Mpelalis Reviews
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013
Όχι στην εκποίηση του ιστορικού αεροδρομίου του Μάλεμε
"Όχι" είπαν αργά το μεσημέρι δεκάδες εκπρόσωποι φορέων και κάτοικοι του δήμου Πλατανιά στην εκποίηση του αεροδρομίου του Μάλεμε από το ΤΑΙΠΕΔ.
Σύμφωνα με τον δήμαρχο Πλατανιά κ.Γιάννη Μαλανδράκη, η σημερινή κινητοποίηση στο χώρο του αεροδρομίου στο Μάλεμε, ήταν και η πρώτη "ανοιχτή εκδήλωση" στην κατεύθυνση της υλοποίησης του χρόνιου αιτήματος για παραχώρηση του "αεροδρομίου" στην τοπική κοινωνία. Τη στήριξή τους στο αίτημα αξιοποίησης του χώρου από την τοπική κοινωνία, έδωσαν και ο Μητροπολίτης Κισάμου & Σελίνου κ.κ.Αμφιλόχιος, ο βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιώργος Σταθάκης και πολλοί ακόμη εκπρόσωποι φορέων.
ΥΓ του blog: Αν δεν τους διώξουμε θα μας πουλήσουν και για σκλάβους. Η δημοκρατική λύση όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε δυο, τρεις, χιλιοιδεκατρείς φωνάζουμε μ' όση δύναμη έχουμε ΕΚΛΟΓΕΣ. Σήμερα η σιδερόφραχτη Θεσσαλονίκη το απέδειξε πανηγυρικά με την εξορία του κόσμου χίλια μέτρα μακριά από τους σύγχρονους ηγέτες που έχουν μεταλλάξει το "ΙΣΧΥΣ ΜΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΟΥ" σε λέξη άνευ περιεχομένου και νόημα άνευ ισχύος. Αν. λέω αν είχαμε πρόεδρο της δημοκρατίας σήμερα κιόλας δα διαπίστωνε την δυσαρμονία μεταξύ του εκλογικού σώματος και της παρούσας βουλής και θα την διέλυε. Η άλλη λύση που μας μένει η εξέγερση ή επανάσταση για να ξαναφέρουμε την λευτεριά στον τόπο μας ξανά μετά από 192 χρόνια.
Ο "Διοικητής του Λαού": Camilo Cienfuegos
Ένας από τους πιο αγαπημένους Διοικητές της Κουβανικής Επανάστασης, που έζησε παρά μόνο λίγους μήνες μετά τον θρίαμβο της, ήταν αναμφισβήτητα ο Camilo Cienfuegos Gorriaran. (6 Φεβρουαρίου 1932 – 28 Οκτωβρίου 1959.)
(Τα αίτια του θανάτου του παραμένουν άγνωστα μέχρι και σήμερα, καθώς στις 28 Οκτωβρίου 1959 χάθηκε πάνω από τον ωκεανό το ελαφρύ αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε και η σορός του δεν βρέθηκε ποτέ.)
Γνωστός ως ο "Διοικητής του Λαού", έγινε ένας από τους κύριους διοικητές των ανταρτών του στρατού....
Χαρισματικός ηγέτης με μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Τον χαρακτήριζε απλότητα, θάρρος και πίστη.
Η ταπεινοφροσύνη του και το επαναστατικό του πάθος, τον μετέτρεψαν από πολύ νωρίς σε ένα σύμβολο και η δημοτικότητα του συνεχίζεται επί αρκετές γενιές Κουβανών που έχουν κρατήσει ζωντανή την μνήμη αυτού του μαχητή του ένοπλου αγώνα που βοήθησε στην ανατροπή της τυραννίας του δικτάτορα Μπατίστα, τον Ιανουάριο του 1959.
Όσοι τον γνώριζαν καλά, εντός αλλά και εκτός του ένοπλου αγώνα, μαρτυρούν την πνευματικότητα και την ανθρωπότητα που ο άνθρωπος αυτός είχε. Η σταθερότητα, η αυτοπεποίθηση και η αισιοδοξία τον χαρακτήριζαν ακόμη και στις πιο δυσμενείς καταστάσεις. Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και η αίσθηση του καθήκοντος που είχε ήταν αξιέπαινα.
Ο Καμίλο, αχώριστος σύντροφος του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, χαρακτηριζόταν από ορμητικό θάρρος και τόλμη και αυτά του τα στοιχεία της προσωπικότητας του αποτέλεσαν έναν από τους βασικούς παράγοντες στην ανάπτυξη του πολέμου.
Τον Απρίλιο του 1858 προήχθη στο βαθμό του Ταγματάρχη, τον υψηλότερο των ανταρτών, και στη συνέχεια διορίστηκε ως Αρχηγός του Επαναστατικού Στρατού, θέση από την οποία απέδωσε σημαντικά καθήκοντα κατά τους πρώτους 10 μήνες του 1959.
Αφήγηση του Ερνέστο Γκεβάρα για τον Καμίλο
"Έμαθα τον Καμίλο πριν τον γνωρίσω μέσω μιας φράσης που έγινε σύμβολο: ήταν τη στιγμή της καταστροφής στο Αλεγρία δε Πίο. Εγώ ήμουν πληγωμένος, πεσμένος σε ένα ξέφωτο και δίπλα μου ένας σύντροφος αιμορραγούσε πυροβολώντας με τα τελευταία του φυσίγγια για να πεθάνει παλεύοντας. Ακούστηκε μια διαβολική φωνή «Είμαστε χαμένοι, πρέπει να παραδοθούμε». Και μια αντρική φωνή, που την αναγνώρισα ως τη φωνή του λαού, φώναξε από κάπου «Εδώ δεν παραδίνεται κανένας, διάβολε!».
Πέρασε εκείνο, η ζωή μας σώθηκε, η δική μου προσωπικά χάρη στη παρέμβαση του συντρόφου Αλμέιδα, και περιπλανηθήκαμε πέντε άντρες στις απόκρημνες ακτές κοντά στο Κάμπο Κρους. Εκεί, μια νύχτα με φεγγάρι, συναντήσαμε τρεις ακόμα συντρόφους, που κοιμούνταν ήρεμα χωρίς φόβο για τους στρατιώτες, και τους αιφνιδιάσαμε πιστεύοντας ότι είναι εχθροί. Δε συνέβη τίποτα αλλά στη συνέχεια αποτέλεσε αμοιβαίο αστείο μεταξύ μας: ότι ήμουν εγώ ανάμεσα σε αυτούς που αιφνιδιάστηκαν, μια άλλη φορά ότι σήκωσα λευκή σημαία για να μη μας σκοτώσουν οι άντρες μου, παίρνοντάς μας για στρατιώτες του Μπατίστα.
Συνεχίσαμε, ο Καμίλο πεινούσε και ήθελε να φάει. Είχαμε γερούς «καβγάδες» με τον Καμίλο γιατί ήθελε συνέχεια να μπαίνει στα καλύβια για να ζητήσει κάτι και δύο φορές, ακολουθώντας τις συμβουλές του «καλοφαγά», κοντέψαμε να πέσουμε στα χέρια στρατιωτών που σε εκείνο το σημείο είχαν σκοτώσει δεκάδες συντρόφους μας. Την ένατη μέρα, θριάμβευσε η «λαιμαργία». Πήγαμε σε ένα καλύβι, φάγαμε και αρρωστήσαμε όλοι, με ανάμεσα στους πιο βαριά ασθενείς φυσικά τον Καμίλο που είχε καταβροχθίσει σαν λιοντάρι ένα ολόκληρο κατσικάκι μόνος του.
Μετά το Ουβέρο, μου δόθηκε ο βαθμός του λοχαγού και λίγες μέρες μετά ο βαθμός του κομαντάντε, του επικεφαλής φάλαγγας. Συνεχίσαμε ως ανεξάρτητη φάλαγγα που διοικούσα εγώ, την Τετάρτη, που είχε αυτόν τον αριθμό για να παραπλανεί τον εχθρό, το κανονικό της ήταν το δύο. Ο Καμίλο ξεκίνησε εκεί την καινούργια του σταδιοδρομία, που ήταν γεμάτη από κατορθώματα, με μια ακούραστη δραστηριότητα και έναν εξαιρετικό ζήλο, που κινητοποιούσε όλες τις αισθήσεις για τον εντοπισμό των δυνάμεων του στρατού.
Μια φορά σκότωσε ένα στρατιώτη της εμπροσθοφυλακής του εχθρού και έπιασε το όπλο που έφερε εκείνος στον αέρα πριν αγγίξει το έδαφος, τόσο κοντά που βρισκόταν. Άλλες φορές το σχέδιό του ήταν να αφήσει να περάσει ο πρώτος από το εχθρικό απόσπασμα μέχρι που έφτανε στο ύψος του και να ανοίξει πυρ από το πλάι σε μια ενέδρα που συνήθως δεν πήγαινε όπως ήθελε εκείνος γιατί κάποιος είχε λιγότερη ψυχραιμία και πυροβολούσε μερικά μέτρα πριν. Αλλά ο Καμίλο ήταν ο Καμίλο, ο κύριος της εμπροσθοφυλακής, ολοκληρωμένος αντάρτης που επιβαλλόταν σ’ αυτόν τον πόλεμο με τον τρόπο που μόνο αυτός γνώριζε.
Στη δεύτερη επίθεση στο Πίνο δελ Άγουα, θυμάμαι τις ανησυχίες μου. Ο Φιντέλ με διέταξε να μείνω μαζί του και να αφήσουμε στον Καμίλο την ευθύνη της επίθεσης από τη μία πλευρά. Η ιδέα ήταν απλή: ο Καμίλο έπρεπε να επιτεθεί και να καταλάβει το ένα άκρο του στρατοπέδου και στη συνέχεια να το περικυκλώσει. Όμως, ξέσπασε τυφώνας κι εκείνος και οι άντρες του κατέλαβαν θέσεις και συνέχισαν να προχωρούν, μπήκαν στο χωριό σκοτώνοντας και αιχμαλωτίζοντας όποιον έβρισκαν στο δρόμο τους. Καταλάμβαναν το ένα σπίτι μετά το άλλο μέχρι που στο τέλος οργανώθηκε η αντίσταση των εχθρών και μια βροχή από σφαίρες άρχισε να αποδυναμώνει τις γραμμές μας, στις οποίες σύντροφοι όπως ο Νόντα και ο Καπότε άφησαν την τελευταία τους πνοή.
Ο πυροβολητής προχωρούσε με την ομάδα του, αλλά κάποια στιγμή συνάντησε τη λαίλαπα της φωτιάς και έχοντας τους βοηθούς του νεκρούς, εγκατέλειψε το πολυβόλο. Ήταν πια μέρα, η επίθεση είχε ξεκινήσει νύχτα. Ο Καμίλο ρίχτηκε πάνω στο πολυβόλο για να το σώσει και τον πέτυχαν δύο σφαίρες, η μία στο δεξιό μηρό και η άλλη του τρύπησε το υπογάστριο. Οι σύντροφοί του τον μετέφεραν. Σε απόσταση δύο χιλιομέτρων ακούγαμε ένα στρατιώτη που φώναζε «από εδώ πέρασε η ομάδα του Καμίλο, από δω πέρασαν οι σφαίρες για τον Καμίλο» και όλοι σκεφτήκαμε ότι ο Καμίλο είχε σκοτωθεί. Στη συνέχεια γιορτάσαμε την τύχη του καθώς η σφαίρα είχε τρυπήσει την κοιλιά αλλά είχε βγει χωρίς να θίξει τα έντερα ή κάποιο ζωτικό όργανο.
Ήρθαν οι τραγικές μέρες της 9ης Απριλίου και ο Καμίλο, ο πρωτοπόρος, έφυγε για να δημιουργήσει το μύθο του στους κάμπους του Οριέντε, χτίζοντάς τον με το φόβο που ένιωθαν οι δυνάμεις που κινούνταν στη ζώνη του Μπαγιάμο. Μια φορά ήταν περικυκλωμένος από εξακόσιους άντρες, -η ομάδα του είχε μόνο είκοσι- και αντιστάθηκε μια ολόκληρη μέρα στην καταδίωξη από δύο άρματα, καταλήγοντας τη νύχτα να βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα.
Ο Καμίλο δεν φοβόταν τον κίνδυνο, τον αντιμετώπιζε σαν παιχνίδι, έπαιζε μαζί του, τον απέφευγε με ελιγμούς, τον έλκυε και τον διαχειριζόταν…."
"Έμαθα τον Καμίλο πριν τον γνωρίσω μέσω μιας φράσης που έγινε σύμβολο: ήταν τη στιγμή της καταστροφής στο Αλεγρία δε Πίο. Εγώ ήμουν πληγωμένος, πεσμένος σε ένα ξέφωτο και δίπλα μου ένας σύντροφος αιμορραγούσε πυροβολώντας με τα τελευταία του φυσίγγια για να πεθάνει παλεύοντας. Ακούστηκε μια διαβολική φωνή «Είμαστε χαμένοι, πρέπει να παραδοθούμε». Και μια αντρική φωνή, που την αναγνώρισα ως τη φωνή του λαού, φώναξε από κάπου «Εδώ δεν παραδίνεται κανένας, διάβολε!».
Πέρασε εκείνο, η ζωή μας σώθηκε, η δική μου προσωπικά χάρη στη παρέμβαση του συντρόφου Αλμέιδα, και περιπλανηθήκαμε πέντε άντρες στις απόκρημνες ακτές κοντά στο Κάμπο Κρους. Εκεί, μια νύχτα με φεγγάρι, συναντήσαμε τρεις ακόμα συντρόφους, που κοιμούνταν ήρεμα χωρίς φόβο για τους στρατιώτες, και τους αιφνιδιάσαμε πιστεύοντας ότι είναι εχθροί. Δε συνέβη τίποτα αλλά στη συνέχεια αποτέλεσε αμοιβαίο αστείο μεταξύ μας: ότι ήμουν εγώ ανάμεσα σε αυτούς που αιφνιδιάστηκαν, μια άλλη φορά ότι σήκωσα λευκή σημαία για να μη μας σκοτώσουν οι άντρες μου, παίρνοντάς μας για στρατιώτες του Μπατίστα.
Συνεχίσαμε, ο Καμίλο πεινούσε και ήθελε να φάει. Είχαμε γερούς «καβγάδες» με τον Καμίλο γιατί ήθελε συνέχεια να μπαίνει στα καλύβια για να ζητήσει κάτι και δύο φορές, ακολουθώντας τις συμβουλές του «καλοφαγά», κοντέψαμε να πέσουμε στα χέρια στρατιωτών που σε εκείνο το σημείο είχαν σκοτώσει δεκάδες συντρόφους μας. Την ένατη μέρα, θριάμβευσε η «λαιμαργία». Πήγαμε σε ένα καλύβι, φάγαμε και αρρωστήσαμε όλοι, με ανάμεσα στους πιο βαριά ασθενείς φυσικά τον Καμίλο που είχε καταβροχθίσει σαν λιοντάρι ένα ολόκληρο κατσικάκι μόνος του.
Μετά το Ουβέρο, μου δόθηκε ο βαθμός του λοχαγού και λίγες μέρες μετά ο βαθμός του κομαντάντε, του επικεφαλής φάλαγγας. Συνεχίσαμε ως ανεξάρτητη φάλαγγα που διοικούσα εγώ, την Τετάρτη, που είχε αυτόν τον αριθμό για να παραπλανεί τον εχθρό, το κανονικό της ήταν το δύο. Ο Καμίλο ξεκίνησε εκεί την καινούργια του σταδιοδρομία, που ήταν γεμάτη από κατορθώματα, με μια ακούραστη δραστηριότητα και έναν εξαιρετικό ζήλο, που κινητοποιούσε όλες τις αισθήσεις για τον εντοπισμό των δυνάμεων του στρατού.
Μια φορά σκότωσε ένα στρατιώτη της εμπροσθοφυλακής του εχθρού και έπιασε το όπλο που έφερε εκείνος στον αέρα πριν αγγίξει το έδαφος, τόσο κοντά που βρισκόταν. Άλλες φορές το σχέδιό του ήταν να αφήσει να περάσει ο πρώτος από το εχθρικό απόσπασμα μέχρι που έφτανε στο ύψος του και να ανοίξει πυρ από το πλάι σε μια ενέδρα που συνήθως δεν πήγαινε όπως ήθελε εκείνος γιατί κάποιος είχε λιγότερη ψυχραιμία και πυροβολούσε μερικά μέτρα πριν. Αλλά ο Καμίλο ήταν ο Καμίλο, ο κύριος της εμπροσθοφυλακής, ολοκληρωμένος αντάρτης που επιβαλλόταν σ’ αυτόν τον πόλεμο με τον τρόπο που μόνο αυτός γνώριζε.
Στη δεύτερη επίθεση στο Πίνο δελ Άγουα, θυμάμαι τις ανησυχίες μου. Ο Φιντέλ με διέταξε να μείνω μαζί του και να αφήσουμε στον Καμίλο την ευθύνη της επίθεσης από τη μία πλευρά. Η ιδέα ήταν απλή: ο Καμίλο έπρεπε να επιτεθεί και να καταλάβει το ένα άκρο του στρατοπέδου και στη συνέχεια να το περικυκλώσει. Όμως, ξέσπασε τυφώνας κι εκείνος και οι άντρες του κατέλαβαν θέσεις και συνέχισαν να προχωρούν, μπήκαν στο χωριό σκοτώνοντας και αιχμαλωτίζοντας όποιον έβρισκαν στο δρόμο τους. Καταλάμβαναν το ένα σπίτι μετά το άλλο μέχρι που στο τέλος οργανώθηκε η αντίσταση των εχθρών και μια βροχή από σφαίρες άρχισε να αποδυναμώνει τις γραμμές μας, στις οποίες σύντροφοι όπως ο Νόντα και ο Καπότε άφησαν την τελευταία τους πνοή.
