Ναι ρε φίλε είναι Βάρκιζα το μεταβατικό της ΕΡΤ.

Του Χρήστου Γιαννούλη

Από το φόβο του καθωσπρεπισμού δεν μπορούμε να πούμε αυτό που νοιώθουμε. Βράδυ Παρασκευής αναρτήθηκε το υπόλοιπο του «ξεροκόμματου» για τους κατασυκοφαντημένους απολυμένους της ΕΡΤ. Τους φέροντες όλες τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης. Τους αναιδείς, που λες και μόνοι τους εισήλθαν στα δημόσια Ραδιοτηλεοπτικά πράγματα και ερήμην της Πολιτικής εξουσίας εκμαύλισαν τα πάντα. Τι φτωχό παραμύθι για να είναι αληθινό.

^{Ο Χρήστος Γιαννούλης, δημοσιογράφος}

Είναι όμως χρήσιμο και ίσως φανεί αποτελεσματικό για αυτούς που θέλουν να ανακαταλάβουν την Δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Αυτούς που την έχασαν σαν φέουδο, βυσσοδόμησαν για χρόνια πάνω της και τώρα ως υπέρμαχοι του ρεαλισμού την θέλουν και πάλι δική τους. Τους πήραν το παιχνίδι από τα χέρια τους χωρίς να το καταλάβουν με το διάταγμα Παυλόπουλου που κατέστησε το 2006, μερικές εκατοντάδες ομήρους σε εργαζόμενους με δικαιώματα και τελικά όπως φάνηκε με προδιάθεση και υποδομή να εξελιχτούν και σε καλοί δημοσιογράφοι. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από αυτούς.

Άρχισαν να μιλάνε πιο ελεύθερα. Να σκέφτονται λιγότερο φοβικά και να διατυπώνουν επαγγελματικά και ανθρώπινα ΟΧΙ σε ακατανόητες εντολές και «γραμμές» που έθιγαν την όλο και πιο αναποτελεσματική και παραπαίουσα κεντρική εξουσία.

Το λάθος αυτό έπρεπε να διορθωθεί. Παράγινε το κακό. Και ο πιο νέος ρεπόρτερ, διατύπωνε αντιρρήσεις. Είχε άποψη για το ότι η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, Η ΕΡΤ γιατί θα αρχίσουμε να ντρεπόμαστε και να λέμε το όνομα της, έδινε λογαριασμό στους πολίτες και όχι στις ιδιαιτέρες που απαιτούσαν να καλυφθεί η κάθε ανοησία κάθε πολιτικής ασημαντότητας. Αυτό συνέβαινε, δεν το φαντάζομαι τώρα από κάποια παραλία.

Το είπε με δύο λόγια ο αρχιερέας της αναβίωσης της ΕΡΕ. Έγιναν Αριστεροί. Απλά όμως προσπαθούσαμε να είμαστε αξιοπρεπείς δημοσιογράφοι και όχι υπάλληλοι.

Έτοιμοι από καιρό, κατά φαντασία λυτρωμένοι οι πρωταγωνιστές της μπλε και πράσινης ΕΡΤ, ευαγγελίζονται την νέα εποχή. Πως γίνεται σε αυτό τον τόπο ο Θύτης να γίνεται και λυτρωτής, σωτήρας, ειδικός, κατάλληλος, υπεύθυνος και αποτελεσματικός, δεν μπορώ να το καταλάβω. Είπαμε ότι χρόνος γιατρεύει πληγές, αλλά το κύτταρο της Εξουσιομανίας δεν το αλλάζει.

Και τι έπρεπε να γίνει έτσι ώστε οι πρόγονοι της ΕΡΕ να πετύχουν αυτό που ήθελαν; Να ταπεινώσουν τον αδελφό. Γιατί εχθροί δεν υπήρξαμε και δεν θα γίνουμε ποτέ. Να στήσουν μία τηρουμένων των αναλογιών δημοσιογραφική Βάρκιζα. (Οξύμωρο αλλά αληθινό. Αν θέλεις κάποιος νεότερος να ανατρέξει για να μάθει τι έγινε στην Βάρκιζα, πρέπει με κάποιο τρόπο να ψάξει στο αρχείο της ΕΡΤ – όταν ξανανοίξει- γιατί στο αρχείο του Μέγκα και του Αλτερ δεν θα βρει τίποτε).

