Αφιέρωμα: Η αγωνίστρια Κατερίνα Γώγου

Μαχήτρια, επαναστάτρια, ηθοποιός και ποιήτρια. Ασυμβίβαστη και αυθεντική, κραύγαζε ενάντια σε κάθε κοινωνική αδικία. Η δική μας Κατερίνα.

 

Τα Εξάρχεια αποτελούν και πάντα αποτελούσαν εστία σημαντικών ανθρώπων της τέχνης. Μια από αυτές τις προσωπικότητες που σημάδεψαν την περιοχή με τον αγώνα τους είναι η Κατερίνα Γώγου. Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου.

 

Η Κατερίνα Γώγου δεν ήταν το ανέμελο και επιφανειακό κορίτσι των ταινιών

Έζησε μόλις 53 χρόνια, δεν την χωρούσε ο τόπος και το 1993 αυτοκτόνησε. Οι ρόλοι της συνήθως ένα ανέμελο κορίτσι γεμάτο τσαχπινιά. Ατίθαση στο "Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο", χορός ασταμάτητος στο "Μια τρελή, τρελή οικογένεια". Ερμηνεία πάντα επιτυχημένη αλλά πάντα ερμηνεία. Στην πραγματικότητα ίσως η υποκριτική να ήταν ένας τρόπος για την Κατερίνα για βρίσκεται σε ισορροπία. Μια γυναίκα με συνεχείς αναζητήσεις, συνεχείς αμφισβητήσεις και πάντα σε σύγκρουση με το κατεστημένο. Τις σκέψεις της, τις εξέφραζε μέσα από το ποιητικό της έργο. Αγαπούσε το θέατρο και τον κινηματογράφο, αλλά ξέδινε με το γράψιμο. Συνόδευε τα ποιήματα της με εικόνες από πορείες και αγώνες του αντιεξουσιαστικού χώρου. Βλέμμα και στίχοι γεμάτοι οργή και αγανάκτιση, που με κάποιον τρόπο, παρ' όλη την ματαιότητα τους, σου έδιναν ελπίδα ότι έρχεται κάτι καλύτερο, κάτι πιο αληθινό αρκεί να παλέψεις για αυτό.

"Ολα γινονται αν ξερεις να επιμενεις κι αν ελπιζεις"

«Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζήσασα, εγώ»

«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής" .Μην κλειστό στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου. Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν»

 

 

Οι κοντινοί της άνθρωποι

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940. Έζησε στην Κατοχή και στον Εμφύλιο. Σπούδασε στην σχολή του Τάκη Μουζενίδη υποκριτική και τα παιδικά της χρόνια ήταν δύσκολα. Αν και ο πατέρας της, με τον οποίο έμενε μέχρι την εφηβεία, ήταν πολύ αυστηρός, ήταν εκείνος που την βοήθησε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Από μικρή συμμετείχε σε θεατρικούς θιάσους και μόλις 12 ετών έκανε κινηματογράφο, στην ταινία " Ο Άλλος". Συνολικά έπαιξε σε 14 ελληνικές ταινίες και κέρδισε το 1988 το βραβείο ερμηνείας A' Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία " Βαρύ Πεπόνι" που πρωταγωνίστησε, με σκηνοθέτη τον Παύλο Τάσιο. Ο Παύλος Τάσιος έγινε ο σύντροφος της και απέκτησαν μαζί την Μυρτώ. Κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, είναι ότι η Κατερίνα παρασύρθηκε από τα ναρκωτικά στην προσπάθεια της να σώσει την κόρη της από αυτά.

Η Μυρτώ είχε πει σε αφιέρωμα της Σεμίνας Διγενή :
«η Κατερίνα ήτανε ένα παιδί και κάποια στιγμή αυτό το παιδί τρώγοντας σφαλιάρες, άρχισε να απογοητεύεται με το ότι τα όνειρά της δεν πρόκειται να γίνουν πραγματικότητα»

 

Αγωνίστρια

Αγωνίστρια με έδρα τα Εξάρχεια, πολέμησε στο πλευρό αναρχικών και αγωνίστηκε για την αποφυλάκιση συντρόφων της. Συγκεκριμένα το 1991 με επιστολή στην Ελευθεροτυπία, εξέφρασε την υποστήριξη της στους φυλακισμένους αναρχικούς Κυριάκο Μαζοκόπο και Γιάννη Πετρόπουλο. Είχε συλληφθεί αρκετές φορές και μια συγκεκριμένη σαν ύποπτη για συμμετοχή σε ενέργεια της 17Ν. Φυσικά αφέθηκε ελεύθερη. Πάντα ήταν ελεύθερη έτσι και αλλιώς.
Το "Τρια κλικ αριστερά" που ήταν το πρώτο της βιβλίο πούλησε πάνω από 40 χιλιάδες αντίτυπα. Συνήθως δεν πρωταγωνιστούσε στις ταινίες, εκτός αν ταίριαζαν στην νοοτροπία της. Το 1980 πρωταγωνίστησε στην ταινία "Παραγγελία", όπου και ακούστηκαν ποιήματά της που απήγγειλε η ίδια. Το cd " Στον Δρόμο" κυκλοφόρησε το 1982, σαν soundtrack της ταινίας με την Κατερίνα να διαβάζει ποιήματα από το "Τρια κλικ αριστερά" αλλά και το "Ιδιώνυμο". Με την ταινία "Όστρια", δικό της σενάριο σε συνεργασία με τον Θωμόπουλο, κέρδισαν το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου και έπειτα αποφάσισε να αφιερωθεί στον αγώνα της μέσω της ποίησης. Η διαμαρτυρία της έντονη ενάντια στον κρατικό και κοινωνικό μηχανισμό.

 

 

 "Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή. Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω. Τώρα μου έχει περάσει. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό. Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά."

"Εμένα, οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα, στις ταράτσες παλιών σπιτιών, Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη, πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια, τις ενοχές σας, αποφάσεις συνεδρίων, δανεικά φουστάνια, σημάδια από καύτρες, περίεργες ημικρανίες, απειλητικές σιωπές"

“Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι “ποιητές” έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ’ όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες…”. "Η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και γι’ αυτό σπάνια γίνονταν γι’ αυτήν αναφορές στα ΜΜΕ".
Αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης.

Ξέρω πως ποτέ δεν σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου, ε; Κατερίνα Γώγου.

www.inexarchia.gr