Ο πυροβολητής προχωρούσε με την ομάδα του, αλλά κάποια στιγμή συνάντησε τη λαίλαπα της φωτιάς και έχοντας τους βοηθούς του νεκρούς, εγκατέλειψε το πολυβόλο. Ήταν πια μέρα, η επίθεση είχε ξεκινήσει νύχτα. Ο Καμίλο ρίχτηκε πάνω στο πολυβόλο για να το σώσει και τον πέτυχαν δύο σφαίρες, η μία στο δεξιό μηρό και η άλλη του τρύπησε το υπογάστριο. Οι σύντροφοί του τον μετέφεραν. Σε απόσταση δύο χιλιομέτρων ακούγαμε ένα στρατιώτη που φώναζε «από εδώ πέρασε η ομάδα του Καμίλο, από δω πέρασαν οι σφαίρες για τον Καμίλο» και όλοι σκεφτήκαμε ότι ο Καμίλο είχε σκοτωθεί. Στη συνέχεια γιορτάσαμε την τύχη του καθώς η σφαίρα είχε τρυπήσει την κοιλιά αλλά είχε βγει χωρίς να θίξει τα έντερα ή κάποιο ζωτικό όργανο.
Ήρθαν οι τραγικές μέρες της 9ης Απριλίου και ο Καμίλο, ο πρωτοπόρος, έφυγε για να δημιουργήσει το μύθο του στους κάμπους του Οριέντε, χτίζοντάς τον με το φόβο που ένιωθαν οι δυνάμεις που κινούνταν στη ζώνη του Μπαγιάμο. Μια φορά ήταν περικυκλωμένος από εξακόσιους άντρες, -η ομάδα του είχε μόνο είκοσι- και αντιστάθηκε μια ολόκληρη μέρα στην καταδίωξη από δύο άρματα, καταλήγοντας τη νύχτα να βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα.
Ο Καμίλο δεν φοβόταν τον κίνδυνο, τον αντιμετώπιζε σαν παιχνίδι, έπαιζε μαζί του, τον απέφευγε με ελιγμούς, τον έλκυε και τον διαχειριζόταν…."
* Από το βιβλίο του CARLOS FRANQUI: "CAMILO CIENFUEGOS-Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΝΕΖΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ"
Πώς γιορτάζουμε το «ΟΧΙ» μετά το μεγάλο «ΝΑΙ» σε Γερμανούς και τρόικα;
Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού το 1940 στον ιταλικό φασισμό και το γερμανικό ναζισμό, καθώς και η ηρωική πάλη του ενάντια στον Γερμανό κατακτητή και τους ντόπιους συνεργάτες του που ακολούθησε, θα έπρεπε να εμπνέει και να διδάσκει τους σημερινούς Έλληνες, για να πουν το δικό τους ΟΧΙ στις πολιτικές εξαθλίωσης που επιβάλλουν η τρόικα και το Βερολίνο μέσω των ελληνικών κυβερνήσεων.
Η στάση ηττοπάθειας, όμως, που είναι διάχυτη στην καθημερινότητα των περισσότερων Ελλήνων είναι ανακόλουθη με την παρακαταθήκη του έπους του '40. Στη σωρεία βάρβαρων μέτρων που έφεραν τα αντιλαϊκά μνημόνια της Μέρκελ και του ΔΝΤ, οι ελληνικές κυβερνήσεις απάντησαν με ένα μεγάλο «ΝΑΙ» και ο ελληνικός λαός έμεινε απλός παρατηρητής, να βλέπει τη ζωή του να υποβαθμίζεται μέρα με τη μέρα.
Αλήθεια, πώς θα σκέφτονταν τα παλικάρια που έδωσαν τη ζωή τους στο αλβανικό μέτωπο, οι γυναίκες της Πίνδου που κουβαλούσαν στα βουνά βάρος ίσο με το δικό τους, που κατάφεραν να νικήσουν το φόβο για το θάνατο, τα κρυοπαγήματα, τις κακουχίες, κάθε φορά που οι ελληνικές κυβερνήσεις, στα ζεστά σαλόνια των Βρυξελλών, υποχωρούν σε μία μετά την άλλη, στις απαιτήσεις της τρόικα.
Τελικά εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες, μετατρέψαμε τον ηρωισμό σε έθιμο, τη θυσία του ελληνικού λαού σε επετειακή ελληνική ταινία που παρακολουθούμε κάθε χρόνο από τον καναπέ μας και όταν η θυσία χτυπάει τη δική μας πόρτα, δυστυχώς αποφασίζουμε να σκύψουμε το κεφάλι για μία ακόμα φορά, προκειμένου να μη χάσουμε ό,τι μας έχει απομείνει από την επίπλαστη ευημερία των τελευταίων δεκαετιών.
Αυτή η ζωή μας αξίζει; Ταιριάζει με τις παραδόσεις του Έλληνα, την ιστορία του τόπου μας, μια μικρή χώρα που συγκρούστηκε με αυτοκρατορίες εδώ και χιλιάδες χρόνια, μπορεί να έχει απογόνους που στην καθημερινή τους ζωή ντροπιάζουν τα διδάγματα του «ΟΧΙ»; Τελικά μπορούμε να γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου χωρίς να έχουμε ενοχικά σύνδρομα; Μήπως κρυβόμαστε πίσω από τις ευθύνες των πολιτικών μας, για να κρύψουμε το δικό μας συμβιβασμό; Γιατί σε τελευταία ανάλυση έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, αφού η ευθύνη των επιλογών μας, εμάς βαραίνει.
Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε; Αξίζει τελικά να διακινδυνεύσουμε την ηρεμία μας, την όποια ευημερία έχει απομείνει, προκειμένου κάθε φορά που μας το ρωτάει το παιδί μας, το εγγόνι μας, να μπορούμε περήφανοι, με ψηλά το κεφάλι, να απαντάμε «παιδί μου γιορτάζουμε το ΟΧΙ» και αυτό το ΟΧΙ να μην είναι απλά ένα ιστορικό σύνθημα, αλλά μια συνεπής στάση ζωής απέναντι σε αυτούς που κάθε μέρα ταπεινώνουν τον ελληνικό λαό.
Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013
Ποιο μνημόνιο;
Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2011, όταν το κίνημα των πλατειών μονοπωλούσε το ενδιαφέρον, πως υπήρχαν άτομα που θεωρούσαν ότι όλα αυτά είναι μάταια και “φούσκα”, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα. Ότι θα ψηφίσουν τα μέτρα που θέλουν να ψηφίσουν και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε τα επόμενα 4 χρόνια. Τότε που θα ξαναπάμε στην κάλπη.
Από τότε πέρασαν 2 χρόνια και αυτό για το οποίο υποτίθεται μαχόμασταν εναντίον του γιατί το θεωρούσαμε δρόμο χωρίς επιστροφή, πλέον ακούγεται ως ευχολόγιο. “Να μην περάσει το Μνημόνιο”, “να εμποδίσουμε την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου” με περικύκλωση της Βουλής, με κάθε μέσον, σαν αγώνας δίχως αύριο. Σαν να μην υπήρχε ξανά ευκαιρία για να διεκδικήσουμε το οτιδήποτε. Έτσι ακουγόταν. Σαν ο χρόνος να έπαψε να κυλάει και όλα να συμπυκνώθηκαν σε 2-3 ημερομηνίες.
Από το 2011 ας κάνουμε ένα fast forward στο 2013. Το Μνημόνιο ακούγεται γραφικό ως όρος, περιοριστικό για την περιγραφή της κοινωνικής κόλασης. To να χαρακτηρίσεις πολύ περισσότερο κάποιον ως “μνημονιακό” είναι τόσο παρωχημένο, τόσο κενό και ανούσιο που στην ουσία δεν του προσάπτεις τίποτα, παρά μόνο χαρακτηρίζεις μια πολιτική του θέση.
Με έναν μηντιακού τύπου μιθριδατισμό, φτάσαμε στο να μην έχουμε λόγο να αναφερόμαστε στο Μνημόνιο, να έχουμε μπουχτίσει από αυτό, να μην το θεωρούμε το απόλυτο κακό. Βέβαια προσπαθούν να μας πείσουν γι’ αυτό και στελέχη της κυβέρνησης πρωτίστως. Ο Άδωνις λέει “το μνημόνιο τελείωσε, ξεχάστε την τρόικα“. Ο Στουρνάρας το αποκαλεί το “μόνο κείμενο που έχει πολιτικούς στόχους“. Ουσιαστικά αυτό που κάνουν δεν είναι να τρολάρουν, αλλά να προετοιμάσουν το έδαφος για τη συνέχιση της ίδιας, βαθιάς ταξικής πολιτικής, ακόμα και δίχως επιτήρηση από τους δανειστές, στην μετά Μνημονίου εποχή.
Το Μνημόνιο είναι το νέο “φυσιολογικό”. Πλέον ζούμε τόσο πολύ μέσα σ’ αυτό που δεν υπάρχει νόημα να μιλάμε καν εναντίον του. Διαφορετικά θα έπρεπε να μιλάμε εναντίον όλου του συστήματος που μας περιβάλει. Και δυστυχώς έχω πειστεί πως ελάχιστοι, επιθυμούν πραγματικά μια κοινωνία διαφορετική από αυτό. Ειδάλλως θα επιζητούσαμε και δεν θα φοβόμασταν την ανοιχτή και ως τέλους σύγκρουση με οποιαδήποτε δομή το συντηρεί. Αλλά ακόμα και όταν δόθηκε η ευκαιρία αποδειχθήκαμε εγκλωβισμένοι. Μήπως τελικά επιζητούμε μια πιο “ροζ” εφαρμογή αυτής της πολιτικής; Μια πιο ανεκτή εκδοχή απλά και όχι την πλώρη προς το άγνωστο με όλες τις ελπίδες και τα ρίσκα που αυτό συνεπάγεται; Μήπως τελικά οι άνθρωποι τρέμουμε τις αλλαγές, ακόμα κι αν στα λόγια τις ζητάμε;
Όσο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να πιάσει όσο το δυνατόν περισσότερους, στρογγυλεύει τις άκρες του και απλά περιμένει την στιγμή του για να πάρει την εξουσία. Όχι επειδή έχει εμπνεύσει την κοινωνία, αλλά επειδή θα έρθει ως ακόμα μια επιλογή που πρέπει να δοκιμαστεί. Μάλιστα, δεν φαίνεται να έχει έντονη πολεμική γλώσσα εναντίον του Μνημονίου με τον τρόπο που το έκανε πριν, ίσως γιατί ξέρει ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Ίσως γιατί γιατί θα αποτελέσει την “εναλλακτική” που θα εφαρμόσει πιο ήπια αυτή την πραγματικότητα.
Το Μνημόνιο θα ξεχαστεί γιατί οι Έλληνες έχουν κοντή μνήμη. Το δυστύχημα είναι ότι οι αιτίες που το γέννησαν, αλλά και το περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί είναι βαθιά ριζωμένο. Ακόμα και ο εργαλειακός λόγος που παρήχθη για να στηρίξει τα εγκλήματά του, έχει υιοθετηθεί από μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα ενός λαού που περιμένει να επαναστατήσει όταν θα….γίνουν εκλογές.
Νοσταλγόντας την υποκρισία
Όλες οι γενιές έχουν να πουν κάτι για «τα παλιά». «Η παλιά Αθήνα», «οι παλιές ανθρώπινες σχέσεις», «τα παλιά ταβερνάκια», «οι παλιοί έρωτες»… Η δική μου γενιά νιώθω ότι αναπολεί την παλιά υποκρισία των πολιτικών. Σε δούλευαν οι παλιοί πολιτικοί, αλλά σου έκλειναν και το μάτι. Έπαιζε ένα «Το ξέρεις ότι τώρα σε δουλεύω ε;». Κι εσύ όταν του έλεγες ότι θα τον ψηφίσεις, τον άφηνες να το καταλάβει ότι τον δουλεύεις. Υπήρχε μια σχέση, μια ειλικρίνεια σε όλο αυτό. Οξύμωρο, αλλά υπήρχε η ειλικρίνεια της αλληλοκατανόησης της υποκρισίας....Δε λέω ότι ήταν καλό, αλλά έτσι και φορτωθείς εξουσία, η κοροϊδία λειτουργεί ως χωνευτικό της υποταγής. Αν δεν χωνέψεις την υποταγή σου, κάτι θα πρέπει να κάνεις για να σώσεις την αξιοπρέπειά σου. Να ξεσηκωθείς, ξέρω γω. Να βγεις στους δρόμους. Να παλέψεις. Διαφορετικά, είσαι ντιπ μαλάκας.
Ε, λοιπόν, αυτό το ντιπ μαλάκας μάς το πετάει τώρα στα μούτρα αυτή η κυβέρνηση. Βγαίνει ο Βορίδης, ας πούμε, μ’ εκείνη τη βελούδινη φωνή σαλιάρη ραδιοπειρατή των 80’s σε νυχτερινή εκπομπή με μπλουζ και σου λέει «Καλό το κοινωνικό κράτος, αλλά κοστίζει. Ποιος θα το πληρώσει; Ε; Θες να το πληρώσεις;» και σε δείχνει με το δάχτυλο και το φρύδι σηκωμένο. Εσύ εν τω μεταξύ έχεις πληρώσει τ’ άντερά σου σε φόρους και Ταμεία γι’ αυτό το γαμημένο κοινωνικό κράτος, αλλά νιώθεις τόσο ντιπ μαλάκας που κοκαλώνεις μπροστά σε τόσο κυνισμό.
Βγαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης και τσιρίζει «Εντάξει μωρέ, δεν έχουμε τη δυνατότητα να ελέγχουμε τα γενόσημα αλλά ποιος πέθανε από γενόσημα; Όλοι καλά γίνεστε με γενόσημα». Πας να του πεις «ναι, αλλά…» και σου πετάει ένα «Έλα μωρέ σε ξέρω, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ είσαι, ασ’τα αυτά», λες κι αν είσαι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ δεν έχεις δικαίωμα στην αξιοπρεπή νοσηλεία και στην κατάλληλη θεραπεία. Λες κι αν είσαι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ δεν έχεις πληρώσει μια ζωή εισφορές στα γαμωταμεία τους. Και τελικά νιώθεις πάλι τόσο ντιπ μαλάκας που πάλι δεν ξεσηκώνεσαι.
Βγαίνει ο Κυριακούλης του Μητσοτάκη σε κοιτάζει στα μάτια πεταρίζοντας τα βλέφαρά του, σου θολώνει το μυαλό και σου ψιθυρίζει «εντάξει, κάποιοι δημιούργησαν μια εσφαλμένη εντύπωση που επικρατεί ότι υπάρχουν στρατιές επίορκων υπαλλήλων στο Δημόσιο» και συνεχίζει «ε, δεν είπαμε και ποτέ ότι υπάρχουν χιλιάδες πλαστά πτυχία στο Δημόσιο». Λες, «καλά εσύ δεν έλεγες ότι και μόνο οι απολύσεις των επίορκων και των κατόχων πλαστών πτυχίων καλύπτουν τις απαιτήσεις της τρόικας;» και σου απαντά «δεν καταλαβαίνω το ύφος σας». Ξανανιώθεις ντιπ μαλάκας. Και ξανά και ξανά και ξανά…
Κι αυτοί συνεχίζουν. Δε θέλουν να χτυπήσουν τη μεγάλη φοροδιαφυγή, της οποίας μάλιστα τα υποτιθέμενα έσοδα τα έχουν χώσει στον προϋπολογισμό, οπότε στο λένε κατάμουτρα ότι εσύ θα πληρώσεις αυτά που λείπουν.
Δε θέλουν να χτυπήσουν τη μικρή φοροδιαφυγή, οπότε αποφασίζουν ότι όλοι φοροδιαφεύγουμε και μας βαράνε στο κεφάλι πρόστιμα τα οποία τα βαφτίζουν «έκτακτη φορολογία», έτσι για να μην τολμήσεις να ξανακλέψεις εσύ που δεν έχεις κλέψει. Προλαμβάνουν ρε παιδί μου κάποια κακή σκέψη που μπορεί να περάσει από το μυαλό σου.
Δε θέλουν να διορθώσουν το Δημόσιο, οπότε το κλείνουν και δίνουν τις υπηρεσίες του σε φίλους τους επιχειρηματίες. Αν τολμήσεις να πεις κουβέντα, να ψελλίσεις μια διαμαρτυρία, σε λένε κρατιστή. Μπορεί και εξτρεμιστή.
Δε θέλουν να διορθώσουν τη Δημόσια Υγεία και τη Δημόσια Παιδεία, οπότε τις αδειάζουν από προσωπικό, τις σαμποτάρουν στερώντας τους πόρους, τις διασύρουν ως πολυέξοδες και αποτυχημένες και σε στέλνουν αδιάβαστο στην κυριολεξία.
Δε θέλουν να καταπολεμήσουν το φακελάκι στα νοσοκομεία, οπότε το νομιμοποιούν, το κάνουν επίσημο και γίνονται συνέταιροι για να παίρνουν τα μισά. Όλα αυτά είναι λίγα, ελάχιστα από όσα κάνουν μπροστά στα μούτρα μας με απόλυτο κυνισμό και ηδονή που δεν κρύβουν.
Χαίρονται να μας λένε πόσο ντιπ μαλάκες είμαστε, πόσο κορόιδα, πόσο ανίκανοι να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας. Σε κάθε ευκαιρία μας μουντζώνουν. Μας δείχνουν το μεσαίο τους δάχτυλο. Και γελάνε. Και αθωώνονται για τα σκάνδαλά τους. Και τρώνε. Και πίνουν. Και κυκλοφορούν με θωρακισμένα αυτοκίνητα των 750.000 ευρώ. Και πουλάνε μούρη. Και μας κάνουν μαθήματα ηθικής. Κι εμείς τους κοιτάμε. Ατάραχοι. Νοσταλγώντας τις παλιές καλές εποχές που μας κορόιδευαν. Που υποκρίνονταν.
Τόσο δουλοπρεπείς και ευτελισμένοι….