Τρέφω απεριόριστο σεβασμό, ιερό δέος στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης που έζησαν την ανθρώπινη και πολιτική διάσταση της παράδοσης των όπλων τους. Αγωνιώ μήπως και τους προσβάλω, συγκρίνοντας το τότε με το τώρα. Είναι άλλο να σε κυνηγάει ο θάνατος και η σφαίρα του Χύτη και άλλο να παλεύεις με γαλάζια στρουμφάκια και πολιτικές Ασημαντότητες τύπου Ντάνης.

Γνωρίζοντας τους από αφηγήσεις και αναγνώσματα καταλαβαίνω τώρα με τις προκηρύξεις «ιδρυματισμού» της νέας Δημόσιας Τηλεόρασης (ΔΤ όπερ σημαίνει Διεθνής Τραγέλαφος) τι σημαίνει να σου ζητάνε να παραδώσεις την αξιοπρέπεια σου.

Όμηρος διμηνίτης συμβασιούχος και πάντα υπό κρίση για το μεγάλο εγχείρημα του Παντελή Καψή με την ψηφισμένη ΝΕΡΙΤ. Την ίδια ώρα που ακόμη και οι πέτρες στοιχηματίζουν ότι αυτή η διάφανη και αξιοκρατική διαδικασία δεν θα υπάρξει ποτέ. Όποιος τρούπωσε τρούπωσε. Και με πρόσχημα τις ανάγκες της χώρας, οι φοβισμένοι και ευάλωτοι των παρόντων προκηρύξεων, με ελαστικές σχέσεις εργασίας θα γίνουν η μαγιά της ΝΕΡΙΤ.

Γιατί έτσι δεν θα ξαναγίνουν ποτέ ξανά «αριστεροί». Έχω αγάπη και σεβασμό για τους συναδέλφους μου. Εμπιστοσύνη και βεβαιότητα ότι δεν θέλουν να ξαναγίνουν όμηροι Ιερατείων και προθαλάμων. Να δίνουν εξετάσεις καλής συμπεριφοράς και διαγωγής στους ενδιάμεσους θεσμικούς ή εξωθεσμικούς Ιερείς της νέας Δημόσιας Τηλεόρασης.

Βλέποντας όμως την ζούγκλα που υπάρχει εκεί έξω για τους απλούς εργαζόμενους και όχι τους πρωταγωνιστές του Σαξές Στόρυ (αυτοί πάντα βρίσκουν την άκρη), γίνονται πιο ευάλωτοι. Το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Δεν θα σβήσω ποτέ από την μνήμη και την καρδιά μου, τα μικρά ή τα μεγάλα που έγιναν. Τα κρατώ όπως ένα μωράκι τυλιγμένο στην βρεφική κουβέρτα. Για αυτό και δεν πρόκειται να μου ξεφύγει ούτε ένα στραβό βλέμμα. Ακόμη και σε αυτούς που αναγκάζονται να εφεύρουν χίλιες δύο δικαιολογίες λάσπης και ψέματος για όποιον δεν υποβάλλει αίτηση.

Δεν σέβομαι καθόλου όμως αυτόν που εμπνεύστηκε, σχεδίασε και υλοποιεί τη Δημοσιογραφική Βάρκιζα των εργαζομένων της ΕΡΤ. Που αντί να αναγνωρίσει το πολιτικό έγκλημα του μαύρου και του κλεισίματος της, με ψευδεπίγραφες και αστείες δικαιολογίες, δεν προχωρά έστω και τώρα στον εκσυγχρονισμό της ΕΡΤ. Τι φοβούνται; Μήπως ανακαλύψουν ότι τελικά το υψηλής τεχνογνωσίας και επαγγελματικής επάρκειας προσωπικό, δεν ήταν οι κλέφτες και οι διεφθαρμένοι που ήθελε το σενάριο της 11ης Ιουνίου;

Έχω πειστεί ότι το μόνο που θέλουν να πετύχουν είναι να ταπεινώσουν, να παροπλίσουν και να ελέγξουν την αξιοπρέπεια και τον δυναμισμό των στελεχών της ΕΡΤ. Να ανακαταλάβουν κάτι που έχασαν και τους έλειψε. Τον απόλυτο έλεγχο της ΕΡΤ.

tvxs.gr