιδιώτες να τα αγοράσουν.

Ήδη, υπάρχει ενδιαφέρον για δέκα ελληνικές μεραρχίες από τον Εμίρη του Κατάρ αλλά ο Αντώνης Σαμαράς θέλει να τις δώσει bonus σε όποιον αγοράσει τον ΟΠΑΠ, για να φρουρούν τα πρακτορεία.

Σε προχωρημένο στάδιο βρίσκονται οι συζητήσεις για ιδιωτικοποίηση της Πολεμικής μας Αεροπορίας, αν και υπάρχει ελπίδα πως θα βρεθεί τελικά χορηγός για να βάλει διαφήμιση πάνω στα πολεμικά αεροσκάφη, ώστε να συνεχίσουν οι άγρυπνοι φρουροί των αιθέρων μας να βρίσκονται σε ετοιμότητα μέρα και νύχτα, για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις των Τούρκων που παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο, χωρίς να μας δίνουν τουλάχιστον μερικά εκατομμύρια ευρώ για να μειωθεί το χρέος και να έχουμε πάλι την Ισχυρή Ελλάδα του Κώστα Σημίτη, του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Μπόμπολα.

Το Πολεμικό Ναυτικό έχει συσσωρεύσει οικονομικές ζημιές για δεκαετίες – επειδή κάνει πολυτελείς και φαντασμαγορικές δεξιώσεις, όπου λευκοντυμένοι αξιωματικοί φλερτάρουν ασύστολα γοητευτικές κυρίες- αλλά η Τρόικα πιστεύει πως το Πολεμικό μας Ναυτικό μπορεί να γίνει κερδοφόρο αν οι φρεγάτες μπουν στον ανταγωνισμό και αρχίσουν να κάνουν το δρομολόγιο Πειραιάς-Πάρος-Νάξος-Ίος-Σαντορίνη, ενώ τα μικρότερα πολεμικά πλοία θα κάνουν το γύρο του νησιού, προσφέροντας στους τουρίστες την ευκαιρία να απολαύσουν το μπάνιο τους σε απόμερες παραλίες με χρυσή άμμο και γαλαζοπράσινα νερά.

Ο αριθμός των ανώτατων αξιωματικών θα μειώνεται διαρκώς, και σύντομα στον Ελληνικό Στρατό ο ανώτερος βαθμός θα είναι αυτός του δεκανέα που θα απολαμβάνει τον προνομιακό μισθό των 250 ευρώ χωρίς τις κρατήσεις.

Η κυβέρνηση Σαμαρά πιστεύει πως ο Ελληνικός Στρατός αποτελεί απειλή για την κοινοβουλευτική χούντα, και φοβάται πως, αν ο δημοκρατικός στρατός ταχθεί στο πλευρό των πολιτών με αίτημα τη Δημοκρατία, η Αστυνομία θα αντιμετωπίσει προβλήματα και δεν θα μπορέσει να σώσει τους Έλληνες ολιγάρχες από το γιαούρτωμα και την εξορία.

Όπως δήλωσε ανώτερο κυβερνητικό στέλεχος που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, «Η Αστυνομία πρέπει να είναι πιο ισχυρή από τον Στρατό για να μας προστατεύσει από τους πολίτες, αλλά, αν Στρατός και πολίτες ενωθούν εναντίον μας, θα καλέσουμε τους Τούρκους να καταλάβουν την χώρα για να μας σώσουν».

pitsirikos.net

26 Απρίλη 1937...

Η Βασκική πόλη Γκουέρνικα βομβαρδίζεται από Γερμανούς ναζί, που με επι κεφαλής τον αντισμήναρχο Βόλφραμ Φράιχερ φον Ριχτχόφεν ισοπέδωσαν την πόλη κατόπιν εντολής του Φράνκο.

Κυρίαρχες μορφές του έργου του Πικάσο ένας ταύρος και ένα... πληγωμένο άλογο με διαμελισμένα κορμιά και γυναίκες που ουρλιάζουν κρατώντας νεκρά μωρά...