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
ΥΓ του blog: ….κι από πάνω σου στήνουν
παραστάσεις στην Επίδαυρο με συστημικούς καλλιτέχνες που έχουν το πρόσημο του
αριστερού, του προοδευτικού, του αντικομφορμιστή που απέκτησαν κάποτε και το
διατηρούν εσαεί, λες κι ο χρόνος κόλλησε στο κάποτε και σε κάνουν συνένοχο και
συνυπαίτιο της κλοπής, της απάτης και της ρεμούλας που ‘στησαν στην πλάτη σου
και με την ανοχή σου δικαιώνοντας το θωρηκτό της πολιτικής μας ζωής που
πρόσφατα αποστρατεύτηκε αλλά την γλώσσα του εξακολουθεί να μην την βουτά στο
μυαλό του πριν λαλήσει… υπομονή, κάντε υπομονή
κάποτε θα πεθάνουμε κι όλα αυτά θα λάβουν ένα τέλος εκτός κι αν οι
άλλοι, όχι εμείς, οι άλλοι συνέλληνες ταλαίπωροι εξεγερθούν, επαναστατήσουν,
αντισταθούν ή εκπροσωπήσει τους πόθους μας παραμυθιάζοντας εκ νέου η Χρυσή Αυγή.
Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013
Με αφορμή τον Πλούτο
Ο ανεκτίμητης προσφοράς δημιουργός ντύθηκε Πάγκαλος
Του Γιάννη Τριάντη
Το φίλτρο του Διονύση Σαββόπουλου στον αριστοφανικό «Πλούτο» απέδωσε με «στιλ» την εξόχως λαϊκίστικη, ευθέως καθεστωτική και ακραιφνώς χυδαία φράση του Πάγκαλου, το μνημειώδες «Μαζί τα φάγαμε».
Φράση, που παραπέμπει στη συνευθύνη της κοινωνίας, στη συνενοχή της για τη σημερινή τραγωδία της χώρας. Η συνενοχή αποτελεί βασικό όπλο τής συστημικής λογικής, όπως αυτή αναπτύσσεται από τους υπερασπιστές της. Τις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, το μεγαλύτερο μέρος των μήντια και ικανή μερίδα διανοουμένων, πανεπιστημιακών και καλλιτεχνών.
Στο ίδιο οπλοστάσιο, πέραν της συνενοχής, εξέχουσα θέση διατηρούν ο εθνολαϊκισμός, λέξη-καραμέλα που συμπυκνώνει τις αιτιάσεις περί συνοδοιπορίας λαϊκιστικών αντιλήψεων και εθνικιστικού πρωτογονισμού, και η απόδοση αρνητικών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών στην ελληνική κοινωνία και το κράτος, που δήθεν επισημαίνονται μονάχα στη χώρα μας, και τα οποία, ως φαινόμενα, υπενθυμίζονται από τη φράση «αυτά μονάχα στην Ελλάδα συμβαίνουν».
*Συνενοχή: Τόσο ο Πάγκαλος όσο και ο Σαββόπουλος με τον «Πλούτο», όταν εγκαλούν την κοινωνία -επομένως, και τον καθένα των Ελλήνων- για ποικίλα παθογενή (βόλεμα με τα ρουσφέτια και τους διορισμούς, ψεύτικες συντάξεις, διακοποδάνεια και πολυτελής βίος πάνω από τις οικονομικές δυνατότητές τους κ.ά.) παρακάμπτουν αστόχαστα, ασυγχώρητα -και, στην περίπτωση του Πάγκαλου, πονηρά και ιδιοτελώς- το θεμελιώδες και αυτονόητο: το οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο, όπως διαμορφώνεται από κεντρικές επιλογές που λειτουργούν είτε μαυλιστικά, επιδοτώντας εκφυλιστικά φαινόμενα, είτε παιδαγωγικά, ευνοώντας τον γόνιμο προβληματισμό, την αυτοσυγκράτηση κ.τ.λ.
Ας θυμηθούμε την εποχή: σε όλους τους τόνους, η κατακλυσμιαία προπαγάνδα διατυμπάνιζε ότι η χώρα διαθέτει ισχυρή οικονομία. Αριθμοί, στατιστικές, ο πυρετός του Χρηματιστηρίου και βέβαια η εισδοχή στο ευρώ βεβαίωναν ότι η Ελλάδα διάγει χρυσή περίοδο. Ταυτόχρονα, οι τράπεζες χορηγούσαν αφειδώς δάνεια με πρωτοφανώς ελκυστικά επιτόκια -ακόμη και για διακοπές!- τη επινεύσει του κεντρικού τραπεζίτη (ήταν ο κ. Παπαδήμος) και τις ευλογίες της κυβέρνησης Σημίτη. Εποχή ιλίγγου και φρενίτιδος, εποχή ευκολίας και ασύστολου καταναλωτισμού, η οποία διευκόλυνε μεν τους νουνεχείς να καλύψουν πραγματικές ανάγκες (π.χ. φθηνά στεγαστικά για να αποκτηθεί επιτέλους ένα σπίτι) ή οδηγούσε σε λογής σπατάλες και υπερβολές (π.χ. εξοχικά, τζιπ, τρυφηλή ζωή κ.τ.λ.).
Ιδού η κρίσιμη διάκριση που αφορά την «ατομική ευθύνη» και τη σχέση της με το συνολικό κλίμα: αμφότερες οι κατηγορίες πολιτών είχαν τις ίδιες δυνατότητες για πρόσβαση στο εύκολο χρήμα. Εκεί οδηγούσε το γενικό κλίμα, καταλλήλως διαμορφωμένο από την τότε κυβέρνηση, τις τράπεζες και τους έξωθεν δανειστές. Κάποιοι αντέστησαν στον πειρασμό και περιορίστηκαν σε συνετή διαχείριση των ευκαιριών. Όμως κάποιοι άλλοι (η πλειονότης;) συμμορφώθηκαν πλήρως με το πνεύμα της εποχής, πείστηκαν, έκαναν ανοίγματα πιστεύοντας πως θα τα καταφέρουν, κολύμπησαν ηδέως στη θάλασσα του λάιφ στάιλ και ένιωθαν για πρώτη φορά ότι όσα τους έλειπαν, όσα ζήλευαν ήσαν πλέον κατακτήσιμα. Η Μύκονος, τα πούρα, τα «δύο τζάκια», τα τζιπ και η πολυτελής διαβίωση, όπως τη ζούσαν μέχρι τότε μέσα από τις ιλουστρασιόν σελίδες της ψευδαίσθησης… Επί πλέον: κάποια στιγμή αισθάνθηκαν ότι δεν χρειάζεται πλέον να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην εργασία! Ο μόχθος και η συνέπεια, το ευφάνταστον και η επινοητικότης, καθώς και πλείστα ομοειδή, φαίνονταν αχρείαστα και άχρηστα. Ηταν η στιγμή που η χυδαία προπαγάνδα του σημιτισμού οδηγούσε τους πάντες στο Χρηματιστήριο, με κάποιο επιφανές στέλεχος του τότε καθεστώτος -βάλλοντας κατά των… μίζερων- να δηλώνει ότι όλοι οι Έλληνες μπορούν να πλουτίσουν επενδύοντας στο Χρηματιστήριο! (Μήπως θυμάται ο κ. Πάγκαλος, ποιο ήταν αυτό το στέλεχος;)
Με άλλα λόγια, ώς και στις ακραίες, ανοηταίνουσες περιπτώσεις ασύστολης σπατάλης και νεοπλουτίστικης υπερβολής, εκείνο που εντοπίζεται ευκρινές είναι το «πράσινο φως» της εποχής. Δεν λειτουργούσαν εν κενώ οι άνθρωποι. Τον εφιαλτικό δρόμο τον άνοιγαν οι ιδεολογικές μπουλντόζες του καθεστώτος. Σταθερά, μονίμως, μαυλιστικά. Η εγκληματική αυτή πολιτική -απαξιωτική για την εργασία, διευκολυντική για τις ευκολίες και τις παρεκβάσεις- επιβεβαιώνει το προφανές: η κοινωνία συμπεριφέρεται όπως τη μάθεις…
Ταυτόχρονα, ο κόσμος διαπίστωνε και βίωνε ότι υπάρχει ένα κράτος-σουρωτήρι, που είτε αδυνατεί ή ανέχεται τη διαφθορά. Ένα κράτος που δεν ήξερε ούτε πόσους δημόσιους υπαλλήλους διαθέτει. Ένα κράτος-ερειπιώνας, που αδυνατούσε να συλλάβει τη φοροδιαφυγή. Ένας μηχανισμός που δεν μπορούσε να ελέγξει ψεύτικα πιστοποιητικά για αναπηρικές συντάξεις, να προσφέρει άμεση εξυπηρέτηση και διευκολύνσεις στους πολίτες, που απογοητευμένοι κατέφευγαν στον παράδρομο του λαδώματος. Ένα κράτος που συνέχιζε να βολεύει ημετέρους, να νομοθετεί με ταξικά κριτήρια, να τάζει και να ψεύδεται… Ένα κράτος εξαθλιωμένο, πραγματικός υπόνομος, που αποτελούσε -και, φευ, εν πολλοίς αποτελεί- ιδανικό βιότοπο για «μάγκες» και πονηρούς.
Έρχεται, λοιπόν, ο σεβάσμιος Σαββόπουλος να τα υπενθυμίσει όλα αυτά (ψεύτικες συντάξεις, διακοποδάνεια, πούρα, τζιπ κ.λπ.), αλλά πώς; Κάνοντας ένα άλμα πάνω από την ιογόνο πηγή! Δηλαδή, ξεχνώντας τις κατευθύνσεις και τις επιλογές συγκεκριμένων πολιτικών, συγκεκριμένων κομμάτων, συγκεκριμένης προπαγάνδας, συγκεκριμένης εποχής… Δυστυχώς, ο ανεκτίμητης προσφοράς δημιουργός στην Επίδαυρο ντύθηκε Πάγκαλος…
Υ.Γ. Περί εθνολαϊκισμού και δήθεν ελληνικής, αρνητικής ιδιαιτερότητος, σε επόμενο σημείωμα.
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, αναδημοσιεύτηκε στη Ρήξη φ. 97
Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013
Πόσα από τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη νομίζετε ότι έχει παραβιάσει και καταλύσει η Δικτατορία που ζούμε σήμερα;
Κλέβουμε την περιγραφή από την Βικιπαίδεια:
Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη ψηφίστηκε το 1789 κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης από τη Συντακτική Συνέλευση.
Βασισμένη στις ιδέες του Διαφωτισμού και επηρεασμένη από ανάλογο φιλελεύθερο κλίμα κατοχύρωνε για την αστική τάξη με τα άρθρα της κάποια θεμελιώδη δικαιώματα που ως τότε είχαν καταπατηθεί από την εξουσία του απολυταρχικού καθεστώτος. Αναγνωρίζονταν σε όλους το δικαίωμα της ελευθερίας, της ισότητας, της ανεξιθρησκίας και το απαραβίαστο της ιδιοκτησίας. Επίσης προασπίστηκε την εξουσία που πηγάζει από το λαό, καταργήθηκαν οι τίτλοι ευγένειας και ορίζονταν ότι όλοι οι πολίτες ήταν δεκτοί σε διάφορα αξιώματα, θέσεις και υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους (αξιοκρατία).
Το κείμενο της διακήρυξης έχει ως εξής:
Διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (26 Αυγούστου 1789):
“Οι αντιπρόσωποι του γαλλικού λαού, συγκεντρωμένοι σε Εθνική Συνέλευση, επειδή πιστεύουν ότι η άγνοια, η λήθη και η περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι οι αποκλειστικοί λόγοι της κοινής δυστυχίας και της διαφθοράς των κυβερνήσεων, αποφάσισαν να εκθέσουν σε μια επίσημη διακήρυξη τα φυσικά, αναπαλλοτρίωτα και ιερά δικαιώματα του ανθρώπου με τελικό σκοπό αυτή η διακήρυξη, μια και θα βρίσκεται συνέχεια μπροστά στα μάτια του κοινωνικού σώματος, να υπενθυμίζει σε όλους αδιάκοπα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Ακόμη σκοπεύει να καταστήσει τις αποφάσεις της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας περισσότερο σεβαστές, μια και θα μπορούν σε κάθε περίπτωση να συγκρίνονται με τον τελικό στόχο του κάθε πολιτικού θεσμού.
Τέλος, η διακήρυξη αυτή αποβλέπει να στρέψει τις διεκδικήσεις των πολιτών, που θα στηρίζονται πια σε απλές αρχές και αναμφισβήτητες, προς τη στήριξη του Συντάγματος και προς το γενικό καλό.
Επομένως, η Εθνική Συνέλευση μπροστά και κάτω από την προστασία του Ανωτάτου Όντος αναγνωρίζει και διακηρύσσει τα παρακάτω δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη…
Ωραία θα πείτε. Οι πολιτικοί μας, σίγουρα τα σέβονται αυτά. ούτως ή άλλως τα δικαιώματα αυτά θα είναι πολύ δίκαια έτσι; Και οι διάφοροι “Συνταγματολόγοι”, ειδικοί και νομικοί σίγουρα λοιπόν θα τα σέβονται έτσι; Τα δικαστήρια επίσης προφανώς θα τα υποστιρίζουν και αυτά πάντα έτσι;
ΌΧΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ…
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πόσα ανθρώπινα δικαιώματα (από την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη) έχει καταλύσει η Κατοχική Χουντάρα;
Μήπως νομίζετε 30% ;
Μήπως νομίζετε 50% ;
Μήπως νομίζετε 70% ;
Όχι, δυστυχώς τα έχουν παραβιάσει ΟΛΑ!
Ας τα δούμε ένα – ένα λοιπόν…
Άρθρο 1 – Οι άνθρωποι γεννιούνται καί παραμένουν ελεύθεροι, με ίσα δικαιώματα. Κοινωνικές διακρίσεις γίνονται μόνο με γνώμονα το κοινό συμφέρον.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Τι να μην αναφέρει κανείς εδώ… Ασυλία Βουλευτών και πολιτικών. Φυλάκιση και κυνήγημα πολιτών για μηδαμινά χρέη. Μεγαλο-λαμόγια, Τραπεζίτες και άλλοι που κλέβουν εκατομμύρια, είτε το κάνουν “νόμιμα”, είτε παράνομα, αλλά τυγχάνουν της πλήρους προστασίας του συστήματος… Και αυτά είναι μόνο η αρχή…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 1, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 2 – Σκοπός κάθε πολιτικής ένωσης αποτελεί η διατήρηση των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τα δικαιώματα αυτά είναι η ελευθερία, η ιδιοκτησία, η ασφάλεια και η αντίσταση στη βία.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, σημειώστε “check”. Άγρια καταστολή, από τις δυνάμεις κατοχής σε ΚΑΘΕ διαμαρτυρία, σημειώστε “check”. Ασφάλεια και αντίσταση στην βία;;; Εδώ γελάμε… εάν δεν ήταν τόσο τραγικό. Το καθεστώς δεν χάνει καμιά ευκαιρία να μπουκάρει στο σπίτι του καθενός που αντιστέκεται, να τον κατηγορήσει, να τον φυλακίσει, και να του πάρει τα πάντα. Παράδοση της Εθνικής μας κυριαρχίας.
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 2, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 3 – Το Έθνος είναι η αποκλειστική πηγή κάθε εξουσίας. Καμία ομάδα ανθρώπων και κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκεί εξουσία που δεν απορρέει από το Έθνος.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Το Έθνος; Ποιο Έθνος. Αυτή η λέξη έχει καταργηθεί πλέον… Αλλά ας το δούμε: Το πολιτικό προσωπικό ακολουθεί πιστά τις εντολές της Τρόικα και των διεθνών τοκογλύφων, χωρίς να ρωτά κανέναν απολύτως. Το τραγικότερο όλων, είναι ότι το παραδέχονται χωρίς αναστολές… Μας λένε ότι η όποιες γελοίες ρυθμίσεις ή αλλαγές δεν τις δέχεται η Τρόικα, οπότε δεν μπορούν να περάσουν. Και άλλα βέβαια…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 3, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 4 – Ελευθερία σημαίνει το να μπορεί να πράττει το κάθε άτομο οτιδήποτε δε βλάπτει ένα άλλο άτομο. Έτσι, η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου θέτει σαν όριο το σημείο εκείνο, από το οποίο αρχίζει η άσκηση των ίδιων δικαιωμάτων για το άλλο άτομο. Το όριο αυτό δεν καθορίζεται παρά μόνον από το νόμο.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Εδώ δεν θα αναφέρουμε κάποια πράγματα που ήδη έχουν αναφερθεί που καταλύουν και αυτό το δικαίωμα. Αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα που δεν αναφέραμε ακόμη. Μέσα σε αυτά είναι τα καταστροφικά μέτρα που παίρνουν κάθε μέρα, που μας βλάπτουν, βάζουν λάδι στην φωτιά της κρίσης, ανεβάζουν την ύφεση, τις αυτοκτονίες, την ανεργία κλπ. Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι το Άρθρο 4 ισχύει ακόμα;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 4, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 5 – Ο νόμος μπορεί να απαγορεύσει μόνο ό,τι είναι επιζήμιο για την κοινωνία. Ό,τι δεν απαγορεύεται από το νόμο θεωρείται επιτρεπτό και δεν μπορεί σε κανέναν να επιβληθεί να κάνει κάτι που δεν ορίζεται από το νόμο.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Ο νόμος της κατοχής σήμερα, θα έπρεπε πρώτα και κύρια, να απαγορεύσει την διαδικασία “σωσίματος” από την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού… Αλλά ας δούμε και κάποια άλλα θεματάκια… Σκουριές. Καταστροφή του περιβάλλοντος, ξεπούλημα αμύθητης περιουσίας του Λαού έναντι πινακίου φακής… Αυτό δεν είναι επιζήμιο για την κοινωνία; Οι αυτοκτονίες, η ανεργία, η υπερφορολογία και τόσα άλλα τι είναι; Ρωτήστε τον εαυτό σας: Οι νόμοι που περνά η κατοχή, είναι ηθικοί; Είναι δυνατόν να λέμε τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ο νόμος, όταν αυτοί που τους ορίζουν έχουν ξεπεράσει κάθε όριο νομιμότητας;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 5, δεν αφορά το παράνομο καθεστώς στην Ελλάδα και ως εκ τούτου, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 6 – Ο νόμος αποτελεί έκφραση της κοινής βούλησης. Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, προσωπικά ή με αντιπροσώπους τους, να μετέχουν στη θέσπισή του. Ο νόμος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλους, ανεξάρτητα αν προστατεύει ή τιμωρεί. Εφόσον όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, μπορούν όλοι να μετέχουν το ίδιο και στα δημόσια αξιώματα, στις θέσεις και τις υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους και χωρίς καμία άλλη διάκριση παρά αυτή που πηγάζει από την αρετή τους και το ταλέντο τους.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Εδώ μιλάμε για άλλο ένα ανέκδοτο… Οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να μετέχουν στην θέσπιση των νόμων; Εδώ ΟΥΤΕ ΚΑΝ η κυβέρνηση ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ… Τους τα υπαγορεύει η Τρόικα…. Δεν χρειάζεται να πούμε και τίποτα άλλο που δεν έχουμε ήδη αναφέρει εδώ.
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 6, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 7 – Κανένα άτομο δεν μπορεί να κατηγορηθεί, να συλληφθεί ή να κρατηθεί παρά μόνο στις περιπτώσεις που ο νόμος ορίζει και σύμφωνα με τις διαδικασίες που προκαθορίζονται από αυτόν. Όσοι αιτούνται, εκδιώκουν, και εκτελούν αμέσως ή εμμέσως αυθαίρετες εντολές πρέπει να τιμωρούνται. Όπως επίσης, κάθε πολίτης ο οποίος καλείται ή συλλαμβάνεται εν ονόματι του νόμου πρέπει να συμμορφώνεται αμέσως, κάθε αντίσταση που προβάλλει όντας ομολογία ενοχής.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Κι άλλο ανέκδοτο… Πόσοι από εμάς δεν έχουν ΗΔΗ υποστεί προσαγωγή, παράνομα και χωρίς καμιά νομιμότητα; Πόσοι από τους συμπολίτες μας, δεν είμαστε τραγικά θύματα απολύτως αυθαίρετων εντολών;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 7, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 8 – Ο νόμος οφείλει να επιβάλλει ποινές που είναι αποκλειστικά και απόλυτα αναγκαίες. Κανείς δεν μπορεί να τιμωρηθεί παρά με νόμο που είχε θεσπιστεί πριν το αδίκημα και ο οποίος εφαρμόζεται νόμιμα.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Κι άλλο ανέκδοτο… Πόσοι από εμάς δεν έχουν ΗΔΗ υποστεί προσαγωγή, παράνομα και χωρίς καμιά νομιμότητα; Πόσοι από τους συμπολίτες μας, δεν είμαστε τραγικά θύματα απολύτως αυθαίρετων εντολών;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 8, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 9 – Επειδή κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος έως ότου αποδειχτεί η ενοχή του, αν κριθεί αναγκαίο να συλληφθεί, κάθε αυστηρό μέτρο που δεν θα ήταν αναγκαίο για τη σύλληψή του απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Άλλο ένα ανέκδοτο… Μαζί τα φάγαμε, είμαστε όλοι τεμπέληδες, προσαγωγές, κρατήσεις, αντισυνταγματικές αποφάσεις στα δικαστήρια, είναι μόνο ένα μέρος των ενεργειών που καθημερινά κάνει το κράτος κατοχής.
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 9, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 10 – Κανείς δεν πρέπει να διώκεται για τις πεποιθήσεις του, ακόμη και τις θρησκευτικές, εφ’όσον η εκδήλωσή τους δεν διαταράσσει τη δημόσια τάξη που ο νόμος έχει επιβάλλει.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Είσαι ειρηνικός διαδηλωτής; Ετοιμάσου για δακρυγόνα, συλλήψεις, γλόμπ, και ξύλο… Όσο για τις πεποιθήσεις σου, να ξέρεις ότι ΔΕΝ τους απασχολεί καθόλου…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 10, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 11 – Η ελεύθερη ανταλλαγή σκέψεων και ιδεών είναι ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου. Επομένως, κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να ομιλεί, να γράφει, και να τυπώνει τα έργα του ελεύθερα, αρκεί να μην κάνει κατάχρηση αυτής της ελευθερίας σε περιπτώσεις που ορίζονται σαφώς από το νόμο.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Είσαι blogger; Είσαι υπέρ του εθνικού νομίσματος; Εεε τότε να ξέρεις ότι το “σύστημα” θα κάνει το παν για να σε φιμώσει… Εντάξει δεν το έχουν καταφέρει ακόμα πλήρως, αλλά όλοι μας ξέρουν ότι το έχουν εφαρμόσει ήδη σε πολλές περιπτώσεις.
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 11, δεν έχει καταλυθεί πλήρως, αλλά έχει παραβιαστεί πολλές φορές.
—-
Άρθρο 12 – Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη κάνει αναγκαία την ύπαρξη μιας κρατικής εξουσίας. Άρα αυτή η εξουσία έχει θεσπιστεί για το καλό όλων και όχι για την ιδιωτική ωφέλεια αυτών, στους οποίους έχει ανατεθεί.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Η κατοχική δικτατορία, εξασφαλίζει πλέον μόνο ένα πράγμα. Την πληρωμή τοκογλυφικών χρεών. Στην πλάτη του Λαού. Ή μάλλον, θα έλεγε κανείς, πάνω από τα πτώματα του Λαού… Είναι κανείς ακόμα που πραγματικά πιστεύει ότι το “κράτος” χρησιμοποιεί την εξουσία για το καλό όλων;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 12, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 13 – Για τη συντήρηση της κρατικής εξουσίας και για τα έξοδα της διοίκησης μια κοινή συνεισφορά είναι αναγκαία. Η συνεισφορά αυτή πρέπει να είναι κατανεμημένη με δικαιοσύνη στους πολίτες, ανάλογα με τις δυνατότητές τους
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Ανέκδοτο και πάλι… Σήμερα έχουμε φορολογία στους άνεργους, άστεγους και στους άπορους! Η φορολογία όχι μόνο δεν είναι ανάλογη με την δυνατότητα του κάθε πολίτη, αλλά ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ ανάλογη…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 13, έχει καταλυθεί και ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΕΙ πλήρως.
—-
Άρθρο 14 – Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, αυτοπροσώπως ή με τους αντιπροσώπους τους, ν’αποδέχονται ελεύθερα την αναγκαιότητα της δημόσιας εισφοράς, να παρακολουθούν τη χρήση της και να καθορίζουν την ποσότητα, τη διάθεση, την είσπραξη και τη διάρκειά της.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Τι να πει κανείς και γι αυτό το δικαίωμα… Ποιοι πολίτες έχουν αυτό το δικαίωμα; Εδώ όπως είπαμε και παραπάνω, δεν έχουν το δικαίωμα αυτό ΟΥΤΕ ΚΑΝ οι κυβερνήσεις μας… Οι πολίτες… απλά καλούνται να πεθάνουν…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 14, έχει καταλυθεί και ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΕΙ πλήρως.
—-
Άρθρο 15 – Η κοινωνία έχει το δικαίωμα να ζητήσει ευθύνη από κάθε δημόσιο λειτουργό για τον τρόπο που άσκησε το λειτούργημά του.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Ευθύνες; ΠΟΙΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ; Αυτοί που ευθύνονται για την απόλυτη κατάντια μας, ούτε λογοδοτούν, ούτε επικοινωνούν με την κοινωνία. Οι “Δημόσιοι Λειτουργοί” που έχουν και την μεγαλύτερη ευθύνη, έχουν απαγορεύσει αυτό το δικαίωμα με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, την ασυλία τους και γενικότερα με την πλήρη απαξίωση που δείχνουν στον Λαό αυτής της χώρας…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 15, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 16 – Κάθε κοινωνία η οποία δεν έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών της και δεν έχει καθορίσει με ακρίβεια τη διάκριση των εξουσιών, δεν μπορεί να θεωρηθεί οργανωμένη.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Διάκριση εξουσιών; Ποια διάκριση; Εδώ έχουμε παρά μόνο μία εξουσία, αυτήν των τοκογλύφων και διεθνών κέντρων, που εργάζονται με έναν και μόνο νόμο: “Το αποφασίζουμε και διατάσσουμε.”
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 16, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 17 – Επειδή η ιδιοκτησία είναι ένα απαραβίαστο και ιερό δικαίωμα κανείς δεν μπορεί να τη στερηθεί παρά μόνο σε περίπτωση δημόσιας ανάγκης που έχει καθορισθεί από το νόμο και φυσικά με την προϋπόθεση να καταβληθεί προηγουμένως στον κάτοχο μια δίκαιη αποζημίωση”.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Να τα ξαναπούμε; ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ. ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ. ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 17, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Έχουν καταλύσει τα 16 από τα 17 και τα έχουν παραβιάσει ΟΛΑ λοιπόν…
Η κυβέρνηση συνεχίζει βεβαίως να προσποιείται την νομιμότητά της.
Η αντιπολίτευση, συνεχίζει να τους νομιμοποιεί…
Τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε εμείς ως Λαός πλέον;
Οι απαντήσεις δικές σας, αλλά δείτε και αυτές τις ιδέες εδώ και εδώ…
Καλή Λευτεριά!
Βασισμένη στις ιδέες του Διαφωτισμού και επηρεασμένη από ανάλογο φιλελεύθερο κλίμα κατοχύρωνε για την αστική τάξη με τα άρθρα της κάποια θεμελιώδη δικαιώματα που ως τότε είχαν καταπατηθεί από την εξουσία του απολυταρχικού καθεστώτος. Αναγνωρίζονταν σε όλους το δικαίωμα της ελευθερίας, της ισότητας, της ανεξιθρησκίας και το απαραβίαστο της ιδιοκτησίας. Επίσης προασπίστηκε την εξουσία που πηγάζει από το λαό, καταργήθηκαν οι τίτλοι ευγένειας και ορίζονταν ότι όλοι οι πολίτες ήταν δεκτοί σε διάφορα αξιώματα, θέσεις και υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους (αξιοκρατία).
Το κείμενο της διακήρυξης έχει ως εξής:
Διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (26 Αυγούστου 1789):
“Οι αντιπρόσωποι του γαλλικού λαού, συγκεντρωμένοι σε Εθνική Συνέλευση, επειδή πιστεύουν ότι η άγνοια, η λήθη και η περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι οι αποκλειστικοί λόγοι της κοινής δυστυχίας και της διαφθοράς των κυβερνήσεων, αποφάσισαν να εκθέσουν σε μια επίσημη διακήρυξη τα φυσικά, αναπαλλοτρίωτα και ιερά δικαιώματα του ανθρώπου με τελικό σκοπό αυτή η διακήρυξη, μια και θα βρίσκεται συνέχεια μπροστά στα μάτια του κοινωνικού σώματος, να υπενθυμίζει σε όλους αδιάκοπα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Ακόμη σκοπεύει να καταστήσει τις αποφάσεις της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας περισσότερο σεβαστές, μια και θα μπορούν σε κάθε περίπτωση να συγκρίνονται με τον τελικό στόχο του κάθε πολιτικού θεσμού.
Τέλος, η διακήρυξη αυτή αποβλέπει να στρέψει τις διεκδικήσεις των πολιτών, που θα στηρίζονται πια σε απλές αρχές και αναμφισβήτητες, προς τη στήριξη του Συντάγματος και προς το γενικό καλό.
Επομένως, η Εθνική Συνέλευση μπροστά και κάτω από την προστασία του Ανωτάτου Όντος αναγνωρίζει και διακηρύσσει τα παρακάτω δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη…
Ωραία θα πείτε. Οι πολιτικοί μας, σίγουρα τα σέβονται αυτά. ούτως ή άλλως τα δικαιώματα αυτά θα είναι πολύ δίκαια έτσι; Και οι διάφοροι “Συνταγματολόγοι”, ειδικοί και νομικοί σίγουρα λοιπόν θα τα σέβονται έτσι; Τα δικαστήρια επίσης προφανώς θα τα υποστιρίζουν και αυτά πάντα έτσι;
ΌΧΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ…
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πόσα ανθρώπινα δικαιώματα (από την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη) έχει καταλύσει η Κατοχική Χουντάρα;
Μήπως νομίζετε 30% ;
Μήπως νομίζετε 50% ;
Μήπως νομίζετε 70% ;
Όχι, δυστυχώς τα έχουν παραβιάσει ΟΛΑ!
Ας τα δούμε ένα – ένα λοιπόν…
Άρθρο 1 – Οι άνθρωποι γεννιούνται καί παραμένουν ελεύθεροι, με ίσα δικαιώματα. Κοινωνικές διακρίσεις γίνονται μόνο με γνώμονα το κοινό συμφέρον.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Τι να μην αναφέρει κανείς εδώ… Ασυλία Βουλευτών και πολιτικών. Φυλάκιση και κυνήγημα πολιτών για μηδαμινά χρέη. Μεγαλο-λαμόγια, Τραπεζίτες και άλλοι που κλέβουν εκατομμύρια, είτε το κάνουν “νόμιμα”, είτε παράνομα, αλλά τυγχάνουν της πλήρους προστασίας του συστήματος… Και αυτά είναι μόνο η αρχή…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 1, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 2 – Σκοπός κάθε πολιτικής ένωσης αποτελεί η διατήρηση των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τα δικαιώματα αυτά είναι η ελευθερία, η ιδιοκτησία, η ασφάλεια και η αντίσταση στη βία.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, σημειώστε “check”. Άγρια καταστολή, από τις δυνάμεις κατοχής σε ΚΑΘΕ διαμαρτυρία, σημειώστε “check”. Ασφάλεια και αντίσταση στην βία;;; Εδώ γελάμε… εάν δεν ήταν τόσο τραγικό. Το καθεστώς δεν χάνει καμιά ευκαιρία να μπουκάρει στο σπίτι του καθενός που αντιστέκεται, να τον κατηγορήσει, να τον φυλακίσει, και να του πάρει τα πάντα. Παράδοση της Εθνικής μας κυριαρχίας.
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 2, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 3 – Το Έθνος είναι η αποκλειστική πηγή κάθε εξουσίας. Καμία ομάδα ανθρώπων και κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκεί εξουσία που δεν απορρέει από το Έθνος.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Το Έθνος; Ποιο Έθνος. Αυτή η λέξη έχει καταργηθεί πλέον… Αλλά ας το δούμε: Το πολιτικό προσωπικό ακολουθεί πιστά τις εντολές της Τρόικα και των διεθνών τοκογλύφων, χωρίς να ρωτά κανέναν απολύτως. Το τραγικότερο όλων, είναι ότι το παραδέχονται χωρίς αναστολές… Μας λένε ότι η όποιες γελοίες ρυθμίσεις ή αλλαγές δεν τις δέχεται η Τρόικα, οπότε δεν μπορούν να περάσουν. Και άλλα βέβαια…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 3, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 4 – Ελευθερία σημαίνει το να μπορεί να πράττει το κάθε άτομο οτιδήποτε δε βλάπτει ένα άλλο άτομο. Έτσι, η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου θέτει σαν όριο το σημείο εκείνο, από το οποίο αρχίζει η άσκηση των ίδιων δικαιωμάτων για το άλλο άτομο. Το όριο αυτό δεν καθορίζεται παρά μόνον από το νόμο.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Εδώ δεν θα αναφέρουμε κάποια πράγματα που ήδη έχουν αναφερθεί που καταλύουν και αυτό το δικαίωμα. Αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα που δεν αναφέραμε ακόμη. Μέσα σε αυτά είναι τα καταστροφικά μέτρα που παίρνουν κάθε μέρα, που μας βλάπτουν, βάζουν λάδι στην φωτιά της κρίσης, ανεβάζουν την ύφεση, τις αυτοκτονίες, την ανεργία κλπ. Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι το Άρθρο 4 ισχύει ακόμα;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 4, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 5 – Ο νόμος μπορεί να απαγορεύσει μόνο ό,τι είναι επιζήμιο για την κοινωνία. Ό,τι δεν απαγορεύεται από το νόμο θεωρείται επιτρεπτό και δεν μπορεί σε κανέναν να επιβληθεί να κάνει κάτι που δεν ορίζεται από το νόμο.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Ο νόμος της κατοχής σήμερα, θα έπρεπε πρώτα και κύρια, να απαγορεύσει την διαδικασία “σωσίματος” από την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού… Αλλά ας δούμε και κάποια άλλα θεματάκια… Σκουριές. Καταστροφή του περιβάλλοντος, ξεπούλημα αμύθητης περιουσίας του Λαού έναντι πινακίου φακής… Αυτό δεν είναι επιζήμιο για την κοινωνία; Οι αυτοκτονίες, η ανεργία, η υπερφορολογία και τόσα άλλα τι είναι; Ρωτήστε τον εαυτό σας: Οι νόμοι που περνά η κατοχή, είναι ηθικοί; Είναι δυνατόν να λέμε τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ο νόμος, όταν αυτοί που τους ορίζουν έχουν ξεπεράσει κάθε όριο νομιμότητας;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 5, δεν αφορά το παράνομο καθεστώς στην Ελλάδα και ως εκ τούτου, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 6 – Ο νόμος αποτελεί έκφραση της κοινής βούλησης. Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, προσωπικά ή με αντιπροσώπους τους, να μετέχουν στη θέσπισή του. Ο νόμος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλους, ανεξάρτητα αν προστατεύει ή τιμωρεί. Εφόσον όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, μπορούν όλοι να μετέχουν το ίδιο και στα δημόσια αξιώματα, στις θέσεις και τις υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους και χωρίς καμία άλλη διάκριση παρά αυτή που πηγάζει από την αρετή τους και το ταλέντο τους.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Εδώ μιλάμε για άλλο ένα ανέκδοτο… Οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να μετέχουν στην θέσπιση των νόμων; Εδώ ΟΥΤΕ ΚΑΝ η κυβέρνηση ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ… Τους τα υπαγορεύει η Τρόικα…. Δεν χρειάζεται να πούμε και τίποτα άλλο που δεν έχουμε ήδη αναφέρει εδώ.