 

 

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Tango Nuevo A Paris Claudia Miazzo & Jean Paul Padovani

Ερχεται ο Μεγάλος Αδερφός του διαδικτύου

Το νομοσχέδιο CISPA (Cyber Inteligence Sharing and Protetion Act) δεν είναι απλά ένα νομικό κατασκεύασμα που προέρχεται από τις ΗΠΑ, αλλά αντίθετα μας αφορά, καθώς στον κόσμο του Internet δεν υπάρχουν σύνορα. Τι ακριβώς είναι όμως το CISPA; Το νομοσχέδιο επιτρέπει τον διαμοιρασμό πληροφοριών σχετικά με την κίνηση στο διαδίκτυο ανάμεσα την κυβέρνηση των ΗΠΑ και σε εταιρίες που έχουν ως αντικείμενο την πληροφορική και το διαδίκτυο. Ο σκοπός για τον οποίο προβλέπεται αυτό είναι η ανάγκη της κυβέρνησης να θωρακιστεί απέναντι σε διαδικτυακές απειλές και να εξασφαλιστούν τα διάφορα κυβερνητικά δίκτυα από επιθέσεις. Ουσιαστικά προβλέπει την στενή συνεργασία των κυβερνητικών υπηρεσιών ασφαλείας σε πραγματικό χρόνο με ιδιωτικές εταιρίες, με τις δεύτερες να παρέχουν στις πρώτες πληροφορίες σχετικά με τις δραστηριότητες των χρηστών τους. 

Εισήχθη τον Νοέμβριο του 2011 και εγκρίθηκε από την βουλή των αντιπροσώπων πριν από μερικές μέρες. Στη συνέχεια θα χρειαστεί έγκριση από τη Γερουσία. Όμως όλα δείχνουν πως ο πρόεδρος Ομπάμα θα ασκήσει βέτο και σε αυτή την περίπτωση θα χρειαστεί θετική ψήφο από τα δύο τρίτα του Κογκρέσου, πράγμα απίθανο, τουλάχιστον αυτή την περίοδο και δεδομένων των πολιτικών συνθηκών που επικρατούν στην Ουάσιγκτον.

Το εν λόγω νομοσχέδιο έχει κατακριθεί από πολλούς οργανισμούς και ομάδες με την κατηγορία πως δεν έχουν καθοριστεί σαφή όρια σχετικά με τις πληροφορίες που θα δίνονται στις αρχές. Επίσης υπάρχουν υποψίες πως το νομοσχέδιο θα χρησιμοποιηθεί με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να παραβιάζει την ιδιωτικότητα των πολιτών και ουσιαστικά να τους κατασκοπεύει, με το πρόσχημα της ασφάλειας. 

Τα δεδομένα που διακινούνται στο διαδίκτυο θα είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα σε υπηρεσίες όπως η CIA και το FBI, χωρίς την ανάγκη έκδοσης εντάλματος και οι εταιρίες θα παρέχουν απεριόριστη πρόσβαση σε ότι δεδομένα έχουν συγκεντρώσει για τους χρήστες τους.Πολλές μεγάλες εταιρίες στον χώρο της πληροφορικής υποστηρίζουν το CISPA. Ανάμεσα σε αυτές είναι η Microsoft, το Facebook, η Apple, η IBM , η Intel και η AT&T. Από την άλλη την αντίθεσή τους έχουν εκφράσει η Mozilla και άλλες οργανώσεις.Ακόμη υπάρχει και μια άποψη σύμφωνα με την οποία το νομοσχέδιο έρχεται σαν το δεύτερο SOPA (Stop online privacy act), το οποίο δεν πέρασε μετά από τις σφοδρές αντιδράσεις που συνάντησε. Να θυμίσουμε πως στόχος του ήταν η καταπολέμηση της πειρατείας και της παραβίασης των πνευματικών δικαιωμάτων. Στην συγκεκριμένη περίπτωση προβλεπόταν πως η παρακολούθηση της διαδικτυακής κίνησης θα γίνεται για λόγους προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας.Τέλος μπορεί το CISPA να ψηφιστεί η όχι στις ΗΠΑ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να επηρεάσει όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Το διαδίκτυο είναι ένα παγκόσμιο οικοσύστημα, το οποίο δεν γνωρίζει σύνορα. Αν όχι όλοι, πολλοί από εμάς χρησιμοποιούμε υπηρεσίες, οι οποίες εδρεύουν στις ΗΠΑ. Συνεπώς υπόκεινται στους εκεί νόμους, με ότι αυτό συνεπάγεται σχετικά με τα δεδομένα που διακινούμε μέσω αυτών.

pentapostagma.gr