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 6, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 7 – Κανένα άτομο δεν μπορεί να κατηγορηθεί, να συλληφθεί ή να κρατηθεί παρά μόνο στις περιπτώσεις που ο νόμος ορίζει και σύμφωνα με τις διαδικασίες που προκαθορίζονται από αυτόν. Όσοι αιτούνται, εκδιώκουν, και εκτελούν αμέσως ή εμμέσως αυθαίρετες εντολές πρέπει να τιμωρούνται. Όπως επίσης, κάθε πολίτης ο οποίος καλείται ή συλλαμβάνεται εν ονόματι του νόμου πρέπει να συμμορφώνεται αμέσως, κάθε αντίσταση που προβάλλει όντας ομολογία ενοχής.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Κι άλλο ανέκδοτο… Πόσοι από εμάς δεν έχουν ΗΔΗ υποστεί προσαγωγή, παράνομα και χωρίς καμιά νομιμότητα; Πόσοι από τους συμπολίτες μας, δεν είμαστε τραγικά θύματα απολύτως αυθαίρετων εντολών;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 7, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 8 – Ο νόμος οφείλει να επιβάλλει ποινές που είναι αποκλειστικά και απόλυτα αναγκαίες. Κανείς δεν μπορεί να τιμωρηθεί παρά με νόμο που είχε θεσπιστεί πριν το αδίκημα και ο οποίος εφαρμόζεται νόμιμα.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Κι άλλο ανέκδοτο… Πόσοι από εμάς δεν έχουν ΗΔΗ υποστεί προσαγωγή, παράνομα και χωρίς καμιά νομιμότητα; Πόσοι από τους συμπολίτες μας, δεν είμαστε τραγικά θύματα απολύτως αυθαίρετων εντολών;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 8, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 9 – Επειδή κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος έως ότου αποδειχτεί η ενοχή του, αν κριθεί αναγκαίο να συλληφθεί, κάθε αυστηρό μέτρο που δεν θα ήταν αναγκαίο για τη σύλληψή του απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Άλλο ένα ανέκδοτο… Μαζί τα φάγαμε, είμαστε όλοι τεμπέληδες, προσαγωγές, κρατήσεις, αντισυνταγματικές αποφάσεις στα δικαστήρια, είναι μόνο ένα μέρος των ενεργειών που καθημερινά κάνει το κράτος κατοχής.
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 9, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 10 – Κανείς δεν πρέπει να διώκεται για τις πεποιθήσεις του, ακόμη και τις θρησκευτικές, εφ’όσον η εκδήλωσή τους δεν διαταράσσει τη δημόσια τάξη που ο νόμος έχει επιβάλλει.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Είσαι ειρηνικός διαδηλωτής; Ετοιμάσου για δακρυγόνα, συλλήψεις, γλόμπ, και ξύλο… Όσο για τις πεποιθήσεις σου, να ξέρεις ότι ΔΕΝ τους απασχολεί καθόλου…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 10, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 11 – Η ελεύθερη ανταλλαγή σκέψεων και ιδεών είναι ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου. Επομένως, κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να ομιλεί, να γράφει, και να τυπώνει τα έργα του ελεύθερα, αρκεί να μην κάνει κατάχρηση αυτής της ελευθερίας σε περιπτώσεις που ορίζονται σαφώς από το νόμο.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Είσαι blogger; Είσαι υπέρ του εθνικού νομίσματος; Εεε τότε να ξέρεις ότι το “σύστημα” θα κάνει το παν για να σε φιμώσει… Εντάξει δεν το έχουν καταφέρει ακόμα πλήρως, αλλά όλοι μας ξέρουν ότι το έχουν εφαρμόσει ήδη σε πολλές περιπτώσεις.
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 11, δεν έχει καταλυθεί πλήρως, αλλά έχει παραβιαστεί πολλές φορές.
—-
Άρθρο 12 – Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη κάνει αναγκαία την ύπαρξη μιας κρατικής εξουσίας. Άρα αυτή η εξουσία έχει θεσπιστεί για το καλό όλων και όχι για την ιδιωτική ωφέλεια αυτών, στους οποίους έχει ανατεθεί.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Η κατοχική δικτατορία, εξασφαλίζει πλέον μόνο ένα πράγμα. Την πληρωμή τοκογλυφικών χρεών. Στην πλάτη του Λαού. Ή μάλλον, θα έλεγε κανείς, πάνω από τα πτώματα του Λαού… Είναι κανείς ακόμα που πραγματικά πιστεύει ότι το “κράτος” χρησιμοποιεί την εξουσία για το καλό όλων;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 12, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 13 – Για τη συντήρηση της κρατικής εξουσίας και για τα έξοδα της διοίκησης μια κοινή συνεισφορά είναι αναγκαία. Η συνεισφορά αυτή πρέπει να είναι κατανεμημένη με δικαιοσύνη στους πολίτες, ανάλογα με τις δυνατότητές τους
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Ανέκδοτο και πάλι… Σήμερα έχουμε φορολογία στους άνεργους, άστεγους και στους άπορους! Η φορολογία όχι μόνο δεν είναι ανάλογη με την δυνατότητα του κάθε πολίτη, αλλά ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ ανάλογη…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 13, έχει καταλυθεί και ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΕΙ πλήρως.
—-
Άρθρο 14 – Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, αυτοπροσώπως ή με τους αντιπροσώπους τους, ν’αποδέχονται ελεύθερα την αναγκαιότητα της δημόσιας εισφοράς, να παρακολουθούν τη χρήση της και να καθορίζουν την ποσότητα, τη διάθεση, την είσπραξη και τη διάρκειά της.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Τι να πει κανείς και γι αυτό το δικαίωμα… Ποιοι πολίτες έχουν αυτό το δικαίωμα; Εδώ όπως είπαμε και παραπάνω, δεν έχουν το δικαίωμα αυτό ΟΥΤΕ ΚΑΝ οι κυβερνήσεις μας… Οι πολίτες… απλά καλούνται να πεθάνουν…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 14, έχει καταλυθεί και ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΕΙ πλήρως.
—-
Άρθρο 15 – Η κοινωνία έχει το δικαίωμα να ζητήσει ευθύνη από κάθε δημόσιο λειτουργό για τον τρόπο που άσκησε το λειτούργημά του.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Ευθύνες; ΠΟΙΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ; Αυτοί που ευθύνονται για την απόλυτη κατάντια μας, ούτε λογοδοτούν, ούτε επικοινωνούν με την κοινωνία. Οι “Δημόσιοι Λειτουργοί” που έχουν και την μεγαλύτερη ευθύνη, έχουν απαγορεύσει αυτό το δικαίωμα με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, την ασυλία τους και γενικότερα με την πλήρη απαξίωση που δείχνουν στον Λαό αυτής της χώρας…
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 15, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 16 – Κάθε κοινωνία η οποία δεν έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών της και δεν έχει καθορίσει με ακρίβεια τη διάκριση των εξουσιών, δεν μπορεί να θεωρηθεί οργανωμένη.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Διάκριση εξουσιών; Ποια διάκριση; Εδώ έχουμε παρά μόνο μία εξουσία, αυτήν των τοκογλύφων και διεθνών κέντρων, που εργάζονται με έναν και μόνο νόμο: “Το αποφασίζουμε και διατάσσουμε.”
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 16, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Άρθρο 17 – Επειδή η ιδιοκτησία είναι ένα απαραβίαστο και ιερό δικαίωμα κανείς δεν μπορεί να τη στερηθεί παρά μόνο σε περίπτωση δημόσιας ανάγκης που έχει καθορισθεί από το νόμο και φυσικά με την προϋπόθεση να καταβληθεί προηγουμένως στον κάτοχο μια δίκαιη αποζημίωση”.
Τι έχει κάνει η κατοχική Δικτατορία:
Να τα ξαναπούμε; ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ. ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ. ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ;
Αποτέλεσμα: Το Άρθρο 17, έχει καταλυθεί πλήρως.
—-
Έχουν καταλύσει τα 16 από τα 17 και τα έχουν παραβιάσει ΟΛΑ λοιπόν…
Η κυβέρνηση συνεχίζει βεβαίως να προσποιείται την νομιμότητά της.
Η αντιπολίτευση, συνεχίζει να τους νομιμοποιεί…
Τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε εμείς ως Λαός πλέον;
Οι απαντήσεις δικές σας, αλλά δείτε και αυτές τις ιδέες εδώ και εδώ…
Καλή Λευτεριά!
Σ. Κατσούλης
Η κρίση ως ευκαιρία, ένα ύπουλο σόφισμα
“Να δούμε την κρίση ως ευκαιρία” είναι ένα σλόγκαν που αναπαράγεται συχνά από το ξεκίνημα αυτής της ιστορίας, της χρεοκοπίας σε αργή κίνηση για την χώρα. Οι υποστηρικτές “θετικής ενέργειας” μπορεί να βλέπουν πίσω από την δυσμενή συγκυρία, τρόπους για να γράψουν “πως να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι” και να το πουλήσουν ως εγχειρίδιο πορείας.
Είναι αυτοί που μας καλούν σε “ενέσεις αισιοδοξίας” όντας βολεμένοι ή που παρακαλάνε για κρατικές επιχορηγήσεις ώστε να κάνουν το κομμάτι τους, ενώ παίζουν τον ρόλο της “πλύστρας” για τα κακώς κείμενα, διακοσμώντας την ανωμαλία με καθρεφτάκια κανονικότητας. Η αγορά εργασίας δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω παρά σειρές από γιαουρτάδικα, φθηνό φαγητό, ενεχυροδανειστήρια και ανάπτυξη μεγάλων αλυσίδων. Επομένως νέες θέσεις εργασίας δεν προσφέρονται, παρά τους τραγικά χαμηλούς μισθούς που υποτίθεται πως θα προσέλκυαν επενδυτές και θα αύξαναν την ανταγωνιστικότητα.
Κάποιοι πάλι, μπορεί να χρησιμοποιούν αυτή την φράση ως ερέθισμα αναστοχασμού, αλλά για τρέχα να το πεις αυτό σε ανθρώπους που έχουν απολυθεί, σε άλλους που λιμοκτονούν (3 εκ. βρίσκονται στο φάσμα της φτώχειας πλέον), σε ανασφάλιστους με χρόνιες παθήσεις, ή σε συγγενείς αυτόχειρων. Δεν είναι συνειδητή επιλογή η άρνηση του life stye ψέματος επειδή έχεις λιγότερα στην τσέπη. Δεν χρειάζεται καμία κρίση γι’ αυτή την “επιφοίτηση”. Οι επιλογές καθορίζονται από σένα και όχι από τις ανάγκες που σου επιβάλλονται, ούτε από το περιβάλλον. Τουλάχιστον έτσι θα ήταν το ιδανικό. Άρα η κρίση δεν είναι ευκαιρία για να αποκτήσεις κριτική σκέψη, το υλικό το είχες και πριν από αυτήν αν ήθελες να σκεφτείς. Απλά μπορεί να αναγκάζεσαι να αλλάζεις μερικώς τρόπο ζωής γιατί δεν έχεις χρήματα, αλλά να μην άλλαξες αξίες.
Η πραγματική ευκαιρία που δίνει η κρίση είναι σε κάποιους να διευρύνουν τον κύκλο εκμετάλλευσης. Κερδισμένοι βγαίνουν όσοι θέλουν να μειώσουν τους μισθούς των υπαλλήλων ενώ οι επιχειρήσεις τους είναι κερδοφόρες, ευκαιρία προκύπτει γι’ αυταρχικούς εργοδότες που επιχειρούν να έχουν εργαζόμενους-ρομποτάκια, ώστε να τους απειλούν με τον εφιάλτη της ανεργίας. Ευκαιρία δίνεται σε δυνατούς παίκτες της αγοράς, ώστε να εκμηδενίζουν τα διαπραγματευτικά χαρτιά των εργαζομένων με την βοήθεια της νομοθεσίας, αλλά και των ελαστικών ελέγχων. Η κρίση γίνεται ευκαιρία για την δημιουργία κλίματος φόβου. Ξέρεις τι πλεονέκτημα δίνεται στα χέρια ενός αφεντικού να σου δείχνει κρυφογελώντας την ουρά στον ΟΑΕΔ, απειλώντας σε, αν δεν δώσεις το παραπάνω που θέλει χωρίς να έχεις κάποιο κέρδος;
Είναι άκρως εξοργιστικό και ειρωνικό να ακούς το σόφισμα αυτό που αναφέρεται και στον τίτλο, στην εποχή της φτώχειας και των κλειστών οριζόντων, της εργατικής επαιτείας και της απελπισίας.
Ευκαιρίες προκύπτουν για τους λίγους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα (ανάμεσα στα πολλά) είναι τα καταστήματα Jumbo των οποίων ο τζίρος έχει αυξηθεί, ενώ οι υπάλληλοί του εργάζονται με μισθούς πείνας. Λίγο νωρίτερα μέσα στο 2013, εκπρόσωποι πολυεθνικών ζητούσαν νόμο για μισθό 300 ευρώ, ώστε να προσλαμβάνουν νέους ανέργους. Ένα σύγχρονο δουλοπάζαρο ζητούσαν λίγο-πολύ. Ενώ σε δημοσίευμα της εφημερίδας “ΤΟ ΒΗΜΑ” (αναδημοσίευση από το Ramnousia) αναγράφεται πως 505 Έλληνες πολυεκατομμυριούχοι έχουν περιουσία που έχει αυξηθεί κατά 20% σε σχέση με πέρσι.
Η σύγχρονη συγκυρία λοιπόν, δεν είναι παρά μια ευκαιρία για μεγαλύτερο τζογάρισμα στα χέρια των δυνατών παικτών. Είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή για ένα νέο “New Deal” από μεριάς του κεφαλαίου. Κι η μόνη ευκαιρία που δίνεται στα λαϊκά στρώματα είναι να κατανοήσουν επιτέλους τις δίχως πρόσχημα μεθοδεύσεις εις βάρος τους, από αυτούς που βρήκαν την καλύτερη ευκαιρία για να την ντύσουν ιστορικά ως “κρίση”.
Το Νόμπελ της ντροπής, Νο.2
Γιάνης Βαρουφάκης
Τέτοια εποχή, πριν τρία χρόνια, έκανε την εμφάνισή του, εδώ στο protagon, το πρώτο άρθρο με τον σημερινό τίτλο: Το «Νόμπελ» της Ντροπής. (1) Η εισαγωγική παράγραφος έλεγε τα εξής, τα οποία αναπαράγω καθώς ισχύουν απολύτως και ως προς το φετινό «Νόμπελ» Οικονομικών το οποίο μόλις απενεμήθη:
«Φανταστείτε ότι μια επιδημία βαριάς φυματίωσης έχει ξεσπάσει σε όλο τον κόσμο. Τώρα σκεφτείτε τι θα γινόταν αν, την ίδια χρονιά που τα θύματά της πολλαπλασιάζονται, η επιτροπή Νόμπελ αποφάσιζε να απονείμει το βραβείο ιατρικής σε τρεις επιδημιολόγους που όχι μόνο αγνοούσαν τη φυματίωση σε όλη τους την καριέρα, αλλά και που συστηματικά απέκλειαν την πιθανότητα να επιστρέψει η φυματίωση ως επιδημία. Φαντάζομαι να συμφωνείτε ότι ένα τέτοιο Νόμπελ, εν μέσω κρίσης, θα εξόργιζε όλους. Κι όμως, μια τέτοια ανακοίνωση έγινε την περασμένη εβδομάδα αλλά κατακραυγή καμία.»
Οι φετινοί νικητές του πολύκροτου βραβείου είναι οι κύριοι Eugene Fama και Lars Peter Hansen, του Πανεπιστημίου (και της λεγόμενης Σχολής) του Σικάγο, και ο Robert Shiller του Πανεπιστημίου του Yale. Το ότι ο κ. Fama (και σε μικρότερο βαθμό ο κ. Hansen) κρίθηκε κατάλληλος για αυτή τη μέγιστη τιμητική διάκριση ενισχύει τα μέγιστα το συμπέρασμα του άρθρου εκείνου που πρωτοεμφανίστηκε σε τούτες εδώ τις σελίδες τον Οκτώβριο του 2010:
«Ίσως ποτέ στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος δεν έχει οικοδομηθεί ένας τέτοιος ιδεολογικός και θεωρητικός θρίαμβος στη βάση μιας τεράστιας αλυσίδας θεωρητικών αποτυχιών, όπως αυτές των σύγχρονων οικονομολόγων. Δεδομένου ότι το Νόμπελ ακόμα συμβολίζει την επιστημονική συμβολή στην επίλυση (και όχι στην ενίσχυση και πολλαπλασιασμό) βασικών προβλημάτων της ανθρωπότητας, μία λύση υπάρχει: η άμεση κατάργηση του Νόμπελ Οικονομικών.»
Πράγματι, η επιλογή του κ. Fama αποτελεί μέγιστη πρόκληση απέναντι τόσο στα θύματα του Κραχ του 2008 (και της Κρίσης που ακολούθησε, και η οποία τυραννά και την Ελλάδα σήμερα) όσο και απέναντι σε κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Κι αυτό επειδή ο κ. Fama ήταν ο άνθρωπος που έδωσε στη Wall Street, και στους λοιπούς τραπεζίτες, τη θεωρητική και «επιστημονική» νομιμοποίηση (κάλυψη δηλαδή) να προβούν στα έκτροπα που οδήγησαν στο Κραχ. Με τις έξυπνες θεωρητικές του διατυπώσεις δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι οι αγορές πάντα και παντού δίνουν τις «σωστές» τιμές στους χάρτινους τίτλους. Με άλλα λόγια, απέκλεισε το ενδεχόμενο οι αγορές να δημιουργήσουν φούσκες των οποίων το σκάσιμο να προκαλέσει μια κρίση. Με απλά λόγια, ήταν ο θεωρητικός που εξόπλισε το χέρι της Wall Street με το όπλο που σκότωσε τα όνειρα μιας γενιάς. Χτες, εν την σοφία της, η Τράπεζα της Σουηδίας απεφάνθη ότι ο κύριος αυτός πρέπει να τιμηθεί με «Νόμπελ». Τι να πει κανείς...
Ως απόδειξη ότι η εν λόγω επιτροπή αποτελείται από εκλέκτορες που δεν είναι μόνο ανόητοι αλλά είναι και δειλοί, δεν τόλμησαν να δώσουν το βραβείο μόνο στον κ. Fama και στον συνάδελφό του από το Σικάγο ο οποίος κινείτο λίγο πολύ εντός της «γραμμής» Fama (τον κ. Hansen). Φοβούμενοι την εύλογη κατακραυγή, προσέθεσαν και τρίτο νικητή στο φετινό βραβείο: τον εξαιρετικό καθηγητή του Yale Robert Shiller – έναν άνθρωπο ο οποίος μέρα-νύχτα πασχίζει (και καταφέρνει) να αποδείξει, με στατιστικά και θεωρητικά εργαλεία, πόσο επικίνδυνη είναι η θεωρία του... κ. Fama. (Ο Shiller έγινε γνωστός φέρνοντας στο φως τη συχνότητα με την οποία η θεωρία του κ. Fama ανατρέπεται από την πραγματικότητα.)
Θα πει κάποιος: Γιατί δεν επικροτείς το γεγονός ότι η επιτροπή έδειξε αμεροληψία, βραβεύοντας και τον κ. Fama και τον κ. Shiller; Επειδή, αγαπητέ αναγνώστη, εδώ δεν πρόκειται για δύο επιστήμονες με μια εύλογη, δημιουργική και ενδιαφέρουσα διαφωνία. Εδώ έχουμε μια περίπτωση ανάλογη με την υποθετική απονομή του Νόμπελ Φυσικής τόσο στον Γαλιλαίο όσο και στον Ιεροεξεταστή που τον καταδίκασε.
Κλείνοντας, για όσους ενδιαφέρονται για την ουσία της «Θεωρία των Αποτελεσματικών Αγορών» για την οποία εισέπραξε το «Νόμπελ» ο κ. Fama, ακολουθεί η παρουσίαση των τριών αλληλένδετων τοξικών θεωριών οι οποίες, προ του 2008, νομιμοποίησαν θεωρητικά το ξεχαρβάλωμα όλων των κανόνων που, έως το 1998, έθεταν όρια στην ασυδοσία των τραπεζιτών. Οι τρεις αυτές τοξικές θεωρίες είναι: Η «Θεωρία Ορθολογικών Προσδοκιών», η Θεωρία των Αποτελεσματικών Αγορών» του κ. Fama και, τέλος, η «Θεωρία των Πραγματικών Οικονομικών Κύκλων».
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Τρεις τοξικές θεωρίες (2)
Θεωρία 1η: Η Υπόθεση Ορθολογικών Προσδοκιών - ΥΠΟ (3)
Έστω μια θεωρία Θ που αφορά τους κανόνες που διέπουν τις δικές μας πράξεις και τις πράξεις των ανταγωνιστών μας. Η ΥΠΟ λέει το εξής απλό: Απορρίπτουμε τη Θ εφόσον η ακρίβειά της βασίζεται στην υπόθεση ότι κάποιοι από εμάς θα συμπεριφέρονται αντίθετα από τους κανόνες που, σύμφωνα με τη Θ, διέπουν (ή θα έπρεπε να διέπουν) τις πράξεις μας! Με άλλα, πιο απλά, λόγια, απορρίπτονται όλες οι θεωρίες που υποτιμούν τη δυνατότητα κάποιων ανθρώπων (των οποίων τη συμπεριφορά εξηγούν) να τις κατανοούν και να τις εκμεταλλεύονται για ίδιον όφελος.
Επειδή αυτό ακούγεται πολύ περίπλοκο, ένα παράδειγμα είναι αναγκαίο: Ας πάρουμε τη θεωρία Θ που εξηγεί πώς μπλοφάρουν οι καλοί παίκτες στην πόκα (ή σε οποιοδήποτε χαρτοπαίγνιο ή, γιατί όχι, στο Χρηματιστήριο). Προσέξτε γιατί η Θ αναγκαστικά πρέπει να υποθέτει ότι οι περισσότεροι παίκτες δεν γνωρίζουν τη Θ: Έστω ότι σε μια παρτίδα πόκας η Θ μου λέει ότι πρέπει να μπλοφάρω. Για να είναι σοφή αυτή η συμβουλή, δεν πρέπει να γνωρίζει ο αντίπαλός μου ότι αυτό με συμβούλεψε η Θ (καθώς αν το γνώριζε θα ήξερε ότι ετοιμάζομαι να μπλοφάρω και έτσι η μπλόφα μου θα αποτύγχανε). Πώς δεν θα το ξέρει; Ο μόνος τρόπος είναι να είμαι εγώ αρκετά έξυπνος να γνωρίζω τη Θ αλλά ο αντίπαλός μου να μην την ξέρει. Άρα, η Θ μου είναι χρήσιμη (δηλαδή είναι «καλή» θεωρία) μόνο εφόσον δεν τη γνωρίζει ο αντίπαλός μου. Συμπερασματικά, είτε η Θ μου είναι χρήσιμη, όταν οι αντίπαλοί μου δεν τη γνωρίζουν, είτε είναι άχρηστη, όταν όλοι τη γνωρίζουν.
Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει η ΥΠΟ λέγοντας το εξής: Καμία τέτοια θεωρία Θ δεν μπορεί να εξηγεί τις πράξεις μας για πολύ καιρό καθώς βασίζεται στην υπόθεση ότι μια μεγάλη μερίδα ατόμων θα συμπεριφέρεται με τρόπο που θα μετάνιωναν αν ήξεραν τη Θ. Στον βαθμό που οι συμμετέχοντες που τη γνωρίζουν κερδίζουν εις βάρος εκείνων που δεν τη γνωρίζουν, όλοι έχουν κίνητρο να τη μάθουν. Όμως όταν όλοι την κατανοήσουν, παύει να μπορεί να δίνει συμβουλές για το πότε πρέπει να μπλοφάρεις. Αχρηστεύεται. Η ΥΠΟ λοιπόν σπεύδει σε αυτό το συμπέρασμα λέγοντας ότι θεωρία του πότε πρέπει να μπλοφάρεις στην πόκα δεν μπορεί να υπάρξει. Ή, τουλάχιστον, ότι δεν μπορεί να είναι χρήσιμη για πολύ καιρό. Αργά ή γρήγορα οι «παίκτες» θα την αχρηστεύσουν... κατανοώντας την.
Ως εδώ καλά. Γιατί κατατάσσω την ΥΠΟ στην κατηγορία των τοξικών θεωριών; Για να ισχύει η ΥΠΟ, τότε τα ανθρώπινα λάθη (όταν κάνουν προβλέψεις για κάποια οικονομική μεταβλητή, όπως, για παράδειγμα, ο πληθωρισμός, οι τιμές των δημητριακών, η τιμή ενός παραγώγου ή μιας μετοχής) πρέπει πάντα να είναι τυχαία, δηλαδή είναι αδύνατον να τυποποιηθούν, να συσχετιστούν ή να θεωρητικοποιηθούν. Αρκούν μερικά δευτερόλεπτα σκέψης για να αντιληφθεί κανείς ότι σύμφωνα με την ΥΠΟ δεν πρέπει να αναμένεται ποτέ Ύφεση και, πολλώ δε μάλλον, Κρίση.
Θεωρία 2η: Η Υπόθεση των Αποτελεσματικών Αγορών ΥΑΑ (4)
Πρόκειται για την υπόθεση του Eugene Fama ότι κανείς δεν μπορεί συστηματικά να κερδίζει παίζοντας στις αγορές μαντεύοντας καλύτερα από... τις αγορές. Όπως κανείς δεν μπορεί να ελπίζει ότι αν στρίψει ένα νόμισμα θα μπορεί να προβλέπει συστηματικά αν θα προκύπτει κορώνα ή γράμματα, έτσι και στις αγορές συστηματικά κέρδη πάνω από τη μέση απόδοση των αγορών δεν νοούνται, σύμφωνα πάντα με την ΥΑΑ.
Ποιο είναι το σκεπτικό της ΥΑΑ; Το εξής: Θεωρείται δεδομένο ότι όλες οι γνωστές πληροφορίες (που έχουν κατ' ιδίαν οι διαφορετικοί «παίκτες») έχουν ήδη παίξει τον ρόλο τους στη διαμόρφωση των τρεχουσών τιμών - έχουν, ουσιαστικά, αποκαλυφθεί ήδη! Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι «παίκτες» επιλέγουν σωστά. Κάποιοι υπερ-τιμούν τις μετοχές ή τους τίτλους που αγοράζουν ενώ άλλοι τις υπο-τιμούν. Όμως, ακόμα και όταν όλοι σφάλουν, η αγορά έχει «δίκιο» κατά μέσον όρο και έτσι κανείς δεν μπορεί συστηματικά να κερδίζει πάνω από τον μέσο όρο απόδοσης σε αυτή την αγορά. Μια υπόθεση για την οποία μόνο ο Πάνγλωσσος (του Βολταίρου) θα ήταν περήφανος, καθώς υποθέτει την καλύτερη (και αποτελεσματικότερη) όλων των πιθανών αγορών!
Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω θεωρητικών υποθέσεων (ΥΟΠ και ΥΑΑ) αποτέλεσε για δεκαετίες τη ραχοκοκαλιά των τοξικών θεωριών. Για ποιον λόγο; Επειδή οι υφέσεις είναι, εξ ορισμού, συστηματικά φαινόμενα στη διάρκεια των οποίων οι αποκλίσεις από το φυσιολογικό (π.χ. οι πτωχεύσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων) δεν είναι τυχαίες αλλά αλληλένδετες και συσχετισμένες. Όσο αιφνιδιαστικά και αν ενσκήπτουν, εκτυλίσσονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και η κάθε μια από τις φάσεις τους συσχετίζεται με ό,τι προηγήθηκε. Όσοι πίστεψαν προ του 2008 ότι η οικονομία της αγοράς σέβεται τον συνδυασμό ΥΟΠ και ΥΑΑ πείθονταν ότι δεν μπορεί ποτέ να προκύψει Ύφεση ή Κρίση. Αυτή η πεποίθηση ήταν που έκανε τους «παίκτες» του χρηματοπιστωτικού τομέα, τους μεγαλοτραπεζίτες, τους πολιτικούς, τους κεντρικούς τραπεζίτες κοκ να πράττουν χωρίς ειρμό και περιορισμό, πεπεισμένοι πως, ό,τι και να κάνουν, όλα καλά θα πάνε. Αυτή η πεποίθηση, με άλλα λόγια, αυτές οι τοξικές θεωρίες συνεισέφεραν τα μέγιστα στην Κρίση. Και τι νομίζετε ότι έκαναν όταν ξάφνου ξέσπασε η Κρίση που οι θεωρίες τους είχαν αποκλείσει ως αδύνατες; Απλά στρέφονταν στην τρίτη τοξική θεωρία:
Θεωρία 3η: Θεωρία Πραγματικών Οικονομικών Κύκλων - ΘΠΙΚ (5)
Με αφετηρία τις πρώτες δύο εκ των τοξικών θεωριών (βλ. ΥΟΠ και ΥΑΑ πιο πάνω) η ΘΠΟΚ παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως μια εύρυθμη Γαία. Αν αφεθεί μόνος του, θα πετύχει αυτόματα μια κατάσταση αρμονίας του «οικοσυστήματός» του δίχως ποτέ να δημιουργεί Κρίσεις (όπως το 2008). Ωστόσο, ενδέχεται να δεχτεί «εξωγενή» σοκ, εξωτερικές επιθέσεις όπως, π.χ. η Γαία που πλήττεται από μετεωρίτες. Πώς αντιδρά ο πλανήτης σε αυτές τις «επιθέσεις»; Σταδιακά αλλά σίγουρα. Στην αρχή μπορεί (αν ο μετεωρίτης είναι μεγάλος) να αλλάξει ακόμα και το κλίμα, να εξαπλωθούν οι πάγοι (έτσι όπως έγινε στην Εποχή των Παγετώνων). Όμως κάποια στιγμή η Γαία αντιδρά ενδογενώς και προσαρμόζεται απορροφώντας τα εξωγενή σοκ. Κάπως έτσι αντιμετωπίζει η ΘΠΟΚ τις οικονομικές Κρίσεις.
Ξεκινώντας με τις υποθέσεις ΥΑΑ-ΥΟΠ, θεωρεί ότι οι κρίσεις έρχονται απέξω, εκτός της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Π.χ. προκαλούνται από τον παρεμβατισμό των κυβερνήσεων, από μια ανυπάκουη Κεντρική Τράπεζα, από τα ειδεχθή συνδικάτα, τους Άραβες πετρελαιοπαραγωγούς, τους ξένους, κ.λπ. Για την Κρίση, με άλλα λόγια, φταίνε παράγοντες εξωγενείς προς τις αγορές. Κι όπως η Γαία καταφέρνει να απορροφήσει τα εξωγενή σοκ, έτσι και οι κοινωνίες της αγοράς, εφόσον τις αφήσουν οι «εξωγενείς» παράγοντες (π.χ. το κράτος) στην ησυχία τους, ξέρουν πώς να τα απορροφήσουν και να προσαρμοστούν. Μπορεί να απαιτηθεί κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να απορροφηθούν τα κύματα του σοκ και ενδέχεται να υπάρξουν πολλά θύματα, όμως ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης μιας Κρίσης είναι να αφεθεί ο καπιταλισμός να αντεπεξέλθει μόνος του, χωρίς να υποστεί νέα σοκ από ιδιοτελείς κρατικούς αξιωματούχους και τους συνοδοιπόρους τους (οι οποίοι ισχυρίζονται υποκριτικά ότι προασπίζονται το δημόσιο συμφέρον προκειμένου να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα).
Αυτή είναι η τρίτη των τριών τοξικών θεωριών που κυριαρχούσαν στην οικονομική επιστήμη προ του 2008. Οι πρώτες δύο συνεισέφεραν στη σημερινή Κρίση, πείθοντας ότι είναι... αδύνατη, ενώ η τρίτη έρχεται να συμπληρώσει το κακό επιχειρηματολογώντας ότι, τώρα που προέκυψε αυτό που δεν μπορούσε να έχει προβλέψει, καλό είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε πριν προκύψει η Κρίση με μεγαλύτερη ένταση: Απορύθμιση των αγορών, ιδιωτικοποίηση, αύξηση των ανισοτήτων κ.λπ. κ.λπ.
(1) Τα εισαγωγικά που περικλείουν το «Νόμπελ» οφείλονται στο ότι το Νόμπελ Οικονομικών δεν είναι πραγματικό Νόμπελ, όπως εκείνο της Φυσικής, της Λογοτεχνίας κ.λπ. Δημιουργήθηκε από την Κεντρική Τράπεζα της Σουηδίας και ονομάζεται «Βραβείο Οικονομικών της Τράπεζας της Σουηδίας προς τιμή του Alfred Nobel». Η επιτυχία της Τράπεζας της Σουηδίας ήταν να πείσει την επιτροπή των πραγματικών Νόμπελ να γίνεται η ανακοίνωση και η απονομή του δικού της βραβείου οικονομικών την ίδια εποχή και στο ίδιο κτήριο.
(1) Τα εισαγωγικά που περικλείουν το «Νόμπελ» οφείλονται στο ότι το Νόμπελ Οικονομικών δεν είναι πραγματικό Νόμπελ, όπως εκείνο της Φυσικής, της Λογοτεχνίας κ.λπ. Δημιουργήθηκε από την Κεντρική Τράπεζα της Σουηδίας και ονομάζεται «Βραβείο Οικονομικών της Τράπεζας της Σουηδίας προς τιμή του Alfred Nobel». Η επιτυχία της Τράπεζας της Σουηδίας ήταν να πείσει την επιτροπή των πραγματικών Νόμπελ να γίνεται η ανακοίνωση και η απονομή του δικού της βραβείου οικονομικών την ίδια εποχή και στο ίδιο κτήριο.
(2) Οι παρουσιάσεις των τριών αυτών θεωριών πρωτοεμφανίστηκαν στο παράρτημα του 1ο Κεφαλαίου του βιβλίου μου «Ο παγκόσμιος Μινώταυρος»
(3) Rational Expectations Hypothesis
(4) Efficient Markets Hypothesis
(5) Real Business Cycle Theory
(3) Rational Expectations Hypothesis
(4) Efficient Markets Hypothesis
(5) Real Business Cycle Theory
Παιδεία και Αποεκπαίδευση
Ένα κείμενό μου για την Παιδεία, το οποίο δημοσιεύθηκε στο tvxs την Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013
Θεωρώ ότι η σπουδαιότερη γνώση που δίνεται σε όσους μαθητεύουν στην υφιστάμενη συστημική Παιδεία της Εξειδίκευσης, είναι η Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, στην γενικευμένη της μορφή βέβαια, στην πιο φιλοσοφημένη, στο ότι όλα είναι μεταβολές ενέργειας δηλαδή, στο ότι δεν υπάρχει όφελος δίχως ζημία, κέρδος δίχως χασούρα....
Θεωρώ ότι η σπουδαιότερη γνώση που δίνεται σε όσους μαθητεύουν στην υφιστάμενη συστημική Παιδεία της Εξειδίκευσης, είναι η Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, στην γενικευμένη της μορφή βέβαια, στην πιο φιλοσοφημένη, στο ότι όλα είναι μεταβολές ενέργειας δηλαδή, στο ότι δεν υπάρχει όφελος δίχως ζημία, κέρδος δίχως χασούρα....
Αυτή η φυσική αρχή, καθώς και η φιλοσοφική της προέκταση, συνεπικουρούμενη από τις αρχές της φυσικής ζωής, διατροφής και καλλιέργειας (στη γη και στην κοινωνία), είναι κατά τη γνώμη μου η βάση μιας νέας Παιδείας που θα επιχειρεί, στα πρώτα της χρόνια τουλάχιστον, την αποεκπαίδευση όσων έχουν ήδη υποστεί την παρεχόμενη μέχρι σήμερα συστημική εκπαίδευση, αλλά και την εξαρχής παροχή βασικών γνώσεων, μόρφωσης και συνειδητότητας στις νέες γενιές ανθρώπων.
Δηλαδή η αποεκπαίδευση των ήδη εκπαιδευμένων και τα πρώτα στάδια της παιδείας των νεότερων, αμύητων ανθρώπων, θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον σ’ αυτές, τις σύγχρονες γενιές, να είναι απολύτως κοινά, γονείς και παιδιά να μαθητεύουν μαζί, το πρόγραμμα δε, να στηρίζεται τους εξής βασικούς άξονες:
Να είναι ελεύθερο από καθημερινά ωρολόγια προγράμματα και ευέλικτο. Να είναι ολοήμερο, να μπορεί, εφόσον είναι εφικτό και επιθυμητό, να μετακινείται σε οποιοδήποτε περιβάλλον εξυπηρετεί κάθε φορά το μάθημα και να αφήνει στην ευχέρεια του κηδεμόνα αλλά και του παιδιού ποια από τα μαθήματα θα παρακολουθήσουν, μαζί ή ξεχωριστά.
Να είναι απελευθερωμένο από κάθε είδους αξιολογικά συστήματα, διαγωνισμούς, εξετάσεις και οτιδήποτε προάγει την ιδιωτικότητα, την μετατροπή του ανθρώπου σε άτομο και τον ανταγωνισμό μεταξύ ατόμων
Να καλλιεργεί την ανθρώπινη υπόσταση και όχι την ατομική, την συλλογικότητα και όχι την ιδιώτευση, την μη επεμβατικότητα και όχι την αυτενέργεια και την εκβίαση πλασμάτων και καταστάσεων. Να μαθαίνει στον άνθρωπο ότι είναι ένα φυσικό ον, ένα πλάσμα σαν όλα τα άλλα και ότι μαζί με τον άλλον άνθρωπο και με όλα τα άλλα πλάσματα αποτελούν το Οικοσύστημα. Να του καλλιεργεί την ανθρώπινη υπόσταση βιωματικά. Να τον φέρνει σε άμεση επαφή με τους φυσικούς πόρους, το νερό, το χώμα, τους σπόρους, το οξυγόνο, την ενέργεια, με τα υλικά δηλαδή της ύπαρξής του και να ενθαρρύνει την ομαδική βιωματική εργασία πάνω σε αυτά, στα πλαίσια της οποίας ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ο διπλανός του, είναι άνθρωπος συμπληρωματικός κι όχι άτομο ανταγωνιστικό, μαθαίνει επίσης ότι όλοι είναι ίσοι και σύμμαχοι στην αποστολή τους να ζήσουν, ότι και μόνο η παρουσία του άλλου δίπλα του είναι κέρδος.
Να ανοίγει τους ορίζοντες του ανθρώπου ως προς την ύπαρξη του Γενικού Συνόλου δηλαδή του Οικοσυστήματος εντός του οποίου καλείται να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ελεύθερος και εντός του οποίου παίρνουν πραγματικό νόημα οι ορισμοί του πλούτου, της πενίας, της ευτυχίας, της δυστυχίας καθώς και όλων των Αξιών.
Να διδάσκει στον άνθρωπο ότι ο εαυτός του, η υγεία του, σωματική και ψυχική, είναι ζήτημα αποκλειστικά δικό του, ότι μπορεί και ότι υποχρεούται να έχει την απόλυτη ευθύνη της, ότι είναι τεράστιο έγκλημα να αφήνει το Είναι του στα χέρια άλλων. Να τον μαθαίνει ότι η διατροφή του είναι η βάση του οργανισμού του, η βάση του κορμιού του, της σκέψης του, των συναισθημάτων του, των σχέσεών του και να τον εισαγάγει στις έννοιες και στις πρακτικές της φυσικής διατροφής, της φυσικής καλλιέργειας (στη γη και στην κοινωνία) και της φυσικής ζωής.
Να διδάσκει στον άνθρωπο ότι η ανθρωπότητα, απαρχής μέχρι το άπειρο, είναι ενιαίο σύνολο και ότι ολόκληρη αλλά και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ως πλάσμα της Φύσης, τον διέπουν οι κανόνες και οι Αρχές της, οι ρυθμοί της, ότι δηλαδή η αργή αβίαστη φυσική ανάπτυξη είναι ο μόνος ρυθμός που μας διέπει όλους και όποιος το ξεχνάει αυτό και επιχειρεί να αυτονομηθεί, να αυτενεργήσει εκβιάζοντας την εξέλιξη, σύμφωνα με την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, ζημιώνει στην διάρκεια του χρόνου, όχι μόνον τον εαυτό του αλλά ολόκληρο το οικοσύστημα.
Να μαθαίνει στον άνθρωπο ότι είναι απλά και μόνο ένα πλάσμα το οποίο, όπως όλα τα πλάσματα, έχει κάποια, λιγοστά εμπρός στην αιωνιότητα του πλανήτη, χρόνια ζωής, και ότι για να ζήσει χρειάζεται φυσικούς πόρους, οι οποίοι είναι πεπερασμένοι, άρα επιβάλλεται να αναπληρώνει έστω και μέρος αυτών που χρησιμοποιεί, και, βεβαίως ότι δεν έχει δικαίωμα να προκαλεί μη αναστρέψιμες καταστροφές στο περιβάλλον του διότι αυτό θα αποβεί μοιραίο και στην ανθρωπότητα αλλά και στα άλλα πλάσματα που συναποτελούν το οικοσύστημα.
Να κάνει ουσιαστικά επανεκκίνηση στην ανθρωπότητα, να επαναθέτει στο ύψος τους τις αξίες που απαξιώθηκαν με το πέρασμα των χρόνων και την συστημική εκπαίδευση, και να αποδομεί σιγά σιγά, τούβλο με τούβλο αυτό τον πύργο της ύβρης που έστησε όλα αυτά τα χρόνια η ανθρωπότητα.
Να διδάσκει στο παιδί γραφή κι ανάγνωση καθώς και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου νου και της ψυχής, τις βάσεις της Τέχνης, τα Μαθηματικά, την Αρχαία Ελληνική, τους αρχαίους πολιτισμούς, αλλά και τους σημερινούς “διαφορετικούς” πολιτισμούς, εμπρός στους οποίους φαντάζει γυμνός ο βασιλιάς, δηλαδή ο δυτικός, καταναλωτικός τρόπος ζωής.
Να στρέφει το ενδιαφέρον του ανθρώπου προς την ψυχή του, προς την φιλοσοφία και την τέχνη, διδάσκοντάς του τους φιλοσόφους και τα καλλιτεχνικά ρεύματα.
Να κηρύσσει την λιτότητα, την ολιγάρκεια, την ταπεινότητα, την αλληλεγγύη
Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου οι πιο σημαντικές βασικές αρχές ενός συστήματος βασικής παιδείας. Να προάγει τον άνθρωπο και την σχέση του με το οικοσύστημα και με τον άλλον άνθρωπο, να τον φέρνει σε επαφή με την ψυχή του, να του ανοίγει ένα παράθυρο στις τέχνες, στην φιλοσοφία, στον πολιτισμό και κατόπιν, να τον παραδίδει, όχι υποχρεωτικά αλλά όποιον το επιθυμεί, ως άνθρωπο με πνεύμα κριτικό και με βάση στέρεη πλέον, στην εκπαίδευση, απ’ όπου θα μπορεί να λάβει άλλες επιστημονικές και τεχνολογικές κατευθύνσεις.
Ίσως όλα αυτά να φαντάζουν ουτοπικά με αυτή την πρώτη ανάγνωση αλλά ας σκεφτούμε κατά πόσον είναι ρεαλιστική η ζωή μας, με δεδομένο ότι (ξε)χάσαμε τον απόλυτο ρεαλισμό του αυθύπαρκτου οικοσυστήματος που μας ορίζει και χωθήκαμε να ζούμε βαθιά στην ουτοπία ενός τεχνητού συστήματος, το οποίο φτιάξαμε οι ίδιοι.
Δηλαδή η αποεκπαίδευση των ήδη εκπαιδευμένων και τα πρώτα στάδια της παιδείας των νεότερων, αμύητων ανθρώπων, θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον σ’ αυτές, τις σύγχρονες γενιές, να είναι απολύτως κοινά, γονείς και παιδιά να μαθητεύουν μαζί, το πρόγραμμα δε, να στηρίζεται τους εξής βασικούς άξονες:
Να είναι ελεύθερο από καθημερινά ωρολόγια προγράμματα και ευέλικτο. Να είναι ολοήμερο, να μπορεί, εφόσον είναι εφικτό και επιθυμητό, να μετακινείται σε οποιοδήποτε περιβάλλον εξυπηρετεί κάθε φορά το μάθημα και να αφήνει στην ευχέρεια του κηδεμόνα αλλά και του παιδιού ποια από τα μαθήματα θα παρακολουθήσουν, μαζί ή ξεχωριστά.
Να είναι απελευθερωμένο από κάθε είδους αξιολογικά συστήματα, διαγωνισμούς, εξετάσεις και οτιδήποτε προάγει την ιδιωτικότητα, την μετατροπή του ανθρώπου σε άτομο και τον ανταγωνισμό μεταξύ ατόμων
Να καλλιεργεί την ανθρώπινη υπόσταση και όχι την ατομική, την συλλογικότητα και όχι την ιδιώτευση, την μη επεμβατικότητα και όχι την αυτενέργεια και την εκβίαση πλασμάτων και καταστάσεων. Να μαθαίνει στον άνθρωπο ότι είναι ένα φυσικό ον, ένα πλάσμα σαν όλα τα άλλα και ότι μαζί με τον άλλον άνθρωπο και με όλα τα άλλα πλάσματα αποτελούν το Οικοσύστημα. Να του καλλιεργεί την ανθρώπινη υπόσταση βιωματικά. Να τον φέρνει σε άμεση επαφή με τους φυσικούς πόρους, το νερό, το χώμα, τους σπόρους, το οξυγόνο, την ενέργεια, με τα υλικά δηλαδή της ύπαρξής του και να ενθαρρύνει την ομαδική βιωματική εργασία πάνω σε αυτά, στα πλαίσια της οποίας ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ο διπλανός του, είναι άνθρωπος συμπληρωματικός κι όχι άτομο ανταγωνιστικό, μαθαίνει επίσης ότι όλοι είναι ίσοι και σύμμαχοι στην αποστολή τους να ζήσουν, ότι και μόνο η παρουσία του άλλου δίπλα του είναι κέρδος.
Να ανοίγει τους ορίζοντες του ανθρώπου ως προς την ύπαρξη του Γενικού Συνόλου δηλαδή του Οικοσυστήματος εντός του οποίου καλείται να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ελεύθερος και εντός του οποίου παίρνουν πραγματικό νόημα οι ορισμοί του πλούτου, της πενίας, της ευτυχίας, της δυστυχίας καθώς και όλων των Αξιών.
Να διδάσκει στον άνθρωπο ότι ο εαυτός του, η υγεία του, σωματική και ψυχική, είναι ζήτημα αποκλειστικά δικό του, ότι μπορεί και ότι υποχρεούται να έχει την απόλυτη ευθύνη της, ότι είναι τεράστιο έγκλημα να αφήνει το Είναι του στα χέρια άλλων. Να τον μαθαίνει ότι η διατροφή του είναι η βάση του οργανισμού του, η βάση του κορμιού του, της σκέψης του, των συναισθημάτων του, των σχέσεών του και να τον εισαγάγει στις έννοιες και στις πρακτικές της φυσικής διατροφής, της φυσικής καλλιέργειας (στη γη και στην κοινωνία) και της φυσικής ζωής.
Να διδάσκει στον άνθρωπο ότι η ανθρωπότητα, απαρχής μέχρι το άπειρο, είναι ενιαίο σύνολο και ότι ολόκληρη αλλά και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ως πλάσμα της Φύσης, τον διέπουν οι κανόνες και οι Αρχές της, οι ρυθμοί της, ότι δηλαδή η αργή αβίαστη φυσική ανάπτυξη είναι ο μόνος ρυθμός που μας διέπει όλους και όποιος το ξεχνάει αυτό και επιχειρεί να αυτονομηθεί, να αυτενεργήσει εκβιάζοντας την εξέλιξη, σύμφωνα με την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, ζημιώνει στην διάρκεια του χρόνου, όχι μόνον τον εαυτό του αλλά ολόκληρο το οικοσύστημα.
Να μαθαίνει στον άνθρωπο ότι είναι απλά και μόνο ένα πλάσμα το οποίο, όπως όλα τα πλάσματα, έχει κάποια, λιγοστά εμπρός στην αιωνιότητα του πλανήτη, χρόνια ζωής, και ότι για να ζήσει χρειάζεται φυσικούς πόρους, οι οποίοι είναι πεπερασμένοι, άρα επιβάλλεται να αναπληρώνει έστω και μέρος αυτών που χρησιμοποιεί, και, βεβαίως ότι δεν έχει δικαίωμα να προκαλεί μη αναστρέψιμες καταστροφές στο περιβάλλον του διότι αυτό θα αποβεί μοιραίο και στην ανθρωπότητα αλλά και στα άλλα πλάσματα που συναποτελούν το οικοσύστημα.
Να κάνει ουσιαστικά επανεκκίνηση στην ανθρωπότητα, να επαναθέτει στο ύψος τους τις αξίες που απαξιώθηκαν με το πέρασμα των χρόνων και την συστημική εκπαίδευση, και να αποδομεί σιγά σιγά, τούβλο με τούβλο αυτό τον πύργο της ύβρης που έστησε όλα αυτά τα χρόνια η ανθρωπότητα.
Να διδάσκει στο παιδί γραφή κι ανάγνωση καθώς και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου νου και της ψυχής, τις βάσεις της Τέχνης, τα Μαθηματικά, την Αρχαία Ελληνική, τους αρχαίους πολιτισμούς, αλλά και τους σημερινούς “διαφορετικούς” πολιτισμούς, εμπρός στους οποίους φαντάζει γυμνός ο βασιλιάς, δηλαδή ο δυτικός, καταναλωτικός τρόπος ζωής.
Να στρέφει το ενδιαφέρον του ανθρώπου προς την ψυχή του, προς την φιλοσοφία και την τέχνη, διδάσκοντάς του τους φιλοσόφους και τα καλλιτεχνικά ρεύματα.
Να κηρύσσει την λιτότητα, την ολιγάρκεια, την ταπεινότητα, την αλληλεγγύη
Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου οι πιο σημαντικές βασικές αρχές ενός συστήματος βασικής παιδείας. Να προάγει τον άνθρωπο και την σχέση του με το οικοσύστημα και με τον άλλον άνθρωπο, να τον φέρνει σε επαφή με την ψυχή του, να του ανοίγει ένα παράθυρο στις τέχνες, στην φιλοσοφία, στον πολιτισμό και κατόπιν, να τον παραδίδει, όχι υποχρεωτικά αλλά όποιον το επιθυμεί, ως άνθρωπο με πνεύμα κριτικό και με βάση στέρεη πλέον, στην εκπαίδευση, απ’ όπου θα μπορεί να λάβει άλλες επιστημονικές και τεχνολογικές κατευθύνσεις.
Ίσως όλα αυτά να φαντάζουν ουτοπικά με αυτή την πρώτη ανάγνωση αλλά ας σκεφτούμε κατά πόσον είναι ρεαλιστική η ζωή μας, με δεδομένο ότι (ξε)χάσαμε τον απόλυτο ρεαλισμό του αυθύπαρκτου οικοσυστήματος που μας ορίζει και χωθήκαμε να ζούμε βαθιά στην ουτοπία ενός τεχνητού συστήματος, το οποίο φτιάξαμε οι ίδιοι.
ΥΓ: Αυτοί είναι οι βασικοί φιλοσοφικοί άξονες επί των οποίων “ιδρύθηκαν” και λειτουργούν με (δωρεάν) διαλέξεις και βιωματικά σεμινάρια το Απλεπιστήμιο και τα Σχολεία Αποεκπαίδευσης, θεσμοί που φιλοδοξούν να εξαπλωθούν.
tvxs.gr/node/141655
Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013
Πως σκοτώνεις την ΑΛΗΘΕΙΑ !!!
Η «συγκλονιστική έρευνα» με τα «στοιχεία σοκ» έκανε την περασιά της απ’ όλα τα συστημικά ΜΜΕ. «Έρευνα του Πανεπιστημίου Πειραιά για τα χιλιάδες ιατρικά λάθη που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ένας στους δύο πολίτες μένει ανάπηρος. Σοκ προκαλούν τα στοιχεία για τα ιατρικά λάθη σε νοσοκομεία, κλινικές και δομές υγείας. Άνθρωποι μένουν ανάπηροι ή χάνουν τη ζωή τους, εξαιτίας…κακών χειρισμών ή παραβλέψεων στη διάρκεια της επέμβασης ή της νοσηλείας. Σύμφωνα με το ΕΘΝΟΣ είναι χαρακτηριστικό ότι οι ιατροδικαστές εκτιμούν πως κάθε χρόνο γίνονται στην Ελλάδα 6.000 ιατρικά σφάλματα. Στη μελέτη του Πανεπιστημίου Πειραιά αναλύθηκαν περιπτώσεις ιατρικής αμέλειας της τελευταίας δεκαετίας. Τρεις στις πέντε αφορούσαν δημόσια νοσοκομεία και μία στις πέντε ιδιωτικές κλινικές».
Τρεις στις πέντε περιπτώσεις, λοιπόν, αφορούσαν δημόσια νοσοκομεία, ενώ μόνο μία στις πέντε, ιδιωτικές κλινικές. Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να αποτελεί διαφημιστικό σλόγκαν για ιδιωτικά νοσοκομεία ή ακόμη καλύτερα για τις κάρτες υγείας που πλημμύρισαν την αγορά. Δυστυχώς η έρευνα ξεχνά να μας πει το ποσοστό ασθενών που εξυπηρετούνται στα δημόσια νοσοκομεία σε σχέση με τα ιδιωτικά. Δυστυχώς η έρευνα ξεχνά να μας πει αν οι περιπτώσεις ιατρικών λαθών αφορούν σε επεμβάσεις ρουτίνας ή σε έκτακτα περιστατικά (τροχαία, βαριά εμφράγματα και εγκεφαλικά) τα οποία δεν γίνονται δεκτά στο μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικών κλινικών, καθώς αυτές δε διαθέτουν τμήματα επειγόντων περιστατικών.
Ή μπορεί και να τα αναφέρει όλα αυτά η έρευνα, αλλά δεν βολεύουν να δημοσιοποιηθούν γιατί θα χαλάσει η προσπάθεια προβολής της ιδιωτικής Υγείας και η υποβάθμιση της Δημόσιας. Βέβαια, αναφέρουν ότι «Σύμφωνα με τους ειδικούς, η βαθύτερη αιτία των ιατρικών σφαλμάτων είναι – κατά κύριο λόγο – συστημική. Οι συστημικοί παράγοντες – εξηγούν – εντοπίζονται κυρίως στην υποστελέχωση (ποσοτική και ποιοτική), στο μη ασφαλές εργασιακό περιβάλλον, στη βαρύτητα των ασθενών, στον αυξημένο φόρτο εργασίας, στο κυκλικό ωράριο και στην επαγγελματική εξουθένωση», όμως δεν αναφέρεται πουθενά ο ένοχος όλων αυτών των κακών, με αποτέλεσμα αύριο ο υπουργός Υγείας να βγει σαν αθώα περιστερά και να κάνει άλλη μια επίθεση στα δημόσια νοσοκομεία για τη «χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών που προσφέρουν».
Όμως η «είδηση» προλαβαίνει ακόμη και τον υπουργό. Τα λέει μόνη της «Οι παραπάνω παράμετροι εντοπίζονται κατά κόρον στα δημόσια νοσοκομεία, μαζί με μία ακόμη: την ανεπαρκή στελέχωση σε νοσηλευτές και το ανεπαρκές επίπεδο εκπαίδευσης, τα οποία βάζουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των ασθενών και οδηγούν σε χαμηλής ποιότητας φροντίδα υγείας». Έτοιμο λοιπόν και το σύνθημα: Μην εμπιστεύεστε τη Δημόσια Υγεία.
Φυσικά και υπερασπίζομαι τη Δημόσια Υγεία ως υποχρέωση του Κράτους στον κάθε πολίτη. Μια Δημόσια Υγεία υψηλού επιπέδου που δε θα αξίζει μόνο ως τιμωρία σε όσους δεν έχουν χρήματα να πάνε σε ιδιωτικά νοσοκομεία. Εν ολίγοις, τα ιδιωτικά νοσοκομεία θα πρέπει να είναι επιλογή του ασθενούς και όχι υποχρέωση ή μοναδική λύση, όπως προσπαθούν να τη μετατρέψουν.
Επειδή οι καιροί είναι πονηροί και η Δημόσια Υγεία στο στόχαστρο, ας δούμε κάτι τελευταίο που αρκετά ΜΜΕ απέφυγαν να δημοσιεύσουν «Τα ιατρικά λάθη αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο. Μελέτες δείχνουν ότι στις ΗΠΑ σημειώνονται ετησίως 98.000 θάνατοι. Στο Ηνωμένο Βασίλειο εκτιμάται ότι κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους 20.000 έως 30.000 άνθρωποι εξαιτίας δυσμενών συμβάντων, ενώ στη Γερμανία αναφέρονται 30.000 νεκροί ασθενείς». Προφανώς, ούτε αυτό βολεύει.
Εν κατακλείδι, η Δημόσια Υγεία βρίσκεται στα χειρότερά της, αλλά στέκεται όρθια. Διαθέτει λαμόγια γιατρούς που εκβιάζουν ζωές αν δεν τσεπώσουν φακελάκι. Διαθέτει άσχετους και επικίνδυνους εργαζόμενους, που όμως είναι ελάχιστοι μπροστά στην πλειοψηφία ικανότατων γιατρών και προσωπικού που φτύνουν αίμα μέσα στα νοσοκομεία με συνεχόμενες εφημερίες και συνεχόμενα νυχτερινά δίχως ρεπό. Για την ύπαρξη λαμόγιων γιατρών και άσχετων υγειονομικών ευθύνονται οι ελεγκτικοί μηχανισμοί όταν δεν ελέγχουν ποιους διορίζουν, ούτε παρακολουθούν επιδόσεις, ούτε αξιολογούν με πραγματικά και ουσιαστικά κριτήρια το προσωπικό και τη λειτουργία κλινικών σε δημόσια νοσοκομεία.
Για την τεράστια διαφορά τιμών αγοράς ιατρικών μηχανημάτων μεταξύ δημόσιων νοσοκομείων και ιδιωτικών, ευθύνονται οικονομικοί μηχανισμοί και όχι η νοσηλεύτρια χειρουργείου. Για την ακαταλληλότητα υλικού ευθύνονται οικονομικές υπηρεσίες του υπουργείου και όχι το παραϊατρικό προσωπικό. Για την κατασπατάληση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού ευθύνονται όσοι κάνουν αποσπάσεις νοσηλευτριών σε βουλευτικά γραφεία και όχι ο παθολόγος. Μην τρελαθούμε κι εντελώς δηλαδή.
Την ευθύνη αυτών των ελεγκτικών μηχανισμών την έχει ο εκάστοτε υπουργός Υγείας. Για να λέμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους, σοκ είναι ότι μέχρι σήμερα δεν έχει τιμωρηθεί ούτε ένας υπουργός Υγείας επειδή επέτρεψε ή/και επεδίωξε την κατάρρευση του ΕΣΥ και την πριμοδότηση των ιδιωτικών νοσοκομείων. Τα υπόλοιπα είναι απλή διαφήμιση.
Υ.Γ.: Σύμφωνα με την έρευνα τρεις στις πέντε περιπτώσεις ιατρικών λαθών αφορούν δημόσια νοσοκομεία, ενώ μια στις πέντε αφορούν ιδιωτικά νοσοκομεία. Τρία συν ένα μας κάνουν τέσσερα. Απουσιάζει μια περίπτωση ιατρικού λάθους για να συμπληρωθούν οι πέντε. Ποιος γαμεί τις λεπτομέρειες; Ας το χρεώσουμε κι αυτό σε ιατρικό λάθος δημόσιου νοσοκομείου.
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013
Η εξέγερση απέναντι στην αδικία συνιστά θεμελιώδες δικαίωμα( Γιώργος Κατρούγκαλος)
Συνέντευξη στον Χρήστο Σίμο
- Οι κινητοποιήσεις και η επιμονή στην τήρηση των νόμων μπορούν να εξουδετερώσουν κάθε είδους προβοκατόρικο σχεδιασμό, υποστηρίζει ο Γιώργος Κατρούγκαλος, καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην "Αυγή" της Κυριακής, ο Γ. Κατρούγακλος σημειώνει πως είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς πού διαφέρει η σύγχρονη Κεντροαριστερά από τη Δεξιά, η οποία υπενθυμίζει διαρκώς το αυταρχικό παρελθόν της....
* Από κέντρα του μνημονιακού συστήματος διακινούνται σενάρια που λίγο απέχουν από προβοκάτσια, προπαγανδίζεται η ανάγκη εφαρμογής νομικών μέτρων οιονεί εκτάκτου ανάγκης και επιδιώκεται η ενοχοποίηση της Αριστεράς. Ποια μπορεί να είναι η απάντηση;
Από την αρχή η κυβέρνηση (ακριβέστερα, ο πρωθυπουργός και η ακροδεξιά ομάδα γύρω του) έχει επιλέξει την τακτική της τεχνητής ρήξης, προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από το κυρίαρχο πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και της παταγώδους αποτυχίας των μνημονιακών πολιτικών. Η Βίλλα Αμαλία, η Μαρφίν, οι Σκουριές εμφανίζονται σαν άσοι από το μανίκι κάθε φορά που θολώνει το "success story". Στην υπηρεσία αυτού του σχεδίου φαίνεται ότι τίθενται και τα στεγανά των κρατικών μηχανισμών, όπως δείχνει το παράδειγμα των γενικευμένων, προληπτικών παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ (είναι τόσο πρόδηλη η αντισυνταγματικότητα αυτών των παρακολουθήσεων, ώστε να καταθέσει σχετική ερώτηση μέχρι και ο πρώην υπουργός Άρης Σπηλιωτόπουλος). Η απάντηση πρέπει να είναι διπλή: να τους «ταράξουμε στη νομιμότητα», αλλά και να τους «ταράξουμε στις κινητοποιήσεις». Δεν μας χρειάζεται η ηρεμία του νεκροταφείου, αλλά η αισιοδοξία του πυρετού της διαδήλωσης.
* Η κυβέρνηση εξακολουθεί να εμμένει στη θεωρία των δύο άκρων. Πού στοχεύει;
Πρόκειται για συνέχεια και συμπλήρωση του προηγούμενου σεναρίου. Πώς θα γίνουν πιστευτές οι «αποκαλύψεις» που ετοιμάζονται, εάν δεν έχει προετοιμαστεί το έδαφος με τη συκοφάντηση της Αριστεράς; Το πρόβλημα για την ακροδεξιά ομάδα του Μαξίμου είναι ότι τα δύο άκρα υπάρχουν, αλλά ως άκρα αντίθετα. Η Αριστερά αποτελεί την πλήρη άρνηση, την αναίρεση της Ακροδεξιάς. Πώς λέμε ύλη και αντιύλη;
* Πώς κρίνετε τις διώξεις που ασκούνται ενάντια σε πολίτες που συμμετέχουν στο κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής;
Όποιος αγωνίζεται πρέπει να συκοφαντείται. Το πρόβατο του Βάρναλη, που «ήσυχα και συνετά, πάει με 'κείνον που νικά» θέλουν ως πρότυπο για την ελληνική κοινωνία. Καμιά κοινωνία όμως δεν αυτοκτονεί. Είχα την τύχη να με καλέσουν οι κάτοικοι της Ιερισσού για στήριξη του νομικού τους αγώνα. Είδα έναν τόπο που είναι στρατευμένος όλος στον αγώνα για την υπεράσπιση του αύριο των παιδιών του. Και με σοβαρό λόγο: δεν ξέρω αν υπήρχε αρσενικό στην περίφημη τούρτα του πρώην πρύτανη της Κρήτης, αλλά σίγουρα βρέθηκε αρσενικό στις γεωτρήσεις της Ιερισσού. Οι πολίτες αυτοί, ασκούν δύο θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, αυτά στη ζωή και της εξέγερσης απέναντι στην αδικία. Και ο ηθικός και ο ανθρώπινος νόμος είναι μαζί τους.
* Σε ποιες είναι οι περιπτώσεις το Σύνταγμα της χώρας αναγνωρίζει το δικαίωμα των πολιτών στη βία;
Το Σύνταγμά μας θέλει η βία να είναι το τελευταίο καταφύγιο του λαού, όταν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλιώς μια βίαιη επίθεση κατά της δημοκρατίας και του πολιτεύματος. Το άρθρο 120 παρ. 4 θεωρεί την αντίδραση δικαίωμα, μαζί και υποχρέωση: «4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Όπως το έλεγαν και οι Ρωμαίοι: ο ανώτατος νόμος της πολιτείας είναι η σωτηρία του λαού.
* Ως καθηγητής πανεπιστημίου, πώς σχολιάζετε το μέτρο της διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στη λειτουργία τους;
Δεν είναι μεμονωμένο μέτρο. Είναι ένα ακόμη επεισόδιο των διαβόητων διαρθρωτικών αλλαγών, που αποσκοπούν στο να διαλύσουν τις δομές του κοινωνικού κράτους και να μεταβιβάσουν πόρους και πλούτο από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Το ίδιο γίνεται και στην υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την πρόνοια. Η επίθεση είναι, όμως, ιδιαίτερα έντονη στα πανεπιστήμια και στο Πολυτεχνείο. Στο τελευταίο υπάρχουν γραμματείες που θα αποψιλωθούν σε ποσοστό μεγαλύτερο και από 70% από τη διαθεσιμότητα. Αντί για τον εξορθολογισμό, λοιπόν, των δομών της δημόσιας διοίκησης εφαρμόζεται ένα βίαιο πρόγραμμα διάλυσης. Και στην άκρη του δρόμου προετοιμάζονται νέα ιδιωτικά πανεπιστήμια...
* Πώς κρίνετε την άρνηση της εισαγγελίας να παραστούν οι κρατούμενοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής στην ολομέλεια της Βουλής; Τι προβλέπουν οι νόμοι γι' αυτές τις περιπτώσεις;
Εφόσον η προσωρινή κράτηση βουλευτή είναι νόμιμη (έγινε δηλαδή σύμφωνα με το Σύνταγμα και με την άδεια της Βουλής), δεν μπορεί να συμμετέχει στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Η αντίθετη εκδοχή, να μπορούν δηλαδή με άδεια του εισαγγελέα να παίρνουν μέρος σε αυτές, θα οδηγούσε στο προφανώς άτοπο να μπορεί μία απόφαση του τελευταίου να ασκεί επιρροή στο αποτέλεσμα των ψηφοφοριών, ανάλογα με το εάν επιτρέπει ή όχι τη συμμετοχή των κρατουμένων. Για αυτό από την εποχή του προπάτορα του ελληνικού συνταγματικού δικαίου, Σαριπόλου, το θέμα θεωρείται λυμένο, με την αποδοχή της αδυναμίας άσκησης των καθηκόντων των φυλακισμένων βουλευτών. Προφανώς, εάν επιθυμούν το κόμμα τους να ανακτήσει την αρχική κοινοβουλευτική του δύναμη, μπορούν να παραιτηθούν, οπότε και η βουλευτική τους έδρα θα καταληφθεί από τον πρώτο αναπληρωματικό βουλευτή της οικείας περιφέρειας.
* Ποιο είναι το συμπέρασμά σας από την πρόσφατη συμμετοχή σας σε τηλεοπτική συζήτηση με πολιτικά πρόσωπα ως προς το θέμα της βίας;
Το πρώτο, θλιβερό συμπέρασμα είναι απογοήτευση από το χαμηλό επίπεδο της αντιπαράθεσης, τουλάχιστον από τους εκπροσώπους των συστημικών κομμάτων. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η αταβιστική εμμονή της Δεξιάς στο αυταρχικό παρελθόν της: ως ανθρωποφύλακας της Μακρονήσου, ο εκπρόσωπός της απαιτούσε αντί για επιχειρήματα ένα ναι ή όχι στις ανακρίσεις του, εν είδει δήλωσης μετανοίας. Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η πλήρης αφομοίωση και επαναπροβολή αντιδραστικών επιχειρημάτων από τους εκπροσώπους της περίφημης «Κεντροαριστεράς», ιδίως σε ό,τι αφορά την κατασυκοφάντηση του ελληνικού πανεπιστημίου. Σκουπίδι το αποκάλεσαν, και δείχνοντας ως ένοχο μάλιστα όσους αγωνίζονται σε αυτό. Όχι την Αριστερά, και το κέντρο, ούτε καν τη μετριοπαθή Δεξιά δεν μπορώ να διακρίνω στις απόψεις του κλίματος αυτού. (Ως προς το Κέντρο σήμερα, θυμάμαι μια φράση του αείμνηστου ευπατρίδη πολιτικού Σάκη Πεπονή. Μου έλεγε, απογοητευμένος από την κατρακύλα του κόμματος του, το εξής: Εγώ κεντρώος ήμουν και κεντρώος παρέμεινα. Όπως όμως έχει καταντήσει το ΠΑΣΟΚ, στο εσωτερικό του πια φαίνομαι ως Άκρα Αριστερά...).
ΜΟΤΟ
Όποιος αγωνίζεται πρέπει να συκοφαντείται. Το πρόβατο του Βάρναλη, που «ήσυχα και συνετά, πάει με 'κείνον που νικά» θέλουν ως πρότυπο για την ελληνική κοινωνία
Οι πολίτες αυτοί, ασκούν δύο θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, αυτά στη ζωή και της εξέγερσης απέναντι στην αδικία. Και ο ηθικός και ο ανθρώπινος νόμος είναι μαζί τους
Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013
Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον δρόμο για τα Όσκαρ
Χτες το βράδυ, πήγα μαζί με τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», για να παρακολουθήσουμε την πρόβα τζενεράλε της παράστασης «Η Ανάκριση». Η «Ανάκριση» είναι ένα συγκλονιστικό έργο του Πέτερ Βάις, που είναι βασισμένο στα πρακτικά της δίκης των σημαντικότερων στελεχών του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης Άουσβιτς.
Η παράσταση είναι βαθύτατα πολιτική, μας θυμίζει με ποιο τρόπο ο άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε κτήνος, ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσακίρης έχει καταφέρει να νομίζεις πως είσαι παρών στην ανάκριση, και οι ηθοποιοί είναι έξοχοι. Ο Κώστας Καζάκος είναι εξαιρετικός στον ρόλο του ανακριτή. Με συγκίνησε πολύ -πολύ όμως- η κυρία Εύα Κοταμανίδου. Κάθε λέξη από το στόμα της, κάθε παύση της, κάθε βλέμμα της, ένα μαχαίρι στην καρδιά και στην Μνήμη.
Η συμμετοχή του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου στην παράσταση είναι ένα εξαιρετικό εύρημα. Δεν θα αποκαλύψω ποιος είναι ο ρόλος του στην παράσταση -είναι καταλυτικός- αλλά η παρουσία του Νίκου Μπογιόπουλου φωνάζει «μην ξεχνάς». Το χτες είναι εδώ, μέσα στα μάτια μας. Όποιος ξεχνάει, χάνεται. Η μόνη μας περιουσία είναι η Μνήμη. Μην χάσετε αυτή την καταπληκτική παράσταση που κάνει πρεμιέρα σήμερα.
(Υποσχέθηκα πως δεν θα γράψω πριν από αύριο για την συμμετοχή του Νίκου Μπογιόπουλου στην παράσταση -ήταν μυστικό- αλλά έδρασα κομμουνιστικά και συνωμοτικά, και το αποκάλυψα. Ελπίζω να με συγχωρήσουν όλοι. Βέβαια, θα πρέπει να ομολογήσω πως, από την στιγμή που είδα τον Νίκο Μπογιόπουλο στην σκηνή, μόνο ένα πράγμα με απασχολεί: Εγώ πότε θα παίξω;)
Μίλτος Πασχαλίδης & Χρήστος Θηβαίος 'Καλοκαίρι Στην Αμοργό'
«Καλοκαίρι Στην Αμοργό» ο τίτλος του νέου τραγουδιού σε στίχους του Άλκη Αλκαίου και μουσική του Μίλτου Πασχαλίδη. Το ερμηνεύουν ο ίδιος ο Πασχαλίδης μαζί με το Χρήστο Θηβαίο. Η στόφα και το χάρισμα του ποιητή που «έφυγε νωρίς» ξεχωρίζουν από «μίλια μακριά», στους στέρφους καιρούς μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)